- STEP 35 -
“แล้วถ้าหวานขอพี่เภา พี่แอลกล้าให้หวานไหมล่ะคะ?”ผมอาจจะหูฝาด หรือน้องหวานอาจจะแกล้งพูดผิด ผมเลยถามอีกรอบ
“พูดอีกรอบทีสิครับ”
“หวานขอพี่เภา พี่แอลกล้าให้หวานไหมคะ?”
ก็ยังเป็นคำถามเดิมอยู่ เจ้าตัวเขาคงคิดดีแล้วถึงถามออกมา เห็นผมเป็นคนสบาย เฮฮา...แต่ผมไม่เคยบอกว่าผมง่ายนะ โดยเฉพาะกับเรื่อง
‘คนของผม’"จะตอบคำถามหวานได้หรือยังคะ พี่แอล" หืม...ต้องการคำตอบจากผมเหรอ
"พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะครับ ว่าเดี๋ยวนี้เขาเที่ยวขอแฟนคนอื่นกันหน้าตาเฉย ของ่ายเหมือนขอแบ่งขนมกินเลยนะครับ" ผมพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่สายตาน่ะมองตรงที่
'คนกล้าขอ'"ก็กล้าขอแล้ว กล้าให้หรือเปล่าล่ะคะ?" น้องหวานเขาเน้นคำว่า
'กล้า' เหมือนกลัวว่าผมจะไม่กล้า เอ๊ย ไม่ได้ยิน
"ของแบบนี้มันไม่ได้อยู่ที่ว่ากล้าหรือไม่กล้าครับ มันอยู่ที่ว่าคนกลางเขาเลือกใคร เหมือนที่โบราณว่า...ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน นี่น้องหวานจะมาเที่ยวข่มขืนโคเขาให้กินหญ้าไม่ได้นะครับ"
"เขาเรียกข่มเขาโคขืนให้กินหญ้าหว่ะมึง" มีเพื่อนเป็นแผนกพิสูจน์อักษรช่วยแก้ด้วย
เพื่อนของน้องสองคนยืนหน้าซีด ถึงผมอาจจะไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก แต่ผู้ชายข้างตัวผมนี่ดังพอตัวอยู่เหมือนกันนะครับ มีคู่กรณีอยู่หลายคณะ หึหึ และตอนนี้มันก็วางแขนลงบนบ่าผม เหมือนจะบอกว่ามันยังอยู่ข้างผมเสมอ แต่มันนิ่งรอดูสถานการณ์ หรืออีกนัยหนึ่งคือ...มันเชื่อว่าผม
‘เอาอยู่’ผมเองก็อยากจะจัดการธุระด้วยตัวเอง เพราะมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผม หรือถ้าจะมีคนยื่นมือมาคลี่คลายปัญหา ผมว่าก็ควรจะเป็นพี่เภามากกว่าเวย์
ผมเองก็เป็นแค่คนธรรมดา ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนดี ไม่เคยบอกว่าผมเป็นพ่อพระ ผมมีความรู้สึกรัก โลก โกรธ และหลงเหมือนกับคนอื่น ถ้าดีกับผม ผมก็จะดีตอบ แต่ถ้ารายมา ผมก็จะร้ายตอบเหมือนกัน ผมคิดว่าผมแฟร์พอสำหรับทุกคนที่เข้ามาหาผมนะ
“หมายความว่าพี่แอลไม่กล้า...”
น้องเขาคงยังงงกับคำพูดของผมอยู่ ผมก็บอกแล้วว่ามันไม่เกี่ยวกับว่ากล้าหรือไม่กล้า มันเกี่ยวกับคนกลาง น้องหวานเขาก็คือคติ
‘ด้านได้อายอด’ เป็นคติพจน์ประจำตัว ผมเองก็เหมือนกันที่...
จะไม่ยอมเสียทองและผัวให้ใคร!!“ขอโทษด้วยนะครับ บังเอิญว่าพี่เภาไม่ใช่สิ่งของ ที่พี่จะได้เที่ยวยกให้ใครต่อใคร ทำไมไม่ลองทำให้พี่เภาหันมาเลือกตัวเองดูล่ะครับ หรือว่า...
ไม่มีปัญญา” ผมเอ่ยประโยคสุดท้ายช้าชัด จนอีกฝ่ายกัดฟันแน่น
น้องหวานมองผมนิ่ง เม้มริมฝีปากเหมือนพยายามข่มอารมณ์ ความจริงควรจะเป็นผมมากกว่านะที่ต้องข่มอารมณ์ แค่เดินมากินข้าวที่คณะสถาปัตย์ ก็มีคนเดินมาขอแฟนแล้ว...
แฟนนะครับ ไม่ใช่เศษตังค์ ขอกันง่ายเหลือเกิน...
รู้สึกว่าคนที่มีเจ้าของนี่ จะชอบปล่อยฟีโรโมนดึงดูดพวกที่ชอบกินน้ำใต้ศอกเหลือเกิน
“ถือว่าพี่แอลอนุญาตแล้วนะคะ ถ้าพี่เภาเลือกหวาน พี่แอลก็อย่ามาเสียใจทีหลังละกัน”
ผมเหยียดริมฝีปากออก ขณะมองสบตากับคนที่เองเออเองว่าพี่เภาจะเลือก ก่อนจะเอ่ยเป็นประโยคสุดท้าย
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูครับ”.
.
ผมกับเวย์รีบเดินกลับมาที่คณะด้วยความรวดเร็ว เพียงเพื่อจะพบว่า...
“อาจารย์ยกเลิกคลาส เพราะติดประชุมด่วนหว่ะ” นิหน่าที่นั่งดักรอพวกผมอยู่ที่ม้าหินรีบตะโกนบอกทันที ก่อนที่พวกผมจะก้าวเข้าตึก
ผมกับไอ้เวย์เลยเอาของมาวางที่ม้าหิน อุตส่าห์รีบ...
“มาช้านะพวกมึง แอลมันมัวแต่จู๋จี๋กับพี่เภาเหรอ”
“เปล่า...มันโดนดาวซินโดรมคณะสถาปัตย์ขอส่วนบุญน่ะ” ไอ้เวย์พูดหน้าตาเฉย แต่ทำนิหน่างงหนักกว่าเก่า
“มึงช่วยพูดให้กูเข้าใจหน่อยเวย์ ดาวซินโดรมอะไรของมึง กูงงมาก”
“ก็ยัยน้องหวานนางเอกละครเวทีไงมึง เขามาขอส่วนบุญจากไอ้น้องแอล คิดเหลือว่าเพื่อนกูจะยกให้” ไอ้เวย์ขยายความเพิ่มเติมอีก...เล็กน้อย
“มันมาขออะไรมึงวะแอล”
“ขอแฟนกู”“เชี่ย!! จริงเหรอมึง?” นิหน่ามันอุทานเสียงหลง จนผมกับไอ้เวย์อุดหูกันแทบไม่ทัน
“ก็เออสิวะ แม่งเชี่ยเต็มสองหูกูเลยนะมึง” ไอ้เวย์ยังมีหน้ามาบ่น
“เห็นไหม กูบอกแล้ว ว่ายัยน้องหวานนี่มันจ้องเขมือบพี่เภามานานล่ะ นี่ถ้ามาเจอพี่เภาก่อนโดนมึงทำเสน่ห์นะ มีหวังเรียบร้อยแน่ แล้วยังเล่นละครเวทีด้วยกันอีก”
“เออ! อีกนิดเดียวกูจะคิดว่ามึงเป็นเมียน้อยพี่เภาแล้วนิหน่า มึงนี่เดือดร้อนยิ่งกว่ากูอีก” ผมแกล้งแหย่มัน มันเลยค้อนขวับเลยครับ
“กูกระตือรือร้นและเป็นห่วง กลัวแฟนเพื่อนโดนหมาคาบไปแดกหว่ะ”
“หมามันจะคาบไปแดกได้ยังไง ถ้าเจ้าของไม่ยอมให้” ผมพูดหน้าตาเฉย
ที่ผมยังไม่จัดการอะไรจริงจัง ไม่ใช่ว่ายอมหรืออนุญาตให้เดินหน้าหาพี่เภา แต่ผมก็แค่อยากรู้...ว่านอกจากที่มาเอ่ยปากขอกับผมแล้ว น้องหวานเขาจะทำอะไรได้อีก ไม่เคยต้องมาแย่งผู้ชายกับใคร ลองดูซักทีเป็นประสบการณ์ชีวิตก็คงไม่เสียหายเท่าไหร่
อีกอย่าง...คนกลางที่จะแย่งกันน่ะ แฟนผมครับ เป็นสิทธิ์ของผมโดยชอบธรรมเลยล่ะ
“แล้วนี่มึงจะบอกพี่เภาหรือเปล่า?” นิหน่าถามผมอย่างเป็นห่วง
“ยังหว่ะ รอดูก่อน เล่นเป็นเพื่อนน้องเขาหน่อย”
“มึงนี่เห็นเป็นเรื่องเล่นตลอดเลยนะไอ้น้องแอล” ไอ้เวย์ทำหน้าระอา
“พวกมึงอย่าเพิ่งบอกพี่เภาละกัน เดี๋ยวกูบอกเอง ขอเล่นสนุกก่อน”
ผมเองก็ร้างลาจากเรื่องท้าทายมานานเหมือนกัน สมัยเรียนมัธยม ผมกับเรื่องท้าทายนี่เป็นของคู่กันเลย ก็ดี...เล่นกับน้องเขาหน่อย ชีวิตจะได้มีรสชาติ แต่ถ้าเกิดมากเกิน ผมคงต้องชิงจบเกมส์ก่อน
.
.
วันเกิดพี่เภากำลังจะมาถึง เช่นเดียวกับกำหนดแสดงละครเวทีที่อยู่ห่างกันเพียงแค่สองอาทิตย์ ผมเงยหน้ามองปฏิทินบนผนัง ก่อนจะจรดปากกาสีแดงลงขีดฆ่าวันที่ที่ผ่านมาแล้ว
แอบเหล่ตามองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ แล้วก็วาดแผนการเองเสร็จสรรพ...ผมจะซื้อนาฬิกาและทำขนมเค้ก ความจริงเรื่องทำขนมเค้กนี่ธรรมดามาก เพราะเวลาวันเกิดเพื่อนรักสามคนก็ทำประจำ แต่นี่เป็นวันเกิดคนรัก ก็แอบตื่นเต้นเล็กน้อย
สมัยยังอยู่ที่บ้านคุณยาย ก็อาศัยห้องครัวคุณยายทำ แต่ตอนนี้มาอยู่คอนโดพี่เภา...คิดหนักล่ะสิ
คอนโดพี่เภา...เลิกคิดไปได้เลย ทำเค้กให้พี่เภาที่คอนโดพี่เภาเนี่ยนะ มีหวังความแตกอย่างแน่นอน
คอนโดผม...ห้องครัวคอนโดผมไม่มีอุปกรณ์ทำเค้ก ไม่มีเตาอบ ไม่มีอะไรเลย เลิกคิดอีกเหมือนกัน
สุดท้ายมันก็เหลือแค่...
“ฮัลโหล...น้องจีน พี่เองนะ” ผมรอจังหวะพี่เภากำลังอ่านหนังสือจนหน้าเครียด รีบวิ่งเข้าห้องน้ำมากดโทรศัพท์หาแฟนเพื่อนทันทีครับ
((ครับ คิดถึงพี่แอลจัง ทำงานเป็นยังไงบ้างครับ))
ผมเอามือป้องปากตัวเอง แล้วรีบบอกความต้องการทันที ว่าจะขอยืมเตาอบที่ร้านของน้องจีนหน่อย เพราะผมจะทำเค้กวันเกิดพี่เภา น้องจีนแอบแซวผม เรานัดแนะวันเวลากัน ก่อนที่ผมจะรีบวางสาย แล้วพยายามทำตัวเป็นปกติ ไม่มีพิรุธ แต่...เปิดประตูปุ๊บ ก็เจอปั๊บ
“อ้าว...พี่เภาจะเข้าห้องน้ำไม่บอกแอลล่ะ”
“เข้านานนะ ท้องเสียหรือเปล่า” พี่เภาถามด้วยความเป็นห่วง ผมเลยรีบพยักหน้ารับทันที “ไปหาหมอไหม”
“ไม่ต้องหรอก สงสัยกินของเผ็ดมากเกินน่ะ” ผมแก้ตัวเป็นพัลวัน
รอจนพี่เภาเดินเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมก็มาหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม แต่เหมือนจะฉุกคิดอะไรได้ ห้องน้ำก็มีห้องน้ำสองห้องนี่หว่า จะมารอเข้าห้องเดียวกันทำไม พิลึกคน
.
.
อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะครบกำหนดทำงาน ช่วงหลังผมกลับกับพี่กานต์ตลอด เพราะเกรงใจเวย์ ที่มันต้องวนไปส่งแฟน แล้วค่อยวนกลับมารับผม แต่พี่กานต์เขาอยู่ใกล้คอนโดผม ผมเลยหันมารบกวนพี่กานต์แทน พี่กานต์ก็ทำตัวเป็นสารถีที่ดี รับส่งผมไม่มีอิดออด
ทำงานที่ร้านพี่กานต์ก็โอเค
‘เกือบ’ หมดทุกอย่าง เพื่อนร่วมงานก็ดี เป็นกันเอง คุยกันสนุกสนาน ยิ่งผมอายุน้อยที่สุด ทุกคนยิ่งเอ็นดู เดี๋ยวเอาขนมมาฝาก เดี๋ยวมาชวนคุย ส่วนร้านพี่กานต์ก็อยู่ห่างจากคอนโดพี่เภานิดเดียว ไปมาสะดวก
เวลาทำงานนี่ผมเจอลูกค้าหลายแบบเลย ก็ดีเหมือนกัน เหมือนกับผมมาฝึกความอดทน บางคนก็ดีมาก แต่บางคนก็เรียกร้องจะเอาหลายอย่าง ถ้าปัญหามันหนักหนา ผมก็ต้องรอพี่กานต์เป็นคนมาเคลียร์ ฟังดูแล้วก็น่าจะดีหมด เสียอย่างเดียว...
“มาครับ เดี๋ยวผมช่วยยกเอง” พอผมจะช่วยพี่จิ๊บยกหม้อต้มยำ พี่กานต์ก็เรียกผมไปเก็บเงิน
“เดี๋ยวผมรับลูกค้าเองครับ” พอผมจะเดินไปรับกลุ่มลูกค้าผู้ชายที่มาสังสรรค์กัน พี่กานต์ก็เรียกผมไปเอาไม้กวาดมากวาดพื้น
ตอนแรกผมก็คิดว่าพี่กานต์คงจะใช้ผมพอดี แต่พอหลายหนเข้า ดูเหมือนผมจะได้ทำแต่งานที่ไม่นักหนาเท่าไหร่ และไม่ยอมให้ผมไปรับลูกค้าที่ดูไม่น่าไว้ใจ ผมก็ว่ามันชักจะยังไงอยู่เหมือนกัน
ผมเก็บของอะไรจนเรียบร้อย แล้วก็ออกมายืนพิงกำแพงรอพี่กานต์ เห็นพี่กานต์เดินผ่านมาเลยรีบเรียกทันที
“พี่กานต์...”
“ฮะ? แอลจะกลับบ้านแล้วเหรอ รอพี่แปบนะ เดี๋ยวขอพี่สั่งงานก่อน”
“เปล่า...แอลมีเรื่องจะคุยกับพี่กานต์”
ผมบอกเสร็จก็ยืนรอพี่กานต์ ที่กำลังสั่งงานวุ่นวายอย่างอดทน เพราะช่วงที่ผมเลิก เป็นช่วงที่ลูกค้ากำลังเข้าร้าน ผมเคยบอกว่าจะนั่งแท็กซี่กลับเอง เพราะเกรงใจเหมือนกัน ที่พี่กานต์ต้องทิ้งร้านแล้วไปส่งผม แต่พี่กานต์ก็เอาไอ้เวย์มาอ้างจนผมขี้เกียจขัด
โดยทั่วไปแล้ว ที่ร้านจะมีลูกค้าเยอะเกือบทุกวัน เพราะวันธรรมดาก็เป็นที่สังสรรค์หลังเลิกงาน หรือบางทีนักศึกษามหาวิทยาลัยแถวนี้ก็แวะมาใช้บริการ แต่ปกติแล้ว ลูกค้าจะเริ่มเยอะก็ช่วงที่วงดนตรีเริ่มเล่นกัน เห็นนักร้อง นักกีตาร์เขามีแฟนคลับกันด้วย บางคนนี่มาจนผมจำได้เลยครับ
กว่าพี่กานต์จะสั่งงานและสะสางบัญชีเสร็จเรียบร้อย ผมก็แทบจะยืนพิงกำแพงจนหลับ เพราะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว พอพี่กานต์เดินมาก็โยนกระป๋องโค้กที่คว้ามาจากตู้แช่ให้ผม ผมรับมาเปิดกินก่อนจะเริ่มคุยกับพี่กานต์อย่างจริงจัง
“พี่กานต์ เรื่องงานน่ะ...”
“อาทิตย์หน้าอาทิตย์สุดท้ายแล้วนี่เนอะ แอลจะทำต่อหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ดีกว่า ผมต้องเรียนไปด้วย นี่แค่มาทำเพราะเก็บเงินซื้อของเอง”
“แล้วเป็นไง ได้ครบหรือยัง?”
“ก็กะว่าอาทิตย์หน้าจะแวะไปซื้อแล้วล่ะครับ”
เราเงียบกันไปซักพัก ความจริงมาทำงานนี่ก็สนุกดีหรอก แต่ผมก็เกรงใจพี่เภาเหมือนกัน อีกอย่างผมไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่ต้องใช้เงินมากมาย ขนาดต้องมาทำงานด้วย เพราะเดี๋ยวนี้คุณแม่ก็โอนเงินให้ทุกเดือน
“พี่กานต์...ถึงผมจะเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน แต่ไม่ต้องโอ๋ผมมากก็ได้ ผมเป็นผู้ชายนะพี่” ผมเลือกที่จะพูดกับพี่กานต์ตามตรงไปเลยดีกว่า
“เฮ้ย! โทษที พี่ไม่ได้อยากทำให้แอลลำบากใจนะ พี่ก็แค่ไม่อยากให้เหนื่อย”
“ผมมาทำงานก็ต้องเหนื่อยสิพี่ ไม่เหนื่อยจะทำไปทำไมล่ะ ผมไม่อยากเอาเปรียบพี่นะ ที่ทำงานสบายแล้วได้เงินเต็มเม็ดเต็มหน่วย ผมว่ามันไม่แฟร์”
สุดท้ายพี่กานต์ก็ยกมือยอมแพ้เลย เพราะเห็นผมเอาจริงเอาจัง ผมไม่อยากเอาเปรียบใครนี่นา
“โอเคครับ เดี๋ยวอาทิตย์สุดท้ายพี่จะใช้งานให้หนักเลย แล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ”
“หึหึ ไม่บ่นหรอก ใช้มาเลย”
“ไป...กลับกันได้แล้ว”
.
.
พี่กานต์ก็ฟังที่ผมพูด หลังจากที่คุยกันเรียบร้อย อาทิตย์ที่เหลือพี่เขาก็ปล่อยผมทำงานเต็มที่เลย ผมก็มันส์เลยสิครับ วิ่งรับลูกค้ามันทุกโต๊ะ อาหารเสร็จก็เสิร์ฟตลอด แถมบอกพวกพี่คนอื่นอีกด้วยว่า...
“มีอะไรก็ใช้ผมได้เลยนะครับ”
พวกพี่ทุกคนเห็นผมวิ่งเข้าวิ่งออกระหว่างห้องครัวกับข้างนอกตลอดก็หัวเราะขำ งานบริการก็สนุกนะครับ เวลาเราตั้งใจบริการ แล้วลูกค้าเห็นถึงความตั้งใจของเรา ผลตอบแทนที่ได้กลับมาก็คุ้มค่า มีโต๊ะที่เป็นชาวต่างชาติมานั่งกินกัน เขากินอยู่พันกว่าบาท แต่ให้ทิปมาเป็นแบงก์ร้อยสองใบ ผมนี่ไหว้แล้วไหว้อีก จนเขาหัวเราะกันใหญ่เลยครับ พี่คนอื่นก็พลอยยิ้มไปด้วย ผมไม่ซีเรียสที่ต้องมาหารทิปหรอกครับ ก็ช่วยเหลือกันไป
แต่บางทีเวลาทำงาน อุบัติเหตุก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เหมือนกัน ผมเองก็ไม่ทันระวัง เพราะตอนเก็บโต๊ะอยู่ เป็นโต๊ะที่มีเด็ก น้องก็กำลังกระโดดโลดเต้น ผมก็พยายามระวังไม่ให้โดนน้อง แต่บางทีมันก็มีพลาดครับ...
เพล้ง!!!...พี่กานต์รีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาดูทันทีเลยครับ น้องก็ร้องไห้จ้าเลย มีคุณพ่อน้องอุ้มเอาไว้อยู่ ส่วนคุณแม่น้องก็เข้ามาดูผม แล้วก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่
“ขอโทษด้วยนะคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นอุบัติเหตุ คุณแม่ไปดูน้องเถอะครับ”
พี่กานต์เรียกพี่คนอื่นเข้ามาเก็บกวาดซากจานที่เสียตกแตกเสียหาย คุณแม่น้องก็ยืนยันให้คิดค่าเสียหาย เพราะน้องกระโดดอยู่บนเก้าอี้แล้วพลาดมาชนผม แต่พี่กานต์ก็ปฏิเสธ บอกว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะ ถึงแม้ว่าลูกค้าจะผิดจริง แต่บางครั้งเราก็ต้องยอมเสียส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนมาก ค่าจานไม่เท่าไหร่ แต่เราซื้อใจลูกค้าที่เขาอาจจะไปบอกกันปากต่อปากได้เลยนะครับ
พอเก็บจานหมดเรียบร้อยนั่นแหล่ะ ผมเห็นพี่กานต์มองผมแล้วก็หน้าเสีย ผมก็เลยก้มลงมองตาม
อ๋อ...สงสัยเศษจานที่ตกแตกคงจะบาดมือผม ผมก็ส่งยิ้มให้แล้วขยับลุก พี่กานต์รีบเข้ามาประคองทันที
พอทางร้านไม่ยอมคิดค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ครอบครัวน้องเลยให้เป็นทิปแทน ตอนที่พี่กานต์จะพาผมไปคลินิกละแวกนี้ ก็ยังเข้ามาขอโทษขอโพยผมยกใหญ่ น้องตัวเล็กก็หลบตา ไม่กล้าสู้หน้า จนผมต้องยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่โกรธ”
“ยังไงให้พี่ช่วยค่ารักษาพยาบาลนะคะ”
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ พี่กานต์ก็เลยรีบเข้ามาช่วยทันที
“ไม่เป็นไรครับคุณลูกค้า พอดีร้านเรามีสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลให้พนักงานอยู่แล้ว”
“เอาเป็นว่า โอกาสหน้าเชิญมาใช้บริการอีกดีกว่านะครับ”
คุณลูกค้าเขาถึงยอมล่าถอย แต่ก็รับปากว่าเดี๋ยวจะไปชวนเพื่อนมาอุดหนุน ผมก็ยิ้มแก้มปริเลย บอกว่าถ้าเกิดถูกใจรสชาติและบริการ ยังไงก็ให้ช่วยบอกต่อด้วยแล้วกัน
.
.
พี่กานต์บังคับผมมาคลินิกจนได้ ผมก้มลงมองมือที่แดงฉาน เพราะเป็นรอยบาดยาว แล้วก็อยากจะเป็นลม มือข้างหนึ่งก็เจ็บ ส่วนมืออีกข้าง...
“เฮ้ย! พี่กานต์ จะมาจับมือแอลทำไมเนี่ย”
“อะ...เอ่อ...เผื่อแอลต้องการกำลังใจไง”
โคตรน่าเชื่อเถอะพี่กานต์ แต่ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำเลยเงียบซะ นั่งรออยู่ไม่นานคุณหมอก็เรียกเข้าไป โชคดีที่ไม่ต้องเย็บนะเนี่ย ถ้าเย็บนี่ผมอาละวาดจริงด้วย แต่...
“ฉีดยากันบาดทะยักหนึ่งเข็มนะคะ” คนสวย ทำไมต้องใจร้ายด้วยครับ
“ต้องฉีดด้วยเหรอครับ...” ผมถามเสียงอ่อย
โอย...ถ้าคนที่อยู่ข้างผมไม่ใช่พี่กานต์ แต่เป็นพี่เภานะ ผมสาบานเลยว่าผมจะกอดพี่เภาเอาไว้แน่นๆ แล้วเอาหน้าซุกอกพี่เภา แต่เพราะนี่เป็นพี่กานต์น่ะสิ ผมถึงทำได้แค่หลับตาปี๋ตอนคุณหมอจรดปลายเข็มลงมา
“เสร็จแล้วค่ะ หลับตาปี๋เชียวนะคะ”
โฮ...ยังจะล้อผมอีกนะคุณหมอคนสวย แล้วพี่กานต์จะขำอะไรครับ ไม่เคยเห็นกลัวเข็มเหรอไง ผมก้มลงมองมือตัวเองที่ทำแผลและพันผ้าพันแผลเรียบร้อย แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือก
แอลเอ๋ย...เตรียมคิดหาคำตอบไว้เลย พี่เภาถามแน่ๆ ถ้าไม่ถามให้กระโดดถีบไอ้เวย์เลยเอ้า
“ไป...ไม่ต้องกลับไปทำงานแล้ว เดี๋ยวพี่ส่งกลับคอนโดเลยดีกว่า” พี่กานต์บอก ก่อนจะทำตัวเป็นนายจ้างที่ดี เดินไปรับยาและจ่ายเงินให้ผม
ถึงพี่กานต์จะจ่ายเงินแทนผมก่อน แต่ผมก็ยัดเหยียดจ่ายเงินคืนจนได้ อ้างนู่นอ้างนี่สารพัดจนพี่กานต์ยอม ผมไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครนี่ครับ
พอมาจอดที่ลานจอดรถของคอนโด พี่กานต์ก็ยังไม่ยอมปลดล็อคซะที จนผมต้องนิ่วหน้า
“พี่กานต์ ปลดล็อคหน่อย ผมจะได้ลง”
“แอลเจ็บ เพราะมาทำงานที่ร้านพี่ พี่ควรจะอยู่ดูแลแอล” เฮ้ย...ทำไมพูดอะไรทะแม่งๆวะ
“ไม่ต้องพี่ ผมดูแลตัวเองได้ พี่กลับไปดูร้านเหอะ ไม่ต้องมาดูแลผมหรอก พี่แม่งดูแลผมดีเว่อร์ ใครได้พี่เป็นแฟนนี่โชคดีตายเลย” ผมพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
อยู่ที่ทำงานก็เอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี ความจริงผมว่าพี่เขาก็เอาใจใส่ทุกคนนะ แต่ที่ผมเยอะเป็นพิเศษอาจจะเพราะเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนล่ะมั้ง นี่ยังมามาส่งที่คอนโดทุกวัน พาไปหาหมอ แล้วยังจะมาคอยดูแลอีก
“แล้วแอลอยากเป็นคนโชคดีคนนั้นหรือเปล่าล่ะ?”
“ห๊ะ?” ผมอุทานเสียงหลง ก่อนจะถามซ้ำเหมือนไม่แน่ใจ “พี่กานต์ว่าอะไรนะ”
“พี่ถามว่าแอลอยากเป็นคนโชคดีคนนั้นหรือเปล่า”
“เฮ้ย! มุกนี้ไม่ขำหว่ะพี่ เปลี่ยนมุกเหอะ ผมเจอบ่อยแล้ว” ผมขำกลบเกลื่อน แม้จะรู้ดีว่าพี่กานต์ไม่ได้มุกชัวร์ ทำหน้าจริงจังขนาดนี้ใครไม่รู้ก็กินหญ้าเถอะ
“พี่จริงจังนะ พี่ชอบแอล ชอบมาตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว พี่...”
ผมรีบยกมือห้ามก่อนที่พี่ครามจะพูดจบ
“ขอโทษทีนะ ผมให้พี่ได้มากสุดแค่พี่ชายเท่านั้นแหล่ะ”
“ทำไม?...”
“ผมไม่ได้ชอบพี่ และผมก็มีแฟนแล้วด้วย แฟนผมขี้หึงมากด้วยครับ”- END STEP 35 -
๐ น้องหวานเค้าไม่ได้แย่งเน๊อ น้องหวานบอกว่า...หนูขอพี่แอลดีๆค่ะ หึหึ
๐ น้องแอลเจอศึกสองด้าน ยังไม่ได้จัดเต็มกับน้องหวาน ขอเคลียร์กับพี่กานต์ ที่มีซัมธิงรองก่อน
๐ จะถึงวันเกิดพี่เภาละ ฮึ้บ...หวังว่าจะถึงภายในอาทิตย์นี้ จะพยายามลงอีกสองตอนก่อนหนีเที่ยว
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากค่ะ ตอนนี้สั้นมาก แก้หลายรอบ รักคนอ่านทุกคนค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1505025 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก