- STEP 15 –
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ”ทั้งที่คิดว่าจะปฏิเสธเสียงแข็งอย่างที่คิด แต่...ดูสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้นี่สิ นั่งเก็บข้าวของของตัวลงยัดลงกระเป๋า คุณป๋าครับ คุณแม่ครับ...แอลไม่ได้ใจง่ายนะครับ แต่พี่เภาเขาบอกว่า
“ประหยัดน้ำ ประหยัดไฟ ลดโลกร้อน”
เอ่อ...เหมือนจะไม่ใช่ประเด็นนี้นะครับ เพราะพี่เภาบอกว่า
“สัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไร ถ้าแอลไม่อนุญาต...มาอยู่ด้วยนะกันนะ ไม่เห็นใจคนต้องขับรถอ้อมไปอ้อมมาเหรอ” เออ! เป็นความผิดผมอีก แล้วใครกันล่ะที่ยัดเยียดตัวเองมาเป็นคนขับรถให้ผม ใครกัน??
นั่นแหล่ะครับ ผมเลยขนย้ายข้าวของสัมภาระลงกระเป๋าเดินทางใบเล็ก โอเคครับ...ว่าข้าวของของผม ผมต้องเป็นคนจัดการจัดเก็บ แต่...คุณชายครับ มึงจะรื้อสมบัติกูเพื่อ?? นอกจากไม่ได้ช่วยเก็บของ แล้วยังจะมาทำให้ต้องเสียเวลาอีก
“แอลหน้าไม่ค่อยเหมือนพี่น้องเลยนะ” คุณชายเขานั่งดูอัลบั้มรูปอยู่ตรงโซฟา ดูไปก็วิพากษ์วิจารณ์ไป
“ครับ โดนเก็บมาเลี้ยงครับ พอใจยัง??”
“หึหึ ไม่เชื่อ! หน้าเหมือนคุณแม่ขนาดนี้ สำเนาถูกต้อง”
ประเด็นที่ผมหน้าไม่เหมือนพี่น้องคนอื่น แต่เหมือนคุณแม่ ก็เพราะคนอื่นดันหล่อเหมือนคุณป๋านี่สิครับ พระเจ้าช่างสรรค์สร้างได้ยุติธรรมเหลือเกิน
“หึหึ...มีรูปนู๊ดด้วย” เสียงหัวเราะหื่นมากมายเลยนะคุณชาย
ผมรีบเดินมาชะโงกดูเลย มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยถ่ายรูปนู๊ด หรือจะเป็นรูปแอบถ่าย หรือรูปหลุด แต่พอเห็นภาพก็ต้องแยกเขี้ยวให้คุณชายไปที
“นู๊ดตรงไหนวะ กางเกงว่ายน้ำใครเขาก็ใส่กัน”
“เหรอ ไม่ชอบเลย ชอบแบบนี้มากกว่า...”
แบบที่คุณชายเขาชอบมากกว่าคือ...ภาพตอนไปผมไปเล่นสกีกับครอบครัว ตัวกลมปุ๊กเป็นหมีขั้วโลก มีอุปกรณ์กันความหนาวหลายชั้น จนเห็นแต่ลูกตาที่โผล่มา
“ทำไม มันดูเท่ห์ใช่ไหมล่ะ”
“เปล่า...มิดชิดดี จะได้ไม่มีใครเห็น”
“ให้ใส่แบบนี้ออกไปข้างนอกเลยไหมล่ะ”
“ได้ก็ดีนะ เพราะพี่ก็ไม่อยากให้ใครเห็นแอลเหมือนกัน”
กลับไปเก็บของต่อดีกว่าครับ เดี๋ยวต้องแต่งตัวเป็นมัมมี่ขึ้นมาจริงๆแล้วจะร้องไม่ออก
.
.
.
ผมดึงดันจะเอารถของผมมาไว้ที่คอนโดคุณชายด้วย เผื่อเวลาผมจะไปไหนจะได้สะดวก แต่คุณชายก็ปฏิเสธ บอกว่าผมคงไม่มีโอกาสได้ไปไหนคนเดียว
“แล้วถ้าวันไหนพี่เภาไม่ว่างล่ะ”
“พี่จะพยายามทำตัวให้ว่างเสมอ”
“เอ้า! ถ้ามันฉุกเฉินล่ะ แบบเหตุสุดวิสัยอะไรแบบนี้ จะให้แอลทำยังไง”
“โอเค เดี๋ยวให้คนเอารถมาไว้ที่คอนโดพี่ แต่พี่ว่าแอลคงมีโอกาสได้ใช้น้อยมาก หรืออาจจะไม่มีเลย”
ตามนั้นครับ อยากทำอะไรก็เชิญเถอะ ยังไงก็เผด็จการอยู่แล้ว นี่พี่เภามันสืบเชื้อสายมาจากฮิตเลอร์หรือเปล่าเนี่ย แต่ก็เข้าใจนะ ว่าส่วนใหญ่เรื่องที่บังคับก็เป็นเรื่องที่ดีกับผมทั้งนั้น แต่บางทีก็เกรงใจกันบ้าง และอีกอย่าง...
“แอลก็เป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องประคบประหงมดูแลอะไรมากหรอก”
“ไม่ได้คิดว่าเป็นผู้หญิง แต่ทำในฐานะแฟน...ไม่ได้เหรอ?”
โอ๊ย...เกลียดจริงครับ ไอ้นิสัยที่ชอบลากเสียงออดๆอ้อนๆท้ายประโยค ที่ทำเอาผมไปต่อไม่ถูก และสุดท้ายก็ต้องยอมให้ตลอด เกลียดตัวเองที่ใจแข็งไม่เป็นซะที
พอตอนจะเก็บของที่ขนมา ผมก็ต้องชะงัก
“หึหึ เตรียมการล่วงหน้าดีเนอะ เหมือนรู้เลยว่าสุดท้ายยังไงก็ต้องมาอยู่ด้วย”
แม่ง...เคลียร์พื้นที่สำหรับข้าวของผมเรียบร้อย จัดการอะไรเบ็ดเสร็จเรียบร้อยแบบนี้ ถ้าผมไม่มานี่ผมคงเป็นคนผิดแน่นอน แล้วยังโต๊ะหนังสือที่เป็นสิ่งแปลกใหม่อีก
“เขาเพิ่งมาส่งเมื่อวาน โอเคหรือเปล่า พี่ไปเลือกเองน่ะ ใช้เวลาอ่านหนังสือกับทำงานน่าจะสะดวกนะ หรือถ้าไม่ชอบจะได้เอาไปเปลี่ยน”
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ความจริงก็ดีเหมือนกัน ที่ผมจะได้มีที่ทางสำหรับอ่านหนังสือ เวลามีคนมาเอาใจใส่เรานี่มันดีอย่างนี้นี่เอง ผมเองก็ควรจะดูแลเขาเป็นการตอบแทนด้วยเหมือนกัน
“เดี๋ยวคงต้องออกไปซุปเปอร์ไปซื้อของกินมาตุนนะพี่เภา เพราะช่วงสอบคงไม่ได้ออกไปไหน” ผมตะโกนบอกพี่เภา ทันทีที่เปิดตู้เย็นแล้วเจอแต่ความว่างเปล่า
ผมเดินสำรวจรอบห้อง...มีของที่จะต้องซื้ออยู่เยอะเหมือนกัน สุดท้ายเลยคว้ากระดาษมาจดซะเลย เวลาไปซื้อจะได้ไม่มีอะไรตกหล่น
“แอล ช่วงสอบไปจ้างข้างล่างเขาซักรีดเสื้อผ้าให้ก็ได้มั้ง เดี๋ยวจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือเอา”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เภา ไม่ได้ลำบากขนาดนั้น เสื้อผ้าไม่ได้ต้องรีดทุกตัวซะหน่อย รีดแค่ชุดนักศึกษาก็พอ เวลาอยู่บ้านพี่เภาก็ใส่แต่เสื้อยืดละกัน”
“ครับๆ สั่งมาเลยครับ แบบไหนที่คุณพ่อบ้านสะดวก”
กว่าจะจัดการเก็บของอะไรให้เสร็จเรียบร้อยก็เย็น พี่เภาเลยออกความคิดว่า เราควรจะไปหาอะไรกินข้างนอกกัน แล้วจะได้แวะซุปเปอร์ซื้อของด้วย
.
.
.
“อีกห้านาที ถ้าพวกมึงสองตัวยังไม่ลุกขึ้นมาอ่านต่อนะ กูจะโทรเรียกป่อเต๊กตึ๊งมาเก็บศพพวกมึง”
เจ้าของประโยคโหดร้ายข้างต้น คือดาวคณะวิศวะปีสอง ที่กำลังนั่งทำหน้าเหี้ยมใส่ผมกับไอ้เวย์ ผมสามคนเรียนอยู่ภาคเดียวกันหมดเลย ซึ่งก็คือภาคโยธานั่นเอง เรียกว่าหนีกันไม่พ้น พอตอนสอบก็เลยสบายไป ได้ร่วมหัวจมท้ายกันจนจบปี4
“เห็นใจพวกกูหน่อยเหอะนิหน่า กูสองคนจะอ้วกออกมาเป็นสูตรกับตัวเลขแล้ว”
“แม่ง มึนยิ่งกว่าดวดออนเดอะร็อคอีกหว่ะ” ไอ้เวย์งึมงำเบาๆ หน้าแม่งไปแล้ว
“พวกมึงนี่ นี่เพิ่งจะเรียนตัวพื้นฐานของภาคเองนะ ปีหน้าหนักกว่านี้อีก” นิหน่าบ่นอย่างเอือมๆ
พวกผมมานั่งติวกันอยู่ที่ห้องสมุดของคณะครับ ช่วงสอบนี่มีนักศึกษามากหน้าหลายตาเข้ามาใช้บริการ แต่พอเป็นช่วงปกติล่ะก็...อย่าให้พูดครับ เงียบอย่างกับป่าช้า น่าดีใจแทนบรรณารักษ์จริงๆครับ
“แอล มึงอ่านเรื่องนี้ให้จบ แล้วคืนนี้กลับไปทวน ถ้ามีอะไรสงสัยพรุ่งนี้ก็มาถามกู”
ผมพยักหน้ารับ นิหน่าก็เลยหันไปเคี่ยวเข็ญไอ้เวย์ต่อ ไอ้เวย์มันทำหน้าเซ็ง แต่ก็นั่งฟังไม่มีอิดออด อ่านจนเกือบจะจบ ผู้ปกครองก็เตรียมมารอรับทันที พอพี่เภาเดินเข้ามาที่ห้องสมุดนี่ ทำเอาพวกผู้หญิงสมาธิกระเจิดกระเจิงกันหมด แล้วก็ลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างผม
“เป็นไงมั่ง” เสียงทุ้มถามอย่างเอาใจ
“ยากอ่ะ เยอะด้วย ปวดหัวแล้วเนี่ย” มีคนมาเอาใจ ผมก็เลยขออ้อนหน่อยครับ เอาหัววางบนไหล่หนาซะเลย
“เดี๋ยวนี้แม่งเปิดเผยเว้ยเฮ้ย เมื่อก่อนจะเป็นจะตาย”
ไอ้เวย์มันนั่งอ่านหนังสือเงียบๆของมันไม่ได้ครับ ผมเลยเขวี้ยงยางลบใส่หัวมัน แล้วนิหน่าก็เริ่มเปิดประเด็น
“มึงอิจฉาเหรอเวย์ มึงก็หาแฟนซักคนสิวะ”
พูดถึงแฟน นึกถึงน้องจีนขึ้นมาได้ น้องโทรมาคุยกับผมครับ
“เวย์ ไหนวันก่อนมึงบอกมีธุระที่สยามพารากอนไง”
“อือ แล้วไง”
“ธุระของมึงคือการไปนั่งเฝ้าน้องจีนเรียนพิเศษที่สตาร์บัคส์เหรอ”
“พ่อมึงสิแอล กูนั่งรอคนที่นัดที่สตาร์บัคส์เว้ย น้องแม่งเสือกมานั่งเรียนที่นั่นพอดี”
“เพื่อนมึงนี่แย่เนอะเวย์ คนไหนวะ เดี๋ยวกูด่าให้ มึงอุตส่าห์รีบไป ปล่อยให้มึงนั่งรอที่สตาร์บัคส์ตั้งแต่น้องเริ่มเรียนจนน้องเรียนเสร็จ”
ผมเห็นพี่เภาขมวดคิ้วเหมือนจะสงสัย เลยยื่นหน้าไปกระซิบกระซาบ
“คนที่แอลเคยเล่าให้ฟังไงพี่เภา ที่ไปช่วยเขาที่ลานจอดรถ ที่ไอ้เวย์กัดเขาซะเหวอะอ่ะ”
พี่เภาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ช้าๆ แล้วก็เหล่ตามองไอ้เวย์แบบแปลกๆ ไอ้เวย์พอเห็นพี่ชายมองมาก็หลบตาวูบเลย มีพิรุธชัดๆ ผมเลยรีบสะกิดพี่เภาเป็นเชิงบอกว่า...เค้นคอมันมาให้ได้นะ พี่เภาก็ยิ้มรับ แหม...น่ารักจริง แฟนผม
“แกคิดอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าวะเวย์” เยี่ยมครับ! พี่เภาถามตรงประเด็นเลย
“เฮ้ย! พี่จะบ้าเหรอ จะไปคิดอะไรเล่า แค่เห็นแล้วหมั่นไส้เท่านั้นเอง ดูดิ...แม่งลงทุนเอาขนมมาให้แฟนพี่ถึงที่คณะเลยนะ”
“อ้าว...ก็น้องเขาขอบคุณที่กูช่วยเขา เขาก็บอกแล้วว่าที่บ้านเป็นร้านเบเกอรี่ มึงอย่ามาอคติ หรืออิจฉาที่ตัวเองไม่ได้กันแน่วะ”
“เออ ปกติฉันก็ไม่เห็นแกจะหมั่นไส้ใครที่ไหนเลยนะเวย์ เดี๋ยวนี้แกเป็นคนไม่มีเหตุผลแล้วเหรอวะ”
“ไม่รู้เว้ย เห็นหน้าแล้วไม่ถูกชะตา” พูดเสร็จมันก็ลุกพรวดพราดขึ้นทันที เล่นเอาพวกผมประสานเสียงถามพร้อมกันด้วยความตกใจ
“จะไปไหน??”“ไปสูบบุหรี่ข้างนอก จะตามมาไหม”
“อย่าเดินเลยไปจนถึงโรงเรียนสาธิตนะมึง”
หึหึ ไอ้เวย์มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ ผมก็ยิ้มรับ กูจำได้นะเวย์ ตอนกู มึงแซวอะไรเอาไว้บ้าง ทีใครทีมันหว่ะ
.
.
.
พอเริ่มเข้าสู่ช่วงสอบ พวกผมก็ต้องหยุดเรื่องไร้สาระทุกชนิด หันมาก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ฟาดฟันกับข้อสอบที่แทบจะฆาตกรรมพวกผม พวกเพื่อนที่อยู่คณะอื่นอย่างไอ้แทนกับไอ้เพียวนี่ ไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย แต่ละคนก็หัวหมุนไปกับการอ่านหนังสือของตัวเอง
สิ่งมีชีวิตที่ได้ประสบพบหน้ากับผมก็มีแค่ พี่เภา ไอ้เวย์ และนิหน่า อ้อ...บางทีก็มีพวกพี่เจตน์กับพี่คราม ที่คอยเอาชีทหรือเลคเชอร์มาให้ พี่ครามแกก็ยังเอาใจใส่ผมเหมือนเดิม แต่รักษาระยะห่างแบบรู้ขอบเขตครับ อย่างน้อยก็ไม่เคยหาโอกาสอยู่กับผมสองคน
ผมกับคุณชายถึงแม้จะอยู่ด้วยกัน แต่พอถึงห้อง เราก็แยกย้ายตัวใครตัวมันครับ ถ้าวันไหนผมมีสอบคนเดียว คุณชายก็พยายามจะตื่นมาส่งให้ได้ ทั้งที่ตัวเองก็โทรมเหมือนศพ เพราะอ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำไม่ต่างจากผม เถียงกันอยู่นานกว่าจะยอมให้ผมขับรถมาเรียนเอง
“มึง!! กูจะเอาใบเสร็จค่าปากกาไปให้อาจารย์สุชาติ” ไอ้เวย์บอกผม หลังสอบตัวแรกเสร็จ
“อะไรของมึงเนี่ย เมาข้อสอบเหรอ”
“แม่ง...กูเขียนจนปากกาหมึกหมดเลยนะมึง”
ผมตาโตทันที โอ้โห...ไอ้เวย์แม่งเขียนจนปากกาหมึกหมด สงสัยมันจะซุ่มครับ ประมาทมันไม่ได้เลย
“กูยังทำไม่ค่อยได้เลย มึงอ่านมาแล้วตรงเหรอวะเวย์”
“เปล่า กูเขียนว่าหนึ่งเทอมที่ผ่านมา กูได้อะไรจากจารย์สุชาติบ้าง เผื่อแกจะเมตตา แต่กูมันส์มือไปหน่อย ล่อซะหมึกปากกาหมดเลย”
“มึงเขียนอะไรไปบ้างล่ะ...”
ถ้าผมรู้ซักนิด ว่ามันจะตอบว่าอะไร ผมจะไม่ยอมเสียเวลาถามมันให้เปลืองสมองเลย
“หึหึ จารย์สุชาติสอนให้กูรู้ว่า...ถ้ามาสายให้เข้าทางประตูหลัง จังหวะที่แกหันเข้ากระดาน ถ้าจะกินขนมในห้องเลคเชอร์ ให้ซุกใส่เสื้อช็อปเข้ามา ถ้าอยากลาแบบไม่เสียเวลาเรียน อย่าลืมฝากเพื่อนเช็คชื่อ”
“มิน่า...กูเห็นมึงต้องเข้าประตูหลังประจำ หึหึ”
“คนละประตูกันแล้วไอ้น้องแอล”
“ไอ้หื่น!! มึงคิดอะไรของมึง กูหมายถึงประตูห้องเรียน นี่กูมีเพื่อนบ้ากามหรือวะเนี่ย” ผมแกล้งด่ามันไปแบบเนียนๆ ไม่บอกหรอกครับ ว่าผมหมายถึงประตูไหน หึหึ
“กูออกจากห้องสอบมาก็มึนจะตายห่า มาคุยกับมึงนี่มึนหนักกว่าเดิม รีบๆกลับบ้านไปหาแฟนเลยไป” ไอ้เวย์บอกมือไล่ผมด้วยความเอือมระอา
“เออๆ กูไปแล้วก็ได้ นี่เพิ่งตัวแรก ยังเหลืออีกห้าตัว มึงอย่าเพิ่งรีบตายล่ะ”
“มึงรีบกลับไปให้ข้าวให้น้ำพี่กูเลย ไอ้น้องแอล”
“ควาย!! เดี๋ยวกูจะบอกพี่เภา แฟนกูคนละสปีชีส์กับมึงนะ ไอ้หมาบ้าเวย์”
.
.
.
WAY’s POVผมเป็นหมาบ้าจริงหรือครับ? ระหว่างเดินกลับมาที่รถของตัวเอง ผมก็ก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กที่จดด้วยลายมือขยุกขยิก ที่ผมเอามาจากไอ้ตัวแสบภาม ญาติของผมที่เรียนอยู่โรงเรียนสาธิต สายวิทย์-คณิตเหมือนกับ... ‘ไอ้เตี้ย’
ผมหาข้ออ้างแทบตาย ตอนโทรไปถามไอ้ภาม เผื่อถามหาตารางสอบจากมัน มันนึกว่าผมจะมาหลอกฟันเด็กผู้หญิงโรงเรียนมัน ถึงกับบอกว่า
“พี่เวย์ เดี๋ยวภามแจ้งตำรวจนะเว้ย ข้อหาพรากผู้เยาว์เลยนะ”
ถ้ามันมาอยู่ใกล้ไม้ใกล้มือหน่อย พ่อจะตบหัวเข้าให้แรงๆซะที ไอ้ภามแม่งกวนประสาทแล้วก็โคตรร้าย อย่างพี่เภาเวลาคุยกับผม ถ้าไม่นักหนาจริงๆก็ไม่มึงมาพาโวยหรอกครับ แต่เวลาคุยกับน้องบังเกิดเกล้าอย่างไอ้ภามเนี่ย ต้องกูมึงใส่มันลูกเดียว
ขับรถออกมาจากมหาลัย มารู้สึกตัวอีกทีก็ดับเครื่องอยู่หน้าโรงเรียนสาธิตแล้วครับ ช่วยไม่ได้วะ..คิดซะว่ามาโปรดสัตว์โลก ยังไงก็เป็นทางผ่านกลับบ้านอยู่ดี เห็นเด็กตัวเท่าเมี่ยงต้องโหนบีทีเอสกลับบ้านแล้วอนาถหว่ะ
โชคดีที่เป็นช่วงสอบ เพราะไม่ได้มาสอบกันทุกชั้นเรียน จะมากันแค่ตามตารางสอบที่จัดเอาไว้ เด็กนักเรียนเลยไม่หนาตาเหมือนทุกที ทำให้ผมหาเป้าหมายได้ง่ายขึ้น นั่งรออยู่อีกเดี๋ยวก็เจอเป้าหมาย...
ไอ้เตี้ยมันยืนโบกไม้โบกมือล่ำลาเพื่อน ไม่รู้มันจะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักหนา เดี๋ยวแม่งก็เจอกันละ ทำอย่างกับจะไปออกรบเลยนะมึง พอเห็นมันเดินเข้ามาใกล้ตรงที่ผมจอดรออยู่ ผมก็บีบแตรจนมันสะดุ้งโหยงเลย ก่อนจะลดกระจกลง
“ขึ้นรถมา!!”ตอนแรกมันทำหน้าเอ๋อปนงง ดูแล้วตลกฉิบหาย แต่พอมันเห็นหน้าผมที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยปุ๊บ แม่งเปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสีอีก มันทำเมินไม่สนใจ เดินหนี คิดหรือครับว่าผมจะยอม ปกติมีแต่คนวิ่งเข้าหาผมเป็นพรวน นี่มันเป็นใครวะ มาเดินหนีผม คนแม่งอุตส่าห์สงสารเลยมารับ หัดสำนึกหน่อย
ผมขับตามมันแล้วบีบแตรอีก จนคนรอบข้างเริ่มหันมามอง มันหนมาทำตาขวางใส่ ยังกับผมไปแย่งแฟนมันมาเลยครับ หน้าตอนอารมณ์เสียแม่งโคตรตลก
“จะบ้าก็ไปบ้าที่อื่นไป นี่มันเขตโรงเรียน หัดใช้สมองเท่าเมล็ดถั่วเขียวคิดซะบ้าง หรือว่าขี้เลื่อยมันอุดตันในสมอง”
อื้อหือ...ด่ายาวครับด่ายาว แต่ผมไม่สนใจจะฟังหรอก อย่าด่าให้ต้องคิดเยอะ เพราะผมไม่คิด
“ก็ขึ้นมาซะทีสิ จะเล่นตัวอยู่ทำไม อย่ามาลีลาน่ะ”
“ให้ขึ้นรถหมาบ้า ยอมเดินกลับบ้านดีกว่าอีก”
มันเป็นคนแรกเลยครับ ที่ปฏิเสธผม ในเมื่อพูดดีๆไม่รู้เรื่องก็ต้องขู่กันล่ะวะ
“จะขึ้นมาเองดีๆ หรือจะให้ลงไปลากขึ้นมา ให้อายเพื่อนทั้งโรงเรียน”มันมองผมตาวาวเลยครับ ท่าทางจะแค้นมาก มันฮึดฮัดที่ทำอะไรผมไม่ได้ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นมานั่งแล้วปิดประตูกระแทกเสียงดังปัง
“ถ้าประตูรถกูพังนะ กูจะส่งใบเสร็จค่าซ่อมไปเรียกเก็บเงินที่บ้านมึง”
“แล้วจะมายุ่งมาตอแยด้วยทำไมวะ เอาเวลาไปตามสาวๆโน่นเลยไป รำคาญหว่ะ”
“ใครบอกว่ากูตอแยมึง กูแค่สงสาร เห็นว่าเป็นทางผ่านกลับบ้าน ไม่อยากให้เอาตัวเตี้ยๆไปแย่งอากาศคนอื่นหายใจบนบีทีเอส” อย่าคิดว่ามึงด่าแบบเข้าใจยากเป็นคนเดียวนะ กูก็ทำได้เหมือนกัน
มันทำท่าฟึดฟัดเหมือนเด็ก อยากจะด่าผม แต่คิดคำด่าไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ดูแล้วแม่งตลกจนผมล่ะอยากจะอัดคลิปวิดีโอเอาไว้จริงๆ
.
.
.
“จะลงมาทำไมเนี่ย?”
มันถามผมเสียงห้วนเลยครับ ตอนที่ผมจอดรถแล้วดับเครื่องลงหน้าร้าน ‘เจเจ คอฟฟี่ช็อป’ ที่เป็นกิจการของที่บ้านไอ้เตี้ย ที่ผมเคยมาส่งมันแล้วทีนึง เป็นร้านบรรยากาศสบาย น่านั่ง โคตรเหมาะสำหรับมานั่งอ่านหนังสือสอบเลยครับ
“อ้าว มึงจะไล่ลูกค้าเหรอ กูก็อยากกินกาแฟบ้างอะไรบ้าง”
“ไปหากินร้านอื่นไป กาแฟที่นี่ไม่ได้แถมเพ็ดดิกรีให้”
“เดี๋ยวมึงโดนกูหรอกไอ้เตี้ย”
“คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย คิดว่าตัวเองเป็นที่วัดส่วนสูงหรือไงวะ”
“เอะอะอะไรกันจีน เสียงดังลั่นเลยนะลูก”
เจ้าของเสียงน่าจะเป็นคุณแม่ของไอ้เตี้ยมันครับ ผมเลยรีบยกมือไหว้ทันที แม่ของไอ้เตี้ยยังสาวแล้วก็สวยอยู่เลย ไม่ต้องบอกเลยว่าไอ้เตี้ยมันเหมือนใคร ผมรีบชิงแนะนำตัวเองก่อนที่ไอ้เตี้ยจะทันได้เอ่ยปากพูด
“สวัสดีครับคุณน้า ผมชื่อเวย์ครับ เป็นรุ่นพี่จีน เรียนอยู่ปีสอง คณะวิศวะน่ะครับ พอดีช่วงนี้จีนเขาชอบมาปรึกษาผมเรื่องเรียนต่อ ผมเลยถือโอกาสมารบกวนที่ร้าน คุณแม่ไม่ว่ากันนะครับ”
ไอ้เตี้ยมันอ้าปากหวอ กับเรื่องตอแหลที่ผมเพิ่งแต่งสด มันรีบโวยวายทันทีเลยครับ
“แม่! ไอ้หมาบ้านี่มันตอแหล อย่าไปฟังมันนะแม่”
“จีน!! ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก ขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า เราสนิทกัน ผมไม่ถือครับ”
หึหึ ถ้าไอ้น้องแอล ไอ้เพียว หรือไอ้แทนมาได้ยินนะ มันคงอยากจะเอารางวัลออสการ์เขวี้ยงแสกหน้าผม โทษฐานที่ตอแหลได้โล่ สงสัยผมจะต้องเข้าทางแม่ไอ้เตี้ย เอาให้มันกระอักเลือดไปเลย
“แม่...แต่เมื่อกี้ไอ้หมาบ้า...เอ๊ย พี่เวย์มันว่าจีนก่อนนะแม่” ไอ้เตี้ยมันโอดกับแม่มันเสียงครวญเลยครับ
“แต่แม่ไม่ได้ยิน แม่ได้ยินแต่ที่จีนว่าพี่เค้า ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำขนมมาขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้” แม่มันสั่งไอ้เตี้ยที่เดินหน้างอเป็นตูด กระแทกเท้าเข้าร้านไปเสร็จ ก็หันมายิ้มหวานให้ผม “น้องเวย์ไม่รีบใช่ไหม มานั่งในร้านก่อนมา เดี๋ยวน้าให้เจ้าจีนมันทำขนมมาขอโทษเรา ยังไงน้าก็ขอโทษแทนจีนด้วยนะ แย่จริงๆ”
แล้วคิดว่าผมจะปฏิเสธไหมล่ะครับ ผมก็เดินตามคุณน้าเข้าร้านไปอย่างว่าง่ายสิครับ ดูสิว่า...ถ้าเกิดแม่มันหนุนหลังผมอยู่ ไอ้เตี้ยมันจะทำยังไงได้
เสร็จกูแน่...ไอ้เตี้ย!! แกล้งมึงนี่มันสนุกจริงๆเลยหว่ะในเมื่อคนอื่นเค้าเห็นยิ้มหวานๆของมึงกันบ่อยแล้ว มึงก็มาทำหน้างอๆให้กูดูคนเดียวละกัน
- END STEP 15 –
ช่วงนี้วุ่นกับเรื่องเรียนต่อ ไม่อยากรับปากว่าจะมาลงทุกวัน
แต่จะพยายามนะคะ ถ้าเสร็จปุ๊บ จะรีบเอามาลงทันทีเลย
ตอนนี้มาแบบสบายๆ แต่พาเวย์มาเล่าเรื่องมั่งนะคะ
บางฉากที่หายไปก็...ยังคงเป็นความลับของพี่เวย์กับน้องจีนต่อไป
พี่เวย์เขามาคนละแนวกับพี่เภาเลย
สองหนุ่ม สองสไตล์ แล้วแต่จะโปรดปรานกันเลยค่ะ
พี่เภา...รักต้องรุก ส่วนนายเวย์...รักต้องแกล้ง ฮาาาาาา
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกกำลังใจเหมือนเดิมนะคะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1504898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก