หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[-west-]

ชอบพี่วอมอะ   

[MaRiTt_TCL]

ระวังนะแกรนด์ ระวังพี่พอสองค์ลงถ้าไม่ไปดูพี่พอสซ้อมบาส

[phakajira]

ชอบๆๆๆ

[boobooboo]

อย่ายอมแพ้พี่วอร์ม

[bozang]

พี่พอสออกสื่อนะเดี๋ยวนี้ โอ๊ย ชอบบบบบบบ
>w<
แกน เมื่อไหร่จะรู้ตัวจ๊ะ หุหุหุ

[sulsul]

อ้ากกกก ตามทันแล้ว เพิ่งเข้ามาอ่าน
ตอนแรกแกรนด์แบบ โคตรน่ารำคาญอ่ะ คือ ไม่มีไรดี แถมกร่างอีกต่างหาก
มีดีแค่ทิฐิเยอะได้โล่ คือสมควรแล้วที่โดนเขม่น

พอมาเจอพี่พอสก็ว่า ดี เจอคนแบบนี้ซะบ้าง ดัดนิสัยไปเรื่อยๆนะพี่พอส

แต่! พอมาอ่านพาทพี่พอส โหยยย พี่ค่ะ จะน่ารักไปไหน
แบบคนละแนวเลย กับที่แกรนด์มันเล่า
คือไม่รู้ว่า  แกรนด์แม่งเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
หรือพี่พอสมันตีสองหน้าเก่ง

สุดท้าย อยากบอกคนเขียนว่า สนุกค่ะ  จะรอติดตาม
และเนื้อหาไม่ได้รุนแรงมากนะค่ะ มันมีเรื่องแบบนี้
อีกอย่างนิยายชายชาย ต่อยตี กระทืบ เป็นปกติ
ถ้าหวานแหวว หญิงจ๋า คงจะไม่เจอแบบนี้

[zabzebra]

ไปซิแกรนด์ๆๆ พีเค้ามาบอกดีๆก็เล่นตัวไม่ไป

เป็นมาโซคิสรึไงห๊ะ ถึงชอบให้พี่พอสใช้กำลัง งุงิงุงิ พี่พอสก็เอามารยามาใช้มั่งดิ ถามแทนถามทัชมั่งก็ได้ ฮู้ว

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[mystery Y]

why? ทำไมแกรนด์ไม่ไปดูพี่พอสซ้อมบาสอ่ะ ไม่เสียดายที่ไม่ได้เห็นกล้ามลำ่ๆของพี่พอสเหรอ(แต่เค้าเสียดาย~)

[jinjin283]

พี่พอสสู้ๆ ฮ่าๆ แกรนดื้ออย่างนี้ระวังเจอพี่พอสลงโทษนะ

[Alone Alone]

พี่พอสจับกดเลยสิ

พี่วอร์มหมาหวงก้างชัดๆ จิ้

[✿PIERRE]

15 - Why ? (2)


ตัดสินใจได้แล้วก็จัดการยัดก๊วยเตี๋ยวเส้นหมี่ต้มยำลงกระเพาะทันที แน่นอนว่าไร้ถั่วงอก เมื่อรับประทานเสร็จ ก็ระเห็จตัวเองและผองเพื่อนไปยังซุ้มประจำ ได้เวลาเปิดประเด็น ซึ่งหัวข้อในวันนี้ก็คือ...

“พี่พอสแม่งเท่ห์วะ”
“นั่นดิ ขนาดกูเป็นผู้ชายกูยังอิจฉาพี่เค้าเลย ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรวะ”
“อยากเห็นแฟนพี่เค้าจัง คงสวยหรือไม่ก็ต้องน่ารักมากแน่ๆ” นางคนใดคนหนึ่งเพ้อ
“เรายอมเข้าว๊ากทุกครั้งเพราะพี่พอสเลยนะ อิอิ”
 
ผมไม่ได้อยากฟังหรอก แต่นั่งใกล้ๆกัน หูก็ไม่ได้หนวก มันต้องได้ยินบ้างแหละ

“แต่ได้ข่าวมาว่าพี่พอสไม่คบใครจริงจังไม่ใช่เหรอ?”
“ชอบฟันแล้วทิ้ง” ใครพูดวะ กูเห็นด้วยสุดๆ “แต่ถ้าเป็นกูนะจะฟันแล้วทิ้งวันละ3คน ฮ่าๆๆๆ” เอ่อ...เลวได้อีก
ขณะที่แต่ละคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์นิสัยส่วนตัวของไอ้พี่พอสนั้น จู่ๆไอ้แทนมันก็พูดขึ้นมาว่า

“พี่พอสมีรักแรกที่เจ็บ...จนไม่สามารถรักใครได้อีก พี่เค้าก็เลือกเลือกที่จะทำตัวอิสระมากกว่าเพราะไม่อยากเจ็บซ้ำสอง” ทำเอาแต่ละคนเงียบก่อนจะคะยั้นคะยอให้ไอ้แทนเล่าที่มาที่ไป แต่มันก็ปฏิเสธ “เรื่องส่วนตัวพี่เค้า อย่าให้กูพูดเลยวะ”

“ใครน้าที่จะสามารถเปิดหัวใจของพี่พอสได้อีกครั้ง...?” นังส้มเข้าสู่โหมดสาวน้อยช่างฝันไปแล้วครับ
“แต่วันนั้นเราเห็นพี่พอสเดินกับใครก็ไม่รู้ ตัวเล็กๆขาวๆผมยาว ท่าทางน่ารัก” กิ๊งพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก
“วันไหนเหรอกิ๊ง” ส้มถาม
“ช่วงที่เราทำคัท เตรียมบูมให้พี่บัณฑิตอะ”

อ๋อ ที่กูไม่เจอไอ้เหี้ยพอสเลยเพราะมันมัวแต่กกสาวอยู่สินะ

“เอ้า ไหนว่าคุยกับพี่บลู ดาวม.GH อยู่ไง”

ใช่ๆ วันนั้นที่มันพากูไปโรงบาลก็ได้ยินมันพูดชื่อนี้

“แต่ในInstragamพี่เค้าถ่ายรูปคู่กับพี่พลอยที่เป็นนางแบบนี่”

อู้ววววว รู้ลึกรู้จริง

ยิ่งฟังยิ่งเยอะ ชื่อผู้หญิงแต่ละคนก็เด็ดๆทั้งนั้น แถมดูเหมือนไอ้พวกผู้หญิงเจอร์ผมก็กลายเป็นสาวกมันไปซะแล้ว ยิ่งกว่าแฟนพันธ์แท้อีกมั้ง

“แกรนด์ๆ..แกรนด์ ได้ยินที่เราถามรึเปล่า?” กิ๊งเขย่าตัวผม นั่นทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดแล้วหันมาสนใจกิ๊งแทน
“หะๆ ว่าไง ถามไรเหรอ”
“โธ่แกรนด์ ไอ้เราก็นึกว่าฟังอยู่”
“แหะๆ โทษที...ว่าแต่จะถามไรอะ?” กิ๊งทำท่าเขินเล็กน้อย
“เย็นนี้พวกเราขอไปดูพี่พอสซ้อมบาสด้วยได้มั้ยอะ?..นะ นะ นะ” กลัวว่าแค่คำพูดอย่างเดียวไม่พอเลยอาศัยการอ้อนเข้าช่วย

“คือตอนเย็นเราไม่ว่างอะ” ผมปฏิเสธไป ยังไงๆก็ไม่ไปเฟ้ยยยย ไม่ใช่ธุระกงการไรซะหน่อย
“ไปไหนสัด...ไหนบอกว่าเย็นนี้ว่าง ยังบ่นกับกูอยู่เลยว่ากลับหอแล้วเบื่อๆ ไม่มีไรทำ” เชี่ยทัช!
“นั่นไง ไปนะ..เดี๋ยวเราให้ลอกงาน..นะนะ พาพวกเราไปด้วยน้า” น่านนนมีของแถม...

สายตาของผู้หญิงแต่ละคนในเจอร์ประกายวิ๊งๆ หวังที่จะเจอไอ้พอส แต่มันเป็นไปได้ยาก เลยลงทุนขอร้องผม แลดูน่าสงสาร...

“จะคิดไรนักหนา ไงกูกับไอ้ทัชก็ไปด้วยอยู่แล้ว” ไอ้แทนมันขัดอย่างรำคาญ

เอาไงดีวะ...

“เออๆ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”

“เย้!”
“แกรนด์น่ารักที่สุด”
“กรี๊ดดด อยากให้ถึงตอนเย็นไวๆจัง”

แต่ละนาง...ไม่สมเป็นหญิงไทยเล้ย

พอไปถึงสนามซ้อมค่อยย่องหลบออกมาก็ได้มั้ง ทำเป็นปวดขี้แล้วหายไปเลย..โอเค อ้างแบบนี้แหละเวิร์คสุด








เมื่ออาจารย์บอกเลิกคลาสปุ๊ป สาวๆแต่ละคนก็วิ่งปรู๊ดกันไปที่ห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมหันมาบอกให้ผมรอก่อน พอออกจากห้องน้ำมานี่อย่างกับคนละคน หน้าเด้ง แก้มแดง ปากวาววับ ผมสลวยกันมาเชียว

“ปะ!”

ใครคนหนึ่งเดินนำไปที่สนามบาสทันที กระตือรือร้นยิ่งกว่าตอนเข้าเรียนอีก

“ทำไมหน้าทำงั้นวะ” ไอ้แทนที่เดินอยู่ข้างๆถามขึ้น
“กูเซ็ง ขี้เกียจไปเจอหน้าแม่ง”
“เออน่า ไม่มีไรหรอก” มันยิ้มๆ

นี่กำลังปลอบกูอยู่รึเปล่า?

ผมเดินไปเรื่อยๆมองปลายเท้าที่ก้าวไปแต่ละก้าวอย่างเชื่องช้า หัวใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

กลัว..?
โกรธ..?
โมโห...ต้องใช่แน่ๆ

ผมหลอกตัวเอง ทั้งๆที่รู้ดีว่าสาเหตุที่ใจเต้นแรงนั้นก็เพราะ...จะได้เจอหน้ามัน

ถึงที่หมายแล้ว โรงยิมขนาดใหญ่ คนไม่เยอะมากนัก เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ อากาศถ่ายเทได้ดีถึงแม้จะไม่มีพัดลม

ขาผมสั่งให้เดินตามเพื่อนขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ ตามองไปยังสนามบาส กวาดหาคนที่เรียกให้ผมมาดูแบบไม่รู้ตัว

นั่น มันกำลังผูกเชือกรองเท้า .. แค่นั้นก็เท่ห์ได้นะมึง

มันใส่เสื้อเบอร์ 8 กล้ามแขนขาวเป็นมัดๆทำเอาสาวๆที่ขอร้องจะมาด้วยหน้าแดง กระตุกเสื้อเพื่อนข้างๆ แบ่งปันอาหารตากันไป ผมละกลัวจริงๆว่ากำเดาคุณเธอจะไหล

ไอ้คนที่โดดเด่นที่สุดในสนามยืดตัวขึ้น หันมองมายังแถวที่ผมนั่งพอดี

“กรี๊ดดดดด พี่พอสมองมาทางนี้ด้วยอะ”
“หล่อมากๆอะแก ชั้นอยากลงไปลูบไล้กล้ามพี่เค้าจัง”

เข้าขั้นโรคจิต...น่ากลัววุ้ย
 
ถึงจะไกลแค่ไหนแต่ผมก็รู้ว่ากำลังสบสายตากับมันอยู่ แน่ะ ยกคิ้วกวนตีนใส่กูอีก สงสัยคงได้เวลาปวดขี้แล้วมั้ง... ผมหันไปบอกไอ้ทัชว่าขอตัวไปขี้ อาจจะนานหน่อย มันจะมาเป็นเพื่อน แต่ผมรีบบอกว่าไม่เป็นไร ไม่งั้นแผนชิ่งได้พังพอดี

“ไอ้แกนๆ พี่พอสเรียกมึงอะ” จู่ๆไอ้แทนก็หันมาดึงตัวผมที่กำลังจะลุก
“เรียกไมวะ กูปวดขี้ ปล่อย!”
“น่า คงมีไรจะคุยด้วยแป๊บนึงละมั้ง ลงไปหาพี่เค้าก่อนเหอะ”

อะไรของมันวะ แล้วทำไมกูต้องลงไปหาตามที่มันสั่งด้วยเนี่ย งงจริง

ลงมาแล้วเหมือนเป็นปมด้อยยังไงก็ไม่รู้แหะ...ในสนามมีแต่คนตัวสูงๆ แม่ให้แดกเสาไฟฟ้าเป็นอาหารกันรึไง?
“โค้ชครับ นี่ไงคนที่จะมาซ้อมด้วยอีกหนึ่งคน” ไอ้พอสชี้มาที่ผม แต่ตัวพูดกับคนที่ท่าทางจะเป็นโค้ช

ห๊ะ!!!!!!!!!

ผมหันควับไปที่คนพูดทันที

“ไม่ใช่นะครับคือ...”

“อ้อดีเลย ..หน่วยก้านท่าทางไม่เลว เอามาแทนไอ้เป้ที่มันขาดไปละกัน..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าในห้องไป ให้เวลา5นาที”

“เดี๋ยวก่อนครับผมไม่ได้...” โค้ชไม่ฟังผม แต่กลับดันตัวให้ไปทางห้องเปลี่ยนชุดนองนักกีฬา ปิดประตูดังปั้ง

โค้ชคร้าบบบบบบ เดี๋ยวก่อนนนน ผมไม่เล่นนนนนนนนนนนนน

โอ๊ยยยยย เพราะไอ้เวรพอสแท้ๆ แม่งงงงงงงงงง

เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันกลับหวังว่าคงเป็นโค้ช...อ้าว ไอ้เหี้ยพอส มันเดินยิ้มร่าเข้ามาเลยครับ

“เปลี่ยนชุดๆ อย่ามัวโอ้เอ้ เสียเวลาซ้อมหมด”
“เหี้ยเหอะ ใครบอกจะซ้อมวะ แม่ง” อารมณ์เสียครับ ยิ่งเห็นหน้าหล่อๆของมันพาลจะเข้าไปต่อยให้ได้ แต่ต้องยั้งมือไว้ก่อน
“กูอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือมึง อยากให้มึงได้มีโอกาสสูงกับเค้าบ้างก็เท่านั้นเอง”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หลอกด่ากู!!!

“สัด กูเล่นไม่เป็น ไม่อยากเล่น”
“แต่มึงต้องเล่น แค่ซ้อม มึงจะกลัวไรนักหนา..อะนี่ชุด” ไอ้พอสมันเอาชุดมายัดมือผม “รีบๆเปลี่ยนคนอื่นรออยู่”

มันไม่ได้ช่วยให้ผมอยากเล่นเลยสักนิด

“หรือจะให้กูช่วยเปลี่ยน?”
“ไม่ต้อง! ออกไป กูเปลี่ยนเองได้”

เอ๊ะ! ผมพูดไรออกไป?

“งั้นก็ดี เร็วๆหน่อยละ หึหึ”

เวรเอ๊ย ปากพาจนชัดๆ สรุปนี่คือผมต้องเปลี่ยนชุดใช่มั้ยเนี่ย เห้ออออ เปลี่ยนก็เปลี่ยนวะ กะอีแค่เล่นบาส อะโด่ววว


ต่อด้านล่าง

[✿PIERRE]

เปลี่ยนเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง ตอนเดินลงมาไม่ทันได้สังเกตเท่าไหร่ว่าชมรมบาสนี้ก็มีสมาชิกไม่น้อยแต่ก็ไม่เยอะ คงคัดคนก่อนเข้าชมรม แต่สงสัยจะคัดแต่ฝีมือ ปากไม่เกี่ยว เสียงนกเสียงกาเลยบินว่อนไปทั่ว

“วิดวิ้วววววววววว”
“น่ารักจุงเบยยยยยยยย จิบิ”
“มีแฟนยังครับน้องแกรนด์”
“ขาวจั้วะน่าเจี๊ยะ!”

เกิดมาเคยแต่แซวคนอื่น ไม่เคยโดนแซว ผมว่าผมเริ่มจะพอเข้าใจผู้หญิงที่โดนแซวแล้วล่ะ...

“พ่อเป็น....อุ๊บส์!” ไอ้พอสรีบเอามือมาปิดปากผม กระซิบข้างหูเสียงเหี้ยม “ถ้ามึงยังไม่อยากขี้คล่องก็เงียบปากไป”

“เมื่อกี้น้องเค้าจะพูดไรวะ” ใครไม่รู้หน้าตาแย่กว่าผมมาก แต่ก็สูงกว่าผมมากเหมือนกัน
“น่านดิ แค่นี้ทำหวงเหรอสัดพอส”

“พอๆ เสียเวลามามากและ ซ้อมๆ” เป็นโค้ชที่จบเรื่องนี้ จัดการแยกย้ายลูกทีมออกเป็น 2 ฝั่ง อาศัยการแบ่งด้วยการ...โอน้อยออก

คลาสสิคมาก... กี่รุ่นๆก็ยังใช้วิธีนี้

ผลที่ออกมาคือผมได้อยู่ทีมเดียวกับไอ้พอส อีก2คนเป็นตัวจริง และ1สำรอง ส่วนอีกฝั่งนั้นมีตัวจริง2คน ตัวสำรอง3คน ผมพอรู้กติกาการเล่นมาคร่าวๆบ้าง เนื่องจากเคยเรียนสมัยม.5 แต่บอกได้เลยว่าเล่นได้ห่วยแตกมาก ให้ผมไปเตะบอลยังจะดีกว่า

ทุกคนยืนประจำตำแหน่ง มีไอ้คนที่ลากผมลงมาเล่นด้วยเป็นคนจั้มพ์บอล ตั้งท่ากระโดดเตรียมพร้อม สายตามันดูจริงจังมาก

เมื่อลูกบาสขึ้นสู่จุดสูงสุด คนจั้มพ์บอลทั้ง2ก็โดดตามทันที ปลายนิ้วเรียวยาวของไอ้พอสปัดบอลมาทางฝั่งผม ทุกคนกระจายตัวออก รู้หน้าที่ของตนเอง มีแต่ผมเนี้ยละที่ยืนเคว้งอยู่กลางสนาม

“ไอ้แกนมึงไปทางซ้าย!” มันสั่งผม เป็นครั้งแรกที่ผมปฏิบัติตามอย่างเต็มใจ ไม่อยากยืนเอ๋ออยู่กลางสนาม

“แกรนด์!!”

ห๊ะ ใครเรียกกูวะ?
ผมหันไปตามเสียงเรียก บอลพุ่งมา ผมรับได้ทันอย่างหวุดหวิด

เห้ยยย แม่งมาจากไหน มากันไวชิบ
ฝั่งตรงข้ามมาประกบผมทันทีที่ได้ลูก ทำให้ผมต้องเลี้ยงบอลหลบหลีก แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร อาศัยหางตามอง มีคนหนึ่งในทีมว่างอยู่ ผมส่งต่อลูกอย่างไม่ลังเล คนๆนั้นก็ส่งต่อให้ไอ้พอสอีกทอด มันเลี้ยงลูกหลบหลีกได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มีใครสามารถสกัดมันได้สักคน จนกระทั่ง…

ตึงงงง!!

“เฮ!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

ทีมผมนำไป2แต้มเพราะการดั้งของชายที่มีนามว่าพอส ช่วงขาที่ยาวและแข็งแกร่งทำให้มีสปีด พลังดีดตัวสูง ราวกับโบยบินอยู่ในอากาศ เหมือนที่ประโยคสุดฮิตของพวกนักบาสดังๆระดับโลกว่าไว้ ‘I believe I can fly’ ผมว่ามันใกล้เคียงกับประโยคนี้ทีเดียว ทางด้านอัฒจรรย์ก็ส่งเสียงเชียร์ไอ้พอสอย่าออกหน้าออกตา

แค่ดั้งง่ายๆ...กูก็ทำได้วะ

สถานการณ์ผลัดกันรุกผลัดกันรับ (เกมบาสจ้ะเกมบาส อย่าคิดไปไกล) แต้มทีมพอสนำอยู่แต่ก็ไม่ห่างมากนัก ถึงแม้โค้ชจะบอกว่าเป็นการซ้อม แต่ทุกคนก็ดูเอาจริงเอาจัง ประจำตำแหน่งตัวเองโดยมีพอสเป็นตัวบุก (Power Forward) เน้นการดั้งและเลย์อัพ เมื่อถึงเวลาตั้งรับก็จะมีเข้าไปแย่งรีบาวด์ลูกบ้าง ดีเฟ้น(ป้องกัน)ฝ่ายตรงข้ามอย่างเต็มที่ จนบางครั้งถึงกับเกิดอุบัติเหตุ ล้ม กระแทก หน้าทิ่ม ขัดขา ก็ว่ากันไป...โดยเฉพาะคนที่ถูกเรียกให้มาซ้อมอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

อาจเพราะแทบจะไม่ได้เล่น รู้วิธีการเล่นแค่งูๆปลาๆ ไม่ชำนาญ เลยไม่สามารถช่วยทีมอะไรได้มากนัก นอกจากส่งลูก แค่เลี้ยงลูกไม่ให้โดนสตีล(แย่งลูก)ไปก็แย่แล้ว แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดแบบนั้น...

แม่งงงงงงงง จะอะไรกับกูนักหนาวะ!! กระแทกมาอยู่นั้น ตัวก็ควายๆทั้งนั้น ไอ้เหี้ยพอสก็ดั้งเอาๆ เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้โว๊ยยยยย

ด้วยความที่เลือดขึ้นหน้า ไม่เจียมตัวเอง ไอ้แกนเลยทำการบุกเลี้ยงลูกเข้าไปใต้แป้นและ...


ตึงงงงง!!!
ผลั่กก!

“โอ๊ย!”

ไม่ใช่เสียงผมนี่? แล้วเสียงใคร...?

เอาละ เรียบเรียงลำดับใหม่นะ
ด้วยความคิดที่บ้าบิ่นของผม อยากดั้งให้ดูเท่ห์แบบไอ้พอสบ้าง เลยทำการเลี้ยงลูกเข้าไปใต้แป้น เมื่อถึงระยะก็ทำการกระโดดทันที หวังจะยัดไอ้ลูกกลมๆลงห่วง แต่ทว่า...ระยะมันไม่ถึง กระโดดสูงไม่พอ ผลเลยเป็นอย่างที่เห็น...

ผมล้มลงมา ลูกบาสกระทบกับแป้นเด้งหายไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองต้องเจ็บแน่ๆ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น หลังผมสัมผัสกับสิ่งมีชีวิต..

“ลุกได้ยังสัด!” อ่า..สิ่งมีชีวิตนั้นพูดได้ด้วย...

ผมรีบลุกทันที

เห้ย! ไอ้เหี้ยพอส!!

มันนอนกุมข้อมือ ท่าทางมันจะกระโดดมารับผมไว้ได้พอดี ทุกคนเลิกเล่นแล้ววิ่งมาดูผมกับมัน โค้ชแหวกทางเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง

“เจ็บตรงไหนมั้ย?”
“ไม่ครับ”
“แล้วพอสละ?” โค้ชหันไปถามคนที่ยังนอนสำออยอยู่

เรียกคะแนนความสงสารอีกสิมึง เหอะๆ เสือกอยากกระโดดมารับกูทำไม

ไอ้พอสมันไม่ตอบ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่นโดยมีเพื่อนๆในทีมช่วย มันยังกุมข้อมือขวาอยู่ สีหน้ามันดูเจ็บปวด ไม่รู้ว่าการแสดงหรือว่าเจ็บจริง

“ข้อมือซ้น?” จากท่าทางของมันทำให้โค้ชเดา “ใครก็ได้ไปหยิบสเปรย์พ่นมาให้ที” แล้วก็มีคนไปหยิบมา โค้ชจัดแจงข้อมือมันมาสำรวจ พลิกไปมาก่อนจะพ่นสเปรย์ลงไป “คงต้องไปหาหมอเพื่อความชัวร์” ไอ้คนเจ็บข้อมือพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลุกเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า โค้ชหันมาสั่งลูกทีมที่เหลือว่าให้ซ้อมกันต่อไป ส่วนผมเหรอ...ไม่มีกะจิตกะใจจะไปซ้อมแล่ว เลยเดินตามมันเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุด

“ไอ้แกน มาช่วยกูเปลี่ยนเสื้อหน่อย” ผมหันไปมองขวางๆ
“มือก็มี เปลี่ยนเองดิวะ”
“กูเจ็บข้อมือไม่เห็นเหรอสัด ... ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆกู แม่ง...” มันบ่นพึมพำ แต่ผมได้ยิน เน้นคำว่าสัตว์ด้วยนะ
“เออๆ”

ความรู้สึกผิดวาบเข้ามาในใจ

เดินตรงไปหามันอย่างช่วยไม่ได้ ยังไงๆมันก็ช่วยผมไว้แหละนะ ถึงจะไม่ได้ขอก็เถอะ

เมื่อถึงตัวผมจับปลายเสื้อมันถกขึ้น เจ้าตัวก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ชูมือขึ้นแบบเด็กๆ ทำให้ผมต้องเขย่งเพื่อที่จะเอาเสื้อออกทางหัว เขยิบเข้าไปชิดติดตัวแบบไม่ได้ตั้งใจ รู้ตัวอีกทีมันก็มองหน้าผมแล้ว ระยะห่างเพียงไม่กี่เซ็นต์เท่านั้น

ตึกตักตึกตักตึกตัก

เอาอีกแล้วหัวใจผม ทำไมต้องเต้นแรง?

ตึกตักตึกตัก

ใบหน้าเคลื่อนเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ...




ตึงๆๆๆ!!!!

“ไอ้แกนเปิดประตูโว๊ยยยยยยยยย!!”

ชิบหาย! ผมผลักมันออกโดยอัตโนมัติ ก้มหน้างุดๆไปเปิดประตู

ไอ้ทัช ไอ้แทน และสาวๆที่ขอตามมาชมไอ้พอสเล่นบาสนั่นเอง แน่นอนว่าสาวๆต้องตรงไปหาเพื่อดูอาการของมันอยู่แล้วตามหน้าที่ของสาวกที่ดี ทัชกับแทนมันเลยเดินมาหาผม

“ไงมึง เตี้ยแล้วยังเสือกซ่าส์ จะดั้งเลียนแบบพี่พอสเร๊อะ?! หะ ไอ้แกน”

ป๊าบ!

ตามด้วยการตบหัวผมไปทีนึง...หนอยยย ไอ้ทัชชชชชชชชช

“ทำลุงรหัสกูเดือดร้อนเลยไหมสัด”

ป๊าบ!

โดนไปอีกดอกจากท่านแทน

ตกลงแม่งเป็นเพื่อนผมจริงรึเปล่าครับ? เห้ออออออ

“พี่พอสเจ็บมั้ยค่ะ?”
“แงๆ แล้วอาทิตย์หน้าพี่พอสจะได้ลงเล่นมั้ยอะ?”
“นั่นสิค่ะ ขอให้หายทันเถอะ”
“แต่ก่อนอื่นต้องไปหาหมอนะคะ ไปกันๆ”

เสียงสาวๆที่พยายามแย่งกันถามไถ่ คนถูกถามก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี เห็นแล้วหงุดหงิด

“เอ่อ..ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้พี่ต้องไปหาหมอก่อนนะ” มันสรุปแล้วลุกขึ้นยืน สาวๆยืนตามมันทันที

ไอ้พอสกับสาวๆออกจากห้องไปแล้ว เพราะต้องไปหาหมอต่อ แต่ผมสิยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ผมเดินไปหยิบชุดที่พาดไว้ตรงมุมห้อง ถอดเสื้อออกโดยไม่สนใจสายตาอีก2คู่ที่มองอยู่

“มึงจะไม่รับผิดชอบอะไรหน่อยเหรอไง...” ไอ้แทนเริ่ม
“อย่างเช่นตามไปหาหมอหรือดูแล..” นายทัชต่อ
“ด้วยร่างกายอันขาวๆ...” เริ่มไม่ใช่ละ โลมเลียกูทางสายตาอีก
“กับริมฝีปากอวบอิ่ม...”

เท่านั้นแหละ..

“ไอ้เหี้ย! มึง2ตัวออกไปจากห้องเลยสัด”

ฟัคยูวมายเฟรนด์!

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ น้องแกรนด์น้อยอายว้อยยยย”
“หน้าแดงลามไปถึงหูแล้วนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆ”

มัน2ตัวรีบถลาออกไปจากห้องโดยไม่อยู่รอให้ผมเข้าไปอัดมัน
แม่งงงงงงงงง ล้อมาได้ไงวะ

ให้ผมตามไปดูแลไอ้พอสด้วยร่างกายกับริมฝีปาก...เอ๊ะ! มันรู้ได้ไงวะว่าเมื่อกี้ผมกับมันเกือบ....

ผมหันไปมองที่ประตูห้องอย่างช้าๆ...ประตูไม่ได้ล๊อค! แล้วมันจะเคาะหาพระแสงอะไร!!!! ขัดจังหวะจริง! เอ๊ย ไม่ใช่ๆ งั้นแสดงว่ามันก็ต้องเห็น...

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูจะเอาหน้าไปไว้ที่หน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย T_______________T

นั่งลงกุมขมับ ตายแน่ๆกู โดนล้อยันลูกบวชชัวร์ ต้องรีบไปแก้ข่าว...

ผมพับชุดที่ลงเล่นไว้ตรงมุมที่เขียนว่า ‘ส่งซัก’ เหลือบไปเห็นชุดเบอร์8ที่วางกองไว้ตรงเก้าอี้ อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยิบขึ้นมาพับและวางซ้อนไว้ด้วยกัน

นี่คงเป็นสิ่งตอบแทนได้แล้วมั้ง....ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การพับผ้าส่งซักก็เถอะ

มือขาวๆของผมลูบไล้ไปตามลายสกรีนเลข 8
มันอดคิดถึงไม่ได้ว่า .. วันที่ 8 เดือน 8 วันเกิดผม...

