หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[Kalamall]

แมนมากกก แต่ก็น่ะเส่ียมากเช่นกัน 555555  น่าเห็นใจนักเพราะพี่วินของเราๆไม่รู้ตัวเร๊ยยยย ว่าน้องปอมเค้าโดนสะกิดใจ 555พี่วินน่าจะไปตีซี๊เพื่อนๆปอมนะ

สู้ต่อไปพี่กวินนนนนน ค่อยๆซึมลึก

[DarknLight]

กะต๊ากๆ ไก่เริ่มตื่นแล้วเฮีย
จะเอาไงกับเจ้าตัวเล็กต่อดี
ลุ้นๆ ด้วยคนครับ ฮ่าๆ

[MIkz_hotaru]

เพิ่งได้มาอ่านค่า เรื่องนี้มันช่าง อริ๊อร๊างอร๊ายแอร๊ย(??) มากๆๆ   
อ่านไปจิกหมอนไป ไม่ไหวร้าววววว

เอาใจช่วยพี่วิน (สะบัดพู่เชียร์)   

[กล้วยปั่น]

เด็กเสี่ย ป๋าวินนนนนน 

[✿PIERRE]

น่าเห็นใจพี่วิน

รุกมากไปไม่ดีนะพี่ อึนๆมึนๆสมองช้าอย่างปอมต้อง...


จับกดเลย! รับรองรู้เรื่อง 5555555555555555

[jj@room]

ท่านกวินขี้งอนไปป่าว สงสารน้องปอมจัง

[jj@room]

เข้าใจกันซะทีิ สงสารปอมจะแย่

[jj@room]

"พี่วิน" อยากให้เค้าเรียกไมไม่บอกไปตรงๆ เก็กอีก (ชอบพี่วินเรียก ปอม ไอ้หนู อ่ะ น่ารักดี)

[oomossoo]

ปอมจับได้ซะละ

พี่วินเลยอดลวนลาม? 555555

[K3n0]

แอร๊ยยยยยยย

น่าร๊วกอ่ะ  ฮ่าๆๆๆ

ชอบมากๆครับ  แบบว่า....อ่านแล้วเขินแทนเลยยย   มาต่อไวไวนะครับ  รออยู่ฮะ

[pae666]

ตามอ่านทันแล้วววววว

เด็กเสี่ย เอ้ย! ปอมอย่าคิดมากเซ่!!! สงสารพี่วินบ้างไรบ้างงงงเน่ออออ

หรือจะให้พี่วินรุกเลย เนียนมาพอแล้ว จัดหนักเลยจ้าาาา 555555

[anchoviiz]

น้องปอมเริ่มตัวเเล้วอะดี๊ อิ____________อิ
 

รอตอนต่อไปปปปปป

[indy❣zaka]

อิเพื่อนๆร่วมชั้นและร่วมงานทั้งหลายขา   ล้อมากๆแซวมากๆเข้า  คนมักหนีกันนะคะ   

แทนที่เขาจะได้ทำตามใจ  จะกลายเป็นว่า ทำตรงกันข้ามเพราะไม่อยากโดนล้อซะมากกว่านะ 

[ice_painful]

ไม่ได้ดั่งใจพี่เลย ไอ้คุณวิน
มัวแต่มอง โดนคาบไปแดกตลอดให้ตายเถอะ

[sunshadow]

     ง่า. . . แย่ละ เหมือนหนูน้อยจะรู้ตัวซะแล้วสิ
     งี้พี่วินจะทำไงดีล่ะ

[ice_painful]

สิบสองตอนผ่านไป เพิ่งเรียกชื่อ นิดหนม
แม้จะไปนอนด้วยกันแล้วก็ตาม
มันยังห่างไกลอ่ะ
เฮ้อ ลุ้นเหนื่อยอ่ะ

[puppyluv]

เข้ามารอด้วยใจจดจ่อ
รู้ว่าจะมาทุกวันแต่อยากอ่านต่อใจจะขาด
โอ้ น้องปอม ทำคลั่งไคล้ฟีเว่อร์
 
เราเชียร์นายอยู่นะวิน ชูป้ายไฟ

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์
#21





   เสื้อยืดสีเข้มบนตัวเด็กหนุ่มถูกกระพือขึ้นลงเพื่อบรรเทาความร้อน   ในวันอากาศระอุแบบนี้เขาและทีมงานคนอื่นๆ  รวมถึงกวินก็ยังต้องมาทำงานตามที่รับลูกค้าเอาไว้ตามปกติิ   และโชคไม่ดีนักที่คิวที่ต้องถ่ายในวันนี้เป็นงานนอกสถานที่ที่ใช้ตึกร้างอบอ้าวแห่งนี้เป็นโลเคชั่น

   จักรวาลเลิกชายเสื้อขึ้นเพื่อเช็ดหยาดเหงื่อตามไรหน้าผากออกระหว่างยืนรอให้ทีมงานจัดการกับฉากที่ต้องใช้เผยให้เห็นหน้าท้องรำไร..

   หากแต่ยังเช็ดไม่ทันเกลี้ยงก็มีแขนยาวๆเอื้อมมาดึงเสื้อเขาลงมาปิดเหมือนเดิมเสียก่อน   ตามด้วยทิชชู่สะอาดที่ถูกยื่นมาตรงหน้าสองสามแผ่นโดยช่างภาพคนดัง “เอานี่เช็ด   เดี๋ยวแผลก็ติดเชื้อกันพอดี”

   เป็นความจริงที่เด็กหนุ่มเองก็ไม่ได้ใส่ใจ   บาดแผลบนใบหน้าเนื่องมาจากเหตุการณ์ตะลุมบอนเมื่อวันก่อนยังคงหลงเหลืออยู่ให้เห็นอยู่อย่างชัดเจน

   “ขอบคุณครับพี่” มือเรียวรับกระดาษมาจากกวินก่อนจะยกขึ้นเช็ดแทนชายเสื้อของตนเมื่อครู่

   “แผลยังเจ็บอยู่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพลางมองสำรวจสภาพของแผลแต่ละจุดบนใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วงเป็นใยที่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกถึงมันสักเท่าไหร่

   เมื่อถูกถามขึ้นมาความรู้สึกคันยิบๆตามแผลบางแห่งที่เริ่มตกสะเก็ดแล้วก็เหมือนจะถูกเปิดสวิชต์ขึ้นมากระทันหัน “ไม่เจ็บแล้ว   แต่มันคันโคตรๆเลยครับพี่”

   ไม่เพียงแค่พูด  แต่เรียวนิ้วทำท่าจะลงมือเกาด้วยเช่นกัน   จนคนที่มองอยู่ต้องรีบคว้ามือนั้นไว้แทบไม่ทัน

   “จะไปเกาทำไม   มือสะอาดหรือไง  ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ”

   และแม้จะดุเสร็จไปแล้ว  แต่คนโตกว่าก็ยังคงทำมึนจับมือเด็กหนุ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย...

   “หิวน้ำหรือเปล่า   ฉันไปเอามาให้ไหม” กวินพูดต่อไปอย่างเป็นธรรมชาติในขณะที่มือข้างขวาก็ยังกำรอบข้อมือของเด็กหนุ่มไว้เหมือนเดิม

   คนถูกถามส่ายหัวพร้อมส่งรอยยิ้มกลับไปให้คนตรงหน้า “จริงๆผมน่าจะเป็นคนพูดประโยคนั้นไม่ใช่เหรอครับพี่   มีเจ้านายที่ไหนเอาน้ำให้ลูกน้องบ้าง”

   เคยคิดมาสักพักแล้วว่าบริษัทนี้แปลกดีจริงๆ...เพราะเจ้าของบริษัทรู้สึกจะเป็นกันเองเหลือเกิน

   

   คนทั้งคู่ยืนกันอยู่อย่างนั้นโดยมีสายตาอยากรู้อยากเห็นส่งมาจากทั่วทุกสารทิศ   แต่ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าเอ่ยปากแซวอะไรอีกแล้วเมื่อกวินเพิ่งจะออกปากสั่งอย่างชัดเจนเมื่อวันก่อนให้เลิกล้อเรื่องนี้กันเสียที



   กระจกเงาบานใหญ่ที่เป็นหนึ่งในอุปกรณ์ประกอบฉากถูกยกผ่านไปโดยทีมงานสองคน...



   เงาที่สะท้อนเข้าตามาแวบหนึ่งทำเอาความสนใจในบทสนาของจักรวาลหยุดชะงักลงไปดื้อๆ..



   เขาไม่ใช่ผู้ชายติดกระจก...ไม่ใช่พวกเห็นที่ไหนก็ต้องส่อง

   แต่เมื่อสักครู่   วินาทีที่มันเคลื่อนผ่านตัวเขาไป   สิ่งที่ปรากฏอยู่บนนั้นกลับเรียกให้คิ้วต้องขมวดลงด้วยความรู้สึกประหลาด



   ภาพของเขากับกวิน...ยืนคุยกันอยู่ในท่าที่เขาไม่เคยนึกเลยว่าหากมองจากสายตาคนอื่นมันจะดูเป็นแบบนั้น



   ภาพที่ผู้ชายสองคนยืนจับมือถือแขนคุยกันในระยะประชิด...



   นั่นมันเขาจริงๆหรือ...



   ทำไมมันถึงดู...แต๋วจ๋าขนาดนั้น...



   ฉับพลันสรรพนามที่เพื่อนรักตั้งให้ก็แวบกลับเข้าสมองอีกจนได้   



   ท่อนแขนเล็กค่อยๆบิดออกจากฝ่ามือของคนตรงหน้าอย่างรักษามารยาท “เอ่อ...พี่วินครับ   ผมลืมติดฟิลเตอร์ที่เลนส์   เดี๋ยวขอไปจัดการก่อนได้ไหม”

   พูดจบเด็กหนุ่มก็ผละไปหากระเป๋ากล้องใบโตที่วางแอบอยู่บริเวณมุมหนึ่งของสถานที่แห่งนี้....ฟิลเตอร์น่ะ...ติดไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ...แต่ที่ยังไม่เรียบร้อย  เห็นจะเป็นพฤติกรรมของเขามากกว่า

   ไม่เคยคิดมาก่อนว่าไอ้ที่พวกพี่ๆในบริษัทเขาแซวกันมันเป็นเพราะอย่างนี้เอง   ภาพที่เห็นเมื่อครู่ขนาดตัวเขาเองยังไม่กล้ามองเลย   ตอนสมัยเป็นเด็กหัวเกรียนเรียนมัธยมเคยอยู่บ่อยครั้งที่ไปแหย่ไปแซวเพื่อนกระเทยแก๊งค์นางฟ้าตามประสาเด็กปากหมา   ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะทำท่าตุ๊ดแตกได้ไม่แพ้สาวๆกลุ่มนั้นเหมือนกัน



   เป็นอะไรไปวะจักรวาล...




   ในสมองพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ี่ผ่านๆมาว่าเคยทำอะไรกับกวินไปบ้าง   แล้วก็ได้พบว่าหลายครั้งที่ตนมีพฤติกรรมประหลาดไปโดยไม่รู้ตัว   ต้องได้มาตั้งใจคิดดีๆอย่างตอนนี้ถึงได้เริ่มรู้สึก...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   การทำงานในวันนี้เป็นไปอย่างทุกลักทุเลเนื่องจากสภาพดินฟ้าอากาศที่เดี๋ยวก็เมฆบัง บวกกับสภาพของสถานที่ที่มีเพียงช่องให้แสงลอดเข้ามาไม่มากนักทำให้มีปัญหาเรื่องการจัดแสงค่อนข้างมาก

   เครื่องปั่นไฟเพียงตัวเดียวที่นำมาจากบริษัทด้วยตอนนี้ดูจะเอาไม่อยู่เสียแล้ว   เมื่อมันไม่สามารถผลิตกำลังไฟฟ้าได้เพียงพอสำหรับสปอตไลท์สี่ห้าตัวที่จำเป็นต้องใช้เลย

   แต่สำหรับกวินที่ตั้งใจจะปล่อยให้เด็กหนุ่มเป็นตากล้องหลักในวันนี้กลับเห็นสถานการณ์นี้เป็นบทเรียนที่หาได้ยากให้กับตากล้องมือใหม่ได้เป็นอย่างดี

   จักรวาลถือกล้องในมือขยับเดินหาตำแหน่งที่มีสภาพแสงดีที่สุดเท่าที่จะทำได้   แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่   ภาพที่ได้ออกมากลับไม่เป็นดั่งใจ   

   เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย...

   โดยปกติภาพในที่ร่มเป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยถนัดอยู่แล้ว   มาเจอปัญหาใช้ไฟเสริมไม่ได้อย่างนี้ก็ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่

   สองมือกดปุ่มปรับควบคุมค่าต่างๆในกล้องอย่างลนลาน   เหตุผลก็ไม่ใช่อะไร...นี่มันห้าโมงเย็นแล้ว   ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้พระอาทิตย์ตกดินมีหวังแย่กว่าเก่าแน่ๆ



   

   “อย่าปรับมั่วสิ”





   เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มต้องหยุดมือลง

   “มีสติหน่อย   นายยังมองข้ามของมีประโยชน์บางอย่างไปนะ” กวินกล่าวขึ้นอย่างสุขุม   ท่อนแขนยาวเอื้อมมาตั้งค่าต่างๆในกล้องให้อย่างคล่องแคล่ว   ก่อนจะดันหลังเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เดินไปยืนในจุดที่เหมาะสม

   “ขอโทษนะ...” ช่างภาพคนดังเอ่ยเบาๆกับจักรวาลในขณะที่พาดแขนทั้งสองข้างอ้อมมาทาบมือลงกับมือของอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง    ชายหนุ่มบังคับทิศกล้องให้หันไปทางมุมที่มีคุณภาพแสงดี “นายลองส่องดูสิ”

   จักรวาลทำตามด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ

   ภาพที่เห็นผ่านรูเล็กๆนั่นดูดีกว่าที่เขาจัดการเองเมื่อครู่มาก   หากแต่ความตื่นเต้นดีใจที่ควรจะมีเรื่องจากได้รับทางออกดีๆกลับถูกกลบไปด้วยสัมผัสแนบชิบที่เขาได้รับจากคนด้านหลังแทน   




   เสียงหัวใจกวินยังดังเหมือนเดิม...



   

   แต่สิ่งหนึ่งที่แปลกไปคือวันนี้มันกลับมีเสียงจากก้อนเนื้อในอกของเขาดังเพิ่มขึ้นมาด้วย





   เสียงทุ้มต่ำที่ดังกรอกคำสอนอยู่ข้างหูไม่ได้ทำให้เขาสนใจฟังอย่างที่ควรจะเป็น  เนื่องจากความรู้สึกกังวลที่ค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในใจพร้อมกับแรงเต้นรัวๆที่อกซ้ายพาให้สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปแล้ว...

   หลังจากวันนั้นไม่ว่าเผลอเมื่อไหร่ในหัวก็จะมีมโนภาพบางอย่างผุดขึ้นมาทุกครั้ง   มโนภาพที่ว่าคือภาพที่เขาใส่ชุดคอสเพลย์ติดหูติดหางแมวกำลังคลานไปคลอเคลียกวิน...



   ….ฟังดูประหลาดใช่ไหม

   


   บอกไปใครหลายคนก็คงขำออกมาดังๆ   แต่สำหรับเขา...นี่มันไม่ตลกเลย

   


   ไม่รู้ว่าทำไม   ทั้งที่เกิดมายี่สิบปี   กิจกรรมที่เคยทำมาทั้งหมดก็ออกจะแสดงถึงความเป็นเด็กผู้ช๊าย..ผู้ชาย   แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่เขาไม่กล้าจะคิดถึงมันก็ทำให้เขาเริ่มมีท่าทีแปลกๆทุกครั้งเวลาอยู่กับช่างภาพคนดังที่ตอนนี้นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวเก๋ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนี่เอง...


   


   และเขาไม่อยากเป็นอย่างนั้น...




   “อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมที่ดังขึ้นจากคนที่อยู่ในความคิดเรียกให้สติกลับเข้าร่างเด็กหนุ่มอีกครั้ง “มีอะไรหรือเปล่า   เห็นนั่งจ้องฉันอยู่ตั้งนานแล้ว...”
   
   ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็มีสีหน้าเลิกลั่กขึ้นมาทันที....นี่เขานั่งจ้องเหรอ   ทำไมไม่รู้ตัวเลย

   “เอ่อ...ม..ไม่มีอะไรครับ   ผมปวดตานิดหน่อยเลยมองไปเรื่อยเปื่อย   แหะๆ”

   คนฟังเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ 



   แค่พักสายตาจริงๆหรือ    ที่เห็นเมื่อครู่มันคืออาการนั่งมองมากกว่าล่ะมั้ง   แถมยังมองนานมากด้วย...


   และที่ชายหนุ่มรู้ก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนอกจากเขาเองก็แอบมองจักรวาลอยู่เช่นเดียวกัน...

   
   “งั้นเหรอ” แต่สุดท้ายกวินก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด “ใกล้เที่ยงแล้ว   วันนี้นายอยากกินอะไร”

   การออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันในช่วงนี้ของคนทั้งสองไปเสียแล้ว   เนื่องจากกวินมักจะพาเด็กหนุ่มทัวร์ไปตามร้านแนะนำแถวๆนี้วันละร้าน

   จบประโยคของช่างภาพหนุ่ม   จักรวาลก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ “เห้ย   ผมลืมบอกพี่ไปสนิทเลยว่าวันนี้นัดกับพี่เมษเอาไว้   ขอโทษทีครับ” สองมือยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มอย่างเกรงใจ

   เมื่อได้ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด   กวินก็รู้สึกหน้าตึงขึ้นมาดื้อๆ

   “ผมตั้งใจจะบอกพี่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว  ไม่รู้ว่าลืมไปได้ยังไง” เด็กหนุ่มกล่าวโทษตัวเองพลางยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองสองสามที

   “ไม่เป็นไรหรอก   เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านไปซื้อข้าวกล่องแถวนี้มาให้ก็ได้” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเซ็ง   ไอ้กินข้าวกล่องน่ะไม่ใช่ปัญหา  ปกติก็กินประจำอยู่แล้ว   ประเด็นมันอยู่ที่คนที่เจ้าหนูนี่ไปด้วยมากกว่า   แต่ก็ได้แค่เซ็งเท่านั้นเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปออกปากออกเสียงอะไร..



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “ไม่เจอกันแป๊บเดียวสมบูรณ์ขึ้นหรือเปล่าเนี่ยเรา” เมษาเอ่ยขึ้นขณะนั่งหมุนส้อมในมือม้วนเส้นพาสต้าตรงหน้า   เห็นอาการเคี้ยวตุ้ยๆของเด็กหนุ่มแล้วก็อดแซวไม่ได้   แก้มสองข้างดูเหมือนจะกลมขึ้นกว่าเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนที่เพิ่งเจอกันครั้งล่าสุดไม่น้อยเลย

   คนถูกถามเงยหน้าขึ้นทำตาโตตอบกลับมา “โห  มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่เมษ   น้ำหนักผมขึ้นมาสองสามกิโลจริงๆแหละ”

   ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆก่อนเอ่ยแซวออกไปอย่างไม่คิดอะไร “ก็ใช่น่ะสิ   ช่วงนี้มีเสี่ยเลี้ยงหรือไงถึงได้อวบเอาๆ”



   -กึก-



   มือที่กำลังตักอาหารในจานชะงักลงโดยที่คนตรงข้ามไม่ทันสังเกต   เด็กหนุ่มขบริมฝีปากเบาๆ

   ...คำนี้อีกแล้วเหรอ...

   สุดท้ายจักรวาลก็ทำแค่เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้อีกฝ่ายก่อนจะพาเปลี่ยนเรื่อง   หากแต่เด็กหนุ่มไม่ได้รู้เลยว่าหัวข้อถัดไปที่หยิบยกมาพูดกลับกลายเป็นการพาตัวเองก้าวสู่ความไม่สบายใจในระดับที่สูงขึ้นไปอีกมากกว่า...



   “พี่รู้ไหมว่าช่วงนี้ผมกำลังบ้าถ่ายวีดิโออยู่    เมื่อวานเพิ่งลองถ่ายแล้วนั่งตัดต่อเล่นๆ   ออกมาดูใช้ได้เลยนะ   เดี๋ยวคืนนี้ส่งเมลไปให้ดู   พี่ช่วยวิจารณ์ในฐานะคนดูหนังบ่อยให้หน่อยสิ”

   ได้ฟังดังนั้นเมษาก็เลิกคิ้วขึ้น

   “ใช้อะไรถ่ายล่ะ?”

   “ก็ดีเอสแอลอาร์นี่แหละครับ   โหมดวีดิโอมันเจ๋งมากเลยนะ   เห็นว่าเดี๋ยวนี้พวกที่เราเห็นตามทีวีบางรายการเขาก็ใช้แค่ดีเอสแอลอาร์ตัวเดียวเหมือนกัน”

   

   “แต่350Dของปอมมันถ่ายวีดิโอไม่ได้นี่” จริงอย่างที่เมษาว่า   กล้องตัวที่จักรวาลได้มาเพราะชนะการประกวดถ่ายภาพเมื่อสมัยมัธยม   มันผลิตออกมานานมากแล้ว   แต่โหมดวีดิโอในกล้องดีเอสแอลอาร์แบบนี้เพิ่งจะมามีเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้เอง




   จักรวาลชะงักลงไปอีกรอบก่อนจะค่อยๆตอบออกมาเบาๆ

   “ผมเพิ่งได้กล้องใหม่มาน่ะครับ...”

   “หืม...เก็บเงินซื้อเหรอ?” เมษาถามต่ออยากแปลกใจเพราะรู้ดีว่าตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมาเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ใช้เงินประหยัดเพียงใด   ไหนจะค่าห้อง  ไหนจะค่าเทอม...เอาเงินที่ไหนไปซื้อกันนะ...



   เจอคำถามแบบนั้นเข้าไปความลำบากใจก็แล่นริ้วขึ้นมาทันที   แต่กระนั้นอย่างไรก็ต้องตอบ

   “...คือ...มีคนซื้อให้ครับ...เป็นของขวัญวันเกิด...” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้ม   รู้สึกสมเพชตัวเองชอบกล...

   เพียงเท่านั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วฉับ   เขาเอง...เคยเสนอจะซื้อกล้องใหม่ให้จักรวาลอยู่บ่อยๆ   แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่ได้รับการปฏิเสธหัวชนฝา   จนสุดท้ายเขาต้องยอมพ่ายแพ้ต่อความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของเด็กหนุ่มทุกครั้งไป

   

   ...แล้วนี่อะไร...



   “ใคร?”

   “....พี่วินครับ...”

   เสียงแผ่วๆที่ตอบกลับมาทำเอาเมษาแทบจะตบเข่าตัวเอง   เดาไว้แล้วว่าไม่น่าจะมีใครนอกเหนือไปจากช่่างภาพคนดังคนนั้น...

   “ทำไมเขาถึงให้ล่ะ?  สนิทกันมากๆเลยเหรอ”

   จักรวาลกลืนน้ำลายดังเอื๊อก   รู้สึกเหมือนโดนสอบปากคำอย่างบอกไม่ถูก

   “ก็...พี่วินบอกว่าเพื่อการพัฒนาฝีมือ...”

   เมษาหรี่มองปฏิกิริยาคนตรงหน้าที่ดูเหมือนเริ่มจะนั่งไม่ติดอย่างครุ่นคิด
   ...อาการแบบนี้...ท่าทางจะเริ่มเข้าเขตอันตรายเสียแล้วสิ...

   “แล้วเขาเคยให้อย่างอื่นนอกจากกล้องตัวนี้ด้วยไหม” ชายหนุ่มถามออกไปเสียงนิ่ง   ซึ่งในความรู้สึกของคนฟังมันกดดันกันเหลือเกิน

   และสุดท้าย   สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงตอบออกไปเสียงค่อยเท่านั้น..

   “เปล่าครับ...ยังมีเลนส์อีกตัวนึง...” เมื่อได้พูดถึงของที่ได้รับมาจากกวิน   อยู่ๆตัวเลขราคาของพวกมันก็แล่นเข้ามาในหัวให้ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก   ไหนจะยังไม่รวมไลก้าตัวที่แม้จะแค่ให้ยืม   แต่ก็เป็นของแพงและหายากไม่ใช่เล่น

   เมษาจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังก้มลงเขี่ยอาหารในจานเขม็ง   สีหน้านิ่งเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ



   เขากำลังคิด...



   กำลังคิดหาวิธีช่วยรุ่นน้องที่รักให้หลุดพ้นจาก 'เขตอันตราย'



   
   “ปอม..” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกให้จักรวาลเงยหน้าขึ้นมาสบตาเบาๆ   สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วสมกับเป็นนักการเงิน “...พี่อยากเตือนอะไรหน่อยได้ไหม...”

   คนฟังพยักหน้าด้วยความกังวลที่แล่นขึ้นมาเกาะที่หัวใจกระทันหัน

   “พี่ว่า...ปอมระวังคุณกวินไว้บ้างก็ดีนะ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ “เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนเองไม่ใช่เหรอ   มาให้ของแพงๆแบบนี้กับเรามันดูแปลกๆ...ไม่ได้กล่าวหานะ   พี่แค่อยากเตือนเผื่อไว้...ปอมเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

   ครั้งนี้เด็กหนุ่มรีบส่ายหน้าแรงๆทันที “เขาแค่อยากให้ผมฝีมือดีขึ้นมากกว่าครับ   พี่วินไม่ใช่คนไม่ดี”

   “ไม่ๆ  พี่ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นคนไม่ดี   พี่แค่บอกเผื่อไว้ให้ปอมลองเอาไปคิดดูให้มากกว่านี้” แค่เห็นท่าทีของเด็กหนุ่มที่ปฏิเสธเสียงเขียวก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้ทุกอย่างอยู่ในโซนอันตรายจริงๆแล้ว   เมษากระแอมเบาๆก่อนปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง

   “แต่ว่า...ปอมไม่คิดบ้างเหรอว่ามันแปลกที่เขาซื้อนู่นซื้อนี่ให้   เคยคิดไหมว่าเขาอาจจะหวังอะไรจากเรา?”

   เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากด้วยสีหน้าสับสน

   “บางที   แค่บางทีนะ...เขาอาจจะอยากได้อะไรจากปอม  เลยเอาของมาล่อก็ได้   ไม่สิ...คำว่าล่ออาจฟังดูแรงไป   เอาเป็นว่าเพราะเขาอาจอยากได้อะไรบางอย่าง  เขาเลยมาเอาใจเราก็ได้นะ”

   ดวงตาคู่เรียวจ้องมองรุ่นพี่ด้วยอารมณ์หลากหลายที่ตีกันมั่วไปหมดในสมอง “คนเกิดมาพร้อมอย่างพี่วินจะมาอยากได้อะไรจากเด็กจนๆอย่างผม   ตลกแล้วพี่เมษ”

   



   “ตัวปอมไง...”





   “พี่เมษ!” ช้อนส้อมในสองมือเรียวร่วงลงกระทบขอบจานเสียงดัง “อย่าพูดถึงพี่วินแบบนั้นนะ  ผมขอร้อง   เขาก็แค่...เป็นคนใจดีมากๆก็เท่านั้นเอง   แล้วพี่เขาก็ไม่ใช่เกย์ด้วย   พี่อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีก..”

   เห็นท่าทีแบบนั้น   เมษาเองก็ลนลานตกใจ   รีบกล่าวขอโทษขอโพยยกใหญ่   ส่วนตัวจักรวาล   เมื่อได้สติแล้วนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งใช้น้ำเสียงแบบไหนกับรุ่นพี่ผู้มีพระคุณไปก็รีบยกมือขึ้นไหว้




   และแม้บทสนทนาแสนเฝื่อนจะจบลงไปแล้ว   หากแต่ความคิดฟุ้งซ่านมากมายกลับยังลอยวนไปเวียนมาตีกันให้ยุ่งอยู่ในสมองไม่ยอมหายไปไหนเลย







TBC.

[McKnight]

เข้ามาก็เจอเลย โย่วๆ

ปอมเริ่มเป็นโรคหัวใจเหมือนพี่วินแล้ว
แถมในมโน..ยังกลายร่างเป็นแมวน้อยคอสเพลย์คลอเคลียพี่วิน??
คล้ายกับจะรู้ใจตัวเอง.. เพียงแต่มันยังไม่ชัดเจน...เท่านั้น

ตอนที่พี่เมษเตือน ปอมออกตัวแทนพี่วินขนาดนี้ ต่อให้มีอีก 10 พี่เมษก็คงไม่ต้องหวั่นใจแล้วครับ

ขอบคุณคนแต่งมากคร๊าบ....
ต้องยอมรับว่าติดเรื่องนี้จริงๆ
สนุก น่าติดตามทุกตอน

[goosongta]

จังหวะหัวใจเค้าเริ่มตรงกันแล้วอ่ะ ทีนี้ปอมก็รู้แล้วซอนะว่าพี่วินเป็นโรคอะไร
อย่างที่พี่วินบอกดูแลเค้าดีดีนะ
ปล.ช่วยตัดบทไอ้คุณเมษมันออกไปเหอะ

[jj@room]

พี่กวินรีบๆหน่อย น้องปอมจะโดนงาบไปแล้ว

[=นีรนาคา=]

เอาแล้วไง อย่างนี้งานจะเข้าพี่วินมั้ยนะ

อิพี่เมษจะพูดเพื่อ? ตกลงคิดไงกับปอมแน่ แค่เป็นห่วงน้องเฉยๆหรอ?

[AllRiseApril]

น้องปอมก็แอบตึกตักเหมือนกันนี่นา
เอาเข้าจริง ถ้าวันไหนน้องปอมเกิดชอบพี่วินเข้าไปแล้วโดยไม่รู้ตัว
แล้วบังเอิ๊ญญญญญญญญญญไปรู้ตัวเองเข้านี่ น้องปอมจะทำไงหว่าา
แต่ลองแล้วนี่คะ  มีแฟนเป็นผช ก็ไม่ได้แย่เท่าไรเนอะ
พี่วินนนนนนนน  ตื้อต่อออออ!!!

[jj@room]

คนแก่โดนจับได้อีกแว๊ว อ่อนอ่ะพี่กวิน (แต่ก้อหวานโดนใจจิงๆๆ ชอบๆๆ)

[Vesi]

มันเป็นช่วง transit สินะเนี่ย ต้องใช้เวลาซักระยะ กว่าจะเป็นปกติ

[My_NT]

อิพี่เมษษ  ขอสักทีเหอะ
 
น้องปอมเลยเริ่มหวาดระแวงเลย
แล้วเมื่อไหร่เค้าจะได้กันหล่ะเนี่ยย 

[N.T.❁]

เอ๊ะ ไอ้พี่เมษนี่ยังไง...ตัวเองสู้ไม่ได้แล้วยังจะสาดโคลนพี่วินเหรอออออ 
น้องปอมอย่าไปสนใจนะ >.<

[jj@room]

น้องปอมเวลาเมาน่ารักโคตร แบบนี้พี่กวินรักตายไปเลย

[patchylove]

  พี่วินจะทำไงต่อไปดีนะ

[Millet]

ยังไงก็แล้วแต่ พี่กวินสู้ๆนะ

ปอมกำลังสับสนมาก อยากสับสนวุ่นวายใจแบบปอมบ้าง อิ_อิ