หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[bytoey]

มะนาว ตอบได้ตรงมาก 555

[4559]

เกือบไปแล้วไหมล่ะ

[อ้ายหมี :)]

มะนาว ไหวไหมนี่ ถ้าจะมึนขนาดนี้ 
เเต่อยากจะรู้ ใครพามะนาวขึ้นห้องมานอน ??

+ เป็ด จุ๊บๆ

[PoP~Pu]

เรื่องนี้มัน มัน ตรงลุ้นพระเอกนี่แหละฮ่าๆ
ใจเชียร์กราฟนะ แต่พยายามทำใจให้เป็นกลาง เพราะถ้าไม่ใช่กราฟเนี่ยมีขำค้าง  ฮ่าๆ
ว่าแต่..ใครพามะนาวมานอนบนห้องกัน! ลุ้นๆ สรุปแม่หมูอุ้มขึ้นมา(?)ฮาา ฮ่าๆๆ
ปล.เรื่องนี้มีคนอ่านเยอะแว้วว เวลาลงตอนใหม่ช่วยบอกหน้าหน่อยนะจ๊ะ หาไม่เจอ ฮ่าๆ

[sunshadow]

    อ่า. . . ไม่ใช่รถของตัวเองแล้วมีกุญแจขับออกไปได้ยังไงละเนี่ย
    แต่คุณพี่โอมนี่ก็ทำตัวมีประโยชน์ดีเหมือนกันนะ

[TanyaPuech]

 

[yongsulewa]

 

[nightsza]

นึกว่าจะจับอะไรอย่างอื่นซะอีก อิอิ

[anuruk97]

น่ารักจัง...+1ให้ค่ะ

[nongrak]

มะนาวเนี่ยนั่งหลับได้ไงดีนะที่ไม่ตกรถ

[murasakisama]

 

[benzbbxbb]

 

[ryoushena]

The Call Chapter 8 :  อัศวินดาบคู่

________________________________________________________________________________

หลังจากผจญกับเหตุการณ์เขย่าจิตมาหมาด ๆ ชนิดที่เรียกว่าสติกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ผมนายมะนาวก็พยายามตั้งสติใหม่ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ผมดันเกิดไปใช้ไขสตาร์ทรถคนอื่นได้ ใครจะไปคิดว่ารถรุ่นคุณพ่อแบบนี้ยังมีคนใช้แถมยังคงสภาพการใช้งานไว้เท่า ๆ อีก แถมลักษณะรถก็เหมือนกันอย่างกับแกะ ต่างกันแค่เลขทะเบียน แต่จะโทษใครได้ตัวผมเองนั่นแหละที่ไม่รอบคอบเอง รถรุ่นเดียวกันมันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว ระหว่างทางเดินเข้าห้องผมก็พยายามทำความเข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งก็พอจะทำความเข้าในใจได้ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนผมกลับมานอนห้องได้ยังไง? เรื่องนี้ผมยังไม่รู้


พอเดินมาถึงหน้าห้องพักหมายเลข 7712 ประตูห้องก็เปิดรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้วมีเพียงแค่ประตูมุ้งลวดที่ปิดกันยุงและแมลงเข้าไปในห้องแต่ก็สามารถมองเข้าไปห้องมองเห็นเป็นเงาลาง ๆ ตอนนี้ห้องผมคงมีใครสักคนอยู่ข้างในห้อง และต้องมีสักคนที่สามารถตอบคำถามกับผมได้ล่ะน่า ผมรีบเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง แม่หมูนอนตัวกลมอยู่บนเตียง ผมส่ายหัวหน่าย ๆ ให้ผู้หญิงยิงเรือที่กำลังนอนหลับแต่กลับเปิดประตูอ้าทิ้งเอาไว้ ทำไมไม่รู้จักปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย เตียงของแม่หมูจัดชิดอยู่กับผนัง ส่วนเตียงของผมติดกับประตูหน้าห้องชิดกับหน้าต่างที่เป็นบานเกล็ด ส่วนเตียงพี่เมทผมอยู่หลังห้องเอาเตียงชิดผนังอีกฝั่งตรงข้ามกับเตียงแม่หมูเยื้องกันเล็กน้อยระหว่างเตียงผมกับเตียงพี่เมทจะมีตู้เสื้อผ้าสองตู้ของผมกับพี่เมทกั้นเอาไว้ ตรงกลางห้องของผมปล่อยเป็นที่ว่างเอาไว้ ปลุกแม่หมูขึ้นมาถามดีกว่า


แก๊กก ! แอ๊ดดดดดด !! ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พี่มีนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา หยดน้ำเกาะตามตัว


อ้าว พี่มีนอยู่ห้องนี่นา งั้นผมไม่ถามแม่หมูแล้วปล่อยให้เธอนอนหลับเก็บชั่วโมงการนอนต่อไป ผมถามพี่มีนแทนก็ได้ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากถาม พี่มีนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

“เมื่อคืนเมาไม่เป็นท่าเลยนะเรา” พี่มีนพูดกับผมเสียงเข้มยืนเอามือเท้าสะเอวจ้องหน้าผมนิ่ง

“ไรอ่าพี่มีน อย่าทำเสียงโหดเข้ากับหน้าตาดิ” ผมพยายามพูดตลกกลบเกลื่อน กลัวพี่เมทผมโทรไปฟ้องแม่ผม ตอนมาส่งผมแม่กับพี่มีนคุยกันถูกคอจึงฝากฝังให้พี่มีนช่วยดูแลผม

“ไปทำอีท่าไหนมาถึงให้ใครไม่รู้ อุ้มเข้ามาส่งได้ ทำไมปล่อยให้เมาขนาดนั้น” เสียงพี่มีนเข้มกว่าเดิมอีก แถมยังทำตาดุใส่ผมอีก

“เมาไม่เยอะหรอก แต่ง่วงมากกว่า ว่าแต่ใครอุ้มใคร ผมไม่เห็นจำได้” ผมตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง พี่มีนส่ายหน้าหน่าย ๆ มองมาที่ผมอีกรอบ เดินหนีไปเปิดประตูตู้ หยิบเสื้อยืดออกมาใส่ลวก ๆ แล้วค่อยหันมาตอบผม

“ตัวสูง ๆ หน่อย”

“อ่อ สงสัยกราฟมั้ง ก็พี่เมทไม่ยอมออกไปรับ ปล่อยให้น้องเมทตาดำ ๆ ต้องเผชิญชะตากรรมกันเอง” ผมเดินไปนั่งบนเตียง พยายามพูดบ่ายเบี่ยงประเด็น ไปเรื่องอื่น หาพื้นที่หลบสายตาจับผิดพี่มีนด้วยแหละ เดี่ยวถูกเทศนายาว พี่มีนทำหน้าเซ็งใส่ผม แล้วบ่นออกมายาว

 “พูดให้ดีนะครับ ไอ้พี่เมทคนนี้แหละครับ ออกไปรอรับที่หน้าหอ เลยเห็นเราถูกอุ้มเข้ามาพอดี จะเข้าไปช่วยก็ไม่ยอม นึกว่าโดนรุมมาซะอีก”

“เว่อร์ไปพี่เมท อย่าพูดเสียงดังสิ จะเล่าอะไรให้ฟังกราฟนะแม่หมูจองแล้ว คนที่แหละที่มะนาวจะเป็นแม่สื่อให้ ไม่รู้อะไรทำมาพูดดี ตกลงพี่มีนเป็นคนลากแม่หมูเข้ามา?” ผมเข้าไปกระซิบอ้อนๆ บอกพี่เมทหน้าโหดแต่ใจดีของผม

“ก็ช่วย ๆ กัน คนเดียวยกไม่ไหว มีเด็กโซนดีช่วยด้วย แต่ระวังเถอะ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าแม่สื่อแม่ชักมักได้ ชัก เองนะ” พี่เมทผมลอยหน้าลอยตาพูดแหย่ผมยิ้มๆ พี่เมทผมแพ้คนขี้อ้อนน่ะครับ พอโดนอ้อนเข้าหน่อยๆ โมโหแค่ไหนก็อ่อนยวบ

“ไม่เคย แต่ถ้าช่วยสำเร็จจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด” ผมลอยหน้าลอยตาตอบบ้าง


คุยกันเสร็จผมก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้พี่เมทผมฟัง พอเล่าจบแม่หมูก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพอดี ผมเลยจัดการแชร์ประสบการณ์ตื่นเต้นของผมต่ออีกรอบ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เราสามคนก็ออกไปหาอาหารมื้อเย็นรับประทานตามประสาพี่เมทน้องเมท พี่มีนบอกว่าวันนี้จะเป็นเจ้ามือเลี้ยง เนื่องในโอกาสที่ผมสามารถรอดจากการถูกตำรวจจับ ส่วนเมนูของผมวันนี้ตั้งใจว่าจะสั่งเมนู ปลานิลอกแตกมากิน เพราะรู้สึกว่าเมนูนี้ช่างเหมาะกับสถานการณ์ของผมวันนี้เหลือเกิน ร้านข้าวที่พวกผมออกไปกินเป็นร้านอาหารตามสั่ง ชื่อครัวบ้านแต้ อยู่หน้ามหาวิทยาลัย ร้านนี้ทำกับข้าวอร่อย แต่ถ้าเลยช่วง 1 ทุ่มเป็นต้นไป คนจะแน่นมากแทบไม่มีโต๊ะว่างเหลือ แต่วันนี้พวกผมออกมาเร็วเลยสามารถเลือกที่นั่งได้ ผมขอบอกความลับอย่างหนึ่งให้ฟังสาเหตุอีกข้อที่พวกผมชอบมากินข้าวร้านนี้เพราะว่าเขามีดูดวงแถมจากเปลือกลูกอมฮาร์ทบีทซึ่งแม่หมูเธอชอบมาก

“พี่มีนนั่งโต๊ะหน้าสุดติดกับเคาน์เตอร์จ่ายตังค์เนอะจะได้หยิบฮาร์ทบีทได้สะดวก ๆ” แม่หมูรีบจัดแจงที่นั่งให้พวกผม พอนั่งเสร็จเรียบร้อยผมก็รับหน้าที่เป็นคนจดรายการอาหาร อ้อ อีกอย่างหนึ่งร้านนี้เขาจะมีกระดาษวางไว้ที่โต๊ะเพื่อเขียนรายการอาหารที่ต้องการเสร็จก็เดินไปส่งที่เคาน์เตอร์อีกที

“แม่หมูเอาอะไร? อย่าสั่งอะไรยากนะ เกรงใจแม่ครัวเขา” ผมอดแหย่ไม่ได้ก็เพื่อนตัวกลมผมเธอชอบสั่งเมนูพิสดาร

“วันนี้ขอเป็นเมนูธรรมดาก็ได้ เอาเป็น เอ่อ...ข้าวหมูบดชุดแป้งทอดผัดพริกเผาหมูกรอบผักรวมใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์บวกไข่เจียวใส่แค่ต้นหอม”

“!” ผมว่าเพื่อนตัวกลมช่างมีไอเดียที่เจิดจรัศดีจริง ๆ เธอช่างคิดสรรหาเมนูอาหารมาหย่อนลงกระเพาะ แต่ละมื้อแทบไม่ซ้ำกัน

“คิดได้ไง” พี่มีนถามขำ ๆ น้ำเสียงปนหมั่นไส้นิด ๆ

“ก็สั่งตามกระเพาะบอกนั่นแหละคะ มะนาวเขียนไปอย่าให้ตกหล่นนะ เดี่ยวรสชาติเปลี่ยน” สั่งเมนูอาหารแบบนี้น่ากลัวตะหลิวของแม่ครัวจะลอยออกจากครัวเข้าสักวัน คิดดูเนื้อหมูก็ไม่ใช่เนื้อหมูแบบเป็นชิ้นธรรมดาเป็นเนื้อหมูบด บดหมูเสร็จต้องเอาไปชุบแป้งทอด ทอดเสร็จถึงเอามาผัดอีกรอบ เรียกว่าเมนูเดียว ต้ม ผัด แกง ทอด หอม อร่อยครบทุกกรรมวิธีในจานเดียวเลย

“แล้วพี่มีนกินอะไร”

“ปลานิลนึ่งแจ่ว” ผมก็จดรายการอาหารตามสั่ง

ส่วนเมนูของผมก็เป็นปลานิลอกแตกตามที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก เมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของทางร้านนี้เลย ใครผ่านไปผมแนะนำให้สั่งมาทานกันดูนะครับ รับรองอร่อย ปลานิลตัวขนาดพอดีผ่าท้องเอาไปทอดจนกรอบแล้วพื้นที่ตรงกลางอกก็ราดด้วยยำทะเลโปะทับตัวปลาเอาไว้ ราคาก็ไม่แพงด้วยแค่ 35 บาท จดรายการอาหารเสร็จผมก็เดินไปส่งเคาน์เตอร์รับรายการอาหารกำลังลุ้นอยู่ว่าหลังจากที่แม่ครัวเห็นเมนูอาหารของเพื่อนตัวกลมผมแล้วจะแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา พอแม่ครัวอ่านเมนูปุ๊บตาก็เหลือกทันทีแล้วกราดตาออกมามองลูกค้าที่นั่งอยู่ตามโต๊ะนั่งในร้านทันที

“อูยยยย” ผมกับพี่เมทอุทานออกมาเบา ๆ

ระหว่างรออาหารสบโอกาสดีผมเลยถามถึงเรื่องเมื่อคืนกับแม่หมู เราสามคนค่อนข้างสนิทกัน คุยกันได้แทบทุกเรื่องเหมือนคนที่มีลักษณะนิสัยคล้าย ๆ กันมาอยู่รวมกัน เคมีเลยเข้ากันได้อย่างลงตัว แม่หมูก็บอกว่าเมื่อคืนเธอหลับตลอดทางเหมือนกันตั้งแต่ขึ้นรถ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วรีบอาบน้ำไปเรียน ผมตื่นมาเลยไม่เจอ ว่าไปผมก็ลืมซะสนิทปกติที่ประตูตู้เสื้อผ้าของพวกเราสามคนจะปริ้นตารางเรียนเอาไว้จะได้รู้ว่าใครมีเรียนวันไหนบ้างเผื่อมีเรียนเช้าพร้อมกันจะได้จัดสรรเวลาในการใช้ห้องน้ำได้ ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ผมมองเห็นผู้ชายรูปร่างสูงในชุดนักศึกษา ผิวขาวจัด สวมแว่นสายตา กำลังยืนสั่งข้าวอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ร้านฝั่งตรงข้าม แปลกจัง ทำไมผู้ชายผู้ชายคนนี้มีแสงสีฟ้า ๆ แผ่เป็นรัศมีอยู่รอบตัว ดูดีชะมัด ใจผมสั่นแปลก ๆ หายใจไม่สะดวก แต่เสียดายอยู่ไกลไปหน่อย มองไม่ชัด ใครกันนะ?

“มะนาว?”

“มะนาว”

“มะนาวไปจ่ายตังค์”

“ครับ” พี่แมนยื่นมือมาแตะแขนผม ยื่นแบงค์ให้ไปจ่ายตังค์ ผมหันกลับไปร้านข้าวนั้นอีกรอบ แสงรอบตัวผู้ชายคนนั้นก็หายไป เขาขับรถออกไปแล้ว ผมรู้สึกแปลก ๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งขึ้น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร?

“มะนาวอย่าลืมหยิบฮาร์ทบีทมาด้วยนะ” จ่ายตังค์ค่าข้าวเสร็จผมก็ไม่ลืมหยิบลูกมฮาร์ทบีทสื่อรักมาให้เพื่อนเพื่อทำนายโชคชะตา และเรื่องที่อยากรู้มากที่สุดตอนนี้ก็คือ เรื่องเนื้อคู่

“จะเจอเรื่องเนื้อคู่หรือเปล่าน้า?” แม่หมูค่อย ๆ แกะเปลือกลูกอมด้วยสีหน้าจริงจังผมเห็นแล้วก็อดลุ้นแทนไม่ได้

“เขียนว่าไง”

“วิธีบอกรักที่ 24 ฝากเพื่อนบอกรักวันละหน” แม่หมูค่อย ๆ อ่านข้อความในเปลือกลูกอมก่อนจะพูดเสริมต่อว่า

“แม่นอ่ะ รู้ได้ไงว่าตอนนี้ฉันกำลังมีความรัก ตรงมากกกก” แม่หมูค่อย ๆ พับเปลือกลูกอมอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเอาไปเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ เพ้อเสร็จก็หันมาถามข้อความในเปลือกลูกอมของผม

“มะนาวได้อะไร  รีบแกะอ่านเร็ว ๆ ” หลังจากแม่หมูเก็บเปลือกลูกอมเสร็จก็หันมาถามผม

“ยิปซีอัศวินดาบคู่ คุณกำลังจะมีลุ้นบางอย่าง จะออกหัวหรือก้อย ทำตัวน่ารักไว้แล้วจะดีเอง Don’t Worry Be happy” ผมอ่านข้อความในเปลือกลูกอม แล้วก็อ่านต่ออีกข้อความเพราะเมื่อกี้ผมกินไปสองเม็ด ^ ^

“คุณจะมีปาร์ตี้สุดมันส์ สแตนด์บายได้เลย แต่อย่าสนุกสุดสวิงริงโก้ อีโต้ บั๊มพ์จนสติหลุดล่ะ”

“ทำไมยาวจัง” แม่หมูทำหน้าสงสัยเต็มที่

“ลูกอม 2 เม็ดก็ต้องยาวเป็นธรรมดา” ผมตอบหน้าตาย

“เขาให้กินแค่เม็ดเดียวแล้วอ่านทำนาย ไม่งั้นมันจะไม่แม่น” แม่หมูตาโตหลังจากฟังคำตอบจากผม

“ก็มันอร่อยอ่ะ เม็ดเดียวไม่พอหร้อก” ผมยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อน ตอนนี้ลูกอมฮาร์ทบีทกำลังแข่งกันละลายอยู่แก้มทั้งสองข้าง  แล้วของพี่มีนล่ะ

“ของพี่มีนหละ อ่านดิ้” ผมเห็นพี่มีนกำลังจะทิ้งเปลือกลูกอม

“ยิปซีอัศวินเหรียญ ลุ้น ๆ เรียนหรืองาน เฮ้วๆ เย้วๆ ได้เลย เอ..ว่าแต่ว่าที่ทำต้องเต็มร้อยด้วยนะตัวเอง” พี่มีนอ่านข้อความก่อนจะทิ้งลงขยะ

เสร็จจากทานข้าวผมก็รบกวนพี่มีนให้ช่วยพาไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งเอาไว้หน้าร้านนมมาส่งซ่อมร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ แถวหน้ามอมีร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์อยู่แค่ร้านเดียว

 “รถมอ’ไซค์เป็นไรน้อง” เจ้าของร้านละมือจากการซ่อมเครื่องมอเตอร์ไซค์ถามผม

“สตาร์ทไม่ติดอ่ะพี่ คิวเยอะไหมครับ” ผมรีบแจ้งอาการมอเตอร์ไซค์

“รีบใช้เปล่า? วันนี้ไม่ทันนะ ถ้าพรุ่งนี้ช่วงเย็นอะได้”

“ได้ครับพี่ งั้นเดี่ยวพรุ่งนี้ผมมาเอา”

ส่งมอเตอร์ไซค์เสร็จผมก็ซ้อนรถกลับหอ ระหว่างทางเพื่อนของพี่มีนก็โทรมาชวนไปกินเหล้า พี่มีนเลยขับมาส่งพวกผมไว้ที่หอก่อนแล้วค่อยขับกลับออกไปใหม่ เข้าห้องเสร็จก็ถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่แม่สื่อของผมต่อ

“แม่หมู คนนี้เอาจริงหรือเปล่า? หรือจะตัดหัวเซ่นถวายอย่างเดียว?” ผมหันไปแซวก็เพื่อนตัวกลมผมชอบจัดรายชื่อผู้ชายเป็นอาทิตย์คล้ายชาร์ทเพลงของบิลบอร์ดคนไหนทำคะแนนดีก็เบียดอันดับขึ้นมาอยู่ต้น ๆ เมื่อก่อนจัด 10 อันดับ ก่อนจะเปลี่ยนเป็น 7 อันดับแทนเพราะแม่หมูบอกว่า 10 คนถ้าได้มาทั้งหมดจะจัดสรรเรื่องเวลาไม่ถูกถ้า 7 คนยังพอจัดเวรลงตัวจันทร์-อาทิตย์ แต่ถ้าคนไหนกระตุกอารมณ์สุด ๆ แม้ไม่มีการทำคะแนนอะไรเลยก็ตาม จะอยู่ในกลุ่ม 'ขึ้นหิ้ง' ซึ่งตอนนี้มีขึ้นหิ้งอยู่คนเดียว

“เอาจริงทุกคนคะ ไม่เคยคิดจะเอาแบบเล่น ๆ และขอประทานโทษนะคะคุณเพื่อนช่วงนี้ไม่ใช่เทศกาลตรุษจีนและดิฉันไม่ใช่กระสือที่จะได้ถอดแค่หัวลอยไปได้ ก็ดู ๆ ไปก่อนเผื่อได้เผื่อโดน เขายอมออกมากินนมก็เริ่มมองเห็นทางสวรรค์แล้วนะ ตั้ง 3 แท่ง”

“ทัวร์ยกห้องเลย?”

“Correct!”

“ตอนเช้าไปเรียนทันไหม?”

“เกือบไม่ทันเหมือนกัน เส้นยาแดงผ่าแปด แต่ช่างมันเถอะผ่านไปแล้ว เอาเรื่องตรงหน้าดีกว่า" แม่หมูมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ แป๊บนึง ถึงหันมาสั่งผม "มะนาวถึงเวลาของกราฟแล้วล่ะ โทรเลย เดี่ยวเขารอสายนาน”

แม่หมูให้ผมโทรหากราฟเวลา 2 ทุ่มโดยประมาณของทุกวัน เพื่อนตัวกลมผมบอกว่าถ้าเราทำแบบนี้ไปนาน ๆ เขาจะเริ่มชินว่าช่วงเวลานี้จะต้องมีคนโทรเข้ามาคุยด้วย พอคุยด้วยทุก ๆ วันก็จะกลายเป็นความเคยชิน แล้ววันไหนไม่ได้คุยก็จะรู้สึกแปลก และทฤษฎีนี้มีคนเคยพิสูจน์มาแล้วว่าได้ผลจริง

ตื้ดด ตื้ดดด ตื้ดดดด สายไม่ว่าง

ตื้ดด ตื้ดดด ตื้ดดดด สายไม่ว่าง

สายไม่ว่าง

“แม่หมูสายไม่ว่าง” ผมรีบแจ้งข่าวกับเพื่อนสาวในระหว่างขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการกินขนมเอแคลที่ตั้งใจซื้อมาเพื่อเป็นค่าจ้างในการเป็นแม่สื่อของผมแต่เอาเข้าจริง ๆ ผมก็ไม่ค่อยได้กินหรอก เธอกินเองจนหมดไม่เหลือมาถึงผมสักที

“ใจเย็น ๆ พยายามโทรไปเรื่อย ๆ เดี่ยวเขาจะมาว่าเราขาดความมุมานะ”

ตื้ดดดดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด

ตื้ดดดดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด ติดแล้ว

“กราฟครับ” โล่งไม่ใช่พี่เมทรับสาย นอกจากลุ้นกับการโทรว่าจะติดหรือไม่ติด ผมยังต้องลุ้นรับว่าใครกันหนอจะเป็นคนรับสาย เรียกว่าลุ้นสองต่อ ดับเบิ้ลลุ้นเลยชีวิตผมช่วงนี้

“กราฟเมื่อคืนขอบคุณนะ” 

“อืม...ไม่เป็นไร” กราฟตอบรับผมอึก ๆ อึก ๆ ไม่ค่อยเต็มเสียง หรือว่าคนที่อุ้มเราเข้ามาไม่ใช่กราฟ ใคร? พี่จิ้น? พี่โอม?

“ทำควิชได้ป่ะ”

“ทำได้”

“วันหลังมาติวให้เราบ้างดิ ที่ห้องเราก็ได้ไม่ต้องเกรงใจ”

“พี่เมทนายไม่ว่า?”

“พี่เมทเราใจดี ไม่ว่าหรอก ออยด์ก็อยากให้กราฟมา”

“เอาไว้ช่วงสอบเดี่ยวไปติวให้”

“เออดี ๆ ว่าไปกราฟคอแข็งเหมือนกันนะ”

“พี่จิ้นเทพกว่า”

“เมื่อคืนนายเมา?”

“นิดหน่อย”

“ดีนะ ไม่ขับรถล้ม”

“เราขับรถเก่ง”

“งั้นกราฟพาออยด์ไปเที่ยวสวนสัตว์เนอะ จะได้ขับรถไปกัน”

“....”

“ไม่เคยไปอะดิ มีสัตว์แปลก ๆ เยอะเลยนะ”

“ไม่มีหมีแพนด้า” เกี่ยวอะไรกับหมีแพนด้า?

“ถึงหมีแพนด้าไม่มี แต่มีตัวอื่นน่ารักกว่าหมีแพนด้าอีก เคยเห็นลิงจั๊ก ๆ ป่ะล่ะ”

“....” สงสัยไม่เวิร์คเอาใหม่

“ควายถึงอิดหละ รู้จักเปล่า?”

“.....” แป๊ก เอาใหม่

“แล้ว ช้างเธอมอบหละ”

“ชอบเธอมั้ง”

“ถูกต้องนะคร้าบบบ” เออ นึกว่าจะไม่ทันมุข สงสัยกราฟมันไม่เคยฟังเพลงนี้ เอ่อ...ถามอะไรต่อดี วันนี้เหมือนคุยกันไม่ค่อยสมู้ท ดูแป๊ก ๆ ต่อกันไม่ค่อยติด

“กราฟเป็นคนจังหวัดอะไร”

“เชียงใหม่”

“แล้วมีพี่น้องป่ะ”

“มีพี่ชายสองคน”

“ตอนแรกเราคิดว่ากราฟเรียนแพทย์” ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่คิด ใครเห็นบุคลิกกราฟก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น

“พ่อกับแม่เป็นหมอแล้ว” มิน่าล่ะ ถึงบุคลิกเหมือนหมอเปี๊ยบ ติดมาจากบ้านนี่เอง

อ้ะ! แม่หมูหยิกแขนผม ทำปากบ่นขมุบขยิบ พยายามพูดอะไรสักอย่างบอกผม แต่ผมไม่เข้าใจ

“...” อะไร ไม่รู้เรื่อง ผมพยายามทำปากบอก กลัวเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ พอแม่หมูรู้ว่าผมไม่เข้าใจสารที่เธอพยายามส่งมาถึงผมคุณเพื่อนตัวกลมผมก็รีบเขียนใส่กระดาษเอสี่อธิบายสารที่พยายามบอก


                                                                       บอก...รัก... ด้วย


 อึ้ง......อึ้งครับอึ้ง อยู่ดี ๆ จะให้บอกรักผู้ชายเพราะคำทำนายจากเปลือกลูกอม แนะ! ยังมาทำตาเขียวใส่ผมอีก

“เอ่อ....กราฟ.....มีคนแถวนี้ฝากบอกว่า.....รัก.....นะ” ผมพูดเองก็เขินเอง ไม่รู้ปลายทางจะรู้สึกยังไง แต่อาการเขินของผมตอนนี้อยู่สุดปลายนิ้วเท้าเลยครับ

“ครับ” กราฟตอบรับสั้น ๆ เสียงสุภาพสุดตีนเหมือนกัน ไอ้กราฟเอ้ย! หัดปฏิเสธบ้างอะไรบ้างดิ๊ ไม่รักไม่ชอบเขาอย่าให้ความหวังดิว่ะ เป็นอันว่าวันนั้นจบการสนทนากันแค่นั้น ผมก็วางสาย เพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อแล้ว



วันนี้ผมเลิกคลาสสี่โมงเย็น กำลังคิดว่าจะเดินไปนั่งรถเมล์มอออกไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ร้านซ่อม ผมก็เดินออกไปรอรถเมล์ป้ายหน้าห้องสมุด รถเมล์มหาวิทยาลัยผมจะมีอยู่ด้วยกันสามสายคือ รถเมลล์ของบุคลากรสายนี้จะวิ่งไปหอพักของบุคลากรของมหาวิทยาลัย รถเมล์หอพักชาย และรถเมล์หอพักหญิง ลักษณะของรถเมล์จะเหมือนกันทุกคันคือสีส้มแสด ต้องสังเกตป้ายหน้ากระจกที่แปะเอาไว้ว่าจะไปสายไหน มีบางคันเท่านั้นที่จะวิ่งออกไปส่งนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัย ถ้าใครรอนั่งสายนี้อาจเสียเวลารอนานส่วนหน่อย เพราะนาน ๆ ครั้งถึงจะวิ่งสักที แต่ผมคงไม่รอเพราะกลัวเสียเวลาตอนนี้ท้องฟ้าดูครึ้ม ๆ เทา ๆ ไม่รู้ว่ากำลังจะมืดหรือฝนจะตกกันแน่ ผมเลยตัดสินใจนั่งรถเมล์หอชายสายปกติไปลงป้ายรถเมล์หน้าอาคารบริหารหรือนศ.มักเรียกติดปากว่าอาคารซี ต่อจากนั้นค่อยเดินออกไปหน้ามอ ถึงระยะทางจะไม่ไกลมากแต่ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเพราะถนนเป็นเนิน ลงรถเมล์เสร็จผมก็ตั้งหน้าตั้งตารีบเดิน ลมเย็น ๆ เริ่มพัดมาส่อเค้าเหมือนฝนจะตก ผมรีบสาวเท้าเดินให้เร็วขึ้น ฝนเริ่มลงเม็ด ดูท่าว่าจะตกหนักซะด้วย แล้วฝนก็ลงเม็ดหนักขึ้น ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหลบในป้อมยามตรวจคนเข้า-ออก บริเวณหน้าม.

“ลุงผมขอหลบฝนด้วยนะครับ” ฝนตกหนัก ลมพัดแรงชะมัด ถึงแม้ว่าผมจะรีบวิ่งมาเร็วแค่ไหนแต่ก็เร็วไม่เท่าเม็ดฝนที่หล่นลงมาจากฟ้า เสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกลู่เข้าแนบลำตัว ดีหน่อยที่กางเกงเปียกแค่ช่วงน่องไม่ลามเข้ามาถึงปราการชั้นใน

“เอาเลยหนู หน้าฝนก็แบบนี้แหละ นึกอยากจะตกตอนไหนก็ตก วันนี้สงสัยจะตกหนักด้วยสิ”

ฝนตกหนัก ลมพัดแรงมาก มองออกไปจากป้อมยามแทบมองไม่เห็นถนน ผมอยู่ป้อมยามได้ไม่นานก็มีรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขับเข้ามาจอดหลบฝน คนขับเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวเข้ม ใส่แว่นสายตากรอบใหญ่ เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน สงสัยขับรถต่อไม่ไหว ฝนตกหนักลมแรงแถมเม็ดฝนยังลงเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงเจ็บหน้าน่าดูถ้าฝืนขับต่อ เสื้อนักศึกษาสีขาวบางเปียกลู่แนบเนื้อ ทำให้เห็นโครงร่างนศ.ชายตัวหนาคนนี้อย่างชัดเจน กล้ามเนื้อแข็งบริเวณหน้าท้องเรียงตัวเป็นลูก ๆ อย่างเป็นระเบียบ เอวสอบตึงเปรี๊ยะแทบไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย มะนาวรู้สึกใจเต้นตึก ๆ หน้าตาคุ้น ๆ เดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ

“หุ่นดีสลัด” มะนาวพูดเพ้อ ๆ ขณะกำลังตกตะลึงรูปร่างชายแปลกหน้า

“มึงขยับไปดิ ให้คนอื่นเขานั่งบ้าง” นศ.ชายคนนั้นเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ ผม คงเห็นว่ามีเก้าอี้ว่างถัดจากผมตัวนึง ผมละสายตาจากรูปร่างนศ.ชายตรงหน้า ขยับก้นไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นทันที

“ไง เปียกเป็นหมาตกน้ำเลยนะ” ผมรู้สึกคุ้นหน้านศ. คนนี้เป็นพิเศษ น้ำเสียงยิ่งคุ้น ยิ่งบทสนทนายิ่งฟังคุ้นหูไปกันใหญ่ แต่ตอนนี้ผมขอแก้ต่างให้ตัวเองก่อนนะครับ

“พี่เติม 'ลูก' นำหน้า หมา จะฟังดูดีกว่านะครับ”

“เป็นหมาแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพรากผู้เยาว์”

พูดเสร็จนศ.หนุ่มหุ่นโคตรดีก็ถอดแว่นหนาเตอะที่เต็มไปด้วยน้ำฝนออกพร้อมกับสะบัดผมไล่น้ำจากศีรษะเล็กน้อย พระเจ้าผมรู้แล้วหนุ่มปริศนาคนนี้เป็นใคร

“ไอ้พ..พี่เข้ม”

“อะไรนะ?”

“พ..พี่โอม หวัดดีครับ”

“เออ แล้วมึงเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนคนเห็นผี อย่าบอกนะว่าเมิงจำกูไม่ได้ทั้งที่เพิ่งคุยกับกูไปนานสองนานเนี่ยนะ”

“ก็พี่ใส่แว่น”

“ถุย! กูสายตาสั้นก็ต้องใส่แว่นสิครับ”

“...” ใครจะคิดว่าแค่ใส่แว่นหน้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ พี่เข้มดูสุภาพขึ้นเป็นกอง ทำไมตอนไปร้านนมไม่ใส่ แต่วันนี้ใส่ชุดนักศึกษา งั้นคงใส่เฉพาะตอนเรียน

“หนาวหละสิมึง หัวนมตั้ง?”

“อ๊ะ!” ผมรีบก้มดูหน้าอกตัวเอง ตั้งจริง ๆ ด้วยก็มันหนาวอ่ะ ผมรีบดึงเสื้อนักศึกษาออกมาจากอก รู้สึกร้อนที่หน้านิด ๆ

“สีชมพูซะด้วย” พูดเสร็จพี่โอมเดินออกไปเปิดเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขึ้นมาพร้อมหยิบเสื้อคลุมสาขาของพี่แกออกมาจากช่องเก็บของใต้เบาะแล้วก็เดินกลับมา

แล้วพี่โอมก็สวมเสื้อคลุมเอง อ้าว นึกว่าจะเอามาให้ผมไม่เห็นเหมือนในการ์ตูนเลย มันควรจะเอามาให้ผมใส่ไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นสถานการณ์นี้ ผมเป็นรุ่นน้องนะ รุ่นพี่ที่ดีต้องเสียสละสิ ถึงจะถูก ผมหันหน้าไปอีกทาง รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แค่แป๊บเดียวผมก็รู้สึกว่ามีผ้ามาคลุมที่หัว

“ใส่ซะ อย่าเที่ยวไปเดินตากฝนอีกล่ะ เดี่ยวฟ้าผ่า” พี่โอมถอดเสื้อคลุมออกมาให้ผม สงสัยไอ้พี่เข้มโอมได้ยินผมบ่นประชดในใจ

“ไม่เป็นไรครับพี่” ผมยื่นเสื้อส่งคืนให้พี่เข้ม แต่พี่เข้มไม่รับ

“ใส่ไปอย่าเรื่องมาก”

“พี่ตัวเปียกกว่าผม”

“ใส่ไปอย่าให้ต้องบังคับอยากเป็นนางเอกพิศาลหรือไง?”

“ไม่ครับ” แล้วผมก็รีบใส่เสื้ออย่างรวดเร็วใครจะอยากเป็นนางเอกของพิศาล ถึงผมจะเป็นคนรุ่นใหม่แต่ผมรู้เคยได้ยินมา แหม นางเอกละครแนวตบจูบ ส่วนประเด็นที่ใครตบแล้วใครเป็นคนจูบ ไม่แน่ใจ ขอเดาว่าพระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบ ชัวร์!! น่ากลัวนะครับ มีอย่างที่ไหนให้พระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบตาม แค่คิดตามก็สยองแล้ว กว่าจะได้จูบมีหวังถูกตบปากบวมหมด กรณีไอ้พี่เข้มโอมผมว่าคงตบผมจนสลบแต่ไม่จูบ หลอกตบผมฟรี ๆ

“นี่มึงกำลังจะไปไหน”

“ผมจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์ครับ แต่ฝนตกก่อน”

“ใครอนุญาตให้พูดผม พูดใหม่”

“ผ..เอ่อ ม..มะนาวกำลังจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์”

“ก็แค่นี้  ไปขโมยรถใครมาอีกหละ”

“เอ่อมะนาวไม่ได้ขโมย เอาไปซ่อมไว้”

“รถเป็นอะไร”

“สตาร์ทไม่ติด”

“อ่อ” พี่โอมทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

“เออ ฝนหยุดเดี่ยวกูไปส่ง”

“ไม่เป็นไรพี่ แค่นี้เองเดินไปเองได้”

“กูจะไปส่ง”

“ครับ”

“เออ กูลองไปถามมา สภาพแบบมึงไม่น่าเรียกตุ๊ด น่าจะเป็นเก้งกวาง”

“....”

“ถึงไม่ได้เป็นตุ๊ด ก็ไม่อนุญาตให้แทนชื่อว่าผม”

“....”

ซักพักฝนก็เริ่มซาแล้วพี่โอมก็ขับรถไปส่งผมที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์

“ร้านนี้ใช่ไหม? กูไปล่ะ”

“ครับ”

แล้วพี่โอมก็ขับรถออกไป ทิ้งเสื้อคลุมไว้กับผม



“พี่ครับ รถมอเตอร์ไซค์ผมซ่อมเสร็จยัง”

“ไม่ได้ซ่อมเลยน้อง”

“อ้าว แล้วจะได้วันไหน”

“เอากลับไปได้เลย”

“...” ไหนว่ายังไม่ได้ซ่อมว่ะ

“รถเรานะมันไม่ได้เป็นอะไร เลยไม่ต้องซ่อม แค่ที่ครอบหัวเทียนมันหลุด เลยสตาร์ทไม่ติด เราคงโดนเพื่อนแกล้งมาแล้วหละมั้ง”


อ้าว ใครมือบอน น่าจับมาตีมือจริง ๆ _ _"


>>malula ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้เน้อ กอดๆ
>>ส่วนเรื่องกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ๆรุ่นเก่าๆบางรุ่นไขก็ด้วยกันได้จ้า

[Jesale]

มะนาว เสน่ห์แรง ท่าทางแม่สื่อจะมีคนชอบ หลายคน อิอิ

พี่เข้ม แอบเห็น ...... สีชมพู รับผิดชอบมะนาวด้วย

[andear]

ว้าย พี่โอมทำคะแนน?
ว่าแต่ใครแกล้งมะนาวล่ะเนี่ย

[zeen11]

เพิ่งตามมาอ่าน สนุกดีค่ะ ทั้งแม่หมู ทั้งพี่โอม จะฮาไปไหนเนี่ย ว่าแต่เริ่มตะหงิดๆ นะเนี่ย ว่าพี่โอมชอบมะนาว 

[PoP~Pu]

อาววววล่ะซิ ใครเป็นพระเอกกันเนี่ย!
รถมะนาวสตาร์ทไม่ติดนี่แผนของใครหรือเปล่าหว่า?
แถมเหมือนมีตัวเลือกเพิ่ม มะนาวแอบไปใจเต้นกับใครกันน่ะ ตัวละครปริศนา ฮ่าๆ
อิพี่เข้มนี่เถื่อนดีอะ  ปันใจจากกราฟไปเชียร์พี่เข้มเพิ่มดีมั้ยน้าา ฮ่าๆ

[yeyong]

ตอนนี้พี่โอมรับบทนำ อุตส่าห์สงสัยด้วยว่ามะนาวจัดเป็นประเภทไหน

[4559]

555+

[shoi_toei]

ชอบอ้ะ มะนาวมึนดี

ว่าแต่ใครเป็นพระเอก หรือมะนาวเหมาหมด 5555

[นอนกินแรง]

ใครแกล้งมะนาวน้า...

[malula]

ตอนนี้มีผู้เข้าชิงสองคนแล้วคือกราฟเด็กเนิร์ด และพี่เข้มโอม
รู้สึกพี่โอมจะสนใจเรื่องตุ๊ดไม่ตุ๊ด และคำเรียกชื่อมะนาวเหลือเกิน คิดอะไรอยู่จ๊ะ
และที่สำคัญ โผล่มาตอนมะนาวตกทุกข์ได้ยากเสมอ
แต่แอบทะลึ่ง มองนมมะนาวด้วยแหละ
ว่าแต่ใครแอบแกล้งน้องมะนาวกันนะ หวังผลแน่ ๆ

มือบอล ที่ถูกคือ มือบอน

[Aoya]

เอิ่ม ตกลงใครเป็นพระเอก เริ่มสับสน กราฟ พี่จิ้น หรือพี่โอม
คนที่มะนาวเห็นที่ร้านข้าวเป็นพี่โอมแน่เลย
แล้วยังที่พี่โอมบอกว่าไม่อยากพรากผู้เยาว์อีก
ไหนจะเห็นหัวนมตั้งสีชมพูของมะนาวอีก
แถมยังมีการไปศึกษาข้อมูลเรื่องตุ๊ด เก้ง กวางอีก
พี่โอมตกเป็นผู้ต้องสงสัยอีกคนแล้ว

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

มะนาวน่ารักจริงๆ มึนจนน่าหมั่นเขี้ยวเลย พี่เมทก็น่ารักเหมือนกัน ดูแลน้องได้ดีจริงๆ ^O^

[tuckky]

3P 4P 5P เจ๊ยยย...
จนป่านนี้แล้วยังสรุปไม่ได้ งั้นมะนาวเหมาหมดละกัน 

[momoku]

4p เลยได้ป่ะ 

[bun]

แล้วตกลงใครแกล้งมะนาวนะ

[maru]

รู้สึกเหมือนกราฟกับโอมจะสนใจมะนาวนะนั่น แต่จิ้นก็มีเค้าเหมือนกัน แล้วโอมจะจริงจังอะไรมากไปหรือเปล่าเนี่ย ทำไมต้องไปจำกัดการใช้คำสรรพนามเรียกตัวเองของมะนาวด้วยเนี่ย กราฟเหมือนจะไม่พอใจเรื่องพี่เมทมะนาวเลยนะนั่น แล้วผู้ชายใส่แว่นคนนั้นเป็นใคร กราฟ หรือโอม ถ้าจิ้นใส่แว่นอีกคนนี่ไม่รู้จะว่ายังไงเลย

[ชะรอยน้อย]

พี่เข้มนี่เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยรถสาร์ทไม่ติดนะเนี่ย

[roseen]

 :z2:โดนแกล้งอีกละมะนาว