ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะคะ ชี้จุดบอดให้นักเขียนนำไปปรับปรุงได้มาก ๆ และจะพยายามพัฒนางานเขียนต่อไปค่ะ
[ตอนพิเศษ 71 วันเล็ก ๆ]
[ติณฑ์]
เสียงดังโวยวายลั่นบ้าน เพราะไอ้เตี้ยมันกำลังงอแงครับท่านผู้ชม เมื่อวานตอนเย็นมันบอกว่าถ้ามันกินข้าวหมดจาน ต้องพามันละเลม่อนไปเที่ยวข้างนอก ที่ไหนก็ได้สักที่ ที่ไม่ใช่อยู่แต่บ้าน มันบอกมันเบื่อ แต่คิดดูนะ...วันหยุดทั้งที่หลังจากที่มันเรียนหนักมาทั้งอาทิตย์ ก็แทนที่จะทำการบ้าน เอารายงานมาเคลียร์ให้มันเสร็จ ๆ ก็ว่าไป ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปบ้านน้องคิ้วอยู่แล้ว ไอ้แวนมันนัดรวมพลที่นั่น ไปกินสุกี้กัน พอวันจันทร์เดี๋ยวมานั่งบ่นให้กูได้ยินอีก ‘การบ้านไม่เสร็จ’ ก็เป็นซะอย่างนี้
“นะ ไหนบอกว่าจะพาไปไง”มันกำลังอ้อนผม เลม่อนก็ทำตาม
“ไปทำการบ้านให้เสร็จ”
“ไม่เอา กลับมาค่อยทำทีเดียว...”
“ทำไมมึงเป็นคนพูดยากอย่างนี้ว่ะ!!! ติดเล่นแบบนี้...เดี๋ยวพรุ่งนี้ขนของไปอยู่คอนโดเลยนะ จะไม่ได้ต้องมีที่วิ่งเล่น”ผมขู่ มันไม่อยากไปหรอก...เพราะว่ามันบอกว่ามันชอบที่นี่มาก วันที่ไปส่งน้ำตาล พ่อและแม่ที่สนามบิน แม่ยังบอกมันเลยว่าชอบมาก ๆ แม่ก็อยากยกให้เลย มันงี้...ยิ้มหน้าบาน มีคนให้ท้ายเพียบ
“ไปเลม่อน ไปกันเองก็ได้...ไม่เห็นต้องง้อ”มันเดินนำหลานก็เดินตามต้อย ๆ
“ออกไปมึงโดนตีแน่”ผมขู่มันก่อนจะเดินพ้นประตู
“กล้า?”
“ก็ลองดู!”ถือว่าเตือนแล้วครับ มันไม่กล้าหรอก ทำปากดีไปงั้น
“ทำไมไม่ให้ไปอ่า อยู่แต่บ้านมันน่าเบื่อ”มันอ้อน
“งั้นไปอยู่คอนโด”
“ไม่เอา เลม่อนไม่ชอบ ใช่ไหมม่อน”มันหันไปถามหลาน เลม่อนนั่งลงเล่นของเล่นไปแล้ว
“ม่อนชอบ”เลม่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวตอบออกมาตามประสาเด็ก ไอ้เตี้ยทำหน้าเหวอ...ส่วนผมหัวเราะลั่น
“หลานมึงชอบ”
“แม่ง...ไปเลยป่ะ!!!”เอาเท้าเขี่ยหลาน ผมตีขาดังเพลี๊ย!!! จนมันตกใจ
“ทำแบบนั้นได้ยังไง!!!!”ผมตวาดออกไป รู้ว่ามันต้องตกใจที่ผมตีมันแน่ ๆ เลม่อนมองเราสองคนนิ่ง ๆ ก่อนที่ไอ้เตี้ยจะก้มหน้าลงกับอกผมแล้วเริ่มร้องไห้
“นาว”เลม่อนงง เดินมาหา...ผมก็โอบกอดหลานเอาไว้
“ฮึก...ไอ้เหี้ย!! ไอ้เลวด้วย”มันงึมงำที่อก ก่อนจะปีนขึ้นมานอนทับผมไว้ทั้งตัว
“มันหนักไหมครับเตี้ย”
“ไม่รู้ มึงแกล้งกูทำไมอ่ะ”
“หึหึหึ ยั่วนะมึงน่ะ...”
“อือ จะยั่ว ๆ”มันบีบปาก หยิกหน้าผม เล็บมันยาวด้วยนะครับ ข่วนทีหน้าผมก็เป็นแผล...เจ็บไปหมด
“เฮ้ยเจ็บ!!!!!”ผมเสียงดังใส่ ดึงออก
“ม่อนมาช่วยนาวหน่อย!!!!!”เลม่อนมองงง ๆ แต่วิ่งเข้ามาจิกผม...
“รุมเหรอ?”
“เออ” ไอ้เตี้ยดึงเสื้อผมเช็ดหน้ามัน แล้วจิกหน้าผมต่อ
“โอ๊ยยย...”
“คึคึคึ ม่อนทำติณฑ์เจ็บ”เลม่อนพูด
“เจ็บเลย ติณฑ์ตีนาว นาวก็เจ็บ”มันสั่งหลานครับ
“มานี่!!!”รีบยื่นมือไปรวบตัวเลม่อน แล้วเอาขึ้นมานั่งบนอก ไอ้เตี้ยเลยถอยร่นลงไปนิดนึง ท่าหมิ่นเหม่...
“กรี๊ดดดดด”เลม่อนกรี๊ดกร๊าด ชอบใจ
“จัดการ!!!!!”ทั้งสองคนร่วมมือกันจิกหน้าผม ไม่มีชิ้นดีละครับ มันคือการต่อสู้...สงครามในครอบครัว!!!!
“อ๊ะ...”ไอ้เตี้ยร้อง ผมยื่นมือไปจับเอวไอ้เตี้ยไว้ มือมันหนักนะครับ ตีทีตุ้บตั้บ ๆ เลย
“เสร็จ โดนแน่!!!”ผมทำเสียงล้อเล่นกับพวกมัน
“กรี๊ดดดดดดดดดด”เลม่อนจะดิ้นลง ไอ้เตี้ยก็จะวิ่ง
“โอ๊ย...”มันสะดุดขาตัวเองลงไปนั่งข้างโซฟา ผมหัวเราะ
“พอ...!!! เหนื่อย!!!”
“เหนื่อยอะไรครับ นี่ดูหน้า...”ไอ้เตี้ยมองแล้วหัวเราะ อุ้มเลม่อนลงจากอกผม แล้วหอมแก้มหลานตัวเอง
“ดีมากเตี้ยน้อย...เดี๋ยวพาไปกินไอติม”
“เย้”
“เหอะ!!!!”ผมลุกขึ้นไปส่องกระจก เป็นรอยข่วนเลย ทำหน้าโหดไปหาพวกมัน ไอ้เตี้ยมองยิ้ม ๆ
“วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”แล้วพวกมันก็วิ่งกันรอบห้องเลยครับ
“อย่าให้จับได้นะ!!!!!!!”ผมร้องบอก วิ่งไล่ตาม
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พากันออกมาจนได้ มันอ้อนจนน่าสงสาร ขืนไม่พาออกมารับรองคืนนี้อาจมีแยกห้อง อาหลานนั่งข้างหลังรถครับ ผมเหมือนคนขับรถยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นท่านั่งแบบเอาขาขึ้นมาพาดอีกข้างนึงเหมือนกัน ยิ่งน่าหัวเราะ...อะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น แต่ว่าพามาวันนี้...เราต้องมีข้อตกลงกับคนโตก่อนครับ เพราะจะมาพาง่าย ๆ มันก็กะไรอยู่ ผมกับมันสัญญาว่า ไหน ๆ ตอนนี้ก็มีเลม่อนมาอยู่ด้วยแล้ว คงจะไม่ดีแน่ถ้าเรายังพูดจาเหมือนเพื่อน จิกกันไปมาอยู่แบบนี้ เดี๋ยวนี้เลม่อนก็ไวด้วยครับ พูดคำหยาบปุ๊ป เลียนแบบทันที เลยต้องระวังเรื่องนี้กันให้มาก ๆ
“เรียกพี่ดิ”ผมบอกก่อนออกจากบ้าน ไอ้เตี้ยแยกเขี้ยว
“พี่ติณฑ์”ผมพูดแซว ไอ้เตี้ยมันหน้าแดง...ไม่ยอมพูดหรอก
“เร็วดิ...”
“ไม่เอา”
“ทำไมละ ตกลงกันแล้วนะ”ผมอ้อนมันกลับบ้าน ยืนดึงเสื้อกันอยู่นี่แหล่ะ ไม่ต้องออกจากบ้าน
“ก็แค่ไม่พูดคำหยาบไม่ใช่เหรอว่ะ”ใส่อารมณ์อีกละ ผมหยิบแว่นออกมาใส่ เอาให้มันอันนึง
“ไป ๆ ขึ้นรถ ไม่พูดก็ไม่พูด”ไม่อยากจะบังคับให้อึดอัดใจกันอีก เหมือนว่าจะรู้นะว่าผมหงุดหงิด มันดึงเสื้อให้ผมต้องหันกลับไป แล้วจุ๊บที่ปากเบา ๆ อดยิ้มใส่มันไม่ได้ แล้วจุ๊บกลับไป
“จุ๊บม่อนด้วย”เลม่อนยื่นแขนไปหาอา ไอ้เตี้ยทำหน้าหงิก
“พอ! ขึ้นรถ”พูดปัดไปให้เลม่อนเสียใจ แต่มันก็แอบมาจุ๊บกันบนรถอยู่ดีละครับ สงสัยเราคงต้องมีข้อตกลงระหว่างเลม่อนกันอีกสักหน่อย อายุแค่นี้จุ๊บอาผมยังโอเคอยู่นะ แต่ถ้าโตกว่านี้...ให้จุ๊บอีก เห็นทีจะไม่ไหว ไอ้ตัวอามันก็เหมือนจะชอบด้วยแหล่ะ หึหึหึ
“ติณฑ์ อยากไปเที่ยวรีสอร์ตพี่ฐาอ่ะ”มันบอก เอาหน้าเกยเบาะนั่งด้านหน้า
“รอไอ้กล้า กับไอ้แวนมันว่างก่อน จะได้ไปกันหลาย ๆ คน”ผมบอกมัน
“เมื่อไหร่อ่ะ มึง เอ้ย...ติณฑ์โทรไปเร่งให้ไม่ได้เหรอ กู เอ้ย...นาวอยากไป”เหมือนว่าจะพูดลำบากกันไปนะ
“ครับ ๆ”
“เป็นเกาะส่วนตัวด้วยใช่ป่ะ อย่างงี้ก็ไม่มีคนเลยดิ”
“อือ เข้ายากด้วยนะ”
“กูว่าเขาดูน่ากลัวว่ะ”ไอ้เตี้ยแสดงความเห็น
“ใคร?”
“พี่ฐา”
“อย่างนั้นแหล่ะ กูรู้จักมานานแต่ก็ไม่ค่อยสนิท อย่าไปดื้อบนเกาะเขาหล่ะ เขาจับมึงกินหัวนะ”ผมบอก มันยื่นมือมาตบปากผมเพลี๊ย!!! ดีที่รถจอดไฟแดง รีบหันไปมองหน้ามันทันที
“พูดคำหยาบ”ผมหัวเราะ...ทีใครทีมันนะครับเตี้ย!!!
เอารถเข็นเลม่อนออกมากาง เดินห้างแบบนี้...ใครจะไปอุ้มได้ตลอด ไอ้เตี้ยเอาถุงขวดนมเลม่อนยัดลงตรงที่ใส่ของ ดีที่ป้าสาเตรียมมาให้หมดแล้ว แยกนมใส่โหลมาให้ด้วย แค่เปิดจุกแล้วเทใส่ขวดก็กินได้ นอกจากนี้ยังต้องเรียนรู้เรื่องการใช้แพมเพิร์ส ถ้าเลม่อนจับหลาย ๆ ที แสดงว่าเต็มแล้ว แกจะรำคาญ...หงุดหงิดแล้วงอแง ก็ต้องรีบเปลี่ยน ขั้นตอนการเปลี่ยนก็ไม่ค่อยยุ่งยาก แต่ผมก็จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง รู้แต่ว่าต้องล้างและทาแป้ง แล้วใส่เข้าไปเหมือนกางเกงในเด็กนั่นล่ะ
“อยากไปไหนก่อน”ผมถาม จับม่อนนั่งรถเข็น
“เครื่องบิน”มันทำเสียงเบา
“พอครับ ที่แสตนด์ซื้อมาให้เล่นให้หมดก่อนเถอะ...ยังไม่มีที่เก็บเลย”
“อะไรอ่ะ สัญญาว่าจะซื้อให้ไง”หน้างอไปละ
“สัญญาตอนไหนครับเตี้ย เหอ ๆ เนียนตลอด...”
“มึงอ่ะ!”หน้างอไปละ ผมจูงมือมัน แล้วเข็นเลม่อน
“พาไปซื้อของแต่งห้องให้เลม่อนกันเถอะ”ผมชวน เลม่อนอาจต้องมาอยู่ถาวร แล้วตอนนี้ก็เริ่มให้ช่างมาทำประตูเชื่อมสองห้องติดกันแล้วด้วย ห้องติดกับผมเป็นห้องทำงานของแสตนด์ ก็ให้คนมาเอาของออกจัดใหม่ เขยิบห้องทำงานไปอยู่ข้างล่าง ช่วงนี้เราถึงได้มานอนกันข้างล่างไง ทาสีห้องและเลือกทำลายแบบสีฟ้าน้ำทะเล มีลายการ์ตูนดูสบายตา เหมาะกับเลม่อนมาก ๆ
“เอาดิ ป่ะๆ”ไอ้เตี้ยทำสีหน้าพอใจ เลยพากันเดินมาดูเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า
“นี่น่ารัก”ไอ้เตี้ยมันเดินไปนั่ง เตียงนอนเด็กนุ่ม ๆ สีชมพูจ๋า
“เฮ้ย...เลม่อนผู้ชายนะ”
“ทำไมอ่ะ น่ารักดีออก เนอะม่อนเนอะ”เลม่อนพยักหน้าแบบไม่รู้เรื่องอะไร
“มันต้องซื้อเตียงเผื่อโตด้วยอ่ะเตี้ย”
“ทำไมอ่า อันนี้ก็สวยดี”มันทำหน้างอ
“นอนไม่กี่ปี เลม่อนก็ตัวใหญ่เกินเตียงแล้ว เอาเตียงสักห้าฟุตกำลังดี”
“ไม่รู้เรื่องเลย”มันทำหน้ายู่ ผมหัวเราะ
“ก็เลือก ๆ แบบไว้ เดี๋ยวค่อยถามเขาเรื่องขนาด”
“อือ”มันยิ้ม ผมก็ยิ้มให้ เหมือนพ่อแม่ลูกเลยวุ้ย เลม่อนร้องอยากจะออกมาวิ่ง ไอ้เตี้ยรีบอุ้มหลานลงมาเลย ผมเตือนให้มันดูหลานดี ๆ เดี๋ยววิ่งเลยไป หาไม่เจอไม่มีหลานกลับบ้านละแย่เลย
“ติณฑ์!!!! น่ารักไหม”
“มึงอยากได้หรือหลานอยากได้”ผมถาม ตู้เสื้อผ้าลายน่ารักมาเชียว
“หลานอยากได้ แฮะ ๆ ความจริง เค้าก็อยากได้ด้วย”มันพูดแทนตัวเองเสียน่ารัก
“จุ๊บที แล้วจัดให้เลย”
“แบร่!!!!”แล่บลิ้นแล้ววิ่งหนีไปเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า เลม่อนก็ชอบกระโดดใส่เตียงนอน ระหว่างนี้ผมก็สอบถามพนักงานเรื่องขนาด ราคาอะไรไปเรื่อย
“เตี้ย”ผมเรียก หยิบรถเข็นมาไว้สำหรับใส่ของ ไอ้เตี้ยอุ้มหลานดูพัดลมหมุน ๆ อยู่ หันมามอง
“เอาม่อนใส่รถป่ะ”
“ไม่เอาเตียงเหรอ?”มันทำหน้าสงสัย
“เดี๋ยวค่อยดูเรื่อย ๆ ยังไม่ต้องรีบซื้อหรอก เจอที่ถูกใจจริง ๆ แล้วค่อยซื้อ”ผมบอก
“ทำไมอ่า”งอแงละ
“เดี๋ยวจะได้ไปดูที่อื่นด้วยไง”
“.........ก็ดะ.........”ตอบอย่างว่าง่าย ผมลูบหัวมัน
“กูอยากให้ของดีที่สุดกับเลม่อนนะ มึงใจเย็น ๆ นะครับ”ปลอบมัน ต้องเอาใจก่อนครับ เดี๋ยวงอนอาละวาดแล้วยาว
“อือ ป่ะม่อนลงรถเข็น นาวเข็นให้”
“ม่อนหิวนม”เลม่อนงอแงบ้าง ผมเดินไปหยิบกระเป๋าทันที
“ชงเอง ๆ”ไอ้เตี้ยมันอยากทำมาก ขอชงเองทุกครั้ง...ผมยิ้ม ๆ แล้วหยิบขวดน้ำและขวดผงนมมาให้มัน มันก็ทำอย่างตั้งใจ เทผงนมใส่ขวดนมแล้วเขย่า ๆ ส่งให้หลาน
“จุ๊บก่อน”ผมบอก ไอ้เตี้ยย่อตัวลงแล้วยื่นปากไปหาหลาน และจุ๊บกัน ผมมองอย่างไม่ค่อยพอใจ...บอกว่าให้แค่จุ๊บแก้มไง!!!
“ทำไมจุ๊บปากกันอีกแล้วอ่า”ผมทำเสียงเคือง ๆ
“โอ๊ะ ๆ ลืม ๆ แฮ่”
“...........................”กุเงียบครับ ไร้คำพูด ไอ้เตี้ยเอาของเก็บใส่กระเป๋า เลม่อนก็นอนเอนลงในรถเข็น
“อะไรอ่ะ ลืมไง ลืมอ่ะ...”
“มาจุ๊บคืนเลย เดี๋ยวหายโกรธ”ผมบอก
“ไอ้บ้า กลางห้างเนี่ยนะ!!!!”
“เดี๋ยวค่อยจุ๊บในรถก็ได้ ได้รึเปล่า”ส่งสายตาคาดคั้น ไอ้เตี้ยยิ่งหน้าแดง เป็นเมื่อก่อนคงโดนด่าไปแล้ว แต่ผมรู้ว่ามันเริ่มเปลี่ยนแปลงและเปิดใจมากขึ้น
“อือ”ผมยิ้มกว้าง พาเดินเลือกซื้อ ผ้าม่าน ผ้าห่ม หมอน โคมไฟ เลือกกันสนุกจนเพลิน เลม่อนหลับคารถไปเลย หลังจากนั้นก็พาไปทานข้าว ร้านอาหารญี่ปุ่น ไอ้เตี้ยดีใจใหญ่เพราะได้กินของที่มันชอบ กินไปได้ยังไม่อิ่มอีกนัก เลม่อนก็ตื่นมาอาละวาด ดีที่เปิดห้องส่วนตัว ไม่งั้น...วิ่งวุ่นจับไม่ทันแน่
“ม่อน คร้าบบบบ ไข่ตุ๋นเร็ว”
“ม่อนไม่อยากกิน”ทำหน้าน่ารัก ผมอมยิ้ม
“กินหน่อยน่า...นะ ๆ”ยื่นช้อนไปให้ เลม่อนใส่ใจแต่รถของเล่นที่ติดมาด้วย
“ไม่หิว”
“ไม่หิวก็กินหน่อยน่า นี่เห็นไหมนาวยังกินเลย อ้ำ”ผมแกล้งยื่นช้อนไป ไอ้เตี้ยก็อ้าปากรับมุก เลม่อนมอง
“ม่อนไม่ชอบกิน”
“งั้นเลม่อนอยากกินอะไรครับ บอกติณฑ์หน่อยเร็ว...”
“อยากกินข้าวมันไก่”เลม่อนบอกซื่อ ๆ ไอ้เตี้ยหัวเราะกร๊ากลั่น ผมก็เหมือนกัน
“ไม่มีครับ ๆ ไม่มีข้าวมันไก่น้า มีแต่ไข่ตุ๋นที่ม่อนชอบไง”
“ม่อนไม่ชอบ”จะหลอกล่อยังไงก็ไม่กิน ไอ้เตี้ยมองอย่างแสยะยิ้ม ประมาณว่าอ่อน
“ไอติมก็ได้ ติณฑ์สั่งชาเขียวให้”
“...........................”เงียบ
“คุณคร้าบ ช่วยหยุดกินแปปนึงได้ไหมคร้าบ ดูหลานก่อนได้ไหมคร้าบบบบบ”ผมทนไม่ไหวเว้าวอนไอ้เตี้ยมัน มันหัวเราะ วางช้อนของตัวเอง
“เหอะ! ต้องให้ถึงมือพี่ ถอยเลยไอ้น้อง”นั่น...ดูมัน!!!! ไอ้เตี้ยออกไปหาพนักงาน ไม่รู้สั่งอะไร...แต่สักพัก พนักงานก็ยกปลาแซลมอนมาเสิร์ฟ เลม่อนได้กลิ่นก็ยิ้มร่าใหญ่
“ไม่รู้ใจหลาน!!!!”มันบ่นยิ้ม ๆ ผมบี้จมูกมัน
“คร้าบ ๆ ผัวผิดไปแล้ว”ผมบอกแซวเล่น มันหน้าแดง เอาตะเกียบมาเคาะปาก
“บอกจะไม่พูดคำหยาบไง!”
“หยาบตรงไหน”
“ก็พูด...ว่าผัวทำไม”มันทำเสียงเบาตรงคำว่า ผัว ผมหัวเราะ
“ถ้าพูดให้ได้ยินกันสองคนได้ใช่ป่ะละ?”ผมบอก ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“ไม่รู้ ๆ”เปลี่ยนเรื่องทันที
“ม่อนอยากกิน”เลม่อนวิ่งมานั่งตักไอ้เตี้ยทันที มันหันมาทางผม
“จัดการ”เหอะ ๆ กูว่าละ มันไม่ลงทุนป้อนหลานหรอก เสียเวลากินมันจะตาย ผมต้องป้อนเอง เลม่อนก็นั่งตักเข้าหาอา แล้วเล่นกันมุ้งมิ้งไปมา
ก่อนกลับ...คุณประกอบโทรมาว่าให้ช่วยเข้าไปเซ็นเอกสารนิดนึง ผมบอกว่าถ้าแค่นิดนึงช่วยให้คนเอาไปส่งที่บ้านได้ไหม แกบอกว่า...ไม่ได้ นิดนึงแต่คงสำคัญ เลยต้องตีรถมาที่บริษัทก่อน
“รอบนรถได้ไหม”ไอ้เตี้ยบอก
“เผื่อนาน เข้าไปนั่งเล่นในห้องดีกว่า”ผมบอก เหมือนจะเหนื่อย ๆ ตาจะปิดแล้วเมียกู ผมอุ้มเลม่อนออกมา แล้วพากันเดินเข้าบริษัท หลายคนยกมือไหว้ วันนี้แต่งตัวกันสบาย ๆ ไม่ได้ตั้งใจเข้ามา แต่ก็ยังพอได้อยู่ คุณจันทรณี เลขาคุณประกอบรออยู่ก่อนแล้ว เหมือนรู้ว่าผมจะมา ไอ้เตี้ยที่จับมือผมอยู่ ชะงักไปนิดนึง...มองเธอตัวจรดเท้า
“เชิญค่ะ ดิฉันเตรียมเอกสารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”ผมพยักหน้า ไม่ได้แนะนำไอ้เตี้ยให้รู้จัก เพราะเห็นว่ายังไม่พร้อมสักเท่าไหร่ เลยจูงมือมันเข้าห้องทำงานมา
“จะรับน้ำอะไรดีคะ”เธอถาม ผมหันไปหาไอ้เตี้ย ที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมเลม่อน มันส่ายหน้า
“เอาน้ำเปล่าแล้วกัน”
“ได้ค่ะ”เธอยิ้มหวาน แล้วเดินออกไป ไอ้เตี้ยจ้องมองผมไม่วางตา กูรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตครับ
“อะไร?”
“เหอะ!!!”มันแสยะยิ้ม จ้องหน้าผมนิ่ง ๆ
“อะไรครับเตี้ย?”เดินไปหา แล้วกดจุ๊บที่ปากเบา ๆ มันผละออก ตบแก้มเบา ๆ
“ห้ามจุ๊บนาว นาวของม่อน!!!”
“เหอ ๆ นาวของติณฑ์หรอก!”ผมแกล้งเด็ก เลม่อนหน้ามุ่ย!
“ของม่อน!!!”
“ของติณฑ์ ไม่เชื่อถามนาวดู”
“ของม่อนนะ”เลม่อนอ้อนอา ไอ้เตี้ยกอดเลม่อน
“อือ ๆ ของม่อนคนเดียว”มันบอกหลาน ผมโวยวาย...
“อะไรอ่ะที่รัก?”กำลังคุยกันอยู่ คุณเลขาก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะ ไอ้เตี้ยไม่พอใจชักสีหน้า
“แม่บ้านไม่มีเหรอ?”มันถามนิ่ง ๆ จ้องหน้าเลขา ผมจับมือมันตบเบา ๆ
“ขอบคุณครับ”ผมบอก ยืนตัวตรง
“แม่มด!”เลม่อนพูดออกมา ผมส่งสายตาดุ ๆ ให้อาหลาน ตัวคุณเลขาทำหน้าเจื่อน ๆ
“เลม่อน ขอโทษด้วยครับ แกกำลังติดนิทาน”
“ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรเรียกได้เลยนะคะ”
“ครับ”ผมบอกอย่างสุภาพ
“ถ้าเข้ามาอีกที เคาะประตูหน่อยก็ดีนะ...”ไอ้เตี้ยพูดลอย ๆ ผมส่ายหน้า เดินไปส่งที่ประตูแล้วลงกลอน จะได้ไม่มีปัญหากัน
“เป็นไรเนี่ย ไปหาเรื่องเขาทำไม”ผมถาม
“ก็ดูแต่งตัวดิ โหย...คอเสื้อจะลึกไปไหน กระโปรงก็ผ่าไปสูงขนาดนั้น ชอบใช่ป่ะ?”ไอ้เตี้ยถามอย่างเอาเรื่อง
“ติณฑ์ชอบ”เลม่อนเป็นลูกคู่ได้ถูกเวลามาก
“เฮ้ย...ตรงไหน บ้าแล้ว!”
“เหอะ แค่เสิร์ฟน้ำส่งสายตามาวิบวับขนาดนั้น! ต้องการอะไรว่ะ....แม่งหงุดหงิด!!!”สีหน้ามันไปละ ผมจับมือมันเบา ๆ
“อย่าเพิ่งขึ้นดิ ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ ทุกทีมาเธอก็เป็นแบบนี้”ผมบอก หวังว่าให้ใจเย็นขึ้น แต่คงไม่...มันหน้าแดงขึ้นจัดแบบว่าจัดมาก ๆ
“อ๋อออออออ แสดงว่าที่เข้ามาบริษัทบ่อย ๆ เพราะมีของดีให้ดูแบบนี้เหรอ”เสียงเหวี่ยงไปละ เลม่อนก็ตกใจ เกาะแขนนาวสะดุ้ง
“ไปกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวรีบ ๆ เซ็นจะได้รีบออก”ลูบแก้มใสนั่น
“ไม่มีอะไรหรอกน่า นะครับ...”ผมบอก
“จึ้ก”
“นาวกอดม่อนหน่อย”เลม่อนกลัวอามันขึ้นเสียงเมื่อกี้ ไอ้เตี้ยถอนหายใจ ก่อนจะอุ้มหลานมานั่งตัก
“อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวรีบเซ็นแล้วออกไปละ...นะ นะครับนะ”
“เออ!”
“จุ๊บ...”ผมจุ๊บหน้าผาก ลงไปนั่งดูงาน เลม่อนคงเบื่อไม่มีอะไรเล่น ผมเลยเอาโทรศัพท์ตัวเองให้ทั้งสองคนเล่น ไอ้เตี้ยได้ทีสำรวจโทรศัพท์ใหญ่ มันจะไปมีอะไร...โทรศัพท์ผม ก็มีแต่มันลงโน่นนี่อยู่คนเดียว
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436125 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก