หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[aoihimeko]

มาแนวดาร์คทีไรสะเทือนใจทุกที

[kitty08]

ในที่สุดก้อตามอ่านได้ทันน่ะ ชอบทั้งสองเวอร์ชั่นน่ะ ถ้าตอนจบจะแฮ็ปปี้ได้เหมือนกันน่ะ
มาอัพต่อไว ๆ น่ะ รอจ้า อย่าลืมพี่วอร์มน่ะ
ชอบพอสจังเลยน่ะ เท่สุด ๆ ส่วนแกรนด์ก้อกวนได้โล่จริง ๆ

[why yyy]

ขอบคุณ ^ ^*

[Jesale]

โอ้ว ต่างกันมากเรื่องหลัก กับ dark sides

แต่ก็รักกันมาก เหมือนเดิม ช่ายไหม

[ketekitty]

อ่านทันแล้วค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ

[Acacha]

เพิ่งมาตามอ่าน
สนุกดี 

[t-unseen]

 

[Destiny_Kongz]

ฮือๆๆๆ เศร้า T^T

แต่ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องหลัก อิอิ

 

[Maprang_W]

ได้อ่านทั้งสองพาร์ทแล้วอย่างกับคนละเรื่องเลย
แต่สนุกมากๆ

[kokoro]

กรี๊ดร้องเป็นบ้าไปแล้ว
เข้าใจกันสักทีเนอะ  เหมือนจะหวานขึ้น
แต่สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเกรียนๆเหมือนเดิม  555

[Magician]

ตอนหน้าขอแบบหวานๆเลยได้มั้ยอ่ะ อิอิ

ปล.อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่ชื่อ 'หมอน' จัง

 

[loveview]

สนุกมากค่ะ อ่านตั้งแต่ตนยันปัจจุบันรู้สึกช๊อบชอบพี่พอสและไอ้แกน ฮิฮิ ดูเหมือนจะเป็นคู่กัด
ที่ทนทายาทด้วยกันทั้งคู่  พออ่านมาถึงดาร์กโหมดของปัจจุบันก็แอบโกรธพี่พอสนะเนี่ย แต่ก็ดีแล้วค่ะที่ไม่เกี่ยวเนื้อเรื่องหลัก
เพราะอาจจะทำให้เป็นจำเลยรักได้น่ะ

[imac]

มารอคราบบบ

[Destiny_Kongz]

มารอด้วยคน 

[yisren.]

อ่านรวดเดียวเลย สนุกเว่อออออร์ 
พี่วอร์มเด็กซับน้ำ 555555555555+
เวอร์ชั่นดาร์กของพี่เหี้ยพอสมันช่างทำร้ายจิตใจจจจ 
มารอๆ ฮิฮิ(:
น้องแกรนด์น่าร้ากกกกกกกกก=_____=♥

[✿PIERRE]

The Special Side I [Warm Part]



‘น้องรหัส’ คือสิ่งที่พี่ๆปี2เฝ้ารอคอย จากที่เคยเป็นน้อง คราวนี้จะได้เป็นพี่ มีน้องให้ดูแล แต่ละคนดูตื่นเต้นกับน้องใหม่ที่กำลังจับเบอร์ ส่วนตัวผมไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรมากนัก น้องแต่ละคนก็ดูเหมือนกันหมด ผมขอแค่ให้ได้น้องที่ดี อย่าซ่า อย่าปากหมาก็แล้วกัน

แต่พระเจ้าไม่ฟังคำขอผม ส่งไอ้เด็กปากดีนี่มาเป็นน้องรหัส มันชื่อ ‘แกรนด์’ ทั้งปากดีและกวนตีนเป็นที่1 ผมรอมันให้มันโทรมา แต่ก็รอจนแล้วจนเล่ามันก็ไม่ยอมโทรมาสักที ผมแอบมองมันอยู่บ่อยๆจากที่ซุ้มเจอร์ มันเป็นคนหยิ่งๆ รูปร่างไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ส่วนสูงห่างกับผมมากโข ต้องยอมรับว่าน้องรหัสผมมันหน้าตาดี ไม่ได้ถึงกับหล่อมาก แต่เมื่อได้เจอแล้วก็ต้องเหลียวหลัง

อะไรบางอย่างในตัวมันดึงดูดผม หลงใหล ชอบที่จะมองมัน รู้สึกดีที่ได้เป็นพี่รหัส จนมารู้ตัวอีกทีก็อยากจะเป็นมากกว่านั้น ผมไม่ชอบจีบใครก่อน ถึงแม้จะตรงสเป๊คมากแค่ไหนก็เหอะ

ยกเว้นไอ้แกรนด์ไว้คนแล้วกัน...

เพราะไม่รู้ว่ามันคิดยังไง เลยต้องเก๊กมาดโหดไว้ก่อน ตอนที่มันโทรมาครั้งแรกเล่นเอาผมตกใจ นึกว่ามันจะรู้แล้วว่าผมคือพี่รหัส แต่ก็ผิดคาด ผมคงหวังกับมันมากไปหน่อย มันยังไม่รู้ชื่อผมด้วยซ้ำ

ไอ้แกรนด์มันซ่า ดันไปต่อยพี่พอส ปี3 ที่ขึ้นชื่อว่าของจริง ทุกรายที่มีเรื่องไม่เจ็บหนักก็ต้องลาออก หนีไปเรียนที่อื่น ผมกลัวว่าไอ้แกรนด์จะเป็นแบบนั้น เลยไปเคลียร์กันซึ่งๆหน้า ผลคือผมโดนต่อย แต่ก็ยอม หากว่ามันจะทำให้น้องรหัสผมไม่ต้องย้ายไปเรียนที่อื่นหรือเจ็บตัวภายหลัง

“โง่”

ไอ้โกเม่มันด่าผม มันเป็นเพื่อนในเจอร์เดียวกัน สนิทในระดับนึง มันเป็นเกย์แบบที่สายตามองปราดเดียวก็รู้ ผมขอร้องให้มันพาไปเคลียร์กับพี่พอสเองแหละ


มีอยู่คืนหนึ่ง เป็นคืนที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้
อาจเพราะความมึนเมาไม่ได้สติ...เลยทำให้ไอ้แกรนด์ปล่อยตัวได้ขนาดนั้น ดีที่ผมยับยั้งชั่งใจไม่ทำอะไรเกินเลย

บอกตามตรงว่ารู้สึกเสียใจกับการกระทำนั้นมาก รู้สึกเหมือนเอาเปรียบ ทั้งๆที่คนอย่างมันก็คงไม่คิดอะไร ผมพยายามไม่แสดงท่าทีให้มันรู้ตัว อยากให้มันสนิทกับผมด้วยสายรหัสจริงๆ ในเวลาเดียวกันก็พอจะรู้ว่าพี่พอสมันต้องมีอะไรบางอย่างกับน้องรหัสผมแน่ เพียงแต่ยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำ

นานเข้า ไอ้แกรนด์มันก็เริ่มสนิทกับพี่พอส ยิ่งมีเพื่อนอย่างทัชกับแทนคอยถือหางแล้วด้วย ผมรู้ทุกความเป็นไปของมัน ทั้งเรื่องที่มันโดนรุมตอนวันงานเกียร์เดย์เกียร์ไนท์ ดีที่พี่พอสไปช่วยทัน แล้วผมล่ะ .. ? ผมไปอยู่ที่ไหน ?

รอยฟกช้ำที่ปรากฏให้เห็นตอนรวมตัวกันไปกินสเต๊กยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ใบหน้ายิ้มแย้มหยอกล้อเล่นกับไอ้แกรนด์เหมือนเดิม แต่ในใจหนักอึ้ง ... มันยากนะครับ

การที่พี่พอสทำหน้าไม่สบอารมณ์ แสดงอาการโมโหเมื่อเห็นผมกับแกรนด์สนิทกัน มันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าพี่พอสต้องคิดกับแกรนด์เหมือนที่ผมคิดแน่ๆ

จะเอาอะไรไปสู้คนที่หล่อรวยเพอเฟ็คแบบนั้นล่ะ?

ได้แต่ทำตัวเป็นพี่รหัสให้ดีที่สุด ตีเนียนว่ากูคือพี่รหัสมึงนะ ขอแค่ได้อยู่ดูแลใกล้ๆ มีสิทธิในตัวแกรนด์แบบที่พี่พอสไม่มี จะเรียกว่าอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆก็คงได้มั้ง แต่ไอ้แกรนด์มันบื้อ ไม่รู้ตัวหรอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้มัน เคยแอบอยากเลวอยู่เหมือนกัน แบบว่าวางยาแล้วจับทำเมียซะ

แต่พอเห็นหน้ามันแล้วทำไม่ลงวุ้ย

อยากจะบอกว่าเหตุการณ์ระหว่างไอ้แกรนด์กับพี่พอสโคตรจะเหมือนในนิยาย อะไรจะเป็นใจได้ขนาดนั้น ติดอยู่ในห้องด้วยกันทั้งคืน เหอๆ นี่ยังไม่รวมลับหลังที่ผมไม่รู้อีกนะ วันที่ผมรู้ว่า2คนนั้นติดด้วยกันผมก็เลยจัดหนัก กินเหล้าเข้าไปเมาหัวราน้ำ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกะเค้าเล้ยยยย หวังว่าผมคงไม่ทำอะไรแย่ๆออกไปหรอกนะ

ไอ้แกรนด์มันสนแต่หญิง ไม่สนผู้ชาย ซ้ำยังจะด่าเข้าให้ แล้วผมจะเหลือความหวังอะไรอีก? คงได้แต่ทำตัวเป็นพี่รหัสที่ดี ให้มันได้ไว้ใจ เผื่อมีวันไหนมันอ่อนแอ ผมคนนี้แหละที่จะช่วยประคองให้มันก้าวเดินต่อไป

.
.

.


.

วันนี้ผมตัดสินใจไปรอน้องรหัสที่หน้าหอ กะว่าจะเซอร์ไพรส์มันซะหน่อย มันดูตกใจเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น ถามไถ่กันนิดหน่อย แล้วก็เดินมาเรียนด้วยกัน ผมแอบไปถามรุ่นน้องปี1แล้วว่าวันนี้เรียนกี่โมง ได้คำตอบว่าเรียนตั้งแต่8โมง ซึ่งผมมีเวลานั่งเรียนกับมัน1ชั่วโมงก่อนที่จะออกไปเรียนวิชาตัวเองบ้าง

เมื่อถึงเวลา9โมงผมก็ต้องขอตัวไปเรียน เนื่องจากแถวที่แกรนด์นั่งนั้นอยู่ท้ายห้องแล้ว ผมไม่คิดว่าจะมีใครมานั่งต่อ แต่ก็ดันมีซะได้

“น้องครับ เถิบหน่อย พี่จะออก”

แต่มันกวนตีนผมครับ เขยิบเก้าอี้เข้าไปเพียงนิดเดียว ผมเห็นป้ายชื่อขนาดเท่า A4 ของมันที่แขวนคออยู่ มันคงคิดว่าผมเป็นรุ่นเดียวกับมันละมั้ง สงสัยต้องบอกให้มันรู้ตัวซะหน่อยแล้ว

“น้องหมิง ซับน้ำครับ พี่ชื่อวอร์มปี2 ภาคเครื่องต้องการจะออก ดังนั้นขอให้น้องช่วยกรุณาเขยิบเก้าอี้เพื่อให้พี่ออกได้ด้วยครับ”

ไอ้คนขวางโลก (เอ่อ..วอร์ม น้องเค้าแค่ขวางมึง) รีบกระเถิบเก้าอี้ชิดจนตัวลีบ สงสัยกลัวโดนลงโทษละมั้ง หึหึ ดูท่าทางไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่ แต่ก็แอบดื้อเงียบเหมือนกัน

ผมไม่สนใจมันอีก เดินออกมานอกห้อง ตรงไปยังห้องเรียนที่อยู่อีกตึก ไอ้รอยรออยู่แล้ว
.
.

.


.

ผมเกือบจะลืมมันไปแล้ว ถ้าเกิดวันนั้นมันไม่มาวิ่งตัดหน้ารถผม!

ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ผมเกือบได้เป็นฆาตกร ดีที่เบรกยั้งไว้ทัน คือผมไม่ได้ขับรถเร็วอะไรเลยนะ รู้อยู่ว่าขับรถในม.ต้องระวังมากๆ นักศึกษาเดินเพ่นพ่านเยอะ ข้ามถนนไม่ค่อยระวังรถหรอก รถสิต้องคอยระวัง ซึ่งผมว่าผมขับเซฟพอ มองซ้ายมองขวาตลอด แต่นี่มันทางตรง แล้วจู่ๆไอ้ขวางโลกนี่ก็เข้ามาขวางรถผม ครั้งที่แล้วยังขวางไม่ให้ผมออกจากห้องไม่พอใช่มั้ย?

ยังไม่ทันที่ผมจะลงรถไปดูว่าบาดเจ็บอะไรรึเปล่า คนที่เกือบจะได้เป็นศพหันมาผงกหัวรัวๆแล้ววิ่งหนีไป นั่นทำให้ผมได้เห็นป้ายที่แขวนคอมันอันเดิมที่ผมเคยอ่านแล้วขู่ไว้

คนรอบบริเวณหันมามองรถผมเป็นตาเดียว แต่ผมไม่สน ผมติดฟิล์มดำทึบ เหยียบคันเร่งออกตัวไปในทันที ไม่อยู่ให้ขายหน้าหรอก

แล้วเกือบทุกๆเช้าผมจะเห็นไอ้ขวางโลกนี่ลงจากป้ายรถเมล์ เดินเข้ามหาลัยเพียงคนเดียว เลียบทางฟุตบาทไปเรื่อยๆ ผมไม่ได้ตามมันนะ เพียงแต่ที่จอดรถประจำของผมก็ไปทางนี้เหมือนกัน ขับช้าๆเอื่อยๆ ไล่ตามมันไปจนถึงคณะ แล้วมันก็หายไปในตึก ส่วนผมก็เลี้ยวเข้าไปจอดรถ

เป็นอย่างนี้เรื่อยมา มันก็คงรู้ตัวแหละว่าเห็นรถบีเอ็มของผมทุกๆเช้าที่มีเรียนเหมือนกัน แต่ไอ้ขวางโลกมันคงไม่รู้ว่าเป็นผม หลายครั้งที่เรียนตึกเดียวกัน ผมก็จะเห็นมันอยู่กับกลุ่มเพื่อน พูดคุย หัวเราะ ยิ้มกว้างโชว์เหล็กดัดฟัน ซึ่งมันก็คงไม่เห็นผมเหมือนทุกครั้ง

แต่วันนี้กลับไม่ได้เป็นเหมือนวันทั่วๆไป ตอนเช้าผมขับมาตามปกติ ไม่เห็นวี่แววของไอ้คนขวางโลกนั่น ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะบางวันผมก็ไม่เห็นมันอยู่แล้ว แต่พอเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องเรียนก็มีเสียงเรียก

“เห้ยย ไอ้วอร์ม!” ผมหันไปหาคนพูด ซึ่งผมคุ้นๆหน้า ถ้าจำไม่ผิดไอ้นี่มันชื่อ ‘นิค’ อยู่ภาควิชาทรัพยากรน้ำ มันยืนอยู่ตรงริมระเบียง ซึ่งไม่ได้มีมันอยู่คนเดียว อีกคนหันหลังให้ผม ลักษณะการยืนของทั้งคู่คือหันหน้าเข้าหากัน

เป็นแผ่นหลังที่คุ้นตามาก...

ซึ่งเจ้าของแผ่นหลังนั้นหันกลับมามองผมพอดี

จะไม่ให้คุ้นไง มันเป็นแผ่นหลังที่ผมคอยแอบมองเกือบทุกๆเช้า

“มีไรวะ” ผมเดินเข้าไปหาคนที่เรียก ไอ้ขวางโลกมันรีบหันหลังกลับไปทันที
“ช่วยพาน้องกูไปหอสมุดหน่อยดิ”
“แล้วทำไมมึงไม่พาไป” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยเล็กน้อย ไอ้นิคทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะตอบว่า
“ก็กูไม่ว่าง มีเรียนแล้วเนี่ย”
“เอ่อ...” คนที่หันหลังให้ผมอยู่มันมองไอ้นิค เกาท้ายทอย ตะกุกตะกักพูดออกมา “คือ..พี่แค่บอกทางแล้วเดี๋ยวผมไปเองก็ได้ครับพี่นิค”
“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวจะหาว่ากูดูแลน้องรหัสไม่ดี” มันบอกน้องมัน “เฮ้ยวอร์มมึงว่างเปล่าวะ?”

ถามแบบนี้...

ผมครุ่นคิดเล็กน้อย

“ว่าง” ทั้งๆที่กูมีเรียนในอีก5นาทีข้างหน้าเนี่ยละ แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมตอบมันไปว่าว่าง

อาจจะเป็นเพราะไอ้เด็กขวางโลกที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆนั่นละมั้ง

“เอองั้นกูฝากน้องรหัสกูหน่อย” ไอ้นิคดันคนตัวเตี้ยกว่าให้หันหน้ามาทางผมพร้อมกับแนะนำ “ชื่อหมิง อยู่ภาคเดียวกับกู มันจะไปหอสมุด แต่ไม่รู้ทาง วานมึงช่วยน้องกูหน่อยวะ...โอเค ขอบใจเว้ยยยย” แล้วไอ้คนฝากฝังมันก็วิ่งตรงไปยังห้องเรียน ผมเลยได้แต่ตะโกนตามไป
“คราวหน้าเลี้ยงเหล้ากูด้วยนะสัด!!!” ไม่รู้ว่าผมตะโกนเสียงดังไปรึเปล่า แต่ไอ้ขวางโลกมันสะดุ้งเลยครับ

มันมองหน้าผม แต่พอผมสบตากับมัน มันเสือกก้มหน้าหนีซะงั้น
“เอ่อ...พี่...แค่บอกทางผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปเอง”

มันพยายามบอกผมว่าจะไปเอง แต่ผมฟังมันซะที่ไหน ในเมื่อตั้งใจจะไม่เข้าเรียน โดดไปนั่งเล่นที่หอสมุดก็ดีนะ ใกล้สอบมิดเทอมแล้วด้วย

“ตามมา”



ผมเดินนำทางมาตลอด จนถึงอาคารที่ตั้งของหอสมุดประจำมหาวิทยาลัย ลมเย็นๆกระทบศีรษะเมื่อประตูเลื่อนเปิดออก ทางเข้าของที่นี่ต้องสแกนบัตรนักศึกษากันทุกคน

“เอ่อ...ขอบคุณครับที่พามา”

ไอ้ขวางโลกมันหยิบบัตรนักศึกษาขึ้นมาแล้วสแกนก่อนจะเข้าไปบริเวณด้านในแบบรีบๆ ไม่มีโอกาสให้ผมได้พูดอะไร ซึ่งผมก็สแกนบัตรเข้าไปด้านในตามเช่นกัน แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเช้า คนเลยยังไม่เยอะมากนัก ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ เผื่อจะเห็นคนที่พามา

ไม่เห็นหลังที่คุ้นตา เดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้

หอสมุดแบ่งเป็นหลายโซน มีชั้นวางหนังสือเรียงยาวมากกว่า 200 เมตร อีกทั้งยังมีชั้น2 ซึ่งเป็นหมวดหนังสือต่างประเทศและเป็นที่นั่งอ่านหนังสือ ส่วนชั้น3จะเป็นส่วนสื่อสารสนเทศที่มีคอมพิวเตอร์พร้อมอินเตอร์เน็ตให้บริการมากกว่า500เครื่อง และชั้นสุดท้าย ชั้น4เป็นชั้นที่รวบรวมวิทยานิพนธ์ วารสารและนิตยสารในสาขาต่างๆ

ที่นี่กว้างขวางมากครับ แถมตกแต่งสบายตา มีโซฟามุมนั่งเล่นให้ได้อ่านหนังสือเยอะมากมาย

ว่าแล้วก็ไปหาหนังสืออ่านดีกว่า

ขนาดผมที่เคยเข้ามาใช้บริการที่นี่หลายครั้ง ยังจะหลงเอา แถมถ้าไม่รู้หมวดหรือประเภทของหนังสือที่ต้องการจะยืมแล้วก็ละก็ .. ให้หาทั้งวันก็หาไม่เจอครับ เพราะที่นี่ใช้ระบบหอสมุดรัฐสภาอเมริกัน อย่างหมวดตัว A จะเป็นเรื่องทั่วไป ตัวB จะเป็นเรื่องปรัชญา,ศาสนา,จิตวิทยา ตัวC ประวัติศาสตร์ ไม่ได้ใช้เลข000-009แบบห้องสมุดโรงเรียนเลยครับ

แล้วไอ้ขวางโลกนั่นมันจะหาเจอมั้ยวะ?

ช่างมันเถอะ .. บรรณารักษ์หรือเจ้าหน้าที่ก็มีให้ถาม

ผมเดินไปที่หมวดตัวQ ซึ่งเป็นหมวดวิทยาศาสตร์ เดินเข้าไปลึกอยู่เหมือนกัน แต่ผมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่มากับผมตอนแรกกำลังไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือที่หมวดตัวM ล๊อกที่01 เลยเปลี่ยนใจเลี้ยวเข้าล๊อกM-02ทันที

ผมแกล้งทำเป็นไล่ดูชื่อบนสันแต่ละเล่ม เห็นว่าเป็นหนังสือพวกเกี่ยวกับดนตรีทั้งนั้น แอบงงๆอยู่เหมือนกันว่าไอ้ขวางโลกมันอยู่วิศวะแล้วจะมาหมวดนี้ทำไม?

ผมเก็บความสงสัยไว้ เดินตามไอ้คนที่กำลังดูรายชื่อหนังสืออย่างเพลิดเพลิน ด้วยความที่อยู่คนละล๊อก แล้วชั้นหนังสือที่ตั้งสูงตระหง่านเป็นกำแพงก็ไม่ได้บรรจุหนังสือไว้เต็มทุกชั้น ผมเลยสามารถมองเห็นมันผ่านลอดช่องว่างระหว่างหนังสือ

หน้าตามันดูมีความสุข ถึงแม้จะหันหลังหรือในบางทีก็หันข้าง หยิบหนังสือมากางพิงชั้นหนังสือแล้วเปิดผ่านๆ บางเล่มที่มันหยิบมาก็พูดอะไรคนเดียวไม่รู้ เล่มแล้วเล่มเล่าที่ถูกมันเปิดอ่านผ่านๆแล้วนำไปสอดวางไว้ที่เดิม

จะยืมก็ยืมสิวะ ไม่เสียตังค์ซะหน่อย

ขณะที่ผมกำลังนินทามันในใจ เจ้าตัวทำการเปลี่ยนล๊อกย้ายมายังM-02ซึ่งเป็นล๊อกที่ผมอยู่ ผมเลยต้องรีบเดินเลี้ยวไปยังล๊อกต่อไปทันที แต่.. . อะอ้าว เข้าหมวดตัวNแล้วนี่หว่า

ผมวางฟอร์มแบบเดิม คราวนี้ให้เนียนหน่อย โดยการหยิบหนังสือมาอ่าน ทำเป็นเปิดดูเนื้อหาพลางๆ ตะ..แต่ แม่เจ้าโว๊ยยย แต่ละเล่มหนาไปไหมครับ? ฟาดหัวผมแบะอะ ผมพยายามทำเป็นไม่รับรู้หนังสือที่หนักมากกว่า 5 กิโลในมือ (เว่อออออร์) กางออก อุ้มไว้ด้วยมือข้างเดียว ในขณะที่อีกมือก็ทำเป็นเปิดอ่าน ผมรู้แล้วว่าทำไมมันหนัก ก็แม่ง แค่ปกความหนาก็ล่อไป2เซ็นต์ กระดาษทุกแผ่นเป็นกระดาษอาร์ตเคลือบมัน แต่ละหน้าก็ไม่ค่อยจะมีเนื้อหาอะไรเท่าไหร่ เน้นไปที่รูปสถาปัตยกรรมต่างๆ

เชี่ยไรเนี้ย? บาโรค เรอเนสซอง โกธิค กรีก โรมัน ... ให้ตายเหอะ สวยจริงแต่กูไม่รู้เรื่องโว๊ยยยยย

ผมเหลือบหางตามองลอดผ่านปกที่เขียนว่า Art of Living ก็พบว่าไอ้คนขวางโลกมันหันหน้าเข้ามา คงเป็นเพราะมันกำลังหาหนังสือในชั้นเดียวกับผมอยู่ ผมรีบวางหนังสือในมือแล้วเขยิบตัวถอยห่างออกมาอีกประมาณ2เมตร ทำทีว่าหนังสือยังไม่ถูกใจ ยังไม่โดน ต้องหาเล่มต่อไป

ว่าแต่ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ?

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบตัวเอง จู่ๆก็มีสายเข้าจากไอ้รอย มันด่าผม บอกให้ผมเข้าเรียน เลทไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังทัน เพราะจารย์เช็คชื่อก่อนเลิกคลาส นี่เป็นอีกวิธีที่จะป้องกันไม่ให้นักศึกษาแอบออกจากห้องก่อนเรียนเสร็จ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยในเรื่องการมาเข้าเรียนสักเท่าไหร่

ผมตัดสินใจเดินออกจากหอสมุด โดยที่ใครบางคนก็ยังหาหนังสือที่ต้องการต่อไป



วันต่อๆมาผมก็ยังคงเห็นแผ่นหลังของไอ้ขวางโลกเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่บางวันมันเลือกที่จะเดินตรงไปยังทางหอสมุดที่ผมเคยพามันไป

คงไปหาหนังสือที่เกี่ยวกับดนตรีนั่นแหละ

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไปที่หอสมุดอีกเลย ยุ่งๆกับเรื่องเรียนแล้วก็ไอ้น้องรหัสตัวดีนิดหน่อย อย่างวันนั้นจู่ๆมันก็โทรมาบอกให้ไปกินMKด้วยกันกับเพื่อนๆมัน คุยเฮฮาไร้สาระไปเรื่อย ผมไม่ซีเรียสเท่าไหร่ ผมอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว ไอ้ทัชกับไอ้แทนแซวแกรนด์ว่ามันมีเจ้าของแถมยังดุ ผมเดาออกได้ไม่ยากว่าคือใคร

ในใจลึกๆมันหน่วงนิดๆ แต่ก็พอทนได้

จนเมื่อเห็นใบหน้าหมองๆของมันวันงานประกวดดาวเดือนก่อนที่ตัวมันจะหายไปจากงาน ผมอดไม่ได้ที่จะออกไปตามหา เห็นมันนั่งอยู่บนม้าหินใต้ต้นไม้ใกล้อาคารเลยเดินเข้าไปทัก

“มาหลบอยู่นี้น่ะเอง” มันหันกลับมามอง ผมนั่งลงตรงข้ามมัน “เห็นหายออกมานานแล้ว นึกว่าหลง...แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวละ ไม่กลับเข้าไปในงาน กำลังมันส์เลย”
“ข้างในมันอึดอัด”

ข้างในงานหรือข้างในใจแกรนด์กันแน่?
ใบหน้าไม่สบอารมณ์ เหมือนหงุดหงิดอะไรตลอดเวลาแบบนั้นไม่น่ามองเอาซะเลย

“เห้อออ มึงนี่นะ...นอกจากปากหมาแล้วยังปากแข็งอีก”
“อะไรของพี่วะ ถ้าจะมากวนตีนก็กลับเข้าไปเลย” นี่กูเป็นห่วงเสือกไล่อีก เห็นกูเป็นพี่รหัสมั้ยวะเนี้ย?
“แล้วที่มึงเป็นอยู่อย่างนี้เพราะอะไรละสัด กูกะจะมาปลอบมึงซะหน่อย แม่งงง..ไอ้ทัชบอกว่ามึงเป็นไรก็ไม่รู้ทำท่าเหมือนคนอกหัก...”
“อกหักพ่อง”
“แล้วที่มึงมานั่งเล่นเป็นพระเอกมิวสิควิดิโอนี่เนี่ยว่าไรสัด!”

เห็นแล้วรำคาญลูกตา อย่างมันไม่เหมาะที่จะมานั่งเศร้า ผมอยากเห็นมันยิ้มเฮฮาปากหมาเหมือนเดิมมากกว่า

“เอาเหอะ..กูมานั่งอกหักเป็นเพื่อน”
“หืม ใครทำพี่กูอกหักวะ?” น้ำเสียงมันดูแปลกใจมาก ทำไมวะ คนอย่างกูจะอกหักไม่ได้เลยเร๊อะ?

แล้วไอ้ที่ถามน่ะ...อยากรู้คำตอบจริงๆรึไง?

“เห้อออออ คนนั้นแม่งโง่ มึงไม่รู้หรอก”

กูแสดงออกขนาดนี้มันยังนั่งบื้อเป็นหมาโง่ที่ไม่รู้อะไร.. .แต่ช่างเถอะ ผมออกมาจากงานเพื่อปลอบมัน อยู่เป็นเพื่อนมัน
ก็ในเมื่อผมเป็นพี่รหัสนี่นา.. .

“แล้วมึงอกหักจากใคร” ผมตัดสินใจถาม มันนิ่งไป แต่ผมมีคำตอบในใจอยู่แล้ว เพียงแต่รอการยืนยันจากปากมันก็เท่านั้น
“คือยังไงดีวะ จะเรียกว่าอกหักก็ไม่ถูก เพราะไม่ได้หลงรัก แค่หงุดหงิดหน่อยๆเวลาที่เห็นมันอยู่กับคนอื่น”
“หึง?หวง?”
“มั้ง”
“แล้วมึงได้ลองบอกความรู้สึกนี้กับเค้ารึยัง?”
“โหย ใครจะกล้า”

ป๊าบบบบบ

“โอ๊ยยย พี่แม่งงง ตบหัวทำไมเนี่ย?”
“ป๊อด! ไอ้สัด”

โธ่แม่งงงง ปากหมาไปทั่วแต่เสือกกลัวกับเรื่องแค่เนี้ย?
เหมือนด่าตัวเอง..แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมกำลังด่ามันอยู่

“ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าเค้ารู้แล้ว มึงถึงได้มานั่งหงอยอยู่แบบนี้ โธ่เอ๊ยยยยยยย.. คิดไปเองทั้งนั้นไอ้ห่า” มันลูบหัวบริเวณที่ฝ่ามือผมไปกระทบ “ในฐานะที่กูเป็นพี่รหัสมึง ขอสั่งให้มึงไปคุยเคลียร์ให้เรียบร้อย...”
“ง่า..”
“ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ก็จะมีพี่รหัสคนนี้คอยอยู่เสมอ ... โอเคนะไอ้น้องรหัสปากหมา”

ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับมึงแล้วนะ กูทำได้เพื่อมึงเท่านี้แหละ

พอกลับเข้ามาในงานอีกครั้ง ตำแหน่งดาวเดือนก็รู้ผล ไอ้แทนมันพลาดตำแหน่งเดือนไปแต่ก็ยังมีรางวัลขวัญใจมหาชนเป็นการตอบแทน ผม ไอ้รอย โกเม่ เดินเข้าไปหาพวกปี1ที่รายล้อมเพื่อนตัวเอง ก่อนจะร่วมกันถ่ายภาพ คนที่เป็นพิธีกรของการประกวดครั้งนี้ก็เข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับน้องรหัสตัวเอง (แต่เหมือนด่ามากกว่า) ผมเดินไปข้างๆไอ้แกรนด์เพราะยังไงผมก็พี่รหัสมัน ไม่แปลกที่จะยืนข้างๆ แต่พี่พอสเนี่ยสิ ยืนอีกข้างของไอ้แกรนด์ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับมันเหรอครับ? เหอๆ แต่ผมเลือกที่จะไม่พูดอะไร รอให้พวกมันเคลียร์กันเองดีกว่า อุตส่าห์ถอยให้ขนาดนี้แล้ว

ผมถ่ายรูปคู่กับไอ้แกรนด์เป็นรูปสุดท้ายก่อนจะลากมันออกมาคุยห่างๆ

“มีไรพี่”
“มึงคุยยัง?”
“โหยยยยยยยย เอาเวลาไหนไปคุย”
“อ่าวเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ...ไปหาไรแดกกัน กูหิว”
“เลี้ยง?”
“กูเคยให้มึงจ่าย?”
“เยี่ยม!”
“ปะ”
“เห้ยพี่ แล้วคนอื่นอะ? ไอ้ทัชไอ้แทน รอมันดิ่ ไปกินด้วยกัน ฉลองปลอบมันหน่อย”

ประเด็นผมคือไม่ได้อยากจะไปแดกข้าวอะไรกับมันหรอก...

“ไม่ได้! มึงมากับกู”

นั่นไง เจ้าของมาตามแล้ว
ต้องให้กูออกโรงเป็นพระรองตลอด แม่มมม

“วอร์มมึงเข้าไปก่อน กูมีเรื่องต้องเคลียกับไอ้แกน”

ผมจ้องตาพี่พอส สายตามันแน่วแน่ ดูเหมือนเราจะเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร ผมจึงหลบออกมา



หมดเวลาของผมแล้วสินะ

ต่อไปนี้จะมีแต่พี่รหัสที่คอยดูแลมึงอย่างห่างๆเท่านั้น



ขอบคุณตัวเองที่ยังไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้.. .ไม่งั้นแม้แต่คำว่า ‘พี่รหัส’ ผมก็ไม่อาจใช้ได้อย่างบริสุทธิ์ใจ





โปรดติดตามตอนต่อไป


หายไป3วัน คิดถึงอะสิ
 
แบบว่าสอบงะ อ่านเยอะมว๊ากกกก ปวดหัวเลย เห้อ
นี่ก็ยังสอบไม่เสร็จนะ เหลือวันที่11อีกวัน .. . แล้วจะหมดสิ้นกับเวรกรรมที่ได้ก่อไว้ 5555+

The Special Side ซึ่งเป็นพาร์ทของพี่วอร์ม...แพรแต่งไว้นานแล้วอะ อย่างที่เคยบอกไป มันค้าง คิดพล๊อตไม่ออก
แต่มาวันนี้ สอบเสร็จ กลับบ้านมาเปิดเพลงของ JV ที่เคยเพ้อถึงเหมือนกัน
ชื่อเพลงว่า If You Stay ไปพร้อมๆกับอ่านของวิชาที่จะต้องสอบในวันที่11ซึ่งเป็นวิชาการใช้ห้องสมุด!
และนั่นคือที่มาของพี่วอร์มกับน้องหมิงค่ะ >///<

ขอบคุณที่ยังรออ่านกันนะคะ จู้บบบบบบบบบ :3
 

[NOoTuNE]

 


สงสารพี่วอร์ม แต่ความรักของพี่มันช่างเท่ส์มากกกก 


ไม่เป็นไรหรอก ฟ้า(คนเขียน) เค้าส่งเนื้อคู่มาดามใจพี่แล้ว 

ปล. สู้ๆๆๆ นะน้องแพร์

[malula]

แรงขับเคลื่อนยังไม่มากพอสำหรับพี่วอร์ม
ถูกใจแกรนด์ อยากดูแล อยากเป็นมากกว่าพี่รหัส
แต่ก็ไม่บอกอะไรออกไปสักอย่าง ไม่กล้าพอ
พอเทียบกับพี่พอสที่ทั้งกล้า ทั้งบ้า ตัวเองก็เลยต้องถอย
ทั้งที่ก็ยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย ก็คงเพราะคำว่าพี่รหัสมันค้ำคออยู่ด้วยแหละ
นี่ก็อีก ตามแอบมองน้องหมิงอยู่ไกล ๆ แล้วถ้าวันนึงน้องมันมีใครมาซิวไปล่ะ
พี่วอร์มต้องไปฝึกการแสดงออกให้มากกว่านี้หน่อยนะ คิดอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้หรอก

[boobooboo]

พี่วอร์มแม่งพระเอกว่ะ

[slurpee04]

กอดปลอบพี่วอร์ม 

[nunnuns]

สงสารพี่วอม

[janamanza]

เขาจะรอตะเองนะจ๊ะ จุบุจุบุ ฮ่าเอาใจช่วยเรื่องสอบนะคะ

[soluna]

เอาพี่วอร์มไปคู่กับน้องหมิง^____^

[hotladyanyavee]

lสงสารพี่วอร์ม แต่ตอนนี้มีเด็กซับน้ำมาช่วยดามแล้วมั้ง

[mur@s@ki]

พี่วอร์ม หนูชอบพี่นะ ขอให้มีความสุขจากใจค่ะ 

[Destiny_Kongz]

สงสารก็สงสารนะ.. แต่ก็ต้องปล่อยให้นายเอกได้กับพระเอกอยู่ดี

แต่ตอนนี้พี่วอร์มเท่มาก !!   

ตอนต่อไปมาต่อเร็วๆนะเค้ารอตัวเองอยู่
แล้วก็ขอให้สอบได้ A ทุกตัวเลยเน้ออออ

[naneku]

น้ำตาไหลพราก

สงสารพี่วอร์ม T T

[jimmyFG]

 

[Maprang_W]

ดีใจกับคู่น้องแกรนด์พี่พอสด้วย เย้ๆจุดพลุๆ 
กอดปลอบพี่วอร์ม น่าสงสาร 
ขอให้อ่านอะไรก็จำได้หมดนะคนเขียน
เราเพิ่งสอบเสร็จ ตอนนี้โล่งเลย 

[double9JH]

ถึงจะโดนหักอก จากน้องแรนด์ แต่ก้ยัง มีเด็ก ซับน้ำ อยุ่นะพี่  ^ ^