ตอนที่ 7ธัชดนัย“มิสเตอร์หยางทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะครับ วันนี้คุณออกจากโรงพยาบาลได้”
จบประโยคของไอ้หมอเพื่อนสนิททำให้ผมยิ้มกว้างและถอนใจเฮือกใหญ่ออกมาได้ เพราะภาระชิ้นโตที่ผมมีแบบไม่ตั้งตัวตั้งใจได้ถูกปลดเปลื้องซะที หลังจากต้องดูแลไอ้หยางตี้หลงมาร่วมอาทิตย์นั้นผมก็ต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างที่บ้านที่บริษัทและที่โรงพยาบาลตลอด ซึ่งจะหนักมาทางโรงพยาบาลเป็นหลักเพราะไอ้กิ้งกือดินมันใช้สายตาออดอ้อนละห้อยหาทุกที เมื่อผมออกปากว่าจะกลับไปนอนบ้าน ส่วนผมก็เป็นอะไรไม่รู้ดันใจอ่อนกับสายตาหมาหงอยของมันทุกทีสิน่า และยิ่งมันบอกว่ากลัวโดนไอ้สองมือปืนมากระหน่ำยิงถึงโรงพยาบาลอีก ด้วยมนุษยธรรมบวกความที่ผมเป็นคนดีเลยยอมนอนเฝ้ามันซะง่ายๆ แต่ก็แอบกัดมันไปว่าทีแรกคิดทำหยิ่งไม่ต้องการตำรวจมาเฝ้า มันก็ยิ่งทำหน้าสำนึกผิดจนผมยอมนอนเฝ้ามันในที่สุด ถ้าพูดตามจริงแล้วขืนไอ้สองมือปืนมาผมก็คงช่วยอะไรไอ้ตี้หลงไม่ได้อยู่ดี พาลจะกลายเป็นศพทั้งคู่เสียเปล่าๆ แต่ผมก็เบาใจได้หน่อยที่มีตำรวจอารักขาหน้าห้องไม่ห่าง
ส่วนเรื่องคดีได้ข่าวจากหมวดแม็คว่ายังไม่มีอะไรคืบหน้านัก เพราะดูท่าไอ้มือปืนมันเป็นมืออาชีพมากไม่ทิ้งร่องรอยอะไรให้ทางตำรวจติดตามได้เลย และเจ้าทุกข์มันก็ไม่ทุกข์ร้อนอะไรเหมือนไม่สนใจซะด้วยซ้ำว่าจะจับคนร้ายได้มั้ย จนผมนึกแปลกใจว่าทำไมไอ้หยางตี้หลงคนนี้มันถึงไม่เดือดร้อน ผมว่าคำเตือนของแม็คคงมีน้ำหนักมากทีเดียวล่ะครับ
‘ผมว่าเฮียธัชระวังตัวหน่อยก็ดี มิสเตอร์หยางตี้หลงคงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ประวัติก็คลุมเครือตามสืบไม่ได้เลย และไม่คิดจะเดือดร้อนเรื่องถูกยิงด้วยนะครับ’น่าคิดตามคำพูดของแม็คทีเดียวครับว่าไอ้มังกรดินตัวนี้ต้องมีเบื้องหลังที่ลึกลับแน่ๆ หลังจากนั้นหมวดแม็คก็บอกว่าจะพยายามค้นประวัติไอ้ตี้หลงต่อร่วมกับหาตัวมือปืนต่อไป และผมคงต้องให้เป็นหน้าที่ของทางตำรวจแล้วล่ะครับ เพราะถือว่าผมทำหน้าที่ของพลเมืองที่ดีและมนุษย์ร่วมโลกที่ดีมากๆไปแล้ว
“ขอบคุณคุณหมอภีมมากนะครับที่ช่วยดูแลผม” เสียงแปร่งๆของคนบนเตียงดังขึ้นพร้อมกับไอ้ตี้หลงยื่นมือไปให้ไอ้ภีมมันสัมผัส หลังจากนั้นไอ้ภีมก็ขอตัวทันทีเห็นว่ามีคนไข้ต้องตรวจอีกเยอะ และจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะไปรับเมียมันซึ่งก็คือน้องชายของผมมากินข้าว ผมล่ะหน่ายไอ้คู่หวานนี่ซะจริงจึงได้แต่พยักหน้าให้ไอ้น้องเขยอย่างเซ็งๆ จนกระทั่งในห้องเหลือเพียงผมและหยางตี้หลงไอ้มังกรหลงถิ่น
“เฮ้อออ หมดเรื่องซะที มึงก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะอย่าเอาตัวไปล่อลูกปืนอีก กูต้องไปทำงานแล้ว โชคดีนะมิสเตอร์หยาง
เอ็ดมันด์ ตี้หลง” ผมส่งยิ้มจริงใจให้ไอ้ตี๋หล่อหน้าคมถือซะว่าเป็นครั้งสุดท้ายหลังจากนี้คงต้องทางใครทางมัน
“ผมเองก็ต้องขอบคุณคุณธัชเหมือนกันที่ตลอดอาทิตย์ดูแลผมเป็นอย่างดี ผมมีความสุขมากที่มี ‘คุณ’.....อยู่ข้างๆ” โอ๊ย! ผมล่ะแสบตากับรอยยิ้มเจิดจ้าของไอ้มังกรดิน ซึ่งทำให้สมองของผมเออเร่อชั่วคราวไม่แพ้ความหมายของประโยคที่ได้ยิน ‘แล้วทำไมมึงต้องเว้นคำพูดให้กูต้องคิดด้วยวะ’
“เออๆ ไม่เป็นไรถือซะว่าช่วยๆกัน กูไปล่ะ” พูดจบผมหมุนตัวเดินออกจากห้องทันทีจนกระทั่งเดินมาตามทางเดินหน้าห้อง ใจที่เต้นกระหน่ำก็ค่อยๆเบาลงจนอยู่ในจังหวะปกติ แต่ทำไมเหมือนผมเฝ้ารออะไรบางอย่าง เฝ้ารอที่จะให้ไอ้คนที่ผมเพิ่งจากมามันรั้งกันไว้ เหรอวะ!?
“โว้ย! กูนี่ท่าจะบ้า คิดอะไรอยู่วะเนี่ย” ผมสะบัดหัวไปมาให้สติกลับคืนขณะที่อยู่ในลิฟต์คนเดียว สงสัยผมอยู่กับไอ้ตี้หลงนานไปหน่อยเลยเพี้ยนตามมันไปแล้ว จริงๆผมต้องดีใจสิที่ไม่ต้องมาคอยเทียวไปเทียวมาดูแลใครอีก แต่ผมก็อดคิดไม่ได้จริงๆที่เหมือนผมโดนถีบหัวส่งเมื่อหมดประโยชน์จากไอ้หยางตี้หลงไอ้กิ้งกือดินตัวนั้น ‘กูจะมาน้อยใจมันทำไมวะเนี่ย เฮ้ออ’
..........................................
“เฮียอ่ะ ทำไมทำหน้าตาน่ากลัวจัง น้องธีกลัวหมดแล้วนะคร้าบบบ” ไอ้ตี๋ตรงหน้านี่สงสัยมันคงอยากกินตีนผมนะครับ ทั้งน้ำเสียงและหน้าตาของไอ้ธีกวนโอ๊ยได้อีก ยังๆมันยังมีหน้ามายักคิ้วให้ผมด้วย
“ไอ้ธี มึงอยากแดกตีนกูใช่มั้ย เดี๊ยะๆ มึงจะโดน คุยงานจบแล้วก็ออกไปๆ กูจะได้ทำงานบ้าง” น้องชายผมตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตนมันก็ไม่ได้ลดความกวนลงเลย แต่เหมือนไอ้ธียิ่งได้ใจออกอาการกวนใหญ่ที่มีไอ้ภีมให้ท้ายดูมันทะเล้นกว่าเดิมซะอีกครับ ดูมันสิครับผมว่าให้ก็แกล้งหน้างอทั้งๆที่ตาพราวไม่มีสลดเลย
“ผมก็แค่ล้อเล่น สองอาทิตย์มานี้เห็นเฮียเครียดๆอ่ะ อยากให้ยิ้มบ้างเด็กๆมันกลัวหัวหดหมดแล้ว” มันจริงอย่างที่ไอ้ธีมันพูดเหรอครับถ้าใช่ผมคงเป็นไปแบบไม่รู้ตัว ก็แค่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยอยากจะพูดกับใครเท่าไหร่ ‘มันก็แค่เซ็งๆ’ ที่เหมือนอะไรๆในชีวิตมันไม่เหมือนเดิมยังไงไม่รู้
“เออๆ กูรู้แล้วไปเถอะเลิกงานแล้วนี่ เดี๋ยวเพื่อนกูจะรอจนหงุดหงิดมากๆเข้าแล้วมึงมาทำงานไม่ได้ กูไม่มีคนช่วยงานพอดี ฮึๆ ฮ่าๆ” ผมเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้วล่ะครับ จะอะไรถ้าไม่ใช่หน้าตาเหวอๆทั้งๆที่หน้าแดงจากไอ้น้องชายตัวแสบ ในห้องทำงานจึงดังลั่นไปด้วยเสียงหัวเราะของผมและเสียงโวยวายของไอ้ธี ก่อนมันจะงอนสะบัดตูดใส่ผมและเดินออกไป วันนี้มันต้องไปหาไอ้ภีมที่โรงพยาบาลเห็นว่าไอ้ภีมมีเคสผ่าตัดรอบเย็นและคงค้างด้วยกันที่นั่นเลย
แสงแดดอ่อนยามเย็นลอดผ่านมาทางหน้าต่างเมื่อบังตาถูกดึงรูดให้พ้นบานกระจกใส ผมจึงได้เห็นพื้นที่โดยรอบของตัวโรงงาน ทั้งๆที่ทำงานมานานแต่ผมก็ไม่เคยคิดจะมายืนมองแบบนี้สักครั้ง ช่วงนี้ผมเป็นอะไรไปวะใจไม่อยู่กับตัวเอาซะเลย ภาพตรงหน้าที่เห็นคือรถสปอร์ตสีดำของไอ้ธีวิ่งช้าๆออกนอกรั้วจุดหมายของมันคือสถานที่ๆคนรักมันอยู่ มันถึงเวลาของผมแล้วรึยังครับที่จะมีใครสักคน คนที่ทำให้ผมต้องกลับไปหา คนที่เป็นหลักพักพิงเมื่ออ่อนล้า แต่แล้วเจ้าของปากแดงๆบนใบหน้าขาวของตี๋ฮ่องกงก็ลอยมาเป็นฉากๆทุกอารมณ์ ทั้งรอยยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกแต่ก็ทำให้โลกสว่างเจิดจ้าขึ้น ทั้งใบหน้าละห้อยดวงตาหงอยเหงาเหมือนหมาที่โดนเจ้าของทิ้ง ทั้งใบหน้านิ่งแววตาดุหยั่งไม่ถึงถึงความโกรธที่มีจนน่าหวาดหวั่น ทำไมผมถึงจำทุกอารมณ์ของคนที่เจอกันเพียงอาทิตย์เดียวได้แม่นยำขนาดนี้กัน
“เฮ้ออออ........ใครวะ มาทำลับๆล่อๆแบบนั้น” ผมละจากท่ากอดอกมายืนแนบกระจกหลังถอนใจยาว เมื่อเห็นบุคคลที่ไม่น่าไว้ใจทำตัวลับๆล่อๆอยู่นอกรั้วโรงงาน พาลให้นึกถึงผลพวงของการช่วยไอ้มังกรดินตัวนั้นขึ้นมา หรือจะเป็นหนึ่งในมือปืนที่เคยดักยิงมันแล้วตามสืบเรื่องของผมกันแน่
ผมจึงจัดการโทรหายามหน้าประตูให้ไปดูบุคคลน่าสงสัย ส่วนตัวเองมายืนลุ้นอยู่ที่บานหน้าต่างเห็นยามสองคนเข้าไปเมียงมองก่อนเข้าไปรวบตัวหลังมีปากเสียงกัน ไอ้คนในชุดดำที่สวมหมวกกันน็อกมันขัดขืนก่อนสะบัดตัวออกมาได้ และยามที่ผมส่งไปนั้นก็ดึงกระบองออกจากข้างเอวเตรียมพุ่งเข้าหาคนชุดดำที่กำลังถอดหมวกกันน็อกออกจากหัว
“อ้าว เฮ้ยยยย” ผมร้องได้แค่นั้นก็รีบวิ่งออกนอกประตูห้องทำงานทันที หลังจากเห็นใบหน้าที่อยู่ภายใต้หมวกกันน็อกใบนั้น
ไอ้ตี้หลงมันมาได้ยังไงกันและรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่ หวังว่ามันคงไม่โดนตีหน้าแหกไปก่อนที่ผมจะลงไปห้ามนะครับ สิ่งที่ผมคิดกับสิ่งที่เป็นช่างแตกต่างกันสุดขั้วเพราะภาพยามประจำโรงงานของผมสองคนนอนแผ่บนพื้นอย่างหมดท่า โดยมีคนที่ผมแอบห่วงมันยืนนิ่งคิ้วขมวดจ้องคนที่นอนสลบ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อหันมาเห็นผมยืนหอบตัวโยนอยู่ข้างตัว
“คุณธัช / หมับ” ยังไม่ทันจบเสียงเรียกชื่อของผมเลย แต่ตัวผมเองกลับโดนรัดแน่นแทบหายใจไม่ออกจากเจ้าของเสียง และผมต้องดิ้นสุดแรงก่อนพยายามผลักไสไอ้คนหาญกล้ามาหอมแก้มกันหน้าโรงงาน
“เฮ้ย! มึงหยุดเลยนะไอ้กิ้งกือ ปล่อยสิวะ โว้ยยย” ผมยืนหอบแฮ่กร้อนไปทั้งตัวหลังเสียพลังงานวิ่งลงมา บวกเข้ากับต้องมาดิ้นหนีจากอ้อมกอดและปลายจมูกของไอ้ตี้หลง คนที่เพิ่งปล่อยผมจากอ้อมกอดยืนยิ้มตายิบหยีไม่สะทกสะท้านต่อสายตาต่อว่าของผมเลยสักนิด เพราะตอนนี้ยังไม่มีปัญญาด่ามันได้แต่ยืนโกยอากาศเข้าปอด
“มึงทำเชี่ยอะไรของมึงเนี่ย หา!” เมื่อมีแรงผมจึงด่ามันอย่างที่ใจคิด คนโดนผมด่าหุบยิ้มทันทีก่อนทำหน้ามุ่ยใส่ ‘มึงมีสิทธิ์อะไรมางอนกูวะ’ แต่ก่อนที่ผมจะเอาเรื่องมันต่อเสียงโอดโอยที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมอง และตกใจแทบช็อกที่เห็นลูกน้องในโรงงานยืนล้อมรอบเต็มไปหมด ซึ่งมีบางส่วนเข้าไปช่วยพยุงยามสองคนที่นอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น ผมพยายามเก๊กหน้านิ่งทั้งๆที่อายลูกน้องและโกรธคนต้นเรื่องอยู่
“อืม ผมขอโทษด้วยที่เข้าใจผิดจนเกิดเรื่อง คุณอมรช่วยพาคุณสมพรกับคุณผดุงไปหาหมอหน่อยนะ เรื่องค่าใช้จ่ายผมจัดการเอง” ผมหันไปขอโทษยามทั้งคู่ก่อนฝากฝังให้ลูกน้องอีกคนดูแลคนเจ็บแทน และต้องเผชิญหน้ากับสายตาอยากรู้ของคนที่เหลือที่มองหน้าผมสลับกับไอ้ตี๋ที่อยู่ข้างหลังไปมา ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าไอ้ที่มันหอมแก้มผมพร้อมกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนเหล่านี้จะไม่เห็นน้อยแต่เห็นทั้งหมดตั้งแต่แรกเลยล่ะมั้ง
ผมจึงส่งสายตาเข้มเพื่อปรามบรรดาลูกน้องและก็ได้ผลทุกคนหลบตาก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ผมก็แอบเห็นบางคนที่สนิทกับผมหน่อยมีสายตาพราวระยับยังดีที่พวกมันไม่กล้าเอ่ยแซว ‘ไม่งั้นผมฆ่าพวกแม่งแน่’ จนผมลืมตัวก่อเหตุไปชั่วขณะแต่เมื่อนึกได้ก็หันไปมอง จึงเจอเข้ากับรอยยิ้มออดอ้อนเมื่อรู้ตัวว่าผิดของไอ้กิ้งกือ แต่มันทำผมหมั่นไส้มากกว่านึกเห็นใจ
“ผลัวะ / โอ๊ยยย คุณธัชอ่ะ.....ผมอุตส่าห์มาหาเพราะคิดถึงแท้ๆ” ผมตบหัวระบายอารมณ์จนได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ให้รู้สึกดีขึ้นนิด แต่แล้วไอ้ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินแผ่วๆนี่สิทำผมอึ้งยืนมองคนที่หน้ามุ่ยลูบหัวตัวเองอยู่ ไอ้ตี้หลงได้ ‘คิด’ ก่อนพูดป่ะวะและมันจะรู้มั้ยว่าคำพูดของมันทำให้ผมใจสั่น แต่มันก็บอกนี่หว่าว่ามันคิดแต่เป็น ‘คิดถึง’
“คุณธัช! เฮ้ๆๆ คุณธัชรอผมด้วย” ผมหมุนตัวเดินขึ้นตึกสำนักงานทันทีไม่สนใจเจ้าของเสียงที่วิ่งตามหลัง เพราะไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้ผมรู้สึกผิดปกติไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้
...........................................
ผมนั่งประจันหน้ากับไอ้ตี้หลงภายในห้องทำงานของตัวเองท่ามกลางความเงียบมาพักหนึ่งแล้ว หลังจากได้ยินประโยคขอร้องที่ชวนอึ้งและพาลให้คิดหนักอยู่ขณะนี้ แต่ไอ้คนที่นำเรื่องหนักใจมาให้กลับนั่งยิ้มกริ่มจ้องผมไม่กระพริบ
“นะครับคุณธัชนะ ให้ผมพักด้วยนะ ผมไม่มีญาติอยู่ในไทยเลย” เมื่อจบประโยคเจ้าของเสียงออดอ้อนก็ยื่นหน้าข้ามโต๊ะมาจ้องผมอย่างจริงจังจนผมต้องผลักหน้าหล่อๆของมันออกห่าง จะให้ผมตกลงรับปากตามที่มันขอได้ยังไงเพราะคำขอร้องของมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมมาก
ก่อนหน้านี้สักครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ผมกับไอ้ตี้หลงเข้ามาในห้อง ยังไม่ทันที่ผมจะต่อว่ามันให้หนำใจก็โดนมันขอร้องว่าอยากขออาศัยอยู่กับผมด้วยระหว่างที่มันมาติดต่อธุระในไทย เพราะมันไม่มีญาติพี่น้องในเมืองไทยเลย และมันก็กลัวมือปืนคู่แค้นดักยิงซึ่งผมก็แย้งมันไปว่าถึงอยู่กับผมก็ช่วยอะไรไม่ได้ แต่มันก็ยืนยันว่าอย่างน้อยบ้านผมก็ปลอดภัยกว่าพักตามโรงแรม แล้วมันคิดมั้ยครับว่าถ้าเกิดผมพามันไปอยู่ที่บ้านแล้ว ครอบครัวผมก็ต้องตกอยู่ในอันตรายไปด้วยซึ่งผมไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบที่คิดหรอกครับ
“มิสเตอร์หยาง คุณคิดมั้ยว่าถ้าคุณไปอยู่กับผม ครอบครัวผมจะตกอยู่ในอันตรายไปด้วย” หลังจบประโยคของผมแล้วไอ้คนที่นั่งยิ้มระรื่นก็หุบยิ้มทันที และจ้องตาผมอย่างรู้สึกผิดก่อนแววตาคู่นี้จะนิ่งเรียบขึ้นทันตา จนผมแปลกใจปนหวาดหวั่นนึกไม่ชอบใจกับแววตาอ่านไม่ออกคู่นี้ขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเจ้าของแววตาที่ผมจ้องอยู่ก็เอ่ยออกมา
“ผมขอโทษที่เอาแต่ใจกับคุณธัช จนลืมนึกถึงข้อนี้ไป ผมคิดแค่อยากจะอยู่ใกล้คนที่ผมคิดถึงตลอดเวลา...ก็เท่านั้น” มาดจริงจังที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของไอ้มังกรดินไม่ได้ทำให้ผมใจสั่นได้เท่ากับความหมายที่ได้ยินและแววตาแน่วแน่ที่ได้เห็นเลย
ผมที่กำลังหมกมุ่นกับประโยคที่ไม่ต้องแปลของอีกฝ่าย ต้องรีบเดินไปตะครุบตัวไอ้คนที่มาเร็วดั่งพายุและเอ่ยลาเพื่อจากไปเร็วพอกันไว้ อย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักว่าผมจะรั้งไอ้ตี้หลงไว้ทำไม จะให้มันไปอยู่ด้วยกันที่บ้านก็ไม่ได้อยู่แล้วแต่ผมก็ไม่อยากปล่อยมันไปทั้งๆแบบนี้
“ครับ” เสียงนุ่มของคนที่หันมามองผมอย่างสงสัย ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนที่ทำอะไรไม่ถูกของผมเข้า ผมปล่อยข้อมือมันออกอย่างนึกหมั่นไส้และโมโหตัวเองที่ทำอะไรไปแบบไม่ยั้งคิด ทำให้อีกคนมันหัวเราะเยาะเอาได้ แต่ผมยังเดินกลับไม่ถึงโต๊ะก็โดนรั้งข้อศอกไว้จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ผมจึงปั้นหน้าบึ้งหันไปมองเจ้าของมือ
“ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ อย่าโกรธผมเลยนะ คุณธัชยิ้มให้ผมหน่อยได้มั้ย ผมจะกลับแล้วนะ” เสียงอ้อนได้ไม่แพ้แววตาจนผมฟังเพลินและลืมกระชากศอกออกจากการเกาะกุม แถมไม่รู้ตัวเลยว่าแขนอีกข้างก็โดนรั้งไว้แล้วด้วย
“ไม่! กูไม่ยิ้มให้มึงหรอกโว้ย” สิ้นเสียงของผมแล้วมังกรดินก็กลายเป็นลูกหมาถูกทิ้งทันตา เห็นแบบนี้แล้วก็ถูกใจจึงหัวเราะออกมาซะดังแบบไม่รู้ตัว เรียกสายตาละห้อยให้เปลี่ยนเป็นสงสัยขึ้นมาแทน
“ฮ่าๆๆ แกล้งมึงนี่ก็ยังสนุกไม่เปลี่ยน ฮึๆๆ ที่กูไม่ทำตามที่มึงขอก็เพราะหาที่พักที่ปลอดภัยให้มึงได้แล้วไงวะ ฮ่าๆๆ” ใช่แล้วครับผมหาที่พักที่ปลอดภัยให้ไอ้ตี้หลงได้แล้ว จึงขอแกล้งอีกฝ่ายเป็นการแลกเปลี่ยนนิดเถอะ
แต่แล้วขณะที่ผมกำลังหัวเราะอย่างสะใจให้กับหน้าเหวอๆของตี๋หน้าคมอยู่ ผมกลับโดนกระชากแขนทั้งสองข้างเข้าหาคนที่ทำให้ผมอารมณ์ดี ตามมาด้วยแรงกระแทกเข้าที่ปากปิดกลั้นเสียงหัวเราะของผมได้ ผมนิ่งค้างอยู่สามวิก่อนจะรู้ตัวว่าโดนไอ้กิ้งกือมันทำอะไรเข้า งานนี้จึงทั้งดิ้นทั้งปัดป้องและแอบเจ็บใจไอ้ลูกหมาตัวนี้ที่เอะอะก็จับผมจูบตลอด เมื่อได้โอกาสก็กัดปากมันเต็มแรงแต่แล้วเหมือนมันจะรู้เพราะหลบฟันคมๆของผมได้ทันเวลา ผมจึงรอดพ้นจากจูบพิฆาตที่เกือบพรากลมหายใจของผมไป
“มะ มึงนี่มัน! โว้ยยย กูนี่เล่นกับหมาหมาเลียปากเลย ชิบ” ผมสบถใส่หน้าคนที่ยืนยิ้มปากแดงไม่สะทกสะท้านกับคำเปรียบเปรยของผมเลย ผมก็ลืมไปว่ามันไม่ใช่คนไทยมันคงไม่รู้สึกเจ็บแสบกับคำด่าของผมหรอก
“ผมเคยบอกคุณธัชแล้ว ว่าผมน่ะ ‘ยอม’ ยอมเป็นอะไรก็ได้สำหรับคุณ ถ้าให้ผมเป็นหมาผมก็ขอมีเจ้าของที่ชื่อธัชดนัยคนเดียว”
ประโยคนี้ของไอ้ลูกหมาที่เพิ่งเลียปากผมและมันยังขี้ตู่ให้ผมเป็นเจ้าของมันด้วย ทำให้ผมอึ้งค้างพูดไม่ออกบอกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จนต้องตกอยู่ในอ้อมกอดมันแบบไม่รู้ตัว ถ้าผมเป็นผู้หญิงเจอประโยคแบบนี้ของมันเข้าผมคงเดาไม่ยากว่ามันกำลัง ‘จีบ’ ผมอยู่ แต่นี่เราทั้งคู่เป็นผู้ชายทำไมไอ้ตี้หลงถึงพูดกับผมแบบนี้กันครับ
...................................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ใครเจอประโยคสุดท้ายของตี้หลงไปได้ละลายอยู่ตรงนั้นแน่
“ผมน่ะ ‘ยอม’ ยอมเป็นอะไรก็ได้สำหรับคุณ” อุกรี๊ดดดด
งานนี้เฮียธัชจะไม่หวั่นไหวก็ให้รู้ไป แต่ขอหยิกท้องเฮียหน่อยได้มั้ย
โดนจีบแล้วยังไม่รู้ตัว 555
ตอนหน้ามาตามดูกันค่ะว่าเฮียธัชจะทำยังไงเมื่อตี้หลงเอ่ยปากขอโอกาส
แบบโต้งๆขึ้นมา อ๊ายยย บอกได้คำเดียวว่าอิจฉาเฮียที่สุดอ่ะ
ปล.+1และเป็ดแทนคำขอบคุณที่ส่งเม้นท์มาเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
เจอตี้หลงและเฮียธัชได้อีกทีวันอังคารค่ะ^^
และรวบ
หัวข้อ: **รีปริ้นท์**{บ่วงรักพญามังกร} ธัชดนัย & หยางตี้หลง..THE END...[ถึง29/2/59]P.139 (อ่าน 881433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก