หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[@Iriz]

น่ารักสุดๆเลยตอนนี้ 
แต่แอบขำพี่วิน โกหกสองครั้งก็โดนน้องจับได้ทั้งสองครั้ง ท่าทางจะไม่รุ่งกับด้านนี้จริงๆ 

[arunoki]

มาแล้วจ้า




---------------




หัวใจหลังเลนส์
#15





   ผ้าขนหนูผืนเล็กลูบไล้ไปตามลำตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ   เช็ดไปจักรวาลก็ต้องขมวดคิ้วไปกับอุณหภูมิที่สูงเหลือเกินของคนตรงหน้า

   ดวงตาคมหรี่ปรือขึ้นมองเด็กหนุ่มที่พยาบาลเขาอยู่น้อยๆ   ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นด้วยแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่เพื่อแตะลงไปที่ระหว่างคิ้วคู่บางบนใบหน้าขาวผ่องนั่น

   “อย่าขมวดคิ้วสิ”

   เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาเบาๆทำเอาคนฟังต้องรีบทำตาม  แต่ก็ไม่วายบ่นปิดท้ายไปให้คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียง

   “จะไม่ให้ขมวดได้ยังไงล่ะพี่วิน   ไม่สบายขนาดนี้ยังจะพาผมไปห้างอีก”

   ได้ยินดังนั้นกวินก็หัวเราะออกมาทั้งที่ตายังปรือๆอยู่ “อ้าว  ก็นายนั่นแหละ  ไม่ยอมรับของขวัญฉันสักที”

   “ไม่เกี่ยวสักหน่อย  พี่ไม่ต้องพูดแล้ว   นอนไปเลย  เดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี” ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น   หากแต่เด็กหนุ่มยังวางผ้าในมือแปะทับลงไปบนทั้งตาและหน้าผากของอีกฝ่าย   ก่อนจะลุกเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้คนที่นอนป่วยอยู่ได้เปลี่ยน   แต่เมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าจะมีตัวไหนใหญ่พอที่ชายร่างยักษ์คนนั้นจะใส่ได้เลยสักตัว   สุดท้ายจักรวาลจึงต้องไปเคาะยืมเอาจากเพื่อนข้างห้องที่ตัวโตกว่าเขามาแทน
.
.

.


.
   ช่างภาพคนดังหลับไปได้สักครู่แล้ว   ร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มลายเบ็นเท็นผืนสีเขียวดูจะไม่พอเหมาะพอดีกับเตียงหลังเล็กของเขาเสียเท่าไหร่

   เมื่อเห็นว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว   จักรวาลจึงได้ฤกษ์นำเจ้าเจ็ดดีในถุงกระดาษมานั่งเปิดออกดู

   กล้องตัวใหม่ที่สเป็คผิดกับไอ้หนอนแก่ตัวเดิมลิบลับ   กล้องรุ่นโปรที่ไม่คิดว่าจะได้ครอบครองมันในเร็ววันนี้กลับมาอยู่ในมือเขาอย่างไม่คาดฝัน

   สองมือบางยกกล้องตัวที่ว่าขึ้นๆลงๆเพื่อรับรู้ถึงน้ำหนักที่มากกว่าสามร้อยห้าสิบดีที่ใช้มานานสักสามสี่เท่าเห็นจะได้   แล้วจึงเริ่มเปิดเคร่ืองลองกดชัตเตอร์ไปรอบห้อง

   ภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอLCDดูคมชัดสีสวยจนเด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถ่ายเล่นต่อไปเรื่อยๆ

   ใบหน้าเรียวได้รูปหันไปมาหาวัตถุที่จะโฟกัส   ก่อนจะไปสะดุดกับ 'วัตถุ' ชิ้นใหญ่ที่นอนซมอยู่บนเตียง...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ร่างเล็กก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูเช็ดผมที่พาดอยู่บนไหล่ลาด   เมื่อเหลือบไปมองหน้าปัดนาฬิกาก็พบว่าขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว

   เด็กหนุ่มแผ่ผ้าปูที่นอนผืนกะทัดรัดลงบนพื้นแข็งๆข้างเตียงที่ตนเคยนอนอยู่่ทุกคืน   เสื้อกันหนาวตัวหนาที่เก็บไว้ใช้ในช่วงปลายปี  บัดนี้ถูกนำมาม้วนเป็นก้อนต่างหมอนเตรียมไว้เรียบร้อย

   และในขณะที่ร่างบางกำลังนั่งเช็ดน้ำออกจากเส้นผมอยู่นั้น   ความคิดที่ว่าจะเข้านอนทันทีที่ผมแห้งก็พลันต้องหายวับไปเมื่อเสียงเคาะที่หน้าประตูดังขึ้น



   -ปังๆๆๆๆๆ-



   เคาะได้ทรามขนาดนี้มีคนเดียว...





   ไอ้อ้น....

   
   “เชี่ย  เคาะอย่างนี้ไม่เอาตีนกระทืบไปเลยวะ” เสียงใสบ่นขึ้นทันทีที่กระชากประตูเปิดออก   ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามันไม่ได้มีแค่หนึ่ง   แต่มาถึงสี่

   อ้น  เจ  เม้ง  ก๊อบแก๊บ...

   แม่งครบแก๊งค์...




   “แฮปปี้เบิร์ดเดย์~”



   ชายฉกรรจ์ทั้งสี่กล่าวด้วยเสียงร่าเริงผิดเวลำ่เวลาพร้อมยิ้มกว้างสุดแก้มมาให้เพื่อนรักตัวเล็กที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น   ในมือของเม้งและเจที่ชูขึ้นมาระดับสายตามีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากยี่ห้อห้อยอยู่ในถุงพลาสติกอย่างเตรียมพร้อม

   โดยไม่รอให้เจ้าของห้องได้พูดอะไร   คนทั้งหมดก็พากันเฮโลเข้าไปในห้องพักเล็กๆนั่นอย่างไม่เกรงใจ   จนเป็นเหตุให้...

   

   “เหวอ!” เป็นเม้งที่ร้องออกมาคนแรกเมื่อมองฝ่าไฟสลัวๆไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายที่เคยเห็นอยู่ครั้งสองครั้งนอนอยู่บนเตียงของเพื่อนเขา   และเพียงไม่ถึงครึ่งวินาทีถัดมาคนที่เหลือทั้งหมดก็ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของใครอีกคนในห้อง

   เพื่อนตัวดีทั้งสี่หันขวับมามองคนตัวเล็กเจ้าของห้องอย่างคาดคั้น

   “ครั้งที่แล้วยืนกอดกันพวกกูยังไม่ได้ถาม   แต่ครั้งนี้ไม่ปล่อยผ่านแล้วนะเว้ย   เล่ามาซะดีๆไอ้เตี้ย” อ้นกล่าวขึ้นด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม   หากใครคิดว่าเขาจะกลัวว่าไปขัดจังหวะเพื่อนแล้วรีบขอตัวกลับไปอย่างเกรงอกเกรงใจแล้วละก็   บอกได้คำเดียวว่า ไม่มีทาง!

   จักรวาลได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางคันปากอยากแซวของเพื่อนๆตรงหน้า “นั่งๆๆ  เลอะเทอะใหญ่แล้วพวกมึง”

   คนทั้งกลุ่มนั่งลงรอบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยกลางห้องโดยมีเม้งจัดแจ้งงัดเครื่องดื่มและกับแกล้มมาเปิดออกบนโต๊ะ

   “ไม่ต้องมาเฉไฉเลยไอ้ปอม   บอกมานะว่ามึงไปถึงขั้นไหนกับเฮียคนนั้นแล้ว” พูดจบอ้นก็พยักพเยิดไปยังคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

   ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ทำตาโตใส่ไอ้คนพูด “เห้ย   ขั้นไหนเหี้ยอะไรของมึง   กูไม่ใช่เกย์นะเว่ย   พูดให้มันดีๆ”

   “โอ๊ย  สมัยนี้แล้ว   จะเป็นก็ได้นะพวกกูไม่ว่าอะไรหรอก” เจกล่าวขึ้นสมทบพลางยกเหล้าผสมโค้กในมือที่เม้งเป็นชงให้ขึ้นจิบ

   “พวกมึงไม่ว่า  แต่กูว่าโว้ย   วันนี้เขาแค่ไม่สบายตอนมาส่งกูที่หอพอดี   กูเลยให้เขาขึ้นมานอนพักบนนี้หรอก” เด็กหนุ่มกล่าวอธิบายก่อนรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่อง “ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว   เกิดเขาตื่นขึ้นมาได้ยินเดี๋ยวได้เข้าใจผิดกันพอดี”
   
   เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่อยากพูดถึงนัก   คนทั้งหมดก็ยอมเข้าใจแต่โดยดี   ไม่ใช่อะไรหรอก...ยังนึกไปถึงตอนเมื่อเดือนสองเดือนที่แล้วได้อยู่เลยที่คุณช่างภาพอะไรนั่นดันมาบังเอิญได้ยินเจ้าเตี้ยนี่นินทา   จนเพื่อนรักตัวเล็กของพวกเขาซึมไปผิดหูผิดตา   

   

   ...เอาเป็นว่า  ความสงสัยนี้ขอยกยอดไปซักฟอกต่อวันหลังก็แล้วกัน



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   เหนอะหนะ...

   


   ความรู้สึกแรกหลังจากเปลือกตาเปิดขึ้นคืออาการเหงื่อท่วมกายที่ทำเอาชายหนุ่มต้องลุกขึ้นมานั่งกระพือคอเสื้อไปมา   

   หากแต่เมื่อสายตาเริ่มปรับสภาพกับความมืดได้กวินก็ต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อมีเจ้าของดวงตาใสแจ๋วนั่งจ้องเขาอยู่ที่พื้นตรงหน้าเตียง   แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างตกกระทบลงไปบนใบหน้าเรียวได้รูปทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆที่ยิ้มค้างไว้อย่างนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

   

   กวินสลัดหัวเบาๆเพื่อเรียกสติ  ก่อนจะเพ่งมองไปข้างหน้าอีกครั้ง

   แต่ภาพที่ปรากฏก็ยังเหมือนเดิม

   ชายหนุ่มขยับร่างกายที่เริ่มจะกลับมาแข็งแรงขึ้นแล้วเมื่อได้รับการพักผ่อนไปหลายชั่วโมงลงมานั่งบนพื้นใกล้ๆร่างเล็กๆนั่นพลางเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

   “เป็นอะไรน่ะปอม”

   เสียงทุ้มต่ำที่ส่งออกไปไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มขยับเปลี่ยนท่า   กลับกัน...ริมฝีปากบางๆนั่นกลับยิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม

   เห็นดังนั้นมือหนาก็ได้แต่ยกขึ้นเกาหัวงงๆ   ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องอากัปกิริยาประหลาดของจักรวาลอย่างสนอกสนใจ

   และหลังจากนั่งมองกันอยู่อย่างนั้นนานสองนาน   เสียงร่าเริงก็หลุดออกจากปากเด็กหนุ่มเป็นครั้งแรก   ซึ่งประโยคที่เปล่งออกมาก็เรียกเอาคิ้วหนาๆของคนฟังต้องเลิกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้




   

   “พี่วินแม่งหล่อเหี้ยๆเลยว่ะ”






   “หา?” คนถูกชมร้องขึ้นอย่างไม่เข้าใจ   อยู่ๆก็มาชมกัน  แถมยังพูดด้วยถ้อยคำหยาบคายอย่างที่ปกติไม่เคยใช้กับเขามาก่อนอีกต่างหาก “อะไรของนายวะ?”



   “ใจดีชิบหายเลยด้วย..”



   ใบหน้าขาวนวลยังคงประดับประดาไปด้วยรอยยิ้ม   
   
   กวินที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีบางอย่างแปลกไปอย่างแน่นอน   ชายหนุ่มค่อยๆมองไล่ไปทั่วร่างกายคนตรงหน้าก่อนเปลี่ยนทิศทางหันมองไปรอบห้องเพื่อหาสาเหตุ   แล้วในที่สุดจุดโฟกัสก็ไปหยุดอยู่ตรงที่กองขวดเหล้ามากมายที่วางอยู่กลางห้อง

   ฉับพลัน   ความทรงจำวูบหนึ่งตอนที่เขารู้สึกตัวขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็แวบเข้ามา   จำได้รางๆว่าพวกเพื่อนๆของเจ้าหนูนี่มานั่งร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์กันให้ดังลั่นห้อง   ซึ่งนั่นก็ตอบคำถามที่ว่าทำไมถึงมีเครื่องดื่มพวกนั้นโผล่ขึ้นกลางดึกอย่างนี้็ได้เป็นอย่างดี



   อาการแบบนี้   เมาชัวร์ๆ...


   

   “พี่วินถ่ายรูปโคตรสวยเลยรู้ตัวเปล่า   แม่งสวยจนอยากโดนดูดเข้าไปในรูป”




   และเมื่อได้รู้ถึงสาเหตุของอาการแปลกๆของคนตรงหน้า   ชายหนุ่มก็ยกยิ้มหัวเราะขึ้นเบาๆด้วยความเอ็นดู “เออดี  ชมอีกเยอะๆเลย   ฉันจะได้ลอยให้ติดเพดาน” เสียงทุ้มต่ำกล่าวกับคนเมาอย่างหยอกล้อ



   “พี่แม่งเป็นไอดอลว่ะ  ผมขอประกาศตัวเป็นแฟนคลับเลยได้ไหม”



   กวินหัวเราะออกมาอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิม   มือใหญ่เอื้อมไปขยี้หัวคนตรงหน้าเบาๆ   
   ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมานั่งฟังคนเมาพล่ามอะไรแบบนี้ในกลางดึกที่ตัวเองไม่สบายด้วย   บ้าแท้...





   “เดี๋ยวนะ...” จู่ๆจักรวาลก็เอ่ยขัดตัวเองขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด



   
   “...ไม่เป็นแฟนคลับดีกว่า...”



   

   ได้ยินดังนั้นกวินก็หยุดหายใจเพื่อรอฟังในสิ่งที่เด็กหนุ่มจะพูดต่อไป...



   


   
   “เป็นลูกชายเลยแล้วกัน....พ่อวินคร้าบ”






   เวรกรรม...






   เมื่อร้องเรียงหาพ่อจบร่างเล็กๆก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตักของคนที่นั่งเอามือตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ   ก่อนที่หัวทุยๆนั่นจะถูไถไปมาอยู่กับแผ่นอกแกร่ง



   “ปอมจะเป็นลูกพ่อวิน   ปอมมีพ่อชื่อว่าวิน...”



   เสียงงุ้งงิ้งที่ดังอู้อี้อยู่เบื้องล่างทำเอาชายหนุ่มพูดไม่ออก   จะว่าเคืองที่โดนเรียกพ่อมันก็ใช่   แต่ตอนนี้หัวสมองเบลอๆของเขามันไม่มีอารมณ์ไปคิดเรื่องอื่นนอกจากจดจ่ออยู่กับสัมผัสจั๊กจี้ที่อกตัวเองเท่านั้น

   ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างขยับเก้ๆกังๆ   จะผลักออกก็ไม่กล้า...




   

   ...งั้นกอดแม่งเลยแล้วกัน 





   

   ยิ่งพอโดนกอด   เด็กหนุ่มก็ยิ่งได้ใจยกสองแขนขึ้นกอดตอบเป็นลูกลิงบ้าง

   กวินหัวเราะในลำคอ   เสียงทุ้มต่ำบ่นออกมาเบาๆกับคนในอ้อมแขนแม้จะรู้ว่าเจ้าตัวคงไม่มีสติพอจะสนใจฟังก็ตาม

   “ทำไมวันนี้ถึงขี้อ้อนอย่างนี้” ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบามือ   ไม่รู้ว่าด้วยบรรยากาศใต้แสงจันทร์อย่างนี้พาไปหรืออย่างไร   แต่ชายหนุ่มไม่รู้สึกอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปเลย...

      

   แล้วคนเมาก็ยังคงเป็นคนเมา   เมื่อสองมือเล็กควานหาฝ่ามือของอีกคนเพื่อยกขึ้นมาแนบแก้มไว้   ใบหน้าเรียวสวยได้รูปถูไปมาบนอุ้งมือหนานั่นอย่างทะลึ่งทะเล้น   โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้กิริยาท่าทางแบบนั้นมันทำเอากวินที่นั่งมองอยู่ต้องกัดฟันแน่น

   ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนดวงตากำลังพร่าเลือนลงไปเรื่อยๆ   สติที่เคยมีอยู่หลุดลอยหายไปไกลพอๆกับคนเมาในอ้อมแขน   วินาทีนี้อะไรเป็นอะไรกวินไม่รู้อีกแล้ว   รู้อย่างเดียวคือสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ตรงหน้านี่มันทำให้เขาใจเต้นแรงเหลือเกิน....



   

   ….แรงเสียจนเขาห้ามตัวเองที่ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหาอีกฝ่ายไม่ได้เลย...







   ริมฝีปากนิ่มถูกเข้าครอบครองโดยที่เจ้าของไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว   จุมพิตนุ่มละมุนดำเนินไปอย่างอ่อนโยนโดยมีคนร่างสูงเป็นฝ่ายนำพา   รสแอลกอฮอล์ข่มปร่ากลับรู้สึกหวานขึ้นมาเมื่อเรียวลิ้นของชายหนุ่มค่อยๆส่งเข้าไปลิ้มลอง   ฝ่ามือแข็งแกร่งสอดประคองใบหน้าเรียวเล็กผ่านเรือนผมอย่างแผ่วเบา   ทุกองศาการเอียงหัวที่เกิดขึ้นเป็นไปตามธรรมชาติ...

   กวินติดอยู่กับการกระทำแสนหวั่นไหวนั่นอยู่นานสองนาน   จนเมื่อรู้สึกว่าคนร่างเล็กเริ่มหายใจติดขัด  เขาจึงถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ

   และในทันทีที่ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมองเขาด้วยอาการของคนมึนเมา   สติที่กระเจิดกระเจิงเมื่อครู่ก็เริ่มบินกลับสู่ร่างอีกครั้ง

   ร่างกายสูงใหญ่ผงะออกจากเด็กหนุ่มตรงหน้าที่คลานลงจากตักเขาไปได้สักพักแล้ว   มือหนายกขึ้นแตะอกด้านซ้ายที่เหมือนมีคนมารัวกลองอยู่ข้างในด้วยสีหน้าเหม่อลอย    ความคิดร้อยแปดพันเก้าวิ่งวนตีกันอยู่ภายในหัว...

   ความสับสนที่เกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องสูดหายใจเรียกสติอีกครั้ง



   อันตราย...






   สถานการณ์อย่างนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว...







TBC.

[McKnight]

  มาแล้ว
F5 ตลอดเวลาตั้งแต่บ่าย 3 ครึ่ง

ไหนพี่วินว่า ปอมเป็นเด็กผู้ชายไงคร๊าบบ....
แล้วไหงเผลอตัวเผลอใจไปจูบปอมอย่างงั้นล่ะ ดีที่น้องเมาอยู่นะครับ ไม่งั้นล่ะก็....

อันตราย.........
ตัดจบได้อันตราย....ต่อหัวใจคนอ่านมากครับ อยากอ่านต่อ...
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นะครับ

[Eomoge]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย !!

น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยย   

[moredee]

สถานการณ์อันตรายตรงหัวใจด้วย เอิ่ม พี่คะ จะขอพื้นที่คืนมั้ย รึจะปล่อยให้ถูกยึดอยู่แบบนี้

[goonglovenut]

เมาแล้วตลกดี ระวังจะถูกโคกินนะหญ้าอ่อน แต่สมัครเป็นลูกเล่นเอาหมดอารมณ์เลย

[=นีรนาคา=]

อ๊ากกก จูบแล้วๆ 

โอ๊ย ปอมเมาแล้วน่ารักจัง

[Eternal luv]

  พี่วินแม่ง ลักจูปเค้าเฉยเลย

 น้องปอนสร่างแล้วจะจำได้มัีญเนี่ย

[iforgive]

เมาแบบนี้มันเมาน่ากดเจรง ๆ  เห็นใจท่านกวินนะเนี่ยะ

[gupalz]

เมาแล้วน่ารักยิ่งกว่าเดิมอีกวุ้ย

[noy]

ว้าว ว้าว ว้าว
 

[nongrak]

น้องปอมเมาแล้วน่ารักจัง มีอ้อนกวินด้วยแล้วอย่างนี้จะอดใจไหวได้ไง

[popeye]

น้องปอมน่ารัก ♥

[BitterSweet~]

น่าร๊ากกกกกกก
น้องปอมเมาแล้วอ้อนแบบนี้
พี่กวินจะอดใจไหวมั้ยน๊อ ^^

[nooklepper]

ไอย๊ะ ><  เค้าจูบกันแล้ว  เอร๊ายยยยยย .///. 

คิดไรกับปอมปะเนี้ยพี่กวิน

[pattybluet]

พ่อวิน ฮ่าๆๆๆ น้องปอมน่ารักจัง
จูบน้องไปแล้วด้วย ทีนี้จะยังไงดีล่ะเนี่ย

[Millet]

คือถ้ามีต่อ หมอนขาดแน่ๆ

โอ๊ยยยย ปอมมมมม เอ็งทำอาร๊ายยยยยยยย


พี่วิน แอบฟินใช่มั๊ยยยยยยยย บอกมานะ

[-west-]

อ่านไปเขินไป  รู้สึกหน้าร้อนๆแทนปอมไปเรียบร้อยยยยยยยย

แอร๊วววววววว

ปอมน่ารักเกิ๊นนนนน  ไม่ไหวแล้ว เป็นแบบนี้ไม่อยากให้พี่วินแค่จูบให้เสียเชิงชายเลยสิให้ตาย!

[kazhiki]

กรี๊ดดดด ดดดด  เค้าจูบกันแล้ววววววว 

[gife1411]

มันค้างอย่างบอกไม่ถูก!!

สนุกเวออออออออออออออร์!!

มาต่อเร็วๆนะคะ

[kslave]

ปอมเมาแล้วน่ารักจัง

[bobie]

จูบแล้วอ้ะ
เสยดายปอมไม่รู้ตัว
แต่ปอมเมาแล้วน่ารัก
ฮ่าๆๆ พ่อวินนนนน ><

[beery25]

หวังความหวั่นไหวสับสนของวินจะไม่ทำไรงี่เง่านะ

[RGB.__]

โอร๊ยยยยยยยยยยย
เขาจูบกันแล้วค่า!!!!!!!!

 


น้องปอมน่ารัก แต่ปอมอย่าเป็นลูกพี่วินเลย เป็นอย่างอื่นดีกว่า 

[aloney]

กรี๊ด ด ด ด ด   ปอมน่ารักมาก ก ก ก 

[twenty8]

จูบกันตอนที่อีกฝ่ายไม่ได้สตินี่มัน ฮือออ

 

[Kalamall]

พี่วินมึนเพราะพิษไข้แต่น้องปอมมึนเพราะพิษขวด  หวั่นไหว อ๊ายยยยยจูบไปแล้วววว

ทำไงดีอยากอ่านต่อทุกชั่วโมง 5555มันลุ้นมากกก

[【focus_kung】]

ขอให้น้องปอมตื่นมาแล้วจำได้... ว่าโดนพ่อวินขโมยจูบไปแล้ว ฮี่ๆ

[Noo_Patchy]

    ฮ่า ๆๆ  สองคนนี้ ซึน ตลอดอ่ะ

[eaey]

กรี๊ดดด  ค้างมากกกกกกก