6 - Varker (4)
“ระเบียบเชียร์!”
พรึ่บ!!
“เชียร์!!!!”
“สปิริต!”
พรึ่บ!!
ทันทีที่เฮดว๊ากหรือไอ้เหี้ยพอสสั่ง ปี1ทุกคนก็ยกมือขวาขึ้นทันที ขนาดผมที่เป็นหนึ่งในคนที่ยกด้วยยังรู้เลยว่ามันพร้อมเพรียงขนาดไหน..
“ยกยังไง!! ยกให้มันถูกต้องหน่อย”
“นิ้วชิดสิครับ!!!!”
“ยิ้มอะไร!!!”
“แขนติดหูไม่ใช่หูติดแขน!!!”
ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในกิจกรรมประชุมเชียร์...ซึ่งลานกว้างเป็นที่ประจำสำหรับการว๊ากของคณะวิศวกรรมศาสตร์ไปแล้ว ตามผนังจะมีป้ายผ้าหรือคัทเอ้าวางไว้เต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะเขียนข้อความทำนองว่าจะไม่มีรุ่นผม รุ่นผมไม่มีความเคารพ ไม่มีความสามัคคี
‘E80 E81 E82 E83 E85’
‘SOTUSคืออะไร ไม่รู้จัก น้องคนหนึ่งกล่าว’
“คุณ ลุกขึ้นครับ” พี่ว๊ากที่ยืนด้านข้างสุ่มเลือกใครไม่รู้ขึ้นมา
“วันนี้มากันกี่คนครับ?” ไอ้พอสเป็นคนถาม
โหยแม่งงง ถามงี้ใครจะไปตอบได้วะ
คนที่ถูกเลือก (?) ได้แต่ยืนนิ่งงัน
“คราวที่แล้ว พวกคุณสัญญากับผมไว้ว่ายังไง? เพื่อนผมนับจำนวนคนที่มาแล้วไม่ถึง800..นี่น่ะเหรอสัญญา?” ไอ้พอสใช้สายตาของมันกวาดไปทั่วบริเวณ แม้มันจะดูดุ น่ากลัว แต่ผมก็แอบเห็นว่ามีสาวๆบางคนถึงกับเคลิ้ม หมั่นไส้วุ้ย!
“ไม่มีหรอกมั้งรุ่น E84 เนี่ย”
“สัญญาไม่เป็นสัญญา”
“ลมปาก”
กดดันเหี้ยๆ...
“ปี1ทั้งหมด ลุก!!!”
พรึ่บ!!
“ปัดอะไร!!”
“ปัดทำไม!!! รังเกียจดินที่นี่เหรอ!!!”
“ปี1ลุกนั่ง50ครั้ง ปฏิบัติ!”
ปี1แต่ละคนถึงกับงง มองหน้ากันเหลอหลา
“100 ... 300 .. 500 ครั้ง หรือจะเอาเท่ารุ่นพวกคุณคูณ10ดี? .. ใครรู้ตัวว่าไม่ไหว เชิญครับ” ไอ้พอสผายมือไปทางเต๊นท์พยาบาล มีบางคนลุกออกไป “ปี1 ลุกนั่ง100ครั้ง ปฏิบัติ!!”
“1 2 3 4 5 6 7 8 9 ... ”
“พอ พอ พอ!!! ... นี่พวกคุณไม่มีความสามัคคี UNITYกันเลย ไอ้ที่ผมให้ไปท่องน่ะ ได้จำมาบ้างรึเปล่า? มันได้แทรกซึมเข้าสู่สมองพวกคุณบ้างมั้ย???”
ตอนนี้...ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมต้องมีพวก...พวกอะไรน่ะเหรอ?...ก็พวกเกลียดไอ้พอสไง หึหึ แม่งวางอำนาจมากอะ
“ปี1นั่ง!!”
ทุกคนรีบทิ้งตัวลงทันทีและอยู่ในท่าเชียร์พร้อม
“ขอสปิริต1คนครับ”
และทุกคนก็ยังพร้อมใจยกมือขึ้นเหมือนเดิม
“คุณ ลุกครับ”
ฟู่ววว...ไม่ใช่ผมครับ ผมยังรอดสายตาไอ้พอสอยู่ (แน่ใจ๊?)
“ร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยกับเพลงคณะให้ผมฟังหน่อย ทวนอีกรอบก่อนที่พี่เค้าจะมาสอน”
แล้วไอ้คนถูกเรียกก็ร้องครับ ร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยก่อน...มันไม่ได้แย่อะไรมากมายแต่...
“พอ พอ!!”
“ห่วยแตก!!!”
“ร้องหรือท่องวะ!!!”
“คุณ..ที่อยู่ตรงกับผม คนที่9 ลุกครับ”
นั่นก็คือ...ผมเอง
อีกแล้วเหรอวะ? แม่งงงงง จะจองล้างจองผลาญอะไรกูนักหนา กูไปทำอะไรให้มึงเหรอไง (ก็ไปชกหน้าเค้าไงไอ้แกนเอ๊ยย)
“ร้องเพลงคณะ” มันสั่ง
ชิบหาย....
คือผมอายเสียงตัวเองอะและอีกอย่าง...จำเนื้อร้องไม่ได้ด้วย
“เพื่อนผมบอกให้ร้องก็ร้องสิครับ!”
“ยืนนิ่งทำไมล่ะครับ? ให้เกียรติเพื่อนผมด้วย!!”
“อะไรกัน เพลงคณะ แต่ร้องไม่เป็น?!!”
ทุกสายตามองมาที่ผม ... เหมือนผมเป็นคนผิด
“ใครยังร้องเพลงไม่เป็น ยกมือ” ไอ้เหี้ยพอสมันละสายตาไปจากผม กวาดมองไปทั่วบริเวณ ปรากฏว่ามีไม่ถึง10คนที่ยก “เพื่อนผมคงไม่มีค่าพอที่พวกคุณจะสนใจเรียนใช่มั้ย? .. . พวกคุณที่ร้องเพลงไม่เป็นทั้งหมดออกมาข้างหน้า”
ผมเดินออกไปข้างหน้า
แต่มันก็ไม่ได้สนใจพวกผมเท่าไหร่นัก
“เพื่อนผมจะมาสอนคุณร้องเพลงต่อ” มันบอกกับคนอื่นๆที่ร้องเป็นแล้ว “ส่วนคนที่ยังร้องไม่ได้...” มันปรายตามายังผมซึ่งผมก็มองมันกลับอย่างไม่ลดละ
มองไอ้เหี้ยพอสแบบไม่มีเกรง
รุ่นพี่เหี้ยไร..กูไม่เคารพ...
“คนที่ยังร้องไม่ได้ให้ลุกนั่งจนกว่าเพื่อนผมจะสอนร้องเพลงจบ ปฏิบัติ!!”
เลว!!!!...จะเอาคืนผมก็ทำผมคนเดียวสิวะ...
ทำไมต้องให้เพื่อนคนอื่นต้องเดือดร้อนด้วย สัด!!!!!!
ผมมองมันอย่างเคียดแค้น และถ้ามองไม่ผิด...ไอเหี้ยพอสมันยกมุมปากนิดๆราวกับเยอะเย้ย...
ผมทำตามที่มันสั่งไปเรื่อยๆ ไม่ได้นับว่าทำไปกี่ครั้ง รู้แต่ว่าตอนนี้เมื่อยมาก ปวดไปหมด แทบจะลุกไม่ขึ้นแล้ว คนที่ร้องเพลงไม่เป็นและโดนทำโทษเหมือนผมขอไปพักเพราะไม่ไหวแล้ว 3 คน
“ใครไม่ไหวก็พอแล้วออกไปซะ!!!!”
“ที่นี่ไม่ต้องการคนอ่อนแอ!!!”
ไอ้พวกเพื่อนมันรุมตะโกนใส่พวกผมที่ยังสู้...ยังลุกนั่งกันต่อไป
เพื่อนปี1ที่กำลังฝึกร้องเพลงนั้นมองมาทางพวกผมด้วยสายตาที่หลากหลาย ... ดูถูก ... สงสาร ... สมเพช..เห็นใจ
“ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ!” ไอ้ทัชยกมือตะโกนเสียงดัง มันไม่สนว่าใครจะอนุญาตหรือไม่เพราะตอนนี้มันวิ่งมาต่อแถว ถัดจากผมแล้วเริ่มปฏิบัติลุกนั่งทันที
อาจเพราะมีคนเริ่ม มีคนกล้าที่จะช่วย หลายๆคนเลยขออนุญาตช่วยพวกผมตามกันมา จนกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งลานมีแต่เด็กปี1กำลัง ลุกนั่ง อย่างพร้อมเพรียง
“อะไร!! พวกคุณทำอะไร!!”
“ความผิดพวกคุณหรือไง!!!!”
“ที่นี่ไม่ต้องการฮีโร่!!!!”
ไม่ใช่แค่ปี1เท่านั้น...ปี2ที่ยืนดูรอบนอกก็กระโจนเข้ามาร่วมด้วย ผมเห็นพี่วอร์มกับพี่รอยวิ่งเข้ามาเป็นกลุ่มแรกๆ แต่ก็หาไม่เจอแล้วว่าพวกพี่เค้าอยู่ตรงไหนกัน
พวกพี่ว๊ากคอยตะโกนด่า บอกให้พอ บอกให้หยุด แต่กลับไม่มีใครหยุดเลย ซ้ำยังร้องเพลงคณะไปด้วย
“ไอ้โง่ มึงจะมาช่วยกูทำไม” ผมหันไปกระซิบบอกไอ้คนที่มาช่วยคนแรก
“ก็มึงคือ ‘เพื่อน’ กูไง .. มึงเห็นมั้ย...ในที่นี้ทุกคนเป็น ‘เพื่อน’ เป็น ‘พี่’ มึง”
ปี1ทุกคนยังคงลุกนั่งและร้องเพลงคณะไปพร้อมๆกัน ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
“ผมบอกให้พอ!!!!!!!!!!” ไอ้พอสตะโกนเสียงดังกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา ในมือมันมีนกหวีด “จัดแถวให้เรียบร้อย ปี1ขวามือผม ปี2 ซ้ายมือผม” ความโกลาหลเกิดขึ้นชั่วขณะ แต่ไม่ถึง5นาที ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเรียบร้อย
“อยากได้มากใช่มั้ยน้องคุณน่ะ?...คุณอยากได้น้อง แต่คนที่คุณอยากให้เป็นน้องเค้าอยากรับคุณเป็นพี่รึเปล่า?” ไอ้เหี้ยพอสมันหันไปถามปี2
“อยากได้น้องครับ/ค่ะ!!”
“อยากได้น้อง? แต่สอนน้องไม่เป็น ไม่มีความเคารพ ไม่มีความสามัคคี ดีแต่ทำเรื่องชั่วๆ”
ผมสะดุ้งโหยง...เห้ย หวังว่าแม่งคงไม่ได้เหน็บกูนะ
“สงสัยผมต้องขอรุ่นคืน...E83 จะไม่มีเหมือนE84 ...” ไอ้พอสยังพูดไม่จบ ผมก็ได้รับข้อความต่อๆกันมาว่าให้ยืนล้อมรอบพี่ปี2แล้วทำการบูมคณะไปเรื่อยๆ ผู้หญิงบางคนร้องไห้ด้วย
ใช่แล้วครับ...มันเป็นอย่างหนึ่งที่จะแสดงให้เห็นถึงความสามัคคี ความเคารพในตัวรุ่นพี่
เสียงบูมยังคงดังต่อไปเรื่อยๆไม่มีพัก ซ้ำเสียงยังดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นพี่ว๊ากสั่งให้พี่ปี2นอนลงวิดพื้น
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
“หยุด!!!!!! ปี2หันหน้าเข้าปี1 จัดแถวให้เรียบร้อยภายใน5นาที!!”
ผมหาพี่รหัสตัวเอง ไม่นานก็เจอ...เพราะพี่เค้าอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง...
“ปี1ทุกคนพูดตามผม!..ข้าพเจ้านายพัฒนพล วรโชติอิงคนันท์..”
“ข้าพเจ้า#$*(^%#*%+*^|#(#^^”
“จะประพฤติดี $)*^*|$+^+^($|($^|(^)*_|_E(%$*_#&$_@#&$)#*%$(|^^($_|(^+_(...ให้สมกับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่84!!”
“จะประพฤติดี $)*^*|$+^+^($|($^|(^)*_|_E(%$*_#&$_@#&$)#*%$(|^^($_|(^+_(...ให้สมกับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่84!!”
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนดีใจลั่นไปทั่ว บางคนน้ำตาไหล กอดพี่ตัวเอง
ขณะที่ผมยิ้มไปกับเพื่อนๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมองอยู่...แต่ใครก็ไม่รู้ อาจจะเป็นสาวๆที่เล็งเห็นในความหล่อของผมก็ได้ หุหุ
“ดีใจเพลินเลยนะมึง ทำเพื่อนซวยแต่เพื่อนก็ยังรัก แม่งงง คนไรวะ?” เสียงโหดฉบับพี่วอร์มดังขึ้นข้างหูผม “อ่ะนี่...เก็บรักษามันไว้ให้ดีละๆ E84” พี่วอร์มยื่นจี้เกียร์ที่บรรจุอย่างดีมาให้ผม
“ขอบคุณครับพี่”
ตอนนี้ผมเป็นรุ่นน้องพวกพี่ๆและเป็นE84อย่างเต็มภาคภูมิแล้วครับ
“น้องยังไม่ใช่E84ของพวกพี่”
อ่าวไอ้สัด ขัดกูเฉยเลย
“สิ่งที่จะพิสูจน์ตัวน้องว่าน้องเป็นE84คือวันเสาร์ที่5นี้ครับ จะมีกิจกรรมที่ชื่อว่าGEAR Day & GEAR Night” แล้วไอ้พอสก็ร่ายรายละเอียดเกี่ยวกับงาน..แม้จะยังทำมาดหล่อขรึม มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนสัมผัสได้ก็คือ..น้ำเสียงอ่อนลงและไม่กดดัน
หลังจากที่ปล่อยหลังบอกรายละเอียดเสร็จ ผมก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆพี่ๆ ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้ม
“เห้ย พวกเราไปเอาคืนพวกพี่ว๊ากกันมั่งมะ?” ใครไม่รู้พูดขึ้นมา..ก็ผมยังจำชื่อไม่ได้อ่า แหะๆ
“ได้เหรอวะ ?”
“ได้ดิ มึงดูโน่นนนนนน” พวกผมหันไปมองตามที่มันชี้ ก็พบว่าพวกพี่ว๊ากรวมถึงไอ้เหี้ยพอสกำลังโดนแกล้ง แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นไอเหี้ยพอสละมั้ง
มันโดนถอดเนคไท เสื้อ รองเท้า แล้วถูกหิ้วปีกไปไหนไม่รู้ กลับมาก็มีสภาพเปียก เนื้อตัวมอมแมม แต่ก็ยังสามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ .. ไอ้คนทำเหรอครับ? ก็พวกผู้ชายปี1ที่หมั่นไส้มันนั่นแหละ มีการประมูลของของมันด้วยนะ เรียกเสียงฮาได้ดีทีเดียว ผมก็อยากจะเข้าไปร่วมวงแกล้งมันด้วยนะ แต่...
นี่มันแค่แกล้งกันเล่นๆเอาคืนเบาๆ ผมต้องหนักกว่านั้น!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ที่จริงเขียนตอนรับน้องไว้เยอะกว่านี้ แต่กลัวมันยืดเยื้อไป เลยลบทิ้งหมด 555555
ขอบคุณที่อ่านค่ะ ^______________________^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