มันแค่คงบังเอิญละมั้ง

พอนึกถึงไอ้คนที่ใส่ชุดนี้...

ข้อมือมันจะเป็นไรมากไหม?
อาทิตย์หน้ามันจะได้ลงเล่นรึเปล่า?
ทำไมต้องมาเจ็บตัวแทนผมด้วย?
ทำไมคนที่ช่วยเหลือผมทุกครั้งต้องเป็นมัน?
ทำไมต้องบอกว่าจะมารับตอนเช้า ทั้งๆที่ไม่จำเป็น?
ทำไมต้องคอยเป็นห่วงเป็นใยราวกับพ่อคนที่2?
ทำไมต้องคอยทำเหมือนไม่พอใจเวลาผมอยู่กับใคร?

และ

ทำไมผมต้องใจเต้นเมื่อรู้ว่าจะได้เจอหน้ามัน

แถมยังยิ่งเต้นรัวเมื่อได้ใกล้ชิด...


ทำไมนะ...?

ผมได้แต่ถามหัวใจตัวเอง   







โปรดติดตามตอนต่อไป


ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ แพรอ่านหมดนะ อิอิ เห็นแล้วมีกำลังใจ
ตอนแรกว่าจะแบ่งเป็น3ตอนย่อย แต่เห็นคอมเม้นต์เยอะ...ลงหมดเลยดีฟ่า คิคิ


 

[bozang]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แกนเริ่มฉลาดแล้ว 5555555555555
ทัชกับแทนนี่คงรู้นานแล้วใช่ไหม เหมือนจะชงมาหลายตอนแล้ว
อยากอ่านต่ออีก อร๊ายยยย ติดเรื่องนี้สุดๆ เลยค่ะ รออ่านทุกวันจริงๆ

[Maprang_W]

ดีเลย จะได้เข้าโหมดเลิฟๆกัน

[ชะรอยน้อย]

อร๊ายยยย มีหวงนะแกรนด์

[arisa_sa]

น้องแกรนด์เริ่มไหวหวั่นแล้วเว้ยเห้ย ดีใจดีใจ อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ   

[takara]

หุหุ แกรนด์น้อยเริ่มมีใจกับพี่พอสแล้วอะดิ

[❝CHŌN❞]

หนูแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้วจ้า พี่พอสช่วงนี้ต้องขยันรุกหน่อยน้า

น้องหวั่นไหวแล้วววว เค้าอยากอ่านฉากหวานๆเร็วๆ

[aoihimeko]

ก็หนูรักขน่สิ

[boobooboo]

พอส  พระเอกเว่อร อ่ะ

[malula]

เริ่มรู้สึกอะไร ๆ บ้างแล้วสิน้องแกรนด์
ทัชกับแทนเป็นผู้สนับสนุกหลักของพี่พอสรึไง

[wapview]

พี่พอส จะเอาเยี่ยงไรค่ะ 

น้องแกรน น่ารักจัง 

[Ju]

แกรนด์หวั่นไหวแย้ววววว 

[Vesi]

เกรียนน้อยนี่เด็กจริงๆ

[eyeaptchy]

ชอบ เริ่มชอบ น่ารักมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้ค่า มาต่อไวๆเนอะ ^^

[coon_all]

เฮ้ย! พี่พอสมีรักแรกที่เจ็บ
แล้วแบบนี้น้องแกรนจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
พี่วอร์มก็ยังไม่เคลียร์
พี่พอสก็ไม่ชัด
แกรนด์ หาสามีใหม่โลดดดด ฮ่าๆ

[mur@s@ki]

รีบเอาตัวขาวๆกับปากแดงๆน่าจูบ ตามไปดูแลพี่พอสเดี๋ยวนี้เลย
ช้าเดี๋ยวแกงอนนะจ้ะ

 

[indy❣zaka]

อืม...  จะมาโทษแกรนด์ก็ไม่ถูกนะ   
เพราะพอสเป็นคนลากแกรนด์ไปเล่นเอง  ทั้งๆที่มันไม่ได้อยากจะเล่นด้วยแท้ๆอ่ะ 

[-west-]

นั่นสิ ทำไมน๊าาาา