หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[sunshadow]

    เหอะๆๆ เสือสองตัวเริ่มเขม่นกันละ
    แต่กระต่ายน้อยตรงกลางยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
    น่าดีใจแทนกระต่ายน้อยไหมเนี่ยที่ไม่ได้รับรู้ถึงรังสีอาฆาตที่ปะทะกันจางๆอยู่เหนือหัว
    ว่าแต่ที่พี่เมษขอเอางานไปดูแลเนี่ย คงไม่ได้จะทำอะไรร้ายๆหรอกนะ

[kisz]

ถ้าไม่มีพี่วินมาก่อนก็จะเชียร์พี่เมษอยุ่นะ

แต่ตอนนี้พี่เมษหลบป๊ายยยยยยยยยยยยย ต้องพี่วินเท่านั้น!!!!!

[fangkao]

เลวแนนอนเลย เมษเอ๊ย

[dahlia]

อ้าวพี่เมษ คิดจะทำอะไรล่ะนั้น เล่นบทพี่ชายที่แสนดีดีกว่านะ อย่าไปเล่นบทผู้ร้าย น่าเสียดาย

[obab]

อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงการ์ตูนชายหญิงของไต้หวันขึ้นมาเลย
ซูมรักผ่านเลนส์ มั้งง แต่....
หน้าพระเอกลอยมาเป็นอิมเมจจ กรี๊ดดด ! จิ้นน

 
ชอบบบบบบมากเลยค่ะ
รออ่านทุกวันเล้ยยยย

Edit หารูปมาแปะ

             พี่วินกะพี่เมษ ..………......................……พี่วินกะน้องปอน

อิมเมจได้ไหม >"<

[aishiteru.]

ทางรุ่นพี่ ชักจะมองกันออก เขม่นกันเองล่ะ อีกคนตั้งใจขัดขวางเต็มที่แล้วด้วยดิ
ส่วนอีกคนยังแค่หวงๆ ไม่แสดงออกไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ ระวังการเงินของบริษัทไว้ให้ดีนะ
โหยพี่เมษนี่เป็นคนดีหรือไม่ดีฟร่ะ จะแกล้งอะไรพี่กวินมั้ยเนี่ย โฮกกกก อย่ามาทำอะไรน้้า
ส่วนน้องปอม หนูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยใช่มั้ย เง้อออ ยังไงปอมก็ไม่มองเมษมากกว่ารุ่นพี่แล้วก็ผู้มีพระคุณหรอก
นอกจากพี่เมษจะบอกน้องปอมตรงๆ ไม่งั้นน้องไม่เข้าใจหรอก
แต่กับพี่กวินน้องปอมอาจจะค่อยๆรู้สึกดีด้วยแล้วก็สังเกตอะไรต่อมิอะไรออกบ้าง
ยังไงพี่เมษก็แห้วอ่ะ หึหึ พี่กวินสู้ๆ รีบเข้าใจตัวเองได้แว้ว เดี๋ยวจะโดนแย่งไปน้า ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา คนเขียนสู้ๆ ^^
 

[gayraygirl]

พี่เมษมาแววไม่ดีซะแล้ว เหอๆ
ถ้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเงินของพี่วินในเชิงไม่ดีนะ
สรุปได้เลยว่าเลวมากกกกกกกกกกก

[bobie]

มาติดตามด้วยคนค่า
เนื้อเรื่องน่ารักดี
ชอบบบบบ

[aeecd]

นายเมษจะทำอะไร

[@BUA@]

อ๊ากกกกกกก
เราชอบเรื่องนี้
 

[Millet]

อดแวะมาดูไม่ได้ว่ามารึยัง อิอิ

[My_NT]

มารอจ้าาา 

[-west-]

พี่เมษคิดจะทำอะไระ
เป็นพระรองดีๆเรียกคะแนนสงสารไปเถอะเบ่บี๋

[arunoki]

วันนี้ยังคงมาอัพอยู่จ้า  แม้จะช้าไปสักนิด





-------------



หัวใจหลังเลนส์
#14





   “เย็นนี้พี่เมษไม่ต้องมารับผมนะครับ   พอดีออกมาทำงานข้างนอก”

   เสียงคุยโทรศัพท์ที่ดังมาตกกระทบโสตประสาทของชายร่างสูงที่ยืนตั้งค่ากล้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้เขาต้องเหลือบหางตาไปมองด้วยความหงุดหงิด

   ...เวลาทำงาน   แทนที่จะมาช่วยกัน   ดันไปโทรไปคุยกับใครก็ไม่รู้ 

   ...อากาศยิ่งร้อนๆอยู่...



   ...หงุดหงิดจริงโว้ย...



   “เห้ยปอม!  มาช่วยยกรีเฟล็กซ์ตรงนี้เพิ่มหน่อย” แล้วในที่สุดกวินก็ทนไม่ไหว

   คนถูกเรียกเมื่อได้ยินเสียงดุๆอย่างนั้นก็รีบกระวีกระวาดบอกลารุ่นพี่ที่อยู่ในสายก่อนจะวิ่งมาคว้ารีเฟล็กซ์อันที่เหลือขึ้น “มุมไหนดีครับพี่”

   “ลองกะดูเองสิ   ฉันสอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ” คนปั้นหน้าถมึงทึงเผลอตัวพูดเสียงดังออกไป   ก่อนจะรีบปรับระดับอารมณ์ให้ลดลงมาเมื่อเห็นคนฟังหน้าเจื่อนลงไปถนัดตา

   ให้ตายเถอะ...ทำไมหลังๆมานี้เขาถึงได้หลุดฟอร์มอยู่บ่อยๆกันนะ...

   “มานี่มา  ไม่ต้องยกแล้ว   เห้ยไอ้อาร์ท! มาช่วยกูยกรีเฟล็กซ์หน่อยสิวะ” ชายหนุ่มกวักมือเรียกจักรวาลที่ยืนทำหน้าเหลือสองนิ้วถือไอ้แผ่นสีเงินวิบๆวับๆนั่นอยู่ข้างนางแบบ   แล้วจึงหันไปตะโกนร้องหาลูกน้องอีกคนให้มาช่วยผลัดเปลี่ยนแทน

   ร่างบางวางของที่อยู่ในมือลงตามคำสั่งพลางบ่นขมุบขมิบที่ปากให้ได้ยินกับตัวเองเพียงคนเดียว

   “..ทำไมดุจังวะวันนี้”

   

   แม้จะไม่ได้ยินแต่อากัปกิริยานั้นก็อยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอดเวลา   หากแต่เขาก็หาได้แคร์ไม่...

   “นายมาถ่ายแทนฉันที   เหนื่อยแล้ว” พูดจบกวินก็ส่งกล้องตัวโตไปให้คนที่เพิ่งวิ่งเข้ามาถึงตัวเขา   ซึ่งเด็กหนุ่มรับมันไปอย่างไม่อิดออด   

   
   ก็งานถ่ายกลางแจ้งมันของถนัดอยู่แล้วนี่นา...


   และเมื่อเห็นว่าจักรวาลดูท่าทางจะคล่องแคล่วกับงานที่เขามอบหมายให้   ชายหนุ่มก็รู้สึกวางใจขึ้นแล้วจึงตัดสินใจเดินออกมานั่งพักบนราวกั้นระหว่างแม่น้ำเจ้าพระยาและลานกว้างแห่งนี้

   ที่บอกไปว่าเหนื่อยแล้วเมื่อครู่ไม่ใช่การประชดหรือข้ออ้างแต่อย่างใด   กวินรู้สึกเหนื่อยจริงๆ  เนื่องจากเมื่อคืนเขามัวแต่นั่งคิดงานจนถึงตีสามตีสี่กว่าจะเข้านอน   แล้วพอมาเจอแดดแรงๆแบบนี้   ต่อให้แข็งแรงขนาดไหนก็เซได้เหมือนกัน

   สำหรับงานในวันนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโปรเจ็คที่ทำร่วมกับทางนิวยอร์ก  เป็นเพียงชิ้นงานที่จะไปตีพิมพ์ในนิตยสารแฟชั่นเท่านั้น   ซึ่งไอเดียหลายๆอย่างที่นำเสนอลูกค้าไปก็มาจากจักรวาลทั้งนั้น  แค่นี้ก็สามารถเป็นเครื่องยืนยันได้ในระดับหนึ่งแล้วว่าเด็กหนุ่มมีศักยภาพคู่ควรแก่การประกอบอาชีพนี้แค่ไหน

   ระหว่างที่กวินกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น  ก็มีขวดน้ำเย็นยื่นมาตรงหน้าจากไอ้ลูกน้องหน้ากลมตัวดีคนเดิมที่ยืนส่งยิ้มกวนประสาทมาให้

   “ไงพี่   หน้าโทรมเชียว”

   ได้ฟังดังนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้าเบาๆก่อนรับขวดน้ำมาบิดฝาออก “เออ  วันนี้เหนื่อยๆว่ะ”

   และยังไม่ทันที่เขาจะได้กระดกน้ำในขวดเข้าปาก  เสียงเพลงลูกทุ่งยอดฮิตที่ดังขึ้นจากปากไอ้เต้ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน



   

   “มีเมียเด็ก  ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย   ไม่ต้องนึกอาย  เป็นลูกผู้ชายต้อ....เหวอ!”



   

   เพียงแค่จับใจความจากเนื้อเพลงได้เท่านั้นแหละ  กวินก็ต้องรีบกระเด้งตัวลงจากรั้วกั้นที่นั่งอยู่เมื่อครู่เพื่อมายันโครมเข้าไปที่บั้นท้ายขนาดมโหฬารนั่นไปเต็มๆหนึ่งที

   “โอ๊ย  พี่วินอ่ะ  รุนแรงกับน้องนุ่งจังวะ” คนโดนถีบบ่นกระปอดกระแปดพลางทำหน้าเจ็บหนักส่งไปยังหัวหน้าจอมโหด “ผมอุตส่าห์จะมาเตือนนะเนี่ยว่าวันนี้วันเกิดน้องปอม   เผื่อพี่จะไปคิดเซอร์พร้งเซอร์ไพร้ซ์ทัน”

   หากแต่เมื่อเห็นว่ากวินยังคงตีหน้านิ่งไม่สนใจในคำพูดของตน   หนุ่มร่างกลมก็หรี่ตาลงมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด

   “ทำเฉยแบบนี้   แสดงว่าเตรียมไว้แล้วชัวร์เลย”

   คนถูกแซวตวัดตาคมดุขึ้นมองก่อนตอบปฏิเสธเสียงเรียบ “ไม่รู้  ไม่มีเว่ย”

   “อะไรว้า...” คนเป็นลูกน้องได้แต่ทำหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบไม่ใยดีจากชายหนุ่ม   ก่อนจะบ่นนู่นบ่นนี่ใส่อย่างไม่เกรงใจว่าใครเป็นผู้ใหญ่ใครเป็นผู้น้อยกันแน่ 

   

   ซึ่งก็บ่นไปเถอะ...อย่างกับว่าคนอย่างกวินจะสนใจ



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ในที่สุดงานกลางแจ้งอันแสนยาวนานในวันนี้ก็สิ้นสุดลง   ทีมงานทุกคนต่างก็พากันช่วยขนอุปกรณ์ต่างๆขึ้นรถตู้ 

   “นี่..” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้เด็กหนุ่มที่กำลังก้มๆเงยๆจัดการกับข้าวของบนพื้นต้องหันมามอง

   “ครับ?”

   ซองใส่เอกสารสีน้ำตาลถูกยื่นมาตรงหน้าจักรวาลพร้อมด้วยคำอธิบายจากชายร่างสูง “พอดีเมื่อคืนตอนดึกๆทางนิวยอร์กเขาเพิ่งส่งรายละเอียดเพิ่มเติมมาให้   ฉันก็เลยทำก็อปปี้มาอีกฉบับ  ลองเอาไปอ่านดูนะ”

   เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะรับเอกสารเหล่านั้นมาถือไว้ในมือ

   เห็นดังนั้นกวินจึงหมุนตัวเดินจากมาโดยไม่ลืมที่จะย้ำกับคนตัวเล็กอีกรอบว่าอย่าลืมเปิดดู

   จักรวาลวางมือลงจากสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้าชั่วคราวเพื่อจับซองที่ว่ามาเปิดออกดูคร่าวๆด้วยความสนใจ   ภายในมีกระดาษเอสี่สองสามแผ่นบรรจุอยู่   แต่เพียงแค่เห็นว่ามันเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจสอดมันกลับเข้าไปเหมือนเดิมโดยตั้งใจว่าค่อยเอากลับไปอ่านพร้อมดิกชันนารีที่บ้านเห็นจะสะดวกกว่า 

   หากแต่ความรู้สึกเหมือนว่ายังมีวัตถุอีกชิ้นโคลงเคลงไปมาอยู่ในซองก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องแหวกออกดูข้างในอีกครั้ง   ก่อนจะพบกับบัตรแข็งใบเล็กใบหนึ่งอยู่ที่ก้นซอง

   และเมื่อดึงขึ้นมาดูชัดๆก็พบกับโลโก้ร้านกล้องชื่อดังที่เป็นตัวระบุว่าของสิ่งนี้มาจากที่ใด   แต่ที่ดูจะน่าสนใจมากที่สุดก็เห็นจะเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสองคำที่พิมพ์ไว้โดดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางตัวบัตรว่า...



   


   ...'BIRTHDAY  CARD'...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   กวินตรงดิ่งมายังบีเอ็มคู่ใจของตนที่จอดอยู่ใกล้ๆทันทีที่ยื่น 'ของสิ่งนั้น' ไปให้เด็กหนุ่ม   โดยภาวนาอยู่ในใจลึกๆว่าขอให้เจ้าคนตัวเล็กอย่าเพิ่งเปิดมันออกดูก่อนที่เขาจะขับรถออกจากตรงนี้ไปเสียก่อน

   

   อะไรไม่รู้ล่ะ...รู้แต่ว่ามัน...



   ...เขินชอบกล...



   เพื่อนกันก็ไม่ใช่   ญาติพี่น้องยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่   สนิทกันขนาดนั้นหรือเปล่าก็ไม่อีกเหมือนกัน   ขนาดไอ้เต้  ไอ้ก้อที่ทำงานกันมานมนานหลายปี  พอถึงวันเกิดพวกมันเขายังแค่พาไปเลี้ยงเหล้า...

   แล้วนี่อะไร...



   “พี่วินครับ!” เสียงใสที่รั้งเขาไว้จากทางด้านหลังทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง   

   ...ก็ว่าเดินเร็วแล้วนะ  ทำไมเจ้าหนูนี่ดันเร็วกว่าทั้งที่ขาก็ดูจะสั้นกว่าเขาหลายคืบ...

   “มีอะไร” คนถูกเรียกหันมาตอบตีหน้าขรึม   แม้จะเหลือบไปเห็นบัตรสีเทาจ้าปัญหาที่อยู่ในมือบางนั่นแล้วก็ตาม

   “อันนี้พี่วินใส่ผิดมาหรือเปล่า” จักรวาลเอ่ยถามขึ้นพลางชูของที่ว่าในมือให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นชัดๆ 

   ไม่ใช่จักรวาลไม่แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอาจจะเป็นของขวัญวันเกิดที่กวินตั้งใจจะให้หรอก   แต่ในเมื่อเขาไม่เคยบอกไปว่าเกิดวันที่เท่าไหร่   และที่สำคัญความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้แนบแน่นอะไรขนาดที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะมาทำะไรแบบนี้ให้   เด็กหนุ่มจึงต้องปัดความหวังในใจออกไปจนหมด

   “หือ..ไม่รู้สิ  มันคืออะไรล่ะ” แม้เสียงตอบออกไปจะเรียบนิ่งเป็นปกติดี   หากแต่ในหัวกลับมีเสียงก่นด่าตัวเองดังตีกันให้หนวกหูไปหมด   ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาที่อาการแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว   อาการแบบเดียวกับตอนนั้น...ตอนที่ดันไปเจอจักรวาลที่งานนิทรรศการภาพถ่ายโบราณพร้อมกับเมษา   โดยบัตรเชิญของเขาเป็นหมันไป

   ประดักประเดิดเป็นบ้า...

   ร่างสูงทำเป็นยื่นหน้ามามองบัตรแข็งในมือของเด็กหนุ่ม   ก่อนจะกล่าวต่อหน้าตาย   แต่ถ้าหากจักรวาลได้สังเกตดีๆแล้วล่ะก็  จะเห็นได้ว่าตามไรขมับของชายหนุ่มมีเหงื่อเม็ดเป้งเกาะพราวอยู่เต็มไปหมด

   “ของใครก็ไม่รู้สิ   แต่นายเอาไปเถอะ  ของแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร”

   ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย “ได้ยังไงล่ะครับ   ถึงจะไม่รู้ว่าของใครแต่เอาไปใช้เองแบบนี้ก็เท่ากับขโมยน่ะสิ   อีกอย่างเงินในบัตรนี่ไม่รู้เยอะขนาดไหน   ขืนใช้ไปผมคงนอนไม่หลับกันพอดี”

   กวินพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างขัดใจ   ในหัวคิดหาทางออกอย่างรวดเร็ว “เออๆ  น่าจะเป็นของฉันนั่นแหละ   มีคนให้มาตั้งนานแล้ว  แต่ไม่อยากใช้เอง   นายรีบเอาไปใช้ให้หน่อยแล้วกัน   เดี๋ยวมันหมดอายุ”

   “เห้ย  ไม่เอา  เขาให้พี่  พี่ก็เอาไปใช้สิ”

   “ก็ฉันมีกล้องเยอะอยู่แล้ว   บอกให้เอาไปก็เอาไปสิ”

   “ไม่ได้  ผมรับไม่ได้หรอก”

   “ทำไมดื้ออย่างนี้วะ”

   “ไม่ได้ดื้อ  ก็มันไม่ควรนี่”

   “ปอม!”

   “พี่วิน!”

   

   จากเซอร์ไพรซ์วันเกิด  ไฉนมันถึงกลายเป็นสงครามน้ำลายไปได้กัน...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   จนในที่สุดจากที่ตั้งใจจะหนีกลับบ้าน   กวินก็ต้องเปลี่ยนแผนกระทันหันเมื่อสุดท้ายคุยกันไม่รู้เรื่อง   ชายหนุ่มจึงต้องมัดมือชกโดยการจับเจ้าเด็กไม่รู้ฟังยัดใส่รถก่อนพามาที่ห้างสรรพสินค้าดังใจกลางเมืองนี่เสียก่อน

   ร่างเล็กถูกลากมาตรงหน้าร้านขายกล้องที่มีโลโก้เดียวกับที่พิมพ์อยู่บนบัตรเจ้าปัญหา

   “เข้าไป” เสียงทุ้มต่ำกล่าวพลางพยักพเยิดให้เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งด้วยสีหน้านิ่งขรึม

   “ไม่เข้า”

   “บอกให้เข้าไป” ครั้งนี้คนเป็นผู้ใหญ่กว่าไม่ใช้แค่เสียง   แขนแกร่งออกแรงดันตัวเล็กๆนั่นให้เข้าไปในเขตร้านพร้อมกับตนที่เดินประกบตาม

   เสียงเล็กยังคงปฏิเสธงุ้งงิ้งพลางขืนตัวเองไว้   ซึ่งมันไม่ได้ผลเลยสักนิดเดียว...

   แต่ยังไม่ทันที่กวินจะดึงเด็กหนุ่มมาถึงตู้โชว์กลางร้าน   ชายร่างท้วมคนหนึ่งก็เดินตรงมาทางเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   และนั่นก็ทำเอาคนชายหนุ่มถึงกับเหงื่อตก...

   

   “สวัสดีครับคุณกวิน   เมื่อวานเราเพิ่งเจอกันไปที่สาขาสีลม   จำผมได้หรือเปล่าครับ” ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ   และโดยไม่เหลือช่องว่างให้ช่างภาพคนดังได้กล่าวแทรกอะไร   คำถามต่อไปก็ถูกยิงมาอย่างรวดเร็ว “อ๋อ...คนนี้เองเหรอเจ้าของวันเกิดที่เมื่อวานคุณซื้อการ์ดให้   น้องชายเหรอครับ”

   

   อุตส่าห์พามาสาขาอื่นแล้วนะ   ใครจะไปนึกว่าไอ้เจ้าของร้านปากสว่างนี่มันจะเปลี่ยนมาดูแลสาขานี้ในวันนี้....


   ซวยจริงๆ...



   ได้ยินอย่างนั้นจักรวาลก็เหลือบตาขึ้นมองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก   

   “อ่า...ก็ทำนองนั้นครับ” กวินตอบเสียงแผ่ว 

   “แล้วคุณน้องชายเลือกไว้หรือยังครับว่าจะซื้อรุ่นอะไรดี” ครั้งนี้ชายเจ้าของร้านหันมาถามเด็กหนุ่มร่างเล็กบ้าง   แล้วก็เหมือนเดิม   คือไม่เปิดโอกาสให้คนถูกถามได้ตอบ  แต่กลับเป็นตนที่พูดจ้อต่อแทน “แต่ผมว่าจริงๆคุณกวินเลือกไว้แล้วล่ะ  เพราะเห็นเมื่อวานยืนจดๆจ้องๆ 7D อยู่   แถมใส่วงเงินมาประมาณนั้นด้วย   ใช่ไหมครับคุณกวิน”

   เมื่อฝ่ายตรงข้ามพูดจบ   ชายหนุ่มก็ต้องรีบตัดบทด้วยการขอตัวเดินดูเองทันที  เพราะจากสีหน้าตกอกตกใจเมื่อได้ยินชื่อรุ่นกล้องของคนข้างๆแล้วท่าทางกำลังจะพยศขึ้นมาอีกแน่ๆ

   

   เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะระหว่างคนทั้งสอง   ก่อนจะเป็นกวินที่กล่าวเปิดขึ้นมาเสียงเบาพร้อมด้วยอาการเกาท้ายทอยเก้อๆ

   “ฉันโดนนายจับได้แบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว   เสียหน้าชะมัดเลยว่ะ”

   จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูดด้วยไม่รู้ว่าควรจะส่งปฏิกิิริยาแบบไหนกลับไป

   “ทีนี้ก็รู้แล้วว่าฉันตั้งใจให้มันเป็นของขวัญ   นาย...จะยอมรับมันได้หรือยัง” คราวนี้จากเสียงที่เบาอยู่แล้วเมื่อครู่ก็ยิ่งเบาลงไปอีกจนแทบฟังดูไม่เหมือนเสียงของช่างภาพคนที่มักจะตะโกนสั่งลูกน้องในสตูดิโอเลย

   เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างลังเลใจ  เจอกวินเวอร์ชั่นนี้เข้าไปก็ถึงกับดื้อต่อไม่ออก

   เมื่อเห็นคนเป็นเจ้าของวันเกิดยังคงยืนเงียบ  กวินก็รู้สึกใจไม่ดีจนต้องรีบทวงคำตอบ “ว่าไง?  รับมันไปเถอะนะ...”

   “พี่วิน...” เสียงของจักรวาลเองก็แผ่วเบาไม่แพ้กัน “คือผม...”

   “อย่าปฏิเสธนะ” แม้คำพูดจะฟังดูเหมือนเป็นคำสั่ง   แต่ครั้งนี้มันกลับถูกกล่าวออกมาอย่างขอร้อง “ถ้าเกรงใจก็คิดซะว่าเพื่องานแล้วกัน”

   ดวงตาเรียวสวยจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนพูดอย่างพินิจพิจารณา   ก่อนจะกล่าวถามคำถามที่ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักไปในวินาทีถัดมา






   “....ทำไมพี่วินถึงใจดีกับผมจังครับ...”







   “เอ่อ...” ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ พลางกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ   แต่เมื่อนึกทบทวนคำถามเมื่อครู่ดูดีๆก็พบว่าตนไม่สามารถหาคำตอบมาอธิบายคนตรงหน้าได้   สิ่งที่ทำจึงเป็นเพียงการส่ายหน้าและเอ่ยตอบออกไปตามตรง

   

   “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...”

   

   พูดจบ  ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยให้บรรยากาศประหลาดนี้กัดกินความรู้สึกของตนอีกต่อไป   ฝ่ามือใหญ่รีบจับบ่าเล็กๆนั่นให้เดินมายังตู้กระจกที่มีกล้องโชว์อยู่มากมาย

   และในที่สุดเจ้าเจ็ดดีที่ว่าก็ถูกจ่ายด้วยการ์ดวันเกิดที่กวินลงทุนไปซื้อมาให้เมื่อวาน...



   คนทั้งสองเดินออกจากร้านกล้องโดยมีคุณเจ้าของร้านยืนยิ้มแฉ่งโบกไม้โบกมือส่ง   

   จักรวาลกำหูหิ้วถุงกระดาษในมือแน่น   ความรู้สึกวูบๆในอกทำให้เขารู้สึกอยากจะปล่อยน้ำตาออกมาดื้อๆ   ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไรอยู่    รู้อย่างเดียวคืออยากจะขอบคุณร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆกันนี้เหลือเกิน   ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน  แต่เขากลับได้อะไรจากกวินมามากมายนับไม่ถ้วน

   ไม่เพียงแค่คิด   ท่อนแขนเรียวบางเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อยืดของชายหนุ่ม

   “หือ?” ช่างภาพคนดังหันมามองคนที่เกาะชายเสื้อของเขาอยู่ “มีอะไรเหรอ?”

   “ข....นะครับ” เสียงแผ่วเบาที่ถูกเปล่งออกมา   ไม่ดังพอที่จะทำให้ชายหนุ่มจับใจความได้ท่ามกลางเสียงคนคุยกันอื้ออึงกลางห้างแบบนี้

   “อะไรนะ?”

   เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้ยิน  และก็รู้ว่าตัวเองคงไม่มีความกล้าเหลือพอที่จะพูดให้ดังขึ้น   ร่างเล็กๆของเด็กหนุ่มจึงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนฟังก่อนจะเขย่งขึ้นพูดด้วยระดับเสียงเท่าเดิมที่ข้างหู






   “ขอบคุณนะครับพี่ิวิน...”






   ทันทีที่ได้ยินเสียงใสๆนั้น   กวินก็ไม่สามารถที่จะควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้าของตนได้อีกต่อไป   รอยยิ้มกว้างเผยขึ้นทั้งที่ปากและตาอย่างห้ามไม่อยู่

   ชายหนุ่มกระแอมในลำคอเล็กน้อย  แล้วจึงหันไปตอบกลับด้วยเสียงเบาไม่แพ้อีกฝ่ายเลย

   





   “...สุขสันต์วันเกิดเช่นกันครับ...”





๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   จักรวาลนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า   ประโยคอวยพรที่ห้างเมื่อครู่ยังคงดังก้องไปมาอยู่ในหัว   

   ความจริงมันก็แค่คำพูดทั่วๆไปที่ได้ยินอยู่ทุกวันเกิด   แต่ไม่รู้ทำไม...รอบนี้มันถึงได้อิมแพ็คความรู้สึกของเขามากเหลือเกิน



   เด็กหนุ่มนอนอยู่อย่างนั้นอีกเพียงไม่นานก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง   ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการกับงานบ้านอื่นๆที่ยังไม่ได้ทำแทน

   ร่างเล็กเปิดประตูระเบียงออกมาเพื่อเก็บผ้า   ฟ้าด้านนอกมืดสนิทเนื่องจากขณะนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว  หากแต่เบื้องล่างยังคงมีแสงไฟจากตามรถเข็นขายอาหารและเสาไฟฟ้าส่องให้เห็น
   
   ...และเด็กหนุ่มเกือบจะได้หอบเสื้อผ้ากลับเข้าห้องไปแล้วถ้าดวงตาคู่เรียวสวยไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นรถคันคุ้นตาที่จอดอยู่หน้าหอของเขาเสียก่อน...

   เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้   กวินขับรถมาส่งเขาที่นี่

   แต่ทำไมตอนนี้ยังอยู่ล่ะ?

   คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งลงไปดูโดยไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน

   ขาคู่เรียวหยุดลงเมื่อมาถึงบีเอ็มคันหรู   สองมือบางป้องกระจกติดฟิล์มเพื่อส่องเข้าไปในรถ   ก่อนจะต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นช่างภาพหนุ่มคนดังนอนฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัย   สีหน้าบางส่วนที่เห็นลอดออกมาจากท่อนแขนแกร่งดูไม่ดีนัก

   ร่างเล็กวิ่งอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ   มือเรียวลองขยับเปิดประตูแม้จะเดาได้อยู่แล้วว่ามันล็อกอยู่ก็ตาม   เด็กหนุ่มเคาะประตูเรียกคนในรถถี่รัว   จนในที่สุดกวินก็รู้สึกตัว

   ชายหนุ่มเอื้อมมือมาเปิดล็อกรถ...

   หลังจากจักรวาลลงจากรถไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว  จู่ๆเขาก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา   ซึ่งจากอาการก็เดาได้ไม่ยากว่าคงมีสาเหตุมาจากที่เมื่อคืนนอนน้อยบวกกับแดดแรงๆที่ยืนตากอยู่หลายชั่วโมงเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ

   “เป็นอะไรน่ะพี่วิน” เสียงตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มดังเข้ามาในโสตประสาทพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่บริเวณหน้าผากของเขา “โห  ตัวร้อนจี๋เลย   ไหวไหมเนี่ย...”

   จักรวาลค่อยๆแซะตัวชายหนุ่มออกจากรถด้วยความลำบาก   



   
   ก่อนเดินพยุงร่างใหญ่ๆนั้นเข้าหอพักไปอย่างทุลักทุเล...






TBC.





สำหรับคนที่ไม่รู้ว่า Birthday Card คืออะไร  คำอธิบายอยู่นี่นะคะ


เบิร์ดเดย์การ์ดหรือกิฟท์การ์ดคือบัตรที่เราสามารถซื้อด้วยวงเงินที่เรากำหนดเองได้(หรือบางร้านก็กำหนดมาให้ว่าบัตรใบนี้ราคาห้าร้อย   บัตรใบนี้ราคาพันนึงหรืออะไรแบบนี้)  แล้วเราก็จะเอาบัตรนี้ไปให้เป็นของขวัญคนอื่นแทนเงินหรือของ   โดยให้เขาไปเลือกจากร้านที่เราซื้อเอาเองว่าอยากได้ของชิ้นไหน

[eaey]

 
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซะทีนะปอม

[gupalz]

มันฟินมากตอนนี้ ฮิฮิ
ว่าแต่พี่วินจะเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย

[Vesi]

พี่วินไม่สบาย น้องก็ต้องปอกเปลือกพี่วิน เช็ดตัวใช่มะครับ

หึหึหึ

[หมอตัวเปียก]

หวานมาก ใจน้อยๆของปอม กับพี่วินเริ่มเดินไปด้วยกันแล้วสินะ 

ปล. น้องปอมดูแลพี่วินดีๆนะ 

[cavalli]

 

[Eomoge]

น่ารักทั้งคู่เลยยยย


 

[Sye.B]

พี่วินนนนนนน~~
พี่วินของน้อง(ปอม)~~~~

น่ารักจังเบยยย

อร๊ายยยยยยยยยยย เขิลลลลลลล ไม่ทำว่าทำไม ... ชื่อปอมรึก็เปล่า

แต่เค้าเขิล!!!!!!

[jeaby@_@]

ต่างคนต่างชอบกันแล้วซินะ หึหึ
รักเรื่องนี้จัง

[พิรุณสีเงิน]

พี่วินฟอร์มหลุดบ่อยจังเลยนะคะช่วงนี้ 

[sonyjay123]

เขิล     


 

[McKnight]

พี่วิน ล้ำ...อีกแล้วนะครับ
คืนนี้พี่วินได้นอนห้องปอมแน่ๆ

ความรู้สึกของปอมตอนนี้ น่าจะมากกว่าคำว่า "ปลื้ม" ไปไกลแล้วนะ

[roseen]

 :L2:ได้ใกล้ชิดเข้าไปอีกหน่อย

[Onlymin]

อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย

[didi]

ชอบตอนนี้มากๆเลย  

[saintangel]

น่ารักจัง 

[bluerose]

ค่อยขยับเข้าไปใกล้ๆกันอีกนิด ค่อยรักกันเบาๆน่ะพี่วิน