หัวข้อ: "Cloud"

[iammz]

ไข่ตุ๋นลูก .... สารภาพรักกับพี่ชีพแล้ว

 

[little_nok]

อืม สารภาพรัก แต่เราก็ยังอึดอัด
จะหวานก็หวานไม่สุด มันสะดุดๆ
เมื่อไรไข่ตุ๋นจะคลายท่าทีลงบ้าง น้องเครียดตลอดเลย
มีเรื่องสงสัยคือ ก้องเนี่ยะ จะเยอะไปไหม ขำดีน่ะ ทำแบบนี้ก็ได้ด้วย
อยากอ่านตอนพิเศษเรื่องของก้องบ้างค่ะ

[kyoya11]

ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบที่สุดเลย รู้สึกว่าไข่ตุ๋นเปิดเผยมากขึ้น แถมโดนชิณณะหลอกด้วย
ชิณณะร้ายเหมือนกันนะ

[КίmY]

แว้กกก น้องสารภาพว่ารักออกมาแล้วอ่ะๆ 
จัดหนักให้น้องเลยพี่ชีค   
อีกตอนเดียวก็จะจบล่ะ 
รอนะฮะ  :')

[goosongta]

มันทรมานเนอะคนที่มีแผลในใจเนี่ย วนไปวนมากลับความรู้สึกเดิมๆ กลัวหวาดระแวง จนคนอื่นทุกข์ไปด้วย
อ่านเรื่องนี้แล้วบีบหัวใจมาก

[mild-dy]

ไข่ตุ๋น น่ารักกกก

[phoenixa]

น้องบอกรัก...
น้องเขินได้นิ่งสนิทมากๆ
นอกจากอารมณ์กลัว โกรธแล้ว
อารมณ์อื่นๆ น้องเก็บได้มิดหมด
อยากเห็นน้องเขิน อยากเห็นน้องอาย

[takara]

เฮ้อ ในที่สุดไข่ตุ๋นก้อบอกรักพี่ชีคแล้ว เย้เย้

[Gohan]

ก้องโทรตามแบบรวมญาติมาก สมกับเป็นเลขาจอมไฮเปอร์จริงๆ
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นตุ๋นอาจจะยังนั่งกองอยู่กับพื้นแถวๆ นั้น
พี่ชีคเองก็จัดยาแรง อัดจนน้องสารภาพรักแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
แถมยังช่วยให้น้องปลดล็อกทางความคิดของตัวเองได้สำเร็จด้วย
งานนี้ต้องชมเลยว่า พี่ชีคใช้ความเคลื่อนไหวสยบความนิ่งได้เจ๋งมาก

แต่ประโยคนี้ "เพราะพี่ขอแค่ให้อยู่ข้างกัน แล้วหัวใจจะไปอยู่ที่ไหนพี่ก็ไม่ว่า"
สภาไม่อนุมัติให้ผ่านในหลักการนะคะ ไม่ได้ๆ ห้ามชี้โพรงให้กระรอก กร้ากกกก

เหลือตอนจบอีกตอนเดียวแล้วสินะ รอการเฉลยทุกเรื่องราวพร้อมกับของหวาน (อิอิ)
ขอบคุณสองหนุ่มครับ

[from_mars]

ไข่ตุ๋นอึนมาก
ขนาดสารภาพรักยังแอบนิ่ง 555 ตลกดี
แล้ว บทต่อไปจะมีคู่อื่นมาให้ดูไหมนะ คึคึ

ขอบคุณและรออ่านจ้า

[babynevercry]

กว่าจะตามมาทัน จะจบซะงั้น

ฮ่าๆๆๆ เอ้า รอตอนจบก็ได้วะเฮ้ยยย

ฮ่าๆๆ

[cavalli]

น้องเห็นด้วยกับพี่ในทุกรณี

 

[t2007]

ไข่ตุ๋นรักหวานมากเนอะ โทษตัวเองตลอดเวลา มีพี่ชิณณะเข้ามาปลอบโยน
แล้วหลอกให้บอกรักอีก ร้ายง่ะพี่
ขอบคุณไจฟ์กับที คร้าบบบบ

[puppyluv]

ต้องชมก้อง โลกนี้เคลื่อนไหวให้น่าสนุกเพราะคนแบบนี้ หุหุ
ไข่ตุ๋นต้องกับพี่ชีคเท่านั้น
ชอบตอนนี้ โดยเฉพาะ 'พี่จะเอา' กับ 'ทะลึ่ง'
กดบวกปล่อยเป็ด~~~ขอบคุณ jivetea

[FRODO]

เย้! รอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

[pochu52]

พี่ชีคเก่งมากที่ทำให้น้องไข่ตุ๋นพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกมา เก็บไว้มากๆ กลัวจะเป็นบ้าไปซะก่อน
แล้วไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีค  เขินนนน

[omuya]

  น่ารัก

[LoveBaBy]

 

โอ้ววววววววววววว กระหน่ำไลท์ให้ตอน 16,17 ฮ่า ฮ่า ฮ่า XD

ชอบก้องอ่า นิสัยน่ารักดี ตรง มากกกกกกกกก สรุปว่าชอบโต้งป่ะ ฮี่ ฮี่

เรื่องราวคลี่คลาย ความหวานกำลังมา แต่จะจบแล้วหรอ โอ้วววววว โนววววววววววว

ขอบคุณน้องชายทั้งสองจ้า

ไหนๆก้อจะจบแล้ว ขอจัดหนัก จัดเต็มแบบยาวๆได้ปะ อิอิ

[เพื่อนบ้าน]

ก้องฮาาาาาาอ่ะ โทรตามทุกคนที่คิดว่าช่วยได้มาหมดเลย
เกี่ยวไม่เกี่ยวก็โทร ตุ๋นเป็นไรไม่รู้ แต่โทรตามทุกคนก่อน ฮ่ะ ๆๆ

ตัวละครเรื่องนี้ช่างเป็นคนที่มีความคิดซับซ้อนเหลือเกิน
พี่เป็นคนคิดไม่เยอะ(?) บางทีอ่านๆแล้วก็เลยคิดไม่ทัน -*-
ตอนน้องเปิดซองมาเห็นรูปแล้วช๊อคก็พอจะเข้าใจอ่ะนะ
นั่นคือพี่สาวตัวเอง ยังไงก็คงไม่อยากมานั่งดูให้ละเอียดถี่ถ้วนหรอก
พอมาเคลียร์กันแล้วน้องบอกว่ากลัวว่าผู้ชายในรูปจะมีลุงอยู่ด้วย
ก็เออ เข้าใจว่ามันก็เป็นไปได้ที่จะกลัว แต่ไอ่ที่คิดว่าลุงอยู่เบื้องหลังไอ้แหลม
แล้วเป็นคนปล่อยรูปนี่ คิดไม่ถึงจริงๆนะ ไม่มีความคิดนี้อยู่ในหัวเลยอ่ะ คิดได้ไง
ตอนนี้เขาสองคนบางทีก็ดูเหมือนจะเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องพูดจาอะไรมากมายเลยนะ
แล้วตอนนี้ก็ชอบตอนน้องบอกรักมากกกกกกกก พี่รู้สึกว่ามันไม่หวานเลย แต่มันน่ารักมากกก
โคตรฮาาาาอ่ะ น้องซึนมาก บอกรักเสร็จแล้วก็ทำมึนๆ บอกอารมณ์ไม่ค่อยดี 5555555 คิดได้ไง

ตอนหน้า !!! จบแล้ว แต่พี่ยังคาใจอยู่เลยนะ ตกลงไอ้สามคนนั้นตายได้ยังไง
ฆ่าตัวตายเองจริงๆ หรือโดนเก็บกันแน่ ??
รอตอนจบจ้าาาา +1

[SoN]

^^

[RoseBullet]

^
^
จิ้มทะลุไปสองคอมเม้นต์บน ณ คอมเม้นต์ของคุณเพื่อนบ้าน
เราก็เป็นเหมือนกันเลยค่ะ เสต็ปเดียวกันเป๊ะๆเลย
คือสเต็ปแรกเห็นรูปแล้วน้องช็อคก็เข้าใจ ต่อมากลัวเป็นพี่ชีคก็โอเค
แต่ที่นึกไม่ถึงที่สุดจนมาเฉลยคือที่น้องนึกว่าพี่อยู่เบื้องหลังนี่แหละค่ะ
ชอบๆ เป็นนิยายที่ทำให้คาดไม่ถึงบ้าง เดาไม่ถูกบ้าง มึนๆงงๆนิดนึงบ้าง หวานบ้าง กดดันบ้าง...ฯลฯ
อีกอย่างที่เห็นด้วยคือการที่ตัวเอกเขาเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องแสดงออกเป็นคำพูดมากมายน่ะค่ะ
ไม่จำเป็นต้องบอกกันตรงๆเป็นคำพูด แต่เขารู้กันเข้าใจกันได้เลย ซึ่งตรงนี้เราก็ชอบ
คิดว่าค่อนข้างไม่เหมือนใครดี ปกติเจอแต่ต้องบอกกันตรงๆ
พี่ก้องนี่แกเตรียมพร้อมจริงๆเลย ขำตรงที่โทรตามกันยังกะยกมาทั้งเครือญาติ ฮ่าๆ

[eern]

อ้าวยังไม่เหรอวันนี้วันพฤหัสแล้วนะ

[malula]

ไจฟ์ลืมวันหรือเปล่า...ส่งไข่ตุ๋นมาด่วน

[MyTeaMeJive]

ตอนจบ
 
เวลาผ่านไปนานหลายปี
 
หวานไม่ได้อยู่ในสถานพักฟื้นแล้ว แต่ย้ายออกมาอยู่ที่บ้านนอกเมืองหลังใหม่ ที่ชิณณะซื้อให้เป็นชื่อของไข่ตุ๋น เพื่อไม่ให้ต้องเดินทางระหว่างบ้านพักในเมืองกับสถานพักฟื้นที่หวานพักอยู่
บ้านแบบรีสอร์ทท่ามกลางสวนสวย ใต้ร่มไม้ใหญ่มีชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้คนละตัว ต่างมองตรงไปข้างหน้า แม้จะสวยงามเหมือนภาพวาด แต่ผู้ที่อยู่ในภาพกลับนิ่งเฉยจนเหมือนรูปปั้นที่วางไว้ในสวน
 
ถัดไปด้านหลังคือชัย กับพยาบาลส่วนตัวของหวาน ที่ยังเป็นคนรักของชัยด้วย
 
ไข่ตุ๋นเรียนจบแล้ว และทำงานที่บริษัทของชิณณะ ส่วนหวานก็อาการดีขึ้น ไม่ได้นิ่งเงียบซึมเศร้าหรือหวาดกลัว รับรู้สิ่งต่างๆ รอบตัวมากขึ้น แต่ก็แทบจะไม่ได้พูดกับใคร
 
เสียงถอนหายใจหนักๆ ของหนุ่มตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายกันละจากภาพสวนดอกไม้ข้างหน้าหันมามอง
ไข่ตุ๋นถึงได้รู้ตัว บอกกับพี่สาว “ผมอ่านหนังสือให้ฟังดีมั้ย”
หญิงสาวส่ายหน้า แม้ดวงตาจะหยุดอยู่ที่น้องชาย แต่ก็ยังคงมีวินาทีที่หลุดไปในที่ห่างไกล
“ทะเลาะกับคุณชิณณะ”
ไข่ตุ๋นนิ่งเงียบไม่อยากเล่าความคิด แต่ดวงตาของพี่สาวที่จ้องมานิ่งๆ ทำให้พูดเพียงคร่าวๆ
“เปล่า บางทีผมก็ไปติดอยู่กับคำพูดของคนจนทำให้ตัวเองไม่ก้าวไปไหน”
“บอก”
ไข่ตุ๋นเปลี่ยนไปถามเรื่องหนังสือ แต่หวานพูดคำเดิม ทำให้ไข่ตุ๋นต้องบอก
“เพราะผมเป็นผู้ชาย”
“ก็ดีแล้ว”
“แต่มันไม่ดีกับคุณชิณณะ เขามีหน้าที่การงานใหญ่โต มีสังคม แต่บอกใครไม่ได้ว่าเป็นเกย์”
“อยากให้บอก”
ไข่ตุ๋นนิ่งคิด “ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องต้องบอกใคร มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่พอโดนทักว่าเสียดายที่ไม่ใช่ผู้หญิงบ่อยๆ เข้าก็เริ่มคิดว่า ทำไมผมถึงไม่เป็นผู้หญิง”
“เขาไม่ชอบแก”
ไข่ตุ๋นส่ายหน้า ไม่ได้ตอบคำถามพี่สาว
ส่วนหวานได้แต่มองน้องชายนิ่งๆ
 
ที่ด้านหลังคนรักของชัยหันมากระซิบถาม
“เกิดอะไรขึ้น”
“ท่านประธานน่ะสิ แกมักจะบอกกับใครๆ ว่าคุณไข่ตุ๋นดีทุกอย่างเสียแต่เป็นผู้ชาย”
“แล้วคุณชิณณะรู้หรือเปล่า”
“รู้ แต่ท่านประธานไม่เคยมีว่าหรือดุอะไรคุณไข่ตุ๋นเลยนะ ออกจะเอ็นดู ไปไหนก็ซื้อของมาฝากอย่างที่เธอก็รู้”
คนรักพยักหน้าคิดตาม “ท่านคงไม่ได้รังเกียจอะไรคุณไข่ตุ๋นอย่างที่คุณว่า แต่ท่านก็อายุมากแล้ว อาจอยากอุ้มหลาน”
 
ความเงียบปกคลุม 2 พี่น้องอยู่นานหวานก็พูดขึ้นมา
“ฉันรู้จักเลิศก่อน นอนด้วยกัน แต่มันเรียกเล็กกับเก่งมา ฉันไม่ยอม มันก็หลอกให้กินยาแล้วถ่ายรูป แล้วพาฉันไปหาคน”
หวานหันมามองน้องชายแล้วหันไปมองทางอื่น
ส่วนไข่ตุ๋นเพียงแต่มองใบหน้าด้านข้างของพี่สาว ขณะที่ในใจรู้สึกว่า ไม่ว่าพี่สาวจะพูดอะไร หรืออาจมีบางสิ่งบางอย่างไม่เหมือนกับที่พี่เคยเล่า ก็ไม่น่าประหลาดใจอีกต่อไป และนี่อาจเป็นความจริงที่เกิดขึ้น
"พวกมันพาไปหลายที่ ฉันกลายเป็นของเล่น คิดในใจ วันหนึ่งพวกมันต้องเป็นของเล่นของฉันบ้าง แต่ฉันทำไม่ได้ ก็หาคนอื่น เคยได้ยินมันพูดถึงคนที่ต้องเสียเงินซื้อมา คนที่เสียเงินเลี้ยงนักศึกษา พวกมันบอกว่าโง่ เพราะมันไม่เคยเสียเงินให้ฉัน ฉันก็กลายเป็นตุ๊กตาของมัน"
หวาน หันมามองน้องชายแว่บหนึ่งก็หันไปมองทางเดิม
" ฉันเคยเจอคุณชิณณะ อยู่กับไอ้เล็กกับคุณโต้ง แต่ตอนนั้นคุณชิณณะกับคุณโต้งไม่เห็นฉัน จนมันส่งคลิปบาหลี"
 
ขณะที่ฟังพี่สาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ไข่ตุ๋นคิดถึงคำพูดของจิตแพทย์เรื่องที่พี่สาวกักขังความเกลียด ความกลัวไว้ในใจมานานเกินไป
 
หวานมองหน้าน้องชายที่ซีดเผือด "แกเคยเห็นคลิปนั่น"
"ผมไม่รู้" ไข่ตุ๋นตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"แกเคยเห็นคลิปนั่น"
ไข่ตุ๋นพยักหน้ายอมรับ
"พวกมันจะเอาคลิป เต็มไปขายใครไม่รู้ แต่ตอนที่นั่งเครื่องกลับมา ฉันก็ตัดสินใจว่าฉันต้องทำลายพวกมันให้ได้ ทีแรกคิดว่าจะอ่อยคุณโต้ง เพราะเขาเป็นพี่ชายของมันทำให้มันเจ็บให้ตายทั้งโคตร ส่วนคุณชิณณะมีเด็ก ของเขาอยู่แล้ว" หวานหันไปมองทางอื่น ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตั้งใจมาตลอดว่าจะไม่มีวันบอกน้องชาย
"แต่ไอ้เกริกกลับอยู่กับ 2 พี่น้องนั่น เลยต้องไปหาคุณชิณณะ แต่เขาก็ระวังตัว ต้องทำให้เขาเชื่อว่า ฉันรักสบายไม่อยากผูกมัด แค่อยากได้เงิน ได้เงินมาฉันก็เอาไปเที่ยว ตอนที่ผู้ชายพวกนั้นกลายเป็นของเล่นมันสนุกมาก มีเงินเสียอย่างให้พวกมันทำอะไรก็ได้” ดวงตาของหวานวาววับ
“แต่มันไม่พอ ฉันอยากฉลองชัยชนะแบบสุดๆ หว่านเงินให้เต็มผับ ต้องจัดการพวกมัน 3 คนก่อน”
ดวงตาคู่นั้นดูสับสน แล้วเล่าเรื่องต่อ
“มีคนเอาคลิปมาเปิดต่อหน้าฉัน ฉันขายของนัดเจอไอ้เลิศ จัดการมัน นัดไอ้เก่ง จัดการมัน นัดไอ้เล็ก จัดการมัน แล้วกลับมาวางยาคุณชิณณะ เอาเงิน หนี แล้วกลับมา”
มือขาวซีดจับพนักเก้าอี้ไว้แน่น หวานยังคงเล่าเรื่องช้าๆ เหมือนเดิม
"จุด อ่อนของพวกมันคืออะไรรู้มั้ย คือการอาศัยอำนาจของพ่อแม่มาทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ มันวางท่ายิ่งใหญ่ทำอะไรใครก็ได้ แต่มันเองก็รู้ตัวว่าเรื่องที่มันทำไม่ใช่เรื่องดี ในคลิปพวกนั้นถึงแทบไม่เห็นหน้าของพวกมัน พอนอนด้วยกันเสร็จฉันบอกว่าฉันติดเอดส์จากพวกมัน พูดเยอะแยะ กว่าที่จะตายไปพ่อแม่ของพวกมัน ต้องอับอายขนาดไหน ตอนที่จัดการกับเลิศมันโวยวาย เลยต้องเอายาของฉันให้มันกิน เอาเสื้อของมันจุ่มน้ำมัน แล้วเผาตัวเอง ตอนไอ้เก่งให้มันเล่นยาไอซ์ของชอบของมัน แล้วมันก็ยิงตัวเอง  สุดท้ายคือไอ้เล็ก มันจัดการง่ายที่สุด คงเพราะเพื่อนของมันหายไปแล้ว 2 คนพอฉันบอกเรื่องเอดส์ มันก็แทบบ้า ฉันไม่ต้องพูด ไม่ต้องให้ยาแค่ยืนดูมันขับรถลงคลองนั่นไปเอง  "
“พี่หวาน”
หวานหลับตาลงพูดเบาๆ “ฉันไม่ได้ทำอะไร พวกมันทำตัวเอง ฉันฆ่ามัน ฉันวางยามัน ฉันไม่ได้ทำอะไร พวกมันสมควรตายแล้ว”
ไข่ตุ๋นหันมามองชัยกับพยาบาลที่ยังคงนั่งฟังเรื่องราวทั้งหมด
หวานลืมตาอีกครั้งหันมามองน้องชาย
“ขอโทษที่เอาเงินแกไป”
“ช่างมันเถอะ ผมก็แค่ทำงานให้คุณชิณณะนานอีกนิด”
“ทำไมแกถึงได้ทุกอย่างมาง่ายนัก”
“ไม่ง่ายหรอก” ไข่ตุ๋นบอก “ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมทำได้”
“ง่าย สำหรับแกมันง่ายมาก ใครๆ ก็หวังดีกับแก ฉันเอาเงินแกไปบ่อน ไปหาผู้ชาย แต่เที่ยวเงินแกมันไม่สนุก เลยโยนเงินที่เหลือให้ขอทานไป แล้วกลับบ้าน”
ไข่ตุ๋นนึกถึงตอนที่พี่สาวกลับมาบ้านในวันนั้น ที่บอกว่าเบื่อก็เลยกลับบ้าน แต่ไม่ได้คิดถามอะไร
“ตุ๋น”
“ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว”
หวานพยักหน้า แล้วหันกลับไปมองสวนสวยเหมือนเดิม

....ทั้งที่บอกกับพี่สาวไปว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่น้องชายกลับเรียบเรียงเรื่องเล่าที่ไม่ค่อยปะติดปะต่อ ที่แสดงให้เห็นว่า หวานมีเจตนาจะจัดการกับคนที่ทำร้ายเธอมาตลอด โดยที่น้องชายไม่เคยระแคะระคายเลยสักนิด....

ค่ำลงทุกคนพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร แม่คุยกับชิณณะเรื่องที่จะกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เช้า และบอกว่ามีของฝากกลับไปที่กรุงเทพฯ ด้วย
"แม่โทรสั่งที่ร้านไว้แล้ว พรุ่งนี้แวะไปเอาที่ร้านนะไข่ตุ๋น"
แม่หันมาบอกกับไข่ตุ๋น แต่หวานขัดขึ้นทันที
"ตุ๋นไม่กลับ"
ทุกคนนิ่งเงียบ แม้ว่าขณะที่พูดเธอจะมองขอบจานข้าวอยู่ก็ตาม
"ไข่ตุ๋นต้องกลับไปทำงานนะหวาน" แม่บอก
"ตุ๋นไม่กลับ"
"พี่หวาน" ไข่ตุ๋นเรียกพี่สาวขณะที่จับข้อมือขาวซีดไว้
หวานตวัดสายตาจ้องมองชิณณะนิ่งๆ "ไม่ให้ไป"
ไข่ตุ๋นขยับตัว จะบอกว่า ยังไม่ได้ไปตอนนี้ แต่ชิณณะกลับพูดขึ้นก่อน
"แล้วจะให้อยู่ทำไม"
"ไม่ให้ไป"
ชิณณะยกยิ้มมุมปาก รู้ตัวเหมือนกันว่ากำลังเล่นเกมกับคนที่มีความสามารถวิเคราะห์เหตุผลไม่ถึงครึ่ง
"เพราะอะไร"
"ตุ๋นไม่อยากไป"
"ไม่หรอก" ชิณณะใช้ประโยคสั้นๆ เหมือนหวาน
"ตุ๋นไม่อยากไป"
"ทำไมถึงไม่อยากไป"
"ตุ๋นไม่อยากไป" หวานยังคงเป็นคนตอบ แทนที่จะเป็นไข่ตุ๋น
"เพราะอะไร"
หวานตวัดตามองน้องชายแวบหนึ่งแล้วกลับมาจ้องมองชิณณะเหมือนเดิม
"ตุ๋นไม่สบาย"
ชิณณะที่มีนิสัยชอบเอาชนะและกำลังเล่นเกมอยู่กับหวาน หันมาหาไข่ตุ๋นทันที
"ไม่สบายเป็นอะไร" มือใหญ่แตะที่หน้าผาก ก็ไม่มีไข้ "ปวดหัวหรือเปล่า"
"เปล่า ผมแค่...." ไข่ตุ๋นมองพี่สาว เพราะคิดว่าหวานจำไม่ได้ว่าเมื่อตอนสายคุยกันเรื่องอะไร เพราะหลังจากที่คุยกันในสวนแล้วหวานก็เงียบมาตลอด จนกระทั่งกินอาหารค่ำด้วยกัน
"ตุ๋นไม่สบายใจ"
ทุกสายตาหันมามองไข่ตุ๋น
"ไม่รู้ตุ๋นไม่สบายใจ ก็ไม่ให้ตุ๋นไป"
วินาทีนี้ชิณณะกลับคิดว่า ถ้าถามความไม่สบายใจของไข่ตุ๋นจากพี่สาวน่าจะได้เรื่องมากกว่าถามเจ้าตัว
"แล้วหวานรู้หรือไงว่าไข่ตุ๋นไม่สบายใจเรื่องอะไร"
หวานตอบทันที "พ่อคุณไม่ชอบตุ๋น เพราะตุ๋นไม่ใช่ผู้หญิง"
ชิณณะคิดทบทวน พ่อไม่เคยแสดงท่าทีว่าไม่ชอบไข่ตุ๋นเลยสักครั้ง หรือมันเกิดขึ้นในเวลาที่ชิณณะไม่อยู่ ส่วนเรื่องที่พ่อพูดว่า เสียดายที่ไข่ตุ๋นไม่ใช่ผู้หญิงก็เคยได้ยิน แต่ไม่ได้ติดใจอะไร
แต่มันทำให้ไข่ตุ๋นไม่สบายใจ
"ไข่ตุ๋น"
ก่อนที่หวานจะโดนชิณณะหลอกถาม ไข่ตุ๋นก็รีบขัดขึ้นก่อน "ผมจะคุยกับคุณชิณณะเองนะครับ"
“คุยแต่ไม่ให้ไป”
 
หวานกำลังกลับไปเป็นคนเดิม....
 
แต่ชิณณะไม่ยอมแน่ เพราะถ้าหวานกลับไปเป็นคนเดิม ไข่ตุ๋นก็จะกลับไปอยู่ในวันเดิมๆ เหมือนกัน
 
“ไม่ให้ไปแล้วพ่อผมจะชอบไข่ตุ๋นมากขึ้นหรือเปล่า”
หวานเอียงคอมองน้องชาย “ชอบสิ”
“อยู่ห่างกัน จะชอบกันได้หรือ”
หวานนิ่งคิดแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้”
“อ้าว แล้วจะทำยังไงดีพ่อผมถึงจะชอบไข่ตุ๋น”
“ไม่อยากให้ชอบ”
“แล้วผมชอบได้มั้ย”
“ไม่ได้”
"ทำไมผมถึงชอบไข่ตุ๋นไม่ได้"
หวานพยายามเค้นหาคำตอบ "ไม่รู้ แต่ไม่ให้ชอบ"
"ไม่รู้แสดงว่าพี่ชอบได้"
"ไม่ได้"
ชิณณะหัวเราะเบาๆ “แล้วใครชอบไข่ตุ๋นได้บ้าง”
“ฉัน ”                 
 
ที่ฟังมาจนถึงตอนนี้ยังมองไม่เห็นว่าตอนจบของบทสนทนาจะออกมาแบบไหน แต่เพราะตั้งแต่หวานวางยาไข่ตุ๋น ชิณณะก็แทบจะไม่พูดกับหวานอีก
และนี่เป็นครั้งแรกที่ชิณณะมีท่าทีว่ากำลังสนุกกับการไล่ต้อนหวานให้จนมุม
ส่วนหวานก็ตอบทุกคำถามของชิณณะเหมือนกัน
ไข่ตุ๋นอยากขัดชิณณะแล้วก็ตามใจพี่สาว ให้ชิณณะกลับไปกรุงเทพฯ ก่อน ส่วนตัวเองจะอยู่กับพี่สาวต่ออีกสัก 2 วันแล้วค่อยกลับ
แต่พอขยับจะพูดพ่อก็กระแอมเตือนให้หยุด พยักหน้าฟังหวานพูด
 
...เมื่อแม่พยายามเอาใจ หวานจะต่อต้าน
...เมื่อไข่ตุ๋นไม่สบายใจ หวานจะพยายามปกป้อง
...และเมื่อชิณณะตั้งคำถามแบบไปเรื่อยๆ หวานก็กลับพยายามคิดหาคำตอบ
 
"แล้วคิดว่าผมดีกับไข่ตุ๋นหรือเปล่า"
หวานนิ่งคิดแล้วพยักหน้าช้า ๆ
"ขอบคุณ" ชิณณะขอบคุณอย่างจริงใจ "แล้วไข่ตุ๋นเป็นคนดีมั้ย"
หวานดูลังเล คล้ายจะตามคำพูดของชิณณะทัน แต่กลับไม่ได้ตอบคำถามนี้
"หวานคิดว่าไข่ตุ๋นอ่อนแอหรือเปล่า"
หวานส่ายหน้า
"อย่างนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่หวานจะต้องเก็บไข่ตุ๋นไว้ที่นี่"
"ตุ๋นจะโดนแกล้ง"
"ใครแกล้ง เดี๋ยวผมจัดการให้เอง"
"ได้หรือ"
"ได้สิ หวานก็รู้ว่าผมทำได้”
หวานทวนคำพูดของชิณณะช้าๆ “ทำได้”
“ไข่ตุ๋นอยู่กับหวาน ให้หวานจัดการ ไปกรุงเทพ ฯ อยู่กับผม ผมก็จะจัดการเอง"
หวานพยักหน้าช้าๆ พูดคล้ายคนละเมอ "งั้นก็ได้"
 
หลังอาหารมื้อค่ำ ไข่ตุ๋นหันมาบอกกับพ่อ แม่ และชิณณะ "ผมไม่เคยโดนแกล้งนะ"
"เออ รู้แล้ว" พ่อบอก "ใครจะกล้าแกล้งคนหน้านิ่งอย่างแก แต่ชิณณะนี่เก่งนะ รัวคำถามจนหวานมันยอม"
ที่จริงไข่ตุ๋นอยู่ห่างไกลจากคำว่าโดนแกล้งหลายเท่าตัว เพราะนิสัยเงียบไว้ก่อน ไม่แสดงความรู้สึก ที่มีแต่มะพร้าวที่รู้ทัน

จนถึงเวลาเข้านอนไข่ตุ๋นก็ยังคงเป็นกังวลเรื่องที่หวานบอกว่าจะโดนแกล้ง
“ผมไม่เคยโดนใครแกล้งจริงๆ นะ”
“รู้แล้ว” ชิณณะขำ “ก็แค่ทำให้สกาวมั่นใจ”
คนตัวโตเปลี่ยนกลับมาเรียกหวานด้วยชื่อสกาวอีกครั้ง เพราะชินกับชื่อนี้มากกว่าชื่อหวาน และที่สำคัญ คือการเตือนตัวเองว่าอย่าได้ไว้ใจใครง่ายๆ อีก
ไข่ตุ๋นขยับตัวซุกหน้ากับต้นแขนหนาๆ “คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก”
“ได้ไง”
“คุณมีเรื่องงานให้คิดเยอะแยะอยู่แล้ว”
ชิณณะขยับให้ไข่ตุ๋นนอนหนุนแขน มือใหญ่เกลี่ยแก้มใส “นั่นมันงานอดิเรก คนนี้ต่างหากคืองานหลัก พี่อยากให้ไข่ตุ๋นมีความสุข”
“ผมมีความสุขดี”
“จริงนะ”
ไข่ตุ๋นยิ้มเขินๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้ ชิณณะโอบกอดรวบไว้ทั้งตัวแล้วจูบแก้ม
“คิดแล้วเชียว” ไข่ตุ๋นบ่นอุบอิบ
“คิดอะไร คิดทะลึ่งละสิ”
“คุณน่ะแหละที่คิด ผมเปล่า” ยิ่งพูด แก้มใสยิ่งขึ้นสีเข้ม
“พี่ยังไม่ได้คิดเลยนะ ไข่ตุ๋นน่ะแหละคิด”
ไข่ตุ๋นไม่เถียงด้วย แต่สะบัดไหล่ใส่ พยายามเบี่ยงตัวหนี
“มีคนเถียงสู้ไม่ได้ ใช้ไม้ตายอีกแล้ว”
คนในอ้อมกอดยังคงเงียบเหมือนเดิม
“เงียบ งั้น...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนะ คิดทะลึ่งไปแล้วนี่หว่า ปฏิบัติเลยแล้วกัน”
มือใหญ่สัมผัสตรงๆ ที่เป้ากางเกง ริมฝีปากหนาบดจูบแก้ม
ชิณณะพลิกตัวขึ้นคร่อม สบตาคู่สวย ขณะที่ไข่ตุ๋นเลื่อนมือขึ้นกอดไหล่กว้าง
“ขอบคุณมากครับ ที่ทำเพื่อผมมาตลอด”
“ด้วยความยินดี”
ไข่ตุ๋นยิ้มหวานเอียงหน้ารับจูบอ่อนโยน

เสร็จจากเรื่องของหวานหรือสกาว ก็คือพ่อ ชิณณะก็แค่เดินข้ามไปที่บ้านตรงข้าม
“วันนี้ไม่มีงานเลี้ยงหรือชีค”
พ่อถามขณะที่กำลังเปิดโทรทัศน์
“แล้วพ่อล่ะ เกิดอะไรขึ้นอยู่บ้านดูโทรทัศน์ แล้วลูกหลานไปไหนหมด”
“เดี๋ยวก็มา”
ก็อย่างที่บอก ชิณณะแยกบ้านไปนานหลายปีแล้ว แต่ที่บ้านพ่อยังมีอาอีก 2 คนที่เป็นเครือญาติกับหลานสาวอีกคนพักอยู่ด้วย
“แล้วไข่ตุ๋นไปไหน”
“เดี๋ยวก็มา” ชิณณะย้อนพ่อแล้วยักคิ้วนั่งลงข้างๆ “เหงาหรือไง”
“ไม่นี่ วันนี้ทั้งวันฉันเพิ่งได้อยู่ตามลำพังก็ตอนนี้ แกก็เดินเข้าบ้านมานี่แหละ”
“อ้าว....พูดงี้ น่าให้กินข้าวคนเดียวจริงๆ”
“อ้าว วะเฮ้ย วันนี้มันมาอารมณ์ไหนวะเนี่ย” พ่อทำโวยวายเสียงดังทั้งที่กำลังยิ้มกว้าง
“ก็กลับบ้านแล้วมองเข้ามาเห็นมีแต่รถพ่ออยู่คนเดียวก็เลยคิดว่าเหงา เลยมากินข้าวด้วย ไข่ตุ๋นกำลังไปช่วยแม่ครัวทำปลาดุกฟูอยู่”
พ่อหันกลับไปมองโทรทัศน์ “ไม่ได้เหงาหรอก เวลาที่พวกอาๆ ของแกไม่อยู่มันคือช่วงเวลาที่ฉันจะดูข่าว หรือดูสารคดีโดยที่ไม่ต้องมีใครมาแสดงความเห็นอยู่ใกล้ๆ” ชายสูงวัยนิ่งไปครู่ก็พูดต่อ “เสียดายที่แฟนแกไม่ใช่ผู้หญิง”
“ถ้าเป็นผู้หญิงแล้วยังไง”
“ผู้หญิงน่ะจะใช้สมองคนละซีกกับเรา คนหนึ่งเป็นอารมณ์อีกคนเป็นเหตุผล โลกถึงได้สมดุล แต่ไข่ตุ๋นมันก็เป็นคนดี อดทนกับแกได้ขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรให้ตั้งแง่รังเกียจเขาได้ แกเลือกแล้วพ่อก็ไม่ได้อยากขัดหรอกนะ เพียงแต่เป็นห่วงว่าผู้ชายผู้ชาย คิดอะไรคล้าย กันเข้าใจกันได้ง่ายก็จริง แต่ตัดสินใจเร็วเหมือนกัน กล้าได้กล้าเสียเหมือนกัน ขัดใจกันทะเลาะกันเปรี้ยงเดียวก็หันหลังให้กันแล้ว”
ชิณณะยิ้มฟังพ่อพูดเรื่องที่เคยพูดมาแล้วหลายครั้ง
 
ยังไม่ทันจะถึงเวลาอาหารค่ำ นักศึกษาสาวผมยาวเดินเข้ามาสวัสดี
“มาช้านะไหม” ชิณณะทักหลานสาว แต่พ่อขัดขึ้นทันที
“ให้มันมาช้าบ้างเถอะ”
“คุณตากินยาก่อนอาหารหรือยัง”
พ่อชี้นิ้วไปที่หลานสาว แต่พยักพเยิดกับชิณณะ “เห็นมั้ย พอมันมามันก็เริ่มออกคำสั่ง”
“ยัง” ชิณณะบอกหลาน ไหมก็รีบไปจัดยามาให้ทันที
“หลานดูแลดีก็ชอบบ่น”
“ดีเกินน่ะสิ”
แต่แขกคนถัดมาทำให้พ่อมีท่าทีพอใจมากกว่า เพราะเป็นคนที่ตามใจพ่อทุกเรื่อง
“อ้าว โต้งมา”
“ชีคมันเรียกผมมากินข้าวกับพ่อ ถามว่าวันเกิดหรือเปล่า มันว่าวันเกิดอยากกิน” โต้งที่มาทั้งเครื่องแบบยกมือไหว้พ่อ ก็โดนเพื่อนไล่ให้ไปล้างมือล้างหน้าต่อทันที
พอคล้อยหลังเพื่อน ชิณณะก็ทำท่ากระซิบกระซาบกับพ่อ
“พ่อว่า ไอ้ไหมเป็นเด็กดีมั้ย”
“ก็ดี เสียแต่มันนิสัยวุ่นวายเหมือนแม่มันมากไปหน่อย”
ชิณณะทำกอดอกเคร่งขรึม “โต้งมันชอบไข่ตุ๋น”
“อ้าวเฮ้ย!” พ่อร้องทันที “เพื่อนกันทำอย่างนี้ได้ยังไง”
“แต่ไข่ตุ๋นให้แค่พี่ชาย โต้งมันก็ถอย แต่เพราะมันเป็นเพื่อนผมแล้วมันเองไม่เคยเจ้าชู้ หรือมีปัญหาอะไร”
“หมายความว่าแกจะ....” พ่อหันไปมองไหมที่เข้ามาในห้อง พร้อมกับยาและน้ำดื่ม รอจนพ่อของชิณณะกินยาเสร็จก็ออกไปจากห้อง ชิณณะไม่ลืมเตือนหลาน
“แล้วลงมากินข้าวนะไหม”
“ค่ะ”
พอประตูห้องปิดลง พ่อก็บอกกับลูกชาย “คิดอะไรของแกวะ อย่าบอกนะว่าจะจับคู่โต้งกับไหม”
ชิณณะแค่ยักคิ้ว พ่อก็พูดต่อ
“เขารู้จักกันมาตั้งนาน ถ้าจะชอบกัน ก็น่าจะชอบกันไปตั้งนานแล้ว”
“แล้วพ่อไม่เสียดายหรือไง ไหมมันก็ดูแลพ่อดี ส่วนไอ้โต้งพ่อก็รู้ว่านิสัยเป็นยังไง ได้ดองกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ออกจะคุ้ม แต่ถ้าเป็นพ่อสื่อแล้วเขาไม่คุยกัน ก็จบ”
“แกนี่พูดง่ายตลอด”
“เอ๊า” ชิณณะทำเสียงสูง “อย่าบอกนะว่าแค่ทำให้หนุ่มสาวคุยกันพ่อทำไม่ได้”
“ทำไมแกไม่ทำเอง”
“เพราะมัน 2 คนต้องรู้ทัน น่ะสิ ว่าผมมีแผนอะไร”
พ่อส่ายหน้า “อะไรของมันวะ จู่ๆ ก็จะจับ คู่เพื่อนกับหลาน”
“แก้เหงาไงพ่อ”
“พ่อไม่ได้เหงา”
“เออ งั้นไอ้โต้งเหงา”

แผนการจับคู่ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะโต้งกับไหมไม่ใช่คนแปลกหน้า แล้วพ่อก็ไม่ได้พูดหรือทำอะไรที่มันออกนอกหน้า เพียงแต่เมื่อกินอาหารเสร็จพ่อก็เรียกโต้งออกไปคุยกันข้างนอก แล้วพอกลับเข้ามา โต้งก็ถามไหมที่ยังอยู่ในครัว
“พรุ่งนี้ไหมไปเรียนกี่โมง”
“หนูเรียน 9 โมงเช้าค่ะ”
“งั้นพี่มารับ 7 โมงเช้านะ”
“ค่ะ แต่มีอะไรหรือเปล่าคะ” ไหมมองออกไปที่ด้านนอกห้องครัว
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” โต้งบอกยิ้มๆ พอเดินกลับออกมาเจอเพื่อนรักที่ทำเป็นกรุ้มกริ่มแสดงท่าทางพอใจก็ชกเบาๆ ที่ไหล่ “ไอ้เสือ”
 
ชิณณะกอดไหล่เพื่อนเดินออกไปส่งที่รถ ส่วนไหมหันมาถามไข่ตุ๋น “มีอะไรหรือคะ”
“ไว้ถามพี่โต้งเถอะ”
เด็กสาวได้แต่มองหน้าคนนั้นที คนนี้ที
...ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่า มันเกิดอะไรขึ้น....
 
จากบ้านพ่อ ชิณณะกับไข่ตุ๋นก็แค่เดินข้ามถนนเล็กๆ มาอีกฝั่ง
ชิณณะหันไปมองหนุ่มตัวเล็กที่เงียบขรึมจนกระทั่งเข้าห้องนอน
เป็นความเงียบที่ดูคุ้นๆ ยังไงไม่รู้
มือใหญ่ช่วยแกะกระดุมเสื้อให้ ไข่ตุ๋นก็แค่ยืนนิ่งๆ หันไปมองทางอื่น
“พี่ว่า พี่กำลังโดนโกรธ”
ไข่ตุ๋นไม่ขยับ แม้ในตอนที่มือใหญ่เลื่อนมาถอดเข็มขัดและกางเกงให้
“พี่ทำอะไรให้โกรธอีกแล้ว”
ไข่ตุ๋นยังคงเงียบ กระทั่งตอนที่ร่างกายเปลือยเปล่าถูกสวมกอดไว้
“อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็ไม่ได้เป็นอากาศละวะ”
“ทำไมคุณถึงให้พ่อช่วยเป็นพ่อสื่อให้พี่โต้งกับไหม”
“ก็เพราะทั้งคู่ยังไม่มีแฟน”

...คิดแล้วเชียวว่าไข่ตุ๋นมองออก ไม่รู้เหมือนกันว่าใครแสดงพิรุธให้เห็น แต่ถ้าเขารู้ทัน ก็สารภาพไปตามตรงเลยดีกว่า...

ไข่ตุ๋นหันมาจ้องมองชิณณะตรงๆ
“ผมไม่ใช่คนหลายใจ พี่โต้งเป็นพี่ของผมมาตั้งแต่แรก ถ้าสาเหตุที่คุณทำอย่างนี้เพราะหวังดีกับทั้งคู่จริงๆ อย่างที่บอกผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าเพราะระแวงผม คุณจะกลายเป็นอากาศไปจริงๆ”
 
ชิณณะหัวเราะหึหึ
มั่นใจสุดชีวิตว่านายชิณณะสามารถจัดการเรื่องต่างๆ ได้
มีก็แต่เรื่องของคนๆ นี้ที่คงต้องใช้เวลากันทั้งชีวิตเพื่อที่จะจัดการให้เขานั่งอยู่นิ่งๆ บนฝ่ามือ ไม่ใช่อยู่ภายใต้กรงเล็บ
เปล่า ไม่ได้ระแวงว่าเขาจะไปมองใครที่ไหน ที่รู้จักกันมาหลายปีเขาไม่เคยมองใครที่ไหนเลยสักครั้ง
แต่ว่า......ไม่ประมาทดีกว่า
 
“พี่รักไข่ตุ๋นนะครับ”
เพราะไข่ตุ๋นไม่ใช่คนพูดเก่ง ที่ได้ยินก็คือเสียงฮื่อในคอ กับอาการเบี่ยงตัว “ผมจะไปอาบน้ำ”
“อาบด้วย”
“อีก 3 วัน”
“3 วันก็ได้งั้น....” ชิณณะทำตาวาว
“ก็รออีก 3 วันเหมือนกัน”
“ห๊ะ ทำไมนานอย่างนั้นล่ะ”
“งั้น 7 วัน”
“เฮ้ย ไม่ได้ๆ ลงแดงตายแน่ๆ”
ชิณณะทำเสียงโอดครวญ.....คิดแล้วเชียวว่าเรื่องนี้มันยาก
“ไข่ตุ๋นคร๊าบบบบ”
ชิณณะโอดครวญอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ไข่ตุ๋นก็ปล่อยให้โอดครวญไป จนอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่รู้จักอายใครบ้างเลยหรือไง”
“อ้าว แล้วปล่อยให้พี่ร้องทำไม”
ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ ไม่เคยเถียงสู้ชิณณะได้เลยสักครั้ง ต่อให้ทำเงียบก็ยิ่งสู้ไม่ได้
“อย่าระแวงว่าผมจะรักคนอื่น”
“แล้ว...”
“แล้วอะไร แค่นั้นแหละ”
ชิณณะแกล้งยืนขวางไม่ให้ไข่ตุ๋นเดินผ่าน
“อีกนิดสิ มันต้องมีอีกสักประโยค 2 ประโยคสิ”
“ก็ถ้าคุณหวังดีอยากให้เขาเป็นแฟนกันผมก็ไม่โกรธ แต่ถ้าเพราะระแวงผม ผมโกรธ”
“อันนั้นพูดไปแล้ว”
ไข่ตุ๋นตวัดตามองพี่แล้วหันไปมองทางอื่น แก้มใสเปลี่ยนสีแดงเรื่อ
ชิณณะถอนหายใจเลียนแบบ “คิดแล้วเชียว เขาไม่รักเราก็งี้แหละ นิดหน่อยก็โกรธเราแล้ว”
มือผอมช้อนหลังคอให้ก้มลงมารับริมฝีปากสวย

“ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง”
 
===========จบครับ============

ขอบคุณที่ติดตาม และให้คำแนะนำครับ
หวานน้อย เอ็นซีนิด ทุึกอย่างเป็นเจตนาของผมเอง
ขอบคุณอีกครั้งที่ชื่นชอบงานที่ผมกับทีเขียนด้วยกัน
ขอบคุึณมากครับ

ไจฟ์กับที

[kokoro]

มีความสุขกับถ้วนหน้าซินะ
แถมชีคยังทำให้หวานเอ่ยปากอนุญาตให้ดูแลไข่ตุ่นเอง
ถือเป็นความสำเร็จขั้นสูงเลยนะคะ พ่อคนแผนเยอะ
ขอให้แฮปปี้ๆไปตลอดนะค๊าาาาา

[puppyluv]

ขอบคุณ
~สนุกมาก
ทำให้วันนี้เป็นวันที่ดีมากๆ วันหนึ่ง

[mro]

อ่าวแล้วตกลงไข่ตุ๋นกับพ่อละ  แต่ก็นั่นแหละเน้อะ ชิณณะคงจัดการได้ แค่ไม่ได้บรรยาย ก็เรื่องนี้มัน cloudนี่หน่า ^^
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[mild-dy]

จะ...จบ...ละ...แล้ว
ไม่ยอม ไม่ยอม

[=นีรนาคา=]

พ่อคนมีแผน วางแผนตั้งแต่ต้นจนจบ

เสียดายอยากให้โต้งคู่ก้องมากกว่า กัดกันสูสีดี อิอิ

ไข่ตุ๋นก็คือไข่ตุ๋น กว่าจะพูดความรู้สึก ลุ้นตลอด

สุดท้ายขอบคุณมากมาย

[mystery Y]

จบแล้ว~ ขอบคุณนะคะ เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย~