หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[snice_cz]

โว๊ะ อิมเมจฮาร์ท หล่อเหลือร้ายจริงๆ จ้า หล่ออ่าาาาาาา ชอบๆ โอ่ยย ถ้าพี่พอสรู้ความจริงจะเป็นไงเนี่ย ไม่อยากจะคิด

[m_pop91]

เซ็งไอ้ฮาร์ทนี่แหละเป็นไรมากไหมครับตามมาราวีอยู่ได้

[omuya]

นิสัย!!!

[befol2e]

โอ้ยยย แล้วใครจะมาช่วยแกรนด์ล้ะเนี่ย
พี่ฮาร์ทจะเอาแกนน้อยไปหนายยยย????
ใครก็ได้เอาอิตาพี่หัวล้าน (ได้ข่าวว่าแค่สกินเฮด) นี่ไปเก็บทีเห๊อะ
ชอบมาทำร้ายแกนน้อย
น่าจะให้พี่โกเม่ฉุดไปปล้ำซ้ะ เผื่อจะหายเกลียดเกย์ 

ตามลุ้นค่าาา

[mystery Y]

ไอ้พี่ฮาร์ทนี่จะวุ่นวายไปถึงไหน ชิส์!บังคับให้คนอื่นเลิกกันอยู่ได้!!

[EverGreen™]

อิพี่ฮาร์ทนี่กวน__นะ

 

ปล.พี่โต้งหล่อมากกกกกกก 

[nunnuns]

ไอ้คุณพี่ฮาร์ทจะทำอะไรนั่นนน อย่านะ เดี๋ยวจะโดนดีนะเว้ยเห้ยย

[mellowshroom]

ฮาร์ทจะทำอะไร .. 

[✿PIERRE]

29 - Torture (2)


ตลอดทางผมพยายามนิ่งๆ ไม่อยากโวยวายอะไรมากเพราะคนเยอะ ไอ้พี่ฮาร์ทมันก็คงรู้ดีว่าผมไม่อยากขายหน้า ถึงได้ใช้โอกาสนี้บีบข้อศอกผมจะเจ็บระบมไปหมด มันลากผมมายังรถสปอร์ตคันเดิม ยัดตัวผมเข้าไปนั่ง ปิดประตูเสียงดังอย่างไม่กลัวว่ามันจะหลุดออกมา


แต่หน้าอย่างผมมีเหรอจะเข้าไปนั่งง่ายๆ?

ในเมื่อมันยัดผมเข้าไปในรถได้ ผมก็มีมือมีตีนออกมาได้เหมือนกันละน่า


“หยุดเลยไอ้สัด!” คนที่กำลังอ้อมไปฝั่งคนขับตะโกนด่าผมทันที แต่ผมไม่สนแล้ว


ขอกูหนีก่อนเถอะ


แต่ไอ้พี่ฮาร์ทมันไวมากครับ เพียงแค่ไม่กี่วิมันก็เข้าถึงตัวผมได้อย่างรวดเร็ว สายตาหลังกรอบแว่นจ้องผมแบบที่ไม่ต้องมองทะลุก็รู้สึกได้


“เหอะ! ผัวเยอะดีนี่มึง จะวิ่งกลับไปหาไอ้คนเมื่อกี้ล่ะสิ”
“เออ!!! ปล่อยกูได้รึยัง”


ในเมื่อแม่งอยากจะยัดเยียดให้ ก็รับแม่งเต็มๆเนี่ยล่ะ


“ไม่! แต่ว่างๆก็ไปตรวจเลือดบ้างนะ เผื่อเป็นเลือดบวกแล้วกูจะจองที่ในวัดพระบาทน้ำพุให้”
“สัดเอ๊ยยย ไหนว่าเกลียดเกย์ไงวะ ปล่อยกูสักที!” ผมย้ำสิ่งที่มันเคยพูด แต่ไอ้คนพูดก็เหมือนกลืนน้ำลายตัวเอง ไม่สนว่าเคยพ่นอะไรออกมา
“คิดว่ากูพิศวาสอยากจับมึงนักเหรอ?”
“ก็ปล่อยสิวะไอ้เหี้ย”
“ปล่อยก็โง่สิวะ เดี๋ยวมึงก็หนีอีก”
“แม่ง...เออๆ ปล่อยกูก่อน กูไม่หนี แต่กูเจ็บ”


สิ้นคำ มันก็ปล่อยแขนผมอย่างแรง ผมสะบัดแขนให้คลายอาการปวดนิดหน่อย ผมกับมันยืนอยู่ข้างรถสปอร์ตสีเหลืองแสบตา สร้างความเด่นจนคนรอบข้างเริ่มหันมามอง


“มีไรก็พูดกันตรงนี้” ไม่อยากเสี่ยงขึ้นรถมัน ผมยังรักตัวกลัวตายอยู่ อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆโดยที่ไม่ต้องลากไปมาให้เสียเวลา

ไอ้พี่ฮาร์ทนิ่งไปสักพักก่อนจะขยับปาก

“กูบอกให้มึงเลิกกับไอ้พอส” คราวนี้ไอ้พี่ฮาร์ทไม่ได้ตะคอกหรือขู่เสียงดังเหมือนอย่างเคย ผมแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ยังคงความระแวงไว้
“เหอะ ถึงกูเลิกกับพี่พอสไป ก็ไม่ได้ช่วยให้คนชื่อหมอนกลับมาคบกับพี่พอสเหมือนเดิมหรอกนะ” ผมพูดจี้จุดตรงๆ และดูเหมือนจะจี้ได้ถูกจุดซะด้วย “อีกอย่างมึงรักคนชื่อหมอนไม่ใช่เหรอ? มึงก็กลับไปง้อสิวะ...อ้อ...หรืออยากทำตัวเป็นพระรองที่แสนดีช่วยให้นางเอกกับพระเอกสมหวัง เหอะๆ” ผมทำเสียงล้อก่อนจะปิดท้ายด้วยความสมเพช ไอ้พี่ฮาร์ทมันหันไปมองทางอื่นคล้ายกับไม่อยากรับรู้เรื่องนี้


จะว่าสงสารก็สงสาร แต่เสือกร้ายกับกูก่อนทำไมล่ะ? พูดดีๆมาเตือนกูดีๆแต่แรกก็จบแล้ว


“บอกไว้ก่อนนะ ตราบใดที่พี่พอสยังรักกูอยู่ กูก็จะไม่มีวันเลิก ต่อให้มึงหรือคนชื่อหมอนมาตรอมใจตายตรงหน้าก็ตาม” คนฟังหันหน้ากลับมามองผมอีกครั้ง
“ไอ้พอสเห็นมึงเป็นแค่ของเล่น” อีกครั้งที่มันใช้น้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่มีอะไรให้เดือดร้อน แต่ผมยอมให้มันทำป่าเถื่อนเสียงดังใส่ดีกว่านิ่งสงบแบบนี้



เพราะมันแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พูดนั้นจริงจัง...จนน่าหวั่นกลัว




แต่ผมจะมาหวั่นไหวเพราะคำพูดแค่นี้ไม่ได้ ผมเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากคนอื่น ไอ้พี่ฮาร์ทมันอาจจะแสดงละครปั้นเรื่องมาหลอกผมอยู่ เพื่อตัวเองใครๆก็สามารถเป็นได้ทั้งนั้น ไม่สนหรอกว่าวิธีการมันจะเลวร้ายสักแค่ไหน



“มึงรู้จักไอ้พอสดีแค่ไหน?” คนข้างตัวหันกลับมาถาม



เป็นคำถามที่ผมไม่อยากตอบ



“เหอะๆ มึงก็สถานะเดียวกับกูนั่นแหละ โง่แล้วอวดฉลาด” จากตอนแรกที่ผมควรสมเพชมันแต่ตอนนี้กลับโดนมันดูถูก


สถานะเดียวกับไอ้พี่ฮาร์ทงั้นเหรอ?
ตกลงยังไงกันแน่?



“มึงคงไม่รู้สินะ งั้นเดี๋ยวกูจะช่วยให้มึงตาสว่างเอง...ขึ้นรถ”
“กูบอกแล้วว่าไม่”
“ตามใจ อยากหูหนวกตาบอดตลอดไปก็เชิญ”


ไอ้พี่ฮาร์ทไม่ดึงดันผม เดินอ้อมไปฝั่งคนขับเหมือนเดิม

เอาไงดีวะ?
แต่คราวที่แล้วมันก็พาไปส่งหอดีนี่หว่า ไม่ได้ทำอะไรให้ต้องเจ็บตัวเหมือนในห้องน้ำอีก

ขณะที่ผมกำลังตัดสินใจนั้นเจ้าของรถก็เปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่

สุดท้าย...ผมก็เลือกที่จะเปิดประตูและแทรกตัวเข้าไปนั่งด้วยความสมัครใจ


“หึ ไหนว่าไม่ไง?” พี่ฮาร์ททักทันทีที่ผมหย่อนก้นลงบนเบาะ
“จะพากูไปไหน?” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ ตอนนี้คนขับสตาร์ทรถและออกตัวอย่างช้าๆ
“โรงแรม”
“ห๊ะ! ไอ้สัด!! จอดเลย!!!”


เหี้ยเอ๊ยยยย ไม่น่าหลวมตัวเชื่อคำพูดพล่อยๆของแม่งเลยจริงๆ


“หุบปากซักทีเหอะ โวยวายอยู่ได้ กูยังพูดไม่จบ” ไอ้พี่ฮาร์ทบอกอย่างรำคาญในขณะที่ผมก็ยังพยายามที่จะลงจากรถให้ได้
“เชี่ย ก็มึงจะพากูไปโรงแรม!”
“โรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานหมั้นของไอ้พอสอะจะไปมั้ย!?”


...
งานหมั้น?




“งานหมั้นของไอ้พอสกับหมอน” มันย้ำโดยที่ผมไม่ต้องถามซ้ำ “ถึงจะจัดปีหน้า แต่ครอบครัวของไอ้พอสกับหมอนก็ตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้ว รอให้หมอนกลับมาจากสวิสแค่นั้นแหละ”


ตัวผมชาวาบ มือเย็นเฉียบ สมองเริ่มคิดไปต่างๆนานา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโกหกตัวเองว่าคนข้างๆมันแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อที่จะให้ผมไม่เชื่อมั่นในตัวบุคคลที่กำลังพูดถึง


ผมก้มลงมองแหวนโดยไม่รู้ตัว



“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”

คำพูดของคนที่มอบแหวนนี้ให้ลอยเข้ามาในหู




“ก็ช่วงนั้นเอ็งไปสวิส พอกลับมาข่าวก็เงียบไปแล้ว ลืมๆกันไปเลยไม่มีใครบอกเอ็ง”

คำพูดจากรุ่นพี่สโมในตอนที่ผมกับไอ้เหี้ยพอสติดอยู่ในตึกแล้วเจอลุงภารโรงก็ดังต่อเข้ามา



แต่...มันอาจจะบังเอิญก็ได้
ผมพยายามเข้าข้างตัวเอง



“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่มึง”

อย่า...อย่าพูดแบบนี้
มันจะดีกว่าถ้าหากพี่ฮาร์ทก่นด่าผมว่าโง่ เกย์ไร้สมอง โดนหลอกบอกรัก ทั้งๆที่คนๆนั้นเค้ามีคู่หมั้น มีเป้าหมายที่จะต้องแต่งงานไว้แล้ว


จะโกหกกูทั้งทีทำไมต้องเอาเรื่องหมั้นของครอบครัวมาหลอกด้วย...โกหกเรื่องอื่นไม่ได้เหรอไง...

เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...แม้ใจจะเทไปทางฝั่งเชื่อมากกว่าแล้วก็ตาม

ต้องถาม...ต้องคุยให้รู้เรื่อง

ทั้งๆที่คิดว่าคืนก่อนเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมดันชะล่าใจเอง นึกว่ามันเล่าหมดทุกอย่าง  สารภาพจนหมดเปลือก เลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก


“แล้วยังติดต่อกับหมอนอยู่รึเปล่า?”
 “จะรู้ไปทำไม?”
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ชอบให้ตอบคำถามด้วยคำถาม”
“ครับ ขอโทษครับ”
“ตอบสิวะ”
“ก็...มีโทรคุยกันบ้าง”



ผมน่าจะรู้นะ...ว่าไอ้พวกที่ตอบคำถามด้วยคำถาม มักจะมีอะไรผิดบังหรือไม่ก็อยากเลี่ยงเสมอ เหมือนที่ผมปิดบังมันเรื่องพี่ฮาร์ทจะเอาผมในห้องน้ำไง

ไม่...ผมจะตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องคุย ต้องโทรถามให้รู้เรื่อง!

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ล้วงประเป๋าเสื้อเพื่อหยิบโทรศัพท์ จู่ๆรถก็เบรคจนหลังเด้งขึ้นมา



เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!



“เชี่ยเอ๊ย!!” พี่ฮาร์ทสบถลั่น คงไม่ใช่เพราะกลัวรถเป็นรอยหรอก แต่เพราะรถที่พุ่งตัดเข้ามาขวางอย่างไม่กลัวเกรงซะมากกว่า


ไม่ใช่บีเอ็มสีดำที่คุ้นตาเท่านั้น ร่างสูงที่กำลังก้าวลงจากรถก็คุ้นตาเช่นกัน ชุดนักศึกษาที่ผมรีบให้แบบลวกๆเมื่อเช้า กางเกงยีนส์แบรนด์ดังแต่ไม่ได้ซักมา3วัน...ทั้งหมดนั่นต่อให้หันหลังผมก็รู้ว่าคือใคร


คงไม่ต้องโทรแล้วละมั้ง...ในเมื่อมาหาถึงที่


ใบหน้าที่เรียกเสียงกรี๊ดเหล่าสาวแท้สาวเทียมกำลังบึ้งตึง ไม่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หรือลักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้ม ช่วงขายาวก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวรถและกระชากผมลงทันใด


“โอ๊ย”

วันนี้กูโดนกระชากกี่รอบแล้ววะเนี่ย?


“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเจอมัน!!” ไอ้เหี้ยพอสตะคอกใส่ผม แรงบีบที่แขนนั่นบ่งบอกได้ดีว่ามันโกรธมากแค่ไหน ทำเอาไอ้ที่พี่ฮาร์ทมันลากผมเมื่อกี้กลายเป็นเด็กจูงมือไปเลย


แต่เวลานี้ผมไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้ว...เพราะความรู้สึกทั้งหมดนั่นถูกกลบเกลื่อนด้วยความเสียใจที่รอการยืนยันบางอย่าง


“ปล่อย” รู้สึกว่าจะใช้คำนี้เปลืองเหมือนกัน ผมพยายามขืนตัวไม่ขึ้นรถบีเอ็มที่เปิดประตูค้างไว้ ไม่รู้ว่าสายตาผมมันแสดงความเสียใจ เจ็บปวด สงสัย อยากรู้ หรือความหวังออกไปบ้างรึเปล่า เพราะคนที่จ้องมองกลับมาถึงกับชะงักไป


ไอ้เหี้ยพอสปล่อยผมแต่โดยดี และหันไปจัดการกับคนที่ทำให้ผมได้รู้ความจริง


“ไอ้เหี้ยฮาร์ท มึงทำอะไรแกรนด์!!!” อดีตเพื่อนสนิทคว้าคอเสื้อหมายจะต่อยให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ลง ส่วนอีกฝ่ายก็ยิ้มเยาะ ท่าทางสบายๆยั่วโมโห
“กูช่วยมึงนะไอ้พอส”
“ไม่ยักรู้ว่ากูขอความช่วยเหลือจากมึงเมื่อไหร่”
“เวลาถึงงานหมั้นจะได้บอกน้องแกรนด์เค้าง่ายๆไง”


คนที่กำลังกำคอเสื้อถึงกับนิ่งอึ้งไป


“มึง...ว่าอะไรนะ?”
“กูก็แค่ช่วงสงเคราะห์ กะว่าจะพาน้องแกรนด์เค้าไปดูสถานที่จัดงานหมั้นมึง...”
“ไอ้เหี้ย!!!!!!”



พลั่ก!!


หมัดที่ค้างไว้เมื่อสักครู่ชกเข้าเต็มๆโดยไม่สนว่านี่คือกลางถนนและเริ่มมีคนยืนมองเหตุการณ์นี้ แต่ไอ้เหี้ยพอสมันเข้าไปดึงตัวพี่ฮาร์ทที่ล้มลงพิงประตูรถตัวเองขึ้นมาแล้วซัดอีกหมัดเข้าจังๆ ฝ่ายที่โดนอัดเข้าไป2หมัดก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ลุกขึ้นมาปัดป้องแล้วเหมือนกัน

กลายเป็นมวยคู่เอกกลางท้องถนน


“หยุด!!”

ปล่อยให้ชกกันจนสาแก่ใจแล้วค่อยตะโกนคำนี้ ผมยืนมองทั้งคู่ที่แยกห่างออกจากกันแล้ว คงเพิ่งนึกได้ละมั้งว่านี่กลางถนน แต่ยังดีที่อยู่ในเขตมหาวิทยาลัย รถเลยไม่เยอะเท่าไหร่ แต่คนมุงดูเนี่ยสิที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เหอะๆ ก็คนมีเรื่องดันเป็นขวัญใจสาวๆที่รู้จักกันไปทั้งมหาลัย คู่ชกก็หล่อใช่เล่น รถยุโรปหรูที่จอดค้างเติ่งกีดขวางทางจราจรนั่นก็สะดุดมิใช่น้อย ส่วนผมเหรอ? ก็ได้แต่ยืนมองรอให้แม่งชกเสร็จยังไงล่ะ ยืมมือให้เหี้ยพอสเอาคืนพี่ฮาร์ทแล้วก็ยืมมือพี่ฮาร์ทเอาคืนไอ้เหี้ยพอส..ผมไม่ผิดใช่มั้ย?



“ขึ้นรถ” เสียงเจ้าของบีเอ็มสั่งผม
“อ้าว ไม่อยากไปดูสถานที่จัดงานแล้วเหรอ?”
“หุบปาก!” ไอ้เหี้ยพอสหันไปด่าคนที่กำลังเช็ดมุมปากตัวเองก่อนจะหันมามองผมแล้วสั่งอีกครั้ง “ขึ้นรถ”


แต่ผมยืนนิ่งและเอ่ยถามช้าๆ

“มึง...จะหมั้นกับคนชื่อหมอนจริงรึเปล่า?” เสียงผมเบามาก




ใจหนึ่งก็อยากรู้คำตอบ แต่อีกใจก็กลัวคำตอบจนไม่อยากรู้เช่นกัน


ผมไม่รู้ว่าคนถูกถามมีสีหน้ายังไง เพราะตอนนี้ผมก้มหน้า มองปลายเท้าตนเอง กลัวที่จะสบตา แต่ประสาทหูเปิดรับฟังคำตอบ




“อืม”


คำตอบที่แผ่วเบาไม่แพ้กัน



แต่มันกลับดังชัดในความคิดผม


“แกรนด์....ขึ้นรถก่อน...กลับไปคุยกันที่ห้อง” มันบอกผมแบบนั้น แต่ผมเลือกที่จะก้าวห่างจากมัน ผมเงยขึ้นมอง สีหน้ามันเจ็บปวดที่จะต้องพูดความจริง


แล้วทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก
ทำไมต้องให้รู้จากปากคนอื่น
นี่ถ้าพี่ฮาร์ทไม่มาบอกกูก็ต้องทนโง่เป็นควายไปตลอดจนถึงงานหมั้นมึงใช่มั้ย?



อยากจะโพล่งถามออกไป แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน


“กลับไปคุยกันก่อนนะ...ขอร้องล่ะ” น้ำเสียงที่อ้อนวอนให้ผมกลับไปหาแต่ผมทำไม่ได้

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้


ผมหันหลังและวิ่งทันที โบกมือเรียกแท็กซี่ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว เสียงทุบกระจกตบตัวรถทำให้โชเฟอร์หันมามองอย่างสงสัย


“ไปเลยครับพี่”



ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนคนนี้

ผมพิงตัวลงกับเบาะอย่างอ่อนแรง




ขอบคุณที่น้ำตายังไม่ไหล







ผมเลือกที่จะมาฝังตัวอยู่ที่คอนโดไอ้ทัชเพราะถ้ากลับหอคนที่ไม่อยากเจอมันต้องไปดักรอแน่ๆ ถ้ากลับบ้าน มะม๊าก็จะต้องถามและเป็นห่วง ผมไม่อยากให้ท่านต้องคิดมาก ดังนั้นคอนโดเพื่อนสนิทที่ไม่เคยถามเซ้าซี้จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด


ผมมาถึงช้าเพราะต้องเสียเวลาวนโน่นนี่หลายรอบ เนื่องจากบีเอ็มสีดำขับตามมาอย่างไม่ให้คลาดสายตา กว่าจะสลัดหลุดมิเตอร์ก็พุ่งไปหลายร้อยบาท


“กูขอมาอยู่ด้วยสักพัก...อย่าบอกใครนะ”
“ทะเลาะกับพี่พอส?”
“ไว้กูพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟัง”

ผมอาบน้ำเข้านอนได้ยังไงก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็ปิดตั้งแต่อยู่ในแท็กซี่แล้ว นั่งบนโซฟาสายตาเลื่อนลอย ทีวีที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ช่วยเรียกความสนใจจากผมได้เลยสักนิด

“แกรนด์ พี่พอสโทรมา”
“...”
“กูบอกว่าไม่รู้แล้วกันนะ”

รู้ว่าไอ้ทัชไม่อยากโกหก แต่ก็เพื่อความสบายใจของผม มันเลยต้องจำใจตอบแบบนั้นไป มันพยายามชวนผมคุยเรื่องอื่น ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องเกมส์ เรื่องหนัง เรื่องไร้สาระ เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้เพื่อนได้ แต่สุดท้ายผมก็วกกลับมาคิดเรื่องเดิมๆอยู่ดี



หมั้น...



คนเราจะหมั้นพร้อมกับทีเดียวสองคนไม่ได้หรอกนะ แหวนสวมเข้าได้ก็ถอดออกได้ มันก็เหมือนกับการหมั้นที่หมั้นแล้วก็ถอนหมั้นได้เหมือนกัน



แต่ในกรณีนี้...ผมคงต้องเป็นฝ่ายถอนหมั้นเองใช่มั้ย?


แหวนที่สลักสัญลักษณ์อินฟินิตี้บนนิ้วนางเป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวที่ผมใส่ติดตัวมาตลอด ไม่เคยถอด แม้ว่าแหวนที่วาดด้วยปากกาบนนิ้วใครอีกคนนั้นจะจางหายไปแล้วก็ตาม




ขอเพียงแค่ได้ใส่แหวนต่อไปอีกสักนิด...






2-3วันต่อมาผมตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ไอ้ทัชฟัง มันบอกให้ผมกลับไปคุยดีๆอีกครั้ง เผื่อจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ก็ได้ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า ผมหลบเลี่ยงมันตลอดที่มหาลัย มันทั้งตามหา ตะโกนเรียก โทรเข้ามาเป็นร้อยๆสายจนทำคนอื่นปั่นป่วนไปหมด


“แกรนด์ มึงไปคุยกับพี่พอสเถอะ กูเห็นแล้วสงสารพี่เค้า”

แล้วมึงไม่สงสารกูเหรอส้ม..?



“ไอ้แกน กินข้าวบ้างเถอะ อย่างกับซากศพเดินได้เลยมึง”

มันกินไม่ลงว่ะแทน กูกินไม่ลงจริงๆ



ผมเป็นแบบนี้ตลอดทั้งสัปดาห์ ตื่นนอน ไปเรียน กินข้าว กลับคอนโดไอ้ทัช นอน โดยที่ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ใจมันนึกถึงอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกันตลอดเวลา อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก



ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้



แค่คนคนเดียว



“พี่พอสไม่ต่างจากมึงเลยนะแกรนด์...เผลอๆจะหนักกว่ามึงด้วยซ้ำ” ไอ้ทัชมันบอกผมแบบนี้



ผมอยากไปหา อยากคุย อยากนอนกอด อยากยิ้ม อยากกวนตีน อยากหัวเราะ อยากได้ยินเสียง อยากรู้ว่ามันเป็นไงบ้างถ้าไม่มีผม



เวลาเจอกันที่ม.ผมจะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงตลอด ไม่อยากเห็นสายตาที่ทั้งเจ็บปวด เสียใจและเรียกร้องให้ผมกลับไปหา จนหลังๆมานี้ ผมไม่ค่อยเจอมันแล้ว



รู้แค่ว่ามันแข่งบาสแพ้...
สมัครเข้าร่วมค่ายอาสาทุกอย่างจนไม่ว่างตลอดทั้งเดือนยาวไปจนถึงปิดเทอม...
มันคุยกับคนชื่อหมอนเรื่องชุด เรื่องแหวน เรื่องของหมั้นรึยัง พ่อแม่มันว่ายังไงบ้าง?...
ใกล้สอบไฟนอลแล้ว หวังว่ามันจะได้Aหลายตัวนะ...




เกรงใจไอ้ทัช อาศัยอยู่กับมันมา2สัปดาห์แล้ว ค่าน้ำค่าไฟจะช่วยออกมันก็เสือกไม่รับ มันบอกแค่ว่าให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับไปคุยดีๆกับพี่พอสก็พอแล้ว แค่นั้นที่มันต้องการ ผมได้แต่พยักหน้าและบอกมันว่าจะพยายาม ผมกลับมานอนที่หอเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมที่คนข้างกายหายไป ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างถูกยกออกไปจนหมด เหมือนตอนแรกที่ผมยังอยู่คนเดียว


ไม่มีใคร...


เปิดประตูห้องเข้ามาสิ่งแรกที่เจอคือความมืดมิด เงียบงัน และกุญแจสำรองที่วางไว้บนพื้น คาดว่าอีกฝ่ายที่ผมเคยมอบไว้ให้คงจงใจสอดใต้ประตูทิ้งเอาไว้



ไม่มีโน้ต ไม่มีอะไรทั้งนั้น



ผมเดินมาทิ้งตัวนอนคว่ำ แขนและมือยื่นออกไปนอกเตียง



สิ่งที่อดกลั้นมานานกำลังไหลออกมาช้าๆ





แกร๊งงง



แหวนที่ไม่เคยถอด บัดนี้ได้ร่วงหล่นสู้พื้นกระเบื้องเพราะนิ้วที่ผอมลง



ราวกับตอกย้ำความทรมานนี้...



“หมั้นไว้ก่อนนะครับ”
“พี่รักแกรนด์นะครับ”
“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป”
“ครับ...แต่ทำไมพี่ถึงรักแกรนด์มากขึ้นทุกวันเลย...รักมาก....รักมากจริงๆ....รักจนกลัว กลัวว่าแกรนด์จะหายจากพี่ไป...ทีหลังอย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางไม่ดีรู้มั้ย?”
“พี่รักแกรนด์”




คำพูดเหล่านั้นยังติดหู ทุกๆการเคลื่อนไหวยังอยู่ในความทรงจำ มองไปทางไหนก็เจอแต่ภาพคนคนนั้นวนเวียนอยู่รอบห้อง เสียงสะอึกสะอื้นยิ่งกว่าขาดใจดังก้องไปทั่ว



ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เหงื่อออกโทรมกายก็ไม่สนใจ ขอแค่ได้ร้อง...เผื่อมันจะช่วยบรรเทาความทรมานนี้ได้...สักนิดก็ยังดี






ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครเลย








โปรดติดตามตอนต่อไป


ไม่อยู่3วันติดนะค้าบบบบบ
ไปงาน The LaST FAT FEST จ้า แล้วพอดีแพรเปิดเทอมวันที่5ก็เลยค้างหอเพื่อนยาวๆนะคะ

อย่าเพิ่งหายกันไปไหนน้า

เขียนตอนนี้แล้วปวดใจ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกยังไง แต่คนแต่งมันเกือบร้องไห้แล้วค่ะ T^T ไม่รู้ว่าออกมาเป็นยังไง แต่แพรก็พยายามสื่อถึงตัวแกรนด์ให้ได้มากที่สุด

ฝากโหวตโพลเรื่องหนังสือรวมเล่มด้วยนะค้า

ขอบคุณค่ะ ^^

[hotladyanyavee]

ไอ้สารเลวฮาร์ท ใครจะช่วยน้องแกรนด์นี่

[chae]

แม่งงงงงงงงงงงงงงง ดราม่าก่อนเปิดเทอม พูดไม่ออกเลย

[slurpee04]

สมใจพี่ฮาร์ทแล้วใช่มะ 


อ๊ากกกกกกกกก. มาม่า 

[sulsul]

อ่านะ
เพราะรักมาก ถึงช็อคไปเลยไง
แกรนด์ช็อคเพราะเพิ่งรู้ แบบ อ้าว ไมมาหมั้นกูอีกไรงี้
ส่วนพี่พอสคงมีหลายเรื่องตามประสา พระเอก หล่อ บ้านรวย เรื่องแยะ 555

จะรอนะค่ะ

[monoo]

 

[parn11]

อัพแล้วๆ เย้ๆ

[iammz]

ฮือๆๆๆๆๆ สงสารน้องแกรนด์

ทำไมพี่พอสทำอย่างงี้ล่ะคะ

 

[arisa_sa]

อ๊าคคคคคค อีหยังเป็นจังซีน้อ ชีชำอะ

แกรนด์น้อย สู้ๆนะลูกค่อยๆๆแก้ปัญหาไป นะใจร่มๆๆๆ

ขอบคุณมากค่ะ

[สายหมอก]

พูดไม่ออก...

น้ำตานองหน้า ฮืออออออ 

[[newZy]CASS]

ดราม่าาา

สงสารแกรนด์ TT

[why yyy]

น้ำตาไหลเลยอะ สงสารแกรนด์ เคลียร์กัซะนะ จะเลิกก็เลิก จะรักก็รัก

[pimmae12]

ฮื่ออออ อ่านไปน้ำตาไหลพรากพราก U_U
แต่เอาจริงๆเรื่องนี้พี่พอสก็ผิดนะที่ไม่บอกว่าหมั้นอ่ะ
คือเป็นใครๆก็เสียใจทั้งนั้นแหละ
แต่ก็สงสารอยู่ดี หวังว่าพี่พอสคงจะมีเหตุผลดีๆมาอธิบายนะ

[Pa'veaw]

 

โอ้ยยยย

เพิ่งจะดีกันแท้ๆ

ปวดใจ

รอนคอนต่อไปจ้าา

[saradino11]

  :sad4:ทำกันได้นะพี่พอส ทำไมๆๆๆๆๆๆ

[naneku]

น้ำตาไหล T^T

[MEME_B]

อ่านแล้วจุกในอกเลยค่ะ  เราอินกับเรื่องพวกนี้ง่าย รู้สึกอยากร้องไห้เลยทีเดียว
พี่พอสสส ทำแบบนี้ได้ไง ให้รู้จากปากตัวเองมัีนดีกว่าไปรู้จากปากใครก็ไม่รู้อีกไม่ใช่หรอ 
ส่วนพี่ฮาร์ท พับเก็บไปก่อน ตอนนี้คิดว้่าโทษทางนี้ไม่ได้เพราะดันเป็นเรื่องจริง...รอดูกันต่อไปก่อน

จริงๆ อยากให้แกรนด์ไปเคลียร์นะ ถึงจะรู้สึกแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ใจเย็นนะลูก

[andear]

อะไรเนี่ย เป็นงีี้ได้ไง 
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ

[hotladyanyavee]

ตอนนี้อ่านแล้วร้องไห้ สงสารแกรนด์ สงสารพี่พอส อยากให้กลับมาคุยกัน
อยากให้แกรนด์มาเป็นแกรนด์เหมือนเดิม ปากร้าย ปากหมา แต่ก็รักพี่พอส
อยากให้พี่พอสง้อให้มากกว่านี้ สงสารทั้งคู่อะ ร้องไห้ฮือๆเลย 

[NOoTuNE]

เวรกรรมน้ำตาไหลพรากเลยตรู 

บีบหัวใจมาก เห้อออ พี่พอสก็อย่างเดิม คราวที่แล้วก็ไม่พูด คราวนี้ก็ไม่พูดไม่บอกอะไร ก็เข้าใจว่ามันพูดยาก แต่บอกได้เลยว่าคนที่โดนปิดบัง มันเจ็บเหมือนตกจากเหว มันก็เท่ากับหลอกแกรนด์จริงๆนั่นแหละ ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลร้อยแปด ยังไง ความจริงก็คือ พี่ต้องหมั้นกับผู้หญิงคนนั้น พี่ยังปัญหาที่ผูกติดกับพี่อยู่ ทุกอย่างทุกคำพูดที่บอกรักแกรนด์ ที่พี่พูดออกมากับแกรนด์ ความจริงมันยังไม่ควรพูดออกมาด้วยซ้ำ เพราะพี่ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะรักแกรนด์






พี่มันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง จริงๆ

[Dwammy]

หงุดหงิด ใครก็ได้เอาพี่ฮาร์ทไปเก็บที
แอบหงุดหงิดพี่พอสนิดนึงด้วย

[KARMI]

  รีบดีกันนะ