ในที่สุดก็เขียนจบจนได้สินะ
ฟิคเรื่องแรก ของ พิต 
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอนจบ
“เชื่ย แล้วทำไมเพิ่งมาบอกว่ะ” อีกคนโวยวายลั่นบ้านกับไอ้เพื่อนตัวแสบ ที่เพิ่งมาบอกข่าวสำคัญ
“ก็กูนึกว่ามึงไม่อยากรู้ อะโด่ ไหนบอกจะปล่อยมันไปไง แล้วมึงจะร้อนรนทำไมว่ะครับ” แมนเอ่ยล้อ พลางหัวเราะอย่างสะใจ หึหึ จะคอยดู ว่ามึงจะทำยังไงต่อไปไอ้เพื่อนร๊ากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ
“เอ๋าๆๆ จะทำอะไรก็รีบทำสิครับเพื่อน อีก 3 ชั่วโมง แด ฮุน มันจะไปแล้วนะ”
“แล้วๆๆๆ แล้ว กูจะเริ่มยังไงดีว่ะ” เอ่ยถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน เขากลัว กลัวว่าแด ฮุน จะโกรธและไม่ยอมยกโทษให้
“(ไอ้เชี่ย)คุณไอครับ นี่คุณ(มึง) ต้องให้ผม(กู) บอกทุกเรื่องเลยเหรอครับ (ว่ะ) ถามใจมึงสิ ตอนนี้มึงอยากทำอะไร”
“ขอบใจนะแมน มึงโคตรเป็นเพื่อนที่ดีเลยว่ะ”
“เออ ไปเถอะ กูว่าไอ้เกาหลีมันรอมึงอยู่นะ”
“ถึงแล้วพี่” เสียงของคนขับเอ่ยบอกกับอีกคนที่นั่งมาด้วย
“อือ ขอบใจนะไทม์” เสียงที่เคยสดใส เอ่ยบอกแผ่วก่อนที่ร่างเพรียวจะลงจากรถ
เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อของรุ่นพี่ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ใครก็รู้ว่าพี่แด ฮุน น่ะดื้อเงียบแล้วก็ไม่ฟังใครด้วย นอกจากรุ่นพี่ประธานชมรมนั่นแหล่ะ แต่พี่ไอเองก็มาเป็นซะแบบนี้ เขาก็ชักจะจนปัญญาเหมือนกันนะเนี่ย
“แด ฮุน ไปไหนมา “ เสียงทุ้มเอ่ยถามทันทีที่ร่างเพรียวเดินเข้าบ้าน
“อ้าว พี่ไม่ได้ไป โรงยิมเหรอ” เอ่ยถามพี่ชายอย่างแปลกใจเพราะปกติคุณโค้ชดีเด่นต้องไปขลุกกับไอ้พวกลูกลิงที่ชมรมแล้ว
“แกไปหา ไอ้ไอมาอีกแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“แด ฮุน เมื่อไหร่แกจะเข้าใจสักที ว่ามันไม่มีประโยชน์ต่อให้แกทำยังไง ไอ้ไอมันก็ไม่มีทางกลับมาเล่นเทควันโด้ได้ ยอมรับความจริงแล้วกลับเกาหลีไปซะ” เสียงทุ้มบอกแกมสั่ง
“พี่ครับ พี่ก็รู้ว่าผมทิ้งมันไม่ได้ ผมทิ้งไอ ไปไม่ได้หรอก ผมปล่อยให้มันอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ไม่ได้”
“แกไม่มีเวลามาเล่นไร้สาระแบบนี้อีกแล้วนะ แด ฮุน ความฝันของแกกำลังจะเป็นจริงแต่ทำไมแกถึงปฏิเสธมัน”
“พี่ครับ ความฝันของผมไม่ใช่การติดทีมชาติ แต่ความฝันของผมคือการได้เดินลงสนามในฐานะทีมชาติพร้อมกับไอต่างหาก พี่
อย่าห้ามผมเลยนะ” เอ่ยบอกกับพี่เสียงแผ่ว อาจเพราะเขาป่วยก็ได้ ทำให้คนเข้มแข็งอย่าง ลี แด ฮุน ดูอ่อนแอขนาดนี้
“แด ฮุน พี่เป็นห่วงแกนะ”
“ผมรู้ครับพี่ ขอบคุณนะครับที่พี่เป็นห่วงผม” ร่างเพรียวบอกกับพี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป บางทีเขาก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน
เหนื่อยจนอยากหายไปเฉยๆ แล้วไม่ต้องรับรู้อะไรอีก
“แด ฮุนๆๆ”
เสียงตะโกนที่หน้าบ้านทำให้ร่างหนาของเจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดูอย่างเสียไม่ได้
“โค้ช แด ฮุน อยู่บ้านไหม ผมขอคุยกับ แด ฮุน หน่อย” เป็นเอกตะโกนถามเจ้าของบ้าน
“แกมาทำไม” ถามคนมาใหม่เสียงเข้ม ถึงเขาจะเอ็นดูไอ้ไอ ในฐานะโค้ช แต่ในฐานะพี่ชาย ของ แด ฮุน มันต้องทำให้รู้ซะบ้างว่า คนตระกูล ลี ไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย
“โค้ช ให้ผมเข้าไปก่อนได้ไหมครับ นะ ผมมีเรื่องจะคุยกับ แด ฮุน มันสำคัญมากนะโค้ช ”
“เหอะ แกว่ามันไม่สายไปหน่อยเหรอว่ะ ”
“โค้ช ผม…… คือ ผม”
“แกทำไม ถ้าจะมาอ้ำๆอึ้งๆ ก็กลับไปดีกว่าไหม”
“ผม เอ่อ ผม
ผมรัก แด ฮุน ครับ ให้ผมเข้าไปเถอะโค้ช”
“กว่าจะพูดได้นะ ไอ้ลูกหมา ประตูไม่ได้ล็อค อยากเข้าก็เข้าดิ หึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างหนาหัวเราะร่าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้อีกคน ยืนงงที่หน้าประตู
เป็นเอกสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างตื่นเต้น
เฮ้อๆๆ ไอ้ไอ ใช่ว่าเจอมันครั้งแรกที่ไหนเล่า ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ว่ะ
“พี่ใครมาอ่ะ” เสียงคุ้นหูที่ตะโกนลงมาจากชั้นสองยิ่งทำให้คนฟังหัวใจเต้นแรง เฮือก จะรอดไหมเนี่ย กู แค่ได้ยินเสียงทำไมใจมันสั่น ขนาดนี้ว่ะ
“อะ เอ่อ แด ฮุน ลงมาคุยกับกูหน่อยได้ไหม”
กลั้นใจเอ่ยบอก ก่อนที่ร่างเพรียวที่ “คิดถึง” จะเดินลงมา
“มึงมาทำไม” เจ้าของบ้านร่างเพรียวเอ่ยถาม
“เอ่อ คือว่า ไอ้แมนบอกว่า มึงจะกลับเกาหลีเหรอ” เอ่ยถามเสียงแผ่ว ก่อนจะมองอีกคนอย่างเว้าวอน
อย่าเสือกตอบว่าใช่นะเว้ย“ใช่” เสียงตอบแสนสั้น แต่ทำให้ใจคนฟังกระตุกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
หรือว่ามันจะสายไปอย่างที่ใครๆบอกจริงๆ เป็นเอกบอกตัวเองในใจ ก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่แสดงอาการทุกข์ร้อนอะไร ผิดกับเขาที่ยืนก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ระ เหรอ อือ ชะ ใช่ เหรอ ดีเนาะ จะได้กลับบ้านแล้ว” พูดไปก็อยากจะตบปากตัวเอง ทำไมพูดอะไรงี่เง่าแบบนั้นว่ะ ไอ้ไอ
“มึงจะมาถามกูแค่นี้ใช่ไหม ถ้าไม่มีธุระอย่างอื่น งั้นกูขึ้นไปจัดกระเป๋าต่อนะ”
“ อย่าไปได้ไหม……….. “
“ทำไม”
“กู….คือ กูไม่อยากให้มึงไป”
“นั่นมันก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู” ว่าพลางหันหลังให้อีกคน
“ กูรักมึงนะ แด ฮุน!!!! อย่าไปได้ไหม อย่าทิ้งกูไป ” เป็นเอกตัดสินใจตะโกนบอกออกไป ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สู้บอกออกไปเลยดีกว่า
แต่พอพูดไปแล้วมันก็พูดได้นี่หว่า แล้วกูเก็บมาทำไมตั้ง 4 ปีว่ะ
“ชิส์ กว่าจะพูดได้นะมึง” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า
“หือ มึงไม่ตกใจเหรอที่กูบอกมึงอ่ะ” เป็นเอกมองอีกคงอย่าง งงๆ เขาคิดว่าจะเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายซะอีก
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่ ตลกดีว่ะ ไอ้ไอ อ่ะเอาไปฟังจะได้หาย เอ๋อ” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เป็นเอก ชายหนุ่มรับมาอย่างงงๆ ก่อนจะกดฟังเครื่องเล่นเสียงที่เปิดค้างอยู่
…. “เพราะกูรักมัน กูรัก แด ฮุน เข้าใจไหมแมน”
“กูก็ยังงอยู่ดีว่ะ อธิบายอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยสิว่ะ”
“ มึงรู้ใช่ไหมว่า 2 ปีที่แล้ว ไอ้ แด ฮุน มันลงแข่งแทนกู”
“มึงรู้???”
“รู้สิ แล้วกูก็รู้ด้วยว่ามัน ชนะ ได้แชมป์ด้วยนิ หึๆๆ”
“มึงโกรธเหรอที่ แด ฮุน แย่งเหรียญที่มันควรเป็นของมึง”
“เปล่า เพราะถึงยังไงเหรียญนั่นมันก็ไม่ได้มีค่ากับกูเท่ารอยยิ้มของ แด ฮุนหรอกนะ
กูก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้ากูชนะกูก็จะยกให้มันอยู่ดี ”…….
“นี่มัน…”
“อืม เสียงมึง กับไอ้แมนนะแหล่ะ มันส่งมาให้กูฟังตั้งแต่ก่อนมึงจะมาถึงซะอีก” แด ฮุน บอกคนตรงหน้าอย่างขำๆ
“นี่พวกมึง แกล้งกูเหรอห่ะ” เป็นเอกเอ่ยถาม
ไอ้พวกนี้ เห็นเขาเป็นตัวอะไรว่ะเนี่ย งอนโว้ย งอน
“งอนเหรอ”
“เชอะ”
แด ฮุน ได้แต่ขำกับคนตรงหน้า แหมไอ้ท่าทางเหมือนสาวน้อย??? งอนแฟน นี่มันน่ารักตรงไหนว่ะครับ แต่ว่า นานๆทีไอ้ไอทำหน้าแบบนี้ มันก็น่ารักดีนะ
“เออ งอนไปเลยนะ กูจะไปเก็บของแล้ว”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ” คนงอนออกปากห้ามก่อนจะสวมกอดร่างเพรียวไว้แน่น กลัว กลัวว่า จะเสีย คนๆนี้ไปจริงๆ
“มึงยังไม่ตอบกูเลยนะ แด ฮุน ”
“ตอบอะไร”
“กูรักมึงนะ มึง เป็นแฟนกับกูได้ไหม”
“นี่ มึงขอคนอื่นเป็นแฟนด้วยคำหยาบแบบนี้เหรอ ไอ้บ้าเอ้ย” ร่างเพียวบอกเสียงเบา จนคนที่กอดยกยิ้มก่อนจะกระซิบเบาๆ
“ เป็นเอก รัก แด ฮุน นะครับ เป็นแฟนกันนะ”อีกคนยังคงเงียบทำเอาเป็นเอกใจแป้ว ก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงสั่นน้อยๆของร่างในอ้อมกอด สัมผัสชื้นๆและเสียงสะอื้นเบาๆทำให้เป็นเอกรู้ว่าอีกคนกำลังร้องไห้
“ร้องไห้ทำไมครับ”
“กู ไม่ได้ร้อง”
“พูดเพราะๆสิ ไหนบอกให้ไอพูดเพราะๆไง แด ฮุน ก็พูดเพราะๆสิครับ แล้วร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอที่ไอบอกว่ารัก”
“ฮึก ไอ้ปัญญาอ่อน ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่า……
แด ฮุน ก็ รัก เป็นเอก เหมือนกันน่ะ”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่รักไอ ขอบคุณที่ทำเพื่อไอมาตลอด ”
“แด ฮุน จะไม่กลับเกาหลีแล้วใช่ไหม”
“กลับดิ ทำไมจะไม่กลับ”
คนฟังถึงกับหน้าซีดไหนบอกว่า รัก แล้วทำไมต้องไปล่ะ
“เป็นไรเนี่ย ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“มึงจะทิ้งกูเหรอ ได้กูแล้วจะทิ้งอ่ะดิมึง นิสัยไม่ดี ”เป็นเอก บอกร่างเพรียวงอนๆ
“มะเหงกแน่ะ มึงนี่ ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย ฟังให้จบก่อนได้ไหมเนี่ยห่ะ นี่กูมีแฟนหรือมีลูกว่ะ”
“ใช่ซี้ กูทำอะไรก็ไม่ดีหรอก”
“อย่ามางอแงนะไอ้ไอ ถึงจะเป็นแฟนกันแต่กูก็เตะมึงได้นะ มึงฟังกูนะ ตั้งใจฟังดีๆด้วย กูจะต้องกลับเกาหลีจริงๆแต่กูจะกลับแค่
สามวัน พอดีว่า วีซ่า กูหมด กูจะกลับไปต่อวีซ่า เข้าใจยังเนี่ย”
“ก็ไหนไอ้แมนมันบอกกูว่า…มึงจะไม่กลับมาอีก”
“แหม มึงนี่ เชื่อคนง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลย เดี๋ยวมึงจะโดน กูจัดหนักมิใช่น้อยทนมา 4 ปีนะเว้ย”
“อะไรๆๆ กูสูงกว่ามึง มึงแหล่ะสมควรโดนไม่ใช่กู”
“กล้าพูดนะมึงกลับไปดูหน้าตัวเองก่อน แล้วก็ ส่วนสูงไม่มีผลในแนวราบ นะครับ คุณ ลี แด ฮุน หึๆๆๆ”
“แว๊กๆๆๆ อะ ไอ้ ไอ ปล่อยกูนะ ปล่อยกู๊!!!!”
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มดังลั่นบ้านอีกครั้งก่อนที่ร่างสองร่างจะวิ่งไล่กันไปมา แม้จะเหนื่อยแต่มันก็คุ้ม ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันสักที
“เฮ้อ ภารกิจเสร็จสิ้นสักที” คนที่แอบอยู่หน้าบ้านเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะสะกิดอีกคนที่จ้องคนในบ้านซะตาไม่กระพริบ
“แมน จ้องอะไรขนาดนั้น”
“โหย พี่เบาๆดิ เดี๋ยวพวกมันได้ยิน อย่าเอ็ดไปเดี๋ยวจะอดดูเลิฟซีน”
โป๊ก!! มะเหงกแข็งๆกระแทกเข้ากับหน้าผากคนถ้ำมองอย่างจัง จนคนโดนเขกหันมามองตาขวาง
“พี่เขกหัวผมทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย”
“ไป ไปได้แล้ว จะไปดูเขาทำไมเล่า”
“โด่ พี่อ่ะ เออ ไม่ดูก็ได้ว่ะ”
แมนบอกอย่างเสียดายแต่ก็กลัวสายตาของอีกคน เหอๆ เพื่อความปลอดภัยต้องหนีออกมาก่อนดีกว่า
เดี๋ยวจะโดนคุณโค้ชเตะสามแต้ม
วันแข่งชิงแชมป์
เสียงเชียร์ ที่ดังกระหึ่มในโรงยิมทำให้ แด ฮุน อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ จนมือหนาต้องกุมมือบางของอีกคนเอาไว้แน่นก่อนจะบีบเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจ
“สู้ๆ นะ แด ฮุน” เป็นเอกบอกก่อนจะยิ้มให้กำลัง “แฟน” ของตัวเอง
“อืม” เอ่ยรับก่อนจะยิ้มตอบ จนคนเป็นโค้ชต้องกระแอมเบาๆ ดึงสองคนออกโลกส่วนตัวสักพัก
“สู้นะ แด ฮุน ส่วนแก ไอ้ไอ ไปนั่งโน่นไป ให้ไวๆๆ” ประโยคแรกบอกกับน้องชายก่อนจะหันมาบอกกับหนุ่มหน้าไทยที่ยืนมองน้องชายเขาตาละห้อย
แหม เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ ชะมัด
การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างสนามจะตื่นเต้นกว่าคนลงแข่งเองซะด้วยซ้ำ เพราะทุกครั้งที่ร่างเพรียวโดนเตะ (ไม่ว่าจะโดนหรือเฉียดก็ตาม) คนทั้งทั้งสนามจะเห็นหนุ่มหน้าไทยวิ่งแท่ดๆๆ เข้าไปจนแทบจะไปแข่งแทนอยู่แล้ว คนเป็นโค้ชต้องให้แมน จับล็อคแขนไว้กับตัว ไม่งั้น การแข่งไม่จบแน่
เป็นเอก นั่งมองร่างเพรียวที่กำลังแข่งอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะมองไปที่กองเชียร์ที่ตะโกนเชียร์ แด ฮุน เสียงดังลั่นโรงยิม ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะนั่งมองคนที่แข่งอยู่อย่างเงียบๆ แต่ในใจกลับมีความสุขยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองลงแข่งซะอีก
เสียงเชียร์กระหึ่มดังขึ้นดึงให้เป็นเอกออกจากภวังค์ ร่างเพรียวของ แด ฮุน วิ่งเข้ามากอดเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้าง เป็นเอกยิ้มตอบก่อนจะอ้าแขนรับคนรักเอาไว้
“กูทำได้แล้ว ไอ กูชนะแล้ว” บอกกับคนรักอย่างดีใจ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่น
“แฟนไอ เก่งที่สุดเลยครับ”
“ง่ะ อย่ามาสุภาพดิ กูเขิน เชี่ยนิ” เอ็ดคนรักเบาๆก่อนที่ร่างเพรียวจะถูกเรียกให้ขึ้นไปรับเหรียญรางวัล
เป็นเอกมองคนรักที่ยืนอยู่บนแท่นรับรางวัลด้วยรอยยิ้ม แม้ว่า เขาเองจะไม่สามารถเดินเคียงข้างร่างเพรียวในเส้นทางสายนี้ได้อีกแต่เขาก็ดีใจ ดีใจที่คนที่เขารักประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฝัน เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่า ถ้าเขาไม่สามารถเล่นเทควันโด ได้อีก เขาคงไม่ต่างจากตายทั้งเป็น แต่ในนี้เขากลับค้นพบสิ่งที่มีความสุขมากกว่าการได้เหรียญทอง นั่นคือการได้มองดูคนที่รักประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขารัก …..
แด ฮุน ถูกรุมล้อมจากนักข่าวที่เข้ามาขอสัมภาษณ์แชมป์สองสมัยอย่างเนืองแน่น จนแทบจะตายลายเพราะแสงแฟรชแต่ร่างเพรียวก็ยังยกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นใครบางคนยืนส่งยิ้มมาให้
“น้อง แด ฮุน รู้สึกยังไงกับเหรียญทองสมัยที่ 2 คะ” นักข่าวเอ่ยถาม
“ผมก็คงต้องดีใจอยู่แล้วละครับ ดีใจที่ความฝันของผมเป็นจริง แต่ผมเคยบอกกับพี่ๆไปแล้วเมื่อปีที่แล้ว ว่าที่ผมยังคงเล่น
เทควันโดมาถึงทุกวันนี้ เพราะผมทำเพื่อใครคนนึง คนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด คนที่คอยให้กำลังใจผมเสมอ เราสองคน ฝึกมาด้วยกัน สู้มาด้วยกัน เรามีความฝันร่วมกันว่าอยากจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเส้นทางสายนี้ด้วยกัน แต่วันนี้เขาคนนั้นไม่สามารถทำมันได้อีกแล้ว นั่นเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ผมมาได้ถึงตรงนี้ ”
แด ฮุน บอกพลางยกยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า
“นี่ไม่ใช่แค่ชัยชนะของผม แต่มันคือชัยชนะของสองเรา
เหรียญทองของผม ก็เหมือนเหรียญทองของเป็นเอก ผมสู้เพื่อเค้าครับ…ขอบคุณครับ"………………………………………………………………………. END…………………………………………………………
แถมๆๆ
หวัดดีคร้าบบบบบบบบบบ ทุกคน จำผมได้อ่ะเปล่า กระผมมีนาม ว่า เต้าหู้ ครับ อ่า บอกแบบนี้คงจะไม่รู้จักอ่ะดิ ชื่อเดิมของผมอ่ะ คือ “ไอ้ด่าง” ของทุกคนไงละคร้าบบบบบบบบ
หลังจากที่ แม่ฮุน กับพ่อไอ ของผม ตกลงปลงใจ เป็นแฟนกัน แม่ฮุนก็รับผมมาเลี้ยงอย่างเป็นทางการพร้อมกับตั้งชื่อว่า เต้าหู้ จริงๆแล้วอ่ะ แม่ฮุนให้ผมเรียกว่า พี่ ครับ แต่พ่อไอ บอกว่า ไม่ต้องเรียก ให้เรียกแม่แทน ผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจคนเขาเท่าไหร่หรอกครับว่ามันต่างกันตรงไหน แต่ผมป็นเด็กดี ก็ต้องเชื่อฟังพ่อ จริงป่ะ
ผมอ่ะมีความลับจะบอกกับทุกคนด้วยนะ ความลับนี้มีแค่ ผม กับพ่อไอ ที่รู้ด้วย ยิ่งใหญ่ช้ะ?
เอาหูมาๆๆ
คือว่า จริงๆแล้ว เรื่องที่แม่ฮุนเจอผมอ่ะ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกครับ เมื่อก่อนผมก็เป็น หมา เอ้ย สุนัขจรจัด แถวบ้านพ่อไอนั่นแหล่ะ พ่อไอชอบเอาขนมแล้วก็ข้าวมาให้ผมกินประจำก็เลยสนิทกันมาตั้งแต่ผมเกิดแล้ว จนเมื่อสองปีก่อน พ่อไอก็พาผมไปรู้จักแม่ฮุน ด้วย พ่อไอบอกว่า ให้ผม มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ห้ามให้ใครมารังแกแม่เด็ดขาด โดยเฉพาะตัวผู้ เอ้ย ผู้ชายๆๆ ก็แม่ผม น่ารักน้อยซะเมื่อไหร่ ผมเห็นนะเวลาแม่ฮุนไปไหน มีคนมองตามเป็นแถวเลย แต่อย่าหวังว่าใครจะเข้าใกล้ได้ หึหึ เต้าหู้ซะอย่าง ทำหน้าที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องหรอกคร้าบบบบบบบบ
“หู้ เต้าหู้ อยู่ไหนลูก มากินข้าวเร็ว พ่อกับแม่ ซื้อ น้ำเต้าหู้มาฝากด้วยน๊า อยู่ไหนเนี่ย”
อ่า พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย พ่อกับแม่เรียกแล้ว ผมคงต้องไปก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงแมนจะแย่งขนมผมไปกิน บ๊าบบายๆๆ
หัวข้อ: SF (เป็นเอก VS ลี แด ฮุน ) : Beside you( 영원히 사랑해요)ตอนจบ 020912 P3 อัพแล้ว!!!! (อ่าน 28818 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก