หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[MaRiTt_TCL]

พี่พอสสู้ๆ ไปปรับความเข้าใจกับแกรนด์ให้ได้นะคะ ก่อนที่แกรนด์จะคิดมากไปกว่านี้

[Dwammy]

ฉันว่าพี่พอสเห็นแกตั้งแต่เดินเข้าค่ายมาแล้วละแกรนด์

[Made]

โอ๊ยยย ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บช้ำระกำใจกับแกรนด์อย่างต่อเนื่อง ได้อารมณ์เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเลยเนอะ  :sad4:งืออออ รีบๆดีกันเถอะนะ พี่พอสรีบง้อแกรนด์สิ แกรนด์เจ็บจะแย่แล้วนะ
ปล.เรื่องผวนคำนี่มันเป็นทุกมหาลัยเลยเนอะ 

[KilGharRah]

สงสารแกรนด์นะ ไม่สงสารพี่พอสเลย ทำตัวเองทั้งน้านนนนน

[่patsaporn]

ไอ้น้องแกรนด์เย็นชา ส่วนไอ้พี่พอสก็ช้าเกิ้น จะง้อทั้งทีทำได้เร็วสุดแล้วเหรอเพ่ 
ด่วนจ้าด่วน รีบง้อน้องด่วน ๆ คนอ่านอนุญาติให้ง้อกันจนสำเร็จที่ค่ายนี้เท่านั้น
ช้ากว่านี้ไม่ไหวแล้ว ใจจะขาดอยากเห็นคู่กันซักทีจ้า อิ่มมาม่าไปหมดแระ...
อยากได้แกรนด์เกรียน ๆ กลับมา

ขอบคุณค่ะ

[m_pop91]

มันปวดใจแท้หนอ

[comics_boy]

สงสารแกรนด์

รอดูว่าพี่พอสจะพูดว่าอะไร

สับสนไปหมดแล้วววววววววววววววว

จะสงสารแกรนด์มากกว่าหรือพี่พอสมากกว่ากันแน่เนี่ยยยยยย

 

[mystery Y]

ขอให้ค่ายนี้ทำให้พี่พอสกับแกรนด์เคลียร์กันได้ทีเถ๊อะ จะได้แฮปปี้ๆกันซะที

[gayraygirl]

แกรนด์หนีปัญหาอย่างแรง 

[ketekitty]

่ค่ายนี้ เขาเด่นตรงคำผวนใช่ไหม?
จะสงสารใครดีระหว่าง น้องแกรนด์ หรือ พี่พอส

[Angel.JS~]

เพิ่งมาอ่านยาวๆทีเดียว
สงสารพี่พอสสส TwT 

มาต่อเร็วๆนะค้าาา กำลังเข้มข้นเลยย TwT 

[inhyung]

ใจแข็งจริงเว้ยยย

[ladyhaha]

พี่แพร อัพนะ ๆ

ลุ้น ๆ อยากให้เข้าใจกันซักที (!)

[อ้ายหมี :)]

ถ้าเเกรนด์จะขนาดนี้นะ . . .
สงสารพี่พอส 

[crosa]

ตามอ่านรวดเดียวจนทันแหละ...><
อยากบอกว่าสนุกมากๆไม่ผิดหวังที่นั่งอ่านจนอดหลับอดนอน หุหุ
ตอนแรกที่อ่านบอกตามตรงก็รู้สึกไม่ค่อยชอบแกรนเท่าไรนะเพราะว่าออกแนวประมาณว่าทำไมเป็นคนไร้เหตุผลและเอาแต่ใจตัวเองมากๆ
แต่พออ่านไปอ่านมายอมรับว่าเริ่มชอบแกรนขึ้นเรื่อยๆเพราะเหมือนเห็นการพัฒนาตัวของแกรนดีขึ้นๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ....
ส่วนพี่พอสนี่ก็อีกคนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...
อยากจะสงสารพอสนะที่แกรนใจแข็งมากขนาดนี้
แต่ถ้าเจอคนรักโกหกไว้ขนาดนี้ละก็ควรจะเอาคืนให้สาสม!!!>O<
หวังว่าค่ายครั้งนี้จะทำให้ทั้งคู่คืนดีกันได้นะ
รอตอนต่อไปคะ....^^

[littlepink]

แอบสงสารพอสแล้วนะ หนูแกรนด์
จะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย พอสรีบ ๆ ง้อน้องนะ
น้องแกรนด์ก็ใจอ่อนได้แล้ววว. .. 
ทรมานทั้งคู่ ไม่ดีหรอก เนอะ ๆ

[hotladyanyavee]

น้องแพร รู้สึกจะเตรียมตัวไปค่ายและเดินทางนานไปแล้ว
คิดฮอตดอก จึงมาส่อง

[slurpee04]

คิดถึง 

[MelodyKJJ]

  ได้โปรดมาอัพด้วยเถอะนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ 

[rosy]

เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่

รวดเดียวจบเลย

สนุกมากงับ +เป็ดให้ทุกตอนเลย ((ถ้าไม่ลืมนะ))

รีบๆมาต่อนะงับ รออยู่ 

[✿PIERRE]

จะรีบปั่นอย่างเร็วเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ติดภารกิจเยอะมากคะ ไม่มีเวลาแต่ง แหะๆ

[Magician]

จ้า มาต่อเร็วๆน้า จะรอๆ 

[✿PIERRE]

31 - Voluntary Spirit and Service Mind (2)


ตลอดการเดินทาง ความตั้งใจที่จะหลับกลับไม่เป็นอย่างที่หวังไว้ เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายทั้งรถ โดยเฉพาะ...ท้ายรถ...ที่วุ่นวายจนน่ารำคาญ

ไอ้ทัช ไอ้แทน เมฆ ก็ร่วมด้วยช่วยกันส่งเสียง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับไอ้พวกปี3ท้ายรถ

เสียงจากใครบางคนที่นั่งหลังเบาะผมทำเอาผมอยากย้ายที่ แต่ติดที่ไอ้ทัชมันไม่ยอมเปิดทางให้ผมได้ลุกไปไหน คิดแล้วก็แค้น ใครเสือกใช้ให้มันแนะนำตัวเองแบบนั้น ทำไมต้องมาล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้ด้วย?

‘สวัสดีครับ ผมชื่อพอส ปี3 วิศวะเครื่องกล วันนี้ผมอยากจะบอกว่าดีใจมากๆที่ได้มาค่ายนี้’
‘หล่อแล้วยังใจบุญนะคะน้องพอส’ พี่ออยแซว
‘นั่นก็ส่วนหนึ่งครับ...แต่จริงๆแล้วผมดีใจเพราะรู้ว่าคนที่ผมกำลังตามหา...มาค่ายนี้ด้วยต่างหาก’
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ทราบว่าใครเหรอจ๊ะ? เชื่อว่าสาวๆหลายคนคงอยากรู้’
‘เค้านั่งหน้าผมครับ’

ผมเบิกตากว้างหลังจากที่ได้ยิน
มันพูดอะไรออกมา? ต้องการจะสื่ออะไร? คนที่มันต้องตามหาอยู่สวิตเซอร์แลนด์นะ...

หลังจากที่มันพูดจบ เหล่านักศึกษาเพศหญิงที่อยู่บนรถคันนี้ก็ต่างย้ายก้นตัวเองมานั่งอีกฝั่ง ซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับผม

‘เอ้าๆๆ ไม่ต้องลุก ไม่ต้องย้ายที่จ้ะ แต่ขอให้รู้ว่าใครบางคนที่นั่งฝั่งเดียวกับพอส....เค้ากำลังตามหานะจ๊ะ’

คนที่นั่งหน้ามัน...ไม่จำเป็นต้องเป็นผมนี่....คนนั่งหน้ามัน มีเป็นสิบ ทั้งแถวเลยเหอะ

ผมปฏิเสธตัวเอง...ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
ไม่อยากเข้าข้างตัวเองไปมากกว่านี้

หยุดสักทีเถอะ ไอ้อาการใจเต้นแรงเวลาที่ได้รับรู้สิ่งที่เกี่ยวข้องกับมัน...

มันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว...มันเคยหลอกมึงมาแล้วนะไอ้แกรนด์...หยุด พอ เลิกคิด!

“เห้ยยย ทำไมหลายรหัสกูเงียบจังวะ? ลืมเอาปากมาเหรอไง” พี่แซคตะโกนถามลอยๆ
“ให้มันเงียบอะดีแล้วพี่ ดีกว่าปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่าน” เชี่ยแทน ด่ากูไม่ดูตัวเองเลยนะสัด
 ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป

ข้างนอกมืดแล้ว ตอนนี้เวลา2ทุ่มกว่าๆ 2ข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า ท้องนา ถนนสายหลักที่นำไปสู่อีกจังหวัดมีรถแล่นน้อย ลมแรงพัดเข้ามาในรถ มันพัดแรงจนเจ็บ หน้าชาไปหมด เส้นผมลู่ลงมาปรกใบหน้าจนผมรำคาญต้องใช้มือเสยขึ้นไปบ่อยครั้ง

กลับจากค่ายสงสัยต้องไปตัด...

“ไอ้ทัช” ผมเรียกคนข้างๆที่นั่งหันหลังให้ มันหันกลับมา
“มีไรวะ?”
“กูปิดหน้าต่างนะ”
“เออ กูรำคาญลมพัด แม่ง กูก็นึกว่ามึงติส ชอบลมแรงๆ เลยไม่ได้บอกให้ปิด”

อ้อ...มึงเลยนั่งหันหลังสินะ -*-

ผมขยับตัว เอื้อมมือไปตรงมุมหน้าต่าง ซึ่งมันต้องออกแรงบีบทั้ง2ข้าง ข้างหนึ่งไม่มีปัญหา ผมสามารถใช้มือบีบได้ แต่อีกข้างเนี่ยสิ...มันเลยเบาะผมไปหน่อย และมือผมก็ไม่สามารถแทรกเบาะไปได้ด้วย

เกลียดความเหลื่อมล้ำของเบาะกับหน้าต่างจริงๆ ทำไมแม่งไม่สร้างให้มันตรงๆกันวะ กูจะได้ปิดง่ายๆ

เอาไงดี?....หรือไม่ต้องปิด...

ขณะที่ผมกำลังคิดหาคำตอบนั้น ก็เหลือบไปเห็นช่องว่างของเบาะว่ามีคนบางคนช่วยบีบที่ปิดกระจกให้แล้ว

มือที่คุ้นเคย...ถึงแม้จะคล้ำลง แต่ผมก็จำได้...

จำได้ไม่เคยลืม...

ผมเอื้อมมือไปบีบที่ปิดกระจกข้างที่สามารถบีบได้อีกครั้ง

“ปิดสุดเลยมั้ย?”

เสียงมันถาม แต่ผมไม่ตอบ

กระจกเลื่อนลงมาพร้อมๆกันทั้ง2ฝั่ง จนปิดสนิท ไม่รู้ว่าคนที่ช่วยปล่อยมือไปรึยัง...แต่ผมค้างมือไว้แบบนั้น ด้วยความรู้สึกที่อธิบายยาก...

เนิ่นนาน...กว่าที่จะปล่อยมือ พิงตัวลงกับเบาะ แรงกระแทกเล็กน้อยที่ด้านหลังทำให้ผมรู้สึก มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างชนเบาะบริเวณที่วางศีรษะ

ผมมือไปยังหน้าต่างที่ปิดลงแล้ว ไม่มีลมพัดแรง มีแต่เสียงลมกับเสียงพูดคุยให้ได้ยิน ความมืดข้างนอกตัวรถมันกำลังสะท้อนสายตา2คู่ที่คั่นไว้ด้วยเบาะหนา

มันโน้มตัวลงมา ขมับและหน้าผากส่วนหนึ่งชนกับเบาะ สายตาคู่นั้นกำลังมองผมในกระจก

เหมือนกับที่ผมกำลังมอง...จนอดหวั่นไหวไม่ได้

เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่ผมกับมันใกล้ชิดกันขนาดนี้ ถึงแม้จะมีเบาะขวางกั้นและเงาบนหน้าต่างที่สะท้อนภาพของเรา2คนเท่านั้น...




“แกรนด์..ไอ้แกนน...ตื่นโว๊ยยตื่นนนนน” แรงปลุกพลังช้างสารจากเพื่อนสนิททำให้ผมลืมตาขึ้นมามอง
“อะไร? ถึงแล้ว?”
“ยัง แต่ใกล้ละ”

แรงโยกของตัวรถเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่น่าหวาดเสียว คาดว่าตอนนี้รถทัวร์กำลังเข้าสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยดินลูกรัง ขรุขระ ผมมองออกไปด้านนอกก็เห็นต้นไม้ต้นใหญ่ คล้ายกับว่าเรากำลังบุกเข้าป่า ยิ่งความมืดที่รายล้อแบบนี้มันยิ่งทำให้ดูน่ากลัว ผมได้ยินเสียงลมและกิ่งไม้ที่ปะทะกับตัวรถ คนอื่นๆเริ่มทำแบบผมบ้างแล้ว คือนำกระจกลง เพื่อที่กิ่งไม้จะได้ไม่ฟาดเข้าหน้า

นี่พากูมาที่ไหนวะเนี่ย??

เสียงเอะอะที่ได้ยินก่อนจะเผลอหลับเงียบลงแล้ว ผมมองหน้าต่างที่สะท้อนภาพด้านหลังเล็กน้อย

หืม? ไม่อยู่?

ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่ออกปากถาม เพราะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับผม

“เอาละจ้า ขอให้น้องๆลงจากรถแล้วเดินตามรุ่นพี่ไป อย่าให้คลาดสายตานะจ๊ะ เพราะทางที่นี่มันมืดมาก หากพลัดหลงกันไปคงตามตัวเจอยาก บลาๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่ออยประกาศออกไมค์ รถจอดนิ่งแล้ว ผมลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเล็กน้อย นั่งมาหลายชั่วโมงแถมไม่ได้ลุกไปไหน มันก็ต้องมีอาการกันบ้าง

กลุ่มผมเป็นกลุ่มที่ลงจากรถกลุ่มสุดท้าย เดินไปหยิบสัมภาระมาแบกไว้กับตัวและเริ่มออกเดินทางด้วยเท้า

ส่วนคนที่หายตัวไปกลับมาปรากฏกายอีกครั้งที่ข้างไอ้แทน ในมือมีไฟฉายส่องที่พื้น คนอื่นๆที่เป็นรุ่นพี่ปี3และปี4ก็มีไฟฉายในมือกันทุกคน คอยเดินข้างน้องๆปี1และปี2 เพื่อที่จะได้ดูแลได้ง่าย

“พวกพี่จะพาผมไปไหนเนี่ย?” ไอ้แทนถาม
“ไปที่หมู่บ้าน รถมันเข้าไปไม่ได้ เลยต้องเดินเอา”

นี่แค่เข้าสู่ตัวหมู่บ้านยังลำบากขนาดนี้ นึกไม่ออกเลยว่าภายในหมู่บ้านจะลำบากกันขนาดไหน และคงเพราะสาเหตุนี้ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างที่คนในตัวเมืองมีแต่คนในหมู่บ้านนี้ไม่มีไม่สามารถเข้าถึงได้

หนาว...

อากาศเย็นๆสัมผัสผิวหนังจนผมต้องห่อตัวเล็กน้อย

ระหว่างที่เดินนั้นเงียบ การพูดคุยกันก็เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ เมื่อกี้พี่หมูเตือนบนรถแล้วว่าอย่าส่งเสียงโวยวายหรืออึกทึกครึกโครม เรามาต่างที่ต่างถิ่น ควรให้เกียรติเจ้าป่าเจ้าเขา

นักศึกษาที่มาค่ายครั้งนี้นับชีวิตแล้วมากกว่า150คน มาครบ ก็ต้องกลับให้ครบ

เรามาดี ไม่ได้มาร้าย เรามาช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำลาย

จนในที่สุดก็ถึงตัวหมู่บ้าน ระยะทางที่พวกผมเดินมานั้นกะคร่าวๆคงมากกว่า1.5กิโลเมตร

เราหยุดอยู่ที่ลานกว้างของหมู่บ้าน ซึ่งกว้างพอที่จะจุพวกเราทุกคน ถึงจะเรียกว่าลานกว้าง...แต่พื้นก็ยังเป็นพื้นดิน มีหญ้าขึ้นแทรกประปราย พวกผมนั่งลงกันเป็นกลุ่มๆ แยกตามชั้นปี ความเย็นชื้นของพื้นดินทำให้กางเกงเปียก คบเพลิงที่ปักไว้โดยรอบช่วยให้มองเห็นสิ่งต่างๆ

ตอนนี้เป็นเวลา5ทุ่ม ชาวบ้านคงหลับกันไปหมดแล้ว แต่ละบ้านไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมา เรานั่งกันอยู่สักพักก็มีชายวัย50ปีออกมา

พี่หมูและพี่ออยแนะนำว่านี่คือหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเราทุกคนยกมือไหว้ หัวหน้าหมู่บ้านบอกให้เรียกแกว่า ‘ลุงหมาย’ และเนื่องจากตอนนี้มันดึกมากแล้ว แกบอกว่าพวกเราเดินทางมาเหนื่อยๆก็ขอให้ไปพักผ่อนกันก่อน พรุ่งนี้มาประชุมกันทั้งหมู่บ้าน นัดพบเวลา8โมงตรง

จากที่แบ่งเป็น3ฝ่าย ฝ่ายโครงงานต้องไปนอนที่โรงเรียน ฝ่ายสวัสดิการและประชาสัมพันธ์ต้องไปนอนกับคนในหมู่บ้านตลอดค่ายนี้

เราทุกคนแยกกันนอนตามหน้าที่อีกครั้ง ผมเห็นส้มโอกับกิ๊งแว๊บๆ คงได้เพื่อนใหม่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร

รุ่นพี่เดินนำลึกเข้าไปในตัวหมู่บ้าน มีบ้านเรือนประปราย ซึ่งล้วนแต่ปลูกสร้างด้วยไม้และฟาง จำพวกอิฐ ปูนยังไม่มีให้เห็น จนมาถึงโรงเรียน ป้ายชื่อโรงเรียนคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำจากปูน..และมันก็มีสภาพทรุดโทรมมาก

เดินตัดผ่านสนามของโรงเรียน เสาธงตั้งอยู่ตรงนั้นทำให้ผมรู้ว่านี่คือสนามไว้สำหรับเข้าแถวของเด็กๆ และตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าอาคารเรียนแล้ว เป็นอาคารเรียนหนึ่งเดียวของโรงเรียนแห่งนี้

อาคารเรียน2ชั้น ทำจากไม้ทั้งหมด ประตู หน้าต่าง โต๊ะเรียน เก้าอี้ ทุกสิ่งทุกอย่าง รุ่นพี่เดินนำเข้าไปที่ห้องเรียนแรก บนหัวประตูเขียนว่า ‘ป.1’

“นับ30คน เข้าไปนอน ไม่ต้องโวยวายว่าจะไม่ได้นอนกับเพื่อน คืนนี้นอนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาจัดกันใหม่อีกที” พี่แซคในโหมดรุ่นพี่ที่ต้องคอยควบคุมดูแลทำหน้าโหด

เรานับแบบนี้กันไปเรื่อยๆ โชคดีที่ผม ไอ้แทน ไอ้ทัช เมฆ ได้นอนด้วยกันที่ห้องเรียนของน้องป.3 เลื่อนโต๊ะและเก้าอี้ไว้ที่มุมห้อง เหลือพื้นที่กว้างๆพอที่จะนอน จากนั้นก็หามุมของตัวเอง ตัวใครตัวมัน

“นอน! ห้ามลุกไปไหน แต่ถ้าอยากลองของก็เชิญ!” เสียงพี่แซคดังได้ยินกันทั่ว
“เอ่อ...พี่แซคครับ ถ้าเกิดอยากเข้าห้องน้ำ...”
“นายเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง...แล้วก่อนจะทำอะไร ให้ไหว้ขอขมาหรือขออนุญาตก่อนด้วย เข้าใจมั้ย?”
“ครับ”
“ใครมีอะไรจะถามมั้ย?...ถ้าไม่มี พรุ่งนี้พี่จะมาปลุกตอนตี5 ฝันดีครับน้องๆทุกคน”

พี่แซคเดินออกไปแล้ว ผมเลือกนอนตรงกลางระหว่างทัชกับแทน แม้จะอึดอัด พื้นแข็ง แต่ก็ต้องทน ผมไม่ได้ใช้อะไรทำเป็นที่นอนทั้งนั้น แค่ใช้กระเป๋าเป้ใบโตเป็นหมอนรองก็พอ

มองไปรอบๆห้อง เพื่อนๆหลายคนนั่งพับเพียบหรือบางคนก็ท่าเทพบุตร พนมมือไว้ที่อก ก่อนจะก้มกราบสิ่งที่เปรียบเป็นหมอน

ผมเห็นดังนั้นจึงทำตาม และนอนราบไปกับพื้น

ต่อให้ไม่ง่วงก็ต้องนอน

11วันต่อจากนี้มีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ









โปรดติดตามตอนต่อไป


ใจเย็นๆเด้อออ
แพรเองก็อยากให้ทั้ง2คนนี้คืนดีกันไวๆเหมือนกัน
แต่ความเป็นจริงแล้วมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น...

แพรติดภารกิจที่ไม่คาดฝันหลายอย่าง จนไม่สามารถพิมนิยายได้
และวันนี้วันเสาร์ ไม่มีใครลากไปไหน....เลยมีเวลาพิมจริงๆจังๆซะที เย้!!
(ที่จริงแอบไปซื้อนมอัดเม็ดของอื้มมม...มิลล์ที่เซนปิ่นมากินแหละ5555+เลยต่อนิยายได้)

ขออภัยที่มาต่อล่าช้านะคะ
 

[evilheart]

ดีกันเร็วๆ นะ นอนคนเดียว แต่มีเพื่อนล้อมรอบ มันก็ไม่ดีเท่านอนกอดพี่พอสหรอกแกรนด์เอ้ย

[slurpee04]

กรี๊ดดดดดด!อัพแล้ว 

ก่อนเข้ามาอ่าน สะกดจิตชื่อตอนเบาๆแบบว่า คือดีกันนะ คืนดีกันนะ  (เค้าบ้าไปแล้ว)

รอตอนต่อไปน้า 

[่patsaporn]

เอิ่ม ค่ายดูสมบุึกสมบันมาก แกรนด์น้อยต้องรักษาสุขภาพนะ ก่อนหน้านี้ยิ่งไม่ค่อยกินอะไรจนผอมแห้งอยู่ด้วย...
อารมณ์ตอนพี่พอสเอาหัวชนเบาะแล้วมองแกรนด์ผ่านกระจกนี่มันจี๊ดใจมาก อยากให้คืนดีกันเร็ว ๆจัง
สรุปไอ้น้องแกรนด์ยังไม่รู้เรื่องที่พี่พอสเลิกหมั้นไปแล้ว หาโอกาสรีบอธิบายนะพี่พอส

ขอบคุณค่ะ

[NOoTuNE]

โกรธกันขนาดนี้ ทำร้ายความรู้สึกกันขนาดนี้


คงไม่มีใครหายเคืองกันง่ายๆหรอก

[iammz]

อยู่ค่าย 11 วันแน่ะ .. คืนดีกันพอดี อิอิ

 

[ruby]

แอบกรี๊ดเบาๆ ตอนที่แกนด์+พอส มองกันทางกระจก
เกือบล่ะ ทนอีกนิดพี่พอส
 

[КίmY]

ถึงค่ายกันแล้ววว ดีกันไว้ๆนะฮับ   
รอตอนต่อไปนะฮะ  :')