Speacial ฟ้าโรล
5/1/2017
เสียงทีวีดังขึ้นรบกวนเวลานอน ผมเหลียวมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียง แสงจากโคมไฟแยงตา จึงต้องหยิบไอ้เจ้านาฬิกามาดูใกล้ขึ้นอีกนิด บอกเวลาว่าขณะที่เพิ่งจะตีสี่ ยังไม่เช้า...แล้วใครเปิดทีวี?
ผมเอาเท้าเลื่อนไปหาคนที่คิดว่าควรจะนอนอยู่ข้างกัน กลับเป็นว่าเตียงกว้างว่างเปล่า ตัวเองลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงเตียง บิดขี้เกียจอยู่สองสามครั้ง กระทั่งอีกคนที่ว่านุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องอาบน้ำ
“พี่ทำให้ตื่นเหรอ”
“คงงั้น”ผมแสยะยิ้มพลางชี้ไปที่ทีวี พี่ฟ้าเดินไปหยิบรีโมทแล้วหรี่เสียงมันลงให้
“ทำไมอาบน้ำตอนนี้?”ผมหรี่ตามองตามหลังหนา รอยแผลเป็นยังอยู่ที่กลางหลังแม้จะจางลงมากแต่ก็ยังมีร่องรอยอยู่ดี หยดน้ำไหลลงพื้นชวนให้น่าหงุดหงิด เพราะเจ้าตัวไม่ระวังจึงชอบทำให้ผมเกือบลื่นล้มหัวฟาดพื้นทุกที
“ทำไมไม่เช็ดตัวให้แห้งค่อยออกมา”ผมทำเสียงเข้ม พี่ฟ้าก้มหน้ามองพื้นเพราะรู้อยู่แล้ว เขาเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาเช็ดตัว เป็นคนที่โคตรใช้ผ้าเช็ดตัวเปลือง ใช้แล้วโยนเข้าตะกร้าให้ซักวันต่อวัน แล้ววัน ๆ หนึ่งคุณชายเขาใช้ 4 ผืนเป็นอย่างต่ำ
“บ่นฟ้าจังเลย”
“ก็ต้องบ่นเด่ะ ดูพี่ทำพื้นเปียกอีกแล้ว แม่งโคตรน่าหงุดหงิดอ่ะ”เป็นมนุษย์ที่พูดอะไรไม่เคยฟัง ได้แต่หัวเราะหึหึ แล้วก็ทำเนียนกันไป คนเราเวลาอาบน้ำเสร็จมันก็ต้องเช็ดตัวให้ห้องน้ำหน่อยป่ะวะ? ให้มันแห้งอยู่ประมาณหนึ่งแล้วค่อยออกมา พี่ฟ้าแม่งเป็นโรคจิตอะไรไม่รู้ อาบเสร็จ พันผ้าเช็ดตัว แล้วเดินออกมาเลย
ประสาท!
“กางเกงในพี่อยู่ไหน?”ถามอีกละ ล้านรอบไม่เคยจำ
“ตู้ซ้ายสุด ลิ้นชักสอง หยิบดี ๆ ห้ามรื้อ!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ รีบบอกเลยนะ”
“อย่ากวนตีน ถ้ามันรกมาจะไล่ให้พับเอง”ผมทำหน้านิ่งโดยที่อีกคนยังหัวเราะกวนตีนใส่ คนตัวโตเลื่อนลิ้นชักแรก แล้วหยิบกางเกงในของผมมาดม
“ของแยมหอมจัง...”
“เฮ้ย!!!”ผมตกใจ ลุกพรวดจากที่นอนพุ่งไปหาพี่ฟ้า ดึงกางเกงในตัวเองออกจากมือพี่มัน แล้วปาใส่ลิ้นชักเช่นเดิม ไอ้บ้านี่! ผมกระแทกลิ้นชักของพี่มันเปิดให้ดู
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ของพี่อยู่นี่! ไอ้ประสาท!”กูจะบ้าตาย อีกคนยิ่งหัวเราะเข้าไปใหญ่
“แยม”
“หยิบเซ่ะ!”ผมทำเสียงบังคับ คือจะให้พี่มันหยิบแล้วจะได้ปิดลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้าใหญ่ก็จริงแต่เราไม่ได้แยกตู้คนละฝั่งให้เป็นกิจจะลักษณะ ด้านในเป็นเสื้อผ้าที่ใส่ประจำวันเราจะใช้ตู้เดียวกัน จะมีก็แต่ชุดที่เป็นทางการ เสื้อแพง ๆ ของพี่ฟ้า เข็มขัด นาฬิกา แหวน จะมีตู้ใหญ่ที่ใส่ไว้เลย พวกกางเกงใน บ๊อกเซอร์มีส่วนตัวคนละชั้น ส่วนถุงเท้าส่วนใหญ่จะมีแค่ของพี่ฟ้า ผมไม่ชอบใส่ถุงเท้าเพราะมันอับและทำให้อึดอัดจะตายห่า
“เร็ว ๆ อย่ากวนตีน”ผมบอก พี่ฟ้าหัวเราะยื่นนิ้วมาเกลี่ยส่วนกลางลำตัว เพราะผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
“ทักทายกันแต่ดึกเลยเนอะ”
“สัส!!!!!!!!”ผมตกใจ ถอยกรูดกระโดดกลับไปที่เตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวเองไว้หนา ๆ โวยยยยยยยย กูอายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีกคนหัวเราะเสียงดัง
“โรคจิต!! ประสาท!!”
“ฮ่า ๆ ๆ เอ้า แยมวิ่งมาเองนะ จู่ ๆ ก็วิ่งพรวดพราดออกมา ความผิดพี่หรือไง”
“แล้วเอามือมาจับทำไมเล่า!!!!!”
“เอ้า ทักทายเฉย ๆ ก็ไม่ได้เหรอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“สัส”งุบงิบด่ามันเสียงเบา ไอ้ห่าพี่ฟ้าแม่งหื่นขึ้นทุกวัน สัส!
คนตัวโตเพิ่งจะมาบอกว่าจะไปดูพื้นที่ตามโฉนด คงจะแบ่งสัดส่วนและขยายออกไปอีก ที่ต้องไปเวลานี้เพราะถ้าหากเดินทางตอนเช้าเกรงว่าแดดจะร้อนเกินไป พี่ฟ้าใส่เสื้อแขนยาวและพับครึ่งแขน ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ตัวหนา ตัวนี้ซื้อมาราคาแพงแต่ก็สมราคาเพราะโคตรทน
“ไปกับพี่ไหม”
“ไป”ผมโผล่หน้าออกจากผ้าห่ม พี่ฟ้าหัวเราะที่ทำผมเงยหน้าขึ้นมาได้
“ไม่ต้องไปดีกว่า ตอนเช้าไปเอาปิ่นโตบ้านแม่...พี่จะกลับมากินด้วย”
“กวนตีน ไม่ให้ไปแล้วมาชวนทำไมวะ”ผมบ่น พี่ฟ้าจับคางขึ้นมาแล้วดูดปากจนรู้สึกเจ็บ ผมเอนตัวหนี แต่ไอ้คนตรงหน้ามันบีบหลังต้นคอไม่ให้หนีไปไหนได้ เจ็บ!
“บอกหลายทีแล้วว่าพูดกับพี่ให้เพราะ ๆ หน่อย พี่เป็นอายุมากกว่าเราเยอะนะ”สายตาคมเข้มจ้องมาแววตาเจือตำหนิ ผมเอียงหน้าหนี
“แยมครับ”
“รับไม่ได้แล้วมายุ่งทำไมวะ”พี่ฟ้าจูบอีกหน คนตัวโตตีแก้ม
“พูดกับพี่ให้มันเพราะหน่อยไม่ได้เหรอแยม ปากสวย ๆ ยิ่งพูดเพราะ ๆ มันก็ยิ่งดูสวยนะ”
“แล้วทำไมผมต้องอยากดูสวยด้วยวะ? นี่ผู้ชายนะ!”
“ฮ่า ๆ ๆ รู้ครับ ทำกันตั้งหลายครั้งไม่รู้ได้ไง...”แววตากรุ้มกริ่ม ส่งมาให้ได้อาย ผมบิดมืออยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ให้พี่มันเห็น
“กับไอ้ไฟพูดกับมันซะเพราะ กับผัวตัวเองนี่โคตรเถื่อน ทำไมสองมาตรฐานจัง”
“ก็พี่ไฟเขาไม่กวน...แบบพี่นี่!”
“ฮ่า ๆ ไม่หยอกเมียแล้วจะให้พี่ไปหยอกใครละ หยอกคุณรีดีไหม?”
“กวนตีน”ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่หัวเราะร่วน ผมยื่นมือออกไปกอดพี่ฟ้า เอาหน้าซุกไหล่ พี่มันเคยบอกว่าชอบให้ทำแบบนี้
“ชอบผู้หญิงแบบนั้นเหรอ?”ผมถาม
“ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้น แค่อยากจะให้แยมพูดเพราะ ๆ กับพี่”
“ก็นั่นแหละ พูดเพราะเหมือนผู้หญิงคนนั้นไง ชอบให้ทำแบบผู้หญิงคนนั้นเพราะชอบผู้หญิงคนนั้นอยู่ หรือเปล่า”
“หาเรื่องพี่อีกแล้ว”พี่ฟ้าดึงผมออกจ้องหน้า
“ไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ แค่อยากให้เมียพูดจาไพเราะเสนาะหู หึหึหึ พูดเรื่องนี้ทีไร...หึงพี่แรงทุกที มันเป็นอะไรนะเรา...”
“ไม่ได้หึงโว้ย! แค่ถามมมมมมมมมมมม”ผมหันหน้าหนี พี่ฟ้าก็หัวเราะ
“เฮ้อออออออ คงเป็นเรื่องยากสำหรับแยมจริง ๆ แล้วละ พี่เข้าใจ เอ้า...มัวแต่คุยเล่น พี่สายแล้ว...ตอนเช้าอย่าลืมพาแม่พี่ไปวัดแล้วเอาปิ่นโตกลับมาด้วยนะ”
“จะไปแล้วเหรอ”ไม่มีคนต่อปากต่อคำด้วยมันก็เหงาปากเหมือนกันนะ
“สายแล้วคร๊าบ”
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ?”
“หึหึหึ วันนี้เรามีหน้าที่ต้องไปทำน่า อย่างอแง...ตอนสายพี่ก็กลับแล้ว”
“เฮ้อ”กำลังถอนหายใจเพราะอยากไปด้วย ไอ้บ้าตรงหน้ามันเลื่อนมือมาใต้ผ้าห่มตอนไหนไม่รู้ พอมือเย็นโดนเนื้ออุ่นผมก็ตกใจตัวชาวาบ เอามือตะปบมือหนาแต่ไม่ทัน พี่มันกำสิ่งนั้นไว้อยู่! เราสองคนจ้องหน้ากัน
“พี่ฟ้า”ผมจะร้องไห้จริงด้วย! กวนตีน!
“ไม่ได้ทำอะไร แค่จับเฉย ๆ”
“แล้วจับทำไมวะ โรคจิต!”
“ฮ่า ๆ ๆ นิ๊มนิ่ม...”
“พี่ฟ้า!! ไปไกล ๆ เลยโว้ยยยยยย แม่ง!!!”ผมไล่มันออกจากห้อง ไอ้คนตัวโตแม่งเดินไปหัวเราะไป ยังมีหน้ามามองอีก
“อย่าลืมตื่นละ”
ตุ้บ!! ผมโยนหมอนใส่ พี่มันปิดประตูได้พอดิบพอดี บ้าเอ้ยยยยยยยยย เวลาอายแขนตัวเองก็เริ่มแดง ผมกระโดดจากเตียงไปล็อคประตูห้อง ไม่ให้พี่กล้ากลับเข้ามาได้อีก ตัวเองปิดไฟในห้องแล้วค่อยเดินมาดูที่หน้าต่าง เห็นพี่มันกำลังใส่รองเท้าและเดินออกไปที่รถจิ๊ปประจำตัว ก่อนขับออกไปพี่มันยังหันมาโบกมือ ผมไม่ได้โบกตอบ แค่ปิดหน้าต่างแล้วลงมานอนต่ออีกรอบ
พี่ฟ้าคงจะตั้งนาฬิกาในมือถือปลุกให้ ผมงัวเงียมองดูเห็นว่าต้องลุกแล้วจึงเดินโซซัดโซเซเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ออกมายังคงหาวไม่เลิก ตัวเองก็มีรถประจำตัวเช่นกัน เป็นรถเครื่องเก่า ๆ คันนี้ผมเพิ่งจะช่วยกันกับพี่เล็กยกเครื่อง แต่งเครื่องมันใหม่ให้พอขับขี่ในไร่ได้
ต้องขี่ไปรับแม่พี่ฟ้าที่บ้านเพื่อที่จะไปวัด พอดีพี่ฟ้าสร้างบ้านใหม่แยกออกไป บนที่ดินที่พ่อใหญ่ (คุณพ่อของมะนาว) แบ่งให้ มันออกจะอยู่ลึกเข้าไปสักหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในที่ดินของตัวเองและเป็นที่ส่วนตัวดี บ้านที่ผมเป็นคนเขียนแบบและสร้างด้วยตัวเอง
“มาแล้วคร๊าบ”ผมร้องนำไปก่อน เห็นแม่พี่ฟ้ากำลังก้ม ๆ เงย ๆ ตัดดอกไม้หน้าบ้าน
“อ้าว น้องโรลมาแล้วเหรอครับ”
“ฮะ”
“เจ้ารูนเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้นี้เอง แม่บอกให้ทานข้าวเช้าก็บอกว่ารีบ”
“แสดงว่ามันจะไปลอกการบ้านเพื่อนอีกแล้วสิฮะ”ผมเดา แบมือขอกรรไกรคุณแม่ก็ยิ้มแล้วส่งให้
“ตัดอีกสักสองสามดอกก็พอแล้วน้องโรล”คุณแม่บอก
“ฮะ”ผมตัดดอกไม้วางในตะกร้า พอดีมองไปเห็นตะกร้าและปิ่นโตที่จะเอาไปวัดจึงยกขึ้นรถ รถคันนี้จอดไว้ใช้ที่นี่ประจำให้แม่พี่ฟ้าใช้ ปกติจะมีพี่เล็กคอยขับไปให้ แต่ส่วนใหญ่ช่วงเช้าที่พาแม่ไปวัดจะเป็นผม ผมเดินเข้าไปประคองคุณแม่ขึ้นบนรถ
“รอเจ้าเอ้เขาหน่อยน้องโรล มันบอกจะไปเข้าห้องน้ำ”
“ฮะ”เอ้คือคนที่ดูแลแม่พี่ฟ้า เขาอยู่ที่นี่ประจำ ปกติบ้านนี้ก็จะมีแม่พี่ฟ้า แม่ผม เจ้ารูน แล้วก็เอ้
รออยู่ไม่นานเจ้าตัวรีบเดินออกมา จึงได้เวลาไปวัด
“พี่ฟ้าเขาจะมาทานข้าวไหมละ”คุณแม่ชวนคุยขณะที่ขับรถไปด้วย
“ฮะ บอกว่ากลับจากวัดให้ผมเอากับข้าวกลับบ้านด้วย บอกผมไว้แล้วถ้าเบี้ยวอีกผมจะไม่เอาไปให้แล้วนะฮะ น่ารำคาญ”ผมบ่นให้แม่ฟัง แม่เขาก็หัวเราะนะ...รู้ไงว่าลูกชายตัวเองชอบทำงานเพลิน มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่บอกให้ผมเอากับข้าวไปให้แล้วตัวเองไม่มา หรือบางทีก็โน่น...เที่ยงแล้วค่อยโผล่
“โทรตามเขาสิ บอกพี่เขาดี ๆ ว่าให้กลับมาทานอาหาร”แม่ยังหัวเราะ ผมไม่ค่อยโทรตามพี่ฟ้านะ รู้ว่าพี่มันรู้เวลาอยู่แล้ว แต่จะตัดสินใจกลับมาทานหรือไม่ก็อยู่ที่ตัวพี่มัน กระเพาะใครกระเพาะมันเว้ย หิวก็มา ไม่หิวก็ผ่าน!
“ผมบอกเขาหลายทีแล้วครับ พี่ฟ้าดื้อจะตาย”
“เป็นอย่างนี้แหละ ตั้งแต่เล็กจนโต น้องโรลก็อย่าไปตามใจพี่เขามาก คนนี้ต้องบังคับเขาเสียบ้าง ทำงานเกินเวลาจนเคยตัว...”ขนาดคุณแม่ยังบ่นน่ะคิดดู อย่าอัดเสียงให้พี่มันฟังจัง!
ผมขับรถมาที่วัดประจำ มีชาวบ้านหลายคนเดินขึ้นศาลาไปแล้ว
“เอ้ประคองแม่ไปเถอะ”ผมบอก
“ค่ะ คุณโรล”ผมยกตะกร้ากับปิ่นโตขึ้นตามหลังไป แค่ขึ้นไปส่งที่เหลือก็ให้เอ้จัดการ และผมก็ลงมารอข้างล่างแถวรถ ไม่ได้ขึ้นไปนั่งฟังพระสวดด้วย
ผมไปนั่งพักที่ม้านั่งใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ หยิบโทรศัพท์ออกมาหาไอ้ชัด ไม่ได้คุยกับมันนานเกือบเดือนแล้ว ปกติผม ไอ้ชัด ไอ้กาว และไอ้บอลจะติดต่อกันตลอดครับ ล่าสุดไอ้บอลไปเที่ยวเมกามันยังมีของฝากมาให้ ส่วนไอ้ชัดล่าสุดมันไปทำงานกับบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่บริษัทหนึ่ง ถึงจะทำงานมาไม่กี่ปีแต่มันก็ก้าวหน้าไม่น้อย ด้วยบุคลิกบ้าบอและกล้าบู๊แบบมัน เจ้านายชอบครับ แม่มันเลยสบาย พี่ชายส่งน้องสาวและหลานเรียนไปพร้อมกัน
“ฮ๊าลโหยววววว”
“พ่องมึงดิ สำเนียงห่าอะไรวะ”
“เอ้า เหมือนแฟนคุยกันไงอิเหี้ย ฮาโหยววว ว่างายเตง...คิกเถิ่งเก๊าหย๊อออ”
“สัส เอาดี ๆ”ผมหัวเราะ
“แหม ๆ ๆ ทำเปงเขิง คิกเถิ่งก็มิบ๊วก คิคิคิ”
“ไอ้เหี้ยนี่กวนตีนละ เอาดี ๆ ดิ ห่า...”ปลายสายหัวเราะกลับมา
“ไง ผัวไม่อยู่เลยโทรหาชู้ได้เหรอเมียจ๋า”
“เมียพ่องมึงดิ กวนตีนกูอีกละ หึหึหึ มึงทำอะไรอยู่วะ?”
“กำลังจะออกไซด์งาน ทำไมมีไร ทะเลาะกับผัวอีกหรือไงมึง”
“ไม่ได้ทะเลาะโว้ยยยย แค่โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ เห็นมึงหายไปเลย...คิดว่าโดนลูกค้าร่วมกันวางเงินจ้างคนไปฆ่าหมกศพ โทษฐานกวนตีนเกินหน้าเกินตา...”
“โหยยยยย โหดร้ายกับผัวน้อยได้ลงคอ”
“ผัวน้อยพ่องมึงดิ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เออ ก่อนหน้านี้งานมันหนักโว้ย แล้วพอดีแม่กับน้องกูเขาอยากไปเที่ยวต่างประเทศด้วย กูเลยลองพาไปสักครั้ง ไอ้ห่า...”
“ทำไมวะ สนุกไหม”
“สนุกมากว่ะ คิคิคิคิ”
“ไปที่ไหนมาวะ LA? ซานฟราน? ซานดิเอโก?”
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่ใช่สักที่ ไอ้เหี้ย...น้องกูแม่งไปซื้อทัวร์ไปจางเจียเจี้ย”
“ห๊ะ อะไรนะ”ผมฟังไม่ถนัด
“จางเจียเจี้ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ แม่งพาขึ้นลงเขาเป็นสิบ ๆ กิโล ไอ้สัส”
“ฮ่า ๆ ๆ สนุกเพลินเลยดิมึง”
“เพลินมาก”มันกัดฟัน
“แล้วมึงอยู่ไหนวะ”
“ก็ไร่นี่แหละ พอดีพาแม่พี่ฟ้าเขามาวัด”
“เป็นคนดีนี่หว่า เข้าวัดเข้าวา”
“ก็นิดนึง”
“แล้วมึงจะมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่วะ กูซื้อเหล้าจีนมาฝากด้วย ที่จริงกูก็ไม่รู้หรอก...แต่หัวหน้าไกด์เขาด้วยดู ๆ ให้ บอกว่าเป็นเหล้าชั้นดีเลยนะมึง”
“อ๊ะ ๆ ๆ ข้าไม่ได้ติดใจการร่ำสุรา หากแต่ติดใจในบรรยากาศของการร่ำสุราต่างหาก”
“เออ งั้นกูเก็บ!”
“ไอ้เหี้ย! ของฝากตั้งใจซื้อมาฝาก ก็ต้องเอามาฝากสิวะ อย่าทำให้เสียความตั้งใจเดิม”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก จะเจอกันเมื่อไหร่ดี?”
“ตอนนี้เหล้าอยู่ที่บ้านกู ถ้ามึงมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน พี่จะแพ็คใส่กล่องไว้ให้อย่างดี คิคิคิ เรียกพี่ว่า ผัวจ๋าหน่อยสิ เดี๋ยวแถมขวดเล็กให้อีกขวด”
“สัส!..... ….. …ผัวจ๋า คิคิคิคิ”เฮ้ยยยย เหล้าแพงนะมึง พูดจาแค่ลมปากแค่นี้ไม่ยากเย็นอะไรหรอก อีกอย่างเพราะล้อเล่นกับเพื่อนด้วย ผมถึงกล้าเล่น
“โอเค กูอัดเสียงรอส่งให้ผัวมึงละ เอาเสียงมึงไปแบล็คเมล์ได้ค่าเหล้าคืน”
“โหย ไอ้เหี้ย!!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“สัส กวนตีนนะมึง เออ ๆ ไอ้ห่า เอาไว้กูไปกรุงเทพฯ แล้วค่อยนัดเจอกันนะ อย่าเพิ่งเปิดขวดก่อนกูไปละ”
“ครับ ๆ พี่ครับ”
“หึหึหึ กวนตีนไอ้สัส แค่นี้แหละ”
“มึงนี่ถ้าจะเก็บกดจากผัว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ไม่ได้เก็บกดโว้ยยยยยยยยยยยยยย”ผมตะโกนใส่มือถือ ก่อนจะกดวางสาย แต่พอเงยหน้าขึ้นมา พวกเด็กวัด และคนที่มารอคนบนศาลาก็มองมาแทบจะเป็นตาเดียว
แหะ ๆ
“ไงน้องโรล ยังมีชีวิตอยู่เหรอจ้ะ”ไอ้ห่าพี่เล็กโผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้ามานั่งหัวเราะข้าง ๆ ผมยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง แล้วแสยะยิ้ม
“มีเด่ะ รุ่นนี้แล้ว...เด็ก ๆ โว้ย”
เมื่อคืนขอพี่ฟ้าแล้วว่าจะไปดื่มกรึ่บ ๆ แฟนอนุญาตโว้ย บอกว่าเลิกงานจะตามไป ผมนี่รีบกระดกก่อนพี่ฟ้าไปถึงเลยครับท่าน ผลก็คือ...เดินเซกลับบ้าน โดนพี่ฟ้าด่าอีกว่าให้ดื่มแล้วก็ดื่มซะเหมือนตายอดตายยากมาจากไหน นาน ๆ ทีก็งี้อ่ะนะ...ผมไม่ได้ดื่มทุกวันนี่โว้ย
“เด็ก ๆ เหรอ คืนนี้ไปอีกไหมละ”
“โห บ้านไหนอีกวะพี่เล็ก ไม่อ่ะ...ไม่อยากไปติดกัน เดี๋ยวพี่ฟ้าแม่งด่าเปิง ไม่คุ้ม”
“แหม บ้านไอ้ไรมันมีงานแต่ง สาวในหมู่บ้านแต่งงานทั้งที ก็ไปนั่งดื่มพอเป็นพิธีก็ได้”
“เหอ ๆ เป็นพิธีของพี่...แม่งทำผมเซกลับมาทุกครั้งอ่ะ”พี่เล็กมองซ้ายขวาก่อนจะเอามือป้องปาก แล้วกระซิบที่ข้างหู
“แต่งานนี้ มีสูตรใหม่นะน้องโรล”สีหน้าชักชวน มุ่งมั่นจนเกือบพาให้ไขว้เขว้ ผมสบตาคนตรงหน้าแล้วเริ่มลังเล แต่ยังไม่รับปากว่าจะไปเพราะยังเกรง ๆ พี่ฟ้า ไอ้ที่โดนเมื่อคืนก็ทำเอาตอนนี้เมื่อยตัวอยู่บ้าง แต่ผมรู้ว่าพี่ฟ้ายังไม่ใส่เต็มแรง ถ้าเต็มแรงเมื่อไหร่...คาดว่าคงจะมาแม่มาวัดเช้านี้ไม่ได้
เวลาพี่มันโมโห น่ากลัวอยู่เหมือนกัน ผมก็รักตัวกลัวตายนะคร๊าบบบบ
หลังจากพาแม่ไปวัดแล้ว ก็พากลับบ้าน แม่พี่ฟ้าทำอาหารอร่อยและกับข้าวที่ยกไปบ้านพี่ฟ้าทุกวัน คืออาหารฝีมือแม่เขา ส่วนใหญ่ช่วงเช้าจะไปทานที่บ้าน อาหารเที่ยงหรือบ่ายที่โรงอาหาร และมื้อเย็นจะทานที่บ้านแม่ เป็นอย่างนี้แทบทุกวัน
“ปลาสลิดทอดใหม่เลย น้องโรล”
“หอมมากเลยฮะ”
“เอ้ ตักต้มจืดใส่หม้อสิ แล้วนี่เราจะขับรถเครื่องกลับเหรอ ทำไมไม่เอารถไปละ”
“รถเครื่องดีกว่าฮะแม่ เสร็จแล้วผมคงจะเข้าไร่ก่อนไปช่วยงานที่รีสอร์ต”
“ยังไงก็ขับระวังหน่อยนะ พี่เขาก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าขับในไร่อย่าขับแรงนัก”
“ฮะ”ผมยิ้ม ที่จริงก็ขับไม่แรงเหมือนแต่ก่อนแล้ว
“เอ้า นี่จ้ะ”
“ขอบคุณครับ”ได้มาทั้งอาหารและผลไม้ ผมขับรถกลับมาที่บ้านเอาอาหารวางไว้บนโต๊ะ รอแค่คุณชายกลับมา
“ได้นอนทั้งคืนแล้ว ตอนนี้ยังจะหลับลงอีกเหรอครับ”เสียงทุ้มใกล้หูทำให้ต้องสะดุ้งตื่น หน้าพี่ฟ้าอยู่ห่างแค่คืบ ผมตกใจด้วยเพราะเพิ่งจะลืมตา แล้วเห็นหน้าคนลอยมา
“เหี้ย!”ผมผลักพี่ฟ้าออก คนตัวโตหัวเราะ เขาแค่เอนตัวหนีเล็กน้อยก่อนจะโน้มตัวกลับมาจุ๊บปาก
“ขวัญอ่อนด้วย?”
“เปล่าแค่ตกใจ ก็ดูพี่ยื่นหน้ามาดิ คิดว่าโดนผีอำ”
“ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้วะ?”พี่ฟ้ายิ้ม พี่แม่งหล่อ...
“ลุกได้แล้ว พี่หิวข้าวแล้วครับ แม่ทำอะไรมาให้”
“ปลาสลิด น้ำพริก ต้มจืด”
“โอ้ว วันนี้พี่ทำดีใช่ไหม”
“ทำดีเรื่องอะไร?”ผมผลักพี่มันออก ลุกขึ้นจะไปที่โต๊ะอาหาร พี่ฟ้ามันคว้ามือผมไว้
“ทำดีที่กลับมาทันอาหารเช้าไง”เห็นสีหน้าเว้าวอนทำให้ต้องเบะปากหมั่นไส้ มองดูนาฬิกาแล้วจิกตาเบ้ปากมองบน
“เกือบเก้าโมง ขอบคุณนะ...ที่รักษาสัญญา”กัดฟันพูดเต็ม ๆ พี่ฟ้าแม่งหัวเราะลั่นบ้าน คนตัวโตล็อคคอผมแล้วฟัดแก้ม ระดมจูบย้ำ ๆ ไปหลายที
“ฟอดดดดดดด”ได้คืบจะเอาศอก ได้ฟัดแก้มจะดูดปาก ไอ้ห่า! พี่ฟ้าแม่งบีบหลังคอ บังคับให้เชิดหน้าขึ้น แล้วจูบ
“เจ็บ!”ผมดันมันออก
“อื้อ”อีกคนเรียกร้องเอาแต่ใจจนน่าถีบ พี่มันสอดลิ้นเข้ามา
“ฟ้า...”ผมเอนตัวหนี
“อื้อ!”พี่ฟ้าไม่ยอม จะจูบให้ได้ ผมก็ต้องยอมสิ...ไม่ยอมมันคงได้ยื้อกันอยู่แบบนี้ อีกคนยิ้มพอใจ ดูดปากแรง ๆ หนึ่งทีแล้วผละออก คนตัวโตฟัดแก้มผมอีกที
“หอมจัง”
“หึหึหึ กวนตีน”ผมกำเอวพี่มันแล้วบิดอย่างแรง
“โอ๊ย ๆ ๆ”สมน้ำหน้า!
นั่งทานข้าวกันสองคน พี่ฟ้ากินเยอะมากนะครับ ข้าวสวยที่แม่ตักแบ่งมาพี่ฟ้ากินคนเดียวก็เกือบหมดหม้อเล็ก ๆ นั้น คนตัวโตคอยแกะปลาใส่จานให้
“ไม่ต้อง เดี๋ยวทำเอง”ผมบอก แต่เขาก็ทำให้ แล้วเป็นคนที่กินข้าวเร็วโคตร ๆ
“พี่...”
“หืม”
“เมื่อไหร่พี่จะว่างอ่ะ พอดีผมมีธุระที่กรุงเทพฯ”
“ธุระอะไร?”
“ธุระส่วนตัวนิดนึง แต่สำคัญมากกกกกกก”ผมหัวเราะ
“นัดใครไว้?”พี่ฟ้าวางช้อน ส่งสายตาดุ คำพูดเล่นเมื่อกี้อีกคนคงไม่เก็ท และไม่อยากเล่นด้วย
“เพื่อน พอดีมันไปเที่ยวแล้วซื้อของฝากมาให้ เลยว่าจะลงไปเอา”
“สำคัญถึงขนาดที่พี่ต้องหยุดงานเลยเหรอแยม”
“ไม่ได้ให้หยุดอะไรนี่ แค่ถามว่าเมื่อไหร่จะได้ไป รู้น่าว่าไม่ยอมทิ้งงานเพื่ออะไรทั้งนั้น ถ้าตายก็คงตายคาไร่นี่แหละ”ทะเลาะกันอีกแล้ว อีกคนไม่ได้เถียงคงเพราะรู้ตัวเองดีน่ะสิ ไอ้พี่ฟ้าหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปากผม ผมเอนตัวหนี
“ที่จริง ก็มีแพลนอยู่นะ”
“หืม”ผมตาลุกวาว กระพริบตาปริบ ๆ จนอีกคนหัวเราะ
“จริงป่ะเนี่ย พี่ฟ้าแม่งเอาดี ๆ”
“ ‘เอา’ ดีทุกทีนะ...เมื่อคืนไม่ดีเหรอ?”
“สัส กวนตีน”อันนี้แค่งึมงำในลำคอ อีกคนเห็นผมหน้างอจึงสะใจหัวเราะลั่น
“วันเสาร์พี่ต้องไปทำธุระเหมือนกัน คงอยู่ยาวเป็นอาทิตย์...แยมอยู่บ้านก็ทำตัวดี ๆ นะ”
“ห๊ะ?”ผมทำหน้าตาเหรอหรา นี่จะให้อยู่บ้านเหรอ? แต่พี่มันหัวเราะแบบนี้แสดงว่าแกล้งกันชัวร์
“อย่าคิดอย่าฝันว่าจะได้ไปคนเดียวโว้ย พี่ไปไหน...ผมไปด้วย เคร๊”
“ฮ่า ๆ ให้ไปด้วยดีไหมนะ”
“ฟ้าคร๊าบบบ...”อ้อนเขาหน่อย นวด ๆ ขา นวด ๆ ไหล่
“ถ้าไม่ให้ไปด้วย ผมแยกไปเองก็ได้วะ”
“หึหึหึ งอนแล้วใช่ไหม”
“ไม่ได้งอนโว้ย อิ่มแล้ว...จะเข้าไร่แล้วนะ”
“ฮ่า ๆ อะไรกันครับแล้วบอกไม่งอน แยมนั่งลงเถอะทานให้หมดก่อน แยม...แยมครับ แยม...”
“เรียกอะไรของพี่หนักหนาวะ!”
“ฮ่า ๆ ๆ หงุดหงิดแล้ว วู้ววววว”อีกคนขำใหญ่เลย กวนตีน สัส!
“พี่ฟ้า...”ทำเสียงนิ่ง
“ขำหน้าแยมเวลาโกรธ จะต่อยพี่ไหมเนี่ย มานั่งก่อนจะรีบไปไหน”ผมกระแทกตัวลงนั่งตามเดิม พี่ฟ้าจิ้มกล่องผลไม้ ผมก็เปิดให้แล้ววาง
“ทานก่อน”
“ผมอิ่มแล้ว”
“ทานเป็นเพื่อนพี่หน่อยน่า พี่น่ะ...ไปไหนก็พาแยมไปด้วยอยู่แล้ว เคยปล่อยให้อยู่ไร่คนเดียวสักทีเหรอ”
“เหอ ๆ”
“คราวนี้คงไปนานหลายอาทิตย์ แต่ไม่ต้องจองโรงแรมนะ”
“อ้าว?”ผมมองหน้า
“พอดีพี่บอกพี่ติณฑ์ไว้แล้วน่ะ ขอไปพักบ้านเขาสะดวกกว่า เพราะมันใกล้กับนัดหมายของพี่”
“อ่อ”ปกติพี่ฟ้าไม่เคยไปค้างบ้านพี่ติณฑ์ฮะ ไปกรุงเทพฯ ทีไร จะให้จองโรงแรมไว้ตลอด
“ต้องเตรียมเอกสารอะไรไปบ้างรึเปล่าฮะ พี่สั่งพี่ปลาไว้แล้วหรือยัง?”
“อืม ปลามันรู้แล้วละ วันนี้เราไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้ พี่เคลียร์งานไว้แล้ว...”ผมมองหน้า
“งานนี้สำคัญมากเลยเหรอพี่ฟ้า ไปตั้งหลายวันแถมยังต้องเคลียร์งานไว้ล่วงหน้าอีก”พี่ฟ้าพยักหน้า เขาเอื้อมมือมาทานผลไม้ ผมจึงเลื่อนกล่องมันเข้าไปใกล้มือเขา
“อืม”เป็นอันว่าไม่ต้องเข้าไปทำงานในออฟฟิศ แต่ส่วนของไร่และรีสอร์ตผมยังต้องเข้าไปดูอยู่ เราสองคนทานอาหารเสร็จก็โทรบอกให้เอ้มาเก็บถ้วยชาม ผมยกของวางไว้บนอ่างล้างจานไว้แล้ว แล้วจึงออกไร่พร้อมพี่ฟ้า
พี่ฟ้าดูตัวใหญ่เวลาผมยืนดูแผ่นหลังกว้างแบบนี้ คนตัวโตเดินไปพร้อมกับเสียงอันทรงพลัง สั่งงานคนงานเป็นทอด ๆ พวกพี่เล็กวิ่งเข้ามาพอเห็นผมก็ส่งสายตารู้กัน แต่ไม่มีใครทักอะไรเพราะพี่ฟ้ากำลังสั่งงานและด่าคนที่ปล่อยฝูงวัวเข้าโซนดอกไม้ถ่ายรูป วันนั้นที่หลุดเข้าไปมันพังสวนยับ...กว่าจะต้อนกลับออกมาได้ เหนื่อยแทบตาย
พี่ฟ้ามันมามองผม แล้วก็หันกลับไปสั่งงาน เดินมาจนสุดปลายไร่ทางด้านนี้จะเป็นโซนไร่องุ่น ก้ม ๆ เงย ๆ สำรวจผลผลิตจนมาถึงสวนดอกไม้
“แยมจะไปหาแม่ใช่ไหม”
“อืม”
“งั้นแยกกันตรงนี้นะครับ...”พี่ฟ้าบอก
“ตอนเที่ยงมาหาด้วยนะ”ผมสั่ง ทำเอาอีกคนหัวเราะ พวกคนงานแถวนั้นก็แอบยิ้มกันเป็นแถว ผมรู้พูดเสียงดังเกินไป จึงเดินเข้าไปใกล้
“เที่ยงนะ อย่าหัวเราะกวนตีน”
“ฮ่า ๆ อะไรกัน...พี่เพิ่งจะกินข้าวเช้าไปเมื่อกี่โมงนี่เอง ใครจะไปทานข้าวเที่ยงลง”
“เออ งั้นบ่ายก็ได้”
“ถ้าพี่ไม่มาแยมจะคิดถึงพี่ไหม”
“วุ้ย!! เลอะเทอะ! ไปได้แล่ว!!”ผมตบแก้มพี่มันแล้ววิ่งหนีไปรีสอร์ต พี่มันไม่ได้ตามมาหรอก นึกยังไงไม่รู้ หันไปเห็นมันยังนั่งพิงรั้วกอดอกแล้วหัวเราะ ไอ้คนตัวโตโบกมือทั้งที่ขำอยู่
สัสเอ้ยยยย ทำไมกุต้องเขินกับผู้ชายด้วยวะ!??!
ไอ้รูนมันมาเดินวนรอบกระเป๋าผมรอบที่ล้าน แม่มาจัดกระเป๋าให้ฮะทั้งของผมกับพี่ฟ้าเลย กลัวว่าถ้าให้ผมจัดเอง คงจะจับโยนและยัดจนผ้ายับไม่มีชิ้นดี แล้วพี่ฟ้าแม่งต้องบ่นชิบหายแน่ ๆ มันกลัวได้ใส่เสื้อยับอย่างกับอะไรดี
“พี่โรลจะไปกี่วันน่ะ ทำไมกระเป๋าใบใหญ่”มันถาม ผมเดาะลิ้นในปากยิ้มให้ไอ้น้องตัวกวน
“ก็น่าจะหลายวันนะ พี่ฟ้าเขาว่าจะพาไปเที่ยวด้วยว่ะ กร๊าก ๆ ๆ ๆ”มันมองค้อน
“คงเชื่อได้หรอก! พี่ฟ้าเขาจะไปทำงานน่ะสิ พี่ก็แค่คนขับรถ”ดูปากมัน ไอ้น้องเวร!
“กรุณาอย่านั่งกระเป๋ากูขอร้อง ตัวมึงยังกะยักษ์กระเป๋าแตกหมด”
“โหย กระเป๋าบางกว่าหน้าพี่อีก แค่นี้ไม่แตกง่าย ๆ หรอก”
“ไอ้รูน! ตกลงเป็นน้องกูแน่ใช่ไหม ทำไมปากคอจัดจ้านเกินเด็กขนาดนี้ ห่า ไป ๆ ลงไปข้างล่างเลย”
“แบร่!”
“จะเถียงอะไรกับนักสองพี่น้อง ใบนี้ของคุณฟ้าเขานะแยมโรล เวลาหยิบเสื้อให้พี่เขาน่ะ...อย่ารื้อออกหมด มันจะยับ”แม่บ่น
“คร๊าบบบบบ”มีคนงานผู้ชายมาช่วยยกของขึ้นรถ ขณะที่ผมกับแม่กำลังเดินลงข้างล่าง พี่ฟ้ากลับจะเดินสวนมาบนห้อง
“ทานอะไรหรือยังคะ”แม่ถาม
“ยังครับ เดี๋ยวผมขอขึ้นไปเอาเอกสารก่อน คุณแม่ทานก่อนเลยก็ได้นะครับ เห็นเจ้ารูนวิ่งกลับบ้านไปแล้ว”
“อ้าว เจ้านี่...ไวเสียเหลือเกิน”คนตัวโตแค่สบตามองผม แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเดินตามมาลงมา วันนี้มีนัดทานข้าวที่บ้านใหญ่ คือทุกคนต้องพร้อมหน้ากันที่นั่น ผมไม่กล้าไปก่อนจึงต้องรอพี่ฟ้า คนตัวโตถือซองเอกสารลงมา
“บัตรประชาชนแยมอยู่ไหนครับ”
“กระเป๋าตังค์ ทำไมเหรอ?”ผมตบกระเป๋า
“อ่อ เปล่า ๆ ไปทานข้าวกัน”
บ้านหลังใหญ่นี้เป็นศูนย์รวมของลูกหลานทุกคน ตอนนี้มีพี่บุ้งพี่ชายคนโตกลับมาอยู่ไทยถาวร พี่เขาทำงานให้บริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่ง ซึ่งก็ไป ๆ มา ๆ ระหว่างเมืองไทย สิงค์โปร ญี่ปุ่น ส่วนพี่สาวคนที่สองพี่หอมทำงานโรงแรมที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ คนที่สามพี่ขิงเขาอยู่ฝรั่งเศส โดยพี่สาวทั้งสองเพิ่งจะกลับมาไทยช่วงปีใหม่นี่เอง ทั้งสามคนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันกับไอ้นาว ส่วนพี่ฟ้าเป็นเหมือนลูกบุญธรรม เท่าที่พี่ฟ้าเล่าให้ฟังก็คือ พี่ฟ้าเกิดก็อยู่บ้านนี้และเรียกป๋าม๊าไอ้นาวว่าพ่อใหญ่แม่ใหญ่มาตลอด
พี่มิกกี้ ภรรยาพี่บุ้ง ย้ายมาอยู่ไทยหลังจากเรียนจบและอยากอยู่ใกล้เลม่อน แม้เจ้าม่อนมันจะติดมะนาวมากก็ตาม แล้วก็มีบ้านผม 3 คน ที่เข้ามาเพิ่มจำนวนสมาชิกของบ้าน
“นั่นไงโรลมาแล้ว ถามน้องโรลสิ”คุณแม่มะนาวเอ่ยปากถาม ทุกคนบนโต๊ะจึงหันมองผมกันหมด
(1.) มีต่อ
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก