ตอนที่ 13
[ติณฑ์]
โล่งหูไปได้ประมาณวันครึ่ง เมื่อวานไม่ได้ไปรับไปส่งเตี้ยเหมือนอย่างเคย เพราะต้องเข้าออฟฟิศฮะ...กลับมาก็ดึกแล้ว ผมก็โทรไปหามันแทนเห็นว่าเพลีย ๆ เลยไม่อยากกวน วันนี้ก็ให้มันนั่งแท็กซี่ไปเรียนเองแต่มันบอกไม่ชอบนั่งรถไฟฟ้าเร็วกว่า ส่วนตัวผมเข้าออฟฟิศไปเคลียร์งานตอนเช้า ออกตอนบ่ายค่อยไปรับมันที่มหาลัย เมื่อเช้าโทรไปหาลืมถามเลยว่ามันได้กินข้าวรึเปล่า ดูท่าแล้ว...เดาไม่ยาก ไม่ได้กินแน่นอน
ส่วนเจก็กลับไปแล้วฮะ ไอ้พุทพาไปหาที่เรียนพิเศษเพิ่ม เพราะเห็นว่าเรียนน้อยเกินไป น้องผมต้องบ้าแน่ ๆ เรียนหนักขนาดนี้ แต่ก็ดีจะได้สอบเข้าได้ตามที่หวัง
ผมเดินไปสั่งงานเลขาคุณประกอบ แล้วก็ขับรถออกมาเลย มานั่งรอไอ้เตี้ยที่มหาลัยฮะ มาไม่ได้บอกมันไว้ก่อน รู้แต่มันเลิกคลาสตอนเที่ยงเป๊ะ ผมมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อยหวังว่ามันคงยังจะไม่เลิกคลาสนะ วันนี้จะพาไปซื้อของและพาไปหาเพื่อนมันด้วย วันก่อนผมโทรหาไอ้ชัดเลยได้รู้ว่าคิ้วกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว เจกลับบ้านตัวเองมันก็ไม่มีเพื่อน คงจะเหงา ๆ อยู่ในห้องผมสองคน บางทีก็เล่นกับมันได้ไม่ตลอดเวลา เพราะต้องอ่านเอกสารเยอะแยะ สงสารฮะ...ปล่อยกลับคอนโดก็คงจะอย่างงี้ ไปนั่งเหงาอยู่คนเดียว
นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยลงมาจากลิฟท์บ้าง บันไดบ้าง ผมสอดส่องสายตามองหน้า...มันออร่ากระจายขนาดนั้น ไม่มีพลาดแน่นอน สักสิบนาทีกว่าละฮะ เห็นเดินมาไกลอยู่ลิบ ๆ แฟนกูโคตรน่ารักอ่ะ เสื้อขาว ไทด์ดำ ผูกไว้หลวม ๆ กางเกงเดฟสีซีด รองเท้าผ้าใบ มันกำลังเดินตรงมาที่ผมนั่งอยู่ ไม่รู้ว่าเห็นรึเปล่า...
ผมลุกขึ้นยืนตัวตรงขึ้น ความสูงผมก็ไม่น้อยละนะ ความหล่อนี่ไม่ต้องพูดถึง นักศึกษาสาว ๆ มองกันให้พรึ่บ 555+ เรทติ้งกูยังคงดีอยู่ครับพี่น้อง ตอนเรียนผมเข้าขั้นเซเลปมหาลัยนะครับ ไม่อยากจะคุย สาว ๆ งี้ติดตรึม...หารู้ไหม กูเด็กผู้ชายน่ารักกูก็ชอบ 5555+
ไอ้เตี้ยมันเดินมากับผู้ชายอีกคนไม่คุ้นหน้า มันกับเขาไม่ได้คุยอะไรกันหรอกฮะ แต่กูรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าเดินทางเดียวกับนักศึกษาคนอื่น ๆ แต่พอไอ้เตี้ยมุ่งมาทางนี้ มันก็ไม่ได้เดินหนีไปทางอื่น ใครว่ะ? จากรูปการแล้วไอ้เตี้ยไม่ยักจะไล่หนีเหมือนคนอื่น
“อ้าว...มาได้ไง”มันทักผมครับ ผมยิ้มน้อย ๆ ให้มัน ชายแปลกหน้าก็มองผมนิ่ง
“อ่อ นี่พี่กาว...นี่ติณฑ์”มันบอกตะกุกตะกัก เหมือนจะอายแต่คงกระดากปากมากกว่า ผมรู้ละมันไม่ได้อยากบอกใครนี่ว่าเราเป็นอะไรกัน เราแค่คบกัน...ไม่ได้เป็นแฟนกันเข้าใจไหมกู!!!!! จู่ ๆ ความรู้สึกหวงมันก็พุ่งปรี๊ดถึงเพดาน
หนุ่มคนนั้นยกมือไหว้ผม แหม่....หน้าผมแก่กว่ามันแบบนี้ ไม่ยกมือไหว้ก็เกินไปแล่ะ ผมไม่ได้ยกมือไหว้ตอบ แค่พยักหน้าให้อย่างไว้เชิง ขณะที่ผมมองมันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ มันก็มองผมด้วยสายตาที่อยากจะคาดเดาเช่นกัน
“งั้นคงต้องส่งแค่นี้ละสิ”ทำซุ่มเสียงปานว่าเสียดายเหลือล้น ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคัก
“อือ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่แล้วกัน ขอบใจนะ”มันบอกเขา แล้วโบกมือบ๊ายบาย ไอ้หนุ่มนั่นหันมาไหว้ผมอีกหน คราวนี้ผมยกรับไหว้คืนเสียไม่ได้ แล้วมันก็เดินกลับไปทางที่เดินมา
“ใครว่ะ”กูโมโหไปแล้วครับ พร้อมจะเหวี่ยงมากแล้ว ไอ้เตี้ยยังคงไม่รู้ตัวมันก็ยิ้มกว้าง ๆ เหมือนอย่างเคย
“ก็รุ่นพี่ เค้ามาช่วยกูตอนไปทำงานกลุ่มด้วย”
“รู้จักเมื่อไหร่?”ผมถาม
“สองสามวันแล้วมั้ง แต่นิสัยเค้าดีนะ ช่วยแนะนำตั้งหลายอย่าง...ความจริงกูก็เข้ากับคนอื่นในกลุ่มไม่ค่อยได้หรอก แต่พี่กาวมีน้องที่ทำกิจกรรมด้วยกัน กูก็เลยง่าย...อิอิอิ”มันบอก เหมือนปลื้มใจมากกับมิตรภาพที่มึงเจอ หึหึหึ...หึงครับ โคตรหึง กูพร้อมระเบิดแล้ว หงุดหงิดมากขึ้นตรงที่มันไม่รู้ตัวนี่แหล่ะ
“เป็นเหี้ยไรยิ้มให้เขาบ่อย ๆ”อันนี้ตั้งใจเหวี่ยงมันเต็ม ๆ ชะงักไปแล้วนิดนึง แล้วมองหน้าผม...มันทำหน้างง ๆ
“คบกับกูแล้ว หว่านเสน่ห์ไปทั่วนะมึงน่ะ”คุมตัวเองไม่ได้แล้วครับ เห็นหน้าตอนมันยิ้มสดใสให้เค้าแล้ว โคตรโมโหสุด ๆ รู้จักกันกี่วันเองว่ะ ตัดสินได้แล้วเหรอว่าเขาดีปานนั้น หึหึหึ...
“จึ้ก! เป็นไรอ่ะ”มันถามเสียงเครียด ผมกระชากมันมาที่รถ ขืนตัวเล็กน้อยแต่สู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว
“โอ๊ย เจ็บนะ! เป็นเหี้ยไรเนี่ย!!!! ที่หลังมาแบบนี้ไม่ต้องมาหาเลยนะ!!!!”มันเหวี่ยงกลับบ้าง
“เออ!!!!”
แมร่งไม่เคยรู้ตัวเหี้ยไรเลยสักอย่าง รู้บ้างไหมเนี่ย...มีคนเขาจะเป็นบ้าก็เพราะมัน ทำไมความรักกูเพิ่มขึ้น ๆ มากขนาดนี้ว่ะ กูเริ่มกลัวตัวเองแล้วครับ
กระชากรถออกจากมหาลัย!!!! มันรีบคาดเบลล์แทบไม่ทัน ขับกระชากจนมันนั่งเกร็ง รถคันอื่นคงหมั่นไส้กูเต็มละที่นี้ ใครขวางพ่อบีบแตรไล่หมด ผมขับรถด้วยความเร็ว แต่ได้ไม่นานก็ต้องชะลอเพราะรถติดแง่กยาวเหยียด เพิ่มอารมณ์ที่ร้อนระอุในมากขึ้นไปอีก
ปิ๊นนนนนนนน ๆ ๆ ๆ ๆ
“แมร่งจะติดไปไหนว่ะ สัส”สบถอย่างอารมณ์เสีย
“มันก็ติดของมันแบบนี้ทุกวัน จะบ้าป่ะเนี่ย”มันแหวกลับบ้าง ผมตวัดสายตามองมันอย่างเคือง ๆ แล้วหันหน้าหนี กลัวใจอ่อนอ่ะ มันนั่งเกร็งมือกำเบลล์แน่นไปหมดแล้ว
ผมขับกระชากหน่อย ๆ พยายามจะเปลี่ยนเลนไปยังช่องทางอื่น แต่ไปได้แค่ครึ่งคัน มันก็ติดอีก....ฮึ่มมมม!!!!!!!!!!
“จะรีบไปตายหรอไงว่ะ”มันบ่นครับ
“เออ!!!!”
“จะไปตายก็ตายไปคนเดียวเลยนะ แมร่ง...หงุดหงิดอะไรมาว่ะ”
หงุดหงิดมึงแหล่ะ...ตัวสั่นไปหมดแล้ว โคตรหึงเลย...ใจเย็นดิว่ะ ติณฑ์...แมร่งไม่มีไรหรอกน่า น้องมันก็แค่มีเพื่อนใหม่เท่านั้น เสียงส่วนดีในหัวบอกผม
“ไอ้เหี้ยคนเมื่อกี้ชื่อไรนะ”ผมถามมันเสียงเครียด มันมองหน้าอย่างหาเรื่องไม่ยอมตอบ
“ชื่อไร!!!!!”ต้องตะคอกฮะ
“กาว!!!!!!!!!!”
หึ...กูจะจำหน้า จำชื่อมันไว้...ไม่ได้พูดอะไรอีกฮะ ขับรถไปทางห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ยังไม่ลืมหรอกว่าวันนี้จะพาไอ้เตี้ยไปทำอะไรมั่ง มันหันหน้าหนีมองกระจกอีกฝั่งไปแล้ว ผมวนหาที่จอดรถไม่ยาก วันธรรมดาคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่
“ลง!”บอกแล้วปลดเบลล์ให้ครับ มันนั่งนิ่งเลย เห็นน้ำตาไหลอาบแก้มอยู่ไหว ๆ
ลงจากรถฝั่งตัวเองแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งมัน มันก็หันหน้าหนีไปอีกทาง ผมย่อตัวลง...จับหน้ามันหันมา และเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ มันสะอื้นฮึกฮัก...น่าสงสาร ผมไม่ได้พูดอะไรกอดมันไว้ทั้งตัว ผิดเองที่เหวี่ยงใส่...
“กูทำอะไรผิด ฮึกกกก” ถามซะกูโคตรผิดเลย คิดไปเองคนเดียว สุดท้าย...ทำร้ายมันจนได้ ถอนหายใจยาว...
“ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แค่โมโห”น้ำเสียงยังห้วน ๆ อยู่
“โมโหใคร โมโหอะไร...ทำไมต้องมาลงที่กูด้วยล่ะ”มันถาม ผมไม่ได้ตอบ...ตอบไปมันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เปิดท้ายรถหยิบน้ำขวดล้างหน้าให้มันแล้ว เช็ดให้อย่างดี
“ขอโทษ”ผมบอก มันกอดผมไว้แล้วน้ำตาคลออีกคน
“มึงทำกูกลัวนะ”
“ไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
“เวลามึงโกรธตามึงน่ากลัวมาก กูทำตัวไม่ถูก...”
ผมโยกตัวไปมาเล็กน้อย เฮ้อออออ...อ้อนกูอีก อ้อนแบบนี้กับคนทั้งโลกเปล่าว่ะ ช่วงนี้กูเริ่มระแวงมันแล้ว มันไม่ค่อยคุยกับคนอื่น ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก ยิ่งเข้าถึงมันได้ยาก แต่ถ้ามันคุยกับใครแล้ว...มันก็จะคุยกับคนนั้นไปตลอด ผมว่า...ไอ้หมอนั่นก็ไม่ธรรมดา ดูท่าไอ้เตี้ยจะถูกใจมันไม่น้อย
“จู่ ๆ ก็มาตะคอกใส่ด้วย”ผมยิ้มจาง ๆ ให้มัน อยากจะจับพรมจูบให้ทั่วหน้า ติดตรงที่ตรงนี้มันก็กึ่งสาธารณะอ่านะ...จูงมือมันเดินเข้าห้างดีกว่า ผมจะพยายามลืมเรื่องนี้ไปแล้วกัน หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่เห็นแบบนั้นอีก
“ซื้ออะไรให้ลูกชิ้นดี”ผมถามจูงมือมันไม่ปล่อยละ มันเงียบ...เดินก้มหน้า จนผมหันมาถามอีกที
“เป็นไร...อยากเข้าห้องน้ำไหม?”
มันพยักหน้า...ผมรีบพาเดินเข้าห้องน้ำเลย มาถึงในห้องน้ำ...มันก็ล้าง ๆ หน้าแล้วเอาหน้ามาถูกับเสื้อผม แล้วจู่ ๆ มันก็กัดลงบนไหล่กูอ่ะ กัดแบบเอาฟันกระแทกจึ้กลงไป จนคิดว่าทะลุเนื้อผ้าลงไปเลย ผมเอนหลังเกือบหงาย เจ็บจนน้ำตาไหล~ กัดฟันไม่ให้มีเสียงใด ๆ เล็ดลอด ดีนะ...ไม่มีคน!!!!!!
“อึก!!!!” เจ็บอ่ะครับ เจ็บมาก....มันกัดจนพอใจแล้ว ล้างปากตัวเอง...แล้วก็เดินออกไป ผมจับที่ไหล่ตัวเองด้วยความเจ็บ แล้วเดินตามมันออกไป
“เจ็บ~”ผมบอกเสียงอ่อย ๆ มันมองเฉย ๆ แล้วหันมาบอก
“โกรธอยู่ด้วย คนอารมณ์ดี ๆ มาทำให้หงุดหงิด”มันบอก
“นี่ไง พามาซื้อของแล้ว ซื้อไรดี”
“ไม่ต้องมาพูด ซื้อของให้ลูกชิ้นอ่ะดิ”
“ซื้อให้มึงด้วยครับ อย่าเกินงบนะ...หยิบอะไรบอกกูก่อนด้วยล่ะ”
“ชอคโกแลต ไอติม เค้ก ได้ใช่ป่ะ”
“กินแล้วจะกินข้าวป่ะ ถ้ากินข้าวมื้อปกติก็ได้ แต่ถ้ากินไอ้พวกนั้นแทนอาหารหลัก....มึงไม่ต้องหยิบ”
มันชะงักค้าง...ทำหน้าไม่พอใจ
“แล้วบอกจะซื้อให้อ่ะ!!!!!!!!!!!!!!”ตะโกนใส่หน้ากูเลย คนก็มองดิครับ
“งั้นไปหยิบมา อย่าทำหน้างอ”
มันไม่หยิบครับ ผมเลยต้องเดินไปเลือก ๆ ให้มัน เลือกนมกับขนมปัง ของบำรุงครรถ์ให้ลูกชิ้น ผลไม้ รังนก อะไรที่คิดว่าเป็นประโยชน์ก็จับใส่ตระกร้าหมด ไอ้เตี้ยเดินมาหลังมา
“เตี้ยมานี่”ผมเรียกมัน ไม่ง้อก็ได้หน้างอถึงชาติหน้าแน่ มันเดินมาใกล้ ๆ ผมก็จับมันมาเข็นรถแล้ว โอบตัวมันไว้อีกทอด
“ทำเหี้ยไร คนมอง”
“แคร์ไรว่ะ...”
“โรคจิตนะมึงง่ะ”มันหน้าแดงไปหมดแล้ว
“เตี้ยมึงเอาขาขึ้นเหยียบตรงนี้”มันก็ทำตามฮะ แล้วผมก็เข็น ๆ มันไป ช่องไหนวางโล่งไม่มีคน ผมก็ถีบรถเข็นไปข้างหน้าให้มันเร็ว ๆ ถูกใจเขาล่ะ 555555555555555555+
“เอาอีก ๆ”
นั่นไง...เรื่องแบบนี้มันชอบ
“ทำบ่อย เดี๋ยวพนักงานมาด่า”
“นะ นะ อีกรอบนึง”จัดให้ตามคำขอ มันหัวเราะคิกคักชอบใจ ยิ้มได้ซะทีนะ...
“ซื้อไรอีกดี”
“ซื้อที่นอนเด็กดิ”
ไอเดียดีครับ ทุกทีซื้อให้แต่พวกของกิน ผมไปเอารถเข็นมาอีกคัน จอดของกินทิ้งไว้แล้วพากันเข็นไปดูแผนกเด็กอ่อน ของเล่น เสื้อผ้า ของใช้ของเด็กเพียบ ไอ้เตี้ยเหมือนผีเข้าละครับ...
“ติณฑ์เอาอันนี้นะ”รถเข็นเด็ก เอาไปทำว่ะ...ยังไม่คลอดเลย!
พอเห็นอะไรพี่ท่านก็จะเอา พอผมไม่ให้...มันก็ไปหาอย่างอื่นอีก โคตรภูมิใจนำเสนออ่ะ ได้เล่นด้วยกันแล้ว...มันก็ลืมง่ายดีเนอะ
“เตี้ย ๆ มานี่ดิ๊”ผมเรียกมัน ยื่นกล่อง ๆ นึงให้ดู มันถือไว้อย่างงง ๆ ผมล็อคมันไว้จากด้านหลัง คล้ายโอบเบา ๆ พอมันเปิดกล่อง ก็เป็นสปริงมือใส่นวมมวยดีดขึ้นมาโดนหน้าเต็ม ๆ มันเด้งตัวหน้าเกือบหงายอ่ะ
ตุ้บ!!!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ็บเปล่า” โอ๊ยยย ฮาว่ะ...มันก็หัวเราะรื่นชอบใจ ลองทำอีกครั้งนึง บอกแล้วเตี้ยมันซาดิส
“เอาอันนี้ไปแกล้งไอ้ชัดดีกว่า แมร่งชอบกวนตีน”มันบอก ผมหัวเราะ
“ซื้ออะไรไปแกล้งเจด้วยดีกว่า”มันบอกอีกทีแล้วมองหาของ ที่เหมาะกับเจ ผมหยิบเป็ดตัวสีเหลือง ๆ ขึ้นมา เวลาบีบแล้วมันจะมีเสียงดัง ๆ เจมันกลัวไอ้นี่แหล่ะ ผมลองบีบให้มันเกิดเสียง
แอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก~
ไอ้เตี้ยสะดุ้งฮ่ะ ของหล่นเลย...
“เสียงไรว่ะ”มันถาม ผมเลยลองบีบให้ดูอีกที มันผวากอดผมเลย อ้าว....กลัวเหมือนกัน ฮาาาาาาาาาาาาาาาาา เสร็จกูครับ...เอาลงรถเข็น 1 ตัว
“ไม่เอาๆ ๆๆๆๆๆๆ กูไม่ชอบเสียงมัน”จะหยิบออกฮะ อย่านะ...กูคนจ่ายนะ ทำหน้าเหวี่ยง ๆ แล้วเอาไอ้บูมเมอแรงพลาสติกตีแขนผม สะเทือนถึงไหล่...ทำไมมันเจ็บแปลบ ๆ จังว่ะ
“ถ้าซื้อไม่ต้องเอามาใกล้กูเลยนะ!”
ผมยิ้ม ๆ เอาละ กูได้ของปราบเซียนแล้ว คนเก่งตายน้ำตื้นแท้ ๆ 555+ พากันเดินดูของอยู่เพลิน ๆ จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า ผมเดินห่างออกมาแล้วรับสาย เพราะเห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนพุทคนเก่ง
“ว่าไง.....”
“อยู่ไหนครับคุณ”
“อยู่ห้าง.... หาที่เรียนได้แล้วเหรอว่ะ”ผมถาม
“เออ ได้แล้ว เรียนจันทร์ – อังคาร – พุธ ติดกันเลย พฤหัส – ศุกร์ อีกทีนึง...เสาร์อาทิตย์ปล่อยฟรีไป ว่าจะถามอยู่ว่าน้องเจอยากเรียนอะไรเพิ่มรึเปล่า”
“พอ ๆ น้องกูบ้าตายกันพอดี แล้วนี่อยู่ด้วยกันไหมว่ะ”
“นี่แหล่ะ ยืนอยู่ข้าง ๆ จะไปกินข้าว ไปด้วยกันไหม”
“เดี๋ยวกูถามนาวแปป....”
ผมเดินกลับมาที่เดิม ไอ้เตี้ยยืนรออยู่ เลยถามออกไป
“น้องเจกำลังไปกินข้าวกับพี่พุทอยากไปไหม”
ที่ต้องถามก่อนเพราะล่าสุด อาละวาดต่อหน้าเขานี่ฮะ กลัวมันจะอาย...แต่พอได้ยินว่าเจไปด้วย มันรีบพยักหน้ารัว ๆ ผมเลยตอบกลับไปหาพุทว่าตกลง แล้วนัดแนะร้านที่จะไป ก่อนจะวางสาย
“ป่ะ จ่ายเงิน...”มันรีบชวน ผมพยักหน้าแล้วไปเอารถเข็นทั้งสองคันมาจ่ายเงิน ไอ้เตี้ยเดินผ่านร้านอาหารฟ้าสฟู้ดแล้วนิ่งครับ
“เป็ดกูไปไหนว่ะ”ผมควานหาเป็ดสีเหลือง ไอ้เตี้ยยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หยิบออกแล้วชัวร์
“ไปเอามาเลยนะ...”
“ขี้เกียจเดิน”
“ไปเอามา!!!”ต้องให้เสียงดังใส่ สะบัดตูดไปแล้วครับ ผมรู้มันแกล้งเดินช้า ๆ รอให้ผมจ่ายเงินเสร็จ ไม่เป็นไร...ผมรอได้ 555+ กวนตีนกูนัก
จ่ายเสร็จเดินผ่านร้านอาหารฟ้าสฟู้ด เตี้ยมันดึงเสื้อผมไว้แน่น
“อยากกินจังเลยยย~”พูดลอย ๆ ผมก็ทำหูทวนลมไป เดี๋ยวจะไปกินข้าวอยู่แล้ว มันแล่บลิ้นใส่...พอผมหันไปมันก็ทำหน้าปกติ อย่างกับลิงกับค่าง! น่าจับมาตีก้น
“อยากกินอ่ะ แวะซื้อก่อนไม่ได้เหรอ”มันทำเสียงอ่อนมารยา
“เดี๋ยวไปกินข้าวแล้ว จะกินอะไรหนักหนาว่ะ”
“เออ! กูไปซื้อเองก็ได้!!!”แล้วมันก็สะบัดตูดไปอีกครั้ง ผมต้องยืนรอหน้าร้าน คนมองมันเต็มเลย...ได้ยินบางคนพูดว่ามันน่ารักด้วย ยิ้มภูมิใจ...พนักงานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้มันใหญ่เลย ไอ้นี่ก็ไม่สน...สายตาจ้องเมนูอย่างเดียว ได้ของมาแล้ว เพียบครับ...คิดว่ามันจะกินแค่เบอร์เกอร์อย่างเดียว =_=
“ถ้าอิ่มจนไม่ยอมกินข้าวนะมึง”ผมขู่มัน มันก็ไม่สนใจ ทำลอยหน้าลอยตา...กินยั่วหน้าผมอยู่ได้
ผมยกของใส่ท้ายรถคนเดียว ย้ำว่า...คนเดียว!!! คุณชายไปนั่งรอเชิดหน้าในรถแล้ว ถุงขนมมันไม่ยอมให้เอาเก็บนะครับ มันยินดีจะถือและวางไว้บนตัก ตามสบายพี่เขาแล้วกัน
“กินเปล่า”มันยื่นน้ำโค้กให้ผม ผมก็ดูดกินอย่างชื่นใจ แกล้งมันด้วย...ดูดจนหมดอ่ะ 55555+ หน้างอเลย
“เฮ้ย...แมร่งหมดเลยอ่ะ!”
“แค่นี้งกเหรอ?”ผมถามทำหน้าเครียด มันก้มหน้านิ่ง
“เปล่า”เสียงสั่นไปแล้วอ่ะ คงคิดว่าผมโกรธจริง ๆ ผมหัวเราะหึหึ ยังไม่ได้ออกรถ..จู่ ๆ ก็ไหล่ซ้ายที่มันกัดก็ปวดแปลบ ๆ ขึ้นมา ผมยกมือจับเบา ๆ แค่ขยับก็เจ็บ ๆ ลองถอดเสื้อสูทออก เสื้อเป็นรอยฟันมันเลยอ่ะ พอถอดเท่านั้น...เสื้อเชิ้ตขาว มีรอยเลือดติดอยู่ด้วย มิน่า...ถึงได้เจ็บ
“โอ๊ย~”ผมลองกดที่แผล แทบสะดุ้ง ไอ้เตี้ยมันมามอง
“เฮ้ย..เลือดออกเลยอ่ะ เจ็บไหม ๆ ”มันหน้าซีดไปแล้วครับ วางของในมือแล้วจับข้อศอกผมไว้หลวม ๆ
“อือ เดี๋ยวแวะซื้อยาก่อนแล้วกัน”ผมบอกเสียงเรียบ ๆ ไม่ให้มันหน้าเสียไปมากกว่านี้
“ขับได้เปล่า...ขับให้”น้ำเสียงเป็นห่วงจนผมอดดีใจไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ”จริง ๆ ปวดแปลบ ๆ ยกไหล่ดูขัด ๆ อยู่เหมือนกัน
“ไม่เอา จะขับให้...”สีหน้ามันแบบเว้าวอนสุด ๆ ทีตอนกัดมันไม่คิดมั่งว่ะ...สงสัยตอนนั้นคงโมโหจริง ๆ ผมแกล้งหลับตาเอาหัวชนพนักพิง มันจับมือผมไว้หลวม ๆ ชอบแบบนี้จัง รู้สึกเหมือนมันก็แคร์ผมเหมือนกัน
“เจ็บมากเหรอ?”น้ำเสียงเศร้าสุด ๆ ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นหรอก...แค่เลือดมันไหลออกมาซิบ ๆ ติดเสื้อเท่านั้นเอง ได้ทีพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ ยิ้มให้มันจาง ๆ
“งั้นลงเลย ขับให้...”มันลงเดินมาเปิดประตูฝั่งผม แล้วถอดเบลล์ให้
“ลงมา!”มีดุด้วยแฮะ ผมสลับที่นั่งกับมัน มันเอาถุงของกินไปวางไว้เบาะหลังหมด แล้วมองหน้าผม...ไม่ยักกะขอโทษนะ!!
“ไปหาหมอไหม”มันกัดปากตัวเองอีกแล้ว
“ไม่ต้อง ๆ แวะแค่ร้านขายยาก็พอ ไม่ได้เป็นอะไรเยอะ”ผมบอก
“แล้วจะทำไงอ่ะ ทำแผลเป็นเหรอ”
“อือ เดี๋ยวเภสัชเค้าก็แนะนำ ถ้าแผลไม่ค่อยดีค่อยไปรพ.”
“แล้วทำไมไม่ไปเลยว่ะ!!!!!”มันบอกน้ำเสียงหงุดหงิด ผมปรับเบาะ...เอนหลังนิดนึง จะได้มองหน้ามันเวลาจริงจังได้ถนัดขึ้น คิ้วมันดูขมวดเล็ก ๆ แต่น่ารักมาก มันขับรถอย่างชำนาญ...ค่อย ๆ มองซ้ายขวาอย่างระวัง
“ดื้อด้าน”มันด่าลอย ๆ ผมจับมือมันมาจุ๊บหนึ่งที ไอ้ตัวแสบหันมาค้อนหน่อย ๆ
“จึ้ก!! เดี๋ยวรถได้คว่ำตาย”
“ไม่คว่ำหรอก มึงขับออกเก่งขนาดนี้...ขับรถมากี่ปีแล้วว่ะ”ผมถามเพราะเห็นว่ามันขับได้คล่องมาก ๆ
“ตั้งแต่ 16” โอโห้...เด็กมากนะ
“ใครสอน”
“พี่ฟ้า...”มันบอก ชื่อใหม่เข้าหัวกูอีกแล้ว ใครต่อใครหนักหนาว่ะ
“ใครว่ะ”
“ลูกป้าแก้ว ป้าแม่บ้านไง”อ่อ...มันเคยเล่าให้ฟังแล้ว แต่ผมจำไม่ได้...
“คิดว่าพี่ชายสอน”ผมแกล้งถามอีก
“พี่บุ้งไปเมืองนอกตั้งแต่กูอายุ 14 แร่ว พี่ฟ้าเลยมาสอนให้ ขับที่ต่างจังหวัดสนุกนะ รถไม่เยอะแบบนี้...”มันเล่าเรื่อย ๆ ผมอยากรู้จักบ้านมันผ่านการเล่าของมันมากขึ้น
“แล้วพี่ฟ้าสนิทกันมากเลยเหรอ”
“ก็โตมาด้วยกัน พี่ฟ้าอายุ 24 เท่าพี่ขิง พี่ต้นหอม 26 พี่บุ้ง 27”
“อายุเท่ากูเลย...”ผมบอก รุ่นเดียวกัน...มันหันมามองทำหน้าไม่เชื่อ
“มึง 27 จริงดิ กูคิดว่า 30 UP”
=_=!! ไอ้เด็กเวร...กูเสียความมั่นใจหมด
“พี่ฟ้า ผู้หญิงผู้ชายว่ะ?”ถามโต้ง ๆ เลยนี่แหล่ะ หึงอ่ะ...
“ผู้ชายดิ หล่อด้วย...”นั่นไง...มันยักคิ้วให้อย่างร้ายกาจ
“บ้านกูหน้าตาดีทุกคนแหล่ะ คึคึคึ”มันหัวเราะ น่าหมั่นไส้ ผมจับมือมันมาจุ๊บอีกที
“เอ๊ะไอ้นี่!!!!!”
มันเดินนำหน้าผมเข้าร้านขายยา บอกอาการเภสัชให้เสร็จสรรพ เค้าก็จัดยามาให้หลายอย่าง ทั้งยาฆ่าเชื้อ ล้างแผล ทั้งยากินยาทาภายนอก ไอ้เตี้ยตรวจยาและถามวิธีใช้อย่างละเอียด
“มาทำเลย”มันหันมาบอก เภสัชกรคนสวยยิ้มให้น่าเอ็นดู จนผมยิ้มตอบ มันแกะกระดุมเสื้อผมอย่างเร็ว
“เฮ้ย...ทำไร”
“ทำแผลไง มาทำให้เลย....”มันรั้งจะทำให้ได้ คงต้องปล่อยพี่เค้าตามสบายอีกที ท่าทางเงอะงะ แต่เภสัชกรก็ยืนดูอยู่ไม่ห่าง มันทำตามที่เภสัชเค้าบอกทุกขั้นตอน มือโคตรนิ่มอ่ะ...รู้เลยว่ามันตั้งใจทำอะไรมันจะแค่โฟกัสสิ่ง ๆ นั้นสิ่งเดียว ปลื้มครับ
“เจ็บไหม”มันถาม
“แสบ ๆ”ผมบอก มันทายาเรียบร้อยแล้ว จัดเสื้อผมให้เข้าที่เหมือนเดิม แล้วติดกระดุมให้
“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มให้ มันหันไปขอบคุณเภสัชกรสาว แล้วเก็บของเข้าถุงยา พาเดินออกมา
“เตี้ยมาจูบทีดิ๊...”บอกกับมันหลัง มานั่งในรถแล้ว มันหันมองขวับ...ทำหน้างอ
“จูบหน่อยเร็ว เจ็บแผลอยากได้ยาจากมึงด้วย”ทำหน้ายู่ ก่อนจะหน้าแดง...กัดปากตัวเองอย่างน่ารัก แล้วหันมาหาผม...โน้มตัวมา ใจกูเต้น ตึก ๆ ๆ ๆ พูดเล่น ๆ ไม่คิดว่าจะได้จริง
จุ๊บ~
มันจุ๊บข้างแก้มแล้วผละออก ท่าทางเขินมากกกกกกกกกก~ อร๊ากกกกก~ น่ารักว่ะเตี้ย~~~
/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
(มีต่อนะฮับ)
[/color]
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก