- STEP 40 –
PHAO’s POVผมกลับมารับหน้าที่ถ่ายทอดสดจากสถานที่เกิดเหตุอีกแล้วครับท่านผู้ชม เรื่องของเรื่องคือ...
เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว ผมกำลังนั่งขำกับมุกของเหี้ยเชนอยู่ เหลือบมองน้องจีนก็เห็นนอนหนุนตักเวย์เรียบร้อย มารู้สึกตัวตอนที่จอมมันบอกว่า
“เหี้ยเภา! กูเห็นเมียมึงซัดหลายแก้วแล้วนะ”
ผมรีบหันขวับกลับมาดูทันที พร้อมกับแก้วล่าสุดที่เพิ่งถูกส่งเข้าปาก ผมรู้ว่าแอลคอแข็ง แต่...เหล้าบ้านพ่อมึงมีฟองเหรอครับเพียว เสือกยิ้มอีกนะมึง หาเรื่องแล้วไง
“เหี้ยเพียว!! มึงเอาเบียร์ให้แอลกินเหรอวะ” พอผมตะโกนปุ๊บ ไอ้เวย์กับไอ้แทนก็หันมามองขวับทันที
ไอ้มือชงแม่งนั่งยิ้มกริ่ม หลักฐานคาอยู่ข้างตัวมันเลย พี่สิงห์นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น
“เอาน่าพี่ มีแต่คนกันเอง เวลามันกินเบียร์แล้วมันน่ารักจะตาย” หน้าตาไอ้เพียวบอกชัดเลยว่ากำลังสนุก
แม่ง...เห็นแฟนกูเป็นของเล่นนะมึงไอ้แทนลุกจากที่นั่งตัวเองเดินมาหาพวกผมทันที แอลนั่งพิงบ่าผมอยู่ ท่าทางกำลังมึน เพราะเห็นจากหางตาว่าดวดอยู่หลายแก้วเหมือนกัน ไอ้เพียวแลดูจดจ่อกับอาการของเพื่อนมันมาก พวกผมก็ลุ้นกันเยี่ยวแทบราด ไอ้เชนกับไอ้จอมเลยถามด้วยความสงสัย
“เมียมึงเป็นอะไรไปวะเภา?” เดี๋ยวนี้ไอ้เชนชอบเรียกน้องว่าเมียผม ผมโคตรชอบเลยครับ
“เมียกูแพ้เบียร์ ถ้ากินแล้วจะเมา” มันเรียกเมียมา ผมก็เรียกเมียกลับเลยครับ ทำเนียนประกาศสถานะซะเลย
“แหม เรียกเมียเต็มปากเต็มคำเลยนะมึง” ห่าเชนแม่งเสือกสังเกต แล้วมาทำหน้าทำตาล้อเลียนผมครับ
“เชี่ยเชน!! เดี๋ยวกูถีบเลย”
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ.....เสียงดังอ่ะ” เอาแล้วไง เจ้าตัวยุ่งเป่าปี่แล้วครับ ผมรีบดึงเข้ามากอดทันที มองไอ้เพียวตาขวางอย่างคาดโทษ แต่มันก็แค่ไหวไหล่แบบไม่แคร์ ตอนนี้ทุกคนแทบจะลุกจากที่ตัวเองมามะรุมมะตุ้มแอลกันหมด
“พวกมึงจะมามุมดูกันเพื่อ เมียกูไม่ใช่ของแปลกโชว์งานวัดนะ” ผมด่าพวกที่มายืนสลอนกันทันที ดูมาก เดี๋ยวเก็บตังค์แม่งเลย ไม่เคยเห็นคนเมาเบียร์แล้วขี้แยเหรอไงวะ
แอลที่ซุกหน้าอยู่กับอกผม แถมร้องไห้จนเสื้อผมเปียก โผล่หน้าออกมาดู พอเห็นคนเยอะก็ทำท่าจะมุดหัวกลับเข้าไปเหมือนเดิม นี่ผมมีเมียเป็นเต่าใช่ไหมเนี่ย มุดเข้ามุดออกอยู่นี่แหล่ะ
“แอลครับ...ดูนี่เร็ว”
ผมว่าไอ้เพียวมันเตรียมการมาแน่นอน มันเอาอมยิ้มอันเบ้อเริ่มมาหลอกล่อน้อง แอลเลยยอมโผล่หัวออกมาอีกรอบ มือเล็กยื่นมาจะคว้าอมยิ้มหมับ แต่...มึงจะเอาหลบทำไมครับเพียว ไอ้ตัวเล็กที่ซุกอยู่กับผมนี่ก็พยายามเงื้อมือ ไอ้เพียวก็โยกหลบเหมือนแหย่เด็ก พอรู้ว่าแย่งไม่ได้แน่ แอลก็...
“ฮืออออออออออออออ...ฮึกฮึก...ฮืออออออออออออ”
“เชี่ยเพียว! มึงเอาอมยิ้มมาให้แอลเลย” ผมสั่งไอ้เพียวที่ยืนหน้าระรื่นอยู่ เห็นแฟนกูเป็นของเล่นนะมึง เดี๋ยวมีเคลียร์หลังไมค์แน่ ผมแกล้งได้คนเดียวครับ
“แอลอยากได้เหรอครับ” ไอ้เพียวมานั่งยองๆตรงหน้าแอล เอาอมยิ้มมาหลอกล่อ
เจ้าตัวเล็กก็พยักหน้าหงึกหงัก ยื่นมือจะมาคว้า แต่ไอ้เพียวก็โยกหลบอีก กวนตีนสัดนะมึง น้องเลยเบะปาก ทำท่าจะเป่าปี่ออกมาอีกรอบ ไอ้เพียวเลยขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“อยากได้ต้องทำยังไงก่อนครับ” มันพูดเสียงนุ่ม สุภาพมาก แต่หน้าตานี่โคตรเจ้าเล่ห์
สรุปแล้วไอ้มาดคุณชายหล่อนิ่งๆของมันนี่มีไว้หลอกตาคนอื่นใช่มั้ยครับ??
แอลทำท่าลังเล ก่อนจะขยับตัวออกจากอ้อมกอดผมมาหาไอ้เพียว ผมก็นั่งรอดูว่าน้องจะทำยังไง ก่อนจะเพิ่งรู้ว่าเป็นความคิดที่ผิดถนัด
จุ๊บ...เหยด!!...มึงหลอกให้แฟนกูหอมแก้มมึงเหรอไอ้เพียว ผมดึงแอลที่ยิ้มแฉ่ง เพราะได้ครอบครองอมยิ้มสมใจอยาก กลับเข้ามาซุกอกผมเหมือนเดิม ก่อนจะเอาเท้ายันไอ้เพียวที่นั่งยองๆ จนหงายหลังก้นจำเบ้า แต่มันก็ยังมีหน้ามาหัวเราะขำท้องขัดท้องแข็ง วอนตายนะมึง
“ไอ้เภา!!!” เสียงไอ้เชนที่เรียกผมนี่โคตรสยองเลยหว่ะ
“อะไรของมึง”
“น้องแอลน่ารักหว่ะ ขอกูยืมกลับบ้านวันนึงนะ”
“สัด!! แฟนกูไม่ใช่ของเล่น อย่ามากวนตีน เดี๋ยวกูเอาตีนลูบหน้าเลยแม่งหรอก”
ผมเอามือป้ายคราบน้ำตาที่ยังเหลือเกรอะอยู่บนหน้าน้อง น้องเลียอมยิ้มที่ได้มาจากการเสียปากให้แก้มไอ้เพียวอยู่อีกสองสามที ก่อนจะหันมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“พี่แอลครับ...” แม้แต่มึงก็ยังไม่เว้นเหรอไอ้ภาม ไอ้น้องเลว มันไปหยิบช็อคโกแลตในบ้านมาหลอกล่อแอลอีกคน
“อยากได้ไหมครับ แต่ต้องจุ๊บตรงนี้นะครับ”
โครม!! ผมถีบไอ้ภาม ก่อนที่แอลจะได้มีโอกาสจุ๊บตรงที่มันบอก กล้ามากนะมึง...จะให้แฟนกูจูบปากมึง ถึงเป็นน้องก็ไม่มีละเว้น
ผมดึงแอลมานั่งบนตักผม เจ้าตัวคงคิดว่าตัวเองอายุเหลือแค่ห้าขวบเลยไม่โวยวาย แถมยังหันหน้าเข้าหาผมอีก เป็นท่าที่โคตรล่อแหลม น้องเอามือมาคล้องคอผม แต่ไม่คล้องเปล่า จับผม จับหู ดึงคิ้วให้วุ่นวายไปหมด
“จากเมียกลายเป็นลูกมึงไปเรียบร้อยแล้ว” ไอ้จอมว่า ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
ไอ้เพียวคนก่อปัญหาแม่ง พอโดนหอมแก้มไปทีจนพอใจ มันก็กลับไปนั่งชงเหล้าเหมือนเดิม ทิ้งภาระอันยิ่งใหญ่เอาไว้ให้ผม ภาระของผมก็อยู่ไม่สุขเลยครับ ขยับยุกยิกไปมาตลอด ผมก็ต้องจับตัวเอาไว้แน่น เหล้ายาปลาปิ้งอะไร ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้วครับ
“เออ...ไอ้เภา แล้วเรื่องน้องหวานเป็นไงบ้างวะ เขาเลิกมายุ่งกับมึงหรือยัง” จู่ๆไอ้จอมก็เปิดประเด็นเรื่องหวานขึ้นมาถาม เพราะรู้มาว่าหวานชอบมาเกาะแกะผมตอนซ้อมละคร
“กูมีบอกไปแล้ว แต่ยังไม่ได้จัดการอะไรให้เด็ดขาดเลย”
“กูว่ามึงรีบจัดการเถอะ ขนาดมึงมีแฟนแล้ว ยัยน้องหวานยังไม่แคร์เลย ขืนชักช้า เดี๋ยวยัยน้องหวานจะมาทำชีวิตคู่มึงพังซะก่อน”
“กูก็รอหาจังหวะเคลียร์อยู่เนี่ย”
ผมมีโทรคุยกับพวกทีมงานละครเวทีแล้วครับ เรื่องน้องหวาน แต่กับเจ้าตัวก็กำลังจะหาจังหวะคุยให้เด็ดขาดอยู่เหมือนกัน คุยเรื่องหวานกับไอ้จอมอยู่ไม่นานก็ต้องสะดุ้ง เพราะจู่ๆคนที่นั่งนิ่งไปดันร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะปล่อยโฮออกมาทันทีเลย เล่นเอาทั้งผมทั้งไอ้จอมตกใจกันใหญ่
“เฮ้ย!! แอลเป็นอะไรไปวะมึง?”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธทำนองว่า...กูก็ไม่รู้เหมือนกัน มือก็ลูบหลังลูบไหล่ปลอบเด็กขี้แยไม่หยุด ก่อนจะก้มลงถามเสียงอ่อนชิดหู
“แอลครับ...เป็นอะไรไป”
“ฮึก...ฮึก...ฮือออออออ.....” น้องไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้ลูกเดียว
“เอาเค้กไหม” ส่ายหน้า
“เอาอมยิ้มอีกไหม” ส่ายหน้า
“ยาคูลท์ไหมครับ” ถามดู เผื่อฟลุ้ค
เจ้าตัวแสบของผมเอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียวจนเส้นผมกระจาย ร้องไห้ซะจนหน้าแดง จมูกแดง ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนฝูงนั่งอยู่เยอะแยะ จะจับเข้ามาจูบซับน้ำตาซะเลย ได้แต่นั่งปลอบกันไปอย่างเดียว แต่ก็ไม่มีท่าที่ว่าจะหยุดร้องอยู่ดี จนแทนต้องเดินเข้ามาดู พอแทนเดินมาดู น้องมันปีนลงจากตักผมแล้วเข้าไปกอดแทนทันที ผมแอบคิ้วกระตุกนิดนึง ที่เห็นน้องเข้าไปออดอ้อนไอ้แทน ต้องรีบบอกตัวเองว่า...นั่นเพื่อนกัน
“เป็นอะไรครับแอล...” ไอ้แทนถามเสียงนุ่มเชียว
“.......ปลอม” เห็นน้องงึมงำอะไรซักอย่างกับไอ้แทน ก่อนไอ้แทนจะตีหน้ายุ่งทันที
“ทำไมวะแทน แอลจะเอาอะไร” ผมรีบถามทันที
จะเอาอะไรบอกพี่มาเถอะ เดี๋ยวจะรีบหามาให้ แต่ช่วยหยุดร้องไห้แล้วสะอื้นฮึกๆก่อนได้ไหม ไม่ใช่อะไรครับ...ไอ้เชี่ยเชนกับไอ้ภามมองซะเคลิ้มเลย รู้ว่าร้องไห้อยู่ แต่หน้าจะยั่วไปไหนครับที่รัก
“ผักปลอม...” แอลงึมงำตอบเสียงเบา
หน้าเหวอกันหมด ยกเว้นไอ้แทน ไอ้เพียว กับไอ้เวย์ ที่ทำหน้าจะหัวเราะก็ไม่ใช่ จะเครียดก็ไม่เชิง ผมกำลังจะอ้าปากถาม แต่ช้ากว่าไอ้เชนที่ชิงถามก่อน
“ผักปลอมคืออะไรวะพวกมึง กูรู้จักแต่ผู้หญิงปลอม” อันหลังไม่ต้องขยายความมาก็ได้นะมึง
“ไอ้น้องแอลมันอยากแดกลูกชุบอ่ะพี่ มันเรียกผักปลอม ผลไม้ปลอมของมัน”
“อ๋อ.....” พวกผมครางยาวกันเลยครับ แต่...
“กูจะไปหาลูกชุบจากไหนล่ะมึง นี่สี่ทุ่มแล้วนะ”
อยากรีบหามาให้น้องก็อยากอยู่ แต่ที่รักครับ...ช่วยอยากกินอะไรที่มันหาง่ายกว่านี้หน่อยได้ไหม พี่จะไปหาลูกชุบมาจากไหนล่ะ
“ตลาดดอนหวายไงเฮีย”
“ดอนหวายบ้านเตี่ยมึงเปิดตอนสี่ทุ่มเหรอภาม”
“เกาะเกร็ดน่าจะมีนะมึง”
“มันต่างจากดอนหวายยังไงวะเชน”
“แถวบ้านมึงไม่มีตลาดหรือร้านขนมไทยเลยเหรอวะเภา”
“ถึงมี กูก็ว่าไม่มีร้านไหนเปิดตอนนี้หรอก”
พวกผมสุมหัวกันอย่างกับถกปัญหาระดับชาติ แลดูเวอร์ไปหน่อย เจ้าตัวแสบก็นั่งรอคำตอบตาแป๋ว มีไอ้แทนคอยลูบหัวลูบไหล่อยู่ตลอด พอผมหันไปสบตาน้อง น้องก็ร้องเรียกเลยครับ
“กินผักปลอมอ่ะ...จะกินผักปลอม...”
“เอ่อ...แอลครับ มันไม่มีอ่ะ อย่างอื่นแทนได้มั้ย”
น้องก้มหน้านิ่งไปเลย พวกผมก็รอคำตอบใจจดใจจ่อ...
“ฮึก...ฮึก...ฮือออออออออออออออออออออ”
ชิบหาย!! แอลเป่าปี่อีกแล้วครับ ผมก้าวพรวดเดียวถึงตัว ดึงตัวน้องมากอดแทนไอ้แทน น้องก็สะอื้นฮักอยู่กับอกผม จนเสื้อยืดชุ่มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ความจริงเวลาแอลร้องไห้ กูว่าก็น่ารักดีนะเภา แต่มึงรีบทำให้น้องหยุดร้องก่อนเถอะ กูเห็นคนน่ารักร้องไห้แล้วปวดใจ” มึงคิดอะไรกับแฟนกูหรือเปล่าเนี่ยห่าเชน
“แอลครับ...หยุดร้องก่อนนะครับ...”
“ฮืออออออออออออออออออออออ”
“เอาอย่างอื่นแทนได้ไหม”
“ฮือออออออออออออออออออออออ”
“เอ้า...พี่ยอมทุกอย่างเลย หยุดร้องก่อนเร็ว”
.
.
เจ้าตัวแสบของผมนิ่งไปอึดใจนึง ก่อนจะผละออกมาจากอกผม ช้อนตามองซะน่ารักน่าลากกลับเข้าห้องทันที ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อยก่อนจะขยับเป็นคำพูด
“...หวาน”
“อะไรหวานครับ”
เหมือนตอนนี้ผมเป็นพ่อลูกอ่อน ที่กำลังหาทางปลอบลูกน้อย และสรรหาของมาหลอกล่อเจ้าตัวร้ายให้หยุดร้องไห้
“ไม่ชอบหวาน...”
“หวานไหนครับ...”
“หวานชอบพี่เภา แอลไม่ชอบ” อารมณ์ไหนของน้องเนี่ย แต่อารมณ์นี้ต้องเอาใจลูกเดียว
“ครับ พี่ก็ไม่ชอบหวาน พี่มีแอลคนเดียว”
แน่ะ...ยิ้มกว้างเลย ตกลงเมาจริงหรือเปล่าเนี่ยแฟนผม แว่วเสียงไอ้เวย์หัวเราะหึในลำคอ อยากจะหันไปคว้าคอมันมาถามเหมือนกัน แต่ตอนนี้คนตรงหน้าสำคัญกว่า
“ฮึกฮึก...ไม่เอาผักปลอมก็ได้ แต่ไม่เอาหวานด้วย”
“ครับ พี่ไม่ยุ่งกับหวานอยู่แล้ว เรื่องหวาน เดี๋ยวพี่รีบจัดการให้เรียบร้อยเลย”
“ฮื่อ...ไม่เอาหวานนะ ไม่ให้หวานมายุ่ง”
“ครับ ไม่เอาหวาน ไม่ให้หวานมายุ่งกับเราสองคน หยุดร้องไห้ได้แล้วนะคนเก่ง”
เด็กขี้แยยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าผม แล้วเอียงคอให้ผม อย่าน่ารักมากครับ พี่หวง ไอ้เชนแม่งมองซะเคลิ้มเลย
“เกี่ยวก้อยสัญญา...ห้ามยุ่งกับหวานนะ”
“ครับ...เกี่ยวก้อย”
“ถ้าแอลแกล้งหวาน ก็ห้ามโกรธนะ”
“ไม่โกรธครับ จะโกรธได้ยังไง ในเมื่อเค้ามายุ่งกับเราสองคนก่อน แล้วพี่ก็รักแอลคนเดียว หายงอแงแล้วนะครับ”
น้องยิ้มอย่างสมใจแทนคำตอบ เกี่ยวก้อยกับผมแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่รู้ว่าที่น้องพูดไปนี่รู้ตัวหรือเปล่า แต่เห็นเจ้าตัวเมาทีไร ตื่นมาก็ลืมทุกที แต่ถึงน้องไม่ถามเรื่องหวาน ผมก็ตั้งใจจะจัดการให้เด็ดขาดอยู่แล้วล่ะครับ
ผมกอดกระชับน้องแน่นขึ้น ลูบหลังกันอยู่ซักพักก็ต้องนิ่งเลย...ก็เจ้าเด็กขี้แงของผมหายใจสม่ำเสมอ หลับปุ๋ยคาอกผมไปเรียบร้อยแล้วน่ะสิครับ
“แอลเป็นอะไรไปอีกวะมึง” ไอ้จอมถาม เมื่อเห็นผมนิ่งไป
“หลับแล้วหว่ะ กูพาไปนอนก่อนละกัน พวกมึงจัดการที่เหลือต่อที กูคงไม่ลงมาแล้ว ถ้าใครจะนอนนี่ก็เรียกแม่บ้านเปิดห้องเลยนะ เจอกันพรุ่งนี้พวกมึง” ผมสั่งทิ้งท้ายเอาไว้
“เออ! พาน้องไปนอนนะมึง อย่าเผลอไปทำอะไรน้องล่ะ” ผมสะบัดนิ้วกลางใส่ไอ้เชน คนพูดทันที
“พรุ่งนี้เพื่อนผมมีเรียนนะ” ไอ้เวย์มันเตือนความจำผม หน้ามันมีรอยยิ้มแปลกๆ แต่ผมไม่มีเวลาจะใส่ใจ ได้แต่พยักหน้าเออออ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเว้ย” เสียงเพื่อนกับเสียงน้องอวยพรทิ้งท้าย
“เออ! ขอบใจพวกมึงมาก โทษทีหว่ะที่ไม่ได้อยู่จนจบ”
ผมตวัดแขนช้อนน้องขึ้นมาอุ้ม ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยวงเหล้ามันสังสรรค์กันต่อไป แต่ไม่ลืมเตือนไอ้ภาม ที่พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียน ส่วนน้องจีนเห็นนอนหนุนตักไอ้เวย์อยู่ ที่เหลือก็เฮฮาปาร์ตี้กันประสาชายหนุ่ม
.
.
ผมวางแอลลงบนเตียงนอนตัวเอง หน้าขาวตอนนี้ซับสีแดงระเรื่อ มีเหงื่อผุดเล็กน้อย จมูกกับขอบตายังแดงช้ำเพราะเจ้าตัวเอาแต่ร้องไห้ หากาละมังกับผ้ามาได้ ผมก็เดินเข้าห้องน้ำทันที จัดการรองน้ำอุ่นแล้วก็เอาผ้ามาชุบน้ำ ก่อนจะมาจัดการกับคนเมา
พอเอาผ้าขนหนูแตะซับลงไปที คนเมาก็พลิกหนีทีให้วุ่นวาย จนต้องคว้าแขนเอาไว้ เช็ดตัวกันด้วยความทุลักทุเล พอจะจับน้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยิ่งวุ่นเข้าไปอีก เพราะเจ้าตัวดิ้นหนีเป็นพัลวัน กว่าจะจัดการลอกคราบกันเสร็จ ผมก็แทบหมดแรง มีแฟนอยู่ปีสองหรือปอสองกันแน่เนี่ย
พอจัดการกับน้องจนเรียบร้อย ก็ห่มผ้าให้น้อง ก่อนผมจะเดินเข้าห้องน้ำมาจัดการตัวเอง วันนี้กินไปไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แค่กรึ่มๆนิดหน่อย ตอนแรกก็ได้กินอยู่หรอก แต่หลังจากไอ้เพียวมันเอาเบียร์เข้าปากแอล ผมก็ไม่เป็นอันต้องกินอะไรกันเลยครับ นึกแล้วยังเคืองไอ้เพียวไม่ให้ มาหลอกล่อให้น้องหอมแก้มมัน
พอผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนอนเรียบร้อย คนเก่งเขาก็ยังนอนหลับอยู่ท่าเดิมยังไงยังงั้น เลยถือโอกาสโน้มหน้าลงไป ก่อนจะแตะริมฝีปากลงบนกลีบปากบางเบาๆ
“หึหึ...ฆ่าเชื้อไอ้เพียวเรียบร้อย” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปปิดไฟ
ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่เห็นไฟตรงสนามหญ้ายังเปิดอยู่เลย สงสัยพวกมันคงยังไม่เลิกกัน ปล่อยพวกมันกินกันไปเถอะ ผมเบียดตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงในผ้าห่มผืนเดียวกับน้อง แค่เอื้อมมือไปกอดนิดเดียว คนตัวเล็กก็พลิกเข้ามาหาอ้อมกอดผม แล้วซุกหน้าลงกับอกเหมือนทุกคืน
ผมแตะริมฝีปากลงกับหน้าผากมน ก่อนจะกระซิบข้างหู แม้จะรู้ว่าคนหลับคงไม่ได้ยิน
“พี่รักแอลคนเดียวนะ พรุ่งนี้รอฟังข่าวดีได้เลย ฝันดีนะครับ...”
ไม่มีคำตอบจากคนที่หลับไปแล้ว ซึ่งมันจะไปมีได้ยังไง ในเมื่อน้องหลับเรียบร้อย แต่รู้สึกเหมือนวงแขนเล็กจะโอบกอดรอบตัวผมแน่นขึ้นกว่าเดิม ผมคลี่ยิ้มออกมา กระชับอ้อมกอดแน่น...
เป็นอีกคืนที่ผมจะนอนหลับฝันดีและมีความสุข
.
.
WAY’s POV“เวย์...มึงจะนอนที่นี่หรือจะกลับบ้าน” ไอ้แทนถามผม
“คงนอนนี่หว่ะ ดึกแล้ว พวกมึงก็นอนนี่กันหมดเนี่ยแหล่ะ ห้องเหลือเฟือ เมาไม่ขับนะพวกมึง เดี๋ยวเจอด่านแล้วซวย” พอผมทักท้วง คนที่เหลือก็เลยพยักหน้าเออออเห็นด้วยกันทันที
ตอนนี้ก็เหลือแค่ผม ไอ้จีนที่นอนหนุนตักผมอยู่ ไอ้แทน ไอ้เพียว พี่เชน แล้วก็พี่จอม ส่วนไอ้ภาม มันรับโทรศัพท์แล้วเดินหายเข้าบ้านไปซักพักแล้ว สงสัยคงหนีไปคุยกับสาวเรียบร้อย
“แอลเป็นแบบมะกี้บ่อยเหรอวะ” พี่จอมมันถามหน้างงๆ
“ทุกทีที่มันกินเบียร์น่ะแหล่ะ เหล้านี่จัดให้แม่งได้ทั้งกลม แต่เจอเบียร์แก้วเดียวก็จอดแล้ว” ไอ้แทนเป็นคนตอบ
ผมก็ไม่พูดอะไรยิ้มลูกเดียว เหลือบตามองไอ้เพียว ไอ้คุณชายมาดนิ่งนั่นก็ยังนั่งตีหน้านิ่งเหมือนเดิม มันปรายตามองผมเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจรดริมฝีปาก
“ไอ้เภามันจะทำอะไรแอลหรือเปล่าวะ” พี่เชนมันเป็นชู้ทางใจกับไอ้แอลหรือไงวะ
“ไม่ทำหรอก น้องมันเมาหลับไปแล้วขนาดนั้น”
ผมกำลังจะส่งเหล้าเข้าปาก เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เลยหันมาหาไอ้เพียวกับไอ้แทน
“มึงสองคนไม่เคยบอกเรื่องพี่กานต์กับกูเลยนะ”
ไอ้แทนยักไหล่เล็กน้อย ไอ้เพียวก็นั่งมาดคุณชายเหมือนเดิม
“ก็ตอนนั้นกูจัดการเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ไม่นึกว่าจะโป๊ะเช๊ะมาเจอกันอีกรอบ ดีนะที่แอลมันมีพี่เภาแล้ว และพี่กานต์ก็ยังยอมถอยให้”
“พี่กานต์แม่งปลูกแห้วไปรอบนึงแล้วยังไม่เข็ด”
ผมเหยียดริมฝีปากยิ้ม เพิ่งมารู้จากปากมันสองคน ว่าพี่กานต์ชอบไอ้แอลตั้งแต่สมัยอยู่โรงเรียนแล้ว ไอ้เพียวมันสังเกตเห็น เพราะมันเป็นกรรมการนักเรียน ช่วงที่พี่กานต์เป็นประธาน พี่กานต์ชอบมาตะล่อมถามเรื่องไอ้น้องแอลจากมัน เลยเจอมันจัดการสกัดดาวรุ่ง ตัดไฟแต่ต้นลมไปเรียบร้อย
“ทีมึงยังส่งแอลไปหาพี่มึง โดยที่ยังไม่ผ่านด่านพวกกูเลยนี่หว่า” พอเห็นว่าไอ้พี่เชนเดินไปเข้าห้องน้ำ ส่วนพี่จอมเดินไปคุยโทรศัพท์ ไอ้แทนมันก็ขุดเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ครับ
“หึหึ ก็กูสกรีนเรียบร้อยแล้วไง” ผมตอบหน้าตาย
“แล้วตกลงเรื่องน้องหวานมึงจะเอายังไง” ไอ้เพียวถามผมหน้าเคร่ง
พวกมันทุกคนรู้เรื่องยัยน้องหวาน ดาวสถาปัตย์ ที่สวยแต่รูป จูบแล้วเหม็นขี้ฟันเรียบร้อย แต่แอลยังไม่รู้ว่าพวกมันรู้แล้ว ผมดูก็รู้ว่าแอลมันอยากจัดการอะไรเองมากกว่าที่จะให้พวกผมเข้าไปยุ่ง เพราะคราวนี้เป็นเรื่องของมันกับพี่เภา ผมเองก็ไม่อยากจะยุ่งเท่าไหร่...ถ้าหวานไม่ล้ำเส้น
แอลมันคงไม่รู้ ว่ากี่ครั้งที่พวกผมจัดการกับพวกที่เข้ามายุ่งกับมันจนกระเจิง แต่ส่วนมากนั่นก็เป็นพวกผู้ชายที่คิดจะลองดี เพียงแต่คราวนี้คู่กรณีเป็นผู้หญิง
“กูจะรอดูพรุ่งนี้ก่อน”
ระหว่างพวกเราสี่คนมันอาจจะเลยจุดของเพื่อนสนิทกันมาเรียบร้อย เราเป็นกันยิ่งกว่าเพื่อน ถ้าใครซักคนมีปัญหา เราก็ย่อมไม่ลังเลที่จะยื่นมือเข้าช่วย แต่ส่วนมาก พวกผมทุกคนก็จะห่วงแต่แอล ถึงมันจะมีพี่เภาคอยดูแลแล้ว แต่พวกผมก็ยังจะยืนที่เดิม ถ้าวันไหนมันมีปัญหา ถ้าวันไหนมันล้า มันเหนื่อย แค่มันหันกลับมา ก็จะเจอพวกผมยืนอยู่ตรงนี้ มีไหล่ให้มันซบ มีอกให้มันซุก มีตักให้มันหนุน และมีอ้อมกอดอบอุ่นให้ตัวเล็กของพวกเราเสมอ
“ยังไงถ้ามีอะไรไม่ดีก็บอกกูละกัน”
ผมพยักหน้า ซักพักพอพี่เชนกับพี่จอมกลับมา เราก็เปลี่ยนเรื่องคุยกัน กลับมาคุยกันเรื่องเฮฮาบ้าบอคอแตกตามประสาผู้ชาย ผมก็นั่งคุยนั่งฟังไปเรื่อยๆ มีบ้างที่หยอดมุกใส่ให้ฮากันรอบวง มือก็คอยลูบผมคนที่ยึดตักผมต่างหมอนเรียบร้อย
“ไอ้เวย์ เดี๋ยวนี้มึงก็ถอดเขี้ยวเล็บตามพี่มึงเลยนะ” พี่เชนมันแซวผม
“กูเห็นตอนแรกๆ แม่งกัดกับน้องจะเป็นจะตาย ดูตอนนี้สิ มานอนตักกันให้พวกกูหมั่นไส้” ไอ้แทนผสมโรงด้วย
“กูก็แค่ช่วยลดโลกร้อนหว่ะ”
“???”
“ก็ช่วยปลูกป่า......เดียวกันไง”ไอ้พี่เชนทำท่าจะเขวี้ยงก้อนน้ำแข็งใส่ผม ผมเลยรีบรีบชี้ให้ดูไอ้จีนที่นอนหลับอยู่ พี่เชนมันเลยลดมือลงอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ยังขมุบขมิบปากด่าผมอยู่
“ของผมแค่เริ่มปลูก ยังเป็นแค่ต้นกล้าป่าเดียวกันอยู่ ส่วนของพี่เภา...ออกดอกออกผลขยายกิ่งก้านสาขาเรียบร้อย”
.
.
กว่าจะเลิกกินกันก็ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ผมสะกิดบอกคนที่นอนหนุนตักผม มันปรือตาขึ้นมามองเล็กน้อย ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่ง ท่าทางงัวเงียเต็มที่ จนผมต้องถามมันกลั้วหัวเราะ
“เอาขวดนมไหม นอนน้ำลายไหลย้อยเลยนะ”
มันรีบยกมือขึ้นเช็ดปากทันที พอรู้ว่าโดนหลอกก็ค้อนขวับก่อนจะผลักผมออก ผมหัวเราะหึๆ คว้ามือมันมาจับพามันเดินเข้าบ้านพี่เภา มันกวาดตามองอย่างงงๆ ก่อนจะถามด้วยความสงสัย
“ไม่กลับบ้านเหรอ”
“ให้กูขับ คงจะถึงบ้านหรอก เดี๋ยวได้พากันไปกินข้าวแดงแทน จะให้มึงขับก็กลัวขาจะเหยียบคันเร่งไม่ถึง”
“ดูถูกหว่ะ”
“เออ ก็ดูถูกไง ดูผิดตรงไหนวะ ขาแค่นี้จะเหยียบคันเร่ง” ผมแกล้งปรายตามองขามัน
มันทำตาวาว แต่ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงผม ท่าทางมันอยากกลับไปนอนต่อเต็มแก่ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จูงมันเดินมาที่ห้อง ที่แม่บ้านจัดไว้ให้เรียบร้อย ก่อนจะสั่งมัน
“อย่าเพิ่งหลับ อาบน้ำด้วยนะ”
“บอกตัวเองเหอะ มีแต่กลิ่นเหล้า โคตรจะเหม็นเลย” มันทำหน้ารังเกียจ ผมเลยดึงตัวมันเข้ามาซุกอกผม พ่นลมร้อนที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ใส่หูมัน มันดิ้นขลุกขลักทุบผมไม่หยุด พอหลุดออกมาได้ก็มองผมตาวาว
“อี๋...สกปรกหว่ะ นี่ต้องนอนกับขี้เมาเหรอวะเนี่ย”
“เออ! เตรียมใจไว้เถอะ เดี๋ยวไอ้ขี้เมานี่จะนอนกอดทั้งคืนไม่ปล่อยเลย หึหึ”
ไอ้เตี้ยมันโยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้าผมทันที ผมเลยคว้าหมับ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ โยนมาให้ก็ดี ขี้เกียจเดินไปหยิบพอดี แต่ก็ต้องชะงักเพราะคำถามของไอ้จีน
“ทำไมไม่มีใครบอกพี่เภาล่ะ ว่าพี่แอลไม่ได้กินเบียร์ซะหน่อย”ผมยืนหันหลังให้มันอยู่ ริมฝีปากเลยคลี่ยิ้มร้ายกาจออกมาโดยที่ไอ้จีนมองไม่เห็น ไอ้เตี้ยมันช่างสังเกตเหมือนกันแฮะ ก็หวังว่าจะมีแค่มันล่ะนะที่สังเกตเห็น ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบมัน
“อันนั้นคงต้องถามเจ้าตัวหว่ะ ว่ามันจะอยากแกล้งเมาทำไม”
- END STEP 40 -
๐ อ๊า...รีบเอามาลงแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า *ไหว้รอบวง*
๐ อยากให้น้องจีนกับเวย์มีบทบ้าง แต่...มันได้แค่นี้เองง่ะ >"< ช่วงนี้หลงน้องแอลงอมแงม
๐ ตอนนี้น้องแอลไม่รั่ว ไม่งอแงเท่าไหร่ (เหรอ?) เพราะอะไรคงรู้กันแล้วเนอะ หึหึ
๐ ขอบคุณทุกความคิิดเห็นค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ถามไ่ถ่ ทวง ฯลฯ...รักคนอ่านทุกคนค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1576358 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก