ตอนที่ 23 Past
“เข้าไปข้างในเหอะ" ไกด์พูดเบาๆ "เดี๋ยวจะหนาวตายกันทั้งคู่"
ไกด์ดึงตัววินออกจาอ้อมกอด พลางดึงตัววินเข้าข้างในห้อง ก่อนจะปิดกระจกระเบียงลง
วินประจันหน้ากับไกด์ที่ระเบียง ไกด์มองหน้าวินอยู่ได้ครู่เดียวก็ต้องหลบสายตาลง ก่อนจะก้มหน้าเดินหลบไป วินอึกอักอยู่เล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นยังไง
“กินอะไรมาหรือยังคับ" ไกด์ถามเสียงอบอุ่น วินก้มลงด้วยความรู้สึกผิดที่เอ่อล้นอยู่เต็มอก หมอนี่ทำอะไรให้เค้ามามากเกินพอแล้ว ถ้าไม่ใช่เงินก้อนที่ไกด์เก็บเงินของเขาเอาไว้ เขาไม่มีทางมีเงินทำทุกๆเรื่องที่ผ่านมาได้ขนาดนี้
“ไกด์ชั้น...." วินพูดขึ้น
“ว่าไงล่ะ" ไกด์พูดขัดขึ้น "เอ้าตอบสิคับ จะได้ทำให้กิน"
“ช,,,,ชั้น" วินขมวดคิ้ว "ชั้น ไม่ค่อยหิวอ่ะ.....ชั้น.....นายทำอะไรก็ได้ง่ายๆ ได้มะ"
ไกด์เลิกคิ้ว ก่อนจะก้มตัวลงไปค้นคลุกๆในตู้ด้านล่าง ก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมาทำอยู่ตรงนั้นคลุกคลักๆ วินก้มหน้าลง ในหัวคิดเตรียมคำพูดเอาไว้บางอย่าง
“นี่ไกด์ฟังนะ....วันนั้นน่ะชั้นเอ่อ....” วินเดินเข้ามาใกล้ไกด์มากขึ้น "ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงแต่...ชั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้นกับนาย...แล้วเอ่อ.....เรื่องทั้งหมดนั่น....ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปรับรู้เรื่องของนายนะแต่ว่า...ชั้น.......ชั้นแค่......”
“ช่างมันเหอะ" ไกด์ว่า "ชั้น.....ไม่ได้คิดเรื่องวันนั้นแล้ว"
“แต่ชั้น.....” วินว่า "ชั้นอยากจะขอโทษ"
เสียงเครื่องครัววางลงเสียงดัง วินตกใจเล็กน้อย และแล้วเงียบกันไปพักนึง
“ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษนาย" ไกด์พูดขึ้นก่อนจะก้มลงทำอาหารต่อ "หึ...นี่นายคงไม่ได้เป็นวินลูกคุณหนูเอาแต่ใจอีกแล้วสินะ"
“ก็คงเหมือนนายที่คงไม่ใช่ก้อง บาริสต้าสุดเย็นชาแห่งร้านเกล็ดหิมะอีกแล้ว" วินว่าต่อ วินไม่อยากหลบหลีก หรือพูดจาอ้อมค้อมกับไกด์อีกแล้ว ยังไงซะ ไกด์ก็มาอยู่ตรงนี้อย่างที่เค้าต้องการ การสบายใจกันทั้งสองฝ่าย มันเป็นเรื่องจำเป็นต่อการอยู่ด้วยกันที่นี่ต่อไป
“ไกด์" วินว่า "ชั้นยังเก็บสัญญาไว้ได้อยู่หรือเปล่า ถ้าชั้นจะขออยู่ที่นี่ต่อ"
“เอาดิ" ไกด์ตอบสั้นๆ
“ต...แต่ว่า.....” วินพยายามหาคำพูดที่เหมาะสม "ชั้นว่าเรา ก็ไม่ควรจะมีเอ่อ....เรื่องที่ต้องปิดบังกันอีกหรือเปล่า"
ไกด์หันหน้ากลับมามองวินเล็กๆ
“คือชั้นหมายความว่า" วินว่า "ถ้านายมีเรื่องอะไรที่คิดว่าควรบอกชั้นก่อน นายก็น่าจะ......”
ไกด์หันหน้ากลับมา ก่อนจะวางชามมาม่าลงตรงหน้า วินตกใจเบาๆ เป็นอาหารง่ายๆอย่างที่วินว่าจริงๆเสียด้วย แต่หน้าตาของมาม่ารสหมูสับชามนี้ มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นเลย
วินมองมาม่าอยู่พักนึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไกด์ที่ก้มลงมองชามนั้นอย่างเพ่งพินิจ วินเอื้อมมือไปจับไกด์ทันที
“นายก็เคยบอกชั้นเอง ว่าถ้าลองเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฟัง มันอาจจะทำให้นายได้มุมมองอะไรอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยก็ได้ไม่ใช่หรือไง" วินว่า
ไกด์เงยหน้าขึ้นมองวินช้าๆ
“ไกด์ ชั้นว่าชั้นพร้อมรับฟังเรื่องของนาย" วินว่า "เล่ามาเถอะ"
ไกด์ขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลง ชายหนุ่มหายใจเข้าช้าๆ ก่อนมือที่วางอยู่ในเคาท์เตอร์จะกำแน่น
“ชั้นน่าจะรักเค้าให้มากกว่านี้" ไกด์ว่า "มันเป็นความผิดของชั้นเองทั้งหมด เพราะชั้นมันไม่เคยดี"
วินมองใบหน้าไกด์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก ใบหน้าที่เคยเย็นชาแดงระเรื่อ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองวินอีกครั้ง
“เรื่องมันเกิดขึ้นที่นี่เองแหละ" ไกด์ว่า พลางพยักเพยิดไปที่มุมเปียโนและกีตาร์ที่ตั้งอยู่ แต่ไม่เคยได้เปิดออก "มันเป็นน้องที่ไม่เคยทำอะไรได้ดั่งใจชั้นซักอย่าง มันชอบทำอะไรไม่บอกชั้น ทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองถูกตลอดอ่ะ แต่ตัวชั้นเอง กลับแย่กว่านั้นมาก ถ้าไม่นับเรื่องเรียนที่ชั้นเป็นคนดูแล นอกนั้น ชั้นก็ไม่เคยดูแลอะไรมันอีกเลย
ชั้นกับก้องย้ายมาปารีสได้สองเดือน เราสองคนพี่น้องอยู่ที่นี่ ชั้นทำงานของชั้น เค้าก็เรียนของเค้า เราสองคนแทบไม่ได้คุยกันเลยจนกระทั่ง ก้องพาสเตลล่าเข้ามา
ไกด์เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็พบกับน้องชายสุดแสบของตัวเอง กำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งบนโซฟา ชายหนุ่มเดินไปกระชากตัวน้องลงมาทันที
“เห้ย เกรงใจพี่มึงหน่อยมั้ย" ไกด์ร้องเสียงดัง
“เอ่อ....เอ้อ...เฮีย" ก้องกุลีกุจอลุกขึ้นทันทีขณะที่หญิงสาวค่อยๆจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ไกด์เหล่มอหญิงสาวด้วยความพินิจอยู่ครู่หนึ่ง
“อะไรของมึงเนี่ยก้อง" ไกด์ว่าเสียงดัง
“ก็...นี่เสตลล่าไงเฮีย" ก้องว่า "เฮียเคยเจอแล้วนี่....ที่สตาร์เบิร์กอ่ะ"
“มันอธิบายเรื่องที่มึงตอกกันตรงนี้ยังไงวะ" ไกด์ถามน้องเสียงดุ พลางถอดเสื้อคลุมออกพาด พลางเดินไปยังตูเย็นเพื่อหาน้ำดื่ม
“ก็...วันหยุดเค้า ผมก็เลยว่าจะให้เค้ามาอยู่ที่นี่ซักสองสามวัน" ก้องว่า
“ห้องนอนมันมีห้องเดียวไอ้น้อง" ไกด์ว่า "อ่อ....จะให้ชั้นนอนในห้อง แล้วแกสองคนก็นัวกันที่โซฟาเนี่ยนะ"
“ปล่าว ก็....อธิบายให้ฟังไง ว่าอะไรยังไง เฮียก็...อย่าทำเป็นไปหน่อยเลยน่า ทีเฮียพาผู้หญิงมาห้องผมยังไม่ว่าซักคำ" ก้องย้อน
“ชั้นไม่เคยมานั่งนัวกันตรงห้องนี้ได้ป่ะวะ" ไกด์ว่า
“งั้นผมขอห้องเฮียนะ" ก้องพูดเสียงกวน
“ไอ้ก้อง" ไกด์ตวาด "แล้วกูนอนไหน โซฟาไง?”
“อ้าว ก็เฮียไม่ค่อยอยู่แล้วนี่" ก้องว่า "จีโอเค้าก็มีเรื่องจะปรึกษาเฮียอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
“หึ" ไกด์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะมองไปที่สเตลล่าที่กำลังมองมาที่ไกด์อย่างจงใจ ชายหนุ่มมองหน้าเธอกลับ หญิงสาวที่เคยสบตากันอยู่บ้างที่สตาร์สเบิร์ก ไกด์จำได้ดี
“แล้วยังไง" ไกด์ว่า
“โธ่เฮีย...เฮียก็รู้อ่ะ" ก้องยักคิ้วให้เป็นนัยๆ
ไกด์ไม่ตอบอะไร ได้แต่ดื่มเบียร์ที่อยู่ในตู้อยู่อย่างนั้น
เราสามคนใช้เวลาในหลายๆสุดสัปดาห์ มันงี่เง่าเอามากๆที่ชั้นไม่ได้ทันระวังตัว สำหรับชั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก กับการที่น้องจะควงผู้หญิงซักคนอยู่แล้ว
“หมายความว่ายังไงคะ ที่ยูบอกว่าคยูมาที่นี่บ่อยน่ะ" สเตลล่าตะโกนเสียงดังขึ้นในบาร์ ฤิทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอล่องลอยไปกับความสนุก
“ผมก็....”
“เสตลล์ พี่ผมอ่ะนะ แม่งเชี่ยวจะตาย เรื่องผู้หญิงอ่ะ จริงมั้ยเฮีย" ก้องร้องเสียงดัง เด็กหนุ่มก็เป็นอีกคนที่ล่องลอยไปกับฤทธิ์เหล้า ก่อนจะคว้าขวดเบียร์คล้องคอพี่ชายและแฟนสาวไว้ด้วยกัน "มากับผมสองคนทีไรนะ....ได้กลับไปทุกคืนอ่ะ"
“จริงเหรอ เห็นยูเป็นคนเงียบๆนะ ร้ายลึกเหรอคะ" สเตลล่าส่งสายตามายังไกด์ ชายหนุ่มยิ้มกริ่มให้เธอขณะที่ยกขวดเข้าปาก
“ก็แล้วแต่จะคิดน่ะ" ไกด์ตอบ "แล้ว สเตลล่าคิดว่ายังไงล่ะคับ"
“ก็....ไม่รู้สิคะ" สเตลล่าพูดเสียงล่อยลอย "ก็แล้วแต่จะคิดน่ะค่ะ"
ก้องยังคงสนุกสนานไปกับเสียงดนตรีที่ดังกึกก้องต่อไป
หลายวันต่อมา ก้องต้องไปประกวดทำอาหารพื้นบ้านแถวๆทางเหนือ ก้องฝากเสตลล่าไว้ให้ชั้นดูแลสองสามวัน เสตลล่ากับชั้นก็เลยได้มีเวลาอยู่ร่วมกันสองคน ชั้นไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าความสนุกของตัวเอง จนกระทั่ง.....
ชายหนุ่มผู้ไม่เคยตกต่ำในเรื่องบนเตียงกับหญิงสาวผู้โหยหาอิสระกำลังปล่อยความรู้สึกผิดชอบให้ล่องลอยไป ชายหนุ่มยกสะโพกขึ้นให้สามารถมอบความสุขได้อย่างไม่มีข้อจำกัด ขณะที่หญิงสาวอ้าตอบรับอย่างสุขสม เสียงคร่ำครวญดังก้องไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายด้านนอก แต่กลับไม่ได้ทำให้ความเร่าร้อนในห้องนี้ลดลงไปแม้แต่น้อย
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าร่างของทั้งคู่จะยังไม่แยกออกจากกันเลยซักนิด
“พี่ไกด์!!!" ก้องร้องเสียงดัง เมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพรักอันร้อนแรงตรงหน้า ระหว่างหญิงสาวที่เขรักหมดหัวใจ กับพี่ชายที่เขาเคารพมากที่สุดในชีวิต
เกมส์รักอันร้อนแรงหยุดลงแต่เพียงเท่านั้น
การทะเลาะที่ผ่านมาในชีวิตทั้งหมด ไม่เคยมีครั้งไหนที่รุนแรงมากไปกว่าคืนนั้น มันเป็นความผิดพลาดครั้งที่ใหญ่ที่สุด เท่าที่ชั้นจะทำให้เค้า
ก้องเลิกกับเสตลล่า และไม่ยอมพบหน้าเธออีก แต่กับชั้นมันเลวร้ายกว่านั้นมาก เค้าออกจากบ้านไปสถาบันทุกวันโดยที่ไปไม่ถึง ขณะที่ชั้นก็ยังไม่สำนึก ไม่ได้ใส่ใจดูแลเค้าอีกตามเคย ตอนนั้น คิดไว้แต่ว่า มันก็แค่เรื่องสนุก มันเป็นแค่....ความสนุกชั่วข้ามคืนเท่านั้น
แล้ววันนั้นมันก็มาถึง
ชั้นกลับบ้านมาในวันปีใหม่ คิดเอาไว้เหมือนกัน ว่าอยากจะคุยกับเค้าให้เข้าใจกันทั้งคู่ วันนั้นสภาพห้องแย่กว่าวันที่ชั้นไม่สบายซะอีก ข้างของวางกระจัดกระจาย ชั้นเดินเข้าไปในห้องของตัวเองรู้ไหม
ชั้นได้เห็นหน้าเค้า นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น....
กับเข็มฉีดยา แล้วก็เฮโรอีนอีกสองห่ออยู่บนหัวเตียง....
ไกด์เงียบเสียงลงไปพักนึง วินหายใจหอบถี่ ราวกับไกด์พาเขาวิ่งมาเป็นระยะทางหลายกิโล การวิ่งผ่านอดีตที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เค้าจะเคยได้ยินมา
“รู้ไหมวิน" ไกด์พูดขึ้น "ชั้นทนเห็นหน้าเสตลล์ไม่ได้อีกเลย"
“ก....ไกด์" วินร้องออกมาเบาๆ
“คำพูดก่อนที่เค้าจะไปประกวดคืออะไรรู้ไหม" ไกด์พูด
“เฮียรู้ป่ะ ตอนนี้ชีวิตผมนะ โคตรแฮปปี้อ่ะ" ก้องร้องเสียงใสที่สถานีรถไฟ "ถ้าผมชนะประกวดครั้งนี้นะเฮีย ผมก็จะให้จีโอเปิดร้านให้ที่ปารีส แล้วผมจะขอสเตลล่าแต่งงาน แล้วเฮียก็จะได้ไม่ต้องยุ่งวุ่นวายเรื่องผมอีกแล้วด้วย"
“นี่แก....รักผู้หญิงคนนี้จริงๆเหรอวะเนี่ย" ไกด์ถามเสียงสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาน้องชาย
“โหย รักจริงดิเฮีย แล้วเฮียก็ไม่ต้องมาขัดผมเรื่องนี้เลยนะ" ก้องว่า "ถึงผมอ่ะ จะไม่ใช่น้องที่ดีอย่างที่เฮียหวังนะ แต่ครั้งเนี้ย ผมจะพิสูจน์ให้เฮียเห็นซักที เฮียจะได้ไม่ต้องมากงการอะไรผมอีก....เห้ยเฮีย ฟังอยู่ป่ะเนี่ย น้องนุ่งจะได้ดีอ่ะเห้ย"
“ฟังดิ...แกรีบไปไปเหอะ" ไกด์ว่า "ถ้ามันชนะจริงๆอ่ะนะ เดี๋ยวชั้นเปิดร้านให้เอง"
“จริงดิเฮีย นี่ไม่ได้พูดเล่นกันนา" ก้องว่ากอนจะหัวเราะอยู่ตรงนั้น
“ความจริงก็คือ...ชั้นอ่ะพูดเล่น" ไกด์ว่า "แต่ก้องอ่ะ.....เค้าชนะจริงๆล่ะรู้ไหมวิน"
วินหายใจเข้าอีกครั้ง เค้าไม่เคยได้ยินเรื่องไหน ทำให้เขาเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้เลย ชายหนุ่มกดมือลงบนหมัดที่กำแน่นของไกด์ มันค่อยๆคลายลง
“ชั้นไม่เคยอยากกลับไปเป็นอย่างเดิมอีกเลยอ่ะ" ไกด์ว่า "แค่ชั้นนั่งคิดถึงตัวเองในวันเก่า แค่จะก้าวกลับไปเป็นตัวเองอีกครั้งมันก็ทำให้ชั้นกลัวไปหมดแล้วอ่ะวิน ชั้น.....ชั้นไม่เคยได้พูดแม้แต่คำขอโทษ...ชั้นยังจำได้วันที่เค้าหันหลังไปวันนั้น....มัน.....ชั้นฆ่าน้องชายของชั้นเองอ่ะ....ชั้นไม่ได้ดีอย่างที่นายคิดไว้หรอกนะ......ชั้นมันไอ้ตัวร้าย...แม้แต่สเตลล์เองก็รู้ว่า....”
“แต่สำหรับชั้น ชั้นไม่สนว่ะไกด์" วินพูดแทรกขึ้นมาทันที "สิ่งที่ชั้นรู้ก็คือ นายทำให้ชั้นเป็นชั้นทุกวันนี้ ไม่ว่านายจะใช้ชั้นเป็นตัวแทนของก้องเค้าหรือเปล่าแต่....ชั้นเป็นชั้นทุกวันนี้ อยู่ในเมืองเหี้ยๆนี้ได้ก็เพราะนายนะไกด์"
ไกด์มองหน้าวินอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นายเคยเป็นคนที่เชื่อมั่นในด้านดีของคนอื่นมากกว่านี้ แล้วทำไมถึงกลายเป็นนายที่มองไม่เห็นมันในตัวของตัวเองล่ะไกด์" วินพูดต่อ "เรื่องบางเรื่องที่มันก็เลวร้ายที่สุด สุดท้าย มันก็กลายเป็นแค่อดีต นายแก้อะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว"
“ชั้นไม่ได้จะมาแทนที่เค้าที่นี่แต่....” ไกด์ว่า "ชั้นแค่ไม่อยากให้ความฝันของก้องพังทลายไปหมด ชั้นอยากให้มันเหลือบางอย่างอยู่ที่นี่ บางอย่างที่ก้องจะยังอยู่ที่นี่ ชั้นไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ ชั้นแค่รู้สึกว่า ชั้นควรจะทำ ชั้นควรจะได้เห็นโลกที่ไม่มีความขัดแย้งจากฉัน ไม่มีความกดดันจากใคร ไม่มีเงิน ไม่มีความรับผิดชอบมากมาย แบบที่เค้าเคยเห็น แล้วก็ได้มีความรู้สึกดีดีให้กับใครจริงๆดูบ้าง...."
ไกด์มองหน้าวินอย่างจงใจ
"เหตุผลนี้สินะ ที่ชั้นก็ดันมาเหมือนกับก้อง น้องของนาย....เหตุผลที่นายบอกว่าชั้นไม่ควรรู้อ่ะ" วินว่า
“ไม่ใช่หรอก" ไกด์ว่า "ชั้นใช้เวลาหลายวันที่หายไป คิดทบทวนดูแล้ว เหตุผลที่ชั้นไม่อยากให้นายรู้ไม่ใช่เพราะนายเหมือนเค้าหรอก"
“แต่นายเคยบอก" วินว่า
“ใช่ ชั้นเคยบอก ว่านายเหมือนเค้ามาก ชั้นเลยทำทุกๆอย่างกับนาย เหมือนที่ควรทำให้เขา" ไกด์ว่า "แต่ชั้นคิดว่ามันไม่ใช่
“แล้วนายทำทุกอย่างให้ชั้นเพื่ออะไรอ่ะไกด์" วินว่า
“ชั้นคิดว่านาย มีบางอย่างที่พิเศษกว่าน้องชองชั้น" ไกด์พูด "นายมีพลังที่จะทำบางอย่างได้ด้วยตัวเอง นายกล้าที่จะพิสูจน์ ว่าสุดท้าย ไม่ว่าตัวเองจะเจอเรื่องผิดพลาดอะไร กดดันแค่ไหน นายจะผ่านมันไปได้.....นายทำในสิ่งที่ชั้น....ทำไม่ได้ด้วยซ้ำ"
วินก้มหน้าลงยิ้มเบาๆ
“และที่สำคัญ นายกลับมา" ไกด์ว่า "นายยังอยู่"
“ชั้นไม่มีทางเลือกต่างหากเล่า" วินร้อง "แล้วที่สำคัญ ชั้นจะไปหามาม่าหรูๆแบบนี้กินที่ไหนล่ะ"
วินว่าพลางยกชามไปวางที่โต๊ะกินข้าวทันที ก่อนจะนั่งลงกินมันอย่างเอร็ดอร่อย ไกด์เดินมานั่งลงตรงข้ามวิน ก่อนจะมองหน้าวินอยู่อย่างนั้น วินชะงักเล็กน้อย
“มองคนกำลังกินเพื่อ" วินว่า
“ทำไมนายถึงไม่เกลียดชั้นอ่ะ" ไกด์ว่า "กับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทุกๆเรื่อง"
วินวางช้อนกับตะเกียบลงทันที
“รู้อะไรป่ะคับเจ้าบาริสต้า" วินว่า "ชั้นก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนักหนามาก่อนหรอกนะ ยิ่งถ้าสมัยอยู่กับไอ้เอิร์ธด้วยล่ะก็ นายนึกไม่ออกแน่ๆ"
“ชั้นว่าพอจะนึกออก" ไกด์ว่า วินมองค้อนเบาๆ
“คือนึกออกป่ะ แค่เนี้ยนายยังผิดไม่พออีกเหรอวะ" วินว่า ไกด์ก้มหน้าลง "นายไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเองเพิ่มให้ทุกอย่างมันดูแย่ไปกว่าเดิมหรอกไกด์ เชื่อเหอะ สิ่งที่นายตั้งใจทำให้น้องของนาย มันถูกต้องแล้วล่ะ มันอาจจะไม่ได้ช่วยแก้ไขอะไรให้ดีขึ้น แต่ชั้นชอบนะ คนที่ไม่ได้ดีแต่พูดว่าสำนึกผิด แต่ลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่าง เพื่อจะพิสูจน์ว่าตัวเอง ได้สำนึกผิดแล้ว มันก็เหมือนสุดท้ายชั้นยอมบินมาโผล่ที่นี่นั่นแหละ"
ไกด์มองหน้าวินอย่างไม่เชื่อสายตา
“เกิดอะไรขึ้นกับนายกันนะ" ไกด์ว่าพลางอมยิ้ม รอยยิ้มบางๆอยู่ใบหน้าที่เศร้าหมอง "เกิดอะไรขึ้นช่วงที่ชั้นหายไป เกิดอะไรขึ้นกับนาย"
“เอาเหอะ" วินว่า "ชั้น...ได้ทำอะไรลงไปเยอะ ที่ตัวเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้เหมือนกัน.......ว่าแต่นายเหอะ หายไปไหนมา"
“ไปเบอร์ลิน" ไกด์ตอบ วินขมวดคิ้ว "ที่นั่นเค้าจัดงานโปรดักส์แฟร์ ชั้นไปหาซื้อตู้เสื้อผ้ามาเพิ่ม ชั้นย้ายของของนายเข้าไปข้างในแล้วล่ะ"
วินถึงกับสำลัก
“ห๊ะ" วินว่า "แล้ว..นายรู้ได้ไง ว่าชั้นจะกลับมาอยู่ด้วยอ่ะ ชั้นอาจจะโกรธนายจนไม่กลับมาก็ได้นะเห้ย"
“ไม่รู้ดิ" ไกด์ว่าพลางก้หน้าลง พลางมองไปที่หระตูห้องนอน "ความรู้สึกชั้นบอกว่า นายไม่ได้ออกไปวันนั้นเพราะโกรธที่ชั้นโกหกเรื่องของตัวเอง"
วินหลบสายตาลงทันที
“เหมือนว่า นายโกรธชั้นเรื่องสเตลล่า" ไกด์ว่า "ใช่หรือเปล่า"
“ก็.....ทุกเรื่องอ่ะแหละ" วินว่า "ช่างเหอะ.....ยังไงก็ขอบใจเรื่องเงินที่คืนให้ด้วยก็แล้วกัน"
“นึกว่าชั้นจะชุบมือเปิบไปแล้วอ่ะดิ" ไกด์ว่า
“ไม่รู้ดิ" วินย้อน "ความรู้สึกชั้นก็บอกว่า นายไม่ได้โกงชั้นเหมือนกัน"
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย
“แต่ แค่ไปซื้อตู้เนี่ยนะ หายไปเป็นอาทิตย์" วินว่า
“ก็ พยายามให้จีโอช่วยเรื่องหาร้านด้วยอ่ะ" ไกด์ว่า "ชั้นจะเปิดร้านอาหารไง ที่เคยบอก"
“จะเปิดให้ก้องอ่ะดิ" วินว่า "ใช่ไหมล่ะ"
“อือ...แต่ที่สตาร์สเบิร์กเค้ากำลังมีการเวนคืนผังเมือง ชั้นก็เคยต้องชะงักเรื่องนั้นไปแล้วก็กลับมานี่ก่อน" ไกด์ว่า "ดีใจนะ ที่สุดท้ายก็เจอนายอีก"
“อือ" วินร้องในลำคอเบาๆ "ล..แล้ว...ทำไมไม่เปิดที่ปารีสอ่ะ"
“ไม่รู้ดิ" ไกด์ว่า "สู้ราคาไม่ไหวมั้ง จีโออ้วกแน่ ชั้นเองก็ต้องคิดให้ถี่ถ้วนก่อนอ่ะ"
“งั้นเหรอ" วินว่าพลางตักซุปคำสุดท้ายเข้าปาก "อาหารนายนี่ยังอร่อยเหมือนเดิมนะเจ้าบาริสต้า"
วินลุกขึ้นพลางเอาจานไปล้าง
“ชั้นไม่พลาดโอกาสกินข้าวเย็นอร่อยๆทุกวันหรอกน่า" วินว่าติดตลก "แล้วก็โอกาสที่จะมาเค้นเอาคามจริงอันเลวร้ายทั้งหลายของนายนั่นด้วย"
วินวางจานลงหลังจากล้างเสร็จ ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าห้องนอน เขาอยากจะอาบน้ำอุ่นซักหน่อย เค้าเหนื่อยมาหลายวันเหลือเกินแล้ว ไกด์กลับมาก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างเบาขึ้น
เบาขึ้นจริงๆ
"สเตลล์ย้ำนักหนา ว่ายังไงนายก็ต้องกลับมาเล่าให้ชั้นฟังแน่ๆ ชั้นก็เลยขออยู่ที่นี่ต่อ เธอเองก็บอกว่านอนที่นี่ไม่ลง" วินว่า "คิดดูสิ ที่นอนฟรีบ้านฟรี อาหารก็อร่อย เหตุผลแค่นี้ใครจะไม่กลับมาล่ะ"
“ไม่ใช่เพราะว่านายคิดถึงชั้นด้วยหรอกรึไง" ไกด์ว่า
วินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับมาหาไกด์
“บ้า....พูดอะไรของนายอ่ะ" วินร้อง
“ไม่รู้ดิ" ไกด์ว่า พลางเดินตัดวินเข้าห้องไปก่อนทันที "ชั้นได้ยินคนที่เกือบจะชนคุณเบย์ออดเพ้ออยู่คนเดียวเมื่อกี้อ่ะนะ"
วินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนที่ประตูห้องของไกด์จะปิดลง
ความรู้สึกที่สับสนตีวนอยู่ในหัว เขาไม่รู้จะบอกว่าคืนนี้มันหนาวหรืออุ่นดี
แต่ที่แน่ๆ มีหลายเรื่องถูกยกออกไปจากใจของเขา แต่มันกลับไม่ได้ทำให้ใจของเขาว่างขึ้น มันกลับวุ่นวายขึ้นเท่าทวี
…........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
