- STEP 12 -
เหลือเวลาอีกเพียงเดือนเศษก็จะเข้าสู่ช่วงหฤหรรษ์ของชีวิต...ช่วงสอบไฟนอลนั่นเองครับ!! เป็นช่วงเวลาที่เหล่าซอมบี้จะฟื้นคืนชีพ เราต้องลดละกิจกรรมการกิน ดื่ม เที่ยวทุกชนิด เพื่อมาหมกหมุ่นกับตำรากองสูงท่วมหัว ตะบี้ตะบันอ่านเท็กซ์ทั้งเล่ม แม้ว่าข้อสอบจะออกเพียงแค่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ของที่อ่านไป
พอหลังสอบเสร็จก็จะเป็นช่วงเวลาหรรษาพาเพลิน ด้วยการล่อลวงเด็กมัธยมกระโปรงบานขาสั้น มาเป็นรุ่นน้องคณะวิศวกรรมศาสตร์ ด้วยค่ายติวความถนัดทางวิศวกรรม ที่บางคนมันบอกว่า...
“กูขอเปลี่ยนเป็น ติวความถนัดทางพันธุกรรมได้ไหม?”
“ใครมันจะอยากมีพันธุกรรมเดียวกับมึงวะเวย์?”
“อย่างน้อยแฟนมึงก็พันธุกรรมเดียวกับกูวะน้องแอล”
เออ!! ไม่เถียงครับ พันธุกรรมกวนตีนชนิดห้ามลอกเลียนแบบนี่ สงวนไว้ทำพันธุ์กันเองเถอะครับ แต่ความจริงแล้วอาจจะเป็นกันแค่พี่เภากับเวย์ เพราะพี่เพิร์ลคนสวยออกจะน่ารัก ถึงเจอกันทีแรกจะทำผมแทบหงายหลังก็เถอะ แต่เห็นแก่ความสวยแล้ว...ยอมครับ หึหึ
“นิหน่าไปไหนวะ? ไม่อยู่แล้วเงียบเชียว”
ผมพยักเพยิดไปทางข้างหลังมันทันที ก็สาวสวยดาวคณะกำลังเดินเฉิดฉายมาหาพวกผมน่ะสิครับ พอนั่งลงเรียบร้อย ก็คว้าเอาแก้วน้ำผมดูดรวดเดียวหมด
“เฮ้ย!! กูซื้อมาเพิ่งดูดสองที อะไรของมึงเนี่ย มาถึงล่อซะหมดแก้วเลย”
“มึงนี่นะแอล หัดมีน้ำใจกับคนสวยบ้าง กูอุตส่าห์ไปประชุมเรื่องค่ายแทนพวกมึงสองตัวนะ”
พี่เจตน์เขานัดประชุมเรื่องค่ายครับ ผมกับไอ้เวย์เลยส่งนิหน่าเป็นตัวแทนเข้าร่วมประชุม เนื่องจากมันมีความจำและความรับผิดชอบเป็นเลิศครับ
“แล้วตกลงพี่เจตน์เขาว่ายังไงบ้างล่ะมึง”
“มึงกับไอ้เวย์ไปซื้อของตามรายการมานะ ส่วนพวกขนมจุกจิก เดี๋ยวรอสอบเสร็จค่อยไปซื้อก็ได้ เสร็จแล้วเอาอุปกรณ์มาให้กู กูจะทำป้ายชื่อของน้อง”
“งานพวกกูทำไมสบายกันจังวะ?” ผมถามด้วยความสงสัยไม่ได้
“พี่ครามเป็นคนแบ่งงานหว่ะ สงสัยเห็นแก่หน้าขาวๆของมึงมั้งแอล หว่านเสน่ห์ไปทั่ว”
“กูอยู่เฉยๆของกูเถอะ หรือพี่ครามอยากจะเป็นเมียน้อยกูวะ”
เฮ้ย...แค่พูดเล่นแค่นี้ ถึงกับช็อคค้างกันเลยเหรอวะ นิหน่ากับไอ้เวย์แม่งโคตรเว่อร์ ว่าแต่...พี่ครามแกยังชอบผมอยู่อีกเหรอครับเนี่ย
“พวกมึงสองตัว เรื่องเล่นดนตรีตอนปิดค่ายอ่ะ พี่เจตน์เขาจะนัดซ้อมดนตรีอีกทีนะ พี่ครามเขามีห้องซ้อมอยู่ เรื่องวันเวลาเขาคงจะบอกพวกมึงเอง เพราะกูเอาเบอร์มึงให้พี่เจตน์ไปนะเวย์ กูไม่กล้าให้เบอร์ไอ้แอลหว่ะ กลัวพี่เภามาเขมือบหัวกู”
“ทำไมวะ...พี่เภาเป็นอนาคอนดาเหรอมึง” ผมถามมันซื่อๆ นิหน่าเลยเขวี้ยงค้อนวงโตให้ผม
ไอ้เวย์ยิ้มแปลกๆ แล้วก็พูดเสียงเรียบเหมือนกำลังพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ...
“มึงก็อย่าเผลอยั่วโมโหพี่เภาละกัน เจอของจริงแล้วเดี๋ยวจะหนาว”.
.
.
ผมกับเวย์ควรจะเดินเตร็ดเตร่อยู่แผนกเครื่องเขียน ซึ่งเป็นแผนกที่ผมกับมันเบ้หน้าหนีประจำ เวลาอยากได้อะไรก็ฝากไอ่เพียวซื้อ แต่คราวนี้จำเป็นต้องมาเพราะหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายครับ แต่ไอ้เวย์มันกลับเอาแต่ลากผมเข้าร้านเสื้อผ้า
“ชาตินี้จะซื้อของได้ไหมมึง ของทำค่ายนะ ไม่ใช่เสื้อผ้าของมึง อันนั้นกูเห็นเยอะแล้ว” ผมพูดเสร็จก็ปรายตามองเหยียดๆไปที่ถุงกระดาษสามใบในมือมัน
คนถูกด่าก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้าน มันยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ แลดูติดจะภูมิใจซะด้วยซ้ำ
“ถึงกูจะหน้าตาดีอยู่แล้ว แต่กูก็จำเป็นต้องแต่งตัวดีด้วยนี่หว่า”
“แต่กูหิวแล้วนะมึง เลิกซื้อซะทีเหอะ พี่เภาจะมารับกูตอนห้าโมงด้วยนะ มึงจะซื้อของที่จะใช้ทำค่ายทันเหรอ”
“ตกลงพี่กูมันเป็นพ่อมึงใช่ไหมเนี่ย ไอ้น้องแอล”
“กูก็สงสัยเหมือนมึง ว่างๆมึงก็ถามให้กูทีละกัน คราวหลังกูจะได้เรียก...
พ่อครับ”
“เออๆ เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่รถ ไปหาอะไรกินกัน แล้วค่อยมาซื้อของละกัน”
นั่นล่ะ...ไอ้เวย์มันถึงหยุดปฏิบัติการช็อปปิ้งของมันซะที ความจริงไม่ใช่ผมไม่อยากซื้อน่ะครับ แต่เผื่อจะลืมกัน คุณแม่งดส่งเงินให้ผมครับ แถมผมยังทำเท่ห์ ไปขอลดเงินเดือนจากพี่เภา...แดกแกลบเลยกู
“มึงเลี้ยงกูนะเวย์ กูไม่มีตังค์” ผมบอกมัน ตอนที่เรากำลังเอาของมาเก็บที่รถ
“ทำไมวะ เมื่อเช้าพ่อมึงไม่ได้ให้ตังค์ค่าขนมเหรอ”
ผมคงจะตอบโต้ไปแล้ว ถ้าไม่เหลือบไปเห็นเด็กนักเรียนมัธยมคนนึง กำลังโดนเด็กช่างกลสามคนรุมล้อมอยู่ เลือดพลเมืองดีมันแรงครับ ขาสองข้างรีบวิ่งเข้าไปร่วมวงทันที ได้ยินเสียงไอ้เวย์ดังตามหลังมาด้วยความเอือมระอา
“ไอ้น้องแอล หาเรื่องอีกแล้วนะมึง เดี๋ยวกูก็โดนพี่เภาฆ่าหรอก”
“เฮ้ย!! ทำอะไรกันวะ หมาหมู่เหรอ??” ผมตะโกนถามพวกมันเสียงดัง แล้วรีบเอาตัวเองไปบังเด็กนักเรียน ที่ดูจากเครื่องแบบแล้วน่าจะอยู่สาธิตแถวมหาวิทยาลัยผมทันที
“มึงเสือกอะไรด้วยวะ?” ไอ้เลวคนหนึ่งมันถามพร้อมกับกวาดสายตามองผมอย่างหยาบคาย แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะหันไปถามพวกเพื่อนมัน “เฮ้ย พวกมึงเคยมีอะไรกับผู้ชายหรือเปล่าวะ?”
“ไม่เคยหว่ะ มึงถามทำไมเนี่ย กูไม่ได้วิปริตนะไอ้สัด”
“กูก็ไม่เคย แต่เห็นหน้าแม่งแล้วอยากลองขึ้นมาทันที มึงดูพวกมัน ตัวก็แค่นี้ แถมยังขาวชิบหาย”
พวกมึงวอนตีนกูกันแล้วไหมล่ะ ผมกำลังจะพุ่งเข้าไปหามัน ก็เห็นไอ้ร่างสูงๆที่คุ้นเคยผลักผมออกมา แล้วมันก็เข้าไปตะลุมบอนแทน ไอ้เวย์มันจัดการจนหมอบไปแล้วหนึ่งคน
จังหวะที่มันกำลังจัดการอีกคนอยู่ ผมเห็นไอ้เลวที่พูดกับผมเมื่อกี้ พุ่งเข้ามาจะลอบทำร้ายมัน ผมเลยไม่รอช้า วิ่งเข้าไปวาดปลายเท้าเสยค้างมันจนลงไปนอนหมอบที่พื้นข้างเพื่อนมัน กระทืบซ้ำอีกสองที ก็ได้ยินเสียงยามเป่านกหวีด เลยรีบคว้าทั้งไอ้เวย์ทั้งน้องมัธยมวิ่งกลับเข้าห้างกัน
เข้ามาถึงในห้างก็มายืนหอบ ไอ้เวย์มันปากแตก เพราะน่าจะพลาดตอนกำลังชุลมุน ส่วนเสื้อผ้าผมก็ยับยู่ยี่ จังหวะที่พุ่งเข้าไปจัดการไอ้เลวคนสุดท้าย ผมรีบหันมามองเด็กผู้ชายข้างตัวทันที
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ไม่ได้โดนพวกมันทำอะไรใช่ไหม”
น้องเค้าส่ายหน้าไปมา ท่าทางยังหอบเพราะโดนผมลากให้วิ่งหนี แต่ดวงตากลมโตมองผมด้วยความชื่นชม จนผมอดเขินไม่ได้ ต้องยกมือขึ้นเกาท้ายทอยไปมา
“ขอบคุณมากครับที่ช่วยผม พี่ชื่ออะไรเหรอครับ ผมชื่อจีนนะครับ”
“พี่ชื่อแอล แล้วไปทำยังไงถึงโดนพวกมันรุมได้ล่ะ”
“พอดีผมเดินมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็โดนพวกมันลากมาที่จอดรถ เพราะมันจะมาไถตังค์ผม ผมกำลังจะด่าพวกมันพอดี พี่แอลก็มาช่วยพอดี ถ้าไม่ได้พี่แอลผมคงแย่ ขอบคุณมากเลยครับ”
“คราวหลังอย่าไปยอมมันนะ ถ้าให้มันมันก็มาไถเราอยู่เรื่อยๆ แล้วเราจะรู้ได้ไง ว่ามันจะไถอย่างเดียว ยิ่งหน้าตาน่ารักๆอย่างจีนด้วย เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอว่าพวกมันพูดว่าอะไร แม่งชั่วจริงๆ”
ผมลองมองน้องอย่างพิจารณา น้องจีนน่ารักมากเลยครับ น่ารักแบบเด็กผู้ชาย ดูเหมือนพวกหนุ่มเกาหลี เห็นแล้วก็ถูกชะตาขึ้นมาทันที
ความจริงแล้ว เมื่อกี้ถ้าผมเป็นน้องก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันแฮะ เพราะอยู่ตัวคนเดียว เกิดมันมีอาวุธขึ้นมาก็แย่ ถ้ามีพวกไอ้เวย์อยู่ด้วยค่อยน่าลุยหน่อย ส่วนเมื่อกี้ที่ผมกล้าวิ่งเข้าไป เพราะรู้ดีว่ายังไงเวย์มันก็ต้องตามมา
“จะไปกันหรือยังไอ้น้องแอล”
ผมเกือบลืมไอ้เวย์ไปเลย ถ้าไม่ได้ยินเสียงมันพูดขึ้นมา มันยืนทำหน้าหงุดหงิดเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่างอยู่ข้างๆผม
“แปบสิมึง ขอกูคุยกับน้องจีนก่อน น้องเขายังตกใจอยู่เลยนะมึง ไม่ต้องไปถือสามันนะจีน ไอ้บ้านี่มันชื่อเวย์ เป็นเพื่อนสนิทพี่เอง”
น้องจีนหันไปมองไอ้เวย์ ไอ้เวย์มองเหยียดๆก่อนจะพูดขึ้นลอยๆ
“รู้ตัวว่าหน้าตาเหมือนผู้หญิง ทีหลังก็อย่ามาเดินล่อเสือล่อตะเข้ แล้วตัว
เตี้ยๆแบบนี้จะไปสู้ใครเขาได้วะ”
เอิ่ม...ก็รู้อยู่นะว่าไอ้เวย์มันปากเสีย แต่นี่มันจะปากเสียใส่กระทั่งคนที่เพิ่งรู้จักเลยเหรอวะ น้องจีนตาวาวทำท่าจะข้ามาขย้ำไอ้เวย์เลยครับ สงสัยเพราะไอ้เวย์ดันพูดคำต้องห้าม
“ใครเตี้ย พูดให้มันดีๆนะ ใครมันจะไปสูงเป็นเปรตเหมือนนายล่ะ”
“ปากดี เมื่อกี้น่าจะปล่อยให้พวกเหี้ยนั่นลากไปซะให้เข็ด”
“ไม่ได้ขอให้มาช่วยซะหน่อย ถ้ามาช่วยแล้วจะพูดจาหมาๆ คราวหลังก็ไม่ต้องมาช่วย”
“กูช่วยเพื่อนกูหว่ะ”
ผมรีบเข้าไปแยกแทบไม่ทัน ไอ้เวย์แม่งก็เสือกปากหมา ส่วนน้องจีนก็เหมือนจะโดนกระตุ้นต่อมเดือดเข้าซะแล้ว ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“กูหิวแล้วเวย์ ไปกินข้าวกันเถอะ” หันมามองอีกคนที่ยืนเม้มปากแน่น “ไปกินข้าวด้วยกันนะน้องจีน”
“พี่แอลชวนผม แต่ไม่รู้คนอื่นเขาจะอยากให้ผมไปด้วยหรือเปล่าน่ะสิครับ”
ผมหันไปมองไอ้เวย์ มันก็เบือนหน้าหนี ลำบากผมอีกสิเนี่ย
“ไม่เป็นไร มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง มึงไม่มีปัญหาใช่ไหมเวย์” ถามมันไปยังงั้นแหล่ะครับ เพราะผมก็เดินนำลิ่วๆไปเลย
.
.
.
บรรยากาศการกินสุกี้เป็นไปอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน ชนิดที่ว่าไม่ต้องเติมพริก แต่แทบจะเผาพริกเผาเหลือสาปแช่งกันเลยทีเดียว เพราะไอ้เวย์ก็เอาแต่คอยแขวะน้องจีน ส่วนน้องจีนก็ไม่ยอมไอ้เวย์เหมือนกัน โต้กลับไปแสบๆคันๆตลอด ช่างเป็นมวยที่ถูกคู่จริงๆ
คุยกันไปคุยกันมาก็เลยรู้ว่าน้องจีนเรียนอยู่โรงเรียนสาธิตแถวมหาลัยผม วันนี้จะมาเรียนพิเศษกับติวเตอร์ แต่เขาดันขอเลื่อนสอนกะทันหัน น้องเลยต้องมาเดินเกร่อยู่แถวสยามพารากอน จนมาเจอไอ้พวกเลวนั่น
“คราวหลังไม่มีเรียนก็รีบกลับบ้านไปสิ พวกเด็กสมัยนี้แม่งเห็นสยามเป็นบ้านหลังที่สองเหรอไงวะ”
พูดไปแม่งก็เหมือนไอ้เวย์มันกำลังด่าตัวเองและด่าผม พูดไม่คิดจริงๆ แต่คำพูดของมันก็ทำเอาตาโตๆของน้องจีนวาววับอีกแล้ว ผมเลยต้องรีบไกล่เกลี่ย
“แล้วจีนเรียนพิเศษวิชาอะไรเหรอ”
“ฟิสิกส์ครับ”
“อยากเข้าคณะอะไรเนี่ย วิศวะหรือเปล่า ถ้าใช่ปรึกษาได้เลยนะ พี่สองคนอยู่วิศวะ”
“จริงเหรอครับ โห...โชคดีจัง ผมจะเข้ามหาลัยปีหน้าแล้วก็อยากเข้าวิศวะเนี่ยแหล่ะครับ ยังไงก็รบกวนพี่แอลด้วยนะครับ ขอเบอร์พี่แอลไว้ได้หรือเปล่าครับ ถ้ามีอะไรผมจะได้โทรหา”
“ศูนย์ แปด หนึ่ง............”
“เวย์...นั่นมันเบอร์มึง ไม่ใช่เบอร์กู น้องจีนจะเอาเบอร์กู” ผมบอกไอ้คนที่นั่งหน้ามึนอย่างเอือมๆ มันฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องเหรอไงวะ
“ทำไมอ่ะ ปรึกษากูก็ได้นี่ กูก็เรียนวิศวะเหมือนมึง”
แต่ถ้ากูเป็นน้องจีน เจอปากอย่างมึงกูก็ไม่กล้าปรึกษาหว่ะ ผมได้แต่คิดในใจ ก่อนจะบอกเบอร์ตัวเองกับน้องจีนไป แล้วบอกให้น้องจีนโทรเข้าเครื่องผมด้วย ผมจะได้มีเบอร์น้องจีน น้องจีนก็ทำตามอย่างว่าง่าย
กินไปซักพัก น้องก็ขอไปเข้าห้องน้ำ พอน้องเดินไปแล้ว ผมเลยหันไปไล่เบี้ยกับไอ้คนที่วันนี้ทำตัวประหลาด
“มึงอารมณ์เสียอะไรวะเวย์ ถึงกวนตีนน้องอยู่นั่นแหล่ะ มึงไม่ชอบน้องเขาเหรอ น้องมันก็น่ารักดีนะมึง”
“เออ...กูไม่ชอบ มองมึงตาเป็นประกายเลยนะ หลงเสน่ห์มึงอีกคนแล้วสิ”
“มึงหึงกูเหรอไง”
“พูดหมาๆหว่ะ กูไม่ใช่พี่เภานะไอ้น้องแอล แล้วแม่งดู กูเป็นคนเข้าไปช่วยแท้ๆ เสือกขอบคุณแต่มึง ทำหน้ายังกับเห็นมึงเป็นฮีโร่ โคตรน่าหมั่นไส้เลย”
“มึงงอนน้องเขาเหรอเวย์ เด็กหว่ะ”“กูไม่ได้งอนเว้ย กูก็แค่อยากได้คำขอบคุณ เจ็บตัวก็กู เข้าไปช่วยก็กู ทำเหมือนมึงเป็นวีรบุรุษคนเดียวไปได้”
“อ๋อ...อิจฉากูนี่เอง แต่มึงพูดไม่ดีกับน้องเขาก่อนนะ มึงบอกว่ามึงช่วยกูด้วย มึงจะให้น้องเขาขอบคุณยังไงล่ะ ขอบคุณที่มึงช่วยกูเหรอ”
ผมมองไอ้เพื่อนรักที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วก็ถอนหายใจ โคตรเด็ก...ไม่พอใจแค่เพราะไม่ได้รับคำขอบคุณเนี่ยนะ มึงจะไร้สาระเกินไปหรือเปล่าวะเวย์
“เห็นมันมองแล้วกูยิ่งหมั่นไส้ มันคงชอบมึงหว่ะแอล เป็นเลสเบี้ยนหรือไงวะ”
ผมตบหัวมันไปที ทำไมวะ...คนอย่างผมจะมีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักมาชอบบ้างไม่ได้เหรอไง ทำไมผมจะต้องมีแต่ผู้ชายมาดแมน ลุคส์นักกีฬา ตัวสูงเข้ามาชอบวะ มีเด็กน่ารักมาชอบก็ขอยืดหน่อยเถอะ ถึงจะเป็นเด็กผู้ชาย หึหึ
.
.
.
กินเสร็จแล้วผมก็ลากน้องจีนไปเดินซื้อของด้วยกันเลย เพราะน้องบอกว่าปกติน้องจะเลิกเรียนสองทุ่ม แล้วจะนั่งรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีวงเวียนใหญ่ รอที่บ้านมารับ ถึงวันนี้จะไม่มีเรียนก็ยังไม่มีใครว่างมารับอยู่ดี ก็เลยต้องเดินเตร็ดเตร่ฆ่าเวลา ผมก็เลยชวนน้องมาเดินด้วยกัน
น้องจีนคุยเก่งมาก เห็นแล้วนึกถึงเอสกับอาร์ขึ้นมาทันที แต่เอสกับอาร์มันไม่ได้น่ารักแบบน้องจีนน่ะสิ
“ตอนพี่แอลเข้ามาช่วยผมนะ พี่แอลโคตรเท่ห์เลยอ่ะ”
พอน้องเขาชมว่าเท่ห์หน่อย ผมก็ยิ้มกว้าง หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยครับ นานแล้วที่ไม่มีใครมาชมว่าเท่ห์ ขอยืดหน่อยละกัน ว่ายังหลงเหลือความเท่ห์อยู่บ้าง
“ตาแม่งบอดหรือเปล่าวะ มองว่ามึงเท่ห์เนี่ยะ เดี๋ยวกูจะสงเคราะห์ซื้อวิตามินเอให้กิน”
คุณคิดว่าไอ้เวย์มันคงจะเข้ามากระซิบกับผมใช่ไหมครับ เปล่าเลย มันพูดเสียงปกติ แบบได้ยินกันทั่วถึงของมันนั่นแหล่ะ มันเลยได้ตาเขียวๆไปสองคู่
“อย่าไปถือสามันเลยนะน้องจีน ไอ้บ้านี่มันปากหมาน่ะ ที่บ้านมันให้กินเพ็ดดิกรีทุกวันก็ยังไม่เชื่องซะที”
น้องจีนหัวเราะเสียงดังลั่นเลยครับ ก่อนจะรีบหุบฉับ ตอนที่ไอ้เวย์มันทำตาขวางใส่ สงสัยผมต้องพามันไปฉีดยาซะแล้วล่ะครับ
ปรากฏว่าพวกเราซื้อของกันเสร็จตอนสี่โมง พอผมโทรหาพี่เภา คุณชายเขาบอกว่า...นั่งรออยู่สตาร์บัคส์แล้วเรียบร้อย เลยได้เวลาล่ำลา แต่ปัญหาคือ น้องจีนจะต้องเดินเรื่อยเปื่อยถึงสองทุ่ม เพราะยังไม่มีใครมารับนี่สิ เกิดน้องโดนลากไปทำมิดีมิร้ายอีกจะทำยังไง ผมเองก็ชักจะเป็นห่วงน้อง
“บ้านจีนอยู่ไหนเหรอ?”
“อยู่แถวตากสินฮะพี่แอล พี่แอลจะไปส่งผมเหรอฮะ”
“ถามแปลกๆ ให้เพื่อนกูขี่เมฆไปส่งเหรอไง ขามามันยังมารถกูอยู่เลย”
ผมยิ้มแห้งๆให้น้องจีน แล้วเหมือนจะคิดอะไรได้ทันที มองไอ้เวย์กับน้องจีนสลับกัน
“เวย์ มึงไปส่งน้องจีนละกัน ตากสินทางผ่านมึงเลยนี่ เพราะบ้านมึงอยู่พระราม 2"
“เฮ้ย! พี่แอล ไม่ต้อง ถ้าให้หมาบ้าไปส่ง ผมยอมนั่งแท็กซี่กลับดีกว่า อย่างน้อยคนขับแท็กซี่ก็ยังดูปลอดภัยกว่าคนแถวนี้”
“อย่าเรื่องมากน่า ระวังคนขับแท็กซี่มันจะหลอกพามึงไปขาย” ไอ้เวย์มันพูดเสียงดุๆ แล้วก็...ลากน้องจีนที่แหกปากโวยวายเดินไปที่จอดรถกับมัน
ฝากด้วยนะเวย์ ผมว่าน้องจีนน่ารักดีออก อีกอย่าง...ทำให้คนอารมณ์ดีโคตรอย่างไอ้เวย์หงุดหงิดได้นี่ ผมขอคารวะเลยครับ ยืนมองส่งน้องกับเพื่อนจนรับสายตา แล้วก็รีบจ้ำไปที่สตาร์บัคส์ทันที
.
.
.
คุณชายเขานั่งละเลียดคาราเมล มัคคีอาโตอย่างใจเย็น ผมสั่งกรีนทีลาเต้ของตัวเอง แต่ตังค์คุณชายมานั่งกินเป็นเพื่อน นึกว่ามาถึงแล้วจะกลับเลยก็ผิดคลาด เพราะคุณชายเขาบอกว่า
“รอเจ๊ เดี๋ยวจะมา บอกว่ามีธุระด่วน”
“พี่เพิร์ลจะมาเหรอ”
“อืม...แล้วซื้อของเสร็จเรียบร้อยใช่ไหม แล้วนั่น...ทำไมเสื้อผ้าถึงยับขนาดนี้” คนที่เพิ่งสังเกตเห็นหรี่ตามองดุๆ
ผมยิ้มแห้งเลยครับ ลืมไปเลยว่าเพิ่งไปมีเรื่องมาเมื่อตอนบ่าย แต่ผมเป็นพลเมืองดีนะ ต้องชมผมสิ
“ก็มีน้องเขาถูกพวกช่างกลรุม เลยเข้าไปช่วยเขา”
กึง!!...เฮ้ย...กระแทกถ้วยกาแฟทำไมเนี่ย ยังมาทำตาดุใส่กันอีก เอาวะ...อย่าไปกลัว เราไม่ผิด ทำใจดีสู้เสือ
“ทำอะไรไม่คิด!! ทำไมถึงชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย ถ้าเกิดพวกมันมีอาวุธขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็ปลอดภัยดี ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย จะซีเรียสทำไมวะ”
แต่ไอ้ที่บอกว่าเป็นห่วงอยู่เรื่อยนี่ฟังแล้วมันทะแม่งๆดีนะ เพราะตั้งแต่รู้จักกับคุณชายมา ผมเพิ่งมีเรื่องไปครั้งเดียวเอง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ว่าไปอย่าง
“คราวหลังอย่าทำอีกนะ ไอ้นิสัยชอบวิ่งเข้าหาอันตรายน่ะ ทำยังไงก็แก้ไม่หายซะทีสินะ”
“รู้ได้ไงว่าเป็นคนแบบนั้น”
“ก็ตามดูมาเป็นปีทำไมจะไม่รู้...อุ๊บ!!”
เหมือนบางคนเขาจะเพิ่งรู้ตัวครับ ว่าหลุดปากอะไรออกมา หน้าขาวๆนั่นขึ้นสีเล็กน้อย ผมมองอย่างจับผิดเล็กน้อย คุณชายมันปิดบังอะไรไว้บ้างเนี่ย
“ตามดูมาเป็นปี หมายความว่ายังไง?”
คนจะโดนสอบสวนเขาทำท่ากระอักกระอ่วนเหมือนไม่อยากจะเล่า อย่าคิดนะครับว่าผมจะปล่อยให้จำเลยหนีรอดไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่า...
“รอกันนานหรือเปล่า?”ผมเห็นพี่เภาแอบถอนหายใจเหมือนโล่งอก แล้วรีบหันไปชวนพี่เพิร์ลคุยทันที
“นานจนกาแฟจะหมดแก้วแล้วเนี่ย แล้วเรียกมามีอะไรหรือเปล่า”
“คิดถึงน้องแอล พี่เพิร์ลซื้อขนมมาฝากน้องแอลด้วย เห็นเวย์บอกว่าน้องแอลชอบกินเค้ก แต่พี่ไม่รู้ว่าชอบแบบไหนเลยซื้อมาเยอะแยะไปหมดเลย”
ผมรีบยกมือไหว้ขอบคุณพี่เพิร์ลแทบไม่ทัน ก่อนจะรับเอาถุงเค้กถุงเบ้อเริ่มมาถือ พี่เพิร์ลใจดีที่สุดเลยครับ ตั้งแต่เจอกันคราวนั้น ก็ชอบฝากขนมฝากของจุกจิกมาให้ผมอยู่เรื่อย ผมเองมีแต่พี่ชาย เพิ่งรู้ว่าพี่สาวให้อ้อนมันดีแบบนี้นี่เอง
“แล้วนี่น้องแอลอยากกินอะไร เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเอง ไม่ต้องง้อคนแถวนี้หรอก”
พี่เพิร์ลดึงถุงเค้กจากผม ไปส่งให้คุณชายเขารับไปถือ แล้วก็เดินควงแขนผมไปเลือกร้านอาหาร ผมก็ยืดสิครับ ได้ควงกับคนสวยขนาดนี้ ทิ้งให้คนใช้หิ้วถุงเดินตามหลังต้อยๆ
.
.
.
“ไม่อนุญาต!!! ห้ามเด็ดขาดเลยนะ”
“ไอ้เภา!! ไอ้น้องบ้า!!”“ทำไมเจ๊ไม่ไปทำเองล่ะ จะมายุ่งกับแอลทำไม”
“โอ๊ย...แกนี่มันพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าฉันทำเองได้ก็ทำไปแล้ว แต่นี่มันไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่เห็นมีใครเหมาะสมเท่าน้องแอลอีกแล้วด้วย”
“ผมจะบอกม๊า”
“ฉันบอกม๊าก่อนมาบอกแกอีก ม๊ายังเห็นดีเห็นงามด้วยเลย”
ผมรีบมองซ้ายมองขวา โชคดีที่เป็นวันธรรมดา ในร้านอาหารญี่ปุ่นที่พี่เพิร์ลพามากิน เลยมีลูกค้าอยู่แค่ไม่กี่โต๊ะเท่านั้น แถมพวกเรายังเลือกนั่งห้องส่วนตัวด้วย สองพี่น้องเขาเลยปะ ฉะ ดะกันเต็มที่ ส่วนผมก็นั่งคืบปลาดิบเข้าปากเพลินเลย
“น้องแอลไม่สนใจเหรอ ค่าจ้างหกหลักเลยนะ ทำแค่วันเดียวเอง สบายกว่าทำงานให้ไอ้เภาอีก” พี่เพิร์ลหันมาหว่านล้อมผม ที่เป็นต้นสายปลายเหตุ
ผมคีบข้าวปั้นเข้าปากไปก็นึกตามที่พี่เพิร์ลพูด ความจริงก็น่าสนเหมือนกันแฮะ ทำงานแค่วันเดียว ค่าจ้างหกหลัก แถมงานก็สบายอีก ใครปฏิเสธนี่โง่เต็มทน
“บอกว่าไม่อนุญาตไง พูดไม่รู้เรื่องเหรอเจ๊”
“ฉันถามความเห็นแกเหรอ ฉันถามน้องแอลย่ะ แกน่ะหุบปากไปเลย”
พอพี่เพิร์ลฟาดปากจากน้องชายเสร็จ พี่เพิร์ลก็หันมาตะล่อมผมต่อ
“นะน้องแอล พี่เพิร์ลลำบากจริงๆเนี่ย เพราะงานจะเริ่มแล้วยังหานายแบบไม่ได้เลย แถมพอบอกว่าต้องการลุคส์ยูนิเซ็กซ์ มันก็ยิ่งหายากเข้าไปใหญ่ ไม่มีใครเหมาะเท่าน้องแอลแล้ว”
โคตรน่าภูมิใจ ลุคส์ของผมเป็นแบบยูนิเซ็กซ์นี่เอง จะมองเป็นผู้ชายก็ได้ จะมองเป็นผู้หญิงก็ดี ทำไมมันให้ความรู้สึกละม้ายคล้ายไส้เดือนเลยวะครับ ไอ้แบบสองเพศในตัวเดียวเนี่ยะ
“เป็นงานแบบไหนเหรอครับพี่เพิร์ล”
“ก็บอกว่า.....”
คุณชายโดนฝ่ามืออรหันต์ของพี่เพิร์ลปิดปากไปแล้วเรียบร้อย พี่เพิร์ลหันมายิ้มหวานให้ผม ก่อนจะเริ่มร่ายมนต์สะกด ราวกับเซลล์ที่กำลังพรีเซ้นต์สินค้า
“เป็นนายแบบคอนโดโปรเจคใหม่ที่พี่รับผิดชอบอยู่ สไตล์จะเป็นแบบแคชวล ลิฟวิ่ง รับรองว่าไม่โป๊เปลือยแน่นอน จะถ่ายออกมาในแบบยูนิเซกซ์ เป็นโปสเตอร์ใหญ่ขึ้นบิลบอร์ด”
ประเด็นคือโปสเตอร์ใหญ่เนี่ยแหล่ะ ถ่ายเสร็จคงมีรูปผมติดทั่วกรุงเทพมหานคร แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะเนี่ย
“ค่าตัวอยู่ที่ประมาณสามแสนหรืออาจจะมากกว่านี้ เดี๋ยวพี่จะแจ้งอีกที”
ทำงานกี่เดือนถึงจะได้ครับเนี่ย นี่แค่วันเดียวได้สามแสน แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้วครับ ทีนี้จะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างราชากันล่ะ
“เสื้อผ้าที่ใช้ถ่ายแบบเป็นของอาร์มานีนะน้องแอล แถมพอถ่ายเสร็จแล้ว ทางคอสตูมเขาก็จะให้ไปเลยด้วยนะ “
อาร์มานียี่ห้อโปรดผมเลยครับ ถ้าเก็บตังค์ซื้อเองเมื่อไหร่จะได้ครับเนี่ย ข้อเสนอน่าสนมาก จนผมลืมคุณชายที่มองตาเขม็งไปเลย
“ว่าไงน้องแอล รับรองพี่ดูแลอย่างดี ไม่ต้องสนใจไอ้เภามันหรอก มันไม่ใช่พ่อเรา”
“ถ้าอย่างนั้น...แอลตกลงครับ รบกวนพี่เพิร์ลด้วยนะครับ”คุณชายเขาอ้าปากค้างไปแล้วครับ ส่วนพี่เพิร์ลยิ้มร่าแทบจะเข้ามาจูบแก้มซ้ายแก้มขวาผม ถ้าคุณชายมันไม่ตวัดสายตามองซะก่อน
- END STEP 12 -
แท่น แท๊น...เปิดตัวน้องจีนค่า
ตอนนี้พี่เภา โดนขโมยซีน ไม่ว่ากันเนอะ 
แถมน้องแอลของเราจะเป็นนายแบบอีกแน่ะ พี่เภาปวดหัวแน่นอน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ช่วงนี้งานรุมเร้า...ฮือ
จะพยายามมาโพสท์อย่างสม่ำเสมอเหมือนเดิมนะคะ
ทุกคอมเม้นท์ทำเรายิ้มแก้มปริ แนะนำติชมได้เลยค่ะ
ด้วยความขอบคุณจากน้องแอล พี่เภา และชาวคณะนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1505902 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก