หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[honeyhoon]

อยากรู้แล้วอ่า ว่าใครเป็นพระเอก
ถ้าเป็นมะนาวคงเลือกไม่ถูกเหมือนกันนะ ใครๆ ลุ้นๆ

[Mickii]

ตอนนี้กราฟออกมาน้อยจังแฮะ....

แล้วตำแหน่งพระเอกจะไปตกที่ใครกันแน่นะ รักพี่เสียดายน้องทั้งนั้นเลย

แต่ว่าที่พระเอกแต่ละนายก้อเลือกไม่ถูกดีเดียว แล้วมะนาวจะรู้ตัวบ้างมั๊ย

ว่าเพื่อนจะมีหนุ่มๆ มารุมจีบ

[Pakbung Mazo]

โดน โดนแล้วหล่ะ~ 555555
# ขอกันแต่ละเพลง 5555555

[four4]

เขินนนนนนนนนนนนนนนน แทนมะนาว มีคนขอเพลงให้ด้วยอ่ะ 

[gneuhp]

อยากรู้จัง ใครเป็นคนขอเพลวให้ มะนาว อ่าาา 
เสน่ห์แรงจิงจัง อิอิ

[yayee2]

555 อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงสมัยเรียน
จะบอกว่าดูหมอก็ไม่ได้ เพราะเงินที่หน้าตักแต่ละคน
งานนี้แม่หมูกับน้องมะนาวเป็นอย่างไรน้อ เป็นหมูมะนาวปะ 555

[mild-dy]

รอจ้าาาาาาา
 

[mind223]

มาต่อไวๆ นะ ค่ะ


            

[TanyaPuech]

 

[morningflower]

หนุ่มคนไหนส่งเพลงให้มะนาวน๊า 

[infinitez123]

เลือกไม่ถูกแล้วเชียร์ใครดี 555
ยังมีหนุ่มออร่าสีฟ้าที่มะนาวชอบอีก
รอลุ้นว่ามะนาวจะหวั่นไหวกับใครมากที่สุด

[maew189870]

ถูกจับแน่ๆ มะนาวเอ้ยยยยยยยยยยยยยย

[bun]

ไม่ใช่ถูกจับโดยที่ปรึกษาเหรอมะนาว 

[catwander]

สนุกได้อีก

[ice_painful]

โอ๊ย ฮาาาาาาาาาาาาาา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ถูกจับไพ่ อ่ะ
ต้องมีคนไปแจ้ง แน่ๆเลย
กร๊ากกกกกกกกกก

เป็นนายเอกเรื่องแรกป่ะ้เนี้ยะ ที่ถูกจับไพ่ กร๊ากกกกกกกกกกกก 

เรื่องนี้ ลุ้นว่ะ  เมื่อไหร่มะนาวจะโดนนนนนนนนนน

[tasskusr]

งานเข้ากันใหญ่แล้วล่ะคราวนี้ ว่าแต่ว่ามะนาวเราเนี่ยเสน่ห์แรงเหมือนกันนะคะ
ไม่รู้ว่าจะคู่ใครกันแน่ รึว่าทั้งสามเลยหรอ 555

[่นทยนส]

  ถูกจับไพ่ 555

[ตะวันฉาย]

ตอนนี้น่ารักมาก ๆ ชอบแม่หมูจริง ๆ ฮาตลอดเวลา

ชักจะหมั่นไส้มะนาวขึ้นมาเล็ก ๆ คนอะไรฮอตจริงอะไรจริงครับ

[EoBen]

ฮอตจริงๆ ห้องรัเ มีหนุ่มๆส่งเพลงมาจีบซะไม่ว่าง

แบ่งๆแถวนี้บ้างนะเอออ

[greensnake]

ห้อง 7712 นี่ครึกครื้นกันดีจริงๆ ทั้งพี่ทั้งน้องเป็นไปกันหมด
ตอนนี้อ่านไปก็หัวเราะไป มะนาวกำลังขายดีเลยนะเนี่ย
หนุ่มๆแย่งกันขายขนมจีบ ต่างคนก็ต่างสไตล์ แต่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องสักนิด
หรือเพราะท่าทางไม่รู้เรื่องหรือไม่คิดอะไรนี่แหละที่ถูกตาต้องใจหนุ่มๆ
ที่แม่หมูทำนายไพ่น่ะเราเชื่อนะว่าจะมีผู้ชายเข้ามาหามะนาวอีกเพียบ
ว่าแต่ ใครกันนะที่ขอเพลงให้น้องมะนาวแห่งห้อง 7712
แต่เราว่าคนที่รู้จักห้องและระบุชื่อได้ขนาดนี้มีไม่กี่คนหรอกเนอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[aiaea83]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็ติดใจซะแ้ล้วค่าาา อ่านไปขำไป สนุกมากค่า 

ในใจแอบเชียร์พี่เข้มโอมเป็นพระเอกนะ ฮ่าๆ

รอตอนต่อไปอยู่ค่าาาา

 

[kyoya11]

มะนาว จะเสน่ห์แรงเกินหน้าเกินตาเพื่อนสาวไปแล้ว

[t2007]

น่ารักมากมาย มีหลายคนจัง ที่ชอบมะนาว
ขอลุ้นหมดทุกคนนะ ช้อบชอบ

[ข้าวเหนียวหมูปิ้ง]

อืมม จากชื่อเรื่อง พระเอกน่าจะเป็น กราฟ

แต่อ่านๆไปแล้ว รู้สึกว่า พี่โอม จะบทเยอะสุดในบรรดาหนุ่มๆ

แต่ก็นะ เก๊าชอบพี่จิ้น อ้ะ

ฉะนั้น ขอให้พี่จิ้นเป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[londoneye]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวัน

พอได้มาอ่าน

น้องมะนาวก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม

ช่วงนี้ดูเหมือนพี่โอมจะมาแรงแซงทางโค้ง

พี่จิ้นก็ตามมาติดๆ

แต่ไหงดูกราฟจะแผ่วๆไปนะ

เอ....แต่ใครกันเป็นคนขอเพลงให้กับน้องมะนาว

[omuya]

55555
กระเจิง&กระจาย

[shoi_toei]

วงแตก 5555

แหมพี่ค่ะ ออกตัวแรงนะ น้ำแดงของกู เหอ เหอ

[pim_onelove]

ไม่ไหวจริงๆ ล่ะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยชอบพวก 3P หรือ 4P มาก่อน
แต่เรื่องนี้ขอให้หนุ่ม "โซนดีหอ 13" เป็นพระเอกทั้ง 3 คนเลยได้ไหม 
นาทีนี้ตัดใจให้มะนาวเลือกใครซักคนไม่ได้จริงๆ ให้มะนาวเหมาหมดยกห้องเลยล่ะกันนะ 
   

[ryoushena]

The Call Chapter 13 :เครื่องรางล้างจิ้น

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“พวกคุณรู้ใช่ไหมว่าการเล่นการพนันในหอพักต้องถูกทำทัณฑ์บน”

วันต่อมาที่ปรึกษาหอพักเรียกพวกผมทั้งหมดเข้าไปคุยและรับฟังบทลงโทษจากการเล่นการพนันในหอพัก สถานการณ์ในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงลมหายใจดังเบา ๆ พ่นออกมาเป็นช่วง ๆ เพื่อแสดงว่ายังมีสิ่งมีชีวิตชุมนุมกันอยู่ในห้องนี้ พวกผมไม่มีใครกล้าสบตากับที่ปรึกษาหอพักที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหน้า หลังประโยคคาดโทษของที่พักปรึกษาหอ ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากพวกผม ทุกคนนั่งเงียบใช้เพียงประสาทส่วนหูฟังบทลงโทษ บางคนก้มหน้ามองตักของตัวเองบ้าง มองพื้นผนังห้องบ้าง ในใจหวังว่าโทษในครั้งนี้คงจะไม่ร้ายแรงมาก ที่ปรึกษาหอเว้นระยะในการพูดไว้สักครู่ ก่อนจะเริ่มต้นกล่าวประโยคต่อไป

“ช่วงนี้หอพักของเราจะมีการจัดแข่งฟุตซอลระหว่างหอพัก พวกคุณรู้เรื่องนี้กันใช่ไหม ถ้าพวกคุณช่วยกิจกรรมนี้ผมจะไม่ทำทัณฑ์บน”

ผมใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยที่ไม่ทำทัณฑ์บน คิดว่าที่ปรึกษาหอพักคงจะให้พวกผมลงแข่งฟุตซอลแน่ ๆ นักศึกษาอาจจะไม่ได้ส่งทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนที่ต้องการ ตอนนี้บรรยากาศของห้องจากที่ตึงเครียดเริ่มดูผ่อนคลายลง

พวกผมที่ถูกจับไพ่มีทั้งหมด 7 คน จัดทีมฟุตซอลได้หนึ่งทีมพอดี ผมไม่กลัวถ้าจะให้ลงแข่งจริง ๆ เพราะสมัยมัธยม ผมเคยเล่นฟุตบอลมาบ้าง เป็นห่วงก็แค่เพื่อนตัวกลมของผมนี่แหละ คงกลิ้งตามลูกบอลไม่ไหวแน่ ๆ

“จะให้พวกผมช่วยยังไงครับ” เสียงพี่มีนถามเปิดประเด็นหลังจากเงียบเสียงไปนาน

“หรือจะให้พวกผมตั้งทีมลงแข่งครับ” พี่กุ้งเพื่อนพี่มีนถามต่อเป็นคนที่สอง

“พวกคุณไม่จำเป็นต้องลงแข่ง เพราะนักศึกษาส่งรายชื่อทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนแล้ว เหลือแค่เรื่องวันเปิดงาน ผมอยากให้พวกคุณช่วยเรื่องนี้แทน”

“ครับ ๆ ” พวกผมประสานเสียงขานรับ ตอนนี้ค่อยหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะให้ทำอะไร แค่ให้ช่วยเตรียมงานเรื่องจิ๊บ ๆ ให้แบกไม้ ตีเส้นสนามฟุตบอล ขนโต๊ะเก้าอี้ ผมก็ทำได้

“ดี งั้นเดี่ยวผมจะได้นัดเวลาให้พวกคุณมาซ้อม”

“ซ้อมอะไรครับ” พี่กุ้งกับพี่มีนพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อม ๆ กัน

“การแสดงวันเปิดงาน”

“หา! เฮ้ย!” จากตอนแรกที่นั่งกันอยู่เงียบ ๆ ตอนนี้พวกผมร้องกันเสียงหลง

“ให้แสดงอะไรคะ” แม่หมูพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่พวกผมกำลังบ่นสงสัย ทำให้ทุกคนเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังคำตอบ

“เต้น”

“เดี่ยวโอมจะเป็นคนอธิบายรายละเอียดการแสดงทั้งหมดให้พวกคุณฟัง”

“เต้นอะไรคะพี่โอม” แม่หมูถามแทนพวกผมที่ตอนนี้อารมณ์เหมือนคนตกหลุมขนาดใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว

“เดี่ยวก็รู้ครับ” พี่เข้มตอบคำถามแม่หมู แต่ตาจ้องมาที่ผม จากนั้นพี่โอมก็ทำหน้าที่อธิบายถึงรายละเอียดงานแสดงที่พวกผมต้องทำ

สรุปพวกผมต้องเต้นแสดงวันเปิดงาน แต่ยังไม่รู้ว่าจะต้องเต้นแบบไหน ก่อนเริ่มงานหนึ่งวัน พี่โอมนัดให้พวกผมมารวมตัวกันเพื่อซ้อมท่าเต้น พวกเรามากันครบ พี่มีน(พี่เมทผม), พี่กุ้ง(เพื่อนพี่มีน), พี่แหนม(เพื่อนพี่มีน), โก๋แก่หรืออีผี(เสื้อ), เบิร์ด(เพื่อนชายคนสนิทของโก๋), แม่หมู และผม พวกผมซ้อมกันไปมึนกันไปหน้าแต่ละคนเหมือนอมบอระเพ็ด ตอนนี้ผมไม่อยากให้ถึงวันงานเลย ทุกคนอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คือจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะเหมือนถูกบังคับกลาย ๆ มีทางเลือกให้พวกผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือ ทำใจ และใช้คำปลอบใจตัวเองเป็นคำสั้น ๆ คำเดียวแต่ความหมายกินใจว่า ซวย


และแล้ววันงานก็มาถึง

หลังฝนตกแต่ฟ้ายังคงมืดมนสำหรับพวกผมทั้งเจ็ดคน


ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!


ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!


มะหมี่.................................................สิ้นเสียงตีกลองจบลง  เสียงเรียกนักแสดงเปิดงานแข่งฟุตซอลจำนวน 7 คนก็ดังขึ้น

ขา......................................................เสียงขานรับลากยาว พร้อมเสียงเป่าปาก วี้ดด วิ้ว จากเหล่าคนดูข้างสนาม

มะหมี่.................................................เสียงขานเรียกดังยาวขึ้นอีกรอบ

ขา.......................................................เสียงนักแสดงเปิดงานก็ขานรับตอบลากยาวอีกรอบเช่นกัน ฮิ้ววววววววว....


ตอนนี้พวกผมทั้งเจ็ดคนยืนอยู่กลางสนามฟุตบอลที่เคยเป็นแค่เป็นลานหญ้าโล่ง ๆ ขนาดใหญ่ แต่ถูกนำมาดัดแปลงเป็นสนามแข่งฟุตซอลแบบเฉพาะกิจ ทุกคนมีสีหน้าคล้ายกับคนที่เพิ่งรู้กำหนดวันโลกแตก แต่ละคนมีสีหน้าที่แตกต่างกันไป บ้างเหม่อลอยคล้ายคนบ้า บ้างเฉยชาคล้ายคนไร้จิตวิญาณ บ้างหน้าแดงเหงื่อแตกซกเพราะปรับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะอาย เขิน หรือตื่นเต้นดี สภาพพวกผมตอนนี้มีโบว์ขนาดใหญ่คาดอยู่บนศีรษะคนละสี เจ็ดคนก็เจ็ดสี ผมสีเขียว แม่หมูสีแดง โก๋สีฟ้า เบิร์ดสีม่วง พี่กุ้งสีเหลือง พี่แหนมสีส้ม และพี่มีนสีชมพู ดูไกล ๆ สักร้อยเมตรคงเหมือนยอดมนุษย์ที่กำลังจะมากู้โลก ถ้าคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีจะคิดเช่นนั้น แต่ถ้าไม่ใช่จะมองเห็นเป็นเหล่าฝูงสัตว์ประหลาดที่กำลังจะมาบุกทำลายล้างโลกใบนี้ให้สิ้นซากแทน ช่วงบนร่างกายของพวกผมใส่เสื้อกล้ามสีขาวลายกระทิงแดงคู่สองตัวที่กำลังจะใช้เขาขวิดกัน ส่วนช่วงล่างเป็นกระโปรงฟูฟ่องสีเดียวกันกับโบว์ที่ใช้คาดไว้บนหัวของแต่ละคน ถ้าใครคิดภาพตามไม่ออกผมแนะนำให้หยุดคิด เพราะคุณอาจละเมอถึงพวกผมได้จนไม่กล้าลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก แค่ผมหันหน้าไปมองสภาพพี่เมทของผมที่ปกติหน้าโหดเยี่ยงหัวหน้าของเหล่าขุนโจร แต่เกิดคึกหยิบกระโปรงสีชมพูหวานแหววมาใส่ก็สยองแล้ว นี่ยังไม่รวมเพื่อนพี่เมทของผมทั้งสองคนอีก ส่วนรองเท้าคนเลือกก็ช่างสรรหาเป็นรองเท้าแตะแบบคีบมาให้พวกผมใส่กันครบทั้งเจ็ดสี


เหล่าบรรดานักแสดงทั้ง 7 คนอยู่ในท่าเตรียม ขาขวาก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับย่อตัวลงมือทั้งสองข้างวางประกบกันไว้บนขาด้านขวาที่ก้าวออกไปเพื่อเตรียมตัวเข้าครัว ขูดมะพร้าว


ตึ่ง โป๊ะ ตึ่่ง ตึ่่ง ตะ โล้ง โต้ง ตึ้งๆ เสียงรัวกลองทอมเป็นจังหวะคึกคักเร้าใจพร้อมเสียงผิวปากชอบใจของเหล่ากองเชียร์และนักกีฬาฟุตซอลที่เข้าร่วมการแข่งขันจำนวนร่วมร้อยคน บรรยากาศของงานแข่งกีฬาฟุตซอลวันนี้ดูสนุกสนานครื้นเครงมากที่สุดในสามโลก ยกเว้นสิ่งมีชีวิตทั้งเจ็ดคนที่อยู่กลางสนาม ถึงเวลาที่เหล่านักแสดงทั้งเจ็ดคนจะต้องวาดลวดลายที่ฮากว่าท่าเต้นกังนัมสไตล์แล้ว อุบป้า โยก!!

มะหมี่ มะหมี่ มะหมี่ขูดมะพร้าวทำกับข้าวอยู่ในครัว ---มะหมี่ทั้งเจ็ดคนอยู่ในท่าขูดมะพร้าวย่อตัวขึ้นลงตามจังหวะกลอง

มะหมี่ไม่รู้ตัวถูกคนชั่วลากเอาไป

เอาไม้ แหย่รู ถูๆไถๆ                                ---เสียววุ้ย เสียววว เสียงคนดูข้างสนามแสดงอารมณ์ร่วมในท่าเต้นของนักแสดง

ทั้งแสบทั้งคัน มันส์ ๆ ปนกันไป                    ---นักแสดงอยู่ในท่าเงยหน้ามองฟ้า มือขวาห้อยอยู่ด้านหน้ามือซ้ายอยู่ด้านหลัง   

เอาออกก็ไม่ได้ ใครก็ได้ช่วยเอาออกที        ---นักแสดงโยกตัวไปข้างหน้าทีข้างหลังทีตามจังหวะกลอง

**ซ้ำสองรอบ


การแสดงจบลงผมได้ยินแค่เสียงเป่าปากพร้อมกับเสียงปรบมือดังสนั่นแว่วผ่านหู แต่ตอนนี้ผมถูกฉีดยาชาที่หน้า ถ้าหากใครมีคดีความกับผม หรือนึกหมั่นไส้อยากตบหน้าผมเพื่อชำระความล่ะก็ผมพร้อมให้ตบหน้าได้ตอนนี้เลย ผมเพิ่งเข้าใจอารมณ์สาวน้อยตกน้ำหรือสาวนักเต้นหน้ารถไต่ถังก็วันนี้ที่เขาทำหน้าตายขณะเต้น แต่ต้องเต้นให้มันส์สะใจคนดู เซ็งเหี้ย ๆ แต่ต้องมันส์ตามหน้าที่ ผมกวาดตาไปมองมะหมี่จำเป็นทั้งเจ็ดคนที่มีสีหน้าและสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังสิ้นเสียงกลอง แต่เสียงกรี้ดเสียงผิวปากยังดังต่อเนื่องไม่หยุด ไม่รู้ว่าถูกใจอะไรกันนักหนา


“คืนนี้ต้องถอน” พี่มีนพูดขึ้นมาหลังจากเดินผ่านฝูงชนเข้ามาแล้ว

“จัดมาแบบหนัก ๆ ” พี่แหนมตอบรับเพื่อน

“เป็นไงล่ะอยากเล่นเป็นเจ้าดีนัก ถูกจับขึ้นมาซวยกันหมด” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวกลมของผม

“ใช่ ๆ เอาเงินที่ออยด์ได้ไปเลี้ยงพวกเราให้หมดเลยนะ ห้ามอุบอิบ” ไอ้โก๋พูดสนับสนุน ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะเพื่อนตัวกลมผมก็ได้ไปเยอะเหมือนกัน เงินเหรียญผมเกลี้ยงกระปุกเลยทีเดียว

“จ้าพ่อคุณเห็นทีตอนเล่นก็ลุ้นตัวเกร็งกันทุกคน” แม่หมูหันมามองทำตาค้อนใส่พวกผม

ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์อายหมู่ประมาณครึ่งชั่วโมง

ยังไม่ถึงเวลาเปิดงานแข่งขันกีฬาฟุตซอลของหอพักชาย พวกผมทั้งหมดต้องมาเตรียมความพร้อมก่อนถึงเวลาการแสดง

“มารับชุดไปเปลี่ยนรอได้เลยครับ” พี่โอมเดินเข้ามาในมือหอบถุงพลาสติกใบใหญ่ คาดว่าในถุงใบนั้นน่าจะเป็นเครื่องแต่งกายของนักแสดง

“ชุดเป็นยังไงน้อง” พี่มีนถามเสียงเข้มพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้าไปหาพี่โอมใกล้ ๆ

“ไม่น่าเกลียดครับ ชุดสบาย ๆ นี่ชุดพี่ครับ” พี่โอมยื่นชุดให้กับพี่เมทผมยิ้ม ๆ หน้าตาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“ของพี่สีส้ม”

“ของพี่สีเหลือง”

“ของน้องสีฟ้า”

“ของน้องสีม่วง”

“น้องหมูแดงสีแดงนะจ้ะ”

ระหว่างที่พี่โอมกำลังจะหยิบชุดยื่นส่งให้ผมเสียงพี่เมทผมก็ตะโกนถามดังลั่น

“ให้ใส่กระโปรงหรอว่ะ” พี่มีนหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม จากนั้นคนอื่นก็ค่อย ๆ กางกระโปรงของตัวเองออกดูทีละคน

“ไม่ใส่ได้ไหมน้อง?” เสียงพี่กุ้งเพื่อนพี่เมทผมครางเสียงอ่อย

“คงต้องไปถามที่ปรึกษาหอดูนะครับ ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจ” พี่โอมตอบเสียงเรียบแต่หน้ายิ้ม หึ แกล้งทำเป็นพูดจาสุภาพต่อหน้ารุ่นพี่นะไอ้พี่เข้ม

“เออ ๆ ” พี่เมทผมหน้าเสียไม่กล้าหือรื อหลังได้ยินว่าต้องไปพูดตกลงกับใคร หลังจบปัญหาเรื่องชุดที่ต้องใส่ไอ้พี่โอมก็ส่งชุดสีเขียวมะนาวสะท้อนแสงแสบตามาให้ผม

“ของมึงสีนี้”

“พี่โอมผมสีอื่นได้เปล่า?” ผมแอบเห็นในถุงพลาสติกว่ายังมีชุดสีอื่นเหลืออยู่

“ใส่ไปอย่าเรื่องมาก กูชอบ สีนี้” ไอ้พี่เข้มตอบผมด้วยน้ำเสียงรำคาญเต็มที แล้วเมื่อกี้คนที่พูดจาสุภาพมันหายหัวไปไหนแล้ว ผมมองไปรอบ ๆ อ้าว ตอนนี้เหลือผมกับไอ้พี่เข้มแค่สองคน

“มึงอย่ามัวโอ้เอ้ รีบไปเปลี่ยนชุด จะถึงเวลาแสดงแล้ว”


“บัดนี้ ได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้วผมขอเปิดงานแข่งขันฟุตซอลเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของนักศึกษานับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป” เสียงกล่าวเปิดงานดังก้องผ่านลำโพงเครื่องขยายเสียง จากนั้นหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักก็ชูปืนขึ้นฟ้าเพื่อยิงเปิดงาน

ปัง !

ปัง !

ปัง !

สิ้นเสียงปืนจากหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักหลังจากกล่าวเปิดงานจบลงก็ถึงคิวพวกผมต้องรีบวิ่งออกไปแสดงแล้ว ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายลง

“ฟ้าจะผ่าพวกเราไหมว่ะ” เสียงพี่แหนมพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าแหงนมองขึ้นฟ้า ท้องฟ้ามีเมฆหนาดำ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น

“กรี๊ดดดดด !!!” เสียงแม่หมูหวีดดัง แรงลมพัดทำให้แม่หมูกลายเป็นมาลีรีน มอนโรไปเสียแล้ว กระโปรงที่เพื่อนตัวกลมผมสวมอยู่ปลิวไสวขึ้นตามแรงลม สิ้นเสียงกรี้ดของแม่หมูฝนก็กระหน่ำตกลงมาห่าใหญ่ บรรดานักแสดง นักฟุตบอลรวมถึงเหล่ากองเชียร์ต่างวิ่งหาที่หลบฝนกันจ้าหละหวั่น ตัวใครตัวมันล่ะงานนี้ สงสัยพวกเราจะมีโชคถูกงดการแสดงเพราะฝนตก ผมคงรอดอายก็คราวนี้แหละ ^ ^

ขณะที่ผมกำลังวิ่งตามหลังบรรดานักแสดงร่วมชะตากรรมทั้งเจ็ดคนเพื่อหนีฝนที่กำลังตกลงมาอย่างบ้าคลั่งทุกคนวิ่งมุ่งหน้าเข้าในเต๊นท์จนแน่นแทบไม่มีที่ให้ยืน ผมไม่รู้จะวิ่งเข้าหลบฝนที่ไหนดี ในเต๊นท์คนก็อยู่เต็มจนแทบไม่มีที่ให้ยืน ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี จู่ ๆ ก็ข้อมือแขนซ้ายผมก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้

“เข้ามาในร่มจะได้ไม่เปียกฝน” เสียงทุ้มนิ่งแต่ติดน้ำเสียงเลวหน่อย ๆ ลากตัวผมเข้าไปในร่มร่มสีแดงขนาดใหญ่เท่าร่มกอล์ฟ

“ขอบคุณครับ” ผมค่อย ๆ เงยหน้ามองหน้ากับผู้หวังดีที่อุตส่าห์เผื่อแผ่ส่วนหนึ่งของร่มให้ผมได้อาศัยหลบฝน

“วันนี้แต่งตัว น่า 'รัก' เป็นพิเศษนะ” เสียงพูดติดขำเล็กน้อยของผู้หวังดีดังขึ้นมากลบเสียงฝน

“...” ผมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า


ทีใครทีมันนะยักษ์ตี๋


“พี่จิ้นผมหลบฝนด้วย” เจ้าของร่มยังไม่ทันได้เอ่ยปากอนุญาต ร่างชายหนุ่มอีกคนก็พุ่งเข้ามาในร่มอย่างรวดเร็ว

“รอด้วย” เสียงที่สามตามมาติด ๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในร่มสีแดงคันใหญ่

“....” ชักไม่แน่ใจว่าอยู่ในร่มคนนี้แล้วจะไม่เปียกฝน แต่ถ้ามีใครบอกว่ายักษ์สามตัวจะอยู่ในร่มคันเดียวกันไม่ได้ผมขอเถียง

“พี่จิ้นไปเก็บได้ตัวอะไรมา” ไอ้พี่เข้มเข้ามาก็เริ่มเห่าทันที

“เทเลทับบี้”

"ผมว่าเหมือนหนู"

"หนูพันธุ์อะไรว่ะ"

"หนูสลิ่ม"

"เออ ๆ หัวมึงน่างาบว่ะ"

“555” ยักษ์สามตัวหัวเราะร่วนในร่ม แถมยังใช้มือตีกระโปรงพอง ๆ ของมะนาวเล่นตามไปด้วย ผมรู้สึกอยากจะเป็นแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ขึ้นมาทันที!! ต้นถั่วอยู่ไหนจะเอาขวานไปตัดให้เหี้ยนไม่ให้เหลือตอเลยคอยดู เดินเบียดกันมาสี่คนผมอยู่ตรงกลางพี่จิ้นถือร่มกราฟอยู่ด้านขวาส่วนไอ้พี่เข้มอยู่ด้านหลัง ยังปลาซาดีนในซอสมะเขือเทศ

พอผมเดินเข้าหลบฝนในอาคารไม่ถึง 10 นาที ฝนก็หยุดตก

“เพื่อไม่ได้เวลาล่วงเลยไปมากกว่า ขอเชิญมะหมี่ทั้งเจ็ดคนเลยคร้าบบบบบ” หลังฝนหยุดไม่ถึง 5 นาที พิธีกรก็ประกาศเรียกตัวนักแสดง นึกว่าจะรอดที่ไหนได้ เฮ้อ!!



ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!


มะหมี่....................................................................

ขา..........................................................................เสียงเรียกตัวดังขึ้นแล้ว เต็มเหนี่ยวเลยลูกพี่


หลังผ่านพ้นเรื่องราวอันน่าอับอายที่ผมกล้ารับประกันว่าไม่มีใครอยากเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ แม้แต่รูปถ่ายใบเดียวผมก็ไม่คิดจะถ่ายเก็บไว้

แชะ!

แชะ!

“อีหมูถ่ายอีกรูปนึง” เสียงไอ้โก๋ดังแว่วขึ้นมา สองผัวเมียคู่นี้ยังไม่เปลี่ยนชุด แถมยังมีหน้ามาถ่ายรูปคู่ด้วยกันอีก ถึงว่าไม่ได้ยินเสียงบ่น โพสต์กันเข้าไปสนุกกันใหญ่

“ถ่ายให้ไหม?”_ _ "

“ดี ๆ มะนาวมาถ่ายให้หน่อยเร็ว” เอ่อ อีผีอีหมูครับ เมื่อกี้พูดประชดครับ เข้าใจไหมว่าพูดประชด! ผมอยากจะสลายร่าง
แล้วเพื่อนตัวกลมผมหายไปไหน?

“โก๋เห็นออยด์ไหม? ”

“เห็นบอกว่าจะเดินไปขอชุดที่ใส่เต้นจากที่ปรึกษาหอพักน่ะ”

โอว คนนี้ออกตัวแรงกว่า อยากได้มาเก็บไว้ทั้งชุด สงสัยแค่ภาพถ่ายคงไม่พอ


คืนนี้พวกผมมีนัดถอนอายที่ร้านเหล้าชื่อร้านริมมอ เป็นร้านเหล้าที่นักศึกษานิยมกันมาก จันทร์ถึงอาทิตย์คนก็ยังแน่นร้าน ยกเว้นช่วงสอบเท่านั้นแหละที่คนไม่เยอะ ตอนนี้พวกผมอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้ว

“มะนาว นี่เครื่องรางที่บอกว่าจะเอาให้ เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ คืนนี้รับรองไม่มีพลาด” แม่หมูยื่นซองพลาสติกสีดำส่งมาให้ผม

“นานจนลืมเลยล่ะ” ผมแบมือยื่นรับซองพลาสติกสีดำจากแม่หมู ก้มลงอ่าน ข้อความเขียนลงอักขระเอาไว้ว่า สินค้าตัวอย่างห้ามจำหน่าย ผิวเรียบ บางกว่าวันทัชทุกรุ่น ONETOUCH Condoms ถุงยางอนามัยวันทัช บรรจุ 1 ชิ้น

“ถุงยาง? หมูอย่าบอกนะว่าเครื่องรางที่บอกคือถุงยางอนามัย”

“เข้าใจถูกต้องแล้วคะ ได้แล้วให้เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ และอย่าลบหลู่เพราะผ่านการปลุกเสกมาแล้วอย่างดี”

“จากใคร?”

“แม่หมูนี่แหละ 555” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หัวเราะร่วน

“ไม่เอาอ่ะ ใครจะพกถุงยางไว้ในกระเป๋าตังค์เล่า เดี่ยวคนอื่นมาเห็นเขาก็หาว่าหื่น”

“พกเอาไว้เถอะน่า แก้เคล็ด”

“แก้เคล็ด?”

“จะได้โบกมือลาความเวอร์จิ้นเร็วขึ้น คริ ๆ ” พูดจบเพื่อนตัวกลมของผมก็จับซองพลาสติกสีดำขนาดกะทัดรัดยัดใส่ในกระเป๋าสตางค์ของผมทันที ผมพยายามเข้าไปแย่งกระเป๋าสตางค์ของตัวเองคืนจากเพื่อนตัวกลมที่กำลังหัวเราะเริงร่าอย่างอารมณ์ดี

“เล่นอะไรกันน้องเมท แต่งตัวกันเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นออกไปกันได้แล้ว วันนี้ไม่เมาไม่กลับ อนุญาตให้คลานกลับมาได้อย่างเดียว ล้างอายโว้ย” เสียงพี่เมทหน้าโหดของพวกผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโบกมือเร่งให้พวกผมเดินออกจากห้อง

“ไม่ขับรถไปหรอพี่มีน” เสียงแม่หมูถามขึ้นมาหลังจากที่พวกผมเดินออกมาถึงประตูทางเข้าหอพัก

“เดี่ยวไอ้กุ้งเอารถกระบะมันมารับพวกเรา ยังไงถ้าคืนนี้เมาจะได้กลับง่าย ๆ ใครไม่ไหวก็หามขึ้นกระบะกลับได้เลย ไป ๆ รถไอ้กุ้งเลี้ยวมาโน่นแล้ว” พี่มีทโบกมือส่งสัญญาณให้พี่กุ้งที่เปิดไฟสูงใส่พวกผมที่กำลังยืนรออยู่ รถกระบะของพี่กุ้งเป็นรถกระบะตอนเดียวสภาพเหมือนผ่านสงครามโลกมาก่อนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง รถทั้งคันถูกอำพรางด้วยลายพรางทหารสีเขียวสลับดำ หลังจากที่พวกผมปีนขึ้นกระบะด้านหลังรถเสร็จ รถกระบะของพี่กุ้งก็เคลื่อนตัวพาพวกผมไปยังจุดหมาย นั่นคือ ร้านเหล้าริมมอ ระหว่างเดินทางผมได้แต่สวดมนต์ภาวนาขออย่าให้เครื่องยนต์ดับ รถกระบะพี่กุ้งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไปตลอดทางจนผมรู้สึกเหมือนกระบะกำลังจะหลุดปลิวออกจากตัวรถ

ร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัยของผมอยู่เข้าไปในซอย ซึ่งในซอยนั้นก็จะมีร้านเหล้าที่ให้บริการแบบร้องคาราโอเกะอยู่ด้วยกันหลายร้าน ถ้าเปรียบเทียบคงเหมือนซอยทองหล่อ เอกมัย หรือรัชดา แต่สภาพอาจจะต่างกันเล็กน้อย เพราะทางเข้าไปในซอยจะเป็นถนนดินลูกรังไม่ได้ปูคอนกรีต ข้างในร้านมีเพียงตู้คาราโอเกะ สำหรับเอาไว้ให้ยอดเหรียญเลือกเพลง เห็นไหมผมบอกแล้วว่าต่างกันเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอ๊ง แต่ร้านเหล้าม.ผมให้ความรู้สึกคลาสสิคมากกว่า

“มะนาว แล้วโก๋กับเบิร์ดไม่มาเหรอ” ลงจากกระบะเสร็จเพื่อนตัวกลมผมก็หันมาถามทันที

“มาดิ เดี่ยวคงมามั้ง บอกว่าจะขับรถมากันเอง”

“งั้นเราเข้าไปรอข้างในกันก่อนแล้วกัน” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็เดินนำเข้าไปในร้านตามหลังพี่เมทไปติด ๆ

ตอนนี้พวกผมเข้ามาในร้านกันแล้วครับในร้านคนยังไม่เยอะ มีลูกค้าอยู่แค่ไม่กี่โต๊ะ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะจุดประสงค์ของพวกผมวันนี้คือ เมา นักแสดงทั้งเจ็ดคนก็เดินทางมาครบทีมแล้วงานรื่นเริงจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

“โก๋เอาผสมอะไร” คืนนี้ผมรับหน้าที่มือชง

“เอาโค้กอย่างเดียว กินเหล้าไม่ได้”

“เฮ้ย ได้ไงครับเพื่อนน้องเมท มาด้วยกันต้องเมาด้วยกันนะครับ” พี่เมทผมโวยวายไม่ยอม

“อีผีกินเถอะ เดี่ยวเค้าดูแลเอง” เบิร์ดหันมาปลอบใจเพื่อนผมที่ทำหน้าลำบากใจ

“ได้ ๆ ” โก๋หน้าเสียนิดนึง แต่ก็พยักหน้ารับ

“กิน ๆ ไปเถอะน่า เดี่ยวผสมให้เบา ๆ ” ผมพูดแซวเล่นกับเพื่อนพร้อมกับส่งแก้วน้ำสีเหลืองอำพันยื่นให้

“ชน!!!!!”

กินได้ยังไม่ถึงครึ่งแก้วไอ้โก๋ก็วางแก้วตัวเองลง สักพักพอจะชนแก้วรอบโต๊ะกันอีกรอบผมเห็นไอ้โก๋มันจับแก้วไม่ถูกแล้วอ่ะ สงสัยเมาเร็ว แต่ทำไมมันเมาง่ายขนาดนั้น 555

“ชน!!!!!” จากที่ผมเป็นคนชงให้ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าไอ้โก๋กินเองชงเองแล้วครับ กินไปเต้นไปท่าทางสนุก ผมก็สนุก ทุกคนก็สนุกที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์อย่างเต็มที่

สักพักเพื่อนแม่หมูก็เดินเข้ามาทัก

“ออยด์วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ” แม่หมูตาโตตกใจ ร้องตอบเสียงหลง “จำฉันได้ด้วยหรอ?” คงไม่คิดว่าจะมีใครจำได้ เพราะคุณเพื่อนผมวันนี้จัดเต็ม

“จำได้ดิ ถามแปลก” เพื่อนแม่หมูทำหน้างงพูดเสร็จก็เดินยิ้ม ๆ ออกไป ส่วนผมกลั้นขำจนหน้าเขียว 555 คงคิดว่าแปลงโฉมมาเต็มที่แบบนี้คงไม่มีใครจำได้ ก็นะอุตส่าห์ทำผมแต่งตัวมาซะขนาดนี้ แต่ถามจริง ๆ ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะจำไม่ได้ ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าที่ถูกนางฟ้าเสกมานะ แค่แต่งตัวเพิ่มนิดหน่อยใครเห็นก็ต้องจำได้อยู่แล้ว

ต่อด้านล่าง

[ryoushena]

น้องแอลกอฮอล์เริ่มถูกลำเลียงวางลงบนโต๊ะจากหนึ่งขวดเป็นสองขวดเป็นสามขวดเป็นสี่ขวดและกำลังจะเปิดขวดที่ห้าตามมา ขวดเหล้ากำลังจะเท่ากับจำนวนคนที่มากันแล้ว ตอนนี้ทุกคนเริ่มทรงตัวกันไม่อยู่ คนในร้านก็เริ่มเยอะขึ้นจนเกือบแน่นร้าน ตอนนี้เหลือพวกผมอยู่โต๊ะกันแค่สี่คน พี่มีนกับเพื่อนออกไปสูบบุหรี่นอกร้านไอ้โก๋เริ่มออกลวดลายโชว์ท่าเต้นจนเกินพอดีเหมือนคนคุมสติไม่อยู่ แต่ก็กินเองชงเองเรื่อยๆแก้วไม่เคยว่างเต็มแก้วตลอด

“อีหมูเค้าปวดฉี่” โก๋หันไปบอกเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้มีสภาพเมาไม่ต่างกันรวมถึงผมกับแม่หมูด้วยเพราะกำลังมึนเต็มที่แต่ไม่ได้ออกลวดลายโชว์เท่าไอ้โก๋หรอกนะครับ ไอ้โก๋พูดเสร็จก็เต้นต่อไม่หยุด ไหนบอกว่าปวดฉี่?

“โก๋ไหวเปล่าเนี่ย?” ผมเข้าไปพยุงเพื่อนที่กำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยง

“กลัวจะเต้นไปเหยียบขาใครเข้านะสิ” เบิร์ดพูดขึ้นขณะที่เข้าไปช่วยพยุงตัวไอ้โก๋เอาไว้อีกคน

“อีหมูเค้าปวดฉี่”

“หยุดเต้นก่อน ถึงจะพาไป” แม่หมูพูดขึ้นมาเพราะเห็นท่าไม่ดี

จากนั้นพวกผมที่พกสติติดตัวกันคนละนิดละหน่อยก็เดินพยุงพาอีผีเบียดผู้คนไปห้องน้ำ โก๋เหมือนคนควบคุมสติไม่อยู่ เดินไปก็เต้นไป จนผมกับเบิร์ดต้องจับแขนล็อกเอาไว้ แต่ไม่วายเกิดเรื่องจนได้ เพราะไอ้โก๋มันเต้นท่าปั่นจักรยานกลางอากาศ ส้นเท้ามันเลยถีบเข้าที่ยอดหน้าหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งเข้า โต๊ะนั้นหยุดการเคลื่อนไหวสายตาทั้งกลุ่มพุ่งตรงมาที่พวกผม

“มึงถีบหน้าเพื่อนกูทำไมว่ะ” ไอ้หัวฟูตัวผอมปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องก่อนจะปล่อยหมัดลุ้น ๆ เข้าที่หน้าไอ้โก๋หนึ่งหมัดเต็ม ๆ โต๊ะนั้นทั้งโต๊ะหยุดเต้น และกำลังจะพุ่งกรูเข้ามาเล่นงานพวกผม เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นเร็วมากจนผมเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ได้กินยำเท้าแน่ ๆ

“อย่าทำเค้า! เค้าเป็นตุ๊ดด! ” เสียงแม่หมูตะโกนเสียงดังพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาบังโก๋เอาไว้ ทำให้โต๊ะนั้นหยุดหมัดที่ง้างเตรียมปล่อยออกมาเต็มกำลังของชายหนุ่มฉกรรจ์คนหนึ่งพึงมี

“เพื่อนผมเมาครับ อย่าทำอะไรเขาเลยครับ เขาไม่รู้เรื่อง” หลังจากตั้งสติได้ผมรีบอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“อีผีเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม?” เบิร์ดถามแฟนตัวเอง หลังจากที่หอบร่างไอ้โก๋ลุกขึ้นจากพื้น

“อีหมู ปวดฉี่” พอเรื่องคลี่คลายอีผีก็เริ่มมีสติกลับมาใหม่ สงสารก็สงสารเพราะที่โดนชกเมื่อตะกี้คงเจ็บน่าดูเหมือนกัน โชคดีที่พี่เมทผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในร้านพอดีเลยช่วยพูดเคลียร์ให้และเหมือนพี่กุ้งจะรู้จักคนในโต๊ะนั้นด้วยเลยพูดง่ายหน่อย ดีที่เขาไม่ติดใจเอาความไม่อย่างนั้นเรื่องยาวแน่ ผมกับแม่หมูคงกลายเป็นหมูมะนาวเพราะโดนยำจนเละ โก๋เข้าไปในห้องน้ำนานแล้วแต่ก็ยังไม่ออกมาสักที

“อีผี เสร็จยัง”

“โก๋เป็นไรเปล่า”

“....”เงียบ

“อีผี”

“....”เงียบ

“เปิดประตูเข้าไปเลย” แม่หมูเสร็จก็ผลักประตูเข้าไป เพราะประตูไม่ได้ล็อกปิดเอาไว้เฉย ๆ

“หาย-ใจ-ไม่-ออก” โก๋ยืนพิงผนังห้องน้ำเอามือกุมหน้าอก หน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ สภาพดูแย่มาก ทำท่าราวกับคนกำลังขาดอากาศหายใจ

“เฮ้ย! เอาออกมาก่อน” ทุกคนเริ่มทำอะไรไม่ถูก หรือไอ้โก๋มันแพ้เหล้าว่ะ?

ผมกับเบิร์ดช่วยกันพยุงตัวโก๋ออกมาจากห้องน้ำ ส่วนแม่หมูรีบเดินไปบอกพวกพี่เมทผมที่โต๊ะ ผมขอทางเดินเบียดคนในร้านออกมา ใจเต้นตึกตักสภาพโก๋ตอนนี้ดูแย่มาก

“เอาออกไปนอกร้านก่อน ไอ้กุ้งไปสตาร์ทรถรอแล้ว” ผมกับเบิร์ดรีบช่วยกันแบกโก๋ไปที่รถกระบะพี่กุ้ง

“ยกขึ้นมาเลย” พี่มีนสั่ง เบิร์ดรีบอุ้มโก๋ขึ้นไปวางไว้หลังรถกระบะที่มีเสื่อปูรองเอาไว้ พี่มีนรีบปีนขึ้นหลังรถตามไป ผมกับแม่หมูก็กำลังจะปีนขึ้นกระบะตาม
 
“มะนาวกับออยด์อยู่เคลียร์บิลก่อน เดี่ยวพี่มารับ” พูดเสร็จรถกะบะของพี่กุ้งก็ขับออกไปปล่อยให้ผมกับแม่หมูยืนมองไฟท้ายรถ ภาวนาอย่าให้เพื่อนผมต้องเป็นอะไรเลย

“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“โอเค เดี่ยวฉันเข้าไปเคลียร์บิลเอง พี่มีนให้ตังค์ไว้แล้ว เจอกันหน้าร้านเลย”

ผมค่อย ๆ พยุงตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกว่าพื้นทางเดินมันเอียง ๆ ปวดเยี่ยวก็ปวด ในที่สุดผมก็พยุงตัวเองเดินมาถึงห้องน้ำจนได้ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินเซเป๋ซ้ายขวาออกมานอกร้านได้สำเร็จ ด้านนอกร้านฝนตกอีกแล้ว ไม่รู้จะตกอะไรนักหนา ผมเริ่มอยากกลับห้อง รู้สึกง่วงนอนเต็มที หนังตาชักไม่สามัคคีกับสมอง เผอิญเหลือบมองเห็นเก้าอี้ว่างอยู่ตรงมุมด้านนอกของร้าน ผมจึงค่อย ๆ เดินมึน ๆ เข้าไปหาที่นั่งหลบฝนรอแม่หมู

นั่งสักพักรู้สึกว่าน้องแอลจะรบกับสติของผมจนสามารถคว้าเอาชัยชนะไปครองได้สำเร็จทำให้สติของผมตกเป็นเมืองขึ้นชั่วคราว ส่วนสติของผมเองก็คงอยากตีเมืองกลับคืนบ้างทำให้ผมพอมีสติรู้สึกตัวเป็นช่วง ๆ หลับบ้างตื่นบ้างแต่เพื่อนตัวกลมผมก็ไม่ออกมาจากร้านสักที


รู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า ผมค่อย ๆ ดึงสติกลับคืนร่างเงยหน้าขึ้นมอง แต่มองไม่เห็นหน้าว่าเป็นใคร เห็นแค่เงามืด ๆ ดำ ๆ

รู้สึกเหมือนเขากำลังพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหลุดออกมาจากปากของเขาที่กำลังพูดอยู่

รู้สึกเหมือนเขาพยายามกวักมือเรียกผมในขณะที่ผมกำลังพยายามฟังว่าเขาพูดอะไร

ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปฟังว่าเขากำลังพูดอะไรกันแน่

เขาก็เหมือนค่อย ๆ โน้มหน้าลงมาเพื่อพูดกับผม

ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรที่เขาพูด

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

ปากผมกับเขา

ชิดติดกัน






_______________________________________________________________________________TBC
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาคอมเม้นต์รวมถึงบวกเป็ด อยากจะจุ๊บๆทุกคนเลย
Cupcake – ขอบคุณที่ช่วยดูชื่อตอนให้น้า พิมพ์ไปก็เบลอไป _ _”
PazZ       -- ในเรื่องมะนาวยังไม่เคยไปเลยคะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆนะคะ  ^ ^
Urmein – ขอบคุณที่ช่วยดูให้เข้าไปแก้ให้เรียบร้อย กอดๆๆ ^__^
love2y  -- ขอบคุณที่ช่วยดูให้เน้อ จุ๊บๆๆ
yayee2 – ขอซื้อ “หมูมะนาว” คำนี้น้า ชอบๆๆ   ^ ^