(ต่อ) ตอนที่ 8 “แม่ฮะ....พี่บุ้งส่งของมาให้หนูหรือยัง”
เสียงแว่ว ๆ ไอ้เตี้ย...คุยโทรศัพท์กับแม่ ฮาาาาา....น่ารักเกิ๊นนนน มันนอนเล่นอยู่ข้างนอกคนเดียว...เห็นท่าจะเบื่อ เลยเอาเกมส์เพลย์ออกมาให้เล่น คราวนี้คนป่วยไม่ปล่อยเลยครับ หึหึหึ...ผมบอกให้มันหยุดพักบ้าง มันก็ทำครวญ...เออ ไม่อยากหายก็ช่างแมร่ง ดีเหมือนกัน...จะได้อยู่ที่นี่ไปนาน ๆ
ส่วนตัวผมก็ย้ายตัวเองมานั่งเอกสารของคุณประกอบ ทบทวนและแก้ไขข้อมูลอีกรอบ เพื่อการเข้าประชุมครั้งต่อไปจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด ต้องยอมรับเลยจริง ๆ ว่าคุณประกอบทำงานละเอียดมาก ผมไม่แปลกใจทำไมพ่อถึงให้เป็นมือหนึ่งในการวางแผนงาน
“แม่อ่ะ~~~~”
“...............................”
“หนูไม่ได้เป็นไร เมื่อกี้จามเสียงมันเลยเปลี่ยนเองฮะ....”
“.............................”
“ฮะ เข้าใจแล้ว หนูดูแลตัวเองได้น่ะแม่”
“...............................”
“ฮะ ฮะ หนูก็รักแม่ฮะ.....”
ผมเงี่ยหูตัวเอง ฟังมันคุยกับแม่ซะงั้น ฮาาาาา อยากรู้จังว่ามันอยู่ที่บ้านเป็นคนยังไง ไอ้ชัดบอกว่ามันเป็นน้องคนเล็ก แล้วพวกพี่ ๆ มันเป็นคนแบบไหน เลี้ยงดูลูกยังไง พ่อดุไหม กร๊าก ๆ ๆ ๆ ที่บ้านจะรับได้รึเปล่า...ถ้าผมไปบอกว่าชอบลูกเค้า หึหึหึ
ติ๊งต่อง....เสียงออดหน้าประตูผมชะเง้อมองออกไป ก็พอดีไอ้ตัวเล็ก...วิ่งโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานอย่างไว
“มึง มีคนมาอ่ะ”มันร้องเรียก แต่ไม่ยอมเดินเข้ามา...
“เปิดดิ”
“ไม่เอาอ่ะ นี่ห้องมึงนะ...”
“อยากให้เป็นห้องมึงด้วยไม่ได้เหรอ”ผมย้อม มันกัดปาก...ทำคิ้วขมวด น่ารัก...หึหึหึ เถียงไม่ทัน
“เปิดให้หน่อย เดี๋ยวเก็บเอกสารแปป”ผมบอกแล้วทำเป็นยุ่งเคลียร์เอกสาร มันทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็เดินไปเปิดให้ กระทืบเท้าเดินอีกตะหาก เดี๊ยะ ๆ
“เอ่อ.....”สแตนด์มันยืนค้างหน้าประตู ทำหน้างง ๆ ว่ามะนาวมันเป็นใครทำไมมายืนอยู่ในห้องผม พอกับอิเตี้ยยืนทำตาแป๋วใส่อาการไม่ต่างกัน น้องกูหล่ออะดิ 5555+ ผมยืนหัวเราะค้างอยู่คนเดียว (แอบดูอยู่)
“นี่ห้องพี่ติณฑ์ไม่ใช่หรอครับ”น้ำเสียงไอ้แตนด์มันออกจะดุ ๆ หน่อย ขี้เก๊กตั้งแต่เด็กละมันน่ะ
“เอ่อ คือว่า....”เตี้ยมันเริ่มหน้าแดงแล้วฮะ หันรีหันขวาง...ผมก็แกล้งเดินออกมาในเวลาที่ประจวบเหมาะ
“เข้ามาดิแตนด์”ไอ้สแตนด์มันเหล่มองผมกับมะนาวไปมา คึคึคึ
“มะนาว นี่สแตนด์น้องพี่” ผมย้ำคำว่าพี่ โดยทิ้งสรรพนามที่ใช้กับมันบ่อย ๆ ต่อหน้าน้องผมต้องวางตัวให้อยู่เหนืออีกระดับ ฮา..
