หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[jinjin283]

เพิ่งมาอ่านคะ อ่านรวดเดียวเลย สนุกอะ ขำมากมาย เราชอบพี่จิ้นอะ กสนดี พี่โอมก็กวน  จนอดคิดไม่ได้ว่าใครจะเป็นพระเอกละเนี่ยย ในใจแอบเชียร์พี่จิ้นอะ ^^

[aoaer]

   มะนาวทำไมไม่ดูให้ครบองค์ประกอบละลูก ดูแค่ลูกตุ้ม จะรู้เวลาหรอคะ ต้องดูเข้มด้วยยย




   น่ารัก(ในแต่ละสไตล์)ทั้งสาม  เอาเป็นว่า ขอ 4P  เลยได้มะ เสียดายอ่ะ

[ASSASSIN]

มะนาวจ๋า  จะฮาไปใหนลูก 5555+

[loveyous]

อยากให้มะนาวได้ทั้งสามคนเลย

[iforgive]

ชอบพี่จิ้น  เชียร์พี่จิ้นอ่ะ  ขำ ดุกดิก ๆ ๆ
เอ้ยยย  พี่จิ้นก็มีนะดุกดิกแบบนี้น่ะ

[redcapet2013]

  :sad11:อ๊ากกกกกกกกกกกกกก.....มาต่อ.....มาต่อ....ค้างไปอีก......มะนาวช่างคิด....ช่างจินตนาการ...พลอยให้คนอ่านน้ำ...ยาย ไหย......หื่นและอยากจ้องดุกดิกตรงหน้านานซะแล้ว        ลุ้น 3 หนุ่มใครเป็นคู่ของมะนาว.......รอ.......รอ......รอ...

[nongnette]

เหตุการณ์ เกิดที่ มทส อิอิ แหมๆ ใกล้ตัวคนโคราชจริงๆ แต่ไม่ได้เรียน มทส นี่หว่า ไม่เป็นไรแต่ มะนาว เธอจะทะลึ่งไปไหน เดี๋ยวก็ฟิน อิอิ

[killerofcao]

น่าสนใจ ตกลงมะนาวจะเสร็จ เฮ้น เลือกใคร
แต่พี่จิ้นกับพี่โอมนี้มีซั่มติ้งกันป่าวนี้ อิอิ

[arisa_sa]

คิดถึงมะนาวอะ โดนพี่แว่นกราฟจนตลึงไม่มาต่อเลย

คู่ใครดีอะ หลายพีไปเล้ย อิอิ จิ้นไม่ถูกเหมาหมด

[ryoushena]

The Call Chapter 10 : พูดจาภาษา AV
__________________________________________________________________________________

ลูกตุ้มนาฬิกาหยุดแกว่ง เสียงรอบข้างที่หายไปกลับมารวมถึงหัวใจผมก็กลับมาเต้นตามจังหวะปกติ

ไอ้กราฟ! ไอ้ฆาตกร!!!! ไอ้กลัวลิง!!!!! พี่เมทมึงไม่รักหรอกราฟ!!!!!หรือตอนเด็กมึงถูกลิงกัด? โอยย...มือผมยังไม่หยุดสั่น ผมเกือบหัวใจวาย พี่เมทปล่อยให้ออกมาเดินนอกห้องในสภาพนี้ได้ยังไง ก่อนออกจากห้องรบกวนช่วยใส่ชั้นในให้เรียบร้อยได้ไหม ไม่ใช่ปล่อยลูกปล่อยหลานออกมาสะกดจิตชาวบ้านเขาไปทั่วแบบนี้ สภาพไอ้แว่นกราฟตอนนี้นอกจากกางเกงนอนของมันที่ลู่แนบเนื้อเข้ากับลำตัวแล้ว เสื้อยืดสีขาวช่วงบนที่ใส่ยังสั้นได้อีก ยาวถึงแค่ขอบของกางเกงนอนเท่านั้นแหละ คราวหน้าถ้าเจอกันอีกรบกวนใส่เสื้อตัวที่มีความยาวมากพอจะอำพรางการแกว่งของลูกตุ้มหน่อยเหอะ

ละสายตาจากลูกตุ้มของกราฟ หันกลับมามองจานข้าวตรงหน้า มะนาวก็ต้องตกใจเพิ่มอีก อ้ะ! พริกครับพริก พริกมะนาวน้ำปลาทั้งหมดที่มีอยู่ในถ้วยตอนนี้มันลงมาชุมนุมฉลองเทศกาลคริสมาสต์กันที่ไข่ดาวบนจานข้าวกระเพราไก่ผม สีเขียวสีแดงเต็มจาน

“นาย?”

“....”

“นาย!?” ผมหันไปตามเสียงเรียก แทบร้องเหวอออกมา

“!” หน้าไอ้กราฟอยู่ห่างจากหน้าผมไม่กี่เซนติเมตร ไม่ใช่แค่นั้นมันมีหน้าเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากผมด้วยนะ “เป็นไข้หรือว่านอนดึก?”

“เปล่า ไม่ได้เป็นไข้ สงสัยอากาศร้อน” ผมหลับสายตากราฟที่มองมา ผมจะพูดออกไปได้ไงเล่าว่าเป็นเพราะมึงนั่นแหละ เอ้ยยไม่ใช่เพราะลูกชายมึงต่างหากไอ้กราฟ!!! ผมบ่นเสียงดังในใจ พยายามเก็บอาการทำตัวให้มีพิรุธน้อยที่สุด ไม่หันไม่มองย้ำที่ลูกตุ้มอีกแล้วรีบเดินหนีออกมา

“เฮ้ยยยย......!!!” ผมตกใจร้องเสียงหลง ผมลื่น! เกือบหงายขาชี้ฟ้า โชคดีหน่อยมีคนมาพยุงด้านหลังไว้พอดี จานข้าวก็ไม่หกด้วย พอผมยืนได้ตามปกติก็รีบหันไปขอบคุณคนที่ช่วยผมเอาไว้ “ขอบคุณครับ” เสียงชายผู้มีบุญคุณด้านหลังเอ่ยสวนตอบกลับมาทันควัน

“ซุ่มซ่ามนะมึง”

“....”

“ไม่ต้องทำหน้าขอบคุณกูขนาดนั้น”

“....”

พูดกับผมเสร็จไอ้พี่เข้มก็เดินไปคุยกับกราฟสองสามประโยคแล้วเดินออกจากโรงอาหารไป ปล่อยให้ผมยืนงงทำหน้าเอ๋อ พอตั้งสติได้ผมก็เดินไปหาที่นั่งเหมาะ ๆ เพื่อกินข้าว ไม่นานไอ้กราฟนั่งลงข้าง ๆ กับข้าวในจานข้าวกราฟ ผมไม่เคยเห็น หน้าตาแปลก ๆ แต่ดูท่าทางน่ากิน ด้วยความอยากรู้เลยถามออกไป

“สั่งอะไรมากินอ่ะ”

“แกงฮังเล สั่งป้าทำให้ตั้งแต่เมื่อวาน” กราฟตอบผมเสร็จก็ตักแบ่งให้ผมหนึ่งชิ้น เออ ดี ๆ ยังไม่ทันได้ขอเลย

“นายชอบกินอาหารใต้?”

“แกงฮังเลอาหารเหนือ” กราฟตอบผมแล้วก็ตักกับข้าวเคี้ยวตุ้ย ๆ

“ฟังจากชื่อนึกว่าอาหารใต้” ผมลองตักชิมดูอร่อยดีอ่ะ รสชาติคล้าย ๆ พะโล้แต่เข้มข้นกว่า กราฟตักอาหารมาใส่จานผมอีก ผมพยักหน้ารับแล้วตักกระเพราจากจานผมแบ่งไปให้กราฟบ้างกราฟจะได้มีพริกกิน ^ ^

ผมแย่งกราฟกินจนอิ่ม จากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง ผมอ่านการ์ตูนไปได้สักพักรู้สึกว่าวันนี้อากาศร้อนอบ ๆ เหงื่อเริ่มซึมตามหลัง อ่านไปอ่านมาชักไม่สบายตัว เลยตัดสินใจหอบการ์ตูนทั้งหมดไปอ่านตากแอร์ที่ห้องสมุดแทน หลังจากเอาหนังสือการ์ตูนยัดใส่กระเป๋าเป้จนเต็ม ผมก็รีบขับรถฝ่าไอแดดมุ่งตรงไปที่ห้องสมุดทันที

ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยจะเรียกว่าอาคารบรรณสาร สร้างเป็นอาคารปูนคอนกรีตสามชั้นมีชื่อเรียกแตกต่างจากอาคารของมหาวิทยาลัยหลังอื่นที่ตามปกติมักจะเรียกชื่อตามตัวอักษรภาษาอังกฤษแทนชื่อของอาคารจริง ๆ เช่น อาคารเอ เป็นชื่ออาคารบริหาร, อาคารซี เป็นชื่ออาคารห้องทำงานอาจารย์, อาคารเอฟหนึ่งถึงสาม เป็นอาคารเครื่องมือ เป็นต้น ตัวอาคารของห้องสมุดด้านล่างจะแบ่งเป็นสามส่วน ฝั่งทิศตะวันออกจะมีห้องอินเตอร์เน็ตเปิดให้บริการนักศึกษา ตรงกลางเป็นร้านขายขนม จำพวกของขบเขี้ยวจากฟาร์มมหาวิทยาลัย ส่วนฝั่งทางทิศตะวันตกเป็นส่วนทางเข้า มุมนี้ถ้าเดินตรงเข้าไปเป็นพวกนิตยสารอ่านเล่น แต่ที่ประจำของผมจะเป็นมุมโซฟาชั้นสอง อยู่บริเวณทางเดินขึ้นชั้นสามมุมนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่งเท่าไหร่ ผมกำลังจะเดินไปถึงบริเวณที่ผมหมายตาเอาไว้ สายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนผมพอดี นั่นไอ้โก๋นี่นา มากับใคร? ไหนบอกว่าจะกลับบ้าน ผมยกมือขึ้นโบก ส่งเสียงเรียกโก๋เบา ๆ “โก๋ ทางนี้ๆ”  ไอ้โก๋ทำหน้าตกใจทันทีที่มองเห็นผม

“มะนาว ไม่ได้กลับบ้านเหรอว่ะ”

“เออดิ ถามแปลก ถ้ากลับจะมายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ได้ไง แล้วไหนบอกว่าจะกลับบ้านว่ะ ทำไมมาอยู่บรรณสารหรือแอบซุกใครไว้?”

“บ้า! ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า”

“โก๋ อย่าบอกนะว่ามึงมีแฟนแล้ว?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ อยู่ไหนช่วงดู ๆ กันอยู่น่ะ” โก๋ตอบผมอาย ๆ

“คนไหนว่ะ? แล้วแอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย? ทำไมไม่รู้เรื่อง?”

“เด็กวิศวะน่ะ เดี่ยวแนะนำให้รู้จัก”

“แล้วไปปิ้งปั้งกันได้ยังไง?”

“ที่หอนั้นแหละ”

โก๋พักอยู่หอ 7 เป็นหอพักชายของม.นี่แหละครับ หอพักชายม.ผมมีทั้งหมด 7 หอพัก ทุกหอเป็นห้องน้ำรวม แต่จะมีแค่หอพักผมเท่านั้นที่เป็นแบบห้องน้ำในตัว

“แล้วไงต่อว่ะ อย่ากั๊กดิ เล่าให้มันละเอียดหน่อย”

“ก็เจอกันโดยบังเอิญ แซวกันไปแซวกันมา เลยได้กันแล้วก็คบกัน”

“?”

“นั่นแหละแต่เขาเป็นคนดีและลีลาดีก็ดีด้วยนะ” โก๋ตอบผมตายิ้มอย่างคนมีความสุข เห็นท่าทางมันพูดแล้วผมก็อดขำไม่ได้ เพื่อนผมกำลังอินด์เลิฟ โลกเป็นสีชมพู แต่ผมกำลังสงสัยว่า ตกลงมันคบกันเพราะอะไร? คบเพราะเป็นคนดีหรือลีลาดี? แล้วอันไหนดีกว่ากัน?

“แล้วมะนาวมาทำอะไร?”

“อ่านหนังสือ...การ์ตูน” ผมเบาเสียงคำว่าการ์ตูนลงหน่อยนึง

“เพิ่งไปเช่ามาใหม่?”

“ใช่ เล่มใหม่เพียบ พี่จ๋าเพิ่งเอามา”

“สนุกป่ะ”

“ใช้คำว่า เจ๋ง ดีกว่า” ผมตอบยิ้ม ๆ พยายามโฆษณาชวนเชื่อ ไอ้โก๋จะได้อยากอ่านบ้าง แต่ไอ้โก๋ทำหน้าไม่เชื่อ

“เว่อร์ล่ะ ๆ ”

“เรื่องจริง” ผมพยายามทำสีหน้าให้ดูจริงจังเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง

“ฟินกี่รอบ?” ไอ้โก๋ทำหน้ายิ้มกวนตีนผม

“...” ผมไม่ตอบ แต่เอื้อมมือไปจับมือไอ้โก๋มา แล้วค่อย ๆ เขียนเลขแปดแนวนอนใส่มือไอ้โก๋

“อินฟินิตี้!”  ไอ้โก๋แกล้งทำตาโต แล้วผมสองคนก็หัวเราะ

“555”

“อีผี!” เสียงชายหนุ่มปริศนาดังแทรกเสียงหัวเราะของพวกผม ไอ้โก๋หันหน้าหาเสียงนั้น สองคนยิ้มให้กัน โก๋หันกลับมาทางผม แล้วแนะนำผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่

“อีหมู นี่เพื่อนเค้าชื่อมะนาว”

“อีผี? นี่ชื่อใหม่มึงหรอว่ะ?” ผมทวนคำพร้อมกับกระซิบถามเพื่อนเบา ๆ ผมว่าไอ้โก๋มันก็ไม่ได้หน้าตาแย่ถึงขั้นเรียกหน้าผี หน้าตามันก็ดูดีใช้ได้นะ หรือว่าคนรักเขาชอบหาคำแทนชื่อเฉพาะเอาไว้เรียกกันแค่สองคนจะได้ไม่เหมือนคนอื่น

“ย่อมาจากผีเสื้อ” เอ่อ โก๋สาบานนะว่ามึงชอบคำนี้  'ผีเสื้อ'  แต่คำว่าเสื้อคาดเครื่องหมายการันต์เลยไม่ออกเสียง ผมกล่าวทักทายพร้อมกับส่งยิ้มให้ตามมารยาท หน้าตาแฟนโก๋ดูดีใช้ได้ ท่าทางน่าจะเป็นคนดี

“เราชื่อเบิร์ด คนนี้เองใช่ไหมชื่อมะนาว โก๋พูดถึงบ่อย ๆ ” เพื่อนชายคนสนิทเพื่อนผมหันมามองหน้าผมสลับกับมองหน้าโก๋ พอพูดกับผมก็แทนชื่อปกติ สงสัยเก็บเอาไว้ใช้เรียกเวลาอยู่กันแค่สองคนจริง ๆ ไอ้โก๋ ชื่อมันแบบเต็ม คือ โก๋แก่ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผี ที่ย่อมาจากผีเสื้อ มันก็คงไม่รู้สึกอะไร คุยกันสักพัก โก๋กับเบิร์ดก็ขอตัวแยกออกไป ระหว่างที่สองคนนั้นเดินจากผมไป ผมก็ได้ยินเสียงสองคนนั้น คุยกันหงุงหงิงดังแว่วไปตลอดทาง

“อีผีเค้าอยากกินสุกี้”

“งั้น เดี่ยวแวะไปซื้อของสดที่ฟาร์มก่อนแล้วค่อยกลับ” ผมว่างานนี้ผีได้รวมร่างกับหมูแน่ ๆ ผมมองตามสองนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาคนเดียว ท่าทางสองคนนี้น่าจะคบกันยาว ดูเหมาะสมกันดี คุยกับเพื่อนเสร็จ ผมก็จัดแจงหามุมอ่านหนังสือ...การ์ตูน เลือกโซฟาที่นั่งสบายที่สุดแล้วก็ผมก็เริ่มนั่งอ่านอย่างจริงจัง ตัดขาดจากโลกภายนอก ผมค่อย ๆ ไถลตัวลงเรื่อย ๆ  จากนั่งก็กลายเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน อ่านไปเริ่มเพลิน อากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศ ทำให้ผมอยากพักสายตา นั่งเกร็งเปลือกตาอยู่แป๊บนึง สุดท้ายผมก็เผลอหลับ


ผมรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก มองไปรอบ ๆ มืดสนิท ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย? ผมพยายามดิ้นรนหาอากาศหายใจ ผมดิ้นสุดแรง ผมลืมตาตื่น เสี้ยววินาทีที่ผมกำลังจะหล่นลงจากเบาะโซฟา สติผมก็กลับเข้าร่าง เห้ยย....ตุ๊บ!! น่าขายหน้าจริง ๆ ผมหลับกลางห้องสมุด แถมยังละเมอตกจากโซฟาอีก ผมรีบลุกกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดิมเนียน ๆ หวังว่าคงไม่มีใครนั่งอยู่แถว ๆ หรอกนี้นะ แต่เปล่าเลยครับ เพราะว่าไอ้พี่เข้มกำลังจ้องผมอยู่


“มึงนี่ตลกว่ะ มานอนอ่านการ์ตูนโป๊กลางห้องสมุด ยังกล้านอนหลับ” ไอ้พี่โอมพูดกลั้นหัวเราะ อารมณ์บนหน้าตามันเหมือนคนจะยิ้ม หัวเราะ สงสาร ปนกันเต็มหน้าไปหมด

“การ์ตูนวาย” ผมหลบสายตาเถียงอ้อมแอ้มแบบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่ สงสัยไอ้พี่โอมแอบเปิดอ่านการ์ตูนผมแน่ ๆ พี่โอมดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“ตื่นแล้วก็ลุก พระเอกรอนานแล้ว”

“พระเอก?"

“เออน่า ไปถึงเดี่ยวก็รู้”

"พี่จะพาผมไปไหนอ่ะ"

"ไปกินน้ำพระเอก" ไอ้พี่เข้มตอบผมยิ้ม ๆ

"น้ำพระเอก?" อะไรว่ะ น้ำพระเอก เคยได้ยินแค่น้ำนางเอก

"เออ น้ำพระเอก แค่เลี้ยงน้ำกูแก้วสองแก้วน่า อย่าโอ้เอ้” พูดเสร็จไอ้พี่เข้มก็เดินนำหน้าผมออกไป

เดินออกมาจากห้องสมุดผมก็ตรงเข้าไปขับเอารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวออกมา ส่วนไอ้พี่เข้มก็เดินไปขับรถเวสป้าสีมะนาวของตัวเองขับนำผมออกไป ผมขับตามไปเรื่อย ๆ จนถึงปั๊มน้ำมันเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย พี่เข้มขับรถเวสป้าสีเขียวมะนาวเข้าไปจอดหน้าร้านเล็ก ๆ ที่สร้างจากซุ้มไม้ไผ่หลังคามุงด้วยสังกะสี ด้านหน้าร้านมีป้ายชื่อเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดงตัวใหญ่เบ้อเริ่มว่า 'น้ำพระเอก' ด้านหน้าซุ้มมีขวดโหลขนาดใหญ่บรรจุน้ำสีแดงอมชมพูเข้มตั้งเรียงรายหลายขวด ด้านหน้าขวดโหลติดป้ายชื่อของขวดด้วยกระดาษสีชมพู อาทิ โด่ไม่รู้ล้ม ม้ากระทืบโรง พญาเสือโคร่ง ถัดจากขวดน้ำก็เป็นขวดโหลสีเหลืองด้านในบรรจุผลไม้ดองต่าง ๆ อาทิ มะยม มะม่วง มะดัน องุ่น

“พี่พาผมมาร้านยาดองตอนบ่าย ๆ เนี่ยนะ”

“น้ำพระเอกโว้ย!” พี่โอมบุ้ยปากมองไปยังป้ายร้านด้านบน

“พระเอกละครเรื่องไหนกินยาดอง”

“นั่นมันในละคร” พี่โอมพูดจบก็หันไปสั่งยาดองเจ้าของร้านอย่างสนิทสนม ไม่นานหลังจากนั้น หน้าผมก็มีจานมะดันกับมะขามเปียกวางอยู่ ข้าง ๆ กันมีจานพริกเกลือเล็ก ๆ วางคู่กัน

“อ๊าสส!! บาดคอ” พี่โอมหน้าบิดเบี้ยว หลังจากกระดกแก้วยาดองแล้วก็หยิบมะขามเปียกเคี้ยวกลืนตามลงไป

“....” เห็นพี่โอมเคี้ยวมะขามเปียกเหมือนไม่รู้สึกเปรี้ยวแล้วน้ำลายผมก็ไหลออกมาเหมือนมีคนเปิดก๊อก

“ลอง” พี่โอมส่งแก้วเป๊กใบขนาดย่อมมาให้ผม จากนั้นผมก็ยกแก้วกระดกทีเดียวตามที่พี่โอมทำบ้าง

“อ๊าสส!!” เหมือนผมกลืนไฟลงคอ มันร้อนวูบตั้งแต่ยาดองสัมผัสกับลิ้นไหลลามลงมาผ่านลำคอไปจนถึงลำไส้ก่อนจะไหลรวมกันลงไปที่กระเพาะ

“เป็นไง?” พี่โอมถามผม

“บาดคอ” เหล้าแรงขนาดนี้ไม่มีคำอธิบายไหนจะครอบคลุมเท่ากับคำว่าบาดคออีกแล้ว ผมหยิบมะขามเปียกจิ้มเกลือเคี้ยวตาม ซี้ดดด เปรี้ยวว ขนลุก!

“ขี้เหล้าเหมือนกันนี่หว่า มึงคอยาดอง?” พี่เข้มทำหน้าฉงนถามผม

“เพิ่งกินครั้งแรกพี่” ผมหันไปตอบ แต่ไอ้พี่เข้มทำหน้าประมาณว่ามึงอย่ามาหลอกกูซะให้ยาก

 “กูไม่เชื่อ” ผมเลยตอบด้วยสีหน้าจริงจังพยายามบอกว่าผมไม่ได้พูดเล่นก็มันเรื่องจริงอ่ะ

“จริงพี่”

“ลีลากระดกแก้ว กูนึกว่าเป็นลูกร้านยาดอง” ไอ้พี่เข้มหันมามองผมด้วยสายตาเหยียด ๆ

“พี่ทำยังไง มะนาวก็ทำอย่างนั้น ไม่เห็นจะยาก แค่ยกแก้วเข้าปาก” ผมตอบหน้านิ่ง ๆ หยิบมะขาวเปียกคลุกกับเกลือ พยายามไม่มองไปที่พี่เข้ม ตอนนี้ผมกำลังกลั้นขำข้างใน ^^ ไอ้พี่เข้มตลกว่ะ ยาดองกับเหล้าก็เหมือนกันหละว้า แค่ยาดองแรงกว่าแค่นั้นเอง

“กินแล้วทำไมมันรู้สึกร้อน ๆ อ่ะพี่” ผมรู้สึกร้อน ๆ ตามตัว ลามขึ้นมาถึงหน้า

“สมุนไพร มันก็ดีอย่างนี้แหละ กินแล้วเลือดลมสูบฉีด” พี่โอมหันมามองผมแว้บนึง แล้วยกแก้วยางดองเข้าปากต่อ โดยที่ไม่ลืมหยิบผลไม้ดองจิ้มเกลือตามไปด้วยอีกคำ

"พี่สั่งสูตรไหนมากินอ่ะ?" อดสงสัยไม่ได้มีตั้งหลายโหล ชื่อแปลก ๆ ทั้งนั้น

"โด่ไม่รู้ล้ม ของชอบกู เดี่ยวกูพามากินบ่อย ๆ" พี่เข้มหันมาตอบผมหน้าแดงนิด ๆ ตามันโตขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนตกใจอะไรสักอย่าง ว่าไปไอ้พี่เข้มมันก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ดูจะตลก ๆ มากกว่า "มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ ทำไมตัวแดงเถือก เหงื่อออกเยอะขนาดนี้" ไอ้พี่เข้มลนลานเอามือมาลูบหน้าลูบตาผม เหมือนคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธขำ ๆ

"กินเหล้าแล้วผมเป็นแบบนี้ล่ะ แต่ตอนนี้ผมแค่รู้สึกร้อนวูบ ๆ" ผมรู้สึกร้อนจริง ๆ เลยปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ด กระพือเสื้อเข้าออกไล่ลมร้อนออกจากตัว พี่เข้มเหลือบมามองผม แล้วไปก้มไปดูนาฬิกาข้อมือสีดำ เสร็จแล้วก็เทยาดองที่เหลือยกกรึ๊บเข้าปากจนหมด

"กลับ"

พี่เข้มลากผมลุกขึ้นแบบงง ๆ อะไรว่ะ อยากมาก็ลากมา พออยากกลับก็ลากกลับอีก ดีเหมือนกันถ้านั่งต่อนานกว่านี้ผมอาจจะขับรถกลับหอไม่ไหว เพราะตอนนี้ก็เริ่มมึน ๆ แสดงว่าเหล้าแรงทั้งที่ผมกินไปแค่ไม่กี่แก้วเอง ขับรถกลับมาถึงหอผมก็เดินตรงเข้าห้องเลย ตอนนี้รู้สึกง่วงหรือว่ายาดองมีฤทธิทำให้หลับสบาย

ผมหลับไปนานเหมือนกัน ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงคืน ตอนนี้ผมอยากกินอะไรหวาน ๆ ผมลุกจากเตียง เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ปิดประตูห้องมุ่งหน้าไปยังมินิมาร์ทหอชายหรือนักศึกษาจะเรียกสั้น ๆ ว่ามาร์ทชาย ซึ่งระยะทางไม่ไกลจากหอที่ของผมมากนัก เดินเอาสะดวกกว่า

มาร์ทชายมีของขายเกือบครบขนมขบเคี้ยว ผัก เนื้อสด กางเกงใน ของใช้จำเป็นต่าง ๆ สำหรับนักศึกษาชาย คืนนี้ผมจะกินเจเล่ไลท์แช่แข็งรสลิ้นจี่ กับกูลิโกะรสสตอเบอรี่ ปกติผมไม่ชอบขนมที่เป็นรสสตอเบอรี่เท่าไหร่เพราะรู้สึกว่ามันหวานเกินไปมีแค่กูลิโกะรสสตอเบอรี่นี่แหละที่ผมชอบกินถึงขั้นชอบมาก ขณะที่ผมกำลังคุ้ยหาเจเล่ไลท์ รสลิ้นจี่ แบบแช่แข็งในตู้ไอติมเสียงเพลงปิดมาร์ทก็ดังขึ้น

♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ดึกแล้วคุณขา หมดเวลาขอลาก่อน
จำใจจำจร ให้เร่าร้อนเป็นหนักหนา
ดึกแล้วนอนเสีย อ่อนเพลียแสนเมื่อยล้า
จำใจจำลา อีกไม่ช้าต้องจากไป♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
http://youtu.be/-EpfRfW9bTs
**เพลงอาลัยลา-สุนทราภรณ์ (เพลงปิดสถานีรายการวิทยุเวลา(เที่ยงคืน) 24.00 น.) ความยาว 4.5 นาที

จริง ๆ มันไม่ใช่เพลงปิดมาร์ทหรอกนะครับ เป็นเพลงปิดสถานีวิทยุที่เจ้าของมินิมาร์ทมักเปิดก่อนปิดร้านประมาณ 5 นาที อารมณ์คล้าย ๆ เพลงปิดห้างสรรพสินค้า เด็กนักศึกษาหอชายก็จะรู้กัน ถ้าได้ยินเพลงนี้เปิดเมื่อไหร่ให้รีบซื้อ

ผมรีบเดินไปเลื่อนเปิดตู้แช่ มองหาเจเล่ไลท์ รสลิ้นจี่ โชคดีเหลืออันนึงพอดี ผมหยิบมันขึ้นมา แล้วรีบเดินไปฝั่งขนม กวาดตามองหากูลิโกะรสสตอเบอรี่ บนชั้นเหลือแค่รสช็อกโกเลต ผมพยายามใช้มือค้นดูกล่องขนมด้านในของชั้น

“หาอะไรอยู่จ้ะ?”

"กูลิโกะสตอเบอรี่ครับ หมดยั..." ผมหันไปถามเจ้าของร้าน แต่ต้องชะงัก เพราะเจอพี่จิ้นยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ นึกว่าเสียงเจ้าของร้านที่ไหนได้ เสียงพี่จิ้นนี่เอง

“ไม่กินรสอื่น?”

"ครับ"

ผมมองดูชั้นวางขนมกูลิโกะอีกรอบด้วยความเสียดาย แล้วค่อยเดินไปจ่ายตังค์เสร็จแล้ว พี่จิ้นก็เดินตามหลังผมออกมาจากมาร์ท

“มายังไง?”

“ครับ?”

“เรานั่นแหละมายังไง เดินหรือขับรถ?”

“เดินมาครับพี่”

เราสองคนเดินคู่กันออกมาเงียบ ๆ เลยมาจากมาร์ทได้นิดเดียว พี่จิ้นก็ยื่นกล่องกูลิโกะรสสตอเบอรี่มาให้ พร้อมกับพูดติดตลกว่า "กล่องสุดท้ายแฟนหล่อ" ผมหันไปมองพี่จิ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อตะกี้ผมว่าดูละเอียดแล้วนะ พี่จิ้นไปเอากูลิโกะกล่องนี้มาจากไหน พี่จิ้นเห็นผมไม่หยิบกล่องขนมไปสักทีเลยแกะมันออกตรงนั้น พี่จิ้นหยิบกูลิโกะออกมาจากซองขนมหนึ่งแท่ง แล้วยื่นกล่องขนมที่เปิดแล้วมาให้ผมถืออีกรอบ

"...." ผมหยิบกูลิโกะออกมากินแท่งหนึ่งแล้วยื่นซองขนมส่งคืนให้พี่จิ้น แต่พี่จิ้นโบกมือส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนแกล้งทำเสียงดุใส่ผมแบบขำ ๆ

"ผู้ใหญ่ให้ของ อย่าปฏิเสธ”

มะนาวรับขนมกล่องนั้นมาถืออย่างเสียไม่ได้ พวกเขาเดินกินขนมเงียบ ๆ อยู่แป๊บเดียว มะนาวก็หันกลับไปมองรุ่นพี่หน้าตี๋ที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาอีกครั้งด้วยความแปลกใจ เพราะจู่ ๆ พี่จิ้นก็พูดขึ้นมาลอย ๆ กับพื้นถนนว่า

"หมดแล้ว"

"ครับ?"

พี่จิ้นมองมากล่องขนมที่มะนาวกำลังถืออยู่ในมือ แล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดประโยคเดิมอีกรอบ "หมดแล้ว" มะนาวทำหน้าเหมือนเห็นผี เพราะพี่ตี๋กำลังหน้ามุ้งมิ้ง รีบยื่นแท่งขนมส่ง ๆ ให้ พี่จิ้นก็รับแท่งกูลิโก๊ะรสสตอเบอรี่ไปเคี้ยวกันกินกรุบกรับหน้าตาเฉย ท่าทางมีความสุขมาก

"หมดอีกแล้ว"

"_ _" หมดอีกแล้ว! คราวนี้มะนาวไม่ได้ยื่นแท่งขนมส่งให้ เขายื่นทั้งซองทั้งกล่องขนมไปให้พี่ตี๋ซะเลย แต่พี่จิ้นกลับเดินเฉย มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เก็บมือทั้งสองข้างวางบนหัวเกรียน ๆ ทำปากยื่นมองมาที่กล่องขนมในมือของมะนาว

"อ๊ะ ๆ !!" มะนาวหยิบแท่งป๊อกกี้ยื่นส่ง ๆ ให้อีกรอบ มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาด้วยพอใจ ก่อนจะพูดประโยคชวนงงที่ทำเอาคิ้วมะนาวขมวดเป็นปมแทบขวิดกัน

"พูดอย่างกับหนัง AV"

“?”

พี่จิ้นหยุดเดิน หันหน้ามาสบตามะนาวนิ่ง แล้วค่อย ๆ ส่งเสียงเลียนแบบหนังโป๊ที่ทำเอามะนาวหน้าร้อนวาบ

“อ๊ะ! อ๊ะ!” ทั้งเสียงทั้งหน้าพี่จิ้นเลียนแบบเหมือนเป๊ะ!

“....” เลวว่ะ

เดินมาจนถึงทางแยกเข้าหอพักมะนาวกับพี่จิ้นก็แยกย้ายกันเดินกลับเข้าห้อง ทำให้มะนาวไม่ได้ยินบทสนทนาหลังจากนั้น

“อ้าว พี่จิ้น รถเสียหรอ ทำไมเดินมาล่ะ เห็นตอนขาไปขับรถนี่นา”

_____________________________________________________________________________TBC

[nunnuns]

4Pเลยไหมอย่างนี้..... (อย่านะ หนูไม่นิยม55555)

[Takarajung_TK]

เย้ ได้เจาะไข่ 

[nuzzle]

จิ้มมมมม

แหมจะไม่ทัน TT

 

[zabzebra]

โฮ้ยย แข่งกันแย๊บจีบมะนาวสินะ 

มะนาวรู้อะไรบ้างจ๊ะลูกกกกกกกกก

[Acacha]

มะนาวยังไม่รู้สึกตัว 555+ 

[roseen]

 

[BitterSweet~]

ดูท่าทางจะ 4P นะเนี่ย
กราฟกับพี่เมทสองคนวนเวียนไม่ห่างมะนาวเลยอ่ะ

[่patsaporn]

มะรุมมะตุ้มรุมรักมะนาว มะนาวจะเลือกใครหน้า หนุ่ม ๆ เค้าก็เดินมาแบบเรื่อย ๆ ไม่ร้อนแรงอะไร
ใครออกตัวเร็วได้เปรียบ เร้วววว ใ้ห้ไว อยากให้มะนาวมีแฟนจะได้เลิกจิ้นแต่ในการ์ตูนวาย 555

ขอบคุณค่ะ

[KIMKUNG]

คนจีบมะนาวเยอะแยะเน้อ

[gupalz]

มันช่างน่าให้เป็นพระเอกซะหมดทุกคนเลยเนี่ย

[malula]

เมทห้องนั้นต้องตกลงอะไรกันสักอย่าง
เหมือนจะสลับกันมาวนเวียนอยู่ใกล้มะนาว เนื้อหอมจริงวุ้ย
ชอบอีผีกับอีหมูจังเลย แล้วใครเป็นขั้วไหน

[Chomin]

โอ้ยตอนนี้ก็ยังฮาเหมือนเดิม แถมหนุ่มๆยังเร่งทำคะแนนกันใหญ่เลย โอยยยยยย เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครจริงๆ ยิ่งเร่งทำคะแนนสามคนในวันเดียวกันยิ่งแล้วใหญ่ ตีเสมอคู่คี่จริงๆ น้องเมทกราฟก็น่ารักมีแบ่งกันทานกระหนุงกระหนิง พระเอกโอมตอนนี้ก็มาแรง แต่พี่คิดได้ไงพาน้องไปกินยาดอง ไอ้เราก็สงสัยไปเหอะ น้ำพระเอกน้ำอะไรวะ เข้าใจคิดตรรกะชวนปวดหัวจริงนะ แถมยังสั่งโด่ไม่รู้ล้มมาอีก สุดยอดว่ะพี่ จงใจแน่นอน !! มีการแอบอ่านการ์ตูนของมะนาวด้วยนะ ระวังจะติดใจนะพี่เข้ม คิดว่าที่พี่โอมมาเจอมะนาวที่ห้องสมุดนี่ต้องไม่ใช่ความบังเอิญหรอก อะไรพี่เข้มแกจะบังเอิญบ่อยๆ แต่ท้ายสุดและสุดท้ายนี่ดิ พี่จิ้นนนนนน กรี๊ดดดดด แค่แบ่งกูลิโกะกินก็ฟินแล้ว แต่นี่พี่ถึงกับลงทุนเดินมากับมะนาวเลยเหรอ เหอะๆ ส่งน้องเสร็จก็ต้องย้อนไอเอารถอีกอ่าดิ เสียเวลาแต่คุ้ม ใช่ป่ะละพี่จิ้นสุดกวน

เรื่องนี้ คนที่ออกคนสุดท้ายมักจะมาแรง พร้อมกับความฟินสินะ 

ฮาคำเรียกของเพื่อนมะนาวมาก ดฟนกันเค้ากันแบบนี้เหรอ 555 อิผี กับ อิหมู เออน่าเอ็นดูดี โอยยยย ยิ่งอ่านยิ่งไม่มีความพอดี อยากอ่านอีกกกก เออ อิมุขพูดจาภาษาเอวีพี่จิ้นแกก็คิดได้นะ มาแบบหืีนหน้าตายตลอดอ่ะคนนี้ 

[zeazaiz]

มะนาวขา รู้สึกจะเยอะไปนะคะ
แบ่งมาทางนี้สักคนสิ

[zeen11]

เลือกไม่ถูกอะ  3 หนุ่ม 3 มุม เหมาหมดไปเลยมะนาว 

[maru]

กราฟ จิ้น โอมสนใจมะนาวทั้งสามคนเลยใช่ไหมเนี่ย แต่มะนาวก็ยังงงงงไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร

[benzbbxbb]

4pๆๆ ชอบๆๆ

[little_nok]

ไม่รู้จะว่าไง ฮาตลอด
สรุปว่าพระเอกสามคน
เพราะนายเอกมัน หื่นๆๆ

[EoBen]

โอ๊ะ ชอบไปหมดเลย

หนุ่มคนไหนก็ได้

ชอบบุคลิก กราฟ

กวนทีน พี่เข็ม พี่โอม

โหดมึนๆ พี่จิ้น คนนี้ปลื้มพิเศษ 555555

ใครน้ออออ ไหนจะหนุ่ม ออร่าสีฟ้าอีกก

นี่หล่อน นังมะนาว แบ่งให้ชั้นสักคนสิยะ

เค้าอยากได้้้

[littlepink]

ถ้ามะนาวจะฮอตขนาดนี้ เดาไม่ถูกเลยนะว่าใครพระเอก เอ๊ะ หรอ 4P
5555555555555 เอาจริงดิคนเขียน
แวะมารีแลกซ์ตอนอ่านหนังสือสอบสักตอน อิอิ

[Yunatsu]

4P ไม๊ ยังไง ดูท่าใครไม่ยอมกันเลย จิงๆ