หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[snice_cz]

เกลียพี่ฮาร์ทเอาไปเก็บหน่อย ไม่ไหวนะ หึ่ยยย ตอนนี้เลือดกำเดาแทบพุ่ง

[maru]

แกรนด์น่าจะบอกพอสให้หมดนะว่าฮาร์ทพูดอะไรบ้าง

[omuya]

หลากหลายอารมณ์ แต่ตอนนี้ พอส น่ารักว่ะ ^^

[Ayla]

ง้อ กัน บนเตียง

[full69]

กำลังอินกับดราม่า อ่านไปอ่านมาเลือดพุ่งS
 

[ka[ze]na]

ทะเลาะกันแล้วได้ แบบนี้ทุกตอนก็ยอมนะหนูแพร 555+++

[kitty08]

 :haun4:ได้ใจจริง ๆ หลังจากตอนที่แล้วเล่นเอาเซ็งไปเลยน่ะพี่พอส ถ้าฮาร์ทเอาจริงก้อดีน่ะ ความรักจะได้มีอุปสรรคบ้างเป็นการทดสอบว่ารักหรือหลงกันแน่น่ะ แต่ดูแล้วแกรนด์ก้อมั่นคงน่ะ พอความรักเข้ามาน้องแกรนด์เลยเป็นคนน่ารักไปเลยน่ะ :impress3:รอต่อน่ะจ้ะ

[mystery Y]

พี่พอสดราม่าเล็กๆโดนเพื่อนกับแฟนหักหลัง ว่าแต่ดราม่าอยู่ดีๆหื่นซะงั้น

[Baruda]

     
    ขอบคุณ+0+

[mellowshroom]

แกรนด์ อย่าไปคิดมากเลย พี่พอสรักซะอย่างอย่าไปกลัว ..

[white choc~]

น้องแกรนด์ตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมโดนน๊อคเอาท์ในยกที่ 2 อ่ะ 
เพราะถ้าขืนสู้ต่อในยกที่ 3 เห็นที ทวารของน้องแกรนด์คงบานนนนจนหมอไม่รับเย็บอ่ะนะ 


ปล.เม้นเรื่องนี้ครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค๊า

[YounIn]

หวานนนนนนนนน อ้ะ

ชอบบบบบบบบบบ

หายไป แปป เด๋ว แอบ มี ดราม่า 555

แต่ อีก สัก พัก คง จะ มี มา อีก แน่ เลย

ซึ่ง ดำเนิน การ โดย นางชะนี อัน มีนามว่า หมอน

อิอิอิ

รอ อ่าน นะ จ๊ะ

[KARMI]

น่ารักจังเลยน้าา  รอตอนต่อไป สู้ๆนะคะ

[КίmY]

ในที่สุดก็อ่านถึงตอนล่าสุด 
อยากจะบอกว่าน่ารักสุดๆ อ่านไปเขินไป  แอร๊ยยย 
เราชอบๆ  แต่แอบมีดราม่าด้วยล่ะ แงง 
รอตอนต่อไปนะฮะ  :')

[✿PIERRE]

29 - Torture (1)



หลังจากที่เมื่อคืนขึ้นชกกับไอ้เหี้ยพอสที่นอนอยู่ข้างๆ เล่นเอาร่างกายผมระบมไปหมด อดไปเรียน นอนซมหยอดข้าวต้มอยู่ที่หอ มีพยาบาลสุดหล่อดีกรีเดือนมหาลัยเป็นผู้ดูแล บอกให้มันไปเรียนก็ไม่ยอม ไล่ก็ไม่ไป ไม่รู้อะไรของมัน ป่วยแค่นี้ทำอย่างกูจะตายวันตายพรุ่ง

“เฮ้ย! ทำไรวะ” ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่เพิ่งเสร็จภารกิจตากผ้าตรงระเบียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง เจอผมที่กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าตู้เย็นก็รีบปรี่เข้ามาหา

ผมรู้นะว่ามันเป็นห่วง แต่บางทีก็เวอร์ไป แก้วน้ำจะหล่นแตกเพราะมึงนั่นแหละ

“กูหิวน้ำ” ผมตอบมันพร้อมกับรินน้ำ แต่มันรีบแย่งขวดน้ำไปจากมือผม แล้วรินใส่แก้วซะเอง ผมมองมันแบบค้อนๆ “กูไม่ได้เป็นง่อยนะสัด”
“แต่เวลานี้มึงเป็น!”
“...”
“ไปนอน เดี๋ยวกูเอาแก้วไปให้”

ครับ ไอ้เหี้ย

สุดท้ายผมก็ต้องคลานกลับขึ้นเตียง รอน้ำประเคนถึงที่ สบายมั้ยล่ะ? แหม แก้วน้ำธรรมดาไม่ได้ด้วยนะ มีหลอดดูดเพื่อความสะดวกอีก อะไรมันจะบริการดีขนาดน้านนนนนน

“เอาอะไรอีก?”
“หิวรึเปล่า?”
“อยากเช็ดตัวมั้ย?”
“จะดูทีวีช่องไร?”

มันป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องผมทั้งวัน แต่ก็ดีอย่าง ผมไม่ต้องทำอะไรเลย สบายเป็นคุณชาย นอนชี้นิ้วสั่งใช้ไอ้คนที่สมควรเป็นคุณชายอย่างไม่เกรงใจ

คือผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลยครับ แค่ตัวร้อนนิดๆหน่อยๆ(38.7องศาเซลเซียส) ปวดหัวเป็นพักๆ ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ กินอะไรก็ฝืดคอ กลืนไม่ค่อยลง แล้วพอได้กินยาที่ไอ้เหี้ยพอสมันหามาให้ก็หลับปุ๋ย แต่มันดูแลซะผมรู้สึกผิด

“มึงไม่เห็นต้องโดดเรียนเลย ปี3แล้วนะเว้ย”

ผมโพล่งออกไป ผลที่ได้รับกลับมาก็คือสายตาดุๆที่มองกลับมา แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร ผมไม่อยากให้มันโดดอะ โตๆกันแล้ว แค่นี้ผมดูแลตัวเองได้น่า ไม่ใช่เด็กอนุบาลซะหน่อย

หรือมันจะอยากแก้ตัวเรื่องหมอน เรื่องไม่รู้วันเกิดผม และเรื่องที่เป็นคนทำให้ผมต้องนอนป่วยแบบนี้?

เอาเถอะ แบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน

แต่...เอ่อ...อันที่จริง...คือ....ผมยอมรับก็ได้....ว่า....ไม่อยากหายเร็วอ้ะ

เพราะถ้าหายเร็ว ผมก็จะต้องขึ้นชกกับมันอีก ใช่มะ? แต่ถ้าหายช้า ก็ยืดเวลาไปอีกนิด แถมไม่ต้องเจ็บตัวไปอีกหน่อย แต่จากที่มันดูแลผม มันก็อยากให้ผมหายเร็วๆนั่นแหละ คงจะเป็นห่วง(+หื่น)จริงๆ

ด้วยความที่มียาดี บุรุษพยาบาลสุดเพอร์เฟ็ค และตัวผมที่เอาแต่นอนเป็นง่อย ดังนั้นในวันถัดมา ผมจึงหายไข้เป็นปลิดทิ้ง แต่ยังมีอาการปวดแถวๆสะโพก เอว และบั้นท้ายนิดหน่อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

ปัญหาที่แท้จริงคือไอ้พวกเพื่อนชอบแซว

ผมเดินตรงไปยังห้องเรียน เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนพวกมันล้อแน่ๆ แต่ก็เริ่มชินซะแล้ว วันไหนไม่โดนล้อจะรู้สึกแปลกๆเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง

เปิดประตูเข้าไป พวกมันนั่งที่ประจำ ไอ้ทัชเห็นผมแล้ว

เอาละ เตรียมพร้อมรับฟังใน 3 2 1 ...

“ไอ้แกน เลิกเรียนแล้วมีคนรอมึงอยู่ใต้ตึกน่ะ”

อะอ้าว ไม่ได้จะแซวกูเหรอ?

“ใครว่ะ?” ผมถามกลับไป แต่ไอ้ทัชเพียงแค่ยักไหล่ น้ำเสียงที่มันบอกผมเมื่อกี้ก็นิ่ง ราบเรียบ ไม่ได้หวือหวาเหมือนตอนที่ไอ้เหี้ยพอสมันเข้ามานั่งเรียนด้วย

“แอบมีชู้เหรอมึง ระวังตายไม่รู้ตัว” ปากหมาๆจากไอ้แทนที่กำลังเล่นเกมในไอโฟน

แต่ผมไม่สน นั่งลงข้างไอ้ทัชแล้วถามมันว่า

“เอาดีๆสัด ใครมาหากู?”
“อะ เอาไปดูเองเหอะ กูก็ไม่รู้จริงๆวะ”

ไอ้ทัชยัดโอโฟนเคสน้ำตาลมาให้ผม ผมก้มลงดูอย่างงงๆ

หลังเลิกเรียนแคลเสร็จ บอกให้แกรนด์รอเจอพี่ใต้ตึก

เบอร์ที่ส่งมาเป็นเบอร์ที่ไอ้ทัชไม่ได้เซฟไว้ แสดงว่าไอ้ทัชไม่ได้สนิทหรือรู้จักจริงๆ ผมส่งคืนให้มันในขณะที่สมองประมวลผลอย่างด่วนจี๋

“พี่พอสเหรอว่ะ?”
“ไม่มั้ง” ผมตอบ “เบอร์นี้กูไม่เคยเห็น”
“แล้วใครว่ะเนี่ย? ทำไมไม่ส่งข้อความหามึง จะส่งหากูทำซากอะไร” ไอ้ทัชมันคงอารมณ์เสียแหละครับ ไอ้คนส่งข้อความมาดันเห็นมันเป็นทางผ่าน
“แทนตัวเองว่าพี่ด้วย...หรือจะเป็นพี่รอย พี่โอ สายรหัสมึงอะ”
“กูเซฟเบอร์ไว้ครบทุกคน แล้วทำไมพี่เค้าจะต้องเจอมึงด้วยวะ?” มันว่าพร้อมขมวดคิ้ว
“เสือกรู้ด้วยว่ากูเรียนวิชาอะไร ที่ไหน” แอบน่ากลัวนิดๆแหะ “หรือว่าจะเป็นรุ่นพี่สาวสวยที่แอบชอบกูแต่ไม่กล้ามาขอเบอร์กูตรงๆ เลยไปขอเบอร์มึงแทนไง 55555+”
“เพ้อเจ้อ..หน้าอย่างมึงถ้าเป็นผู้ชายก็ว่าไปอย่าง”
“สัด”
“ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวเลิกเรียนก็รู้เอง”

นั่นสินะ
แล้วสรุปใครกัน?




ผมลงจากตึกมาพร้อมกับไอ้ทัช บอกให้ไอ้แทน กิ๊ง ส้มโอ เมฆ กลับไปกันก่อนได้เลย เพราะผมกับทัชอ้างว่ามีธุระต่อ แต่อันที่จริงแล้วไม่ได้ไปไหนมารอดูคนที่นัดเจอผมต่างหาก

เวลา16.12 น.

เวลาเลิกเรียนส่วนใหญ่ของพวกภาคปกติ คนเยอะแยะยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เดินกันให้ควั่ก แล้วแบบนี้จะหาเจอมั้ยว่ะเนี่ย? สายตาผมกับไอ้ทัชสอดส่องคนที่คาดว่าจะรู้จักในฝูงชน แต่บังเอิญผมมันสูงมาตรฐานชายไทย เลยได้แต่มองไหล่คน ไม่ก็ต้องเขย่งเอา (อนาถจริง)

มองซ้ายมองขวา หาตามซอก ส่องตามมุม ก็ยังไม่เจอคนที่นัดผม เลยตัดสินใจเดินไปนั่งที่โต๊ะดีกว่า ยืนหาแบบนี้นานๆมันเมื่อย

“มึงไม่ไปไหนต่อเหรอวะ?” ผมถามคนที่นั่งตรงข้าม แอบเกรงใจมันเหมือนกัน
“เดี๋ยวทิวาลงมา แล้วไปดูหนังกันต่อ”
“อะหะ” คือมึงไม่ได้เป็นคนดีขนาดที่มานั่งรอเป็นเพื่อนกูสินะ ประโยคนี้ผมได้แต่คิดในใจ
“ทิวาเลิกเรียนละ .. เอางี้ เดี๋ยวกูส่งข้อความกลับไปให้ว่ามึงนั่งรออยู่ตรงนี้ กูไปก่อนนะ” ไอ้ทัชลุกขึ้น “บอกกูด้วยว่าใครบังอาจใช้กูเป็นทางผ่าน” มันบอกก่อนจะเดินหันหลังไปหาทิวาที่กำลังลงบันไดมา

แล้วทั้งคู่ก็เดินควงแขนกันออกไป...

อิจฉาโว๊ยยยยยยยยยยยย

อะไร? ไม่ต้องมามองผมแบบนั้น...หะ? อะไรนะ? เฮียพอส? ไอ้เหี้ยพอสอะนะ? ให้ผมไปควงแขนมัน?...รอให้4Gเข้าประเทศไทยก่อนเถอะครับคุณ

ผมนั่งเล่นเกมในไอโฟนไปเรื่อย กะว่าจะรอไอ้คนที่นัดเจอผมสักพัก หากเกิน20นาทีแล้วผมจะไม่รอมัน เป็นคนนัดซะเปล่า ชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่บอก ดันมาสายไม่ตรงตามนัด ถ้ามันมาเมื่อไหร่ผมจะด่าให้เสียหมาเลย

เริ่มหงุดหงิดนิดๆ ผมเคลียร์ด่านสเตจแรกจบหมดแล้ว ก็ยังไม่มีคนไหนเข้ามาทักผม

ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว คนอื่นรอผมได้ แต่ผมรอคนอื่นไม่ได้ เวลามีนัดอะไรผมมักจะไปเลทสัก15นาทีเสมอ เหตุผลเพราะถ้าผมไปถึงแล้วคนยังไม่ครบจะออกอาการทันที

ตอนนี้ 16.30 น.

อีก5นาทีถ้าไอ้คนนัดไม่มา ผมจะกลับหอ

แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนนั่งลงตรงข้ามผม ที่ที่ไอ้ทัชเคยนั่ง ผมค่อยๆเงยหน้ามอง

เฮ้ยยยย!!!

ผมเบิกตากว้าง ตะลึงกับคนที่นั่งลงโดยไม่ขออนุญาต แต่ผมก็รีบเก็บอาการนั้น ปรับสีหน้าเป็นเคร่งเครียดเพราะคนตรงหน้าเป็นบุคคลที่ผมคาดไม่ถึง

ไอ้ความหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วยิ่งเพิ่มขึ้นสูง

“มีอะไร?” ผมเอ่ยปากถามทันที ไม่อยากให้คนตรงข้ามนั่งนานๆ เพราะตอนนี้สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่โต๊ะผมแล้ว ชายร่างสูง เสื้อนักศึกษา ไร้เนคไทด์ กางเกงยีนขาเดฟ ไม่บ่งบอกว่าสถาบันไหน ตัดผมสั้นเกรียนทั่วทั้งหัว ใส่แว่นสีชา ขาแว่นสลักแบรนด์เนมชื่อดัง แต่แม่งหล่อเหลือร้าย เจาะหูรู้เบอเริ้ม ชายคนนี้กำลังเป็นที่สนใจของสาวๆในคณะผม แต่ในขณะเดียวกัน นักศึกษาชายหลายคนที่เดินไปมาก็สนใจเช่นกัน

แต่สายตาเหมือนอยากจะเอาฝ่าเท้ามารุมกระทืบไอ้คนตรงข้ามนี้ซะมากกว่า

ซึ่งผมภาวนาให้เป็นแบบนั้น

“เลิกกับไอ้พอสรึยัง?”

เหอะๆๆๆ ถ่อมาถึงถิ่นแต่เสือกถามคำถามยั่วโมโห

“คิดว่าไงล่ะ?” ผมตอนกวนตีนกลับไป ไม่รู้ว่าไอ้พี่ฮาร์ทมีสีหน้ายังไงเพราะแว่นใหญ่ที่บดบังไปกว่าครึ่ง แต่ถ้าให้เดาก็คงอยากจะฆ่าผมตรงนี้เลยละมั้ง

“ถ้ามึงไม่เลิก กูก็จะทำให้พวกมึงเลิกกันเอง!!” พูดจบไอ้พี่ฮาร์ทมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาฝั่งผมฉุดให้ผมลุกขึ้นทันที

“ปล่อยกู!!” ผมพยายามยื้อนั่งลงเหมือนเดิม แต่แรงแม่งเยอะมาก บวกกับคนอื่นๆที่เริ่มมองมาอย่างสงสัย ผมเลยต้องจำใจลุกขึ้นเดินตามมันไปอย่างช่วยไม่ได้

“เห้ย ไอ้แกรนด์ จะไป...” เสียงตะโกนเรียกผม ทำให้ไอ้คนที่กำลังลากผมหยุดเดิน หันกลับไปมอง

คนที่ช่วยชีวิตผมไว้คือพี่วอร์มนั่นเอง ข้างๆเป็นพี่รอยกับพี่โกเม่ 3คนนั้นเหมือนเดินผ่านมาเห็นผมพอดีเลยตะโกนเรียก แต่ก็ทำหน้างงว่าไอ้สกินเฮดนี่มันเป็นใคร

ผมถือโอกาสนั้นสะบัดแขนหลุดจากการจับกุม แต่ก็ยังไม่ไวพอ เพราะคีมเหล็กนั่นคว้าผมไว้ได้ทัน ไอ้พี่ฮาร์ทก้มลงมากระซิบเสียงเหี้ยมใส่หู

“ถ้าไม่อยากตายก็พูดดีๆนะไอ้สัด”

พี่วอร์มเดินเข้ามาแล้ว แรงบีบที่แขนยิ่งกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ

“หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้ ทำให้คนข้างๆต้องปล่อยแขนผม ไม่อย่างนั้นอาจถูกสงสัยเอาได้
“เออ จะไปไหนวะ?..แล้วนี่..ใคร?” พี่วอร์มพูดเสียงโหดเหมือนเดิม ปรายตาไปยังพี่ฮาร์ทที่ยังยืนล้วงกระเป๋าจ้องพี่วอร์มเขม็ง
“รุ่นพี่สอนพิเศษ” เสียงตอบมาจากคนที่ยืนซ้อนด้านหลังผม
“ห๊ะ?” เสียงผมกับพี่วอร์มดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แต่แรงบิดที่หลังทำให้ผมต้องรีบเปลี่ยนอากัปกิริยาอีกครั้ง
“อะ..อ๋อ...ใช่ นี่รุ่นพี่สอนภาษาอังกฤษผมเอง” พี่รหัสทำหน้างงๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ซักถามอะไร ไอ้พี่ฮาร์ทมันก็พูดว่าขอตัวแล้วดึงผมไปด้วยทันที

“ไอ้แกรนด์มันเรียนอิ๊งเทอม2ไม่ใช่เหรอว่ะ?” พี่รอยที่เป็นผู้สังเกตการณ์ถามอย่างงงๆ
“เพิ่งรู้ว่าน้องรหัสมึงขยันจนต้องจ้างรุ่นพี่มาสอนพิเศษ” พี่โกเม่มองตามหลังรุ่นน้องกับรุ่นพี่ที่ไม่คุ้นด้วยสายตาเปล่งประกาย “รุ่นพี่นั่น...ไม่เคยเห็น แต่หล่อดีวะ ตรงสเป๊คกูเลย”

ส่วนพี่วอร์มนั้นได้แต่ยืนนิ่ง ในสมองกำลังครุ่นคิดบางอย่าง...




HEART ♥
(image: 2P SouthSide)


โปรดติดตามตอนต่อไป



Trick or Treat ?
Happy Halloween Day นะค้า ^___^

(เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่6 โหวตวันสุดท้ายยยยยยยยยยย ไม่รู้ว่ามีสิทธิโหวตรึเปล่า แต่เลือกยากมากกก
แล้วก็แอบไปเห็นบางท่านที่โหวตให้เรื่องของแพรในรอบคัดเลือก1-15ตุลาคม ถึงแม้จะมีไม่กี่เสียง แต่แพรก็ขอขอบคุณมากๆๆๆๆนะคะ แค่นี้แพรก็ยิ้มหน้าบานแล้ว อิอิ)

งวดนี้อัพช้าไปหน่อย แหะๆ *กราบงามๆ*
แบบว่ากำลังเห่อนิยายที่เหมามาจากงานหนังสืออะคะ อ่านไม่ลืมหูลืมหา น้ำไม่อาบ ข้าวไม่กิน คอมไม่เปิด นอนเน่าอยู่บนเตียง
ยังดีที่มะม๊าแพรขุดแพรลงจากเตียง ไล่ให้ไปอาบน้ำกินข้าวได้บ้าง ฮ่าๆๆๆ


มาถึงเรื่องอิมเมจกันบ้าง...หลายๆเสียงเรียกร้อง อยากเห็นหน้าค่าตาของหนุ่มๆเรื่องนี้
อันที่จริงแพรอยากให้แต่ละคนจิ้นกันเองมากกว่า ไม่อยากขัดจินตนาการ
แล้วแพรก็ยังไม่เจอรูปไหนที่ตรงกับความคิดของแพรเลยอะ จริงๆนะ ._.
(ยกเว้นไอ้พี่ฮาร์ทเนี่ยละ ที่รับต้นแบบมาจาก 2P SouthSide มาเต็มๆ อิอิ)
แต่ถ้าเกิดใครอยากเสนออิมเมจพี่พอส น้องแกรนด์ ทัช แทน คนอื่นๆก็แปะภาพไว้เลยนะคะ
หลายๆคนหลายๆรูปเลยเนอะ เผื่อตรงใจแล้วจะนำลงบทความค่า

ส่วนหนังสือทำมือ...แพรอยากให้แต่งจบก่อนอะคะ ไม่อยากให้มันค้างคา เดี๋ยวมีปัญหาแบบหลายๆกรณี
แต่ถ้าแต่งจบแล้วจะทำหนังสือแน่นอน ต่อให้มีคนซื้อแค่10คนก็ตาม


สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณมากคะจุ้บๆ ^3^

[ข้าวเหนียวหมูปิ้ง]

จิ้ม

ดีนะ เกือบไปนอนละ แต่แอบเห็นก่อน รอตั้งนาน 

ไอ้พี่ฮาร์ทจะลากแกรนด์ไปไหนนนนน กรี้ดดดดด พี่วอร์มบอกพี่พอสเร้ววววววววววววววววว 

[pimmae12]

เอาจริงๆพี่ฮาร์ทนี้ตั้งใจจะแย่งแฟนของพี่พอสทุกคนเลยรึไงฮะ นิสัยไม่ดีอ่ะ 

[Graceful_Kob]

งานเข้าแล้วไงแกรนด์ ไอ้พี่ฮาร์ทมันจะมาไม้ไหนเนี่ย 


ป.ล. เรื่องอิมเมจตามจริงก็ชอบจินตนาการเอามากกว่า แต่ถ้ามีก็ดีนะคะ

Happy Halloween Day

[wikawee]

เกือบหัลบซะล่ะ   นั่งรอนอนรอทุกวันเลยนะครับ  555
พออ่านแล้วก็นอนไม่หลับซะงั้น  พรุ่งนี้กลัวไป รร. ไม่ไหวอ่ะ  คิกๆๆ
ยิ่งอ่านยิ่งติด หนุกมากๆเลยครับ  มาต่อไวไวน้า  รักพี่แพรที่สู้ดดดดดดด
แต่แอบเสียดายทัช ที่คู่กับทิวาอ่ะ  กระซิกๆๆๆ

[beer]

ไอ้พี่ฮาร์ทนี่มันยังไงมารความสุขซะจริง

รักเพื่อนหรือรักตัวเองกันแน่ว่ะ

หมึดหมัน สาธุ พอสรีบมาจัดการมันไวๆ จัดหนักจัดเต็ม เน้นๆ ไม่ต้องยั้งไปเลย 

[maru]

ฮาร์ทนี่จะอะไรนักหนาเนี่ย วุ่นวายกับแกรนด์ทำไม วอร์มน่าจะเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติใช่ไหม ช่วยแกรนด์หน่อย ไม่ก็บอกพอสที

[nightsza]

อิพี่ฮาร์ทนิ ทำไมต้่องมาขัดขวางถึงขนาดนี้ด้วย ไม่รู้ว่าทำเผื่อตัวเองหรือเพื่อใครกันแน่

[matilda.taon]

อิพี่ฮาร์ทนี่ ไม่จบแฮะ พี่พอสช่วยเคลียร์ทีเหอะ 

อยากได้หนังสือน้า ถ้าทำบอกด้วย ซื้อแน่ ชอบ

[arisa_sa]

คุณฮาร์ทจะทำอะไรแกรนด์น้อยของเราเนี่ย พี่พอสจัดการด่วนเลย 

ขอบคุณมากค่ะ

[malula]

ฮาร์ทเป็นไรมากไหมนี่
แน่ใจว่าที่ทำอยู่นี่เพราะรักยัยหมอน ไม่ใช่แอบรักพี่พอสอยู่นะ

[bobby_bear]

ทำไมต้องกลัวฮาร์ทขนาดนั้น คนช่วยก็ตั้งเยอะ
โวะ น้องแกรนด์นี่

[วงกลม]

   พี่ฮาร์ทททททท มายุ่งทำไมมมมม

ฟ้องไปเลย คนช่วยเยอะแยะ 


                 

[NOoTuNE]

เชี่ยพี่ฮาร์ทมรึงเป็นไรมากป่ะ ไอ้สลิด


หมอนนี่ เจ้าชีวิตมรึงเหรอ ถึงได้ยอมทำแบบนี้หรือ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอก รักจริงต้องเสียสละ ยอมทำทุกอย่างให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข ถรุยยยยส์


อิพี่พอสรีบมาจัดการเคลียร์ปัญหาตัวเองด่วนๆ ไม่ยอมแล้วนะเว้ยย น้องเจ็บทั้งตัวและใจเพราะเรื่องนี้ มากเกินไปแล้วนะ 

[takara]

ซวยแล้วงัยอะ จะเกิดรัยขึ้นกะแกรนด์ป่ะเนี้ย

[PetitDragon]

เดี๊่ยวไอ้พี่ฮาร์ทต้องได้แดกตีนใครซักคน