- STEP 11 –
ยุคโลกาภิวัตน์ (ศัพท์หรูมากกู...) การสื่อสารไร้พรมแดน โชคดีว่าพวกผมเป็นพวกขี้เกียจแชทคุยกัน เราเลยเมินเฉยต่อบีบีและว้อทส์แอพ แต่...ทุกคนชอบโพสต์สเตตัสเฟซบุ๊คเรียกไลค์กันครับ และไอ้หล่อโฉดประจำกลุ่ม มันกำลังเห่ออัพสเตตัสบนเฟซบุ๊คของมันมากครับ
- ขอโทษที่ไม่ถนัดเรื่องบนเตียง เพราะถนัดริมระเบียงและราวบันได # เวย์ -“ไอ้เหี้ย...มึงคิดว่าตัวเองเป็นสไปเดอร์แมนเหรอวะเวย์ ถึงชอบแบบผาดโผนเนี่ย อย่าลืมหาแฟนเป็นสไปเดอร์เกิร์ลด้วยล่ะมึง มา...เดี๋ยวกูกดไลค์ให้แรงๆ”
“เออ กดแรงๆให้หน้าจอไอโฟนมึงทะลุเลยนะแอล”
ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยเข้าเฟซบุ๊คไอ้เวย์เพื่อนรัก พิมพ์ลงบนหน้าเฟซบุ๊คมัน เสร็จแล้วกดไลค์เองเสร็จสรรพ หึหึ ดูความรักที่กูมีให้มึงสิเวย์
-เพื่อนผม... สุภาพบุรุษในโลกออนไลน์ แต่หื่นมากมายในโลกความเป็นจริง –“ไอ้น้องแอล!! เรื่องจริงบางเรื่องมึงไม่จำเป็นต้องประกาศให้คนอื่นรู้ก็ได้ แม่ง เดี๋ยวสาวกูหนีหมด”
“ไอ้เหี้ยเวย์!!! แล้วมึงเสือกมาโพสต์อะไรในเฟซบุ๊คกูเนี่ย ไอ้เวรตะไล ไอ้เพื่อนชั่ว”
ผมแหกปากลั่นคณะเลยครับ เมื่อเห็นมีข้อความเตือนเด้งขึ้นมา พอกดดูก็เห็นว่าไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโฉดมันมาโพสต์ แต่แม่ง...เสือกโพสต์ว่า
- อย่าเสียตูด เพื่อพิสูจน์รักแท้...นะจ๊ะน้องแอล ด้วยความปรารถนาดีจากพี่เวย์ –“โวยวายอะไรเสียงดังลั่นเลย” อ่า...เสียงนุ่มทุ้มแบบนี้มีอยู่คนเดียว หึหึ แถมตอกย้ำด้วยกลิ่นอาร์มานี่ โค้ดประจำตัวอีก
แทนคำตอบ ผมยื่นมือถือที่ขึ้นหน้าเฟซบุ๊คตัวเองอยู้ให้ดู พร้อมกับหน้าตาบึ้งตึง คนรับเขากวาดตามองประโยคสั้นๆ แล้วก็หัวเราะเสียงลั่น แถมยังแท็คมือกับไอ้เวย์อีก
แม่ง...เดี๋ยวขอเลิกซะเลยนี่ เป็นแฟนกันหัดปกป้องกันบ้าง หึหึ ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมก็เรียกร้องสิทธิ์ของแฟนเหยงๆเลยครับ อย่าหวังว่าผมจะยอมเสียเปรียบ
“แล้วนี่พี่มาทำไมเนี่ย?” ไอ้เวย์เลิกเล่นเฟซบุ๊ค หันมาสนใจพี่มันแทนแล้ว
“มาหาแฟน”ผม...นั่งก้มหน้าก้มตากดมือถือเงียบเชียบ พยายามสงบปากสงบคำ ไม่พูดอะไร แต่แม่ง...แก้มร้อนชิบหาย
ไอ้เวย์...นั่งเหลียวซ้ายแลขวา แทบจะหมุนสามร้อยหกสิบองศารอบตัวมัน แล้วก็โพล่งถามขึ้นมา
“แฟนคลับเหรอ แถวนี้ไม่มีหรอก มีแต่ผมนั่งอยู่กับไอ้แอลสองคน”
เอิ่ม...ไว้วันเกิดมึงกูจะซื้อน้ำมันตับปลาให้กินนะเวย์ เผื่อมึงจะฉลาดขึ้นมาบ้าง พี่ชายมึงก็บอกอยู่ว่าแฟน มึงจะลากไปแฟนคลับเพื่อ นี่มึงคงเล่นเฟซบุ๊คจนสมองหยุดทำงาน เดี๋ยวกูจะโพสต์สเตตัสใหม่ให้มึงเองนะ
- หน้าตาดี แต่ไม่มีสมอง -เสียงเตือนจากมือถือของไอ้เวย์ดังอยู่หลายรอบ แต่มันยังคงไม่สนใจ เพราะตอนนี้ที่มันสนใจคือแฟนพี่ชายมัน คุณชายมันก็คงสงสารและเห็นใจในความโง่ของน้องชาย เลยช่วยชี้ทางสว่างให้ แต่...ถามกูซักคนไหม ว่าต้องการหรือเปล่า
คุณชายมันลงมานั่งเบียดกับผม มองหน้าไอ้เวย์ ก่อนจะสะบัดนิ้วโป้งชี้มาทางผม หน้าตามึงดูอารมณ์ดีมากมายอ่ะคุณชาย
“นี่ไง...แฟนฉัน”.
.
.
เกิดสูญญากาศอยู่ประมาณห้านาที ไอ้เวย์มองผม มองพี่ชาย แล้วหันกลับมามอง หันกลับไปมองพี่ชายมันอีกที แล้วมันก็เบิกตากว้าง ผมมีเขางอกขึ้นมาเหรอไงวะ แม่งทำหน้าตกใจซะอย่างกับเห็นผี มึงเองไม่ใช่เหรอไง ที่สนับสนุนให้กูได้กับพี่ชายมึง
“เฮ้ย!! จริงเหรอวะไอ้น้องแอล นี่มึงเสร็จพี่ชายกูแล้วเหรอ”
ผมกับคุณชายพร้อมใจกันตบหัวไอ้เวย์ไปคนละที
“กูแค่เป็นแฟน ไม่ได้เสร็จ ไอ้ห่ารากนี่ เดี๋ยวกูยันตกเก้าอี้เลยนะมึง”
“นี่กูรู้เป็นคนแรกเลยใช่ไหมเนี่ย” มันถามหน้าระรื่นวอนตีนมากครับ
“เออ! แต่ถ้ามึงไม่อยากรู้เป็นคนสุดท้าย ก็หุบปากของมึงซะ”
“กูอยากเห็นหน้าไอ้แทนตอนมันรู้เรื่องจริงๆเลย ลูกสาวที่มันเฝ้าทะนุถนอม ชิงสุกก่อนห่ามไปซะละ”
“ไอ้เวย์ แกจะยั่วโมโหแอลทำไมวะ” เออ...ดีมาก ปกป้องผมซะ
“หึหึ ไม่ทันไรก็ปกป้องซะละ เห็นแฟนดีกว่าน้องเหรอ” มันลอยหน้าลอยตาถาม
“พอเลย พอๆ วันนี้จะชวนไปกินตอนเย็น ว่างกันหรือเปล่า”
“เลี้ยงสละโสดเหรอ?” เดี๋ยวกูมอบโล่กวนตีนแห่งชาติให้มึงเลยเวย์
“เปล่าเว้ย เลี้ยงที่ส่งโปรเจคเรียบร้อย มีพี่ ไอ้เชน ไอ้จอม แล้วจะชวนใครไปกันอีกละ เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
“จะเปิดตัวก็บอกมาเถอะ...”
แพ้ราบคาบ...ความกวนตีนของแฟนผมแพ้ไอ้เวย์ราบคาบ ใครอย่าลองดีไปต่อปากต่อคำกับมันล่ะ นี่ขนาดไม่ได้เถียงกับมันนะ มันยังเล่นได้ตลอด อย่าให้มึงมีบ้างนะ กูจะจัดหนักชุดใหญ่เลย
“สรุปมึงจะไปหรือไม่ไป” แฟนผมโมโหแล้วครับ
“ไปคร้าบบบบบบ” ฮา...ไอ้เห็นแก่กินเอ๊ย
.
.
.
กลางวัน เราแห่กันมานั่งกินข้าวที่โรงอาหารสถาปัตย์ครับ มากันเป็นฝูง เจ้าถิ่นเขาจองที่รอพวกเราอยู่ก่อนแล้ว นั่งหล่อกันเป็นสามหนุ่มสามมุม แล้วแฟนผมจะเป็นใครได้ครับ...ก็ต้องพี่มอสสิครับ หึหึ
“ซื้อข้าวกับน้ำไว้ให้แล้วนะ จะไม่ต้องเบียดกับคนอื่น” มีแฟนดี ก็สบายไปสิบอย่างเลยครับ
“โห...กับน้องกับนุ่งไม่มีอ่ะ มึงดูพี่กูดิแทน แม่งโคตรลำเอียงอ่ะ” แต่มีเพื่อนเลว นี่คิดผิดจนวันนี้เลยครับ
“มึงมัวแต่ยืนแหกปาก ข้าวมันคงลอยมาหามึงหรอกเวย์” พี่เชนมันด่าให้ด้วยความหมั่นไส้
“เออ รอมึงน่ารักเหมือนแอล แล้วก็จะซื้อมาประเคนมึงนะ” พี่จอมช่วยผสมโรง
“เดี๋ยวผมไปเกณฑ์สาวๆมาปรนนิบัติพัดวี แล้วอย่ามาอิจฉากันนะ หึ...ไม่มีแฟนบ้างก็แล้วไป”
ป๊าบบบ!! ไอ้แทนตบหัวไอ้เวย์ไปแรงๆด้วยหมั่นไส้เต็มประดา
“ไม่มีแฟน มีแต่คู่ควง เปลี่ยนทุกวันไม่ซ้ำหน้าล่ะสิมึง”
“เออน่ะสิ กูมันไม่มีแฟน ใครจะไปรักเดียวใจเดียวเหมือน...” มึงเหล่ตามองกูทำไมฮะเวย์ อยากมีเรื่องเหรอ
“มึงเป็นแฟนกับพี่เภาแล้วเหรอแอล?”อ๊ากกกก...ไอ้เพียว เห็นยืนเงียบๆ พูดขึ้นมาทีเดียวนี่ทำเอากูตายอย่างสงบเลย
“ตอบเพื่อนไปสิ” แม่ง...ไอ้คุณชายนี่ก็สะกิดกูจัง อยากให้กูประกาศนักหรือไง ได้...เดี๋ยวจัดให้
“เออ!! ประกาศตรงนี้เลยว่า พี่เภาเป็นเมียกูแล้วนะพวกมึง”หึหึ...อยากให้ประกาศนัก ผมก็ประกาศแม่งกลางโรงอาหารสถาปัตย์ เสียงดังฟังชัดเนี่ยแหล่ะ เอาให้ได้ยินทั้งคณะกันเลย
“เดี๋ยวจะโดน”
“อย่ามาขู่ ให้พูดเองไม่ใช่เหรอ”
เพื่อนผมมันอึ้งแดกเรียบร้อยครับ ส่วนพี่เชนกับพี่จอมนี่ถือช้อนค้างเลย มองผมสลับกับพี่เภา พอหาลิ้นตัวเองเจอก็รีบพูดออกมาไม่เป็นภาษา
“เภา...นี่มึงเสร็จน้องแอลแล้วเหรอวะ โธ่...เพื่อนกู นึกว่าจะรุก ดันไปรับให้เขาซะได้ เสียชื่อคาสโนว่าหมด”
“มึงอย่ามาเพี้ยนตาม
แฟนกูน่ะเชน เดี๋ยวกูโบกเลย”
อื้อหือ...แฟนกูเต็มปากเต็มคำ กูก็อายเป็นเหมือนกันนะเว้ย
“เอ้า มึงสามคนก็รีบไปซื้อข้าวสิวะ จะรอให้ข้าวมันเดินมาหาพวกมึงเหรอ”
ก่อนจะไป ไอ้แทนไม่วาย...
“ถ้าไอ้แอลมันรุกพี่เภานะ กูว่ากูกะมึงก็คงเอากันเองแล้ววะ”
“เชี่ยแทน มึงอย่ามาพูดอะไรน่าขนลุก เดี๋ยวกูแดกข้าวไม่ลง”
“กูแค่อุปมาอุปมัย มึงอย่ามาเวอร์ กูก็เอามึงไม่ลงเหมือนกันวะ หน้าไม่เหมือนไอ้น้องแอล อย่าหวังจะเปลี่ยนให้กูเป็นเกย์”
พวกมึงจะพาดพิงกูเพื่อ???
.
.
.
พอกินข้าวกลางวันกันเสร็จก็แยกย้าย พี่เภานัดคนอื่นเจอกันที่ร้านแถวราชดำริตอนสองทุ่ม ส่วนผมก็โดนลากมาเดินสยามพารากอน เพราะคุณชายเขามีลิสต์รายการที่จะทำยาวเป็นหางว่าว เนื่องจากช่วงที่ผ่านมาวุ่นกับโปรเจค จนต้องปลีกวิเวกออกจากสังคม
เอ๊ะ...เหมือนจะมีอะไรแปลกๆ ผมก้มลงมองมือตัวเอง สลับกับคนข้างตัวที่ทำหน้าตาย
“จับมือทำไม?”
“นั่นสิ เป็นแฟนกันเขาจับมือทำไมล่ะ?”
“ไอ้พี่เภา!! ปล่อยเลยนะ จะบ้าเหรอไง เป็นผู้ชายมาเดินจับมือกัน”
“ถ้าปล่อยมือจะเปลี่ยนเป็นโอบเอวแทนนะ เลือกเอา”
ช้อยส์มึงน่าเลือกมากเลยคุณชาย ผมได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถ้าเจอคนรู้จักขึ้นมาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะเนี่ย พอพยายามจะกระตุกมือออก มือปลาหมึกมันก็ลามเป็นขี้กาก จะมาที่เอวแทนเลยครับ แล้วผมจะทำยังไงได้นอกจาก...
เอามือกูไปจับเหมือนเดิม แล้วช่วยปล่อยเอวกูเถอะ...
ผมโดนลากไปจ่ายค่าโทรศัพท์มือถือกับคุณชาย ตลอดทางมีสายตาหลายคู่จับจ้องมา คุณผู้หญิงครับ...พวกคุณจะวี๊ดว๊ายกระตู้วู้กันทำไมคะ ไม่เคยเห็นผู้ชายเดินจับมือกันเหรอครับ
เสร็จแล้วคุณชายมันก็ลงมาซุปเปอร์ เพราะว่าช่วงที่ผ่านมาทำโปรเจคจนหัวฟู เสบียงที่ตุนไว้ก็หมด จึงตอนมาหาซื้อข้าวสารอาหารแห้ง
เอิ่ม...ถ้าเกิดจะหยิบขนมทีเป็นโหล คราวหลังบอกก่อนนะ จะพาไปแมคโคร มาซื้อที่พารากอนเพื่อ ประสาทหรือเปล่าวะเนี่ย? ดูไว้นะครับ คนหล่ออาจจะฉลาด แต่ไม่ได้เฉลียวเสมอไป
ผมจะวิ่งไปดูตู้แช่เย็น จะซื้อไอศกรีมเมลอน ก็โดนคุณชายลากไปตรงช่องของใช้ รู้แล้วว่านานๆคงมาเดินซุปเปอร์ที เพราะพี่แกเล่นตุนสบู่ ยาสระผม ยาสีฟันยังกับจะเกิดสงคราม ระวังตำรวจจะมาจับนะ เขาจะนึกว่าซื้อไปกักตุนสินค้าไว้เก็งกำไร
ผมลองมานั่งคำนวณบวกลบคูณหารดูแล้ว สงสัยจะต้องมีเคลียร์เรื่องเงินกับคุณชายแน่ๆ ถึงผมจะใช้เงินเก่ง แต่ผมก็รู้จักความเหมาะสมครับ ทุกวันนี้ผมแทบไม่ได้ใช้เงิน ยกเว้นเวลาอยู่กับพวกเพื่อน ถ้าอยู่กับคุณชายเหรอ ค่ารถไม่ต้องเสีย บริการรับส่งถึงที่ ค่าข้าวไม่ต้องจ่าย อยากได้อะไรซื้อแล้วไปกินด้วยกัน
สงสัยผมต้องเป็นคนดีขอลดเงินเดือนครับ ไม่อยากจะเอาเปรียบ จะได้เลี้ยงดูกันไปนานๆ หึหึ
.
.
.
พอเสร็จสิ้นภารกิจการซื้อของเรียบร้อย ผมกับพี่เภาก็เอาของไปเก็บที่รถ ก่อนจะมาเดินร้านหนังสือต่อ เพราะพี่เภาเขาจองหนังสือแบบบ้านเอาไว้ และจะมาดูหนังสือเล่มอื่นเพิ่มเติมด้วย
พอเข้าร้านหนังสือ เราสองคนก็แยกกันเดิน คุณชายเขาดูพวกหนังสือตกแต่งบ้าน โครงสร้างอาคาร สมกับที่เรียนสถาปัตย์ ส่วนผม...ดูหนังสือภาษาอังกฤษครับ การ์ตูนภาษาอังกฤษ ฮา...
ผมเลือกได้สองสามเล่ม คิดอยู่ว่าจะซื้อดีหรือเปล่า แต่คำนวณเงินของตัวเอง สงสัยคงต้องตัดใจ เล่มละสองร้อย...กินข้าวได้หลายวันอยู่ โฮ...คุณแม่ใจร้าย
สุดท้ายเลยวางหนังสือลงที่เดิม กะว่าเดินออกไปเข้าห้องน้ำ แล้วเดินค่อยเดินไปหาคุณชายเขา ออกมาจากห้องน้ำก็โฉบตรงโซนนิตยสารซักแวบ ดูอย่างเดียวครับไม่ซื้อ พอเดินไปหาคุณชาย ปรากฏว่าพี่แกไม่ได้อยู่คนเดียวครับ...
“นี่เหรอ น้องแอลที่เภาบอกน่ะ”
ผู้หญิงตรงหน้าผมดูน่าจะทำงานแล้ว หน้าตาจัดว่าสวยจัด แต่งกายทะมัดทะแมง แต่...ทำไมพี่สาววางมือบนไหล่แฟนผมล่ะครับ
“แอล นี่คือ...”
“เพิร์ลค่ะ เป็นคนที่เภารักแล้วก็รักเภามากด้วย”
คิดว่าผมจะทำยังไง โวยวาย ร้องไห้ วิ่งหนี หึหึ...บอกแล้วว่ารู้จักแอลน้อยไปสิ
“เหรอครับ ผมเพิ่งทราบ เมื่อวานผมไปที่บ้านพี่เภา ไม่เห็นม่าม๊าพูดถึงคุณเลยนะครับ”
“อ้าว ทำไมม่าม๊าไม่เล่าเรื่องเราให้น้องแอลฟังล่ะเภา น้องแอลนี่เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยใช่ไหมเภา?”
ได้ยินครับ ว่าเธอถามพี่เภา แต่ผมจะตอบ ในเมื่อถามเรื่องของผม ผมก็ต้องเป็นคนตอบสิครับ
“ผมเป็นแฟนพี่เภาครับ”คุณชายครับ...ถ้าไม่คิดจะช่วยหรือแก้ตัว ก็อย่ามัวแต่ยืนยิ้ม เห็นแล้วมันเคืองครับ
พี่สาวคนสวยตรงหน้าผมขยับปากจะพูดอะไรต่อ แต่พี่เภาคงได้ยินที่ผมบ่นอยู่ในใจ เลยยกมือขึ้นแตะข้อศอกเป็นเชิงปราม
“หยุดเล่นได้แล้วน่าเจ๊ มุกนี้เก่าแล้ว คนนี้ตัวจริงด้วย ไม่ต้องเสียเวลามาทดสอบหรอก”
‘เจ๊’...หรือว่า ยังคิดไม่ทันเสร็จ พี่สาวตรงหน้าก็ปล่อยแขนพี่เภา แล้ว...เฮ้ย มากอดผมเพื่อ???
“โอ๊ย...น่าร๊ากกกกก พากลับบ้านด้วยได้ไหมเนี่ย”
คุณชายเขารีบเข้ามาจับแยกแทบไม่ทัน ก่อนจะหันไปทำตาดุใส่พี่เพิร์ล
“น้อยๆหน่อย กลางห้างเลยนะ ของใครให้มันรู้ซะบ้าง”
“ไอ้น้องขี้งก!! ขอโทษน้องแอลด้วยนะ พี่เพิร์ลแกล้งเล่นเฉยๆเองค่ะ พี่เป็นพี่สาวของไอ้หมาบ้านี่เองแหล่ะ”
นั่นปะไร...ครอบครัวนี้เขาเป็นยังไงของเขากันเนี่ย ไม่อยากจะคิดว่าน้องชายอีกคนจะเป็นยังไง
โอเค...หน้าตาดีกันทั้งบ้าน แต่ความกวนเนี่ย ก็ต้องมีเหมือนกันทั้งบ้านด้วยใช่ไหม
“สวัสดีครับ” สุดท้ายก็ต้องยกมือไหว้ไป
“แฟนแกเปรี้ยวหว่ะเภา เจ๊ล่ะช๊อบชอบ ไว้วันไหนไปทำอาหารที่บ้านอีกนะน้องแอล เมื่อวานพี่เพิร์ลไม่อยู่ อดกินฝีมือน้องแอลเลย โดนป๊าม๊ายั่วน้ำลายแต่เช้าอีก...คนสวยเซ็ง”
“รีบๆไปเลย มีนัดกับลูกค้าไม่ใช่เหรอไง”
“กล้าไล่ฉันเหรอ ระวังเหอะ เป็นหมาหัวเน่าแน่แก” พี่เพิร์ลชี้หน้าด่าคุณชาย แล้วก็หันมายิ้มหวานให้ผม “พี่เพิร์ลไปก่อนนะน้องแอล เจอกันคราวหน้าค่ะ”
ฟอดดดดด!!“เจ๊!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
บ้านนี้เขาชอบหอมแก้มกันทั้งบ้านเลยใช่ไหมครับ แต่พี่เพิร์ลตัวหอมดีนะครับ สวยด้วย
“เอ้า!! นี่ก็ยืนเอ๋อให้เขาหอมแก้มอยู่นั่นแหล่ะ ถ้าพี่หอมบ้างก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“เฮ้ย!! อย่าเข้ามานะ!!”.
.
.
กว่าผมกับพี่เภาจะเอาของกลับมาเก็บที่คอนโด รอคุณชายเขาอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็ยังกลับไปที่คอนโดผม รอผมอาบน้ำแต่งตัวอีก จนคุณชายเขาถึงกับเปรยว่า
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันซะก็สิ้นเรื่อง”
“ฝันไปเถอะ!!”
ตอนเก็บของอยู่ผมก็บอกพี่เภาแล้วเหมือนกันว่า เงินเดือนที่จะให้ผมสามหมื่นน่ะ ลดลงบ้างก็ได้ เพราะยังไงผมก็(ถูกบังคับ)มากินข้าวกับพี่เภาทุกวัน แถมพี่เภาก็(มัดมือชก)ไปรับไปส่งผมทุกวันอีก ผมแทบจะไม่ต้องใช้ตังค์ซักกะบาทเดียว ยกเว้นเวลากินข้าวกลางวัน
คนใจกว้างประหนึ่งแม่น้ำเจ้าพระยาเขาเลยเสนอไอเดียอีกว่า
“มาอยู่ด้วยกันสิ ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องเสีย ค่าเช่าก็ไม่คิด”
ถุงขนมในมือผม ที่กำลังจัดเรียงเข้าชั้นอยู่เลยปลิวไปหาคนพูดเลยครับ แต่สุดท้ายก็เจรจาตกลงกันได้ด้วยดี แต่คนเรื่องมากเขายังไม่วาย บอกจะเอาเงินส่วนที่จะให้ผม แต่ผมไม่เอา เพราะมันเยอะไป ไปเปิดบัญชีอีกบัญชี แล้วฝากเข้าไปทุกเดือน
เอาเถอะ...อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ใช่เงินผม
.
.
.
พี่เชนกับพี่จอมโคตรรักเพื่อนเลยครับ พอรู้ว่าเพื่อนจะเลี้ยงเหล้า พี่สองคนเล่นมาถึงร้านเป็นกลุ่มแรก เลือกโต๊ะทำเลดี เห็นเวทีที่มีนักร้องเล่นดนตรีสด พวกเพื่อนผมมาเป็นกลุ่มที่สอง ส่วนเจ้าภาพ...มาช้าสุดครับ
“เห็นแล้วกูอยากเล่นดนตรีอีกแล้วหว่ะ คืนนี้จัดไหมมึง” ไอ้เวย์ทำท่าคันไม้คันมือ อยากจะแหกปากร้องเพลงเรียกสาวเต็มแก่
“พวกมึงนั่งแล้วสั่งของกินกันก่อนเหอะ จะแหกปากร้องรำทำเพลงอะไรไว้ว่ากันทีหลัง คืนนี้ยังอีกยาวไกล” พี่เชนรีบรั้งไอ้เวย์ไว้ก่อนที่มันจะเตลิด
“ไอ้น้องแอล ถ้าคราวนี้มึงกินเบียร์อีกนะ กูจะถ่ายคลิปมึงแล้วอัพขึ้นยูทูปประจาน” ไอ้เวย์มันขู่ผมครับ
“ทำไมวะ พวกมึงมากันตั้งหลายคนก็ดูแลกูสิ”
“พวกกูจะปลดระวางละ ให้แฟนมึงรับช่วงต่อไปเหอะ”
“ไอ้แทน...ไอ้เพื่อนเลว”
“ไม่ต้องกินเบียร์นะ พี่เอาเหล้ามา”
นี่ก็อีกคน ทำเป็นพูดเสียงทุ้มนุ่มอยู่ข้างหู คิดว่าผมจะฟังเหรอ...ฟังสิครับ
เห็นไอ้เพียวนิ่งๆเงียบๆก็เหอะ มันนี่เป็นมือชงประจำกลุ่มเลย แถมยังรู้ใจเพื่อนทุกคนที่สุด ไม่ต้องบอกมันหรอกว่าเอาแบบไหน มันชงให้พวกผมกินมาเป็นร้อยแก้วแล้ว
“เพียว...กูว่ามึงเลิกเรียนนิติ แล้วไปเป็นบาร์เทนเดอร์ดีไหม คล่องชิบเป๋ง” พี่จอมแซวไอ้มือชง มันเลยเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“ไม่คล่องได้ไงพี่ ไอ้พวกนี้แดกทียังกับอาบ แถมแต่ละคนก็เรื่องมาก ให้เด็กชงไม่มีถูกใจพวกมันหรอก”
ไอ้เพียว...มึงบอกว่าแดกยังกับอาบที พ่อกูที่นั่งอยู่ข้างๆนี่มองซะตาเหล่เลย ตกลงเอามาเป็นแฟนหรือเอามาเป็นพ่อวะเนี่ย เริ่มไม่มั่นใจแล้ว
กลุ่มผมมีแต่ผู้ชาย แปบเดียวก็สนิทกันหมด พอเหล้าเข้าปาก ไอ้เวย์ก็ปีนเกลียวเล่นหัวพี่เชนพี่จอมเรียบร้อย โชคดีที่พี่สองคนเขาไม่ถือ หรือเมาไปแล้วก็ไม่รู้
เมื่อก่อนเวลาพวกผมมากินกันเอง จะต้องมีคนเสียสละไม่ดื่มอยู่หนึ่งคน ถึงแม้ว่าพวกผมจะคอแข็งกันหมดก็เถอะ แต่เวลาเที่ยวกลางคืน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ไอ้เพียวเป็นคนตั้งกฎนี้เองครับ มันบอกว่า...
‘ถ้ามึงกิน ไอ้เวย์กิน ไอ้แทนกิน กูจะไม่กิน ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยก็ยังมีกูที่มีสติอยู่ เวลามีอะไรไม่ชอบมาพากล กูยังหาทางหนีทีไล่ได้ทัน มึงสองตัวก็ด้วย ไอ้แทน ไอ้เวย์'
ส่วนผม ได้รับสิทธิพิเศษให้เมาได้ตลอด พอผมถามพวกมันว่า ทำไมไม่ให้ผมเสียสละบ้าง พวกมันบอกว่า...
‘มึงแดกไปเหอะแอล มึงได้สติอยู่คนเดียว มึงจะทำอะไรได้ กูไม่อยากเอาเปรียบเด็ก’
เออ...ถึงกูจะไม่ได้หุ่นนักกีฬา แรงควายเป็นช้างสารเหมือนพวกมึง แต่ผมก็เคยกอดคอยกพวกตีโรงเรียนคู่อริกับพวกมันมาแล้วนะ ผมรู้ว่าพวกมันห่วงเหมือนผมเป็นน้องเล็กประจำกลุ่ม แต่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นภาระ ให้พวกมันต้องคอยพะวงหน้าพะวงหลังหรอกนะ
“แอลๆ...” ผมหันไปหาไอ้แทนที่สะกิดเรียก เลยเพิ่งเห็น...พ่อผมไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมแล้วครับ
“มีอะไรมึง แล้วนี่พี่เภาหายไปไหนวะ?”
“หันมาก็ถามหาแฟนเลยนะมึง นู่น...” ผมมองตามปลายนิ้วที่ไอ้แทนมันชี้
เชี่ยยยยยย!! ไอ้พี่เภามันขึ้นไปทำอะไรบนเวทีวะ ถือกีตาร์อีกนะ
“ผมแอบชอบคนๆนึงมาหนึ่งปีครับ แล้วเมื่อวานนี้เอง...เค้าก็เพิ่งตกลงเป็นแฟนกับผม ตอนนี้...ผมโคตรมีความสุขเลยครับ และอยากจะบอกว่า...ผมร้องเพลงนี้ให้เค้าครับ ตั้งใจฟังดีๆนะ...”
ผู้หญิงในร้านกรี๊ดกันเสียงดังลั่น ส่วนไอ้นักร้องนักร้องจำเป็นก็มองตรงมาที่ผม ตาหวานเชื่อมซะ จ้องตากันให้ท้องเลยดีไหมเนี่ย
เออ...มึงหล่อมากวันนี้ ส่วนกู...อายมากเช่นกัน
...แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยว ให้มีความหมาย
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉัน ไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญา จะเกิดอะไรกับเธอแล้วแต่ คนๆนี้ไม่มีวันจะหายไป...*ฮิ้วววววววววววววววววววววววว...
เออ...สาวๆเค้ากรี๊ดน่ะผมเข้าใจ แต่ไอ้พวกผู้ชายโต๊ะผมมันจะฮิ้วกันเพื่อ?? แค่นี้กูยังอายไม่พอใช่ไหม
พี่เภามันเดินยิ้มกลับมานั่งข้างผม รับแก้วเหล้าที่ไอ้เพียวชงให้มาจิบเล็กน้อย
“ได้ฟังหรือเปล่า...”
ผมพยักหน้ารับไป คุณชายแกก็ยิ้มกริ่มทันทีครับ แต่...ความสุขและความสงบอยู่กับเราสองคนไม่นานหรอก
“เภา...ถ้ามึงจะร้องเพลงนี้ให้น้องแอลนะ กูว่ามึงจูงมือน้องแอลไปจดทะเบียนเลยไป”
“เฮ้ยๆๆ ไอ้แทน มึงดูนะเว้ย เพื่อนมึงเขินเป็นด้วยหว่ะ”
หนึ่ง...สอง...สาม...อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาครับ
“เพื่อนผมขายออกแล้วครับ” ไอ้เพียว มึงก็เป็นไปกับพวกมันด้วยเรอะ??
“รักกันนานๆนะครับ คู่รักข้าวใหม่ปลามัน”
“พวกมึง...อย่าเอาความจริงมาพูดสิวะ แฟนกูเขินหมดแล้ว”ไอ้เชี่ยพี่เภา ตายซะเถอะ!!!- END STEP 11 -
เป็นแฟนกันแล้ว... 
กลับมาฮาเหมือนเดิม ถนัดฉากฮามากกว่าฉากหวานอีก ฮา...
น้องแอลยังคงห่าม ห้าวต่อไป หึหึ พี่เอฟเดี๋ยวมาแน่ค่ะ แต่รอพ้นช่วงข้าวใหม่ปลามันก่อน
นี่เพิ่งเริ่มเป็นแฟนกันเอง พี่เภายังออกสเต็ปได้อีกเยอะ
หนทางสำหรับพี่เภายังอีกยาวไกล ฮิ้วววว
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ รักคนอ่านค่ะ ด้วยความขอบคุณจากน้องแอลและพี่เภา 
* จากนี้ไปจนนิรันดร์ - เอ๊ะ จิรากร
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1506141 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก