หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[✿PIERRE]

4 - Greeting (2)


“สวัสดีครับน้องๆ” ตัวแทนรุ่นพี่ปี2พูดขึ้นขณะที่พวกปี2ทุกคนยืนล้อมรอบน้องปี1ที่นั่งอยู่ สร้างบรรยากาศกดดันแปลกๆเพราะไม่มีใครส่งเสียงพูดอะไรออกมาเลย
“สวัสดีครับน้องๆปี1” พี่คนเดิมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม คราวนี้เหมือนพวกปี1จะรู้ว่าควรขานรับคำทักทายนั้น
“สวัสดีครับพี่ๆปี2” ทุกเสียงที่พูดออกมานั้นไม่พร้อมเพียงกัน เห็นได้ชัดว่าต่างคนต่างพูด ... และ มีคนไม่พูดด้วยเช่นกัน

ไม่ต้องทายหรอก .. ผมเองแหละ

“รู้มั้ยว่าทำไมพวกพี่ถึงเรียกน้องๆมารวมกัน” คราวนี้เป็นอีกคนถามขึ้นพลางกวาดสายตามองไปยังน้องๆปี1ที่กำลังนั่งหน้านิ่ง

“เอ้า พี่เค้าถามก็ตอบสิครับ เป็นใบ้กันเหรอ?” ผมหันไปมองคนที่พูด พี่เค้าทำผมได้แหวกแนวมาก ล่างตัดเกรียนหมด เหลือไว้แต่ส่วนบน ทำสีบลอนทอง ดิพปลายสีม่วงพาสเทล .. อื้อหือ ไม่มั่นจริงทำไม่ได้นะเนี่ย

หึ ดูท่าทางแรงๆ และเป็นเกย์ชัวร์ ฟันธง!

เนื่องจากไม่มีคนไหนกล้าหลุดปากตอบคำถามพี่เค้า พี่เค้าจึงตัดสินใจสุ่มมั่ว

“น้องผู้ชายคนนั้นที่นั่งก้มหน้า แถวตรงหน้าพี่ คนที่3 ตอบครับ” เสียงนิ่มๆ ประโยคบอกเล่าแกมคำสั่งนิดๆ ฟังแล้วเหมือนคำพิพากษาในศาลเลยวุ้ยว่าจะอยู่หรือจะไป

“...” ไอ้คนถูกเรียกเงยหน้า แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ไอ้รุ่นพี่คนเดิมก็ขัด

“ลุกตอบครับ และแนะนำตัวเองด้วย” ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ไอ้คนถูกเรียกให้ตอบคำถาม ซึ่งลุกขึ้นยืนแล้ว ผมมองสำรวจมัน .. อืมมม ตัวสูงใช้ได้ ผิวไม่คล้ำแต่ก็ไม่ได้ขาว ตัวหนามีกล้ามเนื้อ หน้าตา ... จัดว่าดี ... แต่ยังน้อยกว่าผม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

“ผมชื่อนายแทนไท สิริวัฒนวงศ์ ชื่อเล่น แทน ครับ”
“ชื่อย๊าวยาว แทนไทสิริวัฒนวงศ์ .. แล้วไม่มีนามสกุลเหรอครับ?”
“....”
เมื่อเห็นว่าน้องเงียบ รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง (จาก4คน) ถามขึ้นว่า
“น้องๆรู้วิธีการแนะนำตัวรึยังค่ะ?”
เงียบฉี่....
พวกผมเพิ่งเปิดเทอมวันแรก จะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ?
“ผมชื่อ อะไรก็ว่าไป นามสกุล บลาๆๆ ชื่อเล่นชื่อ กขค ไม่ต้องมีครับหรือค่ะ ส่วนน้องผู้หญิงก็เหมือนกัน ดิฉันชื่อ อะไรก็ว่าไป นามสกุล บลาๆๆ ชื่อเล่นชื่อ งจฟ พอไม่ต้องมีค่ะ เข้าใจมั้ยค่ะ?”

“....”

“เข้าใจมั้ยค่ะ??”

“เข้าใจครับ/ค่ะ” แน่นอนว่าตอบไม่พร้อมกัน...

“น้องแทนลองแนะนำตัวเองอีกครั้ง เป็นตัวอย่างให้เพื่อนๆด้วย”

“ผมชื่อนายแทนไท นามสกุล สิริวัฒนวงศ์ ชื่อเล่นชื่อ แทน”

“ดีครับ แต่ต้องเสียงดังฟังชัดกว่านี้ คราวนี้ก็ตอบคำถามพี่ได้แล้ว”
“ว่าไงครับ พวกพี่ถามให้ตอบไม่ใช่ยืนเงียบ”

แม่งจะกดดันไปไหนวะ ??

“ขอทวนคำถามอีกรอบครับ” น้ำเสียงมันนิ่งมาก ไม่มีอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด หึหึ โดนกดดันขนาดนี้แต่ก็ยังไม่ประหม่า

“พวกพี่ถามว่าน้องรู้มั้ยครับว่าทำไมพวกพี่ๆถึงเรียกน้องๆมารวมกัน”

“เพราะอยากให้พวกผมและรุ่นพี่ได้ทำความรู้จักกันครับ”

“ดี นั่งลงได้ ... แล้วน้องๆรู้จักกันรึยังครับ?”  คำถามนี้เล่นเอาน้องๆที่นั่งกันอยู่หันซ้ายหันขวาพลันถามชื่อกันอย่างรวดเร็ว
“เงียบ!!” ทุกคนเงียบทันที “นี้ไม่ใช่เวลามาทำความรู้จักกัน น้องๆได้เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่แล้ว มีเวลามากที่จะทำความรู้จักกัน น้องๆอยากรู้จักพวกพี่มั้ยครับ?”

“อยากครับ/ค่ะ”

“แต่พวกพี่...ปี2 ปี3 และ ปี4 ไม่ได้มาเรียนกับพวกน้อง ดังนั้นพยายามหาทางทำความรู้จักซะ พวกพี่แนะนำว่าน้องๆควรทำสมุดล่ารายชื่อปี2 3 4กันเอง และไปขอลายเซ็นพวกพี่ๆเค้าให้ครบทุกคน ทำยังไงก็ได้ให้พวกพี่เค้ารู้จักน้อง และ น้องรู้จักพี่เค้า ไม่ใช่สักแต่ว่าเซ็นๆไป ไม่งั้นสิ่งที่พวกพี่ให้ทำจะมีความหมายอะไร”

“ไปปรึกษากันซะนะ ว่าจะทำสมุดออกมาเป็นยังไง ให้รูปแบบเหมือนกันทั้งเจอร์” รุ่นพี่อีกคนพูด “แล้วนี่มีประธานเจอร์รึยัง? ... ยังใช่มั้ย ? งั้นงานนี้แหละจะเป็นสิ่งที่ทำให้เห็นแววผู้นำ เจอกันครั้งหน้า พวกพี่หวังว่าจะมีประธานเจอร์และสมุดให้พวกพี่เห็นนะ”

“ยังมีอีกเรื่อง...ใครยังไม่ได้โทรหาพี่รหัสบ้าง?”

เวรกรรม! ลืมสนิทเลยกู เอาเบอร์ไปทิ้งไว้ไหนแล้วเนี่ย T^T

ผมหันไปมองรอบด้านก็พบว่าหลายคนชูมือขึ้นแบบกล้าๆกลัวๆ

“เวลายกมือให้ยกแขนแนบหู ...แขนแนบหู ไม่ใช่ หูแนบแขน และฝ่ามือตรงนิ้วเรียงชิด”

ทุกคนที่ยกเปลี่ยนการยกมือตามที่รุ่นพี่บอกทันที

“ไปโทรซะนะ .. แนะนำตัวเอง พูดคุยอะไรก็ได้ที่บ่งบอกถึงความเป็นเรา หรือถ้าอยากอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้แบบลำบากๆก็ไม่ต้องโทรนะ หึ” พี่ที่มีทรงผมแนวๆบอกแต่ก็แอบมีกัดตอนท้าย

“วันนี้แค่นี้แหละ มีใครสงสัยอะไรมั้ย? .. เชิญครับ”

หืม มีคนสงสัยเหี้ยไรอีกวะเนี่ย ? กูอยากกลับหอแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย

“ดิฉันชื่อนางสาวโสรธิดา นามสกุล อำไพพรรณ ชื่อเล่นชื่อ กิ๊ง หนูขอถามว่าพวกหนูจะเจอพี่ๆได้ที่ไหนบ้างค่ะ” หญิงสาวที่หาได้ยากยิ่งในคณะผมถามขึ้น

ท่าทางจะรู้ระเบียบของพวกพี่เค้าดีวุ้ย เล่นแนะนำตัวแบบไม่ต้องให้เตือนเลย
ซึ่งดูพวกพี่เค้าก็ยิ้มพอใจนะ .. เอ๊ะ หรือว่าสวย ? แต่ผมก็ไม่รู้หรอก เพราะกิ๊งเธออยู่ข้างหลังผม

“น้องเห็นม้าหิน2โต๊ะ ตรงมุมเล็กๆนั้นมั้ยครับ? ข้างๆสโมสรคณะ ... นั่นแหละ เรียกว่าซุ้ม พวกพี่จะไปนั่งบ่อยๆ เอ้อ...พี่แนะนำให้น้องๆเข้าซุ้มบ่อยๆก็ดีนะครับ เราจะได้รู้จักกันมากยิ่งขึ้น”

งูโผล่ออกมาบนหัวแล้วเพ่ .... แหมมมม หยอดท้ายซะเสียงหวาน กลัวเค้าไม่รู้รึไงว่าม่อ

“มีใครสงสัยจะถามอีกมั้ยครับ?...ถ้าไม่มีเจอกันวันพุธ .. พวกพี่ขอตัว สวัสดีครับ” และพวกพี่เค้าก็แยกย้ายกันไป ทิ้งไว้แต่น้องๆปี1ที่กำลังงงๆกับสิ่งที่ต้องทำ

“เห้ยไอ้ทัช ไปหาไรแดกกัน” จะมัวรอช้าอยู่ไยละครับ นี่มันก็เย็นแล้วแถมท้องผมก็เริ่มออกอาการประท้วงแล้วด้วย
“ปะดิ” และขณะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าเดินนั้นก็มีคนมาขัดผม2คนไว้

“เดี๋ยวดิ นาย2คนอะ อยู่คุยกันแปบนึง แล้วไปหาไรกินกัน” ผมไม่รู้จักไอ้คนที่พูดหรอกครับ แต่ดูเหมือนว่าไอ้ทัชจะรู้จัก
“อืมได้ดิ เอ่อ...โย นี่ แกรนด์ เพื่อนเราเองรู้จักกันมานานแล้ว ส่วนนี่โย กูเพิ่งรู้จักตอนวันเฟิสเดท” คนที่ชื่อโยมองหน้าผม ผมก็มองหน้ามัน ไอ้โยนี่มันดูจืดๆครับ ไม่มีพิษไม่มีภัย คบไว้ไม่เสียหาย
“ไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆกัน” โยแนะนำ ซึ่งผม2คนก็ขัดไรไม่ได้อยู่แล้วจึงเดินตามมันมา

ในเจอร์ผมก็มีคนไม่มากหรอกครับ 40 กว่าคน มีหญิงหลงมาประมาณ 10 คน นอกนั้น...ชายไทยแท้มีดุ้นเหมือนผมแน่นอน แต่แอ๊บเกย์ตุ๊ดไว้หรือเปล่าต้องศึกษากันอีกที

เซ็งวะ

“นี่ๆ เราว่าเราเริ่มทำความรู้จักกันก่อนดีมั้ย ถึงจะรู้จักจากวันเฟิสเดทมาบ้างแล้วก็เถอะ แต่บางคนเรายังไม่รู้จักเลย” ผู้หญิงหน้าตาธรรมด๊าธรรมดาเสนอขึ้นมา
“แต่เราว่าวิธีการทำสมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ก่อนดีกว่านะ พวกเราอะ ทำความรู้จักกันเมื่อไหร่ก็ได้ อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็ชินเองแหละ” อีกคนมีความเห็นที่ต่างออกไป
“เราว่าก็ดีนะ...งั้นใครพอที่จะมีความอาร์ตตัวแม่ ติสตัวพ่อ อยู่ในสายเลือดมั่งเนี้ย ?” เสียงคุ้นๆวุ้ย เหมือนจะเป็นเสียงกิ๊ง ผมเลยหันหน้าไปมอง...โหว น่ารักเหี้ยๆ (โปรดเลียนแบบเสียงน้องเก้าในเรื่องรัก7ปี กร๊ากกก)
“เอ่อ...เราพอวาดปกให้ได้นะ” ผู้ชายท่าทางติ๋มๆ ใส่แว่น ดูเนิร์ดๆพูดตะกุกตะกัก
“นายชื่อไรอะ?” กิ๊งถาม
“เมฆ”
 สรุปว่านายเมฆรับหน้าที่ทำปกไป ส่วนข้างในสมุดเดี๋ยวกิ๊งเป็นคนทำเอง และพรุ่งนี้ตอนเช้ามาเจอกันก็จะนำมารวมเล่มและนำไปถ่ายเอกสารแจกจ่ายให้ทุกคนในเจอร์ได้ไปล่ารายชื่อรุ่นพี่

ส่วนผมเหรอครับ...อยู่นิ่งๆไว้เป็นดีที่สุด อย่าหาเหาใส่หัว อย่าหางานให้ตัวเองลำบาก
จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้นะ เหอๆ แต่ถึงให้ผมมาทำไรพวกนี้มันก็คงออกมาเละ สู้ให้ผมไปแบกของหรือเป็นตำแหน่งเจเนอรัลเบ๊ยังมีประโยชน์กว่า ใครใช้ทำอะไรขอเพียงแค่บอก ผมก็สามารถครับ .. นอกจากจะหล่อแล้วยังใจดีอีกนะเนี่ย คนแบบผมหาไม่ได้แล้วนะคร๊าบบบบบบบ

เมื่อตกลงกันเสร็จเรียบร้อยต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่ก็ยังมีบางส่วนที่คุยกันอยู่
“มึงชื่อแกรนด์ใช่มั้ย?”
ผมหันไปมองคนถาม ... ไอ้แทนนี่หว่า
“เออ”
“หึ ปีนเกลียวตั้งแต่เปิดเรียนเลยเหรอมึง ระวังเหอะ”
อ่าวไอ้ห่านี่...
ไอ้ทัชเห็นท่าไม่ดีจึงรีบมาขวาง
“มึงมีอะไรกับเพื่อนกูรึเปล่า? ถ้าไม่มีพวกกูขอตัว” ไอ้แทนยักไหล่ ทำหน้าเบะ ซึ่งแปลได้ว่า ‘ไม่มีแล้ว จะไปไหนก็เรื่องของพวกมืง’
แม่ง .. ดูกวนตีนมากในสายตาผม ยิ่งปากดีแบบนี้ด้วย ... สักวันเหอะมึงปากจะมีสี









โปรดติดตามตอนต่อไป





สอบเสร็จแล้ว (โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)
หมดสิ้นกันที ฮ่าๆๆ

บางฉาก บางอารมณ์ หรือความคิดของตัวละคร ที่มันเลวๆ ชั่วๆ คือถ้ารับไม่ได้ก็บอกนะค่ะ
แพรจะได้ตัดมันออกไป แหะๆ ไม่รู้ว่าแรงเกินไปรึเปล่า

แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์มากนะค่ะ
ถ้าไม่มีคอมเม้นต์ป่านนี้แพรไม่มาต่อแล่ว (งอน!) 5555

 

[nunnan]

ไม่ให้งอนหรอก เอาเป็ดไปซะ จะได้หายงอน อิอิ

[milkshake✰]

พี่พอสหายไปไหน 55555555
แล้วนายแทนไทนี่อ่ะไร เริ่มไม่น่าไว้ใจแล้วสิ
พอสเริ่ด เชิ่ด มั่นมาก
เด้ดจ้า

[phakajira]

จะเอาพี่พอสสสส

[saintangel]

สนุกดี ตัวหลักเถื่อนดี

[✿PIERRE]

5 - Rub Nong
   
ผมกลับมาที่หอหลังจากไปกินข้าวกับไอ้ทัชและเพื่อนใหม่อีก3คน มีรายนามดังนี้

1.กิ๊ง สาวสวยที่สุดในคณะ (เจ้าตัวอวยตัวเองแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะเธอสวยจริงไม่ใช้สลิงฉีดยาและมีดหมอเข้าช่วย) ขาวอมชมพู ผมยาวสีแดงประกายส้ม รูปร่างกำลังดี ผมว่าตัวแทนเฟรชชี่คณะฝ่ายหญิงคงไม่พ้นเธอคนนี้แน่นอน

2.เมฆ นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ แต่ผมแอบเห็นว่าเมฆชอบชำเลืองมองกิ๊งเป็นระยะๆ

3.แทน ไอ้เหี้ยนี่ผมงงสุดว่ามันมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง?

รีเพลย์ใหม่นะครับ เริ่มจากตอนที่ผมกำลังโมโหไอ้แทนอยู่นั้น ทัชมันก็ลากผมออกมาและบอกว่าไปหาไรยัดปากก่อนที่ผมจะไปกัดใครเข้า เผอิญเจอกับกิ๊งพอดี ผมเลยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษชวนเธอไปด้วย แต่ตัวเธอดันมีคนติดสอยห้อยตามไปด้วยนั่นก็คือเมฆ และเมื่อถึงหน้าประตูก็เจอกับไอ้เหี้ยแทน มันยักคิ้วก่อนจะเข้ามาทักแบบด้านๆว่า

“จะไปไหนกันวะ?”
“กินข้าวอะแทน ไปด้วยกันมั้ย” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเป็นคนพูดและชวนตามมารยาท แต่..
“ไปดิ กำลังหิวเลย”

ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องทนนั่งแดกข้าวอย่างยากลำบากไปพร้อมๆกับหน้าที่แสนจะกวนตีนของไอ้แทนครับ

เอวังด้วยประการฉะนี้แล





ผมอาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่าผมเก็บเบอร์พี่รหัสไว้ที่ไหน...

มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่ใส่ไปวันเฟิสเดทมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ผมเลยลองไปค้นๆดู
อืมมมม ยังอยู่วุ้ย .. เพราะผมยังไม่ได้ซักกางเกงไง 5555555+ ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่ชาวหอทุกคนเป็นแน่นอนผมฟันธง โดยเฉพาะเพศชาย กร๊ากๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็เมมเบอร์แล้วโทรหาดีกว่า

/.../
“ฮัลโหลล 2โหล24”
/ใคร/

ชิบหายยย เสียงโหดโคตรพ่อ นี่ผมโทรผิดรึเปล่าวะ ?
“นั่นใช่เบอร์พี่รหัสที่อยู่คณะวิศวะ มxxxรึเปล่าครับ?” พูดเพราะไว้ก่อนเป็นยอดดี
/เออ มึงเป็นน้องรหัสกูใช่มั้ย? เพิ่งจะโทรมาเหรอไอ้ห่า กูรอเป็นชาติ/
“โหยพี่ ก็มันยุ่งๆ กิจกรรมก็เยอะ”
/เออๆ ชั่งมัน ยังดีที่โทรมา .. แนะนำตัวเองดิ๊/
“ผมชื่อแกรนด์ครับ”
/.../
“...”
/แค่เนี้ยะ?/
“เอ่อ...”
/แนะนำตัวแบบที่พี่เค้าสอนสิวะ แม่ง แค่นี้ต้องให้บอก/

เวรละ...แนะนำไงวะนั่น ผมลืมไปหมดแล้วด้วย ให้ตายสิ

“พี่ช่วยสอนผมอีกทีได้มั้ยอะครับ?” โว้ยยยยยยยยย ทำไมกูต้องหงอด้วยวะ? นี่ขนาดยังไม่เห็นหน้า แค่คุยกันทางโทรศัพท์นะ เสียงเสือกโหดชิบ หน้าตาแม่งไม่ได้เพิ่งออกจากคุกเลยเหรอวะ?

/ไม่ ไปหาเอาเอง และก่อนวันพุธหน้ามึงต้องมาแนะนำตัวเป็นๆต่อหน้ากู .. ไม่งั้นมึงโดนดีแน่/

และไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยก็วางสายไป...

ผมนึกทวนคำสั่งพี่เค้าอีกรอบ .. แนะนำตัวต่อหน้า ... ชิบหายเถอะ!
.
.

.


.

วันต่อๆมาผมก็ทำความรู้จักกับเพื่อนๆมากขึ้น บางคนก็จำได้บางคนก็พอแนะนำตัวเองเสร็จปุ๊ปผมก็ลืมเลย แต่ยังไงๆก็ต้องรู้จักอยู่ดี แรกๆก็เงี้ย ผมรู้จักแต่คนที่คุยบ่อยๆด้วยเท่านั้นก็มีกิ๊ง เมฆ(เห็นกิ๊งที่ไหนเห็นเมฆที่นั่น)และไอ้แทน รายสุดท้ายนี่เค้าไม่ได้เรียกว่าคุย แต่เรียกว่ากัดกันจะดีกว่า เลยทำให้ผมจำมันได้ ส่วนที่เหลือจำผมได้เกือบหมด .. ไม่อยากจะอวยตัวเองหรอกนะแต่ผมหล่อจริงๆ ไม่งั้นทุกคนจะจำผมได้ไงจริงปะ?

ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลรับน้อง หากใครเจออะไรที่แปลกประหลาด พิสดาร คนบนโลกนี้เค้าไม่ทำกัน แต่ที่ม.นี้ทำ ก็ไม่ต้องแปลกใจไปเพราะมันเป็นคำสั่งของ ‘รุ่นพี่’

สมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ที่ทุกคนมีติดตัวไว้เสมอ ไม่ว่าจะเดินอยู่ แดกข้าว นั่งขี้ เมื่อเจอพี่ในเจอร์ตัวเองที่ไหนต้องรีบเข้าไปขอลายเซ็นอย่างกับดารา และตอนนี้ผมกับไอ้ทัชกำลังขอลายเซ็นพี่คนที่มีสีผมบลอนด์ทอง ดิพปลายม่วงพาสเทลอยู่ ซึ่งพี่เค้านั่งกับเพื่อนอีก2คน (ยังไม่ได้ขอ กะว่าจะขอเป็นรายต่อไป)
“ดีครับพี่ ผมมาขอลายเซ็นครับ” ไอ้ทัชพูด พร้อมกับยื่นสมุดให้ซึ่งผมก็ยื่นไปด้วยเช่นกัน
“ชื่ออะไร คนนี้ก่อน” พี่เค้าถามพยักเพยิดไปทางไอ้ทัช กางสมุด2เล่มไว้บนตัก แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเซ็น
“ทัชครับ”
“รู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร?”
“ไม่รู้ครับ”
“พี่ชื่อโกเม่ เรียกว่าพี่โกก็ได้”
“ครับ”
เออดีวุ้ย บอกง๊ายง่าย คนอื่นนี่นะ กว่าจะรู้ชื่อได้เลือดตาแทบกระเด็น
“อยากได้ลายเซ็นพี่ใช่ปะ?”
“ครับพี่โก” ไอ้ทัชเรียกสนิทสนมเลยวุ้ย...ผมเหลือบเห็นพี่เค้ายิ้มนิดๆด้วยแหละ ถูกใจไอ้ทัชละเซ่ หึหึ
“แต่พี่ไม่มีปากกาอะ”
“นี่ครับ” ไอ้ทัชรีบยื่นให้ทันที
“พี่ชอบสีม่วง”

เอาละไง...

ไอ้ทัชรีบวิ่งไปหา ซึ่งไม่เกิน2นาทีมันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วง

“พี่ชอบใช้ยี่ห้อเพนเทลมากกว่าอะ”

ไอ้ทัชรีบไปหา และ5นาทีต่อมามันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วงยี่ห้อเพนเทล
(แม่งเทพ ไปหามาจากไหนวะ?)

พี่โกเม่รับปากกาไป ก้มลงไปเซ็นและยื่นคืนให้ไอ้ทัชทั้งปากกาและสมุด

ผมชำเลืองมองสิ่งที่พี่เค้าเซ็นให้ ...

Nickname :: …G…

กูว่าแล้ววววววววววววววววว แทงหวยไม่ถูกวะ ?   

พวกพี่พวกนี้แม่งโรคจิตครับ ชอบให้ทีละตัวบ้าง คำหนึ่งบ้าง ชื่ออย่างเดียวบ้าง ทั้งๆที่ในสมุดอะต้องเซ็นให้ครบทุกช่องซึ่งประกอบไปด้วย ชื่อ-นามสกุล ชื่อเล่น เบอร์ อีเมล เฟซ และกว่าจะได้ข้อมูลแต่อย่างของพี่เค้านั้นแทบจะรากเลือด ต้องกลับมาขอใหม่ ทำบ้าๆบอๆ เต้นโน่นนี่ ร้องเพลง คุยกับเสาไฟ(ไอ้เมฆโดนรุ่นพี่คนนึงสั่ง ฮามากครับ) นั่งตกปลาริมบ่อน้ำพุ(ไอ้แทนโดน ไอ้นี่แม่งกวนตีน กลัวไม่สมจริง มีการกระตุกเบ็ดแล้วตะโกนลั่นว่า ‘เห้ยๆๆๆๆๆ กินเบ็ดแล้วโว้ย’ ทั้งๆที่ในมือไม่มีอะไรเลย คนแถวนั้นหันมามองแล้วหัวเราะเพียบ) เต้นเป็ดรอบตึกคณะ กินใบไม้ โดนสั่งให้ไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาประเคน แล้วแต่ละคนจะสรรหาแหละมาแกล้งน้องแต่รุ่นพี่บางคนก็ใจดี ไม่ต้องทำอะไรแถมยังเซ็นให้ครบทุกช่องเลย

“น้องชื่ออะไรครับ” ตาผมบ้าง
“แกรนด์ครับ” พี่เค้าหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนแปบนึงก่อนจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีแหะ...

“น้องเห็นกลุ่มรุ่นพี่ตรงโน้นมั้ยครับ?” ผมชะเง้อคอมองตามนิ้งที่พี่เค้าชี้ไป ก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มใหญ่กลุ่มนึง ราวๆ15คนได้ “นั่นน่ะ รุ่นพี่ปี3ทั้งหมด พี่อยากให้น้องแกรนด์ไปหาคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74แล้วบอกว่า ‘ขอตังค์พันนึงครับ’ ...” ผมทำหน้างง พี่โกเม่ก็รีบพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงว่าพี่เค้าจะไม่ให้ เพราะพี่เค้ารู้ว่ามีแต่พี่เท่านั้นที่สั่งแบบนี้”

ผมหันไปมองไอ้ทัช แต่มันก็ไม่พูดอะไร
อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เต้นกลางโรงอาหารแบบเมื่อวานละว้า...

ผมเดินไปอย่างห้าวหาญชาญชัย (?) ซึ่งเหมือนว่าพวกพี่ๆเค้าจะรู้ เพราะเริ่มหันมามองกันทั้งกลุ่ม

“เอ่อ...” ถูกมองแบบนี้คนหล่อก็ประหม่าเป็นนะครับ
“แนะนำตัวเองก่อน” พี่คนนึงเตือน
เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีนะที่พี่เค้าเตือน เพราะจากการล่าลายเซ็นที่ผ่านมาทำให้ผมได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าควรแนะนำตัวเองให้ฝ่ายที่อยากรู้จักก่อน เหมือนเป็นมารยาทน่ะครับ แต่พี่บางคนเค้าก็ไม่เคร่งเท่าไหร่ เลยทำให้ผมหลงๆลืมๆไปบ้าง

“ผมชื่อนาย กรวิชญ์ นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล” ผมพูดเสียงดังฟังชัด แต่บางคนเริ่มไม่สนใจและหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม

“แล้วจะมาทำอะไร”

“มาขอเงินคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74กิโล อะครับ” พอผมบอกจุดประสงค์ไป พวกพี่ๆเค้าก็ไม่สนใจผมอีกเลย ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง เก้ๆกังๆ อยู่คนเดียว

อ่าวเวร...แล้วตอนแรกดูเหมือนจะให้ความร่วมมือดี

“อยากขอเงินก็มาวัดส่วนสูงกับน้ำหนักเองสิน้อง ฮ่าๆๆๆ”

ผมไม่ชอบแบบนี้เลย...มันดูเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ให้ผมไปเต้นบ้าๆบอๆกลางถนนหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้ มันเหมือนเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางออก เป็นตัวอะไรไม่รู้ที่ไม่มีใครสนใจ

“มีปากก็ถามสิวะ”

เป็นคำแนะนำที่ดี ซึ่งผมไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำ
ไหนๆก็มาละ .. เห้อ

ผมกะสายตาเอาคร่าวๆจากส่วนสูงของตัวเอง ผมสูง178 ดังนั้นใครที่เตี้ยกว่าผมก็ไม่ใช่แน่นอน แต่...มันมีปัญหา ไอ้พวกรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ล่ะ ?
น้ำหนัก74 ... ตัวคงไม่หนาไม่บางมาก
ที่โต๊ะมีรุ่นพี่นั่งกันอยู่ 7 คน สุ่มๆเอาสักคนแหละวะ ไม่งั้นก็ถามแม่งหมด7คนนั่นแหละ
ผมเลือกคนที่นั่งหันหลังก่อน...ตาขวากระตุกถี่...แต่ผมไม่สน...

“พี่ครับขอโทษนะครับ สูงเท่าไหร่เหรอครับ”

พี่เค้าหันหลังกลับมา...


ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

ทำไมเป็นมันไปได้วะ? แม่งเอ๊ยยย
ตอนที่แนะนำตัวผมไม่ได้สำรวจอะไรมากอะสิ เลยไม่ได้สังเกตเห็นไอ้เหี้ยนี่

แจ๊คพอตแตกจริงๆ หลังผู้ชายก็เหมือนๆกันหมด เลือกใครไม่เลือก ดันเลือกไอ้พอส รู้งี้กูเชื่อตาขวากระตุกก็ดีหรอก

ไอ้เหี้ยนี่มันยิ้มมุมปากครับ
“พี่สูง187”

ชิบหายอีกละ...ดันสูงเท่าคนที่กูต้องขอเงินอีก
ช่างมัน เผื่ออาจจะมีคนอื่นที่สูง187ก็ได้

เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินไปถามคนอื่น มันเลยรีบขัดขึ้นมาว่า
“ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หนักเท่าไหร่”

ผมหันไปมองหน้ามันแล้วตอบเสียงดังฟังชัด

“ไม่!”

“แต่พี่อยากบอก...พี่หนัก...74...”


สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอแหลกูแน่ๆ

“กูไม่เชื่อ” ต่อให้เป็นรุ่นพี่อะไรผมก็ไม่สนทั้งนั้นแหละครับ (ไอ้แกรนด์มันลืมว่ามันกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนของพี่ปี3ไปชั่วขณะ)

“ไปวัดมั้ยละ? หึหึ”
“ไปวัด? ไปงานศพมึงอะเหรอ? ไปดิ”

“อ่าวน้อง ไมพูดจาหมาๆแบบนี้อะ นั่นรุ่นพี่น้องนะ ตั้งแต่ไอ้ทำที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ ละ ... อยากโดนทำโทษเหรอน้อง?” พี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาครับ และตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนพี่ปี3 (นึกขึ้นได้แล้วเร๊อะ??) ไม่มีใครคุยกันแล้ว ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมกับมัน

“ว่าแต่ไอ้เด็กนี่หน้าคุ้นๆวะ...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“กูนึกออกแล้ว คนที่ชกไอ้พอสที่ร้านเหล้านั่นไง”

ห๊ะ!? ยังจำกันได้เหรอวะ ทั้งๆที่ตัวกูลืมไปซะสนิท

“จริงด้วยวะ เอาไงดีวะพอส เล่นแม่งเลยมะ?” ใครไม่รู้เสนอขึ้นมา ผมมองหน้ามัน มันจ้องหน้าผมนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาต่อยผมหรือทำร้ายแต่อย่างใด

ผมว่ากลัวมั้ย ? ... ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’ .. เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ... หึหึ ก็เพราะที่นี่มันสถานศึกษา มหาวิทยาลัยนะครับ คนเยอะแยะ จะกระทืบผมตรงนี้เหรอ ? กล้าไปหน่อยมั้ง ต่อให้พวกเยอะแค่ไหนก็เถอะ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ไว้เคลียร์ทีหลัง” ยังนับว่ามันมีสมอง... “แล้วนี่มึงมาขอเงินกูไม่ใช่เหรอไง? เอาเท่าไหร่ละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำท่าเหมือนจะหยิบเงิน แต่นั่น...มันเหมือนดูถูกผมยังไงก็ไม่รู้

“กูไม่เอา”

ช่างแม่งละ ลายเซ็นห่าเหวอะไร รุ่นพี่คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาขอพี่โกเม่ใหม่พร้อมไอ้ทัชก็ได้ ยังไงๆไอ้ทัชมันก็เพิ่งได้ลายเซ็นพี่เค้าไปตัวเดียวเอง

ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่สนด้วยว่ากระแทกไหล่รุ่นพี่คนไหน ไม่คิดจะขอโทษด้วย .. เพราะตอนนี้อารมณ์ผมมันเหมือนกับระเบิด หากใครมาสะกิดเข้านิดหน่อยอาจตายไม่รู้ตัวได้

“เห้ย ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอไงวะไอเด็กเวร” รุ่นพี่ที่โดนกระแทกตะโกนตามหลังมา แต่ผมไม่ได้ยิน หูอื้อตาลายไปหมด

“ปล่อยมันไป ... ไว้คิดชำระรวบยอดกับที่มันต่อยกูทีเดียว ...”

.
.

.


.

ไอ้ทัช พี่โกเม่และเพื่อนอีก2คนกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนานเฮฮา เมื่อไอ้ทัชเห็นผมมันก็เรียก
“ไอ้แกน ได้เงินมา...” ถามไม่จบประโยค คงเพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท แต่พี่โกไม่ไม่ใช่คนสนิทสำหรับแกรนด์เลยอาจไม่รู้ว่าไอ้รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไร

“ว่าไง ได้เงินมาปะ?” พี่เค้าถามอย่างอารมณ์ดี อารมณ์ดีเพราะมีความสุข สุขที่ได้คุยกับไอ้ทัชละสิ ขณะที่ส่งตัวผมไปขอเงินไอ้เหี้ยพอสนั่น เหอะๆ
“ไม่” ผมตอบสั้นห้วน พี่โกเม่มุ่นหัวคิ้วกับกิริยาไร้มารยาทของผม ซึ่งต่างจากก่อนไปขอเงินลิบลับ แต่พี่เค้าก็เลือกที่จะไม่พูด
“หืม...ไอ้โอมันน่าจะรู้นี่หว่า ว่าพี่ให้น้องไปขอเงิน...”
“พี่ให้ผมไปขอเงินใครนะครับ?”

เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด ขอใหม่อีกทีซิ

“ไอ้โอ หรือพี่โอเชี่ยนปี3น่ะ มันสนิทกับพี่ มันเป็นคนเดียวในกลุ่มนั้นที่สูง187 หนัก74แน่ๆ พี่รับรองได้” พี่โกเม่พูดอย่างมั่นใจ

และนั่นทำให้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้เหี้ยพอสทันที







โปรดติดตามตอนต่อไป


มาอัพช้า..รู้ตัวค่ะ เพราะมัวแต่ติดเกมและติดนิยายเรื่องอื่นอยู่
เอาแต่ทวงนิยายคนอื่นยิกๆๆๆ แต่นิยายตัวเองไม่ยอมอัพ เลวเนอะ? 5555
1เม้น / 1เป็ด = 1กำลังใจ นะค้า T________T
ปล.ชื่อตอนเกรียน ว่าจะใช้เป็นทางการๆแต่มันตลกๆไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาในตอนเท่าไหร่ เลยตัดสินใจทับศัพท์แม่มเลย

[nunnan]

มา่แล้ว บวกให้แล้วจ้าาาาาาาาา

[Ju]

 

[sunshadow]

   แหม มีคดีกับพี่ปี 3 ยกแก๊งตั้งแต่รับน้องนี่จะรอดไหมเนี่ย

[Mekaming]

พี่พอสจะจัดการยังไงเนี่ยรออ่านอยู่นะคะ 

[naisojill]

รอตอนต่อไปอยู่จร้า

[ACOLINE]

เรามารอ -..-

[phakajira]

ตายล่ะหว่า,,,พอสแมร่ง เจี่ย 555

[Singleman]

อ๊ากกกก น่าติดตามมมมมมมม สนุกกกก

[EVE910]

ต่อ ๆๆ

[ชะรอยน้อย]

สนุกอ่ะ พี่พอสก็แกล้งซะ

[hotladyanyavee]

มาแล้วแบบน่ารัก นายเองเราแรงดีไม่ตก แค่แล้วจะรักกันตอนไหนอะ

[matilda.taon]

หนุกๆๆ

อ่านแล้วคิดถึงตอนรับน้อง ล่าลายเซ็นเป็นอะไรที่หนุกโคตรๆ ยิ่งตอนขอพี่ว๊าก แกล้งกันมันสุดๆๆ
 

[quiicheh.]

ไอ่พี่ปีสามมมมมมมมมมมม กวนตีนที่สุดในโลกกกกกกก
อยากอ่านตอนรวบยอดแก้แค้นแกรนด์ละ
55555555555555555555555555555555

[mengsama]

แกรนด์ กะ พอส จะรักกันยังงัยละเนี่ย -_-

[✿PIERRE]

6 - Varker (1)

หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอไอ้เหี้ยพอสอีกเลย ตัวผมเองก็ยุ่งๆจากกิจกรรมรับน้อง ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องอื่นเท่าไหร่ ลายเซ็นที่ผมได้มานั้นเกือบครบแล้ว (ทำเอาผมกลายเป็นคนหน้าด้านไปเลย) เพื่อนๆหลายคนก็เช่นกัน

“ดีครับพี่รอย” ผมยกมือไหว้รุ่นพี่ที่กำลังจะเดินสวนกับผมและไอ้ทัช
“ดีๆ .. เออแกรนด์ พี่รหัสมึงฝากมาเตือนว่าอย่าลืมไปแนะนำตัวกับพี่เขาละ พี่ไปก่อนนะ มีเรียนวะ” พี่รอยรับมือไหว้ก่อนจะบอกผมอย่างรีบๆ

พี่รอยนี่เป็นพี่รหัสของไอ้ทัช ผมละอิจฉามันจริ๊งจริงงง ได้ข้อมูลนิดเดียวก็หาพี่รหัสเจอเลย ส่วนผมน่ะเหรอ? ตั้งแต่วันที่โทรไปก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย ยิ่งจะให้หาตัวเป็นๆนี่ยาก ชื่อยังไม่รู้เลยคิดดู -*-
และนี่ก็เป็นวันอังคาร พรุ่งนี้ก็วันพุธแล้วด้วย เห้อออออ
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากมีพี่รหัสนะ แต่...เสียงโหดขนาดนั้น ตัวจริงก็คงโหดไม่แพ้เสียงนั่นแหละ แถมพี่เค้ายังไม่เห็นจะมาเทคแคร์ดูแลอะไรผมเลย ต่างจากเพื่อนคนอื่นโดยสิ้นเชิง ทั้งน้ำ ขนม หนังสือ ฝากคนโน้นมาคนนี้มาพร้อมคำใบ้จนเค้ารู้พี่รหัสตัวเองกันหมดละ เผลอๆบางคนรู้ทั้งสายรหัสแล้วด้วยซ้ำ

“เป็นไรวะไอ้แกน ทำหน้าอย่างกับขี้ไม่ออก” ไม่ใช่ไอ้ทัชครับ แต่เป็นไอ้แทน ผมนั่งลงโต๊ะม้าหิน ซึ่งเป็นซุ้มสำหรับเจอร์ผม หากไม่มีอะไร เจอร์ผมก็จะมาสิงกันที่ซุ้มเนี่ยละครับ และดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีแต่ปี1เท่านั้น
“มึงสิขี้ไม่ออก” ผมสวนกลับมันไป ในความรู้สึกผมตอนนี้ ระหว่างมันกับผมที่ดูเหมือนไม่เคยพูดจาดีๆกันเลย แม้จะยังไม่สนิท แต่มันมีอะไรบางอย่างที่บ่งบอกว่านี่คือ ‘เพื่อน’
“กูเพิ่งขี้มาเมื่อเช้าโว้ยย ฮ่าๆ”
“เรื่องของมึง”
“เห้ยไอ้แกน เดี๋ยวกูไปหาไอ้เต็งที่คณะก่อน เดี๋ยวกูมารอนี้แหละ” ไอ้ทัชบอกผม
“เออ ฝากบอกมันด้วยว่าพร้อมจะผ่าสัตว์ออกจากปากคนรึยัง? เผื่อจะได้ช่วยเอาหมาออกจากปากใครบางคนแถวนี้” ผมกัดไอ้แทนหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก
“กูว่าให้เพื่อนมึงมาฉีดยาไอ้แกนก่อนดีกว่าวะ ฮ่าๆๆๆ”
“สัด” ผมหันไปด่าคนที่นั่งตรงข้ามเน้นๆ
“กัดกันให้พอเลยมึง2ตัว กูไปละ” และไอ้ทัชก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ผมอยู่กับไอ้แทน

“เออนี่มึงสนที่จะลงเฟรชชี่คณะมั่งปะ? มีรุ่นพี่ฝากมาถามวะ”
“ไม่อะ ถึงกูจะหล่อที่สุดในคณะ แต่กูไม่ชอบทำไรแบบนี้วะ” และผมก็ได้รับโบกหัวจากคนถาม1ฝ่ามือเต็มๆ “ไอ้เหี้ย ตบมาได้ แรงอย่างกับควาย”
“กูหมั่นไส้มึง หลงตัวเองชิบหาย”
นี่ถ้าเป็นวันแรกๆที่ผมกับมันรู้จักกันคงได้มีมวยแล้วละ แต่ตอนนี้..เอาเถอะ ก็สนิทกันในระดับนึงอะนะ
“แล้วมึงลงเหรอไง?” มันก็จัดว่าอยู่ในกลุ่มหน้าตาดีนะครับ ถึงแม้ว่าจะสู้ผมไม่ได้ก็เถอะ
“เออ พี่รหัสอยากให้กูลงเพราะพี่เค้าพลาดรางวัลปีที่แล้ว แถมลุงรหัสกูก็ชนะเฟรชชี่มหาลัยด้วย เค้าคงอยากให้กูสืบทอดตามสายรหัสมั้ง”
“แต่กูว่ายากวะ หน้าตาอย่างมึงจะเอาไรไปสู้ ฮ่าๆๆ”
“สาดดดดด แล้วคอยดูละกันมึง”
พูดถึงสายรหัส...บางทีผมต้องเริ่มอะไรสักอย่างแล้วละ
“เออมึงพอรู้จักรุ่นพี่ที่เสียงโหดๆมั่งปะ?” เอาวะ ตัดสินใจถามไอ้แทนเนี้ยละ มันรู้จักรุ่นพี่เยอะ คงพอช่วยไรได้บ้าง
“ทำไมวะ?”
“เค้าเป็นพี่รหัสกู”
“อ่าวทำไมไม่ถามชื่อ แบบนั้นหาง่ายกว่าปะ?”
“กูไม่รู้ชื่อพี่เค้าวะ นี่กูก็ยังไม่ได้อะไรจากพี่เค้าเลย รู้แค่ว่าเสียงโหด หน้าตาเป็นไงกูก็ไม่รู้ แต่คงจะโหดเหมือนเสียงแหละมั้ง กูเดานะ”
“ไอ้ห่านิ เพิ่งจะมาหาพี่รหัส คนอื่นเค้ารู้กันทั้งสายละ”
“เออน่า บอกมาว่าพอรู้มั้ยว่ารุ่นพี่คนไหนเสียงโหดๆ” ผมเร่งมันกึ่งๆรำคาญ
“อืมมมมม” มันทำท่านึก “เสียงโหดๆเหรอ...พี่วอร์มก็โหด พี่บอสก็โหด พี่เต้ก็โหด พี่สามก็โหด ..”
“พอๆๆ เอาแบบที่ยังไม่มีน้องรหัสด้วยซิวะ” การหามันจะได้แคบลงบ้าง แต่นี่พี่แกเล่นร่ายรายชื่อมาหมดเลยวุ้ย
“ไอ้สัด กูจะรู้มั้ยว่าคนไหนเป็นพี่รหัสใคร” มันบอกแบบเคืองๆ
“เอ้า กูก็นึกว่ามึงรู้ เห็นรู้จักดีไปหมด”
ไอ้แทนไม่แย้งอะไรกลับมาเพราะมันเป็นความจริงครับ
“เออๆ เดี๋ยวกูช่วย แต่ตอนนี้กูต้องไปละ”
“รีบๆไปเลยสัด”
“โหย พอกูหมดประโยชน์ก็เฉดหัวทิ้งเลยนะมึง”
“ฮ่าๆ รีบไปเถอะมึงอะ เจอกันพรุ่งนี้” มันลุกขึ้นโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะเดินจากไป

และตอนนี้ผมก็อยู่คนเดียวแล้วสินะ .. ใครๆก็ไม่รักโผมม คนหล่อถูกทิ้ง ฮรือออออ T_________T
ไม่รู้ว่าไอ้ทัชจะกลับมาเมื่อไหร่ นั่งอยู่คนเดียวแม่งเปลี่ยวใจ กลับหอดีกว่า
ตัดสินใจได้ดังนั้นผมจึงส่งLineไปบอกมัน ก่อนจะลุกเดินกลับหอทันที
.
.

.


.
เช้าวันต่อมาขณะที่ผมกำลังเดินไปยังห้องเรียนนั้น พี่รหัสก็โทรมา
“ดีครับพี่”
/ไอ้แกน วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะมึง เมื่อไหร่จะมาแนะนำตัวกับกูซักทีวะ/ พี่รหัสผมพูดเสียงโหดๆ
ก็เพราะมึงเสียงแบบนี้ไงกูเลยไม่อยากไปหา...
"ก็ผมไม่รู้นิว่าพี่คนไหน ชื่อก็ไม่รู้ อะไรก็ไม่รู้เลย” ผมตอบอย่างรำคาญ
/ไอ้ห่า ขวนขวายน่ะเป็นไหมวะ?! มึงไม่อยากมีพี่รหัสใช่มั้ยสัด/
“...” ผมเงียบ
/เดินมาหากูที่ห้อง406ตึก3ตอนนี้ ให้ว่อง/ และไอ้พี่รหัสเสียงโหดก็วางสายไป
ผมก้มมองดูนาฬิกาตอนนี้ 8.50น แต่ผมมีเรียน9โมง เลยตัดสินใจไปหาพี่รหัส (ที่ไม่อยากจะเจอสักนิด) ขอทำใจก่อนที่จะเจอหน้าแล้วกัน
ไม่ว่าพี่จะหน้าตาโหดเหี้ยมอย่างกับโจรห้าร้อยหรือคนป่าหาเห็บกิน กระผม...ไอ้แกรนด์สุดหล่อคนนี้ก็จะรับหน้าตาของพี่ให้ได้ครับ!




“อ้าวพี่รอย หวัดดีครับพี่ แล้วก็หวัดดีครับ” ขณะที่ผมกำลังเดินไปยังจุดนัดพบก็เจอพี่รอยกับเพื่อนพี่เค้าอีกคนนึงที่ผมไม่รู้จักชื่อ แต่ก็ไหว้ไปตามมารยาทและศักดิ์ที่เป็นรุ่นพี่
แต่แม่ง...เพื่อนพี่รอยโคตรหล่อเลยครับ แต่น้อยกว่าผม...อะแฮ่ม เอิ่ม ความจริงก็...พี่เค้าหล่อกว่าผมนิดนึงครับ แหะๆ
นิ๊ดดดดดดดเดียวจริงๆนะ
“เออหวัดดี...ส่วนเนี้ยไอ้เนี้ยชื่อวอร์ม เป็นเพื่อนพี่และก็..เป็นพี่รหัสมึงด้วย”

ห๊ะ!
ห๊ะ!
ห๊ะ!   

เนี่ยเหรอพี่รหัสกู...หล่อสาดดดดดดดดดด เสียงไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลยนะเพ่
“มองหน้ากูทำไม? อยากมีเรื่องรึไง?” เสียงไอ้พี่รหัสโหดกว่าในโทรศัพท์อีกครับ
“ไอ้สัดมึงก็พูดดีๆกับน้องหน่อยสิวะ กลัวขี้หดตดหายและเนี่ย” พี่รอยหันไปด่าเพื่อน
ไอ้พี่รหัสผมมันจ้องผมอย่างกับผมไปแย่งเมียมันมา..เอ๊ะ! หรือว่าแย่งวะ? ผมจำไม่ได้ด้วยดิ ชิบหายแล้ววววววว
“เออรู้ว่ากูเป็นพี่รหัสก็ช่วยทำตัวดีๆด้วย อย่ามีเรื่องให้กูมากนะมึง วีกรรมอะไรที่มึงก่อไว้อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะสัด”
“พี่ก็ช่วยทำตัวให้เหมาะสมกับที่เป็นพี่รหัสหน่อยสิครับ” ผมพูดแดกดัน นั่นทำให้พี่วอร์มที่กำลังจะเข้าห้องหันกลับมาทันที
“หึ ปากดีแบบนี้คงไม่อยากมีพี่รหัสสินะ” ไอ้พี่วอร์มมองผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเข้าห้องไป
“เห้ยไอ้แกน พี่ขอเตือนนะ อย่าปากดีมากเลยวะ ถ้ายังอยากอยู่คณะนี้แบบสงบสุข หรือถ้ามึงอยากแดกตีนนักก็บอกตรงๆ เดี๋ยวพี่ช่วยสงเคราะห์ให้...กลับไปเรียนได้แล้วไป อ้อและเย็นนี้ไว้ค่อยเจอกัน” พี่รอยเดินเข้าไปในห้องอีกคน

ท่าทาง...ผมคงไม่มีพี่รหัสแล้วละครับ แต่ใครแคร์ละ?





ตอนเย็นพวกผมนั่งอยู่กับเพื่อนๆที่ที่เคยเจอพี่ปี2ครั้งแรก แต่คราวนี้พี่เค้าไม่พูดอะไรและบอกให้แต่งตัวให้เรียบร้อยและนำยังที่ที่หนึ่งซึ่งเป็นลานกว้าง ลานนั้นถูกเติมเต็มไปด้วยปี1ที่นั่งกันเป็นระเบียบ หน้าเชิด สายตาระดับคอ หลังตรง มือทั้ง2ข้างเหยียดตรงบนหัวเข่า แยกชายหญิง เจอร์ผมซึ่งมาทีหลังก็ต้องไปนั่งต่อแถวข้างหลังสุด และไม่ต้องมีใครบอกอะไร...พวกผมก็นั่งแบบเดียวกับที่คนอื่นนั่ง

ด้านหน้าเป็นรุ่นพี่สโมสรคณะพูดใส่โทรโข่ง
“ระเบียบเชียร์!”
พรึ่บ!!
“เชียร์!!!!!!”

เวร...ผมเกือบทำไม่ทัน คือพอพี่เค้าสั่งเสร็จต้องตบหน้าขาแล้วเอามือมาไว้ที่เดิมพร้อมกับพูดว่า ‘เชียร์’ อย่างที่ได้ยินเมื่อกี้แหละครับ

แล้วพวกพี่สโมก็เดินออกไป...อะ อ้าว ไปไหนละเพ่

สักพักก็ได้ยินเสียงบูมมหาลัยมาจากที่ไกลๆ แต่ก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่บูมนั้นมีไม่มากกลับส่งเสียงได้ดังเหมือนคนเป็นร้อย

เสียงรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะ ตามมาด้วยรุ่นพี่ที่มีสีหน้าอย่างกับไปโกรธใครมาสัก10ชาติเดินมาเป็นแถวแล้วรอบล้อมพวกปี1ไว้
“มองอะไร!!!!!!!”
“หน้าเชิดหลังตรง!!!!”
“มองไรห๊ะ อยากโดนทำโทษใช่มั้ย!!!!”
“อะไรวะ มากันแค่นี้!!!”

แต่ละคน...แม่ง ไม่กลัวคอแตกรึไง?

สายตาผมตอนนี้ไม่เห็นอะไรนอกจากคอดำๆของคนข้างหน้าแล้วล่ะครับ อยากมองก็อยากนะ แต่ไม่อยากเด่นวะ-*-

“สวัสดี ผมชื่อนายพัฒนพล นามสกุล วรโชติอิงคนันท์ ชื่อเล่นชื่อ พอส จะมาเป็นพี่สอนระเบียบของพวกคุณ”

หื้มมมมมมมมมมมมมม? ชื่อคุ้นๆวะ
ผมเหลือบตามองไปยังคนที่กำลังพูดด้านหน้า


เหยดเข้ ใช่เลย ไอ้เหี้ยพอส!!
















โปรดติดตามตอนต่อไป



เห็นคอมเม้นต์+เป็ด+วิว แล้วปลื้มมม แม้มันจะไม่มากแต่ก็สามารถทำให้แพรหัวใจพองโตได้นะ > <

เอาไปแค่นี้ก่อนเน้อออออออ ต้องปั่นรายงายเขียนมือทั้งเล่มก่อนค่ะ T____T!!
ถ้าปั่นเสร็จจะมาต่อให้เวลาเดิมเนอะ (ราวๆตี2-3 กร๊ากกก แล้วใครจะมาอ่านละเนี่ย?)

ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ

[Ju]

แง่ง ! พี่พอสมาทำอะไรเร๊อะ ?


ตัดฉับได้นะคนเขียน งืออออ 

[hotladyanyavee]

พอสกลับมาแล้ว มาเพื่อน้องแกรนด์ แต่น้องแกรนด์แรงไม่ตก

[k00_eng^^]

งานงอกแล้วมั้ยล่ะ

[nunnan]

มาเพื่อแกล้งแกรนด์สิน่ะะ

[♠DekDoy♠]

จะเป็นอะไรไหม ถ้าอยากจะให้แกรนด์โดนแบน -"-

คือไม่รู้ตัว ไม่แคร์ห่าไรเลย ปากหมาไปทั่วแบบนี้รู้บ้างไหมว่าเพื่อนจะซวยเอาได้เพราะตัวเอง

นึกว่าอยู่คนเดียวบนโลกรึไง อยู่ในคณะที่เป็นโซตัสก็หัดดูสังคมบ้างเหอะ


ขออภัยเกลียดคนแบบนี้จริง ๆ (อ้างอิงจากประสบการณ์ตรงของชีวิต)

[milkshake✰]

มหาลัยไหนคะเนี่ยมีแต่คนหน้าตาดี 5555555555555
ปล. ทำไมรอบตัวน้องแกน เอ้ย น้องแกรนด์มีแต่คนโหดๆ ... แต่หน้าตาดี

[Supermimt]

พี่พอสมาแล้ว  วากเก้อ

โอ๊ยๆๆๆ  แกรนด์จะเหลืออะไร
ชอบอ่าเรื่องนี้

เอาอีก

อย่าติดเกมส์มากนะๆ มาต่อไวไว

ตื่นเต้นๆ ><

[sunshadow]

   ได้เรื่องแล้วไง ดวงดีจริงๆ
    เอ๊ะหรือเป็นความจงใจของใครบางคน

[phakajira]

หล่อๆงี้จะคู่กับใครอ่ะพี่วอร์ม ขอแบบแมนเจอแมนน่ะ 5555