“หวัดดีครับ”สแตนด์ยกมือรับไหว้ ยังทำหน้าสงสัย...เพราะผมก็ไม่ได้แนะนำอะไรเพิ่ม ปล่อยให้แมร่งงง...ไปงั้นแหล่ะ
“เอาของมาให้ ไม่รู้ว่าโทรไปสั่งแม่บ้านเยอะอย่างนี้เพราะพี่มีคนมาอยู่ด้วยรึเปล่า”สแตนด์ยกลังเข้าห้อง ยังมีอีกสามลังอยู่บนรถเข็นโรงแรม พนักงานเลื่อนเข้ามาให้ ก่อนจะวางมันกลางห้อง เตี้ยเดินตามเข้ามาเบา ๆ หน้าแดง หูเหอแดงไปหมด จะเขินอะไรขนาดน้านนน
“อือ ไม่สบายน่ะเลยเอามาอยู่ด้วย”พูดกำกวมไว้ก่อน เหมาเอาเลยว่าเนี่ย...เด็กผม กร๊าก ๆ ไอ้แตนด์ยิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ
ผมแกะลังออกดูของที่ต้องการ แม่บ้านแพ็คอาหารสด ทั้งไก่หมัก หมูหมัก ผัก ผลไม้ เครื่องปรุง วัตถุดิบทุกอย่างมาให้ ผมให้มะนาวจัดใส่ตู้เย็นให้เป็นระเบียบ จะได้ไม่ต้องยืนเขินตัวเองไม่รู้จะทำอะไร
“นี่อะไร?”มันถามเสียงเบา ยกกล่องในมือถาม
“สาหร่ายญี่ปุ่น อร่อยนะ...เชฟที่บ้านทำเอง”ผมลองเปิดกล่องให้มันลองกิน มันก็ดม ๆ อยู่สองสามที แล้วก็มองหน้าผม
“เป็นไง อร่อยป่ะ?”ผมถามด้วยความลุ้น มันร้องอือ แล้วยกนิ้วให้อย่างถูกใจ สแตนด์หัวเราะในท่าทางทะเล้นของมันเลยฮะ
“ยังไงฮะพี่”ลากผมออกมาคุยในห้องรับแขกเบา ๆ ผมรวบเก็บของไอ้เตี้ยไว้มุมห้อง คือแบบตอนนี้มุมนี้มันก็รกเบา ๆ อ่ะนะ
“ก็ไม่ไง อย่างที่เห็น 555+”
“หึหึหึ สงสารเด็กว่ะ น่าจะไปมีอนาคตอีกไกล”
“อยู่กับอั๊วก็มีอนาคตโว้ย ว่าแต่จะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
“สองสามวันฮะ ออเดอร์ทางโน้นน่าจะมีปัญหาอีก”
“พักบ้างนะสแตนด์ อย่าไปเครียดหรือจริงจังกับชีวิตมาก”
“ฮะ ผมก็อยากทำให้ได้ตามเป้า มันท้าทายดี”
สแตนด์เป็นอย่างนี้แหล่ะฮะ เคร่งเครียดจริงจังกับชีวิต เค้ามีภาวะความเป็นผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม ผมสู้น้องไม่ได้ในเรื่องของความอดทน ถ้าเทียบกันในทางธุรกิจผมอ่อนกว่าสแตนด์อยู่กว่าเท่าตัว น้องมันนิ่ง ๆ เหมือนเสือซุ่มรอตะครุบ ต่างจากผมที่เห็นเหยื่อแล้วจะกระโจนอย่างเดียว ถึงต้องมาเทรนกับคุณประกอบไงครับ
“เสร็จแล้ว”เตี้ยเดินปรบมือมา นั่งลงข้าง ๆ ผม พร้อมยิ้มเขิน ๆ ให้สแตนด์
“ลังใหญ่มีขนมด้วยนะ เห็นรึเปล่า...ขนมจากญี่ปุ่นอร่อยมาก ๆ ลองกินดู”แตนด์บอกยิ้ม ๆ อิเตี้ยหูผึ่ง ตาวาวเลย หางกระดิกดิมึงน่ะ...ได้ยินว่าขนมนี่ระริกเชียว เมื่อเช้าไอ้โรลก็เอามาฝากตั้งหอบใหญ่ ผมยังไม่ให้มันกินเลย
“กินไม่ได้นะโว้ย เจ็บคออยู่ // มันไอน่ะแตนด์ หมอบอกไวรัสลงคอ ที่ไม่หายสักทีเพราะดื้อเนี่ยแหล่ะ”หันไปดุมันด้วยเบา ๆ ทำปากจู๋ไม่กล้าหน้าบึ้งหรอกฮะ หึหึหึ
“เก็บไว้กินก็ได้ ลองชงชาผลไม้ให้น้องกินสิพี่ หอมอร่อยนะ”
“ไม่ชอบชา มันขม”เตี้ยบอกเสียงเบา เหมือนเกรงไอ้แตนด์อยู่หน่อย ๆ
“ไม่ขมหรอกครับ หอมหวาน อร่อย...กินบ่อย ๆ จะชุ่มคอ”แตนด์บอก
“มันดื้องี้แหล่ะ ไม่อยากหายหรอก มันอยากไปให้หมอฉีดยาอีก”
“จึ้ก!”หยิกกูอีกครับ จ้องตาแทบจะถล่นเลย หึหึหึ
“เจ็บนะครับเตี้ย!”ผมดึงมือมันออก งอนกูแล่ะ...เชื่อได้ =_=
“คึคึคึ เข้าไปกินข้าวบ้านบ้างนะฮะ พักนี้พี่ไม่ค่อยเข้าไปเลย”
“เออ ว่าจะไปเหมือนกัน น้ำตาลมันไปญี่ปุ่นแล้วเหรอ”
“ไปแล้วฮะ บ้านเงียบมาก วันก่อนน้องเจเข้าไปเล่นอยู่...ไม่ได้มาหาพี่หรอฮะ”
“ล่าสุดก็มานอนด้วย...แต่สงสัยไอ้พุทพาไประยองด้วยมั่ง!?”ผมเดา ไอ้พุทมันทำงานอยู่ระยองนี่ เห็นเจมันบ่น ๆ ว่าอยากไปเล่นน้ำทะเล คงหนีพ่อกับแม่มันด้วยมั้ง พักนี้มาหามันบ่อยเหลือเกิน…
“อ่อ อย่างนั้นเหรอครับ ใครเล่นวินนิ่งค้างไว้”สแตนด์ถาม ผมบุ้ยปากหาคนข้าง ๆ เปิดตลอดไม่ยอมปิด
“ไม่เอาแผ่นเกมส์ที่บ้านมาให้น้องเล่นล่ะพี่ มีตั้งหลายเกมส์”
“ว่าจะเข้าไปเอาอยู่ ดูความประพฤติก่อน ทำดีก็จะเข้าไปเอามาให้...ไม่ดีก็เล่นไปเกมส์เดียวนี่แหล่ะ”
หยิกกูอีกครับ...มือมันยังไงว่ะเนี่ย รู้สึกว่าเล็บมันจะยาวด้วยนะ ผมส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ เจ็บนะมึง!!!! เดี๋ยวก่อน ๆ คุยกับแสตนด์อีกสักพักใหญ่ ๆ น้องก็ขอตัวกลับไปก่อน เพราะนัดกับเพื่อนที่ทำธุรกิจด้วยกัน ผมลงมาส่งข้างล่าง
“ดูแลกันดี ๆ นะฮะพี่ อย่าฆ่ากันตายก่อน”
“หึหึหึ กลับไปได้แล้ว...ขับรถดี ๆ นะโว้ย”
“ครับ...”
ผมเดินขึ้นห้องมา เตี้ยมันจะรู้ตัวไหมว่ามันทำตัวน่ารักแค่ไหน ผมชักไม่อยากให้มันกลับไปอยู่ห้องมันแล้วสิ ค่อย ๆ เปิดประตูเข้าห้อง พร้อมกับที่เตี้ยมันสะดุ้งทำอะไรในครัว แล้วรีบออกมา
“ทำไรอ่ะ!?”
“เปล่า....”
“เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่ว่าทำอะไร”ผมเดินไปดู ชัดเลย...แม่ม แกะกล่องขนมออกหมดเลย มีเปลือกเปล่าวางทิ้งอีกตะหาก
“ฮี่ ๆ ก็อยากกินอ่ะ”
“มึงเจ็บคออยู่ไหมเตี้ย เดี๋ยวก็ไออีก กูรำคาญ”หงุดหงิดครับ พูดอะไรไม่เคยฟัง ผมเห็นมันไอแต่ละที..เจ็บคอแทน ที่ไม่หายก็เพราะอย่างงี้ไง
“กินไปนิดเดียวเองนะ ไม่เจ็บหรอก...นะ ๆ ๆ ๆ”
“ไม่ได้ ทำไมมึงดื้อแบบนี้ว่ะ”
“ใจร้าย!”
“ไป ๆ ออกไปข้างนอกเลย เดี๋ยวทำกับข้าวให้ กินยา นอน! วันนี้ไม่ต้องเล่นเกมส์แล้วนะ!!!”
“อะไรอ่ะ พาลว่ะ...”มันร้อง ผมจับหน้าผากมัน มันรีบล่นหน้าผากหนี ยังมีไข้อยู่เลยยังจะปากดี
“ไปดี ๆ หรือต้องให้กูเหวี่ยงก่อนออก”หน้าบึ้งมาแร่ะ ผมถอนหายใจ...อย่างยืนอยู่ก็ตามใจ ทำยำสาหร่ายให้มันกินดีกว่า ลวกกุ้งกับปลาหมึกยำใส่ไปด้วย กินกับผัดซีอิ้ว ส่วนของตัวเองก็กินมาม่าผัดรสแซ่บ ไอ้เตี้ยยืนขวางทางนานละ ผมจะหยิบจับอะไรก็เกะกะมัน แต่ผมก็ไม่สนใจ...รอให้ง้อดิ เดี๋ยวเคยตัว
“หวงเหรอ”จู่ ๆ มันก็ถามขึ้น
“เปล่า”
“ทำไมไม่ให้กินอ่ะ”นั่นไง...มาแร่ะเสียงเง้างอด
“มึงไอ เดี๋ยวหายเจ็บคอก่อนจะให้กินหมดนี่เลย”เอาใจมันอีกกู
“มึงโกรธเหรอ?”มันถามเสียงเบา เฮ้อออ...
“เปล่าครับ ไม่อยากให้กินเพราะว่ามึงเจ็บคอ แต่ก็โมโหนิดหน่อยที่พูดไม่ฟัง”
“ไม่ได้รำคาญใช่ป่ะ”
“ไม่รำคาญเล๊ยยยยยยยยยยย”บีบสองแก้มมันอย่างหมั่นไส้ อยากขอโทษก็พูดมาเลยเตี้ยเอ้ย...ทำฟอร์มจังว่ะ
“งือ...”
ผมก้มลงหอมแก้มมันหนึ่งฟอด โลกค้างไปแล้วฮะ หน้าแดงแจ๋...ทำตาโตใสใส่ผม เอ๋อแดรกไปเลยเหรอมึง 5555+ มันผลักผมแล้ววิ่งออกไปแล้วฮะ 555555+
ห้องครัวสงบไปเลย...
“เตี้ยมากินข้าววววววว”ร้องเรียกเมื่ออาหารเสร็จ ผมก็เดินไปดูด้วย ไมมันเงียบจังวะ เห็นมันนอนคลุมโปงอยู่ ก็ค่อย ๆ เดินไปเปิดผ้าออกแต่มันดึงเอาไว้
“ข้าวเสร็จแล้ว ป่ะ..ไปกิน”ผมบอกยังพยายามดึงผ้าออก โดนหมอนชื้น ๆ ร้องไห้ชัวร์!
“เตี้ยครับ เป็นไรอีก...เปิดผ้าดิ๊”
“ไม่เอา”โห เหอ ๆ เสียงขึ้นจมูกงี้...
“เป็นไรไหนเปิดออกมาดูก่อนดิ๊”
“ไม่เอา!!!!”
“เป็นไรบอกกูหน่อย”
“ก็มึงอ่ะ!!!!!!!”ประโยคบอกเล่าแบบใส่อารมณ์อีกแร่ะ 55555555+
“กูทำไม?”ผมแกล้งถาม
“มึงอ่ะ มึงอ่ะ!!”
“เออ กูทำไมละว่ะฮะเตี้ยยยยย พูดอะไรอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง”
“มึงมาจูบกูทำไมละสัส...”555555555555555555+ โอ๊ยขำ หลุดออกมาละ...หน้ามันแบบโมโหมาก หรืออายมากไม่รู้
“ใครบอกกูจูบ”
“มึงนั่นละจูบกู!!!!!!”มันยกมือถูแก้มตัวเองไปมา
“กูไม่ได้จูบ!!!!”ผมก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
“มึงนั่นละจูบ”
“ไม่ได้จูบ”
“ไม่ได้จูบอะไร หมาตัวไหนมาจูบแก้มกู”
“ก็ไม่ได้จูบ.....” 55555555555555555555+ หน้ามันแบบแค้นกูไปแล้ว เป็นไง...เวลาเจอคนเถียงกลับรู้สึกรำคาญบ้างไหม
“ไอ้เหี้ย มึงนั่นแหล่ะจูบ”
“ก็บอกว่าไม่ได้จูบ ถ้าจูบมันต้องอย่างนี้”
ผมโน้มตัวลงประกบริมฝีปากสีเชอรี่อย่างอ่อนละมุน ทีแรกมันก็ขืนตัวตามสเต็ป ผมเอาความอ่อนโยนเข้าว่า ไอ้ตัวเล็กค้างนิ่งแข็งเป็นท่อนหินไปแล้ว ปล่อยให้ผมโลมเลียริมฝีปากสวยอย่างเอาแต่ใจ...ลิ้มละเลียหยอกล้อให้แบบไม่เร่งเร้า เพราะมันจะต้องตกใจแน่นอน มือเล็กที่จับผ้าห่มอยู่ระโหยโรยแรงตกข้างตัว ผมเข้ากอบกุมมือเล็กไว้ แล้วประสานมือกัน เนิ่นนาน...ก็ผละออกอย่างน่าเสียดาย
“จุ๊ฟ...”ตบท้ายด้วยการจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากนั้น มันหน้าแดงไปหมดแล้ว น้ำตาคลอด้วย...
“ฮึก...”ร้องอีกจนได้ =_= ผมรีบโอบกอดมันไว้ทั้งตัว
“ชู่ววววว...อย่าร้อง ๆ ชู่ววววววว”ไม่ได้ขอโทษเพราะอันนี้ผมตั้งใจ ตั้งใจมาก ๆ ด้วย! มันสะอื้นเก็บเสียงเบากว่าทุกที คงรู้สึกช็อคละมั้ง ไม่เคยจูบหรือไงว่ะ! หรือไม่เคยถูกผู้ชายจูบ หึหึหึ แต่แค่ผมเห็นอากัปกิริยามันก็เดาออกได้เลยครับว่า มันคงไม่เคยจูบใคร และไม่เคยถูกใครจูบแน่นอน
จับมันนั่งแล้วกอดมันไว้เลยฮะ มันก็กำเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกัน...
“ทำแบบนี้กับกูทำไมอ่ะ ฮึก ๆ “
“ทำเพราะอยากทำนะครับ อย่าร้องเตี้ย ชู่ววววว....”ผมเช็ดน้ำตาออกให้มัน
“ก็มึงเป็นผู้ชาย กูก็ผู้ชายนะ”มันท้วง
“ตอนจูบกูก็ไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพศอะไร แค่จูบมึงเพราะมึงเป็นมึงนะครับเตี้ย...”
มันเงียบ
“รู้สึกไม่ดีเหรอ”ผมถาม มันพยักหน้า
“กลัว~”
“โอ๋...ขอโทษที่ทำให้กลัว ไม่เคยจูบกับใครหรือไง”ผมแกล้งถาม
“จะให้ไปจูบกับใครล่ะ!!!!!!”มันตวาดตอบกลับมา หึหึหึ
“จะไปรู้เรอะ เห็นท่าทางก๋ากั๋นขนาดนี้ คิดว่าช่ำชอง”นั่นไง...ทุบผมอีก
“กูเป็นจูบแรกของมึงอ่ะดิ อย่ามาประทุษร้าย...”ทึกทักเอาเองเลยโว้ย มันมองค้อนอยู่หน่อย ๆ กัดปากตัวเองอีกแล้ว
“..................................”
“เตี้ย อย่าไปจูบกับใครนะ อย่าให้ใครมาจูบด้วย”ผมบอก
“เรื่องของกู”
“ต่อไปนี้มึงเป็นของกูแล้วนะ”
“อิขี้ตู่!!!!!!!” 5555555555555555555+ มันข่วนหน้าผมด้วยเล็บอันแสนยาวของมันด้วยง่ะ =_= เจ็บซี้ดเลย เดี๋ยวต้องหาทางจับมันตัดเล็บบ้างละ หน้ากูยับเยินอยู่แล้ว...ยิ่งกว่าเดิมอีกคราวนี้
“เออ อย่าให้รู้ทีหลังละกัน จะเจ็บตัวเปล่า ๆ เข้าใจไหมครับเตี้ย...”
“ไม่เข้าใจ!”กวนตีนต่อ
“ไม่เข้าใจกูจูบ” ฮ่าฮ่าฮ่า....มันรีบยกมือปิดปากตัวเอง โคตรน่ารัก
“ห้ามใครมาจีบมึงด้วย กูจีบได้คนเดียว”ผมมัดมือชกมันเลย จับหัวมันผงกขึ้นลง 5555+ พร้อมทำเสียง
“เข้า ใจ แล้ว ครับ พี่ ติณฑ์”
“ควา.ย!!!!”
“ทำตามด้วยนะครับ ถ้ากูโมโหรู้ใช่ไหม...กูจะทำอะไร จูบจองไว้แล้วนะ...ไม่แบ่งให้ใครหรอก”
“ไอ้บ้า!!!!”
“หึหึหึ อยากลองดีไม่เลิกนะ...ป่ะ ไปกินข้าวได้ละ...”ฉุดมันลุกขึ้น นั่งกินข้าว แมร่งรีบกินไม่คิดชีวิตเลยมั้ง...แล้วมันก็ผลุบเข้าใต้ผ้าห่มตามเดิม เออ...ไม่เล่นเกมส์แล้วเหรอว่ะ!?
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
[มะนาว]
วันนี้ยืมโทรศัพท์มันโทรไปหาแม่ เหมือนแม่จะรู้เลยอ่ะ ว่าไม่สบาย กังวลอยู่ว่าแม่จะบอกพ่อไหมนะ...ไม่อยากให้ลงมากรุงเทพฯกันเลย ผมย้ำหนักว่าไม่เป็นอะไร ฟังเสียงแม่ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เดี๋ยวเค้าต้องโทรไปถามไอ้ชัดแน่ ๆ หวังว่ามันคงมีเหตุผลที่ดีนะ โกหกจนชินล่ะมันน่ะ...วางสายกับแม่ไม่นาน
สักพักนึงก็มีคนมาหาไอ้โหดที่ห้อง โคตรหล่อเลยว่ะ...ยังไงดีล่ะ ขาว ตี๋ เท่ห์ สมาร์ท แม้จะอยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ก็ยังดูดี เหมือนพวกคุณชายเลยอ่ะ ติณฑ์มันแนะนำว่าเป็นน้องชายผมนี่แทบจะขำกร๊ากตั้งแต่หัวจรดเท้า โห...เอาจริง ๆ นะ หล่อก็จริง แต่หน้าแก่กว่าไอ้โหดอีกง่ะ 555+ จริง ๆ นะ ผมคิดว่าน่าจะอายุมากกว่าซะอีก ท่าทางเค้าดูภูมิฐานมากกว่า อีกอย่างเค้าชอบมองผมแปลก ๆ แบบว่าเหมือนจะลุ้นจะสงสัย เหมือนมีอะไรจะอยากถามแล้วก็ไม่ถาม หรือยังไงไม่รู้ ยังไงผมก็ชินแล้วล่ะ...คนไม่เคยมองผมด้วยสายตาปกติหรอก!
แต่ดูเค้าก็น่าจะใจดีมั้ง เวลาเค้าคุยก็ดีอ่ะ ให้กินขนมได้ด้วย อิอิอิ ไม่เหมือนไอ้โหดหรอก เอะอะ...ก็เอาแต่ด่า ๆ หวงของตลอด แค่ผมจะเปิดตู้เย็นมันก็ตะโกนจี้แร่ะ คนเราก็ต้องมีแบบอยากกินน้ำเย็นบ้างอะไรบ้าง มันเอาแต่น้ำอุ่นมาให้ ผมไม่ชอบอ่ะเวลากินแล้วรู้สึกสาก ๆ ลิ้น =_= ( คืออารายของมันว่ะ : คนเขียน ) กับข้าวก็เดิม ๆ มันก็ต้องมีเบื่อบ้าง แต่เอาจริง ๆ มันทำอะไรให้กินก็ไม่รู้รสหรอก ความรู้สึกมันเหมือนขม ๆ อ่ะ อาจเพราะกินยาจนชินแล้วก็ได้ มันไม่ปล่อยว่างเลย กินตรงเป๊ะตามใบสั่งของหมอ จะมีก็แต่มันไม่ชอบให้นอนซมพยายามดึงให้ผมลงไปฟิตเนสข้างล่างให้ได้ ไหนมันบอกว่าอยากให้ผมหายไข้ไงว่ะ เคี่ยวเข็ญจัง...อยู่กับมันก็สนุกดีแหล่ะ มีอะไรให้ทำโน่นทำนี่ตลอดเวลา จะกลัวก็ตรงที่มันมาบอกว่าชอบนี่แหล่ะ...บ้ารึเปล่า ผู้ชายเหมือนกัน เวลามันทำหน้าจริงจัง น่ากลัวจะตาย~ มันเหมือนจะกระโจนใส่ผมตลอดเวลา
เมื่อติณฑ์มันเดินลงไปส่งพี่สแตนด์ข้างล่าง ผมก็รีบเลยฮะทางสะดวก โฮะ ๆ ๆ เริ่มแรกคว้านไอติมในตู้เย็นมาลิ้มลอง อืมมมมม....รสชาติเยี่ยม ไม่ได้โดนลิ้นมาหลายวัน ระหว่างนั้นใจก็เต้นตุ้บ ๆ กลัวมันเปิดประตูเข้ามา คงจบแห่ชีวิตกัน แต่ก็อีกนั่นละ...ระหว่างกำลังแกะขนมปังกรอบจากญี่ปุ่น มันก็เปิดโผ๊ะเข้ามาพอดี =_= โดนด่าเลย เหมือนมันจะโมโหด้วย คนมันไม่ได้ตั้งใจหนิ...ปกติผมกินขนมพวกนี้มากกว่ากินข้าวซะอีกนะ จู่ ๆ จะมาบังคับให้หยุดกินได้ไงอ่ะ!!!!!
ก็รู้ว่าผิด ไม่เห็นต้องทำเมินขนาดนั้นเลย!!! มันไม่ง้อด้วย...ถ้าเป็นพี่ต้นหอมต้องให้กินได้แล้วด้วยนะ พี่เค้าหยุดตามใจผมไม่ได้หรอก ยืนอยู่ตั้งนานแน่ะ....
แต่พอเผลอนิดหน่อยจู่ ๆ ก็มาจูจู๊บ ไอ้บ้า!!!!!! ผมก็ไม่รู้หรอกว่าสำหรับมันเรียกว่าอะไร แต่ไม่รู้สิ...จะหอมแก้ม จูบหน้าผาก บ้านผมก็ทำกันออกบ่อย ไม่รู้ว่าทีมันทำ...ทำไมมันดูน่ากลัวจังว่ะ
ก็มันน่ะชอบทำสายตาวับ ๆ แวม ๆ เหมือนรู้ทุกอย่างไปหมด ก่อนจะกินข้าวมันก็มาจูบผมอีก คราวนี้ไม่เหมือนที่ทำในห้องครัว เพราะมันเล่นมาประกบปาก ผมนี่นิ่งเลย...เคยดูมาบ้างแหล่ะในหนังแต่นั่นก็เป็นหญิงกับชาย และผมก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ด้วย ไปซะแล้วจูบแรก จะว่าแตกต่างจากเวลาแม่หรือพวกพี่ ๆ ทำไหม มันก็แบบ...เวลาพี่ ๆ หอมแก้ม ใจผมไม่เต้นแรงเท่านี้มาก่อนเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร
นึกถึงแล้วก็มากัดปากตัวเองเบา ๆ โอ๊ย...นอนคิดใต้ผ้าห่ม แมร่งอายอ่ะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย มันมาจูบผมทำไม!!!! ยิ่งคิดยิ่งแบบ ยึ๋ยๆ รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็บอกไม่ถูก เห็นป่ะ...ว่ามันชอบแกล้งผมแค่ไหน แล้วตอนนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันละเนี่ย...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น นาวาเอ้ย...ทำแกไม่ปัดป้องไปแต่แรกฟ่ะ หงุดหงิดอ่ะ
“เตี้ย...กูปิดนะ”เสียงไอ้โหด แว่วมาใกล้ ๆ แสงไฟจากทีวีปิดลง มันยกเครื่องเพลย์ม้วนสายเก็บวางในชั้น
“เก็บไมอ่ะ ยังเล่นไม่เสร็จเลย”โวยวายแมร่ง ยังไม่จบเกมส์เลยนะ
“อ้าว เห็นนอนคลุมโปง คิดว่าหลับ”มันพูด ทำกับกูแบบนี้คงจะหลับลง ดูหน้ามันสิ...ทำนิ่ง ๆ เหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดอะไรขึ้น หึ!!! ไม่อยากจะเสวนากับมันแล้วแมร่ง ขี้แกล้ง...ผมนอนกลิ้งไปมา บนที่นอน...อย่างน่าเบื่ออะไร ไอ้โหดมันเดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรสักอย่าง สักพักนึงก็มานั่งข้าง ๆ ผมเขยิบหนีไม่มองหน้ามันเลย...เกลียดเสียงหัวเราะมันแมร่ง ชอบทำเป็นแบบรู้ทัน
“ยื่นมือมา!”มันทำเสียงดุ ผมก็งงสิ จู่ ๆ มาบอกให้ยื่นมือ มันจะเล่นอะไรอีก?
“ยื่นมาไว ๆ”
กรรไกรตัดเล็บในมือมันอ่ะ ไม่อ๊าวววววววววววววววววว....ไม่ตัด ๆ ๆ ๆ อย่าตัดนะ ผมไม่ค่อยชอบเสียงติ๊ก ๆ เวลากรรไกรโดนเล็บ มันแบบเสียว ๆ ยังไงก็ไม่รู้ หดมือหนีเลยฮะ...ไม่เอ๊า!!!!!
“เร็ว ๆ เล็บยาวแมร่ง จิกกูแต่ละทีเจ็บจะตาย5”มันบ่น
ผมเบี่ยงตัวหนีเลย มันรีบดึงมือผมไว้ มีหรอจะยอม...สะบัดสิคร๊าบบบบ
“เล็บยาวสกปรกด้วย มาตัดเร็วๆ”
“ไม่เอาอ่ะ เกลียดเสียงติ๊ดๆๆ”
“เสียงติ๊ดๆ?”
“อือ เวลาตัดอ่ะ ไม่เอา ๆ ๆ ”
“อ๋อ...งั้นเดี๋ยวเอาหูฟังให้ ฟังเพลงไป...ไม่ได้ยินเสียงแน่นอน”มันเอาเฮดมาใส่ให้ดูคลิปในแท็บเล็ต เออคิดได้ไงว่ะ...ยอมจำนนละ ถึงแม้จะกลัวว่ามันจะตัดโดนเนื้อรึเปล่า แต่มันก็จับมือไว้หลวม ๆ เวลาผมหันหน้าจะมองมือ มันก็ผลักหน้ามองมองแท็ปเล็ต
“ดูไป!”
ไม่ได้ยินเสียงตัดเล็บอีกเลย ดูเพลินจนครบห้าเล็บก็เปลี่ยนมือให้ตัดอีกข้าง
“เรียบร้อย”มันยิ้มถูกใจ ทุกครั้งเวลาบังคับผมได้มันก็จะแสดงสีหน้ายังงี้แหล่ะ
“ตัดเล็บตีนให้ด้วยดิ”ผมยกเท้าให้มัน มันตีขาดังป้าบ...ผมเลยถีบมันคืน
“สกปรก!”มันดุ ผมแล่บลิ้นให้มัน แบร่!~ คิดว่ากลัวเหรอไง...มันเก็บเศษเล็บไปทิ้งแล้วไปล้างมือ ก่อนจะเดินมาเปิดหนังดู
“พรุ่งนี้ไปส่งด้วย”ผมบอก พรุ่งนี้ผมจะไปเรียน...เป็นตายก็จะไปให้ได้ หยุดมาหลายวันแล้วอ่ะ...แค่นี้ก็เรียนตามคนอื่นไม่ทันอยู่แล้ว
“ไมอ่ะ”
“ไปเรียนดิ คนเค้ามีการศึกษา”
“จะไปไหวเหรอ?”มันหันมาถาม ผมพยักหน้า...ว่ากูเจ๋ง มันหัวเราะในลำคอแล้วดูหนังของตัวเองต่อไป ไอ้ขี้เก๊กเอ้ยยยยย~
ว่าแต่ทำไมมันต้องดูหนังผีน่ากลัวเรื่องนี้ด้วยเนี่ย!!!!! แง~ เริ่มเรื่องมาก็หลอนเลย ผมกระโดดจากที่นอนที่พื้น ติดหนึบข้างกายมันทันที
“ไรเตี้ย?”ยังจะถามอีก!!!
“จึ้ก!!! เปลี่ยนเด้...ทำไมต้องดูเรื่องนี้ด้วยอ่ะ”
“อ้าวมันมีในโปรแกรม”มันโยนหนังสือโปรแกรมละครฝรั่งมาผมไม่สนใจหรอก พยายามจะแย่งรีโมตมาจากมือมันง่า
“ไม่อยากดูอ่า...กลัว”ผมยอมรับอย่างภาคภูมิเลยฮะ กลัวครับ...กลัวมาก แต่มันก็นั่งดูเฉย ๆ จิตใจมันด้านชามาก!!
อร๊ายยยยย~ พรุ่งนี้ต้องกลับไปอยู่ห้องคนเดียวด้วยนะ
“ลงไปนอนหลับไป จะได้ไม่ต้องดู”
“ก็มันได้ยินเสียงอ่ะ”ลำโพงโคตรเซอราวน์รอบด้านขนาดนี้
“ก็ไปนอนในห้องก็ได้ จะนอนห้องเล็กหรือห้องกูก็ได้ ป่ะ...”ให้กูไปนอนคนเดียวเนี่ยนะ! อาเมน...ฆ่ากูเถอะ
“กลัวนะ”ผมบอกเสียงเบา กลัวจริง ๆ นะ พรุ่งนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวแล้ว มันหันมามองหน้าหน่อย ๆ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง หยิบหมอนใหญ่มาอีกใบ แล้วนอนลงข้างที่นอนผม ก็ทรุดลงที่นอนตัวเองสิครับ จะนั่งอยู่เพื่อ! ผ้าห่มเปิดแง้มหน่อย ๆ แอบดู...มือนึงก็จับเสื้อมันเอาไว้ฮะ เผื่อว่าถ้าผมเผลอหลับไป แล้วมันลุกหนีผมจะได้รู้สึกตัว ไม่อยากโดนทิ้งให้นอนคนเดียวนี่นา
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
TBC. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436069 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก