หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[indy❣zaka]

เด็กน้อยเริ่มคล้อยตามแล้ว หุหุ   

[chaaom]

แอร๊กกกกกก อ่านตอนนี้แล้วเขินมากค่าาาาาา
พี่วินกับน้องปอมจะน่ารักไปไหนเนี่ยย
โดยเฉพาะฉากในโรงหนัง จิ้นไปไกลโพ้นนนนนนน

[anchoviiz]

เนียนจนได้เรื่อง(?)สินะพี่วิน
๕๕๕๕ น้องปอมสมยอม(ห๊ะ!)ลุงแกไปเห๊อออออ 

[fullmoonny]

อ่านทันแล้ว ดีใจจัง ชอบนิยายเรื่องนี้จัง
เพราะตัวเองชอบถ่ายรูปด้วยเลยชอบเข้าไปอีก ชอบจัง ชอบจัง~

พูดถึงตอนล่าสุด
พี่วินเนียนไปแล้วเนอะ 555555 น้องปอมก็ไม่สงสยสงสัยเลย

[sunshadow]

    เหมือนแผนนี้จะได้ผลเกินคาดนะ อิอิ
    แต่เล่นบทคู่รักไปปะทะสาววายนี่. . . ฮาสุดๆ 5555+

[FiZZ]

พี่วินสุดยอด งานนี้ถึงยังไม่ได้เป็นแฟน แต่ก็กำไรเหนาะๆแล้ว 
พูดถึงคัลเจอร์ช็อคละนึกถึงที่เรียนเลย เพิ่งจะเรียนเรื่องนี้ไปเอง น่าเวียนหัวแท้ 
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวนิดๆแล้ว อ๊า พี่วินสู้ๆ พี่วินสู้ตายยยย

[puppyluv]

555 เรี่ยม!
จะฮาก็ตรงสาววายกับ ตัวเล็กนี่ล่ะ
จัดอักได้ป่ะ ตัวเล็กๆๆๆๆ
เทคมือหน่อยวิน โย่ววววว!
gim me five, man!!!

[naamsomm]

พี่วินพัฒนาการเรียกชื่อของพี่มันน่ารักขึ้นทุกวัน. จาก
ไอ้น้อง--->เจ้าหนู---->ตัวเล็ก
แบบว่าแทบกรี๊ดดดดดดดดดด
พี่วินมีความรักแล้วเป็นหวานขนาดนี้เลยเหรอ
ความเนียนของพี่เก็บได้ทุกเม็ดทุกอย่างจริงๆ
ทำไปเถอะจ้า
น่าจะเห็นผลแล้ว
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวมั่งแล้วหล่ะ

[nooklepper]

พี่กวิน   !!!  น่ารักได้ใจ 5555+

น้องปอมคะ  ถ้าไม่หวั่นไหว เราหวั่นไหวแทนนะ .///.

[thunchanok1]

พี่วินนี่น่ารักเนอะ..
ปอมเริ่มเปิดใจแล้วด้วย ดีจัง♥

[poompoo]

พี่วิน  สู้  สู้

 

[icecreammaniac]

 :sad11:ทำไมตอนนี้ อ่านแล้วมันรู้สึกดีปนเศร้าแปลกๆอ่ะ

โดยเฉพาะประโยค

ที่บอกว่า ให้ดูแลพี่หน่อย.....ช้างล้มมันลุกยากนะ.....

อ่านแล้วเศร้าชะมัด. ฮรือออออออออออออออ

[หมอตัวเปียก]

คนแก่แผนสูง ห้าๆ

[pizza2011]

ดูท่างานนี้คนแก่คงจะหลอกเด็กน้อยได้สำเร็จ 55+

[HyaSiness]

น่ารักฮร่อกกกกก!!! 

พี่วินค้ากำไรเกินควรไปนะคะ
แต่ว่าเราชอบ กร๊ากกกกกกกกก
เป็นแฟนกันหนึ่งวันนี่มันคุ้มดีจริงๆ >,<
นี่ขนาดวันเดียวพี่วินยังรุกน้องขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ ขึ้นมา
น้องจะรอดมือพี่วินมั๊ย แอร๊ยยยยยยยยยย

 


เป็นแฟนผู้ชายก็ไม่ได้เสียหายอะไร ลองคบกันดูดีมั๊ยคะ? ฮี่ๆๆๆ

[Nnsicc]

ถ้าพี่วินจะเนียนขนาดนี้ 5555
แผนการรุกของงพี่สุดยอดอ่ะ เห็นได้ชัดว่า น้องปอมเริ่มเอนเอียง และอีกไม่นานต้องค้นพบตัวเองแน่ๆ  555555
โอยย น่ารักกกกก

[zeazaiz]

มารอจ้า  วันนี้จะมามั้ยน้อ

[☥ŹeMî☠kändä☥]

เพิ่เจ้ามาอ่านจบครับ สนุกมากๆ เลย
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มไปตลอดทั้งเรื่องเลยครับ
ทั้งปอมทั้งกวินน่ารักมากกกก
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนเรื่องกล้องเท่าไหร่ แต่ได้มาอ่านเรื่องนี้ผมว่ากล้องมันน่าเล่นเยอะเลยแหะ
ถึงผมจะไม่ค่อยมีความรู้เรื่องกล้อง แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่งงเลยนะครับ ผมอ่านเข้าใจเลยเพราะคน้ขียนอธิบายไว้อยู่แล้ว
ถึงไม่ได้อธิบายอะไรมากก็เถอะ ^^
โดยรวมผมชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นนิยายที่ดีจริงๆ สู้ๆ นะครับจะติดตามตอนต่อไปเสมอ ^^
ปล.รอวันที่ปอมโดนกวินกินครับ 555

[nunnuns]

โรคที่น้องปอมรักษาได้คนเดียว อิอิอิ

[gonna.be]

สนุกจังค่ะ 

[arunoki]

ช่วงนี้ถ้ามีเวลาจะพยายามกลับไปปรับแก้ศัพท์บางคำหรือเนื้อหาบางส่วนเล็กๆน้อยๆในตอนก่อนๆที่อาจจะดูสะดุดตาสะดุดหูเท่าที่โครงเรื่องที่วางไว้จะเอื้ออำนวยนะคะ





---------------




หัวใจหลังเลนส์
#20





   “พี่ครับ   ผมว่าเอารีเฟล็กซ์ไปไว้ตรงนั้นอีกตัวดีกว่า   ตอนนี้ถ่ายออกมาแล้วมันยังดูแข็งๆอยู่เลยครับ” จักรวาลที่วันนี้รับหน้าที่ตากล้องโซโล่อยู่เพียงผู้เดียวเอ่ยบอกพี่ทีมงานด้วยน้ำเสียงที่เมื่อใครในสตูดิโอนี้ได้ฟังก็คงต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเด็กหนุ่มมั่นใจขึ้นมากหากเทียบกับเมื่อเดือนสองเดือนก่อน

   งานแทรกที่ต้องถ่ายส่งนิตยสารในวันนี้   กวินตัดสินใจให้จักรวาลลงมือเองทั้งหมดเป็นครั้งแรกโดยที่ตนหรือตากล้องคนอื่นๆในบริษัทไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหมือนครั้งก่อนๆอีกต่อไปเนื่องจากฝีมือที่พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วของเด็กหนุ่มเป็นที่ประจักษ์แล้วว่าเขาสามารถไว้ใจให้ช่างภาพมือใหม่คนนี้ให้เริ่มออกบินเองได้แล้ว   

   หลังจากวัน 'พิเศษ' วันนั้นจบลงไปก็ผ่านมาเป็นเวลากว่าสัปดาห์   ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี   กวินยังคงเดินหน้าใส่เกียร์พุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างต่อเนื่อง   โดยที่อีกฝ่ายเองก็ไม่ได้มีท่าทีผลักไสไล่ส่งช่างภาพคนดังแต่อย่างใด...



   ไม่รู้ว่าไม่รังเกียจ  หรือยังไม่รู้ตัวกันแน่...



   แต่ดูจากทรงแล้ว   อาจจะเป็นข้อหลัง...



   “ยื่นไหล่ออกมาข้างหน้าอีกนิดครับ” คนเป็นตากล้องกล่าวบอกกับนางแบบตรงหน้าด้วยความสุภาพ   นิ้วเรียวขยับปรับรายละเอียดบนกล้องอย่างคล่องแคล่ว “ดีมากครับ   มองต่ำอีกนิดครับ...ดีครับๆ”

   รูปถ่ายคุณภาพดีหลายร้อยภาพไหลเข้าคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆฉากเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว

   จนในที่สุดการถ่ายภาพเซ็ทแรกก็สิ้นสุดลง “เดี๋ยวพักกันก่อนยี่สิบนาทีให้นางแบบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมถ่ายเซ็ทต่อไปนะครับ” จักรวาลตะโกนบอกทีมงานทั้งสตูดิโอ   ก่อนจะก้มลงจัดการกับกล้องในมือตัวเอง

   ขณะที่กำลังขมักเขม้นกับการปรับกล้องเตรียมไว้สำหรับการถ่ายเซ็ทต่อไป   สัมผัสเย็นเฉียบที่ข้างแก้มก็ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัวด้วยความตกใจ   และเมื่อหันไปพบกับตัวต้นเหตุริมฝีปากได้รูปก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ

   “เหนื่อยไหม?” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่ทราบ  ยื่นกระป๋องโค้กที่เอามานาบแก้มเขาไว้เมื่อครู่มาตรงหน้า

   เด็กหนุ่มรับมันมาเปิดออกดื่มโดยไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ

   “ไม่เหนื่อยครับ   สนุกมากกว่า...แล้วนี่งานพี่วินเสร็จแล้วเหรอ?”

   สำหรับวันนี้  กวินเองก็มีงานอีกชิ้นที่ต้องเคลียร์อยู่ในสตูดิโออีกห้องข้างๆกันนี้ “ยังหรอก   พักอยู่น่ะ   เลยอยากมาดูซะหน่อยว่านายเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มกล่าวพลางยื่นทิชชู่ให้อีกฝ่ายใช้ซับเหงื่อเม็ดโตที่เกาะพราวอยู่ตามไรหน้าผากออกไป




   “แหมพี่!  งานพี่อยู่สตูสามไม่ใช่เหรอ   มาทำอะไรสตูนี้” เสียงตะโกนแซวดังมาจากไอ้เจ้าพวกลูกน้องตัวดีที่พอเห็นว่ามีใครมาเยือนตากล้องมือใหม่ของพวกเขาก็รีบเสนอหน้าวิ่งเข้ามาร่วมวงทันที

   “นั่นสิ   แล้วนี่ไม่มีโค้กให้พวกผมบ้างเหรอ...ผมก็เหนื่อยนะ”



   “หุบปากไปซะพวกมึง” กวินชี้หน้าคาดโทษคนพูดมากที่พอเดินมาถึงตัวเขาและเด็กหนุ่มก็ปากเสียขึ้นมาโดยไม่รอช้า



   จักรวาลเงยหน้ามองคนทั้งหมดคุยกันพลางจิบเครื่องดื่มในมือเงียบๆ   พักหลังๆมานี้รู้สึกเหมือนกับว่าพี่คนอื่นๆในบริษัทจะชอบพูดอะไรทำนองนี้กันอยู่เรื่อย...



   “ปล่อยน้องไว้คนเดียวไม่ได้เลยเหรอครับ   สตูอยู่ห่างกันแค่นี้น้องไม่หายไปไหนหรอก” อาร์ทยังคงทำหน้าที่ลูกน้องปากเปราะต่อไปโดยไม่สนสายตาขุ่นเคืองจากคนเป็นเจ้านายเลยแม้แต่น้อย

   “แล้วกูมาดูไม่ได้หรือไง   นี่มันบริษัทกูนะไอ้เวร”

   “จะดูทำไม๊..น้องก็สบายดี   ใช่ไหมปอม?” ท้ายประโยคถูกส่งมาให้เด็กหนุ่มที่ได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้เป็นการตอบกลับ   

   กวินก้มลงมองคนข้างๆก่อนรีบออกปากดักคอไว้ทันที “ปอม  อย่าไปฟัง  ไอ้พวกนี้มันบ้า”

   “โอ๊ย   บ้าตรงไหน   พวกพี่ตัวติดกันเป็นตังเมตลอดเวลาขนาดนี้ใครก็เห็น   พวกผมไม่ได้พูดเกินความจริงซะหน่อย”

   และเพียงเท่านั้นคนเป็นหัวหน้าก็ทนไม่ได้อีกต่อไป   ชายหนุ่มไล่ตบกะโหลกไอ้เจ้าพวกผีเจาะปากมาพูดไปคนละทีสองที   ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งคิดอะไรเงียบๆกับตัวเองอยู่ที่เดิม...




   คิ้วเรียวขมวดมุ่นน้อยๆ..



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “ไอ้แอมมาเล่าให้กูฟังว่าวันก่อนมันเจอมึงที่พารากอนเหรอ” อ้นกล่าวถามขึ้นขณะชโลมน้ำมันมวยลงบนท่อนขาของตัวเองอยู่บนพื้นหญ้าเทียม   คืนนี้พวกเขานัดกันมาเตะฟุตบอลที่สนามไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของก๊อบแก๊บ

   คนถูกถามพยักหน้าขึ้นลง “ใช่   เจอน้องเบลล์ด้วยเว่ย   ตัวจริงน่ารักกว่าที่น้องมึงเล่าสิบเท่าได้”

   “เออ  มันบอกกูละ   แล้วเห็นมันบอกว่ามึงไปกับผู้ชายคนนึงเหรอ   ใครวะ?  ร้อยวันพันปีไม่เห็นมึงเข้าห้าง   พวกกูชวนก็ไม่ค่อยไป”

   จักรวาลยักไหล่เบาๆพลางยืดเส้นยืดสายเตรียมลงสนาม   ก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “พี่วินพาไป”

   “หืม...” เม้งที่นั่งฟังอยู่เลิกคิ้วขึ้น “ท่านกวินอีกแล้วเหรอ...?”

   “อือ  ทำไมอ่ะ?”

   “ช่วงนี้เหมือนมึงอยู่กับเขาบ่อยจังวะ?”

   “เอ้า...ก็ตอนนี้เขาเป็นเจ้านายกู”

   ได้ฟังดังนั้นอ้นก็หรี่ตามองเพื่อนรักอย่างกรุ้มกริ่ม... “...เจ้านายอย่างเดียวจริงๆเหรอจ๊ะน้องปอม?”

   “อ้าวไอ้ห่า   พูดอย่างนี้หมายความว่าไง” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มถลกแขนเสื้อขึ้นอย่างเอาเรื่อง   เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆในวงได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

   “ครั้งก่อนก็ยืนให้เขากอดที่งานแต่ง'จารย์วิทย์   ตอนวันเกิดก็พาเขามานอนที่ห้อง   แล้วนี่ยังโดนลากไปเดินเที่ยวอีก...มึงรู้ไหมว่าแบบนี้มันเหมือนอะไร...?”

   คำถามที่ถูกส่งมาจากอ้นทำให้จักรวาลต้องนิ่งคิดไปก่อนส่ายหน้าออกมาเบาๆ

   หากแต่สิ่งที่เพื่อนตัวดีกำลังจะเอ่ยต่อไปก็ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนหมัดฮุกเข้าที่หน้าเต็มๆ...




   “เหมือนมึงเป็น....เด็กเสี่ย...”




   “เหี้ย!” ร่างเล็กกระโจนเข้าใส่คนที่ยังมีน้ำมันมวยเลอะอยู่เต็มฝ่ามือ    คนทั้งสองฟัดกันเหมือนลูกหมาแย่งนมแม่อยู่บนพื้นสนามเป็นน้ำจิ้มก่อนลงเตะให้เพื่อนๆที่เหลือได้นั่งขำเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่ 

   จนในที่สุด  เมื่อหนำใจกันทั้งสองฝ่ายแล้ว   อ้นและจักรวาลก็ลุกขึ้นจัดสภาพตัวเองอีกครั้ง   โดยที่ในหัวเด็กหนุ่มยังคงมีคำพูดล้อเลียนของเพื่อนรักลอยไปลอยมา



   เด็กเสี่ยเลยเหรอ...




   ฟังดูแย่ไปหรือเปล่า...



   ...พี่วินไม่ใช่ตาแก่หัวงู 



   แล้วเขาก็ไม่ใช่สาวๆเสียหน่อย...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “โอย   เหนื่อยชิบหาย” จักรวาลตะโกนขึ้นก่อนกระดกขวดเครื่องดื่มเกลือแร่ลงคอดังอึกๆ

   นัดนี้ต้องขอบคุณขายาวๆของไอ้เจ  และความปราดเปรียวของตัวเขาที่พาทีมชนะไปได้ด้วยแต้มสองต่อหนึ่ง

   “เออ  ปิดเทอมแล้วกูเอาแต่นอนอืดอยู่บ้านไม่ค่อยได้ขยับตัว   พอแม่งต้องมาวิ่งแบบนี้  ใจแทบขาด” เม้งก้มลงนวดหน้าขาตัวเองด้วยฝ่ามือชื้นเหงื่อ   ก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนอีกคนที่หายไปจากวงขึ้นมา “แล้วนี่ไอ้แก๊บไปไหนวะ”

   “ได้ยินมันบอกจะไปกดน้ำที่ตู้ในห้องล็อคเกอร์”

   และเพียงเจพูดจบไปไม่ถึงวินาที   เสียงตะโกนโหวกเหวกที่ดังขึ้นจากอีกฟากของสนามก็เรียกความสนใจจากคนทั้งหมดไปทันที

    เจ้าของเสียงที่จักรวาลจำได้ว่าเป็นหนึ่งในทีมที่เพิ่งแข่งกันไปเมื่อครู่วิ่งเข้ามาหาพวกเขาพลางทำท่าชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางอาคารหลังเล็กปลายสนาม “เห้ย เพื่อนน้องโดนซ้อมอยู่อยู่ในห้องล็อคเกอร์   รีบไปดูเร็ว!”

   เพียงเท่านั้น   คนฟังทั้งสี่ก็รีบทิ้งกิจกรรมที่ตนทำอยู่แล้วออกตัวพุ่งไปยังห้องที่ว่าทันที   'เพื่อน' คนที่พี่เขาว่าก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากก๊อบแก๊บแน่นอน...
.
.

.


.
   -ตุ๊บ-

   -พลั่ก-

   เสียงเตะต่อยที่ดังลอดออกมาจากหลังประตู   เร่งให้จักรวาลที่วิ่งนำหน้ามาเป็นคนแรกรีบผลักมันออก   ก่อนจะต้องผงะไปกับสภาพเพื่อนรักที่ยืนปัดป้องฝ่ามือฝ่าเท้าจากผู้ชายหกเจ็ดคนอย่างสุดกำลังพร้อมด้วยเสียงตะโกนด่าทอดังผสมปนเปกันจนฟังไม่ได้ศัพท์

   เห็นดังนั้นคนทั้งหมดที่เพิ่งวิ่งตามมาก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง   ผู้ชายสี่ชีวิตรีบกรูกันเข้าไปช่วยเพื่อนโดยไม่ทันได้ถามได้คิดอะไรกันเลย   และจากตอนแรกที่ตั้งใจจะแค่เข้าไปป้องกันไม่ให้ก๊อบแก๊บบาดเจ็บไปกว่านี้   แต่สุดท้ายเมื่อโดนอีกฝ่ายถีบบ้างทุบบ้างพวกเขาก็ทนไม่ไหว   จนเกิดเป็นวงตะลุมบอนไปในที่สุด...

   

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   นาฬิกาข้างฝาผนังสถานีตำรวจตีบอกเวลาสี่ทุ่มตรง...

   และพวกเขาได้แต่นั่งมองกลุ่มคู่กรณีเดินส่งสายตาเยาะเย้ยออกจากโรงพักไปด้วยความเจ็บใจ

   เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อสามวันก่อน   ไอ้เจ้าเพื่อนตัวดีผู้เป็นตัวต้นเรื่องอย่างก๊อบแก๊บเกิดขับรถไปเสยตูดเบนซ์ของหนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นในระหว่างการขับรถกลับจากร้านเหล้า   เปล่า...ตอนนั้นมันไม่ได้เมา   เพียงแค่กึ่มๆนิดหน่อยตามประสา   แต่เมื่อลงมาคุยกันแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมความเพราะรถยุบไปเป็นแถบ   ด้วยความกลัวว่าถ้าให้ตำรวจเข้ามาเคลียร์ให้   เรื่องอาจจะไม่หยุดอยู่แค่กระทงเดียว   เพราะหากต้องเป่าตรวจแอลกอฮอล์มีหวังมันจะได้โดนยึดใบขับขี่ไปด้วย   เมื่อคิดได้ดังนั้นไอ้เพื่อนสมองหอยหลอดก็เลยบึ่งรถหนีโดยไม่ทันคิดว่าคู่กรณีเขาจะเห็นทะเบียนรถมันไปเรียบร้อยแล้ว

   เป็นผลให้คืนนี้อีกฝ่ายตามตัวจนเจอมันเข้าในที่สุด   และก่อนเอามาคุยที่โรงพักก็ทำการชำระแค้นกันไปเล็กน้อยพอให้หน้าบวมเจ่อกันไปคนละจ้ำสองจ้ำ   ยอมจ่ายค่าปรับเรื่องทะเลาะวิวาทไม่กี่ตังค์แลกกับความสะใจและค่าซ่อมรถที่ถูกเรียกไปเสียจนเกลี้ยงบัตรทุกใบที่ไอ้ก๊อบแก๊บมีอยู่มันคุ้มกว่ากันเยอะ...

   “ตกลงพวกคุณจะเอายังไง?” เจ้าหน้าที่ตำรวจรุ่นราวคราวพ่อถามด้วยซุุ่มเสียงระอาใจ  สายตาที่จ้องมองมาทางพวกเขาแสดงออกชัดเจนถึงความตำหนิ   จักรวาลได้แย่ส่งยิ้มแหะๆกลับไปให้อย่างไม่รู้จะทำยังไง

   ก๊อบแก๊บยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความลำบากใจ  ก่อนกล่าวต่อกล้าๆกลัวๆ “ผมก็จ่ายค่าเสียหายให้พวกพี่ๆเขาไปแล้ว   เรื่องยังไม่จบอีกเหรอครับ...?”

   ชายวัยกลางคนตรงหน้าพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ “คุณเห็นผมโง่เหรอ   ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น  ผมพูดถึงเรื่องที่คุณเมาแล้วขับต่างหาก   นี่แหละน้า...เพิ่งได้ใบขับขี่มาไม่กี่ปีก็ทำซ่า   จับไปนอนในคุกดีไหมเนี่ย”

   “เห้ย...คุกเลยเหรอครับน้า” ก๊อบแก๊บร้องเสียงหลง   คนอื่นๆที่เหลือเองก็หน้าซีดลงไม่แพ้กัน...

   ตำรวจเขาก็ไม่ได้มีหลักฐานอะไรบอกได้ว่าคืนนั้นไอ้เพื่อนตัวดีนี่มันดื่มมาจริงหรือเปล่าหรอก   แต่มันนั่นแหละ...ดั๊นไปเผลอหลุดปากยอมรับเองตอนที่ฝ่ายคู่กรณีเขาเล่าเรื่องในคืนวันก่อนให้ตำรวจฟัง

   ...ซื่อแท้...

   “เพื่อนๆคุณก็เหมือนกัน   ผู้สมรู้ร่วมคิดสิเนี่ย   เอาเข้าไปนอนด้วยกันหมดนี่เลยดีไหม   จะได้ไม่เหงา” ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่วัยเก๋าคนนี้จะถนัดในการใช้สายตาและน้ำเสียงกดดันคู่สนทนาเหลือเกิน “เรียนก็ยังไม่จบ   เงินก็ยังต้องแบมือขอพ่อแม่   เด็กสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด...”

   ก๊อบแก๊บทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อจนเจที่นั่งข้างๆต้องเอื้อมมือมาตบที่หน้าตักอย่างให้กำลังใจ “เพื่อนๆผมไม่รู้เรื่องเลยนะครับ   วันก่อนผมก็ขับไปคนเดียว....”

   “แต่วันนี้เขามาช่วยคุณทำต่อยกับฝ่ายนู้น   แค่นี้ก็บอกได้แล้วมั้งว่าเขาสนับสนุนให้คุณทำผิด...”

   จักรวาลสาบานได้ว่าหากที่นี่ไม่ใช่โรงพัก   และคนที่พูดอยู่นี่ไม่ใช่ตำรวจอายุแก่จนเป็นพ่อเขาได้   เขาแม่งจะตะโกนด่าใส่หน้าดังๆไปแล้วว่า 'กวนตีนจริงโว้ย'
   แต่ความจริงจะโทษใครก็ไม่ได้หรอก   ในเมื่อตอนนั้นพวกเขาก็เมามันกับการตะลุมบอนไปหน่อยเองนั่นแหละ...

   และขณะที่กำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น   มือถือรุ่นเก่าในกระเป๋ากางเกงของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน   

   

   เมื่อดึงขึ้นมาดูก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน....ก็คนที่ช่วงหลังมานี่โทรมาเวลานี้เพื่อคุยเรื่อง 'งาน' แทบจะทุกคืนนั่นแหละ

   

   เจ้าหน้าที่รุ่นลุงส่งสายตารำคาญมาให้  แต่ก็พยักพเยิดอนุญาตให้รับสายได้

   เรียวนิ้วกดปุ่มตอบรับ   ก่อนรีบกระซิบบอกทางปลายสายอย่างเกรงอกเกรงใจชายวัยกลางคนตรงหน้า “เดี๋ยวผมโทรกลับครับพี่...ตอนนี้ไม่สะดวก”

   “อยู่ที่ไหนน่ะ   ทำไมต้องพูดเสียงอย่างนั้นด้วย”

   ไม่รู้ว่าพ่อช่างภาพคนดังเขาฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรว่าตอนนี้ไม่สะดวกคุย   แต่กระนั้นจักรวาลก็ยังคงตอบกลับแบบสั้นๆ  พอให้ได้ใจความ “ผมอยู่สน.บางXX  มีเรื่องนิดหน่อยครับ   แค่นี้ก่อนนะพี่ต้องคุยธุระต่อ” จบประโยคเด็กหนุ่มก็กดตัดสายไปเพื่อหันกลับมาช่วยเพื่อนๆฟังท่านเจ้าหน้าที่ตำรวจเทศนาต่อ   

   โดยไม่ได้สนใจเลยว่าคนอยู่ปลายสายเมื่อได้ฟังอย่างนั้นจะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมากเพียงใด...
.
.

.


.

[arunoki]

(ต่อ)

        “โถ่...อย่าเอาพวกผมลงบันทึกเลยนะครับ  ขอร้องล่ะ   หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็เอาผมลงแค่คนเดียวพอ   ไอ้พวกนี้มันไม่รู้เรื่องจริงๆครับ” ก๊อบแก๊บกล่าวอ้อนวอนกับชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างเริ่มจนปัญญา

   สุดท้ายหลังจากนั่งให้โดนบ่นโดนด่าอยู่นานสองนาน   ท่านเจ้าหน้าที่ก็สรุปว่าจะให้ก๊อบแก๊บลงบันทึกในข้อหาเมาแล้วขับ  และคนอื่นๆในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด   เรียกว่าสุดท้ายก็ซวยกันถ้วนหน้า...

   ถ้าขืนมีชื่อติดอยู่ในที่แบบนี้ตั้งแต่อายุเท่านี้มีหวังอนาคตไม่สวยแน่

   จักรวาลได้แต่นั่งคอตกฟังเพื่อนๆขอร้องโอดครวญ   ดูท่าทางแล้วถึงยืดเยื้อต่อไป   แต่ยังไงคืนนี้ก็คงจบลงตรงที่ชื่อพวกเขาจะลงไปอยู่ในบัญชีนั่นอย่างแน่นอน





   “ปอม!”




   เสียงทุ้มต่ำที่ดังแทรกคำอ้อนวอนของอ้นและก๊อบแก๊บขึ้นมาเรียกให้คนทั้งหมดตรงโต๊ะนั้นต้องหันไปมองหาที่มา   โดยเฉพาะคนเป็นเจ้าของชื่อ   หัวใจที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่กลับเต้นแรงขึ้นทันทีที่ได้ยิน   แม้ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ได้ว่าเสียงนั้นเป็นของใคร...แม้ไม่คิดว่าจะโผล่มาในเวลาแบบนี้ก็เถอะ



   
   “พี่วิน!”




   ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏกายอยู่ตรงนั้นอยู่ในชุดลำลองที่แม้ดูผ่านๆก็บอกได้ว่าคงรีบใส่มาก   เพราะกระดุมเสื้อเชิ๊ตลายสก็อตบนตัวยังติดไม่ครบด้วยซ้ำ

   “เกิดอะไรขึ้นปอม   ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้น” จากที่ใจไม่ดีอยู่แล้ว   เมื่อเห็นรอยเขียวๆม่วงๆบนใบหน้าเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยเขาก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ   สองมือหนาจับร่างเล็กพลิกสำรวจรอยช้ำไปมา

   หากแต่ยังไม่ทันจะได้เล่าอะไร   เจ้าหน้าที่วัยกลางคนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กคนนี้เหรอครับ...”

   “เอ่อ...ก็ทำนองนั้นครับ   มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” กวินควบคุมสติให้กลับมาสุขุมอย่างที่ควรจะเป็นในเวลาแบบนี้ได้ในที่สุด

   “ผมกำลังจะให้เขาลงบันทึกประจำวันเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดคดีเมาแล้วขับน่ะครับ  อ้อ...แล้วก็มีเรื่องทะเลาะวิวาทด้วย”

   ช่างภาพหนุ่มก้มลงมองหน้าจักรวาลสลับกับเจ้าหน้าที่ตำรวจครู่หนึ่ง   ในหัวพยายามคิดหาทางออก   จนในที่สุดเขาก็เอ่ยปากขออนุญาตคุยกับชายวัยกลางคนตรงหน้าเพียงลำพัง   
.
.

.


.
   นักศึกษามหาวิทยาลัยทั้งห้าคนพากันออกมานั่งรอบริเวณส่วนต้อนรับที่ห่างออกมาเล็กน้อยพอให้ไม่ได้ยินสิ่งที่กวินพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยอารมณ์ขุ่นมัวกันถ้วนหน้า...

   เมื่อได้โอกาสก๊อบแก๊บก็รีบกล่าวขอโทษขอโพยเพื่อนทั้งหมดที่ทำให้ต้องมาติดร่างแหเรื่องโง่ๆอย่างนี้ไปด้วย   ซึ่งคนอื่นๆเองก็ได้แต่ปลอบใจกลับไป

   “ช่างมันเหอะไอ้แก๊บ   บทเรียนเว้ยบทเรียน” อ้นกล่าวพลางลูบหัวลูบหลังไอ้เจ้าตัวต้นเรื่องอย่างไม่ถือสาหาความ   ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเรื่องผู้ใหญ่ที่เพิ่งมาใหม่ด้วยความสนใจ   สายตากังวลมองเลยไปทางช่างภาพคนดังที่นั่งเจรจาอยู่ที่โต๊ะตัวที่พวกเขาเพิ่งลุกจากมา “ท่านกวินของมึงมาได้ยังไงวะ”

   จักรวาลขมวดคิ้วส่ายหน้า “กูก็ไม่รู้เหมือนกัน   ตะกี้เขาโทรมากูแค่บอกไปว่าอยู่ที่โรงพัก   แล้วก็อย่างที่มึงเห็นเนี่ยแหละ”

   “เขาแม่งดีกับมึงจังวะ” เม้งกล่าวขึ้นพลางมองไปทางกวินเช่นเดียวกัน

   ได้ยินอย่างนั้นจักรวาลก็พูดขึ้นเบาๆ “อืม...เขาแม่งดีกับกูทุกอย่างเลยว่ะ...”

   แล้วคำถามที่ได้จากอ้นในวินาทีต่อมาก็ทำเอาเด็กหนุ่มต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาตั้งท่าจะปฏิเสธแทนคนถูกกล่าวหาทันที

   

   “กูว่าเขาคิดอะไรกับมึงชัวร์เลย”



   หากแต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะทันแย้งอะไรออกไป    กวินที่ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินตรงมาทางพวกเขาก็ทำให้ต้องหยุดพูดลงไปโดยปริยาย

   ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ดูเรียบขรึมไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

   “กลับบ้านกันได้แล้วล่ะ  ฉันเคลียร์ให้แล้ว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นขณะที่สายตากวาดมองบรรดาลูกศิษย์ของพี่ชายที่เขาพอจะจำหน้าได้ทั้งสี่คน   ก่อนจะหยุดสายตาลงที่คนที่คุ้นเคยที่สุด “ส่วนนาย..กลับกันฉัน”

   ได้ยินดังนั้นผู้ฟังทั้งหมดก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ  แล้วก็พากันยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าประหลกๆอย่างรู้สึกติดหนี้บุญคุณ

   กวินกล่าวเตือนว่าให้จำไว้เป็นบทเรียนตามประสาคนเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวพา 'เด็กในความดูแล' กลับไป

   และก่อนจากกัน   อ้นก็ไม่วายแอบยื่นหน้ามากระซิบกับจักรวาลให้ได้ยินกันเพียงสองคน...



   “เสี่ยมึงแม่งเจ๋งสุดๆเลยว่ะ”



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ตลอดเส้นทางที่ผ่านมามีเพียงความเงียบเกิดขึ้นภายในรถ   ช่างภาพหนุ่มที่นั่งบังคับพวงมาลัยอยู่ดูนิ่งขรึมไปเหมือนครั้งที่เพิ่งเจอกันแรกๆจนจักรวาลไม่แน่ใจว่าตนควรจะทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ดี

   แต่ในที่สุดเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่คิดจะพูดอะไรขึ้นมาจริงๆ   เขาในฐานะคนได้รับความช่วยเหลือจึงตัดสินใจกล่าวขึ้นก่อนด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ชายหนุ่มต้องขับรถออกจากบ้านมากลางดึกกลางดื่นแบบนี้โดยไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ

   “ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่...” ประโยคที่ส่งออกไป  ราวกับเป็นการหยั่งเชิงอารมณ์ของอีกฝ่าย “...แล้วก็...เอ่อ...ขอโทษครับที่ทำให้ต้องลำบากแบบนี้”

   กวินปรายตามองคนพูดเพียงแวบเดียวก่อนตอบกลับไปเรียบๆ “ไม่เป็นไร”

   ได้ยินน้ำเสียงอย่างนั้นก็ทำเอาคนฟังเหงื่อตก...โหมดเย็นชาของคนข้างๆนี่มันน่ากลัวดีจริงๆ

   “เอ่อ...พี่โกรธผมเหรอครับ” จักรวาลกล่าวถามต่อเสียงเจื่อน

   เจื่อนซะจนคนที่กำลังหงุดหงิดก็หงุดหงิดต่อได้อีกไม่นาน...

   

   ช่างภาพคนดังถอนหายใจออกมาเบาๆ “เปล่า...ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมนายต้องเอาตัวเข้าไปทำอะไรอันตรายแบบนั้นต่างหาก”



   ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงต่ำพลางตอบเสียงงึมงำด้วยรู้ตัวว่าผิดแต่ก็ยังอยากแก้ตัว “เพื่อนโดนรุม   เป็นใครก็ต้องช่วย...”

   “ด้วยการเอาตัวเข้าไปเจ็บด้วย?”

   “ก็....” แล้วจักรวาลก็หยุดไว้แค่นั้นเนื่องจากคิดได้ว่ามันยังมีวิธีช่วยที่ดีกว่านี้อีกหลายวิธีหากได้ใช้สติคิดจริงๆ

   “คราวหลังจะทำอะไรคิดหน้าคิดหลังให้มันดีๆ   ไม่ใช่วู่วามแบบนี้   นี่ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก   แต่ถ้าเกิดซวยเจ็บหนักขึ้นมาคิดบ้างหรือเปล่าว่าแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดจะรู้สึกยังไง” ได้ทีชายหนุ่มก็ถือโอกาสสอนคนที่อายุน้อยกว่าทันที    อยากจะพูดเหลือเกินว่า...ไม่ใช่แค่แม่ที่อยู่ต่างจังหวัดหรอก   ตัวเขาด้วยเหมือนกันนั่นแหละ

   คนถูกสอนได้แต่ทำคอตกรับคำเบาๆอย่างสิ้นฤทธิ์   ในหัวนึกภาพตอนที่ตนอยู่ในวงตะลุมบอนเมื่อครู่แล้วก็รู้สึกสมเพชตัวเองเบาๆ   

   “เอาเถอะ   เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป   จำไว้แล้วอย่าทำอีกแล้วกัน” กวินกล่าวจบเรื่องนี้พลางหักพวงมาลัยไปทางแยกที่ไม่ใช่ทางไปหอพักของเด็กหนุ่ม “ฉันขี้เกียจวกไปส่งนายที่หอแล้ว   คืนนี้นอนห้องฉันแล้วกัน” เสียงทุ้มต่ำกล่าวเพียงแค่นั้นก่อนเลี้ยวรถเข้าในบริเวณที่จอดรถของคอนโด

   เห็นดังนั้น   คนที่ไม่ควรจะมีปากมีเสียงในสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้วก็ยิ่งทำได้แต่นั่งเงียบๆเท่านั้น


๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ร่างเล็กในชุดนอนตัวโคร่งของเจ้าของห้องตัวเดิมกับที่เคยใส่เมื่อครั้งที่แล้วเดินถือผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ

   เมื่อครู่ตอนได้สำรวจใบหน้าของตนเองชัดๆในกระจกเป็นครั้งแรก   เด็กหนุ่มก็แทบจะสบถออกมาดังๆด้วยความเจ็บใจพลางนึกไปถึงหน้าแม่ที่ต่างจังหวัดถ้าหากได้เห็นร่องรอยเหล่านี้   

   

   ตาขวาเขียว  หน้าผากปูด   แก้มซ้ายถลอก  ปากเจ่อ

   

   สภาพทุเรศสุดๆ....



   เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก   คนที่นั่งดูข่าวรอบดึกรออยู่ที่โซฟาอยู่แล้วก็กวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เข้ามาหา

   “มานั่งนี่สิ”

   จักรวาลทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอย่างว่าง่าย   แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า   เด็กหนุ่มก็กระถดร่างหนีตามสัญชาตญาณทันที

   คนเป็นผู้ใหญ่กว่าที่วันนี้ดูจะขรึมดุเป็นพิเศษเห็นปฏิกิริยาอย่างนั้นก็รู้ทัน   ท่อนแขนยาวจึงเอื้อมมายึดไหล่บางไว้ไม่ให้ถอยไปไกลกว่านี้

   “ทีตอนต่อยกันล่ะไม่กลัว   แค่ทายาจะไปกลัวอะไร” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าที่พักหลังมานี้จักรวาลแทบจะไม่ได้เห็นมันเลย “เขยิบมานี่   จะเอาแผลไหนก่อนฉันให้เลือก”

   หัวกลมๆสั่นดิกจนผมที่ยังเปียกอยู่กระจายจนน้ำกระเด็น “ไม่ต้องๆ  เดี๋ยวผมทาเองดีกว่า   วันนี้รบกวนพี่มาเยอะแล้ว  พี่ไปนอนเถอะ” และยิ่งนึกไปถึงสภาพแผลที่เห็นในกระจกเมื่อครู่   เด็กหนุ่มก็ยิ่งต้องขืนตัวออก

   
   ก็นะ...แต่ละแผลมันแผลเปิดทั้งนั้น...


   เจอไอ้ขวดฟ้าๆนั่นเข้าไปมีหวังได้ชักดิ้นชักงอไปทั้งคืนแน่ๆ


   “ปอม!” กวินเอ่ยเสียงเข้ม “อย่าดื้อได้ไหม!”

   พูดจบชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่ตั้งท่าจะลุกหนีเสียเอง   แขนข้างหนึ่งเอื้อมไปล็อกคอเจ้าหนูนั่นไว้ในขณะที่อีกข้างที่ว่างก็เปิดฝากล่องยาออกอย่างรวดเร็ว

   “เห้ยพี่  ไม่เอาดิ...ยาแดงพอๆ   ไม่เอาขวดนั้น” สองมือพยายามปัดป้องฝ่ามือใหญ่ที่กำลังชุบสำลีกับขวดแอลกอฮอล์    ที่ผ่านมาทำตัวว่านอนสอนง่ายมานาน   แต่วันนี้ขอหน่อยเหอะ...ความเจ็บมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

   

   หากแต่สุดท้ายคนแรงเยอะกว่าก็ต้องเป็นฝ่ายชนะไปตามสัจธรรม...



   สำลีที่แตะลงมาบนแก้มเป็นที่แรกทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว   เมื่อรู้ว่าดิ้นไปก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้ถึงได้ยอมนั่งนิ่งๆในที่สุด   แต่พอเจอของแสบก็ไม่วายต้องท้วงออกมาเป็นคำพูดอีกครั้ง

   “เจ็บ!  ผมขอทำเองๆ  นะๆ”

   กวินยังคงขยับมืออย่างคล่องแคล่วโดยไม่สนใจเสียงที่ดังประท้วงเป็นระยะๆเลย   เรื่องอื่นเขายอมให้ได้   แต่เรื่องเลือดตกยางออกแบบนี้คงต้องทำใจแข็ง

   ชายหนุ่มทำแผลอย่างเบามือที่สุด...


   จากแก้ม...เลื่อนมาที่ตา

   จากตา...เลื่อนมาที่หน้าผาก

   และจากหน้าผาก...




   ...เลื่อนมาที่ริมฝีปาก




   แม้ที่มุมปากของเด็กหนุ่มจะบวมเจ่อน้อยๆ   แต่กระนั้นสีสันสดใสของมันก็ล่อตาล่อใจกวินเหลือเกิน   ยิ่งได้ใช้นิ้วสัมผัสในระยะที่หน้าประชิดเสียขนาดนี้ก็ยิ่งทำเอาตาลายได้ง่ายๆ

   นิ้วเรียวยาวขยับแต้มยาลงบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา...



   จักรวาลหยุดประท้วงลงเมื่อเห็นแววตาประหลาดจากคนตรงหน้า   เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมองอาการเหม่อลอยของกวินในขณะที่นิ้วยังคงขยับทาแผลให้เขาไม่หยุดอย่างแปลกใจ

   ฉับพลัน  โดยไม่ทันตั้งตัว   ดวงตาคู่คมที่จับจ้องที่ริมฝีปากของเขาอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนทิศทางขึ้นมาสบกับตาของเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

   นิ้วที่ยังคงค้างอยู่ที่ริมฝีปากหยุดลงไปแล้ว

   เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองนิ่งๆไม่พูดอะไร   ตัวเขาเองก็ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่มองกลับเช่นกัน   และเหตุการณ์ก็ดำเนินไปอย่างนั้นอยู่นานเกือบเป็นนาที


   
   จักรวาลกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ



   ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเป็นลำดับ   ในขณะที่ดวงตายังคงสบนิ่งอยู่ที่เดิม...



   ไม่แน่ใจ...ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากวินมีจุดประสงค์อะไร...แต่เขาก็....







   'กูว่าเขาคิดอะไรกับมึงชัวร์เลย'






   จู่ๆเสียงแหบห้าวของอ้นที่พูดทิ้งเอาไว้เมื่อตอนอยู่ที่โรงพักก็ดังก้องขึ้นในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย   
   
   เด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัวก่อนจะปัดมือที่วางค้างอยู่ที่ปากเขาออกแล้วจึงโวยวายขึ้นมาเรียกให้อีกฝ่ายผงะออกไปเช่นกัน “เจ็บๆๆๆ   อย่ากดแรงสิพี่!”

   “อ๊ะ!  ขอโทษทีๆ” ทันทีที่สติสตังบินกลับสู่ร่าง   กวินก็แทบจะกำหมัดต่อยหน้าตัวเอง...



   ….เกือบไปแล้วไหมล่ะ....
.
.

.


.
   ในที่สุด  แผลบนใบหน้าเด็กหนุ่มก็ถูกจัดการจนเรียบร้อยทั้งหมด   ทั้งพลาสเตอร์ยา  ทั้งผ้าก็อซแปะอยู่ไปทั่วจนดูแทบไม่ได้

   กวินหัวเราะกับสภาพของคนตรงหน้า “ฉันถ่ายรูปเก็บไว้ให้พี่วิทย์ดูดีไหมเนี่ย   จะได้รู้ว่าลูกศิษย์คนโปรดจริงๆแล้วเป็นนักเลงหัวไม้”

   “ผมรักเพื่อนต่างหาก  ไม่ใช่นักเลง”

   “ไม่ต้องเถียงแล้วๆ   คืนนี้เป็นอะไร...ดื้อจริงๆ” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาขยี้ผมเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว “เอาเถอะ   นี่ดึกแล้ว  เราไปนอนกันดีกว่า”

   ชายหนุ่มดันหลังจักรวาลให้ออกเดิน

   สองสามก้าวแรกเด็กหนุ่มก็ขยับเท้าไปอย่างปกติดี



   แต่...




   เสียงแทรกของอ้นมันมักมาถูกที่ถูกเวลาเสมอในเวลาแบบนี้






   'เหมือนมึงเป็น....เด็กเสี่ย...'






   “เอ่อพี่วิน...ผมว่าคืนนี้ผมนอนโซฟาดีกว่าครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเจื่อน    ก็นะ...ไม่ได้คิดจริงจังหรอก   แต่ยังไงคำว่า 'เด็กเสี่ย' มันก็ฟังดูน่าขนลุกชอบกล

   คนฟังเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ

   “ทำไมอีก?  วันก่อนก็เคยเข้าไปนอนด้วยกันทีนึงแล้วไม่ใช่เหรอ”

   “พี่นอนดิ้น...เดี๋ยวฟาดมาโดนหน้าผมแล้วตื่นมาก็ได้แผลเพิ่มกันพอดี” ไม่พูดเปล่า   เด็กหนุ่มเดินไปจับจองโซฟาตัวที่ว่าไว้เสียแล้ว

   กวินขมวดคิ้วมองอากัปกิริยานั่นอย่างขัดใจ

   



   แต่สุดท้ายเมื่อเถียงกันต่อพอหอมปากหอมคอแล้ว   ชายหนุ่มก็จำต้องเดินคอตกกลับเข้าห้องของตนไปเพียงลำพัง....





TBC.

[zaabbo]

 

จิ้มจึ๊กๆไว้ก่อน เดี๋ยวมาเม้น อิอิ

................................

เมื่อไหร่ปอมจะเปิดใจให้พี่วินละเนี่ย ลุ้นๆ ฮ่าๆๆ

เกือบจะได้จุ๊บๆกันด้วย 

+1 ให้แล้วนะฮะ

[aloney]

มาดึกจัง

ดีนะที่อ่านหนังสือสอบเพิ่งเสร็จ แวะส่องเล้าก่อนนอน

กรี๊ด ด พี่วันน้องปอม มาเสริฟยามดึก

*แปะก่อนอ่าน*

[chaaom]

แรกๆพี่วินมาซะเข้มเลย ทำไมตอนหลังหงอซะขนาดนี้ล่ะคะ
ปอมไม่เปิดใจเลยเนาะะ ใจแข็งมากๆ
ทำไงดี เหมือนจะคาราคาซังกันทั้งสองฝ่าย
ต่างฝ่ายต่างเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันไปแล้ว แต่ปอมก็ยังไม่รู้ตัว
ลุ้นนๆ แต่คิดว่าคนแต่งคงไม่ใจร้ายยย

ขอบคุณนะคะ มาอัพสม่ำเสมอมากๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว55

[noy]

 

[pooinfinity]

โหยยยยยยยยยยยย เริ่มจับได้แระ พี่วินเลยอดเนียนอ่ะ โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[RoseBullet]

หมั่นไส้คุณตำหนวด เมาแล้วขับนี่มันสมรู้ร่วมคิดได้ด้วยเหรอเนี่ย หาเรื่องกันชัดๆ
ดีนะที่พี่วินเคลียร์ให้น้องๆเรียบร้อยแล้ว
อ๊ากกก เพื่อนอ้นทำน้องปอมเริ่มถอยห่างไปทีละนิดๆแล้ว
แหม เด็กเสี่ย... เรียกซะน่าเกลียดเชียว -_-
พวกลูกน้องนี่ก็ล้อกันจัง ฮ่วย เดี๋ยวเด็กน้อยรู้ตัวก็หนีไปหรอก
น้องปอมมม พี่วินแกออกจะดีแสนดี ทั้งเอาใจใส่ ทั้งเนียนใส่ขนาดนี้แล้ว
น้องก็เปิดใจให้พี่เขาหน่อยเถอะนะ

[whipcream]

>w< ไก่ตื่นแย้ววววววววววว

[bozang]

มาต่อแล้ว กรี๊ดดดดดดดดด
ปอมเริ่มรุ้แล้วอ้ะ โอ๊ย ก็นะ พี่วินชัดขนาดนี้
แต่ปอมขา อย่าคิดมากเลย
ถ้าพี่วินเป็นเสี่ย ก็เป็นเสี่ยที่หล่อและหนุ่มมากใช่ปะล่ะ อิอิ
อย่าได้แคร์สายตาคนอื่น แต่จงแคร์หัวใจตนเอง นะจ๊ะ