หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[sunshadow]

    พี่เมษเริ่มออกลายหลอกล่อเด็กน้อยแล้วงับ

[malula]

พี่เมษนิสัยไม่ดีอย่ามาว่าเฮียวินของปอมนะ อิอิ

[beery25]

เด็กน้อยเริ่มสับสน ตามประสา จะทำไงจ้ะ

[prettypearl]

เด็กน้อย >///////////<

สับสนอ่ะจิ น่าร๊ากกกกกกก   

[naamsomm]

 

พี่วินขราาาาาาาาาาาาาาา
แนบชิดเข้าไปทุกวัน
อ่านไปเขิลไป
ใครเป้นแฟนพี่วินที่โชคดีมากอ่ะ
เป้นห่วง ดูแลเอาใจใส่สุดๆ



ปลพี่เมษระวังโดนพี่วินและแฟนคลับพี่วินดักตีหัวนะคะ
คนเค้ากำลังหวั่นไหว
มาสกัดดาวรุ่งแบบนี้ได้ไง

[Mc_ma]

อ๊ากกก..... มาอ่านอีกที ไปไกลหลายตอน และจำนวนหน้าก็ไปไกลมากๆ Hot! Hot! อ่ะเรื่องนี้
ไม่แปลกใจเลย เพราะว่าเรื่องนี้.....น่ารักมา๊กกกกก..............
อ่านวนไปวันมาในหลายๆตอน แล้วยิ้มแก้มแทบแตก
พี่วินขา เอาใจคนอ่านไปเลยค่ะ พี่เนียนได้สุดยอดมาก
ได้จูบแล้ว ได้กอดแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้ใจน้องปอมล่ะเน๊อะ

คุณพี่เมษก็อย่าพยายามเลยค่ะ
เห็นมั้ยคะ น้องปอมออกโรงปกป้องพี่วินซะขนาดนี้
เอาช้างมาฉุดคงไม่อยู่แล้วมั้งคะเนี่ย

+1+เป็ด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

[MaRiTt_TCL]

ปอมเริ่มสับสนแล้ว  สู้ต่อไป

[marionatte]

ลุ้นแทนปอมแล้วเนี่ย
มันเริ่มชิงรักหักสวาทกันแล้วใช่มั๊ย
พี่วินก็รุกหนัก จนเหนื่อ? เริ่มรู้ตัวแล้ว อิอิ

รอตอนต่อไปค่ะ

[【focus_kung】]

พี่เมษเตรียมตัวถอยได้แล้วจ้าาาาา~~~

รู้สึกว่าตอนนี้ปอมเริ่มสับสนแล้ว ...แต่ แหม~ ออกโรงปกป้องพี่วินจากปากพล่อยๆ ของพี่เมษแล้ว ถือว่าพี่วินรุกได้อย่างมีคุณภาพนะคะเนี่ย 5555555

รอตอนต่อไปโลดดดดดด

[nooklepper]

ในระหว่างที่น้องปอม เริ่มใจเต้นแปลกๆ   คุณพี่เมษ ก็เริ่มจะก่อกวนแล้ว หรือเปล่า 


พี่กวิน สู้ สู้  รุกขนาดนี้แล้ว   เดินหน้าเต็มที่ #แฟนคลับพี่กวินอย่างเป็นทางการ  555 +

รอนะจ๊ะ  ใจจดจ่อ

[pae666]

ขอเข้ามาเวิ่นเว้อแต่เช้าค่าาาา

รอๆๆๆ พี่วินรุกเต็มที่เลยจ้าาา ระวังไก่ตื่นนะคะพี่วิน 555555

[puppyluv]

    เข้ามากดบวกให้อีกรอบ
เมษ...จริงๆ เราชอบนาย
กล้าได้กล้าเสีย กล้าร้าย กล้ารุก ถ้านั่นคือสิ่งที่เราต้องการ
เสียอย่างว่าเรามันพระรองเกหลี อืออออออ
หล่อรวยแต่ซวยตรง...ไม่มีใครเอา 555
    วิน นายต้องเจอเพื่อนเมษเราหน่อยแล้ว
รวบหัวรวบหางเร็วเข้าเกลอ หุหุ

[milkteabeige]

เซ็งคุณพี่เมษ!!!! 

แต่น้องปอมมมม T^T เถียงแทนพี่วินด้วยอ่าาาาาา 


พี่วินสู้ๆๆ 

[mulli]

ไก่ตื่นหมด ไอ้พี่เนษนิ 

[shoky_9]

ว้าวววว ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆ

น่ารักดี ชอบๆ

 

[chen]

น้องปอมกำลังสับสน พี่เมษก็ยังจะมายุแยงอีกนี่
พี่กวินจะเนียนไปได้อีกนานแค่ไหนนิ่

[lazat.mchub]

ไม่ชอบพี่เมษอะไรนี่เลยจริงๆ 

[zeazaiz]

มาเชียร์น้องปอม รู้ใจตัวเองเร็วนะจ๊ะ  อย่าปล่อยให้พี่วินคอยนาน

[ืnachcho]

เพิ่งเคยแวะเข้ามาอ่านในเล้า ^^

ถือป้ายไฟ โพกผ้าเชียร์พี่วินสุดฤทธิ์ ิิ

[Millet]

  มามั้ย

[Pupay]

 

[mr_longza]

สนุกมากครับ

[Magistel]

เอ๊ย เพิ่งเห็นว่ามีแนวๆช่างกล้องในเว็บด้วย มีศัพท์เฉพาะด้วย อ่านแล้วนึกถึงตอนเรียนเลยทีเดียว 

อ่านสนุกดีครับแล้วจะริดอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆครับผม

[Rong]

  

เริ่มไม่ถูกเลยว่าจะเขียนอะไรดี แต่ขอบอกเลยว่าสนุกมาก ๆ
พี่วินนี่พระเอกในฝันเลยอ่ะน่ารักมาก ๆ

จดจดจ้องจ้องจะอ่านมาหลายที่ พอมาอ่านหยุดไม่อยู่จริง ๆ งานไม่ได้ทำเลยที่เดียว

สนุกมาก ๆ ค่ะ

[isBelle__]

ทันแล่ว ชอบปอมจังเลย เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยนะนั่น ปล่อยให้คนนอกแซวได้อย่างนี้แสดงว่ามีอาการแล้ว ยิ่งมีภาพมโนอีก
สู้เค้านะพี่วิน รุกบ่อยๆ เดี๋ยวน้องก็เผลอใจ ตกลหุมพี่วินไปไม่รู้ตัวได้เหมือนกัน

ปล. น้องปอมซื่อจนน่ารักเลย เป็นโรคหัวใจทั้งสองคนแล้วสิตอนนี้

[milkteabeige]

  พี่วินนนนนนน



   น้องปอมมมมมมม



   วันนี้จะมาไม๊น๊าาาาาา >_<

[arunoki]

มาม่ากำลังจะมา   แต่ไม่ต้องห่วงเพราะเดี๋ยวมันก็หายไปในไม่ช้านี้   เนื่องจากคนเขียนกลัวมาม่า 5555 
เดี๋ยวจะมาใหม่พรุ่งนี้ค่ะ  (วันนี้สงสัยไม่ทันแล้ว  แหะๆ)




-------------




หัวใจหลังเลนส์
#22






   แม้ปากจะยืนยันกับเมษาเสียงแข็งไปอย่างนั้น   แต่สุดท้ายแล้วจักรวาลก็อดไม่ได้ที่เก็บเรื่องทั้งหมดกลับมานั่งคิด

   ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองไปทางช่างภาพคนดังที่นั่งอยู่หลังโต๊ะตัวเดิมเป็นระยะตั้งแต่หลังกลับจากการรับประทานอาหารเที่ยงมื้อนั้นมา   หลายครั้งที่เมื่อมองไปแล้ว  สายตาอีกคู่ก็มองเขาอยู่เช่นกัน   ทำเอาเด็กหนุ่มหลบตาวูบแทบไม่ทันไปหลายที

   

   เคยแอบคิดกับตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าทำไมกวินถึงได้ใจดีกับคนเพิ่งรู้จักกันอย่างเขาได้ขนาดนี้   มันคงไม่ใช่อย่างที่เมษาพูดหรอกใช่ไหม...


   เพราะถ้าใช่...จากคำที่อ้นแซวเล่นๆ...มันจะกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาทันที


   เขา...เด็กบ้านนอกจนๆที่กระเสือกกระสนทำงานเก็บเงินเลี้ยงตัวเอง

   กับกวิน...ผู้ชายฐานะดี  ชาติตระกูลดี...ที่คอยซื้อนู่นให้นี่กับเขาอยู่บ่อยๆ

   และหากเบื้องหลังการกระทำเหล่านั้นมีจุดประสงค์อย่างที่เมษาว่า



   …เขาคงไม่ต่างอะไรกับเด็กที่มีเสี่ยคอยเลี้ยงดู


   และการที่เขาได้เข้ามาทำงานที่นี่ก็คงไม่ใช่เพราะฝีมือที่มีแววพัฒนาได้อย่างที่กวินบอกอย่างแน่นอน...



   แต่คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกกระมัง...เพ้อเจ้อทั้งนั้น



   “เหม่ออะไรอยู่?” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากคนที่เดินมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ดังขึ้น   เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจก่อนจะหันกลับไปมอง   

   จักรวาลไม่ตอบอะไร   เพียงแต่มองตามหนังสือเล่มโตที่ถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา

   “นายลองอ่านตรงนี้ดู   น่าจะมีประโยชน์กับโปรเจ็คคัลเจอร์ช็อค” ช่างภาพคนดังชี้นิ้วไล่ไปตามตัวอักษรให้เด็กหนุ่มได้ก้มอ่าน “ฉากที่เราจะใช้น่าจะประมาณนี้แหละ   ฉันจะสร้างไว้ในสตูสอง    พรุ่งนี้ช่างจะเริ่มมาทำแล้ว”
   
   “ออกแบบฉากเสร็จแล้วเหรอครับ?” ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นถามคนที่ยืนประกบเก้าอี้เขาอยู่ด้านหลัง

   “เรียบร้อยแล้ว   ใช้หลักการเดียวกับที่เขียนไว้ในหนังสือเล่มนี้เลย...โดยเฉพาะตรงนี้ที่สำคัญ” ไม่เพียงใช้นิ้วเอื้อมมาชี้   หากแต่ชายหนุ่มกลับโน้มลงมาทั้งหน้าเพื่อเพ่งมองตัวอักษรเล็กๆเหล่านั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

   หากเป็นก่อนหน้านี้   ทุกอย่างคงจะดำเนินไปอย่างราบรื่นโดยที่ไม่มีฝ่ายไหนรู้สึกสะดุดใจขึ้นมา

   แต่ไม่ใช่กับวันนี้...วันที่ความคิดมากมายลอยตีกันไปมาในหัวของเด็กหนุ่ม...

   ร่างเล็กผงะตัวออกโดยอัตโนมัติจนอีกฝ่ายสัมผัสได้...

   กวินละสายตาจากหนังสือหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่อย่างประหลาดใจ   ส่วนจักรวาลเองเมื่อรู้สึกตัวว่าเพิ่งจะแสดงท่าทีแบบไหนออกไปก็รีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อนความคิดกังวลต่างๆด้วยกลัวว่ามันจะฉายออกมาทางแววตา

   ช่างภาพหนุ่มเลิกคิ้วมองด้วยความรู้สึกตะหงิดในใจ   แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรเกี่ยวกับมันขึ้นมา   เพียงแค่หันกลับไปอธิบายเนื้อหาในหนังสือต่อเท่านั้น...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ตั้งแต่กลับมาถึงห้องพัก  จักรวาลก็ได้แต่นั่งเหม่ออยู่ข้างเตียงหลังเล็กของตน

   สิ่งที่ถูกตอกย้ำจากผู้คนรอบข้างมันมีอิทธิพลต่อจิตใจมากกว่าที่เขาคิดนัก   แม้ความรู้สึกผิดที่ริคิดถึงผู้มีพระคุณในแง่ร้ายจะมีอยู่เต็มสมอง   แต่กระนั้นเขาก็ห้ามไม่ให้ตัวเองทบทวนเหตุการณ์ต่างๆระหว่างเขาและกวินที่เกิดขึ้นทั้งหมดซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้

   

   สำหรับเขาในตอนนี้...กวินเปรียบเหมือนอาจารย์  เหมือนเจ้านาย  เหมือนต้นแบบ  และที่สำคัญคือเหมือนพี่ชายใจดี..


   ความคิดเชิง 'แบบที่ว่า' ไม่เคยมีอยู่ในหัว...เพราะไม่คิดว่าผู้ชายด้วยกันจะสามารถรู้สึกต่อกันในเชิงนั้นได้


   แต่เมื่อลองนึกดูดีๆ   ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีแค่ผู้หญิงอย่างเดียวที่เข้าหาเขา...หากแต่สุดท้ายแล้ว   เขาก็ไม่เคยเปิดใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้เสียที

   ประเด็นมากมายหลายหัวข้อถูกยกมาคิดกลับไปกลับมาอย่างฟุ้งซ่าน   แต่ไม่ว่าจะคิดในแง่ไหน   ทุกอย่างก็บ่งบอกว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย...

   

   ดังนั้น...ข้อสรุปเดียวสำหรับตอนนี้คือ...หากกวินมีจุดประสงค์อยากจะได้ตัวเขาจริงๆ...





   ….เขาคงต้องขอถอยห่าง....



   

   สองมือยกขึ้นตีหน้าตบกะโหลกตัวเองไปมา   ในใจนึกตำหนิสมองว่าทะลึ่งคิดอะไรแบบนั้นออกไปได้ยังไง    ทำอย่างกับว่าตัวเขาน่าพิศวาสนักแหละ...   

   

   ดวงตาคู่เรียวเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างผนัง   ก่อนเด็กหนุ่มจะถอนหายใจออกมาเบาๆ



   สี่ทุ่มแล้ว...



   อีกไม่เกินสิบนาที   เดี๋ยวคนที่ทำให้เขาต้องมานั่งกังวลหัวแทบแตกอยู่ตอนนี้ก็คงโทรมา 'คุยงาน' แบบที่ทำประจำสินะ...



   และราวกับอ่่านใจได้   โทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กก็ดังขึ้นในวินาทีนั้นพอดี

   ชื่อที่ปรากฏหราอยู่บนหน้าจอเป็นคนเดียวกับที่คิดไว้   

   “สวัสดีครับพี่วิน”

   “นอนหรือยัง?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเป็นพิธีทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มคงยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ

   “ยังครับ   สี่ทุ่มมันเวลานอนของเด็กประถมนะพี่” แม้ว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจมารบกวน   แต่จักรวาลก็ยังคงพยายามควบคุมทุกอย่างให้เป็นเหมือนปกติ...


   ...เพราะถ้ากวินรู้ว่าเขาแอบคิดเรื่องแบบนี้อยู่คงโกรธน่าดู...


   “นายกับเด็กประถมก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะร่วนกับถ้อยคำประท้วงจากคนถูกแซว   ก่อนจะกล่าวต่อถึงจุดประสงค์ที่เขาโทรมา   นับเป็นความลำบากอย่างหนึ่งในการพยายามเข้าหาเจ้าหนูหัวดื้อคนนี้ที่เขาต้องมาคอยคิดเหตุผลของการโทรหาได้ทุกวี่ทุกวัน “7D ที่ซื้อให้ได้เอาไปลองใช้บ้างหรือยัง?”

   จักรวาลเหลือบมองเจ้ากล้องระดับโปรที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ามาเป็นสัปดาห์แล้ว “ยังไม่ค่อยมีโอกาสเลยครับพี่   ล่าสุดผมตั้งใจจะเอาไปออกรอบวันอาทิตย์ที่ผ่านมา   แต่ฝนดันตก  ก็เลยไม่ได้ไป”

   “เหรอ...ถ้าอย่างนั้นเสาร์นี้นายทำอะไรหรือเปล่า   ฉันว่าจะชวนไปลองกล้องแถวเยาวราช   สนใจไหม?”

   คิ้วบางขมวดลงน้อยๆ   ตั้งแต่โดนกรอกหูมา  เขาก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดเรื่องอกุศลไม่ได้เสียที    แต่สุดท้ายเขาก็เชื่อว่าทุกสิ่งที่คิดอยู่มันเป็นเพียงอาการเพ้อเจ้อของตัวเองและตอบตกลงไปในที่สุด

   “โอเค   ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์เจอกันสักสิบเอ็ดโมง   ฉันจะไปรับนายที่หอเหมือนเดิมนะ...”



