ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)  (อ่าน 287657 ครั้ง)

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
เออนั่นสิ แล้วควรจะทำยังไงต่อดีนะ ฮี่ฮี่

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

เย็นวันนั้น...เพราะผมต้องไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็มืด และต้องเป็นแบบนี้ไปทั้งอาทิตย์ ผมจึงเลือกที่จะทำในสิ่งที่ใกล้มือที่สุดก่อนนั่นคือ ประกาศหาเจ้าของวัตถุสีดำนั้นในเฟชบุ๊ค

ผมลงทุนซื้อซิมใหม่มาเพื่อรับสายที่ประกาศหาเจ้าของมือถือเครื่องนั้นโดยเฉพาะ

ผมประกาศไปว่า --- เก็บมือถือเครื่องเปล่าได้หนึ่งเครื่อง ที่หน้าห้างฟิวเจอร์พาร์ครังสิต....ลงวันที่และช่วงเวลากำกับไปด้วย แต่ไม่บอกรายละเอียดไปมากกว่านั้น เพราะไม่อยากชี้โพลงให้กระรอก

ผมส่งลิงค์ไปบอกเพื่อนที่รู้จักกัน ซึ่งมันเปิดหน้าเพจสาธารณะหนึ่งไว้ ออกแนวเพจเล่นหัว ให้มันช่วยประกาศต่อให้ที เป็นเครื่องการันตีว่าไม่ใช่เรื่องโจ๊ก

หึหึหึ...เสียงตอบรับค่อนข้างดี เด็กกวนตีนโทรมามิใช่น้อย!!

จนสามทุ่มของวันนั้น เจอสายดีๆ โทรเข้ามาแค่ 2 สาย แต่เครื่องของอีกฝ่ายเป็นคนละยี่ห้อกับที่ผมเก็บได้

ผมอ่านข้อความแสดงความคิดเห็นจากหน้าเฟชบุ๊คแล้วรู้สึกปลงสังเวชใจ

มีคนชมเชยผม....ซึ่งผมไม่ได้อยากได้ ผมอยากเจอตัวเจ้าของมากกว่า

มีคนเหน็บแนมผมว่าเป็นมิจฉาชีพ ซึ่งผมก็อ่านเลยไป...ไม่ใส่ใจ

แล้วก็มีพวกที่เหมือนไอ้เป้บอก...ให้ผมทำวิธีอื่นๆ

ผมปิดเครื่องคอม แล้วเลื่อนมานั่งที่โซฟา ไม่อยากอ่านตัวอักษรอะไรอื่นอีก...ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง และผมก็เช่นกัน ผมมีเหตุผลของผมที่จะยังไม่เอาของไปส่งให้ตำรวจ และมีเหตุผลที่จะลองหาเจ้าของด้วยของตัวเอง...ก่อน

ผมนึกถึงไอ้ตาสีน้ำเงินนั่น...วันแรกที่เจอ จำได้แค่ว่าหมอนั่นรีบนั่งแท๊กซี่ไปไหนก็ไม่รู้ เจออีกครั้งซึ่งใช่คนเดียวกันรึเปล่าก็ไม่รู้อีก หมอนั่นยืนอยู่ริมถนนหน้าเมเจอร์ สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่มาก

ลักษณะของหมอนั่นเป็นได้ทั้งคนในพื้นที่และนอกพื้นที่

ผมคิดจนปวดหัว คิดจนมึน คิดจนเลิกคิด... ก่อนเข้านอน ผมตัดสินใจไว้ว่า จะทำแบบง่ายๆ ที่สามารถทำได้ก่อน หากไม่เจอตัวค่อยขยับทำเรื่องที่ตัวเองลำบากมากขึ้น แล้วถ้าทั้งอาทิตย์นี้ยังไม่เจอเจ้าของจริงๆ ผมจะเอามันไปให้ตำรวจละ

......

.....

....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-10-2012 23:25:03 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะหนักที่หน้าอก

ผมลืมตาขึ้นมา เพดานของห้องที่คุ้นเคยสะท้อนเข้าสู่นัยน์ตาผมเป็นสิ่งแรก และเมื่อก้อนอุ่นๆ เหนือหน้าอกของผมขยับ ผมจึงเบนสายตาลงไปมอง

เนื้อมีเกล็ดสีขาวนวลตาถูไถอยู่กับแผ่นอกของผม...คล้ายกับกำลังออดอ้อน

ผมยื่นมือไปกุมเหนือก้อนสีขาวนวลกลมมลนั้น ผมเอานิ้วโป้งลูบเกล็ดสีขาวนั้นแบบเพลินมือ ไม่นานนักก้อนสีขาวนั่นก็หันเอาดวงตาสีน้ำเงินกลมโตมามองจ้องผม

“ตื่นแล้วเหรอ?” ผมถามมัน

มันผงกหัวนิดๆ ก่อนจะยื่นหน้าที่ใหญ่เท่าใบหน้าของผมมาคลอเคลียกับแก้มของผม

“หึหึหึ...” ผมหัวเราะในลำคออย่างนึกเอ็นดู

ที่นอกหน้าต่างยังมีแต่สีดำ ผมได้กลิ่นหอมของหญ้าลอยขึ้นมาเตะจมูก อากาศเย็นสดชื่นอบอวลอยู่นอกหน้าต่าง และลอดเข้ามาภายในห้องที่ผมกำลังนอน

“เด็กดี เด็กดี...” ผมพูดงึมงำในปากพลางสอดแขนกอดรัดตัวยาวหนาแน่นของมัน

เสียงลมหายใจของมันดังรดที่ใบหูของผม มันดังเป็นจังหวะ ทำให้ผมเริ่มเคลิ้มและง่วง...อีกครั้ง

ผมเปลี่ยนใจหลับตาลงอีกที

อีกนานกว่าจะเช้า ถึงไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว แต่เดี๋ยวหากถึงเวลาที่ต้องตื่น นาฬิกาที่ตั้งไว้คงปลุกผมเอง

“ตัวแกอุ่นดีนะ” ผมบอกเจ้าก้อนเนื้อแน่นๆ สีขาวในอ้อมกอดของตัวเอง

แต่แล้ว เมื่อเสียงระฆัง แกร๊ง แกร๊ง-----ดังขึ้น เจ้าก้อนสีขาวก็รีบเลื้อยตัวออกไปจากการกอดเกี่ยวของผม

“เฮ๊ย! ไม่ต้องตกใจ เสียงนาฬิกาปลุก ไม่มีอะไร” ผมผุดลุกขึ้นมานั่งและร้องบอกมัน ซึ่งเลื้อยหัวไปถึงหน้าประตูห้องนอนที่เปิดกว้างไว้อยู่แล้ว

“ผมรีบพี่” เจ้างูผงกหัวขึ้นมาบอกผม

“จะรีบไปไหนล่ะว่ะ กำลังฝันดีเลย” ผมบอกมัน

“เหรอ.......” เจ้างูชูคอนิ่ง แล้วสักพักมันก็เลื้อยส่วนหัวกลับมาหาผมที่เตียง ก่อนจะบอกกับผมว่า “งั้นไปด้วยกัน ป๊ะ”

เจ้างูพูดจบปุ๊บ มันก็เอาร่างที่ใหญ่และเต็มไปด้วยมัดกล้ามของมันมารัดตัวผมให้ไปกับมัน ผมร้องเสียงหลงและพยายามดีดดิ้นตัวให้หลุด แต่มันก็ยากเหลือเกิน

“ปล่อยเว้ย ไม่ไป ปล่อย!”

เจ้างูมันไม่สนใจเสียงร้องผมเลย มันค่อยๆ เลื้อยตรงไปข้างหน้า ออกไปจากห้องผม ตรงที่ที่ควรเป็นบันไดลงไปชั้นล่าง เวลานี้มันกลายเป็นปากบ่อน้ำสีดำมืด

เจ้างูเลื้อยไปใกล้ปากบ่อแล้วมันก็พูดกับผมว่า “พี่ ผมขอโทษ ผมรีบ---” พูดจบมันก็เอาตัวดิ่งลงไปข้างล่างทันที

“เหวอ-------------” ผมแหกปากร้อง เสียงแหวกอากาศดังเข้ามาในหูผม

ใจผมหวิวด้วยความกลัว

ความเย็นจากลมทำให้ตัวผมชาวาบ

















































































......

.....

....

...

..

.

ปึ๊ก!!

แรงกระแทกที่หัวทำให้ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ด

ขณะที่ผมกำลังพยายามจะลืมตา หูของผมได้ยินเสียงโหวกเหวกจากคนหลายคน...ซึ่งกำลังเรียกชื่อของผม

“พี่กั๊ก เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” คนที่กำลังเขย่าแขนของผมถามผมด้วยเสียงเป็นห่วง

“เชี่ยก๊อง หัวมึงแตกป่าว!!” ....ไอ้เป้ นี่เสียงไอ้เป้

ผมพยายามตั้งสติ และทรงตัวลุกขึ้นจากท่านอนตามแรงพยุงของใครก็ไม่รู้

สายตาผมกวาดไปรอบๆ

ผมเห็นหน้าของเพื่อนร่วมงาน

ผมเห็นโต๊ะทำงานของตัวเอง

ผมเห็นเก้าอี้ของตัวเองเอียงกะเท่เร่อยู่ด้านหลังของไอ้เป้

ผมเจ็บที่หลังศรีษะของตัวเอง ผมยกมือไปกุมตรงที่ปวด “ซี๊ดด-----”

“ไหนๆ เอามืออออก เดี๋ยวกูดูให้ แม่งเอ๊ย นอนไม่ดูตาม้าตาเรือเล๊ย” ไอ้เป้พูดเสียงเหมือนโมโห มันปัดมือที่ผมกุมหลังหัวตัวเองออก

“กู.....เป็นไรวะ?....” ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“หือ?....” ไอ้เป้อุทานในลำคอ

ผมหันหน้าไปมองมัน

“วันนี้วันอะไรก๊อง” ไอ้เป้ถาม

“.....ไม่รู้....” ผมตอบ ผมมึนหัวชะมัด

“พี่กั๊ก------” น้องผู้หญิงที่นั่งคุกเข่าอยู่อีกฝั่งของตัวผมร้องด้วยน้ำเสียงเหมือนตกใจมาก

ผมหันหน้าไปมองน้องผู้หญิงคนนั้น...อ๊ะ ผมรู้จัก คนนี้จำได้ เลขาของหัวหน้าแผนก

“ก๊อง ก๊อง” ไอ้เป้สะกิดผม ผมหันหน้ากลับไปมองมัน

“กูใคร?” ไอ้เป้ถามผมอีกที

“ไอ้เป้” ผมตอบ

“ที่นี่ที่ไหน?” ไอ้เป้ถามต่อ

“ที่ทำงานสิ” ผมตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เออ...ก็ยังดีอยู่” ไอ้เป้ระบายลมหายใจยาว

สรุปว่า ผมเผลอหลับกลางอากาศไปครับ แล้วก็ฝัน...พอไอ้งูอนาคอนด้านั่นโดดลงไปในบ่อน้ำ คงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมหงายหลังตกจากเก้าอี้

ผมหัวโนปูด แต่ไม่ถึงกับหัวแตกอะไร

ขอโทษขอโพยเพื่อนร่วมงานเสร็จ สักพักผมก็ตั้งสติกลับมาทำงานต่อ ... นี่เพิ่งบ่ายสองเท่านั้น แต่สงสัยความเพลียติดต่อกันหลายวันประกอบกับหนังท้องตึง ทำให้ผมเผลอหลับไปไม่รู้ตัว

กี่วันแล้วนะที่ผมเอาแต่ฝันร้ายถึงไอ้อนาคอนด้าตาสีน้ำเงินนั่น!

หลับตาก็เหนื่อยก็เหนื่อย ลืมตาก็เหนื่อย ไม่รู้ชีวิตผมมันอะไรกันนักกันหนา

หลังจากลงประกาศที่หน้าเฟชบุ๊คไปได้ 2 วัน...ซึ่งก็ไม่ได้ความ ไอ้เป้เลยทำใบประกาศให้ผม แล้วผมก็ไปขอแปะประกาศที่คิวรถตู้หน้าบิ๊กซี แถมเอาใบประกาศไปฝากไว้กับนายท่าของคิวรถตรงบิ๊กซีทุกสาย รวมไปถึงฝ่ายประชาสัมพันธ์ของห้างด้วย จากนั้นผมก็มันเอาไปแปะไว้ที่ป้ายรถเมลหน้าเมเจอร์ ฝากใบประกาศไว้กับป้อมตำรวจอันน้อยหน้าเมเจอร์

เป็นเย็นที่เหนื่อยแสนเหนื่อย พอกลับบ้านผมจึงหลับเป็นตาย แต่ก็ไม่วายฝันร้ายอีก เช้าวันนี้ผมจึงต้องแบกสังขารที่เพลียแสนเพลียของตัวเองมานั่งทำงาน....นี่ละที่ทำให้ผม หลับกลางอากาศจนเจ็บตัว

แต่มันก็ครบกำหนดแล้ว หนึ่งอาทิตย์ที่พยายามทำในแบบของตัวเอง

“ก๊อง กระดาษที่กูจด Serial Number ของเครื่องนั่นน่ะ มึงเก็บไว้กับตัวนะ อย่าให้หายล่ะ” ไอ้เป้เดินมาบอกผมตอนที่ผมกำลังสะพายกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน

“เดี๋ยวเอาไปให้ตำรวจอยู่แล้ว ช่างมันเหอะ” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“ใครจะรู้ เผื่อมึงเอาให้ตำรวจปั๊บ ไอ้เจ้าของมันอาจโทรหามึงปุ๊บก็ได้นะเว้ย” ไอ้เป้บอก

“กูจะหักซิมทิ้งแม่งเลย ฉิบหาย ชีวิตกูกำลังป่นปี้เพราะไอ้เครื่องเนี่ย!” ผมพูดแบบอารมณ์เสียสุดๆ ง่วงมาก เหนื่อยสุดๆ ผมอยากนอน ผมอยากได้ความสงบคืนมา ไม่เอาแล้วเป็นคนดี เอามันให้ตำรวจแล้วผมจะไม่สนอะไรอีกแล้ว!

......

.....

....

...

..

.

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-09-2012 15:35:32 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
รอกันอีกนิดนึงนะ อิอิ
เจ้าของเค้าคงจะกำลังเดินทางมาหาโทรศัพท์และเนื้อคู่ อิอิ

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
นายคนนี้ชื่อกั๊ก แต่เพื่อนเรียกก๊อง ถูกปะ
ฝันซะเหมือนจริงมากเลย

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
นายคนนี้ชื่อกั๊ก แต่เพื่อนเรียกก๊อง ถูกปะ
ฝันซะเหมือนจริงมากเลย

ครับผม
นายกั๊ก เค้าชื่อนี้แหละ
แต่เพื่อนของนายกั๊กชอบเรียกนายกั๊กว่า ก๊อง  :laugh:

อารมณ์ นิคเนม ที่เพื่อนตั้งให้จ้า


รอกันอีกนิดนึงนะ อิอิ
เจ้าของเค้าคงจะกำลังเดินทางมาหาโทรศัพท์และเนื้อคู่ อิอิ

มาแล้ว มาแล้ว
เจ้าของมาถึงแล้วววว อีกเดี๋ยวเดียว  :m9:


เย้...ได้อ่านนิยายของท่านเบาเบาแล้ว
รู้สึกว่าจะไม่ได้อ่านนิยายของท่านเบาเบามาพักนึงละ
ดีใจจังจะได้อ่านแล้ววว :-[

ไม่เจอกันนานเลยเนอะ
คิดถึงๆ เช่นกัน  :กอด1:


เรื่องของเบาๆ จบไม่จบ????
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่าน :z2:


ตั้งใจให้จบในตัวจ้า ไม่ยาวๆ
ซีรีย์บังเอิญ จะสั้นๆ (ละมั๊ง)  o7
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-09-2012 16:22:15 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ cher7343

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1686
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-4
 :z2: :z2:

เต้นรอ เมื่อไหร่จะเจอกัน อิอิ

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

เหนื่อยนะ ง่วงด้วย แต่พอปลดภูเขาออกจากอกแล้ว ท้องผมมันก็หิวอย่างหนัก

หลังจากเอาของที่เก็บได้ไปส่งให้คุณตำรวจ ผมก็โหนรถเมลสีเขียวที่แน่นเอี๊ยดมาจนถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านของตัวเอง ผมยังไม่เข้าหมู่บ้าน และเดินไปที่หมู่ร้านโต้รุ่ง

ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ผมเปลี่ยนใจไม่ซื้อเข้าไปกินที่บ้าน นั่งกินมันที่ร้านเลยดีกว่า แต่ร้านข้าวตามสั่งเจ้าอร่อยชอบตั้งโต๊ะชิมริมถนน ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันมีแต่ฝุ่น เวลาจะกินที่ร้าน ผมมักเลือกร้านที่จัดโต๊ะให้นั่งด้านใน ทางเลือกของผมจึงเหลือแค่ร้านข้าวมันไก่กับร้านก๋วยเตี๋ยว

ผมเดินไปที่ร้านข้าวมันไก่ แต่ของเหลือน้อยแล้ว ผมจึงเดินเลยไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว

“เส้นหมี่น้ำครับ เนื้อล้วนนะป้า” ผมสั่งอาหารกับป้าเจ้าของร้านเสร็จ ก็เดินตรงเข้าไปในนั่งที่โต๊ะในสุด

ผมเปิดกระเป๋าเอาขวดน้ำที่พกติดตัวขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ หยิบหนังสือนิยายแนวสอบสวนที่ยืมแฟนไอ้เป้มาได้วันนี้ขึ้นมาอ่าน ผมเห็นชายเสื้อยืดสีเทาอยู่ที่หางตา คนคนนั้นเดินมายืนอยู่ใกล้โต๊ะตัวที่ผมนั่ง

“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?” เสียงถามดังอยู่เหนือหัวผม

“เชิญครับ!” ผมบอกคนที่จะขอมานั่งร่วมโต๊ะด้วยโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่าย สายตาผมเริ่มไล่ไปตามบรรทัดของหน้ากระดาษสีนวลตา

ราวๆ สิบนาที ก๋วยเตี๋ยวที่ผมสั่งก็มาเสริฟ์ ผมเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า หยิบตะเกียบกับช้อนมาวางลงในชามตัวเอง แล้วค่อยๆ เด็ดโหระพาลงชาม เอาหนักๆ หน่อยเพราะชอบเป็นการส่วนตัว ร้านนี้เค้าอร่อยอยู่แล้ว ผมเติมแค่พริกป่นลงไปหน่อยก็กินได้เลย

ผมนั่งก้มหน้าก้มตากินแบบนันสต๊อป แวบเดียวทุกอย่างในชามก็หายวับเข้าไปในท้องของผม ตอนที่ผมยกขวดน้ำมาดื่มล้างปาก คนที่นั่งกินร่วมโต๊ะเดียวกับผมก็ลุกขึ้นไปจ่ายตังค์---- *0* เร็วกว่าตูอีก

“ลุง เก็บค่าเสียหายด้วยครับ” ผมยัดขวดน้ำเข้ากระเป๋า พลางหันหน้าไปบอกลุงเจ้าของร้าน

ลุงกำลังง่วนอยู่กับการเติมผักไปตามโต๊ะ จึงบอกว่า “หนุ่ม ไปจ่ายกับป้านะ”

“ได้ครับ” ผมยิ้มตอบลุงแบบอารมณ์ดี ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหาป้าที่หน้าร้าน

“อ่าว หนุ่มตังค์ทอน ตังค์ทอน” ป้าร้องโหวกเหวก สายตาป้ามองตรงไปข้างหน้า

“เป็นไรครับป้า” ผมถามด้วยความสงสัย

ป้าหันหน้าควับมาหาผม “หนูๆ ช่วยป้าเอาตังค์ทอนนี่ไปให้คนใส่เสื้อเทาที่ใส่หมวกกันน๊อคสีดำนั่นที เร็วๆ เค้าเดี๋ยวไปก่อน”

เห็นป้าร้อนใจ ผมก็รีบยื่นมือไปรับเงินจำนวนหนึ่งมาใส่มือตัวเอง แล้วก็รีบจ้ำไปหาผู้ชายเสื้อเทาใส่หมวกกันน๊อคสีดำที่กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซด์

ก่อนที่คนนั้นจะบิดมอไซด์ออกไป ผมก็เดินไปคว้าแขนของเขาไว้ได้ทัน “คุณ ตังค์ทอน ตังค์ทอน เอาตังค์ทอนไปก่อน”

ชายเสื้อเทาหันหัวที่ใส่หมวกกันน๊อคมาทางผม แต่ยังนิ่ง ผมเลยย้ำอีกที “ตังค์ทอนของคุณ เมื่อกี้กินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นใช่มั้ยล่ะ?” ผมพูดพลางทำหน้าบุ้ยใบ้ไปทางร้านก๋วยเตี๋ยว

ป้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวยังคงมองผมอยู่

ผมก็ส่งยิ้มให้ป้า แบบว่า...โอเคป้า เงินทอนถึงมือแหละ

“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มที่ไม่ดังไม่เบาดังลอยมาจากข้างหลังของผม

“ไม่เป็นไร อ่ะ เงินทอน” ผมหันหน้าไปหาอีกฝ่าย พร้อมกับยื่นเงินทอนให้ไป

อีกฝ่ายรับเงินไป กำมันยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ ส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะสวมหมวกกันน๊อคคืนที่เดิม ก่อนจะออกรถคนเสื้อเทายังยกมือเป็นเชิงลาให้ผมอีกครั้ง

ผมก็ยกมือตอบ

มอไซด์เคลื่อนเข้าไปในฝูงรถยนต์บนถนนสามเลน

ผมมองตามหลังชายเสื้อเทาคนนั้นตาละห้อย

“เป้สวยดีว่ะ” ผมชมเป้สีดำที่คนเสื้อเทาซึ่งเพิ่งขี่มอไซด์ออกไปสะพายอยู่ด้านหลัง เมื่ออีกฝ่ายลับสายตาไปแล้ว ผมจึงเดินกลับมาหาป้าที่ร้าน เพื่อจ่ายค่าอาหารของตัวเอง

“ของผมชามนึงครับป้า” ผมบอกป้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวพร้อมกับยื่นธนบัตรใบ 50 บาทไปให้

ป้ารับเงินไปจากผม พร้อมพูดว่า “ขอบใจนะ หนุ่มคนเมื่อกี้สงสัยจะเป็นฝรั่ง ให้แบงค์ร้อยแล้วก็เดินไปที่รถเลย ไม่รอตังค์ทอนเลย”

“หือ?...ก็เหมือนคนไทยนี่ป้า แต่ขาวจั๊วะเลย” ผมบอก

“แต่ตาเค้าสีน้ำเงิน ป้าเห็น คิ้วงี้ดำเมี่ยมเลย หน้าข๊าวขาว แต่ก็หล่อดีนะ คิกคิก” ป้าบอกพร้อมกับยื่นเหรียญที่เป็นเงินทอนมาให้ผม

“ฮั่นแน่ มีชมหนุ่มๆ ด้วย...” ผมแซวป้า และหยอดกันอีกคำสองคำ ผมก็เดินออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยว

ผมเดินอย่างสบายใจไปที่สะพานลอย ค่อยๆ เดินข้ามไปอีกฝั่งเพื่อจะเข้าไปยังหมู่บ้าน....

......

.....

....

...

..

.

“หือ?....” ขากำลังก้าเดินลงมาจากสะพานลอยหยุดกึก ผมเพิ่งฉุกคิดถึงสิ่งหนึ่ง

......

.....

....

...

..

.

ผมยืนนิ่งอีกนาน

......

.....

....

...

..

.

“ไม่ใช่หรอก คนตัวขาว ตาสีน้ำเงิน มีเป็นล้านๆ คน....ไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก...” เมื่อสรุปความได้ ผมก็ก้าวขาลงจากสะพานลอย แล้วเดินต่อไป

......

.....

....

...

..

.



ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

“เป็นไงวะ?” ไอ้เป้เดินมาปุ๊บก็ลากเก้าอี้ของโต๊ะข้างๆ มานั่งคุยกับผมทันที

“กินป๊ะ?” ผมยื่นแซนวิสครึ่งหนึ่งที่บิแยกไว้ไปให้ไอ้เป้

“กินไม่หมด หรืออันนี้ชิ้นที่สอง” ไอ้เป้ยื่นมือมารับไปแบบงงๆ

“ไม่หมดว่ะ เฮ้อ-----” ผมถอนหายใจยาว

“นิบึงยัมมะ---”

“พอๆ แดกให้เสร็จก่อนค่อยพูด เชี่ย ฟังไม่รู้เรื่อง” ผมยกมือทำท่าปางห้ามญาติใส่ไอ้เป้ที่เพิ่งยัดแซนวิสทั้งครึ่งอันเข้าปากตัวเองไป

เห็นไอ้เป้ค่อยๆ บรรจงเคี้ยวอยู่อย่างไม่เร่งรีบ ผมจึงถือโอกาสเล่าเรื่องเมื่อวานให้มันฟัง “กูเอาไปให้ตำรวจแล้ว ลงบันทึกเรียบร้อย นี่มึง กู.....”

ผมหยุดพูดเพราะลังเล

“หือ?” ไอ้เป้ตั้งหน้ารอฟัง

“.......เปล่าๆ กูคงคิดมากว่ะ ไม่รู้เป็นบ้าไร เมื่อคืนก็ยังฝันนะ แต่คราวนี้ไอ้อนาคอนด้ามันไม่ได้ทำไรกู เมื่อคืนมันนอนเล่นกับกูที่โซฟาชั้นล่างเฉยๆ”

“...............อร่อยดี วันจันทร์ซื้อมาให้กูด้วยนะ” ไอ้เป้บอกหลังจากที่กลืนสิ่งที่เคี้ยวอยู่ในปากเข้าคอไปได้หมดแล้ว

“....พรุ่งนี้ไปไหนกันมั้ย? อยากผ่อนคลายว่ะ” ผมชวนไอ้เป้

“ไม่ได้ว่ะ นัดกับแฟนไว้แล้ว ต้องไปดูของแต่งบ้านที่เมืองทองกับเค้า มึงจะไปด้วยมั้ยล่ะ ไม่ไกลจากบ้านมึงนี่” ไอ้เป้บอก

“โห คนเยอะสิ” ผมเบ้ปาก

“เมืองทองแม่งใหญ่ คนไม่เหยียบกันตายหรอก มึงไปได้” ไอ้เป้พูดแบบรู้นิสัยผมดี

ผมคิดสักพักจึงตอบตกลง “......เออๆ ไปก็ได้”

“ดีมาก” ไอ้เป้ตบบ่าผมแบบหนักๆ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของมัน

ผมทำความสะอาดโต๊ะ ลุกเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือล้างหน้า...และเรียกสติ

อีก 10 นาทีจะเริ่มงาน วันนี้วันเสาร์แล้ว และภาระที่รัดรุงผมมาทั้งอดีต ผมก็ส่งมอบมันให้คนอื่นไปแล้ว

ผมจ้องตัวเองในกระจก สั่งตัวเองให้เลิกห่วงกับไอ้โทรศัพท์เครื่องนั้นซะที และสั่งให้ตัวเองเลิกคิดว่า...คนที่เจอเมื่อคืนก่อนเข้าบ้าน เป็นคนผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นเจ้าของเครื่องนั่น...หรือไม่

“ช่างหัวมัน....” บอกกับตัวเองในกระจก

......

.....

....

...

..

.




ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
โอ๊ะ ความรู้สึกช้าจังนะกั๊ก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MiU

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-3
ลุ้นว่าจะเจอกันอีกเมื่อไร กั้๊กน้อยความรู้สึกช้า  :serius2:

armmyrine

  • บุคคลทั่วไป
ขัดใจแม่ยก. ฮึ่ยยยยยยย :serius2: :m31: :m16:

armmyrine

  • บุคคลทั่วไป
ขัดใจแม่ยก ฮึ่ยยยยยยยยยยยย :serius2: :m31: :m16:

yolp

  • บุคคลทั่วไป
หล่อขนาดนี้เป็นเราเจอครั้งแรกคงไม่มีลืม 5555 อ่านไปลุ้นไป ด่ากั๊กไป ความรู้สึกช้าแท้ 5555

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

“ปึ๊ก---” เสียงประตูรถดังขึ้นจากด้านหลังของผม

คนที่ลงจากรถตู้คันเดียวกับผม เดินลอดใต้สะพานลอยไปยังร้านโต้รุ่ง เวลานี้เพิ่งจะทุ่มกว่าๆ และก่อนขึ้นรถตู้มาผมซื้อเคเอฟซีมาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องไปหาของกินอื่นอีก

ผมเดินดุ่ยขึ้นสะพานลอยไปคนเดียว หมาพันธุ์ไทยสีน้ำตาลเดินกร่างมาจากสะพานลอยฝั่งตรงข้าม ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปถึงไหน เงาของหมาสีขาวตัวใหญ่พอๆ กับตัวสีน้ำตาลก็วิ่งปราดตัดหน้าผมไป

เสร็จกัน *0* ไอ้หมาสองตัวนี่มันกัดกันบนสะพานลอย...อีกแล้ว และไม่รู้อีกนานมั้ยกว่ามันจะเลิกนัวกัน ผมไม่อยากอยู่ในรัศมีการต่อสู้ของพวกมัน ดังนั้นจึงหันหลังเดินกลับลงมาที่ข้างล่าง

เมื่อเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย หูยังได้ยินเสียงแง่มๆ จากไอ้สองตัวนั้นดังลอยมา ผมจึงเปลี่ยนใจไปเดินเล่นที๋โต้รุ่งฆ่าเวลา เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็เห็นร้านนมสดที่ไม่ได้ขายมาเกือบเดือนเปิดร้าน ผมยิ้มแล้วเดินปรี่ไปที่ร้านนั้น...ทันที

“พี่ นมร้อน.....แก้วนึง เอาไปให้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนะครับ” ผมชี้นิ้วทางร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านเดียวกับที่ผมมากินเมื่อวาน

“ได้ครับ” เจ้าของร้านรับคำ

ผมเดินปลีกตัวไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว สั่งเกาเหลาข้าวเปล่ากับป้า แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะในสุดตัวเดิม

เกาเหลาข้าวเปล่ามาเสริฟ์ผมไล่เลี่ยกับนมร้อน

ผมหยิบช้อนกับส้อมออกมา แล้วค่อยๆ กินอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยอาการมึนงงตัวเอง

วันนี้ไม่ได้อยากกินเกาเหลา อยากกินไก่เคเอฟซี แล้วก็ซื้อไก่มาแล้วด้วย แต่ทำไม๊ ผมถึงต้องมานั่งกินเกาเหลาข้าวเปล่ากับนมสด.... *0* เข้ากันตรงไหน

“เฮ้อ---” ผมถอนหายใจแล้วจึงค่อยๆ ตักข้าวคำแรกเข้าปาก

......

.....

....

...

..

.

“มีคนนั่งมั้ยครับ?” ทันทีที่เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยถาม ผมก็เงยหน้าควับขึ้นทันที

......

.....

....

...

..

.


“.......ไม่มีครับ.....” ผมบอกอีกฝ่าย แล้วก้มหน้ากินอาหารของตัวเองต่อ

......

.....

....

...

..

.


-------ไม่ใช่

......

.....

....

...

..

.

แล้วทำไมต้องใช่! ไอ้คนเมื่อวานใช่รึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วไอ้คนนั้นมันจะมาที่เดิมทุกวันได้ไง? มึงบ้าอะไรอยูไอ้กั๊ก! กลับบ้านไปกินเคเอฟซีดีกว่า!

“ลุงครับ คิดเงินด้วยครับ” ผมหันไปบอกลุงที่กำลังเดินเอาจานเข้ามาใส่กาละมังใบใหญ่

......

.....

....

...

..

.

ผมเป็นคนนิสัยเสีย

พอของมันอยู่กับมือก็ไม่ค่อยอยากใส่ใจมัน แต่พอของมันไม่ได้อยู่ในมือกับห่วงมัน

......

.....

....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-09-2012 18:42:52 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
เอ้อ นั่นสิ ขัดใจเจ้จริงๆ

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

ผมยืนต่อแถวรอขึ้นรถตู้สายเมืองทองอยู่ข้างเมเจอร์

ถึงเมื่อคืนนอนไม่เต็มตื่นดีนัก แต่วันหยุดตื่นมาซักผ้าแล้วผมก็นอนต่อได้ ตากผ้าเสร็จแล้วก็นอนต่ออีก เช่นนี้ผมจึงไม่ค่อยเพลียเหมือนทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา

วันนี้มีนัดเจอไอ้เป้กับแฟนมันตอนเที่ยงที่เมืองทอง ผมเผื่อเวลาเดินไว้แค่ชั่วโมงเดียว ถ้าเรทก็คงราวๆ ครึ่งชั่วโมง แต่มันไม่ได้ซีเรียสอะไรกับผมหรอก เพราะผมแค่ไปเดินเล่นกับมันเฉยๆ คนสำคัญในวันนี้คือแฟนมัน

และตามคาด ผมต้องต่อแถวรออยู่ครึ่งชั่วโมงถึงได้คิวที่ตัวเองจะได้ขึ้นรถ

“น้องผู้ชายนั่งในได้มั้ย? น้าเค้าไม่ได้ลงสุดสาย” นายท่าถามผม

“ได้ครับ” ผมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในในรถ ตรงไปยังเบาะหลังสุดซึ่งเหลือที่อยู่เบาะเดียว

ครื๊ดดด------ เสียงลากประตูรถ

แต่รถยังไม่ออกในทันที คนขับยังยืนคุยอะไรอยู่กับนายท่าอยู่ก็ไม่รู้

ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เลยเอามือถือขึ้นมาโทรหาไอ้เป้ กะจะบอกมันว่ากูขึ้นรถมาแล้วนะ

‘เออ ว่าไง?’

ทันทีที่ไอ้เป้รับสาย สายตาผมที่มองนอกหน้าต่างของรถตู้เล่นไปเรื่อยก็มองเห็นคนหน้าคุ้นเดินผ่านตัวรถตู้ที่ผมกำลังนั่งอยู่ไป

‘ก๊อง?..... ฮัลโหล ได้ยินป๊าว? ’

ไอ้เป้ยังคงพูดอยู่ในโทรศัพท์ ส่วนผมกำลังอึ้งและมีสมาธิ

ผมเห็นข้างหลังของคนที่เดินผ่านรถตู้คนที่ผมนั่งไปแล้ว!! กระเป๋าเป้สีดำ!

แล้วสีตาล่ะ?!

ปึ๊ก!----เสียงประตูจากที่นั่งคนขับปิด

ทันทีที่คอของคนขับรถตู้หันไปมองกระจกรถด้านขวาวึ่งอยู่ข้างนอกตัวรถ ปากผมมันก็ร้องขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวว่า “พี่ เดี๋ยวก่อนๆ ขอลงหน่อยครับ! ผม......ผมมีธุระด่วน โทษทีครับ!”

......

.....

....

...

..

.


ออฟไลน์ whynotme

  • ♥ 09-07-2012 ♥
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 643
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
กลุ้มใจแทนกั๊กจังเลย .... มันค้างคาเนอะว่ามั้ย!!
ไม่ถึงมือเจ้าของเค้าซะที .. หึหึ

แต่แอบสยองอะ ... ที่กั๊กคุยเล่นกะอานาคอนด้า .. อ๊ากกกกกกก  :a5:

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

“แฮก แฮก แฮก-------” จากเดิน เป็นเดินเร็ว จากเดินเร็ว เป็นวิ่ง....ผมวิ่งหาคนใส่เสื้อสีขาว สะพายเป้สีดำ ตัวสูง ผอมหน่อยๆ ผมสีดำหยักโศก.... เห็นแค่นั้น เพราะเมื่อกี้ไม่เห็นช่วงล่าง

แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักที หน้าเมเจอร์ก็แค่นี้ เดินไปเดินมาจดสุดเมเจอร์ก็แล้ว ไม่เจอสักที

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านเคเอฟซีแต่ยังกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยังสั่นไม่หยุด มันสั่นมาตั้งแต่ผมลงจากรถตู้คันนั้น และสั่นตลอดจนถึงตอนนี้

“เออ...” ผมรับสายมันในที่สุด

‘เชี่ยก๊อง มึงเป็นไรวะ อะไร ยังไง มึงอยู่ไหน?’ ไอ้เป้รัวเป็นชุด

“โทษทีว่ะ พอดีมันรีบๆ” ผมบอก

‘มึงอยู่ไหน? มึงเป็นอะไร?’  ไอ้เป้ถามย้ำ...มันกะเอาที่สำคัญไปก่อน

“อยู่หน้าเมเจอร์ เมื่อกี้กูอยู่ในรถตู้ กูเห็นไอ้เจ้าของเครื่องนั่นเดินผ่านหน้าต่างรถที่กูนั่งเว้ย กูเลยลงจากรถมาหาตัวมัน” ผมบอกเล่าให้ไอ้เป้ฟัง

“......ก๊อง มึงบ้าป๊าว เพื่อนมึงอย่างกูเนี่ย กว่ามึงจะจำหน้ากูได้แม่งเป็นอาทิตย์ แล้วไอ้คนที่มึงเดินชนกับเค้าแทบไม่ถึงนาที มึงจำเค้าได้!? พอเหอะไอ้ก๊อง ที่เหลือไว้เป็นหน้าที่ของตำรวจเค้า อีแค่โทรศัพท์----”

ไอ้เป้เล่มจะสวด ผมเลยพูดแทรกมันไปเลยว่า “เป้...กูคิดมากว่ะ กูนอนไม่หลับ กูไม่สบายใจ แล้วถ้าวันนี้กูไม่ทำแบบนี้กูคงยิ่งเป็นมากกว่าเดิม”

“ไอ้ก๊อง---------------”

“เป้ๆ ไว้เดี๋ยวกูจะตามไป ขอลองอีกหน่อย แค่นี้ก่อนนะ”

ผมรีบตัดสายไอ้เป้ไปเพราะระหว่างที่คุยกับมัน ผมก็นึกขึ้นมาได้.....

หากผมตามหลังไอ้คนนั้นมาหลัดๆ จริง ที่ผมหามันไม่เจอมีอยู่ 2 ทางคือ มันขึ้นรถไปแล้วกับมันอยู่ในเมเจอร์

......

.....

....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-10-2012 23:30:18 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
อีกนานมั้ยกว่าจะเจอกัน?

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
ลุ้นจนตัวโก่งได้ตลอด
นึกถึงตอนนายมะยมกับคุณภักดีจริงๆ
ลุ้นไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว ฮ่าๆ

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
นั่นน่ะสิ ลุ้นจนเหนื่อยหอบตามก๊องแล้วเนี่ย มันอึดอัดเน้อ

ขอพรวันลอยกระทง : อยากอ่านเรื่องนั้นน่ะ ที่ทำงานโรงพิมพ์ เดี๋ยวต้องไปรื้อฟื้นก่อน นานจนลืม

ออฟไลน์ moredee

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-8
:L1:
ก๊อง จริงๆแล้ว มุ่งมั่นมากนะ เราเชียร์ให้คุณเจองูตาสีเงินตัวเป็นๆเร็วๆนี้

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


......

.....

....

...

..

.

“ป้า เส้นเล็กน้ำพิเศษนะครับ” สั่งเสร็จผมก็เดินลากขาไปยังโต๊ะด้านในสุด...ตัวเดิม

สามทุ่มกว่า ดึกแล้ว แต่บรรยากาศในแถบร้านโต้รุ่งยังคึกคักอยู่

เสียเวลาวิ่งตามหาไอ้เจ้าของเครื่องอยู่เกือบสองชั่วโมง ผมซอกซอนไปทั่วทั้งเมเจอร์ก็แล้ว กลับไม่เห็นแม้เงา ทั้งเหนื่อยทั้งโมโหแต่ก็ยังไปหาไอ้เป้ที่เมืองทองต่อ...ไอ้เป้สวดยับ

เซ็งมาก

ที่สำคัญ...เซ็งตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

กินเส้นเล็กหมดชาม จ่ายค่าเสียหายให้ป้า แล้วก็เดินตัวปลิวมาทางสะพานลอย

เดินผ่านหน้าร้านนมสด ได้กลิ่นขนมปังสังขยาแล้วก็นึกอยาก...หนมปังอันนี้กินตอนร้อนๆ จะอร่อย ถือกลับไปบ้านมันไม่อร่อยเท่า

ว่าแล้วผมก็เปลี่ยนใจ เดินเลี้ยวเข้าไปในร้าน แล้วสั่งขนมปังสังขยาชุดเล็กหนึ่ง นมเย็นหนึ่ง

สั่งเสร็จก็เดินเข้าไปหาที่นั่ง มีโต๊ะตัวเดียวที่ว่างอยู่ ที่ตรงนั้นทึมๆ หน่อย เพราะอยู่ไกลจากเสาไฟ และไฟที่ทางร้านพ่วงมาใช้ แต่ความสว่างไม่มีปัญหากับการกินหนมปังสังขยาของผม ผมจึงเดินตรงไปที่ตรงนั้น ทว่าพอเดินไปถึงผมก็เห็นกระเป๋าสีดำใบหนึ่งวางอยู่บนเก้าอี้

มีคนนั่งแล้ว แต่อาจมาคนเดียว เพราะมีกระเป๋าใบเดียว ผมจึงยืนรออยู่ตรงโต๊ะนั้น กะรอคนที่มาก่อนกลับมาที่โต๊ะ แล้วค่อยขอเค้าร่วมโต๊ะด้วย

“อ่าว น้องจะนั่งไหนครับ?” พี่ร้านนมสดถาม ในมือของพี่เค้ามีของที่ผมสั่งไว้มาด้วย

“ไม่รู้โต๊ะนี้.....”

“อ๋อ โต๊ะนี้เค้ามาคนเดียว นั่งเลยน้อง” พี่ร้านนมสดบอกพลางเอาชุดหนมปังสังขยากับนมเย็นหนึ่งแก้ววางลงบนโต๊ะ

“ครับ...” ผมส่งยิ้มให้พี่เค้า ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับตัวที่มีกระเป๋าวางไว้

ผมนั่งกินขนมปังไปได้ 3 ชิ้น คนที่มาก่อนก็เดินกลับมาที่โต๊ะ

“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้ พร้อมพูดตามมารยาท

“เชิญครับ” คนที่มาก่อนส่งยิ้มคืนให้ผม แล้วเอาจานลูกชิ้นปิ้งวางลงบนโต๊ะ

ผมจิ้มขนมปังเข้าปาก เคี้ยวอย่างมีความสุข มันกำลังอุ่น หอม หวานพอดี---สุดยอด ^^

“แถวนี้มีแต่ของอร่อยนะครับ”

คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามผมพูดเหมือนชวนคุย

“มีขนมหวานแบบไทยด้วยนะ แต่จะเป็นเด็กถือกระกร้าเดินขาย ยายเค้าทำเอง อร่อยม๊ากกก” ปกติ ผมไม่ชอบคุยเล่นกับคนไม่รู้จัก แต่ตอนนี้กำลังอารมณ์ดี เว้นให้ละกัน....

“เหรอครับ? อยู่ไหนเหรอครับ?” คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามผมสอดส่ายสายตามมองหาสิ่งที่ผมบอก

“ไม่มีคุณ ยังไม่มี น้องเค้าจะมาวันศุกร์กับเสาร์สองวัน วันนี้วันอาทิตย์น้องต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าเลยไม่มาขายขนมหรอกครับ” ผมจิ้มขนมปังสังขยาเข้าปากอีกอัน

“ว๊า.....เฉพาะศุกร์เสาร์เหรอครับ แล้วเวลาดึกๆ แบบนี้น้องเค้าจะกลับรึยังน่ะครับ?”

คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามกับผมหันหน้ามา แววตาและสีหน้าแสดงความผิดหวังและเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

“ของหมดน้องก็กลับครับ.... เพิ่งมาอยู่แถวนี้เหรอครับ?”

“เปล่าครับ อยู่ที่อื่น แต่แวะมาส่งเพื่อนแถวนี้ เลยแวะกินข้าวก่อนกลับบ้าน ที่ตรงนี้อร่อยกว่าแถวบ้านผมเยอะเลย” คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามกับผมยิ้มตาหยี

“แล้วลองทุกร้านรึยังล่ะครับ?” ผมเปลี่ยนรสชาติด้วยการดูดนมเย็นบ้าง----ฮ้า สดชื่น ^^

“ลองแล้วครับ อร่อยทุกร้าน” คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามกับผมยังยิ้มตาหยีเหมือนเดิม

“ฮ่าฮ่าฮ่า...วันเดียวหรือกี่วันเนี่ย?” ผมหัวเราะร่วน

“อาทิตย์นึงครับ เริ่มมากินตั้งแต่วันจันทร์นี่เอง จะว่าไปวันศุกร์ผมก็มานี่นา แล้วทำไมผมไม่เห็นเด็กถือตระกร้าขายขนมหวานแบบที่คุณบอกนะ” คนเสื้อขาวที่นั่งตรงข้ามกับผมเอียงคอนิดๆ สีหน้าเหมือนครุ่นคิด

“สัปดาห์นี้คงไม่ได้มามั๊งครับ อย่างร้านนมนี่ก็หายไปเป็นเดือน เพิ่งมาเปิดช่วงนี้เอง” พูดจบผมก็จิ้มขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปาก แล้วตบท้ายด้วยนมเย็น

“ว๊า----เสียดายๆ”

นั่งคุยกับอีกฝ่ายอีกราวๆ สิบนาที ต่างคนก็ต่างอิ่ม จึงลุกแล้วพากันเดินไปจ่ายตังค์ที่ร้านนม

“ไปนะครับ” ผมบอกอีกฝ่ายหลังจากรับเงินทอนจากพ่อค้ามาแล้ว

“ครับ ไว้เจอกัน” อีกฝ่ายหันมายิ้มตาหยีให้ผมอีกที

ผมถอยหลังออกมาสองก้าว แล้วจึงเดินผ่านหลังของคนที่เพิ่งรู้จักกันเพื่อไปยังสะพานลอย

ผมเดินไปได้สามก้าว แล้วผมก็หยุดกึก...บางอย่างทำให้ผมหันกลับไปมอง

“โห แบ๊งค์พันเลยเหรอน้อง พี่โดนมา 3 ใบแล้ว ไม่มีทอนแล้วล่ะ” พี่ร้านนมบอกกับชายเสื้อขาว

“อ้าว ผมก็หมดตัวเลยนะพี่ เหลือใบเดียวนี่ล่ะครับ” ชายเสื้อขาวบอกกับพ่อค้า

ผมได้ยินดังนั้นเลยรีบเดินกลับไปหาสองคนนั้น เพื่อหาสิ่งยืนยันในความสงสัยของผม

“เอากับผมก็ได้ ผมเพิ่งกดเงินมา”

คนเสื้อขาวหันหน้าควับกลับมามองผม ตำแหน่งที่ผมยืนค่อนข้างสว่างกว่าตรงที่โต๊ะที่ผมนั่งเยอะ ผมจึงเห็นใบหน้าและสีผิวของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

“พันนึงใช่มั้ยครับ แป๊บนึงนะ” ผมก้มหน้าไปหยิบเงินออกมาจากในกระเป๋าตังค์ แล้วพูดในใจคนเดียวว่า-----ไอ้งูเผือก ให้กูวิ่งหามึงซะทั่วเมเจอร์ ที่ไหนได้ เสือกมานั่งแดกข้าวที่หน้าบ้านกูทั้งอาทิตย์!!!!



















































































































































......

.....

....

...

..

.

 :a12:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-10-2012 23:33:56 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
เค้าเจอกันแล้ววว ฮิฮิ
แล้วทีนี้จะเป็นไงต่อ ฝันดีนะคะ คุณเบาๆ

ออฟไลน์ minibusez

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 75
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
ในที่สุดนายก๊องก็จำหน้าคุณงูเผือกได้ทันเวลาก่อนจะพลาดอีกครั้ง เย่ เย่ เย่  :m11:

ออฟไลน์ whynotme

  • ♥ 09-07-2012 ♥
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 643
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
คืนนี้กั๊ก(เบาเบา)นอนหลับฝันดี กับงูเผือกแน่เลย
แค่คิดก็สยองละ  :serius2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-09-2012 15:33:20 โดย Why-Not-Me »

armmyrine

  • บุคคลทั่วไป
อ้าว o22  เลื่อนลงมาข้างล่าง นึกว่ามีต่อ คุณเบา ๆ ไปนอนซะและ  :seng2ped: ลุ้นต่อพรุ่งนี้ก็ได้  :laugh: :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
งูพันหาง :z3: มาหากินเจอกัน (จนคนอ่านหิว ฮิ้วววววววววววว)

ออฟไลน์ RoseBullet

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1027
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
โอ๊ยตาย กว่าจะฝ่าฟันมาถึงตอนล่าสุดนี่ เหมือนต้องผ่านอะไรหลายอย่าง ฮ่าาาาาาา
ชอบตอนกั๊กคุยเล่นกับน้องงูเผือกอ่ะ ตอนแรกน่ากลัว แต่หลังๆมาเราว่าดูน่ารักดีอ่ะ
แต่ขัดใจในความรู้สึกอันแสนจะช้าาาาาาาาสุดๆไปเลยของคุณน้องแกมากๆ
เราก็เป็นคนไ่ม่ค่อยสังเกตรอบข้างกับจำหน้าคน-ชื่อคนค่อนยากเหมือนกัน
แต่นายกั๊กนี่เลเวลสูงมาก เจอคนเป้คุ้น สีตาเหมือนกันอะไร ฮีก็ไม่เอะใจเลย
แต่คนบนโลกเรามีเยอะจริงๆ คนหน้าตา-ใช้ของคล้ายกันมีตั้งมากมาย หรือจะคิดว่ามันบังเอิญไปก็เป็นได้
อ่านๆแล้วก็ต้องลุกไปประทุษร้ายตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแถวนี้ระบายความอึดอัดขัดใจไปบ้างจึงมาอ่านต่อ
ยิ่งตอนล่าสุดที่กั๊กไปนั่งคุยกับเขาหน้าตาเฉ๊ยตั้งนาน ไม่คิดไรเลยเนี่ย มือเราที่จับเม้าส์อยู่สั่นริกๆเลย  :z3:
กร๊ากกกก ขำตัวเองจริง
ดีใจที่เจอกันแล้ว อย่าให้พลาดไปละกัน แต่โทรศัพท์ไม่อยู่กับตัวแล้วนินา

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด