หัวข้อ: เด็กชายตะวัน ฝันหวานของเจ้าชายกบกับน้องชายที่ใครบอกว่าไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# จบ

[BaoBao]

  รักแรกสิ้นสุดเมื่อ อีกฝ่ายยืนขึ้น
อยากหยิกแก้มตะวันจริ๊ง

  ค่ะ คุณภักD

ยิ้มไม่หุบเลย ไม่หุบสักที น่าร๊ากอ่ะ

[MIkz_hotaru]

ส่วนตัวเราเองหลงใหลในตัวละครทั้งพี่ตะวัน ทั้งพี่เหยา
ไม่รู้ทำไมให้ความรู้สึกคล้ายๆกัน

ด้วยความคิดของทั้งคู่มันแปลกไม่เหมือนคนทั่วไปคิดกันมั้ง
หลายประโยคที่พี่ตะวันและพี่เหยาคิดหรือพูดมันติดอยู่ในหัวเรา จนแอบคล้อยตาม
55555

พี่กบโผล่มาแล้ว พี่ตะวันดันจำไม่ได้ซะงั้น 

[maii]

 

[skynotebook]

ตะวันโตแล้วแต่ยังงงกับชีวิตไม่เลิกนะเนี่ย
ท่าทางตะวันจะเข้าใจโลกยากมากเลยนะเนี่ย

[StillLoveThem]

...ตะวันไม่ได้โง่ กว่าคนอื่น ก็แค่ตะวันคิดไม่เหมือนคนอื่น มันก็แค่คนเราคิดไม่เหมือนกัน
...ตะวันเรียนรู้เรื่องราวต่างๆจากประสบการณ์ที่ได้พบเห็นรอบๆๆตัว ครูต่างห่างที่ไม่สามารถสอนให้ตะวันคิดสิ่งต่างๆให้เหมือนคนอื่น
และไม่สามารถบอกความต้องการของครูให้ตะวันเข้าใจ
...อ่านเรื่องนี่แล้วมันได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง เพราะฉนั้นอย่าคิดว่าคนอื่นผิด หรือเราถูก ต่างคนต่างความคิด
...พี่อ่านเรื่องนี้ก่อนที่จะไปอ่าน หรือจะฯวันเดียวเอง เพราะกระทู้เรื่องนั้นมันเด้งขึ้นมาอยู่ด้านบน และเห็นล๊อกอินก็เลยได้อ่าน
...ยังอ่านไม่จบเลย พึ่งถึงตอนที่ 6 เขียนได้ดีมากๆ ส่งสารเหยาที่ถูกเอกและทอมกระทำ ในตอนแรกๆๆ
...แล้วก็เป็นเหยาอีกนั่นแหละ ที่คิดไม่เหมือนใครและยากที่จะเข้าใจเหยา เหมือนที่เอกก็ไม่เข้าใจเหยาเหมือนกัน
...เป็นนิยายทั้งสองเรื่องที่อ่านแล้วต้องนั่งตีความ เพราะคนแต่ง ใช้ภาษา คำพูดความคิดของตัวละครแต่ละตัวได้ล้ำลึกมากๆๆ
...ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน แล้วจะไปตามหาเรื่องอื่นๆที่คนแต่งเอ่ยถึงไว้ ถ้ามันอยู่ในเล้านะคงได้อ่านทุกเรื่อง ชอบการเขียนแบบนี้มากๆๆ

[THIP]

อ่านแล้ว ความรู้สึกเดิมๆ ก็กลับมาอีกครั้ง 

ปล. เรื่องนี้ชอบเจต ที่สามารถตอบคำถามตะวันได้เกือบทุกเรื่อง   

[ภัคD]

เรื่องของเด็กชายตะวัน  ฝันหวานของเจ้าชายกบ  กับน้องชายที่เกือบจะไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# 4

รักครั้งแรกของนายตะวัน

ผมเริ่มต้นชีวิตลูกผู้ชายปากกัดตีนถีบอย่างที่พี่อ๋อเรียก แต่มันไม่ค่อยยักจะรันทดอดมื้อกินมื้ออย่างที่ตัวเองคิด...ผมยังกินอิ่มทุกมื้อที่บ้านของน้าโอ๋...

แต่การไม่มีพ่อกับแม่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าอะไรๆมันไม่เหมือนอย่างที่ผมเคยคิด...

เมื่อก่อนยังไงซะ ผมว่าน้าโอ๋กับน้าเจดน่ะรักผม ตามใจผมมากกว่าที่ตามใจฉายซะอีก...แต่พอไม่มีพ่อกับแม่ ผมก็เริ่มกลัว...กลัวว่าถ้าน้าเจดกับน้าโอ๋เลิกรักผมขึ้นมา ผมจะทำยังไง...

ผมกินข้าวบ้านน้าโอ๋...น้าเจดบอกว่าจะใช้ตังค์ให้ขอที่น้าโอ๋...แล้วน้าโอ๋ก็ซักเสื้อผ้าให้ผมด้วย...

เมื่อก่อนผมไปอยู่ที่บ้านน้าโอ๋บ่อยๆ ผมว่าผมไม่ค่อยได้อยู่ที่บ้านของตัวเองเท่าไหร่...แต่พอไม่มีพ่อกับแม่ ผมก็รู้สึกว่าผมอยู่ที่บ้านของตัวเองบ่อยเหมือนกัน เพราะพอพ่อกับแม่ไม่อยู่ ผมอยู่คนเดียว ผมเหงา และผมก็เหงาบ่อยๆ ผมเลยรู้ว่า จริงๆผมก็คงอยู่ที่บ้านตัวเองบ่อยเหมือนกัน ตอนนี้ผมเลยเหงาบ่อยๆ...

พอพี่อ๋อชวนผมไปนั่งวาดรูปขาย ถึงผมไม่อยากไปผมก็ไป เพราะมันได้ตังค์จะได้ไม่ต้องขอตังค์น้าโอ๋กับน้าเจด...แล้วผมก็ไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย...

“ทำไมใจร้ายจัง จำพี่ไม่ได้เหรอครับ?”พี่ชายคนหนึ่งถาม ยืนอยู่หน้าร้านแล้วก็ยิ้มปากกว้าง ผมจำเขาไม่ได้เพราะคนยิ้มปากกว้างแบบนี้ ผมจำได้แค่พ่อคนเดียวเท่านั้นเอง

ผมไม่ตอบเพราะผมกำลังอารมณ์ไม่ดี วันนี้พี่อ๋อขายรูปได้ตั้งหลายรูป แต่ผมขายไม่ได้สักกะรูป...

“จะไม่พูดกับพี่จริงๆเหรอ?”พี่ชายคนนั้นถามอีก คราวนี้เปลี่ยนเป็นนั่งลงยองๆกอดเข่าแล้วก็มองผม

“ซื้อรูปแล้วจะคุยด้วย”ผมตอบ พี่อ๋อเลยเอื้อมมือมาตบหัว หาว่าผมไร้เทคกะนิคในการขาย

“ซื้อแล้วคุยด้วยแน่นะ? งั๊นเอารูปนี้...”พี่ปากกว้างพูดแล้วก็หยิบรูป แต่เป็นรูปของพี่อ๋อ...

“ล้อเล่นน่า!”พี่ชายคนนั้นพูดแล้วก็หัวเราะ

“พูดคนเดียว หัวเราะคนเดียว สนุกเหรอ?”ผมถาม

“ก็นี่ไง ตะวันยอมพูดด้วยแล้ว”พี่ปากกว้างตอบ...รู้จักชื่อผมด้วย?!...ผมสงสัยแต่ยังไม่ทันถาม พี่ปากกว้างก็พูดต่อ

“รูปวาด เขาว่ามันรอเจ้าของ ถ้าเจอเจ้าของ...สบตากับรูปปุ๊บแล้วเขาถูกใจ เดี๋ยวเขาก็พามันกลับบ้าน”พี่ปากกว้างพูดต่อ ผมชอบที่พี่เขาพูดเลยเผลอยิ้ม พี่ปากกว้างเลยยิ้มปากกว้างกว่าเดิม

“เขาว่า คนวาดรูปฝีแปรงมีร้อยแปด คนซื้อก็เหมือนกัน ต้องรอให้มันสปาร์ค...ใจเย็นๆน่าเดี๋ยวก็เจอเจ้าของรูป”พี่ปากกว้าง พูดปากกว้างแล้วก็ยิ้มปากกว้าง...

ผมชอบที่พี่ปากกว้างพูด...ชอบจนเกือบตกหลุมรัก เหมือนครั้งหนึ่งที่ผมเกือบหลงรักพี่อ๋อ เพราะพี่อ๋อพูดว่า...คนเราไม่มีใครแปลก ไม่มีใครแปลกแยกแตกต่างแค่บางครั้งเรายังไม่เจอคนที่เหมือนเรา...พี่อ๋อพูด ผมชอบเลยเกือบตกหลุมรัก แต่พี่อ๋อหล่อไม่พอแถมพี่อ๋อบอกว่า ที่พูดมาน่ะจำเขามาพูด ผมเลยไม่ตกหลุมรัก

พี่ชายปากกว้างก็เหมือนกัน ผมแค่เกือบตกหลุมรัก เพราะวันนั้นผมยังขายรูปไม่ได้

วันถัดมาเขาก็มาหาผมอีก...ผมเลยรู้ว่าเขาชื่อกบ...ชื่อคุ้นๆแต่ผมก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าคุ้นยังไง

พอวันที่สาม พี่ปากกว้างก็มาอีก แต่คราวนี้พี่เขาไม่ได้ยืนที่ด้านหน้าร้าน แต่เข้ามานั่งกับผมที่ด้านใน ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะพี่ปากกว้างมีขนมมาฝากเยอะแยะ...แล้ววันนี้พี่ปากกว้างก็ใส่กางแกงขาไม่ยาวมา...ผมตกหลุมรักขาของพี่ปากกว้างที่มีรอยสักตั้งแต่หัวเข่ายาวลงไปถึงข้อเท้า

“มองจัง รู้อย่างนี้พี่สักไว้ที่หน้าดีกว่า ตะวันจะได้มองแต่หน้าพี่”

“ชอบเหรอ?”พี่ปากกว้างถาม ผมก็พยักหน้าเพราะผมชอบ อยากสักบ้าง

“ถ้าชอบ ยกให้ แต่ต้องเอาไปทั้งตัวนะ!”พี่ปากกว้างบอกแล้วก็หัวเราะ ส่วนผมคิดหนักเพราะผมอยากได้แค่ขาของพี่ปากกว้าง

“แล้วนั่นน่ะ”พี่ปากกว้างพูดแล้วชี้มือไปที่ป้ายที่ผมวางไว้ที่หน้าร้าน...ขายหัวใจแต่ไม่ขายตัว...ป้ายที่พี่อ๋อบอกให้เขียน พี่อ๋อบอกว่าเขียนให้ขำ ลูกค้าจะได้สนใจ ผมก็ทำตามและก็จริงอย่างที่พี่อ๋อว่า เพราะลูกค้าขำจนเผลอตัวมาหลายรายแล้ว

“แต่พี่อยากได้ทั้งหัวใจ...แล้วก็ตัว...ถ้าไม่ขาย มาแลกกันเอาไหม?”พี่ปากกว้างถาม

“ถ้าอยากได้สอง พี่ก็หนีบผมไปด้วย จะได้ทั้งตัวแล้วก็ใจ”พี่อ๋อแทรกขึ้น พร้อมชี้ป้าย...ขายตัวแต่ไม่ขายหัวใจ...ของตัวเอง ...พี่ปากกว้างเลยทำหน้าเหวอ พูดก็ไม่ออกบอกก็ไม่ถูก

“แฟนตะวันเหรอ?”พี่ปากกว้างกระซิบถามผม

“ไม้กันหมา!”พี่อ๋อก็ตอบแบบไม่กระซิบ

“แล้วไป...กบ!”พี่ปากกว้างว่างั๊นแล้วก็ชี้ที่ตัวเอง หน้าเหวอของพี่กบเลยไปแปะอยู่บนหน้าพี่อ๋อแทน

“พี่กบจีบตะวันเหรอ?”ผมถาม

“อะไร!...นี่พี่จีบมาสี่วันแล้ว ตะวันเพิ่งรู้เหรอ?!”

“สี่ตรงไหน?... พี่เพิ่งมาหาตะวันสามวันเอง”

“อ้าว... นับด้วยแปลว่าสนใจพี่เหมือนกัน!...วันแรกก็ไปส่งตะวันที่บ้านไง!”พี่ปากกว้างบอก ผมเลยร้องอ๋อในใจ...พี่กบนี่เองถึงว่าชื่อคุ้นๆ

“แล้วพี่ไปส่งตะวันได้ไง?”

“ความลับ!...อยากรู้ต้องมีของแลกเปลี่ยน!”

“ ไม่ได้อยากรู้...”ผมบอก  เพราะไม่ได้อยากรู้จริงๆ...

“บอกก็ได้!”

“อยากให้ตะวันรู้...ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะ!”

“เอาตัวหรือหัวใจ ถ้าเป็นตะวันพี่ให้หมดเลย”

“เอาแต่ขา...”ผมบอก ก็ผมอยากได้แต่ขาจริงๆ

“ไว้พี่พาไปสัก...”

“จริงนะ?”

“เฮ้ย!...ไปถามน้ามึงก่อน”พี่อ๋อแทรกอีกแล้ว

“ไม่ต้องเลย วันนั้นพาตะวันไปกินเหล้า ไม่เห็นให้ถามเลย น้าโอ๋บอกว่า...อย่าให้เจอหน้าพี่อ๋อเชียว!”ผมบอก เพิ่งนึกได้ที่น้าโอ๋ฝากมาบอกพี่อ๋อ

“กูบอกให้มึงกินเหล้า ไม่ได้ให้มึงเมาเหล้านี่หว่า!”

“ก็เมาทั้งคู่ ส่งคนโน้นเสร็จ ก็ไปส่งคนนี้ต่อ...เงินก็ไม่จ่าย ขอบคุณให้ได้ยินสักคำก็ไม่มี...”พี่ปากกว้างบอกแล้วก็ยิ้มปากกว้าง ยิ่งมองผมก็ยิ่งชอบปากกว้างๆของพี่เขา...พี่เขายิ้มปากกว้างทุกๆวันที่มาหาผม จนสุดท้ายผมเลยให้พี่เขาไปทั้งใจแล้วก็ตัว แลกกับตัวแล้วก็ใจแถมรอยสักที่ขาของพี่เขา

จบ รักครั้งแรกของนายตะวัน

[sanddy3]

อยากกอดตะวัน ตอนตะวันบอกว่าเหงา

ตอนนี้น้องชายไม่มีบทจริงๆด้วย โธ่ ฉาย....

[pure_ka]

มานั่งคิด นอนคิด
ถ้าไม่มีฉาย.....
ไม่อ่านเรื่องนี้ดีกว่า

เพราะถ้าไม่มี ฉาย....ก็เหมือนไม่มีอะไร สำหรับเรา ^^

[StillLoveThem]

....ตะวันนี่รักคนง่ายเนอะ แต่รักเป็นที่ๆ ชอบตรงไหนก็รักตรงนั้น
....แล้วพี่กบปากกว้าง ใช่พระเอกเปล่านฃเนี่ย เจ้าชายกบหรือเปล่า

[malula]

รักครั้งแรกแน่เหรอตะวัน เห็นตกหลุมรักไปทั่ว

[yolp]

5555 เริ่มเข้าใจชื่อเรื่องที่บอกว่า น้องชายที่เกือบจะไม่มีบทแล้ว
คิดถึงฉายเน้อ

ส่วนตัวเรายกให้พี่กบเป็นพระเอกเบอร์สอง ( รองจากฉายนะไม่ใช่พี่ขุน !! 555)

[BaoBao]

  พี่กบ เค้าชอบพี่กบอ่ะ

ตะวันน่าร๊ากอีกแล้ว

ยิ้มแก้มปริรอบดึก ..... ฝันหวานแล้วตู

[Zinub]

ตะวันน่ารักเสมอ ซื่อตรงกับใจตัวเองจริงๆ

[ภัคD]

เรื่องของเด็กชายตะวัน  ฝันหวานของเจ้าชายกบ  กับน้องชายที่เกือบจะไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# 5

แรกรัก

รักแรกสุดท้ายก็เป็นแรกรัก...คือรักแค่แรกๆ แต่หลังๆก็ไม่รัก...

พี่กบถามผมว่าทำไม แต่ผมตอบไม่ได้รู้แต่ว่าไม่รัก

พี่กบถามผมว่าผมมีคนอื่นหรือเปล่า ผมบอกว่าเปล่า เพราะตอนนั้นผมยังไม่มีคนอื่น ต้องหลังจากนั้นอีกหลายๆวันต่างหากที่ผมมี

พี่กบถามผมว่าเบื่อพี่เหรอ...ผมไม่ตอบเพราะเพิ่งนึกได้ว่า...สงสัยจะใช่...

เวลาอยู่กับน้าโอ๋ ผมมีความสุข อยู่กับน้าเจดผมก็มีความสุข อยู่กับฉายผมก็มีความสุข...ผมไม่เคยเบื่อ ไม่เคยอยากให้พวกเขาหายไป...แต่บางครั้งผมอยากให้พี่กบหายไป โดยเฉพาะเวลาที่พี่กบพยายามสอนผม...โดยเฉพาะเวลาที่พี่กบคอยบอกว่าผมต้องทำอะไร และโดยเฉพาะเวลาที่พี่กบเจอเพื่อนและพี่กบทำอย่างกับว่าไม่อยากให้ผมยืนอยู่ตรงนั้น...

แต่พี่กบบอกว่า...นั่นมันครอบครัว เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้...ผมถามพี่กบว่าทำไม พี่กบก็ตอบไม่ได้ แต่มันไม่เหมือนกัน

“น้าโอ๋กับน้าเจดตอนไม่แต่งงานกันก็เหมือนตะวันกับพี่กบ”ผมบอกและพี่กบก็แค่ยิ้มแล้วพี่กบก็ไป

“นั่งหน้ามุ่ย ลูกค้าหนีหมดแล้ว!”พี่ชายหัวจุก ใส่เสื้อกล้ามขาวกับโสร่งลายตาพูดกับผม ในตำแหน่งเดียวกันเดี๊ยะกับที่พี่กบเคยยืนเมื่อสองปีก่อน

ผมไม่รู้จักเขา...ไม่รู้จักแน่ๆ...ผมนึกแล้วนึกอีก...แต่ผมไม่รู้จักเขาจริงๆ

แต่ดูแล้ว เขาคงไม่ซื้อรูปของผมหรอก...เขาน่าจะวาดรูปเหมือนกัน...ผมได้กลิ่นสีจากตัวเขา กลิ่นที่พี่กบไม่มี...กลิ่นเหมือนพ่อแล้วก็แม่...แล้วก็พี่อ๋อด้วย

“เฮ้ย! ไอ้ตะวัน ดูลูกค้าสิวะ !”พี่อ๋อบอกผมทั้งที่ตัวเองก็กำลังนั่งอ่านการ์ตูน

“ชื่อตะวันเหรอ?”พี่หัวจุกถาม เอียงหัวมองผมแล้วก็ยิ้ม

“พี่ชื่อปา”พี่หัวจุกบอก

“แฟนชื่อกบ”ผมบอกบ้าง พี่หัวจุกเลยหัวเราะ

“เลิกกันเมื่อไหร่ บอกด้วยแล้วกัน!”พี่หัวจุกว่างั๊นแล้วก็ไป ผมเลยอ้าปากค้างเพราะกำลังจะบอกว่าเลิกกันไปตั้งหลายวันแล้ว

พี่หัวจุกมาหาผมทุกวัน...พูดเหมือนเดิมทุกวันแล้วก็ไม่รอคำตอบสักวัน...

“เลิกตั้งนานแล้ว!”ผมบอกพี่หัวจุก ตอนที่พี่หัวจุกมาหาและกำลังจะอ้าปากพูดเหมือนเคยๆ

“รู้ตั้งนานแล้วเหมือนกัน!”พี่หัวจุกว่างั๊นแล้วก็หัวเราะ

“รู้ได้ไง?”ผมถาม

“ความลับ!...แต่พี่ไม่มีความลับกับแฟนนะ!”พี่หัวจุกว่างั๊น แล้วหลังจากนั้นกี่วันไม่รู้ ผมก็รู้ความลับที่ว่า...

พี่ปาเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนแล้วก็ของเพื่อนของพี่อ๋อ...พี่ปาว่างั๊น ตอนที่พี่ปาบอกว่าเราไม่มีความลับระหว่างกันนะ...

ผมชอบพี่ปา

พี่ปาใจดีไม่เท่าพี่กบ...แต่พี่ปาชอบบอกเพื่อนๆว่า...นี่แฟนกู...พี่กบไม่เคยบอกเพื่อนของพี่กบแบบนี้

ผมชอบพี่ปา...ยกเว้นก็แต่เวลาพี่ปาโกรธ...

พี่ปาชอบทำให้ผมเจ็บ ทั้งเวลาที่พี่ปาโมโห หรือบางครั้งถึงไม่โมโห พี่ปาก็ทำให้ผมเจ็บ

หลังจากผมนับรอยเขียวๆตามตัวของตัวเองได้เท่าจำนวนดาวลูกไก่ ผมก็ตัดสินใจเลิกรักพี่ปา...เพียงแต่พี่ปาจะแค่ยิ้มแล้วก็ไปเหมือนพี่กบหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ

ผมนั่งคิดบ้าง ลืมคิดบ้างอยู่สองวันเต็มๆ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้

“พี่อ๋อ พรุ่งนี้ตะวันไม่มานะ”ผมบอกพี่อ๋อหลังจากนึกวิธีได้

“ไปไหนวะ?”

“ตะวันจะไปเพาะกล้าม!”ผมบอกพี่อ๋อ พี่อ๋อก็แค่มองผมแล้วก็พยักหน้า

เย็นอีกวัน รอจนฉายเลิกเรียน ผมกับฉายก็มุ่งหน้าสู่จุดหมาย ชมรมเพาะกายที่ฉายเป็นคนค้นหาข้อมูลมาให้ เพราะนึกว่าผมจะไปวาดรูปนักกล้าม

“สนใจเพาะกายเหรอครับน้อง?”พี่กล้ามโตถาม มองผมแล้วก็มองฉาย...ผมกับฉายก็มองกล้ามโตๆของพี่เขาเหมือนกัน

แม่เคยบอกว่าความงามไม่จำเป็นต้องสมดุลกันซ้ายกับขวา...ผมมองกล้ามซีกตัวขวาที่เท่ากับกล้ามซีกตัวซ้ายของพี่กล้ามโตแล้วผมก็มองแขนลีบๆของฉายที่เบียดอยู่กับแขนลีบๆของผม

พ่อบอกว่าคนเราเห็นความสวยงามแตกต่างกันไป...พี่กล้ามโตคงเห็นกล้ามตัวเองสวย แต่ผมมองยังไงก็ไม่...ฉายก็น่าจะเห็นเหมือนๆผม เลยแอบดึงเสื้อผมให้ถอยหลังกลับ

“ลองเข้ามาดูก่อนได้นะครับ...”พี่กล้ามโตชักชวน ผมเลยเดินตามเข้าไป เพราะถึงจะดูไม่สวยในสายตาผม แต่ผมอยากได้กล้ามโตๆเอาไปสู้กับพี่ปาต่างหาก

ลูกเหล็กสองอันที่มองยังไงผมก็น่าจะไม่มีปัญญายกขึ้นแต่พี่กล้ามโตคนหนึ่งยกเอ๊า ยกเอา แถมยกๆอยู่ยังหันมายิ้มฟันขาวให้ผมอีกต่างหาก

“ฉายลองสิ”ผมบอกฉาย มองลูกเหล็กอีกอันที่ว่างอยู่

“ฉายมาเป็นเพื่อนตะวันเฉยๆนะ”ฉายบอก

“ก็พี่ยกไม่ขึ้นนี่”

“แล้วตะวันคิดว่าฉายจะยกขึ้นหรือไงเล่า!”

“ยกกี่วัน แขนถึงโตเหมือนพี่?”ผมหันไปถามพี่กล้ามโต

“ฝึกอย่างถูกหลักทุกวันก็ไม่กี่เดือนครับ”พี่กล้ามโตตอบ ผมเลยกลับเพราะผมอยากกล้ามโตภายในหนึ่งวัน ขืนรออีกเป็นเดือน รอยเขียวบนตัวผมต้องกลายเป็นดาวลูกไก่ฝูงใหม่แน่ๆ

...งั๊นก็หาแฟนเป็นนักกล้ามซะก็หมดเรื่อง!...ผมได้ความคิดใหม่หลังจากนั่งคิด นอนคิดและลืมคิดไปอีกสองวัน...

แต่ผมไม่รู้จะหาแฟนนักกล้ามจากไหน จนสุดท้ายบนตัวผมก็มีดาวลูกไก่สีเขียวๆเพิ่มขึ้นมาอีกครึ่งฝูง

“ชื่อตะวันใช่ไหม? พี่ชื่อขุน”พี่ชายคนนึงพูด...พี่ชายคนนี้ ผมเจอเขาเมื่อวันก่อนโน้นแต่ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่...วันนี้เขาเจอผมแล้วเขายิ้ม ผมก็เลยยิ้ม...เพราะจริงๆผมน่ะชอบเขาตั้งแต่วันโน้นแล้ว...

“ชื่อตะวัน...แฟนชื่อปา”ผมบอก

“แล้วอยากเปลี่ยนแฟนหรือยัง?”พี่ขุนถาม...ผมเลยมองกล้ามแขนพี่ขุน...มันไม่เล็กกว่ากล้ามของพี่ปาเท่าไหร่...ผมเลยพยักหน้า...พี่ขุนก็หัวเราะแล้วบอกว่า...โอเค งั๊นเราเป็นแฟนกัน...

จบ...แรกรัก

[irksome]

ง้ะ มึนเลย เป็นแฟนกันมันเป็นกันง่ายๆอย่างอย่างงี้เลยหรอ   
แต่ตะวันน่ารัก
พี่ขุนออกมาเเล้ววว 

[nunnan]

ออกมาแล้วววว

[Maprang_W]

มันก็ง่ายไปนะ เปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนเสื้อ ยังดีที่มีบทให้ฉาย

[aorpp]

โอ๊ย ไอ้พี่ปา่ขาโหดดดดดด บังอาจมาทำแผนที่ดาวลูกไก่บนตัวตะวัน เชอะๆๆๆๆ 

+1 

[w[o]w]

ตะวันไม่สนใจฉายเลยอ่า

[ฮาเดส]

 

ดีใจที่คุณภัคDเอาเด็กชายตะวันมาลงอีกครั้ง
ดีใจมากๆๆๆ

[Nuclear]

สงสารฉายจัง ไม่มีบทบาท ฮ่าๆๆ 
มันคนละมุมมองจริงๆๆ
เรื่องของตะวัน ฉายออกมากระจึ่งนึง
เรื่องของฉาย ตะวันออกมายาวเป็นวา...
....
ปล. แต่ว่าเราก็ชอบตะวันอยู่ดีน่ะแหละ หลุดโลกได้ใจมากก 

[pooinfinity]

ตะวันมีแค่ตัวเอง แต่ฉายมีแค่ตะวัน

[ตีสี่]

ขอแหมะไว้แค่นี้ก่อนนะ
แล้วจะเข้ามาอ่านจ้า

[sanddy3]

ถ้าเราเป็นตะวัน เราก็จะรักพี่ขุนนี่แหละ
ทั้งปกป้อง เข้าใจ และสื่อถึงโลกของตะวันได้
ฉายเป็นน้อง เป็นครอบครัว 

เกลียดพี่ปา ที่ชอบใช้ความรุนแรง และยิ่งเศร้าที่รู้ว่าจะทำร้ายตะวันขนาดไหนยามไม่มีพี่ขุนปกป้อง 

[IIMisssoMII]

พี่กบก้อพอได้นะ พี่ปาไม่ชอบ ส่วนพี่ขุน ขอให้เรารู้สึกชอบพี่เค้าบ้าง 555  เราอยู่ข้างฉาย 555
ตะวันนี้ก้อผ่านผู้ชายมาเยอะ (ถึงจะเเพ้พี่เหยา) 

[malula]

เสน่ห์แรงเหลือเกินนะตะวัน มีหนุ่ม เข้าหาไม่ขาด
พี่ปาขาโหดเลิกดีกว่า

[ReiSei]

ดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่เอามาลงให้อ่านกัน
ตอนอ่านเด็กชายตะวันฉาย มันอาจจะหน่วง ๆ ยิ้ม ๆ  แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ สงสัยจังทำไมแค่นิดเดียวเราก็อยากจะร้องไห้แล้วอะ คงเพราะเรารักตัวละครในเรื่องนี้จริง ๆ และเราก็เพิ่งรู้ว่าที่จริงแล้วเราอิน..มากกว่าที่ตัวเองคิดซะอีก 
 

[oaw_eang]

จุ๊บๆ

[BaoBao]

“ชื่อตะวัน...แฟนชื่อปา”ผมบอก

“แล้วอยากเปลี่ยนแฟนหรือยัง?”พี่ขุนถาม...ผมเลยมองกล้ามแขนพี่ขุน...มันไม่เล็กกว่ากล้ามของพี่ปาเท่าไหร่...ผมเลยพยักหน้า...พี่ขุนก็หัวเราะแล้วบอกว่า...โอเค งั๊นเราเป็นแฟนกัน...

ป๊าดด ตะวัน .... หนูจะเปลี่ยนเลยรึคะ??