หัวข้อ: ☼เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง♥♥ บทส่งท้าย +จบบริบูรณ์ (20/11/12)

[nine_molly]

สนุกดี ให้กำลังใจนักเขียน จ๊ะ
รออ่านต่อ ลุ้นน้องไขต่อ พี่โม่งไปซะแล้ว
 

[done_dirt_cheap]

 
รออ่านตอนต่อไปเน้อ
 

[Pupay]

รอภาคต่อค่ะ อิอิ

  นะคะ

[Raspberry complex]

เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง Seasons 2 Chapter1

บทนำ

หลังจากพี่โม่งไปแล้ว ฟ้าใสก็ทำตัวเหมือนเป็นปกติ แต่ภายในใจของฟ้าใสมีพี่โม่งเป็นที่สุด
ฟ้าใสย้ายไปอยู่บ้านเรือนไทยกับป้าพัช ป้าพิส  ก็ป้าๆมาชวนลูกแม่มาอยู่ด้วยกันที่บ้านเรือนไทย
เพราะพอไม่มียายอยู่ บ้านก็ดูเงียบๆเหงาๆ  พี่ส้มโอเค้าไม่ไปอยู่ อยู่แล้ว ข้าวโอ๊ตก็กลัวผี กะบ้านเรือนไทยหลัง6โมงเย็นนะเหรอ
 
No Way !!! ส่วนข้าวปั้น ไปอยู่ก็ได้ แต่ก็กำลังอยู่ป.6ต้องเตรียมสอบเข้า แม่เลยต้องคอยดูเข้มงวด แม่เลยให้ฟ้าใสย้ายไป
อยู่เรือนไทย ป้าพัช และป้าพิสก็พอใจถามว่าฟ้าใสกลัวไหม ถ้าให้อยู่ห้องยาย ฟ้าใสก็ไม่กลัว ถึงจะคิดถึงยายบ้าง
แต่ก็ยายของเรา ยายก็รักพวกเราอ่ะ กลายเป็นฟ้าใสได้นอนห้องที่ใหญ่ที่สุด สบายที่สุด พวกป้าเค้าไม่อยากนอนห้องยาย
เพราะเดี๋ยวก็คิดถึงจนร้องไห้อีก

พักหลัง บ้านฟ้าใสก็ยุ่งเรื่องจัดการมรดก ที่ดิน งานการของโรงงาน ป้าวรรณก็รับผิดชอบงานผลิต ส่งของ ลุงก็จัดการเรื่อง
ทั่วไป ป้าพัช ป้าพิสคุมเรื่องบัญชี ส่วนแม่พรรณไม่ยอมยุ่ง เพราะไม่ได้ช่วยเรื่องโรงงานมาตั้งแต่ต้น เลยไม่อยากโดนพี่น้อง
ว่า แม่เค้าก็เกรงใจ แต่ป้าพัชก็จะใส่บัญชีในส่วนแบ่งของแม่มาให้

เปิดเทอมแล้ว พวกปวช.ปี1 ที่เพิ่งเข้าใหม่ ทั้งปี2 ปี3 ต้องย้ายไปเรียนที่วิทยาเขต เพราะโรงเรียนต้องปรับภูมิทัศน์ โรงเรียน
สร้างศูนย์การเรียนรู้ ตามคำขอจากรัฐบาล ที่ให้ช่วยสนองนโยบายใหม่ที่ประกาศ โรงเรียนเลยตัดปัญหาย้ายๆพวกปวช.
ไปเรียนที่เดียวกับปวส.และป.ตรี ที่เขตรังสิต แต่โรงเรียนก็มีรถรับส่ง ให้เวลา 7.00/8.00/12.00 น.

แล้วปีนี้ฟ้าใสก็เรียนนศท.ด้วย ต้องหัวเกรียนไปตั้ง3ปี แต่ฟ้าใสก็จะเข้มแข็ง โตขึ้น

CH.1
วันอาทิตย์ที่ควรเป็นวันหยุดสุดสำราญ
ตอนนี้ที่บ้านฟ้าใสกำลังต้อนรับเพื่อนสาว5คน
ทุกคนนั่งล้อมแม่พรรณของเขา
ฟ้าใสไม่ได้ทำอะไรผิด จนเพื่อนต้องมาขอร้องให้แม่ยกโทษให้เขา
พวกมันเองน่ะสิ ไปหาเรื่องเอง

ก็พวกมัน 5 คน ไอ้เติ้ล กับ ไอ้ป๋าแก้มตัวดีที่สุดนี่แหล่ะ ผิงผิงไม่เกี่ยวผิงผิงดีแล้ว ไอ้โอลีฟ ไอ้แชมพู พวกมันไปตกลงเช่าบ้าน เพื่ออยู่อาศัย
ก็ ถึงโรงเรียนจะมีรถรับส่ง แต่ถ้าใครมาไม่ทัน  ก็ตกรถ หารถไล่ตามไปเอง มันเลยตกลงกันว่าจะไปเช่าบ้านแชร์กัน5คนก็เลือกซะอย่างดี
 2ชั้น3ห้องนอน3ห้องน้ำ วางมัดจำทำสัญญาเช่าเรียบร้อย ปรากฏ

ไอ้ป๋าแก้มติดเด็กที่หอเดิม

แชมพูก็เริ่มโลเล ติดแม่ แม่ไม่ซาบาย มันอ้าง ไม่อยากอยู่กันดานๆ เงียบๆเหงาๆ

โอลีฟ ก็บอกว่าน้าอยากให้ช่วยงานบ้านเพราะแม่ตัวเองย้ายไปทำงานที่ต่างจว. แต่จะยอมช่วยจ่ายค่าเช่า
และอาจมาขอค้างบ้าง หากต้องกลับเย็นๆหรือมีงาน

 ผิงผิงกับไอ้เติ้ลมันเลยบอกว่าราคาเช่าขนาดนี้มันจ่ายกันสองคนก็หนักไป
จะให้ไอ้โอลีฟจ่ายด้วยแล้วไม่ได้อยู่ มันก็รู้สึกไม่ดี ไอ้ป๋าเรนตัวดีมันเลยเสนอแนะทุกคนว่าให้ชวนฟ้าใส
ก็เพราะมีผมกะมันที่ไปโรงเรียนสาย ตัวมันก็ไม่ยอมย้ายหอ เพราะติดสาวเช่นเดียวกับไอ้ป๋าแก้ม
มันก็มายกตัวอย่างประโยชน์ต่างๆนานา

 ฟ้าใสก็สงสารผิงผิง ไอ้เติ้ลกับฟ้าใสเองก็กอดคอเฮฮา เลยบอกว่า ถ้าอยากให้ไปก็ไปขอแม่ตรูเอาเอง โดยที่กรูไม่พูดนะโว้ย
บรรดาพวกมันทั้งหลายเลยมานั่งเสนอหน้าล้อมกรอบแม่ผม

“แม่ค่ะ ให้ฟ้าใสไปอยู่กับพวกหนูด้วยเถอะนะค่ะ” แชมพูเริ่มออดอ้อน

“นะฮะ คุณแม่ ไปไปกลับๆบางทีมันก็อันตราย เกิดน้องแพรศอกอยากขับรถออกมาทำผม ฟ้าใสก็ต้องเสี่ยงชีวิตนะฮะแม่
อนุญาตให้ฟ้าใสไปอยู่บ้านกับพวกเรานะฮะ” ป๋าแก้มเอาอันตรายมาอ้าง

“แล้วหนูจะช่วยกันดูแลฟ้าใสให้นะค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง” โอลีฟพูดอย่างมาดมั่น

“เนี่ย แม่หนูนะค่ะ พอหนูบอกว่าฟ้าใสก็จะอยู่กับพวกเราด้วย แม่หนูก็ดีใจใหญ่เลยค่ะ” แชมพูไซโคต่อ

ไอ้เติ้ล มันปากเสียครับ ให้มันเงียบน่ะดีแล้ว ส่วนผิงผิง ไม่อยากโกหกแม่ว่าที่จะให้ฟ้าใสไปอยู่นะอยู่กันแค่ 3คนเอง

แม่เค้าก็คงคิดด้วยว่าไปๆกลับๆ เส้นทางรถไกลๆทุกวัน ก็อาจเกิดอันตรายได้ โอลีฟ แม่ก็รู้จัก ตั้งแต่ประถม
พวกเพื่อนในห้องส่วนใหญ่ทั้งผู้ชายผู้หญิงแม่ก็พอรู้จัก ยิ่งคุณพี่ส้มโอรู้จักเกือบหมด เพราะพวกนี้จะเคยมาบ้าน
 ก็ตั้งแต่งานศพยายพวกสนิทกันก็มา พอมีงานที่ต้องจับกลุ่มหรือต้องช่วยกัน ก็จะมารวมตัวกันที่บ้านฟ้าใส

ก็ตั้งแต่ยายเสีย ป้าเลยชวนฟ้าใสให้ย้ายไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเรือนไทย ที่มีโถงกว้าง สามารถวางงาน วางกระดาษ
อุปกรณ์ได้สารพัด แล้วเวลามา แน่นอนก็ต้องเจอพี่ส้มโอ ต่อให้เป็นผู้หญิงพี่โอก็ต้องทำการสอบสัมภาษณ์
พี่โอจำไอ้แชมพูได้อย่างดีก่อนใคร ก็มันเล่นทักพี่โอก่อน

“พี่ส้มโอใช่ไหมคร๊า” แถมสวัสดีอย่างสวยงาม
หึ ผิดกับใครอย่างคน ไม่ยอมหวัดดี พี่โอเลยเหม็นหน้า นึกแล้วคิดถึง พี่เค้าคงเหนื่อย เรียนก็คงหนักแล้วยังต้องปรับตัวตั้งเยอะ

ไอ้ป๋าแก้มนั้นบุคลิกก็โคตะระดีเยี่ยมประมาณเด็กเรียน ดูผู้ใหญ่ก็มันอายุมากกว่าฟ้าใส2ปี ขาว แต่ความจริง มันจะมึนๆอึนๆ
พูดเรื่องโน้นก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ เค้ากำลังอยู่ทะเลกัน มันก็นึกว่าชวนปืนเขา

พวกมันก็ทำเป็นอ้างว่า อยู่กันแต่ผู้หญิงอันตราย ฟ้าใสก็เป็นเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มเดียวกัน แล้วก็เป็นผู้ชายชวนมาอยู่จะได้
อย่างน้อยก็ทำให้บ้านนี้ดูว่ามีผู้ชายอยู่ ช่วยปกป้องพวกเรา

ฟ้าใสรู้ว่าพวกมันหัวเราะเยาะกันในใจ ก็เล่นตัวใหญ่กว่าฟ้าใสทั้งนั้น
มันยังทำมาเป็นบอกว่าให้ผมอยู่ฟรีก็ได้ ความคิดไอ้ป๋าเรนมันสอนไอ้ป๋าแก้ม
มันก็รู้ว่าอย่างแม่ผมไม่เอาเปรียบใคร ถึงจะพูดอย่างงั้น ถ้าฟ้าใสไปอยู่แม่ก็จ่ายตังให้อยู่แล้ว
พวกมันก็บอกอีกว่าผมไปอยู่ก็ไม่ต้องเอาอะไร เพราะบ้านนั้นมีของให้อยู่แล้ว

แม่ฟ้าใสมองหน้าพวกบรรดาสาวๆทั้งหลาย แล้วก็ผ่าน!!! อนุญาต ให้ฟ้าใสไปตั้งฮาเร็มได้ 555 เอิ๊ก เอิ๊ก
ทันทีที่แม่ฟ้าใสอนุญาต พวกป๋าแก้ม แชมพู  ก็กระดี๋กระด๊า เชอะ เมริงไม่เสียค่ามัดจำบ้านแล้วล่ะ

“เลี้ยงข้าวกรูด้วยล่ะ หึ”

“ได้ ได้ เพื่อนเลิฟ” โอลีฟ รีบบอก พลางจับคางฟ้าใสเขย่า

“งั้น ไป่ไป ไปกินเหล้าฉลองรับขวัญสมาชิกบ้านใหม่กัน” ไอ้เติ้ลประกาศ
ไอ้เติ้ลนะไอ้เติ้ล เมริงง่ะหาเรื่องกินเหล้าได้ตลอด


แล้วปีนี้ยังมีเรื่องที่ฟ้าใสต้องลงเรียนวิชานศท. นักศึกษาวิชาทหาร (นศท./รด.)
อย่างว่าที่ว่าปีนี้ช่างวุ่นวายดีแท้ ที่ฟ้าใสต้องเรียน นศท. ปีที่แล้วอายุฟ้าใสยังไม่เต็มเดือน ถึงจบม.3ก็ยังไม่ได้จดหมาย
แถมแม่ก็เป็นห่วง คงไม่อยากเห็นลูกหัวเกรียนด้วยมั๊ง แต่พอฟ้าใสต้องโกนหัวบวชงานยายเลยตามเลย
ไหนไหนก็ชินตาแล้ว บ้านฟ้าใสต้องวุ่นวายหาชุดใส่ก็ไม่เป็นทั้งพี่ส้มโอทั้งป้านวลช่วยกันแต่งให้เกือบ2ชม.รีดก็ยาก
ป้านวลก็พยายามรีดให้สุดฝีมือ ความจริงมีพี่หล้าทำหน้าที่รีดผ้าของบ้าน แต่ตัวนี้ป้านวลอยากโชว์ฝีมือเอง
 ฟ้าใสต้องใส่ใส่ถอดถอดหลายครั้ง จนสุดท้ายเอาก็เอา เพราะป้ารีบมาตะโกนเร่งจะขับรถไปส่งวันแรก

ก็ตั้งแต่ฟ้าใสต้องไปนอนบ้านยาย ป้าก็เริ่มไม่ค่อยมีอะไรทำ เลยยิ่งเอาใจใส่ฟ้าใสมากขึ้น เดิมก็ลำเอียงรักฟ้าใสมากกว่าพี่น้อง
คนอื่นๆอยู่แล้ว นอกจากข้าวปั้นที่ ป้าพัช ป้าพิส ก็รักเพราะสงสาร ป้าป้านะเป็นคนเซ็นสิทีฟ

ขนาดวันที่ผมต้องไปสมัครคัดเลือก วิชานศท.นี่แหล่ะ ป้าพัช แกไปส่ง ไปส่งก็จะนั่งคอยรอกลับด้วย
แกก็เห็นผมต้องวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ภายในเวลาที่บังคับ ผมก็รีบวิ่ง เหนื่อยมาก แต่ก็ทำได้ หมดแรงแทบจะนอนกับพื้น
ป้าบอกสงสารผมจนนั่งร้องไห้ แล้วพอมาเล่าให้ใครๆฟัง ป้าพิสก็ร้องไห้ตาม

“อ่ะ ฟ้าใส ป้าส่งข้างหน้านี่นะลูก” ป้าพัชขับมาส่งหนุ่มหล่อที่สุดที่หน้าศูนย์ฝึกนศท.

“ครับ ขอบคุณฮะ” ฟ้าใสยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูลงจากรถ
โห่หหหหหหห วู้วววว
โห อะไรอ่ะ เสียงโห่ต้อนรับฟ้าใสเหรอ มีธรรมเนียมโห่รับคนหน้าตาดีเหรอ 555

“ทำไมอ่ะ”  ฟ้าใสทำหน้าเหรอหรา
นศท.คนที่กำลังเดินบนฟุตบาทแล้วฟ้าใสก้าวลงจากรถไปยืนใกล้ๆ เค้าเลยสะกิด

“นายๆ ชุดนี้เค้าพับแขนเสื้อ”
อร๊ายยยยย กรี๊ดดดดดกรี๊ดดดดดด กรูม่ายรู้ ฟ้าใสรีบวิ่งตามรถป้าขึ้นไปนั่งใหม่
หน้าแดงด้วยความอายสุดขีด

“อ้าวเป็นอะไรล่ะไข ปวดท้องเหรอ”

“เปล่าอ่ะป้า ชุดนี้มันต้องพับแขนอ่ะ ไขโดนโห่ตั้งแต่ลงไปยืนเลยอ่ะ”

“อ้าว 555 ก็บ้านเราไม่มีผู้ชายนี่นา เลยไม่มีใครรู้นี่ ไม่เป็นไรหรอก” ป้าพัชลูบหัวเกรียนเขียวปลอบใจยิ้มๆ แล้วรีบพับแขนเสื้อให้ฟ้าใส

“แหะ แหะ ป้า ที่นี่มันมีอีกประตูอ๊ะเปล่าอ่ะ ป้าพัชส่งไขอีกประตูได้เปล่าฮะ”

เวลาผ่านไปพวกเราก็เรียนไปเล่นไป

ผม ไอ้เติ้ล ผิงผิง อยู่ด้วยกันที่บ้านเช่าที่หมู่บ้านแถบนั้น แรกๆเด็กดีอย่างเราพอเลิกเรียนก็ตรงกลับบ้าน ก็เพื่อนๆก็รีบกลับ
เพราะมันต้องขึ้นรถของวิทยาลัย เข้าเมือง แต่พออยู่ๆไปชินแล้วก็นั่งเล่นต่อที่โรงเรียนบ้าง
  ดูเค้าเตะบอลบ้างแต่ก็ไม่เคยอยู่จนเย็น แค่ 4-5โมงก็กลับแล้ว

ไอ้พวกนี้มันก็เอาแต่เลือกเช่าบ้านตามหมู่บ้านจัดสรร ผิดกับคนอื่นที่เขาไปหาตามละแวกติดๆกับโรงเรียน
คนอื่นเค้าเลยเดินกลับมีแต่พวกผมที่ต้องไปต่อรถสองแถวกลับบ้าน

แต่ผมก็เคยเห็นนักเรียนโรงเรียนเรามีมาเช่าอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน รู้สึกว่าจะเป็นห้อง 2/4 แต่ก็ยังไม่เคยพูดคุยกันจริงจัง
 ก็พวกนี้ดูหน้าตามันโหดๆ เข้มๆ แก่ๆ แต่พวกมันก็หน้าตาดี จมูกโด่ง ตาคม แต่สีหน้ามันดูโหดๆอ่ะ มันออกเช้า พวกเราออกสาย
 เรากลับเร็ว พวกมันกลับช้า พวกผมอยู่หัวมุมซอย5 จึงอยู่คนละฝั่ง แต่พวกผมไม่ค่อยออกไปไหนกลับมาก็อยู่กันแต่ในบ้าน
 
แหะ แหะ ผมเองก็เลิกคิดปล้ำผิงผิงแล้วนะครับ ถึงชอบแล้ว รู้สึกรักผิงผิงก็เป็นความชอบแบบเราชอบคนนี้มากกว่าอ่ะ

(อย่ามาแก้ตัว ฟ้าใส ถ้าทำให้ผิงผิงเป็นของตัวเองได้ก็ยังอยากทำอยู่ชิมิ นี่ตัวเองทำไม่ได้ล่ะสิ เหอ เหอ)

และแล้วในชีวิตบางวันของเราก็เป็นเช่นนี้
ขณะที่ลงป้ายรถหน้าหมู่บ้าน

“ไอ้เติ้ล เอากุญแจมาเปล่าอยู่ที่ใคร ปวดฉี่อ่ะ ขอหน่อยสิ” ฟ้าใสถามเมื่อรู้ว่าผิงผิงกับเติ้ลจะแวะซื้อของที่เซเว่นปากทาง

 “อ้าว กรูก็ไม่ได้เอามา งั้นก็อยู่ที่ผิงผิง”

“เปล่าย่ะ ที่ชั้นไม่มีย่ะ พวกแกหาดูดีๆ”

“เฮ้ย..เมื่อเช้าเราออกมาคอยผิงผิงกับไอ้เติ้ลนอกบ้านก่อนใครเลยนะ เราไม่ได้ปิดบ้านแน่ๆ”

“เฮ้ย กรูก็ไม่ได้ปิดบ้านนะเมื่อเช้า กรูก็ออกไปยืนคุยกับเอ็งแหล่ะไอ้ไข่ ที่หน้าบ้านเลย กุญแจอยู่ที่ผิงผิงนะแหล่ะ”

“ไม่มี๊ ไม่มี ชั้นหาแล้วย่ะ ถ้ามีก็อยู่ในกระเป๋ากระโปรงชั้นแล้วสิ”

“เฮ่ยผิงผิง หาดีดีสิ ไข่ปวดฉี่ ผิงผิงน่ะแหล่ะปิดบ้านเมื่อเช้า จำได้แล้ว ไปทำตกตรงไหนเปล่า ลืมไว้ที่ไหนเปล่า”

“โอ่ย งั้นรีบกลับบ้านแล้ว เผื่อตกแถวนั้น”

“เออ ๆ ไปกันเหอะ  เมื่อเช้าก็จำได้ว่าไม่ได้ถืออะไรมานะ นี่ไง ในกระเป๋าก็ไม่มี” ผิงผิงเขย่ากระเป๋าให้ดู
พวกเราก็จ้ำๆรีบกลับบ้าน ฟ้าใสปวดฉี่ก็ปวดฉี่

ระหว่างทางเดินเรามองๆตามพื้น เผื่อเจอกุญแจตกอยู่บ้าง
((พวกเอ็งเป็นพวกมองโลกแง่ดีมาก เวลาผ่านไปตั้ง1วัน ถนนก็คนเดินไปมา))

พอถึงประตูรั้ว เราก็ล้วงกลอนเปิด

“ผิงผิง!!!” ทั้งฟ้าใสและไอ้เติ้ลตะโกนร้องพร้อมกัน

“แหะ แหะ” ผิงผิงยิ้มรับการมองหน้าของเพื่อน ที่ผ่านการถอนหายใจอย่างโล่งอก
ฟ้าใสรีบเผ่นไขกุญแจที่เสียบคาประตูบ้าน วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไป

((เห็นม่ะ โลกยังสวยอยู่กุญแจบ้านเสียบคา ของมันไม่หายเลย – ก็บ้านเอ็งอยู่ตรงหัวมุมนี่นาคนก็เดินผ่านไปมา
 ไม่ลองไปเสียบคาบ้านท้ายซอยสิ))

ผิงผิงหมดสิทธิ์เป็นคนปิดประตูตอนเช้า แต่ไม่นานก็กลับมาทำหน้าที่เดิม เพราะฟ้าใสกับไอ้เติ้ลก็ขี้เกียจรักษากุญแจ
 เพียงแต่มีกฏว่าต้องชูกุญแจตอนเดินออกจากรั้วบ้าน


7.00น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงคนมาทำเสียงเคาะประตู

“ไอ้ไข่ไปดูดิ ใครมาเคาะประตูบ้านวะ” เสียงผิงผิงสั่งจากในครัว

“บ้านเราเหรอ แน่ใจอ่ะ ใครจะมาบ้านเราแต่เช้า” เติ้ลยังใส่ชุดนอน เดินเที่ยวค้นหนังสือเรียน

“อื้อ อื้อ” ส่วนผมยังนอนพังพาบที่ที่นอน ห้องผมจะอยู่ชั้นล่างติดทางเข้าออก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ไอ้ไข่”

“เออ เออ เด๋วแอบดูก่อน ไม่รู้จักไม่รับแขกนะ”

“เออ เออ สิ”

“ผิงผิง พวกบ้านโน้นอ่ะ”

“มันมาทำไม”

“ไม่รู้ดิ”

“เปิดประตูไปถามมัน” เสียงผิงผิงสั่งงานขณะตัวเองกำลังแยกผ้าเพื่อจะแช่ไว้ก่อน

แอ๊ดดดดด
ฟ้าใสเปิดประตูไปจ้องมองเพื่อนร่วมโรงเรียน อยู่ปีเดียวกัน ที่มาเช่าอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน 4 นายยืนอยู่
มันเข้ามาถึงหน้าประตูบ้านเลยอ่ะ

 (ก็พวกเอ็งไม่เคยล็อคประตูรั้ว-Raspberry)

“....”

“จะมาชวนไปกินข้าวที่บ้าน เย็นนี้นะ จะได้รู้จักกัน”หน้าโหดสุดหล่อสุดด้วย พูดขึ้น

“ไอ้ไข่ ตกลง เค้าว่าอะไร มีธุระอะไร”เสียงผิงผิง ตะโกนบอก

ไอ้เติ้ลที่ก้มหน้าก้มตาหาของตะโกนบอก “ยืมเงินน่ะไม่ให้นะ เดี๋ยวไม่มีกินเหล้า”

ฟ้าใสหันไปบอก

“พวกบ้านโน้นชวนกินข้าว”

“เมนูอะไร” ผิงผิงตะโกนถามต่อ

“จะกินอะไรล่ะ” หน้าโหดเบอร์1ตัวสูง180 ซม.ถาม หน้าโหดเบอร์2หล่อน้อยกว่าหน่อย แต่ตัวใหญ่กว่าโหด1 สูง 185 ซม.
ตัวหนาบึก อมยิ้มเล็กน้อย หน้าหวาน หล่อแบบหวานๆ สูง 175 ซม.ยิ้มให้ หน้าตายไม่หล่อแต่ก็ถือว่าหน้าตาดีล่ะ สูง 178 ซม. ก็ทำหน้าตาย

ผิงผิงแช่ผ้าเสร็จแล้ว เลยเดินมาสอบถามด้วยตัวเอง ก็ผิงผิงตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนใคร
ขณะที่ผมกับไอ้เติ้ลมักตื่นพอประมาณแล้วก็โอ้เอ้ ๆ

“ไข่ไปอาบน้ำได้แล้ว”ผิงผิงมันไล่ผมแล้ว

“เราไม่กินผักนะ เผ็ดก็ไม่กินด้วย” ผมรีบบอกก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องตามหลังไปด้วยแฮะ เสียววูบเสียววูบ

วันนั้น 6 โมงเย็น ทูตสันถวไมตรีก็มารับไปบ้าน
บ้านมันอยู่กัน5คน บ้านมันใหญ่กว่าบ้านฟ้าใสเล็กน้อย ข้างในเหมือนกัน แต่หน้าบ้านได้พื้นที่มากกว่า
ไปถึงมันก็จัดโต๊ะเรียบร้อย หน้าบ้าน มีจุดเทียนด้วย เว่อร์มาก ไอ้เติ้ลมันก็ขอชมบ้าน

 หน้าหวานก็พาชมแนะนำว่าห้องนี้ของใคร ใครนอนกับใคร ก็หน้าหวานอยู่ห้องเดียวหน้าโหด1  โหด2อยู่กับหน้าตาย
 แล้วมีหน้าแก่อยู่คนเดียว

ก็แนะนำตัวกัน หน้าโหด1ชื่อโภชน์ เป็นหัวหน้าห้องด้วย โหด2 ชื่อคิดส์  หน้าหวานผมยาวเล่นดนตรีเก่งชื่อ แชท
หน้าตาย ชื่อบรุค แล้วก็มีหน้าแก่อีกคนชื่อ อ๋อง พวกนี้อายุมากกว่าพวกฟ้าใส 3ปี
 ยกเว้น ไอ้แชท กับ ไอ้บรุค ดูว่าน่าจะรุ่นๆเดียวกันหรือไม่ก็แก่กว่าปีหนึง

กับข้าวก็กินได้ มีแกงจืด ไข่เจียว หมูทอดกระเทียม ปลา3รส ผัดผักรวมมิตร ต้มยำรวมมิตร
โหด2 ก็เลื่อนๆของที่ผมกินได้มาข้างหน้าผม

“อ่า ไม่เป็นไร เราไม่กินแกงจืดอ่ะ” ฟ้าใสไม่ชอบให้ข้าวเปียกๆ

“อ่ะนี่ งั้นกินนี่ไป”โหด2ก็เอาหมูทอดกระเทียม กับไข่เจียวมาวางตรงหน้าปุบ

“ขอบใจอ่ะ” ผมก็เห็นแววตาเพื่อนๆมันอ่ะ น่ากลัวว่ะ กรูมาแย่งหมูทอดมันเปล่าว่ะ

“ใครทำกับข้าวน่ะ” ผิงผิงถามกึ่งชวนคุย

“ไอ้คิดส์ทำ มันทำเป็นอยู่คนเดียวนี่แหล่ะ คนอื่นทำเป็นแค่ต้มมาม่า” โหด1อธิบาย

“โอ้โห เก่งอ่ะ”ทั้งไอ้เติ้ล ทั้งผม อ้าปากค้าง ชมไอ้โหด2

“จริงอ่ะ ไม่ใช่แกะหนังสติ๊กเทใส่จานนะ” ผิงผิงยังไม่ค่อยเชื่อไอ้โหด1 บอก

อั๊ย!!!ผิงผิงไปพูดได้ไง ดูถูกมัน  เด๋วมันโกรธ พวกเราก็โดนไอ้โหด มันฆ่าทิ้งคาบ้านหรอก

“อร่อยเปล่าล่ะ” โหด1 ก็ยังคุยต่อ แล้วเจ้าตัวมันไม่พูดเลยเหรอ เป็นใบ้เปล่าเนี่ย เอ๊ะ แต่เมื่อกี้ก็พูดกับตรูนี่กว่า
พอกินเสร็จ สาวๆก็จะช่วยเก็บจาน พวกมันก็บอกไม่ต้อง ผมนะไม่ชอบเก็บจาน จะมีหน้าที่คือล้างจาน เลยจะช่วยล้างให้
อ๋องหน้าแก่ กับ บรุคหน้าตาย ก็เก็บจาน ส่วนไอ้โหด1กับไอ้หน้าหวานนี่ไม่ทำอะไรเลย กินเสร็จนั่งสูบบุหรี่อิงแอบพิงกัน
ผมเลยเดินเข้าไปอาสาช่วยล้าง ปรากฏโหด 2มายืนดู
แล้วก็สะกิดให้ออกไป

“ออกไปนั่ง ไป๊” ยิ้มให้ด้วยอ่ะ

เราก็นั่งคุยหน้าบ้านพักหนึ่งยุงเริ่มมาป่วน มันก็ชวนนั่งในบ้าน ก็คุยกันเรื่องเรียน เรื่องงาน มันก็ซักถามว่าพวกเราเรียนเป็นไง
 วิชาไหนชอบไม่ชอบ ไอ้บรุคมันก็เอาหนังสือการ์ตูน มาอ่าน เรื่องนี้ผมก็อ่านก็เลยคุยกัน
โหด2ก็มาสะกิด บอกให้เข้าไปดูการ์ตูนในห้องนอนมัน จะยืมไปอ่านก็ได้ เอ๊ะ โหด2 ใจดีจัง

บ้านนี้รสนิยมมันก็ดีอ่ะ ดูหนังฟังเพลงอ่านหนังสือ ดีดี ทั้งนั้น เลย เออ เออ มันก็คงไม่ใช่คนเลวร้ายหรอกนะ

[mild-dy]

รอจ้าๆ

[nine_molly]

มาต่อแล้ว
คนใหม่มาแล้วซี
คนใหม่มาแล้วซี
 
ลงยาวดีจัง
 

[mentholss]

เจอ "โหด1" กับ "โหด2" แล้วนึกถึง
กล้วยหอมจอมหลอน "บี1" กับ "บี2"
นายคิดเหมือนฉันมั้ย บี1
555+

[Raspberry complex]

CH.2

รู้เปล่าว่าโรงเรียนศิลปะอย่างเราก็มีวิชาพละศึกษานะครับท่าน 555 ไม่น่าเชื่อเนอะ
ก็เรียน ปวช.มันก็ต้องเรียนวิชาสามัญกันบ้างอยู่
โรงเรียนเราไฮโซ นะฮะมีเรียน แดนซิ่ง ยิมนาสติก ซอฟบอล วอลเล่ย์บอล ดอดจ์บอล
เทอมนี้หลังจากเรียนซอฟบอลไปได้ 2เดือน
อาจารย์เลยบอกให้แข่งกันระหว่างห้อง

วันนี้ก็อะฮ่า ห้องผมแข่งซอฟบอลกับห้อง 2/4 จำนวนปริมาณนักเรียนแต่ละห้องนี่ก็ 20-25 คนเอง
อย่างห้องผมนี่ พอแบ่งชาย-หญิง นี่ คนลงแทบไม่มีตัวสำรองหรอก เอาแค่ให้ลงครบตัวเก่งไม่เก่ง ก็ตามบุญตามกรรม

“ไอ้ไข่ ไอ้เมย์กะไอ้นาย มันไม่มา เอ็งลงด้วยนะ แค่เกมส์รุก พอเกมส์รับไม่ต้อง” ไอ้มอสมันสั่งผม

ไอ้พวกไม่มา มันคงเมากันล่ะสิ คนอื่นมันก็สนใจบ้างไม่สนบ้าง แต่2คนป้ามาร์ธาแอนด์เฟรน กลัวแดด
ยิ่งมาเล่นตอนเที่ยงๆนั่งดูยังดูไกลๆเลย
ก็ผมน่ะวิ่งได้ดี กับตีลูกโดน แต่เรื่องรับไม่ไหว รับลูกไม่แม่น แฮ่ แฮ่ กลัวลูกโดนหัวด้วยอ่ะ แจ๊ตพอตเลยมาแตกที่ตรู

 “ไข่ สู้ สู้” โอลีฟบ้าพลังรีบเชียร์พอได้ยินไอ้มอสมันสั่งผม ผมก็เลยโดนลง แข่งด้วย 

ขณะที่ผมเป็นตัววิ่งอยู่ที่เบส2 ตาผมก็มองที่ลูก ที่ไอ้ทีมเตรียมจะตี ขณะที่เตรียมพร้อม ผมจะก้าวจะวิ่งชิงฐาน
ข้อเท้าดันพลิก ตัวเลยเซจะล้ม
นึกว่าหน้าจะลงพื้นซะแล้วเอ่อ ไม่ล้มแหะ มีมือมาคว้าไว้อ่ะ ปรากฏว่า โหด2คุณคิดส์ ที่เฝ้าเบส2อยู่
แกคว้ามาจับเอวผมไว้

“เป็นไรหรือเปล่า” แกถามเสียงซื่อๆเรียบๆ แต่มือก็ยังจับเอวอยู่

“ขอบใจอ่ะ” ผมก็รีบแท็งกิ๊ว มือยังไม่ปล่อยอีกวั๊ย

“.....”

“เอ่อ ไม่ล้มแล้วล่ะ ปล่อยเราได้แล้วล่ะ”

แข่งวันนั้นปรากฏว่าห้องผมแพ้ เชอะ แต่ผู้หญิงชนะ เฮ!!! ผิงผิง สู้สู้

ตกเย็น หลังจากส่งเพื่อนขึ้นรถโรงเรียนเรียบร้อย

“บ๋ายบาย เลิฟ เลิฟ จุ๊ฟ จุ๊ฟ”

สารพัดตอเหลใส่กัน555
พวกผู้ชายห้องเราเองก็มีที่เช่าใกล้โรงเรียน เห็นไหมมีแต่พวกบ้าไอ้ป๋าแก้มนี่แหล่ะ เช่าซะต้องเสียค่ารถ
16บาททุกวัน

ถึงเวลา 2 สาวสวย 1หนุ่มหล่อ กลับบ้าน เอ๊ะ เสียงฝีเท้าข้างหลัง ใครตามมาว่ะ สโตกเกอร์เหรอ
อ้าว ไอ้พวกหน้าโหดบ้าน ซอย10
แวะตลาดดูของเล่นตามประสาผมกับไอ้เติ้ล ผิงผิงก็ดูราคาพืชสวนไร่นาตลาดโลกไป
พอดูของเสร็จ ก็ขึ้นรถสองแถวใหญ่ บ้านซอย10 ขึ้นมั่ง

มันก็ยืนๆอยู่แถวท้ายรถน่ะแหล่ะมีแต่ไอ้แชทหน้าหวานเท่านั้นที่มานั่งในรถ นอกนั้นมันไม่มาแย่งพวกแม่บ้านเด็กนักเรียนเขานั่งกันหรอก
พอถึงบ้านหมู่บ้าน พวกเราก็ลง ผมจะเดินไปพร้อมกับผิงผิง เติ้ล ไอ้หน้าโหดโภชน์หัวหน้ากลุ่มก็จัดแจงมาเดินคุยกับไอ้ผิงผิง
ผิงผิงเขามารยาทดี เป็นผู้ใหญ่ ไอ้เติ้ลกับผมประเภทจะคุยเล่น แซวแหย่ไปเรื่อย  คนตัวติดกันของไอ้โภชน์ก็คือ ไอ้แชท
เพราะจะเห็นเดินคู่กันตลอด ไอ้แชทมันจะลักษณะเหมือนผม หน้าหวาน ดูนิ่มๆ ผมยาวสลวยระบ่า ไอ้เติ้ลมันเลยคุยแหย่ไอ้แชท 
ผมเลยโดนเบียดหลุดกลุ่ม คุณคิดส์ก็เลยถือโอกาสมาเดินคู่ผม แล้วก็ส่งขนมให้ผมบอกว่าซื้อมาฝาก โอ๊ค!!! นี่ผมโดนจีบ
แล้วเหรอ อาย เขิน โอ๊ย แล้วนี่พวกมันที่เดินตามหลัง อีกตั้ง 2คน ก็เห็นอีกนะดิ
ผิงผิง กับไอ้เติ้ล ก็แยกจะเดินเข้าบ้าน ผมก็รีบแยกกะคุณคิดส์เดินตาม 2คนเข้าบ้าน
ไอ้ผิงผิงเห็นผมถือถุงขนม มันก็ถามทันที

“นั่นถุงอะไร ซื้อมาเมื่อไหร่” แหะ แหะ ไอ้ผิงผิงมันเหมือนผู้ปกครองของผมกะไอ้เติ้ล

ผมก็อ้อมแอ้ม ตอบเบาๆว่า “คุณคิดส์ให้มา” ไอ้เติ้ลหัวเราะทันที 555

“แกจะหัวเราะอะไรนักหนาฟ่ะ ไอ้เติ้ล ไอ้บ้า” แล้วผมก็หน้าแดง

ไอ้ผิงผิงมองหน้าผม แล้วเตือน

“แกก็ระวังตัวมั่ง”

 ไอ้เติ้ล มันก็มากอดคอผม พร้อมกับเอาหน้ามาใกล้ แถมยังเอามือมาดึงแก้มผม

“โอ๋ โอ๋ อีกหน่อยเราจะมีเพื่อนเขยแล้วว่ะ 555”

“ไอ้บ้า”
ผมเลยผลักหน้ามันออก
.
.
.
วันนี้หลังจากเช็คชื่อเข้าเรียนวิชาแรก

“วันนี้ที่หอศิลป์ Q จัดงานแสดงของศิลปินแห่งชาติ ครูจะปล่อยพวกเธอไปดูงานแล้วกัน”สิ้นเสียงจากสวรรค์

“เฮ!!!!” บรรดาหนุ่มสาวรักเรียนทั้งหลายก็ส่งเสียง อย่างเศร้าโศกด้วยใบหน้าร่าเริงสุดขีด

อาจารย์ก็บอกเสร็จก็ปล่อยให้เราไปดูงาน

“เฮ้ย! งั้นกรูต้องกลับไปเอากุญแจกับของที่หมู่บ้านก่อนนะเว้ย” ไอ้เติ้ลรีบบอก ไอ้เติ้ลเป็นเด็กตจว.มันอยู่กับน้า
เราเลยตกลงว่าไปบ้านเช่ากันก่อน

ระหว่างที่ออกมาคอยรถที่ป้ายหน้าหมู่บ้านจะไปดูงานกันที่หอศิลป์
ปรากฏว่าก็มีนักเรียนโรงเรียนช่าง 3คน ตัวมันก็สูงกว่าฟ้าใส เออสิ ตรู159 ซม. ปีนี้ได้เพิ่มมาอีกเซ็น
ถ้าเอียงๆหน่อยก็แอบได้มาอีกเซ็น พวกมันก็ไม่ล่ำมาก มามองๆ  ผมก็ยืนคุยกับ ไอ้ป๋าแก้มอยู่ริมกลุ่ม ไอ้สาวๆทั้งหลาย
 ก็นั่งกัน ผิงผิง เติ้ล หมูแฮม แชมพู ดีว่าไอ้โอลีฟไม่อยู่ ไม่งั้นไอ้โอลีฟมันคงโวยแหลกแหกปาก ผลักอกเขาก่อน
นี่ป๋าแก้มอยู่ แต่ก็ไม่วายมีเรื่อง

มันก็มามองหน้าผม แล้วมันก็คุยอะไรกัน มองหน้าผมอีก สาวๆของผมก็เริ่มระวังตัวแล้ว ยิ่งไอ้พวกขี้กลัวอย่างไอ้เติ้ล
กับไอ้แชมพู แล้วมันก็เดินมาผม ฮือ ฮือ ไม่ร้องเว้ย เราก็ชาติเชื้อ นศท.โว้ย
กรูไม่เคยรู้จักกะพวกเมริงเฟ้ย ไม่ต้องมาทัก กรูก็ไม่ใช่คนแถวนี้ ไม่ต้องมาถามทางด้วย เลยป้ายโรงเรียนกับหมู่บ้าน
ไม่รู้จักแล้วโว้ย  มันก็เดินเข้ามา

“เมริงอยู่โรงเรียนไร มาทำไรแถวนี้”

อ้าว ไม่รู้จักกัน แล้วมาทักกันอย่างงี้หรือไงว๊า

“ทำไมอ่ะ” ปากตรูก็ดันตอบไป เฮียแกถามก็ตอบมันไป มันคงอยากสมัครเรียนโรงเรียนเรามั๊ง
ไอ้ป๋าแก้ม ก็ดันไปถามมันกลับ

“ทำไม มีอะไรเหรอ” ด้วยความเป็นห่วงมันมั๊ง
คราวนี้มันก็เลยผลักอกผม ผมยังไม่ทำอะไร ไอ้ป๋าแก้มมันก็เลยผลักอกไอ้ตัวที่ผลักผม
ไอ้ป๋าแก้มมันลูกตำรวจ เป็นพี่คนโตด้วย มีแต่น้องชาย  ไอ้นั่นมันก็คงยังเห็นป๋าแก้มใส่กระโปรง มันเลยกลับมาต่อยผม
แรงอย่างผมทำได้แค่ยกแขนป้องกันตัว ผมก็ร้อง

”เฮ้ย!!” เห็นไหม ผมยังดี ไม่ได้ร้องกรี๊ดๆ ซะหน่อย
ไอ้ป๋าแก้มก็กระชากคอเสื้อไอ้เวรนั่น

“เมริงทำเพื่อนกรู” แล้วก็ชกขวาตรงมันมั่ง
เพื่อนมันก็เริ่มเข้ามารุม พวกสาวๆลุกฮือกัน เหอ เหอ ถึงพวกมันเป็นผู้ชาย ก็ 3คน พวกผม มี6คน
พวกผู้หญิงก็ตรงเข้ามาเอากระเป๋าเป้ฟาดพวกมัน ตุบตุบตุบ มันก็ไม่ได้ต่อย ก็แค่ผลักๆ สาวๆก็ดึงๆ ทึ้งๆ
แป็บเดียวก็มีตีนใหญ่ๆ มาถีบไอ้คนที่ต่อยผม กระเด็นไปเลย
เจ้าของตีนเบอร์46 คุณคิดส์รีบเข้ามาจับเนื้อจับตัวผม
แล้วก็มีอีกมือคนก็มากระชาก พวกที่ฟัดกับสาวออกไป

“มีอะไรกัน” เสียงเหี้ยมๆเข้มๆ ก็ทักขึ้น เสียงไอ้โภชน์ครับ

ส่วนไอ้แชท เข้ามาถามพวกสาวๆ ไอ้แชท ไม่ได้เข้ามาช่วยหรอก ยืนดูเฉยๆ หลังไอ้โภชน์
“เป็นไงมั่ง” มันก็อมยิ้ม หันไปชมไอ้เติ้ล ว่าเก่งดีนี่

ไอ้โภชน์ก็เดินไปหาไอ้พวกนั้น บอกพวกนั้นว่า
“พวกนี้อยู่โรงเรียน ART R ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับอะไรกับโรงเรียนเมริง”

ขณะเดียวกันก็มีรุ่นพี่ เดินกันออกมา เลยมาคุยกับพวกมันด้วย
คุณคิดส์หลังจากช่วยปัดเนื้อปัดตัวเช็ดหนงเช็ดหน้าให้ แล้วก็ลูบหัวเกรียนผม

“แล้วเดี๋ยวจะไปไหนกัน”

“จะไป หอศิลป์ Q จารย์ให้ไปดูงาน”

“เออ เราก็จะไปเหมือนกัน แต่จะเข้าวิทยาลัยก่อน” ไอ้แชทบอก

พอดีมีรถมา คุณคิดส์เลยพยักหน้าให้พวกผมไปกันก่อน

“แล้วเย็นนี้จะกลับมาบ้านนี้ไหม”

“ไม่กลับอ่ะ คงค้างบ้านในโน้นกันหมด”

“เออ ดีแล้ว”

พอขึ้นรถพวกมันก็ถามผมทันที
“ไอ้ไข่ เป็นไงมั่ง” ไอ้เติ้ลถาม ผิงผิงก็มองอย่างเป็นห่วง
“เจ็บเปล่า” ป๋าแก้มถามมั่ง
“โหย เจ็บดิ ไอ้เชรี่ยนั่นชกมาได้ ดีนะไม่โดนปากโดนจมูกอ่ะ เมริงอ่ะไปผลักมัน” ฟ้าใสคลำแก้มที่มีรอยช้ำปรอยๆ
“อ๊า ก็มันผลักเมริง มันหาเรื่องก่อน” ป๋าแก้มแก้ตัว
“มีเรื่องกันแล้ว ไอ้ไข่มันก็โดนคนเดียว” ผิงผิงช่วยต่อว่า
“ใช่ ดูดิมันตั้ง 3คน”
“เฮ้ย ก็นี่ไงเราก็ช่วยแล้วไง” หมูแฮมผู้สุขสงบ ยังร่วมด้วยช่วยกันเอาเป้ฟาดพวกมัน ปั๊กๆๆๆ
“ก็แกอ่ะ ไม่ใส่กระโปรงซะที” ดูดูไอ้ป๋าแก้มมันว่า
“เชรี่ยสิ ไม่ต้องพูดเลย”
“แล้วนั่นนะเป็นไง” ไอ้แชมพูมันถามผมแต่หันไปพยักพเยิกทางป้ายรถที่จากมา
“อะไร” ผมเริ่มรู้ตัวว่ามันจะซักถามอะไร ก็ไอ้แชมพูมันชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นมั่กมั่ก
“ก็โน่นนะ ไอ้คนที่เช็ดหน้าเช็ดตาให้แกอ่ะ ไอ้ไข่” แชมพูยิ้มมุมปาก
 -โห นึกว่าเท่หรือว้าไอ้แสยะยิ้มมุมปากนี่ #ฟ้าใสแอบด่าไอ้พูในใจ เชอะ
ผิงผิงหันมามอง  ไอ้เติ้ลเลยช่วยตอบให้หายสงสัย
“ไอ้คุณคิดส์ มันจีบไอ้ไข่เว้ย”
“555” เสียงหัวเราะจากป๋าแก้ม
“แหมแก มีเสน่ห์นะเว้ย ชายรักชายหลง” แล้วมันก็ชะโงกหน้า “ระวังล่ะแก ตอนไปเขาชนไก่นะแก”
“เชรี่ยพู อย่ามาขู่ คนยิ่งกลัวๆอยู่ด้วย”
“แกอย่าไปขู่มันดิ สงสารมัน” ผิงผิงผู้แสนดี


TBC.....

[mentholss]

ฟ้าใสจะเอนเอียงมั้ยเนี้ย

[Raspberry complex]

((ต่อ))

ความจริงไอ้บ้านที่เช่านี่ ไม่รู้เจ้าของบ้านเขาเอาน้ำมันพรายพรมไว้หรือเปล่า เพราะพออยู่ๆไปนี่หัวบันได
ไม่แห้งเลยอ่ะ มีแต่หนุ่มๆแวะเวียนมาขายขนมจีบ

อย่างผิงผิงหน้าตาสวยแบบจีนๆเรียบมากๆเป็นผีญี่ปุ่นที่ถูกใจฟ้าใสนักหนา
ตอนปี 1 ไม่เห็นมีใครสนใจ มาปี2 กลับเป็นที่ชื่นชอบของพี่คิวรุ่นพี่ปี4 แกก็ไม่ได้อยู่ที่นี่
แต่มีเพื่อนเช่าบ้านอยู่ซอยท้ายๆหมู่บ้าน แก๊งค์แกอีกคนพี่แมค ก็ชอบไอ้เติ้ล แต่ทั้งคู่ ก็ทำเป็นมาหาเพื่อน
ที่อยู่หมู่บ้านนี้ แล้วก็จะแวะมาคุย มาแต่ละทีนานมากกกกกกกก ผมกับไอ้เติ้ลเบื่อมากกกกก ก็คนจะนอนอ่านการ์ตูน ก็มาชวนคุยอยู่ได้

บางทีผมก็ก้มหน้าก้มตาถูบ้านใส่กางเกงขาสั้น พอร้อนก็ถอดเสื้อ ถอยหลังถูจนถึงปากประตู เจอรุ่นพี่มายืนดูบั้นท้าย
แถมทำมาบอกจะให้เป็นหุ่น ให้วาดนู้ดอีก นึกว่าไม่รู้เหรอว่าหมายความว่าไง เชอะไอ้หัวงู

แล้วไหนยัง เพื่อนผู้ชายห้องเดียวกันอีก ก็ทำมาเป็นขี่จักรยานเที่ยวกัน เลยแวะมาหา ก็มาจีบทั้ง ผิงผิง และไอ้เติ้ล
จะมีแต่ ไอ้บ้าน ซอย10นี่แหล่ะ ที่พฤติกรรมยังกลางๆ ไม่น่ารังเกียจนัก

ถึงไอ้คุณอ๋องที่ทำตัวเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ขี้บ่น จนไอ้เติ้ลแอบเรียกว่า “คุณพ่อขอร้อง”  จะชอบผิงผิง แต่เป็นแบบคนคุยถูกคอ
ไอ้เติ้ลก็ชอบแหย่ ไอ้แชท ลักษณะไอ้แชท ก็คล้ายๆฟ้าใส หน้าหวาน นิ่มๆอ่อนแออ่อนแอ เหมือนไม่มีกระดูก  แต่ก็มีเอ็น เหอ เหอ

ไอ้แชทก็ชอบแวะมานั่งเล่นบ้านฟ้าใส หากที่บ้านซอย10ไม่มีใครอยู่ หรือพวกมันเอาแต่ทำงานกัน
ฟ้าใสเองก็ถูกคุณคิดส์จีบ เทียวมารับไปกินข้าว มารับไปนั่งเล่นบ้านโน้น แต่ก็ไม่รบกวนจนน่ารำคราญ

11.05 น. วันเสาร์ คุณคิดส์ก็โทรมาชวนไปดูหนัง

“อะโหล” ฟ้าใสรับโทรศัพท์เหมือนเช่นเคย

“หึ หึ” ไงเสียงตอบรับมีแค่นี้อ่ะ แล้วจะรู้ไหมเนี่ยใคร เบอร์ก็ไม่รู้จัก

“ใครอ่ะ โทรผิดเปล่า วางนะ”

“คิดส์”

“อ้าว หวัดดี มีไรอ่ะ”

“ชวนไปดูหนัง”

“อือออออ” กำลังคิดว่ายังไม่สนิทกันเลยอ่ะ

“เลี้ยง”

“ตกลง” เฮ้ยทำไมตรูรับปากเร็วจัง อะไรว้า....

“เจอที่หน้าโรง11โมง” ปลายสาย วางหู

“....”อึ้งๆง่ะ จะไม่พูดกับตรูยาวกว่านี้หรือ โรงอะไร เรื่องอะไร

“อะโหล” ฟ้าใสโทรกลับไปหาไอ้เบอร์ตะกี้

“มีไร”

“เอ่อ..ดูเรื่องอะไรอ่ะ”

“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง”

“แล้วโรงอะไรอ่ะ”

“พารากอน”

“เดี๋ยวหาไม่เจออ่ะ”

“งั้นไปรับที่บ้าน”

“อ้าวรู้ด้วยเหรอ บ้านเราอยู่ไหน”

“รู้”

“อ้าวรู้ได้ไงอ่ะ”

“รู้แล้วกัน” วางหู

ก็งงงงอีกง่ะ ไอ้คุณคิดส์แกต้องพูดแล้วดอกพิกุลร่วงแน่เลยว่ะ ถึงได้พยายามพูดให้น้อยไว้
ตกลงนี่คุยกันรู้เรื่องแล้วใช่เปล่าเนี่ย ไม่รู้ล่ะไม่โทรแล้ว ไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องไป
เดี๋ยว ไปบอกแม่กับป้าป้าก่อน

“ป้า ฮะ  พรุ่งนี้ไข ไม่อยู่นะฮะ เพื่อนชวนไปดูหนัง ป้าเอาอะไรไหมฮะ แถวสยามอ่ะฮะ”

“ไม่หรอก ไม่เอาอะไรหร็อกจ๊ะ เดี๋ยวเราจะหอบพะรุงพะรังแล้วมีตังค่าตั๋วหรือยังล่ะ อ่ะนี่ ป้าให้” ป้าพัชส่งแบ็ง500มาให้
และแล้วผมก็ไปบอก ป้าพิสเช่นเดียวกัน แหะ แหะ ก็ได้มาอีก500 เช่นกัน หวานฟ้าใส

วันอาทิตย์สดใส

9.30 น.นั่งดูการ์ตูนกะข้าวปั้นมีป้านวล นั่งดูด้วย พลางคอยเตือนข้าวปั้นเป็นระยะๆ

“หนูปั้น ไม่อ่านหนังสือเหรอ เดี๋ยวก็โดยอาจารย์พรรณดุเอาหรอก” แล้วก็พยายามหยิบๆจับๆหนังสือมาสะบัดๆ ปัดๆ
เชิญชวน

“โหย ป้า อ่ะ เดี๋ยวก่อนสิ ปั้นจะดูว่าใครเป็นคนฆ่าผู้จัดการคนนั้น”

“ใช่ๆ ป้าอย่าเพิ่งกวนสิ เดี๋ยวพอโฆษณา ให้ป้าอ่านให้ฟังแล้วกัน” ผมแกล้งแหย่ป้านวล

“หนูไข แกล้งอีกแล้ว ป้าอ่านหนังสือออกซะที่ไหน” ป้านวลบ่น ก็ป้านวลอ่านหนังสือไม่ออก เพราะโดนป้าเอามาให้อยู่ช่วย
บ้านยายตั้งแต่เด็ก รู้แค่งูงูปลา บางทีพวกผมก็ช่วยสอนให้ มีแต่ผมกับข้าวปั้นเท่านั้นที่พูดเล่นแหย่แก
ข้าวโอ๊ตมันเอาแต่ออกนอกบ้าน พี่ส้มโอก็เอาแต่เรียนออกข้างนอกเหมือนกัน ไม่ก็ขลุกแต่ในห้อง
ไม่ออกมานั่งกินนอนกินเหมือนผมกับข้าวปั้น ป้านวลไม่มีอะไรทำก็จะมานั่งเฝ้า

จะ10 โมงแล้ว นัดคุณคิดส์ 11 โมงใช่เปล่าเนี่ย รีบอาบน้ำดีกว่า
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไอ้ดอลลี่ ดอลล่าเห่า แป็บเดียว เงียบ คนงานมาบ้านป้ามั๊ง พอลงมา จากชั้นบน เห็นคนมายืนหน้าบ้าน ใครว๊า
เปิดประตูไปดู

“เหวอ คุณคิดส์” ตกใจอ่ะ แกมายืนเงียบๆ ไอ้ดอลลี่ดอลล่า เห่าแป๊บเดียวเองก็กระดิกหางไม่เห็นเห่าต่อ

“….” คนตัวใหญ่ยักษ์ยิ้มให้

เฮ้อ....ใจคอแกจะไม่พูดจริงเหรอ

“มาได้ไงเนี่ย” ผมก็ต้องแปลกใจดิ ก็ทางเข้าบ้านมันแยกจากถนนใหญ่เป็นซอยส่วนบุคคล เข้ามาก็เป็นทางเข้าบ้านญาติ
บ้านลุงชาญ บ้านป้าวรรณที่เขาเองก็มีบ้านคนละหลัง2หลังอีก ไหนจะมีส่วนที่เป็นโรงงานอีก แกเดินสุ่มมาไง

“....” ยิ้มหวานให้เราอีกว่ะ แต่ก็ไม่ตอบ ฮือ ฮือ จะคุยกันรู้เรื่องไหมว่ะ ผมก็รีบลูบหัวลูบหูตัวเอง
ดูว่าแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วดีว่าอาบน้ำแล้วแต่งตัวแล้วนะวันนี้ได้เที่ยวผมเลยขอแต่งตัวสะใจเนอะ
อยู่โรงเรียน แล้วก็อยู่บ้านเช่าเสื้อผ้าดีๆก็ไม่ได้ใส่ ก็ไม่อยากหอบไปที่โน่น

“แล้วเดี๋ยววันนี้จะกลับไปบ้านโน้นเลยหรือเปล่า” พูดแล้วครับ ยักษ์โหดแต่ใจดีพูดแล้ว

“เอ่อ ไม่ได้คิดอ่ะ ไอ้เติ้ลยังไม่ได้นัดเลย” ธรรมดาผมก็จะนัดกันแบบคร่าวๆ กะไอ้เติ้ลจะแบบ กรูจะไปเย็นๆนะ
หรือไม่ก็กรูจะไปบ่ายๆอะไรประมาณนี้ แต่ก็ไม่ได้จะไปพร้อมกัน เอาตามสะดวก แต่ผิงผิงนี่จะมาวันจันทร์

“งั้นก็กลับที่โน่นพร้อมกัน” ยักษ์ใจดีชวน

“อื้อ ได้”รับปากง่ายดีเหมือนเดิมเลยเรา

“เก็บของก่อน คอยแป็บง่ะ เข้ามานั่งข้างในก่อนดิ จะดูหนังเปล่า หรือจะนั่งตรงนี้” ผมก็บุ้ยหน้าไปนั่งห้องนั่งเล่นกะทางโต๊ะรับแขก

“...” เงียบไม่ตอบว่ะ เฮ้อ อ่อนใจเหมือนกันโว้ย

ฟ้าใสเดินไปหาป้านวล

“ป้า...เสื้อนศท.ไขล่ะ เดี๋ยวไขออกไปแล้วไปบ้านโน้นเลยนะ”

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ ข้าวปั้นไม่อ่านหนังสือจะฟ้องแม่นะ” ฟ้าใสก็เข้าแหย่น้อง ยีหัวจับตัวกลิ้งไปกลิ้งมา

“ไปเก็บของก่อน” พอหันมาอ้าว คุณคิดส์เดินตามผมมาด้วย เลยแนะนำให้รู้จัก

“คุณคิดส์ นี่น้องเราข้าวปั้น  นี่ป้านวล นี่เพื่อนไข ชื่อคิดส์ เดี๋ยวไขไปเก็บของก่อน จะนั่งไหนก็นั่งนะ”

ฟ้าใสก็รีบขึ้นไปเก็บๆของที่จะเอาที่โน่น โดยเฉพาะไม่ลืมกุญแจ
ฟ้าใสนะอยากเก็บให้เร็วๆด้วยไม่อยากให้ใครมาบ้านเลย เหตุผลอย่างเดียวที่ลึกอยู่ในใจ
ฟ้าใสไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาในบ้าน เขาอยากให้บ้านเขามีแต่พี่โม่งที่เข้ามา
ไม่ได้อยากจะแนะนำผู้ชายคนอื่นให้รู้จักป้านวล ให้รู้จักข้าวปั้น แต่ก็ต้องทำตามมารยาท คุณคิดส์แกก็ดูเป็นคนดีด้วย
“เสร็จแล้ว ไปเหอะ” ฟ้าใสรีบพยักพเยิดให้คุณคิดส์รีบออกจากบ้าน

ฟ้าใสก็ตรงไปหอมข้าวปั้นหลายที กอดป้านวล1ที จี๋เอวป้านวล อีก1ที
ทันทีที่ออกจากบ้าน คุณคิดส์ก็แบมือ
ฟ้าใสมองหน้า?
คนตัวใหญ่กว่า ชี้ชี้ไปที่เป้ ทำไม?

“อะไรเหรอ” งง ไม่มีระเบิดหรอกไม่ต้องตรวจสอบ

“เอามาจะถือให้” สั้นๆได้ใจความ ได้ใจฟ้าใสด้วย ฟ้าใสเริ่มคิดหนักว่ะ

พอขึ้นรถเมล์ ฟ้าใสไม่ขึ้นอยู่แล้วอ่ะด้านหลังน่ะ ไม่ไปยืนด้วยหรอกนะอันตรายจะตาย เป็นตายฟ้าใสจะยืนใกล้ลุงคนขับอ่ะ
พี่ส้มโอสอนไว้ คนตัวใหญ่ก็พยายามบุ้ยใบ้สะบัดหน้าชวนให้ไปท้ายรถ ฟ้าใสก็ส่ายหน้าไม่เอา จะไปก็ไปดิเราไม่เอาอ่ะ
คนตัวโตเลยต้องยืนทมึนหน้ารถด้วย แต่ก็แค่แป็บเดียวก็มาต่อรถไฟฟ้าแล้ว

พอถึงคุณคิดส์ก็พาไปดูที่โรงหนังที่พารากอน สไตล์หนังก็ชอบคล้ายกัน
ตอนเดินเข้า อ๊ะจับมือด้วยนะ แต่ธรรมดาพอเข้าโรงมันมืดๆก็เกาะๆกันอยู่แล้ว แต่แหมไม่มีคุยกันเลย ฟ้าใสก็อยากกระซิบคุยบ้าง
พอออกมาเดินข้างนอก ง่า คุณคิดส์ก็ยังเดินจับมืออยู่เลย เขินอ่ะ

“จะกินอะไร”

“ก็คุณคิดส์จะกินอะไรอ่ะ” ดันไปถามกลับซะอีก ก็ธรรมดาให้เพื่อนเป็นคนคิด

“....” เงียบ มองหน้า

“กินเส้นๆอ่ะ เอาสปาเก็ตตี้แล้วกัน”

พอกินเสร็จ ก็เดินเล่น พาไปเลือกเพลง บอกให้ลองฟังเพลงโน้นเพลงนี้
แล้วคุณคิดส์ก็ซื้อ2อันให้ฟ้าใส ของตัวเองอัน

บ่าย3โมงกว่า ตรืดดดดดดดมือถือฟ้าใสสั่น

“อะโหล อะโล ว่าไง” รู้ว่าเป็นไอ้เติ้ล

“แกกรูไม่กลับนะ”

“อ้าว แล้วบอกเร็วกว่านี้อ่ะ กรูออกมาแล้วน๊า”

“เฮ้ย ก็ลูกน้ามันไม่สบาย ก็รอน้าเขาลางานแต่เขาลาไม่ได้ เลยให้กรูพาไปหาหมอแล้วอยู่เป็นเพื่อนหลานด้วยว่ะ
 เชรี่ย!!แกก็กลับบ้านดิ พรุ่งนี้โทรไปปลุกแต่เช้าก็ได้”

“อ๋อย ไรเล่า ออกมาแล้ว ออกมาเดินกะไอ้คุณคิดส์อยู่เนี่ย เดี๋ยวก็บอกไปแล้วว่ากลับบ้านโน้นด้วยกันอ่ะ เชี่ยเติ้ล”

“แล้วเมริงอยู่ได้เปล่าล่ะคนเดียว”

“ ได้ก็ได้อยู่อ่ะ มันคงไม่มีไรหรอก” นึกๆก็คงเหงาอ่ะ

“มานี่มานี่ พูดกะคุณคิดส์หน่อย”

“ไอ้บ้า แกจะพูดอะไร”

“เรื่องของกรู”

“อะไรล่ะ นี่โทรสับกรูเฟ้ย”

“คุณคิดส์ คุณคิดส์” เสียงไอ้เติ้ลตะโกนดังลั่น ไอ้คุณคิดส์ก็มองหน้า ก็คงได้ยินเสียงล่ะตัวก็อยู่ใกล้นี่แหล่ะ

“ไอ้เติ้ลมันจะไม่กลับอ่ะ มันจะคุยด้วย ไม่คุยกับมันก็ได้นะไม่เป็นไร” ผมก็รู้ว่ามันคงห่วงผม ก็แน่ละสิพวกเอ็งไปขอตรูมาอยู่จากแม่ตรูนี่นา

“เอามา” คนตัวโตหน้าโหด แบมือ
คุยกันมียิ้มด้วยเว้ย ถูกคอถูกใจ ก็จีบเลยดิ ตรูมีคนในใจแล้วเว้ย หนึ่งเดียวคนนี้ เก่งสุดๆเก่งทุกอย่างเลยด้วย

“.....” ส่งมือถือคืน ไม่พูดอะไร ไม่คิดจะบอกหน่อยหนึงนิ๊ดหนึงมั่งเหรอ

“....” เงียบได้เราก็เงียบได้  เอาไงดี รับมือถือคืน เอามือมาเช็ดหัวเกรียนเราด้วย เอ๊ย ตบหัวเราเล่นด้วยเว๊ย ตามใจ มันตัวโตกว่า
 เลี้ยงทั้งหนังทั้งข้าว ซื้อซีดีให้อีก = มันเป็นคนดี

อ่า...จับมือเดินอีกแล้ว

ในที่สุดเราก็มาต่อรถสองแถวเพื่อไปหมู่บ้านระหว่างรอรถออก คุณอ๋องก็หอบของพะรุงพะรังขึ้นมา
คุณอ๋องทักฟ้าใสเสร็จก็ร่ายยาวบ่น คุณคิดส์ก็ยิ้มรับฟัง มีหัวเราะน้อยๆด้วยอ่ะ
ฟ้าใสเดินเข้าหมู่บ้านพร้อมคุณคิดส์ คุณอ๋อง ฟ้าใสจะช่วยคุณอ๋องถือของบ้าง คุณอ๋องก็ไม่ให้ถือ

“ไปล่ะ” ฟ้าใสก็ขอกระเป๋า คุณคิดส์ส่งให้

“เดี๋ยวทุ่มหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อน” พูดไปก็ทำหน้านิ่งๆด้วย
ฟ้าใสพยักหน้า ก็จะให้ทำไงล่ะ

ทุ่มหนึ่ง
“เปิดประตูหน่อย” คนร่างใหญ่ถือถุงขนมมาด้วย ฟ้าใสไม่ได้เป็นเด็กนะเว้ย ให้กินแต่ขนมอยู่ได้

“มีทาโร่เปล่าอ่ะ โก๋แก่ล่ะ โห มีด้วยดีดี 555” ว่าแล้วฟ้าใสก็เอื้อมมือไปรับถุงขนม
 เอ๋ คุณคิดส์แกยังไม่บอกว่าให้ฟ้าใสเลยนี่หว่า ช่างมันเหอะ แกคงไม่หวง

“ป่ะ กินข้าว” สั้นได้ใจความ หมายความว่าออกมาได้แล้ว ใส่รองเท้า
มองหน้า ตาโต ทำตามที่คุณคิดส์บอกไปเหอะ ว่าแล้วผมก็ออกไปกินข้าวกับคุณคิดส์

“อ้าว แล้วคุณอ๋องล่ะ ไม่ออกมากินด้วยเหรอ”

“ไอ้อ๋องซื้อเข้ามากินตั้งแต่ท่ารถแล้วล่ะ”

ตรืดดดดดด

“ว่าไง ไข่ อยู่คนเดียวเหรอ”

“เปล่า คุณคิดส์มาอยู่เป็นเพื่อนอ่ะ” เฮ้ย อย่ามาถามมากน่า

“แล้วนี่มายัง”

“มาแล้วกินข้าวกันอยู่”

“เออ ไม่กวนแล้ว บอกอิตาคิดส์ห้ามรังแกเพื่อนฉันนะย่ะ”

“เฮ่ย ผิงผิงก๊อะ”

พอกินข้าวเสร็จก็เข้าบ้าน
เฮ้ย เอาไงดีล่ะ คุณคิดส์แกก็นั่งเล่นเกมส์ ให้แกนอนไหนล่ะ ก็ต้องนอนห้องเราอยู่แล้ว เตียงเดียวกันเหรอ
 ให้แกนอนข้างล่างเหรอ เราหนีไปนอนห้องไอ้เติ้ลดีไหมเนี่ย ก็น่าเกียจว่ะ

แล้วแกจะปล้ำเราเปล่าว่ะ เริ่มกังวลนิดนิ๊ดอ่ะ สู้อ่ะไม่ได้อยู่แล้ว
โอย เดินวนในห้องน้ำหลายรอบแล้วนะ เมื่อยแล้ว ออกก็ได้ว่ะ
ชาตินี้หาอะไรมาทำบุญดีชาติหน้าจะได้เกิดมาตัวใหญ่ยักษ์กะเขามั่ง

“นี่!! คุณคิดส์ ห้ามทำอะไรเราแปลกๆนะ” ฮ่า ฮ่า แกล้งพูดดักคอไว้ก่อนอ่ะดีที่สุด

“แปลกๆ อย่างไงเหรอ”

“เหวอ!!!”ร่างใหญ่รวบตัวผมไปวางแผละบนที่เบาะ ดูทีวี แล้วก็ล้มมาทับ

“เฮ้ย ไอ้บ้า” ผมก็รีบทั้งผลักทั้งดัน

ไอ้คุณคิดส์ก็ลุกขึ้น จับผมลุกขึ้น

“ฮึ่ย ไม่หรอกน่า” แล้วยีหัวผมเล่น โอ๊ยแม่งเล่นอะไรบ้าบ้า ใจหายว่ะ นึกว่าโดน ไม่น่าคบพวกบ้านี่เลย

“ก็ไอ้เติ้ล บอกว่ากอดได้แต่ห้ามทำอะไรนิ” หน้าโหดยิ้มใหญ่ แมร่งได้กอดฟรีไปแล้วนี่หว่า

เมริง ไอ้เติ้ล

“เล่นเกมส์ไหม จะนอนหรือยัง” คุณคิดส์ตบที่นั่งข้างๆ นั่งก็ได้ว่ะ ฟ้าใสชี้หน้า

“ห้ามเล่นบ้าๆนะ”

คืนนั้นฟ้าใสนอนบนเตียง คุณคิดส์นอนข้างล่าง จะสงสารก็น่าๆ ลูกผู้ชายเข้มแข็ง เหมือนแคมป์ปิ้งๆ



TBC…..

[mentholss]

คุณคิดส์รุกหนักมาก จะเป็นไงต่อไปล่ะเนี้ย

[Raspberry complex]

CH.3

การเช่าบ้านอยู่ด้วยกันของพวกเรา มันก็ต้องมีเรื่องงานในบ้าน ที่พวกเราต้องแบ่งกันทำ
ผมนะหุงข้าวเป็นอย่างเดียว กับหน้าที่ล้างจาน เก็บเสื้อผ้าให้พวกมัน ผมน่ะไม่ถือหรอก
เพราะบ้านผมน่ะผู้หญิงทั้งบ้านตั้งแต่จำความได้ ขอให้มันกวาดกับถูห้องให้ผมด้วยเท่านั้น
ไอ้ผิงผิงพอทำเป็นง่ายๆ ไข่เจียว ผัดผัก กับข้าวเราใช้ซื้อเอา หรือถ้าเบื่อ เราก็ต่างคนต่างซื้อ
งานบ้านจะเป็นหน้าที่ของไอ้เติ้ล  ถูบ้าน กวาดบ้าน จัดบ้าน บางทีผมก็ช่วยมันบ้างแต่นานๆๆๆๆๆๆที 555
ส่วนงานอย่างอื่นๆก็ช่วยๆกัน พวกค่าน้ำค่าไฟ ไอ้ผิงผิงเป็นคนดูแล ติดต่อเจ้าของบ้าน งานทางการ
ไอ้ผิงผิงจัดการ ผมกับไอ้เติ้ลเหมือนเด็ก

วันนี้ผมมาเร็วกว่าไอ้เติ้ล พอมาถึง ว๊าก ลืมล้างหม้อข้าวอ่ะ เมื่อวันศุกร์อ่ะ หนอนเต็มเลย โหย ผมจะอ๊วก ทำไงดีว่ะ
ให้ไอ้ผิงผิงทำ มันก็ต้องด่าแน่ๆ ไอ้เติ้ลอีก โทรหาคุณคิดส์ดีกว่า
“อะโหล คุณคิดส์เปล่า”
“มีไร” คนพูดน้อยตอบ
“มาหมู่บ้านยังอ่ะ”
“มีไร”
“เราอยู่หมู่บ้านแล้วอ่ะ แวะมาหาหน่อยสิ”
“มีไร อีกเดี๋ยวถึงจะถึง”
“งั้นเดี๋ยวแวะมานะ”
“ฮือ”

สักพักใหญ่ ผมก็ได้ยินเสียงประตูรั้วเปิด คุณคิดส์กะคุณอ๋อง ยืนหน้าประตูบ้าน ผมรีบเดินมาต้อนรับ คุณคิดส์แกก็ถือเป้มาใบตุงๆ
ส่วนคุณอ๋องนั้นมีกระเป๋าสะพายพร้อมหิ้วม้วนกระดาษงาน ผมทักทั้งสองคน คุณคิดส์ก็พยักหน้าให้คุณอ๋อง เดินไปบ้านซอย10ก่อน

“คุณคิดส์ ทำอะไรให้หน่อยได้ไหม” ผมลองแยบๆถาม
“อะไร” เอามือลูบหัวผม1ที เห็นหัวเกรียนตรูเป็นที่เช็ดมือเรื่อย
“แหะ แหะ” ผมยิ้มแหยๆ ชะโงกไปกระซิบที่ข้างหู
“ล้างหม้อหุงข้าวให้หน่อยดิ นะ เดี๋ยวจดกายวิภาคให้ก็ได้”

คุณคิดส์เอาของวาง เดินเข้าไปในครัว ที่มีหม้อหุงข้าวกะจานที่เรากินกันเสร็จแล้วยังไม่ได้ล้างวางอยู่ กะพื้นลานซักล้าง
ก็ช่วงนั้นเจ้าของบ้านเขาจะทำครัวใหม่ให้เรา เราเลยต้องมาล้างกับพื้นที่ใต้ที่ตากผ้า
 อยี้ ถ้าผมเท หนอนก็ต้องคลานกระตึ้บๆเต็มพื้น อ๊าย แว๊กๆ นึกแล้วก็สยอง

ผมก็เดินตามหลังไป แล้วก็ชี้
“อยู่นั่นอ่ะ” คุณคิดส์เดินไปเปิดฝาหม้อดู แล้วยิ้ม บวกหัวเราะ หึ หึ แล้วก็หันมาบอก
“เออ เออ เดี๋ยวจัดการเอง” พอเริ่มให้คุณคิดส์จะลงทำผมเลยจัดการกระโดด ดึ๋งๆออกไปพร้อมกับทิ้งท้ายว่า  อ่า ไม่อยู่เป็นเพื่อนน๊า

ผมก็ไปจัดการการเตรียมน้ำแดงไว้ให้คุณคิดส์ดีกว่า สักแป๊บเดียวคุณคิดส์ก็จัดการเรียบร้อย ผมก็รีบเดินไปเอาน้ำแดงเย็นชื่นใจ
ไปเสริฟ คุณคิดส์ก็รับแก้วแล้วก็ลูบหัวอีกที 55 ผมก็บอก แล้วเอาสมุดจดมาแล้วกันจะจดให้ แกก็ยิ้มๆ ผมก็ชวนคุย
 เรื่องโน่นเรื่องนี้ จนแกกินน้ำเสร็จ แกก็ลุกขึ้นยิ้มๆบอกไปก่อนล่ะ ตบหัวผมเบาๆอีกที ผมก็เดินไปส่งหน้าประตูบ้าน ไม่ส่งที่รั้วหรอก อายชาวบ้าน

 “มีอะไรก็บอกมาแล้วกันล่ะ” คุณคิดส์บอกก่อนเดินไป
แมวน้อยหมาน้อยอย่างผมก็ “แท็งกิ้ว แท็งกิ้ว”

ผมก็รีบวิ่งเข้าไปดู ในครัว โห จัดการเรียบร้อยเลยอ่ะ หม้อหุงข้าว ล้างอย่างดี คว่ำ จาน ช้อน สะอาดหมดจด เลยเริ่มโคตรอายแทน
 ที่พื้นก็ไม่มีข้าวสักเม็ด กวาดเคลียคลีน เรียบเลย หนอนก็ไม่มี สักตัว โห โห สุดยอดจริงๆ เสียงประตูรั้วเปิด ผมเดินออกมาก็เจอไอ้เติ้ล เดินกำลังจะเข้าบ้าน

มันรีบทักผมพลางบอกว่า เมื่อกี้เห็นหลังคุณคิดส์ เดิน อยู่ไกลข้างหน้าคงเพิ่งมาเหมือนกัน
ผมเลยเล่าให้ฟังว่าเพิ่งวานคุณคิดส์แกล้างหม้อข้าวว่ะ หนอนมันขึ้นว่ะแก ไอ้เติ้ลเลยเดินเข้าไปดูในครัวมั่ง

“เออ จริงว่ะ โคตรสะอาดเนี๊ยบเลยมรึง เพื่อนเขย ใช้ได้ๆเว้ย”

“ไอ้บ้า” ผมเลยด่ามัน พลางบอก “ไม่ต้องไปบอกไอ้ผิงผิงล่ะ”

“เออ เออ ไม่บอกหรอก บอกไป มันก็บ่นพวกเราอ่ะดิ 55”
 

วันอาทิตย์ จะมีแค่ผมกับไอ้เติ้ล อยู่กัน 2คน เพราะเรา 2คนขี้เกียจตื่นเช้าในวันจันทร์ ไม่เหมือนไอ้ผิงผิง มันขยัน มันดี มันวิเศษ
มันทำได้ จะมีบ้างที่ไอ้ผิงผิงมันจะมาวันอาทิตย์คือถ้าต้องขนของอะไรใหญ่ๆ เช่นบางทีเราจะซื้อชั้น หรือเฟอร์นิเจอร์
เครื่องนอนอะไรมาใช้ พี่สาวไอ้ผิงผิงก็จะขับรถมาส่งให้

ผมกะไอ้เติ้ลก็นอนเล่น อ่านหนังสือ แหะ แหะ งานไม่ทำกันเลย ไอ้สองคนนี้ รอท่านแม่ผิงผิงมาด่าละมั๊ง
จน 2ทุ่ม เสียงก๊อกแก็กที่หน้าประตูรั้ว  ต่างคนต่างก็ไม่สนใจ ผมก็คิดว่าหมามันคงเล่นๆอะไรแล้วมาโดนประตูรั้ว
จนพวกเรารู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องอยู่ ไอ้เติ้ลเงยหน้าจากหนังสือนิยาย

“อ้าวพ่ออ๋อง คุณอนุคิดส์ อ้าวมิสเตอร์บรุค ก็มาด้วยเหรอ”  ไอ้เติ้ลมันเรียกพวกนี้อย่างงี้แหล่ะ
ไอ้คุณอ๋อง ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่ หน้าตาเครียดวิตกกังวลตลอดเวลา ขี้บ่น
 อนุสรณ์ คือชื่อจริงเฮียคิดส์เขา มันเลยเอามาสมาสกัน
 มิสเตอร์บรุค คือไอ้บรุคมันชอบทำหน้าตายเหมือนมิสเตอร์บีน

ผมเลยพาลเงยหน้ามามองมั่งก็นอนอ่านการ์ตูนอยู่ที่เบาะนอนเล่นที่พื้น

“มาชวนไปกินข้าว ไปเปล่า” เสียงพ่ออ๋องเป็นคนพูดขึ้น

“เออ แล้วผิงผิงไม่อยู่เหรอ” อ๋อ พ่ออ๋องน่ะเหรอ แกก็มีแววชอบไอ้ผิงผิงอยู่  ไอ้ผิงผิงก็ดูท่ามันก็ชอบพ่ออ๋องเขานิ๊ดนิดเหมือนกัน
 
คงเป็นเพราะลักษณะท่าทางผู้ใหญ่นั่นนะแหล่ะ

“อู๊ย ไอ้ผิงผิงเขามาวันจันทร์ย่ะ  เขาคนดีตื่นเช้าได้ ไม่เหมือนพวกชั้นหรอก”
ไอ้เติ้ลแกจะประจานตัวเอง+ข้ากระผมไปด้วยทำไมว่ะ ผมนึกในใจ

มันเลยหันมาถามผม มองว่าเอาไง ผมเลยตอบว่าไปก็ไปดิ เพราะก็กะว่าจะออกไปกินกันอยู่แล้ว
เพียงแต่เราเอื่อยเฉื่อยกันเอง แล้วถ้าดึกมากก็คงไม่ออกกัน คงต้มม่ามากิน

ผมก็ลุกขึ้นนั่ง ก็เขินๆเหมือนกัน ก็ผมใส่กางเกงขาสั้นมาก แล้วก็เสื้อกล้าม ก็อากาศมันอ้าวๆ ฝนจะตก แล้วก็อยู่ในบ้านนี่นา
ผมกะไอ้เติ้ลก็เตรียมเดินออก

คุณคิดส์ก็เดินไปในห้องนอนผม หยิบเสื้อเชิ้ตมาให้ใส่คลุม
ระหว่างกินข้าว คุณคิดส์ก็เอาแต่จ้องอยู่ได้ว่ะ

ไอ้เติ้ลมันก็กินไปแหย่พ่ออ๋องไป ถึงขี้กลัวบ้าง  ไอ้นี่มันไม่คิดมาก เพราะมีพี่น้องผู้ชาย เย็นก็ตั้งวงกินเหล้า พ่อมันก็ขี้เมา
เมาจนมีเมีย3-4บ้าน 1ในนั้นก็มีน้องสาวแม่มันด้วย ตัวมันก็ชอบกินเหล้า สูบบุหรี่ ถ้ามีตั้งวงกัน ตามมันไปไม่ผิดหวัง
ถ้าพูดจากะเพื่อนผู้ชาย เชี่ย กะสัส นี่มาเกือบทุกประโยค

พอกินข้าวเสร็จคุณคิดส์หยิบทาโร่ใส่ถุงมาวางส่งให้ผม ทำเอาไอ้เติ้ลแซวคุณคิดส์ว่าไม่ซื้อให้มันมั่ง คุณคิดส์ก็บอกเอาไปกินด้วยกัน
.
.
.
.
อาทิตย์ถัดมา ขณะที่นั่งกินข้าวในโรงอาหาร

หมูแฮมที่มีเชื้อสายจีนเหมือนกันถามผิงผิงว่าจะหยุดหรือเปล่า

“หยุดดิ ป๊ะบังคับให้ไปทั้งครอบครัว” ผิงผิงตอบ
“เราไม่ไปว่ะ ขี้เกียจ คนเยอะวุ่นวาย” หมูแฮมพี่น้องเยอะมาก 9คน
“นั่นดิ ญาติคนอื่นๆอีก แต่ก็ต้องไปไม่งั้นม๊าบ่น” แชมพู ก็พี่น้องเยอะ 7 คน
“ไอ้ไข่พรุ่งนี้แกจะกลับไปนอนบ้านแม่เปล่า” ผิงผิงถาม
“โอย..ไม่อ่ะ ขี้เกียจตื่นเช้า ต้องไปแย่งขึ้นรถเมล์ งานก็ยังไม่เสร็จอ่ะ” ฟ้าใสตอบ
“ไอ้เติ้ลมันก็กลับบ้านน้า นะเฟ้ย” ผิงผิงเอ่ยต่อ
“อ้าว เชรี่ยเติ้ลทิ้งกรู” ฟ้าใสเพิ่งรู้ตัว
“555 ช่วยไม่ได้เมริง พี่กรูมานี่หว่า” เติ้ลแจ้งเหตุผล
“เมริงเห็นพี่ดีกว่าเพื่อนเหรอ” คนถูกทิ้งงอน
“โน โน แต่พี่กรูมาพร้อมเงิน เข้าใจบ่ 555” อ้างสาเหตุยิ่งใหญ่
“สรุปว่า แกเห็นเงินดีเพื่อน? ” ผิงผิงช่วยสรุป
“555” ไอ้เติ้ลหัวเราะอย่างเดียวไม่พูดนี่ เอ็งหมายควายตามนั้นนะ
“อ้าว ไข่ต้องอยู่คนเดียวเหรอ” โอลีฟ แมร่งเพื่อนที่ดี เป็นห่วง เอ็งก็มีส่วนร่วมชักพาตรูมาอยู่ไกลบ้านไกลเมือง
“ฮื่อ..ช่ายยย” ผมรีบฟ้อง
“เดี๋ยว ไม่ต้องห่วง” โอลีฟรับคำจะช่วยจัดการ เอ็งจะมาอยู่เป็นเพื่อนใช่ไหม  ว่าแล้วโอลีฟมันก็ลุกขึ้น
ตรงไปที่โต๊ะที่ พวกบ้านซอย10นั่งกินข้าวอยู่  ระดับมัน โอลีฟไม่เคยคิดว่าใครจะหน้าโหดแต่อย่างใด
ทุกคนคือเพื่อนร่วมชาติ แม้แต่อาจารย์มันก็ให้ความสนิทสนมด้วยการทั้งแซวทั้งตีแขนผลักไหล่

“นี่พวกเธอ พรุ่งนี้ผิงผิงกะไอ้เติ้ลมันไม่อยู่ ไอ้ไข่มันต้องอยู่คนเดียวนะ ดูแลเพื่อนชั้นด้วย” 555 ไอ้โอลีฟ เมริงเจ๋งมาก
 เดินไปสั่งไอ้โภชน์หัวหน้าห้อง/4


หลังจากแยกย้ายกับเพื่อน ผมก็ต้องมานั่งคอยพวกบ้านซอย10 คุณคิดส์เดินมาบอกแล้วว่าให้กลับพร้อมไอ้โภชน์กับไอ้แชทไป
ก่อนคนอื่นต้องทำงานกันอยู่ก่อน สักพักไอ้โภชน์ก็เดินมาตามให้ไปด้วยกัน

ผมไม่เคยกลับจากโรงเรียนไปบ้านเช่าคนเดียวเลย เหงาๆเหมือนกัน ถ้าอยู่ที่บ้านแล้ว ไอ้เติ้ลไม่มาก็ยังอยู่ในบ้าน
แต่นี่มาเดินๆคนเดียวมันก็แปลกๆ ผมก็ไม่ค่อยได้เดินจับกลุ่มกับพวกผู้ชายในห้อง คุยเฮฮาได้ เดินได้ กินข้าวร่วมโต๊ะได้
 พวกมันก็เคยมานั่งทำงานที่บ้านเรือนไทยป้า แต่ชวนไปกินเหล้าสังสรรค์กะพวกมันที่บ้านมันคนเดียวน่ะไม่เอา

ไอ้ซิวมันเคยเตือนผมว่าอย่าไปเด็ดขาดนะเมริง มันเองยังรีบเผ่น
 ไอ้ซิวมันก็เป็นเพื่อนผู้ชายในห้องมีแฟนก็สาวน้อยน่ารักในห้องเดียวกันนี่แหล่ะ ชื่อไอ้ฝ้ายแฟนมันตัวพอพอกับผม
 ไอ้ซิวมันก็หล่อขาวสูง หน้าตาดีออกลูกครึ่ง พวกมันทั้งคู่เลยดูเป็นคู่ที่เหมาะกันมาก

ระหว่างเดินเข้าซอยหมู่บ้าน เราก็คุยกันไป

“ไข่ จดสังคมครบเปล่าน่ะ ยืมหน่อยดิ” ไอ้แชทถาม
“ครบดิ แลกกันเปล่า เรายังไม่ได้ทำ ลายไทยเลยอ่ะ เราจดสังคมให้”
“ไม่เอา ไปแลกกับไอ้บรุคโน่น ลายไทยเราก็ไม่ชอบว่ะ”
“งั้นเอา องค์ประกอบศิลป์ ไปทำเปล่าล่ะ”
“ต้องวาดรูปประกอบเยอะ พอกัน ไม่เอาว่ะ”
“โห น้อยกว่าตั้งครึ่ง ทำเองก็ได้ว่ะ” ระหว่างที่ผมคุยกับไอ้แชท เดินตามหลังไอ้โภชน์ ร่างสูงก็จะคอยหันมามองเป็นระยะๆ
“ถึงบ้านแล้ว ไปล่ะ ขอบใจ”
“เออ เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านดิ” ไอ้แชทชวน
“เดี๋ยว 6โมงไอ้คิดส์คงมา” ไอ้โภชน์มองหน้าฟ้าใสแล้วบอก
“ฮื่อ” ผมก็เดินเข้าบ้าน

เกือบทุ่ม เริ่มหิวข้าวอ่ะ ไอ้คนตัวใหญ่ไม่เห็นมันมารับไปกินข้าวเลยว่ะ นอนคอยจนจะหลับแล้วอ่ะ

“ป่ะ ไปกินข้าว” เฮ้อ มาเงียบๆอีกแล้ว
“ใช้ระบบว๊าบไปว๊าบมาเปล่าเนี่ย คุณคิดส์” ฟ้าใสอดไม่ได้แซวกึ่งบ่น
“มาทีก็ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย ถ้าไม่ได้เปิดไฟไว้ก็ตกใจแย่อ่ะดิ...อุ๊บ!!” โดนคุณคิดส์...เอามือปิดปากอ่ะ
“บ่นจัง หิวเปล่า” สายตาคนตัวใหญ่มองอย่างเอ็นดู
“หิวดิ ป้าโรงอาหารก็ขายของหมดกันแล้ว ไอ้โภชน์ก็เดินไม่แวะอะไรเลยอ่ะ ยังกะตามควายหาย” ฟ้าใสก็บ่นต่อ มีเพื่อนเดินกลับก็ดีแล้วยังจะบ่น
“อย่าบ่น” คนตรงหน้าเตือน แต่ใบหน้าก็ยังมีแต่รอยยิ้ม
ฟ้าใสทำท่าจะพูดไปเดินไปนึกว่าจะเอาอะไรไปมั่ง มองหน้าคนตัวยักษ์
“ต้องเอาไรไปเปล่า”
“ไม่ต้อง จะเอางานไปทำก็ได้”
“อื้อ...” ฟ้าใสเดินไปหยิบสมุดสังคมให้ไอ้แชท
ร่างสูงมองสำรวจภายในบ้าน
ฟ้าใสหยิบกุญแจกะมือถือเตรียมเดินออก ร่างสูงเดินตรวจตราในบ้าน
“ไป คืนนี้นอนที่โน่นนะ” ว่าแล้วก็โอบไหล่คนตัวเล็กรุนตัวให้ออกจากบ้าน ล็อคประตู

อ้าว แล้ว...
.
.
.
พอต้องกินข้าวรวมกับพวกนี้ ถึงเคยมานั่งเล่น คุยกันจนคุ้น แต่ผมก็ไม่เคยมาคนเดียว เพราะผมอยู่กับไอ้ผิงผิง ไอ้เติ้ล ตลอด
คนตัวโตแกะปลาทอดมาวางใส่จานให้อีกแล้ว

“อ๋อย พอแล้วอ่ะ คุณคิดส์” อายจะตายแล้ว นั่งก็เบียดกัน ไม่จับตรูนั่งตักซะเลยล่ะ ไอ้บรุคมันก็ชอบมอง
ผมก็ไม่ค่อยกล้ามองหน้าพวกมันเลย คนอื่นไม่ค่อยว่ากะแซวคุณคิดส์ เพราะแกอายุเท่ากับไอ้โภชน์
แล้วดูว่าแกก็แสนจะเฉย ประเภทไม่แคร์สื่อ

“จะอิ่มแล้ว กินข้าวจะหมดจานแล้ว”
“งั้นก็กินปลาเปล่าๆไป” แกะมาให้อีกชิ้น
“ไม่เอาแล้วนะ อิ่มแล้ว” ผมทำท่าทางจะตักคืนใส่จานคุณคิดส์
“กินให้หมดนั่นล่ะ” ตบหัวตรูเบาๆอีก  ต้องเบาๆดิ ตัวใหญ่อย่างงี้ลงน้ำหนักมา ตรู มิ คอย่นเหรอ


หลังจากกินข้าวเสร็จ ฟ้าใสจะเดินไปเก็บจาน คุณคิดส์ก็บอกเอาไว้ตรงนี้เดี๋ยวจัดการเอง ไล่ให้ไปนั่งดูทีวีในบ้านกะไอ้แชท
พักใหญ่มันก็กินเสร็จ นั่งคุย ดูดบุหรี่ กัน
“เอาสังคมมาให้แล้วนะ คุณคิดส์แกเอาไปวางไหนอ่ะ” ผมก็มองๆ เจอแล้วก็ส่งให้ไอ้แชท
“ขอบใจ แล้วบอกไอ้บรุคยัง มันยังไม่ได้จดตั้งหลายวิชา อาจารย์เขาทวงสมุดมันอยู่”
“เหรอ
.
.
.
ผมก็เหมือนเด็กที่คุณคิดส์คอยบอกคอยเรียกให้ทำอะไร
พอไอ้โภชน์เข้ามานั่งดูทีวี ไอ้แชทก็นอนหนุนตักไอ้โภชน์  ดูทีวี คุณอ๋อง ก็นั่งเหลาไม้คงทำงานองค์ประกอบศิลป์

ส่วนไอ้บรุคก็นั่งคุยปรัญชากับคุณอ๋องมันไป คุณคิดส์ก็เรียกให้ผมเข้าไปนอนอ่านการ์ตูนในห้อง
พอเข้าห้อง คุณคิดส์ก็สั่งให้ไปนอนบนเตียง ส่วนตัวแกก็ไปนั่งแต่งโมเดลมนุษย์ต่างดาว ผมเลยเข้าไปนั่งดูใกล้
ผมก็ชอบพวกยูเอฟโอ หนังไซไฟ เหมือนกัน คุณคิดส์เขาจะชอบพวกดูดาว ดาราศาสตร์ อวกาศ พอผมมานั่งดู
ถามโน่นชวนคุย หนักเข้า คุณคิดส์ไล่ให้ไปนอน บอกไม่มีสมาธิ พร้อมกับยิ้มๆตามสไตล์ ผมเลยเลิกกวน ไปนอน

“ไม่ต้องปิดไฟก็ได้ เรานอนได้”ผมก็บอกแกจะได้นั่งทำอะไรต่อของเขาได้
พอเคลิ้มๆจะหลับก็ รู้สึกที่นอนยวบ มีคนนอนข้างๆ หันมาดู คุณคิดส์แกยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วก็ลูบหัว บอกนอนต่อไปเถอะ
แล้วกอดผมไว้ กางเกงนอนตรูก็บาง ผ้าที่ใช้ห่มก็บาง ที่ดุนๆตรงก้นทำไมจะไม่รู้สึก   


ผมก็หลับไป ตื่นมารีบเข้าห้องน้ำ ไอ้พวกนี้ตื่นกันเช้าเว้ย

คุณคิดส์ ไม่ใส่เสื้อว่ะ ซิกแพค อ่ะซิกแพค ตรูไม่มี ซื้อต่อได้เปล่า โหยสะโพกเป็นแนวร่องกล้ามท้องด้วย
หน้าอกมีรอยแผลเป็นที่เกิดจากการต่อสู้ด้วย  นับถือนับถือ เพ้อเจ้อไปเรื่อย ก้นตัวเองยังอยู่ดีอ่ะ
แอบถอนหายใจโล่งอก ไม่ใช่เสียดายนะ คนเขามีไอดอลในใจครับ
 
“อ่ะ” มือใหญ่สะกิดส่งเสียงให้รีบเช็ดน้ำลาย บร้า!!!
กระพริบตาแป๊วแหวว สาดเสน่ห์  เปล่าอ่ะ ไล่ขี้ตาเฉยๆ

“ที่บ้านมีกาแฟกินหรือเปล่า”
“มีดิ๊ แหม” ผมรีบพูดต่อ แอบกินกาแฟเป็น เพราะชิมของป้านวลมาตั้งแต่ป.5แล้ว แต่อยู่ในบ้าน แม่ไม่ให้กิน
“กระทิงแดง เอ็ม150ก็มี” อวดเว้ย
“กินด้วยเหรอ” คุณคิดส์ถามมองหน้า
“เปล่าของไอ้เติ้ลมัน” บอกแล้วไอ้เติ้ลมันไม่ควรเป็นผู้หญิง
ผมก็รีบกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว คุณคิดส์ก็นั่งคอย

สักพักใหญ่เสียงไอ้บรุคก็มาเรียกข้างบ้าน
“ไอ้คิดส์ ไอ้คิดส์”

“เออ” แล้วร่างสูงก็โผล่หัวไปโบกมือให้เพื่อนไปก่อน ผมก็รีบเก็บของ ดีว่าหัวเกรียนอยู่ไม่ต้องทำอะไรมาก
เสร็จแล้วก็รีบออก คุณคิดส์ก็ส่ายหน้าทำนองไม่ต้องรีบก็ได้ แล้วเราออกกันไป
คุณคิดส์ก็เดินจูงมือไปที่พวกนั้นรออยู่อีกฝั่ง

จูงมือแบบไม่แคร์สื่อตามเคย

ในความสัมพันธ์ที่อบอุ่น คุณคิดส์ก็ยังคงเส้นคงวา มีชวนดูหนัง มาค้างเป็นเพื่อน ช่วยทำงาน


TBC......



ค่ำๆมาต่ออีก ฮะ

[nine_molly]

 :m16:อะแหนะ  ฟ้าใสแอบนอกใจ พี่โม่ง ป่ะ

ให้กำลังใจนักเขียน

รอต่อ
 

[Raspberry complex]

(ต่อ)

พอปิดเทอม


เราก็คืนบ้านพอขึ้นปี 3 เราก็ตกลงเช่าที่ใหม่ใกล้โรงเรียน เป็นแนวบ้านไม้ ของคนมีตัง ที่พ่อแม่ตายแล้ว ลูกหลานก็ไม่ได้อยู่
หลังใหญ่มาก ดูน่ากลัวมาก แต่ตอนเรามาดูตอนกลางวัน มันเจิดจรัสมาก

มีสวนหลังบ้าน มียุ้งฉาง หลังบ้านมีท่าน้ำ 555 ในฝันในฝัน แถวคลองรังสิตที่เราอยู่ ยังมีการทำนา บ้านคนก็มีเรือไว้ใช้

 คราวนี้ โอลีฟมันหารด้วย แต่มันจะมานอนเฉพาะวันพุธพฤหัส เพราะปี3งานจะเยอะ อาจจะต้องกลับเย็น บ้านมีหลายห้อง
  ตอนเช่า ผิงผิงห้องโน้น ไอ้เติ้ลห้องปีกซ้าย ผมเอาห้องชั้นลอย พวกขี้เกียจเดิน ไอ้โอลีฟเอาห้องปีกขวา

“เฮ้ย กรูว่านอนรวมกันเหอะ” ไอ้เติ้ลบอก หลังจากผ่านไปคืนแรก

“นั่นสิ ชั้นก็ว่าดี ประหยัดไฟ” ผิงผิงสนับสนุนอย่างรวดเร็วพร้อมมีเหตุผล  แต่โอลีฟมันก็ยังนอนของมันคนเดียว
แต่เราก็เอาข้าวของของแต่ละคนไว้ที่ห้องตัวเอง
 
เพราะพอมาอยู่กัน บรรยากาศฝันโรแมนติค เริ่มเป็นฝันสยอง หน้าต่างห้องที่มองทอดไปท้ายบ้าน ไร้แสงไฟ ยุ้งฉางทมึนเด่น
 เรือที่จอดตะคุ่มๆกระแทกผืนน้ำเป็นระยะๆ ห้องน้ำที่อยู่ชั้นล่าง ที่คนปอดแหก3คนต้องรวมตัวกันไปเข้าพร้อมกัน
 ถ้าวันไหน เผลอไม่อาบน้ำก่อนพระอาทิตย์ตกดิน คน3คนก็ต้องผลัดกันเฝ้าหน้าห้องน้ำ
 แต่พอเช้าขึ้น สภาพคนปอดแหกก็จะหายไปหมด เพราะบรรยากาศโรแมนติคก็กลับมาแทนที่

พวกบ้านซอย 10เอง มันก็ไปเช่าคนละทางกัน บ้านฟ้าใส  ที่ออกจากหลังโรงเรียนเลี้ยวซ้าย 
บ้านซอย 10 ออกจากหลังโรงเรียนเลี้ยวขวา   แต่คราวนี้ซวยหนัก ที่ดันไปอยู่ใกล้ บ้านรุ่นพี่ ที่รู้จักกับไอ้พี่นักจีบอีก
ตกเย็นก็มานั่งเฝ้าผิงผิง ไอ้เติ้ล



วันอาทิตย์ ช่วงเวลาเริ่มเย็นลง 17.00น.

วันนี้ผมให้พี่ส้มโอขับรถมาส่งเพราะซื้อของมาทำงาน ชิ้นใหญ่หลายชิ้น ติดต่อไอ้เติ้ลไม่ได้ตั้งแต่กลางวันจะชวนมาพร้อมกันซะหน่อย

“อะโหล คุณคิดส์หรือเปล่า”

“หึ” รับคำสั้นๆ ตัวจริงเสียงจริงเว้ย

“กินข้าวยัง” ฮั่นแน่ ผมทำตามธรรมเนียมไทย แสดงความเป็นห่วง

“มีไร” อ๊ารู้ทันว่ะไม่มีเรื่องไม่โทร จะโทรหาปู้ชายก่อนได้ไง 55 นอกจากมีเรื่องเดือดร้อน

“มากินข้าวด้วยกันสิ” ส่งสัญญาณ เอสโอเอส แล้วนะ

“.....” ทั่นไม่ตอบรับว่ะ

“ไอ้เติ้ลมันยังไม่มา ไม่รู้มันจะมาเปล่า ติดต่อไม่ได้ง่ะ”

“....” เงียบอ่ะ

“มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ” โห ให้พูดก็ได้ว่ะ น่าเกลียดว่ะ ใจร้ายว่ะ ผมก็แอบบ่นพึมพำให้ปลายสายได้ยิน

“เดี๋ยวไป อีกชั่วโมง ทำงานเสร็จก่อน” เสียงทุ้มใจดีแจ้ง

“ฮื่อ มาจริงๆนะ ห้ามเบี้ยวนะ”

เกือบ หกโมงเย็นแล้ว พระอาทิตย์บ๋ายบายไปแล้ว
 
ผมเริ่มนั่งไม่ติด ถ้าไม่มา ผมจะเดินออกไปตลาด หารถกลับกรุงเทพดีกว่าว่ะ ขี้เกียจนอนคลุมโปงอ่ะ
สักพัก ขบวนการ5หนุ่มก็เดินมา เป็นครั้งแรกที่เห็นพวกมันแล้วรู้สึกโลกสว่างไสว

“ยิ้มปากฉีกแล้วนั่น” คุณอ๋องทัก

“ใครเขาให้มาเช่าบ้านแบบนี้อยู่กันล่ะ” เริ่มบ่น บลา...บลา... บลา....
ร่างสูงใหญ่เอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ ซึ้งจนน้ำตาแทบไหล

“ป่ะ ไป กินข้าว” เสียงไอ้โภชน์สั่ง คุณคิดส์ก็เดินไปปิดบ้านให้ แล้วจูงมือฟ้าใสไปกินข้าว

หลังจากกินข้าวร้านแถวเสร็จก็พากันมานั่งเล่นที่บ้าน  แต่ละคนมันก็ยังใจดีไม่พูดแหย่เล่นกับสถานที่ให้ผมใจตุ๊มๆต้อมๆ
พวกมันก็เคยมาดูบ้านหลังนี้แล้วแต่ก็ไม่เอา เฮอะ จะคุยว่าบ้านตัวเองดีกว่าอ่ะดิ โห

“เฮ้อ อย่าไปเล่นเสื้อไอ้เติ้ลดิ” ผมดุไอ้แชท มันเที่ยวไปเอาเสื้อผ้าเติ้ลมาเล่นมียกทรงด้วย มันเอามาทาบๆกับตัวเอง
 แอบวิจารณ์ว่า เซาะกราวอีกต่างหาก

“เชรี่ยนี่  ไปว่ามัน” ผมเลยด่ามันมั่ง แล้วพูดต่อ “เขาห้ามพูดความจริง โว้ย” ผมน่ะรู้สึกว่ามันน่ะชอบไอ้เติ้ลอยู่นิ๊ดๆจริงๆนะ
 เพราะไอ้เติ้ลน่ะชอบแหย่ไอ้แชท แล้วก็ข่มไอ้แชท เล่นกับไอ้แชทเหมือนเป็นตุ๊กตาจับทำผมมัดผม ไอ้แชทก็ยอม
 ทั้งที่ไอ้เติ้ลเป็นผู้หญิง แล้วดูว่าไอ้แชทมันก็มีความสัมพันธ์พิเศษกับไอ้โภชน์ ที่นอนตักกันหวีผมให้

“ไปล่ะ” 4หนุ่ม ก็เตรียมเดินจากไป เมื่อดึกขึ้น แต่ละคนเริ่มทำตาระยิบระยับ เฮอะ!!!
ส่งเพื่อนเสร็จ คุณคิดส์ก็ปิดบ้าน

ความรู้สึกเหมือนเจ้าสาวส่งตัวเข้าหอเลยตรู

ฟู่....ถอนหายใจ ทำไงได้ล่ะ

ก่อนขึ้นข้างบนผมก็ต้องรีบเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยตามธรรมเนียมบ้านเรา ถ้าอยู่กันหลายคนยังไม่นอน ก็พอวิ่งลงมาเข้า
แล้วรีบกลับขึ้นไป แต่ถ้านอนแล้ว ก็ต้องรอปลุกลงมาเป็นเพื่อนกัน ไอ้คนที่ถูกทิ้งให้นอนคนเดียวก็จะโวยจึงเป็นธรรมเนียม ว่า
 ถ้านอนแล้วก็ต้องปลุกเข้าห้องน้ำ3คน

คุณคิดส์ก็นั่งสเก็ตงาน ระบายสีออกแบบงานไปตามเรื่อง ผมก็ชอบงานของคุณคิดส์นะมันส์ดี ดูมีชีวิตชีวา บางทีก็ดูบ้าดี
แนวญี่ปุ่นๆที่มันจะสุดโต่งอ่ะ เวลาส่งงาน งานก็จะไปกองๆในห้องอาจารย์ ใครมาก็หยิบดูเปิดดูงานของคนอื่นๆได้ตามสบาย

 ไม่ว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง งานผมเองก็เคยมีรุ่นพี่ชอบ จนขอเอาไปแจมโชว์ เวลาจัดนิทรรศการ งานชิ้นนั้นอาจารย์ให้D+
แต่รุ่นพี่บอกว่าไอเดียสุโค่ย เมริงอย่าไปสนจารย์เลย 555

หลังจากต่างคนต่างนั่งทำงาน ผมก็เป็นฝ่ายชวนคุย เล่านานเล่านี่  เริ่มดึก ผมก็หาว
คุณคิดส์ บอกง่วงก็นอน ตบเบาะข้างๆตัว ตรูไม่ใช่แมวนะเว้ย แต่ก็คลานไปชะโงกดูงานที่ทำอยู่

“เออ สวยดี จะทำชิ้นใหญ่ไหมอ่ะ”

“นึกดูก่อน” งานพวกเรา อาจารย์มักบังคับไม่ให้เล็กกว่ากระดานสเก็ต

“ห๊าว” เผลอหาวอีกรอบ คุณคิดส์จับหัวผมนอนบนตัก อา...ใจเต้นว่ะ บ้านอนลงที่ไหนล่ะ แบบนี้

แต่ก็อบอุ่นดีจัง คุณคิดส์ ถึงจะหน้าตาโหดสัส55 แมนก็โคตรแมน รู้ว่าแกมีรุ่นพี่ผู้หญิงมาจีบด้วยล่ะ
คิดถึงพี่โม่งแห๊ะ

หลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้เหมือนคนสะกิดให้ไปนอน แล้วก็ไปนอน เหมือนไม่ได้เดินเอง
รู้สึกปากอุ่นๆ จูบนิ่มมาก จนเผลอจูบตอบ พอรู้สึกตัว ฟ้าใสสบตาวาวคู่นั้น แววตาใสซื่อจริงใจ
คิดอะไรก็พูดแบบนั้น ไม่เคยว่าใคร เพื่อนผู้ชายในห้องฟ้าใสเวลาจีบใครยังชอบยกตัวเอง ว่าข้าเก่ง

แต่คุณคิดส์ไม่เคยว่าใคร ไม่เคยอวดอะไร แต่ฟ้าใสก็ส่ายหน้า ปฏิเสธความสัมพันธ์ที่ลึกกว่านั้น
 ก็รู้ตัวว่าชอบคุณคิดส์ ไม่รังเกียจว่าหน้าโหด

ภายนอกที่ดูเหมือนท่าทางน่ากลัว  ฟ้าใสรู้ว่าคุณคิดส์ใจดี แต่ก็รู้ตัวดีว่าในใจมีพี่โม่งอยู่
 แต่คุณคิดส์ก็อบอุ่นมาก แสนดี

ฟ้าใสถึงไม่เคยดึงมือออกจากมือเวลาที่คุณคิดส์จูง

คุณคิดส์จูบเบาๆที่หน้าผาก กอดฟ้าใสแนบอก ร่างกายที่แข็งแรง ให้ความรู้สึกทั้งปลอดภัยและอบอุ่น ฟ้าใสรับรู้ว่าอีกฝ่ายต้องอดทน

ถ้าฟ้าใสไม่มีพี่โม่งในใจ มือฟ้าใสคงลูบไล้ที่แผ่นหลังแกร่ง และสนองตอบอารมณ์ของอีกฝ่าย

พอเปิดเทอมปลายหลังจากเรียนได้เดือนหนึ่ง พวกเราต้องไปฝึกงาน

บ้านเช่านะเหรอ พอสอบเสร็จ เราก็ตกลงว่าจะเลิกเช่า โอลีฟมันเลยไปถามว่าใครจะเอาก็มีรุ่นน้องแต่มันมาอยู่กัน 8คน
ทั้งผู้ชายผู้หญิง ก็คงไม่เงียบเหงาแบบผม

 (ตอนหลังก็มีผลัดเปลี่ยนหลายรุ่น แต่คนก็พูดว่าเจอ ชนิดรับรองเลยว่า มีแน่ๆ แต่พวกผมไม่เคยเจอ ถึงบรรยากาศจะน่ากลัวจริง
 แต่พวกเราก็ไม่เคยเห็น-แหะ แหะ ไม่อยากเห็นด้วยครับ)

ผมไปฝึกงานที่เดียวกับไอ้หมูแฮม  ชวนผิงผิง แต่ผิงผิงไม่ยอมจะฝึกที่เดียวกับที่ทำงานพี่สาวและใกล้บ้าน
ที่โคตรห่างไกลกับผม

ช่วงนั้นก็ยังคงติดต่อกับคุณคิดส์บ้าง มีนัดไปหาแล้วกินข้าวดูหนัง แต่ก็ดูเหมือนความสัมพันธ์จะเบาบางลง

แต่แววตาคุณคิดส์ ก็ยังเหมือนเดิม อ่อนโยนและอบอุ่น

[Raspberry complex]

CH.4

จบปี 3แล้ว

ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่บ้าน มันเหมือนมีอะไรหลายอย่างที่อยู่ในใจ หลายอย่างมันค้างคา
อยากนอนหลับเพื่อให้สิ่งที่ตกตะกอนมันชัดเจน เพื่อนที่หัวเราะเฮฮารอบตัว สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่อยากเรียน..


“ไข พี่ว่าจะไปเรียนต่อที่อเมริกานะ” พี่ส้มโอเดินมาบอกฟ้าใสหลังพูดคุยปรึกษาเพื่อนสอบถามคนหลายคนมาก

นี่แหล่ะ สิ่งที่ค้างคาในใจ ฟ้าใสอยากเรียนอยู่ที่เดิม อยากอยู่รอพี่โม่ง
เพื่อนหลายคนก็ออกไปเรียนที่อื่นที่มีสาขาวิชาที่ตัวเองชอบ

“โอ้โฮ ไขขอไปเรียนต่ออเมริกามั่งสิ” ฟ้าใสกล้าขอเพราะรู้ว่า ปีนี้ ที่บ้านเขาตัดสินใจขายที่ดินบางแปลงไป
 เพราะมีการเวณคืน ที่เลยแหว่งไม่เต็มคนที่อยู่ติดกันจึงอยากได้

“55 รอก่อน เราน่ะ ยังเหลือ นศท.อีกปีหนึ่ง แล้วก่อนไปก็ต้องเรียนภาษาด้วยล่ะ ไม่งั้นจะลำบาก”

“โหย จริงด้วย” ฟ้าใสทำหน้าเบ้

“พี่ว่าจะไปแค่ปีเดียวเอง เรียนเอาดีโพม่าเท่านั้น จบตรี ทำงาน มันไม่ค่อยก้าวหน้าน่ะ”

“โห ระดับพี่โอ จบแค่ไหน ไขว่าพี่โอทำงานดีกว่าคนอื่น 3-4 เท่าด้วยซ้ำ” ฟ้าใสคิดแบบนั้นจริง พี่โอทำอะไรพี่โอจะทำเต็มที่

“ไม่ต้องมายอพี่ อยากได้อะไรล่ะสิ” ส้มโอยิ้มกอดน้องชายคนโปรด
แล้วคิดว่า ฟ้าใสตัวใหญ่ขึ้นหน่อย แข็งแรงขึ้น แขนก็ดูมีกล้ามขึ้น นี่น้องชายของเธอ เริ่มโตแล้วสินะ
.
.
.
ปีนี้

โอลีฟก็ยังร่าเริงเหมือนเดิม ไอ้เติ้ล ผิงผิง ฟ้าใส แชมพู และหลายคน เรียนต่อปี4 ป๋าเรน ป๋าแก้ม หมูแฮม ไปต่อที่อื่น
 แต่ก็ไม่ต้องถึงกับเช่าบ้านแล้ว เพราะไปโรงเรียนสายได้ งานก็ทำที่บ้านบ้าง ไปทำที่ต่างจว.บ้าง

แต่ก็ยังมี ที่เป็นคนตจว.ก็หาที่อยู่แถบนั้นไปเลย หรือพวกที่ขี้เกียจกลับ ก็ยังคงสิงสู่เช่าบ้านบ้านแถวนั้นอยู่เช่น ไอ้โภชน์ กับคุณอ๋อง
 ที่ก็อยู่เป็นหน้าโหดกะหน้าแก่กันต่อไป  ส่วน คุณคิดส์ แชท บรุค ก็ไปต่อที่อื่น

ปีที่ดูเหมือนสงบสุขมันก็เหมือนคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ แล้วก็น้ำทะเลลดลงลึก อะไรที่อยู่ภายในก็โผล่มาให้เราเห็น
แล้วสิ่งที่ตามมาก็เป็นสึนามิลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามา


ปี4

ฟ้าใสสังเกตวงจรอุบาทนี้มานานแล้วตั้งแต่ปี 2 ที่ค่อยๆชัดขึ้น
มาปีนี้ ฟ้าใสจะเสียเพื่อนไหมเนี่ย

“อะโหล ผิงผิง วันเสาร์ไปดูหนังกันไหม”

“ไปไม่ได้ อยู่ระยอง มาบ้านพี่สาว” พี่สาวผิงผิงแต่งงานแล้วทำงานอยู่ที่ระยอง

“อ้าว โห ผิงผิงไปไม่ชวนเลย”

“555 ไว้วันหลัง แค่นี้นะ”

“ฮื่อ เจอกันวันจันทร์”


พอวันจันทร์

ขณะฟ้าใสกับโอลีฟเดินผ่านกลุ่มไอ้มอส ไอ้ชาร์บ ไอ้ซิว ไอ้เมย์ ที่นั่งเล่นหน้าตึก

“ไอ้ไข่ ฝากนี่ไปให้ไอ้เติ้ลหน่อยสิ” ไอ้มอส ที่ยังคงเทียวจีบไอ้เติ้ลตั้งแต่ปี2 คู่นี้มันเหมือนดอกฟ้ากับหมาวัด
ไอ้เติ้ลน่ะเป็นหมาวัดนะ ส่วนไอ้มอสน่ะ เป็นดอกฟ้า ก็ไอ้มอส หล่อ สูง รวย การศึกษาดี จบโรงเรียนชั้นนำของกรุงเทพ
อันดับต้นๆเลย พูดจาดี ไม่ค่อยมีเฮี้ยห่าน ออกมาเพ่นพล่านนัก เล่นกีฬาเก่ง 

ส่วนไอ้สาวเติ้ล สูบบุหรี่ กินเหล้า พูดจาหยาบคาย พูด5คำนี่สบถซะ4คำ ข้อดีของมันคือ ดูน่ะรู้ว่าเป็นผู้หญิง
เพราะหน้าตาแบบสาวไทย และมีหน้าอกคัพซี 

อย่างประโยคแรกที่ไอ้เติ้ลมันจะทักคุณ คือ “ไอ้เชรี่ย ไปไหนมาว่ะ” หรือ “สัสส เป็นไงบ้าง” อะไรทำนองนี้ ฟ้าใสก็ไม่เข้าใจ
ไอ้มอส ที่ชอบผู้หญิงอย่างไอ้เติ้ล และทั้งไม่เข้าใจไอ้เติ้ล ว่าทำไมมันก็ไม่ชอบคนดีๆอย่างไอ้มอส

และวงจรอุบาทมันยังมีอีก เพราะ ซี้ไอ้มอส คือไอ้ชาร์บ  ไอ้ชาร์บมันชอบผิงผิง เรื่องคงง่าย ถ้าไม่เป็นว่า ผิงผิง ชอบไอ้มอส

เฮ่อ...กรูล่ะเหนื่อย พวกเมริงไปวิ่งไล่จับกันที่อื่นล่ะกัน ฟ้าใสเลยหลบไปเดินกับโอลีฟ ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้า ปี 4/1

ซึ่งมีคงมีไอ้หน้าโหด1 ไอ้โภชน์ กินตำแหน่งหัวหน้าห้อง ปี 4/2  แล้วก็เลยเป็นคู่ประธานหญิง-ชายคู่กันของชั้นปี4ไปด้วย

-ปี4 โรงเรียนเราจะเหลือแค่2ห้อง คนละเอกวิชาออกแบบกับทัศน์ศิลป์ แต่ก็เรียนพื้นฐานศิลป์เหมือนกัน แต่เน้นวิชาเอกต่างกัน-

ไหน ไหน ไอ้มอสอุตส่าห์ใช้ฟ้าใสเป็นบันได ไต่สู่รัก ฟ้าใสก็เอื้อมมือไปรับ พร้อมกับเสียงคนข้างเคียงก็แผดขึ้น

“ทำไมแกไม่เอาไปให้มันเองล่ะ ไอ้มอส ไปใช้ไอ้ไข่มันทำไม”

เฮ้ย เฮ้ย ไอ้โอลีฟ เมริงไปพูดให้ไอ้มอสมันบาดใจทำไมอีกว่ะ ผมรีบสะกิดไอ้โอลีฟ

“เออ เออ กำลังจะไปหาไอ้เติ้ลอยู่พอดี เดี๋ยวกรูเอาไปให้เอง” ผมมองดูถุงในมือ เออ งวดนี้คะแนนมันคงขึ้นหน่อยหนึ่ง
ปลาหมึกสารพัดชนิด ของแดกได้ ไอ้เติ้ลมันคงเห็นความดี ยิ่งเป็นกับแกล้มเหล้า มันคงนึกเอ็งนะไอ้มอส
ผมเลยอธิบายให้ไอ้โอลีฟมันฟังว่า “ถ้าไอ้มอสมันให้เอง ไอ้เติ้ลมันไม่รับ ปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใยเลยทีเดียวอ่ะ
มันไม่แคร์ด้วยว่าซื้อมากี่ตัง”

“อ้าว เหรอ ชั้นนึกว่า มันใช้แก เห็นแกตัวเล็กกว่ามัน 555” โอลีฟย้ำเสร็จ ก็หัวเราะชอบใจ กอดคอผมเดินไปหลังชอปที่ไอ้เติ้ลและเดอะแก๊งค์ ตั้งวงอยู่

“โย่” โอลีฟ ทักสาวๆเดอะแก๊งค์ที่ตั้งจิบน้ำสีชา เหล่านักศึกษาหญิงนั่งบริหารข้อมือจิบเครื่องดื่ม นั่งๆนอนๆเล่น

“พวกแกตั้งวงตั้งแต่บ่ายเลยนะ” โอลีฟกำราบ อย่างน้อยมันก็พอรู้กฎล่ะว่าเขาห้าม

“แหม หัวหน้า ตอนนี้ปล่อยแล้วนี่หว่า นั่งรอรถฟรี มันก็ไม่มีอะไรทำ นะสิ”

“แค่นี้มันจิ๊บๆ ของจริงเย็นนี้ บ้านไอ้แจง ไปเปล่า...อ่ะไข่” ว่าแล้วไอ้หลินก็ส่งแก้วมาให้ฟ้าใส

“เฮ้ย!! ไม่เอา ไอ้ไข่แกไม่ต้องกิน” ไอ้โอลีฟมันรีบห้าม เพราะกลัวเดี๋ยวเจออาจารย์ ผมจะโดนด่าไปด้วย

“อ่ะนี่ ไอ้เติ้ล ไอ้มอสมันซื้อมาฝากแก” ฟ้าใสส่งถุงสารพัดปลาหมึกให้ ไอ้เติ้ลทำหน้าแสยะ ไม่รับ
แต่บรรดากระสือสาวยื่นมือมารับแทน

“ว้าว ดีเลยเมริง แทงคิ้ว แทงคิ้ว” เสียงขอบอกขอบใจจาก อิกระเต็น กระเทยสาวสวยจิ้มลิ้มที่นั่งคู่กับอิคาร่ากระเทยควาย
ร่างบึกบึนที่ชอบจับฟ้าใสหมุนเหวี่ยงเวลาเจอกัน มันบอกว่าซ้อมบทไว้เล่นหนังบอลลีวู้ด

“ ยี่ห้อรักและคิดถึง  อุ๊บ...” ฟ้าใสจะประชดไอ้เติ้ล แต่สายตาเหลือบไปเห็นว่าผิงผิงที่นั่งคุยกับพี่จ๋า
รุ่นพี่ผู้หญิงที่ตกซ้ำชั้นจนมาเรียนกับเรา หันมามอง ทำเอาฟ้าใสรีบหุบปากแทบไม่ทัน แต่อิคาร่าที่ฟ้าใสอยากให้มันเป็น
คาที่ มากกว่า กลับอ่านออกเสียงซะดังลั่น

“ว๊ายๆแก จริงของไอ้ไข่ ยี่ห้อรักและคิดถึง จริงด้วยว่ะ 555 เซาะกราว พอกันทั้งคู่เลยว่ะ5555” กระเทยควายก็ระเบิดหัวเราะก้องฟ้า

“สัสสสสส อิสมชาย ฮาดโคกดอน จะแดกไหมแดก” ไอ้เติ้ลตอบกลับบ้าง

อิกระเต็น กับอิคาร่าก็หัวเราะคิกคักจกปลาหมึกมาฉีกถุงแบ่งกันทั่ววง

ฮือ ฮือ ผิงผิง อย่าเป็นอย่างงี้สิ ฟ้าใสไม่ชอบเลย สายตาผิงผิงน่ะ ฟ้าใสมองออกอ่ะ


ผ่านวันอึมครึมไปวันๆ

“ไปกินข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวข้าวโรงอาหารก็หมดหรอก แล้วก็จะมาบ่นกัน” โอลีฟตะโกน เมื่อเห็นเพื่อนๆยังไม่วางมือซะที จนตัวเองเริ่มหิว

“ไปก็ไป” แชมพูวางมือ คนอื่นๆก็เริ่มเก็บของบ้าง
โอลีฟเดินมาจิกคอเสื้อฟ้าใส ไป

“เฮ่ยเดี๋ยวรอผิงผิงก่อน” ฟ้าใสบอกเมื่อเห็นผิงผิงยังไม่ยอมเก็บของ

“ไอ้ไข่ไปก่อนเหอะ เรายังไม่หิว” ผิงผิงไล่ให้เขาไปกินพร้อมเพื่อน

“ฮื่อ  จะฝากซื้ออะไรเปล่า”

“ไม่อ่ะ แต่มีอะไรที่ยี่ห้อรักและคิดถึงไหมล่ะ ถ้ามีก็เอาด้วยล่ะกัน” ผิงผิงตอบเสียงเย็นๆเบาๆ

ฮือ ฮือ ผิงผิงอย่าเล่นแบบนี้สิ ฟ้าใสอยากเข้าไปกอดผิงผิง ไอ้เวรมอสเอ๊ย คนดีๆเสือกมองข้าม

นี่แหล่ะว่ะ เขาถึงว่า คัพซีอยู่ได้ คัพเออยู่ยาก

ฟ้าใสเหลือบมองไปที่ไอ้มอส ที่ยังยืนเขียนสีน้ำมันอยู่อีกมุมหนึ่ง และห่างออกไปหน่อยหนึง ก็เป็นไอ้ชาร์บ

ฟ้าใสถอนหายใจ ที่ไอ้ชาร์บมันยอมตัวติดกัน กับไอ้มอส คงอยากให้ตัวเองอยู่ในสายตาของผิงผิงด้วยมั๊ง
เฮ่อ...ความรัก ไม่เห็นจะอิ่มท้องเลยว่ะ ฟ้าใสมองสามเหลี่ยมมุมเปิด น่ายังโชคดี ไอ้มอสมันไม่หลงรักไอ้ชาร์บ
หรือไม่ก็ไอ้เติ้ลหลงรักไอ้ชาร์บอีกต่อ ไม่งั้นฟ้าใสจะเลิกคบพวกมันแน่ๆ ปวดหัวตาย

เชอะ!!!ไอ้พวกเด็กๆมีปัญหา  ฟ้าใสรักพี่โม่ง พี่โม่งดีที่สุด 



ฟ้าใสเดินไปโรงอาหารพร้อมเพื่อนๆ โอลีฟเดินไปคุยไป มือมันก็เหนี่ยวคอเสื้อตรูอยู่ได้

พอเข้าโรงอาหาร โอลีฟมันเห็นโต๊ะว่างสุดก็เป็นโต๊ะที่ไอ้โภชน์กับคุณอ๋องนั่งกินข้าวอยู่ นอกนั้นก็มีเด็กปี1-2-3 นั่งอยู่บ้าง
โอลีฟก็หันมาบอกพวกเรา “ไปนั่งกะไอ้โภชน์แล้วกัน” ซึ่งคนอื่นก็เฉยๆ ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว ก็เพื่อนกัน

“เฮ้ หวัดดี เดี๋ยวเรียนไรอ่ะ” โอลีฟทักไอ้โภชน์ ไอ้โภชน์มองหน้าผม

ตั้งแต่เปิดเทอม ปี4 เวลาเจอหน้าไอ้โภชน์ ฟ้าใสรู้สึกว่าเหมือนมันไม่พอใจเขาบางอย่าง แม้ว่าเขาจะทักมัน
แล้วก็ยังถามไถ่ถึงคุณคิดส์ ไอ้แชท และไอ้บรุค

“คุณอ๋อง เป็นไงบ้างอ่ะ” ฟ้าใสทักคุณอ๋อง

“ต๊าย พ่ออ๋อง วันนี้จะเทศน์กัณฑ์อะไรล่ะ”ไอ้เติ้ลก็ทักบ้าง

“แล้วพวกเธอล่ะจ๊ะ สบายดีล่ะสิ” คุณอ๋องก็ทักตอบบ้าง “ชั้นน่ะสบายที่ไหนกันล่ะ ชั้นน่ะนะเหนื่อยจะตาย งานก็เยอะ
วันก่อนฝนก็ตก ลืมปิดหน้าต่าง ฝนสาดเข้ามา ต้องรื้อที่นอนไปตาก วุ่นวายจะตาย...บลาๆๆๆๆๆๆ”

555 คุณอ๋องยังขี้บ่นเหมือนเดิม แต่ไอ้หน้าหงิกๆโหดๆของอีกคนนะสิ

“ไปก่อนล่ะ” ไอ้โภชน์บอกโอลีฟ แล้วมันก็ลุกพรืดออกไป
ไอ้คุณอ๋องมันเลยบ่นอะไรต่ออีกแป๊บหนึงแล้วรีบลุกตามกันไป
ฟ้าใสกับไอ้เติ้ลมองหน้ากัน

“ไอ้โภชน์ มันเป็นอะไรเหรอ โอลีฟ” ฟ้าใสถาม

“ไม่รู้ดิ มันคงงานยังไม่เสร็จมั่ง”

“ไอ้เติ้ล เมริงว่า เหมือนไอ้โภชน์มันไม่พอใจอะไรเราว่ะ แกไปทำอะไรมันเปล่า” ฟ้าใสจ้องหน้าเติ้ล

“บ้าดิ กรูไปทำไรมัน  ถึงกินเหล้ากับพวกห้องมัน กรูก็ไม่เคยด่ามันนะเฟ้ย” เติ้ลพยายามนึก

“อ้าว แล้วมันไม่พอใจอะไรเราว่ะ” ฟ้าใสขมวดคิ้ว

“ช่างมันดิ เมนส์มันไม่มามั๊ง” ไอ้เติ้ลกล่าวอย่างไม่อยากสนใจ

“เออ แล้วผิงผิง ไม่ออกมากินข้าวหรือไง ไอ้ไข่” แชมพูถาม

“ฮื่อ ไอ้ผิงผิงมันคงกินตอน10โมงแล้วมั๊ง เลยไม่หิว” ผมก็แก้ตัวไป



TBC.......

[mentholss]

+1แถมเป็ดให้คนแต่งแสนขยัน

[Raspberry complex]

(ต่อ)
และแล้วก็ได้เวลาที่พวกเราต้องไปseascape วาดภาพทิวทัศน์ทะเล 3วัน3 คืน

โอลีฟมันโทรเรียกผมมายืนคอยที่หน้าโรงนอนของฝ่ายหญิงแต่เช้า แน่นอน
ไอ้มดแดง2ตัวมันก็รีบเดินตามฟ้าใสจากโรงนอนของฝ่ายชายมาบ้าง

“เติ้ลจะไปแล้วเหรอ” เสียงไอ้มอสถามเสียงอ่อน กรูได้ยินแล้วก็อ่อนใจไปด้วย

ไอ้มอสมันเห็นไอ้เติ้ลเตรียมอุปกรณ์เพื่อออกไปหามุมวาดรูปพร้อมพวกผม

“ก็เห็นอยู่” ไอ้เติ้ลตอบเสียงห้วน

“มอสไปด้วยกันสิ” ผิงผิง เอ่ยชวน

“เออ ไปกันเลยหรือเปล่า” มอสถามพยายามมองหน้าไอ้เติ้ล แต่ไอ้เติ้ลมันก็ไม่พูดด้วย

“จะไปกันเดี๋ยวนี้แหล่ะ เดี๋ยวแดดร้อน เตรียมของหรือยัง” ผิงผิงถามมอส

“เราช่วยเตรียมให้มันแล้วล่ะ ไอ้มอสมันอัลไซเมอร์  ขืนไม่ช่วยดูให้มัน มันก็ต้องลืมโน่นลืมนี่” ไอ้ชาร์บรีบมาเสนอหน้า ข่มไอ้มอส

“แหม กรูลืมแค่ครั้งเดียว เมริงเล่นเหมาว่ากรูเป็นอัลไซเมอร์เชียวเว้ย ไอ้เชรี่ย” มอสบ่น ซึ่งผิงผิงมองว่าน่ารักมากยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ผิงผิงส่งย่ามมาสิ จะถือให้” ไอ้ชาร์บยื่นมือมาจะช่วยถือย่ามให้ผิงผิง

“ไม่ต้อง ชั้นถือเองได้” ผิงผิงตอบเสียงสะบัด ยิ่งเมื่อเห็นไอ้มอสรีบเดินแทบจะวิ่งไล่ตามไอ้เติ้ลที่เดินจ้ำอ้าวๆไป

“จะเดินไปก่อนก็ได้...” แชมพูบอกเมื่อเห็นผิงผิงหันมามองหน้า ฟ้าใสน่ะถือของของไอ้โอลีฟที่ขอแวบเข้าห้องน้ำ

“เออ แล้วตามไปล่ะ” ผิงผิงบอก


เรานัดกันไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนที่พาเดินเล่นเมื่อตอนเย็น ว่าจะมาวาดแถวหาดที่อยู่เลยหลังโขดใหญ่
แถมแถวนั้นเดินออกมาริมถนนก็มีร้านขายอาหารของชาวบ้านที่ดูไม่แพงด้วย

ผิงผิงก็รีบเดินตามไอ้มอสไป โดยมีไอ้ชาร์บที่พยายามเดินเคียงคู่ และตื้อจะถือย่ามให้
ฟ้าใสและแชมพูมองตามไปอย่างปลงๆ

แต่ฟ้าใสน่ะสิสงสารผิงผิง  ผิงผิงคนที่เคยใจเย็น มีสติ หายไปไหน

“ฮ่า ฮ่า คอยนานเปล่า ขี้ไม่ออกอ่ะ” เสียงโอลีฟแหวกอากาศมาจากมุมอาคารแล้วตะโกนบอกทันทีที่เห็นเรา

“โหย แกไม่ต้องพูดดังไปก็ได้ว่ะ จะพูดให้คนเขารู้กันหมดหรือไงว่าแกขี้ไม่ออก ไอ้โอลีฟ”

“555 ไป ไป อ้าว ไอ้เติ้ล กับไอ้ผิงผิง ไปกันแล้วเหรอ” โอลีฟพูดไปลูบหัวเกรียนตรูไป

“เฮ้ย ไอ้โอลีฟ เมริงล้างมือยัง” ผมรีบเบี่ยงหัว หยะแหยง

“ฮึ่ย..คนละมือเว้ย นี่มือนี้นี่” โอลีฟยืนมืออีกมือมาให้ดม

“ไอ้บ้า” ฟ้าใสรีบผลักมือออกไปไกลๆตัวเอง


ทั้งสามคนเดินกันไปโดยมีสายตาใครคนหนึ่งที่จ้องจับตามองอยู่....


“เฮ้ย ไอ้ไข่ ไปกินข้าวเหอะหิวแล้ว” โอลีฟสะกิดบอก

“ฮื่อ..ไปดิ” ผมน่ะว่าง่ายอยู่แล้ว

“ผิงผิง ไอ้เติ้ล กินข้าว  ไอ้มอส ไอ้ชาร์บ กินข้าว” ฟ้าใสตะโกนเรียก

“แชมพู ไปกินข้าว”

“เดี๋ยว เดี๋ยว เติมตรงนี้แป๊บ เดินไปก่อน เดี๋ยวตามไป”

ฟ้าใสเลยไปกับโอลีฟ

“ไข่เอาอะไร” โอลีฟถามผม เมื่อเดินด้วยกันมาถึงร้าน

“กระเพราหมูเป็นชิ้นนะ ใส่พริกเม็ดหนึ่ง ไข่ดาวไม่สุก แหะแหะใส่กระเพรา3ใบนะ ถ้ามีกุ้งเอากระเพรากุ้ง” ฟ้าใสเริ่มหัดกินพริก

“เออ เออ เดี๋ยวถ้าติดผักมากินผักให้เอง”

“โอลีฟเอาน้ำอะไร เป็บซี่โค้ก”

โอลีฟหันมาจะเดินมาช่วยฟ้าใสถือน้ำ

“อ้าว ไอ้โภชน์ มาวาดแถวนี้เหมือนกันเหรอ มาคนเดียวเหรอ”

“ฮื่อ..นั่งดิ” ไอ้โภชน์ชวนโอลีฟนั่งโต๊ะเดียวกัน

หึ ฟ้าใสไม่อยากให้ไอ้โอลีฟทัก ไอ้โภชน์ซะหน่อย  โอลีฟรู้เปล่า ไอ้โภชน์มันจัดที่นอนให้ฟ้าใสไปนอนเตียงมุมอับจะตาย
 ทั้งมืดทั้งยุงเยอะ วันที่มาถึง ฟ้าใสยกกระเป๋าขึ้นโรงนอนพร้อม ไอ้มอส ไอ้ชาร์บ ไอ้เมย์ มันก็สั่งๆ รถฟ้าใสมาเป็นคันที่สอง
 เตียงดีๆก็ถูกจองเอาไปหมดแล้ว

“ป้า กระเพราไก่ไข่ดาว” แชมพูสั่งทันที แล้วพึมพำ “หรือจะเอาคะน้าหมูกรอบดี”

“เอ๊ะ ป้า เอาคะน้าหมูกรอบดีกว่า เอ..ไม่ ไม่ ไม่ต้องแล้วป้า กระเพราไก่ไข่ดาวนี่แหล่ะ”

สั่งเสร็จมันก็เดินมานั่งร่วมโต๊ะ พยักหน้าให้ไอ้โภชน์1ที แล้วลุกเดินไปตักน้ำแข็งเปล่าเอาเอง

“เขียนรูปกันได้กี่รูปแล้ว” ไอ้โภชน์ถามกึ่งชวนคุย

“ก็ไม่เยอะหรอก อาจารย์เขาเอาอย่างน้อยสีน้ำ10สีน้ำมัน3นี่นา”

“แล้วไข่ล่ะ” โหย เกือบสะดุ้ง เมริงทักกรูด้วยเหรอ เห็นเมริงเหม็นหน้ากรูนี่หว่า
“ก็เพิ่งได้3รูป” ตอบมันไป

“ก็เยอะนี่ ให้ใครช่วยทำเปล่า” อ้าวเสือกหาว่ากรูไม่ทำเองอีก

“ไอ้ไข่มันทำเองดิ มันเพ้นส์ก็เพ้นส์เก่งนี่” ได้ไอ้โอลีฟมาช่วย

“แล้วแกได้กี่รูปแล้วล่ะ โภชน์ แกก็เพ้นส์สวยนี่” ไอ้แชมพูคนประนีประนอม

“....” มันไม่ตอบซะงั้น แต่ก็แนะนำว่าถ้าเดินต่อไปอีกหน่อยจะมีเรือเล็กของชาวบ้านจอดอยู่เยอะแยะ อยากวาดแบบมีเรือก็เดินไปได้

โอลีฟเลยซักถามมันว่าเดินไปดูรอบๆไกลถึงไหน

ฟ้าใสเลยคุยแต่กับไอ้แชมพู

สักพัก ก็เห็นไอ้เติ้ลกับผิงผิง ไอ้มอส ไอ้ชาร์บ เดินกันมา แต่ไกล ฟ้าใสก็มองหน้าแชมพู

แชมพูมันก็พยักหน้าให้ ฟ้าใสถอนหายใจ

“เฮ้อ.....”

“เมริงก็ไม่ลองพูดดู”

“เออ ก็ดูอยู่ว่ะ แต่ไอ้ผิงผิงก็ไม่ค่อยยอมว่ะ”

“เฮ้อ...กรูโชคดีนะที่กรูสวยที่สุดในโลก 55 โลกส่วนตัวของกรู เลยไม่มีใครเห็น ไม่มีใครมาจีบกรู”

“55 เมริงก็...แล้วนี่ ถ้ากรูคุยไปแล้วจะเป็นไงว่ะ จะอกหักหรือแอบรักข้างเดียว มันก็เจ็บหนักเหมือนกันล่ะว่ะ” ฟ้าใสพูด
แล้วเหลือบเห็นไอ้โภชน์มันมองหน้าเขา เมริงจะคุยกับไอ้ลีฟก็คุยกันไปสิ มาเสือกอะไร ปัญหาหัวใจของเพื่อนกรู
อุตส่าห์คุยกันเบาๆกับไอ้แชมพูแล้ว

“เมริงก็รีบหาโอกาสคุย คาราคาซังอย่างงี้ เพื่อนฝูงเสียบรรยากาศกินเหล้าว่ะ”

“เออ เออ” ฟ้าใสรับปาก

“เพราะเมริงก็สนิทกับมันที่สุด”

“เออ น่าๆ” ฟ้าใสพยักหงึกๆ



ตอนกินข้าวเย็นกันในโรงอาหาร ไอ้โภชน์ชวนไอ้คุณอ๋องมานั่งกินที่โต๊ะเดียวกับฟ้าใส

“โต๊ะนี้มีคนแกะปลาให้กินดีจังนะ” ไอ้โภชน์เอ่ยขึ้นลอยๆ

โอลีฟอุตส่าห์ไปแย่งปลาทูมาไว้หลายตัวทั้งที่เขาให้คนละตัวเพราะรู้ว่ากับข้าวอื่นฟ้าใสกินไม่ได้

“แกจะเอาไหมล่ะ ชั้นแกะให้ก็ได้555” โอลีฟมันเซอร์วิสเป็นเลิศอยู่แล้ว

“อ่ะ เอาไปดิ” ว่าแล้วโอลีฟมันก็วางปลาทูครึ่งซีกไปให้ไอ้โภชน์

“มาแย่งปลาของไอ้ไข่เขาหรือเปล่า” มันทำท่าจะตักคืนมาใส่จานฟ้าใส

ฟ้าใสรีบยกจานหนี นึกในใจ อย่าเอามาใส่จานกรู เปื้อนช้อนเมริงแล้วกรูไม่กินหรอก

มันมองหน้าแล้วยิ้ม ดูตามันแล้วไม่เห็นมันจะยิ้มไปกับปากมันเลย แล้วมันก็คุยกับโอลีฟว่าสมัยอยู่หมู่บ้านก็เคยกินข้าวกันบ่อยๆ
บ่อยห่านอะไร ก็ไม่กี่ครั้งซะหน่อย  ถ้ากินก็กินกับคุณคิดส์ต่างหาก ก็มันอยากทำหน้าหงิกใส่ตรูทำไม ไม่อยากคบก็ไม่ต้องคบ

“อื้อ คุณคิดส์เป็นอย่างไงบ้าง” พอนึกถึงก็คิดถึง

“แหมนึกว่าจะไม่ถาม” ไอ้โภชน์แขวะ

“เฮ้ย ก็ต้องถามดิ คิดถึงอยู่เหมือนกัน”

“เออ นั่นสิ เป็นไงมั่งแล้ว ยังติดต่อกันอยู่ใช่เปล่า” แชมพูถามไถ่มั่ง แชมพูมันก็ชอบงานคุณคิดส์บอกแปลกดี

“ไปเติมข้าวก่อน อาหารอร่อยน่ากินดี” ไอ้โภชน์พูด ไม่ตอบที่ไอ้แชมพูถาม แล้วยังมองหน้าฟ้าใสแปลกๆ

ไอ้คุณอ๋องก็เปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องดินฟ้าอากาศชวนผิงผิงคุย ส่วนไอ้เติ้ลหนีไปนั่งโต๊ะกับไอ้แจงซึ่งอยู่ห้องไอ้โภชน์น่ะ
นัดแนะกันตั้งวง



หลังจากกินข้าวกันเสร็จ อาจารย์ก็ให้มารวมกลุ่มแล้วก็ติชมวิจารณ์แนะนำงาน จากนั้นก็ปล่อยเป็นอิสระ
เรื่องตั้งวงกินเหล้าก็เป็นเรื่องปกติ อาจารย์เขาก็ขอแค่ว่าอย่าเสียงดัง



3ทุ่มกว่าแล้ว

ผิงผิงก็ดื่มไปหลายแก้ว ก็ทำไมจะไม่ให้ดื่มล่ะ ก็ไอ้มอสมันนั่งประกบไอ้เติ้ลคอยเอาใจต่อให้ไอ้เติ้ลรำคราญ
หนีไปนั่งตรงไหนมันก็คอยหาโอกาสเสียบนั่งข้างทุกที แถมตัวเองก็มีไอ้ชาร์บคอยตื้อนั่งดูแล แล้วผิงผิงก็หงุดหงิด

“เมริง” ไอ้แชมพูเอาศอกสะกิดฟ้าใส

“เฮ้ย..กินกินเข้าไปเหอะกรูก็ปวดหัวกับพวกมันเหมือนกัน” ผมก็กระซิบกระซาบ

โอลีฟก็เดินชนแก้วกับกลุ่มโน้นกลุ่มนี้ ชงเหล้าให้อาจารย์อีกต่างหาก
.
.
.
.
เวลาผ่านไป   

ผิงผิงก็ลุกจะไปเข้าห้องน้ำมองหน้าชวนพี่จ๋าไอ้แชมพู ไอ้ชาร์บเสนอจะไปเป็นเพื่อน ผิงผิงก็ตาเขียวใส่มัน

“ไอ้ไข่มันปวดฉี่พอดีไปกับมันแล้วกัน” ไอ้แชมพู  มองหน้าฟ้าใส เมริงจัดโอกาสมาให้กรูแล้วใช่ไหม ไอ้พู
แล้วไอ้แชมพู  ก็บอกผิงผิง
ฟ้าใสเลยบอกจะไปเหมือนกัน เลยเดินมาด้วย

พอเสร็จธุระ ผิงผิงเดินออกมาฟ้าใสเลยบอกขอคุยด้วย

ผิงผิงมองหน้า ก็คงรู้ตัวว่าฟ้าใสจะคุยอะไรก็พยักหน้าเดินจูงมือกันไปที่ชายหาด

“ผิงผิงก็รู้ว่าเรารักผิงผิงที่สุดในบรรดาเพื่อนกัน” ฟ้าใสก็เริ่ม

ผิงผิงได้แต่ก้มหน้า ฟ้าใสมองเพื่อนที่เขารัก เมื่อก่อนผิงผิงสมาร์ท ตัวสูงท่าทางมั่นใจ คอนโทน ตัวเองได้ตลอดผิดกับ
ฟ้าใสที่ปล่อยตัวเองเรื่อยเปื่อย ทำตามใจ ตามอารมณ์ เขาถึงได้ชอบผิงผิงนัก

ความรักทำให้คนเจ็บปวด ขนาดเขาเป็นเพื่อนยังพลอยรู้สึกไปด้วย

ฟ้าใสเดินคุยกันไป คงไกลพอสมควรเลยแหล่ะ เลยที่เรามาเพ้นส์กันเมื่อเช้าอีก เรานั่งลง คุยกัน นานมาก
ร้องไห้กันทั้งคู่ สงสัยผมจะร้องไห้ก่อน ก็คนมันต่อมน้ำตาตื้นนี่นา ผิงผิงจะไม่ยอมตัดใจ

“เราจะได้อะไร แกก็รู้”

“ใช่ถึงไอ้ชาร์บมันมีข้อเสีย แต่มันรักแกนะผิงผิง ไอ้มอสมันก็ตามตื้อไอ้เติ้ลมาตั้งแต่ปี2จนปี4 แล้วมันไม่เคยมองแกเลย

เราก็เจ็บปวดนะที่เห็นผิงผิงเป็นแบบนี้” เดี๋ยวนี้ผิงผิงเล่นตามไประยอง แล้วทำเป็นไปบ้านพี่สาว
เพื่อที่จะแวะหาไอ้มอสที่บ้านมัน แทบทุกอาทิตย์ที่ไอ้มอสมันกลับบ้าน


หลังจากกอดคอร้องไห้กันพักใหญ่

“ไข่ อย่างไงเราก็ต้องขอเวลาคิดล่ะ ฮึก ฮึก ฮึก” ผิงผิงยังสะอื้นอยู่

ฟ้าใสลูบหัวผิงผิง พยักหน้า

“นายกลับไปก่อนเหอะ เราอยากอยู่คนเดียว ขอเรานั่งที่นี่สักพัก”

“งั้นก็ได้ แต่อย่านานนะ แถวนี้มันเปลี่ยวอ่ะ” ฟ้าใสเป็นห่วง ก็เข้าใจว่าผิงผิงคงต้องการที่จะนั่งคิดอะไรจริงจริง

ฟ้าใสเดินห่างออกมาแต่ก็ยังไม่กล้าทิ้งผิงผิงไว้คนเดียว กะว่าจะนั่งคอยสักพัก
ถ้านานอาจจะโทรเรียกไอ้ชาร์บให้เดินมารับผิงผิง เผื่อผิงผิงจะเห็นความดีของมัน

ไอ้เชรี่ยชาร์บนี่ก็ ...ถ้าเมริงเลิกนิสัยขี้อวดทำเป็นยกตนข่มท่านว่าตัวเองเจ๋ง  มันก็จะดูดีกว่านี้เยอะ
แล้วปากหมาๆของมัน นี่ก็อีก...

พรึ่บ!!!

อุ๊บ...สัส....ใครเล่นอะไรว่ะ ไอ้เมย์ หรือ ไอ้ซิว ถ้าไอ้ทีมยังเรียนอยู่ที่นี่ เขาต้องคิดว่าเป็นมัน เพราะพวกมันเคยจับฟ้าใสโยนลงแอ่งน้ำตก

ฟ้าใสดิ้นขลุกขลักจนหันกลับมามองหน้าไอ้คนที่ปิดปากลากเขามาข้างทิวต้นไม้ที่ขึ้นชายหาด

“ไอ้เชรี่ย” ฟ้าใสหันไปจะด่ามันให้เต็มปากแต่พอเห็นหน้า

“ไอ้โภชน์” ฟ้าใสกะจะด่าไอ้โภชน์ที่เล่นอะไรบ้าๆ กะเขา แต่มือใหญ่กลับมาปิดปากเขาไว้อีก สายตาวาววับที่จ้องมองเขาด้วยความแค้นเคือง.


 
TBC……

รอกันหน่อยนะครับ แล้วจะมาต่อให้สมกับที่รอ

กลิ่นNC.มาอีกแล้ว
เครียดอ่ะ ผ่านไปเลยได้ไหม

[mentholss]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอคุณโภชน์จะข่มขืนน้องไขแล้วววววววววววววววววววว

[nine_molly]

 
รออ่านต่อ คร่า

 

[yayee2]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
เรื่องราวสนุกชวนติดตาม
แน่นอนว่าต้องรอตามอ่านต่อๆไปจ้ะ

[CarToonMiZa]

นู๋ไขจะโดนทำอะไร
ล่ะเนี่ยลุ้นๆๆๆๆๆ
คิดถึงพี่โม่งอ่าาาาาา

[benzdekba]

 

มาต่อไว้ๆๆนะ

[Raspberry complex]

(ต่อ)

พรึ่บ!!!
อุ๊บ...สัส....ใครเล่นอะไรว่ะ ไอ้เมย์ หรือ ไอ้ซิว ถ้าไอ้ทีมยังเรียนอยู่ที่นี่ เขาต้องคิดว่าเป็นมัน
 เพราะพวกมันเคยจับฟ้าใสโยนลงแอ่งน้ำตก

ฟ้าใสดิ้นขลุกขลักจนหันกลับมามองหน้าไอ้คนที่ปิดปากลากเขามาข้างทิวต้นไม้ที่ขึ้นชายหาด

“ไอ้เชรี่ย” ฟ้าใสหันไปจะด่ามันให้เต็มปากแต่พอเห็นหน้า

“ไอ้โภชน์” ฟ้าใสกะจะด่าไอ้โภชน์ที่เล่นอะไรบ้าๆ กะเขา แต่มือใหญ่กลับมาปิดปากเขาไว้อีก
 สายตาวาววับที่จ้องมองเขาด้วยความแค้นเคือง.



“ใช่แล้ว” โภชน์ หัวเราะ ฟ้าใสเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว

ทำไม ทำไมมันต้องมาทำอะไรแปลกกับเขา

ไอ้โภชน์รวบตัว ปิดปากฟ้าใสลากมาที่ข้างทิวต้นไม้ริมชายหาด กดให้ฟ้าใสนั่งลงบนตักมัน

ฟ้าใสพยายามใช้สองมืองัดมือที่ปิดปากออกก็โดนรวบกอดจากด้านหลัง จนสองแขนกระดุกกระดิกไม่ได้
ริมฝีหนา กระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบห้าวด้วยฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไป ความคิดที่คุกรุ่นด้วยโกรธเคือง

โภชน์คิดว่า วันนี้เขาจะลงโทษคนที่ทำผิด ร่างเล็กๆบางๆนี่แหล่ะ

“แอบออกมาพลอดรักกับเพื่อนสาว หรือว่าจะมาหักอกใครเขาอีกล่ะ นายนี่มันร้ายจริงๆ” โภชน์แสยะยิ้มเยาะเย้ย

“คืนนี้แหล่ะ ฉันจะช่วยทำให้นายมีความสุขมากขึ้นไปอีกยังไงล่ะ จะเอาให้นายมีความสุข
จนไม่ต้องไปหลอกลวงใครเขาอีกดีไหม”

ฟ้าใสทั้งดิ้นทั้งถีบ

หึ ตัวแค่นี้ คิดจะมาต่อต้านเขาเหรอ

โภชน์ออกแรงดึงแค่ครั้งเดียวก็รูดเอากางเกงฟ้าใสหลุดมาที่เหนือเข่าอย่างง่ายดาย
กางเกงในยืดขาสั้นรัดรุปช่วยให้ร่างกายเขาไม่เปลือยเปล่า

ฟ้าใสรับรุ้ถึงอารมณ์ดิบที่ตื่นตัวอยู่เบื้องหลังเขา
ฟ้าใสพยายามดิ้นรน แค่ขาที่แข็งแกร่งของไอ้โภชน์ข้างเดียวก็สามารถกดล็อคขาสองข้างของเขาจนขยับไม่ได้

ริมฝีปากหนาประกบครอบกลีบปากอิ่มสีแดงสด
มือใหญ่ซอกซอนเคล้นคลึงเม็ดยอดอกจนเป็นติ่งแข็ง

เรียวลิ้นใหญ่ไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กราวพญาเสือโคร่งไล่ต้อนกระต่ายน้อย
รสจูบจากคนที่มากประสบการณ์ เนิ่นนานจนชักพาให้อารมณ์กระเจิดกระเจง

ไม่มีทางที่ฟ้าใสจะปฎิเสธได้

ฝ่ามือหนาลูบสัมผัสลากผ่านหน้าท้องไล้สะโพกมน สอดมือเลื่อนกางเกงในของคนตัวเล็กออกด้วยสีหน้ากระหยิ่ม
มือใหญ่กอบกำอวัยวะด้านหน้าไว้ ลูบไล้ส่วนปลายหัวฟ้าใสถูกหยอกเย้า จนสมองแทบละลาย

โภชน์ทรมานเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนปลายนั้นฉ่ำเยิ้ม โภชน์เร่งจังหวะขยับมือ ฟ้าใสหอบหายใจถี่กระชั้น

"อา.. อ๊ะ.. อ๊ะ.. อา..." อึดอัดจนแน่นไปทั้งหน้าอก  เสียงครางเปล่งออกมาเป็นช่วงๆ
ของเหลวขาวข้นถูกปล่อยมามากมาย จนกระเด็นไปถึงปลายคางมนของเจ้าตัว

“หึ รสชาติดีนี่” โภชน์พูดขณะใช้ลิ้นเลียที่ปลายมือ หรี่ตามองดูฟ้าใสพร้อมรอยยิ้มหยัน
แล้วใช้มือป้ายของเหลวทาวนที่รอยจีบด้านหลัง ช่องเล็กทางหลังนั้นปิดแน่นสนิท

โภชน์ส่งนิ้วเข้าไปเบิกทาง หัวเราะกับการที่ฟ้าใสตอบสนองเขา เมื่อเริ่มต้นบรรเลงท่วงทำนองความเกษมสันต์อีกครั้ง
มือแกร่งเร่งรูดอวัยวะกลางหว่างขาฟ้าใสอย่างเร่าร้อน

ภายในอุ่นนุ่มตอดรัดนิ้วของเขา แค่นี้ก็พอแล้ว โภชน์ยกสะโพกร่างบางขึ้นกระแทกดันแก่นกายของตัวเองเข้ารอยจีบด้านหลัง
ทันที ช่องจีบที่แน่นฟิต ทำเอาโภชน์เกือบต้องปลดปล่อยในทันที ได้แต่พยายามอดกลั้น

น้ำหนักร่างบางที่แทบจะไร้สติจนไม่มีแรงทรงกายกดถ่วงตัวลงจนแก่นกายของเขาเข้าไปเข้างในจนมิด

ทั้งถูกลิ้นอุ่นเลียไล้ติ่งหูนิ่ม ทั้งโดนกระตุ้นจากด้านหน้า พอโดนเสียบด้านหลังอีก ฟ้าใสร้องครางเสียงสั่น
เสียวซ่านจนปลดปล่อยของเหลวสีขาวข้น

ช่องด้านในตอดรัดกระตุกบีบตัว รับอารมณ์ที่ปลดปล่อย โภชน์ถึงกับทนไม่ไหวต้องระเบิดน้ำรักของตัวเองบ้าง
 ทั้งที่เพิ่งใส่เข้าได้ไม่กี่นาที

ของเหลวอุ่นร้อนฉีดซ่านในตัวฟ้าใส แต่โภชน์ก็ยังไม่พอ ยังไม่ทันทีที่โภชน์น้อยจนอ่อนตัวได้เท่าไหร่ เขาขยับแอ่นกาย
เสียดสีโพรงอุ่นนุ่มจนอาวุธของเขาลุกแข็งแล้วขยับสะโพกกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โภชน์หัวเราะ โอบกอดร่างบางจากด้านหลัง ฟันคมขบเม้มที่ติ่งหู  เรียวลิ้นร้อนไล่ไล้ลำคอระหงขาวเนียน
มือใหญ่ลูบลากไล้ที่ปลายของฟ้าใสน้อย ฝ่ามือหนากอบคลึงลูกบอลเล็ก ทั้งที่ฟ้าใสเพิ่งถึงจุดสุดยอดไปแล้ว
เมื่อภายในโดนกระตุ้นเสียดสี ฟ้าใสน้อยเริ่มชูชันตั้งแข็งขึ้นอีก
ปลายนิ้วที่พยายามบดขยี้ส่วนปลายรูดคลึงจนของเหลวไหลซึมเยิ้ม

“เปียกอีกแล้ว นี่เมริงคงรู้สึกดีมากล่ะสิ เดี๋ยวจัดให้”

ความเจ็บปวดที่ระคนด้วยความสุขสม

“นี่ไงกรูจะให้ความสุขเมริงให้เต็มที่ จะได้ไม่ต้องไปหาความสุขจากการทำร้ายคนอื่นอีก”



ฟ้าใสหมดสติไปทั้งๆที่โภชน์ยังอยู่ในร่างกายเขา

"นี่เป็นการตอบแทนสำหรับคนที่ทำให้เพื่อนของกรู ต้องมาจบอนาคตกับอิคนที่ไม่เห็นจะคู่ควรกับเพื่อนกรูเลย
และยังจะทำให้กรูก็ต้องสูญเสียคนที่กรูรักไปด้วย"
.
.
.
.
.
“ไข่ ...” คนตัวใหญ่เรียก เอื้อมมือไปตบหน้าร่างเล็กที่นอนอ่อนระทวยเบาๆ

ใช่แล้วฟ้าใสหมดสติไปทั้งๆที่โภชน์ยังอยู่ในร่างกายเขา

ฟ้าใสขยับตัว แค่เล็กน้อยก็รู้สึกปวดระบม

แสงแดดยามบ่ายนอกหน้าต่าง ทำให้เขาต้องกระพริบตาปรับสายตา


วินาทีที่เห็นคนตรงหน้า ฟ้าใสสาดสายตาแห่งความเกลียดชังใส่มันทันที

ทั้งโกรธทั้งเกลียดจนต้องเบือนหน้าหนี ก็จะขยับหนีได้ที่ไหนล่ะ ก็มันนั่งข้างเขาที่บนเตียง แขนข้างหนึ่งก็เท้าคร่อมร่างเขาอยู่

“กรูโทรคุยกับไอ้คิดส์แล้ว” โภชน์ พยายามพูดกับฟ้าใสด้วยท่าทีสำนึกผิด

“กรูบอกเรื่องทุกอย่างกับมันแล้วด้วย”สายตาบอกความรู้สึกผิด

“ไอ้คิดส์บอกว่าเรื่องของมันไม่ใช่ความผิดของเมริง”

“กรูผิดเองที่เอาทุกอย่างโยนใส่เมริง”

ฟ้าใสแอบชำเลืองมองด้วยหางตา คนตัวโตที่นั่งรำพึงรำพรรณบนเตียงของเขา

“กรูจะรับผิดชอบเมริงเอง”

“ไม่ต้อง” ฟ้าใสตวาดเสียงแหบแห้ง

หึ..ไม่..เขาไม่ต้องการมัน ฟ้าใสพ่นลมหายใจด้วยความไม่พอใจ  ยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่ถูกล่วงเกิน
ขอเพียงมันอย่ามายุ่งกับเขาก็พอ ไม่ต้องมาชดใช้อะไรทั้งสิ้น

“อ่า…นี่น้ำ เมริงกินซะหน่อยเถอะ” โภชน์ขยับจะประคองฟ้าใสให้ลุกขึ้น

ฟ้าใสขยับตัวเบี่ยงไม่อยากให้มันถูกตัว จะปฏิเสธ ลำคอก็แห้งผาก จึงขยับด้วยตัวเอง ถึงกับร้องด้วยความเจ็บ

“โอ๊ะ..อุ๊...โอ๊ย...” ที่พบว่าท่อนล่างนั้นระบมเจ็บแสบไปหมด

ถ้าเขาทำให้มันรู้สึกเจ็บปวด ทำให้เพื่อนมันเจ็บปวด ต่างฝ่ายต่างตอบแทนกันสาสมแล้วนี่ใช่ไหม

เขายอมปล่อยให้โภชน์พยุงศีรษะขึ้นจิบน้ำ

แล้วผิงผิงล่ะ เมื่อคืนผิงผิงกลับอย่างไง เดินกลับคนเดียว หรือมีใครมาตามหาหรือเปล่า

“ผิงผิงล่ะ” ฟ้าใสกลั้นใจถาม ไอ้คนที่เขาเกลียดมัน

อีกฝ่ายดูจะดีใจที่เขาพูดด้วย

“เมื่อคืน ผิงผิง เดินกลับไปแล้ว ไอ้ชาร์บเดินมาตามหา เลยเดินกลับด้วยกัน”

ฟ้าใสพยักหน้าอย่างพอใจเมื่อได้คำตอบที่ทำให้เขาคลายความกังวล
โภชน์ลูบริมฝีปากที่เจ่อบวมแดงเบาๆ

“เจ็บหรือเปล่า”

สัส เมริงยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ เมื่อคืนที่เขาทั้งผลักทั้งดันมัน มันมีแต่ออกแรงถาโถมเข้าใส่เขาซ้ำ มากขึ้น มากขึ้น

“อ่ะ กรูให้เมริงแก้แค้นกรูก็ได้” โภชน์รีบพูด เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยฉายแววโกรธแค้นเขา

“เด๋วกรูจะแก้ผ้าให้เมริงซั่มกรูตามใจชอบเลย ตอนนี้ บ่ายกว่าแล้ว อาจารย์พาทุกคนออกไปวาดรูปกันที่เกาะ เย็นนี้ถึงจะกลับ”

โภชน์พูดพลางทำท่าจะถอดกางเกง



TBC....


(ต่อ)ตอนนี้ รีบมาลงให้ก่อนนะครับ ยังไม่เต็ม100%
แล้วจะรีบปั่นต่อ
เม้นท์ว่าให้ไว เลยรีบทำตาม   
 

[pattybluet]

วิ่งเข้ามาบวกให้พร้อมโวยวาย
โภชน์ทำงี้ได้ไง น้องไขเค้ามีพี่โม่งแล้วหรอก ชิส์
(แล้วว่าแต่พี่โม่งเงียบไปเลย ได้ติดต่อน้องมั่งป่ะเนี่ย <<คนอ่านชักพาล)
แล้วคือตกลงคุณคิดส์ไปลงเอยกับ(...?...)แชทหรอ โภชน์ถึงได้คลั่งเนี่ย
อืมม...รอตอนต่อไปค่ะ

[CarToonMiZa]

ย้ากกกกกกกกกกกกกส์
น้องไขของฉานนนนนนนนน
ไอ้โภชน์แกทำแบบนี้ทำไม
เลวววววมากกกกกก
พี่โม่งงงงงงงงอยู่หนายยยยยยย
รีบกลับมาด่วนน้องไขแย่แล้วววววววว
คนเขียนทำแบบนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว
พี่โม่งยังไม่ได้แอ้มเลยโดนตัดหน้าเฉย
ยอมไม่ได้เด็ดขาดรีบกลับมาแถลงไขด่วน
ไม่งั้นเราจะงอลลลลลลลล

บวก&บวกจ้า

[yayee2]

ไอ้โภชน์

[Raspberry complex]

ย้ากกกกกกกกกกกกกส์
น้องไขของฉานนนนนนนนน
ไอ้โภชน์แกทำแบบนี้ทำไม
เลวววววมากกกกกก
พี่โม่งงงงงงงงอยู่หนายยยยยยย
รีบกลับมาด่วนน้องไขแย่แล้วววววววว
คนเขียนทำแบบนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว
พี่โม่งยังไม่ได้แอ้มเลยโดนตัดหน้าเฉย
ยอมไม่ได้เด็ดขาดรีบกลับมาแถลงไขด่วน
ไม่งั้นเราจะงอลลลลลลลล

บวก&บวกจ้า

พี่โม่งอะแอ้มน้องไขไปแล้วอ่ะ ตอนไปสัตหีบ ใน ☼เติมรักใส..ใส่หัวใจ2ดวง♥♥ SS.1 CH.8 Ending
คนเขียน บ่ ใจร้าย หรอก

ไอ้คุณโภชน์เค้าก็เป็นคู่กรรมกันมา น้องไขทำบุญไว้เยอะอ่ะฮะ

[mentholss]

น่าสงสารนู๋ไข กลายเป็นวันทองโดยไม่เต็มใจ กระซิก กระซิก

แล้วจะเป็นไงต่อไปล่ะทีนี้
พี่โม่งก็เป็นเจ้าของคนแรก(แถมรักกันอีกตะหาก)
ไอเลวโภชน์ก็.....ไปแล้ว(แม้จะเข้าข่ายปล้ำก็เถอะ)

เฮ้ออออออออออออออออ

[nine_molly]

 
รอ ๆ จ้า

[Raspberry complex]

(ต่อ จบ CH.4)

“อ่ะ กรูให้เมริงแก้แค้นกรูก็ได้” โภชน์รีบพูด เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยฉายแววโกรธแค้นเขา

“เดี๋ยวกรูจะแก้ผ้าให้เมริงซั่มกรูตามใจชอบเลย ตอนนี้ บ่ายกว่าแล้ว อาจารย์พาทุกคนออกไปวาดรูปกันที่เกาะ เย็นนี้ถึงจะกลับ”

โภชน์พูดพลางทำท่าจะถอดกางเกง

“ไม่ต้อง” ฟ้าใสรีบตวัดเสียงห้าม หน้าแดงกร่ำ ทั้งโกรธทั้งโมโห ทั้งอาย
เชรี่ยฟังมันพูด ใครจะไปเอามัน เค้าเห็นมันแอบยิ้ม
มันจะให้เขาจูบปากมันบดขยี้ริมฝีปากมันน่ะเหรอ
มันเอาส้นเท้าคิดหรือไง
เขารู้สาเหตุที่มันโมโหเขาเคืองแค้นเขา มันก็คงเหมือนกับที่เขารักเพื่อนเจ็บปวดไปกับผิงผิง

“เอาอย่างงี้...” โภชน์พูดแล้วทำเป็นเว้นระยะ มองหน้าฟ้าใส

“เหอะ จะพูดก็พูด จะเอาอะไรอย่างไง” ฟ้าใสทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวด นึกอยากถีบคนตรงหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ แค่ยกขา
ก็ร้าวไปทั้งหน้าขาและด้านหลัง

“ให้กรูเป็นเมียมริง” โภชน์เอ่ยออกมาเสียงเรียบๆเหมือนประกาศผลฉลากกินแบ่งรัฐบาล

ฟ้าใสตาโตลุกวาว ปากอิ่มแดงจัดที่เจ่อบวม อ้าค้าง หมายความว่าเขาต้องเอามันเหรอ เขาจะไปเอามันลงได้ไง

“กรูไม่ได้อยากเอาเมริง” ฟ้าใสหน้าบึ้งมากขึ้นอีกปากเม้มจ้องหน้ามัน แต่ก็แอบมองรูปร่างมัน ไอ้โภชน์มันเองก็รูปร่างสมส่วนผู้ชายเต็มตัว แขนที่มีมัดกล้ามแข็งแรง ใช่สิมือมันยังกะคีมเหล็ก จับเขาทีไม่มีทางง้างออกได้เลย
ถึงลำตัวจะผอมบางกว่าคุณคิดส์ แต่ก็มีซิกแพคเป็นลอนสวยเชียว ไม่มีส่วนที่เป็นไขมันอยู่เลย
ก้นกลมแกร่งของมันที่เพียรจะถอดโชว์เขาอีก ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ใครจะไปอยากแตะต้อง อยากเข้าไปข้างในของมันกัน

“งั้นก็แบบนี้ก็ได้” โภชน์พูดออกมาเมื่อเห็นฟ้าใสปฏิเสธพร้อมมองสำรวจเขาหัวจรดเท้า

“เมริงก็ทำให้กรูเป็นเมียเมริงโดยที่...” ไอ้โภชน์ขยับปลดกระดุมกางเกงตัวเอง

“เฮ้ย!!!! เมริงจะทำอะไร” ฟ้าใสรีบร้องห้ามลุกพรวด ชี้หน้าโภชน์
แต่ก็ต้องทำหน้าเหยเก ด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย...”

“เฮ้ย!!! เมริงเป็นไรหรือเปล่า” โภชน์ชะงักมือรีบมาจับตัวฟ้าใส

“ช่างกรู...แล้วนี่เมริงจะทำอะไร” ฟ้าใสปัดมือโภชน์ที่จับตัวเขาอยู่

“สัส..สิ อะไรว่ะ นี่ของเก่าคดีเมริงยังไม่ชำระเมริงจะเพิ่มยอดอีกเหรอ” ฟ้าใสพูดไป โมโหไป เพราะเห็นไอ้โภชน์มันทำท่าจะถอดกางเกงอีกแล้ว พาให้เขาเสียวแว๊บถึงเมื่อคืน

“เอะอะ เมริงก็คิดแต่จะแก้ผ้าถอดกางเกง เมริงเป็นพวกโรคจิตชอบโชว์ของหรือไง” ฟ้าใสชี้หน้าด่าไอ้โภชน์

“ไม่ใช่ คืออย่างงี้ เมริงฟังกรู แค่เมริงทำกรูน้ำแตก ก็จะถือว่ากรูเป็นเมียเมริง เพราะเมริงเป็นคนทำกรู” โภชน์อธิบาย พร้อมจับมือฟ้าใสที่ชี้หน้าตัวเอง พลางนั่งลงข้างตัวคนร่างเล็กที่นั่งเอนตัวพิงผนังห้อง

โภชน์เอื้อมมือดึงหมอนรองข้างหลังให้ฟ้าใส อยู่ใกล้กันจนฟ้าใสได้กลิ่นบุหรี่รสเข้มผสานกลิ่นกายสะอาด
มือมันก็ยังจับมือเขาอยู่ไม่ยอมปล่อย

“เออ..กรูไม่ชี้หน้าเมริงแล้ว ปล่อยมือกรูได้แล้ว” เขารู้ว่าต่อให้เขาสะบัดมือมัน ถ้ามันคิดจะจับสะบัดไปก็ไม่หลุดอยู่ดี
โภชน์ยิ้ม ยอมปล่อยมือแต่โดยดี แล้วอธิบายต่อ

“เนี่ย..จะเป็นการหยามศักดิ์ศรีมากนะเมริง กรูยอมให้เมริงคนเดียว”โภชน์พูดเสียงอ่อยๆ หน้าเศร้าหมอง

“แล้วก็เหมือนอย่างที่กรูทำกับเมริงไง แต่ในเมื่อเมริงก็ไม่ได้ต้องการเอากรู กรูมันไม่มีค่าพอ กรูมันน่ารังเกียจ
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน กรูทำเมริง เมริงก็ควรทำกรูกลับ” โภชน์พูดอย่างเป็นการเป็นงาน น้ำเสียงเคร่งเครียดกึ่งน้อยเนื้อต่ำใจ

ฟ้าใสนิ่งคิด แล้วจึงถามย้ำ เขาฟังไม่ผิดใช่ไหม

“หมายความว่า เมริงจะให้กรูแก้แค้นตอบแทนที่เมริงทำกับกรู โดยการที่เมริงจะยอมให้กรูทำเมริงกลับใช่ไหม”
 ฟ้าใสพยายามเรียบเรียงความเข้าใจให้ชัดเจนที่สุด

“ใช่” โภชน์พยักหน้าหงึกๆ

“โดยที่....”ฟ้าใสกระดากจนไม่กล้าพูดต่อ

โภชน์มองสบตาฟ้าใส เมื่อเห็นเหยื่อ กระต่ายน้อย เอ๊ยฟ้าใสไม่ยอมเอ่ยปากพูดต่อ

“ใช่...เมริงทำกับกรูเหมือนอย่างที่เมริงโดน ในเมื่อเมริงไม่อยากเอากรู เมริงก็แค่ทำให้กรูน้ำแตก 5หรือ6ครั้งน่ะ
เหมือนเมริง เมื่อคืนนี้”

โภชน์ย้ำ เพราะอยากจะให้ฟ้าใสรู้สึกอยากแก้แค้นเขามากๆ

ยิ่งไอ้โภชน์ตอกย้ำ ฟ้าใสก็นึกขุ่นเคืองใจ                                                                                                                                                                 
เอาไงดี เขาไม่ได้อยากจับของมันสักหน่อย
แต่ถ้าเพื่อได้ตอบโต้มันมั่ง เขาจะทำก็ได้

“กรูทำเมริงแล้ว  กรูต้องรับผิดชอบเมริงหรือเปล่า” ฟ้าใสสบตาคนสำนึกผิดตรงหน้า

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ไม่เป็นไร กรูไม่ท้อง”  โภชน์กลั้นยิ้มแทบอยากโดดลงหน้าต่างไปเสียบพุ่มต้นเข็มตาย


คนร่างเล็กหน้าสวยทำหน้านิ่วลองคิดคำนวณในใจ
งานนี้ เขาน่าจะได้กับได้ นะ ก็ได้แก้แค้นมันกลับบ้าง เรื่องชกต่อยก็ไม่ถนัด บ้านเขาก็ไม่ใช่ค่ายมวย
แค่จะตีหมา คนบ้านเขาแต่ละคนก็ได้แต่เงื้อง่าขู่กับดุมันไปเท่านั้น ให้เตะถีบมัน หุ่นเขากับหุ่นมัน  ก็เห็นๆกันอยู่
เขาทำมันไปคงจะสะเทือนมันหรอกนะ เฮอะ..
แต่ถ้าเขาแก้แค้นมัน อย่างที่มันเสนอ มันก็ต้องอับอาย ก็เขายังอายแสนอายตอนที่โดนมันทำ แหมตอนที่โดนพี่โม่งทำ
 เขาก็อาย แต่เพราะว่ารักพี่โม่ง ชอบพี่โม่งหรอก
แถมยังเรื่องส่งเสียงที่น่าอายออกมาอีก แล้วยังปล่อยน้ำออกมาเปรอะเปื้อนอีก น่าอายสุดๆ
แล้วก็ยังได้ชื่อว่า เป็นผัว ไอ้โภชน์ หัวหน้าห้อง ปี4/2 เชียวนะ ประธาน ปี4 กระดากปากมาก เขาจะดูแมนโคตรๆ
เป็นชายเหนือชาย  ถึงแม้ว่าเขายังไม่ได้ทำเต็มสูตรก็เหอะ
มันก็จะได้ชื่อว่าเป็นเมียเขา เชอะ นี่แหล่ะ เจิ่ดสุด ยืดได้อีก ฟ้าใสกระตุกยิ้ม

“ก็ได้ตกลง ดีล!” ฟ้าใสประกาศ
ไอ้โภชน์ยกมือมาให้ฟ้าใสแปะมือ แล้วทำหน้าทำตาหูตกหางลู่เหมือนไอ้ดอลลี่ตอนโดนเขาดุ

“แต่เมริงต้องรักษาเรื่องนี้เป็นความลับนะ มันเสียศักดิศรีกรูมาก เมริงห้ามไปเล่าไปเล่าให้ใครฟัง”
 โภชน์ตีหน้าเศร้าสลด .ใช่ดิ ขืนมันไปเล่า คนก็รู้ว่ามันถูกเขาหลอก

“ได้ กรูจะไม่พูดไป” ฟ้าใสไม่ใช่พวกคนล้มแล้วกระทืบซ้ำ ถ้ามันสำนึกผิดจริง

“เอ่อ แล้วนี่เมริงหิวข้าวหรือเปล่า กรูสั่งให้แม่ครัวเค้าทำข้าวไว้ให้แล้วนะ” ความจริงเขาก็อยากให้ฟ้าใสแก้แค้นเขาซะเดี๋ยวนี้
แต่ก็จะใจร้ายเกินไป เขาบอกกับเพื่อนฟ้าใสและอาจารย์ว่าฟ้าใสไม่สบาย
และเขาจะอยู่ดูแลเอง  รับปากโอลีฟและเพื่อนที่เพียรสั่งเสียย้ำแล้วย้ำอีกให้ดูแลหาข้าวให้ฟ้าใสกิน
ตั้งแต่เช้าแล้วหลังจากที่ทุกคนไปกันหมด เขาเช็ดตัวทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม ป้อนยาให้มันเพราะเหมือนตัวมัน
จะรุมๆ แต่พอทั้งกินยาและโภชน์คอยเช็ดตัว แล้วได้นอนหลับเต็มอิ่ม ฟ้าใสเลยไม่ได้มีไข้ และกลับเป็นปกติ

แค่นั่งเฝ้าฟ้าใสครึ่งวัน โภชน์ก็พอรู้แล้วว่าทำไมเพื่อนเขาถึงชอบคนร่างเล็กนี้ ปากอิ่มแดงได้รูป ยิ่งจ้องก็ยิ่งน่าจูบ
แก้มใสเนียนนุ่มผิวบางจนเห็นเลือดฝาด นิสัยที่เห็นๆผ่านมา เค้าก็ไม่เห็นว่ามันงี่เง่า
นอกจากทำตัวเด็กๆ ปล่อยให้เพื่อนผู้หญิงกลุ่มมันลากไปไหนมาไหน

โกรกกกกกก...
เสียงท้องร้องของคนตรงหน้า เตือนโภชน์

“เอ่อ....งั้นเมริงไปกินข้าวก่อนนะ จะได้มีแรงแก้แค้นกรูไง…ลุกไหวไหม” โภชน์ถามอย่างเป็นห่วงจากใจจริง

จากที่ฟ้าใสรู้สึกเหมือนอ่อนแรง จิตใจท้อถอย พอคิดว่าจะได้ตอบโต้ ฟ้าใสเลยมีแรงฮึด กำลังใจดีขึ้น สีหน้าก็ดูสดใสขึ้น มาดมั่นขึ้น ขยับตัวจะลุกเดิน แต่ความร้าวระบมยังเป็นความจริงที่คงอยู่ ฟ้าใสทำหน้าย่น

“มาให้กรูช่วยให้อุ้มไปห้องน้ำแล้วกัน ไหนไหนอีกแป๊บเดียวกรูก็จะเป็นเมียเมริงแล้ว รับใช้ผัวคงไม่เป็นไร” โภชน์พูดอย่างหน้าตาเฉย

กรี๊ดดดดด   ฟ้าใสก็เริ่มอายๆ

“เมริงก็ไม่ต้องพูดอย่างงั้นก็ได้ กรูเขินอ่ะ”
.
.
.
.
หลังจากที่ไอ้โภชน์ดูแลให้ฟ้าใสทานข้าวทานปลาเสร็จ

เวลาแห่งการชำระหนี้แค้นก็มาถึง

“กรูจะทำเมริงค่อยๆนะ”  ฟ้าใสเองก็สองจิตสองใจ จะทำหรือไม่ทำ ถ้าไม่ทำตอนนี้ก็อาจไม่มีโอกาสได้ทำต่อไป

“ไม่ต้องไอ้ไข่ เมริงแก้แค้นกรูได้เต็มที่ ออกแรงมาเลย เต็มๆจัดหนักๆเลย” เสียงโภชน์แหบพร่าเล็กน้อยด้วยแรงกระสันต์
กลิ่นหอมอ่อนๆของคนตัวเล็ก รสชาติที่ได้ลิ้มลองเมื่อคืน ติดอยู่ในความทรงจำ
โภชน์นั้นแค่นึกก็ตื่นเต้นจนของตัวเองขยายจนเต็มที่  ยิ่งนึกก็ยิ่งตื่นเต้น เลือดกำเดาแทบจะระเบิดออกมา

ฟ้าใสกลืนน้ำลาย ใจคอแป๊วๆอย่างไรพิกล

ไอ้โภชน์ถลกกางเกงลงรูปร่างที่เป็นชายโชว์สัดส่วนอย่างเต็มที่ พวกนักเรียนศิลปะอย่างพวกเขาชินแล้วกับดูรูปร่างคน แต่ไอ้ที่มาอยู่ใกล้ยืนหายใจฟืดฟาด มันก็ระทึกใจอย่างไรชอบกล
ฟ้าใสจดๆจ้องๆจะจับแท่งที่บวมเบ่งตั้งชูชัน ทั้งยาวทั้งใหญ่ พอนึกถึงว่านี่คือสิ่งที่มันยัดเข้าไปในตัวเขาจนเจ็บปวดไปหมด เลยเริ่มเกิดความแค้น จึงเกิดกำลังใจ คว้าหมับเข้าที่กลางลำ

โภชน์หลับตาด้วยความเสียว สีหน้าที่แสดงทำให้ฟ้าใสคิดว่ามันกำลังเจ็บปวด เลยยิ่งฮึกเหิมและเกิดความใจกล้าขึ้นอีก
ซี๊ดด...เสียงที่เปล่งออกจากปากประธานฝ่ายชาย ปี 4 ทำให้ฟ้าใสรู้สึกเหมือนตัวเองยิ่งใหญ่มีอำนาจอยู่ในกำมือ

“แล้ะ..แล้วกรูต้องไงต่อ”เขาถามทำ

“เมริงก็รูดขึ้นรูดลง….” โภชน์บรรจงบอกให้ฟ้าใสทำตามจังหวะที่เขาต้องการ

“โอว...ซี๊ดดดด...”

ทันทีน้ำแห่งความสุขปลดปล่อย ฟ้าใสรีบปล่อยมือทันที เล่นเอาโภชน์รีบบอก

“อย่าเพิ่ง เมริงอย่าเพิ่งรีบปล่อยมือ” โภชน์กัดฟันพูดพลางซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน

“เมริงก็ทำให้กรู เอ๊ยเมริงก็ลงโทษกรูหลายๆรอบเลย เหมือนเวลาที่อาจารย์เค้าสั่งลงโทษนักเรียนให้วิ่งรอบสนามน่ะ
ใครเค้าให้วิ่งรอบเดียวกันบ้าง” ตาแป๊วแหววของคนตรงหน้า แก้มแดงจนถึงหู บ่งบอกว่าตัวเองกำลังเขินจัด

“เมริงก็ทำกรูหนักๆเลย 10-20ทีก็ได้” โภชน์พูดไปก็นึกอยากฟัดร่างเล็กเต็มแก่ แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ จะจับกินเอาดื้อๆ
ก็เกินไป จะโมเมปล้ำมันแล้วแก้ตัวว่ามันเคยปล้ำเขาตั้งแต่ชาติที่แล้วดีไหมเนี่ย

“ไม่อ่ะ แค่นี้กรูก็รู้สึกไม่ดีแล้ว กรูว่ากรูทำแค่นี้เอาแค่ให้เมริงได้ชื่อว่าโดนกรูทำ”

“ไม่ได้” โภชน์ร้องเสียงหลง

“กรูโดนแค่ครั้งเดียวไม่หลาบจำหรอก เมริงทำโทษกรูอีก ใครเค้าตีนักเรียนแค่ครั้งเดียว น่า 10ทีก็ได้ กรูมันยิ่งไม่ค่อยสำนึก”

“ก็ได้ ถือว่าช่วยไม่ให้เมริงทำผิดกับใครเค้าอีก”

“ได้ได้ กรูจะไม่ไปทำใครแล้ว เมริงรีบทำโทษกรูเหอะ”

ฟ้าใสจัดการลงโทษไอ้โภชน์ไป3ครั้งก็รู้สึกตัวเองใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปวดท้องน้อย จนคิดไปเองว่าเป็นผลที่ไปทำร้ายไอ้โภชน์จนมันร้องโอดโอย

“กรูพอแล้วนะ เพราะฉะนั้นเอาเป็นว่าเมริงกับกรูหายกัน เมริงก็ห้ามมายุ่งกะกรู”

“อ้าว กรูเป็นเมียเมริงแล้ว เมริงจะทิ้งกรูเลยเหรอ” โภชน์เริ่มทวงความรับผิดชอบเอาดื้อๆ

“เฮ้ย!!! ก็ไหนเมริงบอกว่ากรูไม่ต้องรับผิดชอบเมริงไง” ฟ้าใสเริ่มงงกับคำพูดไอ้โภชน์

“ก็ ... เก็บกรูไว้เป็นเมียเมริงไง...เมริงจะได้ภูมิใจไง” โภชน์พยายามรักษาสายสัมพันธ์

“ไม่ล่ะ ในเมื่อมันจบแล้ว ก็จบกันไป ไม่ต้องมายุ่งกะกรู” ฟ้าใสไม่ชอบคิดมาก
.
.
.
.
หลังจากนั้นฟ้าใสก็ไปเพ้นส์ โดยที่ไอ้โภชน์พยายามเฝ้าดูแล จนพวกไปเกาะกลับมา...


จบ ch.4



 
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตาม+ตามกันต่อนะครับ
เปิดเทอมใหม่ น้องไข เป๊ะกว่าเก่า
พี่โม่งก็ใกล้กลับแล้ว แต่มารตัวพ่อก็ไม่ยอมปล่อยมือจากน้องไขหรอก