- STEP 32 -
เกือบทุกคนมาส่งผมและพี่เภาที่สนามบินนานาชาติเจเอฟเคกันพร้อมหน้าพร้อมตา ยกเว้น...เจ้าแฝด เนื่องจากเจ้าคู่แฝดเอสกับอาร์มีเรียน แต่มันก็สั่งเสียผมกันเรียบร้อยแล้วว่า...
“แอล...อย่าลืมซื้อเกมส์รายการตามนี้แล้วส่งมาด้วยนะ”
ช่างเป็นน้องที่รักผมดีแท้ เห็นผมมีหน้าที่คอยซื้อเกมส์ให้เหรอเนี่ย ยิ่งพวกมันเพิ่งได้เครื่องเพลย์ สเตชั่นสามจากพี่เอฟ ตอนพี่เอฟไปทำงานที่ญี่ปุ่น ยิ่งติดเกมส์งอมแงมเลยครับ
“แล้วเจอกันที่เมืองไทยนะคะน้องแอล เดี๋ยวพี่เที่ยวเผื่อ” พี่เพิร์ลยั่วต่อมอยากเที่ยวของผม
นอกจากพี่เพิร์ลจะอยู่เที่ยวต่อแล้ว มะรืนนี้พี่เพิร์ลก็จะบินไปซานฟรานซิสโกด้วยครับ ผมล่ะทำตาละห้อยมองหน้าคุณแม่ นึกอยากจะไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าที่ซานฟรานฯทันที แต่...คุณแม่รู้ทันครับ!!
“ไม่ต้องทำตาละห้อยเลยนะคะน้องแอล ถึงเวลาเรียนก็ต้องกลับไปเรียน นี่ก็กลับช้ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะคะ หัดขยันเหมือนพี่เภาบ้างสิคะ”
เหอะ...แค่คุณชายเขาทำเป็นดูพวกสถาปัตยกรรม นี่คุณแม่คิดว่าพี่เภาขยันเลยเหรอครับ ลำเอียงที่สุด
โชคดีนะที่อย่างน้อย ก่อนจะกลับเมืองไทย คุณแม่จัดการเคลียร์สารพัดของผมที่โดนพี่เอฟระงับเรียบร้อย ส่วนเรื่องที่ผมทำงานให้พี่เภา คุณแม่เล่นบอกว่า...
“ต่อไปนี้เภาไม่ต้องจ้างน้องแอลแล้วนะคะ”
“อ้าว! แล้วแอลจะเอาตังค์จากไหนล่ะครับ”
คุณแม่ยิ้มหวาน ก่อนจะชี้แจ้งแถลงไขทุกประเด็น ราวกับเตรียมการไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว สมกับเป็นผู้บังบัญชาสูงสุดของบ้านเลยครับ
“คุณแม่ยกเลิกข้อตกลงเดิม และจะโอนเงินเข้าบัญชีน้องแอลเดือนละสองหมื่น บาทนะคะไม่ใช่ดอลลาร์ น้องแอลไปจัดสันปันส่วนเอาเอง ส่วนเรื่องที่จะช่วยพี่เภาดูแลห้องหับ คุณแม่ก็ว่าดีนะคะ ยังไงมีอะไรช่วยพี่เขาได้ก็ช่วยพี่เขาไปนะคะ”
“คุณแม่...” พี่เอฟสะกิดยิกเลย “แอลไม่ใช่คนใช้นะ”
“ตายแล้วเอฟ! ใครให้เรียกว่าคนใช้ค่ะ ไม่สุภาพเลย เขาเรียกว่าแม่บ้านต่างหากค่ะ แต่น้องแอลเป็นผู้ชายเป็นพ่อบ้านละกันนะคะ” มันไม่ใช่ประเด็นครับคุณแม่ ประเด็นมันคือ...
“แบบนี้แอลก็ทำงานให้พี่เภาฟรีน่ะสิ”
“ฟรีที่ไหน...ได้ความรักตอบแทน”
เออะ! กล้าเล่นด้วยนะคนเรา ช่างกล้า ต่อหน้าประชาชีหัวดำหัวแดงนับพัน อย่างน้อยก็มีอยู่ห้าชีวิตรวมผมที่ฟังรู้เรื่อง อยากจะเอาปี๊บมาคลุมหัวตัวเองชะมัด
“เลี่ยนหว่ะพี่เภา อายเขาบ้าง” แต่คุณแม่ผมเห็นดีเห็นงามครับ
“ตามที่พี่เภาพูดเลยค่ะน้องแอล เป็นคนรักกัน ช่วยอะไรกันได้ก็ต้องช่วยกันไปนะคะ”
สรุปเป็นแฟนกัน ผมเลยต้องรับผิดชอบทำงานบ้าน โดยที่ได้ความรักตอบแทนใช่ไหม? นี่เข้าใจถูกหรือเปล่า ผิดเพี้ยนประเด็นไหน ท้วงติงได้เลยนะครับ
“จะบ่นทำไม ในเมื่อปกติเวลาแอลกินข้าว พี่ก็ออกเงิน จะไปไหนมาไหน พี่ก็ไปส่ง”
เอาเลยครับ แฉแต่เช้าเลยครับ ประเดี๋ยวกระผมจะได้โดนคุณแม่ท่านลดเบี้ยเลี้ยงอีก ข้อหามีอาเสี่ยเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีอยู่แล้ว
“ถ้าน้องแอลบ่นอีกคำ หรือพี่เภาบอกว่าน้องแอลไม่ยอมช่วย คุณแม่จะหักเงินเหลือหนึ่งหมื่นนะคะ
ตกลงลูกชายคุณแม่ชื่อแอลหรือว่าชื่อเภาครับเนี่ย
ยืนร่ำลา(?)อยู่นาน จนเสียงประกาศดัง เลยถึงเวลาต้องแยกจากกันแล้ว คิดว่าจะมีซีนอารมณ์ ร้องห่มร้องไห้ก็คงคิดผิด ก็ในเมื่อผมต้องเจอการพลัดพรากแบบนี้อยู่ทุกปี เลยมีแค่กอดกันตามประสาครอบครัวสุขสันต์
“ฝากดูแลพี่สาวผมด้วยนะครับ” คนข้างตัวผมบอกกับพี่เอฟ พี่เอฟผงกหัวเป็นเชิงตอบรับ ก่อนจะเอ่ยกลับมาเหมือนกัน แต่คำพูดพี่เอฟฟังดูทะแม่งดีนะ
“ฝากดูแลแอล...ชั่วคราวนะ”พี่เภาดึงผมเข้ามาชิดตัวเอง โอบบ่าผมแน่น แอบเห็นพี่เอฟกัดฟันกรอด แต่ยังเกรงใจคุณป๋ากับคุณแม่อยู่
“ผมเต็มใจจะดูแลแอลตลอดไปครับ”เห็นสายตาที่มองกันแล้ว อยากจะยื่นมีดให้คนละเล่ม แล้วแทงกันเลยนะ จะได้ไม่ต้องมาฟาดฟันกันด้วยสายตา
ร่ำลากันรอบสุดท้าย กำลังจะเดินเข้าไปข้างใน พี่เอฟก็รั้งผมไว้ ก่อนจะยัดกระดาษสีขาวแผ่นเล็กใส่มือผม ดึงผมเข้ามากอดอีกที ก่อนจะปล่อยผมเดินไปหาพี่เภา พี่เภาขมวดคิ้วเล็กน้อย จนตอนที่มานั่งรอขึ้นเครื่องนั่นแหล่ะ เราถึงได้มาเปิดดูด้วยกัน เป็นลายมือของพี่เอฟเขียนกลอนขยุกขยิก ที่พี่เภาอ่านแล้วถึงกับบ่นทันที
“ไม่เว้นแม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายเลยนะ...”
กลอนที่พี่เอฟเขียนมา ก็แค่เขียนว่า...
...แม้นชายใดใจประสงค์มาหลงรัก ให้รู้จักเชิงชายที่หมายมั่น
อันความรักของชายนี้หลายชั้น เขาว่ารักรักนั้นประการใด
จงพินิศพิศดูให้รู้แน่ อย่าทำแต่ใจเร็วจะเหลวไหล
เปรียบเหมือนปริศนาอย่าไว้ใจ มันมักไพล่แพลงขุมเป็นหลุมพราง...[จาก พระอภัยมณี].
.
วันแรกของการเปิดเรียนของผม เหล่าสี่หนุ่มหน้าตาดี ประหนึ่งวงบอยแบนด์จากประเทศไต้หวันนามเอฟโฟร์ ก็นัดรวมตัวกันที่โรงอาหารคณะวิศวะ นั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ดึงดูดสายตาหนุ่มน้อยสาวน้อยเป็นจุดเดียว
ผมกำลังนั่งจ้วงก๋วยเตี๋ยวต้มยำชามที่สอง ขณะที่เพื่อนรักร่วมคณะ กำลังร่ายรำพันนิราศนิวยอร์ก เสมือนว่ามันเป็นเห็บคอยตามติดตัวผม มีเพื่อนอีกสองคนนั่งท้าวคางฟัง
“แล้วทีนี้...พอเจ้าชายรู้ข่าวว่าเจ้าหญิงโดนพ่อมดลักพาตัวไป ก็เลยเรียกประชุมเหล่าอัศวิน”
“มึงเพ้อเจ้อมากเลยหว่ะเวย์”
“เงียบ! แล้วฟังกูก่อน เจ้าชายก็พยายามหาทางช่วยเจ้าหญิงจากพ่อมด เจ้าชายต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะพาเจ้าหญิงกลับมา”
“กูไม่เห็นเจ้าชายของมึงจะทำอะไรเลย”...นอกจาก
‘ทำทะลึ่ง’ ถ้าพูดไปนี่มีสิทธิ์โดนซักจนขาวแน่นอนครับ เพราะฉะนั้นควรสงบปากสงบคำ เพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน
“และแล้ว...สวรรค์ก็เมตตา ฟ้าก็เห็นใจ เจ้าชายสามารถช่วยเจ้าหญิงออกมาจากหอคอยที่โดนพ่อมดร้ายกักขังได้สำเร็จ และกลับมาครองรักกันอย่างมีความสุขชั่วกัลปาวสาน”
“เวย์...กูได้ข่าวมาว่า เดี๋ยวสถาปัตย์เขาจะมีละครเวทีการกุศล มึงเสนอตัวไปช่วยเขาเขียนบทไป” ไอ้เพียวแนะนำเพื่อนให้ไปในทางที่ชอบทันที
“ระดับกูเนี่ยนะ...ต้องเขียนบทหนังฮอลลีวู้ดหว่ะ” ไอ้นักเขียน(นอก)บทมันยืดตัวทันที
“เชี่ย! กูว่าสำหรับมึง บอลลีวู้ดยังหรูไปเลย” ผมด่ามันด้วยความหมั่นไส้ บทแม่งน้ำเน่าชิบหาย
“ว่าแต่ พ่อ เอ๊ย พี่มึงยอมง่ายจังเลยหว่ะแอล” ไอ้แทนสงสัย เพราะรู้กิตติศัพท์พี่เอฟกันเป็นอย่างดี
“ไอ้แทน มึงไม่รู้อะไร มันหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามพี่กูมาต่างหาก” ไอ้เวย์มันคิดว่ามันเป็นโฆษกประจำตัวของผมครับ ใครถามอะไรมันตอบแทนหมด มึงนี่รู้เรื่องกูดีกว่าตัวกูเองอีกนะ
“เดี๋ยวมึงโดน กูยังไม่เคลียร์ ที่มึงมัวแต่ไปเฝ้าเด็กจนละเลยกูเลยนะ”
ไอ้เวย์ยิ้มกริ่ม ก่อนจะถือโอกาสเบียดกระแซะเข้ามาหาผม ทำเป็นเอามือมาโอบไหล่ เอาหัวมาซุกไปซุกมา คิดว่าน่ารักตายล่ะ คนชื่อจีนยังไม่หลงกล คิดว่าคนชื่อแอลจะหลงเหรอครับ...
“หึงกูเหรอน้องแอล ถึงกูจะมีไอ้จีนแล้ว แต่กูยอมยกตำแหน่งเมียน้อยให้มึงมาอิงแอบในซอกใจกูก็ได้นะ”
“เชี่ย! ให้น้องจีนหลงผิดคนเดียวก็พอละ กูก็มีของกูเหอะ”
“ของมึงเต็มปากเต็มคำเลยนะ เดี๋ยวนี้เพื่อนกูก้าวหน้า ไปอยู่นิวยอร์กด้วยกัน เลยเถิดไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ”
“ตกลงคุณป๋ากับคุณแม่มึงรับรู้แล้วใช่ไหม ว่ามึงจะหาลูกเขยให้แทนลูกสะใภ้”
พวกมันสามคนแม่งเอาแต่รุมผมกันใหญ่ เราสี่คนก็เสียงดังโหวกเหวกโวยวายกันลั่นโรงอาหาร ก่อนจะชะงัก เพราะเห็นบางคนเดินหน้าเซ็งมาแทรกระหว่างผมกับไอ้เวย์ ไม่ลืมหันไปบอกไอ้เวย์เสียงเรียบ
“เขยิบไปหน่อย”
กำลังจะเอ่ยปากถามว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไร พี่เชนกับพี่จอมก็วิ่งหน้าตั้งตรงเข้ามาหาพวกผมทันที ขาดคณะไหนอีกบ้างเนี่ย เอาเลย...มารวมตัวกันที่วิศวะให้หมดเลยครับ
“แค่ครั้งเดียวเองนะมึง ยังไงปีสุดท้ายมึงก็ไม่ยอมอยู่แล้ว”
พี่เชนกับพี่จอมมาถึง ก็มารุมล้อมพี่เภาประหนึ่งมเหสีซ้ายขวา จนผมจะเขยิบหลบ แต่พี่เภาดันจับมือไว้แน่น ผมเลยต้องตกอยู่ในวงล้อมไปด้วยกัน
“กูไม่ชอบ มึงก็ไปทำกันเองสิวะ”
“รอให้กูดังเท่ามึงก่อนเหอะ มึงปฏิเสธมาสามปีแล้วนะ ปีนี้ขอร้องเหอะ ครั้งเดียวเองนะมึง”
“แอล ช่วยพูดกับมันหน่อยสิ พวกพี่พูดกับมันจนเหนื่อยแล้ว” พี่จอมหันมาหาผมแทน
“พวกมึงไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับแฟนกูเลย เดี๋ยวโดน”
จะให้ผมช่วยพูด...พูดเรื่องอะไรล่ะครับ นี่กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ ผมยังไม่รู้เรื่องเลย มีใครพอจะสละเวลาเล่าให้ผมฟังได้บ้างเนี่ย ต่อมการเรียนรู้(เรื่องคนอื่น)ทำงานอีกแล้วครับ
“มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ”
“จะอะไรซะอีกล่ะ...ก็ไอ้เภามันไม่ยอมรับเล่นละครเวทีของคณะอีกแล้วน่ะสิ มันปฏิเสธตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่เลย ขอให้ช่วยแค่ครั้งเดียวมันก็ไม่ยอม”
.
.
โอ๊ะ!...ผมจะมีแฟนเป็นพระเอก ถึงจะเป็นแค่พระเอกละครเวทีของคณะก็เถอะ แต่ยังครับยัง...
พี่เภายังยืนกรานปฏิเสธท่าเดียว พอพี่เชนกับพี่จอมหันมาตื๊อผมแทน พี่เภาก็ลากผมเดินลิ่วหนีออกมาเลย หันหลังกลับไปมองยังเห็นพี่เชนกับพี่จอมทำตาละห้อยเชียว แถมยังขมุบขมิบปากส่งซิกให้ผมช่วยพูดด้วยอีก
ตอนเดินมาแอบมองอนาคตพระเอกละครเวที แหม...หล่อไม่บันยะบันยัง มิน่า...พวกเด็กสถาปัตย์เขาถึงทาบทามตัวกันทุกปี ชักจะอิจฉาแล้ววุ้ย มองเพลิน จนคนถูกมองรู้ตัวเลยหันมาถาม
“มองอะไร?...” โกหกใครไม่ค่อยเป็น เลยต้องตอบว่า
“มองคนหล่อ”
“ภูมิใจสินะ มีแฟนหน้าตาดีขนาดนี้”
“หลงตัวเองหว่ะ”
คนหลงตัวเองเขาหัวเราะร่าทันที เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง อยากจะเลียบเคียงถามเรื่องละครเวที แต่กลัวเดี๋ยวกลับมาอารมณ์เสียอีก แล้วจะงานเข้าตัวผมแทน
เนื่องจากว่างกันสองคน เลยถือโอกาสไปเดินห้าง จะได้แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อของด้วย ผมกะจะเนียนชวนคุณชายเขากินข้าวนอกบ้าน ไม่ใช่พ่อบ้านแล้วนี่นา อู้ได้ เจ้านายไม่ว่า แต่แฟนอาจจะงอนแทน หึหึ
คุณชายเขาหยุดแวะดูนาฬิกาคู่ มันก็ดูกุ๊กกิ๊กดีนะครับ เป็นนาฬิกาแบบเดียวกัน รูปทรงเดียวกัน ต่างกันแค่ขนาด แต่ดูยังไงอีกเรือน มันก็เป็นของผู้หญิง ถึงจะอยากใส่คู่กันเพื่อเพิ่มความกระแดะในชีวิตคู่ แต่ถ้าต้องใส่ของผู้หญิงนี่ผมคงคิดหนัก
“ชอบหรือเปล่า”
“ชอบ แต่ถ้าซื้อให้ แอลใส่ของผู้ชายนะ” ผมประกาศทันที
พี่เภาหัวเราะเลย ก่อนจะยอมแพ้ แล้วเสเดินดูนาฬิกาเรือนอื่น ผมก็เดินดูบ้าง แต่ถ้าจะให้ซื้อก็ขอบายล่ะครับ ช่วงนี้เศรษฐกิจของผมยังคงฝืดเคืองต่อไป ขาดสภาพคล่องอย่างแรง
เห็นคุณชายเขาเหมือนจะเล็งอยู่หนึ่งเรือน เพราะผมเดินวนจนครบหลายรอบ พี่เภาก็ยังปักหลักอยู่ที่เดิม พอชะโงกดูเห็นราคาก็แทบทรุด แหม...ล่อของแพงเชียวนะครับ
“ไปซุปเปอร์กันเถอะ” คนที่ทำท่าติดอกติดใจนาฬิกานักหนา หันมาชวนผมหน้าตาเฉย
“อ้าว...ไม่ซื้อเหรอ”
“ไม่ล่ะ ต้องเก็บเงินไว้เลี้ยงแฟน”
แหม...พูดให้ตัวเองดูดีและพูดให้ผมรู้สึกผิดได้ในเวลาเดียวกันเลยนะ บอกว่าไม่ซื้อ แต่ทำไมสายตามันอาลัยอาวรณ์จังวะครับ ถ้าจะอยากได้ขนาดนั้นก็ซื้อไปเถอะครับ
.
.
ช่วงที่อยู่นิวยอร์ก คุณชายเขาติดใจเมนูอาหารเช้าของเจ้าแฝด ที่เอาขนมปังมากินกับมายองเนส ผมเลยต้องพามาเดินเลือกมายองเนสกับขนมปังปอนด์ตัดขอบ บางวันอารมณ์ดีหน่อย เจ้าแฝดก็จะเอาไข่ต้มวางโปะลงบนขนมปัง ราดด้วยมายองเนส แล้วโรยด้วยเบคอนบด
อุตส่าห์ซื้อขนมปังแล้ว ผมก็เลยไม่พลาดที่จะซื้อนมข้นหวาน นมสดแบบพาสเจอร์ไรซ์และสเตริไลซ์ จนคนออกตังค์เห็นแล้วถึงกับแซวทันที
“กลัวโดนน้องจีนสูงแซงหน้าเหรอ”
ผมตวัดตามองทันที จะด่าว่าไม่หล่อ ด่าว่าซื่อบื้อยอมได้ แต่ด่าว่าเตี้ยนี่มันกระแทกโดนปมด้อยอย่างจังครับ ความจริงผมก็ไม่ได้เตี้ยด้วย สูงกว่าน้องจีนหลายเซนต์อยู่ แต่คนรอบข้างมันดันสูงผิดมนุษย์มนาเกินไป อย่างคนข้างตัวนี่ก็เหมือนกัน จะสูงแข่งกับยีราฟเหรอครับ อากาศข้างบนสดชื่นดีไหมล่ะ
พี่เภาเห็นผมไม่ซื้อของสดก็เลิกคิ้วถาม ประมาณว่า...จะไม่ทำกับข้าวกินเหรอ ผมก็ยิ้มประจบประแจงทันที
“กินข้าวนอกบ้านไม่ได้เหรอ”
“ขี้เกียจทำล่ะสิ พี่ไม่ได้กินฝีมือแอลมาหลายอาทิตย์แล้วนะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำให้นะ...นะ”
พี่เภาส่ายหัวทันที แต่ก็ยอมเข็นรถเข็นไปจ่ายเงิน แปลว่าอนุมัติเรียบร้อย ผมเดินหน้าบานเลย จ่ายเงินเสร็จก็เอาของไปเก็บที่รถ ก่อนจะมาเดินหาร้านอาหาร เลือกไปเลือกมา สุดท้ายก็กินสุกี้
สั่งอาหารเสร็จก็นั่งรอ พี่เภานั่งเล่นไอแพดที่กำลังเห่อ ผมเลยนั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะชะงัก...
ผู้หญิงสองคนที่นั่งโต๊ะเยื้องกันมองผมกับพี่เภาตั้งแต่เดินเข้ามา จนตอนนี้ยังมองไม่วางตาเลย ส่วนมากจะมองพี่เภามากกว่าผมด้วยซ้ำ
“พี่เภา...” ผมเรียกคนที่กำลังหมกมุ่นกับไอแพด
“ครับ” ขานรับ แต่ยังไม่ยอมเงยหน้ามามอง ตั้งแต่ได้มานี่ชักจะเห่อหนัก เดี๋ยวมีเคืองหรอก
“ไปทำใครท้องมาหรือเปล่า โอ๊ย...” โดนดีดหน้าผากเลยครับ
“ปากดี เดี๋ยวเถอะ”
“อ้าว...ก็เห็นผู้หญิงสองคนโต๊ะนั้นมองพี่เหมือนกับจะหาพ่อให้ลูกในท้อง” นี่ผมติดเชื้อปากหมามาจากไอ้เวย์หรือเปล่าครับเนี่ย
พี่เภาหันหลังกลับไปมองตามสายตาผม ผู้หญิงสองคนนั้นโบกมือให้พี่เภาทันทีก่อนจะยิ้มให้ เห็นคนข้างตัวขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนไม่แน่ใจก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาพอเป็นมารยาท พอเห็นพี่เภายิ้มให้เท่านั้นแหล่ะ ก็ลุกเดินมาที่โต๊ะผมกันทันทีเลยครับ
“หวัดดีค่ะพี่เภา...” สองสาวเขาทักพี่เภากันพร้อมเพรียงเลยครับ
“หวัดดีครับ โทษทีนะ พี่ไม่ทันเห็นเนยกับหวาน”
เอ่อ...ถ้าจะมาหา แล้วสนใจแต่พี่เภา จนเหมือนผมเป็นตัวประกอบ เล่นให้ฟรีไม่คิดค่าตัว ผมก็ต้องอยู่เงียบๆต่อไปใช่ไหมครับ พี่เภาเหมือนจะได้ยินเสียงที่ผมบ่นในใจ เลยหันมามองผมก็จะเอ่ยแนะนำให้รู้จัก
“แอล...นี่รุ่นน้องปีหนึ่งที่คณะน่ะ เนยกับหวาน”
น้องเนยกับน้องหวานหันมามองผมแล้วส่งยิ้มกว้างให้ ผมก็เลยยิ้มกลับไปเหมือนกัน ยังไงรุ่นน้องมหาลัยเดียวกัน รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย ยิ่งถ้าเป็นรุ่นน้องผู้หญิงด้วยแล้วล่ะก็...พี่แอลยินดีที่ได้รู้จักครับ
“แล้วนี่น้องชายพี่เภาเหรอคะ” น้องหวานถามพี่เภาทันที
“เปล่าครับ นี่แอล อยู่วิศวะปีสอง แฟนพี่เอง”น้องหวานหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยตอนที่ได้ยินพี่เภาพูดเสร็จ ก่อนจะรีบฝืนยิ้มเหมือนเดิม แต่พี่เภาคงไม่ทันสังเกตเห็น เพราะมัวแต่สนใจไอ้กระดานชนวนไฮเทคในมือ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่แอล หวานนึกว่าที่เค้าลือกันว่าพี่เภามีแฟนเป็นผู้ชาย นี่พวกรุ่นพี่เค้าแซวกันเล่นซะอีก ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องจริง”
จริงไม่จริงไม่รู้ รู้แต่เดี๋ยวนี้คนตรงหน้าชอบทำลืมว่าผมเป็นแฟน พาลจะเรียกเมียแบบประกาศให้โลกรู้อยู่เรื่อย ถ้าจูงผมไปจดทะเบียนได้คงทำไปแล้วด้วยซ้ำ
น้องหวานกับน้องเนยอยู่นั่งคุยกับพี่เภาและผม จนพนักงานยกอาหารมา เขาเลยขอตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่เห็นยังมองตามพวกผมอยู่เลย เอาเถอะครับ...มีแฟนหล่อต้องทำใจ ใครผ่านไปผ่านมาก็อยากชื่นชม
แต่ว่า...ดูแต่ตา มืออย่าต้องนะครับ!!
.
.
“น้องหวานกับน้องเนยน่ารักดีเนอะ”
ขนาดตอนที่ผมกับพี่เภาเช็คบิล จะออกจากร้านกันเรียบร้อยแล้ว น้องเขายังชวนคุยอยู่อีกพัก กว่าจะแยกย้ายกัน ได้ยินน้องเขาบ่นเสียดายที่พี่เภาไม่ยอมเล่นละครเวทีด้วย
“อืม...น่ารัก แต่ไม่ได้รัก”
จะหยอดก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่จะเลื่อนมือมากุมมือผมทำไมครับ ไม่ใช่เกียร์ ไม่ต้องมาจับก็ได้นะ เอากลับไปจับพวงมาลัยเถอะ
พี่เภานี่แม่งคงเส้นคงวาเหลือเกิน...
ก่อนจะเป็นแฟน...หยอดเช้าหยอดเย็น หยอดทุกวันทุกเวลา
พอเป็นแฟน...เปลี่ยนมาเป็น ตอดเช้าตอดเย็น ตอดทุกวันทุกเวลา
พอเห็นพี่เภาเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ผมเลยคิดว่าลองแยบถามเรื่องละครเวทีหน่อยดีกว่า
“ทำไมพี่เภาถึงไม่ยอมเล่นละครเวทีล่ะ”
“อยากให้เล่นเหรอไง”
“แอลจะได้มีแฟนเป็นพระเอก...ละครเวทีไง”
“หึหึ...ที่ไม่อยากเล่นเพราะกลัวทำได้ไม่ดีน่ะ ไม่อยากไปเป็นตัวถ่วงคนอื่น” โอ้โห...คิดเล็กคิดน้อยเหมือนกันนะคนเรา
“ยังไม่ลองจะรู้ได้ยังไง”
“มันไม่ใช่แนวพี่หรอก ถ้าเกิดพวกไอ้เชนไอ้จอมมาพูด ก็ยังไปฟังมันมาก”
ผมพยักหน้าเออออไปตามเรื่อง แต่ตอนเอาของมาเก็บที่รถ ก็เหมือนจะเห็นบทละครวางอยู่นะ พอถามเจ้าของรถดู อีกคนก็ตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
“พวกที่คณะมันยัดเหยียดมาให้อ่านดูน่ะ เผื่อเปลี่ยนใจ”
.
.
พอกลับมาถึงคอนโดก็ต้องมาเก็บข้าวของครับ เห็นช่วงนี้คุณชายเขายุ่งน่าดู ผมเลยไล่ให้เข้าไปอาบน้ำก่อนจะอาสาทำเอง เราขนซื้อกันทุกสรรพสิ่ง ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ ประหนึ่งใช้ชีวิตร่วมหอลงโลงด้วยกัน
จัดของจนเสร็จก็รู้สึกว่าเหมือนของจะมีไม่ครบ โฟมล้างหน้าผมใกล้จะหมดแล้ว ก็จำได้ว่าหยิบมาด้วยนี่นา แล้วมันหายไปไหนล่ะเนี่ย รื้อทุกถุง ค้นทั่วทุกมุมห้องก็ยังไม่เจอ สงสัยต้องไปดูใบเสร็จว่ามีซื้อมาหรือเปล่า ผมเลยเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
“พี่เภา...” ตะโกนเรียกแล้วก็รอจนเสียงน้ำเงียบหลัง คนที่อาบน้ำอยู่ถึงได้ตอบกลับมา
“ครับ...”
“ใบเสร็จที่ซื้อของที่ซุปเปอร์อยู่ตรงไหน”
“พี่เก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ ลองหาดูนะ”
กระเป๋าตังค์วางอยู่ตรงหัวเตียงพอดี เห็นใบเสร็จสอดอยู่ในช่องใส่แบงก์เลยหยิบออกมา
นั่นไง!...ไม่ได้ซื้อมาจริงๆด้วย สงสัยผมจะเบลอ เดี๋ยวต้องแวะไปซื้ออีกรอบก่อนที่จะหมด
กำลังจะปิดกระเป๋าตังค์พี่เภาอยู่แล้วเชียว ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นอะไรเข้าซะก่อน ผมเบิกตาโพลงทันทีครับ ก่อนจะดูซ้ำอีกรอบให้มั่นใจว่าตัวเองตาไม่ฝาด แต่ไม่ว่าจะดูอีกกี่ทีก็เห็นเหมือนเดิม จนได้กลิ่นสบู่หอมอ่อน จากคนที่มายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“หาเจอหรือเปล่าแอล”
ผมชูใบเสร็จขึ้นมาให้พี่เภาดูแทนคำตอบ พี่เภาเดินไปหยิบชุดนอนออกมาจากตู้เสื้อผ้า เห็นผมยังยืนนั่งอยู่เลยหันมาถามอย่างสงสัย
“ไปอาบน้ำได้แล้ว มัวแต่ยืนดูอะไรอยู่”
“รูปพี่เภาในบัตรประชาชนตลกดีเนอะ”
“มีใครเขาถ่ายรูปบัตรประชาชนแล้วดูดีมั่งล่ะ”
ผมส่งกระเป๋าตังค์คืนให้พี่เภา แต่ในหัวคิดอะไรให้วุ่นวายไปหมด เกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่เพิ่งกระแทกตาเข้าอย่างจัง...
และเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน สงสัยคงจะต้องปรึกษาไอ้เวย์
ยิ่งคิดถึงตอนอยู่ที่ห้างด้วยกัน ก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่ผมควรทำคืออะไร
อยากให้รู้...ว่าผมทำอะไรได้มากกว่าที่คิด- END STEP 32 -
๐ น้องแอลกลับมาถึงกรุงเทพฯเรียบร้อยแล้วนะคะ จะมีคนเดาพล็อตถูกอีกหรือเปล่า
๐ ช่วงนี้ไม่ได้มาลงทุกวันนะคะ ขอโทษคนที่รอด้วยนะคะ
๐ ตอนนี้...ค้างหรือเปล่า? ไม่หรอกเนอะ
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ เป็ด และบวกนะคะ รักคนอ่านค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1504398 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก