หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[puppyluv]

 :z1:แบบนี้ต้อง จุด จุด จุด
จับมอมเหล้าทุกวันเลย กวิน
บังอาจเรียกเราพ่อ
ชอบปอมตอนคลอเคลียเป็นลูกแมว
น่ารัก น่าฟัด น่าจับ จุด จุด จุด ชะมัด!!!
กวินสู้ๆ ปล่อยให้รอดคืนนี้นายไม่ใช่เพื่อนเรานะเฟ้ย 555

[Maprang_W]

สนุกมาก คนเขียนฟิตมาก จำได้ว่าอ่านไปสองตอนแรกแล้วคิดว่าว่างๆค่อยมาตามอ่าน ปรากฎมาอีกทีไปถึงสิบห้าแล้วแน่ะ ตาแฉะเลย กวินน่ารักมาก ปอมก็น่ารัก

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#16






   บ้าไปแล้ว...



   นี่เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ...

   เกิดมาใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มาก็ยี่สิบห้าปีเต็มๆ  ไม่เคยเลยสักครั้งเขาจะดันไปทะลึ่งเกิดความรู้สึกวูบวาบกับไอ้มนุษย์ตัวผู้หน้าไหนมาก่อน   แค่โดนน้องสาวลากไปดูรักแห่งสยาม  ออกจากโรงมาก็แทบจะอ้วกพุ่ง  หนังโป๊รึ  ก็ดูแต่ขาวสวยหมวยอึ๋มทั้งนั้น

   แต่ทำไม..

   ทำไมเมื่อคืนเข้าถึงได้...



   
   “พี่วิน! เมื่อเช้าออกมาตอนไหนเนี่ย  ทำไมไม่ปลุกผมด้วย”


   เฮือก!

   เสียงใสที่ดังมาจากบริเวณประตูห้องทำงานพร้อมกับการปรากฏตัวของไอ้เจ้าเด็กตัวปัญหาที่ทำให้ชายหนุ่มนั่งกลุ้มแทบจะเส้นเลือดในสมองแตกอยู่นี้ทำเอาเขาสะดุ้งตัวขึ้นสุดแรง   


   “แล้วนี่หายดีแล้วเหรอครับ   หน้ายังดูซีดๆอยู่เลย”

   
   ได้ยินดังนั้นกวินก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ   ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างที่เคยใช้บ่อยๆ “อืม  ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”

   คนฟังพยักหน้ารับเบาๆเป็นเชิงเข้าใจพลางทอดขาเดินมายังโต๊ะทำงานของตน

   เมื่อดูจากท่าทีปกติที่แม้จะยังเซๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลของคนตรงหน้าแล้วชายหนุ่มก็ต้องแอบลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ   อย่างน้อยก็ยังดีที่เจ้าตัวเล็กนี่จำเรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ “แล้วนี่นายหายแฮงค์แล้วเหรอ  นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะอีก”

   คนถูกถามยกข้อมือบางขึ้นเคาะข้างขมับของตนเองสองสามที

   “ก็ยังมึนๆอยู่นิดหน่อยครับ   แต่ทำงานได้เหมือนเดิมไม่มีปัญหา”

   ชายหนุ่มเพียงครางรับในลำคอเล็กน้อย   ก่อนที่คนทั้งสองจะแยกย้ายกันก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง



   ไม่สิ...จะเรียกก้มหน้าก้มตาทั้งคู่ก็คงไม่ถูกนัก

   ในเมื่อมันมีคนนึงที่ 'ก้มๆเงยๆ' มากกว่า



   ดวงตาคู่คมเหลือบมองร่างที่นั่งอยู่หลังโต๊ะอีกตัวเป็นระยะ   ไอ้กวินคนที่เคยบอกว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ  ไม่รู้ว่าหายไปไหน   เนื่องจากตอนนี้จิตใจของชายหนุ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย   ปล่อยให้ตัวเองเผลอเป็นไม่ได้   ในหัวมันจะคอยนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็พาลให้ตาโฟกัสไปยังไอ้ตัวต้นเหตุอยู่ตลอดเวลา

   และนี่เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปนั่น   แม้โต๊ะทำงานของทั้งสองจะไม่ได้อยู่ใกล้กันมากขนาดนั้นแต่ก็ใกล้พอที่จะทำให้กวินได้สังเกตไล่ไปตามเครื่องหน้าจิ้มลิ้มของอีกฝ่ายอย่างอ้อยอิ่ง




   เดี๋ยวสิ...



   ประโยคเมื่อกี้มันมีอะไรสักอย่างทะแม่งๆ...






   ….เครื่องหน้า 'จิ้มลิ้ม'...




   เห้ย  จิ้มลิ้มนี่มันใช้กับผู้ชายได้ด้วยเหรอวะ??



   และระหว่างที่กวินกำลังนั่งกลุ้มกุมขมับอยู่นั้น   ร่างเล็กๆที่เคยอยู่ในโฟกัสเมื่อครู่ก็ลุกตรงไปทางชั้นหนังสือที่มุมหนึ่งของห้องที่มีคู่มือเกี่ยวกับภาพถ่ายบรรจุกันอยู่อย่างแน่นเอ๊ียด

   จักรวาลสอดส่ายสายตาหาหนังสือที่ตนต้องการ  ก่อนจะพบว่ามันอยู่ที่ชั้นบนสุด   สองขาเขย่งสุดปลายเท้าเพื่อจะหยิบมัน   หากแต่ความสูงของชั้นนั้นก็สูงเกินเอื้อม

   กวินที่จับจ้องร่างบางมาตั้งแต่เมื่อครู่   เมื่อเห็นอากัปกิริยาเหล่านั้นก็ลุกออกจากที่นั่งตนเอง  เพื่อเดินมาช่วย

   ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังกระโดดเหยงๆคว้าลมคว้าอากาศอยู่นั้น   ร่างกายกำยำของใครอีกคนก็ทาบทับลงมาทางด้านหลัง   และเมื่อหันไปมองก็พบกับผู้ชายใจดีที่อุตส่าห์เดินมาช่วยเขาหยิบหนังสือเล่มที่ว่าออกจากชั้นสูงๆนั่นอย่างสบายๆ

   ฝ่ามือใหญ่ยื่นหนังสือให้คนตรงหน้า   แต่เมื่อก้มลงมาเจอระยะที่ใกล้แค่คืบแบบนี้   สมองที่คิดฟุ้งซ่านก็กลับว่างเปล่าไปดื้อๆ

   และยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ผละตัวออก   เสียงใสจากเบื้องล่างก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน






   “พี่เคยไปให้หมอเช็คหัวใจบ้างหรือเปล่าครับ?”




   ได้ยินดังนั้นช่างภาพหนุ่มที่วันนี้สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้วก็ถามกลับมาอย่างทันท่วงที
   “อะไรนะ?”




   “หัวใจพี่เต้นเสียงดังมากเลย   ขนาดผมยังได้ยินชัดเลยเนี่ย   พี่ไม่ได้ยินบ้างเหรอ?”



   ไม่เพียงพูด  แต่มือบางก็เลื่อนมาแตะที่อกด้านซ้ายของคนที่ยืนทำหน้าซีดเบิกตากว้าง   ก่อนจะต้องรีบจับมือเจ้าของหัวใจดวงนั้นมาทาบลงไปตาม



   “เนี่ยพี่   ลองจับดูสิ   เต้นโคตรแรงเลยอ่ะ   ผมว่าผิดปกติแล้วนะ   ไปหาหมอบ้างเถอะ  ปล่อยไว้นานๆจะอันตราย”



   อืม...จริง
   มันเต้นแรงมากจริงๆ กวินก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเหมือนกัน   เห็นทีคงต้องไปปรึกษา 'หมอ' อย่างที่เจ้าตัวดีว่าแล้ว



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “ไอ้เต้! ตามกูมานี่หน่อย” เสียงทุ้มต่ำกล่าวสั่งลูกน้องคนสนิทที่เตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน   คนถูกเรียกจึงต้องคว้ากระเป๋าวิ่งตามชายหนุ่มที่ตรงไปยังห้องประชุมอย่างช่วยไม่ได้   พลางนึกในใจว่าตนอาจจะถูกเรียกไปคุยเรื่องงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าพรุ่งนี้

   ประตูห้องประชุมถูกปิดลง   ตามมาด้วยการหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ภายในห้องของชายทั้งสอง

   “มีอะไรเหรอครับพี่?”

   คนเป็นเจ้านายกระแอมเบาๆในลำคอสองสามที “คือ...กูมีเรื่องจะปรึกษาว่ะ”

   “เรื่อง?”

   “เรื่อง...เอ่อ...เรื่องปอม”

   และเพียงเท่านั้นแววตาล้อเลียนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนฟังทันที   เรียกเอาแขนยาวๆของกวินต้องตีลงไปที่หัวใหญ่ๆนั่นเต็มรัก

   “อย่ามาทำเล่นไอ้เต้   กูซีเรียสอยู่นะเว้ย”

   และเมื่อได้ยินเสียงสั่งเข้มๆที่ความจริงก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเท่าไหร่   เต้ก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้เจ้านายรู้สึกประดักประเดิดไปมากกว่านี้   ไม่ใช่อะไร...ก็เดี๋ยวเขาจะอดฟังเรื่องดีๆน่ะสิ

   “ครับๆ  แล้วมีเรื่องอะไรล่ะพี่”

   “กูถามมึงตรงๆนะ” ช่างภาพหนุ่มยกมือขึ้นเกาคอเกาหัวไปเรื่อย   กลบอาการกระดากอายที่รู้สึกอยู่ในใจ “คือ...เวลากูอยู่กับปอม   กูแบบ...ดูแปลกๆไหม”

   เต้กระตุกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเผลอตัว   ก่อนจะรีบบังคับกล้ามเนื้อบริเวณแก้มของตนไม่ให้ขยับยกยิ้ม

   “แปลกของพี่นี่หมายถึงยังไงล่ะครับ”

   “ก็...กูแบบดูมีอาการผิดปกติอะไรไหม   แบบที่กูไม่ทำเวลาอยู่กับพวกมึงน่ะ” กวินค่อยๆถามออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

   เต้พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ “มีสิพี่   เยอะเลยด้วย”

   ได้ยินดังนั้นคนฟังก็เบิกตากว้างขึ้น “เยอะเลยเหรอวะ?”

   “ใช่  เยอะเลยพี่  อยากให้ผมยกตัวอย่างไหม” เมื่อเห็นสัญญาณการตอบรับจากคนตรงหน้า  เต้จึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน   หากแต่ในใจกลับนึกสนุกเหลือเกินที่ได้มามีส่วนร่วมในความสับสนของเจ้านายจอมโหดคนนี้ “ก็อย่างเช่น   การที่พี่ยอมให้น้องเขาไปนั่งทำงานในห้อง   ทั้งที่ปกติพี่รำคาญจะตายไปเวลาพวกผมเข้าไปกวน   พี่เคยบอกผมครั้งนึงจำได้ไหม  พี่บอกว่าชอบอยู่คนเดียว”

   กวินเริ่มขยี้หัวตัวเองแรงขึ้นเรื่อยๆ

   “ยังมีอีกนะ   อย่างตอนที่น้องเขาหายหน้าไปช่วงเดือนที่แล้ว   พี่รู้สึกตัวบ้างหรือเปล่าว่าลูกน้องในบริษัทไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้น่ะ   เพราะพี่แม่งขรึมกว่าปกติล้านเท่าได้”

   “อะไร   ปกติกูก็เป็นอย่างนั้นของกูอยู่แล้ว” ชายหนุ่มแย้งขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

   “พี่อย่าเถียงผมสิ   มันไม่เหมือนกัน  ปกติถึงพี่เงียบก็จริงแต่เวลาพวกผมกวนตีนใส่พี่ก็เล่นด้วยตลอด   แต่ช่วงนั้นไม่เลย  ใครเล่นอะไรไป   กลับมาเก้อหมด” เต้อธิบายทุกอย่างได้เป็นฉากๆ   เขาทำงานกับกวินมานาน   ตั้งแต่สมัยยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ   เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก “เอาอีกสักเรื่องไหม   การที่พี่ไปไหนมาไหนนอกรอบกับน้องนี่ก็ดูแปลกเหมือนกัน   ถ้าเทียบกับพวกผม   นอกจากพาไปกินเหล้าแล้ว  พี่ก็ไม่ค่อยชวนใครไปไหนด้วยหรอก   แต่กับน้องปอมนี่เห็นบ่อยมากเลยนะ”

   คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันแน่น

   


   และเมื่อเห็นอย่างนั้น   คนเป็นลูกน้องก็ไม่ลืมที่จะเติมเชื้อเพลิงปิดท้ายอย่างเกินหน้าที่ “พี่ลองไปนึกดูดีๆ   ว่าทุกอย่างที่พี่ทำไป   มันเป็นเพราะพี่แค่อยากให้น้องเขาเก่งขึ้นอย่างเดียวจริงๆหรือเปล่า   หรือว่ามันมีความรู้สึกอื่นปนเข้ามาด้วยกันแน่...”



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ร่างสูงใหญ่เดินลงส้นเท้าหนักๆกลับมายังห้องตัวเอง

   นึกว่าพอได้ปรึกษาไอ้ 'หมอเต้' แล้วอาการใจเต้นผิดปกติที่ถูกเด็กหนุ่มทักเมื่อเช้ามันจะดีขึ้น   

   แต่นี่มันแย่ลงน่ะสิ...

   กวินก้าวกลับเข้าห้องทำงานไป   แต่เมื่อพบกับห้องที่ว่างเปล่าก็อดไม่ได้ที่จะชะโงกออกมาถามพนักงานที่ยังคงเหลือนั่งทำงานล่วงเวลาอยู่บ้างบางส่วน   แม้พอจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าเจ้าเด็กตัวปัญหานั่นคงจะกลับบ้านไปแล้ว  โดยที่มีเมษามารับอย่างที่เคยบอกไว้ว่าจะติดรถชายคนนั้นกลับทุกวัน

   


   “น้องปอมออกไปแล้วครับ   เห็นว่าจะไปโรงแรมต่อ”

   


   เสียงลูกน้องคนหนึ่งที่ตอบกลับมา   ทำเอาชายหนุ่มตกใจรีบถามต่อเสียงดังอย่างลืมตัว “โรงแรมอะไร?  ไปกับใครวะ”

   เมื่อเห็นอาการประหลาดแบบนั้นคนถูกถามก็ได้แต่ทำหน้างง   ก่อนตอบออกมาเท่าที่ตัวเองรู้ “โรงแรมอะไรไม่รู้เหมือนกันครับ  น้องไม่ได้บอกว่าที่ไหน   แต่เห็นออกไปกับผู้ชายใส่สูทที่เคยมาที่นี่เมื่อวันก่อน”

   เพียงเท่านั้น   ชายหนุ่มก็รีบหมุนตัวกลับเข้าห้อง   แขนยาวคว้าหยิบของทุกอย่างด้วยความรวดเร็วแล้วจึงสาวเท้าออกจากห้องตรงไปยังลานจอดรถทันที

   บีเอ็มดับเบิลยูคันหรูเลี้ยวออกจากบริษัทในไม่กี่วินาทีถัดมา...

   แม้จะไม่รู้ว่าที่ไปที่มาคืออะไร   แต่แค่ได้ยินคำว่าโรงแรม   ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาก็ตื่นตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ   ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าเมษากับจักรวาลไปถึงขั้นนั้นกันแล้ว   ก็ไหนเจ้าหนูนั่นเคยบอกเขาว่าเป็นแค่รุ่นพี่ผู้มีพระคุณกัน...

   มือข้างที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยรีบต่อสายหาคนในความคิดยิกๆ   หากแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสัญญาณรอสายร้องเป็นจังหวะไม่ชวนฟังเพียงเท่านั้น

   “รับสายสิเว้ย” ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดใจ   

   เขาจะปล่อยให้เจ้าเด็กดื้อไปทำแบบนั้นกับใครไม่ได้   ไม่รู้ว่าทำไม...แต่รู้ว่าไม่ได้   เขาไม่ยอม

   การโมโหท่ามกลางรถที่ติดแหง็กในช่วงเลิกงานแบบนี้ยิ่งทำให้อารมณ์ที่มันร้อนอยู่แล้วกลับยิ่งร้อนขึ้นไปอีก   ในใจชายหนุ่มนึกอยากจะขายรถคันใหญ่ๆนี่ทิ้งแล้วไปซื้อมอเตอร์ไซค์มาแว๊นให้มันรู้แล้วรู้รอด

   ไม่รู้ว่าสองคนนั่นเคยพากันเข้าโรงแรมแบบนี้ไปกี่ครั้งแล้ว   แค่คิดก็ยิ่งรู้สึกหนึบๆในอก

   นิ้วทั้งสิบเคาะลงบนพวงมาลัยอย่างขัดใจ   ดวงตาคู่คมจ้องเพ่งไปยังสัญญาณไฟจราจรพลางนั่งนับถอยหลังตามตัวเลขบอกวินาทีปล่อยรถนั่นอย่างใจจดใจจ่อ

   เขาไม่รู้เลยว่าเมษาจะพาจักรวาลไปโรงแรมไหน   แต่ที่แน่ๆทายาทตระกูลดังคงไม่พาไปโรงแรมม่านรูดกิ๊กก๊อก   ถ้าอย่างนั้นมันก็คงจะเป็นโรงแรมหรูที่ไหนสักแห่งในละแวกนี้นี่แหละ

   ในที่สุดบีเอ็มสีดำก็เลี้ยวเข้ามาในบริเวณโรงแรมห้าดาวแห่งแรกที่อยู่ในบริเวณเดียวกับบริษัท

   “ขอโทษครับ   ช่วยเช็คให้ทีได้ไหมว่ามีคนชื่อเมษามาเช็คอินที่นี่บ้างหรือเปล่า” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างร้อนรนกับหญิงสาวหลังเคาท์เตอร์

   “ต้องขอประทานโทษจริงๆนะคะ   แต่เราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลลูกค้าได้หรอกค่ะ”

   “ช่วยหน่อยเถอะ  ผมขอร้อง  คือผมเป็นพี่ชายของคนที่เขาพามาด้วย   ช่วยดูให้ผมหน่อยนะ” เมื่อเห็นว่าพนักงานสาวตรงหน้ายังมีทีท่าลำบากใจชายหนุ่มก็หยิบแบงค์สีม่วงยื่นไปตรงหน้า “ถือว่าช่วยกัน...”

   หญิงสาวกรอกตามองคนรอบข้างสองสามที   ก่อนจะรับธนบัตรไป “สักครู่ค่ะ”

   ผ่านไปไม่ถึงนาทีเธอก็ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีลูกค้าชื่อคุณเมษาเลยค่ะ”

   “ถ้างั้นจักรวาลล่ะ   ลองหาชื่อจักรวาลด้วยได้ไหม”

   หญิงสาวทำตามคำขอ   แต่สุดท้ายก็ไม่มีชื่อที่ชายหนุ่มต้องการหาตัว

   กวินไม่มัวรอให้เสียเวลา   เขาวิ่งมาขึ้นรถแล้วขับออกไปเพื่อตรงไปยังจุดมุ่งหมายอื่น...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “จริงๆพี่ไม่ต้องพาผมมาที่หรูขนาดนี้ก็ได้นะเนี่ย” เสียงใสกล่าวขึ้นอย่างเกรงใจพลางมองไปรอบๆห้องอาหารที่ได้รับการตกแต่งไว้อย่างดีนี้ก่อนจะหันกลับมากวาดตามองบรรดาเศษซากอาหารชั้นดีมากมายที่วางอยู่ตรงหน้า

   วันนี้เมษาพาเด็กหนุ่มมาเลี้ยงวันเกิดย้อนหลัง   ซึ่งความจริงโต๊ะตัวนี้ถูกจองไว้สำหรับตอนเย็นของเมื่อวาน   แต่เมื่อเจ้าของวันเกิดมาไม่ได้  เมษาจึงเลื่อนมาเป็นวันนี้แทน

   “เอาน่า   ปีนึงเกิดครั้งเดียวนะ   อย่าคิดมาก   อาหารก็อร่อยดีไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มกับคนที่ดูจะอิ่มหนำสำราญดีตรงหน้าอย่างเอ็นดู

   จักรวาลยกสองมือขึ้นลูบท้องป้อยๆ “อร่อยมากเลยแหละ   แต่แพงๆอย่างนี้เดี๋ยวขนหน้าแข้งพี่เมษก็ร่วงพอดี   ผมออกตัวไว้ก่อนเลยนะว่าถึงวันเกิดพี่  ผมคงเลี้ยงได้แค่ร้านก๊วยเตี๋ยวข้างทาง”

   คนฟังได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนตอบกลับอย่างหยอกล้อ “ข้างทางพี่ก็กิน   ปอมพูดแล้วอย่าคืนคำนะ   เดี๋ยวถึงวันเกิดเมื่อไหร่พี่จะมาทวง”

   คนทั้งคู่พูดคุยกันต่อสักพัก  เมษาก็เรียกพนักงานมาเช็คบิล   บัตรเครดิตการ์ดถูกจ่ายไปแทนเงินสด   และในไม่กี่นาทีต่อมาร่างทั้งสองก็เดินออกจากส่วนของห้องอาหาร

   เรื่องราวสัพเพเหระยังคงถูกยกมาคุยเรื่อยๆในระหว่างการเดินผ่านล็อบบี้ของโรมแรมดัง   หากแต่ยังเดินกันไม่ทันพ้นบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ต้อนรับ   เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยเสียงหนึ่งที่แว่วมาเข้าหูก็หยุดเมษาและจักรวาลไว้

   

   “ขอโทษนะครับ  ช่วยเช็คให้หน่อยได้ไหมว่ามีคนชื่อ...”

   
   
   “พี่วิน!”



   เมื่อถูกเรียก  ชายหนุ่มเจ้าของชื่อก็หยุดพูดลงทันที   ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว   

   “ปอม!”

   สองขาก้าวยาวๆมาถึงตัวคนเรียก   แต่ก็ต้องชะงักไปกับคำถามต่อมาที่ไม่ได้เตรียมคำตอบเอาไว้

   “พี่วินมาทำอะไรที่นี่ครับ?”

   เมษาเองก็มองมาทางชายหนุ่มเช่นเดียวกัน

   “เอ่อ...คือ  พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ   แล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่” กวินตอบเฉไฉไปทางอื่น   พูดจบชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหันไปพยักหน้าทักทายชายในชุดสูทที่ยืนอยู่ข้างหลังคนตัวเล็กด้วยมารยาทที่พึงกระทำ

   “พี่เมษพามาเลี้ยงข้าววันเกิดย้อนหลังครับ” จักรวาลตอบออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าประโยคที่เพิ่งพูดไปของตนทำให้คนฟังโล่งใจแค่ไหน   

   กวินถอนหายใจดังเฮือกอย่างลืมตัว 

   เมษาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเช่นเดียวกับที่จักรวาลทำ “นี่พวกเราก็กำลังจะกลับกันแล้วล่ะครับคุณกวิน”

   ได้ยินดังนั้นกวินก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลงตอบรับ   รอยยิ้มแรกหลังออกจากบริษัทเพิ่งจะถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปาก

   คนทั้งสามกล่าวร่ำลากันสักพัก  ก่อนจะเป็นฝ่ายเมษาและจักรวาลที่ขอตัวจากไปก่อน

   ทันทีที่ร่างของสองคนนั้นหายลับไปจากสายตา   ชายหนุ่มก็พาตัวเองมาทิ้งลงบนเก้าอี้บริเวณล็อบบี้ด้วยขาที่อ่อนแรง    ฝ่ามือหนายกขึ้นทาบหน้าอกพลางถอนหายใจออกมาอีกเฮือก   รู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยกภูเขาออกไปอย่างไรบอกไม่ถูก

   

   ภายในสมองคิดทบทวนถึงอาการของตนตอนที่ขับรถไล่ตามหาร่างเล็กนั่นทีละโรงแรมเมื่อครู่อย่างละเอียดถี่ถ้วน...





   ชัดเจนแล้วสินะ....



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ออดหน้าประตูบ้านหลังที่เป็นเรือนหอของคู่รักข้าวใหม่ปลามันถูกกดลงย้ำๆสองครั้ง   เรียกให้เจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดูว่าใครกันที่มาหาเขากลางค่ำกลางคืนแบบนี้

   และเมื่อประตูเปิดออก   กรวิทย์ก็ต้องแปลกใจกับการปรากฏกายของน้องชายร่างยักษ์ที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่หน้าบ้าน

   “อ้าวไอ้วิน   มาหาพี่ถึงนี่มีอะไรวะ   เข้ามาก่อนสิ” อาจารย์หนุ่มเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อเชื้อเชิญผู้มาเยือนให้เข้าไป   หากแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า

   “ไม่เป็นไรพี่   ผมแค่อยากมาบอกอะไรพี่ประโยคเดียว” กวินกล่าวด้วยเสียงแน่วแน่

   คนเป็นพี่เมื่อได้ฟังอย่างนั้นก็ทำหน้าฉงน   แต่ก็ยอมหยุดฟังสิ่งที่น้องชายกำลังจะพูดต่อไป

   “พี่ยังจำได้หรือเปล่าว่าพี่เคยพูดกับผมไว้ว่าอะไร  เรื่องปอม”

   กรวิทย์กรอกตาขึ้นลงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “จำได้สิ   ฉันบอกว่าห้ามแกคิดกับลูกศิษย์ฉันในเชิงชู้สาว” ชายหนุ่มกล่าวมันออกมาพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในคอนโดของน้องชายเมื่อวันก่อน





   “ดีแล้วที่จำได้” ช่างภาพคนดังจ้องมองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่กรวิทย์บอกได้คำเดียวว่ามันดูท้าทายเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด


   “ที่ผมมาวันนี้   ก็เพื่อจะมาบอกว่า...




   


   ....ผมขอขัดคำสั่งพี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”








TBC.

[choijiin]

วันนี้ได้



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
พี่วินของช้านนนนนนนนน
ในที่สุด
 
ในที่สุดก็เข้าใจหัวใจตัวเองสักที
อยากจะวิ่งรอบบ้านสักสามรอบ
 

แต่แหม พี่วินก็รู้ตัวแล้ว
แต่น้องปอมก็ยังอาโนเนะเหมื้อนเดิม
อยากให้น้องปอมรู้ใจตัวเองเหมือนพี่วินเร็วๆจัง
 

[badcow]

อ๊ากกกกกกกซซซซซ
ยะยะยอดมากพี่วิน รทำตามความรู้สึกตัวเองไปเลย
จีบให้ติดไวๆนะ 5555

[dukdikdukdik]

กริ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส มันต้องอย่างนี้สิ !!!

[iforgive]

กร๊ากกกก  มาขออนุญาตละเมิดข้อตกลงกับอาจารย์เพื่อเดินหน้าลุยว่างั้นเถอะ
หูยยยย  ท่านกวินตอนนี้ได้ใจแม่ยกอย่างเดี๊ยนมากมายก่ายกองเลยเจ้าค่ะ

[saintangel]

แหม จะรุกแล้วก็มาขอพี่ชายก่อนด้วยน่ารักจัง

[bow55]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
พ่อทูนหัวรู้ตัวแล้ว
แล้วตัวลูก(ที่รัก)นั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง

[ลูกแมวหลงทาง]

มารยาทงามแท้ๆ พี่วิน มีการมาขออนุญาติขัดคำสั่งถึงบ้าน ก๊ากกกก

[goonglovenut]

เยี่ยมมากคุณกวิน ทำแล้วต้องรับผิดชอบซะ หุหุ 

[route rover]

พี่วิน ต้องไปฟาดฟันกะตาเมษละนะ

เอาใจช่วย พี่วินนะ

[aloney]

อร๊าก ก ก ก รักพี่วิน สุดยอด ด

[sembia]

กร๊ากกกกกกกกกก  พี่วินเพิ่งรู้ตัว

เอาใจช่วยจ้า 

[cher7343]

 
ให้มันได้อย่างงี้สิ คุณกวิน!!

[nunnuns]

ชัดเจน............... หึหึหึหึหึหึ

[mengsama]

ชอบนิสยพระเอกเรื่องนี้มากมายคะ กล้า.............ดี ^^
เค้าขอประกาศตัวเลยคะว่า เป็นแม่ยก กวิน ค่า อ้ายยยยยยยยยยยยย กรี้สสสสสสสสสส ><

[N.T.❁]

กรี๊ดดดดด พี่วินน่ารักมากกกกก 
ขำมากตอนปอมบอกให้ไปเช็คหัวใจ 5555555555 น่าร๊ากกกก...
เชียร์สุดใจเลยอ้ะ...แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือจะกำจัดไอ้คุณพี่เมษนี่ออกไปยังไงให้พ้นทางรักดีล่ะเนี่ย?

 

[ท่านป๊อป]

  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ จะติดตามรออ่านตอนต่อไปนร้าคร้า าาา า ^^

[akichan]

รุกเลย อย่าหยุดยั้ง อ๊ากกกกกก

[kazhiki]

    จุดพลุฉลองงงงง ต่อไปนี้พี่วินคงใส่เกียร์เดินหน้าไม่ยั้งแล้วสิ อิอิ
เตรียมตัวไว้ได้เลยน้องปอม!!
ขอบคุณมากค่ะ

[beery25]

  ได้ใจมาก

[sunshadow]

   โฮ่!! หลังจากไปออกกำลังกายขับรถรอบกรุงเทพวิ่งเข้าออกโรงแรมมาหนึ่งรอบ ฉลาดรู้ใจตัวเองขึ้นมาทันทีเลย
   แถมยังอุตส่าห์ไปขออนุญาติจีบจากอาจารย์ที่ปรึกษาอีกตะหาก
   หวังว่าตอนน้องปอมจะรู้ใจตัวเองคงไม่ต้องมาวิ่งทำอะไรประหลาดๆอย่างนี้บ้างนะ

[bulldog17]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ

รุกเลยพี่

 

[nokkaling]

พี่วินเยี่ยมมาก 

[Miimiah]

กรี๊ดดดดดดด สุดยอดอ่ะพี่วิน โคตรจะแมน
ชัดเจน แน่วแน่มาก
 

[namngern]

อ๊ากกกกก ในที่สุด!
พี่วินก็จะรุกแล้วว 5555
แต่อ่านตอนนี้แล้วเหนื่อยแทนพี่วิน
วิ่งเข้าวิ่งออกโรงแรมกี่ที่ละลั่น กว่าจะเจอ
แต่ดีจัง พอรู้ใจตัวเองแล้วไม่มีลังเลเลย
เอาละ จะเอาใจช่วยนะพี่วินขา

รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
 

[anchoviiz]

ลุ้นให้คนเขียนมาแต่งต่อ
ยิ่งกว่าลุ้นพี่วินกะน้อง่อมอีก ฮาาาาาาา
  รอตอนต่อไป เราจะได้ฟินกะฉากหวานแล้วใช่ปะ ๆๆๆ อิอิ

[pooinfinity]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอาใจไปเลยค่ะพี่วิน เอาใจไปเลย

ชัดเจนแบบนี้สิเจ๋ง บุกทะลวงไปเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย

[cavalli]

 




รุกฆาต แล้วสิน่ะ สู้ๆๆๆ