หัวข้อ: Unbelievable Love [END]

[roseen]

 

[sukie_moo]

รอตอนเต็ม

แต่พี่เล่ย์น่ารักจังเนาะพุ

[BAKA]

พี่เลย์น่ารักอ่ะ

หลงแล้วเนี่ย...เนอะพุเนอะ

[little_nok]

ไม่น่ะ ไม่สามพี
เพราะพี่เล่ย์โดดเด้งแมนโคตรๆ
แต่พี่แพท เด็กอ่ะ

[indy❣zaka]

พี่เล่ย์นี่แมนได้ใจจริงๆ 
ส่วนคุณน้องเกียร์  ท่าทางจะกวน มึน เกรียน ได้โล่เลย 

[Gaem]

ถ้าจะ open house กันขนาดชวนพี่วินมาด้วยขนาดนี้   

[JingJing]

รอๆๆ 

[panari]

พี่เล่ย์ เพอร์เฟ็คแมนตัวจริง ง ง >..<

[nolirin]

พี่เลย์น่ารัก

[qq_oo]

รอๆๆๆๆๆจ้า

[qq_oo]

รอๆๆๆๆๆจ้า

[RoseBullet]

จะตักบาตรกันสามคนเลยเหรอ
น้องพุคิดแผนปรองดองให้หนุ่มๆสองคนนั่นหรือเปล่านะ
รอติดตามตอนเต็มๆนะคะ

[theWinDy]

ขอเป็นแฟนติดตามเรื่องนี้ด้วยคนคะ
พุน่ารัก เล่ห์เท่มากๆ 

[malula]

เรื่องนี้น่ารักจัง
พุเค้าชอบตัวนะ แต่เค้าชอบพี่เล่ย์มากกว่า ก๊าก...

[pim_onelove]

อ่านแล้วเข้าใจและเห็นใจแพทมากขึ้นเยอะ

อยู่ดีๆ มีมารหัวขนที่ไหนก็ไม่รู้โผล่มากลางครอบครัวเป็นใครๆ ก็ต้องเกลียดทั้งนั้น
ที่เชียร์เลย์ แล้วด่าแพท ก็เพราะเชียร์พระเอกทั้งนั้น ลองให้เกิดกับครอบครัวตัวเองดูเถอะ ขี้คร้านจะด่าอีกฝ่ายหนักกว่านี้ 

แล้วที่เลย์พูดเหมือนเป็นเพราะเอก ก็เพราะเตรียมตัวล่วงหน้า+ทำใจมาแล้วตั้งหลายปี
ในขณะที่แพทไม่ได้รู้อะไรล่วงหน้ามาก่อนเลย ครอบครัวอบอุ่นพังทลายต่อหน้าเพราะ"ผู้ชายทรยศ" คนนั้น

และถ้าเลย์คิดจะปล่อยให้อดีตผ่านไปจริง ก็ไม่สมควรไปที่บริษัทตั้งแต่วันนั้น เพราะเรื่องไม่มีวันจบ
ทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นในความคิดของพ่อ หรือรอยร้าวในครอบครัวนั้น

ความสุขอยู่รอบตัวเลย์ หลังจากปล่อยระเบิดทำลายครอบครัวคนอื่น .... เยี่ยมมากเลย์   
.
.
.
อินกะนิยายไปหน่อยขออภัย 555555

[A-J.seiya*]

หายไปนานอ่ะ
คิดถึงพี่เล่ย์แล้ว
><

[gonna.be]

เค้ารออยู่นะ 

[jubujubu]

รอ 

[suck_love]

เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
ถ้ามองในมุมของแพทเราก็เข้าใจความรู้สึกนะ ใครๆก็รับไม่ได้ถ้าเกิดว่าอยู่เกิดมีพี่น้องโผล่มา
เพื่อบอกว่าตอนนี้พ่อของเราไม่ใช่ของเราคนเดียว เป็นใครก็ทำใจไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจยอมรับได้ง่ายๆ
ส่วนในมุมของเล่ย์ ถ้าเราเป็นเล่ย์เราก็อยากรู้แหละว่าพ่อคือใคร แต่ว่าพ่อที่ได้ชื่อแค่ว่าคนให้กำเนิดไม่ได้เลี้ยงดู มันก็ไม่มีความผูกพันกันหรอก มีแค่ความรู้สึกว่า เออนะคนนี้แหละที่ชื่อว่าพ่อ แต่ที่เลย์ตัดสินใจไปหาบอกความจรืงกับพ่อ เราก็มองว่ามันไม่ได้ผิดนะ อย่างน้อยไม่ได้เลี้ยงดูเราก็รับรู้ว่า มีลูกอยู่อีกคนก็ยังดี อะไรประมาณนี้อ่ะ

พิมพ์เองงงเอง 55 ใครจะรู้จริงเท่าคนเขียนอ่ะเนอะ
เรื่องนี้เราว่าใครก็ไม่ผิดนะ พี่แพทก็ไม่ผิดที่โกรธ เลย์ก็ไม่ผิดที่บอก มันอยู่กับความคิดและความเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เลย์บอก

ปล รอตอนต่อไปค่ะ

[rainbow67]

เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
ถ้ามองในมุมของแพทเราก็เข้าใจความรู้สึกนะ ใครๆก็รับไม่ได้ถ้าเกิดว่าอยู่เกิดมีพี่น้องโผล่มา
เพื่อบอกว่าตอนนี้พ่อของเราไม่ใช่ของเราคนเดียว เป็นใครก็ทำใจไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจยอมรับได้ง่ายๆ
ส่วนในมุมของเล่ย์ ถ้าเราเป็นเล่ย์เราก็อยากรู้แหละว่าพ่อคือใคร แต่ว่าพ่อที่ได้ชื่อแค่ว่าคนให้กำเนิดไม่ได้เลี้ยงดู มันก็ไม่มีความผูกพันกันหรอก มีแค่ความรู้สึกว่า เออนะคนนี้แหละที่ชื่อว่าพ่อ แต่ที่เลย์ตัดสินใจไปหาบอกความจรืงกับพ่อ เราก็มองว่ามันไม่ได้ผิดนะ อย่างน้อยไม่ได้เลี้ยงดูเราก็รับรู้ว่า มีลูกอยู่อีกคนก็ยังดี อะไรประมาณนี้อ่ะ

พิมพ์เองงงเอง 55 ใครจะรู้จริงเท่าคนเขียนอ่ะเนอะ
เรื่องนี้เราว่าใครก็ไม่ผิดนะ พี่แพทก็ไม่ผิดที่โกรธ เลย์ก็ไม่ผิดที่บอก มันอยู่กับความคิดและความเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เลย์บอก

ปล รอตอนต่อไปค่ะ

เจอซะทีคนที่เข้าใจเรา 5555

[sukie_moo]

เจอคนเข้าใจแล้วก็มาต่อได้แล้วจ้า

คิดถึงพุกะพี่เล่ย์จะแย่

[~ณิมมานรฎี~]

ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดด  มาต่อไวๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา     
ชอบอ่ะ  ชอบพุ กะ คุณชายฮาเล่ย์

[NannY]

อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย ชอบมากกกกกกกกกกก ชอบเกียร์อ้ะ อยากให้มีบทเยอะๆ กว่านี้ท่าจะฮา กร๊ากกกก

[puppyluv]

คิดถึงเล่ย์สุดหล่อ
+เป็ด

[Whatever it is]

ง่า คนแต่งหายอีกแระเรื่องนี้ 555 ชอบเล่ย์อะ เท่ดี

[mellowshroom]

อ่านแล้วเราว่า เล่ย์โชคดีที่ได้อยู่กับครอบครัวที่ดี มีความคิด มีเหตุผล มีพี่น้องที่ดีอย่างเกียร์

แล้วก็มีแฟนที่น่ารักอย่างพุด้วย ..

เรื่องพ่อของเล่ย์ ถ้าเป็นเราก็คงทำแบบเดียวกัน แค่ให้รับรู้แล้วมีความสุขกับครอบครัวของเขาต่อไป

เพราะเราเองก็มีความสุขกับครอบครัวของเราเหมือนกัน ..
 
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วมาต่อเร็วๆนะ กอดอีกที 

[malula]

น้องพุ-พี่เล่ย์ มาได้แล้ว คิดถึง

[rainbow67]

UNBELIEVABLE LOVE

Chapter Twelve

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้

'คนหายไปไหนหมดหว่า' ผมคิดขณะที่เดินออกจากห้องจะไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่พอเดินไปถึงห้องน้ำกลับได้ยินเสียงเหมือนคนอาบน้ำจึงหันหลังกลับแล้วมานั่งรอที่ห้องโถง สักครู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินตรงมา แล้วเสียงคุ้นๆ ก็ทักขึ้น “นั่งทำไร”

ผมหันไปมอง เห็นเฮียแพทเดินใส่ผ้าเช็ดตัวมาผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวตามใบหน้าและลำตัว “อ้าว เฮีย เมื่อคืนเป็นไงมั่ง หลับสบายป๊ะ”

“สบาย”

ผมหัวเราะ พร้อมกับลุกขึ้นยืน “สบายจริงอะ แล้วทำไมลุกมาอาบน้ำแต่เช้า ร้อนล่ะสิ”

“กูชิน” เฮียแพทว่า แล้วเหล่ตามอง “ว่าแต่มึงเหอะ ตื่นมาทำไรแต่เช้า ปกติวันหยุดเห็นตื่นบ่ายทุกที”

“ก็อยู่นั่นไม่มีไรทำ” แถอีกแล้วผม

“แล้วอยู่นี่มึงจะทำอะไร” เฮียแพทถามเสียงดูถูก

“ตักบาตร เฮียไปตักด้วยกันป่ะ”

“ตักที่ไหน”

“หน้าบ้านนี่แหละ พระมาเจ็ดโมง”

“เออ เอาดิ ดีเหมือนกัน”

ผมพยักหน้า “งั้นเฮียไปใส่ชุดก่อนเลย เดี๋ยวเตรียมกับข้าวใส่บาตรก่อน”

“ใครเตรียม”

“จะใครซะอีก ก็ผมไง”

“พระจะฉันได้มั้ยเนี่ย” เฮียแพทแซว แล้วเดินหัวเราะหายเข้าไปในห้องนอนของไอ้พัน

“ดูถูกว่ะ” ผมบ่นงึมงำ แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ แต่ยังไม่อาบน้ำเพราะยังไงก็ต้องทำกับข้าว เดี๋ยวตัวเหม็น

อาบน้ำแปรงฟันเสร็จก็เดินตรงไปเคาะประตูห้องนอนตัวเอง กะจะไปปลุกพี่เล่ย์และคนอื่นๆ แต่พอเข้าไปกลับเห็นคนแค่คนเดียวกำลังยืนพับผ้าห่มหันหลังให้ประตู ท่อนล่างสวมยีนส์สีซีดที่ซีดมากจนเกือบจะเป็นสีขาว แล้วเปลือยท่อนบนเผยให้แผ่นหลังขาวเนียนสะอาดตา และคงจะสะอาดมากกว่านี้ถ้าหากไม่มีรอยสักที่ไหล่ด้านซ้าย ทำไมไม่เคยสังเกตวะ

“พี่เล่ย์สักด้วยเหรอ”

เจ้าของรอยสักหันมามอง แล้วยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง“ฮึ?”

“ก็ที่อยู่ตรงไหล่”

“อ๋อ” เหมือนเพิ่งจำได้ว่าตัวเองมีรอยสัก เอื้อมมือไปลูบแล้วบอก“ลูกเสือ...”

มองไกลๆ เหมือนกับเป็นรูปวงกลม แต่พอผมเดินเข้ามองใกล้ๆ เออว่ะ ลูกเสือจริงๆ ด้วย “มันทำไรกันอะ สู้กัน?”

“เล่น… มันเป็นพี่น้องกัน”

พอบอกว่าเป็นพี่น้องกัน ผมก็นึกได้เลย พี่เล่ย์เกิดปีขาล ส่วนน้องชายเกิดทีหลังสามเดือนก็น่าจะเป็นปีขาลเหมือนกัน “เสือสองตัวนี้เป็นพี่เล่ย์กับพี่เกียร์ใช่ป๊ะ”

พี่เล่ย์เลิกคิ้วขึ้น แล้วบอก “เก่ง”

แล้วทำไมผมต้องดีใจขนาดนี้ด้วยวะ แค่โดนชมว่าเก่งเอง“แล้วคิดไงถึงได้ไปสัก”

“ไม่ได้คิด ถ้าคิดก็คงไม่สัก”

“เมาอะดิ”

พี่เล่ย์อมยิ้ม ไม่ปฏิเสธ “ตอนขึ้นมอปลาย แม่ยอมให้พี่กับไอ้เกียร์ออกมาอยู่กันตามลำพังที่คอนโดเพราะจะได้เดินทางไปโรงเรียนได้สะดวก... วันแรกเลย Open House ไม่รู้ใครเป็นใคร มั่วไปหมด” พี่เล่ย์หยุดพูด ก่อนจะยักไหล่ “วินมอ'ไซค์ยังมี”

“จริงอะ” ผมทำหน้าไม่เชื่อ อีกฝ่ายก็พยักหน้ายืนยันว่าจริง ผมเลยแซว “น่าจะมีคนขับแท็กซี่ด้วยเนอะ จะได้ไปส่งคนเมาที่บ้าน”

“จะได้ไปอ้วกใส่รถเขาอะดิ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คุยกับพี่เล่ย์ทีไร เป็นงี้ทุกที ไหลออกนอกประเด็นตลอด “แล้วไงต่อ”

“ก็กินกันจนเมา แล้วไอ้เกียร์มันก็นึกพิเรนทร์อยากสัก… แล้วพอดีหนึ่งในแขกที่มามีคนหนึ่งเป็นช่างสัก อุปกรณ์พร้อม”

“ไม่แปลกใจเลย ขนาดวินมอ’ไซค์ยังมี นับประสาอะไรกับช่างสัก” ผมทำหน้าปลง

พี่เล่ย์ก็หัวเราะ แล้วก็เล่าต่อ “แล้วมันก็บังคับให้พี่สักด้วย…เป็นรูปเสือคนละตัว แต่พอเขาจะลงเข็ม มันก็เปลี่ยนใจ บอกเสือมันเป็นพี่น้องกันก็ควรจะได้อยู่ด้วยกัน เราเลยเป่ายิงฉุบกัน ใครแพ้ต้องเป็นคนสัก… แล้วใครแพ้ก็น่าจะรู้แล้วนะ”

ผมพยักหน้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ในที่สุดผมก็หาจุดอ่อนของอีกฝ่ายเจอ อิ อิ

“ยิ้มอะไร…”

“เปล๊า….”

พี่เล่ย์มองแบบไม่เชื่อ ก่อนจะยักไหล่แล้วก้มลงอุ้มที่นอนและผ้าห่มที่พับเรียบร้อยแล้วไปวางไปไว้บนเตียง ทำให้ผมนึกได้ว่าเข้ามาในห้องนี้ทำไม “แล้วคนอื่นๆ ไปไหนหมดอะ”

“ยังไม่มีใครกลับมาตั้งแต่เมื่อคืน” พออีกฝ่ายบอก ผมก็นึกได้ว่าที่นอนข้างๆ ก็ไม่มีรอยคนนอนนี่หว่า… ตายละวา ไม่มีใครอยู่ ยังงี้คงจะต้องโชว์ฝีมือเองจริงๆ ซะล่ะมั้ง ผมคิด ก่อนจะอ้อนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จแล้ว พี่เล่ย์แล้วออกไปช่วยพุเตรียมของใส่บาตรหน่อยนะ เดี๋ยวพุไปหุงข้าวก่อน” พูดเสร็จก็หันหลังกลับจะเดินออกจากห้อง แต่ถูกรั้งไว้ก่อน หันไปหาเพราะสงสัยว่าจะดึงแขนไว้ทำไม คนดึงก็ก้มลมมาจุ๊บที่ปากผม แล้วบอก “มอร์นิ่งคิส”

ผมรีบดันคางมันไว้ ก่อนที่จะลามไกลไปกว่านี้ “ไม่ต้องเลย เดี๋ยวก็หาว่าพุยั่วอีก”

“ก็ยั่วจริงๆ ดูใส่ชุดสิ เซ็กซี่เชียว” อีกฝ่ายว่า

ผมก้มลงมองสำรวจตัวเอง เซ็กซี่ตรงไหนวะ เสื้อยืดคอย้วยเพราะใส่มาหลายปีแล้ว กับกางเกงนอนขายาวที่ปลายรุ่ยเพราะใส่มานานแล้วเหมือนกัน “นี่ประชดใช่มั้ย”

“ประชดที่ไหน ก็พี่ชอบของแปลก” พี่เล่ย์ว่าขำๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อทีเชิ๊ตสีเทาที่อยู่ในตู้มาใส่ แล้วดันผมให้เดินออกจากห้อง “ป่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”

“ใครผิด”

“ครับๆ พี่ผิดเองก็ได้ครับ”

 

เดินออกมาจากห้องยังไม่ทันถึงครัว พี่จ๋ากับพี่อายก็เปิดประตูห้องออกมาพอดี

“อ้าว” ผมอุทานออกมา ก่อนจะเอ่ยทัก “เป็นไงบ้างครับ นอนหลับสบายดีหรือเปล่า”

“สบายดีจ๊ะ” พี่จ๋าเป็นคนตอบก่อนจะถาม “แล้วนี่จะไปไหนกัน”

ผมชี้ไปที่ครัว “ทำกับข้าวใส่บาตรครับ” ก่อนจะสังเกตเห็นหน้าพี่อายแดงๆ จึงถามด้วยความเป็นห่วง “พี่อายไม่สบายหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงๆ”

“ปะ เปล่าจ๊ะ แค่รู้สึกร้อนๆ น่ะ” พี่อายตอบ

ผมพยักหน้า ไม่เซ้าซี้ “ครับ แต่ถ้าไม่สบายก็บอกนะครับ เดี๋ยวหายาให้”

“ขอบใจจ๊ะ แต่พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” พี่อายยืนยัน ก่อนจะถาม “ให้พวกพี่ช่วยทำกับข้าวมั้ย”

ผมพยักหน้าโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถามเป็นครั้งที่สอง “เยี่ยมครับ”

พี่จ๋าหัวเราะขำ ก่อนจะเดินนำไปที่ครัว โดยมีพี่อายเดินตามไปติดๆ

“คนเยอะแล้ว เดี๋ยวพี่ไปรดน้ำผักดีกว่า” พี่เล่ย์บอก

ผมพยักหน้าเห็นด้วย “ครับอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์” แล้วรีบวิ่งหนีไปที่หน้าประตูครัว หันกลับไปมองก็เห็นอีกชี้หน้าเหมือนฝากไว้ก่อน… ผมอมยิ้มแล้วยักคิ้วอย่างเป็นต่อ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าครัว ก็เผอิญได้ยินบทสนทนาของสองสาวเข้า

“บุพเพสันนิวาส ขนาดไม่ได้อยู่กรุงเทพก็ยังได้เจอกัน กลับไปนี่รีบสานสัมพันธ์เลยนะ” เสียงพี่จ๋าครับ

“บ้า พูดยังกับเขารู้จักฉันงั้นแหละ” ส่วนนี่ก็เสียงพี่อาย

…กำลังพูดถึงใครอยู่หว่า

“ก็ได้รู้จักแล้วไง แกยังสวัสดีเขาอยู่เลยเมื่อวาน” พี่จ๋าว่า ก่อนจะต่อขำๆ “แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็ถึงกับหน้าแดงตัวแดง ถ้าได้เป็นแฟนแกจะทำไงวะ”

“พูดมาก” พี่อายว่าด้วยน้ำเสียงอายๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “เออ ว่าแต่เขามารู้จักกับพุได้ไงอะ เรียนที่เดียวกันเหรอ”

“ไม่ใช่หรอก พุมันเด็กต่างจังหวัด”

ได้จังหวะเหมาะ ผมใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปเพราะใจจริงก็ไม่ได้อยากแอบฟังอยู่แล้ว “พูดถึงผม มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ปะ เปล่าจ๊ะ” พี่อายปฏิเสธ แต่พี่จ๋าไม่สนใจ “อายเขาอยากรู้ว่าพุกับเล่ย์รู้จักกันได้ไง”

“อ๋อ…” คนที่พูดถึงคือพี่เล่ย์หรอกเหรอ… ผมคิดแต่ลืมเอะใจ ตอบเลี่ยงคัมภีร์ “ก็เจอกันบ่อยๆ อะครับ” บ่อยมากด้วยสำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“แล้วทำไมเขาถึงมาเที่ยวบ้านพุล่ะ” พี่จ๋ายังเป็นคนถามอยู่เหมือนเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพี่อายก็สนใจมาก ขนาดเลิกหั่นผักหันมาฟังเลย“สนิทกันเหรอ”

“ก็…สนิทครับ” เป็นแฟนกันก็ต้องสนิทสิเนอะ

“งั้นก็ต้องรู้เรื่องส่วนตัวของเขาสิ ขอถามหน่อยได้มั้ย”

“ก็…ได้มั้งครับ” ผมพยักหน้าแบบไม่มั่นใจ เพราะถ้าส่วนตัวมากๆ ก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน

“เล่ย์มีแฟนยัง”

“มะ มีแล้ว มั้ง” ผมตอบเขินๆ ลืมไปว่าไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นแฟนกับพี่เล่ย์นอกจากเพื่อนๆ

“ทำไมต้องมั้ง สรุปว่ามีหรือไม่มี”

“มีครับ”

เมื่อได้รับคำตอบ พี่จ๋ากับพี่อายก็หันไปมองหน้ากัน แล้วพี่อายก็หันไปหั่นผักต่อด้วยท่าทางเซ็งๆ ทำให้ผมนึกถึงบทสนทนาของสองสาวก่อนหน้านั้นขึ้นมาได้

อ๋อ… ที่ว่าบุพเพสันนิวาสเพราะอย่างนี้นี่เอง

ชิ… หมั่นไส้คนสเน่ห์แรง!

 

ใช้เวลาไม่นาน กับข้าวง่ายๆ สองสามอย่างก็เสร็จเรียบร้อย พร้อมนำไปใส่บาตร ด้วยฝีมือของเราทั้งสามคน

...เอาน่า ถึงผมจะเป็นตัวเกะกะซะส่วนใหญ่ แต่ก็ถือว่าทำแหละ

เมื่อพี่จ๋ากับพี่อายบอกจะไปดูเฮียแพทกับพี่พิทที่ห้อง ผมจึงอาสายกถาดอาหารลงไปวางไว้ที่แคร่หน้าบ้าน... มองหาพี่เล่ย์ก็ไม่เห็น แต่จะเดินตามหาก็ทำไม่ได้เพราะกลัวจะมีมือดีมาขโมยกับข้าวไปซะก่อน

...มือดีที่ว่าคือหมาของคนข้างบ้านครับ พวกมันชอบมาวิ่งเล่นที่บ้านผม

นั่งรออยู่แป๊บเดียวพี่ๆ ทั้งสี่คนก็เดินลงเรือนมา…

“รอแป๊บนะครับ” ผมบอกแล้วลุกออกไปตามหาพี่เล่ย์

“ไปไหน” เฮียแพทถาม

“ไปตามคน” ผมบอก แล้วรีบวิ่งปรู๊ดไปหลังบ้าน เห็นพี่เล่ย์กำลังรดน้ำให้ต้นมะละกออยู่ “พี่เล่ย์ ไปใส่บาตรกัน”

ไม่มีการอิดออด อีกฝ่ายฉีดน้ำล้างมือแล้วเดินไปปิดก๊อก ก่อนจะเดินมาตีคู่ไปที่หน้าบ้านพร้อมผม

“ไปครับ พร้อมแล้ว” ผมบอกคนอื่นๆ ก่อนจะยกถาดมาถือก่อนจะโดนแย่งโดยคนตัวโตสองคน

พี่เล่ย์ปล่อยมือออกจากถาดโดยไม่พูดอะไร ส่วนเฮียแพทก็ถือถาดเดินดุ่มๆ นำออกไป

เหอะๆ หวังว่าตอนใส่บาตรจะไม่เกิดศึกแย่งทัพพีกันหรอกนะ

“แค่นี้จะพอใส่เหรอวะ” พี่พิทถามเมื่อเห็นกับข้าวที่เตรียมไว้

“พอครับ แค่นี้ก็เยอะแล้ว” มีกับข้าวสามถุงครับ แล้วก็ผลไม้กระป๋องอีกสามกระป๋อง กับดอกไม้ธูปเทียนหกชุด “แบ่งให้บ้านอื่นใส่บ้าง เดี๋ยวพระหนัก”

“ทะลึ่งละมึง กับพระกับเจ้าก็ไม่เว้น” พี่พิทว่า

ผมหัวเราะขำ ก่อนจะบอกจริงจัง “พระที่วัดมีไม่กี่รูป ใส่ไปเยอะๆ ฉันไม่หมดก็จะเสียเปล่าๆ”

“เด็กวัดล่ะ”

“มีอยู่นิดเดียว ไม่ถึงสิบคนเลย... คนใส่บาตรกันเกือบทุกบ้าน แล้วบ้านแถวนี้มีกี่หลังลองนับดิ”

“ถ้าอยากทำบุญ ใส่ปัจจัยไปก็ได้ ท่านจะได้นำไปซื้อของใช้จำเป็นที่ไม่มีคนถวาย” พี่เล่ย์แนะนำ คงเห็นท่าทางอยากได้บุญเยอะๆ ของพี่พิท

“เออ ดีเหมือนกัน” พี่พิทเห็นด้วย “ว่าแต่จะถวายยังไง ไม่มีซอง”

“เสียบไปกับดอกไม้ธูปเทียนก็ได้”

และเมื่อเคลียร์ปัญหาคาใจของพี่พิทได้เรียบร้อยแล้ว รอไม่นานพระภิกษุกับเณรสามรูปก็เดินมาถึง... พวกเราแบ่งกันตักข้าวใส่บาตรคนละทัพพี แล้วหยิบของคาวหวานและดอกไม้ธูปเทียนที่มีปัจจัยเสียบไว้วางถวายบนฝาบาตรที่ท่านเปิดรอ

แล้วก็มาถึงตอนยาก เมื่อมีจอกกรวดน้ำแค่ใบเดียว... และมันวางอยู่ตรงหน้าเฮียแพท

“เฮียว่าเป็นเปล่า” ผมกระซิบเพราะนั่งติดกัน…

เฮียแกไม่ยอมตอบ แต่หันมาสบตาประมาณว่า ‘กูไม่ใช่มึง’

ผมพยักหน้าเข้าใจ เหลือบมองพี่เล่ย์ที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ก็ไม่เห็นพี่แกจะมีทีท่าอะไรที่ถูกแย่งหน้าที่ประจำไปก็ลอบผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

...แค่เฮียคนเดียวก็เครียดจะแย่ ถ้าพี่เล่ย์เป็นด้วยผมคงต้องหายามากิน

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อพระท่านขึ้นยะถา และเฮียแพทเริ่มว่าบทกรวดน้ำพร้อมเทน้ำลงดิน มือใหญ่ๆ ขาวๆ ก็ยื่นมาแตะที่ข้อศอกของเฮียแก

คนโดนแตะถึงกับสะดุ้ง หันมามองหน้าพี่เล่ย์อย่างแปลกใจ แต่คนแตะก็ไม่ได้สนใจ ทอดสายตามองน้ำพร้อมว่าบทกรวดน้ำเบาๆ จนกระทั่งน้ำถูกเทลงดินจนหมด จึงหันกลับมาพนมมือรับพร

เฮียแพทเหมือนได้สติ วางจอกกรวดน้ำลง แล้วพนมมือรับพร

ผมยกมือที่กำลังพนมขึ้นบังปากที่ฉีกกว้างอย่างห้ามไม่อยู่... อุ่นวาบข้างในอก เพราะสุขใจที่มีส่วนร่วมให้พี่น้องได้ทำบุญร่วมกัน

คนหนึ่งก็พี่... อีกคนก็แฟน

...แม้จะต่างสถานะ แต่ก็เป็นคนสำคัญทั้งคู่

 

ใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว เดินกลับยังไม่ทันจะถึงบ้าน เสียงเครื่องยนต์ของรถสองคันก็ดังขึ้น...

“กลับมากันแล้วมั้ง” ผมพึมพำ แล้วชะเง้อคอมองก็เห็นบีเอ็มของพี่เล่ย์ และกระบะของไอ้ข้าววิ่งตามกันมาดังคาด

“ขนอะไรกันมา” เฮียแพทสงสัย เมื่อเห็นด้านหลังรถกระบะมีท่อสูบน้ำบรรทุกมาด้วย

“ท่อสูบน้ำ... วันนี้จะวิดสระกัน”

“วิดสระอะไร” พี่อายถามงงๆ เด็กเตบก็งี้แหละ

“วิดสระจับปลาครับ”

“อ๋อ...”

“กินข้าวกันมายัง” ผมถามน้องชายกับคนอื่นๆ ที่เดินลงจากรถมา ซึ่งก็ส่ายหน้าปฏิเสธกันหมด

“พุกินยัง” ไอ้พันถาม

“ยัง”

“แล้วมีไรกินบ้าง”

“ยังไม่มีอะ ทำใส่บาตรเฉยๆ แต่กับข้าวคนกินยังไม่ได้ทำ” ตอบเหมือนทำเองครับ แต่จริงๆ พี่อายกับพี่จ๋าเป็นคนทำ“แล้วนี่จะวิดกันกี่โมง”

มันยกนาฬิกาข้อมือดูเวลาแล้วบอก “เดี๋ยวเอาท่อไปวางตอนนี้แหละ”

“ไม่กินไรก่อนล่ะ ไม่หิวเหรอ”

“หิวดิ ทำไรให้กินหน่อย เดี๋ยวกลับมา” มันว่า แล้วก็เดินไปนั่งหลังพวงมาลัยรถกระบะ พอสตาร์ทเครื่องเท่านั้นแหละ พวกไอ้เอ้ ไอ้เดียว และไอ้ซอล ก็กระโดดขึ้นด้านหลังปั๊บ

มองตามหลังรถที่บรรทุกทั้งคนและท่อสูบน้ำไป แล้วผมก็หันมาหาสองหญิงที่ยืนอยู่ด้วย เรียกอ้อนๆ “พี่อาย... พี่จ๋า...”

พี่จ๋ากับพี่อายก็หัวเราะขำๆ รู้ว่าตัวเองต้องมีหน้าที่ทำกับข้าวเลี้ยงคน...

 

“อร่อยดี พุไม่ได้ทำใช่มั้ย”

ไอ้พันถามหลังจากกลืนผัดเปรี้ยวหวานลงคอ แล้วหัวเราะขำเมื่อผมชกแขนมันอย่างหมั่นไส้ “หึ หึ ไรอะ ก็เห็นมันอร่อย ก็เลยอยากรู้”

กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วผมก็บอก “อิ่มยัง อิ่มแล้วก็ไปทำงานไป” พูดเสร็จก็พอดีไอ้ข้าวมันเดินมา “ข้าว เอาเพื่อนไปเก็บดิ๊”

“มันทำไม กวนตีนพี่พุเหรอ” ไอ้ข้าวถามยิ้มๆ  แล้วก็เท้าศอกบนบ่าไอ้พัน ไอ้คนโดนเท้าก็เหล่ตามอง “สบายไปป๊ะ”

“ยังไม่สบาย ถ้าจะให้สบาย ต้องยังงี้” มันว่า ก่อนจะกอดคอคนถามแล้วโหน

“เฮ้ย!” ไอ้พันร้องโวยวาย แล้วหันไปโบกเพื่อนสนิทมัน “ไอ้เชี่ย กูกินข้าวอยู่ เห็นมั้ยเนี่ย”

“เห็น... แต่กูจะทำ” ไอ้ข้าวยักคิ้วกวนๆ ก่อนกระโดดหลบฝ่ามือของไอ้พันแล้วหัวเราะขำ... พอเห็นพี่เล่ย์กับไอ้เดียวที่กินข้าวอิ่มแล้ว และตอนนี้นั่งเล่นอยู่ตรงเปลก็เอ่ยชวน“พี่เล่ย์ พี่เดียว ไปสระกัน”

หลังจากทั้งสามคนเดินลับสายตาไปแล้ว ผมก็หันมาถามคนที่ยังนั่งกินข้าวอยู่ “ใครอยากลองจับปลากันบ้างครับ จะได้หาชุดให้”

 

“พี่! ปลาๆ” ผมร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นปลาตัวใหญ่ที่มุดตัวอยู่ใต้เลน แต่เห็นรูปร่างชัดเจน

พี่เล่ย์หันซ้ายหันขวามองตามมือผม แต่คงจะมองไม่เห็น “ตรงไหน”

“ที่เท้า! เร็ว เดี๋ยวหนี” ผมบอกแล้วชี้ไปที่เท้าข้างขวา แต่พอพี่เล่ย์ก้มลงไปจะจับ มันก็ดิ้นหนีเกือบจะตกลงไปในแอ่งน้ำ ผมเลยรีบกระโจนไปตะครุบ ตัวใหญ่มาก ใช้แค่มือจับคงจะหลุด เลยต้องกอดไว้ พี่เล่ย์เดินมาช่วยจับแล้วถามขำๆ เพราะผมเปื้อนไปทั้งตัว “ต้องลงทุนขนาดนี้เลย”

“Hi Risk Hi Return เคยได้ยินปะ” ผมตอบกวนๆ แต่พอเห็นปลาที่จับได้เท่านั้นแหละ“โห โคตรไอ้ช่อน”

“ปลาเจ้าพ่อเปล่าพี่ ตัวใหญ่ขนาดนี้” ไอ้ปักษ์ที่เพิ่งจะตามมาตอนหลังถาม

ผมเหล่มองมัน แต่คนตอบกลับเป็นไอ้พัน “มึงอย่ามั่ว เจ้าพ่อไรมาอยู่ในน้ำ”

“เจ้าพ่อวารีไง”

“เจ้าพ่อไรวะ ไม่เคยได้ยิน มั่วจริงมึง”

ผมปล่อยให้มันสองคนเถียงกันไป แล้วหันมาสนใจปลาตรงหน้า “สิบโลได้มั้ยเนี่ย”

“เกิน” พี่เล่ย์ว่า

แล้วพวกเราก็ช่วยกันยกมันขึ้นไปที่ขอบสระ เอาใส่กาละมังแยกไว้ต่างหากแล้วขึงตาข่ายกันมันกระโดดหนี ก่อนจะไปจับปลากันใหม่...

 

“พี่พิท ทำไร” ผมเดินไปหาพี่รหัสที่กำลังช่วยเด็กที่เป็นน้องๆ ข้างบ้านผมจับอะไรอยู่สักอย่าง

พี่พิทหันมามอง แล้วบอก “จับปลาไหล”

“โอเค จบ” ผมว่า แล้วเดินกลับไปหาพี่เล่ย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงบ่นของพี่พิทแว่วๆ “อะไรของมัน”

ที่หนีมาเพราะผมไม่ชอบปลาไหลครับ หน้าตามันเหมือนงู เห็นแล้วมันหยึยๆ

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... จับปลาอยู่นานจนตะวันตรงหัว

“หนาว?” พี่เล่ย์ถามเมื่อเห็นผมยืนกอดอกนิ่ง ไม่กระตือรือร้นเหมือนตอนแรกๆ

ผมพยักหน้า ห่อไหล่ด้วยความหนาว “หิวด้วย พี่เล่ย์หิวป๊ะ”

“นิดหน่อย” พี่เล่ย์ว่า แต่ยังคงก้มจับปลาอยู่

ผมหันมองหาไอ้พัน เห็นมันกับเพื่อนๆ อยู่ไม่ไกล เลยตะโกนบอก “พัน ขึ้นก่อนเหอะ หิว”

“เออวะ กูก็หิวเหมือนกัน” ไอ้ข้าวบอกเพื่อนมัน ซึ่งคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย ไอ้พันเลยหันไปบอกเพื่อนผมและพี่คนอื่นๆ ที่มาช่วย แล้วพวกเราก็พากันไปโดดน้ำล้างตัวที่สระอีกลูกหนึ่งที่สูบน้ำไปทิ้งไว้

“น้ำอุ่นดีวะ” พี่พิทว่า ปากงี้ซีดเชียว คงจะหนาวพอๆ กับผม

เพราะไอ้พันมันตัวสูง น้ำก็อยู่แค่ประมาณอก พอล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ ผมก็ลอยไปกอดคอมันไว้ ให้พาเดินขึ้นฝั่ง ขี้เกียจว่ายเอง เหนื่อย 555

“เหมือนลูกลิง” มันว่า

“ใช่ พุเหมือนลูกลิง แต่พันเหมือนอุรังอุตัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หัวเราะเยาะมันแล้ว ผมก็รีบว่ายน้ำหนีขึ้นฝั่ง แล้ววิ่งไปหาพี่เล่ย์ที่ขึ้นไปก่อนแล้ว กะว่าถ้าไอ้พันตามมาก็จะใช้พี่เล่ย์เป็นเกราะกำบัง แต่ผิดคาด หันไปมองเห็นมันส่งสายตาคาดโทษมาเท่านั้น

“ทำไร” พี่เล่ย์ถามเมื่อเห็นผมแลบลิ้นให้ไอ้พัน

“เปล่า... หิวแล้ว พี่เล่ย์รีบเดินดิ”

พี่เล่ย์เหล่ตามองแล้วพูดกวนๆ “กลัวคนขาสั้นเดินตามไม่ทัน”

“เออ ไม่ยาวมั่งก็แล้วไป”

“อะไรยาว ระบุด้วย” มันว่าขำๆ

ตอนแรกก็ไม่เก็ทหรอกครับ แต่พอเห็นสายตาเท่านั้นแหละ“ทะลึ่ง”

“หึ หึ ทะลึ่งอะไร หมายถึงแขนหรือขาที่ยาว คิดไปไหน”

“อย่ามา”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

“หอมจัง” ผมว่าแล้วนั่งลงข้างๆ เฮียแพทที่ยื่นมือมาผลักอย่างรังเกียจ “เฮ้ย เดี๋ยวกูเปียก ไปนั่งไกลๆ เลย”

ผมทำหน้ามุ่ย “ชิ กับน้องกับนุ่งทำเป็นรังเกียจ จำไว้”

“เพ้อเจ้อ” เฮียแกว่าแล้วยื่นไม้ที่เสียบปลาย่างมาให้ “อ๊ะ แดกๆ ไป จะได้เงียบปาก”

“น้ำจิ้มล่ะ ไม่มีเหรอ”

พอผมถาม พี่อายก็ยื่นถ้วยน้ำจิ้มมาให้ “นี่จ๊ะ แต่จริงๆ ไม่ต้องจิ้มก็อร่อยนะ เนื้อหว๊านหวาน”

“ปลามันสด” พี่จ๋าสนับสนุน แล้วแกะเนื้อปลาใส่ปากพี่พิทที่อ้ารอเหมือนลูกนก สบายจริ๊งพี่ผม

กินปลาไปได้สองคำ ผ้าเช็ดตัวอุ่นๆ ก็ถูกคลุมลงมาที่ไหล่ ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนที่เอามาคลุมให้ แล้วเอ่ยชวน “พี่เล่ย์กินปลาดิ อร่อย... เนื้อหวานมาก”

ยื่นผ้าเช็ดตัวอีกผืนให้กับพี่พิทแล้วเจ้าของชื่อก็หยิบเนื้อปลาที่ผมยื่นให้เข้าปากโดยไม่จิ้ม “อืม..”

“อร่อยปะ”

อีกฝ่ายพยักหน้า“อร่อย” แล้วนั่งลงข้างๆ ผม ก่อนจะใช้ไม้เขี่ยปลาช่อนเผาที่ห่อด้วยดินเหนียวออกมาจากกองไฟ “สุกแล้วมั้ง”

“เนื้อขาวจั๊วะเลย” ผมว่าเมื่อพี่เล่ย์ลอกดินเหนียวที่ถูกเผาจนแห้งออกแล้วเกล็ดและหนังของปลามันก็หลุดออกมาด้วยเหลือแต่เนื้อขาวๆ ที่อยู่ด้านใน... เห็นแล้วน้ำลายสอ แต่พอคนลอกยื่นให้ ด้วยมารยาทของเจ้าของบ้านที่ดี เลยต้องบอก “ให้พี่พิทก่อน เดี๋ยวพุค่อยเอาตัวใหม่”

“ไม่ต้องๆ กินเลย เดี๋ยวทำเอง อยากลอง” พี่พิทว่า เมื่อพี่เล่ย์ยื่นปลาให้... เสร็จไอ้พุ อิอิ

หยิบเข้าปากคำแรก... โอ้ว เนื้ออย่างหวานอะ อร่อยกว่าตัวแรกที่กินอีก แต่จะมาอร่อยอยู่คนเดียวก็กระไรอยู่ เลยหยิบใส่ปากคนแกะให้ที่ตอนนี้กำลังย่างปลาอีกตัวอยู่ ก่อนจะหันไปจ๊ะเอ๋กับสายตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมจึงรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน หันไปมองคนอื่นๆ ก็เห็นพี่จ๋ากับพี่อายมองมาแปลกๆ ส่วนพี่พิทก็เลิกคิ้วขึ้นเหมือนสงสัย แต่จะชักมือกลับตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เลยต้องปล่อยเลยตามเลย...

'เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด'

 

“อ้าว ไมอาบน้ำแล้วอะ” ผมถามไอ้พันที่เดินหน้าใสมากับไอ้ข้าวและไอ้เดียว พร้อมกระติกใหญ่ๆ สองกระติก “ไม่จับแล้วเหรอ ปลาอะ”

“ไม่ต้องจับแล้ว เมื่อกี้มีคนมาเหมาสองสระที่เหลือ” ไอ้พันว่า แล้วเปิดฝากระติกหยิบสปายให้กับผู้หญิง และเบียร์ให้กับพวกผู้ชาย

“เฮ้ย ของพุล่ะ” ผมโวยวายเมื่อเบียร์ถูกส่งเลยไปไม่ถึงซักที

“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวไม่สบาย” น้องชายบังเกิดเกล้ามันบอก

“ไม่เอาเว้ย ทีพี่เล่ย์กับพี่พิทยังกินได้เลย ไม่ได้อาบเหมือนกัน”

ไอ้พันถอนหายใจเอือมๆ แต่ยังไม่ทันที่มันจะว่าอะไร พี่เล่ย์ก็ลุกพร้อมกับดึงผมให้ยืนขึ้นตามไปด้วย แล้วบ่น“หนาวจนปากเขียว ยังจะดื้อ”

“ปากไม่ได้เขียวซะหน่อย ปากม่วง” ผมเถียงไปข้างๆ คูๆ อีกฝ่ายก็หัวเราะหึๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร เดินนำหน้าไป พอดีผมนึกอะไรได้เลยหันไปสั่งน้องชายสุดที่รักทันที “พัน อยากกินมันเผาอะ หาให้หน่อยสิ”

ไอ้พันพยักหน้าแบบตัดรำคาญ “อือๆ เดี๋ยวหาให้ ไปอาบน้ำเหอะ”

 

“พี่เล่ย์” ผมเรียกคนที่นั่งอยู่ใกล้กระติกแล้วยื่นแก้วเบียร์ให้... อยากอยู่ตรงทิศตะวันตักเอง ช่วยไม่ได้

เจ้าของชื่อรับแก้วไป แต่ยังไม่เทเบียร์ให้ “ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมเสียงเป็นงั้น”

“เปล่า สบายดี” ผมตอบเสียงเหมือนคนคัดจมูก ซึ่งจะเป็นทุกครั้งที่ผมกินเบียร์ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ถ้ากินเหล้าก็ไม่เป็นนะ

พี่เล่ย์ทำหน้าไม่ไว้ใจ แต่ก็เทเบียร์ให้ “แก้วสุดท้ายนะ”

“อืม...” ผมรับปาก เพราะชักจะมึนๆ แล้วเหมือนกัน แล้วหันไปใช้น้องชายสุดที่รักต่อ “พัน มันเผาได้ยัง”

“ได้แล้ว เอาไปดิ” มันว่า แล้วเขี่ยมันเผาออกมาจากกองไฟหัวหนึ่ง

“มันร้อนอะ เป่าให้ด้วยดิ” ผมแกล้งบอก แต่มันก็ทำให้ ถึงจะทำไปบ่นไปก็เถอะ

มันเอากระดาษหนังสือพิมพ์ห่อแล้วบิออกจนเห็นเนื้อเหลืองๆ น่ากินมาก ก่อนจะยื่นส่งให้พร้อมกับคำประชดประชัน “อ๊ะครับ คุณชาย” แต่ผมสนที่ไหน รับมากินอย่างเอร็ดอร่อย

มันเผาร้อนๆ อร่อยมาก เฟรนซ์ฟรายยังต้องหลบอะ

เรานั่งกินเหล้ากินเบียร์กันเกือบจะหกโมงเย็นก็เริ่มจะทนไม่ไหว เพราะโดนยุงรังควาน เลยต้องย้ายถิ่นฐานไปปักหลักที่แคร่หน้าบ้านแทน...

ผมซึ่งตอนนี้เลิกกินเบียร์แล้ว หันมาเอาดีทางกินกับ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยถามพี่ๆ ที่กำลังเมามันไม่แพ้กัน “พี่พิทจะไปเชียงใหม่วันไหนอะ”

“ถามทำไม จะไล่กูเหรอ” กวนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ พี่รหัสผม

“เปล่า... ถ้าไม่รีบจะชวนไปน่าน”

“ไปไมวะ”

ไปปลูกผักมั้ง ถามได้ ฮู้ “ไปเที่ยว...”

“แล้วไมต้องไปน่าน บ้านใคร”

“บ้านพี่เล่ย์” ผมบอก แล้วหันชวนเฮียแพท “เฮียก็อย่าเพิ่งกลับนะ ไปเที่ยวด้วยกันก่อน”

“คิดดูก่อน”

“คิดไมอะ มีธุระ?” ผมถามไปแล้วก็หยิบมันเผาหัวสุดท้ายมากิน

เฮียแพทก็ยักไหล่ “ไปวันไหน”

“อังคารที่จะถึงเนี่ย”

 

+++++unbelievablelove+++++

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วเจอกันตอนต่อไป ^^

[ipookza]

   รออยู่นะ

[♠DekDoy♠]

เปิดตัวโลดดดดน้องพุ ^^