หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[Greennut]

เชียร์พี่จิ้น ๆๆ

[taltal020441]

เชียร์พี่โอมมมมม//ยกป้ายไฟเชียร์

[swordtails]

ตามอ่านมาหลายวัน ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ^^

เนื้อเรื่องชิวมาก แต่พอได้อ่านแล้วกลับติดหนึบเสียอย่างนั้น ขอชมเชยว่าใช้ภาษาได้อ่านง่าย และน่าติดตามดีค่ะ
บทสนทนากับคาแรคเตอร์ของตัวละครก็ชวนให้อมยิ้ม ~~

น้องมะนาวน่ารักมากค่ะ ! อ่านแล้วอยากเห็นหน้าเลย ว่าน้องจะหน้าตาน่ารักขนาดไหน
แอบชอบพี่เมทที่ชื่อพี่มีนด้วยอ่ะค่ะ แอบเป็นผู้ชายอบอุ่นขัดกัดหน้าตานะคะ 55555 น่ารักอ้ะ ดูแลน้องเมทดีจัง
แม่หมูเองก็ตลกค่ะ จนป่านนี้แล้ว แม่หมูควรฉุกคิดได้แล้วนะคะว่า แม่สื่อที่ตัวเองทาบทามไว้ จะได้ชักเองแล้วเนี่ย !

หนุ่มห้อง 7712 ก็ทำเอาคนอ่านอย่างเรากรี๊ดเบา ๆ ไปหลายรอบแล้ว
ขอยกมือว่าแอบอ๊ะอ๊างพี่จิ้นตี๋แว่นที่มีออร่าสีฟ้าเป็นการส่วนตัวค่ะ /อ้าว อิชั้นต้องตบตีกับมะนาวสินะคะ/
แต่ถึงแม้ว่าจะประกาศกร้าวไปแล้วว่า ถือหางข้างพี่จิ้น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวั่นไหวไปกับน้องเมทที่เหลือ
กราฟก็น่าร้ากกกกกกกกกกอ้ะ บางโมเม้นท์ก็ทำเรา ฟหกด่าสว หลับหูหลับตาเอาหน้าซุกหมอนอยู่เหมือนกันนะ
ส่วนพี่เข้ม ... พี่แกทำอะไรเราไม่ได้แฮะ --- ปรากฏว่านี่แหละพระเอกตัวจริง อ้าว !

ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารมะนาวขึ้นมาครามครัน ถ้ามะนาวรู้ว่า พี่เข้มกับกราฟก็ชอบมะนาวด้วย
แล้วมะนาวจะรู้สึกยังไง? ความรู้สึกที่มีให้กับพี่จิ้นตอนนี้จะเปลี่ยนไปไหม?

รอตอนต่อไปค่ะ /แอบกรี๊ดส่งท้ายให้พี่จิ้นเบา ๆ อีกที 5555/

[S_za]

 :กอด1:จะเอาทุกคนเลยเลือกไม่ถูกจริงๆให้ดิ้นตาย

อ้อเป็นเรื่องที่ไม่มี Nc  ก็สนุกไปอีกแบบ

 

[4559]

น่ารักนะนี้

[ekuto]

4P ด้วยคน

[xeruoh]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
มาตอนแรกๆก็ฮาละ !!

#3
ลุงจิ้นน ซักน้องมะนาวเยอะจัง กวนตีนหรืออยากจีบเองคะ 555 5

[ice_painful]

 

เกมส์ผลักไข่ แปลกได้ใจจริงๆ
นู๋มะนาว จะเป็นของใครดีนี้ะ

แอบเอา Morinaga Hi CROWN Chocolate มาแปะ
สีขาวเหมือนซองบุหรี่มากกว่าอ่ะ

[xeruoh]

#4

แหม พี่จิ้นขา น้ำมะนาวปั่นน 

[xeruoh]

#5
แนวไหนเนี่ยย
มะนาวเมายังคะ ลูก 

[xeruoh]

#6
กราฟหัวเราะ 

แอร๊ยยยย มะนาวอ้ะ
หลับได้ไง กราฟอุตส่าห์ร้องเพลงให้ฟังนะเห้ยยย 

[xeruoh]

#7
เกรียนไปปะ มะนาว
สรุปเองเลยว่าเป็นตุ๊ด สาวจีบก็บอกเค้าไปแบบนั้น
ช็อคแทน 

[xeruoh]

#8
นี่จะกลายเป็นรักกี่เศร้าละนี่ !
พี่โอมม =..= 

[indy❣zaka]

พี่เข้มแกออกตัวแรงกว่าชาวบ้านเลยนะนี่
เสื้อก็ให้น้องนาวไปแล้ว  คนที่ให้เกียร์จะใช่พี่แกรึป่าวหว่า  อิอิ 

[xeruoh]

#9
มะนาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
 
คนอ่านแบบว่า 

[xeruoh]

#10

นั่นไง มีการทำเนียนไม่เอารถเมื่อเพื่อนเดินกับมะนาวด้วยโว๊ะ

ฟินนนอะ ไม่รู้จักจิ้นคู่ไหนดี 

[xeruoh]

#11
แม่หมู ตอบไปงั้น
พี่โอมจะซวยปะเนี่ยย
แต่ก็นะ แฟนน 55555555
กราฟคะแนนตกแล้วโว้ย

[xeruoh]

#12

 
ที่ปรึกษาหอมา ซวยแล้วค่าาาาา

[xeruoh]

#13
เห้ยยยย ใครรรรรรรรรรร ใครจูบบบบ 

[EoBen]

ผิดใบ

โอ้ววว

มันไม่เหมือนกันเลยนะ มะนาว

จงใจปะเนี้ย เห็นวันนั้นมองใหญ่

55555

[xeruoh]

ผิดใบ

 
 

มาต่อไวๆนะ เชียร์กราฟ!!

[ryoushena]

The Call Chapter 16 :  ก๊อก ก๊อก ก๊อก

__________________________________________________________________________________________________



♥ ความรักมักแวะเข้ามาทักขณะที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว
-----------------------------------------------------  การ์ตูน ‘วาย’ เรื่องหนึ่งเคยเขียนบอกผมไว้อย่างนั้น…..





หลังจากจบการแสดงของแต่ละคณะรุ่นพี่ก็ขึ้นมาบนเวทีกล่าวอะไรนิดหน่อยพอเป็นพิธีเสร็จแล้วก็ปล่อยให้พวกผมกลับเข้าห้องพัก ผมแยกตัวกับเพื่อนผู้หญิงเดินกลับเข้าห้อง พยายามกวาดสายตามองหากราฟแต่ก็ไม่เห็นเลยเดินกลับห้องคนเดียว เพราะผมไม่มีเบอร์มือถือของกราฟ

ถึงห้องพักผมรูดซิปเปิดกระเป๋าเป้ หยิบเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเดินเข้าไปอาบน้ำ พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนใจจริงตอนนี้อยากลืมเรื่องการอาบน้ำไปสักคืนแล้วล้มลงนอนแผ่บนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด ติดที่ยังมีความเกรงใจต่อเพื่อนร่วมเตียง เพราะไม่รู้ว่ายักษ์แว่นตนนี้จะรักความสะอาดแค่ไหน ผมสั่นหัวสลัดความคิดด้านมืดออก พยายามเตือนสติตัวเองว่าถ้าผมเผลอหลับไปทั้งที่ไม่ได้อาบน้ำอาจเจอยักษ์ถีบตกเตียงได้ ขึ้นชื่อว่ายักษ์ขนาดเท้าต้องใหญ่กว่ามนุษย์แน่นอน ผมกล้าการันตีเลย เมื่อตอนกลางวันสัมผัสมาแล้ว

ผมถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดทุกชิ้นช่วงล่างมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ โดยที่ไม่ลืมหยิบเสื้อผ้าใส่นอนเข้าไปด้วย บรรยากาศห้องพักที่ไม่มีเสียงทีวีทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ มันชวนให้รู้สึกวังเวงชอบกล อาบน้ำไปได้สักพักสมองดันไปนึกถึงรายการผีที่เพิ่งดูกับไอ้พี่เข้มมาทำให้ผมขนลุกตั้งเกรียวไปทั้งตัว เมื่อตะกี้รู้สึกเหมือนมีลมเย็น ๆ พัดเข้ามาในห้องน้ำ แถมยังรู้สึกเหมือนกับถูกจ้องมองจากที่ไหนสักที่

พออาบน้ำเสร็จ ผมก็รีบเช็ดตัว เดินตรงไปที่ประตู เอื้อมมือไปจับลูกบิดเปิดประตูห้องน้ำ
 
“เหวออออออ” ผมร้องเสียงหลง ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ตุ๊กแกลายพร้อยสีเทาสลับแดงลำตัวใหญ่เกือบเท่าต้นแขนเกาะอยู่ติดกับลูกบิดประตูห้องน้ำ มือผมกับลำตัวของมันอยู่ห่างกันแค่ทางมดเดิน ตาสีเหลืองของมันจ้องผมเขม็ง ผมผละมือออกจาลูกบิดรีบถอยกรูดกลับหลังเร็วเสียจนเกือบล้ม

มันไม่ขยับตัวไปไหน ผมก็ไม่ขยับตัวไปไหนเหมือนกัน 

มันยังไม่ขยับตัวไม่ไหน ผมก็ไ่ม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เพราะมันเกาะใกล้ ๆ กับลูกบิด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า?” กราฟเคาะประตูเบา ๆ ตุ๊กแกตัวนั้นมันเริ่มขยับตัว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มันจ้องมาหาผม หางมันกระดิกน้อย ๆ หลังรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากอีกฝั่งด้านนอกของประตู “นาย?”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มันเริ่มไต่ประตูมาฝั่งห้องน้ำที่ผมยืนอยู่  หลังได้ยินเสียงเคาะประตูอีกรอบ “มะนาว?”

ผมตาเหลือก มันวิ่งแล้วคร้าบบบบบบบบบ หลังจากได้ยินเสียงคนรัวทุบประตู “ปึง! ปึง! ปึง! นาย? เป็นอะไร? ปึง! ปึง! ปึง! ”

มันวิ่งไต่ผนังห้องน้ำมาฝั่งที่ผมยืนชิดอยู่อย่างเร็ว ขาผมเริ่มสั่น แต่ขาทั้งสี่ของมันวิ่งหน้าตั้งอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้ผม พอมันจะวิ่งเข้ามาใกล้ ผมเบี่ยงตัวหลบไปยืนบนชักโครก ผมมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำ ด้านซ้าย ด้านขวา ด้านหน้า แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปบนหัว ผนังห้องน้ำมีช่องระบายอากาศอยู่ มิน่าตุ๊กแกถึงวิ่งตรงมาบริเวณที่ผมยืนอยู่ ปึก!! ผั๊ว!!!!


“เฮ้ยยยยย!!!!!!” จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ยักษ์ถีบประตูห้องน้ำเข้ามา พาร่างสูงหนาปรี่เข้ามาหาผมที่กำลังยืนช็อค! “นาย! นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า?” เห็นผมไม่มีปฏิริยาตอบรับไอ้แว่นกราฟคงเห็นท่าไม่ดีจับตัวผมเขย่าไปมาอย่างแรงเหมือนพยายามเรียกสติผมให้กลับคืนมา

“นาย! มะนาว!”

เกร๊ง!! เสียงวัตถุบางอย่างจากตัวผมร่วงลงกระทบพื้น

กราฟค่อย ๆ ย่อตัวก้มลงไปหยิบ พอเงยหน้า กราฟตาโตตกใจ รีบยื่นเกียร์มาให้พร้อมกับผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เดินก้มหน้าออกจากห้องน้ำไปเร็วปี้ดด

ผมชะงัก หน้าผมร้อนวาบ ตุ๊กแกมาทำผมผ้าหลุด

หลังจากผมตั้งสติได้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบขึ้นไปนั่งบนเตียงฝั่งด้านขวาที่เลือกเข้าไว้ตั้งแต่เช้าโดยเว้นที่ว่างด้านซ้ายของเตียงเอาไว้เผื่ออีกคน ที่ตอนนี้ไม่อยู่ในห้อง ออกไปไหนไม่รู้ จากท่านั่งผมก็เริ่มเอนตัวลงนอนจนเผลอหลับไป

แอ๊ดดดดด

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเหมือนได้ยินเสียงคนเปิดประตู ไฟในห้องพักผมถูกปิดลงแล้ว มีเพียงแสงไฟสลัวลอดส่องออกมาจากบานประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าเอาไว้ ทำให้ในห้องยังพอมีแสงสว่างให้สายตาผมยังสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวต่าง ๆ ได้ แสดงว่าไอ้แว่นกราฟเพิ่งเข้าห้องมา ผมมองเห็นชายหนุ่มตัวหนารูปร่างสูงที่คาดว่าเป็นไอ้แว่นกราฟเดินเปลือยช่วงบนออกมาจากห้องน้ำ ช่วงล่างมีเพียงกางเกงนอนขายาวลู่แนบเข้าตัวตามลำตัวช่วงบนมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ตามมัดกล้ามอย่างคนเล่นกีฬา กราฟเดินแกว่งลูกตุ้มตรงเข้ามาหาผมที่นอนอยู่บนเตียง ผมมองตามกราฟที่กำลังเดินตรงเข้ามาที่เตียงอย่างอ้อยอิ่งเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไรและคงไม่รู้ว่าผมกำลังนอนมองเขาอยู่ กราฟเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงฝั่ง กราฟย่อตัวก้มลงก่อนจะใช้มือด้านขวาจับข้อเท้าด้านซ้ายผมยกขึ้น

ผมตกใจตาเบิกโพลง ไอ้กราฟมันกำลังจะทำอะไร?

ไอ้แว่นกราฟจับขาผมยกขึ้นทำให้ผมมองเห็นว่าตอนนี้ช่วงล่างของร่างกายกำลัง ‘เปลือยเปล่า’ ขณะที่ผมกำลังตกใจทำอะไรไม่ถูก ไอ้กราฟมันใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากปลายนิ้วเท้าขึ้นมายังข้อเท้าผม พอผมตั้งสติได้ก็กระตุกตัวพยายามดิ้นขัดขืน

ไอ้แว่นกราฟหยุดลากลิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม แสงไฟจากห้องน้ำทำให้ผมเห็นสีหน้าและแววตาของไอ้แว่นกราฟที่จ้องมองผมผ่านเลนส์สายตาอย่างชัดเจน หน้ามันนิ่งปกติ เหมือนไม่คิดว่าผมจะขัดขืน

หนอย ไอ้กราฟกล้ามาก ผมพยายามดิ้นตัวหนีและส่งเสียงร้องขอให้คนช่วย

"อ...อื้อ"

ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ผมเพิ่งรู้ตัวว่าปากผมถูกคาดไว้ด้วยผ้า มีเพียงอู้อี้ลอดผ่านผ้าออกมาเท่านั้น แขนและข้อเท้าทั้งสองข้างของผมถูกมัดตรึงไว้กับเตียงด้วยเชือก

เมื่อเห็นว่าผมไม่สามารถขัดขืนได้ กราฟก็จับขาผมทั้งสองข้างแยกออกจากกัน แล้วเริ่มใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากข้อเท้าด้านซ้ายที่ทำค้างไว้ลากขึ้นมาเรื่อย ๆ พร้อมกับเป่าลมหายใจร้อนรดลงบนผิวหนังผม จนผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ขนอ่อนตามตัวรวมถึงจุดรวมเส้นประสาทบริเวณกลางลำตัวลุกตั้งชัน ผมรู้สึกร้อนผ่าวทุกครั้งที่ปลายลิ้นสากลากไล้สัมผัสร่างกายผม ผมเริ่มหายใจติดขัด กราฟยังคงจ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ปลายลิ้นสากลากวนมาเรื่อย ๆ จนถึงท่อนเนื้อกึ่งกลางลำตัว ผมพยายามร้องและขยับตัวดิ้นหนีการกอบกุม มือซ้ายของไอ้กราฟกุมรวบท่อนเนื้อกลางลำตัวขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ผมเห็นทุกการกระทำของไอ้กราฟแต่ทำอะไรไม่ได้ร่างกายผมอ่อนเปลี้ยเหมือนไม่มีแรง ผมพยายามดิ้นขัดขืนอีกครั้งแม้จะไม่มีแรงก็ตาม ไม่อยากให้การเสียเอกราชครั้งแรกของผมต้องเป็นแบบนี้ ไอ้กราฟหยุดขยับมือเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนิ่งแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้มหน้าลงหว่างขาใช้ลิ้นหยอกล้อพวงมะนาวของผมจนพอใจ ผมสัมผัสถึงอุณหภูมิร้อนชื้นของโพรงปาก กราฟอ้าปากครอบลงมากลืนกินส่วนนั้นจนมิดโคน

ผมหอบหายใจถี่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ผมรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ขืนตัวดิ้นพร้อมตะเบ็งเสียงสุดแรงเกิดอีกครั้ง หลุดแล้ว...

‘ผมฝัน’ เฮ้อ! ถอนลมหายใจยาวๆ ออกมา ‘ฝันบ้าอะไรว่ะ’ ก้มมองรอบ ๆ ตัว ผมอยู่ในชุดปกติ สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงนอนขายาวมีฟ้า เสื้อผ้าอยู่ครบ ไม่ได้ถูกมัดแขนมัดขา ผมชำเลืองมองอีกคนที่กำลังอยู่นอนหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน ไอ้กราฟตลกอ่ะ นอนยังใส่แว่นเลย สงสัยเหนื่อยจัด ผมพยายามนอนต่อ แต่ก็ไม่หลับ ผมพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนใหม่จากนอนหงายเป็นนอนตะแคงขยับตัวหยุกหยิกสักพัก พอรู้สึกตัวผมก็กำลังมองสำรวจตัวไอ้กราฟอยู่

ให้ตายเถอะครับ ถึงพ่อยักษ์มันยังไม่ตื่นแต่ลูกยักษ์มันตื่นแล้วครับ ตอนนี้ให้แว่นกราฟมันเสกลูกชายให้กลายเป็นยักษ์ตัวแข็งไปแล้วเรียบร้อย ลูกยักษ์ไม่กลัวสายตาของผมเลยแม้แต่น้อย ยืนโด่ท้าทายสายตาผม ถ้ามันเป็นคนจริง ๆ ไอ้นี้คงนิสัยกวนตีนไม่ยอมใครแน่ ๆ พ่อมันก็ดูเงียบ ๆ แต่ทำไมลูกชายมันถึงนิสัยต่างจากพ่อมันขนาดนี้

มือไอ้แว่นกราฟขยับ

เลื่อนหายเข้าไปในกางเกงนอนผมเห็นทุกการเคลื่อนไหวนิ้วมือพ่อยักษ์กำลังเกาผมลูกชายยักษ์ของมัน

แกรก ๆ แกรก ๆ

ไอ้ยักษ์แว่นมันจะนอนหลับอย่างเป็นธรรมชาติมากไปแล้ว ลืมไปแล้วหรือยังไงว่ามีคนอื่นนอนร่วมเตียงด้วย ผมรู้สึกร้อนที่หน้าลามไปจนถึงหู อาศัยจังหวะที่ช่วงพ่อลูกเขาคุยกันละสายตาหันหน้าไปทางอื่นก่อนที่จะถูกลูกยักษ์ของไอ้แว่นกราฟสะกดจิตอีกรอบ 

ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ใกล้ ๆ กับหมอนที่หนุนอยู่มาดูเวลา ตอนนี้เกือบหกโมงเช้าแล้ว ผมลุกจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะรถบัสล้อจะเริ่มหมุนอีกทีตอนเจ็ดโมงเพื่อไปส่งพวกผมที่หอพักก่อนเพื่อจะได้เปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา จากนั้นพวกผมต้องออกมาที่อาคารเรียนรวมกันเองเพื่อมาต้อนรับน้อง ๆ ชั้นมอปลายที่จะมางาน Open House ที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้นให้แต่ละคณะได้อธิบายข้อมูลของคณะตัวเองให้กับเด็กมัธยมที่สนใจฟังรวมถึงเปิดโอกาสให้สามารถซักถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ด้วยโดยงานจะเริ่มประมาณเก้าโมงเช้าเป็นต้นไป

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกราฟก็ตื่นพอดีตอนนี้น่าจะหกโมงกว่านิด ๆ เพราะผมอาบน้ำไม่นาน

“นายอาบน้ำเสร็จแล้ว?” กราฟถามผมในระหว่างที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว

“อืม” ผมหันหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวถูกลูกชายไอ้แว่นกราฟสะกดจิตอีก

“ตื่นเช้าหรือนอนไม่หลับ เมื่อคืนนายเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นนอนดิ้นไปมาเหมือนคนอึดอัด” กราฟหยุดเดินแล้วยืนถามผมเสียงนิ่ง

“เปล่า แค่ฝันนิดหน่อยน่ะ” ผมก้มหน้าตอบพยายามเดินเลี่ยงไปเก็บกระเป๋า ทำตัวยุ่ง ๆ เข้าไว้เผื่อกราฟจะได้ไม่ถามต่อ

รถบัสมหา’ลัยจอดให้พวกผมลงบริเวณหน้าหอพัก จากนั้นนศ.ก็ทยอยลงจากรถเดินกลับเข้าห้องของใครของมันเพื่อเปลี่ยนชุดนักศึกษาออกไปงาน Open House วันนี้ผมต้องใส่ชุดพิธีการของมหาวิทยาลัยคือต้องผูกไทด์สีเทาติดเข็มรุ่นที่ไทด์แล้วก็ใส่กางเกงสีเทาไม่ใช่กางเกงสีดำนักศึกษาเหมือนที่เคยใส่อยู่ปกติทุกวัน เปลี่ยนเป็นชุดพิธีการของทางมหาวิทยาลัยเสร็จเรียบร้อย ผมก็มานั่งเล่นอยู่บนเตียง สงสัยแต่งตัวเสร็จเร็วไปหน่อยยังเหลือเวลาอีกมาก ระยะทางจากรีสอร์ทที่พวกผมไปพักกับมหาวิทยาลัยไม่ไกลกันเท่าไหร่จึงใช้เวลาเดินทางไม่นาน อีกอย่างจากหอพักผมไปอาคารเรียนรวมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปแป๊บเดียวเองไม่เกินห้านาที ระหว่างนี้ผมเลยคิดว่าจะออกไปหาขนมกินที่โรงอาหาร เพราะนั่งอยู่ห้องคนเดียวก็เบื่อวันนี้พี่มีนกับแม่หมูมีเรียนเช้า

ผมเดินออกไปซื้อขนม นั่งกินขนมในโรงอาหารอยู่สักพัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองเวลา อีก 15 นาที เก้าโมงเช้า ผมลุกจากโต๊ะเดินออกจากโรงอาหาร มือขวาล้วงเอากุญแจมอเตอร์ไซค์รถออกมาจากกระเป๋ากางเกง เดินมาถึงหน้าหอผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าฟ้าดูมืด ๆ เหมือนฝนกำลังจะตก ผมเพิ่มความเร็วในการเท้าเดินไปหารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาที่จอดเอาไว้หน้าหอเร็วขึ้น กลัวว่าฝนจะตกลงมาซะก่อน ขณะที่กำลังไขกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ฝนก็เริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ เปาะแปะ ๆ จนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น แล้วก็ตกลงมาอย่างหนัก ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ

ผมรีบวิ่งกลับเข้ามาที่ป้อมยามหน้าหอพัก ตัดสินใจเลือกไปอาคารเรียนด้วยรถเมล์มหา’ลัยแทน เพราะถ้าขับมอเตอร์ไซค์ออกไปเอง เปียกชัวร์

ตอนนี้หน้าหอพักมีนักศึกษาออกมายืนรอรถอยู่หน้าป้อมยามหอพักกันหลายคน ผมเดาว่าวันนี้รถเมล์มอคนคงแน่นน่าดู เพราะนักศึกษาชายที่มีเรียนช่วงเช้าคงต้องหันมาใช้บริการรถเมล์ของมหา’ลัยกันเยอะแน่ ๆ ยืนรอสักครู่ ผมมองเห็นรถบัสสีแสดจอดรับนศ.ชายป้ายประตูหอพักฝั่งโซนดี พอรถเมล์จอดสนิทนศ.ชายกลุ่มใหญ่ก็วิ่งกรูกันขึ้นรถ จากนั้นรถเมล์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามารับนักศึกษาประตูฝั่งโซนเอที่ผมยืนอยู่ แต่ระยะทางที่รถเมล์จอดกับป้อมยามหน้าหออยู่ห่างกันพอสมควร ผมไม่ได้หยิบร่มออกมาด้วย มองไปรอบ ๆ ป้อมยามก็ไม่เจอคนรู้จักเลย นักศึกษาชายที่รอรถอยู่เริ่มทยอยกางร่มของตัวเองออกแล้วเดินออกจากป้อมยาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกรอบ จวนจะถึงเวลานัดแล้ว ถ้าผมไม่ขึ้นคันนี้ผมสายแน่ ๆ

ผมตัดสินใจวิ่งแซงหน้านักศึกษาชายที่กำลังเดินกางร่มฝ่าสายฝนจนไปถึงทางขึ้นรถเมล์มอเป็นคนแรก ดังคาดคนแน่นรถจริง ๆ ผมรีบก้าวเท้าเดินขึ้นรถเมล์อย่างรีบร้อน

“เหวอ!!!” ด้วยความรีบประกอบกับทางขึ้นมีน้ำฝนขังอยู่ทำให้บริเวณนั้นเปียกลื่น ผมเสียหลักหงายหลังพยายามใช้มือทั้งสองข้างคว้าหาที่จับยึดไม่ให้ตก โชคดีที่มีมือใหญ่เอื้อมมาจับแขนผมไว้ได้ทันเวลาแล้วดึงตัวผมขึ้นมาบนรถ

“เกือบหล่นแล้ว ยืนไหวไหม?” น้ำเสียงคุ้นหูถามผม

“อ..เอ่อ ไหวครับ ขอบคุณครับ” ผมรีบขยับตัวเข้าไปในรถให้นักศึกษาชายที่กำลังยืนรออยู่ด้านล่างเดินขึ้นมา

“ทำไมเราไม่เอาร่มออกมาด้วย”

“มะนาวไม่คิดว่าฝนจะตกครับ” ผมใช้มือลูบน้ำฝนออกจากหน้าไม่กล้าสะบัดแรงกลัวน้ำกระเด็นไปโดนคนอื่น

“ด้านในยังพอมีที่ว่างเหลือไหมครับ? มีคนที่ยังขึ้นไม่ได้อยู่ครับ”

นักศึกษาชายที่อยู่บนรถเริ่มขยับตัวชิดกันมากขึ้น ผมพยายามยืนในท่าที่ถนัด นักศึกษาชายเริ่มทยอยเดินขึ้นมาบนรถเมล์เรื่อย ๆจนครบหมดทุกคน ตอนนี้พวกเรากลายเป็นนักศึกษาซาดีนเรียบร้อย ข้างในรถเมล์แน่นเอี๊ยด ตอนนี้หลังผมชิดอกสะโพกชิดเป้า เวลานี้ใครอย่าพิเรนทร์เผลอปล่อยลมพิษออกมาทางช่วงล่างของร่างกายก็แล้วกัน มิเช่นนั้นตายหมู่

“อึดอัดไหม?” เสียงเรียบนิ่งถามผมจากด้านหลังข้าง ๆ หู มันอยู่ชิดซะจนผมรู้สึกถึงไอร้อนของลมหายใจ หลังผมกำลังชิดติดอยู่กับอกแน่น ๆ ของนักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงจนรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ

“ไม่ครับ”

“ด้านในขยับอีกนิดได้ไหมครับ?” เสียงนักศึกษาชายที่ยืนอยู่ติดบานประตูรถเมล์ส่งเสียงถามเข้ามาด้านใน หลังจากรถเมล์เคลื่อนตัวมาจอดอีกป้ายที่เป็นหอชายห้องน้ำรวม

ขยับเข้าไปไหนอีก มันไม่มีที่ว่างแล้วครับพี่น้อง ผมบ่นเสียงดังในใจ

นักศึกษาซาดีนในรถเมล์เริ่มขยับตัวอีกครั้ง ผมก็ขยับตัวตาม

“ขยับเข้ามาอีกก็ได้” นักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงขยับตัวอีกนิดนึง

“ขอโทษนะครับ” ผมก็ขยับตัวถอยหลังตาม ยืนชิดกันแนบสนิท จากนั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวอีกครั้ง

“วันนี้เราเรียนอะไร?”

“วันนี้ไม่มีเรียนครับไปงาน Open House”

“ไปลงอาคารเรียนรวม?”

“ครับ” คนเยอะฝนตกหนักทำให้รถเมล์ค่อยเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ นศ.ชายซาดีนกระเด้งกระดอนตาม แทบได้เสียเป็นเมียผัวกันบนนั้น

ในที่สุดรถเมล์ม.ก็เคลื่อนตัวพานักศึกษาซาดีนเพศชายวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนถึงป้ายรถเมล์อาคารเรียนรวม

เอี๊ยดดด….เสียงเบรคลดดังลั่น นศ.เซหงายหลังทั้งคัน แต่ไม่มีใครล้ม เพราะทุกคนยืนชิดกันแน่นเสียจนไม่มีที่ว่างสำหรับการล้มรวมถึงผมด้วย

รถเมล์ม.จอดสนิทนักศึกษาที่มีวิชาเรียนอยู่ที่อาคารเรียนรวมก็ทยอยเดินลงมาจากรถ ส่วนใครจะนั่งไปบรรณสาร(ห้องสมุด)ต้องนั่งเลยต่อไปอีกป้าย ส่วนนักศึกษาที่มีเรียนแล็ปก็ต้องนั่งเลยป้ายบรรณสารไปอีกหนึ่งป้าย

ผมรีบลงจากรถ รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ลงมาด้วย นศ. คนอื่น ๆ ก็กรูกันลงมาหลายคนเช่นกัน

“พี่จิ้น มะนาวไปก่อนนะครับ”

พี่จิ้นอมยิ้มพยักหน้า ๆ น้อย ๆ แล้วยกมือให้ผมส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไร

หลังจากที่มะนาววิ่งหลับตาไปแล้ว นักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงก็เดินวกกลับมายืนรอรถเมล์คันต่อไป เช้านี้เขามีเรียนแล็ป

มะนาวรีบวิ่งมาถึงยังลานกิจกรรมที่มีการจัดงาน เขารีบเดินหาคณะของตัวเองแต่ยังไม่เจอเพราะคนมาร่วมงานค่อนข้างเยอะ ยืนกวาดสายตามองหาอยู่สักครู่ก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้น

“นาย! ทางนี้” กราฟยกมือโบกให้ผม พอมองเห็นว่าคณะของตัวเองอยู่ตรงไหนผมก็รีบก้าวเท้าเดินเข้าไปทันที เพื่อนผู้หญิงคณะผมสองผมกำลังยืนอธิบายข้อมูลให้กับน้อง ๆ มอปลายที่กำลังตั้งใจฟัง

"ในที่สุดรองเดือนคณะก็มาถึงแล้วนะคะน้องๆ ปรบมือต้อนรับกันหน่อยค้า" เพื่อนผู้หญิงเห็นผมเดินเข้ามาก็กล่าวเปิดตัวต้อนรับตัวผมอย่างเป็นทางการ แต่ผมว่าผมโดนแกล้งอีกแล้ว มาสายนิดหน่อยไม่ได้เลยจริง ๆ _ _"

"พอเดือนเดือนคณะกับรองเดือนยืนคู่กันแล้ว เหมาะสมกันจริง ๆ ว่าไหมคะน้อง ๆ " พูดจบเสียงวีดวิ้วก็ดังขึ้น ผมได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ตอบกลับ ผมเพิ่งสังเกตว่าคณะผมมีเด็กผู้หญิงยืนอยู่เต็มไปหมด ดูจากเครื่องแบบน่าจะมาจากโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังของโคราช น้อง ๆ ตั้งใจฟังไอ้กราฟพูด ส่วนผมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ทำอะไรก็ส่งยิ้มเรื่อยเปื่อย มีพูดแซมบ้างเล็กน้อย กราฟพูดไปสักพักสักพักผมเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่มีกล้องตัวใหญ่ห้อยไว้ที่คอยกมือไปสะกิดตัวเพื่อนอีกคนที่กำลังตั้งใจฟังเพื่อนผู้หญิงคณะผมอธิบาย ก่อนจะละสายตาหันหน้ามาทางผมกับกราฟที่ยืนอยู่

“พี่เปียกฝนมาหรอคะ?” เสียงของน้องผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาถามผม

“ครับ?”

“พี่ชื่ออะไรคะ” น้องผู้หญิงคนนั้นถามต่อ ระหว่างนั้นผมมองเห็นน้องคนอื่นในกลุ่มที่เริ่มสะกิดแขนเพื่อนให้หันหน้ามามองผม

“มะนาวครับ” ผมรู้สึกแปลก ๆ หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่า? ทำไมน้องจองผมไม่วางตา

“นี่ผ้าเช็ดหน้าคะ” น้องผู้หญิงคนนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า

“ขอบใจค..” ผมกำลังจะยื่นมือไปหยิบเอาผ้าเช็ดหน้า แต่น้องเขาไม่ได้ยื่นให้ผม น้องเขายื่นไปให้กราฟ?

“พี่กราฟเช็ดผมให้เพื่อนสิคะ เดี่ยวพี่มะนาวไม่สบาย”

กราฟยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนั้น แล้วก็เอาผ้ามาโปะลงบนหัว

“...” ผมก็ยืนนิ่งให้กราฟใช้ผ้าเช็ดผมอยู่สักครู่ ก่อนเกิดคำถามขึ้นมาในหัวว่าทำไมผมไม่เช็ดเอง?

“เอ่อ..พี่ว่า..พี่เช็ดเองก็ได้ครับ”

“ให้พี่กราฟเช็ดให้ดีแล้วคะ เนอะพวกเราเนอะ” น้องผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนั้นหันไปหากลุ่มเพื่อน

“ใช่ค้า” น้องผู้หญิงทั้งกลุ่มประสานเสียงตอบพร้อมกัน ก่อนจะหัวเราะคิกคัก แล้วมองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้กราฟ แววตามีประกายแห่งความหวังรื้นขึ้นมา
 
ผมหันไปสบตากับไอ้กราฟ พยายามส่งสัญญาณบอกมันว่า ขอร้องนะกราฟมึงอย่าบ้าจี้ตามนะ ไอ้กราฟหันหน้ามาทางผมอีกรอบ หน้ามันนิ่งแต่สายตามันกำลังยิ้ม ผมรู้มันกำลังขำผมอยู่

ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาหนึ่งประโยค “พี่มะนาวเขาคงไม่สะดวก?”

“พี่มะนาว หนูขอช็อตเดียวเท่านั้นคะ” น้องผู้หญิงที่ห้อยกล้องพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบกล้องตั้งท่าเตรียมรัวชัตเตอร์เต็มที่

“...เอ่อ พี่ว่า........"

"นะค้าาาา" น้องกลุ่มนั้นทำเสียงอ้อนประสานเสียงขอร้องโดยพร้อมเพรียงกันมาก ๆ ไหน ๆ ก็หลวมตัวแล้วอีกอย่างผมไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยยอมตกลงตามน้ำไป พอกราฟวางผ้าเช็ดหน้าลงบนหัวผม ก็ได้ยินเสียงกดรัวชัตเตอร์กันกระหน่ำ แชะ ๆๆ แชะ ๆๆ หางตาผมชำเหลืองมองลอดผ่านผ้าออกไป อ้าว ๆ น้องกลุ่มนี้มีกล้องกันครบกันทุกคนเลยนี่หว่า _ _”

ผมคิดว่าผมเจอสาววายในตำนานเข้าให้แล้ว

______________________________________________________________________________________________ต่อด้านล่าง

[Pakbung Mazo]

ผิดใบ 55555555555

[ryoushena]

กว่างาน Open House จะเลิกก็เกือบบ่ายสอง พอเก็บของเสร็จผมก็รีบแยกตัวออกมาเลย เพราะว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมากว่าจะรอรถเมล์กลับหอก็คงอีกนาน ผมเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายอาคารเรียนรวม วันนี้ไม่มีแดดทั้งวัน ฝนจะตกอีกหรือเปล่าว่ะ

ผมนั่งลงบนม้านั่งสีเขียวเพื่อรอรถเมล์ รออยู่นานรถเมล์ก็ยังไม่มา เวลาเดินไปเรื่อย ๆ และตอนนี้ผมเริ่มหิว

ผมหิว ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ใบไม้แห้งปลิวลอยกลิ้งไปตามถนน รถเมล์ก็ยังไม่มา

ฝนเริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ รถเมล์ถึงมา ผมจะได้กินข้าวเสียที

ผมรีบกระโดดขึ้นรถเมล์

ถึงหน้าหอฝนถึงหยุดตก “จอดหอ 13 โซนเอด้วยนะครับลุง” ผมตะโกนหันไปบอกลุงคนขับรถ เพราะรถเมล์มหา’ลัยผมไม่มีกริ่งให้กดหรอกนะครับ มีแค่สัญญาณเสียงจากคนเท่านั้น ใครจะลงป้ายไหนก็แค่ตะโกนบอก คนขับได้ยินก็จอด แต่ถ้าคนขับไม่ได้ยินก็จบ มีครั้งนึงตอนที่เพิ่งเริ่มขึ้นรถเมล์ครั้งแรกผมไม่ได้บอกนึกว่าจะจอดทุกป้าย ปรากฏว่าคนขับขับรถเมล์ผ่านหน้าหอโซนเอเฉยเลย โน่นไปจอดประตูโซนดีนู่น ผมเลยต้องเดินย้อนกลับมาใหม่ นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมเลยจำขึ้นใจ

สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากก้าวพ้นประตูเข้าหอพักก็คือ ตรงเข้าไปในโรงอาหารก่อน ตอนนี้ผมหิวมาก คาดว่าความหิวของผมตอนนี้สามารถกินยักษ์ได้ทั้งตัว กินข้าวจนอิ่มเรียบร้อยก็เดินกลับเข้าห้อง นั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงครู่ใหญ่ ๆ แม่หมูก็กลับมา

“มะนาว วันนี้เราไปวิ่งกัน รู้สึกอ้วนขึ้น อยากไดเอต” เพื่อนตัวกลมผมพูดขึ้นมาหลังจากพยายามยัดขาลงกางเกงขาสั้นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แต่ยัดเท่าไหร่ก็ยัดไม่ลง อยากจะบอกเพื่อนตัวกลมเหลือเกินว่าทำไมไม่ลองก่อนซื้อ

“ได้ แต่ไม่ไปฟิตเนสนะ” ผมอยากออกกำลังกายเหมือนกัน แม่หมูกรอกตาไปมาอย่างคนกำลังใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสิน

“งั้น... วิ่งไปฟาร์ม เห็นตอนเย็นคนชอบไปวิ่งกันเยอะ ท่าทางน่าสนุก”

“กลัวฝนตก”

“ไม่หรอกมั้ง ฟ้าก็ไม่มืดแล้วนะ” แม่หมูมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วรีบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกเตรียมวิ่ง เห็นเพื่อนตัวกลมผมมีท่าทีเอาจริง ผมเลยรีบลุกขึ้นจากเตียงเปิดตู้ควานหากางเกงขาสั้น แต่ก็ไม่ลืมสำรวจเป้ากางเกงทุกครั้งก่อนใส่ พวกผมออกวิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าไปฟาร์มมหาวิทยาลัย ระหว่างทางก็มีทั้งนักศึกษาและบุคลากรวิ่งอยู่ประปรายตามขอบถนน จากตอนแรกที่วิ่ง พวกผมเปลี่ยนเป็นวิ่งกึ่งเดิน จากวิ่งกึ่งเดิน พวกผมเปลี่ยนเป็นเดินกึ่งวิ่ง ในที่สุดพวกผมก็เดินทางมาถึงฟาร์มมหา’ลัยจนได้

ฟาร์มมหา’ลัยผมเป็นอาคารชั้นเดียว มีม้าหินอ่อนไว้สำหรับนั่งพักผ่อนอยู่หลายตัว นอกจากอาคารตัวอาคารของฟาร์มมหา’ลัยแล้วยังมีร้านกาแฟ ร้านขายของทานเล่นต่าง ๆ อาทิ ร้านยำ ร้านส้มตำ ร้านลูกชิ้นปิ้งรวมอยู่ด้วย บรรยากาศตอนเย็นร่มรื่นเย็นสบายดี  บริเวณรอบ ๆ มีไร่องุ่น แปลงดอกทานตะวัน แปลงข้าวโพด ลึกเข้าไปด้านในก็จะเป็นโรงผลิตไฟฟ้าแล้วก็มีพวกโรงเรือนของนักศึกษาวิศวกรรมเกษตรกับเทคโนโลยีผลิตสัตว์ผลิตพืช ผมกับแม่หมูนั่งพักเหนื่อยกันอยู่สักพัก เห็นเขาถือจานอาหารเดินผ่านหน้าท้องก็เริ่มส่งเสียงร้องประท้วง

โครก คราก.....

แต่ไม่ใช่เสียงท้องผม? ต้นเสียงยิ้มเขินอายบิดตัวไปมา น่าร้ากก

“อิอิ มะนาวกินอะไรดี”

“กินอะไรก็ได้”

“ดีลลล”

“หมู เยอะไปป่ะ” หลังจากผมเดินกลับจากไปซื้อน้ำเปล่า อาหารเกือบสิบชนิดถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แล้วที่วิ่งมาเมื่อกี้คืออะไรวะครับเพื่อน

“นิดหน่อยน่า แต่อร่อยนะ” แม่หมูยกนิ้วโป้งคอนเฟิร์มรสชาติอาหารว่ารสชาติถูกปากเธอจริง ๆ

“...”

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เดี่ยวเรากินเสร็จก็วิ่งกลับ พลังงานก็ถูกเผาผลาญอยู่ดีน่า”

เห็นเพื่อนกิน น้ำลายผมก็ไหลย้อย เลยรีบเดินไปนั่งร่วมวงกินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

อาหารทุกจานที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อกี้หายไปแล้ว หุหุหุ

“หมู กลับ”

“อิ่ม เดินไม่ไหว โทรบอกพี่มีนมารับดีกว่า” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายไปหาพี่มีนให้ออกมารับ สรุปวันนี้การออกมาวิ่งเท่ากับการเพิ่มน้ำหนัก ไม่ถึงสิบนาทีพี่มีนก็ขับรถมาถึงฟาร์ม

“โหยย พี่มีนทำไมขับรถคันนี้มาล่ะ ไม่เอารถมะนาวหรือรถออยด์มาเล่าแล้วจะกลับกันยังไง?” แม่หมูบ่นหงุงหงิง ผมมองดูรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำพี่มีนเคยบอกผมว่าคันนี้เจ๋งสุดแล้ว ขับแบบไม่ต้องใส่แว่นตา rayban ก็ยังเท่ ตอนนี้พี่เมทผมหน้าโหดนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ กะจากสายตาเบาะด้านหลังน่าจะนั่งได้แค่คนเดียว

“เออ พี่ลืมว่ะ เอางี้เดี่ยวมะนาวมานั่งด้านหน้าตรงถังน้ำมัน ส่วนเรามานั่งเบาะหลัง” พี่เมทตบถังน้ำมันปุ ๆ

“...” ในขณะที่ผมกำลังประเมินสถานการณ์

“เบาะวีไอพีแบบนี้ไม่รักกันจริงไม่ให้นั่งนะคร้าบบ”

การเดินทางวันนี้ผมกลายเป็น ‘ตุ๊ด’ตาหน้ารถ’ บนถึงน้ำมันรถมอเตอร์ไซค์คันโตซะแล้ว

ปี้บบบบบบ......... ปี้บบบบบบ............พี่เมทผมค่อย ๆ ชะลอรถ

“แบ่งมานั่งรถผมคนนึงก็ได้นะครับ” 

“ดีเลยน้อง ขอบคุณมาก”

ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถูกถ่ายโอนให้มานั่งซ้อนท้ายรถเวสป้าสีเขียวมะนาวอีกคัน

ขับยังไม่ถึงไหนพี่โอมก็ร้องโอ๊ยแล้วก็จอดรถ บอกว่าแมลงบินเข้าตา พี่เข้มก้มหน้าหันมาผมให้ช่วยเอาแมลงออกจากตา ผมมองไม่เห็น พี่เข้มเลยเดินไปยืนหน้ารถที่มีไฟเปิดสว่าง ผมใช้นิ้วมือถ่างเปลือกตาก็เห็นมีแมลงตัวสีดำนอนแอ้งแม้งอยู่จริง ๆ ผมพยายามคิดว่าจะใช้อะไรเขี่ยแมงออกจากตาดีแล้วก็นึกขึ้นได้ ผมรีบดึงชายเสื้อเข้าไปจิ้มเอาแมลงออกแต่ความยาวเสื้อมันไม่ถึง

“เอ่อ..พี่โอมก้มตัวลงมาอีกนิดนึง เสื้อมะนาวไม่ถึง” พี่เข้มก้มตัวลงมาต่ำอีกแต่ปลายชายเสื้อผมก็ยังไม่ถึง จนในที่สุดไอ้พี่เข้มคงนึกขึ้นได้เลยย่อตัวนั่งลง เออ คราวนี้พอดีเลย ทำไมไม่นั่งลงตั้งแต่ทีแรก

ผมเดินเข้าไปใกล้ดึงปลายชายเสื้อเลิกขึ้นจากตัวตอนนี้หน้าไอ้พี่เข้มอยู่เลยเอวผมขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ผมใช้ปลายชายเสื้อยืดค่อย ๆ จิ้มเข้าไปที่ข้างในตาเบา ๆ จนในที่สุดแมงเจ้าปัญหาก็ติดเสื้อออกมา

“พี่หายเจ็บตายัง?”

“เคืองตานิดหน่อย”

“พี่ขับรถไหวนะ?” ผมหันไปถามเพราะเห็นพี่เข้มก้มหน้าเงียบผิดปกติ

“มึงขับแล้วกัน” พี่เข้มพูดเสร็จก็เดินก้มหน้างุดมานั่งลงบนเบาะรถด้านหลัง เว้นที่ว่างด้านหน้าเอาไว้ให้ผมขึ้นไปนั่ง สรุปผมเป็นคนขับมียักษัตัวเข้มซ้อนท้าย

“น้ำมันรถกูใกล้หมดยังวะ”  ไอ้พี่เข้มเอาคางมาวางเกยไหล่ซ้ายผมมองดูเกย์น้ำมันบนหน้าปัดรถ

“เหลือเต็มเลยพี่” ผมก้มหน้าลงไปมองก่อนจะตอบไอ้พี่เข้ม น้ำมันเหลืออยู่เกือบครึ่งถังได้

“อืม สงสัยกูจำผิด” ไอ้พี่เข้มก็กลับไปนั่งตามปกติ สงสัยถูกแมลงบินเข้าตาเลยทำให้สมองรวน ขับรถมาถึงหน้าหอผมก็ขอบคุณพี่เข้มแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน พอเลี้ยวมาถึงเฟสห้องผมก็เห็นนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง

"มะนาวเดินเร็ว ๆ วันนี้เฟสเรามีปาร์ตี้" เสียงเพื่อนตัวกลมผมดังขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาชายนับสิบชีวิต

__________________________________________________________________________________TBC




ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ คนที่กดบวกเป็ด คนที่เปิดเข้ามาอ่านนะคะ รักๆรักทุกคนหมดเลย ^^

ใครอยากเม้นต์ติหรือชมตามสบายเลยนะคะ ชอบคะ 555 อ่านคอมเม้นต์ทีไรก็อมยิ้มมีความสุขทุกที



ปล.อาจจะไม่ได้ตอบทุกคอมเม้นต์นะคะ  แต่ขอยืนยันว่าอ่านทุกคอมเม้นต์จริงๆคะ

skynotebook---แล้วหนุ่มกราฟที่ว่าคงไม่ใช่หนุ่มวายนะคะ หุหุหุ

Teatime --- ชอบคำนี้มาก >หมาเน่า< ขออนุญาตเอาไปใช้นะคะ จุ๊บๆ

YounIn-----ขอบคุณที่ช่วยดูให้นะคะ กอดๆ บางทีก็มึนๆเบลอๆ เข้าไปแก้แล้วคะ ^___^"

ice_painful---ขอบคุณสำหรับรูปสวยๆนะคะ จ๊วบๆๆ ปล.ขอสารภาพว่า เพิ่งรู้ว่ามีสีขาวด้วย เคยเห็นแค่สีชมพูกับสีเขียวอมฟ้า _ _"

[Yunatsu]

 

กราฟต้องรุกหนักกว่านี้ได้แล้วน้าาาาา

[BeeRY]

ชอบพี่จิ้นงะ
เชียร์คนนี้แหละ เพราะชอบหนุ่มตี๋ เหตุผลดีมะ
ชอบแม่หมูด้วยอะ น่ารักน่ากอดมากเลย พี่มีนก็ชอบ เป็นรุ่นพี่ที่ใจดีมากๆ
ตกลงชอบทุกคนเหมือนเดิม

[Rafael]

เยอะ เยอะนะ
แข่งกันเก็บแต้มได้ตลอดเวลาเลยให้ตายสิ
ยอมรับ เลือกพระเอกไม่ถูกเลยค่า กร๊ากก

[pizza2011]

สาววายในตำนาน 

[warnana001]

ตอนนี้คะแนนแต่ละคนเป็นเท่าไหร่แล้วเนี้ย?
ชอบพี่จิ้น รักกราฟ ปลื้มพี่เข้ม ~
เลือกไม่ถูก ขอเหมายกแพ็คได้ไหม?
ยืนยันคำเดิมว่าขอ4pเถิด!!!

[~มือวางอันดับ1~]

แง่ ๆๆๆ อ่านมา 16 ตอนยังไม่รู้ว่าใคร คู่มะนาว :z3:แต่สนุก