วินคิดว่านี่เป็นการเที่ยวที่แปลกประหลาดมาก ทันที่เข้ามาอย่างลานโล่งด้านหน้าที่เป็นพื้นที่ส่วนกลางของดีสนีย์แลนด์ ปราสาทสีชมพูดตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ลานตรงนี้เรียงรายไปด้วยร้านค้ามากมาย เป็นจุดที่จะเชื่อไปยังห้าส่วนของสวนสนุก ซึ่งก็จะเป็นแลนด์ต่างๆ ได้แก่ Adventure Land , Fantasy Land , Frontier Land และ Discovery Land ซึ่งวินเดาจากรูปการณืที่เกิดขึ้นนั้น นี่เป็นขบวนที่น่าอึดอัดเอาอย่างมาก
วินและเอิร์ธเป็นคนเดินนำหน้า ทั้งๆที่เขาทั้งค่สูงกว่าคนที่เดินตามหลังมาอย่างเสตลล่า ในขณะที่เจนจิราและสาวิตรี ที่ดูเหมือนว่าทั้งคู่พยายามหันหน้าไปคนละฝั่งทุกครั้งที่มีการบังเอิญมาสบตากัน เดินแยกไปอีกทางนึง โดยที่เจนจิรามีจีโอคอยเดินประกบอยู่ใกล้ และสาก็ดูเหมือนจะเริ่มสนุกไปกับการถ่ายรูปอย่างเพลิดเพลิน ซึ่งสถานการณ์อันน่าอึดอัดกลับมาตกอยู่ที่วิน เอิร์ธพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะได้จับมือเขา โดบไหล่และตัวเขา วินเองก็ทำทุกอย่างที่จะสะบัดตัวออกมาให้สำเร็จ เขาไม่ได้กังวลว่าไกด์จะมาทำท่าทีแปลกๆใส่เขาอีก แต่พูดตรงๆว่าการที่เอิร์ธมาทำแบบนี้ใส่เขามันทำเอาเขาขนลุก เจ้าเพื่อนตัวแสบคนนี้พูดจามีสัตว์ยั้วเยี้ยออกมาจากปากกับเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อยู่ดีดีมาทำตัวสุภาพใส่กัน สำหรับวินแล้วมันน่าตบกระโหลกส้นดี
“บ่ายโมงจะมีขบวนพาเหรดที่เซ็นทรัลพาร์ค” เอิร์ธร้องขึ้นเมืื่อเห็นตารางในโบรชัวร์ในมือ “ผมว่าพวกเราแยกกันไปเล่นเครื่องเล่นกันก่อนแล้วค่อยกลับมาเจอกันที่นั่นตอนนั้นดีไหมครับ”
“ก็ดีนะ” สาร้องว่า “พี่อยากถ่ายรูป จะได้ไม่กวนคนอื่นๆเค้าเนอะ”
“ใช่” เจนจิราพูดตอบทันที “แยกกันก็ดี เป็นความคิดที่เยี่ยมมาก”
“แล้วคุณจะไปโซนไหนล่ะเจน” จีโอพูดถามขึ้น “ผมจะได้พาไป”
เจนจิราหลับตาลงอย่างเสียไม่ได้ เธอแค่ไม่อยากอยู่ให้สาค่อนแขะใส่เธอ แต่มันกลายเป็นว่าสิ่งนี้มันไปเข้าทางจีโอเอามากๆ
“เอ่อ….ฉันเอ่อ” เจนจิราส่ายหน้าครั้งหนึ่ง ่กอนจะรีบพลิกดูแผนที่ในมืออย่างลกลั่ก “เอ่อ…..น…นี่ก็ได้ สมอล์เวิร์ล มั้ยคะ”
เธอหันไปหาจีโอ ที่ไม่ได้ดูแผนที่ตามมือเธอเลย เขามองหน้าเธอที่กำลังเหวออย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อเจนรู้ว่าตัวเองกำลังโดนมอง ก็หลบหน้าจีโอทันที
“ว่าไงคะคุณจีโอ” เจนจิราถาม
“ด้วยความยินดี” จีโอรับคำตอบ “งั้นไปกันครับ”
จีโอและเจนจิราเดินแยกออกจากไป สายิ้มกริ่มพลางหันมาหาเอิร์ธ
“พี่จะขยายเรื่องนี้คอยดู” สาว่า
“จัดไปอย่าให้เสียพี่” เอิร์ธยักคิ้วตอบ “แล้วเอ่อ ไกด์ล่ะ นายจะไปกับสเตลล่าหรือเปล่า”
เอิร์ธยิงคำถามที่ทำเอาวินหันมามองเอิร์ธอย่างรวดเร็วด้วยตาโต ไอ้เพื่อนตัวแสบชักจะล้ำเส้นคนรู้จักไกด์ไปไกลเสียแล้ว
“ไม่ล่ะ” ไกด์ตอยเสียงเย็น “ฉันจะอยู่กับวิน”
เกิดความเงียบกริบทันที สเตลล่าหลับตาลงครั้งนึงก่อนจะเม้มริมฝีปาก
“คุณสา เอางี้มั้ยล่ะค่ะ ก็เดี๋ยวเราก็ไปทางเดียวกับที่วิน เอิร์ธและเคลวินไป” สเตลล่าว่า “คุณจะลองเทสกล้องกับฉันไหมล่ะ”
สาทำตาเบิกกว้าง
“ว้าววว ได้ค่ะ ยินดีเลย แต่ว่า มันจะเป็นการรบกวนพวกนายหรือเปล่า” สาถามอีก
“ไม่เลยครับ” วินรับพูดตัดบททันที “ผมเรื่อยๆครับ ไม่ได้จะลุยเล่นไปทุกเครื่องหรอก ก็เดินเที่ยวกันไปเรื่อยๆก็ได้ ไม่ต้องแยกกันก็ดีเหมือนกัน”
วินหันมามองหน้าไกด์ที่มองเขา
“ผมไม่ได้จะแยกไปกับใครเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว” วินว่า เหมือนพยายามอธิบายให้ไกด์เข้าใจ
“งั้นก็ดีเลยเพื่อน” เอิร์ธว่า “งั้นเอิร์ธสุดหล่อขอเสนอ…..บ้านผีสิงแฟนธ่อมแมนเนอร์ ณ ฟรอนเทียร์เแลนด์”
“โคตรมึงเลยนะสัด” วินว่า
“เอ๊า….ไปวัดใจไง หรือมึงป๊อดไอ้วิน” เอิร์ธว่า
“บ้า….ใครป๊อด” วินร้อง “จัดมาเลยดีกว่า……”
“ดี งั้นเชิญเลยทุกคน ซ้ายมือครับ”
เอิร์ธเดินนำทุกคนเลี้ยวซ้ายไปยังฟรอนเทียร์แลนด์ทันที
.............
เจนจิราเดินตรงรี่ไปโดยไม่สนใจจีโอที่วิ่งกระหืดหระหอบตามเธออยู่ หญิงสาวยิ้มกริ่มพลางคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะสลัดจีโอให้หลุดออกจากตัวเองไปได้ซักพัก แผนการร้อยแปดตีขึ้นในหัว บางทีเธออาจจะทำทีเป็นหาจีโอไม่เจอ แล้วไปหลบอยู่ในเครื่องเล่นอะไรบางอย่างสบายๆซักพัก แล้วค่อยกลับไปเจอกับทุกคนอีกทีตอนขบวนพาเหรดจะเริ่มตอนบ่ายโมง
คิดได้ยังไม่ทันไร อยู่ดีดีเด็กชายชาวฝรั่งเศสคนนึงกำลังวิ่งไปมาเลิ่กลั่ก และด้วยความที่เธอเองก็รีบเดินมากเกินไป เด็กน้อยคนนั้น มาชะงักตรงหน้าเธอ ก่อนจะสะดุดล้มลงทันที เด็กคนนั้นนั่งร้องไห้อยู่หน้าสวนหย่อมหน้าปราสาทดิสนีย์สีชมพูอยู่อย่างนั้น
เจนจิราส่ายหน้าพลางยิ้มกว้าง ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเด็กชายคนนั้น
“Hey handsome” เจนจิรากล่าวพลางยิ้มกว้าง พลางเอามือลูบหัวเด็กชายคนนั้น “Did you get hurt or something?”
เด็กชายคนนั้นมองหน้าเจนจิราพลางส่ายหน้า
“Great, you’re fine I’m sorry for scared you but ah……where’re your parents?” เจนจิราถามต่อ
“round here” เด็กชายตอบห้วนๆ “I lost them from there”
เด็กชายชี้ไปตรงลานที่เธอเพิ่งเดินจากมา เด็กคนนี้คงจะพลัดกับพ่อแม่ตรงทางแยกหน้าปราสาท คนเยอะมหาศาลแบบนี้ เป็นเรื่องที่ไม่แปลกนัก
“So…did you know what land they’re going to go?” เจนจิราถามอีก
“fantasy” เด็กชายตอบอีก เจนจิราหัวเราะครั้งนึง ก่อนจะยิ้มให้เด็กชายคนนั้น
“Ok…. But first you have to stop crying my tiny cute boy.I guess you didn’t want to be in bad mood at Disneyland,don’t you?” เจนจิราขยี้หัวเด็กน้อยทีนึง “I’ll help you find them.May be we should go to fantasyland together and then contact to the information point and ask them to helping you. So what you think?”
เด็กชายพยักหน้าหงึกๆ เจนจิราหัวเราะครั้งนึง
“Great.So get up handsome.Come with me.” เจนจิราเอื้อมมือไปดึงตัวเด็กชายลุกขึ้นและยิ้มให้ “Let’s go”
ทันใดนั้นเด็กชายคนนั้นก็ถูกจีโออุ้นขึ้นขี่คอทันที
“Let’s fly boy find your mom” จีโอว่า เจนจิราตาถลนทันที
“คุณทำอะไรน่ะ” เจนจิราร้องเสียงดัง ขณะที่เด็กน้อยบนไหล่ของจีโอ ตกใจทันทีที่ถูกอุ้ม “เดี๋ยวเด็กก็ร้องโวยวายว่าเราลักพาตัวเค้าหรอก”
“โอยนี่คุณ...มองโลกในแง่ร้ายจัง” จีโอว่า “โจรลักพาตัวที่ไหนเค้าเอาเด็กขึ้นนั่งไหล่บ้างล่ะ...แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณไม่โวยวายก็ไม่มีปัญหาหรอก Calm down boy.She’s my girlfriend.”
“นี่คุณจีโอ....” เจนจิราร้องทันทีที่จีโอบอกเด็กไปอย่างนั้น
“เอาน่าคุณ...ไม่เห็นเป็นไรเลย เค้าก็แค่เด็กคนนึง” จีโอหยิบตาให้เจนจิราครั้งนึง “แล้วผมก็เดาเอาว่า คุณก็คงไม่อยากอยู่ใน Bad Mood ตอนอยู่ที่ดีสนีย์แลนด์หรอกใช่ไหมเจน”
เจนมองหน้าจีโอครั้งนึง
“คุณดูอยู่เหรอ” เจนจิราถามขึ้น
จีโอไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้เจน
เจนได้แต่เดินตามจีโอไปยังทางไปสู่แฟนตาซีแลนด์ อย่างเสียไม่ได้ ระหว่างทาง เธอเห็นท่าทีของจีโอที่กำลังเล่นหยอกล้ออยู่กับเด็กคนนั้น เพื่อที่จะช่วยหาพ่อแม่ของเขา
“ผมว่ามันถึงเวลาแล้วนะ ที่คณจะยกโทษให้ผมกับเรื่องเก่าๆนั่น แล้วเริ่มต้นเปิดใจกับอะไรใหม่ๆซักทีนะเจน”
คำพูดของกายแว้บเข้ามาให้หัวของเธอ หรือบางทีสิ่งนั้นอาจจะจริงขึ้นมาก็ได้
...........
“เป็นไงล่ะมึง หน้าซีดเลย” เอิร์ธแซววิน ที่เดินออกมาจากแมนเนอร์ด้วยหน้าขาวซีด วินที่กำลังอยู่ในอารมณ์ตกใจมองหน้าเอิร์ธพร้อมด่าใส่แบบไม่มีเสียงใส่ วินไม่ได้กลัวผีหรือกลัวความมืด แต่สิ่งที่เขาไม่ชอบเอามากๆเลยคือเรื่องการแหย่ให้ตกใจ แล้วในแมนเนอร์ ก็ทำให้เขาใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มได้สำเร็จ เมื่อเขากำลังเดินเข้าไปพิจารณาหุ่นชุดเกราะเหล็กที่ตั้งอยู่เรียงรายโถงชั้นสอง แล้วอยู่ดีดีหุ่นเกราะเหล็กก็พร้อมใจกันกระตุกเอาหอกทิ่มขึ้นเพดานพร้อมกัน ซึ่งสิ่งนั้นทำให้วินก้มลงหลบทันทีพร้อมร้องเสียงดัง
แล้วทางเดินที่เหลือหลังจากนั้น วินก็ไม่ไว้ใจเพดานของเมนเนอร์อีกเลย ชายหนุ่มเดินท่ามกลางความมืดพยายามหดตัวให้เล็กที่สุด ความตกใจที่หุ่นชุดเกราะเป็นตัวเปิด ทำเอาทุกอย่างในอีกชั้นครึ่งของแมนเนอร์ดูน่ากลัวมากขึ้นอีกเท่าตัว
วินไม่พูดอะไรเอาแต่เดินไปนั่งที่ม้านั่งด้านหน้าทันที
“โอ๋ๆๆๆ” เอิร์ธรีบรุดมาแซววินอีก “งั้นมึงรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำให้ จะได้ไปตามพี่สากับสเตลล่าที่สวนด้านโน้นด้วย”
วินพยักหน้ารับพลางควบคุมจังหวะหายใจตัวเอง พลางส่ายหน้าเมื่อเอิร์ธเดินหายไปยังด้านหน้าของแมนเนอร์ที่มีร้านค้าบริหารอยู่ วินห่อตัวพลางตั้งสติตัวเอง จนกระทั่งผ้าพันคอผืนนึง มาพันรอบคอของเราไว้โดยไม่ทันตั้งตัว
“นาย” วินร้องทันที เมื่อคนที่วางผ้าพันคอลงที่ตัวเขาคือไกด์นั่นเอง ชายหนุ่มไม่ได้มองหน้าวิน ได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ ก้มตัวเอาข้อศอกวางไว้บนหัวเข่า ไกด์หันหน้าไปทางอื่น รังสีแห่งความเย็นชาแผ่ออกมามากกว่าเดิม มากกว่าทุกครั้งซะอีก ไกด์ทำตัวเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มขยับขาเบาๆอย่างครุ่นคิด
“ไปเจออะไรมาหรือไง” ไกด์ถามขึ้น ใบหน้าที่หันมาถามวิน เป็นใบหน้าที่แปลกเอามากๆ ไกด์ขมวดคิ้วอย่างเต็มที่ แววตาฉายแววไม่พอใจอย่างรุนแรง นี่ไม่ใช่สิ่งที่วินเคยเห็นมาก่อน
“ก...ก็ไม่เชิง” วินตอบตะกุกตะกัก แม้ว่าจะยังคงมองใบหน้าของไกด์อยู่อย่างนั้น
ไกด์สะบัดหัวครั้งหนึ่งก่อนจะถอนหายใจอย่างดัง วินรู้ได้ทันทีเลยว่าไกด์กำลังหงุดหงิด
“เป็นอะไรไปอ่ะนาย” วินถามขึ้น
“ถามตัวเองดีกว่าป่ะ” ไกด์สวนขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปทันที พอดีกับที่เอิร์ธสวนเดินกลับมาพอดี
“อ้าวไกด์ หายไปไหนมาอ่ะ” เอิร์ธถามขึ้น ในมือถือนมอุ่นๆมาสองแก้วกระดาษ พร้อมกับน้ำหนึ่งขวด
ไกด์มองเอิร์ธอย่างเพ่งพินิจอยู่ครั้งนึง เอิร์ธเอง เมื่อเห็นแววตาที่ครุกรุ่งของไกด์แล้วก็ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก ชายหนุ่มจ้องตาไกด์กลับอย่างจงใจ ทั้งคู่มองอยู่นานมากจนวินเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เอิร์ธก็เช่นกัน
“เห้ หนุ่มๆ....พวกเรากลับมาแล.....” เสียงของสาที่เดินยิ้มมากับสเตลล่ามาจากอีกฝั่งหนึ่งของแมนเนอร์ ต่างต้องชะงักเมื่อเห็นสงครามจ้องตาอาฆาตอยู่ตรงหน้า และดูเหมือนว่าเสียงของสาจะไม่ได้ทำให้สงครามของไกด์และเอิร์ธหยุดลง วินหันไปมองพี่สาที่เพ่งมองไปยังไกด์โดยตรง ผิดกับสเตลล่าที่กำลังมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่ตื่นกลัว
“Kevin stop” สเตลล่าเอ่ยขึ้นก่อน ก่อนจะรีบถลาเข้ามากลางวงระหว่างไกด์และเอิร์ธทันที เธอจับตัวไกด์ถอยออกหนึ่งช่วงตัว แม้ว่าไกด์จะยังคงมองเอิร์ธอย่างเอาเป็นเอาตาย “God Damn it stop it Kevin. I need to talk.”
สเตลล่าลากตัวไกด์ออกไปจากตรงนั้นทันที เธอหันกลับมาหาเอิร์ธพลางส่ายหน้า
“วิน ทำอะไรซักอย่างซะ” สเตลล่าพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะพาไกด์หายไปกับฝูงชน ซึ่งระเบิดที่สเตลล์ทิ้งไว้ท้ายประโยค ทำเอาตอนนี้วินใจหายเสียยิ่งกว่าในแฟนธ่อมแมนเนอร์เสียอีก
“เชี่ย....” เอิร์ธร้องขึ้นก่อน พลางหันกลับมาหาวิน “แม่งจะแดกกูอยู่แล้ว ไอ้วิน....”
วินก้มหน้าลงหายใจถี่รัว
“พี่สาเห็นหรือเปล่า” เอิร์ธหันไปหาสา ที่เดินมาหาทั้งคู่ สาพยักหน้ารับครั้งนึง
“ไอ้วิน...มันเป็นใครกันแน่วะ” เอิร์ธร้อง “หน้าแบบนั้นไม่ใช่ไอ้ไกด์ที่กูเคยรู้จักแน่ๆ พี่สาว่าไงพี่”
“ก็.....” สาพยายามหาคำพูดบางอย่าง “นายให้พี่มาดูไม่ใช่เหรอ ว่าเค้าจะมีอาการหึงหรือว่าอะไรหรือเปล่า มันยิ่งกว่านั้นอ่ะ มันมากกว่าที่พี่กายหึงพี่นัทของนายซะอีกเอิร์ธ ก็ไม่รู้เหมือนกัน เจ้าตัวว่าไงล่ะ”
“นี่มึงพาพี่สาเค้ามาเพื่อสิ่งนี้เองเหรอวะ” วินเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก “มึงทำเชี่ยไรลงไป มึงรู้ตัวป่ะเนี่ย”
เอิร์ธชะงักไปครู่หนึ่ง
“นี่ที่มึงกระแซะกุเหลือเกิน นี่มึงกะจะดูแค่นี้ใช่ป่ะ” วินว่า เอิร์ธตกใจขึ้นมาจริงซะแล้ว
“เห้ยวิน ใจเย็นเห้ย” เอิร์ธถลาเข้ามาหาวินอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวเพื่อนกลับไปนั่งเก้าอี้ทันที วินกัดฟันกรอด “มันก็ใช่เว่ย แต่กูก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปซักหน่อย กูกับมึงก็ปกติป่ะวะ”
“โกหกกูเหรอ” วินหันไปมองเอิร์ธทันที “มึงโกหกกูใช่ป่ะ”
“โอเค...เออ....กูอยากเห็นอาการมันเว่ย ว่ามันหึงมึงหรือเปล่า” เอิร์ธว่า “ก็กูอยากรู้อ่ะ”
“เพื่อไรวะ” วินถามอีก
“เอ๊า ก็มึงกับมันแบบว่า.....ไม่ใช่ไง” เอิร์ธถามอีก วินส่ายหัว “อย่างน้อยกูก็จะได้มั่นใจ ว่าเออ ไอ้บาริสต้าสุดหล่อของมึงเนี่ย แม่งก็รักมึงจริง”
“พิสูจน์ว่ารักจริงไม่จริงกะไอ้แค่เรื่องหึงไม่หึงเนี่ยนะ” วินร้อง “มันจะไม่เด็กไปหน่อยเหรอวะ”
“หึง มันอาจจะเป็นอาการของความรักเด็กๆอย่างมึงว่า” เอิร์ธว่า “แต่ถ้าคนเราหึงกัน นั่นก็เป็นเครื่องหมายที่บอกว่า เขายังต้องการมึงอยู่”
“แล้วไง” วินว่า
“แล้วไง ประเด็นคือตอนนี้แม่งเกินคำว่าหึงไปแล้วไง” เอิร์ธว่า “ไอ้บาริสต้าของมึงแม่ง ดุชิบหาย แล้วมึงจะไปอยู่กับคนแบบนั้นเนี้ยนะ มึงิดดีแล้วเหรอวะ ถ้าเกิดวันนึงแม่งทำเชี่ยอะไรมึงขึ้นมา กูจะอธิบายกับพ่อมึงยังไงเนี่ย”
วินมองหน้าเอิร์ธทันที
“แล้วเมื่อกี้ก็อีก” เอิร์ธว่า “สรุปแม่งในตัวไอ้ไกด์เนี่ย มันเป็นใครอีกคนหรือเปล่าวะ ไอ้เชี่ยนั่นเป็นใคร แล้ว...สรุปแล้ว มึงรักใครวะ”
“อะไรของมึงเนี่ย” วินถามต่อ
“ก็ไอ้ไกด์ไง เมื่อกี้ มึงก็เห็นในสายตาของมันอ่ะ” เอิร์ธว่า “แล้วมึงจะรู้ได้ยังไง ว่าไอ้คนที่มึงรัก เป็นคนที่มึงรู้จักดีพอ”
วินลุกขึ้นทันที เขารับคำถามนี้ไม่ได้ มันมากเกินไปสำหรับเขา ไกด์จะเป็นใครมันไม่สำคัญเลยซักนิด ไม่สำคัญเลย ชายหนุ่มจ้องหน้าเอิร์ธ
“กูจะรักใครมันก็เรื่องของกูเอิร์ธ” วินร้อง “มึงอย่าเสือก”
“เห้ย” เอิร์ธลุกขึ้นทันทีอีกเหมือนกัน “พูดงี้ก็สวยดิวะ กูเพื่อนมึงนะ”
“เรื่องของมึงกับพี่มิก กูก็ไม่เคยยุ่ง” วินว่า “มึงก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูกับไกด์ มันไม่ใช่เรื่องของมึง”
“เรื่องของมึงกับพ่อมึง มันก็ไม่ใช่เรื่องของกูเหมือนกันไอ้วิน” เอิร์ธว่ากลับเสียงแข็ง
“แต่สิ่งที่มึงต้องการ มันจะเกิดขึ้นได้เพราะกู มึงอย่า....”
พลั่ก!!!
เอิร์ธต่อยหน้าวินเข้าอย่างแรง การกระทำนั้นถึงเอาฝูงชนรอบๆหันมามองทันที
“ไอ้เชี่ยวิน” เอิร์ธร้องทันที “มึงคิดว่านั่นเป็นบุญคุณมากหรือไงหะ มึงจะเยอะไปละ ไอ้สัด”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทั้งคู่เลย” สาถลาตัวเองเข้ามาห้าม “เอิร์ธไม่เอา พอ เลิกกันๆ”
“กูไม่ว่าหรอก ถ้ามึงจะเลือกมัน แล้วหัดมีความรักซะบ้างอ่ะ” เอิร์ธพูดเสียงดังไม่สนใจคำของสาแต่อย่างใด “แต่ที่กูพูด ที่กูทำ ก็เพราะกูอ่ะเป็นห่วงมึง มึงจะไปอยู่ที่ไหน จะไปทำอะไร อยู่กับใคร กูต้องรู้ เพราะมึงก็ช่วยกูมา แต่ถ้ามึงจะมาอ้างเป็นบุญคุณกันแบบนี้ งั้นที่ตกลงกันไว้ก็เป็นอันเลิกกัน”
วินมองหน้าเอิร์ธทันที
“กูอ่ะ ออกจากเกมส์มึงได้ทุกเมื่อนะ มึงรู้เอาไว้ด้วย กูก็ไม่อยากเอาตัวเองไปขัดแย้งกับแฟนกู กับเพื่อนแฟนกู กับทุกคนในซูเม่หรอก ที่กูต้องตกอยู่สภาพแบบนี้ก็เพราะมึงนะไอ้วิน” เอิร์ธว่า “กูยกเลิก ถอยหลังกลับซะ ยังไงแฟนกูก็ไม่ทิ้งกูหรอก เค้าจะดีใจด้วยซ้ำ และที่กูเป็นอยู่ตอนนี้ มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรแล้วด้วย กูถอยหลังกลับได้เสมอ มึงต่างหากไอ้วิน ถ้ากูถอยหลังซะ กูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามึงจะเสนอหน้าอยู่ที่ซูเม่ต่อไปได้ยังไง ถ้ามึงยังมีหัวโขนของพ่อมึงอยู่”
วินกัดฟันกรอด
“มึงก็จะอยู่ใต้กางเกงพ่อมึงต่อไปไง” เอิร์ธตอบให้แทน
ถึงตรงนี้วินถลาเข้าหาเอิร์ธทันที
“หยุดนะ หยุดทั้งคู่เลย” สาตะโกนทันที พลางพลักตัววินออกไปจากเอิร์ธ “เอิร์ธหยุด วินหยุดนะ”
“พี่ก็บอกน้องพี่ให้หยุดเห่าซะทีดิ” วินกัดฟันกรอด
“แล้วมึงจะทำไงต่อไปวะ” เอิร์ธแค่นเสียงหัวเราะ “หนีพ่อมึง ออกไปอยู่กับคนที่มึงก็ไม่รู้ ว่าจริงๆแล้ว แม่งเป็นใคร เป็นคนยังไง ไว้ใจได้แค่ไหน....ถ้ามึงยังยืนยันจะเลือกแบบนั้น มึงไม่ต้องเอากูเสียบเกมส์แทนหรอก มึงออกไปได้เลย ตั้งแต่ตอนนี้ ออกไปเลยเว่ย แล้วที่ตกลงกันไว้ก็เป็นอันเลิกกัน”
วินหายใจเข้าอีกครั้ง
“เอิร์ธ” สาร้องเบาๆ พลางมองหน้าชายหนุ่ม “พี่ว่า.....หยุดเลย เรามาเที่ยวกันนะ และ.....ให้ตายสิ เอาไว้ให้เย็นลงกว่านี้ แล้วค่อยมาคุยกันใหม่ทั้งคู่เลย”
“ไม่” เอิร์ธและวินตอบพร้อมกันแบบเดิมอีกครั้ง สาทำหน้านิ่งทันที
“งั้นมึงก็ทำแฟชั่นวีคไปคนเดียวแล้วกัน” วินพลักอกเอิร์ธออก ก่อนจะเดินหายไปในกลุ่มผู้คนทันที
“วิน น้องวิน วิน” สาร้องเรียกตามทันที พลางจะรีบวิ่งตาม “วิน
เอิร์ธจับเขนสาเอาไว้
“เอิร์ธ ให้ตายสิ เค้าเป็นเพื่อนเธอนะ” สาหันกลับมาหาเอิร์ธ “พี่จะไม่พูดกับเธออีก ถ้าเธอเป็นคนไม่เห็นความสำคัญกับเพื่อนแบบน......เอิร์ธ”
สาถึงกับหยุดชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของเอิร์ธตรงหน้า
ชายหนุ่มน้ำตาไหลนองหน้าตัวเองเบาๆ พลางกำหมัดแน่น สาไม่เคยเห็นเอิร์ธร้องไห้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นน้ำตาของเขา
“อย่าตามฮะ” เอิร์ธพูดเสียงสั่น
“อ...เอิร์ธ” สาพยายามพูดอะไรบางอย่าง
“มันไม่เข้าใจหรอก ว่าผมห่วงมันแค่ไหน” เอิร์ธพูด “ถ้ามันยังไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไร มันก็ต้องไปเรียนรู้ด้วยตัวเอง”
“แล้ว.....เป้าหมายของเธอล่ะ” สาว่า “เป็นแบบนี้ซะมันก็เท่ากับว่า.....”
“ครับ” เอิร์ธว่าพลางหลับตา “บางทีภาพที่ผมกับพี่มิก จะอยู่ด้วยกันที่นี่อย่างเหมาะสม มันอาจจะเป็นได้แค่ ความฝันก็ได้”
“เอิร์ธ”
สารู้ตัวเข้าซะแล้วว่า ปารีส มันหนาวกว่าสตูดิโอสาม Lovable Studio เมื่อปีก่อนหลายเท่านัก
และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
...............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
