หัวข้อ: "Cloud"

[m_pop91]

สำคัญแต่เป็นไปไม่ได้ เจ็บปวดอ่ะประโยคนี้

[namtarn11]

ตามอ่านทัน จนครบแล้ว ^^

[sukie_moo]

พีี่ชีคงานนี้เหนื่อยหน่อย เพราะไข่ตุ๋นรักหวานมากๆ

[mystery Y]

ไข่ตุ๋นปากไม่ตรงกับใจใช่ไหม เรารู้ทันหรอกน่า

[MiSS-U]

เอาใจช่วยชีคให้ชนะใจไข่ตุ๋นให้ได้

แต่ไม่รู้จะมีแรงฮึดลุกขึ้นมาสู้รึเปล่านี่สิ

+1และเป็ด

[honeyhoon]

จบแบบ..............ค้างอ่า อยากอ่านตอนต่อไปมากเลย จะรอพุ่งนี้ค่า
ไข่ตุ้นจ๊ะทุกอย่างเป็นไปได้นะ

[yayee2]

ดีใจกับสกาวนะที่พ่อกับแม่คงได้คิดและคิดได้แล้ว
หวังว่าจากนี้ไปช่องว่างระหว่างเธอกับพ่อแม่
ที่เคยกว้าง คงจะค่อยๆขยับเข้าหากัน จนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน เธอจะได้หายจากการป่วยนี้ซะที
ส่วนไข่ตุ๋นกับพี่ชีคน่ะ ก็นะ ลุ้นและรอจ้ะ

[Whatever it is]

อืมมม เหมือนจะใกล้จบแล้ว แต่ยังคาใจอะไรหว่า หุๆ

[LoveBaBy]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆ เก็บไข่ตุ๋นทันแล้ว คิคิ

ไข่ตุ๋น ถึงจะดูนิ่งๆ แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก ><
และไข่ตุ๋นถ้วยนี้ถ้าจะอร่อยด้วย มี 2 หนุ่มมารุมเรย คึคึ

รอไข่ตุ๋น กะพี่หวานไปพักผ่อนก่อน
กลับมาค่อยลุ้นต่อเนอะ อิอิ

ขอบคุณ 2 หนุ่ม JT มั๊ก มากๆๆๆ ^^

[pooinfinity]

จะให้ยอมรับคนที่เคยมีอะไรๆกับพี่สาวตัวเองมาก่อนก็ลำบาก
ไหนจะพ่อแม่อีกที่ไม่รู้ว่าจะรับได้มั้ย รวมไปถึงตัวตุ๋นเองที่ อาจจะยังยึดถือตัวเองว่าเป็นผู้ชาย

นอกจากนี้ นิสัยส่วนตัวของตุ๋นเองด้วย ที่วางอะไรๆไว้ห่างตัว เย็นชากับอะไรหลายอย่าง

กว่าพี่ชีคจะทำลายกำแพงได้ก็หนักเอาการอยู่ แต่สู้ๆเถอะ เอาความจริงใจเข้าสู้ คิดว่าสักวันไม่นานต่อจากนี้น่าจะทำได้

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 10

ถึงครอบครัวจะได้อยู่ร่วมกัน 4 คนอีกครั้งแต่ก็ยังมีความไม่เข้าใจ และความไม่ไว้ใจเป็นกำแพงกั้นอยู่
ไม่มีอะไรที่เหมือนกับภาพในละครโทรทัศน์
เมื่อหวานหันหลังให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกับแม่ส่งให้
พอเวลาผ่านข้ามวันความเงียบก็เข้ามาเยือน
แล้วก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ด้วยบทสนทนาเรียบง่าย

จนถึงวันที่ 4 พ่อก็หันไปมองดูนาฬิกาที่ฝาผนังเป็นระยะ ดูท่าทางเป็นกังวล แต่ถามไปพ่อก็ส่ายหน้าไม่ได้อธิบายอะไร จนกระทั่งกินอาหารค่ำเสร็จตอนหกโมงครึ่งก็บอกว่าจะกลับไปร้านในตัวเมือง เหลือแต่แม่ หวาน และไข่ตุ๋นอยู่ที่รีสอร์ต
พอรถพ่อเลี้ยวออกไป ไข่ตุ๋นก็เดินออกมานั่งที่ระเบียงบ้าน มองพุ่มดอกไม้ที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม สวนกับแม่ที่เดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนหวานหยุดคุยกับน้องชาย
“ตุ๋น แกว่าไง ที่พี่จะอยู่ต่อกับแม่ที่นี่ไปอีกเดือน แล้วพ่อกลับไปอยู่ร้านเหมือนเดิม”
หวานไม่ค่อยจะเรียกตัวเองว่าพี่สักเท่าไหร่ แต่สรรพนามเรียกตัวเองของหวานก็มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์อยู่แล้ว ทำให้น้องชายไม่ค่อยแปลกใจ
“พี่ไม่อยากอยู่กับแม่แค่ 2 คน” หวานบอกตามตรง “เบื่อฟังคำสั่ง ไม่อยากได้ยินความเห็น เบื่อที่จะถูกตัดสินว่าทุกอย่างที่ทำน่ะมันผิดหมด”
ถึงแม้ว่าคำพูดของหวานจะดูรุนแรงก้าวร้าวเหมือนเดิม แต่ท่าทีของหวานกลับดูเหน็ดเหนื่อย

ไข่ตุ๋นมองพี่สาวแล้วหันกลับไปมองทางด้านหลัง ไม่แน่ใจว่าแม่จะได้ยินที่พี่สาวพูดหรือเปล่า
แต่ถ้าได้ยินแล้วไม่เดินออกมาก็ต้องนับว่า มีแนวโน้มที่ดี
บอกกับตัวเองอีกครั้งว่า จะเอาตัวเรามาตัดสินเรื่องระหว่างพี่หวานกับพ่อและแม่ไม่ได้เด็ดขาด เพราะทั้งนิสัยต่างกัน และที่สำคัญ เราไม่ได้เป็นคนที่ถูกทำร้าย
แม้จะมีเรื่องราวหลายอย่างที่หวานเล่าให้ตำรวจฟัง แต่ทั้งหมดก็ถูกคัดแยกไว้ต่างหาก เพราะประเด็นสำคัญของคดีนี้คือพี่สาวที่วางยาน้องชาย และตระเตรียมอาวุธไว้พร้อม

คิดไม่ตกเหมือนกันว่า ถ้าเราเป็นพี่สาว เราจะทำอย่างไร

ไข่ตุ๋นนั่งฟังพี่สาวบ่นแม่ไปโดยไม่มีการแสดงความเห็น ไม่ถึง 10 นาทีหวานก็นิ่งเงียบ นั่งอยู่ข้างๆ กันต่อไปอีกนับชั่วโมง โดยไม่ได้รู้สึกง่วง
“ตุ๋น”
“ฮื่อ”
“แกเคยรำคาญพี่มั้ย”
“ไม่นี่”
“แต่พี่มักจะรำคาญแกนะ”
ไข่ตุ๋นหัวเราะเบาๆ ส่วนหวานหันมายิ้มให้ “ตั้งแต่เด็ก คนนั้นคนนี้มักจะชมว่าแกเก่ง เป็นเด็กดี แล้วแกก็มาบังคับให้ฉันทำเหมือนแก อยากให้เราได้รับคำชมเหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้อยากเหมือนแกสักหน่อย ฉันอยากเป็นตัวฉันเอง ที่ไม่เหมือนแก พอรู้ตัวฉันก็มาไกลเกินกว่าจะกลับไปได้แล้ว”

"แกคิดยังไงกับคุณชิณณะ" จู่ๆ หวานก็เปลี่ยนเรื่องคุย
"เขาเป็นเจ้าหนี้" น้องชายตอบนิ่งๆ ดวงตากลมโตมองสวนสวยท่ามกลางแสงไฟจากบ้านพัก
“แต่พ่อกับแม่บอกว่า เขาเป็นแฟนแก”
ไข่ตุ๋นส่ายหน้า พูดสั้นๆตามนิสัย “ไม่ใช่หรอก”
“แล้วทำไมเขาถึงบอกอย่างนั้นกับพ่อแม่ล่ะ”
“พี่ก็ถามเขาสิ พี่สนิทกับเขามากกว่าผม”
หวานยิ้ม "นั่นสินะ แล้วทหารคนนั้นล่ะ ที่ชื่อโต้งน่ะ"
ไข่ตุ๋นหันมามองพี่สาว ดวงตาสวยคู่นั้นแสดงออกชัดเจนว่าเธอให้ความสนใจ
"เขาเป็นพี่ชายของเล็กนะ"
"เล็กตายไปแล้ว พวกมันไม่มีทางกลับมาทำร้ายฉันได้อีก แต่พี่ชายของเขาเป็นคนละคนกัน แกต้องแยกแยะให้ออกสิ"
ไข่ตุ๋นมองพี่สาวเหมือนกำลังอ่านใจ "พี่ชอบเขาหรือ"

หวานไม่ตอบคำถามนี้ และไม่มีวันที่จะบอกความจริง ....
ไม่มีวันที่จะบอกว่า ชิณณะหายไปจากความสนใจเมื่อเห็นกับตาตัวเองว่า ทั้งที่คอนโดฯ และที่บ้าน ไข่ตุ๋นไม่มองชิณณะเลยสักนิด เวลาที่ไข่ตุ๋นโกรธ จะใช้ความเงียบเป็นเครื่องมือก็จริง แต่โกรธมากขนาดที่ข้ามวันข้ามคืนก็ยังไม่มอง ไม่พูดด้วยแบบนี้ ต่อให้เป็นแฟนกัน ก็โกรธมากแล้วก็น่าจะตัดขาด จนยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม
แต่ที่ต้องกลับมาถามก็เพราะพ่อกับแม่ไปพักที่บ้านของชิณณะ และคนที่บ้านบอกว่าไข่ตุ๋นคือแฟนของชิณณะ
ส่วนโต้งมันอีกเรื่องหนึ่ง...
....หวานไม่ได้ชอบใครจากใจจริง ก็แค่แสดงท่าทีว่าชอบ แล้วไข่ตุ๋นก็เชื่อตามเคย...

"แกว่าไง"
ไข่ตุ๋นลุกขึ้น จะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำให้หวานย้ำอีกครั้ง
"แกชอบทหารคนนั้น"
น้องชายยังคงไม่ตอบคำถาม ทั้งจะเดินหนีเข้าบ้าน หวานก็คว้าแขนไว้ "แกชอบเขา ไหนแกบอกว่าจะไม่มีใครที่สำคัญไปกว่าฉันไง"
"เขาไม่ได้สำคัญไปกว่าพี่หรอก แล้วถ้าพี่จะชอบเขา มันก็เป็นเรื่องของพี่"
ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง รถตู้คันหนึ่งก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน
ก้องเลขาฯ ของชิณณะลงมาจากรถ ตามมาด้วยผู้หญิงอีก 2 คน แม่เดินออกมาจากบ้านรับไหว้
"ขอโทษที่มาดึกครับ กะว่าจะมาให้ทันพ่อเมื่อเย็น แต่ก็มีปัญหานิดหน่อย" ก้องพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "พยาบาล 2 คนที่จะมาดูแลคุณสกาวครับ"

หวานหันกลับไปมองหน้าแม่ทันที เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้ ไข่ตุ๋นเองก็ไม่เคยรู้ว่าชิณณะหาพยาบาลมาดูแลหวาน
หญิงสาวหันไปโวยวายกับแม่ว่ารู้เรื่องนี้ แต่ก้องรับหน้าที่ไกล่เกลี่ย "อีกวันสองวันคุณไข่ตุ๋นก็จะกลับไปเรียน คุณสกาวอยู่กับคุณแม่ 2 คนก็อาจจะ...มีเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าใจกันอยู่ มีพยาบาลมาดูแล ผมว่าน่าจะดีนะครับ"
สีหน้าท่าทาง และคำพูดของก้องชัดเจนว่ารู้เรื่องราวในครอบครัวนี้เป็นอย่างดี  ทำให้สกาวนิ่งฟัง แม้สีหน้าจะยังไม่พอใจ
ก้องพูดต่อไป "เบื่อๆ ก็จะได้มีเพื่อนไปเดินเล่นด้วยกันไงครับ ไม่อึดอัดอยู่แต่ในบ้านคุณพยาบาลขับรถได้ทั้งคู่ จะได้ไปหาหมอ ไปช็อปปิ้งกันตามประสาสาวๆ "
ไข่ตุ๋นหันไปมองหน้าก้องด้วยความไม่เข้าใจ แทนที่ก้องจะบอกให้แม่กับลูกเรียนรู้ปรับตัวเข้าหากัน แต่กลับพูดเหมือนว่าให้หวานทำความเข้าใจกับพยาบาล
แต่พอหันไปมองแม่ แม่ก็ดูเฉยๆ ก็เลยรอจนกระทั่งพยาบาลพาหวานเข้าไปพักถึงได้ถามแม่
"ก็อย่างที่แกเห็นน่ะแหละ แม่กับหวานต่อกันไม่ติด ที่ตอนนี้ไม่ทะเลาะกันก็เพราะมีแกอยู่ คุณชิณณะเขาก็เลยอาสา หาพยาบาลมาให้ แกจะได้ไปเรียนโดยไม่ต้องห่วงทางนี้" แม่ลูบผมลูกชายเบาๆ "แม่เองก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับหวานในเวลาที่เขาต้องการเหมือนกัน"
แม่หันไปมองว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ก็เลยพูดต่อ แต่ลดเสียงให้เบาลง “คุณชิณณะเขาคุยกับแม่ เรื่องระหว่างลูกกับเขา แม่บอกไปว่าแล้วแต่ลูก มันตะขิดตะขวงใจอยู่ก็จริง แต่ถ้าเขาดูแลไข่ตุ๋นได้”
“เขาเป็นคนที่ไปช่วยผมวันนั้น”
“ใช่”
“ผมเห็นตอนที่พวกเขาเข้ามาในห้อง แม่คิดว่าพี่จะพยายามฆ่าผมหรือเปล่า”
“ไม่รู้ ทั้งหมอทั้งตำรวจที่กรุงเทพฯ ก็ไม่มีใครแน่ใจว่าหวานจะทำอีกมั้ย เพราะรักกับเกลียดของหวานน่ะมันเหมือนกัน แต่สำหรับพ่อกับแม่แล้ว ยังไงพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อกับแม่เคยผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยที่หันหลังให้หวานมาแล้ว เราก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก”
“ผมไม่มีวันหันหลังให้พี่อยู่แล้ว”
“ใช่ แม่รู้ แต่ถ้าหวานทำอย่างนั้นเพราะเขาเชื่อว่า ลูกคือคนสำคัญที่สุดแล้วเราแยกลูกกับหวานทันที คอยคุมหวานไม่ให้เข้าใกล้ลูก มองหวานด้วยสายตาหวาดระแวง มันก็เท่ากับไปซ้ำแผลเดิม แทนที่จะรักษาให้มันหาย”
ไข่ตุ๋นเห็นด้วย “แต่เรื่องคุณชิณณะกับผมมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
“เท่าที่แม่คุยกับเขา แล้วก็คุยกับหวาน มันเหมือนเรื่องของพวกเขามันเป็นเรื่องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กัน แต่กับลูกแล้วมันไม่ใช่” แม่พูดพลางส่ายหน้า “ภาษาหมอที่กรุงเทพฯ เขาบอกว่า คนเหงากับคนอยากหาที่พึ่งพิงมาเจอกัน แต่กับไข่ตุ๋นเขาจริงจังมากกว่านั้น”

หนุ่มตัวเล็กทบทวนคำพูดของแม่ในใจ
คนเหงากับคนอยากหาที่พึ่งพิงมาเจอกัน....

“แม่อยากให้ผมทำอะไร” ไข่ตุ๋นถามตรงๆ
“ถ้ามีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าการกลับไปอยู่ที่คอนโดฯ...”
“พี่หวานอยู่ที่นี่กับแม่ กลับไปคอนโดฯ ถึงผมจะอยู่คนเดียว พี่ตามไปทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
“ไข่ตุ๋น อย่าประมาท ยิ่งมาถึงตอนนี้แม่ยิ่งเชื่อว่า หวานทำได้ทุกอย่าง”
“ไหนแม่ว่าจะไม่มองพี่อย่างหวาดระแวง”
แม่ส่ายหน้า “แม่ไม่ได้อยากหวาดระแวง วันนี้หวานอยู่กับแม่อยู่กับหมอ แต่ถ้าเวลาผ่านไปถ้ามีอะไรไปสะกิดแผลเขาขึ้นมาอีก หวานอาจทำร้ายไข่ตุ๋นอีกก็ได้”

สายวันถัดมา ไข่ตุ๋นขี่รถจักรยานอยู่ในเขตรีสอร์ต ถึงได้เห็นว่า ก้องพักอยู่ที่บ้านบังกะโลด้านหน้า ยังไม่ได้กลับกรุงเทพฯ
"เจ้านายให้ผมรอรับคุณไข่ตุ๋นกลับไปด้วยน่ะครับ"
ไข่ตุ๋นอยากปฏิเสธ แต่กลับเดินไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้านพัก
"คุณอยู่กับคุณชิณณะมานานแล้วหรือครับ"
ก้องยิ้มกว้างพยักหน้ารับ ทั้งยอมรับที่หนุ่มคนนี้เก็บความรู้สึกเก่ง และมีความอดทนเป็นเยี่ยม ถ้าเป็นคนอื่นคงโวยวายเสียนานแล้วที่รู้ว่าคนที่ซื้อรถของเขา คือเลขาฯ ของชิณณะ
แต่ไข่ตุ๋นก็ไม่ได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนั้น
"ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลเรื่องต่างๆ ให้"
"เจ้านายเป็นห่วงคุณมากนะครับ" ก้องพูดตรงๆ 
แต่เด็กหนุ่มไม่เห็นด้วย "คนที่น่าเป็นห่วงคือพี่หวานต่างหาก"
"คุณสกาวหรือพี่หวานของคุณคือเรื่องหลักในสายตาของทุกคน แต่สำหรับเจ้านายแล้วคุณคือเรื่องหลักครับ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าต้องระวังเธอให้มากขึ้น แต่ทุกคนมักจะคิดว่าคุณไม่เป็นไร"
"ก็ผมไม่เป็นไร"
ก้องเพียงแค่ยิ้ม ทำให้ไข่ตุ๋นต้องหันไปมองทางอื่น
"อย่างไรก็ตามขอบคุณมาก แต่ก็อยากฝากให้คุณบอกกับพยาบาลด้วยว่า ทั้งพี่ทั้งแม่ผมน่ะ เขาอยู่คนละขั้วกันมาตลอดตั้งแต่ผมจำความได้"
ก้องเก็บข้อมูล และยอมรับว่า ขนาดคนนอกอย่างเขายังมองเห็นความขัดแย้งนี้อย่างชัดเจนมาตั้งแต่แรก
"แต่พ่อคุณยืนยันว่า แม่คุณเป็นคนขออยู่ดูแลพี่สาวคุณเอง ทั้งที่พ่อไม่เห็นด้วย เจ้านายถึงได้เสนอให้หาพยาบาล อย่างน้อยก็จะได้มีคนคอยแยก ไม่ให้ปะทะกันมากนัก"
"พ่อผมบอกอะไรบ้าง"
"ก็ยกตัวอย่างให้ฟังหลายเรื่องน่ะครับ รวมถึง ที่คุณแม่อยากชดใช้ให้กับพี่สาวคุณด้วย"
ไข่ตุ๋นตอบนิ่งๆ "ที่จริงเราทุกคนต่างก็ทำผิดต่อเขาด้วยกันทั้งนั้น"
"แต่ในฐานะคนนอก และที่เคยพบเจอคนมามาก ผมพบว่า แรงกดดันจากภายนอกมันไม่ได้สำคัญเท่ากับที่ตัวเรากดดันตัวเอง ทั้งพ่อแม่ของคุณ ตัวคุณเอง จนถึงพี่สาวคุณ ก็มีแรงกดดันนี้อยู่แล้วพยายามบังคับตัวเองให้เดินไปตามเป้าหมาย ส่วนไอ้ที่ว่าเป็นความกดดันจากภายนอกน่ะ มันก็แค่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป วันพรุ่งนี้ก็มีเรื่องใหม่เข้ามาแล้วก็ผ่านไปเรื่อยๆ นะครับ"
ไข่ตุ๋นรู้ว่าที่ก้องพูดมาก็ถูก
“แต่เขาคือพี่สาวฝาแฝดของผม แล้วอีกคนก็คือแม่”
“ครับ แต่ทุกคนมีหนทางของตัวเอง”
ก้องบอกแล้วหันไปส่งยิ้มทักทายให้หญิงสาวที่ทำเหมือนกับว่าบังเอิญเดินผ่านมาทางนี้
“คุณสกาว”
ไข่ตุ๋นลุกขึ้นเดินออกมาหาพี่สาว ให้ซ้อนท้ายจักรยานกลับมาที่บ้านพัก แต่ทันทีที่มาถึงบ้าน หวานก็ถามทันที
“คุยอะไรกัน”
“บอกว่าทุกคนมีหนทางของตัวเอง แรงกดดันจากภายนอก ไม่สำคัญเท่ากับใจเราเอง”
หวานทำเสียงขึ้นจมูกไม่เห็นด้วย ดวงตาคู่สวยกลายเป็นแข็งกร้าว “แล้วเขาจะกลับเมื่อไหร่”
“เขารอรับผมกลับไปด้วย”
“ทำไม”
“คืนนี้ผมก็ต้องกลับอยู่แล้ว เขาก็เลยรอรับกลับด้วยกันเท่านั้นเอง”
“ทำไม แกไม่มีเงินค่าเครื่องบินแล้วหรือไง ถึงต้องกลับพร้อมเขาน่ะ หรือรถที่บ้านเราก็มี” พี่สาวยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง ทำให้แม่เตือน
“หวาน พูดกับน้องดีๆ”
หวานหันไปเสียงดังกับแม่ทันที ไม่ได้สนใจว่ามีพยาบาลอีก 2 คนอยู่ด้วย ไข่ตุ๋นก็เลยบอก
“กลับกับเขา ผมก็จะได้มีเวลาอยู่กับพี่อีกหลายชั่วโมงไง”
แต่หญิงสาวยังคงหันมาย้ำกับน้องชาย “เขาไม่ได้อะไรกับแกใช่มั้ย”
“ไม่หรอกน่า พี่ไปพักผ่อนเถอะ”

หลังอาหารค่ำ ก้องมารับไข่ตุ๋นที่บ้านพัก แม่กับหวานเดินตามออกมาส่งและย้ำเรื่องให้โทรศัพท์มาหากันทุกวัน
ถ้าเป็นพี่น้องบ้านอื่น คงแซวกันว่า ปกติไม่เคยโทรหา ไม่เคยอยากรู้ความเคลื่อนไหว แต่มาวันนี้กลับแสดงความเป็นห่วงกันมากมาย
แต่พอเป็นพี่น้องบ้านนี้ ที่ไข่ตุ๋นทำก็คือยิ้มแล้วก็พยักหน้า หันมาขึ้นรถตู้แล้วกลับออกมา

ทันทีที่รถตู้ลับสายตา ท่าทีของหวานก็เปลี่ยนไป เหมือนกลายเป็นตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตจิตใจ ยืนนิ่งอยู่ที่เิดิม จนกระทั่งพยาบาลพากลับเข้าไปในบ้าน
หวานไม่ได้พูดอะไรกับใครอีกนับจากนั้น

====จบตอนที่10=====
ผมไม่ไ้ด้คิดให้่เรื่องครอบครัวหรือเรื่องแม่เป็นประเด็นหลักจริงๆ นะ จนกระทั่งคุณทักขึ้นมา ถึงได้คิดว่าเออ เนอะ น้ำหนักของเรื่องมันเทไปทางนั้นจริงๆ
เพราะมันคือเรื่องที่ผมไม่ถนัด ดูจากแม่ๆ ในละครน่ะครับ
ผมคิดว่าผมแทรกบรรยายลงไปแล้วนะ แต่พอมาอ่านทวนมันก็ยังเป็นหนามเป็นปุ่มอยู่ ตอนนี้แก้แล้ว(อีกครั้ง) คุณอ่านแล้วห้วนเกินไปหรือเปล่า บอกกัน..อะ ไม่ใช่้บอกทีคนที่รูปหล่อ คนสนิทป๋าโหดด้วยนะ จะได้บอกให้ป๋ามาดิทอีกรอบ 5555
ขอบคุณที่ติดตาม พบกันวันพฤหัสบดีครับ
ไจฟ์กับที

[goosongta]

จริงๆแล้วหวานอิจฉาน้องมากกว่าที่มีคนมารัก ไม่ได้กลัวจะถูกทิ้งหรอก ทั้งคำพูดและการกระทำไม่มีสิ่งใดที่บอกเลยว่ารักน้อง
สิ่งที่หวานเจอแม้มันจะหนักแต่เราก็เริ่มต้นใหม่ได้

[moredee]

รักที่อึมครึม

[MiSS-U]

 

จะว่าไปก็เริ่มเครียดแฮะ(เพิ่งมาเริ่มเหรอ  )

รอตอนต่อไปค่ะ  ไม่รู้ชิณณะมามามั้ยน้อ

+1และเป็ดค่ะ

 

[hpsky]

ดูท่าทางแล้วหวานอาการไม่ดีขึ้นเลย 
สงสารตุ๋น สงสารชีค 

[So_Da_Za]

รู้สึกอึมครึม
อารมณ์ฟ้าหม่นหมอง
อยากรู้จัง ไข่ตุ่นคิดอะไร
มองไม่ออกเลย

[natalee22]

อืม ตกลงว่าหวานกลัวถูกแย่งความรัก หรืออิจฉาน้องที่มีแต่คนมารักกันแน่

ยิ่งอ่านยิ่งอึมครึม คำพูดกับการกระทำของหวานมันดูจะสวนทางกันตลอดเลย

แต่ที่แน่ๆ หวานน่ากลัวมาก น่ากลัวพอๆกับก้อยเลย

[Satang_P]

  เครียดเลย

[PetitDragon]

 

ถ้ากลับไป คิดว่าไข่ตุ๋นคงต้องเลือกแล้วสินะ

[gupalz]

แบบบางทีก็แอบสงสารหวานนะ

[sukie_moo]

ต้องใช้ความรักและความเข้าใจมากๆในการรักษาหวานให้หายดี

[Yukisae]

รู้สึกเหมือนเรื่องนี้จะกดดันมากที่สุดอ่ะ
หวานกดดันตัวเองเลยไปถึงคนใกล้ตัว
ตุ๋นก็กดดันตัวเองว่ามีส่วนต้องรับผิดชอบ
คนอ่านก็กดดัน ชิณณะกับน้องตุ๋น อย่าอึมครึมใส่กันสิ
++จ้า

[fay 13]

 

[Jthida]

จุดนี้พี่หวานก้น่าสงสาร

[AllRiseApril]

ไข่ตุ๋นจะเอายังไงอ่ะ
น้องดูงงๆ  หรือเรา งง น้องเอง - -*

[zuu_zaa]

  มาตามอ่านแล้วค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ

[yayee2]

อ่านตอนนี้ก็เริ่มเครียดกับท่าทีของหวานเหมือนกันแหละว่า หวานจะคิดอะไรร้ายๆอีกไหม
ก็เข้าใจแหละว่า อาการของหวานและการสร้างความสัมพันธ์/ความผูกพันระหว่างหวานกับแม่และครอบครัว ต้องใช้เวลานาน
ก็ได้แต่ลุ้นระทีกอยู่ในใจ และพยายามคิดว่า ความเป็นสายเลือด ความเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขกัน ต้องต่อกันติดน่ะ
เอ่อ..พี่ชีคช่างรอบคอบ คิดเผื่อคิดไกลและแสนดีจริงๆนะไข่ตุ๋น แต่ก็นะ ไข่ตุ๋นเองก็ทำใจลำบาก
เพราะสภาพและอาการของหวานด้วยแหละ ไข่ตุ๋นคงอยากประคับประคองหัวใจและความรู้สึกของหวานนั่นเอง
พี่ชีคต้องใจเย็น อดทน และรอ เท่านั้นแหละ

[nongrak]

หวานเหมือนยึดติดไข่ตุ๋นไว้กับตัวไม่อยากให้ใครมาใกล้น้อง
ถ้าเกิดหวานทำร้ายน้องขึ้นมาอีกเนี่ยเอาไปไว้โรงพยาบาลเลยนะ
เป็นตัวอันตรายสำหรับไข่ตุ๋นถ้าเกิดอยากจะมีแฟนนะ

[=นีรนาคา=]

เครียดดดดด

สงสารไข่ตุ๋น สงสารชีค

[benzdekba]