หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[m_pop91]

ใครจะเป็นพระเอกกันแน่นะงานนี้

[Starry[Blue]]

ปลื้มพี่จิ้นนน 55555 มะนาวหื่นได้ มึนและน่ารักมาก   

[alekung103]

4p หรือเปล่า

[yongsulewa]

คติเดิม จะเอากราฟ

[ormn]

:z2:เพิ่งเข้ามาอ่านขอเป็นแฟนด้วยคนจ้า


ปล.ระหว่างสามคนนี้ใครกันแน่นะที่เป็นพระเอกอะ


ชอบทั้งสามเลยอะกราฟพี่โอมพี่จิ้น


ว่าแตน้องมะนาวชอบใครังอะ


รออออออออออออออออจ้า

[HappyMelon]

ือ้าวพี่จิ้น ทำคะแนนอีกคนสินะ
สงสารกราฟ พี่เมทจ้องจะงาบน้้องมะนาวคนงามกันหมดเลยย
สรุปว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ จะได้เชียร์ถูก 555

[ตะวันฉาย]

เพิ่งเคยเจอเรื่องที่ทำให้อยากเชียร์ทุกคนขนาดนี้
เป็นพระเอกแบบ 4P ไปเลย คนอ่านเลือกไม่ถูกละครับ ฮ่าๆๆ

[morningflower]

เฮ้อ เลือกไม่ถูก 

[iGiG]

ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วอารมณ์ดีทุกรอบ มาแอบดูทุกวัน เป็นกำลังใจให้นะคะ
^________________________________________^

[yeyong]

แต่ละคนบทเท่าๆกันเลย
คนแต่งเก่งนะ ทำให้เราเลือกพระเอกไม่ถูกเลยอ่ะ

[Dakzy]

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบอ่ะค่ะเรื่องนี้ ตลกดีจัง

คาแรคเตอร์ทุกคนเหมาะจะเป็นพระเอกมากเลย แต่ตอนนี้ที่ปลื้มที่สุดเห็นทีจะเป็นพี่จิ้นล่ะ ดูอบอุ่นที่สุดแล้วอ่ะ แบบว่าปกป้องดูแลได้แน่นอน
แต่คนอื่นก็ชอบนะ เลือกยากจังแฮะ ฮ่าๆๆ

มะนาวนี่มีแต่คนขายขนมจีบเนอะ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลย

รออ่านต่อนะคะ

[slurpee04]

 

[13smblue]

ไม่น่าเลย..ไม่น่าเลยจริงๆ ไม่น่ากดเข้ามาเลยจริงๆเป็นไงล่ะ!! เข้ามาอ่านรวดเดียวเอาซะตีหนึ่งงามใส่เลย 5555
บอกได้คำเดียวว่าชอบอ่ะค่ะ ตอนแรกดูเฉยๆ ซักพักโคตรฮ่าเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก 
แต่แบบว่าลุ้นมว๊ากเลยค่ะว่าไผหนอ สิเป็นพระเอกในหัวใจเธอ~
เอาหว่ะคนแต่งแต่งให้ลุ้นก็สิลุ้นต่อไป 

[อ้ายหมี :)]

4 พี เลยหรอ แอร๊ยยยยยย

[ryoushena]

The Call Chapter 11 : ย ยักษ์ เขี้ยวใหญ่

__________________________________________________________________________________

RRRRRRRRRRRRR

เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องพักที่ปราศจากการทำกิจกรรมใด ๆ และไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของมนุษย์มีเพียงพัดลมหนึ่งตัวกำลังส่ายหน้าไปมาให้กับมนุษย์หนึ่งคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ ตัวของเขาเต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน วาย วางอยู่ระเกะระกะ

เด็กหนุ่มผิวขาวในวัยเจริญพันธุ์นอนคว่ำหน้าทอดตัวยาวเหยียดอยู่บนเตียงแขนทั้งสองข้างกอดหมอนอีกใบเอาไว้หลวม ๆ เขาค่อย ๆ ขยับเขยื้อนตัว หลังจากพยายามอธิษฐานให้เสียงโทรศัพท์ห้องเงียบหายไปแต่ไม่เป็นผล

“โหล” เขาตัดสินใจขยับตัวยื่นมือยกหูโทรศัพท์ห้องเพื่อรับสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“อีก 15 นาทีรอหน้าหอ” ปลายสายกรอกเสียงเป็นคำสั่งเข้ามาในสายโทรศัพท์เพื่อให้เด็กหนุ่มที่กำลังหลับตารับโทรศัพท์ทำตามโดยที่ไม่ได้ปล่อยให้ฝ่ายรับสายแสดงความคิดเห็นใด ๆ

“ครับ” รับคำเสร็จเด็กหนุ่มที่กำลังอยู่ในอารมณ์งัวเงียเพราะความง่วงก็วางสายแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที

ตูดดดดด ตูดดดดด

“.....” ?

15 นาทีต่อมา

RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….

ไม่มีสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวภายในห้อง 7712 มีเพียงแค่พัดลมตัวเดิมที่เคลื่อนตัวตามโปรแกรมของเครื่องที่ได้ตั้งเอาไว้ พัดลมตัวนั้นส่ายหน้าไปมาคล้ายเอือมระอาเด็กหนุ่มที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเชยชมความสดใสของโลกใบนี้สักที แม้บางส่วนของร่างกายจะตื่นขึ้นมาก่อนจะถึงเวลาเคารพธงชาติเสียอีก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีมนุษย์ตื่นขึ้นมารับสายใด ๆ ทั้งสิ้น เด็กหนุ่มผิวขาวในวัยเจริญพันธุ์กำลังหลับสนิท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก……เงียบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก……เงียบ

ตึง!  ตึง!  ตึง!.......เงียบ

ตึงตึงตึง “ตื่นโว้ยยยยย!!!!!!!”

เสียงชายหนุ่มผิวเข้มตัวหนาสูงใช้เท้าถีบประตูพร้อมตะโกนเรียกอีกเด็กหนุ่มอีกคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ในห้อง เขายืนอยู่ด้านหน้าประตูอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่ เพราะถูกปล่อยให้รอแต่ไม่มีการปรากฏตัวของมนุษย์อีกคนที่ได้ทำการนัดหมายเอาไว้ ยิ่งตอนนี้ความหงุดหงิดของเขามันเพิ่มมากขึ้นจนเกือบกลายเป็นอารมณ์โมโหแทรกซ้อนร่วมเข้ามา เขาคิดว่าชายหนุ่มอีกคนอยู่ในห้องแน่หรือเปล่าหรือว่าออกจากห้องไปเสียแล้ว?

“ใคร?” เสียงเด็กหนุ่มในวัยเจริญพันธุ์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะส่งเสียงถามออกไป

“เปิดประตู!” ชายหนุ่มผิวเข้มที่ยืนอยู่หน้าประตูรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ตอบกลับประโยคคำถามเมื่อสักครู่ด้วยการเปล่งเสียงเป็นประโยคคำสั่งเสียงดังแบบโหด ๆ แทน

แก๊กก

สักครู่กลอนประตูห้องก็ถูกเปิด แต่ยังไร้ซึ่งการปรากฏตัวของมนุษย์อยู่ดี ทำให้ชายหนุ่มผิวเข้มรีบจับลูกปิดเปิดประตูเข้ามาทันที

แอ๊ดดด ปัง!

เมื่อชายหนุ่มผิวเข้มเข้ามาภายในห้องได้แล้วก็ระเบิดอารมณ์เป็นคำพูดออกมาร่ายยาวเหมือนหางว่าว

“ตื่นโว้ย! เที่ยงแล้วมึง เป็นตุ๋นหรือไงหว่ะ ชอบนอนในรูมืด ๆ ตอนกลางวัน” แต่คู่สนทนาของเขากลับไม่ได้สนใจประโยคที่เขาเพิ่งพูดออกมาแม้แต่นิดเดียว เพราะเจ้าตัวหลับ ที่ตอบรับบทสนทนาออกมานั้นเกิดจากการตอบสนองด้วยสติที่มีเพียงน้อยนิดเท่านั้นเอง

“.....”

“หรือมันไม่สบายว่ะ?” ชายหนุ่มผิวเข้มเอาหลังมือแตะที่หน้าผากเด็กหนุ่มผิวขาวอีกคนเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! พ..พี่เข้ม เข้ามาได้ไง?” มะนาวตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับพี่โอมอยู่ในห้อง เข้ามาห้องนี้ได้ยังไง เข้ามาตอนไหน มาทำอะไร ในหัวสมองของมะนาวเต็มไปด้วยคำถามเต็มไปหมด รู้สึกมึนงงกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา” ไอ้พี่เข้มชะงักนิดนึงก่อนตอบมะนาวด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่มะนาวกลับคิดว่าน่าจะเป็นตนมากกว่าที่ควรหงุดหงิดนี่มันห้องของเขาเองแล้วอยู่ดี ๆ มียักษ์ตัวเข้มเข้ามาเดินเล่นอยู่ในห้องได้ยังไง?

“อ..อะไรนะ พี่เปิดเข้ามาได้ยังไง” ผมไปต่อไม่ถูกเลยทีนี้ รู้สึกเหมือนถูกชกเข้าที่หน้าแบบไม่ทันตั้งตัว

 “มึงเปิดให้กู”

“ผม”

“เออ กูโทรมา มึงรับสายตกลงกับกูเรียบร้อย แต่เห็นมึงไม่ออกไปกูเลยเข้ามาตาม” พี่โอมพ่นคำตอบออกมา

“ผมไม่เห็นรู้เรื่อง”

“ถุย หรือมึงนอนละเมอตอนกลางวัน”

“ผม..” ผมค่อย ๆ นึกย้อนกลับไป หรือว่าเมื่อกี้นึกว่าฝันเรื่องจริงหรอว่ะ

“ที่บอกว่ารอหน้าหออ่ะนะ” พอเริ่มจำเหตุการณ์ได้ผมก็ยิงคำถามต่อทันที

“เออ มึงตื่นยัง?”

“แล้วพี่จะพามะนาวไปไหน?”

“อย่าถามมากรีบไปอาบน้ำเลยมึง กูหิว”

“ไปกินข้าว?”

“เปล่า กินก๋วยเตี๋ยว กูให้เวลาอีก 10 นาที”

“หา”

“กูไปรอหน้าหอ ให้ว่องนะมึง หลับอีกทีโดน แล้วทีหลังต้องแทนชื่อว่ามะนาว ไม่เอาผม” แล้วไอ้พี่เข้มก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้มะนาว งง กับตัวเองต่ออย่างเต็มที่

มะนาวเดินไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อหยิบเอาผ้าเช็ดตัว จากนั้นรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแปรงฟันอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่มีรอยยับน้อยที่สุดมาใส่

“อ้าว เสื้อรุ่นไอ้พี่เข้มนี่นา” เสื้อคลุมของไอ้พี่เข้มแขวนอยู่ในตู้ผมนานแล้วว่าจะเอาไปคืนหลายทีแล้วแต่ก็ลืม ผมจึงหยิบติดมือออกไปด้วย

แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากห้องไปหาพี่เข้มโอมที่หน้าหอทันที ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป พี่เข้มก็หันหน้ามาพูดเสียงเข้ม

“ไปรถกูมึงขับช้า”

“เสื้อของพี่มะนาวเอามาคืน”

“ให้กูใส่ตอนแดดร้อนขนาดนี้อ่ะนะ มึงใส่ไปก่อน กูร้อน”

“ครับ” สรุปผมผิดหรอครับไอ้พี่เข้ม

 “ไม่ต้องทำหน้าสงสัยวันนี้เมทกูเข้าเมืองหมด กูรู้ว่ามึงอยู่คนเดียวเลยสงสาร” โด่ที่แท้ก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียว

“พี่จะพามะนาวไปกินอะไร”

“เดี่ยวกูจอดรถมึงก็รู้”

“....”

รถเวสป้าสีเขียวมะนาวจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่เขียนป้ายชื่อเอาไว้ว่า ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ ร้านนี้มะนาวเคยมากับแม่หมูครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ได้กินเพราะลูกค้าแน่นร้านไม่มีโต๊ะว่าง พวกผมเลยพาความหิวไปสยบกันที่ร้านอื่นแทน ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายหมดเร็ว เริ่มเปิดตอน 11 โมง ถึงบ่ายสองกว่า ๆ ของก็หมดแล้ว

วันนี้ลูกค้าในร้านบางตาสาเหตุหนึ่งน่าจะมาจากนักศึกษากลับบ้านกันค่อนข้างเยอะทำให้ยังพอมีโต๊ะว่างเหลือให้จับจอง

“มึงเคยมากินยัง”

“ยังครับ”

“มึงกินเผ็ดหรือเปล่า”

“กินได้ครับ”

“งั้นอ่านเมนูแล้วจัดไป ก่อนอื่นสั่งน้ำก่อนกูร้อน มึงเอาน้ำอะไร”

“เอาน้ำแดงมะนาวครับ”

“พี่ครับเอาน้ำแดงมะนาวสองครับ” พี่เข้มหันไปสั่งน้ำก่อนจะหันหน้ากลับมารอคำตอบจากผม

“มะนาวเอาแรมโบ้ทะเล” แผ่นเมนูที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้าเป็นเมนูกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ยาว ๆ ที่มีแค่ชื่อก๋วยเตี๋ยวแต่ไม่ได้บอกว่าเส้นอะไรรสชาติเป็นแบบไหนมีเพียงช่องเอาไว้ให้ขีดเลือกว่าต้องการเมนูไหนเท่านั้นเอง ผมเลยเลือกเมนูที่มีคำอธิบายต่อท้าย

“แน่ใจ” แล้วพี่เข้มก็ชี้มือไปบนผนังของร้านที่เขียนป้ายเมนูขนาดใหญ่เอาไว้พร้อมบรรยายถึงระดับความเผ็ด

รสเผ็ดจัด(แสบตามกำลัง)
แสบนครบาล(แสบพอประมาณนครบาลสิเพ่ เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 1)
แสบภูธร(ไม่อยากปากอ้า อย่าซ่ากับภูธร เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 2)
แสบตชด.(ไม่อยากปากพัง อย่าสั่ง ตชด. เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 3)
สกายแล็บ(ไม่อยากปากพอง อย่าลองเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 4)
แรมโบ้ทะเล(ไม่อยากเป่าปาก อย่าอยากสั่งเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 5 โคตรพ่อเผ็ด)

“อูยย แล้วอะไรอร่อยอ่ะ” เล่นของสูงเลยผมดันเลือกเมนูเผ็ดสุดของทางร้านเสียด้วย

จากนั้นพี่เข้มก็โฆษณาชวนเชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวว่า ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เขามีทีเด็ดที่การไต่ระดับความจัดจ้านของรสชาติก๋วยเตี๋ยว ตั้งแต่รสชาติเบา ๆ แบบไม่ต้องยกกำลังแต่อร่อยกลมกล่อมสามารถทานได้ทุกเพศทุกวัย ลำดับต่อมารสชาติจะจัดจ้านขึ้นเล็กน้อยยกกำลัง 1 เรียกขานว่า แสบนครบาล (เส้นเล็กต้มยำ)  ถ้าเพิ่มระดับความจัดจ้านของรสชาติขึ้นมาอีกนิดแบบยกกำลัง 2 เรียก แสบภูธร จัดจ้านขึ้นอีกแบบยกกำลัง 3 คือ แสบ ตชด. จัดจ้านขึ้นมาแบบยกกำลัง 4 เรียก สกายแล็บ และจัดจ้านถึงขั้นเป่าปากยกกำลัง 5 คือเมนู แรมโบ้ทะเล เมนูนี้ถ้าใจไม่ถึงอย่าสั่งเชียวพี่เข้มกำชับ ส่วนเมนูขายดีของก๋วยเตี๋ยวร้านนี้จะเป็นเมนู บะหมี่ขลุกขลิกกระดูกหมูต้มยำน้ำน้อย เสิร์ฟคู่กับน้ำซุปใส่กระดูกหมูอ่อน ถือเป็นเมนูเด็ดของร้านนี้เลยก็ว่าได้ เพราะทานได้ทุกเพศทุกวัยได้ทุกภาค อร่อยจนต้องบอกต่อ แต่ถ้าเป็นชอบกินลูกชิ้นต้องเมนู M.16 เป็นก๋วยเตี๋ยวที่ใส่ลูกชิ้นเยอะ ๆ มากในหนึ่งชามใส่ลูกชิ้นถึง 16 ลูก พี่เข้มพูดไปก็กินน้ำไปสงสัยคงร้อนจริง ๆ เนื่องจากพี่แกไม่ได้ใช้หลอดดูดน้ำจากแก้ว ทำให้น้ำแดงเป็นรอยแก้วที่มุมปากมองแล้วเหมือนเขี้ยวยักษ์ ผมต้องแอบขำเพราะกลัวพี่แกรู้

“ตกลง มะนาวเอาบะหมี่ขลุกขลิกกับแรมโบ้ทะเล”

“มึงแน่ใจ?”

“ครับ” ผมแน่ใจว่าไหวเพราะผมเป็นคนกินอาหารรสจัดอยู่แล้ว อยากลองดูว่าจะเผ็ดแค่ไหน แต่ถ้าเผ็ดจนกินไม่ได้จริง ๆ ผมก็มีแผนสำรอง เพราะสั่งบะหมี่ขลุกขลิกที่เสิร์ฟพร้อมซุปกระดูกหมู เอาไว้กันเผ็ดแล้ว

“สั่งมาแล้วกินให้ได้นะมึง กูเตือนมึงแล้ว”

รอไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ สองชามแรกเป็นบะหมี่ขลุกขลิกของผมกับพี่เข้ม ผมลองชิมดูรสชาติอร่อยกลมกล่อมแทบไม่ต้องปรุง ชิมไปชิมมาก็หมดชามพอดี รอชามที่สองต่อไป แต่หลังจากที่พนักงานวางชามก๋วยเตี๋ยวชามที่สองทำเอาผมตาเหลือกค้าง เพราะในชามก๋วยเตี๋ยวแดงเถือกไปด้วยพริกแทบมองไม่เห็นเส้นกับพวกเครื่องที่ใส่ลงไป แต่สั่งมาแล้วก็ต้องจัดการกินให้หมด ไม่งั้นพี่เข้มเล่นงานผมแน่ ว่าแล้วผมก็ค่อย ๆ ใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาจากน้ำซุปรสพริก เส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแค่คำแรกความเผ็ดก็แย่งกันวิ่งไปที่ต่อมรับรสชาติของร่างกายผมซะแล้ว โคตรเผ็ดเลยแต่อร่อย ผมเหลือบตาไปแอบมองพี่เข้ม ยักษ์มีเขี้ยวก็กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน ผมตีหน้านิ่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อย ๆ ความเผ็ดร้อน ทำให้เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มหน้าผมไปหมด

รู้สึกเหมือนผมจะเรียงลำดับการกินผิดไปจากที่ได้ตั้งใจ?

“เผ็ดก็อย่าฝืน” พี่เข้มมันพูดขึ้นมาหลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวชามที่สองของตัวเองหมดไป

“....” ผมเผ็ดจนรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เหมือนควันจะออกหู แต่ผมตั้งหน้าตั้งตากินต่อจนเหลือคำสุดท้าย ผมใช้ช้อนกับตะเกียบรวมเส้นก๋วยเตี๋ยวคำสุกท้ายในชาม กำลังจักตักเข้า พี่เข้มก็เอาช้อนมาตักก๋วยเตี๋ยวในชามผมไปกินหน้าตาเฉย

“กูยังไม่อิ่ม” ปกติผมคงรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกคนแย่งกินแต่นาทีนี้ความตะกละของไอ้พี่เข้มทำให้พี่แกดูหล่อมาก

“ไอติมกะทิครับ” เด็กเสิร์ฟบอกพร้อมกับวางถ้วยไอศกรีมกะทิลงบนโต๊ะของผม

“แล้วอีกถ้วยหละครับ โต๊ะผมสั่งสองถ้วยนะ” ไอ้พี่เข้มหันไปถามเด็กเสิร์ฟแต่ผมจำได้ผมไม่ได้สั่งไอศกรีมไปนะ

“พี่มะนาวไม่ได้สั่ง ถ้วยนี้ของพี่โอมถูกแล้ว”

“กูสั่งสองถ้วย” พี่เข้มหันมาบอกผม

“เอ่อ คือที่สั่งสองถ้วยถูกแล้วครับ แต่ยังไม่ถึงคิว ถ้วยนี้โต๊ะนั้นสั่งมาให้คุณคนนี้ครับ” เด็กเสิร์ฟอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะชี้มือไปยังโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งอยู่ 4 คน หนึ่งในนั้นยกมือขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

“ผม” สั่งไอศกรีมมาให้ผมหรอ? ตอนนี้หน้าผมคงขึ้นสถานะเป็นรูปเครื่องหมายคำถามที่กำลังแสดงความรู้สึกตัวเองผ่านทางใบหน้าเหมือนการแสดงสถานะส่วนตัวที่เครื่องบีบีหรือโปรแกรมไลน์ ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพื่อย้ำว่าเป็นผมจริง ๆ

“ครับ” เด็กเสิร์ฟตอบยิ้ม ๆ แล้วก็เดินออกไป

“โว้ะ ถูกผู้ชายจีบด้วยโว้ย” พี่เข้มทำหน้าตาล้อเลียนผม

“....” ผมเริ่มทำหน้าไม่ถูก โต๊ะนั้นก็มองจัง

“รีบ ๆ กินกูมีธุระ”

พี่เข้มพูดหลังจากเด็กเสิร์ฟเอาไอศกรีมกะทิมาเสิร์ฟที่โต๊ะ พี่แกใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีในการกินไอศกรีมสองถ้วยแล้วก็ลากผมออกมาจากร้าน โต๊ะนั้นทำท่าเหมือนจะลุกตามแต่ไม่ทันสงสัยคงกำลังงงว่าทำไมกินเร็วจัง ตัวผมเองยังงงเลย

ขากลับพี่เข้มก็ขับรถเวสป้าซะเร็ว โห ใจผมนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่มธุระอะไรมันจะรีบขนาดนั้น ไม่คิดว่าเวสป้าจะขับได้เร็วขนาดนี้  - -“ พอส่งผมถึงหน้าหอเสร็จก็รีบขับรถออกไปเลย มาเร็วไปเร็ว นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป สงสัยไอ้พี่เข้มจะย่างเข้าสู่วัยทองแล้ว หรือว่าไอ้พี่เข้มมีข้าศึกประชิดประตูเมือง 555

“อ้าว!” เดินเข้ามาในหอได้แป๊บเดียวผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนเสื้อรุ่นให้พี่เข้มเลยต้องหันหลังเดินกลับไปอีกรอบเพื่อไปโทรศัพท์เข้าห้องไอ้พี่เข้มตรงโต๊ะรปภ.หน้าหอพักเผื่อว่ายังอยู่ในห้อง

ตูดดดดดด ตูดดดดดดด
ตูดดดดดด ตูดดดดดดด

“ฮัลโหล สวัสดีครับ” พี่จิ้นรับสายแสดงว่ากลับมากันแล้ว

“สวัสดีครับ พ.” ก่อนที่ผมจะได้ยิงคำถามว่าพี่เข้มอยู่ห้องหรือเปล่า พี่ตี๋หน้าเลวก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“มะนาว?”

“ครับ”

“โทรมาพอดีเลย พี่กำลังจะออกไปซื้อของไปช่วยถือให้หน่อย”

“ครับ?” จะไปไหนอีก ผมเพิ่งยกตูดลงมาจากเบาะเวสป้านะคร้าบบ จะได้คืนสักทีไหมเสื้อพี่เข้มเนี่ย สงสัยอนาคตของผมคงต้องเป็นสก๊อยชัวร์ เอะอะซ้อนเอะอะซ้อน

“ตกลงนะ เดี่ยวไปรับหน้าหอ”

“พี่จิ้นจะไปซื้ออะไรครับ”

“ไปซื้อหมวกกันน็อกที่ร้านแถว ๆ ตลาดเซฟวัน เดี่ยวเลี้ยงขนม” พี่ตี๋หน้าเลวพยายามหลอกล่อผมด้วยขนม แต่ผมยังข้องใจอยู่อย่างหนึ่งว่าทำไมพี่ตี๋หน้าเลวคนนี้ช่างมีลักษณะการพูดที่ดูขัดกับบุคลิก หน้าตาและการแต่งตัวแม้เสียงจะดูติดโหดไปหน่อย เพราะถ้าดูจากหน้า ใครเห็นก็ต้องคิดว่าพี่ตี๋คนนี้ต้องพูดจาเถื่อน ๆ ปากหมา ๆ แน่นอน แต่กลับไม่ใช่ อ้อ แล้วอีกอย่างผมเคยเห็นพี่จิ้นสูบบุหรี่หลายทีแล้วเหมือนกันแต่พออยู่ใกล้ ๆ กลับไม่ได้กลิ่นของบุหรี่เลยได้แค่กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวแทน

“ได้ครับ” ผมตอบรับทันทีเพราะยังไม่เคยไปเดินตลาดเซฟวันเลย เขาบอกว่าของขายเยอะทั้งของมือสองแล้วก็ของมือหนึ่ง ไม่ได้มาจากเหตุผลที่พี่จิ้นบอกว่าจะเลี้ยงขนมผมหรอกนะครับ ^ ^

“เหี้ยจิ้นมึงจะไปไหนแต่งตัวซะหล่อ” เสียงใครสักคนแทรกเข้ามาระหว่างที่พวกผมคุยกัน

“สัด! กูจะไปซื้อหมวกกันน็อกใหม่อีกซักใบ แม่งเปียกฝน” พี่ตี๋เลวพูดโต้ตอบกับเพื่อนร่วมหอ


“...” เอ่อ เมื่อกี้ผมคิดผิดเรื่องการพูด _ _”

“ตกลงเราออกมารอพี่หน้าหอเลยนะ” แล้วพี่จิ้นก็กลับมาพูดกับผมต่อ

ก่อนที่ผมจะตอบรับพี่จิ้นโทรศัพท์มือถือผมก็สั่น

“เดี่ยวนะพี่จิ้น ขอรับโทรศัพท์แป๊บ” ผมรีบกดรับสาย นึกว่าใครโทรมาที่แท้ก็เป็นแม่หมูโทรมานั่นเอง

“ฮัลโหล”

“มะนาว เดี่ยวจะถึงมอแล้วนะ ออกมารับที่หน้ามอด้วยอีกไม่ถึง 15 นาทีก็คงถึง”

“อ้าวหรอ ได้ ๆ เดี่ยวออกไปรับ”

“จุ๊บ ๆ แล้วเจอกัน” ตายล่ะวา ผมต้องรีบบอกพี่จิ้น

“ฮัลโหลพี่จิ้น เอ่อ มะนาวคงไม่ได้แล้วนะครับ พอดีว่าเพื่อนให้ออกไปรับหน้ามอ” ผมรีบบอกพี่จิ้น

“อืม ไม่เป็นไร เดี่ยวรอไปวันหลังด้วยกัน” พี่จิ้นอย่าตอบมะนาวด้วยเสียงนิ่ง ๆ น่ากลัวแบบนี้มันเข้ากับบุคลิกเกินไป

“ขอโทษนะครับพี่” เดี่ยวค่อยไปวันหลังแล้วกันนะ

จากนั้นผมก็รีบขับมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมออกไปรับเพื่อนตัวกลมที่หน้ามอ หาที่จอดรถเสร็จก็เดินไปรอจุดที่รถเมล์ปล่อยให้ผู้โดยสารลง ระหว่างรอผมรู้สึกว่าเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลาเลยหันไปมอง

“รุ่นพี่กลุ่มนั้นมองเราทำไม” ผมหันไปมองก็เจอกับรุ่นพี่วิศวะกลุ่มหนึ่งหันหน้ามามองผมอยู่ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวมาจอดเทียบป้ายพอดี รถเมล์จอดนิ่งสนิทพอประตูเปิดเด็กนักศึกษาก็ทยอยลงรถมาทีละคน แต่ละคนก็มีกระเป๋าคนละใบสองใบใส่สัมภาระ นั่นไงแม่หมูลงมาแล้ว

“มะนาว มิสยูโซมัช” เพื่อนตัวกลมของผมโผลงรถเมล์ก็ตรงดิ่งมาทางผมพร้อมพูดทักทายผมเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเมียฝรั่ง

“มีทู กินข้าวมายัง” ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วงกลัวเพื่อนน้ำหนักลดเดี่ยวราคาตกช่วงตรุษจีน อิอิ

“ยัง ๆ เดี่ยวไปหาข้าวกินแล้วค่อยเข้าหอนะ กลับบ้านคราวนี้มีทั้งของฝากและของดีกลับมาฝากด้วยล่ะ” เพื่อนตัวกลมผมทำท่าทางลึกลับ ผมยื่นมือออกไปรอรับ

“ขอของฝากก่อน”

“ให้ตอนนี้ไม่ได้ ชิ้นนี้พิเศษ เอ็กครูซีฟค่ะ” แม่หมูทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ่งทำให้ผมอยากรู้

“แล้วจะให้ตอนไหน”

“กลับห้องก่อน ตอนนี้หิวข้าว” พูดเสร็จแม่หมูก็เดินนำผมออกไปเลย

หลังจากที่พวกผมกินข้าวเสร็จก็ออกมาเดินซื้อขนมกลับเข้าไปกินที่ห้อง  หน้าม.ผมมีร้านขายข้าวอยู่หลายร้าน อาทิ ร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านส้มตำ ร้านขายของชำ ลูกชิ้นทอด ร้านขายผลไม้ ร้านขายยา กาแฟ ฯลฯ ลักษณะคล้าย ๆ ตลาดขนาดย่อมแต่ผมชอบร้านขายกาแฟร้านหนึ่งนอกจากอร่อย ให้เยอะแล้ว สโลแกนร้านพี่แกก็เท่ด้วย

เข้มดำเหมือนปีศาจ....ร้อนดั่งไฟนรก....บริสุทธิ์ดุจนางฟ้า ....หอมหวานปานความรัก

“พี่ยิ้มวันนี้ขอน้ำบ๊วย 1 ถุง แม่หมูเอาอะไร” ผมสั่งเมนูโปรด ชอบน้ำบ๊วยร้านนี้เขาทำอร่อย ก่อนหันไปถามเพื่อนสาวตัวกลมว่าเธออยากดื่มอะไร

“เอาโกโก้ปั่น แต่สูตรเดิมนะพี่ยิ้มเอาน้ำโอเลี้ยงชง” เมนูนี้เธอคิดสูตรเองเสร็จสรรพ การกินของเธอแต่ละครั้งไม่เหมือนใครจริง ๆ

“จ้า เดี่ยวรอก่อนนะลูกค้าเยอะ เด็กเริ่มกลับมากันแล้ว” พี่ยิ้มเจ้าของร้านกาแฟหันมายิ้มขยิบตาส่งให้พวกผมเป็นสัญญาณว่าเดี่ยวจัดพิเศษให้แต่ราคาเท่าเดิม ก็พวกผมสนิทกัน 555

“เดี่ยวเดินกลับมาเอานะคะ ป่ะมะนาวไปเดินซื้อผลไม้กัน” แม่หมูดึงแขนผมให้เดินตาม

“หมู ตอนที่รอรถมีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งมองอ่ะ ไม่รู้ว่ามีอะไร” ผมหันไปเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง แม่หมูกระตุกแขนผมให้หันหน้าไปมอง

“กลุ่มนั้นหรือเปล่า เดี่ยวก็รู้ นั่นเดินมาแล้ว” ผมพยักหน้ารับเสร็จรุ่นพี่กลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาถึงพวกผม

“น้องเรียนอะไร” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น

“ผมเรียนมัลติฯ ครับ”

“เรียนวิศวะคะ” 

“น้องเอาเสื้อใครมาใส่” รุ่นพี่คนนั้นหันมาพูดกับผม เสื้ออะไร? หมายถึงเสื้อรุ่นไอ้พี่เข้ม?

“เสื้อพี่ที่หอครับ” ผมนึกขึ้นได้ก็รีบตอบแต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนกำลังจะถูกคุกคาม

“เสื้อรุ่นอุตสาฯ เขาห้ามเด็กคณะอื่นใส่”

“...” อ้าว เวร งานเข้า มีแบบนี้ด้วย? เห็นผมสองคนยืนเงียบ พี่อีกคนในกลุ่มจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง

“ถอดออก”

“...”

“พี่จะมากไปแล้วนะคะ นี่เสื้อแฟนเขาให้เอามาใส่ ถ้าพี่อยากจะเอาเรื่องก็ไปเอาเรื่องกับแฟนเขาสิคะ” แม่หมูแผดเสียงขึ้นหลังจากที่พวกผมอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง

“แฟน?”

“น้องเด็กใคร?” พี่ในกลุ่มถามกลับ สีหน้ารุ่นพี่กลุ่มนั้นกำลังสงสัยเต็มที่

“เสื้อใครมะนาว?” แม่หมูหันมากระซิบถามผม

“พี่โอม” แม่หมูพยักหน้ารับแล้วพูดต่อ

 “เสื้อพี่โอมประธานรุ่นอุตสาฯปี 3 พวกพี่อยู่ปี 2 น่าจะรู้จักนะคะ”

พูดเสร็จแม่หมูก็ดึงมือผมให้รีบเดินออกมาจากแดนประหาร พวกเรารอด!

“แม่หมูไปพูดแบบนั้นได้ยังไง”

“ถ้าไปไม่พูดแบบนั้นเราก็แย่สิ”

“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่กลุ่มนั้นอยู่ปีสอง”

“ดูจากด้านหลังเสื้อมีลำดับรุ่นเขียนบอกเอาไว้”

“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่โอมเป็นประธานรุ่น” ผมจำได้ผมไม่ยังได้เล่านะ

“ก็ไปสืบมา หลังคืนกินนมก็ตามสืบประวัติทุกคนในห้องนั้นมาหมดแหละ”

“แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นแฟน?”

“ถ้าเป็นแฟนของเด็กคณะนั้นก็เท่ากับว่าเป็นเราเป็นคนของคณะนั้นด้วยไง เป็นเขยเป็นสะใภ้คณะ มีอะไรก็ให้ไปเคลียร์กับแฟนแทน”

“มีแบบนี้ด้วย”

“ไม่มีคะ เพิ่งคิดเองสด ๆ เมื่อกี้เลย 555”

“อ้าว นึกว่าเรื่องจริง 555”

“รู้แค่ว่าพี่โอมเป็นประธานเลยเอาตำแหน่งเข้าข่ม แล้วก็ได้ผลจริง ๆ”

“อ่อ”

“มะนาวไปเอาเสื้อพี่โอมมาจากไหนอ่ะ”

“วันนั้นเปียกฝนเจอพี่โอมพอดีพี่แกเลยให้ยืม”

“อ่อ ปะๆ เดี่ยวเดินไปเอาน้ำร้านพี่ยิ้มแล้วกลับห้องกันเถอะ จะได้อวดของสำคัญระดับชาติที่เอามาจากบ้านซักที”
___________________________________________________________________________________________TBC

malula--น่ารุกรับสลับขั้วคะ ห้ะๆ
ice_painful--ขอบคุณมากสำหรับรูปประกอบ น่ารักมาก ขอกอดๆๆ

[khalwfarng]

กรี๊ดดดดด แม่หมู หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะคะเข้าทางพี่โอมรึเปล่าละคะเนี่ยยย ไปหลอกว่าเป็นแฟนพี่โอมอ๊ะ
แต่แอบสงสารพี่จิ้น 

อุ๊ยว๊าย เลือกผู้ชายไม่ถูกเลยค่ะ
(ทำยังกับต้องเลือกเองงั้นแหละ )

+1 ค่ะ โทษฐานที่มีผู้ชายหล่อๆให้เราเลือกเยอะแยะ 

[ชะรอยน้อย]

พี่โอมสงสัยจะงานเข้า

[wonderun]

เอาเเล้วไงเเม่หมู = = 

[chancha]

กรี๊ดๆ ชอบแม่หมูอ่ะ

[patchylove]

  มะนาวจะเลือกใครดีนะ

[jimmyFG]

กำลังสนุกเชียว

 

งานเข้าพี่โอมไหมล่ะเนี่ย

[kp]

เธอเอาตัวรอดได้ในสถานะการณ์แบบนั้นแต่ต่อไปเพื่อนเธอจะเจออะไรบ้างน้อแม่หมู อิๆๆๆ

[iGiG]

มาแล้วววว เย้ >w<

[kratoey]

อ้าวตายละ ไปอ้างว่าเป็นแฟนพี่โอม แบบนี้พี่โอมก็ทำคะแนนน่ะสิ

ตอนนี้กราฟไม่มีบทเลย ฮือ 

รอตอนต่อไปค่า สู้ๆนะคะ 

[mystery Y]

ขำมะนาวอะไรจะขี้เซาขนาดนั้น 5555+

[BeeRY]

นึกว่าจะตามจีบมะนาว ที่แท้ตามมาเอาเรื่องซะงั้น
เกือบไปแล้วไหมล่ะมะนาว ดีที่แม่หมูฉลาด

[Rafael]

เยอะนะมะนาววว
อิจฉาแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้พี่โอมได้คะแนนไปเต็มๆ กำไรนะๆ

[nF]

กราฟ ไป ไหนนนนนน

เรทติ้งตกแล้วลูกกกก

แนะนำว่า

เอาลูกตุ้มนาฬิกามาสะกิดจิตมะนาวด่วนนนนนนนนนน

กร๊ากกกกกก >w<

[malula]

พี่โอมทำเนียนชวนมะนาวไปเดท
แม่หมูน่าจะมาช้ากว่านี้หน่อย มะนาวจะได้ไปเดทกับพี่จิ้นต่อ

[matilda.taon]

มะนาว เมพ ละเมอ ทำไปเรื่อย