.
.
คู่รักที่เพิ่งกลับจากฮันนีมูลรอบที่ร้อยแปด ยืนยิ้มหวานกอดเอวกันอยู่ ข้างหลังคือพี่ชายของผมที่ตอนเดินเข้ามาก็อารมณ์ดีอยู่หรอก แต่พอเห็นคู่กรณีก็หงุดหงิดทันที
“ยังอุตส่าห์ตามมาถึงที่นี่อีกนะ” พี่ชายผมบ่นพึมพำ ก่อนจะเบือนหน้าหนี
“แหม...ลูกป๋าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แถมยังมีแขกอีก มีเทศกาลพิเศษอะไรหรือเปล่า?” คุณป๋าเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี ขณะรับไหว้พี่เภากับพี่เพิร์ล
“คุณป๋า ของฝากของเอสกับอาร์อยู่ไหน?” เจ้าแฝดถามถึงแต่ของฝาก ลูกกตัญญูของแท้เลย
“ป๋าเพิ่งมาถึง นี่พวกแกก็ถามหาของฝากเลยเหรอ เจ้าแฝดค่ายเพลง”
เจอมุกของคุณป๋าเข้าไป เจ้าแฝดหน้าเบ้เลย ผมก็ทำหน้าเอือมทันที มุกมันเก่ามากแล้วนะ แต่ยังมีคนงง เลยต้องขยายความกันหน่อย
“ก็อาร์เอสไง แต่ปกติที่บ้านจะเรียกเอสก่อนอาร์ เพราะเอสเป็นพี่ มีแต่คุณป๋าชอบเรียกแฝดค่ายเพลง”
“เรียกในบ้านได้ แต่ห้ามเรียกนอกบ้านเด็ดขาด!!”
พอเจ้าแฝดเลิกคลอเคลียคุณป๋า ผมเลยเข้าไปกอดบ้าง คุณป๋าของผมรูปร่างสูงแบบลูกครึ่ง ขนาดอายุยังมาดดีอยู่เสมอ สงสัยกลัวมีคนมาจีบคุณแม่ที่ยังสวยสะพรั่ง คุณป๋าเลยดูแลตัวเองเต็มที่
“แล้วนี่เป็นไงหืม? เจ้าตัวยุ่ง อยู่คนเดียวอยู่ได้ไหมล่ะ” คุณป๋ากอดผมแน่น ผมเลยซุกหน้าเข้ากับอกกว้างทันที
“อยู่ได้...แต่แอลไม่มีตังค์” ประโยคหลังเสียงอ่อยเชียวผม คุณป๋าหัวเราะก๊ากเลย
“แล้วนี่จะเปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอคะน้องแอล ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อยู่อีกล่ะคะ?” คุณแม่ถามผมด้วยความสงสัย
“คุณแม่ครับ พี่เอฟหลอกแอลว่าอาร์โดนรถชนต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วก็พาแอลกลับมาที่นี่” ผมฟ้องทันที
“ตายจริง! แล้วอาร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะลูก?” คุณแม่แทบจะวิ่งเข้าไปสำรวจอาร์ทันที ว่ามีอะไรบุบสลายหรือเปล่า แต่พี่เอฟรีบพูดแทรกก่อน
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกคุณแม่ แค่โดนรถจักรยานเด็กเล่นชน”
“แล้วเอฟหลอกน้องแอลทำไมคะ” คุณแม่หันมาไล่เอากับพี่เอฟทันที พี่ชายผมถึงกับอึกอักเลย บอกแล้วว่าคุณแม่ผมน่ะ...เป็นผู้บัญชาการสูงสุด หึหึ
“ก็เอฟไม่อยากให้แอลอยู่ที่นั่นคนเดียว ถ้าไม่หลอก แอลจะยอมกลับมาเหรอครับ”
“เอฟคะ...คุณแม่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะคะ เรื่องที่น้องแอลจะอยู่ที่นั่นจนกระทั่งเรียนจบ เอฟจะขัดคำสั่งคุณแม่เหรอคะ”
“คุณแม่ พี่เอฟยึดพาสปอร์ตแอล ระงับบัตรแอลหมดเลยด้วย” ผมไม่ฟ้องเปล่า เบียดตัวเข้าไปกอดคุณแม่ด้วยอีกแน่ะ เอาให้รู้กันว่าผมจะแพ้
“เจ้าเอฟ แกนี่มันทำอะไรเป็นเด็ก แอลโตแล้วนะ แกยังจะโอ๋เหมือนตอนมันสิบขวบไม่ได้แล้วนะ”
“เอฟคะ คุณแม่หวังว่าเอฟจะจัดการเคลียร์ทุกอย่างให้น้องแอลเรียบร้อยภายในวันพรุ่งนี้นะคะ”
“พี่เอฟ น้องแอลไม่ใช่เด็กอมมือนะคะ คราวหลังพี่เอฟก็จับกระเตงใส่เอวด้วยเลยสิคะ” พี่เพิร์ลที่นั่งฟังอยู่นานออกปากขึ้นมาบ้าง
เหมือนพี่เอฟจะเพิ่งเห็นพี่เพิร์ล พอหันมาตามเสียงและเห็นเต็มตา ถึงได้ทำหน้าตกใจเหมือนโดนผีหลอกตอนกลางวัน
“เฮ้ย! ยัยเพิร์ล มาได้ยังไงเนี่ย”
“อ้าว! ก็เพิร์ลเป็นพี่สาวของเภา เพิร์ลก็มากับน้องชายตัวเองน่ะสิ เพิ่งรู้เหมือนกันนะคะ ว่าเวลาอยู่กับน้องแอลแล้วพี่เอฟจะเป็นคนแบบนี้”
คุณแม่เพ่งมองพี่เพิร์ลพลางทำหน้านึกแล้วนึกอีก ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ
“นี่ใช่น้องเพิร์ล รุ่นน้องคนไทยสมัยเรียนอยู่โคลัมเบีย ที่เอฟเคยพามาที่บ้านใช่ไหมคะ?”
.
.
“หา!! พี่เอฟกับพี่เพิร์ลรู้จักกันเหรอ” ผมถามเสียงหลง
คุณป๋าเอาแต่หัวเราะอย่างเดียว ไม่ยอมพูดอะไรเลย คุณแม่ก็มองพี่เพิร์ลกับพี่เภาอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยปากชมเปาะทันที
“หน้าตาดีกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะคะ น้องเพิร์ลก็สวยเชียว ส่วนเภาก็หล่อเหมือนดารา”
ตอนนี้ที่ห้องรับแขกเหลือแค่คุณป๋าคุณแม่ พี่เอฟ ผม พี่เภา และพี่เพิร์ล เจ้าแฝดหนีกลับเข้าห้องเรียบร้อย พร้อมถุงขนมถุงโตและถุงกระดาษอีกหลายใบ ที่นิคหิ้วลงมาจากรถด้วย ท่าทางคงจะรื้อของฝากกันอีกนาน
“แล้วนี่พักโรงแรมไหนกันคะเนี่ย?” คุณแม่ผมผูกขาดการสนทนาเรียบร้อย ถ้าเจอม่าม๊าพี่เภามีหวัง...จับคู่เม้าท์มอยกันแน่นอน
“เพิร์ลยังไม่ได้จองโรงแรมเลยค่ะ พอดีรีบมากะทันหัน คิดว่าจะมาหาที่พักที่นี่น่ะค่ะ” ถึงพี่เพิร์ลจะเป็นสาวมั่น แต่มารยาทงามชนะเลิศ ใครได้ไปเป็นภรรยานี่โชคดีไปสิบชาติ
“งั้นก็ไม่ต้องไปลำบากสิ้นเปลืองค่าโรงแรมหรอกค่ะ มาอยู่ที่นี่เนี่ยแหล่ะ เดี๋ยวเอฟก็กลับไปอยู่บ้านกับคุณแม่ ให้น้องเพิร์ลนอนห้องเอฟ ส่วนน้องแอล...”
“ให้พี่เภานอนห้องเดียวกับแอลก็ได้ครับคุณแม่”
“ไม่ได้!!” พี่เอฟตะโกนห้ามทันควัน
“ทำไมล่ะคะพี่เอฟ?” คนถามไม่ใช่ผมครับ พี่เพิร์ลเป็นคนถามแทน
“อะไรกัน แอลเพิ่งเจอคุณแม่ ไม่อยากนอนกอดคุณแม่เหรอไง แล้วเดี๋ยวค่อยมานอนที่อพาร์ทเมนต์วันหลังก็ได้นี่” พี่ชายผมหาทางออกได้เสมอครับ
คุณป๋ากับคุณแม่ก็ไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งยิ้มลูกเดียว ผมก็เลย...
“งั้นอย่าว่าแอลนะ ถ้าคืนนี้แอลจะเป็นกว้างขวางคอคุณป๋ากับคุณแม่”
สรุปแล้ว เอสกับอาร์ก็จะนอนอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ตามเดิน เพราะโรงเรียนอยู่ที่แมนฮัตตัน ถ้านอนที่อพาร์ทเมนต์จะไปโรงเรียนสะดวกกว่า ส่วนพี่เภานอนห้องของผม พี่เพิร์ลนอนห้องพี่เอฟ ผมกับพี่เอฟก็กลับไปนอนบ้านที่อยู่โฮโบเค่นแทน
.
.
พออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา คุณป๋าเลยตกลงว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารจีนร้านดังที่ไชน่าทาวน์ แต่เพราะคนเยอะ นิคเลยขับรถพาคุณป๋า คุณแม่และเจ้าแฝดไป ส่วนพี่เอฟก็เอาพอร์ชคันโปรดของตัวเองออก พี่เอฟทำท่าจะลากผมมานั่งข้างหน้า แต่...
“น้องแอลนั่งข้างหลังกับเภานะ พี่อยากนั่งชมวิวข้างหน้า” พี่เพิร์ลบอกผม แล้วก็เปิดประตูไปนั่งคู่พี่เอฟ
พี่ชายผมอ้าปากค้างเลย ส่วนพี่เภาแอบหัวเราะกับความเปรี้ยวของพี่สาวตัวเอง พอเห็นพี่เอฟยังไม่ยอมออกรถเพราะมัวแต่อึ้ง พี่เพิร์ลเลยต้องรีบเตือน
“ออกรถได้เลยค่ะ ผู้โดยสารขึ้นครบแล้ว”
“พี่ไม่ใช่แท็กซี่นะ” พี่เอฟเค้นเสียงลอดไรฟัน
ขับรถไปพี่เอฟก็เอาแต่เหล่มองผมกับพี่เภาทางกระจกมองหลังตลอด จนพี่เภาต้องขอความช่วยเหลือจากตัวช่วย ที่จ้างหนึ่งร้อย ช่วยซะห้าร้อย เพราะพี่เพิร์ลเล่นชวนพี่เอฟคุยตลอดทาง พี่ชายผมทำหน้ารำคาญ แต่ก็ตอบทุกคำถาม
พอมาถึงร้านอาหารที่เราจะกิน ก็นั่งเป็นโต๊ะกลมกัน พี่เพิร์ลก็รู้หน้าที่อีกตามเคย บอกว่าจะนั่งข้างผม ก็แล้วนั่งแทรกระหว่างผมกับพี่เอฟ ผมเลยมีพี่เภากับพี่เพิร์ลขนาบข้าง
“อย่าทำหน้าเครียดสิคะพี่เอฟ เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ”
“ฉันจะเครียดก็เพราะเธอสองคนพี่น้องนั่นแหล่ะ”
“อ้าว! อะไรกัน ไม่อยากเห็นน้องแอลมีความสุขเหรอคะพี่เอฟ ไม่รู้เหรอว่าเดี๋ยวนี้...รักไม่มีกฎเกณฑ์แล้วนะ” ไม่พูดเปล่า พี่เพิร์ลยังฮัมเพลงยั่วจนพี่เอฟอารมณ์เสียอีก
...อยากบอกว่ารักดีดีไม่มีกฎเกณฑ์ที่แท้จริง
ไม่ว่าหญิงหรือชายถ้าเธอกับฉันรักกันอยู่
จะมีใครรู้จริงจริงเท่าใจของเรา นั่นแหล่ะที่สำคัญ
จะหวั่นกฎเกณฑ์ไปใย ให้สองคนมั่นคงไว้ในใจก็พอ...แต่ถึงพี่ชายผมจะร้ายกาจหรืออารมณ์เสียขนาดไหน พี่เอฟก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษเต็มเปี่ยม เพราะคอยตักนู่นตักนี่ใส่จานพี่เพิร์ลไม่ขาด จนพี่เพิร์ลต้องแอบค่อน
“ท่าทางพี่เอฟจะชินกับการเทคแคร์สาวนะคะ”
“พี่ไม่เหมือนน้องชายเพิร์ลนี่ จะได้ชอบเทคแคร์หนุ่ม”
แฟนผมจะแคร์ไหมล่ะครับ แฟนผมก็ยังไม่แคร์ คีบหมูแดง เป็ดย่างใส่จานผมไม่มีขาดเหมือนกัน จนคุณป๋ายังต้องปรามพี่เภาไปหัวเราะพี่เภาไป
“ไม่ต้องตามใจแอลมันมากหรอกเภา เจ้าตัวยุ่งมีแต่คนเอาใจจนเคยตัว ตักอะไรกินเองบ้างแอล”
“พี่เภาทำเองนะป๋า แอลไม่ได้สั่งให้พี่เภาทำซะหน่อย”
พี่เภายิ้มอย่างเดียว ไม่ตอบรับหรือตอบปฏิเสธ แต่ก็ยังตักอาหารใส่จานผมไม่ขาด จนผมต้องยื่นหน้าไปกระซิบกับพี่เภาเสียงขุ่น เพราะเห็นคุณแม่ชักจะมองมาบ่อยเกิน
“พี่เภา! กลัวคุณป๋ากับคุณแม่ไม่รู้เหรอว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ถ้าแอลลำบากใจพี่ก็จะไม่ทำ”
“ไม่ใช่ แต่แอลยังไม่ได้บอกที่บ้านเลย ขอเวลาให้แอลหน่อยนะพี่เภา”
นั่นแหล่ะ พี่เภาถึงยอมวางมือ ปล่อยให้ผมได้คีบอาหารกินเองบ้าง ส่วนเจ้าแฝดพอเจอของกิน มันก็ลืมโลกเรียบร้อย สนใจแค่คู่แฝดของตัวเอง พอกินอาหารกันเรียบร้อยก็ตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันกลับเลย พี่เอฟเลยสลับกัน ให้นิคเป็นคนไปส่งแฝดกับพี่เพิร์ลและพี่เภา
“แล้วน้องเพิร์ลกับเภาต้องรีบกลับเมืองไทยหรือเปล่าคะ?”
“เพิร์ลลางานเรียบร้อยแล้วค่ะ กะว่าจะอยู่เที่ยวต่อซักสองอาทิตย์น่ะค่ะ”
“ผมก็กะจะอยู่เที่ยวเหมือนกันครับ อุตส่าห์มาทั้งที แต่คงอยู่แค่อาทิตย์เดียวครับ เพราะทำเรื่องลาเรียนแค่อาทิตย์เดียวเอง เสร็จแล้วจะได้กลับพร้อมแอล เพราะผมให้เวย์ทำเรื่องลาเรียนให้แอลแล้วเหมือนกันครับ”
คุณชายเขาวางแผนมาเรียบร้อยแล้วใช่ไหมเนี่ย ลาหนึ่งอาทิตย์ มารับกลับแล้วจะได้มาเที่ยวไปด้วยในทีเดียวเลย ตกลงพี่ชายผมกับแฟนใครเจ้าเล่ห์กว่ากันแน่เนี่ย
“ดีเลย น้องแอลก็คอยพาพี่เขาไปเที่ยวนะคะ เสร็จแล้วน้องแอลจะได้กลับเมืองไทยพร้อมเภา ถ้าว่างก็แวะมาที่บ้านกันนะคะ” คุณแม่ผมเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถที่พี่เอฟขับมาจอดรออยู่
“เดี๋ยวพรุ่งนี้แอลรีบไปหาที่อพาร์ทเมนต์นะ คืนนี้ขอนอนกอดคุณแม่ก่อน” ผมกระซิบบอกแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ ก่อนที่คนขับรถกิตติมศักดิ์จะอารมณ์บูด
.
.
พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็จัดการพรากสามีภรรยาทันทีครับ โทษฐานที่คุณป๋าเพิ่งฮันนีมูนกลับมา ผมเลยพาคุณแม่มานอนกับผมที่ห้องผมแทน ปล่อยให้คุณป๋านอนเปลี่ยวไปคนเดียว จนโวยวายใส่ผม
“เดี๋ยวเถอะ เจ้าตัวยุ่ง กลับมาถึงบ้านก็มาขโมยแฟนป๋าไปนอนกอดเลยนะ”
“ของแอลต่างหาก แอลให้คุณป๋ายืมนานแล้วนะ”
คนสวยที่เนื้อหอม หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มารุมแย่งก็เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว พอผมลากคุณแม่เข้าห้องเรียบร้อย คุณป๋าถึงได้ยอมเดินกลับไปห้องของตัวเอง
อาบน้ำปะแป้งจนหอมกรุ่น ผมก็มานอนหนุนตักกอดเอวคุณแม่เหมือนที่ชอบทำทุกที
“โตแล้วยังไม่เลิกอ้อนคุณแม่อีกนะคะ”
“ไม่อ้อนคุณแม่ แล้วจะให้แอลไปอ้อนสาวที่ไหนครับ คนนี้สวยที่สุดนี่นา” พูดจบก็ยืดตัวไปหอมแก้มฟอดหนึ่ง
“เภากับน้องเพิร์ลเป็นญาติเวย์ ที่น้องแอลเคยเล่าให้คุณแม่ฟังใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ ว่าแต่ทำไมคุณแม่เรียกพี่เพิร์ลว่าน้องเพิร์ลล่ะ พี่เพิร์ลอ่อนกว่าพี่เอฟแค่ปีสองปีเองนะ”
“ก็น้องเพิร์ลเป็นผู้หญิง เรียกน้องเพิร์ลแล้วน่าเอ็นดูดีออกไงคะ”
ผมพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ แต่มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหล่ะ...
“แล้วแอลก็ไม่ใช่ผู้หญิง ทำไมเรียกน้องแอลล่ะครับ”
“ก็น้องแอลของคุณแม่น่ารักนี่คะ คุณแม่ก็อยากเรียกน้องแอล เวลาเรียกน้องเอฟ น้องเอส น้องอาร์ดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่”
แปลว่าผมน่ารักนะครับ เลยเรียกผม...‘น้องแอล’ ไม่ใช่เพราะว่าคุณแม่เห็นผมเป็นลูกสาวแต่อย่างใด
“แต่พี่เพิร์ลสวยนะครับ แอลยังชอบเลย”
“คุณแม่ก็ชอบค่ะ เสียดายจัง คุณแม่มีแต่ลูกชายสี่คน ถ้ามีลูกสาวบ้างก็คงดี แต่คุณแม่รอลูกสะใภ้ก็ได้” คุณแม่พูดพลางก็ลูบหัวผมไปด้วย
ผมอดสะท้อนใจไม่ได้ คุณแม่รอลูกสะใภ้ แล้วถ้าผมมีลูกสะใภ้ให้คุณแม่ไม่ได้ล่ะ...
ถ้าเป็นลูกเขยแทน คุณแม่จะรับได้ไหมครับ?
“คุณแม่ครับ แล้วถ้าเกิดแอลหาลูกสะใภ้ให้คุณแม่ไม่ได้ล่ะครับ” ผมกลั้นใจถามออกไป จะช้าจะเร็วก็ต้องพูดอยู่ดี แล้วจะเก็บเอาไว้ให้มันค้างคาใจทำไม
“อ้าว! จะหาได้ยังไงคะ ก็ตอนนี้น้องแอลยังไม่มีแฟนเลย” คุณแม่พูดติดตลก เพราะยังไม่รู้เรื่องผมกับพี่เภา
“แอลมีแฟนแล้วครับ”
“ไม่เห็นบอกคุณแม่เลย แฟนน้องแอลสวยเหมือนคุณแม่ไหมคะ”
“ไม่สวยเลยครับ คุณแม่สวยที่สุดแล้ว” ผมพูดความจริง ไม่ได้พูดปดเลยซักนิด
“ปากหวานเชียว ระวังแฟนน้องแอลจะเสียใจนะคะ ไปหาว่าเขาไม่สวย”
“แฟนแอลไม่สวยหรอกครับ เพราะแฟนแอลเป็น ‘ผู้ชาย’ ครับ”- END STEP 28 -
๐ ขอโทษด้วยค่ะที่เมื่อวานไม่ได้มา ช่วงนี้แอบงานเข้าเล็กน้อย เลยไม่ได้เขียนเลย
๐ ถ้าเจ้าของอ้อมแขนไม่ใช่พี่เภา คนเขียนคงโดนรุมประชาทัณฑ์แน่เลย >"<
๐ ตอนนี้ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าค้างอีกแล้ว ไม่ได้ตั้งใจเลย จะมีคนเชื่อไหมเนี่ย คู่เวย์กับจีนรอก่อนเนอะ
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เหมือนเคยค่ะ รักคนอ่านเท่าพี่เภารักน้องแอล 
* แก้ึำคำผิดเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณที่ช่วยตรวจทานนะคะ อาจจะมีเบลอบ้าง
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1505898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก