- STEP 06 -
อะไรนะครับ...มีคำถามจะถามผมเหรอครับ? ถามว่า...ห๊ะ...เสียตัวหรือยัง???
อ๊ากกกกกกกก 
คำถามต้องห้าม อ่านปากผมนะครับ
ยัง-ครับ!! พรหมจรรย์ประตูหลังของผมยังอยู่รอดปลอดภัยดีครับ เหมือนกับตัวผมที่ตอนนี้กำลังนั่งประจันหน้ากับเพื่อนรักอีกสามคน
ไอ้เวย์มันกำลังนั่งลอกเลคเชอร์ของคาบเช้าลงสมุดให้ผมอยู่ นี่ละครับ...เพื่อนตาย หึหึ ส่วนไอ้เพียวก็กำลังนั่งอ่านชินจัง แล้วหัวเราะขำบ้าบอกับมุกปัญญาอ่อน ส่วนไอ้แทนก็...เอ่อ นั่งตีหน้านิ่งเหมือนริดสีดวงกำลังจะแตก
“แทน...มึงปวดขี้เหรอ” ผมรวบรวมความกล้าถามมันครับ ดูหน้ามันยังกับตูดเลย
“ทำไมกูจะต้องปวดขี้ด้วย?” มันเปลี่ยนจากหน้านิ่งมาเป็นหน้างง
“อ่า...ก็กูเห็นมึงทำหน้าเป็นตูด แล้วยังขมวดคิ้วเหมือนถ่ายไม่ออกด้วย กูเป็นห่วงนะ กูกลัวมึงท้องผูก” ผมยิ้มแสดงความจริงใจตบท้ายอีกที ผลของความห่วงใยคือ...
ป๊าบบบบบ!!“เชี่ยแทน ตบหัวกูทำไม กูอุตส่าห์หวังดีเป็นห่วงมึงนะ”
“มึงกวนตีนกูอ่ะแอล กูไม่ได้ปวดขี้ อย่ามาลีลา ตอบคำถามกูมาเดี๋ยวนี้เลย” มันกลับมาทำหน้าถมึงทึงอีกแล้วครับ เฮือกกก!! น่ากลัวอ่ะ
“คำถามอะไรของมึ๊ง??” ผมถามมันกลับเสียงสูง มือก็เอื้อมไปสะกิดไอ้เวย์ที่นั่งอยู่ข้างผม
เมย์เดย์ เมย์เดย์...ช่วยกูด่วนเวย์ กูกินเบียร์แล้วกูจำอะไรไม่ได้ ความผิดมึงนะ เพราะมึงไม่ยอมดูแลกู มัวแต่ไปคุยโทรศัพท์กับบรรดากิ๊กของมึงอยู่นั่นแหล่ะ...ผมได้แต่โยนความผิดให้ไอ้เวย์ในใจ เพราะขืนพูดออกไป ผมอาจจะได้นั่งลอกเลคเชอร์เอง
“กูบอกกี่ทีแล้ว ว่าถ้าไม่ได้อยู่กับพวกกูอย่ากินเบียร์ ฟังกันบ้างหรือเปล่าห๊า?”
ถ้ามึงจะจัดเต็มทั้งหน้าตาและเสียงอย่างนี้นะ เอาปืนมายิงกูเลยดีกว่าแทน
“กะ...ก็พี่ครามสั่งมาแล้วอ่ะมึง ถ้าไม่กินมันก็น่าเกลียดนะ กูเสียดายด้วย...” ประโยคสุดท้ายเสียงอ่อยเลยครับ ถึงหลังกินจะไม่ได้สติ แต่ว่า...เบียร์สดแม่งโคตรแหล่มเลยครับ พูดแล้วก็เปรี้ยวปาก ซี๊ด
“มึงด้วยนะไอ้เวย์ ไหนบอกจะช่วยกันดูแลมันไง แล้วนี่ยิ่งไปกับไอ้พี่รหัสของมึงนี่ยิ่งไว้ใจไม่ได้เข้าไปใหญ่” ไอ้แทนมันเปลี่ยนเป้าหมายไปเล่นไอ้เวย์แทนแล้วครับ แล้วคุณคิดว่าคนอย่างไอ้เวย์จะทำยังไง
ไอ้เวย์มันก็แค่เงยหน้าขึ้นมายักคิ้วอย่างกวนตีน ก่อนจะพูดเสียงเรื่อยๆแบบไม่เดือดร้อน
“เอาน่า ยังไงกูก็จัดการไอ้แอลมันได้นี่นา มึงจะซีเรียสทำไม แล้วไอ้พี่ครามก็ยังไม่ได้ทำอะไรมัน เพื่อนมึงยังปลอดภัยดี โอเคนะแทน”
ผมล่ะอยากจะกระทืบไลค์ให้ไอ้เวย์จริงๆ ประเด็นก็คือ...ผมยังปลอดภัยดี ไม่มีอะไรเสียหาย แต่ไอ้แทนแม่ง โวยวายยังกับลูกสาวโดนมอมยาแล้วข่มขืน คิดแล้วก็สงสารคนที่จะมาเกิดเป็นลูกมันนะเนี่ย กับเพื่อนมันยังหวง ถ้าเป็นลูกเป็นเมียมันมีหวังไม่ได้ออกจากบ้านพอดี
โชคดีครับ...ที่ไอ้เพียวซึ่งนั่งไร้บทอยู่ตั้งนาน อ่านชินจังจบ แล้วเรียกไอ้แทนไปห้องสมุดที่คณะเศรษฐศาสตร์กับมัน เพราะหนังสือที่มันจะยืม เหลืออยู่แค่ที่ห้องสมุดเศรษฐศาสตร์ ไอ้แทนเลยหมดโอกาสอบรมพวกผมอีก แต่มันยังไม่วายครับ หย่อนระเบิดลูกโต...
“ไอ้น้องแอล ถ้าคราวหลังมึงไม่ระวังตัวอีกนะ กูโทรบอก
- พ่อคนที่สอง -ของมึงแน่ คราวนี้ล่ะน่าดู”
เฮือก!! ชื่อต้องห้ามเลยนะนั่น อย่าเอ่ย อย่าพูดถึง อย่าครับ ผมได้แต่นั่งโบกมือหยอยๆให้พวกไอ้แทนกับไอ้เพียว ไปดีเถอะนะพวกมึง หูกูจะได้สงบซะที...เหรอ??
ส่วนที่ว่าไอ้แทนกับไอ้เพียวมันรู้ได้ยังไง ก็เมื่อเช้าผมไม่ได้มาเรียน วิชาตอนเช้ายังต้องให้ไอ้เวย์นั่งลอกเลคเชอร์ให้อยู่นี่ไงครับ แล้วที่นี้ไอ้เพียวมันเกิดนึกคึก อยากมากินข้าวเช้ากับผมขึ้นมา พอโทรหาเลยได้เรื่องเลย ดีนะที่มันยังไม่รู้ว่า...
“นี่ดีนะ ที่ไอ้แทนมันยังไม่รู้ว่าเมื่อคืนมึงไม่ได้กลับมานอนห้อง”
เอ่อ...นั่นแหล่ะครับ มีแค่ผมกับไอ้เวย์ที่รู้ ว่าเมื่อคืนผมนอนที่ห้องคุณชาย ห๊ะ...อยากรู้ว่าทำไมผมถึงยังรอดมาได้ ไม่เสียประตูหลัง ทั้งที่อยู่ในสถานที่เสี่ยงภัยอันดับหนึ่งน่ะเหรอครับ
.
.
.
...ตอนเช้า ผมตื่นมาพร้อมอาการมึนหัวตึบ แล้วก็พบว่า...นี่ไม่ใช่เตียงผม นี่ไม่ใช่ห้องผม แต่นี่มันคือ...ห้องนอนไอ้คุณชายที่ผมเคยเข้ามาทำความสะอาด!!
“ฟู่วววว” ผมถอนหายใจทันทีครับ เมื่อทำสำรวจเบื้องต้นแล้วพบว่าเสื้อผ้าหน้าผมยังอยู่ครบ
ผมตื่นมาก็เจอตัวเองกำลังครองเตียงนอนของคุณชาย ประหนึ่งเป็นเจ้าของห้อง แล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องระเห็จไปนอนไหนเหมือนกันนะครับ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เตียงเดียวกับผมแน่นอน
หลังจากการสำรวจเบื้องต้นเสร็จ เราก็จะสำรวจเบื้องลึกครับ ผมรีบแหวกเสื้อตัวเองดู เผื่อจะเจอร่องรอยอันไม่พึงประสงค์ อา...โชคดีที่ไม่มี
ขั้นตอนต่อไปก็ ขยับซ้าย ขยับขวา ไหนลองเอาก้นกระแทกลงกับฟูกดูสิ อืม...ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่เมื่อย
เป็นอันว่า...เซฟไปได้อีกหนึ่งครั้งครับ หึหึ
หันไปมองข้างเตียง เห็นมียาแก้ปวดกับขวดน้ำวางอยู่ เหมือนจะรู้ว่าถ้าผมตื่นมาจะต้องมีอาการมึนหัวแน่นอน ผมก็ไม่ขัดศรัทธาครับ โยนยาเข้าปากไปหนึ่งเม็ดแล้วดื่มน้ำตาม ค่อยยังชั่วหน่อย เอาล่ะ ขั้นต่อไปเราก็ไปตามหาเจ้าของห้องกันดีกว่าครับ
ผมสะบัดผ้าห่มออกจากตัว ก้าวลงมาจากเตียง แอบแง้มประตูเล็กน้อย เงียบสนิท เดินออกมาเลยดีกว่า จะมามัวลับๆล่อๆทำไม พอมาถึงห้องนั่งเล่นก็ต้องตกใจอ้าปากค้างปนดีใจอยู่ลึกๆ
คุณชายเจ้าของห้องเขายึดโซฟาแทนเตียงนอนเรียบร้อยครับ ท่าทางดูเพลียจัดจนผมไม่กล้าปลุกเลยแฮะ
“หึหึ เป็นสุภาพบุรุษเหมือนกันนี่นา”
เงยหน้ามองนาฬิกาแขวนผนัง เออะ...เก้าโมงเช้าแล้ว คงไม่ต้องไปเรียนตอนเช้าแล้วมั้ง ไปตอนบ่ายเลยแล้วกัน มือถือผมก็แบตหมดซะด้วย สะบัดหัวไล่ความมึนงงสองที แล้วก็เดินไปที่ครัว ตั้งใจว่าจะทำข้าวต้มละกันครับ ทำตามหน้าที่ครับ เขาจ้างมาเป็นพ่อบ้านนี่นา ทำงานให้มันคุ้มเงินเดือนหน่อย
.
.
.
คุณคิดว่ามีกี่สาเหตุกันครับ ที่คนเราจะตื่น หนึ่งในเหตุผลสุดฮิตก็คือ...
...ก็คงต้องเสี่ยงแล้ว เสี่ยงให้มันรู้ไป คงต้องเปิดใจ บอกเธอให้รู้กัน
เก็บอีกไม่ไหว เพราะใจมันก็ยังพร่ำเพ้อ ถึงแต่เธอ แต่เธอ...ก็คงต้องลองดูสักที...โทรศัพท์คุณชายดังครับ ผมจะรับให้ก็ใช่ที่ เดี๋ยวปลายสายเขาจะตกใจ เลยได้แต่ปล่อยให้มันดัง จนคุณชายแกงัวเงียตื่นขึ้นมา หัวฟูเหมือนสิงโตเลย หมดสภาพเดือนมหาลัย อยากถ่ายรูปเก็บเอาไว้ชะมัด
คุณชายชะงักนิดนึง ตอนที่เห็นผมตื่นแล้ว แต่รีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดรับก่อน
“ฮัลโหล...”
((..........))
“เออ อยู่กับฉันเอง เหรอ ไม่รู้เหมือนกันหว่ะ เดี๋ยวถามให้” คุณชายมันพูดงึมงำแล้วก็หันมาถามผม “ปิดโทรศัพท์เหรอแอล ไอ้เวย์มันติดต่อไม่ได้”
“ไม่ได้ปิด แต่แบตมันหมด”
“อ่ะ...เอาไป ไอ้เวย์มันจะคุยด้วย”
ผมรีบปิดเตาที่กำลังต้มข้าวต้มอยู่ แล้วเดินมารับโทรศัพท์จากมือคุณชาย ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงไอ้เวย์ก็โวยวายดังมาก่อนเลย
((น้องแอลลลล!!)) ผมขี้เกียจมันด่าเรื่องเรียกชื่อแล้วครับ ช่างหัวแม่ง ((ปลอดภัยดีใช่ไหมมึง พี่กูทำอะไรมึงหรือเปล่า ถ้าทำบอกกูนะ เดี๋ยวกูจะเรียกไอ้แทนกับไอ้เพียวไปรุมกระทืบ))
ไม่รู้จะขำหรือขอบคุณมันดีครับ ปกติเห็นแม่งประเคนผมถวายพี่มันหน้าตาเฉย มาตอนนี้ทำเป็นมาห่วงผม ถุย...ไอ้เวย์ มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่เนี่ย
“เออ กูยังปลอดภัยดีทุกประการ มึงไม่ต้องบอกไอ้แทนนะ ไอ้แทนแม่งยิ่งขี้โวยวายอยู่”
((แล้ววันนี้มึงจะมาเรียนไหมเนี่ย มีควิซตอนบ่ายนะมึง))
“เออ งั้นกูก็คงต้องไปหว่ะ มึงจะคุยกับพี่มึงต่อไหม เพราะเดี๋ยวกูกับมึงค่อยไปเคลียร์กันที่มหาลัย”
((เออๆ เคลียร์ยาวแน่มึง ขอกูคุยกับพี่เภาก่อนละกัน))
พอมันบอกว่าจะคุยกับพี่มันก่อน ผมเลยส่งโทรศัพท์คืนกลับไปให้เจ้าของ ที่เพิ่งล้างหน้าแปรงฟันเสร็จพอดี ค่อยยังชั่วครับ กลับมาดูหล่อสมกับเป็นเดือนมหาลัยหน่อย คุณชายแกรับไปคุยอะไรงึมงำอยู่สองสามคำแล้วก็วางไป ผมก็เดินไปเปิดเตาเคี่ยวข้าวต้มต่อจนได้ที่ แล้วก็ปิดเตา เตรียมยกหม้อลง
หันหลังกลับมาก็เจอคุณชายมันยื่นแปรงสีฟันอันใหม่มาให้ พอเห็นผมทำหน้าเอ๋อ คนให้เลยต้องขยายความ
“เข้าไปแปรงฟันสิ จะได้มากินข้าวเช้าพร้อมกัน แล้วค่อยไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเองละกัน เดี๋ยวไปส่ง แล้วจะไปมหาลัยตอนบ่ายใช่ไหม”
ผมก็พยักหน้าหงึกหงักเออออไปตามเรื่องตามราว แต่ก็ยอมรับแปรงสีฟันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันแต่โดยดี ออกมาจากห้องน้ำเห็นคุณชายมันกินข้าวต้มไม่รอผมก็แอบเคือง ผมเป็นคนทำยังไม่ทันได้กินเลย แต่ก็หายเคืองแทบไม่ทัน เพราะคุณชายแกมีเบิ้ลอีกหนึ่งชามโตครับ
เอ...แล้วไหนบอกว่าไม่กินข้าวเช้าไง ที่กินนี่เพราะผมเป็นคนทำเหรอ??.
.
.
หลังจากกินข้าวต้มกันเสร็จเรียบร้อย คุณชายแกก็ขอตัวอาบน้ำอาบท่า ผมเลยทำหน้าที่พ่อบ้านซะหน่อย เก็บจานชามล้าง เก็บกวาดห้องรับแขก ที่เมื่อคืนแปรสภาพเป็นห้องนอนชั่วคราวของเจ้าของห้อง เห็นตะกร้าเสื้อผ้าแล้วก็หมายมาดว่า เดี๋ยวตอนเย็นจะต้องแวะเข้ามาซักผ้าเสียหน่อย
คุณชายอาบน้ำแต่งตัวอยู่ราวครึ่งชม. ก็ออกมาในสภาพหล่อไม่บันยะบันยังเหมือนทุกที อิจฉาจริงโว๊ย...รูปร่างก็ดี หน้าตาก็หล่อ ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรเนี่ย
“ป่ะ...ไปกันเลย เดี๋ยวจะได้ไปถึงมหาลัยซักเที่ยง”
คุณชายแกพารถคันหรูฝ่าการจราจรอันคับคั่งจากถนนสุขุมวิท มาคอนโดผมตรงสาทร ให้ผมอาบน้ำแต่งตัวอะไรให้เรียบร้อย แล้วก็คว้าเอาที่ชาร์จแบตมาขอชาร์จบนรถคุณชาย เสร็จแล้วก็ไปมหาลัย แลดูขับรถวนไปวนมา แต่ช่างมันครับ ผมไม่ใช่คนจ่ายค่าน้ำมัน
ตลอดทางผมก็นั่งซักไซร้ไล่เลียงทันที ว่าเมื่อคืนผมมานอนอยู่ที่ห้องพี่เภาได้ยังไง เพราะผมไปกับไอ้เวย์ ถึงไม่ได้กลับห้องตัวเอง ก็น่าจะอยู่บ้านไอ้เวย์ มากกว่าคอนโดพี่เภา
“เวย์เอานายมาส่งน่ะ แล้วตัวมันเองก็กลับบ้าน”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ถึงแม้ความจริงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ไอ้เวย์มันคงจะเห็นว่าคอนโดคุณชายอยู่ใกล้ร้านที่นั่งกินกัน เพราะถ้าถ่อกลับไปถึงบ้านไอ้เวย์ ก็อยู่ชานเมืองนู่นเลย ผมคงได้อาละวาดไปตลอดทางเลยครับ ความจริงผมก็ไม่รู้หรอกว่ากินเบียร์แล้วตัวเองจะเป็นยังไง ถ้าไอ้พวกเพื่อนเลวสามตัว ไม่เคยถ่ายคลิปให้ผมดูจนอดสูกับความทุเรศของตัวเอง
“คราวหลังอะไรที่กินไม่ได้ก็อย่าไปกิน อย่าฝืนตัวเอง ถึงจะมีพวกเพื่อนไปด้วยก็เถอะ ยังไงก็ต้องดูแลตัวเองไว้ก่อนรู้หรือเปล่า”
“ขอโทษ...”เอ่อ...มันหลุดปากไปเองครับ ยังงงตัวเองอยู่เนี่ย ว่าจะขอโทษทำไม เหมือนผมกำลังทำผิดต่อมัน ที่ไปกินเบียร์จนคนอื่นวุ่นวายกันไปหมด แถมเมื่อเช้าพอเห็นถุงเยลลี่ ผมยังแซวคุณชายมันอยู่เลยครับ ว่าโตป่านนี้ยังกินเยลลี่อยู่อีก แต่คุณชายตอบกลับมานิ่มๆว่า
‘ไม่ใช่ของฉันหรอก เมื่อคืนมีเด็กขี้แยร้องจะกินน่ะ พอซื้อมาให้ก็หลับซะงั้น’เด็กขี้แยคนนั้นใครเหรอครับ ผมรู้จักหรือเปล่า? หึหึ
.
.
.
เอาล่ะ ย้อนอดีตพอแล้ว กลับมาที่โต๊ะตรงคณะวิศวะ ที่ผมกำลังนั่งเผชิญหน้ากับไอ้เวย์กันก่อน ตอนนี้มันปิดสมุดเลคเชอร์ของผมและของมันแล้ว อย่างน้อยไอ้เวย์มันก็ดุน้อยกว่าไอ้แทนครับ
เพื่อนสนิทผมมีอยู่สามคน ไอ้แทนนี่ดุ โหด มันห้ามสารพัดจะห้าม สมัยเรียนมัธยมนี่ ผมแทบจะยกมือไหว้มันทุกเช้า ว่าถ้ามึงจะดุขนาดนี้ มาเป็นพ่อกูเลยเถอะ มีคนเข้ามายุ่งกับผมทีไร ไอ้แทนมันด่าซะลืมชาติกำเนิดเลยครับ
ส่วนไอ้เวย์ ไม่ดุ แต่มันก็เป็นไม้กันหมาที่ดีที่สุดในโลกของผม แถมผมยังคุยกับมันได้ทุกเรื่อง มันยอมปล่อยผมบ้างในบางเรื่อง ไม่ได้ห้ามดะเหมือนไอ้แทน
ทุกคนอาจจะคิดว่าไอ้เพียวเป็นตัวประกอบ มันดูไม่ค่อยสนใจโลก ไม่ค่อยสนใจผม แต่สมัยมัธยม ตอนที่มีเรื่องกับโรงเรียนคู่อริ ไอ้แทนกับไอ้เวย์กำลังซัดพวกมันนัวเนีย ไอ้เลวตัวนึงแม่งมากระชากผม เลยโดนไอ้เพียวซัดซะหยอดน้ำข้าวต้ม จนพ่อมันต้องเคลียร์กับทางนู้นยาวเลย
เห็นมันติ๋มๆเงียบๆ อย่าไปแหย่ให้มันเอาจริงนะครับ ปล่อยให้มันนั่งอ่านชินจังของมันไปนั่นแหล่ะดีแล้ว แต่ระดับไอ้เพียว ถ้าไม่ร้ายแรงจริง มันไม่ลงมือเองหรอกครับ อย่างมันน่ะชอบกระแดะ อยากเป็นกุนซือคอยชักใยอยู่เบื้องหลัง
“กูจำได้ว่าเมื่อคืนกูสั่งมึงแล้วนะน้องแอล ว่าอย่าแดกเบียร์ ถ้าเมื่อกี้ไอ้ห่าแทนมันงับหัวกูขึ้นมาทำไงห๊ะ...”
“พี่ครามสั่งมาให้กูนี่หว่า แต่กินกับขาหมูทอดอร่อยจริงๆนะมึง เบียร์สดร้านนี้แม่งแหล่ม...”
โป๊กกกก...ผมลูบหัวป้อยๆเลยครับ ไอ้เวย์แม่งเคาะมาซะเต็มแรง ถ้าผมโง่ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
“ยังไม่เข็ดอีกนะมึง เมื่อคืนทำชาวบ้านชาวช่องเดือดร้อนวุ่นวายไปหมด ไปผับ เสือกอยากแดกยาคูลท์ ดีนะพี่ครามมันหามาได้ ไม่งั้นกูต้องนั่งดูมึงร้องไห้ขี้มูกโป่ง คราวก่อนแม่งก็เสือกอยากแดกฝอยทอง ตอนตีสอง ที่บ้านมึงเลี้ยงมึงด้วยอะไรวะเนี่ย”
ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ รู้สึกเวลาผมกินเบียร์แล้วจะมีอาการคล้ายคนแพ้ท้อง อยากกินนู่นกินนี่ แล้วต้องกินให้ได้ด้วย ไอ้เวย์มันเห็นผมหัวเราะ ก็ชี้หน้าคาดโทษผมใหญ่เลยครับ
“เอาน่า ยังไงเมื่อคืนก็ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอวะ”
“เกือบตายหมู่แล้วมึง ตอนพี่เภามาเจอมึงนั่งร้องห่มร้องไห้นะ กู พี่คราม แล้วก็พี่เจตน์แทบจะโดนฆาตกรรมหมู่”
กึก...ออกนอกหน้าไปหรือเปล่าวะเนี่ยไอ้คุณชาย ผมยังไม่ทันได้เป็นอะไรกับมันเลยนะเนี่ย ยังงี้พี่ครามกับพี่เจตน์จะคิดยังไงเนี่ย คิดแล้วก็หน้าร้อนๆขึ้นมา
“เออๆ คราวหลังกูจะระวังละกัน”
“ถ้ายังมีคราวหลังอีกนะ กูจะถ่ายคลิปแล้วอัพโหลดขึ้นยูทูปประจานมึงเลย ไอ้น้องแอล เอาให้มึงไม่กล้ามามหาลัยเลยดีไหม หึหึ”
“ไอ้เพื่อนชั่ว!!” .
.
.
“แอล ผัวมึงมารับแล้วโว๊ยยยยย!!!” “ไอ้เชี่ยนิหน่า มึงจะแหกปากทำไมเนี่ย แล้วกูก็ยังไม่มีผัวเว๊ย” ผมแทบตะครุบปากนิหน่าไม่ทัน ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้สาวสวยรุ่นพี่รุ่นน้อง และเพื่อนพ้องรุ่นเดียวกัน ก่อนจะตบท้าย “แอลยังโสดนะครับทุกคน...”
ไอ้เวย์มันเดินมาหัวเราะหึหึอยู่ข้างหลังผมด้วยความหมั่นไส้ ทำไมวะ ก็ผมพูดความจริงนี่นา จะผัวจะเมีย ผมก็ยังไม่มีทั้งนั้น ยังโสด โสด อยู่ตรงนี้
หนุ่มหล่อ ดีกรีเดือนมหาลัยกำลังยืนพิงรถเบนซ์สปอร์ตของมันอย่างเท่ห์ครับ วะ...แล้วมันจะเดาะใส่แว่นดำที่มหาลัยเพื่อ ตกลงมึงมาเรียนหรือมึงมาเดินแบบกันแน่วะ เดี๋ยวผู้หญิงคณะกูก็หลงเสน่ห์มึงกันหมดหรอก
อะไรนะครับ...คิดว่าผมหึงมันเหรอ บ้าไปแล้ว ผมเสียดายทรัพยากรผู้หญิงในคณะผมต่างหาก ยิ่งมีน้อยๆอยู่
แล้วขาผมนี่ก็รู้หน้าที่เหลือเกินนะ เดินเข้าไปหามันต้อยๆเลย ฟังคำสั่งจากสมองบ้างอะไรบ้าง
“เลิกแล้วใช่ไหม จะไปกันหรือยัง?”
“อืม ไปกันเลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา กะว่าจะซักผ้าด้วยนะเนี่ย”
สิ่งมีชีวิตรอบข้างผมกับคุณชายทำตาโต ยกมือปิดปากกันทำไมครับ ก็ผมต้องไปทำงานบ้านให้คุณชายมันนี่ครับ รีบไปรีบทำ จะได้รีบกลับบ้าน ไม่เสียเวลา แล้วผ้ามันก็กองพะเนินจนถึงเวลาซักแล้วด้วย
“โชคดีนะน้องแอล...”
เอิ่ม...นิหน่า มึงทำท่ายังกับแม่ที่ลูกสาวจะออกเรือนเลยหว่ะ มึงทำควิซจนเบลอแล้วเหรอ ส่วนไอ้เวย์ก็กลั้นหัวเราะจนเสียงดังกึกๆอยู่ในลำคอมัน อุบาทว์จริงเพื่อนผม
“นิหน่า มึงอย่าทำท่าเหมือนกับจะส่งกูเข้าหอได้หรือเปล่า”
“อ้าว...มึงยังไม่ได้เข้าห้องหอกับพี่เภาอีกเหรอ” 
มึงจะพูดเสียงดังเพื่อ??? 
แล้วไอ้คนที่โดนกล่าวหาด้วยกันก็ช่วยปฏิเสธบ้างอะไรบ้าง แม่ง...ยืนยิ้มอย่างเดียวเลยนะ พ่อเป็นแป๊ะยิ้มเหรอไงวะ หงุดหงิดฉิบ!!
พวกเพื่อนร่วมคณะแม่งทำตาโตกันหมด ส่วนนิหน่ากับไอ้เวย์ก็ยืนทำตาวิบวับ แล้วผมจะทำอะไรได้ครับ นอกจากสะบัดหน้าพรืด เดินไปขึ้นรถคุณชายที่จอดรออยู่
ใช่สิ...ผมมันหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่แล้วนี่
- END STEP 06 -
ขอพี่เภาเป็นสุภาพบุรุษบ้าง พี่เภาแกรุกแค่คำพูดอย่างเดียวค่ะ
วางตัวละครทุกตัวเรียบร้อยแล้ว อาจจะมีงง แต่เดี๋ยวจะเฉลยออกมาทีละนิดนะคะ
พรุ่งนี้จะมาแปะฉากพิเศษวันแม่ล่วงหน้านะคะ แต่ไม่ยาวค่ะ
แค่โมเม้นท์วันแม่ของน้องแอลกับพี่เภาเองค่ะ แทรกอยู่ระหว่างตอนต่อไป
ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1504517 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก