หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[namngern]

โอ๊ยยย พี่วินจะเนียนไปไหน
เนียนมากกก เนียนเว่อร์
แถมยังเอาเรื่องานมาบังหน้าอีกต่างหาก
55555555555

รุกเต็มที่เลยน้า รออ่านตอนต่อไปจ้า

[tartar]

เป็นแฟนกันหนึ่งวัน อ๊ายยยยคิดก็เขินแล้ว55

[พิรุณสีเงิน]

พี่วิน เนียนไปมั๊ยคะ 

[2pmui]

ฮ่าๆๆ คุณช่างภาพแกเนียนแบบประเจิดประเจ้อดีจริง???? ฮ่าๆๆ

[zeazaiz]

แผนพี่วินเนียนสุดๆเลยว่ะ 

[miruku_love]

กวินโคตรรรรรรรเนียน 5555
คนโดนขอ(ใ้ห้แสดง)เป็นแฟนช็อคแล้วววว   

[sunshadow]

   O_O"
   โห. . . ทำไปได้. . .
   ถูกต้องทุกประการตามหลักการ เหตุผล และจุดประสงค์เบื้องหลัง

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เป็นแฟนกันวันเดียวไม่กลัว แต่กลัวพี่จะติดใจน่ะสิ อิอิ ร้ายจริงๆ

[zeazaiz]

พี่วิน แผนพี่เนียนสุดๆไปเลยว่ะ 

[❥ʞαxiќɒ。]

พี่วินเนียนเกินไปแล้วนะ !! 55555555555
ระวังไก่ตื่นนะเออ 

[orientation]

อยากอ่านต่อมากมายก่ายกอง วู้ว!

[beery25]

รุกอย่างมีชั้นเชิง

[apple]

เนียนนนน จังงง

[wa-i_onne]

พี่วินจะเนียนไปไหนล่ะ 
พูดเหมือนไม่อยากทำตามแผนนะ แต่จริงๆแล้วฮีเป็นเนียนตัวพ่อ!
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน คัลเจอร์ช็อค !  โอเค เหตุผลเข้าท่า
น้องเลยได้แต่ทำตามไปตามระเบียบล่ะมั้ง

รอช็อตแฟนกันหนึ่งวันของพี่กวินค่ะ ><

[kisz]

โอเคค่า!!!!!!!!!  คนอ่านตอบแทนน้องปอม อิอิ

[fangkao]

ฉลาดจริงๆ พ่อคู๊ณ

[indy❣zaka]

ไม่เรียกว่าเนียนนะอย่างงี้   
เขาเรียกว่า 'ด้าน' เลยเหอะพี่วิน  555   

[wapview]

กวินเนียนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   

[sukie_moo]

โอ  พี่วิน ก็เจ้าเล่ห์เอาเรื่องนะเนี่ย หึหึ

[ka[ze]na]

กรี๊ด!!! พี่กวินร้ายกาจ 555 

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#19


   เพื่องาน..

   ท่องไว้ว่าเพื่องาน..

   

   จักรวาลก้าวขาลงจากรถที่เลี้ยวมาจอดในห้างดังกลางเมืองอย่างขาดความมั่นใจ

   หลังจากได้รับทราบขอบเขตของหน้าที่ที่เขาต้องทำในวันนี้จากปากของกวินเมื่อครู่   ก็เล่นเอาหน้าชาเหมือนโดนใครปล่อยหมัดใส่   สมองมันมึนๆเบลอๆไปหมด



   'เป็นแฟนกันหนึ่งวัน...'



   แย้งแล้ว   เถียงก็แล้ว   แค่นึกสภาพตัวเองเดินออเซาะอยู่กับผู้ชายอวดประชาชีทั้งโลกก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน   ยิ่งเมื่อนึกเลยไปถึงว่าหากบังเอิญดวงดีจัดเดินๆอยู่แล้วเจอคนรู้จักนี่คงถึงขั้นขนของกลับต่างจังหวัดไปอยู่กับแม่กับน้าเลยทีเดียว   แต่อย่างไรก็ตามคำว่า 'งาน' มันก็ค้ำคออยู่   และคำอธิบายถึงเหตุผลที่ทำไมพวกเขาสองคนถึงต้องมาทำอย่างนี้ของคนต้นคิดมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น 

   


   แล้วสุดท้ายเขาจะทำอะไรได้...นอกจากยอม




   ร่างเล็กได้แต่เดินคอตกตามหลังช่างภาพคนดังต้อยๆเข้าตัวห้างไป

   

   หากแต่เมื่อถึงสนามจริง   ปริมาณผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่กลับทำให้ใจของเด็กหนุ่มฝ่อลงอีกครั้ง   ใบหน้าเรียวได้รูปหันซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง   กลัวเหลือเกินว่าจะบังเอิญเจอใครเข้า   จากที่คุยกับกวินไว้เมื่อครู่ว่าจะทำตัวติดกันทั้งวัน   ตอนนี้แม้แต่ความยาวสองเมตรก็ยังดูจะใกล้กว่าระยะห่างที่จักรวาลมีให้อีกคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

   ความคิดกังวลมากมายเกิดขึ้นในสมอง    ก็เข้าใจกวินอยู่ว่ามันเป็นเรื่องงาน   แต่จะให้มาทำอะไรแบบนี้มันก็...

   ...น่าอาย



   “นายอยากกิน...” เสียงทุ้มต่ำที่หันกลับมาตั้งใจจะถามความเห็นเรื่องปากท้องกับ 'แฟน' หยุดลงไปโดยที่ยังไม่ทันจบประโยคเมื่อเห็นอากัปกิริยาของเด็กหนุ่ม

   ก็นึกว่าเดินตามมาติดๆ   ที่ไหนได้...ห่างกันเป็นโยชน์

   
   จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองทางต้นเสียง...


   และสายตาของเด็กหนุ่มที่ช้อนขึ้นสบกับกวินในวินาทีนั้นทำเอาช่างภาพคนดังต้องรู้สึกสะอึกในใจ...



   

   ...หรือเขาจะเห็นแก่ตัวเกินไป...





   คิดแค่จะทำยังไงให้อีกคนเปิดใจ   โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของเจ้าตัวเล็กนี่ไปเสียสนิท   แววตาใสแจ๋วนั่นบัดนี้ดูเต็มไปด้วยความกังวล...



   สิ่งที่เขาทำอยู่นี่มันเข้าข่ายบังคับฝืนใจสินะ...



   สองขายาวก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางๆนั่น   ฝ่ามือใหญ่ที่ตั้งท่าจะยกขึ้นลูบหัวเด็กหนุ่มหยุดลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอาการแบบนั้นอาจจะยิ่งทำให้คนตรงหน้านี้ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก   สิ่งที่กวินทำจึงมีเพียงการส่งคำพูดออกไปเท่านั้น

   “เรื่องที่ฉันบอกให้นายทำบนรถนั่นลืมมันไปเถอะ   ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ   ก็นายไม่ได้ชอบผู้ชายนี่เนอะ   จะให้ทำอย่างนั้นได้ยังไง” ชายหนุ่มกล่าวกับคนที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แต่ไหนๆเราก็มาถึงห้างแล้ว   แวะหาอะไรกินก่อนแล้วกัน   เสร็จแล้วเดี๋ยวจะพากลับไปส่ง”

   พูดจบช่างภาพคนดังก็คลี่ยิ้มบางๆส่งให้เด็กหนุ่มครั้งหนึ่งก่อนจะหมุนตัวออกเดินนำอย่างรักษาระยะห่าง   ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะขยาดตนจนหนีเตลิดเปิดเปิงไปเสียก่อน

   

   ทำไงได้...ก็เขาไม่อยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายนี่



   หากแต่ในสายตาของคนฟัง   แผ่นหลังที่เดินห่างออกไปมันกลับยิ่งทำให้จักรวาลรู้สึกกังวลเข้าไปอีก   ทำไมน้ำเสียงเมื่อครู่ของกวินมันถึงได้ทำให้เขารู้สึกห่อเหี่ยวได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้

   ถึงจะดูห่ามๆแต่กวินก็เป็นคนใจดี   ข้อนี้เขารู้ดี...เพราะเขาได้สัมผัสมันมานับครั้งไม่ถ้วน

   ขนาดโดนเขาแอบเอาไปนินทาสาดเสียเทเสียก็ยังยอมให้อภัย...



   แล้วทำไม...



   แค่โดนขอให้ทำงานง่ายๆแบบนี้เขาถึงยังมีหน้ามาลังเลจนทำให้คนใจดีคนนั้นต้องผิดหวังกันนะ

   งี่เง่าจริง...จักรวาลเอ๋ย



   ความรู้สึกอุ่นซ่านที่ฝ่ามือทำให้กวินที่เดินอยู่ต้องก้มลงมองด้วยความประหลาดใจ   ก่อนจะพบกับมือเล็กๆของใครอีกคนสอดเข้ามาจับมือเขาไว้หลวมๆ   ดวงตาเรียวสวยของเด็กหนุ่มที่เงยขึ้นมองเจือแววประหลาดที่เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเจ้าตัวรู้สึกอะไรอยู่

   “เอ่อ...ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว   เราไปกินไอศกรีมต่อได้ไหมครับพี่วิน...” เสียงใสเอ่ยถามอ้อมแอ้มขึ้นเบาๆพร้อมกับรอยเลือดฝาดจางๆบนพวงแก้มข้าวทั้งสองข้าง

   เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงยืนใช้สายตาคมดุนั่นจ้องเขานิ่ง   จักรวาลจึงออกแรงบีบที่ฝ่ามืออีกเล็กน้อยก่อนจะกระตุกมันเบาๆให้ช่างภาพหนุ่มตอบอะไรกลับมาบ้าง



   ก็ให้เขามายืนพูดอะไรอย่างนี้คนเดียว...มันเขินนะเว่ย!



   คนถูกกระตุ้นที่เริ่มรู้สึกตัวว่าเผลอจ้องอีกฝ่านนานไปแล้วขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายความตื่นเต้นลง   ริมฝีปากได้รูปเหยียดออกกว้างเผยให้เห็นรอยยิ้ม   ฝ่ามือหนากระชับมืออีกฝ่ายตอบด้วยแรงที่มากกว่า

   “อืม...ได้ครับ...ตัวเล็ก”

   แล้วคนพูดก็ออกเดินนำด้วยความอิ่มเอมเต็มใบหน้าทันที   ทิ้งไว้แต่เสียงในหัวที่ดังก้องอยู่ในหัวคนที่เดินตามมาว่า...




   'ตัวเล็ก' เหี้ยอะไรของ(มึง)พี่วะ?!?!?!



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐


   “ตัวเล็กสั่งเลยสิครับ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นหลังจากที่ตนสั่งอาหารกับบริกรหญิงในชุดกิโมโนที่ยืนรับออร์เดอร์อยู่ที่หัวโต๊ะไปเรียบร้อยแล้ว

   เจ้าของสรรพนาม 'ตัวเล็ก' เงยหน้าขึ้นจากเมนูพลางมองช่างภาพหนุ่มอย่างตระหนก   ก่อนจะต้องหันไปมองปฏิกิริยาของบุคคลที่สามโดยสัญชาตญาณ   หากแต่สีหน้าเรียบเฉยของคนเป็นบริกรก็ทำให้เขาโล่งใจขึ้นเล็กน้อย

   “เลือกไม่ถูกเหรอ   ให้พี่วินช่วยไหมครับ”

   คราวนี้จักรวาลไม่รอช้ารีบจิ้มมั่วๆลงไปบนเมนูโดยไม่รอให้คนเรียกแทนตัวเองว่า 'พี่วิน' ต้องลำบากมาเลือกให้เพื่อรีบไล่บรรยากาศน่าขนพองสยองเกล้านี่ให้หายไปเร็วๆ

   และทันทีที่บริกรหญิงเดินจากไป   เด็กหนุ่มก็รีบถามขึ้นด้วยเสียงกระซิบกระซาบ   กลัวว่าโต๊ะข้างๆจะได้ยินหรืออย่างไรไม่รู้

   “พี่วิน!  ทำไมต้องเรียกตัวเล็กอย่างนั้นพี่วินอย่างนี้ด้วย   ไม่ขนลุกหรือไงครับ”

   คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ “อ้าว   ก็คนเป็นแฟนกันเขาก็ต้องมีชื่อเรียกน่ารักๆไม่ใช่เหรอ”

   เด็กหนุ่มส่ายหัวดิก “ไม่เห็นน่ารักเลย   ขนลุกน่าพี่   ไม่เอาไม่ได้เหรอ”

   “โธ่   น่ารักออก   เมื่อก่อนตอนจีบกันใหม่ๆพี่วิทย์ยังเรียกพี่หมิวว่ายัยเตี้ยเลย   นี่เรียกตัวเล็กน่ารักกว่ายัยเตี้ยตั้งเยอะนะ”

   “ก็พี่หมิวเขาเป็นผู้หญิง   จะเรียกแบบนั้นก็ไม่แปลก   แต่เราเป็นผู้ชายนะพี่   ไม่มีคำที่มันแมนกว่านี้แล้วเหรอ   อีกอย่างผมตัวเล็กที่ไหนล่ะ   มาตรฐานชายไทยนะครับ” จักรวาลเถียงคอเป็นเอ็น   ยอมจับมือเดินนี่ก็เยอะแล้วนะ   แต่มาโดนเรียกแบบนี้  ยอมไม่ได้จริงๆ

   “มาตรฐานชายไทย  หรือมาตรฐานเด็กไทยเอาให้แน่   ตัวเท่านี้แถวบ้านฉันเรียกยังไม่โต” กวินกล่าวด้วยน้ำเสียงล้อเลียน   ก็มันจริง...สูงแค่ไหล่เขายังมาบอกว่าตัวไม่เล็ก   ขำให้ฟันร่วงหมดปากเลยดีไหมวะ

   “พี่วิน!”

   “จุ๊ๆ  พนักงานจะเดินมาเสิร์ฟแล้วนู่น   เนียนๆหน่อย” ได้ทีกวินรีบตัดบทคนช่างกังวล   แต่เอาเข้าจริงๆถ้าจักรวาลไม่ชอบเขาไม่เรียกก็ได้   แค่ยอมมาเป็นแฟนด้วยเต็มๆหนึ่งวันก็ดีจะตายแล้ว...

   ตลอดมื้ออาหาร  คนทั้งคู่ปฏิบัติตัวเสมือนคู่รัก   แม้จะมีอาการเก้ๆกังๆอยู่บ้างแต่ก็เรียกได้ว่าตบตาคนได้ดีพอสมควรทีเดียว   จักรวาลคอยสังเกตปฏิกิริยาผู้คนรอบข้างซึ่งเป็นเนื้อหาหลักของการทำงานในวันนี้ในขณะที่คนเป็น 'มืออาชีพ' ดูเหมือนจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ   เพราะเห็นมัวแต่ดื่มด่ำอยู่กับการคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้เด็กหนุ่มเสียเหลือเกิน

   แต่สิ่งที่คิดว่าจะได้เห็นจากผู้คนกลับผิดจากที่คาดไว้มาก   ทีแรกเขาคิดว่าจะต้องมีคนมองมาด้วยสายตาดูแคลน  หรือไม่อย่างนั้นก็ซุบซิบติฉินนินทากันให้เสียความมั่นใจ   แต่แปลก..ที่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ว่า   มีอยู่บ้างเหมือนกันที่แอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น   แต่เพียงแวบเดียวก็หันกลับไปอย่างมีมารยาท   


   
   หรือเรื่องแบบนี้จะกลายเป็นของธรรมดาในยุคนี้ไปเสียแล้ว...



   “ปอม...กินยังไงน่ะ  ข้าวเลอะไปถึงแก้มแล้ว” เสียงพูดกลั้วหัวเราะเรียกให้เด็กหนุ่มหันกลับไปสนใจที่คนตรงหน้าอีกครั้ง “มานี่มา   พี่เช็ดให้ครับ”

   ฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาที่หน้าเขาหยิบเอาเม็ดข้าวออกก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดให้อย่างแผ่วเบาทำเอาจักรวาลสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย   ไม่รู้ว่าทำไมแต่จู่ๆก็รู้สึกร้อนที่แก้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...

   “ขอบคุณครับ...”

   รอยยิ้มจากคนตรงหน้าถูกส่งกลับมาแทนการตอบรับเป็นคำพูด

   

   ก็รู้นะว่าแกล้งทำ...แต่นี่มันเหมือนจริงเกินไปแล้ว...
.
.

.


.
   “กินอะไรอีกไหมปอม?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มส่งอาหารคำสุดท้ายเข้าปากไปเรียบร้อย “หรือจะไปต่อไอศกรีมร้านอื่นกันเลย?”

   จักรวาลพยักหน้าขึ้นลงขณะเคี้ยวซูชิในปากตุ้ยๆแทนคำพูด

   เห็นดังนั้นช่างภาพคนดังก็ขำออกมาเบาๆ   ก่อนจะโบกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงิน   และหลังจากจ่ายแบงค์พันไปเพียงไม่นานบริกรหญิงคนเดิมก็เดินนำเงินทอนกลับมาให้พร้อมบัตรลดโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคู่รักที่ทำเอากวินต้องลอบอมยิ้มก่อนเก็บลงกระเป๋าสตางค์ไป

   แต่ก่อนที่คนทั้งคู่จะลุกออกจากโต๊ะไปนั้น   หญิงสาวในชุดกิโมโนที่ตีหน้านิ่งมาตั้งแต่พวกเขาเข้าร้านมาก็หันซ้ายหันขวาอย่างมีพิรุธ  ชวนให้ทั้งกวินทั้งจักรวาลประหลาดใจไปตามๆกัน

   “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เป็นกวินที่กล่าวถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

   และเมื่อเห็นว่าผู้จัดการร้านไม่ได้อยู่ในบริเวณนั้น   หญิงสาวตรงหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “คือ...อย่าหาว่าหนูยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะคะ   แต่แบบว่า...หนูกับเพื่อนๆตรงนู้นเป็นสาววายยกแก๊งค์เลยค่ะ   อยากบอกว่าพวกพี่เหมาะสมกันมากๆ  ขอให้รักกันนานๆ   แล้วก็อย่าลืมกลับมากินที่นี่บ่อยๆนะคะ”

   หญิงสาวกล่าวเสียงสั่น   ไม่บ่อยนักที่จะมีคู่วายในอุดมคติมานั่งให้หล่อนเชยชมถึงที่แบบนี้

   คนถูกอวยพรทั้งสองหันไปมองทางที่บริกรหญิงตรงหน้าชี้ไปเมื่อครู่ก็พบกับสาวๆในชุดกิโมโนอีกสองสามคนยืนยิ้มหน้าแดงกันอยู่ตรงมุมหลังเคาท์เตอร์

   แม้จักรวาลจะไม่เข้าใจในความหมายของคำว่า 'สาววาย'   แต่ไม่ใช่กับกวินที่คุ้นเคยกับศัพท์คำนี้ดีจากน้องสาวที่ประกาศตนว่าเป็นหนึ่งในลัทธินี้มาตั้งแต่สมัยยังเรียนไม่จบไฮสคูล

   ช่างภาพหนุ่มส่งยิ้มให้พนักงานสาวทั้งคนที่อยู่ตรงหน้าและกลุ่มที่แอบกันอยู่หลังมุมที่ว่านั่น   ก่อนจะทำสิ่งที่ทำเอาสาวๆทั้งหมดแทบจะตะครุบเสียงกรีดร้องไว้แทบไม่ทัน




   -ฟอด-




   “ขอบคุณมากครับ   แล้วเราจะรักกันนานๆนะครับ”

   ชายหนุ่มพูดทิ้งไว้เท่านั้นก็เอื้อมมือมาพาดเอวพาร่างบางๆของอีกคนออกจากร้านไปเลย

   แต่เมื่อก้าวขาพ้นเขตร้านเท่านั้นล่ะ   มือคู่เล็กทั้งสองข้างก็ระดมตีลงบนกล้ามโตๆนั่นอย่างลืมตัวว่าใครโตกว่าใครเด็กกว่าทันที “พี่วิน!  ทำอะไรของพี่เนี่ย” เด็กหนุ่มยกแขนเสื้อขึ้นถูแก้มข้างที่ถูกหอมแรงๆจนมันแดงขึ้นมา


   

   ...แต่น่าแปลก   ทั้งที่ก็ถูอยู่ข้างเดียว   ไฉนมันกลับแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกทั้งสองข้างก็ไม่รู้...



   คนถูกประทุษร้ายไม่ปัดป้องใดๆ   ช่างภาพคนดังได้แต่หัวเราะออกมาเต็มเสียงกับท่าทีของเด็กหนุ่มตรงหน้านี่   ฝ่ามือใหญ่คว้าเอามือเล็กของอีกคนมาจับไว้เมื่อเห็นว่ามันทุบเขาจนหนำใจแล้ว

   “แล้วนายไม่เห็นอาการช็อคของพนักงานพวกนั้นเหรอ   เก็บข้อมูลหน่อยสิอย่ามัวแต่เขิน   นี่ฉันทำไปเพราะมีเหตุผลนะ” กวินกล่าวออกไปทั้งที่มีเสียงจากที่ไหนลอยขึ้นในหัวว่า 'เหรอออออออ?' ยาวๆก็ไม่รู้

   เด็กหนุ่มกัดปากค้อนขวับอย่างขัดใจ “ใครว่าผมเขิน   นี่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะ   พี่ลองโดนผู้ชายด้วยกันหอมแก้มโชว์คนอื่นบ้างไหมล่ะ”

   ได้ยินดังนั้นกวินก็ยิ่งได้ใจ   เอ่ยปากท้ากลับก่อนพองลมที่แก้มยื่นใส่อีกฝ่ายทันที “เอ้า  ก็เอาสิ  เอาเลย”

   และท่าทางแบบนั้นก็เรียกเอามือข้างที่ว่างของจักรวาลต้องยกขึ้นตีผัวะๆลงไปบนต้นแขนแกร่งอีกครั้ง...




   ...โดยที่เจ้าตัวไม่ได้นึกเลยว่า   อาการพ่อแง่แม่งอนแบบนี้แหละที่ยิ่งทำให้คนรอบข้างเชื่อสนิทใจว่าพวกเขาทั้งคู่อยู่ในสถานะ...คนพิเศษ...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

[arunoki]

(ต่อ)


“เดี๋ยวพี่ไปยืนรอหน้าร้านนะจ้ะน้องส้ม” ชายหนุ่มร่างอวบร้องบอกสาวสวยที่เดินเลือกซื้อเสื้อผ้าลดราคาอย่างไม่ลืมหูลืมตาก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะพาตัวเองออกมาจากดินแดนลี้ลับนั่นพร้อมเหงื่อเต็มใบหน้า

   ให้ตายเถอะ...เวรกรรมของคนไม่หล่อจริงๆ   จะจีบใครทั้งที่ก็ต้องยอมเขาหมดทุกอย่าง   นี่ถ้าเกิดมาหน้าอย่างพี่วินบ้างนะ   จะไปสอยดาวแม่งทุกมหา'ลัยเลยคอยดู...



   “สเวนเซ่น   ไอเบอร์รี่  หรือฮาเกนดาซส์ดีครับปอม” ฉับพลัน  เสียงคุ้นหูที่ลอยเข้ามากระทบโสตประสาทก็เรียกให้ชายหนุ่มต้องหันขวับไปมองหาที่มา   และตาตี่ๆของเต้ก็ต้องเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อพบกับเจ้านายสุดหล่อที่อยู่ในความคิดเขาเมื่อครู่เดินอิงแอบแนบชิดมากับเจ้าของร่างเล็กๆที่ตอนนี้เป็นที่รู้กันดีในบริษัทแล้วว่าคนนี้....'เด็กเฮีย'

   

   โดยไม่ต้องหยุดคิดนาน   ขาอวบๆทั้งสองข้างนั้นก็สาวเข้าไปหาที่หมายเสียแล้ว

   

   “พี่วิน  น้องปอม”



   เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาเจ้าของชื่อทั้งสองสะดุ้งเฮือกก่อนหันมามองอย่างตกใจ   ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะรีบสบัดมือของตนออกจากอุ้งมือหนาทันที   แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก...ในเมื่อเต้เห็นตั้งนานแล้ว...

   “ส..สวัสดีครับพี่เต้” เสียงใสทักออกไปอยากลนลาน   กลัวเหลือเกินว่าจะถูกเข้าใจผิดจึงรีบระล่ำระลักอธิบายโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องถามเลย “คือวันนี้ผมกับพี่วินมาทดลองคอนเซ็ปงานที่เสนอไปเมื่อวันก่อนน่ะครับ   ที่เห็นเดินจับมือกันนี่แค่จะดูปฏิกิริยาคนรอบข้าง   ไม่ต้องตกใจนะพี่   พวกเราแค่แกล้งทำ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหัวเราะเจื่อนๆปิดท้าย


   โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเพิ่งแสดงออกไปนั้น   ทำให้ช่างภาพคนดังรู้สึกอย่างไรบ้าง...



   “อ่า...ครับ   พี่เข้าใจ” เต้ตอบเด็กหนุ่มพลางเหลือบตามองสีหน้าที่เปลี่ยนจากยิ้มปากแทบจะฉีกถึงหูเมื่อครู่เป็นนิ่งสนิทของเจ้านายรูปหล่ออย่างรู้ดีว่าเหตุผลของอาการนั่นคืออะไร “เอ้อ...น้องปอมครับ   พี่ขอยืมตัวพี่วินแป็บเดียวได้ไหม...นะ    พี่วินมาทางนี้หน่อยสิ”

   จักรวาลพยักหน้าน้อยๆ   ก่อนจะยืนมองกวินเดินตามคนร่างอวบไป
.
.

.


.
   “นี่มันอะไรวะเนี่ยพี่” เต้ยืนกอดอกถามเจ้านายตัวโตตรงหน้าอย่างไม่ได้สำเหนียกเลยแม้แต่นิดว่าตนเป็นลูกน้อง   ซึ่งกวินเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเสียด้วย

   ร่างสูงยักไหล่เบาๆพลางถอนหายใจออกมา “มึงก็ได้ยินปอมเขาบอกแล้วนี่”

   “ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ   วันก่อนผมบอกพี่ไม่ใช่เหรอว่าให้ค่อยๆเนียน   แล้วนี่อะไรวะพี่”

   “เอ้า   ก็นี่ไงเนียนอยู่”

   “เนียนอะไรของพี่เป็นแบบนี้   จับมือกันเดินกลางห้างแถวบ้านผมเรียกมือไวเว้ยพี่” เต้แย้งพลางยกมือตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ   ไม่รู้จะด่าเจ้านายว่าอะไรดี    ทีตอนทำงานล่ะปราดเปรื่องเชียว   พอมาเรื่องแบบนี้ดันกลายร่างเป็นเด็กม.ต้นเพิ่งเริ่มจีบสาวเสียอย่างนั้น   ไหนจะหน้าที่บานเป็นกระด้งแบบที่เห็นเมื่อตะกี้นี้อีก   ไม่รู้ป๋าแกเอามาดหล่อขรึมไปเก็บไว้ที่ไหนหมดแล้ว...

   กวินพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ “เนี่ยแหละเนียนของกู   กูคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว”

   “แล้วไง?  เนียนของพี่แล้วมันได้ผลไหมล่ะ?” เต้พยักหน้าขึ้นลงถามเอากับคนเป็นเจ้านาย   

   “หึ   ไม่ต้องมาทำเป็นซ้ำเติมไอ้ลูกน้องเวร   มึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอเมื่อกี้น่ะ   ตอนหันมาเจอมึงถ้าเขาผลักกูได้เขาคงผลักกูกระเด็นออกนอกห้างไปแล้วมั้ง” ชายหนุ่มพูดพลางนึกถึงแรงสะบัดบนฝ่ามือเมื่อครู่ที่ยังคงหลงเหลือความรู้สึกจางๆอยู่เลย   คิดแล้วก็ปวดแปลบขึ้นมาไม่น้อย

   “เอาเหอะพี่   ทำแล้วก็ช่างมัน   แต่รอบหน้าผมว่าซอฟท์กว่านี้หน่อยก็ดีนะ   จีบวิธีนี้มันดูฮาร์ดคอร์ยังไงไม่รู้ว่ะ” เต้เอื้อมมือมาตบบ่าร่างสูงปุๆ   ก่อนจะพยักพเยิดไปทางทิศที่จักรวาลยืนรออยู่ “ผมไม่กวนละ   ตอนนี้พี่รีบไปดูน้องเหอะ   ดูสิปล่อยไว้แวบเดียวสาวๆมารุมละนั่น”

   เพียงเท่านั้นคนที่ยืนน้อยอกน้อยใจอยู่เมื่อครู่ก็ต้องรีบหันขวับกลับไปมองตามคำบอกเล่า   และเมื่อพบว่ามันเป็นจริงอย่างที่ลูกน้องว่าก็ต้องรีบขอตัวผละกลับไปหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว



   ไม่ได้หรอก...ถึงจะแค่วันนี้วันเดียว...



   แต่ก็ขอใช้สิทธิ์แฟนให้คุ้มหน่อยเหอะ...



   “คนนี้เองเหรอครับที่ชื่อน้องเบลล์    แอมเอามาเล่าให้พี่ฟังบ่อยมากเลยครับ” จักรวาลกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มกับบรรดาสาวใสวัยมัธยมที่ยืนล้อมกรอบตนอยู่อย่างที่กวินไม่เคยได้ยินมาก่อน “ตัวจริงน่ารักกว่าที่แอมเล่าอีกนะเนี่ย...”

   หนึ่งในเด็กสาวที่ดูเหมือนจะชื่อเบลล์ยืนบิดตัวไปมา   ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก   เจ้าหล่อนยกมือขึ้นตีแขนเพื่อนอีกคนเบาๆพลางบ่นอุบอิบในลำคอ “แอมบ้า...เอาเรื่องอะไรของเราไปเล่าให้พี่ปอมฟังบ้างเนี่ย...”

   ใบหน้าเรียวสวยได้รูปของจักรวาลยื่นลงไปใกล้เด็กสาว   ก่อนรอยยิ้มเจ้าชู้จะถูกจุดขึ้นบนมุมปาก “ไม่มีเรื่องแย่ๆหรอกครับ   มีแต่เรื่องดีๆอย่างเรื่องที่น้องเบลล์...แอบปลื้มพี่ไง” ว่าแล้วเจ้าเด็กตัวดีก็ขำคิกๆคักๆในลำคอ

   และเพียงเท่านั้น   เส้นความอดทนของกวินก็ขาดผึง   ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆเข้าไปดึงคอเสื้อเชิ๊ตของจักรวาลขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอาหน้าขาวๆนั่นให้ออกห่างจากเด็กสาวตรงหน้า   ก่อนจะกระแอมไอออกมาเบาๆ

   “พี่จะไปแล้วนะปอม” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นห้วนๆ 

   คนที่มาใหม่เรียกเอาบรรดาสาวๆรวมทั้งจักรวาลหันมามองอย่างงุนงง   และเมื่อพบกับโครงหน้าหล่อเหลาหากแต่ถูกประดับประดาไว้ด้วยดวงตาดุๆนั่นก็ทำเอาคนมองต้องผงะออกคนละหนึ่งก้าว

   “อ่า...งั้นพี่ไปก่อนนะครับน้องๆ   ไว้เจอกันครับ” เด็กหนุ่มกล่าวลากับกลุ่มสาวมัธยมอย่างเสียดายและก็ได้รับคำบอกลาจากอีกฝ่ายที่ส่งมาด้วยความเสียดายไม่แพ้กัน   ก่อนที่ร่างเล็กๆนั่นจะรีบหมุนตัวเดินตามช่างภาพคนดังที่ออกตัวเดินนำไปก่อนหน้านี้แล้ว

   ไม่รู้ว่าเพราะขาเขาสั้นกว่ามากหรืออย่างไร   เพราะไม่ว่าจะสาวเท้าเร็วเท่าไหร่ก็ยังไม่ทันชายหนุ่มเสียที   จนในที่สุดจักรวาลจึงต้องวิ่งเหยาะๆตามไปอย่างยากลำบาก

   

   ท่าทีของกวินเมื่อครู่ดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรเขาสักอย่าง...คงจะเป็นเพราะไปคุยกับคนอื่นในเวลางานล่ะมั้ง...

   

   คิดได้ดังนั้น   เมื่อร่างบางขยับไปถึงตัวช่างภาพคนดังในที่สุด   จักรวาลก็หันกลับไปมองข้างหลัง  และเมื่อแน่ใจแล้วว่ากลุ่มเด็กสาวได้เดินลับสายตาไปเป็นที่เรียบร้อย   มือเล็กๆก็สอดเข้ากุมกับมือของชายหนุ่มอีกครั้ง 

   

   จักรวาลส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้คนข้างกายที่ก้มลงมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ขอโทษครับพี่   ผมเห็นพี่ไปคุยกับพี่เต้อยู่   บังเอิญเจอน้องสาวเพื่อนก็เลยแวะคุย   ไม่นึกว่าพี่จะโกรธ   ต่อไปจะไม่เอาเวลางานไปทำอย่างอื่นแล้วครับ   อย่าโกรธผมนะ”

   เมื่อได้ฟัง   อารมณ์ที่หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่เมื่อครู่ก็ต้องผ่อนยวบลงอย่างช่วยไม่ได้   สุดท้ายชายหนุ่มก็ได้แต่ดึงร่างเล็กๆนั่นเข้ามาโอบอยู่ข้างกายพลางยกมือขึ้นขยี้หัวเจ้าเด็กตัวดีอย่างหมั่นเขี้ยว




   นี่เขาคงหลงเด็กเข้าแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย...




   “ช่างเถอะ   มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก   แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธด้วย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกลับมาอย่างอ่อนใจ “ไปกินไอศกรีมกันเถอะ   เสร็จแล้วฉันจะได้พานายไปดูหนังต่อสักเรื่อง...”

   จักรวาลยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมแขนที่พาดอยู่รอบบ่าของเขาอย่างโล่งใจที่ชายหนุ่มไม่ได้โกรธอะไรจริงจังโดยลืมตัวไปแล้วว่าตอนแรกรู้สึกอายแค่ไหนที่ต้องเดินแนบชิดกับผู้ชายแบบนี้...
.
.

.


.
   เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น   เต้ที่ยังคงยืนมองจากที่ไกลๆก็ต้องหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิดในขณะที่น้องส้มของเขายังคงมัวเมาอยู่กับเสื้อผ้าลดราคาในร้าน



   หรือว่าเขาจะมองผิดไป...   

   

   ดูจากสิ่งที่เห็นเมื่อครู่แล้ว  ไม่แน่ว่าวิธีจีบแบบพี่วินอาจจะใช้ได้ผลดีกับเด็กอย่างปอมมากกว่าที่เขาคิดก็ได้...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “ดูเรื่องไหนดีล่ะ...” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นในลำคอกับตัวเอง   ในขณะที่ไล่สายตาไปบนหน้าจอแสดงรอบภาพยนตร์ตรงหน้า

   นิ้วเรียวของจักรวาลชี้ไปที่หนังในกระแสชื่อดังเรื่องหนึ่ง “เรื่องนี้ไหมพี่   เพื่อนผมบอกกราฟฟิกเจ๋งสุดยอด”

   “ไม่ดีมั้งครับน้องปอม   เวลาคู่รักมาเดทกันเขาดูหนังแอคชั่นเหรอ? ฮึ?” กวินที่ตอนนี้กลับเข้าสู่โหมดแฟนหนุ่มแสนดีเอียงคอยื่นหน้าเข้าไปถามคนตัวเล็กใกล้ๆ

   จักรวาลผงะออกเล็กน้อย   ก่อนจะยกมือขึ้นเกาแก้มโดยไร้เหตุผล

   “แล้วพี่วินอยากดูเรื่องอะไรล่ะครับ?”

   “เอ้า   มากับแฟนก็ต้องดูหนังรักสิ...” ช่างภาพคนดังยิ้มกรุ้มกริ่มพลางพยักพเยิดไปทางโปสเตอร์หนังรักสองเรื่องที่แปะอยู่ติดกัน “ปอมเลือกเอาแล้วกันครับว่าอยากดูเรื่องไหน”

   ได้ยินอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็เบะปาก   เขาไม่ถูกกับหนังประเภทนี้เสียด้วยสิ...

   “ถ้าเลือกไม่ได้  พี่ว่าเรื่องนี้ก็ดีนะครับ   เพื่อนพี่เป็นคนกำกับเอง   รับรองว่ามุมกล้องสวย   ถ้าไม่สนใจเนื้อเรื่องก็คิดซะว่าเข้าไปดูเทคนิคการใช้กล้องเขาก็ไม่เลวนะ...”

   แล้วสุดท้ายคนทั้งคู่ก็ต้องไปต่อแถวซื้อตั๋วหนังเรื่องที่ว่าจนได้...

   


   พนักงานหลังเคาท์เตอร์ขายตั๋วเหลือบมองมือที่กุมกันแน่นของผู้ชายสองคนตรงหน้า   ก่อนจะกล่าวเสนอตัวเลือกขึ้นมาตามหน้าที่ “คุณลูกค้าสนใจเป็นโรงคู่รักไหมครับ   ที่นั่งเลิฟซีท   หนังรอบต่อไปเริ่มก่อนโรงปกติด้วยครับ”

   กวินเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ   ก่อนจะหันไปถามความเห็นเด็กหนุ่มข้างกายยิ้มๆ  แม้ในใจเขาจะมีคำตอบอยู่แล้วก็เถอะ

   จักรวาลเองก็ไม่ได้ว่าอะไร...เพียงแต่บอกให้ช่างภาพคนดังเลือกเอาตามใจชอบเลย



   ก็เดินจับมือ  นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกันมาทั้งวันแล้วนี่   นั่งเลิฟซีทแค่นี้ไม่สะทกสะท้านหรอก...


   
   แล้วในที่สุดคนทั้งคู่ก็มานั่งกันอยู่ในโรงคู่รักจนได้...

   จักรวาลหันหน้ามองรอบกายก่อนจะพบว่าหนุ่มสาวหลายคู่ต่างจับจองที่นั่งคู่ละตัว   หลายคู่นั่งเกยตักอิงแอบแนบชิดกันราวกับอยู่บ้านก็ไม่ปาน   เห็นแล้วมันอยากมีสาวมาทำอย่างนั้นด้วยสักคนเหมือนกันแฮะ...

   “เรามานั่งกันแบบคู่อื่นบ้างไหม” เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบลงมาที่ข้างหูเรียกเด็กหนุ่มให้หันไปมอง   และก็ได้พบว่าใบหน้าของพวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันแค่ไหน

   “เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ   อยู่ในโรงหนังมืดๆไม่มีใครมานั่งดูเราหรอกมั้ง...” จักรวาลตอบกลับเสียงเบา

   กวินส่ายหัว “ไม่จริง   พนักงานตรวจตั๋วเขามองเราตั้งแต่เข้ามาแล้ว  คู่ข้างๆนั่นเขาก็ซุบซิบอะไรกันแล้วมองมาทางนี้ด้วยนะ   นายไม่อยากรู้เหรอว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยายังไงต่อ...”



   ความจริงก็รู้สึกผิดที่เอะอะก็เอางานมาอ้าง...



   แต่โอกาสแบบนี้ไม่รู้ว่าจะมาอีกเมื่อไหร่...คนแก่ขอตักตวงหน่อยแล้วกันนะเจ้าหนูน้อย...



   “อ่า...ก็ได้ครับ”



   สำเร็จ!

   กวินข่มรอยยิ้มบ่นใบหน้าไว้ไม่ให้มันเริงร่ามากเกินควร   ชายหนุ่มเอื้อมมือปรับพนักพิงให้เอนลงก่อนจะนอนพิงลงไปแล้วเอามือตบบนอกตัวเองเบาๆ “เอาหัวขึ้นมาวางตรงนี้สิ...”

   ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างลังเล   แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมเอนตัวลงซบกับแผ่นอกกว้างนั่นอย่างเก้ๆกังๆ   แก้มทั้งสองข้างรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ...



   ไม่รู้วันนี้เขารู้สึกอย่างนี้ไปกี่รอบแล้ว...



   ร้อนพร่ำเพรื่อจริงๆ...ไอ้แก้มบ้า!



   เพียงไม่นานภาพยนตร์ก็เริ่มขึ้น...

   ความรู้สึกอุ่นซ่านบริเวณช่วงเอวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้แขนแกร่งทั้งสองข้างของกวินกำลังโอบรัดตัวของเขาเอาไว้อยู่...



   นี่ก็คงเป็นส่วนหนึ่งของงานใช่ไหม?...



   เด็กหนุ่มเองก็ค่อยๆสอดแขนของตนลงกอดอีกฝ่ายบ้างโดยไม่ลืมที่จะหันมองปฏิกิริยาคนรอบข้างอย่างที่ได้รับมอบหมายมาในหน้าที่



   ภาพยนตร์ดำเนินไปเรื่อยๆโดยที่เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจมันนัก   ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ถูกกับหนังหวานแหววประเภทนี้เท่าไหร่   ดังนั้นในหัวมันถึงได้ไปจดจ่อกับเรื่องอื่นรอบตัวแทน...

   และระหว่างที่เนื้อเรื่องกำลังถูกเล่าไปอย่างเรียบๆเรื่อยๆบนจอภาพ   จักรวาลก็เอ่ยถามคนที่เขานอนซบอยู่ขึ้นมาไม่ดังนักให้ได้ยินกันเพียงสองคน

   “พี่วินยังไม่ได้ไปตรวจหัวใจอีกเหรอครับ” เสียงหัวใจของอีกฝ่าย   เมื่อได้เอาหัวมานอนพิงแนบชิดขนาดนี้แล้ว   มันดังก้องจนได้ยินชัดเจนเป็นจังหวะเลยทีเดียว

   กวินเองที่ไม่ได้สนใจกับภาพยนตร์ตรงหน้าเท่าไหร่เช่นกันก้มลงกระซิบกับเด็กหนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องตรวจแล้วล่ะ  ฉันรู้แล้วว่าเป็นอะไร”

   “จริงเหรอ   แล้วร้ายแรงหรือเปล่าครับ?” เสียงใสถามกลับอย่างเป็นกังวล

   ได้ยินอย่างนั้นคนถูกถามก็นิ่งคิดไปครู่   นั่นสิ...แล้วมันร้ายแรงหรือเปล่านะ...
   “อืม...ไม่รู้สิ   ต้องรอดูต่อไป...”

   จักรวาลขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้ฟัง “รอดูอะไร  ก็ไปตรวจสิครับ   เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมาจะทำยังไง”

   ช่างภาพคนดังจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าที่เงยขึ้นมามองเขาเช่นกัน “...แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง   นายจะรู้สึกยังไงเหรอ” ที่ถามไม่ใช่ว่าหยอด   แต่เขาอยากรู้จริงๆต่างหาก

   เมื่อได้ฟังคำถามที่ถูกส่งกลับมาเด็กหนุ่มก็ซบหน้ากลับลงไปที่เดิมอีกครั้ง   ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกมาเสียงแผ่ว “พี่กวินดีกับผมขนาดนี้ผมก็ต้องเสียใจสิ...ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนะ” ว่าแล้วท่อนแขนเรียวก็เผลอกระชับแรงกอดที่โอบรอบร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

   แรงกอดที่เพิ่มขึ้นทำเอาคนเป็นผู้ใหญ่ถึงกับลืมหายใจ   จิตใจตอนนี้ไม่ได้อยู่กับภาพยนตร์ตรงหน้าหากแต่ลอยหลุดไปไกลเสียแล้ว   เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบอย่างเหม่อลอย...

   


   “...ถ้าอย่างนั้นนายก็ช่วยดูแลฉันหน่อยแล้วกันนะ...เห็นแข็งแรงอย่างนี้แต่ยังไงก็ทะนุถนอมฉันหน่อย...อย่าทำร้ายกันบ่อยนักล่ะ...ช้างล้มน่ะ  มันจะลุกไม่ขึ้นรู้ไหม”



   
   เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองคนพูดอีกครั้ง   เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่กวินสื่อเลยสักนิด   แต่กระนั้นก็แรงโอบที่เอวที่รั้งร่างเขาเข้าไปแนบกว่าเดิมกลับทำให้รู้สึกดีเกินกว่าจะเอ่ยอะไรต่อไปได้...

   

   หัวกลมๆซุกลงไปกับแผ่นอกตรงหน้าพร้อมความรู้สึกอบอุ่นที่ซาบซ่านเข้ามาในหัวใจ...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   หลังจากหนังจบ   คนทั้งสองก็เดินดูของเรื่อยเปื่อยกันต่ออีกพักใหญ่   จนในที่สุดเมื่อฟ้าเริ่มมืดกวินก็พาเด็กหนุ่มไปทานข้าวเย็นต่ออีกมื้อ  แล้วจึงขึ้นรถพากลับมาถึงหอพักแห่งนี้เมื่อเข็มนาฬิกาบอกว่าเป็นเวลาสองทุ่มพอดิบพอดี



   

   ภารกิจแฟนกันหนึ่งวันจบลงอย่างสมบูรณ์....





   บีเอ็มดับเบิลยูสีดำจอดเทียบลงกับฟุตบาทหน้าหอพัก   ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร   แทนที่กวินจะปลดล็อคประตูและจักรวาลจะดึงเข็มขัดนิรภัยออกแต่คนทั้งคู่กลับนั่งนิ่งสนิทอยู่อย่างนั้นนานสองนาน...

   จนในที่สุดก็เป็นเด็กหนุ่มที่กล่าวขอบคุณช่างภาพคนดังขึ้นมาก่อนทำท่าจะลงจากรถไป

   หากแต่ฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาจับที่ต้นแขนก็หยุดเขาไว้...



   ใบหน้าเรียวสวยได้รูปหันกลับมามองชายหนุุ่ม







   “จริงๆผู้ชายเป็นแฟนกับผู้ชายมันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นี่เนอะ...ว่าไหม?” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยขึ้นมาดื้อๆทำเอาจักรวาลต้องหลุบตามองต่ำอย่างไร้เหตุผล

   จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้กล่าวอะไรต่อ   กวินก็ปล่อยท่อนแขนเรียวๆนั่นให้เป็นอิสระ
.
.

.


.

   จักรวาลยืนมองรถคันหรูแล่นออกจากบริเวณหน้าหอพักของเขาไปจนลับตา

   ประโยคสุดท้ายของชายหนุ่มยังคงดังก้องอยู่ในหัว....





   

   อืม...นั่นสิ   มันไม่เห็นจะเลวร้ายสักหน่อยเลยนี่นา...






TBC.

[kslave]

ตอนนี้พี่วินกำไรเห็นๆ
อย่าพึ่งท้อนะพี่

[greentea2598]

โฮกกกกกกกกกกกกก ~~ อ่านตอนนี้แล้วเขินมากกกกกกก ยิ้มแก้มระเบิดเลยเจ้าค๊า 
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ หึหึหึ
รอต่อไปอีกไม่นาน คงได้หม่ำสมใจแล้วพี่วิน เอิ๊กๆๆๆๆ 

[bulldog17]

ไอหยา...แผนนี้อย่างรุ่ง

[Maprang_W]

ทำไมมันยากอย่างนี้เนี่ย สงสารพี่วินจัง

[Tiamo_jamsai]

 

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
พี่วินอ่ะบ้าๆๆๆๆๆ
*ทุบอกพี่วินสองปั๊ก แล้วโดนถีบกลับ
 

จะทำให้คนอ่านหลงรักไปไหนเนี่ย
 
อย่ามาทำเป็นเด็กน้อยวัยมัธยมที่เพิ่งมีความรักครั้งแรกซี่
เราไม่มีภูมิต้านทานผู้ชายน่ารักอบอุ่นน้า
 
แบบนี้เนียนต่อไปอีกสักพัก
น้องปอมก็ต้องรู้ตัวมั่งแหละน่า
พี่วินสู้เค้านะ รีบๆทำให้น้องปอมรักเร็วๆ
 

[special]

พี่วินแผนสูง กำไรเต็มๆแถมน้องปอมจะมาช่วยดูแลหัวใจแล้ว?
กลับไปคืนนี้น้องปอมคงคิดประโยคนั้นอีกทั้งคืนแหงๆ

[Noo_Patchy]

    พี่วินค้ากำไรเกินควร เนี่ยนสุด ๆ