ตอนที่ 4 ไอ้หมวยเงิบ
ไอ้ตี๋ที่หมู่นี้ชักจะเริ่มหงุดหงิดเข้าไปทุกที เพราอาทิตย์นี้ได้เจอไอ้หมวยทั้งอาทิตย์เหมือนเดิมแล้วล่ะ แต่แทนที่มันจะเข้ามาทำตัวง้องแง้งเหมือนเดิม ไอ้หมวยกลับควงสาวควงกะเทยและควงผู้ชาย และวันนี้มันควงทอม ! ผ่านไปผ่านมาแต่ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน นี่มันยั่วกันชัดๆ !
“เชี่ยหมวยกูเกลียดมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ไอ้ตี๋ว้ากโวยวายอยู่ในห้องเรียนคนเดียวกลับรูปปั้นเดวิดที่พึ่งใช้เป็นแบบวาดรูปเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา ดีนะเพื่อนๆลงไปกินข้าวกันหมดแล้วเหลือเขาที่ขี้เกียจไปมองภาพไอ้หมวยควงสาวเลยมานั่งปั่นงานต่อคนเดียวนี่ล่ะ
“หึหึหึหึ ไอ้หมวยมึงทำกับกูแบบนี่ใช่มั้ย ! ไอ้เชี่ยเอ้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เห็บหมา ไอ้เต่าปิศาจ ไอ้ตุ๊ด ไอ้กะเทยแปลงเพศเป็นปลาหมึก”
ปากก็บ่นมือก็จุ่มสีโปสเตอร์ที่ลืมไปแล้วว่าซื้อมาแพ๊งแพง จัดการละเลงบนกระดาษวาดรูปอย่างแรงจนขาตั้งเฟรมเริ่มสั่น สีแดงน้ำเงินเขียวหรืออาจจะเป็นส้ม ไม่สิมันอาจจะมีสีม่วงอยู่ด้วยไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้มันรวมกันเละตุ้มเป๊ะเป็นสีเขรอะๆไปเรียบร้อย แถมพู่กันเบอร์ยักษ์หัวก็เริ่มแบะ งานนี้ …. ซื้อใหม่อย่างเดียวนะตี๋
ส่วนไอ้หมวยที่อุตส่าห์ขอร้องให้ทอมชื่อดังประจำมหาลัยร่วมขบวนการกับมันก็กำลังพยายามกวาดตามองหาไอ้หน้าลิงตี๋แต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เห็น เห็นแต่กลุ่มเพื่อนมันนั่งกันหน้าสลอน
“เชี่ยเจียงมึงก็ขยันแกล้งน้องเขา มายืมแฟนกูมาควงแถมยังให้กูติดต่อไอ้เจมส์กะเทยคนสวยมาให้มึงควงเล่นอีก กูเป็นน้องเขาจะสาปแช่งมึงแม่ง”
“อ่าวเชี่ยโบว์ครับ รักมันก็ต้องลงทุนช่วยกันหน่อยไม่ได้หรือไงวะเพื่อน”
“แล้วเป็นไงล่ะน้องจีอะไรมึงนะหายเงิบเลยไง รีบๆกินดิ๊กูจะกลับไปหาแฟน”
เป็นอันเจอทอมเหวี่ยง แถมกินข้าวไม่อร่อย ยิ่งกว่านั้นยังขุ่นใจและสงสัยว่าไอ้ตี๋หายไปไหน หรือมันจะแค้นมากจนไม่ยอมกินข้าว สงสัยต้องไปตามหา
ว่าแล้วก็คว้าตารางสอนใบเล็กจากกระเป๋าตังค์ ใช่แล้วไม่ใช่ตารางเขาหรอก นี่มันตารางเรียนไอ้ตี๋น้อยนั่นเอง หึหึ หืม…วิชาจิตกรรม ถ้าตัวมันอยู่ในห้องตอนนี้คงอยู่คนเดียวเพราะเพื่อนกลุ่มมันลงมาทั้งหมด
“เฮ้ยโบว์งั้นกูไปละ ขอบใจมากเว่ย”
“อ่าวเชี่ย เฮ้ยกลับมาก่อน ไอ้สัสนี่พอใช้เสร็จก็ทิ้งกู โว้ยกลับไปหาเมียดีกว่า”
งานนี้ไอ้หมวยเรารีบโกยเท้าใส่เกีร์ยหมามันจนถึงห้องเรียนไอ้ตี๋ ตบๆกระเป๋ากางเกงก็เจอโอเล่หนึ่งเม็ดที่ได้มาจากเพื่อน เอาวะงานนี้โอเล่แล้วกัน ! เปล่าหรอกไม่ได้จะให้ไอ้ตี๋เป็นการง้อแต่ขอกินก่อนไปง้อมันเพื่อกลิ่นปากที่ดีหลังจากกินกระเพาะปลาหมึกมาหมาดๆ เดี๋ยวกลิ่นมันจะออกให้ได้อายซะก่อน !
พอเปิดประตูไอ้หมวยก็แทบจะหลุดขำกลิ้ง ก็ไอ้ตี๋ตัวดีมันเล่นกระทืบๆลงบนกระดาษที่น่าจะเคยเป็นรูปเหมือนของรูปปั้นเดวิด แถมปากเล็กๆที่เคยจูบมาตั้งหลายครั้งยังโวยวายด่าเขาไม่หยุด
เห็นมั้ยไอ้ตี๋มันน่ารักจริงๆ !
“ว้าวน้องตี๋คิดถึงพี่ก็ไม่บอก ว้าวอย่าแช่งสามีแบบนั้นสิครับไม่ดีนะ เดี๋ยวขาดพี่ไปจริงๆแล้วจะเสียใจนะเออ”
“ไอ้เชี่ยหมวย ! มึง …..”
งานนี้ไอ้ตี๋เบิ่งตาตี่ๆของมันกว้างแถมเขยิบๆและเขยิบถอยหลังด้วยความตกใจจนไปชนรูปปั้นเดวิดเก่าแก่ของอาจารย์เอียงตกแตกคาพื้นเรียบร้อย ปิดตำนานเดวิดที่อยู่มานานเท่าอายุมหาลัย ว่ากันว่าเดวิดตัวนี้สร้างในสมัย ….. เดี๋ยวเรื่องนี้ไม่ใช่ตำนานเดวิดเพราะฉะนั้นเรากลับมาที่ไอ้หมวยกับน้องตี๋ของมันกันก่อนดีกว่า
“อ่าวตกใจทำไมครับ มาม้ะขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย …. เฮ้ยตี๋ร้องไห้ทำไม ดะ … เดี๋ยว เอ่อ ….”
งานนี้เป็นไอ้หมวยที่ชะงักบ้างแล้วไง ทำไม .. ทำไมไอ้ตี๋มันดันอ้าปากค้างน้ำตาไหลพรากแบบนั้น แล้วเขาจะทำยังไงดี ?
“มึง …. กูเกลียดมึง !”
ไอ้ตี๋ปาดน้ำตาทิ้งมองไอ้หมวยด้วยสายตาวาวโรจน์จนไอ้หมวยมันหวั่นใจสุดๆ ปกติถึงจะด่าว่ายังไงไอ้ตี๋ก็ไม่เคยมองมันแบบนี้นี่
“โอ๋ๆๆ ดีกันนะแม่ยอดยาหยีของพี่ ผิดไปแล้วนะครับ อย่างอนเลยนะคนดี”
จะเอื้อมมือไปจับหัวมันไอ้ตี๋มันก็ปัดออกอย่างแรง งานนี้ล่ะไอ้หมวยจะได้รู้สึกสักทีว่าไอ้ตี๋มันก็โกรธเป็นนะเออ
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีกไอ้หมวย ! แล้วดอกไม้มึงน่ะไม่ต้องส่งมาแล้ว ! กูไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่จะดีใจเวลาได้ดอกไม้แพงๆ ดอกไม้มึงน่ะ … แม่งไม่เห็นจะจริงใจเลยสักนิด ลายมือมึงน่ะ กูจำได้โว้ยแค่กูไม่พูด !!!! ”
คือจริงๆไอ้ตี๋มันก็พึ่งนึกออกเมื่อกี๊นี้ล่ะตอนเห็นหน้าไอ้หมวย
ไอ้ตี๋คว้าประเป๋าเดินชนไหล่ไอ้หมวยที่ยังคงอึ้งค้างเติ่งเป็นฟอสซิลออกไป เอาล่ะงานนี้ก็คงเป็นคิวไอ้หมวยเงิบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสักพักไอ้หมวยถึงจะเลิกค้างรับโทรศัพท์ตัวเองแบบเบลอๆ
“หมวยมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“ใคร”
“กูไงเห็ดอ่ะ แฮตอ่ะ”
“แฮตไหน แล้วเห็ดอะไร เห็ดนางฟ้าไม่เอานะกูชอบเห็ดเข็มทอง”
“ไอ้เชี่ยมึงจะเข้าเรียนมั้ยวันนี้มีเทสโว้ยไอ้นี่”
ไอ้หมวยยังอึนๆงงๆและคงจะเบลอมันยังคิดไม่ออกว่าไอ้คนโทรหามันนี่เป็นใคร มันรู้จักคนที่โทรมาด้วยหรอ เฮ้ย ! ไอ้แฮต เห็ด มีสอบ ชิบหาย !
“มึง …. ไอ้ตี๋มันโกรธกู”
“เออค่อยง้อมาสอบก่อน เร็วๆแค่นี้แหละ”
สุดท้ายไอ้หมวยเจียงก็ต้องพาสังขารเบลอๆตัวเองที่ในหัวยังมีแต่หน้าน้องตี๋จีจี้ที่รักลอยละลิ่ววนไปวนมา
ข้อสอบภาษาอังกฤษที่เด็กนอกมาทั้งชีวิตมีหรือจะทำไม่ได้นั้นกลับยากผิดปกติเมื่อยังเบลอๆแล้วจะเอาสมาธิที่ไหนมาทำ ขนาดแค่ใส่ is am are มันยังไปเขียน the ข้อไหนให้เขียน the มันก็ไปเขียน when หลายๆคนก็ยังแอบสงสัยว่าทำไมอาจารย์เอาข้อสอบเด็กอนุบาลให้ทำ บางทีแกอาจจะว่างหรือขี้เกียจสอน แต่ถ้าเอาไปคิดคะแนนจริงๆคงมีไอ้หมวยหนึ่งคนนี่ล่ะตกชัวร์ๆ รู้ถึงไหนก็คงอายถึงนั้นเด็กนักเรียกนอกเก่าดันแยกไม่ออกระหว่าง the กับ when
- -------------------------------------------------------------------- -
สมน้ำหน้าไอ้หมวยบ้า !!!
ปล. อีกสองสามตอนก็จบแล้วค่ะ อิอิ
ปล2. เซ็ตเรื่องสั้นนี้อาจจะทำห้าเรื่องเหมือนเดิมนะคะ แต่ ........ อีกนานกว่าจะครบ 55555555555555 ' และยังไม่ได้คิดชื่อซีรีส์ T^T
สุดท้ายนี้ .... เหตุผลที่มาอัพเรื่องนี้เพราะ ... T^T แบมไม่มีเวลาแต่งเรื่องอื่นค่า แหะๆ อ่านเรื่องนี้รอไปก่อนนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
