หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[littlepink]

พอสหนูต้องชัดเจนสิลูก ขอคบน้องดีดีสิ
เกือบจะหวานอยู่แล้วเชียว !!
ไปตามง้อเลยนะ น้องคิดมากแล้วนั่น . .. 

[punchnaja]

ค้างงงงงงงงงงค่ะ อย่ามาม่านานนะ เดี๋ยวอืด555

[อ้ายหมี :)]

ป๊าดโท่วววว !
เดี๋ยวจับพี่พอสมาบูชายันเลยนิ่ ไม่ยอมมาง้อน้อง 

+ เป็ด จุ๊บๆ ตั้งใจในการสอบน้าคนเขียน ทำมั่วก็ขอให้ถูก 

[sunshadow]

   มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆในหัวใจ
   แต่เป็นแค่กับแกรนด์คนเดียวรึเปล่านะ
   คำถามที่แกรนด์ถามไปมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ คิดนานจัง
   หรือว่านี่คือคำตอบจริงๆ

[route rover]

ขอให้ทำสอบได้นะคะ 

[-west-]

พอสใจร้ายว่ะ   ทำไมเย็นชาได้ขนาดนี้

[nongnette]

น้องแกรนด์ ใจเย็นๆนะ เด๋วพี่พอสก็กลับมา เชื่อเรานะ หุหุ

[LITTLE-Sister]

ขอตัดอีตาพี่พอสออกจากกองมรดก   

มาต่อไวๆน๊ า 

[gayraygirl]

ไหงพี่พอสทำงี้ละคร๊า 

[bytoey]

 

[Paracetamol]

 

[aoihimeko]

ชะแว๊บมาแปะไว้ไปอ่านล่ะ


ฟิ้วววววววววววววววว

[ammamooty]

แง้รีบๆคุยกันซิ อย่าแบบนี้น้าา า

[Ayla]

แอบเหงา พี่พอสมาง้อเร็วๆๆๆ

[sz4music]

  มันปวดจัยยยยยยยย

[evilheart]

เพิ่งได้ทำความรู้จักพี่พอสกับน้องแกรนสุดเกรียน
ไม่รู้จะสงสารแกรนดีไหม พี่พอสก็ชัดเจนในแบบของแกแล้วนะ
แต่ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้

[PetitDragon]

ท่าทางจะเศร้า มาดันไว้ก่อน ไว้อ่านตอนคืนดีละกัน

//ทำใจไม่ได้ 

[✿PIERRE]

24 - Space between us (2)


ผมกินข้าวดูหนังกับเตย ผู้หญิงคนล่าสุดที่ผมคุยด้วยแล้วรู้สึกถูกชะตา เธอคุยเก่งครับ หน้าตาไม่ได้สวยอะไรมากมาย เพียงแต่มีเสน่ห์ รู้จักเทคแคร์คู่สนทนา สามารถทำให้ผมลืมเรื่องของใครบางคนไปชั่วขณะ

ไอ้ตอนดูหนังน่ะ ก็มีจับมือบ้างอะไรบ้างครับ แต่ก็ได้แค่นั้นแหละผม รู้สึกว่ามันเกินเลยไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่คุณเธอดันเข้าใจผิด บอกว่าผมให้เกียรติผู้หญิงซะงั้น ฮ่าๆ

กว่าจะออกจากโรงหนัง กลับถึงบ้านก็ปาไป5ทุ่มแล้วครับ ผมต้องไปส่งเตย ไม่อยากให้กลับคนเดียว รู้สึกแย่ที่ตัวเองไม่มีรถก็คราวนี้แหละ อาศัยแท็กซี่วนไปมา เปลืองเงินโคตรๆ
ในวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้า โดยมีเตยโทรมาปลุก (ผมบอกให้เธอโทรปลุกเองแหละ แหะๆ ไม่งั้นมีหวังผมไม่ได้ไปเข้าร่วมพิธีพอดี) จัดการอาบน้ำแต่งตัว ไม่ลืมที่จะคว้าเสื้อช๊อปสีเลือดหมูมาด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ใส่มันให้สมกับที่เรียนวิศวะ ผมจะได้แต่งหล่อแล้ว หลังจากทนอึดอัดกับเนคไทด์มาแรมเดือน

ผมโทรหาไอ้ทัชถามว่าให้เจอกันที่ไหน มันก็บอกว่าให้เจอกันที่อาคารจัดงานเลย ไม่นานนักก็เดินมาถึง เด็กวิศวะเต็มไปหมด ปี1จะแต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่พวกรุ่นพี่ที่มาในงานนี้จะใส่ช๊อปกันมาเลย ผมกวาดสายตาหาพวกเพื่อนๆก็เจอพวกมันอยู่ตรงทางเข้า เดินเข้าไปสมทบ

ไม่นานนักพวกพี่สโมก็บอกให้จัดแถว เป็นภาควิชาไป เมื่อเรียบร้อยก็ทำการสแกนบัตรนิสิตเพื่อเอาชั่วโมงกิจกรรม จากนั้นก็เข้าสู่ตัวอาคาร

ภาพที่เห็นทำเอาผมตะลึง ภายในอาคารเต็มไปด้วยรุ่นพี่แต่ละภาควิชาที่ยืนเรียงอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในมือถือเส้นด้ายสีขาวไว้ บนเวทีก็จัดเหมือนงานพิธีการทั่วๆไป เพียงแต่มีบายศรีที่ทำด้วยใบตองเป็นชั้นๆเรียงขึ้นสูง กลีบเรียงประณีต มีทั้งดอกดาวเรือง ดอกรัก มะลิตูม ตกแต่งอย่างสวยงาม ยอดเป็นกรวยมีพวงมาลัยคล้องไว้

ผมเดินตามหลังไอ้ทัชไปเป็นแถวอย่างเรียบร้อย คนนำหน้าสุดหยุดตรงกับรุ่นพี่ปี2 หยุดมาเรื่อยๆจนถึงผม ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าอะไร ผมยืนตรงกับพี่วอร์ม พี่รหัสสุดหล่อของผมเอง พี่แกยิ้มมาให้ ทักทายด้วยเสียงโหดเหมือนเคย

“ไงมึง จะได้หล่อแล้วสิ”
“หล่ออยู่แล้วเถอะ” ผมตอบกลับไป

ข้างๆพี่วอร์มเป็นพี่รอยกับพี่โกเม่ แต่บางคนก็ไม่คุ้นหน้า คงเป็นปี3ไม่ก็ปี4ละมั้ง ผมมองทอดยาวไปจนสุดแถว

ไอ้พอส...

ถึงแม้จะไม่ได้เห็นมาเป็นเวลาหลายวัน แต่ผมก็ยังจำมันได้ รัศมีโดดเด่นเตะตาคนอื่นแบบนั้นมีมันคนเดียว คนที่ยืนปลายแถวพูดคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงในเจอร์ผมที่ยืนตรงข้ามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มันยังหัวเราะ ทำตัวเป็นปกติได้เหมือนเดิม

ก็แหงละ มันจะมาเศร้าโศกเสียใจเรื่องอะไร?

“มองหาใคร” ไอ้พี่วอร์มทัก เล่นเอาผมสะดุ้ง
“เปล่าพี่” ผมรีบหันหน้ากลับมามองคนตรงข้ามเหมือนเดิม ปล่อยให้คนยืนปลายแถวเห็นแค่เพียงหางตา
“คะแนนออกมั้งยังมึง?”
“ออกแล้วบางตัว”
“เป็นไงวะ”
“ไม่ต่ำกว่ามีนก็ดีใจแล้วพี่”
“เออดีละ” พี่รหัสถามผมแค่นั้นก่อนจะเงียบไป แต่คอมันชะเง้อสูงขึ้น สายตากวาดไปทั่วงาน ผมอดสงสัยถามไม่ได้
“มองหาใครอะพี่”
“เปล่า” ไอ้พี่วอร์มรีบหันมาตอบผม “กูแค่มองหาเพื่อน”

เมื่อถึงเวลา รุ่นพี่ก็หันหน้ากลับไปยังเวที ประธานในพิธีก็กล่าวเปิดงาน ไม่ใช่ใครที่ไหน อธิการบดีนั่นเอง กล่าวตามบทสคริปที่วางตรงหน้า ซึ่งผมก็ไม่ได้ฟังหรอก เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เพียงแต่ต้องนั่งเงียบๆ คุยกับใครไม่ได้เท่านั้น

ต่อมาก็ถึงเวลาร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยและเพลงประจำคณะ เสียงกึกก้องพร้อมเพรียงจนขนลุก ทุกคนดูมีความตั้งใจแน่วแน่ แสดงถึงความสำคัญของพิธีนี้

จากนั้นเพลงบรรเลงดนตรีไทยก็ค่อยๆดังขึ้น พิธีกรของงานนี้ก็บอกให้รุ่นพี่หันหน้าเข้าหารุ่นน้อง ตั้งจิตอธิษฐานและอวยพรให้น้องๆ ผูกข้อมือ ใส่เสื้อช๊อปให้

ผมยื่นข้อมือให้พี่วอร์มผูกเส้นด้ายสีขาวให้ พี่รหัสผมทำการจับปลายทั้ง2 เกลี่ยเส้นด้ายในทำนองออกจากตัวพร้อมกับพูดว่า

“ขอให้น้องเรียนจบ ไม่มีอุปสรรคใดๆมาขวางกั้น หรือถ้าหากมีก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี เป็นน้องที่ดีแบบนี้ตลอดไป อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองด้วย การเข้ามาเรียนที่นี่ว่ายากแล้ว แต่เรียนให้จบมันยากกว่า มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา สิ่งชั่วร้ายจงออกไป” ตลอดการพูดผมไม่ได้มองหน้าพี่วอร์มเลย มันเหมือนน้ำตาจะปริ่มๆยังไงก็ไม่รู้ เอาแต่ก้มหน้า เพ่งจ้องเส้นด้ายสีขาวๆ อาจเป็นเพราะการพูดที่ไม่เหมือนเดิม พี่วอร์มคงไม่อยากพูดคำหยาบในพิธีศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้

“ขอให้น้องตั้งใจ ประสบความสำเร็จในอนาคต มีเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือกัน เรื่องไหนมันหนักก็ปล่อยวางบ้าง อย่าเก็บมาคิด หรือไม่ก็แบ่งมาให้พี่คิดบ้างก็ได้ ยังไงพี่ก็อยู่ข้างน้องเสมอ...” พี่วอร์มหยุดการเกลี่ย จับปลายเส้นด้ายทั้ง2ข้างมัดเข้าหากัน และพูดจบประโยคว่า

“สุดท้ายนี้ พี่อยากจะบอกน้องว่า ‘อย่าเอาความรักที่ไม่ชัด มาผูกมัดใจเรา’ นะ” สิ้นเสียง พี่วอร์มก็มัดให้ผมเสร็จพอดี ผมไม่รู้ว่าประโยคสุดท้ายนั่นหมายถึงอะไร แต่...มันโดนมากๆ ตรงใจผมตอนนี้เลย

พี่วอร์มเอื้อมมือมาที่ปลายคาง ผมตกใจ ผละออกเล็กน้อย

“เห้ย พี่แค่จะถอดเนคไทค์เฉยๆ ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้น?”

ฟู่วววว

“ก็คนมันตกใจนี่หว่า” ผมบ่นงึมงำ พี่แกหัวเราะ ก่อนจะทำการถอดเนคไทด์ให้ ไม่มีการแตะอั๋ง ละลาบละล้วงอะไรทั้งนั้น บางทีผมเองนี่แหละที่ชั่ว ความคิดเลวๆเข้ามาในสมอง ยังไงคนตรงหน้าก็คือพี่รหัสที่คอยช่วยเหลือมึงมาตลอดนะไอ้แกรนด์

พี่วอร์มหยิบเสื้อช๊อปใหม่เอี่ยมอ่องขึ้นมา คลี่ออกจากกัน ช่วยผมสวมเสื้อสีเลือดหมู สอดแขนทีละข้าง จนเสร็จสิ้น

ความรู้สึกที่เหมือนพี่วอร์มจะคิดอะไรกับผมนั้นไม่หลงเหลือแม้แต่นิดเดียว มีแต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่านี่แหละ ‘พี่รหัส-น้องรหัส’

“ขอบคุณครับ” ผมพูดด้วยรอยยิ้ม

พี่วอร์มคงเจอคนที่ใช่แล้ว หึหึ รอลุ้นกันละว่าคนนั้นคือใคร แล้วพี่วอร์มจะเปิดตัวเมื่อไหร่

ผมหันไปมองรอบๆตัว บรรยากาศเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่น พิธีกรประกาศต่อว่าให้รุ่นพี่นั้นนั่งอยู่เฉยๆ แต่ให้น้องปี1ลุกขึ้นไปหารุ่นพี่ที่ตัวเองอยากให้ผูกข้อมือให้ ทันใดนั้นความอลหม่านก็เกิดขึ้นทันที

“ลุกออกไปได้ละสัด เห็นมั้ยข้างหลังมึงมีคนต่อจะให้กูผูกข้อมือให้เต็มเลย” ไอ้พี่วอร์ม ไอ้สาดดดดดด บรรยากาศพี่รหัสน้องรหัสเมื่อกี้หายไปไหนหมดวะ? ผมหันหลังไปมองตามที่มันบอก ปรากฏว่าเพื่อนๆผมทั้งในเจอร์และต่างเจอร์มาต่อหลังผมเต็มเลยครับ

เออ กูลุกก็ได้วะ แม่งงงงงงงงง

ว่าแต่...ไปให้ใครผูกให้ดีวะเนี่ย?
ผมเสมองข้างๆ พี่รอยกับพี่โกเม่ก่อนแล้วกัน และเมื่อผูกเสร็จ ผมก็หันรีหันขวาง กะว่าจะถามไอ้ทัชไอ้แทนว่ามันให้ใครผูกแล้วบ้าง แต่ปรากฏว่าไอ้2ตัวนั้นมันต่อแถวอยู่ปลายสุดนู้นเลยอะดิ

เจ้าของแถวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ลุงรหัสไอ้แทนไง

แถวนั้นยาวมาก ยาวที่สุดในบรรดารุ่นพี่ทุกคนเลยมั้ง เหอๆๆๆ ผมสังเกตว่ารุ่นน้องทุกคนที่ได้รับการผูกจากมันจะเป็นด้ายสีขาวสลับเลือดหมู เป็นเส้นด้ายใหญ่ๆพันเกลียวเข้าด้วยกัน ให้รู้ว่าด้ายเส้นนี้น่ะ ของพี่พอส ปี3 ภาคเครื่องนะจ๊ะ แต่เห็นแบบนั้นแล้วผมก็ยิ่งหมั่นไส้ ทั้งๆที่รุ่นพี่บางคนเลือกใช้ด้ายสีเขียว สีชมพู สีเหลือง มีลูกปัด เป็นโบว์ อะไรก็ว่ากันไป (ส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงอะนะ ผู้ชายคงไม่หวานแหววขนาดนี้)

ผมเลือกที่จะไปต่อแถวรุ่นพี่ในเจอร์ที่แถวสั้นๆ รอไม่นานมาก ข้อมือผมเต็มไปด้วยด้ายสีขาว ผมเดินไปโยกับเพื่อนอีก2-3คนที่ยืนอยู่ตรงมุมประตู แต่แล้วก็มีรุ่นพี่ผู้หญิง ที่ผมไม่รู้จัก มาขอผูกข้อมือให้ผม ได้แต่ตอบรับแบบงงๆไป

เออดีเนอะ ไม่ต้องเดินไปหา แต่กลับมาหาเองถึงที่ มันสลับกันแปลกๆป่าวหว่า?

“ไอ้แกรนด์แม่งเสน่ห์แรงเว้ย” ไอ้โยแซวครับ
“แน่นอน หล่อๆแบบกู ฮ่าๆๆ...ว่าแต่ถอดได้เมื่อไหร่วะ กูชักคันแล้วอะ” ผมชูข้อมือข้างที่เต็มไปด้วยเส้นด้ายให้พวกมันดู
“ไม่รู้วะ”

ในงานเริ่มมีคนยืนเฉยๆแบบพวกผม ไม่ได้ไปเข้าแถวเพื่อให้รุ่นพี่ผูก สายตาเหลือบไปเห็นแถวพี่วอร์ม ... ก็ยังเยอะอยู่ ห่างจากแถวพี่วอร์มไม่มาก เป็นรุ่นพี่ปี3นามว่าพอส แถวของมันไม่ได้สั้นลงเลย ซ้ำยังจะยาวต่อไปเรื่อยๆด้วยซ้ำ มันยิ้มให้รุ่นน้องทุกคน ทำเอาผู้หญิงแต่ละคนเคลิ้มหรือไม่ก็หน้าแดงไปตามๆกัน

2Tคู่หูเดินตรงมายังผม ข้อมือมันทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยเส้นด้ายไม่แพ้ผม แต่เส้นที่เด่นที่สุดเห็นจะไม่พ้นเส้นหนาๆพันเกลียวด้วยสีขาวและสีแดงเลือดหมู

“เห้ยไอ้แกน มึงไม่ไปให้พี่พอสผูกเหรอวะ” ไอ้ทัชทัก นี่มึงแกล่งโง่หรือโง่จริงวะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเมื่อวานเย็นกูหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อมันแค่ไหน
“ไม่!!” ผมตอบเสียงดัง
“ไม่ก็ไม่สิวะ ทำไมต้องตะคอกด้วย ห่า” ไอ้ทัชด่าผม ก็สมควรแหละครับ อยู่ดีๆไปตะโกนใส่มัน ทั้งๆที่มันถามดีๆ
“ไอ้แกน มึงหงุดหงิดไรเนี้ย?”
“ไม่มีไร โทษทีวะ”
“เออๆ หาไรกินกัน กูหิวละ”

พวกผมพากันอพยพออกจากตัวอาคาร เพราะไม่มีอะไรแล้ว คนอื่นๆก็ทยอยออกเช่นกัน ขณะที่เดินนั้น มีผู้หญิง2คนเดินคุยกันว่า

“เสียดายอะ อยากให้พี่พอสผูกให้”
“นั่นดิ ด้ายดันหมดก่อน แถมคนยังต่อยาวเป็นพรืด”

เอาเหอะ จะฮอต จะป๊อปปูล่าแค่ไหนก็เรื่องของมึง
.
.

.


.

ตกบ่ายก็เรียนตามปกติ ไอ้ทัชไอ้แทนและเพื่อนในเจอร์อีกหลายๆคนชวนกันไปสังสรรค์กับรุ่นพี่ เนื่องในโอกาสที่ได้ใส่ช๊อปอย่างเต็มตัวแล้ว งานนี้ไปกันเยอะอยู่ครับเพราะไม่เสียสักบาท เห็นว่านัดกันที่ร้านเหล้าแถวๆม. เจ้าของร้านเรียนจบวิศวะ จะปิดเลี้ยงเพื่อน้องปี1โดยเฉพาะ

ผมกลับหอมาเปลี่ยนชุดก่อน ไม่แต่งอะไรมาก เอาแค่กระเป๋าตังค์ ไอโฟน และกุญแจห้องติดตัวไปด้วยเท่านั้น พอถึงร้านก็พบว่าคิดผิดจริงๆครับที่ไปเปลี่ยนชุด เพราะแต่ละคนยังไม่ถอดช๊อปกันเลย ซดเหล้าเป็นว่าเล่น

เดินตรงไปยังโต๊ะที่มีไอ้ทัชไอ้แทนและเพื่อนอีกหลายๆคนชงเหล้ารออยู่ก่อนแล้ว สภาพยังโอเค

“เปลี่ยนชุดทำห่าไรวะ”
“เอ้า กูไม่รู้นิสัด” ผมตอบไอ้แทนพลางยกแก้วที่เพิ่งชงเสร็จขึ้นดื่ม

ข้อดีของงานนี้คือเหล้าฟรี แต่ข้อเสียคือกูแทบไม่ได้พักยก เดี๋ยวรุ่นพี่คนนั้นมาชน เดี๋ยวรุ่นพี่คนนี้รู้จักก็ขอชน แนะนำตัวกันไป ไอ้เจ้าของร้านแม่งใจปล้ำเกิ๊นนนน

แต่ทำไมไม่รู้ ผมไม่อยากเมา เลยได้แต่บอกไปว่า

“หมดแก้วไม่ไหววะพี่ จะอ้วก” ทั้งๆที่ความจริงแล้วผมไม่เคยอ้วกเพราะการกินเหล้าเลยสักครั้ง ผลที่ได้กลับมาคือโดนด่าครับ

“อ่อนสาดดดดดดดด”
“ตอแหล แดกให้หมดเชี่ยแกรนด์”

บางคนเลี่ยงไม่ได้จริงๆก็ต้องหมดแก้วแหละ ไม่ได้มีแต่รุ่นพี่ผู้ชาย รุ่นพี่ผู้หญิงก็ใช่ย่อยนะครับ ชนเอาๆ คอทองแดงยิ่งกว่าผมอีก ทำเอาอายไปเลย เหอๆๆๆ

“แกรนด์ จำพี่ได้เปล่า?” จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงมาสะกิดผม หันกลับไปมอง...
“เอ่อ...จำไม่ได้อะครับ” ไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฮ่าๆๆๆ ไม่แปลกหรอก เพราะเราเคยคุยกันในแชทเฟซบุค ไม่เคยคุยตัวเป็นๆซะหน่อย”

แล้วมาถามกูทำไมว่าจำได้มั้ย?...

ผมได้แต่ยิ้ม ไม่กล้าพูดความในใจออกไปหรอกครับ

“พี่ชื่อตุ๊กตานะจ๊ะ อย่าลืมอีกละ ไว้เดี๋ยวจะทักในแชทเฟซไป...ชนหน่อยๆ”

แกร๊งงงง

แล้วพี่ตุ๊กตาก็เดินไปโต๊ะอื่น

“หมั่นไส้ไอแกนน้อยโว๊ยยยยยยยยยย ทำไมสาวๆแม่งเยอะจังวะห๊ะ!” จู่ไอ้ส้มก็โวยวาย หน้าแดงนิดๆ
“ก็คนมันหล่อ ทำไงได้”
“ถุย!” สัดทัช เมียไม่มาได้ทีใหญ่เลยนะมึง กูเห็นนะว่ามึงเหล่สาวโต๊ะนู้น เดี๋ยวเถอะๆๆๆ กูจะเอาไปฟ้องทิวา
“ถ้ามึงหล่อก็ไม่มีใครขี้เหร่แล้วละ”


เบื่อคนขี้อิจฉาจริงๆครับ


กินมาเรื่อยๆ ยิ่งดึกยิ่งคึก คนยิ่งเยอะ มั่วกันทั้งร้านแล้วครับ แต่ผมกับไอ้ทัชยังครองสติไว้ได้ บอกแล้วว่าผมกับมันพวกคอทองแดง เหล้าเด็กๆแค่นี้ทำไรไม่ได้หรอก

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่บางคนก็ไม่ยอมเลิก มีจะไปต่อกันอีก ประมาณตี1 ผมกับไอ้ทัชลากไอ้แทน เมฆ และนังส้มโอทยอยส่งตามที่พักของแต่ละคน สุดท้ายไอ้ทัชก็มาส่งผมที่หอเหมือนเดิมครับ

“ขับรถกลับดีๆนะมึง ระวังเจอด่านด้วย”

ผมบอกลามันก่อนจะขึ้นห้อง เดินเอื่อยๆ ก้มหน้ามองกระเบื้องสีฟ้าที่ปูตามทางเดิน

เอ๊ะ! เท้าใครวะ

ผมค่อยๆไล่สายตาจากรองเท้า ขายาวๆ แผ่นอก และ...

“กว่าจะกลับ ให้กูรอตั้งนาน”

ก็ว่าทำไมไม่เห็นมันที่ร้านเหล้า เสือกมาหลบอยู่หน้าห้องกูนี่เอง
ว่าแต่...มันมาทำไมวะ?

“ไม่เข้าห้อง?”
“ก็หลบสิวะ!”


สาดดดดดดดดดดดดด ยืนขวางประตูแบบนี้แล้วกูจะไขกุญแจได้มั้ย?

“ใจคอจะไม่ให้กูเข้าห้องเลย?”

คือมึงจะพูดประชดกูทำซากไรวะครับไอ้เหี้ยพอส ในเมื่อตัวมึงกว่าครึ่งก็เข้ามาในอาณาเขตห้องกูละห่า!

ผมหันหน้ามาเผชิญมัน มือวางกุญแจไว้บนตู้เย็น รู้สึกเหมือนมือไม้มันเกะกะไปหมด ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน แม้ใจจะเต้นแรง แต่ผมก็ทำราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร

ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก ทั้งอยากไล่ไปให้พ้น แต่ก็อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยกับมัน แต่พอโดนกวนตีนเข้าก็อดหลุดปากพูดออกไปไม่ได้

ผมเว้นระยะห่างจากมัน ไม่อยากให้ใกล้กันไปมากกว่านี้ แต่คนตรงหน้ากลับลดช่องว่างนั้นด้วยการเขยิบเข้ามาใกล้ ผมเลยต้องเดินถอยหลัง จนขาชนกับเตียง ไอ้พอสมันรู้ว่าผมถอยไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันเดินเข้ามาใกล้

“มีไรก็ว่ามา กูจะนอน” ผมรีบเบรกมัน

“กูหาสถานะให้มึงได้แล้ว...”

ผมเงียบ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันพูด มันขยายความต่อ


“ที่มึงถามกูไงว่าให้มึงอยู่ข้างๆกูในฐานะอะไร...”









โปรดติดตามตอนต่อไป






สอบเหรอ? ไม่หวั่น กร๊ากกกกกกกก

ล้อเล่นคะ T_T เครียด แต่ยังเหลืออีก2วัน ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาคะ นี้แหละแพร 5555+
(อย่าเอาเยี่ยงอย่างเป็นอันขาด)

ปล.ตอนหน้า เตรียมทิชชู่หรือไม่ต้องเตรียมดี? 55555+


ปลล.สามารถติดตามข่าวสารการอัพเดทได้ที่แฟนเพจเฟซบุคและฟอลโล่วทวิตเตอร์ค่ะ          

 

[EverGreen™]

พี่พอสคงเหนื่อยเนอะ

ชัดเจนกับแกรนด์ไปแล้ว แต่แกรนด์ก็ไม่เข้าใจซักที

 

หรือว่าเฮียแกจะมีแผนหว่า? 

[viewier]

ค้างงงงงงงงงงงงงงง

[Rouk_Uknow]

สถานะอะไรหว่า?????

[jimmyFG]

ค้างงงอ่ะ

[Singleman]

อ๊าก ค้างงงงงง มาต่ออีกนะครับ สนุกมาก ลุ้นๆๆๆๆ

[doomare]

ป๊าด ค้างอย่างแรง จะเป็นสถานะไหนน้าาาา

[bobby_bear]

ทำไมตัวเองทำกับเค้าอย่างนี้ล่ะ เค้าค้างอ่ะ 
อีพี่พอสหายไปถามใจตัวเองมาล่ะสิ ไม่เจอ ไม่เห้น แล้วจะทนได้มั้ย
คำตอบคงเดาได้ แต่ไม่อยากให้แกรนด์น้อยอะไรยังไงกับพี่พอสทันที
คนฮอทอย่างเรา (?) ต้องเล่นตัวนะจีะ มันมามันเรากระวนกระวาย ก้ต้องได้รับกรรมนะ อิอิ

คิดถึงบรรยากาศมหาลัยแบบนี้จัง ถึงไม่ได้เรียนวิศวฯ แต่บรรยากาศก็ไม่ได้หนีกันเท่าไหร่
เรารักความสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องในมหาลัยมาก แค่เรียนคณะเดียวกัน แต่ผูกพันธ์กันอย่างแรง
 

คนแต่งสู้ ๆ นะ อีกไม่นานการสอบครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีนะ ^^

[Ali$a฿eth]

ได้ยินเสียงดังฉับ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[maru]

สถานะอะไรพอส คิดนานจังเลยนะ

[l3iZal2l2e]

ค้าง 

แหมมมม กว่าจะหาสถานะให้น้องได้นะ -___- แล้วที่ยังยิ้มแย้มกับคนอื่น แล้วไม่มาง้อน้องตั้ง 5 วันนี่คืออะไร
น้องแกรนด์อย่ายอมให้พี่พอสมันทำอะไรนะ จนกว่ามันจะยอมบอกว่าหายไปไหน ทำอะไรมาบ้าง 5 วันที่ผ่านมา

ป.ล. เจอน้องแกรนด์สวนกลับว่า กูให้สถานะแฟนกับคนอื่นไปแล้ว .... ขึ้นมาแล้วจะหนาวววว ฮ่าๆๆๆๆๆ 

[sulsul]

สถานะอาร๊ายยยยยย?!!!!!
เค้าอยากรู้ด้วย
 
พี่วอร์มตามหาเด็กทรัพยฯน้ำป่ะอ่ะ
เอามาเปิดตัวเลยนะ ถ้าไม่น่ารักไม่โอจริงๆด้วย

[sunshadow]

      อ่า. . . อ๊ะ. . . ง่า. . . .T T
      จะบอกสถานะกันก่อนสักนิดก็มิได้ ฮืออออออ. . .