**ตอนที่ 45 มาแล้วจ้า ตอนนี้เน้นมาที่คุณพ่อบ้านนิดนึงนะจ๊ะ หุ ๆ ส่วนคู่อื่น ๆ ที่ลงตัวแล้วก็ต้องเฉลี่ยบทให้กับคู่ที่เขายังไม่ลงตัวกันหน่อยล่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นตอนพิเศษ จะจับแยกคู่หวานกันให้น้ำตาลกระจายไปเลยทีเดียว ^^ 
Miracle Café / 45
กว่าจะปิดร้าน ภูริก็เกือบจะหลุดอาการหึงหวงออกไปให้เห็นอยู่หลายครั้ง เพราะวาโยวันนี้มีหนุ่ม ๆ มาขอถ่ายรูปด้วยมากเป็นพิเศษ แถมบางคนยังทำเป็นตีสนิทจับมือถือแขนชายหนุ่มอีกด้วย แต่ก็ยังดีที่ไม่มีใครทำลามปามมากไปกว่านั้น เพราะไม่งั้นเขาคงจะอดทนอดกลั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ไม่ไหวแน่
“ทีหลังนายก็ยิ้มธรรมดาให้พวกนั้นก็ได้ ไม่ต้องยิ้มหวานขนาดนั้นหรอก”
ภูริกระซิบดุ ขณะที่เดินไปส่งลูกค้าโต๊ะสุดท้าย ด้านวาโยชะงักนิด ๆ และพอลูกค้าออกจากร้านไปแล้ว เขาก็หันมาบอกอีกฝ่ายบ้าง
“ผมก็ยิ้มปกตินะครับ ไม่ได้ยิ้มหวานแบบที่คุณว่าอะไรนั่นสักหน่อย ...คุณภูริต่างหากล่ะ ที่ยิ้มหวานใส่สาว ๆ จนเกินจำเป็นน่ะ”
วาโยเถียงกลับ เพราะจะว่าไปวันนี้เขาก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ เวลาที่สาว ๆ แต่ละคนทำตัวสนิทสนมแนบชิดเกินเหตุเวลาถ่ายรูปกับชายหนุ่ม แถมภูริก็ยังยิ้มแย้มให้พวกเธอโดยไม่คิดห้ามปรามอีกด้วย
“ฉันก็ยิ้มการค้าตามปกติเหมือนกันนั่นล่ะ ...หือ...อย่าบอกนะว่าหึงกันด้วยน่ะ”
คนที่กำลังแย้งนึกขึ้นได้ แล้วหลุดยิ้มน้อย ๆ อย่างดีใจ ทำเอาวาโยหน้าแดงวาบ แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะคุยกันต่อ เสียงกระแอมพาล ๆ ก็ดังขัดขึ้นทันที
“อะแฮ่ม ๆ จะหวานกันก็หัดเกรงใจกันบ้าง นี่ในร้านนะ ไม่ใช่ห้องส่วนตัว!”
ภูริกับวาโยสะดุ้ง แล้วหันไปมองไกรสรที่ตอนนี้มีสีหน้าหงุดหงิดนิด ๆ อย่างน่าประหลาดใจ
“จีบคนไม่ติดเอง แล้วอย่ามาพาลคนอื่นสิพี่ไกร!”
ปวีร์ที่มองอยู่เอ่ยอย่างนึกขำ ส่วนรุจที่ทำเป็นเมินใส่ ตอนที่ไกรสรหยอดมุกหวานจีบเขาระหว่างทำงาน ถึงกับอมยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงแสร้งทำเป็นไม่สนอกสนใจ เดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมทานอาหารมื้อค่ำตามปกติ ทำเอาคนพาลชะงักกึก แล้วรีบจ้ำฝีเท้าตามอีกฝ่ายไปโดยไม่ใส่ใจสายตาคนอื่นที่มองอยู่แม้แต่น้อย
“เฮ้อ! พี่ชายฉัน หลงเขาหัวปักหัวปำแบบนี้ ตอนผิดหวังมาจะมีสภาพแบบไหนกันนะ”
ขวัญแก้วพึมพำไล่ตามหลังพี่ชายอย่างนึกสงสาร ทว่าปวีร์ที่อยู่ด้วยกันแถวนั้นกลับแย้งขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบาเอาเสียเลย
“มันก็ไม่แน่นะแก้ว... บางทีพี่เธออาจจะตื๊อสำเร็จก็ได้ และถ้าเป็นแบบนั้นจริง พวกเรากับรุจก็ต้องช่วยกันปราบเขาให้เชื่องทีหลังด้วยล่ะนะ ไม่อย่างนั้นขืนปล่อยให้ติดนิสัยเจ้าชู้ไปเรื่อย ๆ แบบนี้ พนักงานของฉันมีหวังชีช้ำกันพอดี”
“นี่ ๆ จะนินทากันก็ช่วยให้มันเบา ๆ หน่อย! อีกอย่างคนนะไม่ใช่หมา จะได้ต้องปราบให้เชื่องอะไรนั่นน่ะ!”
ไกรสรตะโกนแว่ว ๆ มาจากในครัว ทำให้คนที่อยู่ข้างนอกพากันหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน จากนั้นทุกคนจึงทยอยกันไปรวมตัวในครัว เพื่อเตรียมทานอาหารมื้อค่ำพร้อมกัน
“ให้เวลาไปเก็บข้าวของ เตรียมตัวกันก่อน สักเที่ยงคืนค่อยออกเดินทาง ส่วนพวกพี่ต้องไปถึงก่อนนะ ไม่งั้นเดี๋ยวพวกผมไม่มีกุญแจเข้าบ้านต้องนอนหนาวหน้าบ้านกันพอดี”
ปวีร์เอ่ยสรุปถึงโปรแกรมการท่องเที่ยวอีกครั้งหลังพวกเขาทานมื้อค่ำเสร็จ ทางด้านไกรสรยักไหล่นิด ๆ แล้วจึงเอ่ยตามมา
“ถึงพวกฉันจะไปทีหลัง พวกนายก็เข้าได้อยู่ดีล่ะน่า ที่นั่นมีคนคอยเฝ้าดูแลบ้านพักอยู่ เขามีกุญแจเปิดให้พวกนายได้ตลอดนั่นล่ะ”
ปวีร์ยิ้มน้อย ๆ ตอบ ก่อนจะชะงักเมื่อพ่อบ้านของเขาเอ่ยขึ้นบ้าง
“บ้านพักของคุณไกรสร อยู่ห่างจากโรงแรมบีชพาราไดซ์มากไหมครับ”
ไกรสรหันมามองคนถาม ก่อนจะขมวดคิ้วคิดสักครู่ แล้วจึงหันมาถามน้องสาวอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะเขาเองก็ไปพักผ่อนที่บ้านพักที่หัวหินปีหนึ่ง ๆ แทบนับครั้งได้
“โรงแรมหรู ๆ ที่อยู่เยื้องบ้านพักเราไปไม่เท่าไหร่ นั่นใช่ชื่อนั้นหรือเปล่าแก้ว”
“น่าจะใช่นะคะพี่... คุณปยุตมีธุระอะไรกับทางโรงแรมหรือเปล่าคะ หรือกลัวบ้านพักห้องไม่พอ ไม่ต้องกลัวนะคะ บ้านหลังใหญ่มาก ๆ พักได้ยี่สิบสามสิบคนสบาย ๆ เลยค่ะ”
ขวัญแก้วหันมาบอกปยุต ซึ่งพ่อบ้านหนุ่มก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเงียบไป ทำให้ปวีร์เหลือบมามองนิด ๆ แต่พอสบตากับอีกฝ่าย เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงหันไปทางพรรคพวกของตนต่อ
“งวดนี้เราไปเล่นทะเลแบบกันเอง ดังนั้นใส่ชุดอะไรลงน้ำก็ได้ ตามสบาย”
คำพูดของปวีร์ทำให้ไกรสรชะงัก แล้วจึงเอ่ยขัดขึ้น
“ที่บ้านพักของฉันมีสระว่ายน้ำด้วยนะ...เพราะงั้นถ้าอยากว่ายน้ำก็ต้องใส่ชุดว่ายน้ำลงด้วยล่ะ!”
ขวัญแก้วกับขวัญตาหันมามองหน้ากันแล้วต่างหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขัดพี่ชายของเธอ
“อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วค่ะพี่...ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะหนุ่ม ๆ สระว่ายน้ำของพวกเรากันเอง จะใส่ชุดอะไรลงก็ตามสบาย อ้อ ฉันโทรสั่งให้คนดูแลเขาล้างสระเตรียมรอไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะอย่างนั้นไม่ต้องกลัวว่าน้ำจะสกปรกเพราะไม่ได้ใช้มานานหรอกนะ ปกติพอไม่ได้ใช้เราก็คลุมสระปิดไว้ประจำนั่นล่ะ เลยทำความสะอาดกันไม่ยากเท่าไหร่”
หนุ่ม ๆ บางคนทำท่าโล่งอก ที่ไม่ต้องเตรียมชุดว่ายน้ำไป ทว่าก็มีบางคนที่ทั้งเสียดายทั้งโล่งอกปะปนกันจนกลายเป็นสับสนไปแทน
“ไม่ค่อยเข้าข้างกันเลยนะน้องเรา”
ไกรสรบ่นอุบเบา ๆ ก่อนจะชะงักเมื่อหันมาสบตากับคนที่จ้องเขาอยู่ อีกฝ่ายยิ้มน้อย ๆ ให้เขาก่อนจะเอ่ยขึ้นบ้าง
“ถ้าอยากดูจริง ๆ เดี๋ยวผมจะเตรียมชุดไปด้วย ดีไหมครับ”
ไกรสรเงียบกริบ เจ้าตัวคิดหนัก แล้วจึงถอนหายใจตามมา
“ไม่เอาดีกว่า อยากดูน่ะอยากอยู่ แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นหุ่นเซ็กซี่ของเธอด้วยน่ะสิ”
คำพูดตรง ๆ จากใจของชายหนุ่ม ทำเอาคนฟังบางคนก้มหน้าเขินอายแทน ส่วนรุจนั้นหัวเราะเบา ๆ อย่างนึกขำ แต่เขาก็ชอบที่อีกฝ่ายนั้นตรงไปตรงมาแบบนี้มากกว่า
“ไว้ถ้ามีโอกาสจะใส่ให้ดูสองต่อสองแล้วกันครับ”
ชายหนุ่มแสร้งเปรยลอย ๆ ทำให้คนฟังหูผึ่ง แต่พอจะเซ้าซี้ถาม รุจก็หันมาทางปวีร์เสียก่อน
“แล้วพวกเราต้องเตรียมอะไรไปด้วยไหมครับ นอกจากเสื้อผ้า กับของใช้ส่วนตัว”
ปวีร์เหลือบมองไกรสรที่ตีหน้ายุ่งอย่างนึกขำ แล้วจึงหันมาตอบคำถามของพนักงานของเขา
“ก็ไม่ต้องแล้วล่ะ เพราะตาบอกว่าเครื่องครัวที่นั่นมีครบอยู่แล้ว ส่วนของกินก็ฝากคนดูแลบ้านพักซื้อจากสะพานปลาในตอนเช้า แต่ถ้าใครอยากทานอะไรเพิ่มเติม ก็แวะหาแถวตลาดละแวกนั้นก็ได้อยู่”
พนักงานคนอื่นต่างพยักหน้ารับรู้ จากนั้นพวกเขาก็พูดคุยนัดแนะเส้นทางและเวลากันอีกสักพัก จึงแยกย้ายไปจัดเก็บและปิดร้าน ก่อนจะตรงกลับบ้านพักกันต่อไป
ในขณะที่พนักงานแต่ละคนกำลังเก็บเสื้อผ้าและเตรียมของใช้ลงกระเป๋า อีกด้านหนึ่งปยุตนั้นก็กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าสำหรับปวีร์และราเมศ เช่นเดียวกัน
“นายถามถึงโรงแรมนั่นทำไม มีธุระอะไรที่นั่นหรือไง”
ปวีร์ที่นั่งมองปยุตเลือกเสื้อผ้าสำหรับเขาและคนรักเอ่ยถามขึ้น ทำให้ราเมศหันไปมองอีกฝ่ายก่อนจะลอบถอนหายใจ เพราะรู้ดีว่าสำหรับปวีร์แล้วปยุตที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ไม่เพียงเป็นแค่พ่อบ้านประจำตัว แต่ชายหนุ่มนั้นเปรียบเสมือนเพื่อนและพี่ชายของอีกฝ่ายเลยทีเดียว
“มีเพื่อนสมัยเรียนทำงานอยู่ที่นั่นน่ะครับ ผมเลยว่าจะขอแวะไปใช้ครัวทางโรงแรมทำของขวัญวันเกิดให้คุณนนเขาเสียหน่อย เพราะถ้าทำที่บ้านพัก เดี๋ยวจะทำให้ใครบางคนไม่พอใจขึ้นมาก็ได้”
ปยุตบอกยิ้ม ๆ ขณะที่คิดถึงหน้าธีรัช ทำให้ปวีร์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่ชายหนุ่มก็พอจะคาดเดาได้ว่า เพื่อนสมัยเรียนของอีกฝ่ายคงจะมีตำแหน่งใหญ่โตในโรงแรมแน่ เพราะไม่เช่นนั้นปยุตคงไม่สามารถเข้าไปขอยืมครัวของโรงแรมได้ง่าย ๆ นักหรอก
“สนิทกันขนาดนั้นเลยหรือ” ปวีร์ยังคงถามต่อ เพราะปยุตมักไม่ค่อยจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังเท่าใดนัก และที่สำคัญตั้งแต่ตอนที่เขาเรียนจบและกลับจากเมืองนอกมา ชายหนุ่มก็แทบไม่เคยลาพักผ่อน หรือมีคนรู้จักมาหาสักครั้ง
“ก็สนิทกันพอสมควรนั่นล่ะครับ ...แต่หลัง ๆ ไม่ค่อยได้เจอกัน ...ต่างคนต่างยุ่งนั่นล่ะครับ แต่ก็ยังโทรหากันบ้างบางครั้ง”
ปยุตบอกกับเจ้านายของเขา ปวีร์จ้องอีกฝ่ายนิ่งอย่างพิจารณาสักพัก แล้วย้อนถามกลับไปในประโยคที่ทำให้ราเมศสะดุ้ง
“แค่เพื่อนเฉย ๆ หรือเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ”
“เฮ้ย! ปวีร์ ถามอะไรแบบนั้น”
ราเมศรีบค้าน แต่ปยุตกลับหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วตอบคำถามนั้นกลับไปอย่างไม่ได้นึกขุ่นเคืองแต่อย่างใด
“ปิดคุณไม่เคยได้เลยนะครับคุณปวีร์ ... อืม หมอนั่นก็เคยคบหากันได้สักพัก แล้วก็เลิกรากันไปเพราะผมเลือกงานพ่อบ้านมากกว่าจะไปอยู่กับเขา ...ก็เลิกกันตอนที่คุณกลับมาจากเมืองนอก แล้วมาซื้อบ้านอยู่ด้วยกันกับคุณราเมศที่นี่นั่นล่ะครับ”
ปวีร์นิ่งอึ้งไปสักพักเช่นเดียวกับราเมศ จากนั้นชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมปยุตจึงเลือกงานพ่อบ้านมากกว่าความรัก เพราะตระกูลของปยุตนั้นทำหน้าที่ดูแลตระกูลของเขามาตั้งแต่สมัยปู่ทวดของชายหนุ่ม ดังนั้นลูกหลานของตระกูลจึงถูกปลูกฝังอบรมให้จงรักภักดี และซื่อสัตย์ต่อบ้านของเขาเรื่อยมาจนมาถึงรุ่นปยุต ด้วยความที่เขาและอีกฝ่ายสนิทสนมมาตั้งแต่เด็กและอายุไล่เลี่ยกัน ประพจน์ผู้เป็นบิดาของปยุตจึงสั่งสอนอบรมและฝึกฝนลูกชายของตนให้กลายมาเป็นพ่อบ้านมืออาชีพ เพื่อดูแลเขาโดยเฉพาะ
“ปยุต...นายและครอบครัวไม่ใช่ทาสของบ้านฉันนะ ถึงต้องมาคอยยึดติดกันแบบนี้ด้วย”
ปวีร์เอ่ยตามมาหลังจากเงียบไปนาน ทว่าปยุตกลับแย้มยิ้มอ่อนโยนให้เขา และหันไปเก็บเสื้อผ้าของอีกฝ่ายพับใส่กระเป๋าเดินทางต่อ
“ผมและครอบครัวทำเพราะความเต็มใจครับ อีกอย่างก็ไม่มีใครบังคับกระทั่งจิตใจของคนได้หรอกครับคุณปวีร์ ...ผมพอใจที่จะได้ดูแลคุณ ผมจึงเลือกทางนี้ มันก็แค่นั้นเอง”
ปวีร์ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ แล้วบอกอีกฝ่าย
“ฉันเองก็ดีใจที่มีนายคอยดูแล ...แต่รู้ไหมปยุต คนเราน่ะมีชีวิตอยู่ไม่ยืนยาวนักหรอก ...นายไม่คิดจะหาความสุขใส่ตัวเองก่อนตายบ้างหรอกหรือ”
“ความสุขของผมคือการได้อยู่ดูแลคุณ และเห็นคุณมีความสุขอย่างทุกวันนี้นั่นล่ะครับ ...ผมว่าคุณไปเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเดินทางได้แล้วนะครับ เดี๋ยวเด็ก ๆ พวกนั้นจะรอกันเสียเปล่า ๆ”
ปยุตตัดบทแล้วจึงหันไปยิ้มกับราเมศเป็นเชิงให้ช่วยพาปวีร์ไปเตรียมตัวสักที ราเมศพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ แล้วสะกิดให้ปวีร์ไปอาบน้ำ ซึ่งชายหนุ่มก็หันมาค้อนนิด ๆ ให้คนรัก แล้วจึงเดินหยิบเสื้อผ้าในตู้ หายเข้าไปด้านในห้องน้ำซึ่งอยู่ภายในห้องนั้น
“ดูแลกันมาตลอดแบบนี้ ไม่คิดเบื่อบ้างหรือไง”
ราเมศเอ่ยถามอีกฝ่าย เขายังคงนั่งดูปยุตจัดเสื้อผ้าอยู่แถวนั้น เพราะตั้งแต่กลับมาเขาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอไว้ก่อนแล้ว มีปวีร์นี่ล่ะที่ยังนั่งเล่นเถลไถล ไม่ยอมไปเตรียมตัวกับเขาสักที
“หึ ๆ แล้วคุณล่ะครับ คบกันมานานขนาดนั้น มีเบื่อกันบ้างหรือเปล่าล่ะครับ”
ปยุตย้อนกลับไปยิ้ม ๆ ทำให้คนเป็นฝ่ายถามชะงัก แล้วจึงถอนหายใจเบา ๆ
“นั่นสินะ ...ใครจะเบื่อเขาลงได้ล่ะ ก็น่ารักขนาดนั้นนี่”
ราเมศพูดตรง ๆ อย่างไม่คิดปิดบัง ทำให้ปยุตอมยิ้มน้อย ๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยแซวอันใดออกไป
“แล้วอดีตแฟนของนาย... ปัจจุบันนี้ก็ยังติดต่อกันอีกหรือ”
ราเมศถามต่อ ทำให้คนเตรียมเสื้อผ้าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบตามมาเรียบ ๆ
“ยังไงก็เคยสนิทกันขนาดนั้นนี่ครับ... ถึงจะเลิกรากันไป ก็ใช่ว่าจะเลิกคบหากันไปเลย ...แล้วมันก็ผ่านมาหลายปี ต่างฝ่ายก็ต่างลืมเรื่องในอดีตไปแล้วล่ะครับ อีกอย่างหมอนั่นก็เป็นลูกชายคนโตของบ้านด้วย อีกหน่อยก็คงแต่งงานสร้างครอบครัวเป็นของตัวเองเข้าสักวันนั่นล่ะ...”
ปยุตนิ่งเงียบไป แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองสบตาราเมศนิ่ง ก่อนจะย้อนถามอีกฝ่ายกลับไปบ้าง
“คุณราเมศครับ ...ถ้าทางครอบครัวของคุณเกิดคัดค้านขึ้นมา คุณจะยังคงคบหากับคุณปวีร์แบบนี้ต่อไปอีกไหม”
ราเมศนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ทว่าพอตั้งสติได้ เขาก็จ้องอีกฝ่ายนิ่ง แล้วตอบคำถามนั้นด้วยแววตาจริงจังผิดเคย
“ถ้าเป็นอย่างนั้น...ฉันจะอธิบายให้ครอบครัวและทุกคนเข้าใจถึงความรักของพวกเรา และหากพวกเขายังคงคัดค้านรังเกียจ...ต่อให้ต้องถูกตัดขาดจากครอบครัวหรือญาติพี่น้อง ฉันก็ยังเลือกอยู่เคียงข้างปวีร์ต่อไปอยู่ดี”
ปยุตนิ่งเงียบรับฟัง ก่อนจะแย้มยิ้มน้อย ๆ แล้วโค้งให้อีกฝ่ายด้วยความขอบคุณจากใจ จากนั้นเมื่อเก็บกระเป๋าเสร็จ ปยุตก็ขนกระเป๋าทั้งสองใบลงไปรอด้านล่าง โดยปฏิเสธการช่วยเหลือจากราเมศ จากนั้นสักพักปวีร์ก็เดินหน้าแดงนิด ๆ ออกมาจากห้องน้ำ แล้วตรงไปหาคนรักที่รออยู่ ก่อนจะซบหน้าลงกับอกกว้างของอีกฝ่าย พร้อมกับพึมพำขอบคุณเบา ๆ ตามมา ทำให้ราเมศรู้ทันทีว่า ปวีร์นั้นได้ยินสิ่งที่เขากับปยุตสนทนากันด้วยนั่นเอง
และระหว่างที่ปวีร์กับราเมศกำลังนั่งพลอดรักกันอย่างมีความสุข อีกด้านหนึ่งปยุตที่เดินไปเตรียมถอยรถตู้ออกมา ก็ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อวานนี้เขาลองโทรไปหาอีกฝ่ายที่เคยคบหากัน น้ำเสียงปลายสายนั้นดีใจที่จะได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง หลังไม่มีโอกาสได้เจอกันหลายปี และทำได้เพียงแค่โทรศัพท์มาหา ...ทำไมปยุตจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่เลิกรักเขา และคิดจะกลับมาสานสัมพันธ์ต่อตลอดเวลา แต่เขาเองก็เป็นห่วงปวีร์เกินกว่าที่จะทิ้งชายหนุ่ม แล้วไปมีความสุขส่วนตัวตามลำพังแบบนั้น
“ช่วยไม่ได้นี่นะ ....ยังไงคราวนี้ก็คงต้องพูดให้ตัดใจให้ได้นั่นล่ะ”
ปยุตพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะไปหยิบกระเป๋าของพวกปวีร์และของตัวเขามาเก็บไว้ท้ายรถ พ่อบ้านหนุ่มยืนรออยู่สักพัก พอใกล้เวลานัดหมาย ปวีร์กับราเมศก็ลงมาพร้อมที่รถ และจากนั้นทั้งหมดจึงตรงไปยังบ้านพัก เพื่อรับพนักงานคนอื่น ๆ ที่เหลือ ออกเดินทางไปหัวหินครั้งนี้ด้วยกัน
การเดินทางในตอนกลางคืนนั้นเป็นไปอย่างไม่รีบร้อน แต่ก็ไม่ได้ช้าอะไรมากมาย อีกอย่างเพราะถนนที่ค่อนข้างโล่ง พวกเขาจึงไปถึงจุดหมายปลายทางโดยใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ
“ว้าว! บ้านหรือคฤหาสน์เนี่ย กว้างชะมัด!”
ธีรัชอุทานอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นบ้านพักตากอากาศตรงหน้าเขา ก็พอรู้มาว่าครอบครัวของไกรสรนั้นเป็นเศรษฐี แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรวยถึงขนาดนี้
“ยังไม่ตีสามเลย ทะเลก็มืดไปหมด ...เอาไงดีเนี่ย นอนต่อหรือไปเดินเล่นกันดี”
กวินหันไปถามเพื่อนคนอื่น ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นการินขยี้ตาอย่างงัวเงีย เพราะเจ้าตัวนั้นนอนหลับในรถมาตลอดทาง และเพิ่งถูกปลุกลงมาเมื่อครู่
“ฉันว่าเราแบ่งห้องนอน แล้วเอาของไปเก็บ ถ้าใครจะเดินเล่นก็ให้เดินในเขตบ้านพัก แต่ถ้าจะออกไปข้างนอก อย่างน้อยก็ต้องไปกันเกินสามคน ไม่งั้นฉันไม่อนุญาต ถึงจะเป็นหาดส่วนตัว แต่กลางค่ำกลางคืนมันก็ไม่ปลอดภัยนักหรอก”
ปวีร์เอ่ยขัดขึ้น แล้วจึงหันไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของขวัญแก้ว ที่เปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับพวกเขา
“มาแล้วหรือวี! นี่พวกฉันมารอได้สักพักแล้วล่ะ พี่ไกรน่ะเหยียบซะเต็มที่ เล่นเอาฉันกับตาต้องห้ามเสียยกใหญ่ เพราะกลัวจะได้ไปโรงพยาบาล ก่อนจะได้ไปทะเลน่ะสิ!”
ขวัญแก้วบ่นนินทาพี่ชายของเธออุบอย่างเอือมระอา สักพักขวัญตากับไกรสรก็เดินออกมาต้อนรับกลุ่มคนที่เพิ่งมาถึงใหม่เช่นกัน
“ไง มาถึงกันแล้วหรือ ...มาสิเดี๋ยวจะพาไปที่ห้อง รุจจะพักห้องเดียวกับฉันไหม ห้องกว้างนะ เตียงก็คิงไซส์ด้วย”
ไกรสรเอ่ยทักทายทุกคนแล้วหันมาชวนคนที่ตนสนใจ คนอื่นที่ได้ยินต่างพากันเอือมระอากึ่งขำ แต่แล้วพวกเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อรุจนั้นเอ่ยตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม
“ก็ได้นี่ครับ ไม่มีปัญหา”
“ต๊าย! รุจ! ไม่กลัวโดนพี่ไกรปล้ำเอาหรอกหรือจ๊ะ พี่ไกรน่ะ ไว้ใจได้เสียเมื่อไหร่ล่ะ!”
ขวัญแก้วรีบแย้งขัด ทำเอาคนที่กำลังตกใจชะงัก แล้วหันมาขมวดคิ้วยุ่งใส่น้องสาว
“มากไป ๆ ยัยแก้ว ทำเหมือนพี่เป็นสัตว์ป่าไร้สามัญสำนึกไปได้ ...ว่าแต่เอาจริงหรือรุจ ไม่ใช่แกล้งกันให้ดีใจเก้อหรอกนะ”
ไกรสรย้ำถามอีกฝ่าย แล้วจ้องหน้ารอคำตอบ รุจอมยิ้มนิด ๆ แล้วจึงพยักหน้ายืนยัน
“ก็งั้นสิครับ ผมจะโกหกไปทำไมล่ะ ...นำทางไปสิครับ คนอื่นจะได้ไปพักผ่อนกันต่อ”
โดยไม่ต้องรอให้รุจพูดซ้ำสอง ไกรสรก็กุลีกุจอช่วยรุจถือกระเป๋าเสื้อผ้าตรงไปที่ห้องของตนทันที ส่วนคนอื่นที่เหลือจึงเป็นหน้าที่ของขวัญแก้วและขวัญตาในฐานะเจ้าบ้าน ที่ต้องคอยดูแลเลือกห้องพักให้ทุกคนนั่นเอง
... TBC ...
หัวข้อ: [...Miracle Café...] คาเฟ่อลวน-คนอลเวง / +ตอนพิเศษให้อ่านแถม P.22 (อ่าน 223577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก