หัวข้อ: "Cloud"

[jiki]

อึดอัดจัง

ไข่ตุ๋นคงชิน แต่คนอ่านไม่ชิน ไข่หวานดึงไข่ตุ๋นไว้กับตัวจนอึดอัด อึมครึม

สรุปว่า...ชื่อเรื่องคือเมฆฝนอึมครึมใช่ป่ะ

[RoseBullet]

อาการหวานยังน่ากลัวอยู่เลย ยึดติดกับน้องชายเอามากๆ
งี้ถ้าน้องจะมีครอบครัวคงต้องคิดหนักเลยสินะ ไม่ก็ต้องรักษาพี่ให้หายดีก่อน
ไข่ตุ๋นกับพี่ชีคจะเป็นยังไงต่อไปกันนะ ในใจน้องเลือกไว้แล้วหรือยัง
เพราะ ณ ตอนนี้ที่หวานยังไม่หายดี การเลือกชิณณะจะยิ่งทำให้แย่ลงหรือเปล่า
แถมตำหนิติดตัวมามันก็ทำให้ยอมรับได้ยากนิดนึง ก็เคยเป็นผู้ชายของพี่น้องตัวเองมาก่อนนิ
คิดๆดูถึงจะคนละวาระกัน แต่ก็เหมือนการใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับพี่ตัวเองซะงั้นแน่ะ คงทำให้รู้สึกไม่ดี
อันที่จริง ไม่รู้เพราะอะไรแต่มีความรู้สึกแบบว่าคล้ายๆจะแอบหมั่นไส้พี่ชีคแกอยู่ลึกๆน่ะค่ะ
ส่วนตัวชอบพี่โต้งนะ แต่ดันยังไงก็คงไม่มีทางถึงตำแหน่งพระเอกแน่ๆ ให้เป็นพี่น้องกันแบบนี้ต่อไปก็ดีนะ
อ้อ อยากรู้ด้วยว่าตกลงพี่หวานแกทำผิดจริงหรือเปล่า แล้วชะตากรรมของเจ้าคนที่หายตัวไปล่ะ?

[konnarak]

เหนื่อยๆ อ่ะ

[pooinfinity]

อาการของหวานเหมือนน้ำ ที่ต้องคอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา

หวานระแวงกลัวว่าจะมีใครมาพาตุ๋นที่เปรียบเสมือนคนที่อยู่ข้างเดียวกับตัวเองมาตลอด

ตุ๋นเหมือนไม่มีสิทธิ์จะไปมีชีวิตของตัวเองเลยนะ หวานเหมือนหลอนประสาทตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า คนนั้นคนนี้จะมาพาตุ๋นไป ถ้าตุ๋นไปตัวเองจะไม่มีใครเหลือเลย

เหมือนจะสงสารแต่ก็ไม่น่าสงสาร ไม่รู้ดิ บอกอารมณ์ไม่ถูก 

คำถามของหวานที่มักจะถามว่า คนนั้นคนนี้พูดอะไรกับตุ๋น บางทีเหมือนหวานจะระแวงว่าใครจะเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองให้ตุ๋นฟัง บางครั้งฟังดูคล้ายพวกวัวสันหลังหวะยังไงไม่รู้

เพราะความผิดพลาดของคนนึง มันก่อกระทบกับใครหลายๆคน พ่อแม่ตัดสินใจพลาดที่ไม่เชื่อลูก ลูกเลยหวาดระแวงและไม่เชื่อใจ อาการของหวาน ไม่ควรพักฟื้นโดยไม่มีจิตแพทย์ดูแลเลยนะ หวานดูเสี่ยงต่อการกระทำอะไรบางอย่างโดยที่ไม่มีใครคาดคิด

ส่วนตุ๋น ตอกย้ำตัวเองอยู่ตลอดว่าต้องรับผิดชอบ อะไรทำให้เป็นแบบนี้น้อออออออออ

เม้นเสร็จ ถึงกับบอกตัวเองว่า เฮ้ยยย นี่นิยายเว่ยย อย่าเครียดๆ

[honeystar]

ท่าทางหวานจะรักไข่ตุ๋นมาก น่าสงสารหวานอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เฮ้ออออ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1 กับเป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วนะคะ

[LoveBaBy]

หือ???  ไข่ตุ๋นรักใคร???

หวานหวงน้อง??? หรืออิจฉาน้อง???

แม่กับหวานจะคุยกันดีได้มั้ย???

โอ้ววววววว คำถามเยอะ รอตอนต่อไปมาคลายดีกว่า ฮี่ๆๆ ^^

แต่...ไขตุ๋นกลับ  กทม แระ จะมีรัยสดชื่นๆๆมั้ยหนอ คิคิ

ขอบคุณน้องชายทั้งสองจ้า ^^

[little_nok]

อ่านแล้วมันก็ดูจะห้วนๆ สั้นๆ จริงแหละค่ะ
แต่มันก็แบบนี้แหละ กระชับ แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจ

[nightsza]

อยากให้หวานหายดีไวๆ

[mystery Y]

สนุกจัง~ทุกตอนที่อ่านมันมีอะไรให้คิดตามตลอด ลุ้นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง

[tuek]

อ่านตอนนี้แล้วมันอึดอัด เครียด กับทั้งหวานเองและไข่ตุ๋น
สงสารไข่ตุ๋นนะสงสารหวานด้วย

[เพื่อนบ้าน]

เหมือนสกาวจะเชียร์โต้งให้ไข่ตุ๋นเลย แอร๊ยยยย
บางทีสกาวก็เหมือนจะโอเค แต่บางทีก็บ้าเหมือนเดิม
และที่สงสัยคือตกลงรักน้องหรืออิจฉาน้องกันแน่เนี่ย
รอติดตามตอนต่อไปจ้า ^^

[honeyhoon]

 
เอิ่มแลดูไขตุ่นมึนๆงงๆอะรัยวซักอย่าง
น้องตามใจหวานมากไปมั้ย
เป็นกำลังใจให้พี่ชีค

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 11

นายทหารร่างใหญ่คนนั้น นั่งอยู่ที่ใต้ถุนอาคารเรียน ท่ามกลางโต๊ะไม้เรียงเป็นแถว ดูโดดเด่นชนิดที่สามารถมองเห็นได้ในทันทีที่เดินลงบันไดอาคารเรียนลงมา
แต่กลับเป็นชายหนุ่มดวงตาเรียวยาว ที่ยืนเยื้องไปทางด้านหลังที่ดึงสายตาของไข่ตุ๋น เพราะการมองมาด้วยแววตาไม่น่าไว้วางใจ กับรอยยิ้มที่ยิ่งทำให้ไม่สบายใจ
ไข่ตุ๋นกวาดตามองเห็นเพียงแวบเดียวก็ต้องหันไปมองทางอื่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่ชวนคลื่นเหียน
ขนาดมะพร้าวยังรู้สึกไม่้ดีกับคนๆ นี้จนต้องเอียงตัวมากระซิบกับไข่ตุ๋น
“คนที่ยืนนั่นเหมือนงูพิษเลยว่ะ”

ส่วนคนที่นั่งอยู่พอเห็นว่าไข่ตุ๋นอยู่ในกลุ่มนักศึกษาเดินลงมา ก็ลุกขึ้นยืนส่งยิ้มกว้าง รับไหว้ไข่ตุ๋นกับมะพร้าว
"พี่เพิ่งรู้ว่ากลับมาจากเชียงใหม่แล้ว"
ไข่ตุ๋นพยักหน้า ชวนให้นั่งคุยกัน แต่มะพร้าวรู้ตัว เดินเลี่ยงไปซื้อน้ำ
"คุณชิณณะให้คุณก้องพาพยาบาลไปดูแลพี่หวาน แล้วก็รับผมกลับ"
โต้งยังคงยิ้มกว้างแสดงว่ารู้แล้ว "ตอนที่ชีคบอกยังคิดว่าจะพักสักวัน"
"ผมนอนในรถมาแล้ว" ไข่ตุ๋นบอกขณะที่เหลียวมองไปรอบๆ
"ชีคไม่ได้มา" โต้งพูดขึ้น พอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ก็หัวเราะแกนๆ

....มันรู้ได้เอง ว่าหนุ่มตัวเล็กคนนี้มองหาใคร แล้วปากที่ตรงกับใจก็ทักไปทั้งที่้ไม่ควรทำ...

"แต่เขาบอกคุณว่าผมกลับมาแล้ว"
"แปลกใช่มั้ย"
ไข่ตุ๋นกลับเงียบ โต้งก็เลยพูดต่อ "มันบอกเพราะพี่ถามมันทุกวันว่าเมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะกลับ"
"แล้ว..."
"บ่ายมีเรียนหรือเปล่า ไปกินข้าวกับพี่ได้มั้ย"
ไข่ตุ๋นมองผ่านไปที่มะพร้าวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม้อีกตัวแล้วบอก "บ่ายผมมีเรียน แต่ตอนนี้เที่ยงแล้ว"
โต้งหันไปชวนมะพร้าว "งั้นเที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพี่ เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง"
มะพร้าวรีบโบกมือ "พี่ไปกินด้วยกันเถอะครับ ผมกินแถวนี้ได้"
ไข่ตุ๋นกลับตัดสินใจ "เรื่องด่วนหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอก"
ไข่ตุ๋นอยากถาม ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนแล้วทำไมต้องถามชิณณะทุกวัน และทำไมต้องมารอที่มหาวิทยาลัย แต่ดูท่าทีแล้วคิดว่าเรื่องที่ทำให้โต้งมาคงไม่ใช่เรื่องร้าย
ไข่ตุ๋นพยักหน้า "ปกติผมกับมะพร้าวจะไปกินข้าวร้านข้างนอก บางวันจะกลับมากินขนมที่โรงกลาง ไปด้วยกันนะครับ"
จนกระทั่งอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป โดยที่ชายหนุ่มที่มากับโต้งแยกไปกินข้าวอีกโต๊ะ
พอกลับมาที่หน้าคณะ มะพร้าวพยักหน้าบอกให้เพื่อนแยกไปคุยกับโต้งที่เก้าอี้หินอ่อน หน้าอาคารหลังเล็กใกล้กับตึกใหญ่ของคณะ ที่ดูเป็นสัดส่วนมากกว่า
"เผื่อเป็นเรื่องลับ" หนุ่มตัวกลมกระซิบบอกเพื่อน

"คุณจะถามผมเรื่องพี่หวานหรือครับ"
ไข่ตุ๋นถามเมื่อนั่งลงข้างกัน
"ดีขึ้นบ้างมั้ย"
ไข่ตุ๋นบอกตามตรง "เขาไม่พูดเรื่องที่เขาถูกทำร้าย แต่ถามถึงคุณกับคุณชิณณะ"
โต้งทำเสียงสูงด้วยความสงสัย "หือ เรื่องอะไร"
"ก็อยากรู้ว่ารู้จักกันได้ไง"
โต้งพยักหน้าเหมือนเข้าใจ "ขอสาบานด้วยเครื่องหมายที่ไหล่ พี่ไม่ได้มาหาไข่ตุ๋นกับหวานเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เล็กกับเพื่อนทำกับหวาน หรือเพราะข้อสงสัยว่าหวานทำอะไรกับเล็ก แต่พี่มาหาไข่ตุ๋นเพราะ....ตัวของไข่ตุ๋นเอง"
ดวงตาสีเข้มหันมามองหนุ่มตัวเล็ก "พี่ลังเลมาตลอดว่า ควรจะพูดหรือควรจะใช้การกระทำพิสูจน์ตัวเอง ควรให้เวลาศึกษากันและกันไปก่อน แต่เหมือนยิ่งนาน ยิ่งมองเห็นอุปสรรค"
ไข่ตุ๋นรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นแรง พอจะเดาสิ่งที่โต้งกำลังจะพูดได้

"พี่รักไข่ตุ๋น"
"แต่ว่า..." ไข่ตุ๋นตอบทันที โต้งพยักหน้าทั้งพูดสวนก่อนที่ไข่ตุ๋นจะพูดปฏิเสธ
"พี่รู้ว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากคบกับพี่ชายของคนที่ทำร้ายพี่สาวของตัวเราเองทั้งนั้น แต่ถ้าจะให้พี่เก็บไว้ในใจ มันก็ยิ่งทรมาน พี่ชอบไข่ตุ๋นทั้งที่รู้ว่าไขุ่๋ตุ๋นมีชีคอยู่"
"คุณชิณณะ ก็เป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละครับ พี่สาวผมหลอกเขา เอาเงิน เอาของๆ เขามา"
โต้งนิ่งเงียบไปชั่ววินาที "เหมือนเรากำลังใช้เหตุผลตัดสินความรัก"
ไข่ตุ๋นส่ายหน้า "เงื่อนไขของเรามันมาก่อนความรู้สึกทั้งหมดนะครับ มันมากเสียจนผมไม่กล้าแม้แต่จะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของคุณและคุณชิณณะ"
นายทหารตัวโตได้แต่ส่ายหน้า "แปลกจริงๆ ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่แรก แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี"
น้ำเสียงและสีหน้าผิดหวังของโต้งทำให้ไข่ตุ๋นต้องหันไปมองทางอื่น "ผมเชื่อมาตลอดว่า คุณเห็นผมเป็นตัวแทนของเล็ก"
"เพราะการที่ชีคพาไข่ตุ๋นไปดูแลแม่น่ะหรือ"
"ครับ เพราะผมอายุใกล้เคียงกัน"
"อายุใกล้เคียงกันก็จริง แต่ไข่ตุ๋นไม่มีอะไรที่เหมือนกับเล็ก และไม่ได้เป็นเหรียญอีกด้านของเล็ก ชีคมันก็ไม่ได้แนะนำอะไรมากไปกว่ามีน้องที่ไว้ใจได้ แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับแม่ว่า อยากไว้ใจไข่ตุ๋นหรือเปล่า" โต้งพูดเหมือนกับที่ชิณณะบอกไว้ก่อนหน้านี้
ปกติไข่ตุ๋นไม่ใช่คนช่างพูด แต่ก็รู้ว่าควรทำความเข้าใจ และไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวค้างคาต่อไปอีก
"ผมขอโทษ"
"ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ เพราะ.......พี่บอกตัวเองให้ตัดใจอยู่ทุกวัน สารพัดเหตุผลที่จะบอกตัวเอง แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ทุกวัน เป็นห่วงตลอดเวลา ด่าตัวเองว่าทำไมวันนั้นถึงไม่ขอตามขึ้นไปส่งไข่ตุ๋นที่ห้อง แต่สุดท้าย..."
"วันหนึ่งคุณจะพบคนที่คุณสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่มีคำถาม ไม่มีอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข"
ไข่ตุ๋นลุกขึ้นยืน ทำให้โต้งลุกตาม แล้วเดินกลับไปที่รถ
ยิ้มของโต้งดูเศร้า จนไข่ตุ๋นไม่สบายใจ
"ผมขอโทษ"
"ถ้าไข่ตุ๋นรู้สึกไม่ดีที่ต้องปฏิเสธพี่ งั้นพี่ขอเอาเปรียบไข่ตุ๋นสักเรื่องสองเรื่องได้มั้ย"
ไข่ตุ๋นกะพริบตางงๆ "จะให้ผมทำอะไรหรือครับ"
"ห้ามเรียกว่าพี่ว่าคุณ"
ไข่ตุ๋นคลี่ยิ้ม "ครับ"
"แล้วก็...ช่วยเป็นน้องชายของพี่ไปก่อน อย่าเพิ่งรีบหันหลังให้พี่ทันทีที่ปฏิเสธพี่ ได้มั้ย"
"ครับ"
ไข่ตุ๋นรับคำ แล้วเดินกลับมาที่คณะ
ในสมองมีแต่เรื่องมากมายที่มันพันกันแน่น

แต่เมื่อเดินกลับมาที่คณะ มะพร้าวยืนรออยู่ "เรื่องเครียดหรือวะ"
"อือ"
"ท่าทางเหมือนสารภาพรักแล้วโดนปฏิเสธ"
เป็นคำทายที่ทำให้ไข่ตุ๋นต้องมองหน้าเพื่อน มะพร้าวถึงกับอ้าปากเหวอ "อะ จิง ดิ"
"หยุดเลย มันเป็นไปไม่ได้"
มะพร้าวดึงแขนเพื่อนมากระซิบใกล้ๆ "รู้มั้ยว่าเพราะอะไรกูถึงทำนายแบบนั้น"
ไข่ตุ๋นหันมามองเพื่อน
"เพราะมึงน่ะแหละ อาการของมึงมันดูหนักใจ เครียด แล้วก็เครียด”
ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ “ไปเรียนกันเถอะ”

เลิกเรียนไข่ตุ๋นกำลังจะกลับไปที่ห้องพักเหมือนเคย แต่พอมีโทรศัพท์เข้ามาหาก็กลับกดรับ คนที่อยู่ปลายสายบอกว่าเพิ่งประชุมเสร็จ ก็เลยนัดให้มาหาที่บริษัท
ชายในชุดสีดำที่ยืนอยู่ด้านหน้าตึกแทบจะเข้ามาเปิดประตูรถแท็กซี่ให้ในทันทีที่รถจอด แถมยังจะจ่ายเงินค่ารถให้ด้วย พอไข่ตุ๋นบอกว่าไม่ต้อง อีกฝ่ายก็บอกว่า เจ้านายให้เงินค่ารถไว้ แล้วก็รีบพาเข้าไปด้านในอาคาร
เมื่อเดินตามหลังมา ถึงได้เห็นเครื่องมือสื่อสารของชายคนนี้ กับท่าทางระวังภัย ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่า น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่วนตัว
ตั้งแต่พบเจอกับชิณณะมานานหลายเดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ไข่ตุ๋นเห็นเจ้าหน้าที่คนนี้
"พี่อยู่กับคุณชิณณะมานานแล้วหรือครับ  ผมชื่อไข่ตุ๋นนะครับ"
"ผมอยู่กับคุณชิณณะมา 5 ปีแล้วครับ"
"หรือครับ"
“เจ้านายมักใช้ให้ผมไปทำงานข้างนอก แต่หลายครั้งที่เจ้านายมาพบคุณไข่ตุ๋นผมก็อยู่ใกล้ๆ แต่คุณไม่เห็นผมเอง”

“พี่เป็นการ์ดของคุณชิณณะใช่มั้ยครับ”
ชัยยิ้มกว้าง “ตอนแรกที่คุณโต้งส่งผมมา ก็ให้ผมทำหน้าที่นั้นน่ะแหละครับ แต่อยู่ๆ ไปผมก็เหมือนทุกคนรอบตัวเจ้านาย คือทำได้หมดทุกอย่าง”

ท่าทีของชัยดูแตกต่างกับผู้ชายอีกคนที่ติดตามโต้งตลอดเวลา เพราะขณะที่ชัยดูไว้ใจได้ แต่กับคนนั้นกลับดูน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจจนไม่เข้าใจว่าทำไมโต้งถึงให้คนบุคลิกแบบนั้นอยู่ข้างตัว

เมื่อมาถึงประตูห้องทำงานที่กรุกระจกโดยรอบ ทำให้มองเห็นคนที่กำลังตรวจสอบเอกสารอย่างเคร่งเครียดอยู่กับใครอีกหลายคนในห้อง รวมถึงก้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไข่ตุ๋นก็เดินเลี่ยงไปที่โซฟารับแขกหน้าห้อง แต่คนที่เดินนำมา เคาะประตูห้องแล้วเปิดประตูให้เดินเข้าไป
ชิณณะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง รับไหว้ไข่ตุ๋นที่ไหว้ทุกคนในห้อง
"รอพี่แป๊บเดียว ชัยบอกกิ๊บเอาคุกกี้มาให้น้องด้วย"
"ครับเจ้านาย" ชัย ที่เป็นคนไปรอรับไข่ตุ๋นมารับคำทันทีแล้วเดินออกไป ครู่เดียว ชัยก็กลับมาพร้อมกับแม่บ้าน และเครื่องดื่ม
นั่งฟังชิณณะคุยงานอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงได้รู้ว่านอกจากก้องแล้ว ชิณณะยังมีเลขาฯ อีก 2 คนเป็นผู้หญิง และชายที่ดูมีอายุมากกว่าชิณณะทั้งคู่

รอจนกระทั่งทุกคนออกไปจากห้อง ชิณณะถึงได้เดินมานั่งข้างๆ ที่โซฟาตัวเดียวกัน
“หิวหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า เปิดกระเป๋าสะพายหลัง หยิบห่อผ้าสีเข้มมาส่งให้
“อะไร” ชิณณะถามโดยที่ยังไม่รับห่อผ้ามา
“มีสร้อยทองของผม กับแหวน แล้วก็พระ มันคงยังไม่พอ แต่ถ้าคุณจะกรุณา ช่วยรับผมทำงานพิเศษที่นี่ได้มั้ยครับ”
ดวงตาสีเข้มที่มองมานิ่งๆ ทำให้ไข่ตุ๋นได้แต่ก้มมองมือตัวเองที่ถือห่อผ้าไว้
“ช่วยรับไว้..ได้..มั้ย...ครับ...”
“ไม่” น้ำเสียงเข้มจนผิดหูทำให้ไข่ตุ๋นกัดปากแน่น พยายามรวบรวมความกล้า ความมั่นใจที่มันหดหายไปตั้งแต่เห็นสายตาคู่นั้น

“ทำไมไข่ตุ๋นถึงเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่อง”
“ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะรวบรวมใช้คืนให้”
ชิณณะต้องเบนสายตาออกไปมองผ่านหน้าต่าง ก่อนที่จะพูดจารุนแรงต่อกัน
“พี่บอกให้ไข่ตุ๋นทำงานให้”
“แต่ผมไปดูคุณหญิงให้คุณไม่ได้แล้ว แถมยังมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นมาทั้งค่าโรงพยาบาลผม ค่าพยาบาลของพี่ ค่าที่พักที่รีสอร์ตนั่นอีก ทีแรกผมคิดว่าพ่อจองไว้สักอาทิตย์ แต่เขาบอกว่าคุณจองไว้ 2 เดือน ผมไม่รู้ว่า...จะหาจากไหนมาใช้คืน..คุณ..”
ไข่ตุ๋นกลืนก้อนสะอื้นที่มันตีขึ้นมาจนจุกคอ
แต่ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมา มือใหญ่ก็โน้มคอเข้ามาซุกหน้าอยู่ที่ไหล่กว้าง
“ตั้งแต่แรกก็รู้แล้วว่า เป็นคนเจ้าทิฐิ ทั้งหยิ่ง ปิดกั้นตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้”
“ผม....แค่...” ไข่ตุ๋นซบหน้านิ่ง รู้ตัวว่ามือใหญ่รั้งเอวเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน “พี่เอาของคุณ..มา...”
“แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้อยากได้คืนแล้ว”
“แต่เขาเอาของคุณมา”
“ไข่ตุ๋น!”
เสียงดุดังอยู่ข้างหูแต่ยังไม่คลายมือออก
“ผมขอบคุณที่คุณไม่แจ้งความ แต่ยังไงผมก็อยากใช้คืน...”
“ไม่”
“ผมขอร้อง ช่วยรับของพวกนี้ไว้ได้มั้ยครับ....ผมขอร้อง...”
ดวงตาที่กำลังมองมาทำให้คนตัวโตทำอะไรไม่ถูกได้เหมือนกัน เพราะมันเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ
“พี่ย้ำกับไข่ตุ๋นอีกครั้งนะ ส่วนหนึ่งพี่ให้สกาวไปเอง”
“แต่ประเด็นคือเขาหลอกคุณ”
“ไข่ตุ๋น”
“เว้นแต่...คุณชอบพี่สาวผม”
“ไม่”
“แล้วทำไมไม่เอาคืน”
“เพราะมันคนละเรื่องกัน แล้วก็คนละคนกันด้วย”
ไข่ตุ๋นจ้องมองนิ่งๆ แล้ววนกลับไปที่เรื่องที่ตั้งใจไว้ “ช่วยรับของนี้ไว้ด้วยเถอะนะครับ”
ชิณณะคว้าห่อของในมือไข่ตุ๋นมาเหมือนกับกระชากมาจากมือ
ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความโกรธ
“มันยังไม่พอ ไข่ตุ๋นยังต้องทำงานให้พี่อีก”
ไข่ตุ๋นพยักหน้า
“พูดกับพี่ อย่าใช้ท่าทาง อย่าใช้สายตา”
“ครับ”
“ดี” ชิณณะบอกแล้วลุกขึ้น “ไปล้างหน้า แล้วออกไปด้วยกัน”
ไข่ตุ๋นลุกขึ้นยืน แต่รู้สึกตัวเมื่ออีกคนหันมามองตรงๆ
“เอ่อ...ครับ”
เมื่อไข่ตุ๋นเข้าไปในห้องน้ำ คนตัวโตถึงกับกุมขมับ
ก้องแง้มประตูโผล่หน้าเข้ามาแซว “ไหวมั้ยครับเจ้านาย”
“ไปทำงาน!”
“ผมทำงานอยู่นี่ไง”
ชิณณะทำเหมือนเคี้ยวฟันเดินมาหาเลขาฯ ไฮเปอร์ “แอบฟังคนคุยกันเนี่ยนะทำงาน”
“โห ไม่เห็นต้องแอบ อย่าลืมสิครับว่าห้องเจ้านายเป็นกระจก แล้วเสียงดังขนาดนี้”
คนตัวโตเดินออกมาถึงประตูแล้วสั่งข้ามไปหาชัย
“เดี๋ยวฉันจะกลับบ้าน ฝากบอกที่บ้านช่วยเตรียมอาหารเผื่อน้องด้วย”
“ครับ”
ชัยรับคำสั่งแล้วกดโทรศัพท์
แต่ก้องหันมาหาเจ้านาย “แล้วเจ้านายไม่มีงานสืบ งานเฝ้าให้ผมทำอีกแล้วหรือ”
ชิณณะหันไปมองประตูห้องน้ำ ขณะที่บอกกับก้อง “ไม่ ฉันรู้ในสิ่งที่ควรจะรู้แล้ว”
“แต่ยังไม่รู้เลยว่า คุณสกาวเอาเงินไปทำอะไรนะครับ”
“ฉันรู้แล้ว” ชิณณะย้ำ แล้วหันไปบอกเลขาฯ อีก 2 คนว่าเสร็จงานก็ให้กลับบ้านได้
“อีกนิดนะครับ” ก้องท้วงก่อนที่เจ้านายจะปิดประตูห้อง “พรุ่งนี้ผมนัดเด็กไว้ให้เจ้านาย ยกเลิกมั้ยครับ”
“ใคร”
“แต้วครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องยกเลิก”
“อ้าว..ก็...” ก้องชี้ไปที่ประตูห้องน้ำ แล้วทำเป็นบ่นให้ได้ยิน “บ้านแตกไม่รู้ด้วย”

แต่ชิณณะกลับหัวเราะเบาๆ หันกลับไปเก็บโต๊ะทำงาน ไข่ตุ๋นเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วคว้ากระเป๋าเตรียมพร้อมทำตามคำสั่ง

ตอนที่ชิณณะเลี้ยวรถเข้าซอย ไข่ตุ๋นเพียงแค่หันมามอง แล้วก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกหรือมีคำถาม เมื่อเลี้ยวรถเข้าบ้าน
มีแต่เพียงอาการขมวดคิ้ว ในตอนที่เดินลงมาจากรถแล้วเห็นรถของตัวเองจอดอยู่ในโรงรถ
พอเข้ามาในบ้านชิณณะก็ตรงไปล้างมือ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
ที่ไข่ตุ๋นทำ ก็มีเพียงการทำตามต่อไป
ให้คิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า เขาให้ตามมาทำไม เพราะพอกินข้าวเสร็จ ชิณณะก็กลับขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขับรถไปส่งที่คอนโดฯ แล้วก็ไปงานต่อ แล้วก็บอกว่า วันพรุ่งนี้เลิกเรียนให้มาหาที่บริษัท

เพียงแต่วันถัดมาไม่เหมือนเดิม เพราะชัยเป็นคนขับรถพาชิณณะกับไข่ตุ๋นไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
เมื่อเดินผ่านล็อบบี้ สาวสวยในเครื่องแบบนักศึกษาเดินเข้ามาหาชิณณะยกมือไหว้ แต่หันมาส่งยิ้มหวานทักทายไข่ตุ๋น ท่าทางเหมือนเพื่อนเก่าที่พอเจอกันก็อยากคุยกัน
แต่ไข่ตุ๋นมั่นใจว่าเพิ่งเคยพบกับหญิงสาวคนนี้เป็นครั้งแรก
ชิณณะหันไปหาชัย และบอกให้พาไข่ตุ๋นไปนั่งรอที่ร้านอาหารในโรงแรม
หญิงสาวยังคงหันมามองไข่ตุ๋น แล้วหันไปถามชิณณะ
“ไม่ให้ไข่ตุ๋นไปด้วยหรือคะ”
“ไม่ รีบๆ ไปกันเถอะ”

ถึงจะสะดุดหูที่หญิงสาวคนนี้รู้จักชื่อ แต่มันก็ยังบรรยายความรู้สึกได้ยาก ตอนที่เห็นทั้ง 2 คนเดินคู่กันไป รู้สึกตัวก็ตอนที่ชัยแตะที่ข้อศอก พร้อมกับเรียกชื่อ
“คุณไข่ตุ๋นครับ”
“อะ ครับ”
“ไปที่ร้านอาหารกันดีกว่าครับ”
อาการคิดอะไรไม่ออกยังคงอยู่ แม้อาหารจะวางอยู่ข้างหน้า ตักใส่ปากตามที่ชัยแนะนำแต่ก็ไม่รู้รสชาติ ไม่รู้สึกอะไรเลย จนออกมานั่งที่สวนหย่อมเล็กๆ ด้านนอกโรงแรม
กระทั่งชัยพากลับมาที่รถ แล้วเห็นชิณณะเดินออกมาจากโรงแรม เข้ามาในรถนั่งข้างกัน
ไข่ตุ๋นก็ได้แต่หันไปมองนอกรถ แล้วก็ทำตามที่ชิณณะบอกจนกระทั่งรถมาส่งที่หน้าคอนโดฯ

ช่องว่างระหว่าง 2 คนกำลังขยายตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ไข่ตุ๋นไม่ใช่คนที่เล่าเรื่องส่วนตัวให้เพื่อนฟัง ส่วนมะพร้าวก็ไม่ใช่เพื่อนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนประเภทที่ต้องรู้ให้ได้เดี๋ยวนี้ ทุกทีที่ผ่านมา จะใช้วิธีชวนคุยชวนถามไปเรื่อยตอบก็ตอบ ไม่ตอบวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยถามใหม่
แต่อาการนิ่งเงียบของไข่ตุ๋นที่มันเงียบจนผิดปกติ ทำให้มะพร้าวต้องพยายามกดดันให้เพื่อนพูดมากกว่าเคย
“กูไม่ได้อยากล้ำเส้น ข้ามกรอบที่มึงวางไว้ แต่ถ้ามึงเก็บทุกเรื่องไว้แบบนี้ มันจะไม่ดีกับมึงเองนะ ตั้งแต่เรื่องพี่หวานแล้ว มาถึงเรื่องทหารที่มาหามึงเมื่อวันก่อน แล้วมาวันนี้มึงก็เหมือนคนใจลอยกึ่งเครียด ไม่พูดไม่จาแบบนี้ กูเฉยไม่ได้แล้วนะโว้ย”
ไข่ตุ๋นหันมามองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มอ่อนๆ “ขอบใจ คงเพราะกูเก็บทุกเรื่องไว้หมดอย่างที่มึงว่า กูก็เลยเป็นแบบนี้”
“มึงจะเครียดลงกระเพาะเข้าสักวัน”
“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ไข่ตุ๋นบอกแล้วก็เงียบ

...เออ ไม่เล่า เดี๋ยวหมดคาบนี้ กูถามอีกทีก็ได้วะ...

แต่คนที่ไข่ตุ๋นเล่าเรื่องให้ฟังคือน้าเก้งที่นิ่งเงียบไปเมื่อฟังเรื่องของหวานจบลงถึงตรงที่รีสอร์ต
“น้าว่า ไอ้หวานมันไม่ได้สำนึกหรอกว่า ตัวมันเองน่ะแหละคือคนที่เลือกทางเดินผิด แล้วไม่คิดที่จะเดินกลับหรือเลี้ยวไปทางอื่น”
“แต่ผมก็มีส่วนผิดที่ไม่ได้ช่วยให้เต็มที่มาตั้งแต่แรก”
“คนรอบตัวน่ะมันเป็นเรื่องรอง ตัวเราเองนี่แหละที่เลือกมันเอง” น้าเก้งอธิบาย โดยการยกตัวอย่างตัวเองกับเมียที่เลือกเปิดร้านเหล้าแบบนี้ที่แทบไม่มีกำไร แทนที่จะทำอย่างอื่นที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้สบายกว่า
“หวานมันก็รู้ตัวตลอดว่ามันโดนคนพวกนั้นเอารูปถ่ายมาแบล็กเมล์ให้มันไปนอนด้วย หรือให้มันไปนอนกับคนอื่น มันไม่ไปก็ได้ ไม่เห็นต้องสนใจ อย่างไอ้ร้านที่มันมีโคโยตี้นั่น มันทำอะไรกันต่อหน้าคนตั้งมากมาย ถ่ายคลิปก็ถ่ายไป แล้วไปอัพไปโหลดที่ไหน ไม่เห็นว่ามันจะกลัวอะไร” น้าเก้งหมายถึงคลับที่ตั้งอยู่ห่างออกไป
“แกเอาคนแถวนี้กับตัวแกไปเปรียบเทียบได้ไง” น้าสาวเกาะขอบหน้าต่างส่งอาหารยืนคุยมาจากในครัว “คนเราไม่เหมือนกัน แล้วไอ้หวานนิสัยเดิมมันก็ไม่เคยมองเห็นหัวใครอยู่แล้ว พอโดนคนทำแบบนี้ถ้าไม่เสียศูนย์ไปเลยก็มั่นใจไร้สติแบบพวกดารา”
น้าเก้งทำยักไหล่ “ก็คงอย่างนั้น มันคงเสียฟอร์มเสียหน้า อับอายผู้คน แต่ไอ้ความคิดรวบยอดที่มาสรุปตรงที่ว่าหวงน้องไม่อยากให้น้องเห็นคนอื่นดีกว่ามัน ถึงขนาดที่วางยาน้องแล้วจะฆ่าตัวตายไปตามกันแบบนี้มันก็สมควรที่จะต้องไปคุยกับจิตแพทย์” น้าเก้งรีบอธิบายต่อ “ในทางหมอเขาว่า เราทุกคนมีความเป็นจิตอ่อนๆ อยู่ในตัว แต่บางทีมันก็พัดผ่านออกไปเหมือนสายลม บางทีมันก็จะเป็นพายุทอร์นาโดอยู่ในใจ ระดับความรุนแรงมันก็ต่างกันไปแล้วแต่สิ่งที่รับเข้ามา แกเองก็เหมือนกัน จมอยู่กับเรื่องพี่สาว เดี๋ยวก็ได้ไปหาจิตแพทย์ด้วยกัน”
“จิตวิทยาร้านเหล้า” น้าสาวแซวมาจากในครัว ทำให้น้าเก้งหัวเราะร่วน
“เออ นั่นแหละ” น้าชายหันไปยิ้มให้กับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน “พอมาถึงตอนนี้ ไอ้หวานมันออกไปห่างจากสังคม จากสายตาของผู้คนที่มันหวาดระแวงว่าคอยทำร้าย คอยนินทามันแล้วยังได้คุยกับหมอ ได้พัก แต่แกยังต้องเดินไปข้างหน้า ถ้าอยากชดเชยให้กับหวาน แกก็ต้องทำชีวิตให้ดี จะได้ทำงานมีเงินเดือนไปจ่ายค่าหมอค่ายาให้มันไง”
น้าเก้งเดินไปรับออเดอร์จากลูกค้า
เวลาผ่านไปเกือบ 5 ทุ่มชิณณะเดินเข้ามาในร้าน สั่งเบียร์ตั้งแต่ที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเดิม ไข่ตุ๋นก็หยิบเบียร์ตามที่สั่ง แต่น้าสาวส่งจานหมูย่างมาให้แกล้มเหล้าด้วย
คิดเข้าข้างตัวเองว่า ไม่ใช่คนช่างคุย ไม่รู้จะชวนคุยอะไร วางของให้แล้วก็ไปทำอย่างอื่น ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้าเก้งแล้วกัน
จนกระทั่งน้าเก้งที่เดินออกไปเอาของข้างนอกกลับเข้ามาในร้าน เดินผ่านไข่ตุ๋นแล้วทำทีหยิบขวดเบียร์ไปนั่งคุยกับชิณณะ
ท่าทางเรียบเรื่อยเหมือนไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด
หลังการไต่ถามสารทุกข์สุกดิบไปเรื่อยน้าเก้งก็เข้าเรื่อง
“ไอ้ตุ๋นมันมีปัญหาเรื่องเงินหรือเปล่า”
“ไม่นี่ครับ” ชิณณะตอบ
น้าเก้งพยักหน้า “ผมออกไปหลังร้านไม่เห็นรถมัน คิดว่ามันมีปัญหาเรื่องเงิน ไม่อยากให้มันเป็นเหมือนไอ้หวาน หรือเด็กใจแตกแถวนี้”
คนตัวโตหันไปมองคนที่มองมาจากหน้าครัว เพราะช่วยน้าสาวทำงานอยู่ “รถไข่ตุ๋นอยู่ที่บ้านผมน่ะครับ”
“อ้อ...” น้าเก้งผ่อนลมหายใจยาว “งั้นก็แล้วไป รถนั่นพ่อมันดาวน์ให้ แต่มันส่งของมันเองนะ” น้ำเสียงของน้าชายเต็มไปด้วยความภูมิใจในตัวหลานชายอย่างไม่ปิดบัง “ก็อยากให้ลูกได้ใช้ด้วยกันน่ะแหละ แต่หวานมันไม่ชอบ ติว่ารถเล็ก อยากได้บีเอ็ม รถหรู”
ก่อนที่น้าเก้งจะลุกไปยังไม่ลืมทิ้งท้าย “บอกตามตรง ว่าผมติดใจอยู่นิดหน่อย ที่คุณมาเฝ้ามารับมัน เพราะผู้ชายเหมือนกัน แต่พอมาคิดอีกที มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับสังคมที่เราอยู่ ที่สำคัญก็คือ คุณเป็นผู้ใหญ่สามารถนำทางไอ้ไข่ตุ๋นไปในทางที่ดีได้ มากกว่าทิ้งมันไว้ตามลำพังในเมืองใหญ่ ผมไม่อยากให้มันเป็นเหมือนไอ้หวาน”
“ไข่ตุ๋นไม่เหมือนหวานหรอกครับ ต่อให้ไม่มีผม เขาก็ไม่มีวันเดินเส้นทางนั้น น้าเลี้ยงเขามา น้าย่อมรู้จักเขาดีกว่าผม” ชิณณะเรียกหวานตามที่น้าเก้งเรียก ทั้งที่คุ้นกับชื่อสกาวมากกว่า
น้าเก้งหัวเราะหึหึ ยกขวดเบียร์ชี้หน้านักธุรกิจใหญ่ “คุณนี่มันร้าย......”

จากเรื่องที่ไข่ตุ๋นเล่าให้ฟัง จนถึงนิสัยของไข่ตุ๋นเอง และด้วยบุคลิกของชิณณะ
บางทีการฝากไข่ตุ๋นไว้กับชิณณะคงไม่ใช่การฝากปลาย่างไว้กับแมว

====จบตอนที่  11====

ขอผมฟ้องบ้่างได้มั้ย มีเด็กแถวนี้ไม่ค่อยชอบพาร์ทที่เกี่ยวกับโต้ง เขาชอบร้องเป็นเพลงว่า "น้ำเน่าๆๆๆ" ก็นะ มันก็ต้องมีอะไรแบบนี้บ้่าง ไม่้งั้นก็เครียดแย่

ขอบคุณที่ติดตามครับ ผมกันวันเสาร์ครับ

[cinquain]

กำลังอ่านกระทู้เก่าๆในห้องพูดคุยตอน"ไทยบอยโสล๊ว" (สนุกมาก^^)
ก็เห็นคุณไจฟ์ออนอยู่ ... ต้องอัพแล้วแน่ๆ ขอไปอ่านก่อนค่ะ!

..........
ความรู้สึกแรกที่อ่านจบคือ ชอบมะพร้าวมากๆ ลักษณะเหมือนมิกกี้ในเรื่อง
Don't leave me alone เป็นเพื่อนที่ดี เข้าใจ เป็นกำลังใจให้เพื่อนตลอด

แต่ที่ไม่เข้าใจก็ชิณณะ ทำไมทำอย่างนั้นล่ะคะ (ปลดปล่อยหรืออะไร?)
นี่ก็คิดเองจากรูปการณ์

ท้ายๆชอบน้าเก้งค่ะ เป็นผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์จริงๆ

รอความเป็นไปต่อไปค่ะ

[omuya]

 

[roseen]

 :กอด1:อึมครึมต่อไป

[So_Da_Za]

ไข่ตุ๋นดูปิดกั้นตัวเองมากจริงๆ
แอบสงสารพี่ชีคเบาๆ

[jeeu]

อ๊อยยยยย~ จะบ้าตายกับคู่นี้
ไข่ตุ๋น มันทิฐิติดมาจากใครฟระ!!!
เครียดเรื่องพี่หวาน ก็รู้อยู่นะ
แต่เอาอะไรมาตัดสิน ว่าเรื่องตัวเองกับพี่ชีคเป็นไปไม่ได้
สงสารตัวเองบ้าง ตุ๋นไม่ใช่คนที่เอาเงินพี่ชีคไปซะหน่อย
สงสารพี่ชีคด้วย เครียดตามง่ะ~~~

[hpsky]

ตัวละครใหม่อีก 2 แต้วกับชัย สองคนนี้จะเป็นคนที่คลายปมบางส่วนรึป่าว ??
"น้ำเน่า"ของเด็กน้อย พี่ว่าน้องไจฟ์น่าจะสวนกลับไปว่า ถึงน้ำจะเน่า แต่ก็เห็นเงาจันทร์นะ #เพิ่มดีกรีความเน่า 55

[baszoozoo]

อ่านแล้วอึดอัด เหมือนอะไรมาทับในอก แต่ก็ติดอยากอ่านต่อไป แง่มๆ

[nongrak]

เมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะยอมเปิดใจกับชีคบ้าง
คนเราทุ่มใจไปเท่าไรก็อยากได้คืนบ้างนะ

[gupalz]

เครียดแทนไข่ตุ๋นจัง

[mild-dy]

รอจ้า

[U_Ton]

  ไข่ตุ๋นอาจจะทิฐิมากไป หรือเก็บกดอันนี้ก็ไม่รู้...

แต่ถ้ามองว่าการที่ได้เห็นพี่สาวตัวเองเข้าใกล้ชิณณะขนาดนั้น(ตอนในครัว)

กับการที่มาเห็นชิณณะเรียกเเต๊วมาหา... แล้วหายไปด้วยกัน

กว่าจะกลับมาไข่ตุ๋นก็กินข้าวเสร็จเเล้ว... แล้วจะเรียกไข่ตุ๋นมาทำไม

(เรียกมาดูพฤติกรรมตัวเองเรอะ... 

ตอนนี้ใจเริ่มเอียงไปหาพี่โต้งเเล้ว...

เน่าๆแต่เฮียแกก็ต่อสู้กับจิตใจตัวเองจนยอมรับว่าชอบไข่ตุ๋นนะเออ

[fuku]

คาใจกับการ์ดคนนั้น...

เปิดตัวมาทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เลยว่ามีลับลมคมในอะไรซ่อนไว้ใช่มั้ย

[fay 13]

 

[moredee]

บางทีการอ่านและเดาใจนักเขียนก็ทำให้เราได้ลุ้น ว่า..
เอ๊ มันจะอย่างไรรอต่อไป เพราะงั้น เดาใจต่อไป
ชอบทุกการบรรยายนะ อย่างน้าเก่งกับเมีย ก็ชอบ
ดีนะที่เราชอบพี่โต้ง พระเอก(ในนิยาย)ดีอ้ะ

[Yukisae]

เอ่ออออ....ชิณณะง้อน้องแล้วใช่ไม๊เนี่ย เหอะๆๆ
ทำน้องเสียใจอีกต่างหาก  สงสารโต้งด้วย
มะพร้าวน่ารักมาก ชอบอ่ะ 555
ยังคงอึมครึมกันต่อไป ++จ้า

[Jthida]

ไข่ตุ๋นนี้ดื้อจริงๆ

[zuu_zaa]

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