"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก"[4]
[นู๋หมี?? Part]
....
'ไม่คิดจะรอกันเลยหรอไง?'
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง ....ใครบางคนวิ่งตามผมมาพร้อมหอบเอกสารพะรุงพะรัง ผมเอื้อมมือไปช่วยหยิบเอกสารพวกนั้นมาถือไว้เอง แต่...ใครคนนั้นกลับดึงมันออกแล้ว ทำหน้ามึนใส่ผม ...ปากบางบ่นงุบงิบส่วนคิ้วก็ขมวดจนจะจับผูกโบว์กันได้อยู่แล้ว...ใครบางคนที่คุ้นหน้าผมเหลือเกิน....
....
..
.
***
'...ไม่เคยรอกันเลย....ไม่เคยสักครั้ง!! '
ใครคนนั้นตะโกนใส่หน้าผม แล้วฟาดฝ่ามือลงมาแบบเต็มแรง ....ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากยืนนิ่ง ให้คนตรงหน้าต่อว่าทั้งน้ำตา... หน้ามันแค่ชาๆ ปวดหนึบๆ ... เหมือนเรื่องเดิมๆที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ...ผมคงชะล่าใจไปเพราะคิดว่าทุกอย่างมันจะจบเหมือนเดิม...
***
'...ขอแหวนเราคืน...'
เขาพูดทั้งๆที่น้ำตานองหน้า...มือเขาแบขอ ต่อหน้าผม...
...ขอ...ของที่ผมไม่มีวันให้คืน..
..
.
***
เสียงรอบข้างมันดังวุ่นวายไปหมด....กลิ่นควันไฟ กลิ่นน้ำมัน ...
...กลิ่นคาวของเลือดมันฟุ้งขึ้นจมูก....
..
.
'....หมี....หมี... รอก่อนนะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว ...ไม่เป็นไรแล้วนะ...อย่าหลับนะ...ทนอีกนิดเดียวนะ..อย่าหลับสิ..ตื่นนะ...หมีตื่นสิ....เราบอกให้หมีตื่นไง!! ทำไมไม่รอเรา!! ทำไมทิ้งเราไปแบบนี้ ??!! เราบอกให้ตื่นไง !!! อย่าทิ้งเราไป! ทำไมไม่รอเรา เราบอกให้รอไง หมี!!! หมีตื่นสิ!!!'
เสียงเรียกใกล้ๆ แต่มันเบาและค่อยๆจางไปจนผมแทบจะไม่ได้ยิน....
...
.
***
เสียงฝนตกด้านนอก ....กับบรรยากาศอึมครึม ....ผมอยู่ตรงบันไดหนีไฟ ...
.....ที่ไหนซักที่....
มองผ่านไปที่ช่องว่างของผนังปูน สวนผลไม้สีเขียวสบายตา....
...ตอนกลางคืนมีดาวเต็มฟ้าไปหมด....ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่มีเรื่องอะไรในหัว ...ทุกอย่างมันค่อยๆผ่านไป..เวลา คืนวัน..
ยกเว้นความเหงาที่เริ่มเข้ามา..ผมเหงา ...เหงาอย่างบอกไม่ถูก ...เหมือนอะไรๆมันค่อยๆผ่านไป.ผมมาอยู่ที่นี้ทำไม? ผมกำลังรออะไร?
***
'..นี่หนู...มานั่งอะไร ที่มืดๆ ...อยู่ห้องไหน ชื่อ..อะไรเนี้ย...? ต๊ายยยย...หน้าตาน่ารักน่ากินนะค้า.....'
ชื่อ..?...ใช่สิผมชื่ออะไร?
[....หมี....หมี... รอก่อนนะ]
"....หมี...."
ผมบอกชื่อที่ใครคนหนึ่งเคยเรียกให้คนที่ถาม.....ใช่ผมชื่อหมี...
'นู๋หมี ...ต๊ายยยย....ชื่อน่ารักกกกกกก....ออกไปกินขนมกับเจ้ดีกว่าเนอะ'
ไม่ใช่แค่พูดหรือชวน กะเทยร่างใหญ่ตรงหน้าผม อยู่ๆก็เอื้อมมือมาฉุดแขนผม...แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างมันว่างเปล่าและผ่านเลย ....
เสียงกรี๊ดดังลั่นตึก....ผมได้แต่มองแล้วถอนหายใจ ...สมองผมมันว่าง ไม่มีอะไรที่เข้ามาในหัว ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ...รออะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร....
...รอ....แค่รอ ....แค่นั้น....
...จากนั้นมาทุกคนในตึกก็ไม่มีใครสนใจผมอีก ยกเว้นชื่อเรียกที่ผมได้ยินเขาซุบซิบกันเบาๆ จากนั้นผมก็กลายเป็นธาตุอากาศ...ไม่มีคนสนใจ ไม่มีใครใส่ใจ....ก็แค่นั้น....
ผมไม่ได้สนใจอะไร....
..จนมาวันนี้...
สายตาคุ้นๆมองหน้าผม...เขาเหลือบมองผมตลอดตอนขนของขึ้นมา ....จากนั้นทุกครั้งที่ ขึ้นมาบนตึก สายตาเขาก็เหมือนจะมองมาแล้วหลบสายตาผมตลอด......แค่เห็น...ท่าทางอย่างนั้นผมก็... คิดได้อย่างเดียว....น่าแกล้ง..
.....
..
.
***
" ....นี่นู๋หมี .....มานั่งเล่นห้องพี่ก่อนไหม?"
"นู๋หมี .....หิวหรือเปล่าเข้าไปนั่งเล่นห้องพี่ก่อนไหม? พี่ชื่อผึ้ง...เพิ่งย้ายมา"
"เฮ้ย! ไม่ต้องกลัวพี่ไม่กินเด็ก ฮ่าๆๆๆ"
ผมชอบนะเวลาเงียบแล้วให้เขาพูดคนเดียว นี้สรุปผมชื่อนู๋หมีจริงๆ ใช่ไหมเนี้ย? เขาชวนผมเข้าห้องโดยไม่ถามอะไรสักคำ....
แล้วทุกอย่างมันก็จบ...ตอนที่เขาเอื้อมมือมาลูบหัวผม...
...
.ทุกอย่างมันว่างเปล่า...ไม่มีเสียงตะโกนร้องหรือเสียงโวยวาย หลังจากนั้นพวกเพื่อนๆในห้องมั้ง ก็มาฉุดเขาเข้าห้อง....
...
.
สัมผัส ....สำหรับเขามันว่างเปล่า แต่สำหรับผมมันเหมือนประจุไฟฟ้าที่ค่อยๆเติมเต็ม..
.....
.
ผมไม่อยากนั่งอยู่คนเดียวตรงนี้อีกแล้ว ....ผมอยากอยู่กับคนๆนี้ อยากนอนกอด อยากแกล้ง อยากสัมผัส....
..
.
***
"เหี้ยขวด ...มึงว่านู๋หมีเข้ามาในห้องไม่ได้จริงหรอวะ?....เหี้ยขวด..มึงอย่าเพิ่งหลับดิ?"
"นอนๆเหอะมึงไอ้ผึ้ง....นู๋หมีมันไม่เข้ามาหรอก ...มึงไม่ได้จุดธูปอัญเชิญมันเข้ามานิ..."
ผมนอนซุกตัวนิ่งในผ้าห่ม นอนฟังเสียงหัวใจที่เต้นรัวของ เขาคนนั้น ...เหมือนจะจำได้ลางๆว่าเขาเป็นใคร แต่เสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในผ้าห่มมันกระตุ้นต่อมขี้แกล้งผมมากกว่าจะกระตุ้นสมองให้คิด....
...
เสียงหมาหอนหายไปแล้ว...ผมเลยหอนให้เอง ...ได้ผลร่างที่ซุกเบียดกับผม ...นิ่งไปแล้วค่อยๆ รั้งดึงผ้าห่มที่ผมซุกตัวซ่อนอยู่ออก...
...
.
.
***
".....ตื่น....หมี...หมี...ตื่น!!"
เสียงคุ้นหูเหมือนเคยชิน....
ผมได้แต่เออออตอบไป ...ตอบประโยคเดิมๆที่เคยตอบทุกเช้า....ไม่มีประชุมจะรีบปลุกทำไม?
อากาศดีๆแบบนี้ขออีกหน่อยแล้วกัน....
..
.
***
"นี้!! เฮ้ย!! หมี !! ตื่น!!!!"
มือนิ่มๆขยี้หัวผม ก่อนจะออกแรงผลักเบาๆ
"เดี๋ยวนี้ลามปามนะ...."
ผมกระซิบบ่นกับเจ้าของพุงนิ่มๆ ....ฝันไปหรือเปล่า?
ฝันไปหรือเปล่า?เราไม่ได้ทะเลาะกันนี่นา ...เมื่อคืนผมคงฝันร้าย ฝันร้ายมากๆ ...เรื่องราวมันเรียบเรียงไม่ถูกเลย ....
แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงผมก็ตื่นแล้ว ...
..ไม่ได้แยกจากมันเหมือนกับในฝันแล้ว....คิดแล้วอดใจหายไม่ได้ ถ้าเป็นจริงอย่างในฝันนั้นผมจะทำยังไง?
เงยหน้ามองเจ้าของห้องแสนดื้อ ...ปากบางๆนี้ล่ะช่างต่อว่านัก ตาตี่ๆนี่ล่ะช่างส่อนิสัยขี้ใจน้อยได้อย่างคงเส้นคงวา...แต่ผมก็ชอบนะ ...ชอบทุกอย่างที่เป็นเพิ่งพา...
...
คนๆนี้เป็นของผม....เป็นดาว...ที่ส่องสว่างทุกเช้า...
...
ดาวยั่ว....ของผม...
...
.
***
"เพิ่งพา ....ตัดผมเมื่อไหร่?...หน้าดูเด็กจัง..."
ผมถามขณะ ที่ถอนจูบออกมา ....จูบนี้ไม่เหมือนทุกเช้า..มันดูเขินๆเก้ๆกังๆ อย่างกับไม่เคย ...แต่ก็รู้สึกดี ...
แล้วทุกอย่างมันก็สานต่อเหมือนกับทุกๆเช้าของเรา....
..เด็กน้อยของผมว่าง่ายกว่าเดิมอีกด้วยมั้ง....
.
.
***
...
.
ผมมองหน้าคนของผม...มีความสุขโคตรๆ ...เราไม่ได้ทะเลาะกัน ผมไม่ได้ฝันไป เรา....
...กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ....
.....แล้วทำไม....แหวนวงนั้นถึงอยู่ที่นิ้วของเพิ่งพา?
'...ขอแหวนเราคืน...'
ประโยคนั้นมันดังขึ้นมา ผมได้แต่จ้องหน้าเพิ่งพา
"...เพิ่งพา....เอาแหวนคืนไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"
ความรู้สึกผมมันเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดแผ่นหลังเลย ...ไม่มีทาง ผมไม่มีทางยอมคืนแหวนให้เพิ่งพาแน่ๆ ...แหวนมันต้องอยู่ที่ผมสิ..ผมตะปบจับสร้อยที่ใส่ไว้ไม่เคยถอดนับจากได้แหวนวงนั้นมา มันยังร้อยอยู่ในสายสร้อยที่คอผม ...แล้วแหวนที่นิ้วเพิ่งพาล่ะ?
...แม่ของเพิ่งพาบอกผมเองนี่นาว่า แหวนนี้มีแค่วงเดียว ...ผมถึงได้ยึดแหวนนี้มาจากเพิ่งพา...
...
..
.
***
เรายังคบกัน.....ผมยังอยู่ตรงนี้....เพิ่งพาก็อยู่ตรงนี้ .....เราตื่นพร้อมกัน....นอนพร้อมกัน...
.....
..
ผมกำลังจะฝันอีกแล้วใช่ไหม? ไม่เอา....ไม่เอาน่า....ล้อกันเล่นใช่ไหม?
...
.
ผมจ้องเข้าไปในแววตา...ภาพสะท้อนของผม ...มันแปลกไป...สายตาผมเริ่มสำรวจตัวเอง ...ผมเพิ่งรู้ว่าร่างกายผมไม่เหมือนเดิม.....
...
.
....ผมกำลังฝันอีกใช่ไหม? ทุกอย่างมันค่อยๆ เลือนหายไป...ภาพต่างๆข้างหน้า ...ความทรงจำที่มีเกี่ยวกับเพิ่งพา...ทุกอย่างกำลังเลือนหาย....ไปทั้งหมด....
"...เพิ่งพา...ไม่จริง......ใช่...ไหม?"
.....
.
.
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 269264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก