หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[Supermimt]

เลิฟๆนะแกนนะ

[why yyy]

น้องแกรนด์ต้องรับผิดชอบพี่พอสนะ

[mystery Y]

เราตอบให้ก็ได้เพราะแกรนด์เริ่มชอบพี่พอสไง ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆน้า~

[PetitDragon]

พี่พอสสู้ๆ 



กดแกรนด์ให้ได้นะ

[matilda.taon]

คนเขียนอย่าเริ่ม แกรนด์เกิด แปด เดือนแปด  พี่พอสใส่ เบอร์แปด

[MaRiTt_TCL]

แกรนด์จ๊ะเริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้วซินะ หึๆ
ตัวเองเป็นห่วงพอสก็ตามไปดูแลพอสซิจ๊ะ 555

[quiicheh.]

ขอบคุณมากเลยที่แกรนด์หวั่นไหวแล้ว555555555
พี่วอร์มอย่าพึ่งออกมานะให้พอสทำคะแนนแบบนำๆไปก่อน
*โคตรเชียร์พอส* 5555555555555555

[cher7343]

อร๊ายย
แกรนด์น้อยแอบมีใจจให้พี่พอสแล้ว

[pooinfinity]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด แม่มันล่ะอยากจะจุดพลุ อิลูกเริ่มไม่กินหญ้าแล้วค่ะ (แกรนด์ : ว่าใครกินหญ้าวะ)

พี่พอสทำขนาดนี้ หนูต้องลูกแล้วนะค่ะลูกว่า พี่พอสคิดอะไรอยู่ เปิดใจลงบ้าง จะน่ารักขึ้นเยอะ

[sulsul]

อ้ากกกก ค้างงง
มาทำไมแค่ตอนเดียววววว
ทีหลังมาสองตอนได้ม๊ายยยย

[แมวดำ]

เริ่มจะรักพอสแล้วล่ะสิ

[Quizzim]

อยากอ่านต่อแย้วน้า 

[mild-dy]

รอจ้า

[sayhi11]

รอน้องแกรนด์อ่ะ

[FoN LiGhT~]

พี่พอสโคตะระ เท่!!!!!!!!!!!!!

น้องแกนด์สับสน~

[jinjin283]

นี้เป็นแผนการพี่พอสป่าวคะเนี่ย น้องแกรนเลยใจเต้นเลยอะ รอลุ้นตอนต่อไปอยุ่นะคะ

[eyeaptchy]

รักกันสักทีเถอะ โอ้ยยยเขินนน > <

[ka[ze]na]

รู้สึกถึงตัวตนเร็วๆ นะน้องแกรนด์ ......

[✿PIERRE]

งานรุมเร้า 
แงงงงงงงงงง งานไรไม่รู้เยอะมากมาย เห้อออ

ขออภัยนะคะที่มาต่อล่าช้า แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ

จุ้ฟๆ
 

[ohm]

สู้ๆครับ

รออ่านต่อน้า ^^

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะครับ

[arisa_sa]

มายังน้อ เข้ามาหาน้องแกรนด์ คิดถึงเว้ยเห้ย
 

[treerat002]

แกรนด์....นาย...น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~

ไปทำพี่เค้าข้อมือซ้นแบบนี้ต้องรับผิดชอบด้วยนะเออ...

รอตอนต่อไปค่ะ สู้ ๆ ^ ^

[mengsama]

ชูป้ายไฟเชียร์พี่พอสจ้า เพราะน้องแกรนด์มีใจให้พี่พอสแล้วอะ ><

[zabzebra]

กอดแทนกับทัช ที่ชงแกรนด์จนหวั่นไหว ฮิ้ววววว

พี่พอสทำแต้มเลยค่ะ พี่พอสสสสส สู้ๆ

[Dwammy]

เพิ่งมาอ่านค่า รวดเดียวเลย
น่ารักมากๆๆ
น้องแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้ว
รอตอนต่อไปป

[hotladyanyavee]

น้องแกรนด์เริ่มหวั่นไหวแล้ว อาการรักครั้งแรกที่เริ่มต้น เฮ่อคงต้องรออะไรมากระตุ้นต่อม
รักจึงจะทำงาน

[✿PIERRE]

16 - GET OUT OF MY HEAD! (1)



ณ โรงพยาบาลJKL

เอ่อ...แล้วผมมาทำอะไรที่นี้เนี้ย? ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่กลางโรงบาล

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการให้ช่วยอะไรมั้ยค่ะ?” พยาบาลคนเดิมสุดน่ารักที่เคยพาผมขึ้นไปตรวจเดินมาถาม ดีนะที่ผมเคยมาไม่งั้นคำถามได้เปลี่ยนเป็น ‘เป็นโรคเอ๋อต้องการรักษาเหรอค่ะ?’ แน่ๆ
“เอ่อ..คือ” ผมอึกอัก...คือก็ใช่อะนะผมตามไอ้คนเจ็บข้อมือมา..แต่ไม่รู้ว่าจะถามยังไงอะ
“หรือว่ามากับคุณพอสค่ะ?”
“อ้อ.ครับ ใช่ๆๆ”
“งั้นเขิญนั่งรอก่อนนะคะ เพราะตอนนี้คุณพอสรอการเอกซเรย์ข้อมืออยู่คะ” ผายมือไปทางโซฟาแล้วก็ยิ้ม ผมเดินตามอย่างว่าง่าย นั่งลงบนเบาะนุ่ม

ว่าแล้วว่ามันต้องมาโรงบาลนี้ เหอๆ เดาไม่ผิดจริงๆ ไอ้คนชอบใช้เงินเปลือง

ผมนั่งอ่านนิตยสารฆ่าเวลา ไม่นานนักไอ้คนเจ็บข้อมือก็โผล่หน้ามาให้เห็น มันเดินตรงลิ่วมายังผมด้วยใบหน้าที่สงสัย ยอมรับว่าแอบดีใจนิดหน่อยที่มันไม่เจ็บถึงขั้นต้องใส่เฝือก มีแค่ผ้าพันไว้เฉยๆ

“มาทำอะไร”
“มาดูหมา(จิ้งจอก)เจ็บ”
“ไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีแผนกรักษาสัตว์”
“ก็รู้ไว้ซะสิ”

มันเดินออกจากโรงบาล ผมเดินตาม เห็นว่าเปิดประตูแท็กซี่ ผมไม่รอช้า แทรกตัวตามเข้าไปทันที ไอ้พอสมันดูงงๆ แต่ก็ไม่ถามอะไร

“คอนโด123 ครับพี่” มันบอกคนขับ ก่อนจะหันมาถามผม “มึงตามกูขึ้นมาทำไมเนี่ย? ไหนว่ามาดูหมา”
“ข้อมือเป็นไง หักมะ?” ผมไม่ตอบ เลี่ยงไปถามแทน อย่างที่มันเคยกวนประสาท
“แล้วตกลงว่ามึงขึ้นแท็กซี่ตามกูมาทำไม?” เอากะมันสิ..
“ไม่หักก็ดี” ผมถือว่ามันตอบแล้ว
“อ้อ สรุปว่าเป็นห่วงกู เลยตามมาดู” ยิ้มทำซากไรวะ
“ไม่ใช่!”
“ข้อมือไม่เป็นไรมากหรอก แต่คงเขียนหนังสือไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ถนัด อาทิตย์หน้าก็คงต้องให้คนอื่นลงแข่งบาสแทน” จู่ๆมันก็ร่ายยาว
“ใครถาม?”
“เห็นว่าคนแถวนี้อยากรู้จนต้องตามมาดูไง หึหึ”


สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ใครเป็นห่วงมึ้งงงงงงงงงงง

“หลงตัวเองละสัด” ผมด่า แต่มันก็ยังด้านเสือกยิ้มอยู่นั่นแหละ

ข้อมือซ้นมันมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอไงวะ?

ผมนั่งจมอยู่ในความคิดตลอดทาง จนกระทั่งถึงที่หมาย ไอ้พอสมันก็บอกให้ลง แต่ความจริงผมไม่ได้ขึ้นรถแท๊กซี่เพื่อตามมาเฝ้าไข้หรือดูแลอย่างใกล้ชิดอะไรหรอกครับ แค่นั่งติดรถมากับมันเผื่อมันเป็นไรขึ้นมาแล้วก็กะว่าจะนั่งต่อกลับหอเลย

“ลงสิวะ”
“กูจะกลับหอ” คนที่ลงก่อนเปิดประตูรถค้างเมื่อเห็นว่าอีกคนยังนั่งอยู่
“ห้ามกลับ มันดึกแล้ว วันนี้ค้างที่นี่ก่อน” น่าแปลกที่มันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนห่วงใย...ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด ผมเป็นผู้ชาย ใครจะมาทำอะไร “เห็นมั้ยมึงเป็นคนทำข้อมือกูซ้น ดังนั้นมึงต้องมาช่วยดูแลกูก่อน” มันไม่ว่าเปล่า ยื่นข้อมือที่มีผ้าพันรอบมาให้ดู ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่โซเฟอร์พูดตัวอย่างรำคาญว่า
“นี่น้อง ไปเคลียร์กันให้เรียบร้อยก่อน พี่ยังต้องไปรับผู้โดยสารคนอื่นอีก”
“ลงมา” ผมทำตามที่มันสั่งอย่างช่วยไม่ได้ ปิดประตูรถแรงๆ ไอ้คนขับก็ดีดตัวรถออกไปแทบจะทันที “ว่าง่ายๆตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง”

แต่คิดว่าผมจะเดินตามมันขึ้นไปที่ห้องเหรอ?...
ยอมมันง่ายๆก็ไม่ใช่ผมสิ

ผมเดินหันหลังให้กับคอนโด หวังจะไปเรียกแท็กซี่ข้างหน้าเอา แต่ทว่าไอ้คนที่มันชอบบังคับก็ยังบังคับเหมือนเดิม นี่ขนาดข้อมือมันเดี้ยงนะเนี่ย ยังสามารถใช้มืออีกข้างมาคว้าข้อศอกผมไว้ได้อะ

“กูบอกว่าห้ามกลับ อยู่ดูแลกูก่อน .. นี่มึงไม่คิดจะตอบแทนอะไรกูเลยใช่มั้ย?” เสียงในตอนท้ายอ่อนลง

จะว่าไป..มันก็ช่วยผมมาหลายครั้ง พอๆกับที่มันกวนตีนแกล้งผมนั่นแหละ




“เออๆ แล้วอย่ามาบ่นนะสัด”

สุดท้ายมันก็สามารถบังคับผมได้เหมือนเดิม เห้ออออ








โปรดติดตามตอนต่อไป


ขอโทษนะคะที่ลงตอนนี้สั้นมากกกก
 แต่ว่าไม่อยากให้คนอ่านหาย เลยไม่อยากทิ้งช่วงมาก
แพรพยายามปั่นสุดๆแล้วคะ นี้งานก็ยังไม่เสดเลย T__________T
นั่งหน้าคอมทั้งวัน ปวดตาปวดหลังไปหมด


ขอขอบคุณทุกเม้นต์ทุกบวกทุกเป็ดทุกวิวทุกกำลังใจค่ะ
 

[ohm]

มาขอบคุณก่อนอ่าน ^^

[FoN LiGhT~]

ทำไมน้อยจังอ่ะ !!!!!