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   ท่ามกลางแดดร้อนระอุ    ร่างสองร่างเดินเคียงกันไปตามแนวฟุตบาท   ที่คอของทั้งคู่มีกล้องห้อยอยู่คนละตัว

   วันนี้กวินเลือกที่จะหยิบ 7D ออกมาใช้เช่นกัน   จะได้เป็นการสอนเด็กหนุ่มที่เดินอยู่ข้างกายไปในตัว

   “ชินมือบ้างหรือยัง” ช่างภาพคนดังถามขึ้นขณะยกกล้องขึ้นเก็บภาพผู้คนที่อีกฟากของถนน

   จักรวาลเองก็เล็งกล้องไปทางทิศเดียวกันพลางเอ่ยตอบกลับ “พอไหวครับ   แต่น้ำหนักนี่มากกว่าตัวเก่าที่ผมเคยใช้เยอะเลย”

   “อย่างนี้แหละ   ใช้ไปเดี๋ยวก็ชิน   จริงๆยิ่งหนักยิ่งมือนิ่งนะฉันว่า”

   “ครับ  รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน”

   “แล้วนี่หิวหรือยัง   จะบ่ายแล้วเราแวะหาอะไรกินกันก่อนไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น   สายตาสอดส่ายหาร้านอาการในละแวกนั้นคร่าวๆ

   “แล้วแต่พี่เลย   ผมยังไงก็ได้”

   ได้ยินคำอนุมัติดังนั้นกวินจึงเดินนำร่างเล็กข้างๆไปยังร้านที่เล็งเอาไว้

   คนทั้งสองหยุดยืนอยู่ตรงทางม้าลาย   หันซ้ายมองขวารอจังหวะรถ

   จักรวาลสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่แตะลงมาที่บั้นเอวของเขาเพื่อเป็นการให้สัญญาณข้ามถนน

   กวินวางมือไว้อย่างนั้นตลอดการเดินไปยังอีกฝั่ง

   และเมื่อผ่านพ้นการข้ามถนนมาได้   เด็กหนุ่มก็ค่อยๆขืนตัวออกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว



   ...ก็มันจักจี้แปลกๆ...
.
.

.


.
   มื้ออาหารกลางวันในย่านไชน่าทาวน์เป็นไปอย่างราบรื่นและดูเหมือนจะเป็นปกติดี   หัวข้อสนทนาส่วนมากจะเน้นหนักไปทางเรื่องฟังก์ชั่นของกล้องที่ทั้งคู่พกมาในวันนี้   โดยที่จักรวาลพยายามสลัดความคิดไม่ดีทุกประการทิ้งไป

   แต่ถ้าให้พูดความจริงแล้วก็ลืมไม่ได้อยู่ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าคอยบริการนู่นนี่สารพัด

   “น้ำเพิ่มไหม?  เผ็ดจนหน้านายแดงไปหมดแล้ว” ไม่ถามเปล่า   แต่กวินยังลงมือเทน้ำในขวดเติมใส่แก้วข้างๆจานของเด็กหนุ่มอีกด้วย

   “ขอบคุณครับ   เดี๋ยวรอบหน้าผมทำเองก็ได้   พี่ไม่ต้องลำบาก...”

   “ลำบากอะไร   แค่เติมน้ำเนี่ย   อย่าขี้เกรงใจนักสิ” ฝ่ามือหนาเอื้อมข้ามโต๊ะมาขยี้ลงบนหัวทุยตรงหน้า

   เด็กหนุุ่มยักคอหลบเล็กน้อย


   
   ...เกรงใจมันก็เรื่องนึง...



   ...แต่เกรงว่าจะมีเรื่องอื่นด้วยน่ะสิ...


   และฝ่ายกวินเองก็พอจะรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆในตัวเด็กหนุ่ม...

   “วันนี้นายเป็นอะไรหรือเปล่า   ท่าทางแปลกๆ” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น   โดยหวังว่าคงจะเป็นเพียงการคิดไปเองของเขา

   ได้ยินคำถามแทงใจดำแบบนั้นคนฟังก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอก่อนส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้อย่างมีพิรุธ “ไม่นี่ครับ  ปกติดี   แหะๅ”   

   ดวงตาคู่คมดุหรี่มองคนพูด “จริงนะ?”

   “อ่า...ครับ”

   “ถ้ามีอะไรที่ไม่ชอบใจนายบอกฉันตรงๆได้เลยรู้ไหม   อย่าเกรงใจ”

   จักรวาลหัวเราะแห้งๆส่งกลับไป “ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอกครับพี่”

   “อืม...ฉันก็แค่พูดเผื่อไว้น่ะ...” กล่าวจบชายหนุ่มก็ตัดบทโดยการเรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนเดินนำออกร้านไป


   ...บางทีเขาอาจคิดมากไปเอง...
.
.

.


.
   “ซอยข้างหน้านี้มีบ้านโบราณอยู่หลังนึงสวยมาก    ฉันมาเจอโดยบังเอิญ   นายอยากเข้าไปถ่ายไหม?” ช่างภาพหนุ่มเอ่ยถามขึ้นขณะที่พวกเขาทั้งคู่เดินมาจนเกือบถึงซอยโปรดของเขาที่หัวถนน

   คนถูกถามพยักหน้าขึ้นลงอย่างสนใจ   สองมือยังคงถือกล้องไว้ไม่ห่าง

   และเมื่อได้รับคำตอบร่างสูงจึงออกเดินนำ   หากแต่ทันทีที่เลี้ยวเข้าเขตซอยมากวินก็เอื้อมคว้าข้อมือของคนตัวเล็กกว่าให้มาเดินข้างๆ

   “ซอยนี้คนจรจัดเยอะ      นายอยู่ใกล้ฉันไว้หน่อยก็ดี    เกิดโดนกระชากกล้องจะได้ช่วยทัน” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำพูดราวกับว่าเด็กหนุ่มเป็นคนเดียวที่มีของแพงอยู่ในมือ   ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเหมือนกัน   แต่ก็นั่นแหละ...ดูจากลักษณะทางกายภาพแล้ว   ยังไงจักรวาลก็น่าจะเป็นคนที่ได้รับการดูแลมากกว่าอยู่ดี

   

   แล้วก็ตามฟอร์ม...ฝ่ามือใหญ่ยังคงกำรอบข้อมือเด็กหนุ่มไว้ไม่ปล่อย...



   ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงมองสัมผัสอุ่นๆบริเวณข้อมือด้วยความรู้สึกวูบๆในอกอย่างประหลาด    จะว่าดี...มันก็...ดีอยู่หรอก   แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...



   ...มันไม่ควร...



   เด็กหนุ่มบิดแขนออกจากมือคนข้างกายเบาๆ
   “คือ..จับแบบนี้ผมถ่ายรูปไม่ถนัดน่ะครับ”

   

   “อ้าวเหรอ   ขอโทษทีนะ” กวินได้แต่ส่งเสียงหัวเราะแห้งๆกลับไปให้อีกฝ่ายอย่างเสียฟอร์ม

   

   เพียงไม่นานคนทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านหลังที่ว่า   บ้านหลังนี้จัดว่าเป็นบ้านร้างอีกหลังหนึ่งก็ว่าได้   เพียงแต่เป็นบ้านร้างที่ปราศจากความรู้สึกน่ากลัวจนขนพองสยองเกล้าเท่านั้น

   “อื้อหือ   ที่โคตรแคบเลยว่ะพี่” จักรวาลเดินสำรวจบริเวณรอบๆ   พยายามหมุนหามุมที่จะสามารถเก็บภาพความงามของสถาปัตยกรรมแห่งนี้ให้อยู่ในเฟรมเดียวกันทั้งหมด   หากแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร   ด้วยระยะที่ไม่อำนวยก็ทำให้เปอร์สเป็คทีฟที่ออกมาดูเบี้ยวๆบูดๆไปทุกรูป



   กล้องรุ่นเดียวกันแต่ติดเลนส์คนละตัวถูกยื่นให้จากช่างภาพคนดัง...

   “ลองเอาของฉันไปถ่ายดู   รู้จักหรือเปล่า  เลนส์ทิลท์-ชิฟท์”

   เด็กหนุ่มก้มมองรายละเอียดบนเลนส์ตัวที่ว่าก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ “รู้จักครับ   แต่ใช้ไม่เป็น”

   “ไม่ยากหรอก   นายลองเอาไปส่องดูแล้วค่อยๆหมุนปุ่มตรงนี้ปรับองศาในภาพนะ   มันเอาไว้แก้ปัญหารูปเบี้ยวได้”

   กล้องในมือถูกสลับสับเปลี่ยนกับคนข้างกาย   จักรวาลยกกล้องของกวินขึ้นใช้ดูตามคำแนะนำ   แล้วก็ได้ค้นพบความมหัศจรรย์จากเลนส์ประเภทใหม่ที่ไม่เคยจับอีกแล้ว   แววตาที่อยู๋หลังช่องมองภาพฉายประกายความสนุกกระตือรือร้นอย่างชัดเจน    ริมฝีปากบางได้รูปแย้มยิ้มน้อยๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก


   กวินมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม...

   จักรวาลในเวลาแบบนี้แหละที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุด...


   ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังเพลิดเพลินอยู่กับของเล่นใหม่   และกวินก็ดื่มดำ่กับภาพเหล่านั้นอย่างสุนทรีย์   เสียงกุกกักที่ดังขึ้นจากฝ้าเพดานเก่าเปื่อยบริเวณที่พวกเขายืนกันอยู่ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ไปได้เป็นอย่างดี

   ช่างภาพหนุ่มเงยหน้ามองหาต้นเสียง   ในขณะที่จักรวาลก็ลดกล้องลงเพื่อเงี่ยหูฟังเสียงที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องด้วยความรู้สึกคุ้นเคยชอบกล...



   ...เสียงนี้มันเหมือน...เสียงหนูวิ่งบนเพดานแบบที่หอพักของเขาไม่มีผิด...



   และเจ้าพวกสิ่งที่เป็นที่มาของเสียงเหล่านี้ก็ไม่ปล่อยให้คนทั้งคู่ต้องสงสัยนาน   เมื่อมันพากันร่วงกรูลงมาจากช่องว่างบนฝ้าที่เกิดจากความเก่ากันเหมือนลูกเห็บตก

   ทันทีที่ตัวถึงพื้น   พวกมันก็แตกฮือวิ่งเข้าหามุมอับกันไปคนละทิศละทางอย่างจ้าละหวั่น

   สำหรับจักรวาลแล้ว...ตามต่างจังหวัดแถวบ้านเขา   หนูนาย่างเสียบไม้มีขายกันอยู่เต็มไปหมด   แม้ตัวเขาจะไม่กินและหนูที่ร่วงลงมาพวกนี้จะไม่ได้สะอาดอย่างหนูนา   แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกผวาอะไรกับมันมากนัก



   ผิดกับอีกคน...



   ร่างสูงใหญ่ของคนที่เพิ่งออกปากพูดอยู่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ว่าให้จักรวาลอยู่ใกล้ๆเขาไว้   ถ้าถูกกระชากกล้องจะได้ช่วยทัน   บัดนี้กลับกระโดดมากอดเด็กหนุ่มไว้ด้วยความตกใจแทน...



   เรื่องนี้...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...


   ….ว่าผู้ชายมาดเข้มอย่างกวิน....





   ...กลัวหนู...



   แขนแกร่งทั้งสองข้างรัดรอบเอวของคนตรงหน้าไว้แน่น   ใบหน้าหล่อคมซุกลงกับกลุ่มผมนิ่มบนหัวทุยๆนั่นอย่างแนบชิด

   

   เสียงกุกกักบนพื้นค่อยๆเบาลงจนหายไปในที่สุด   เป็นสัญญาณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้เจ้าสัตว์หน้าขนเหล่านั้นได้หนีเข้าซอกหลืบกันไปหมดแล้ว....และกวินเองก็รับรู้ได้เป็นอย่างดี


   แต่นานๆทีได้กอดโดยมีข้ออ้างที่สมเหตุสมผลแบบนี้ก็อยากจะขอต่อเวลาอีกนิด...เพราะว่ามันรู้สึกดีเหลือเกิน....




   หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกัน



   เสียงหัวใจของพวกเขาทั้งสองคนดังตีกันจนน่าหนวกหู   มันเต้นแรงเสียจนเด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อยไปหมด


   และที่แย่กว่านั้นคือ...


   สิ่งที่ทำให้เขาหูอื้อตาลายได้มากที่สุดในวินาทีนี้ก็เห็นจะเป็นคำๆหนึ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวอย่างควบคุมไม่ได้

   ...เสียงๆนั้นพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า...



   'ฉวยโอกาส'



   แม้เนื้อความในคำทุเรศๆนี้จะทำให้เจ้าของความคิดหงุดหงิดตัวเองที่คิดมันขึ้นมาได้มากขนาดไหน    แต่ความรู้สึกเชื่อในคำพูดของคนรอบข้างก็ค่อยๆฝังรากลึกลงมาในใจจนทำเด็กหนุ่มเผลอตัวผลักคนที่กอดเขาอยู่ออกอย่างแรง...



   เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะ....คนทั้งคู่ยืนจ้องกันอยู่ด้วยความใจเสียไปคนละแบบ...



   ก่อนจะเป็นฝ่ายจักรวาลเองที่กล่าวแก้ตัวขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

   “คือ...ผม...” เสียงแหบแห้งถูกส่งออกไปเบาๆ “ผม..กลัวว่าถ้าเราอยู่ที่นี่กันนานกว่านี้เดี๋ยวพวกมันจะออกมาอีกน่ะครับ...เอ่อ...ผมว่า...เราออกจากที่นี่กันดีกว่าไหม...”

   ประโยคที่คนตรงหน้าเปล่งออกมาไม่ได้ทำให้กวินรู้สึกคล้อยตามสักนิด    แต่จะไปพูดอะไรได้ในเมื่อมันเป็นความผิดของเขาเองที่ไปถึงเนื้อถึงตัวอีกฝ่ายเสียขนาดนั้น   สุดท้ายชายหนุ่มจึงได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนเดินนำออกจากสถานที่นี้ไป...
.
.

.


.
   บรรยากาศบนรถเป็นไปอย่างน่าอึดอัดตลอดทางตั้งแต่เยาวราชจนมาถึงหน้าหอพักแห่งนี้...

   “วันนี้ขอบคุณมากครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆขณะก้มลงปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว

   และก่อนที่มือเรียวจะทันได้ขยับเปิดประตูรถ   สัมผัสที่หัวไหล่จากคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยก็หยุดเขาไว้...

   กวินเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋ากล้องของตนที่บริเวณเบาะหลัง   ชายหนุ่มชั่งใจอยู่ตลอดเวลาที่ขับรถมาที่นี่   หวังว่าสิ่งที่เขากำลังต่อไปนี้จะทำให้จักรวาลคลายความรู้สึกไม่ดีเมื่อครู่ลงไปได้บ้าง


   ...และที่สำคัญ...เขาเอง...ก็ชอบที่จะเห็นรอยยิ้มเป็นประกายแบบนั้นอีกครั้ง...



   คิ้วบางขมวดแน่นขณะมองช่างภาพหนุ่มค่อยๆปลดเลนส์ออกจากกล้อง...





   อย่าบอกนะว่า...





   “เอานี่ไปใช้สิ   ฉันให้...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาด้วยความหวัง...หากแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้หรอกว่าคำพูดของตนนั้นเพิ่งไปกระเทาะแก้วบางๆที่มีรอยร้าวในใจของคนฟังให้แตกหักลงในวินาทีนั้นเอง...



   ดวงตาคู่เรียวกระพริบขึ้นลงนิ่งๆด้วยความรู้สึกผิดหวัง   สีหน้ายังคงเรียบเฉยในขณะที่เอ่ยออกไปเบาๆ





   “พี่เก็บไว้เถอะครับ...มันคงไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่...”

   และก่อนที่จะก้าวลงจากรถไป   เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจหันมากล่าวประโยคสุดท้ายที่ทำเอาหัวใจคนฟังร่วงหล่นลงไปอยู่แทบเท้า...





   “พี่จะว่าอะไรไหมครับ   ถ้าตั้งแต่วันจันทร์นี้เป็นต้นไปผมอยากจะขอย้ายโต๊ะออกไปนั่งกับพี่ๆคนอื่นข้างนอกบ้าง...”







TBC.

[Millet]

หัวใจหล่นวูบ

พี่กวินทำใจดีๆนะคะ

น้องปอมเค้าสับสน

โอ๊ยยยยย ......... ร้องไห้ก่อน

[nooklepper]

แย่แล้ว พี่กวิน  น้องปอมเริ่มเว้นระยะแล้ว

โอ้ยๆๆ สงสารน้องปอม  น้องปอมสับสน 55+

[donutnoi]

น่าสงสารพี่วินนะทั้งชอบก็ส่วนหนึ่ง หวังดีอยากให้ปอมเป็นช่างภาพเก่งๆก็ส่วนหนึ่ง แต่ถูกเหมารวมว่าหวังแต่เพียงตัวปอมซะนี่

ยังไงก็อย่าให้มีมาม่ามากนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