- STEP 17 -
JEAN’s POVนาฬิกาบนผนังห้องนอนของผมกำลังบอกเวลาห้าทุ่มเศษ ผมนั่งอยู่บนเตียงมองมือถือของตัวเอง ที่หน้าจอเพิ่งจะดับลงด้วยความว้าวุ่น หลังจากที่ผมเป็นคนวางสาย พร้อมกับอาการหน้าร้อนผ่าวที่รู้ตัวอยู่แค่คนเดียว จนนึกอยากสบถด่าต้นเหตุ ที่คงจะนั่งกินเหล้าต่ออย่างสบายอารมณ์ ส่วนผม...ยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับลงหรือเปล่า
แค่เพราะคำพูดเพียงแค่ประโยคเดียว ที่ไม่ได้เข้าใจยาก ไม่ได้ซับซ้อน แต่กลับทำให้ผมพาลจะนอนไม่หลับ
คนพูด...คิดอย่างที่พูดหรือเปล่า หรือคนพูด...แค่โทรมาแกล้งกันเล่น
‘ไอ้เตี้ย! กูรักมึง’
‘ไอ้เตี้ย! กูรักมึง’
‘ไอ้เตี้ย! กูรักมึง’กดดูหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง ภาพแอบถ่ายของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ขนาดเป็นมุมแอบถ่ายเห็นเพียงแค่เลือนราง แต่ก็เห็นชัดว่าหน้าตาหล่อจัด และคนในรูปที่ผมถือวิสะสะใช้เป็นรูปหน้าจอก็คือ...
คือคนที่เพิ่งโทรมาบอกรักตอนห้าทุ่ม !!ส่วนเหตุผลที่ผมเอารูปของผู้ชายปากจัด ชอบทำตัวคล้ายหมาบ้ามาใช้เป็นรูปหน้าจอก็เพราะว่า...
.
.
.
เหตุการณ์มันเริ่มเมื่อเกือบสองปีก่อน ตอนที่ผมยังเรียนอยู่มัธยม 4 และกำลังเข้าสู่ช่วงเทศกาลคริสต์มาส ที่เซ็นทรัลเวิลด์มีการประดับประดาต้นคริสต์มาส บรรดาเด็กวัยรุ่นต่างพากันไปถ่ายรูปกับต้นคริสต์มาส
โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยชื่อดังของผม มีการเรียนการสอนตามปกติ มีแค่การเห่อเทศกาลคริสต์มาสเฉพาะหมู่นักเรียน ต่างจากโรงเรียนเอกชนที่นับถือศาสนาคริสต์ ที่มักจะมีการจัดงานคริสต์มาส บางที่ก็จัดเป็นงานประจำปีของโรงเรียนกันเลยทีเดียว เช่นเดียวกับโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดัง ที่จัดงานคริสต์มาสและเปิดให้บุคคลภายนอกเข้าร่วมงาน
บัตรเข้าร่วมงานโรงเรียนดังกล่าว ที่เป็นที่ฮอตฮิตในหมู่นักเรียนหญิงจำนวนสองใบ ถูกวางลงบนโต๊ะเรียนผม จนผมต้องหยุดอ่านหนังสือแล้วเงยหน้ามองเจ้าของบัตร
“อะไรของมึงเนี่ย? จะชวนสาวคนไหนไปอีกล่ะ” ผมถามไอ้ภาม เพื่อนสนิทที่คบกันมานาน
มันยิ้มเผล่อย่างอารมณ์ดี ไอ้นี่มันหล่อร้ายเหมือนพี่ชายมันครับ มันหยิบบัตรมาโบกไปโบกมาตรงหน้าผม
“กูจะมาชวนมึงเนี่ยแหล่ะ ไปกับกูนะ กูอยากไปดูพี่กูเล่นดนตรี”
นอกจากพี่ชายที่คลานตามกันมาของมันแล้ว มันยังมีลูกพี่ลูกน้องที่อายุไล่เลี่ยกับมันอยู่อีกหนึ่งคน ที่มันบอกว่า...พูดคุยเล่นหัวได้มากกว่าพี่ชายมันเสียอีก เพราะอายุห่างกันแค่สองปี แต่พี่ชายมันห่างกันถึงสี่ปี
ผมเองยังไม่เคยเจอพี่ชายมันคนนี้หรอกครับ ที่เคยเจอก็พี่เภา เวลาแวะมารับมันที่โรงเรียน แต่เรื่องพี่ชายมันคนนี้ก็ผ่านหูผมมากพอสมควร
“ทำไมมึงไม่ชวนสาวไป มาชวนกูเนี่ยนะ”
“ห่า! ให้กูชวนผู้หญิงไปเที่ยวงานโรงเรียนชายล้วน ผู้หญิงเขาก็ไปสนใจแต่ผู้ชายคนอื่น ไม่สนใจกูพอดี เอามึงไปเนี่ยแหล่ะ จะได้อยู่กับกูตลอด”
ผมฟังเหตุผลมันแล้วอยากหาอะไรเขวี้ยงใส่หน้ามันเหลือเกิน มันกลัวสาวที่มันชวนไปด้วยจะไปหลงเสน่ห์หนุ่มอื่นนั่นเอง แถมโรงเรียนชายล้วนที่ว่า ก็มีแต่พวกนักเรียนชายอารมณ์ประมาณพวกคุณชายหรือพวกลูกคุณหนู
“ตกลงมึงไปกับกูนะจีน”
“เออ! เห็นว่ามึงไม่มีคู่ควงหรอกนะ กูเลยจะสงเคราะห์ให้ วันไหนล่ะ?”
“วันเสาร์ที่ 24 ธันวาคม”
“แต่กูอยู่ดึกไม่ได้นะมึง มึงก็รู้ใช่ไหมภาม ว่าวันนั้นที่ร้านจะคนเยอะ กูต้องรีบกลับไปช่วยแม่กู”
บ้านผมเป็นร้านเบเกอรี่และคอฟฟี่ช็อปครับ ช่วงปกติก็มีลูกค้าตลอดอยู่แล้ว แต่ช่วงเทศกาลพิเศษอย่างวาเลนไทน์หรือคริสต์มาส คนก็จะเยอะเป็นพิเศษ ทั้งคนที่มาซื้อกลับบ้าน หรือคนที่มานั่งทานที่ร้าน แม่ผมกับพนักงานทำงานกันมือเป็นระวิงเลยเชียวครับ
“กูจำได้น่า แต่อย่าลืมอยู่รอดูวงพี่กูเล่นด้วยล่ะ กูเคยดูตอนแม่งซ้อมนะ เจ๋งสัด!”
.
.
.
วันงาน ผมกับภามมาถึงโรงเรียนที่จัดงานช่วงบ่าย เท่าที่กวาดสายตาดูโดยรอบแล้ว สถานที่จัดงานเป็นโรงเรียนชายล้วน แต่ประชากรที่เป็นผู้หญิงมีจำนวนมากกว่าผู้ชายอีกครับ
งานจัดวันเสาร์ มีซุ้มขายอาหารและเครื่องดื่ม ซุ้มเกมส์สารพัดเกมส์ จะปาเป้า โยนห่วง สอยดาว มีมากมายครับ คนเฝ้าซุ้มก็เป็นเด็กโรงเรียนเจ้าถิ่นเนี่ยแหล่ะครับ แต่ไฮไลท์ของงานก็คือวงดนตรีของเด็กนักเรียน ที่เด็กผู้หญิงเขามารอดูกันใจจดใจจ่อเชียวครับ
ผมกับไอ้ภามเดินซื้อของกินเล่นรองท้อง อาหารจำพวกโตเกียว ไส้กรอกทอด ไข่นกกระทา เป็นอาหารเบสิคที่มีขายทุกงานโรงเรียนกันเลยครับ เสร็จแล้วก็เลือกซื้อน้ำดื่มมาดับกระหาย
ผมกับมันเล่นเกมส์ตามซุ้มด้วยครับ อย่างพวกปาเป้า โยนห่วงอะไรเทือกนี้ ก็ไม่ได้หวังรางวัลใหญ่โตอะไรมากมายหรอกครับ แค่เล่นเพื่อความสนุกสนาน พวกผู้หญิงบางคน นึกว่าผมกับไอ้ภามเรียนอยู่ที่นี่ แต่พวกเด็กที่นี่เองกลับดูออก ขนาดเด็กโรงเรียนมันมีเป็นพันนะเนี่ย อดทำเนียนเป็นเด็กไฮโซเลยครับ
“วงพี่มึงชื่อวงอะไรวะ?” ผมถามมันด้วยความสงสัย ตอนยืนดูกำหนดการ
“ละเมอ...”
“ห๊ะ!” ผมถามมันซ้ำ ไม่แน่ใจว่ามันด่าผมละเมอหรือเปล่า
“วงพี่กูชื่อวงละเมอ หูมึงดับแล้วเหรอจีน”
เอ่อ...ถึงบางอ้อเลยครับ ว่าแต่อดสงสัยไม่ได้ ว่าใครคิดชื่อวงครับเนี่ย พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลย อยากรู้ว่าตอนคิดนี่มันละเมออยู่หรือเปล่า
“วงพี่มึงเล่นตอนสี่โมงครึ่งนี่ อีกชั่วโมงเดียวเอง”
“มึงจะกลับบ้านกี่โมงนะ”
“ห้าโมง มึงจะกลับพร้อมกูหรือเปล่า”
“เออ! เดี๋ยวกูกลับพร้อมมึงนั่นแหล่ะ เพราะพี่กูมันเสร็จแล้วก็คงสังสรรค์กับเพื่อนต่อ ปีสุดท้ายแล้วนี่หว่า”
ญาติไอ้ภามเรียนอยู่มัธยม 6 ปีสุดท้ายพอดีครับ เป็นเรื่องธรรมดาที่พอถึงปีสุดท้าย แถมยังเป็นปีสุดท้ายในรั้วโรงเรียนอีก พวกเรามักจะอยากทำอะไรกันให้สุดเหวี่ยง พวกรุ่นพี่ที่โรงเรียนผมก็เป็นครับ
เราไม่รู้ว่าพอเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแล้ว เราจะต้องแยกย้ายจากเพื่อนของพวกเราหรือเปล่า ความทรงจำในปีสุดท้ายจึงเป็นช่วงที่มีค่า และอยากเก็บเกี่ยวเอาไว้
“เป็นอะไรหรือเปล่ามึง ทำไมหน้าตาไม่ค่อยดีเลยวะ” ผมถามไอ้ภาม เมื่อเห็นมันนิ่วหน้า
“กูอยากเข้าห้องน้ำหว่ะ สงสัยจะแดกเยอะไป”
“ให้กูไปเป็นเพื่อนเอาไหมมึง”
“ไม่ต้องหรอกมึงอยู่ตรงนี้แหล่ะ เดี๋ยวกูรีบเข้าแล้วรีบกลับมา”
มันพูดเสร็จ มันก็วิ่งจู๊ดไปหาห้องน้ำเลยครับ ผมเลยเดินดูงานเรื่อยเปื่อย เพราะถ้าจะให้กินอีก ก็ไม่อยากกินอะไร ส่วนเกมส์ ก็ไม่อยากเล่นคนเดียว มีไอ้ภามอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ยังอุ่นใจว่ามีเพื่อน เดินดูไปเรื่อยๆแทนละกัน ถ้าถูกใจซุ้มไหนยังไงค่อยว่ากันอีกที
.
.
.
ข้างหน้าผมคือกลุ่มเด็กผู้ชายสามคน ผมเห็นมันยืนซุบซิบอะไรกัน แล้วก็ชี้มือไปทางร่างบางที่ยืนหันหลังซื้อสายไหมอยู่ ปกติผมไม่ใช่พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกครับ เพราะแค่เรื่องตัวเองผมยังจะเอาตัวไม่รอดเลย หน้าตาผมมันชอบพาเรื่องมาหาผมอยู่เรื่อย แต่เห็นท่าทางพวกมันสามคนไม่น่าไว้ใจเลยเขยิบเข้าไปฟังใกล้ๆหน่อย เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ร้องเรียกคนมาช่วยทัน
“นั่นมันแอลนี่หว่า อยู่คนเดียวด้วยมึง โชคดีแล้วหว่ะไอ้เอก”
คนที่ชื่อไอ้เอกดูท่าจะเป็นหัวโจก เห็นมันแสยะยิ้มแล้วขนลุกขึ้นมาทันทีด้วยความรังเกียจ
เป้าหมายของมันซื้อสายไหมเสร็จ ก็เดินเตร็ดเตร่ไปทางด้านหลังหอประชุมที่ไม่ค่อยมีคน ผมล่ะอยากจะวิ่งไปลากออกมา ว่าจะเดินไปตรงที่ไม่มีคนเพื่อ? แต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจคิด เพราะไอ้สามตัวข้างหน้ามันเดินตามประกบเลยครับ ผมเลยได้แต่เดินตามมาเงียบๆ เผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากล
แล้วไอ้คนชื่อเอกมันก็ตะโกนเรียกชื่อ ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัว พอร่างบางนั่นหันกลับมาผมถึงกับผงะ...
เฮ้ย!! ผู้ชายนี่หว่า แต่จะน่ารักไปไหนครับ
คนน่ารักเขาเลิกคิ้วมองไอ้คนชื่อเอกด้วยสายตารำคาญ เหมือนมาขัดจังหวะการกินสายไหม แต่พอปากบางนั่นเอ่ยพูดผมก็แทบหงายหลัง เอ่อ...คำพูดไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะครับคนน่ารัก
“มีธุระอะไรกับกู ไอ้สัดเอก”
“อ้าว...เห็นอยู่คนเดียว ไม่มีองครักษ์มาคอยคุ้มครอง เอกก็อยากเสนอตัวมาเดินเป็นเพื่อนไง”
“เสือก!!” นั่น...เต็มหน้าเลยครับ
“พูดไม่เพราะเลยนะแอล ปากอย่างนี้น่าจับมาจูบซะให้เข็ด”
“มึงคิดว่าทำได้ก็ลองดู” คนน่ารักเขาพูดด้วยท่าทางสบายๆ ดูมีความสุขกับสายไหมสีชมพู
“อย่ามาท้านะ คิดว่าอยู่ในถิ่นตัวเองแล้วเอกจะไม่กล้าเหรอ”
“ดูปากกูนะ กูไม่ได้ท้า แค่บอกว่าถ้ามึงทำได้ก็ลองดู”
คนน่ารักเขาพูดจบ ไอ้เอกก็คว้าข้อมือกระชากกะจะให้เข้ามาปะทะอกมัน แต่คนน่ารักเขาเอารองเท้าที่สวมคอนเวิร์สสีดำอยู่ ยันเข้าที่ท้องมันซะเต็มรัก
ต่อไปนี้ห้ามดูคนที่หน้าตาอีกต่อไปแล้วครับ เพราะคนน่ารักของผม แมนมาก!!
“วันนี้กูอารมณ์ดี ไม่อยากมีเรื่อง พวกมึงถอยออกไปดีกว่า”
“ถอยก็โง่สิ วันนี้เจ้าหญิงอุตส่าห์อยู่คนเดียว องครักษ์สามคนหายหัวเรียบ”
เหมือนคำว่า
‘เจ้าหญิง’ จะทำคนน่ารักเขาเดือดครับ
“เจ้าหญิงบ้านพ่อพวกมึงสิ กูมีไม่เหมือนพวกมึงตรงไหน” พูดจบ คนน่ารักเขาก็พุ่งเข้าซัดไอ้เอกเลยครับ
นี่ถ้าผมชมเขาว่าน่ารักบ้าง เขาจะซัดผมเหมือนที่ซัดไอ้เอกเป็นกระสอบทรายไหมครับ เพื่อนมันอีกสองตัวจะพุ่งเข้ามาจับคนน่ารักเอาไว้ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเหี้ยมเกรียม จนผมเองยังขนลุกเลยครับ
“อย่าเอามือสกปรกของพวกมึงมาแตะเพื่อนกู ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
คนที่มาใหม่มันสวมเชิ้ตดำกับกางเกงยีนส์ หน้าตาโคตรหล่อเลยครับ แม่งปรากฏตัวอย่างเท่ห์ เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาเนี่ย เป็นพระเอกฮอลลีวู้ดเหรอครับ
คนมาใหม่เขามายืนข้างคนน่ารัก ที่กำลังวางเท้าอยู่บนอกไอ้เอก ก่อนจะดึงคนน่ารักมาชิดตัว
“เวย์ มึงมาช้าอ่ะ สายไหมกูตกพื้นแล้วเห็นไหม”
ผมล่ะอยากจะขำก๊ากออกมา คนน่ารักเขาห่วงสายไหมสีชมพู ที่ตัวเองเป็นคนโยนทิ้งตอนที่เข้าซัดกับไอ้เอกนัวเนีย คนที่มาใหม่ก็ทำหน้าเอือมๆ แต่เสียงที่พูดออกมาก็นิ่มนวลกว่าพูดกับไอ้พวกเวรสามตัว
“เดี๋ยวกูพาไปซื้อใหม่ครับไอ้น้องแอล กูซื้อให้มึงสิบอันเลย”
คนน่ารักเขายิ้มกว้างออกมาด้วยความถูกอกถูกใจ เหมือนเวลาเด็กได้ของเล่นเลยครับ
“เฮ้ย! แอล ถึงเอกจะชอบนาย นายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับเอกอย่างนี้นะ” เพื่อนของไอ้เอกย่างสามขุมเข้ามา
คนน่ารักเขาเอาตีนเขี่ยไอ้เอก เหมือนอีกฝ่ายเป็นแมลงสาบ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“อ้าว...ก็กูไม่ชอบไอ้เอกนี่ แล้วเพื่อนพวกมึงก็ปากหมาเรียกกูเป็นเจ้าหญิงด้วย กูก็เลยสั่งสอนนิดหน่อย”
ไอ้สองตัวมันคงโกรธแทนเพื่อนมันครับ มันเลยพุ่งเข้ามา คนมาใหม่เขาก็ดันคนน่ารักหลบไป แล้วตัวเองก็จัดการจนไอ้สองตัวลงไปกองกันอยู่ที่พื้น ผมมองตามตาค้าง รู้สึกตัวอีกที...สายตาก็ไปมองตามคนที่มาใหม่ซะแล้ว
“จะกินสายไหมอีกไหม?”
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวต้องขึ้นเวทีแล้ว”
“คราวหลังจะออกมาก็เรียกกูนะ รู้อยู่ว่าวันนี้มันมีพวกโรงเรียนอื่นมาด้วย เดี๋ยวมึงจะเดือดร้อนเอา”
“ไอ้แทนไล่มึงมาตามกูล่ะสิ กูบอกว่ามาซื้อสายไหมแปบเดียว”
“มึงหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงเถอะ ไป...ไปเตรียมตัวได้แล้วไอ้น้องแอล”
แล้วคนน่ารักกับคนมาใหม่เขาก็กอดคอกันเดินไปตรงตึกเรียนครับ ฟังจากที่พูดแล้วน่าจะเป็นนักเรียนที่นี่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมมองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่ใส่เชิ้ตดำ แล้วผมจะต้องคลี่ยิ้มออกมาด้วยครับ อย่าบอกนะว่า...
ผมชอบผู้ชายที่ผมเพิ่งเจอไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเข้าแล้ว...ผู้ชายที่เวลาโกรธ ดูน่ากลัว ดวงตาแข็งกร้าว แทบจะฆ่าพวกสามตัวนั่น
และผู้ชายคนเดียวกันที่มองร่างเล็กด้วยสายตาอีกแบบ สายตาที่เป็นห่วงและพร้อมปกป้อง รอยยิ้มที่อบอุ่นและอ่อนโยน
คนที่เขาอยากปกป้อง...เป็นผมได้ไหม.
.
.
“กูบอกให้มึงยืนรอ มึงเดินหายไปไหนของมึงมาเนี่ย?” ไอ้ภามโวยวายทันทีครับ
มันเข้าห้องน้ำเสร็จ เดินกลับมาที่เดิมผมก็ไม่อยู่แล้ว มันพยายามโทรศัพท์และกว่าผมจะรับสายอีก พอมาเจอกันมันเลยหน้าเป็นตูด บ่นตั้งแต่เจอยังไม่เลิกบ่น
“กูก็เดินดูงานสิวะ มึงนี่ มางานโรงเรียนจะให้กูยืนอยู่กับที่ มึงบ้าหรือเปล่า”
“กูนึกว่ามึงหนีกลับบ้านไปแล้ว รีบไปที่หน้าเวทีกันเหอะ เดี๋ยวพี่กูจะเริ่มแสดงแล้ว”
มันลากผมเดินฝ่าฝูงชนหัวซุกหัวซุน จนมาถึงหน้าเวทีคอนเสิร์ตขนาดย่อม แต่ปริมาณผู้ชมไม่ได้ย่อมตามขนาดเวที ต้องเรียกว่าล้นหลามกันเลยทีเดียว เสียงผู้คนรอบข้างบ่งบอกถึงความนิยมได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ย...นี่ปีสุดท้ายแล้วนะเนี่ยที่จะได้ดูวงละเมอ ฉันจะไปขอพี่แทนเป็นแฟนดีไหมแก”
“ถ้าแอลเป็นผู้หญิงนี่ฉันคงอิจฉาตายเลยนะ มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีสามคนมารุมล้อม”
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มกว่าเดิม ตอนที่ผู้ชายสี่คนทยอยเดินขึ้นมาบนเวที แล้วก็มาก้มๆเงยๆเซตเครื่องเสียงกัน ยิ่งพอร่างสูงที่สวมเชิ้ตดำเงยหน้ามายิ้ม เสียงกรี๊ดยิ่งดังลั่น ผมเองยังเผลอร้องออกมาเลย
“เฮ้ย!! ผู้ชายคนนั้น”
“คนไหนของมึงฮะจีน”
“คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำอ่ะ...”
“เท่ห์ใช่ไหมล่ะ นั่นน่ะพี่เวย์ พี่กูเอง ถึงมันจะหล่อน้อยกว่ากูก็เหอะ”
ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงโบกหัวไอ้ภามไปทีสองทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ตอนนี้กำลังตกตะลัง หันมามองมันตาโต
“นั่นพี่มึงเหรอภาม”
“เออสิวะ มึงชอบพี่กูหรือไงเนี่ย”
“กูยังไม่มั่นใจหว่ะ แต่เมื่อกี้กูเจอพี่มึง เท่ห์ดีนะ”
ไอ้ภามอ้าปากค้างไปแล้วครับ ทำยังไงดี??
.
.
.
“สวัสดีครับทุกคน...กลับมาเจอกับวงละเมอกันอีกแล้วนะครับ ผม...เวย์ นักร้องนำครับ ส่วนข้างผมนี่ก็ แอล มือกีตาร์ครับ” พี่เวย์เค้าคว้าคอคนน่ารัก ที่ผมเพิ่งรู้ว่าชื่อ ‘แอล’ เข้ามากอด
“ส่วนมือเบสที่หล่อน้อยกว่าผม ชื่อแทนครับ แล้วก็คุณชายเพียว มือกลองครับ พวกผมโสดสนิทกันหมดครับ จีบได้ทุกคน ยกเว้น...คนนี้ครับ!!” พี่เวย์เขาดึงพี่แอลเข้ามากอดแน่น จนเจ้าตัวดิ้นขลุกขลักหน้าดำหน้าแดง
“ภาม พี่เวย์กับพี่แอลเขาเป็นแฟนกันเหรอวะ?” ผมถามด้วยความสงสัย แอบรู้สึกเศร้าอยู่เหมือนกัน
“เปล่า แต่เป็นเพื่อนคนสำคัญของกันละกัน ไม่ใช่เฉพาะสองคนนี้นะ แต่ทั้งสี่คนเลย”
เขาเริ่มเพลงแรกกันด้วยเพลง ‘โปรดส่งใครมารักฉันที’ เล่นเอาสาวๆกรี๊ดแล้วยกมือยกไม้เสนอตัวกันใหญ่ นักร้องนำก็ช่างเอนเตอร์เทนเก่งอย่างกับพวกมืออาชีพ ทั้งเต้นทั้งร้องไม่มีเหนื่อยหอบให้เห็น
ร้องทั้งเพลงช้าและเพลงเร็วสลับกัน ทุกคนเล่นเข้าขากันเป็นอย่างดี บ่งบอกว่าเล่นด้วยกันมานานจนรู้ใจ ดูแล้วเหมือนดูพวกวงดนตรีอาชีพเล่นสดกันเลย ขนาดผมกับไอ้ภามยังอดโยกตัวตามไม่ได้
...รู้ตัวอีกที สายตาผมก็คอยไล่ตามแต่นักร้องนำที่หน้าเปื้อนยิ้มนั่นตลอด...วงละเมอปิดฉากด้วยเพลง ‘ทุ้มอยู่ในใจ’ ที่คนร้องเขาเดินร่อนทั่วเวที ทุกคนมีแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ร้องเล่นกันเต็มที่ สมกับเป็นปีสุดท้าย เป็นการทิ้งทวนที่คนเล่นพอใจ ส่วนคนดูก็ประทับใจ
“ต่อให้เราไม่พบไม่เจอเป็นปี เพลงนี้ยังทุ้มในใจ”ประโยคสุดท้ายที่ร้องพร้อมกันเสียงกระหึ่มเล่นเอาผมขนลุกทันทีครับ เสียงนักร้องนำขอบคุณดังไม่หยุด แต่ตัวผมกับไอ้ภามเดินห่างจากเวทีออกมาเรื่อยๆ เพราะถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้านแล้ว
“กูว่า...กูคงชอบพี่มึงหว่ะภาม”.
.
.
จบงานคริสต์มาสพร้อมกับอาการรักแรกพบของผม ไอ้ภามก็ขยันเอาข่าวพี่มันมาบอก แต่สิ่งหนึ่งที่มันย้ำกับผมอยู่เสมอคือ...
“มึงต้องเผื่อใจด้วยนะจีน พี่กูไม่เคยคบผู้ชาย แถมชีวิตมันยังมีแต่ผู้หญิงเข้ามาหาตลอด”
“ไม่มีเข้ามาสิแปลก พี่มึงหล่อไม่บันยะบันยังขนาดนั้น” ผมพูดตามที่ใจคิด
“มึงนี่นะ ยังไม่ทันได้คุยกับพี่กูซักคำ ก็หลงมันซะแล้ว”
ผมรู้จากไอ้ภามอยู่ตลอดครับ ว่าพี่ชายมันไม่มีแฟนหรอก แค่มีคนให้ควงตลอด และไม่ค่อยซ้ำหน้าเท่านั้นเอง ถ้าผมเป็นฝ่ายเข้าไปจีบ ผมก็จะไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงพวกนั้น
“กูจะทำให้พี่มึงเข้ามารักกูเอง” ผมประกาศออกมา ไอ้ภามมันอ้าปากค้างเลยครับ
“จีน มึงเรียนหนักจนเพ้อหรือเปล่า”
“กูไม่ได้บ้านะภาม กูอยากให้เขาเป็นฝ่ายเข้ามารักกูเอง กูจะไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่ผ่านๆมา มึงคอยดูเถอะ”
.
.
.
ผมรู้มาว่าวงละเมอสอบติดมหาวิทยาลัยแถวโรงเรียนผมกันหมด พี่เวย์สอบติดคณะวิศวะ แถมยังเป็นเดือนวิศวะอีก ผมได้แต่ฟังข่าวจากไอ้ภามอย่างเดียว มันพยายามพาผมไปเจอ ผมก็ปฏิเสธตลอด ด้วยเหตุผลที่แสนจะงี่เง่าของผมว่า
“กูบอกแล้วไง ว่ากูจะไม่เข้าไปหาเค้าก่อน”
“ห่า! แล้วพี่กูจะรู้ไหมว่ามึงมีตัวตน ยังมีไอ้บ้าอย่างมึงที่แอบชอบมันอยู่น่ะ”
ผมถือว่ามันเป็นการพิสูจน์ตัวผมเองไปในตัวด้วย ผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ ผมอยากรู้ว่าผมจะจริงจังได้มากแค่ไหน แล้วผมก็รู้ครับ ผมยังคงเฝ้ามองเขามาเกือบสองปี จนกระทั่งโชคชะตาเป็นใจ
วันที่ผมต้องเดินเตร่อยู่สยามพารากอน เพราะติวเตอร์โทรมานัดเลื่อนเรียน ทำให้เจอพวกเด็กช่างอันธพาลมาไถตังค์ ตอนที่เห็นร่างบางคุ้นตาวิ่งเข้ามาช่วยผม ผมก็ต้องตกตะลึง...
พี่แอล...คนน่ารักที่ผมเคยเจอ เพื่อนสนิทมากของพี่เวย์วิ่งเข้ามาช่วยผมอย่างกล้าหาญ จนผมไม่รู้จะขอบคุณยังไง แล้วไม่ถึงห้านาทีต่อมา พี่เวย์ก็มายืนอยู่ตรงหน้าผม จัดการพวกมันซะหมอบ เหมือนเหตุการณ์ตอนวันคริสต์มาส
คงไม่ผิดใช่ไหม ถ้าผมจะคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเขามาช่วยผม
ผมเอาแต่ยืนคุยยืนขอบคุณพี่แอล ไม่กล้าเอ่ยปากทักอะไรเขาก่อน เพราะผมประหม่ามาก และอีกอย่าง...มันเป็นความคิดบ้าบอของผม ที่อยากจะให้พี่เวย์เป็นฝ่ายทักผมก่อน แต่เขาทำหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่างอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจที่ผมทำให้พี่แอลต้องลำบากหรือเปล่า
แล้วยิ่งฟังคำพูดที่เขาพูดกับผม ผมก็ตัดสินใจได้ในทันที ผู้หญิงคนอื่นคงจะพูดจาหวานหูกับเขา เพราะฉะนั้นผมจะเป็นอะไรที่เขาต้องจำไม่มีวันเลือนเลย เขากัดมา ผมก็จะกัดตอบ
แต่อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่า ตัวตนจริงๆของพี่เวย์ ไม่ใช่เวลาอยู่ต่อหน้าสาวๆน่ะ...โคตรแห่งความปากหมาเลยครับ
ถ้าจะกัดผมมันทุกประโยคที่พูด ก็ไม่ต้องญาติดีกันเลยดีกว่ามั้ง
หลายครั้งเขาก็ทำผมสับสน...คนที่พูดจาแย่ๆ กัดผมตลอด แต่ตามมาเฝ้าผมเรียนพิเศษแบบเนียนๆ ซึ่งผมดันจับได้ มารับผมที่โรงเรียน แล้วลากผมกลับบ้าน...เขาคิดอะไรอยู่กันครับ?
กับคำว่ารักที่เพิ่งโทรมาบอกผมด้วยความห่ามนั่นเหมือนกัน
รักผมจริงหรือเปล่า?
ถ้ารักผมแล้ว...บอกผมด้วยนะครับ
แต่ถ้ายังไม่รัก...ผมจะร้ายจนต้องหันมารักผมเลย
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม รู้ไว้นะครับ...ที่ผมลงทุนลงแรงไปทั้งหมดก็เพราะคำว่า ‘รัก’ คำเดียว
เพราะผมไม่อยากง่ายเหมือนคนอื่น ให้พี่ได้ใจ
ผมไม่อยากทำตัวอ่อนหวาน เพื่อให้พี่หวั่นไหว
ถ้าจะรัก ก็ต้องรักที่ตัวผมเอง เหมือนที่ผมรับและรู้ข้อดีและข้อเสียของพี่ทุกอย่าง
ผมมองกระดาษกำหนดการที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วริมฝีปากก็คลี่ยิ้มออกมา
วันจันทร์ที่จะถึงคงจะสนุกอย่างแน่นอน เจอกันที่ค่ายติวความถนัดนะครับพี่เวย์...
- END STEP 17 -
โอ๊ย...เขียนมุมน้องจีนแล้วกลัวไม่สนุก ชอบเขียนมุมน้องแอล เพราะน้องแอลฮาตลอดกาล
แต่ต่างคนก็ต่างมุมมองเนอะ น้องแอลอาจจะมองอย่าง น้องจีนมองอีกอย่าง
ปริศนาไขกระจ่างแล้ว!! น้องจีนชอบพี่เวย์ก่อนเนอะ หึหึ ไม่รู้จะเข้าใจฟีลน้องจีนหรือเปล่า
พยายามบรรยายเต็มที่(?) ไม่รู้ใครจะพลาดก่อนกัน ระหว่างน้องจีนกับพี่เวย์
ตอนหน้าเข้าค่ายแล้วค่ะ ขอโทษแฟนคลับพี่เภาด้วย พี่เภาหายไปเลย
ไม่รู้ว่าชอบคู่ไหนกันมากกว่า แต่เรายังรักน้องแอลเหมือนเดิมค่ะ ฮาตลอด
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ รักคนอ่านค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1505039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก