หัวข้อ: Unbelievable Love [END]

[TONG]

เช็ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เฉลยได้คว้างมากกกกก

อะไรอย่างไรต่อไปรอชมจ๊ะ

[aekporamai2]

ไม่จริงอ่ะ...

[Aoya]

ใช่เหรอ เฮียแพทอำป่าว ตอนเจอกันครั้งแรกยังนั่งกินข้าวกันอยู่เลย
ท่าทีคุณแม่ทั้งสองก็ปกติ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็รู้จักกันก่อนหน้านั้นแล้วสิ
เฮียแพทต้องการอะไรกันแน่

[JingJing]

ม่ายยยยยยยย คนเขียนกลับมาก๊อนนนนน
พี่เล่ย์กับอิเฮียแพทจะอะไรกันยังไงก็ช่างดิ แต่อย่ามาทำน้องพุเค้าเสียใจนะ

[janamanza]

โอ้ววววววววววววว โน ว่าจะไม่ดราม่านี่โคตรๆดราม่า  อะไรจะขนาดนั้นเนี้ยแค่คิดถึงตอนหน้าก็เจ็บแล้วเถอะ 

[pahpai]

เห้ยยยยยยยยยยย ความจริงคืออะไรนี่!!

[papa]

เอาล่ะสิ จะเป็นยังไงเนี่ย ไม่อยากเดาเลย

แต่ยังเชียร์ เล่ย์พุ อยู่นะ แอบไม่ชอบเฮียแพทอ่ะ 555

[RoseBullet]

ถึงน้องพุจะยังคงร่าเริงได้ทั้งที่ยังคิดมากเรื่องที่เฮียแพทพูด
แต่บรรยากาศมันก็ดูอึดอัด ไม่เหมือนเดิมนิดๆอย่างบอกไม่ถูกเนอะ
รีบๆเคลียร์กันให้เข้าใจกระจ่างแจ้งน้าทั้งสามคน

[nunnuns]

อย่าหลอกพุกันนะ ไม่งั้นโกรธ

[indy❣zaka]

กลัวอิพี่แพทจะตีมึนโกหกพุ(และคนอ่าน)จังเลยเนี่ย   
เล่ย์มันดูปกติ นิ่งๆ เฉยๆ มากกกกกกกก 

[ineverlove]

ถูดตัดฉับๆๆ อีกแล้ว 555 ฉากกินเหล้าเยอะจังเรื่องนี้  ตอนแรกๆ ไม่ค่อยมี

[A-J.seiya*]

จบตอนเท่านี้เหรออออ
ค้างไปนะะะ
ถามเลยพุ อย่าเก็บไว้ แม่งไม่สบายใจเลยว่ะ (แทนพุ)
อ่อยยยย อะไรยังไงล่ะ
สติลชอบเล่ย์ !!!

[gonna.be]

อู้ววววว อึกอัดเเทนน้องพุ 

[BeeRY]

พุคิดมากเหรอ อย่าเพิ่งง่วงดิ รีบถามก่อน เดี๋ยวคนที่คิดมากจะเป็นพี่เล่ย์แทน
ถ้าเฮียแพทไม่ใส่ไฟเกินจริง มันก็ไม่น่าจะมีอะไร เห็นเล่ย์เฉยๆ
แต่พุก็น่ารักเหมือนเดิม อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ

[caramel toffee]

ใช่ๆ รีบเคลียร์กันเถอะ
ที่จริงเล่ย์ก็น่าจะรู้นะว่าพี่แพทต้องบอกพุอยู่แล้ว ไงก็ต้องเคลียร์ล่ะ
น้องพุใจเย็นมากๆ ยังไงก็ฟังพี่เขาก่อนนะ

[takara]

เคลียร์กันดีดีนา คงไม่จริงช่ายป่ะเลย์คงไม่ทำพุเสียใจช่ายป่ะ

[dimth]

ถามไปเลยพุ...ไอ้พวกชอบสร้างควา่มร้าวฉานอย่าให้มันได้ใจ

[quiicheh.]

ความหวังอยู่ที่พี่เล่ย์นะคะะะะะะะะะ

[srikoon]

ต้องบอกเลย์ว่า มีอะไรจะเล่าไหม

เหนือชั้นกว่า

[didi]

รู้สึกไม่ค่อยชอบเฮียแพทนะ
พุถามเลย์มาเลย

[namtarn11]

เอาแล้ว เลือกข้างไม่ถูกเลยทีนี้ บ๊ะะ ดราม่าฉากใหญ่ใกล้จะมา ไงก็น่าจะเป็นเล่ย์นะที่เป็นพระเอก แต่เราเชียร์เฮียแพท (เราชอบคนปากแข็งอิอิ)

[yayee2]

พุทำไมไม่ถามให้เคลียร์ไปเลยล่ะ ปล่อยให้ค้างคาไว้ในใจ เดี๋ยวก็ตกตะกอนอยู่ตลอดไปนะ
แล้วตะกอนในใจเนี่ย เมื่อมีอะไรไปกระทบมันก็จะขุ่นขึ้นมา พาให้หงุดหงิดพาลเป็นทุกข์ได้นะ
เล่ย์เขาก็เปิดโอกาสให้แล้วนี่

[andear]

ถามเลย ถามเลย ถามเลยจ๊ะ

[♠DekDoy♠]

เคลียร์ให้จบจะได้ไม่ค้างคา

[route rover]

แพทอย่ามาชี้ทางให้ พุ แบบนี้เสะ ไม่แฟร์เลยนะ

[Mickii]

เรื่องราวทำไมมันมาเป็นแบบนี้เนี้ยยย หวังว่าเลย์ที่เค้ามาทำดีกับพุ

ไม่ได้มีแผน ไม่ได้หวังอะไรใช้มั๊ย พี่แพทไม่น่ามาทำให้พุหนักใจ และกังวลเลย

อยากให้พี่ปลายโผล่มาอีกจัง แบบว่าชอบแบบพี่ปลายอ่ะ

[JingJing]

พี่เล่ย์ก็ดูจริงใจนี่นา หรืออิเฮียแพทจะใส่ไฟ
  อ๊ากกกก อยากรู้ๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะ

[TONG]

เคลียร์ไม่เคลียร์อะไรอยางไร ลุ้นมากกกกกกกกกกกกกก

[little_nok]

ครั้งแรกที่เจอกัน เล่ย์ไม่ได้ตั้งใจหรอก ก็เจอกันในห้องน้ำในขณะที่เล่ย์กำลัง อะจึ๋ยๆ อยู่
แต่ต่อมา เมื่อเลย์เห็นว่าพุมากับแพท นั่นก็ไม่แน่แล้วล่ะ
แต่เชื่ออย่างหนึ่งว่า เลย์ไม่ได้หลอกพุ ไม่ได้ไม่จริงใจ แต่อาจจะมีเจตนาอะไรแฝงมาด้วย
เอาน่า เล่ย์ต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างสิ
หรือว่า รู้ว่าแพทก็คิดอะไรกับพุ  แต่เล่ย์รู้สึกถูกชะตากับพุ ก็เลยตัดหน้าพี่ชายซะงั้น

[rainbow67]

UNBELIEVABLE LOVE

Chapter Eleven (Part 1)

 

 

“แม่มันเป็นเมียน้อยพ่อกู” เฮียแพทบอกแล้วมองมานิ่งๆ

“อืม....” ไม่เข้าใจ พี่เล่ย์เป็นลูกคนละแม่กับเฮียแพทแล้ว…ยังไง “ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เรื่องนี้เกี่ยวกับผมยังไง”

เฮียแพทถอนหายใจดังเฮือก “ก็มึงเป็นคนที่กู... มึงเป็นเหมือนน้องกู...”

ผมนั่งทำตาปริบๆ ชักจะงงกับประเด็นของเฮียแก...

“มันเข้าหามึงเพราะมึงรู้จักกับกู”

“........”

“ความบังเอิญ มันเกิดขึ้นได้ไม่บ่อยหรอกนะ ถ้าไม่ตั้งใจ”

“........”

“ทำไมอยู่ดีๆ มันถึงมาตีสนิทกับมึง มันมีแผนอะไรหรือเปล่า”

“........”

“และถ้ามันบริสุทธิ์ใจจริง ทำไมมันถึงทำเป็นไม่รู้จักกู”

“........”

“มึงเอาไปคิดดูละกัน คนจริงใจ เขาคงไม่ปิดบังตัวเอง”

ไม่รู้จะตอบว่ายังไง ผมได้แต่นั่งเงียบ ก่อนจะขอตัวลุกออกมาเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์คุ้นหูดังขึ้น...แล้วเดินตรงไปหาคนที่เป็นหัวข้อการสนทนา

“เยอะไปป๊ะเนี่ย กินกี่วันจะหมด” ผมถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นจำนวนเหล้า เบียร์ โซดา และน้ำอัดลมที่สมาชิกในรถขนออกมาจากกระโปรงหลัง

“มันไม่เน่าไม่เสีย วันนี้กินไม่หมด พรุ่งนี้ก็กินต่อได้” ไอ้เดียวว่า

“เดี๋ยวก็ตับแข็ง”

“แหม่ เหมือนไม่ได้กินด้วยกันเลยเนาะ”

เถียงกับไอ้เดียวพอหอมปากหอมคอ ผมก็เดินตรงไปหาคนที่ยังยืนอยู่หลังรถ “มีไรให้พุช่วยถือป๊ะ”

พี่เล่ย์ไม่ตอบ แต่ก้มลงไปหยิบถุงขนมขึ้นมา แล้วพูดล้อๆ “หนักไปป๊ะ”

“เออ ท่าทางจะหนักไปจริงๆ ด้วย พุคงถือไม่ไหว พี่เล่ย์ถือไปเองละกัน” ผมว่าแล้วก็หลังหันเตรียมเดินหนี แต่คอเสื้อด้านหลังกลับถูกดึงรั้งไว้“เฮ้ย!”

คนดึงหัวเราะหึๆ “อย่าอู้ ถ้ายังอยากกินเมอแรงอยู่ ก็มาถือไป”

“มีเมอแรงด้วยเหรอ” ผมร้องอย่างดีใจ เปิดถุงหากระป๋องเมอแรง ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยืนอมยิ้มอยู่ด้วยสายตากล่าวหา “ไม่เห็นมี”

“ไปดูที่หน้ารถ”

เดินไปเปิดประตูรถ ก็เห็นขนมเมอแรงสามกระป๋องใหญ่ๆ วางอยู่ตรงเบาะผู้โดยสารด้านหน้า “ซื้อมาจากไหนอะ”

“ท๊อปแลนด์”

“ห่ะ เหยียบเท่าไหร่เนี่ย กลับมาไวขนาดนี้” ถึงจะเป็นห้างที่ใกล้ที่สุดก็เถอะ

“ร้อยกว่า”

“กว่าเท่าไหร่ กว่าสองร้อยหรือเปล่า” ผมประชด พี่เล่ย์ก็หัวเราะหึๆ ไม่ยอมตอบ แสดงว่าเป็นไปได้ที่การคาดเดาของผมจะถูกต้อง

 

และหลังจากที่ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว พวกเราก็เริ่มตั้งวง… กินกันไปซักพักไอ้ซอลก็ส่งเสียงโหยหวนขึ้น ไม่ อ๊าย อย่านะ อย่า!!”

“ผลั๊วะ!” เสียงไอ้ซอลโดนโบกครับส่วนไอ้คนที่โบกก็บอกด้วยความหมั่นไส้ “อ๊ะ มึงมีไรจะแสดงอีกมั้ย”

ไอ้ซอลยกมือคลำหัว ปากก็พึมพำ “เชี่ย กูเจ็บนะเว้ย ตบมาได้”

“แล้วมึงจะเสือกดราม่าทำไม เอาแก้วมา” คือ... เหล้าในแก้วของไอ้ซอลมันหมดอะครับ ไอ้เดียวมันเลยจะชงให้ไหม่

คราวนี้ ไอ้ซอลยอมยื่นแก้วให้ไอ้เดียวแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่วายบ่นพึมพำ “ถ้าสมองกูไหลนะมึง”

“จะไหลได้ไง กระโหลกหนาซะขนาดนั้น” ไอ้เดียวว่า ส่วนคนอื่นๆ ก็หัวเราะขำ โดยเฉพาะพี่จ๋ากับพี่อาย...

สองคนนี้เส้นตื้นมาก อะไรนิดอะไรหน่อยก็ขำ... บอก ไม่เคยกินเหล้ากับใครสนุกเท่านี้มาก่อน เพราะคนที่เคยไปกินด้วย ส่วนมาก พอมีผู้หญิงอยู่ด้วยก็มักจะห่วงภาพพจน์ ไม่ค่อยปล่อยมุกกันสักเท่าไหร่

แต่มุกที่นี่... ปล่อยกันทิ้งๆ ขว้างๆ ขำไม่ขำไม่สนใจ กากไม่กากกูก็จะปล่อย ใครจะทำไม

แถมบางทียังมีละครเวทีเหมือนเมื่อตะกี้ให้ดูอีกด้วย.... แล้วจะไม่ให้หัวเราะยังไงไหว

ถึงแม้ปากจะยิ้มขำกับการปล่อยมุกของเพื่อนๆ ตรงหน้า... แต่ในหัวผมกลับเต็มไปด้วยประโยคคำพูดที่เฮียแพทบอกออกมาเมื่อตอนเย็น

'ไม่ใช่ความบังเอิญ'

'ไม่บริสุทธิ์ใจ'

'มีแผนการ'

'ปิดบัง'

เหลือบมองคนสองคนที่กำลังยืนคุยกันอย่างออกรสออกชาดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้.. คนไม่ชอบพูดกับคนไม่ค่อยพูดมาเจอกัน แล้วทำไมถึงพูดไม่หยุดวะ

เหมือนมีซิกเซนต์ เพียงแค่เหลือบมอง คนทั้งคู่ก็หันมาสบตากับผมโดยไม่ได้นัดหมาย...

ไอ้พันมองมางงๆ คงสงสัยผมยิ้มอะไร

พี่เล่ย์มองมา อาจจะงง แต่ก็ยิ้มตอบ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม

อดไม่ได้ ผมฉีกยิ้มกว้างขึ้น แล้วส่ายหน้า พูดไม่ออกเสียง “ไม่มีไร”

ทั้งคู่ยักไหล่ แล้วหันกลับไปคุยกันต่อ... ผมหันกลับมาสนใจเพื่อนๆ ที่โต๊ะ ซึ่งเพิ่งจะสังเกตุว่าเสียงพูดคุยเงียบหายไปแล้ว และทุกคนต่างก็มองตรงมาที่ผมเป็นตาเดียว

“ไร” ผมแกล้งทำเสียงดุแก้เขิน

“ไร ยังไม่มีใครว่าอะไรเลย ร้อนตัวนะมึง” ไอ้เดียวบอก ก่อนจะแกล้งทำเป็นส่ายหน้าแล้วพูดไม่ออกเสียงล้อเลียนผม

ผมหยิบถั่วลิสงคั่วที่อยู่ในจานปาใส่มันด้วยความหมั่นไส้ เผอิญหันไปสบตากับเฮียแพทพอดี เลยคลี่ยิ้มให้น้อยๆ

เฮียแพทไม่ได้ยิ้มตอบ แต่พยักหน้ารับรู้ แล้วยกเหล้ากระดกเข้าปากจนหมดแก้ว...

“ยืนอยู่ด้วยกันแบบนี้ เหมือนพี่น้องเลยเนอะ หุ่นไล่เลี่ยกันเลย” พี่จ๋าพยักพเยิดไปยังพี่เล่ย์และไอ้พันที่ยืนคุยกันอยู่ข้างๆ เตาย่างคอหมู ซึ่งหลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วย...

ดูดีๆ สองคนนี้เขาก็เหมือนพี่น้องกันจริงๆ แหละ หัวเกรียนพอกัน ความสูงก็พอกัน พี่เล่ย์เหมือนจะสูงเท่าพ่อผม ขาดเกินไม่น่าจะถึงเซนต์ ส่วนไอ้พันก็ไล่ตามมาติดๆ ปีที่แล้วมันวัดได้ร้อยแปดสิบ ตอนนี้ก็น่าจะเกินแล้ว

“มึงถูกเก็บมาจากกองขยะใช่มั้ยไอ้พุ” ไอ้ซอลทำหน้าซีเรียส

ผมก็พยักหน้า เล่นตามมัน “อือ เห็นแม่บอก ตอนนั้นมดกำลังเจาะเลย”

“อ๋อ มึงนี่เอง ที่เป็นข่าวหน้าหนึ่งของทุกสำนัก เป็นดาราก็ไม่บอก” มันพูดแล้วก็หัวเราะขำมุกตัวเอง ผมและคนอื่นๆ ก็พลอยขำไปด้วย

หัวเราะขำกันอยู่ดีๆ ไอ้เอ้ก็โพล่งขึ้นมา “กูว่า เฮียแพทกับไอ้เล่ย์หน้าคล้ายๆ กันว่ะ ถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกัน กูก็เชื่อ”

ทุกคนหันมาสนใจเฮียแพทก่อนจะหันไปมองพี่เล่ย์“เออว่ะ เหมือนจริงๆ ด้วย”

“แต่ไอ้เล่ย์หล่อกว่า” ไอ้ซอลกระซิบกระซาบเชียร์เพื่อนเต็มที่ แต่เสียงมึงดังมาก ขอบอก

“สงสัยไอ้เล่ย์เป็นน้องชายที่หายสาบสูญไปตั้งแต่เด็กของเฮียแพท” ไอ้เดียวพูดขำๆ แต่เฮียแพททำหน้าเครียดพร้อมกับลุกขึ้นยืน พูดพึมพำเบาๆ แต่พอจะจับใจความได้ว่า “ไปห้องน้ำ”

ไอ้เดียวมองตามเฮียแพทไปงงๆ “กูพูดไรผิดเปล่าวะ ดูเฮียแกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่”

“หรือเขาปวดหนัก หน้าเครียดๆ” ไอ้ซอลออกความเห็น... อยากจะบอก เพราะมึงนั่นแหละ กระซิบซะดังเลย

พี่พิทหัวเราะขำคำสันนิษฐานของไอ้ซอล“ไม่มีไรหรอก อย่าซีเรียส”

 

หลังจากเฮียแพทเดินหายขึ้นเรือนไปได้ไม่นาน พี่เล่ย์ก็เดินมานั่งที่โต๊ะ แล้วใช้หลังมือแตะตามคอและหน้าผากของผม “ไม่สบาย?”

หน้าร้อนวูบกับการกระทำประเจิดประเจ้อของอีกฝ่าย เพราะที่นั่งกันอยู่ ไม่ได้มีเพียงพวกเราเท่านั้น... ผมลอบมองปฏิกิริยาของพี่ๆ ที่มาใหม่ แต่ไม่มีใครสนใจเราสองคนเพราะกำลังขำมุกของไอ้เดียวอยู่

ผ่อนลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมา ผมสั่นศีรษะปฏิเสธคนที่ยังรอคำตอบอยู่“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นไร”

พี่เล่ย์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง“แล้วทำไมนั่งเฉย ไม่เห็นกินอะไรเลย”

“ถามแบบนี้หมายความว่าไง เห็นพุตะกละขนาดนั้นเลย” อันนี้ผมอยากรู้จริงๆ นะเนี่ย ไม่ได้พูดเอาขำ

พี่เล่ย์หัวเราะหึๆ แล้วบอก “ก็เห็น นิ่งเป็นหลับ.....”

“ขยับเป็นแดก” ไอ้เอ้ครับ ขนาดกำลังหัวเราะอยู่ก็ยังอุตส่าห์หันมาต่อให้ ไม่ไว้หน้ากันเล้ยยย ไอ้เพื่อนเวร

แล้วไอ้ซอลก็เสริม“กินยังกับยัดหมอน นอนยังกับเมาเห็ด เย็-” พูดไม่ทันจบ ไอ้เดียวก็รีบตะปบปากมันไว้ “ชัทอัพเพื่อน”

เชื่อเถอะ ต่อกันในใจจนจบแล้วล่ะ ไม่ต้องรอไอ้ซอลหรอก

พี่พิทหัวเราะกึกกึก เลยโดนพี่จ๋าถวายผางเข้าให้ “ทะลึ่ง”

“คิดเหมือนกันอะดิ ไม่คิดจะรู้ได้ไงว่าทะลึ่ง” พี่พิทเถียง แล้วยักคิ้วให้พี่จ๋ากวนๆ

นั่งเล่นนั่งแซวกันสักครู่ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าสองมือย่างยังไม่ค่อยได้กินอะไรสักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ย่างให้คนอื่น เลยดันขาคนที่นั่งข้างๆ ออก แล้วก็ลุกยืน “หลีกแป๊บ เดี๋ยวไปหาไรมาให้กิน”

“อิ่มแล้ว ไม่ต้องหรอก”

“กินไรอิ่ม”

“ก็กินคอหมูย่างนี่แหละ ซอลมันตักไปให้”

ผมมองหน้าไอ้ซอลประมาณว่า 'มึงหวังผลไรป๊ะเนี่ย' มันก็ยักคิ้วตอบ แล้วบอก “รอให้มึงตักให้ ไอ้เล่ย์กับพันคงหิวตายกันพอดี มึงไม่นึกได้พรุ่งนี้เลยล่ะ”

“แล้วจะรู้มั้ยอะ ว่าอยากกิน” ผมงึมงำเถียง

พี่เล่ย์หัวเราะหึๆ “รอยเมื่อตอนบ่ายหายแล้ว?”

“รอยไร”

“รอยถลอกเพราะแถไปข้างๆ คูๆ อะ จะเอาใหม่อีกแล้วเหรอ”

คราวนี้เสียงหัวเราะดังลั่นโต๊ะ เพราะเมื่อตอนบ่ายคนที่อยู่ในเหตุการณ์แถของผมก็หลายคนอยู่เหมือน

ผมเหล่ตามองคนเปิดประเด็นอย่างคาดโทษ เดี๋ยวเหอะ อยู่สองคนก่อน!

 

ห้าทุ่มกว่าๆ พ่อกับแม่ผมก็โทรมาบอกว่าจะค้างบ้านงาน กลับพรุ่งนี้ตอนเย็นทีเดียว....

 

ผ่านไปจนเวลาเลยเที่ยงคืน คณะใหม่ที่เพิ่งมาวันนี้ก็ทนอยู่ต่อไม่ไหวขอตัวไปนอนก่อน...

 

นั่งกินกันไปอีกซักพัก ไอ้พันก็ต้องไปส่งไอ้ข้าว ตอนแรกจะเอามอเตอร์ไซค์ไป แต่ตอนหลังต้องเปลี่ยนใจมายืมรถพี่เล่ย์อีกครั้ง เพราะมีสัมภเวสีสามตัวขอตามไปด้วย บอกอยากเห็นบ้านไอ้ข้าว

…มืดๆ แบบนี้นะ เป็นข้ออ้างที่สิ้นคิดมากๆ

“มีเรื่องคาใจอะไรก็เคลียร์กันซะนะ” ไอ้ซอลกระซิบบอก ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่สตาร์ทเครื่องรอแล้ว

ขณะที่รถกำลังตีโค้งออกจากบริเวณบ้านไป ไอ้ข้าวก็กดกระจกลงมาแล้วยกมือไหว้ผมกับพี่เล่ย์“พี่พุ พี่เล่ย์หวัดดีครับ”

นิสัยดีจริงๆ ผิดกับน้องของใครบางคนเลย

“ง่วงมั้ย” พี่เล่ย์ถามเมื่อไฟท้ายรถลับหายไปจากสายตาแล้ว

พอผมส่ายหน้าก็เดินไปใต้ถุนบ้าน หยิบเสื่อกับไฟฉายออกมา แล้วกดปิดไฟหน้าบ้านจนบริเวณโดยรอบมืดสนิท มองแทบไม่เห็นทาง...

“ไปไหนอะ” ผมถามเมื่ออีกฝ่ายจูงเดินไปหลังบ้าน

“ดูดาว”

เดินมาถึงกองฟางที่อยู่ห่างออกจากบ้านไปไม่เท่าไหร่ พี่เล่ย์ก็กางเสื่อที่ถือมาด้วยปูลงไปบนกองฟางแล้วเอนนอนลงไปหนุนแขนตัวเอง ก่อนจะตบที่ว่างข้างๆ ตัว

พอเอนนอนตามลงไป คนที่นอนอยู่ก่อนก็ยื่นแขนออกมาแล้วรั้งผมเข้าไปกอด

ไม่ได้ขัดขืนเพราะมืดขนาดนี้คงไม่มีใครเห็น

เรานอนดูดาวกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปสักครู่ จนผมเคลิ้มเกือบจะหลับ อีกฝ่ายก็เอ่ยถามออกมา “มีอะไรจะถามพี่หรือเปล่า”

“ฮึ?” ง่วงไง ก็เลยประมวลผลช้าไปหน่อย

“อยากถามอะไรพี่หรือเปล่า”

 

+++++unbelievablelove+++++

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วเจอกันตอนต่อไป ^^