ตอนที่ 25 Stay
วินนั่งมองหนังสือสัญญาที่อยู่ในมืออย่างเป็นกังวล กระดาษหนึ่งใบในมือนี้มีมูลค่าเกือบยี่สิบล้านบาท พูดได้เต็มปากว่านี่เป็นกระดาษที่แพงที่สุดที่เขาเคยถือมา และก็อาจจะพูดได้ว่านี่จะเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อจะให้เขา ไม่ว่าจะเป็นเงินสำหรับการใช้ชีวิต และการทำงานที่คอสโม่ เขาเพ่งมองมันอยู่หลายนาทีอยู่ที่โซฟาในห้อง
เสียงกร๊อกแกร็กดังขึ้นที่ประตูหนึ่งครั้ง วินรีบเก็บมันกลับลงไปในกระเป๋า ก่อนที่ไกด์จะเปิดประตูเข้ามา
“เห้" ไกด์ยิ้มให้วินทันที วินยิ้มตอบเบา "วันนี้กลับไวนี่นาย ชั้นแวะไปที่ซุปเปอร์มา เจอมะม่วงลูกใหญ่เขาขายโลละตั้งยี่สิบปอนด์แหนะ แต่พอนึกได้ว่านายคงไม่ได้กินผลไม้ไทยมานานมากๆแล้วแน่ๆ ก็เลยซื้อมาด้วยนี่ไง"
วินยิ้มให้ไกด์น้อยๆ พลางมองถุงกระดาษสีน้ำตาลหลายใบในมือ
“แต่ว่าลูกคุณหนูอย่างนายเคยกินข้าวเหนียวมะม่วงหรือเปล่า" ไกด์เดินไปพลางวองของลงที่เคาท์เตอร์ครัว พลางจัดข้าวของ "ต้องเคยบ้างสินะ วันนี้เดี๋ยวทำให้กินเอาหรือเปล่า"
วินยังมองไกด์อยู่อย่างนั้น มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยที่เขาเลือกเดินทางมาฝั่งนี้ มาอยู่กับคนที่เขาแทบไม่รู้จัก แต่สิ่งที่เขารับรู้ได้มาจนถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ เติมเต็มบางอย่างให้กับชีวิต ไกด์ไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าสำหรับเขาอีกต่อไป สำหรับวินแล้ว นายเย็นชาคนนี้คือเพื่อน คือพี่ คือทุกๆอย่างที่เขาพึ่งได้ที่นี่
และถ้าเขาจะตอบแทนอะไรซักอย่างให้กับใครซักคนที่ทำให้เขาเป็นคนอย่างทุกวันนี้ได้ ก็คงเป็น.....
วินตื่นจากระบบความคิด เมื่อมือของเขาถูกสัมผัสด้วยมือของไกด์ ชายหนุ่มมานั่งลงตรงหน้า พลางมองเข้ามาที่ดวงตาของเขา
“เป็นอะไรไป คิดอะไรอยู่" ไกด์ถามเสียงแข็ง
“อ่อ...คือ...” วินกระพริบตาเบาๆ พยายายมตั้งสติ ไกด์ตั้งใจมองเข้ามาในดวงตาของเขา วินเห็นประกายที่เด่นชัดอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าที่พยายามจะยิ้มให้เขามันดูช่างน่าขำ เหลือบมองไปที่มือที่สัมผัสเขาอยู่ ความอุ่นค่อยๆเกิดขึ้นทีละน้อย กลิ่นลมหายใจที่ลอยมาปะทะใบหน้า บรรยากาศที่มีเพียงเขาและวินตอนนี้ คำรู้สึกมากมายตีวนไปมาอยู่ในหัว
วินรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าใจของเขากำลังสั่นสะท้าน เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเลย
“หืม...ว่าไงคับ" ไกด์เบิกตากว้างมองวิน "มีอะไรหรือเปล่า"
วินยิ้มให้ไกด์อย่างไม่เคยยิ้มให้มาก่อน
“มันจะเป็นยังไง ถ้าวันนึง ฉันกลายเป็นคนอื่นบ้าง เป็นคนที่นายไม่สามารถรู้จักได้อีก" วินถาม ไกด์เลิกคิ้วมองวินทันที
“ทำไมอยู่ดีดีมาถามเรื่องนี้อ่ะ" ไกด์ถาม
“เอาน่า ตอบหน่อย" วินว่าอีก
“จะเป็นยังไงอ่ะเหรอ" ไกด์เงยหน้าขึ้นพลางนึก "ไม่รู้สิ จะตอบยังไงดีล่ะ ก็อย่างชั้นตอนนี้ก็กลายเป็นคนอื่นที่นายไม่รู้จักแล้วไม่ใช่ นายก็ยังอยู่ด้วยกันกับชั้นอยู่นี่ไง"
“งั้นเหรอ ชั้นไม่รู้จักนายเลยงั้นเหรอ" วินว่าพลางมองไกด์อีกครั้ง
“เห้ย ทำไมต้องทำหน้าเศร้าอย่างนั้นด้วยอ่ะ ไม่เอาดิ" ไกด์เอื้อมมือไปลูบหัววินครั้งหนึ่ง "ก็นายก็บอกชั้นว่า นายไม่สนไม่ใช่เหรอ ว่าชั้นจะเป็นใคร แต่ก็นายก็เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน กับชั้นที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ"
“ไม่ นั่นมันคนละเรื่อง มันไม่เหมือนกัน" วินว่า "ชั้นหมายความว่าถ้าชั้นต้องทำบางอย่างที่....”
“มันเหมือนกันนั่นแหละวิน" ไกด์ว่า "สำหรับชั้น นายก็ยังเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจคนเดิม"
วินทำหน้ามุ่ยใส่
“พูดแบบนี้ หมายความว่าไง" วินว่า
“ถึงนายจะดูมีความรับผิดชอบมากขึ้นกว่าแต่ก่อน เริ่มมีการงานที่มั่นคงทำแล้ว แต่นายก็ยังทำอะไรเอาแต่ใจ ไม่ปรึกษาใครอยู่ดีนั่นแหละ" ไกด์ว่า วินหลบตาลงน้อยๆ "เถียงสิ"
วินก้มหน้าลงพลางอมยิ้ม
“ชั้นมาคนเดียว อยู่คนเดียว มันไม่มีอะไรที่จะรอได้อ่ะ อะไรมันเข้ามาแล้ว มันก็ต้องรีบคว้า ชั้นปล่อยมันไปไม่ได้อ่ะ" วินว่า "พักนี้ มีเรื่องแบบนั้นเข้ามาแล้วชั้นก็ปล่อยมันผ่านเลยไปไม่ได้"
“ก็คงเหมือนกับที่นายตัดสินใจวางเงินก้อนแรกให้กับบาริสต้าที่ไม่รู้จัก เพื่อให้ได้ที่นอนซักคืนก่อนเปิดเทอม" ไกด์ว่า
“นี่นายเป็นอะไรบ้างเนี่ยหะ คนชงกาแฟ พ่อครัว นักธุรกิจ แล้วกนักจิตวิทยาด้วยช้ะ" วินว่าพลางยิ้มให้พลางมองไกด์ด้วยสายตาที่อ่อนไหว ใจของเขาไหวรัวด้วยความรู้สึกประหลาด "ให้ตายเหอะ จะมีครั้งไหนไหมนะ ที่นายไม่สามารถให้คำแนะนำชั้นได้อ่ะ"
ไกด์ยิ้มเบาๆให้วิน
“หิวหรือยัง" ไกด์ถาม
วินพยักหน้าเบาๆ
“งั้นรอแป้บ เดี๋ยวทำอะไรให้กิน" ไกด์ตอบ
“ทำไมถึงยังดูแลกันอ่ะ" วินถามต่ออีก "เพราะว่าชั้นก็ยังเหมือนก้องอยู่งั้นเหรอ"
ไกด์ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้น
“ไม่ใช่หรอก" ไกด์ว่าก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังเคาท์เตอร์ครัวเพื่อเตรียมตัวทำอาหาร "บอกไปแล้วไง ว่าไม่เหมือนแล้ว"
วินยิ้มให้กับตัวเองเบาๆ
“นายจะยังอยู่กับชั้นหรือเปล่าล่ะ" ไกด์หันมาถาม ขณะเริ่มหั่นผัก
วินมองหน้าไกด์
“อยู่ดิ....” วินว่า "ก็ต้องอยู่อยู่แล้ว"
“เพราะนั่นแหละสาเหตุ" ไกด์ว่า วินมองไกด์ทันที "เพราะว่า นอกจากนายแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ว่าชั้นจะดูแลใครได้อีก จะใช้คำว่า ไม่เหลือใครอีก ก็คงได้แหละมั้ง"
“ก...ไกด์" วินพูดเบาๆ แต่ไกด์ก็ก้มหน้าลงทำอาหารต่อไป
“ชั้นเอง ก็ไม่คิดว่าจะกลับเมืองไทยอีกแล้ว...คงอยู่ที่นี่ ต่อไป" ไกด์ว่า "เพราะว่าที่ผ่านมามันก็ไม่มีอะไรให้ทำหรือให้คิดนักหรอก"
วินลุกขึ้นช้าๆพลางเดินไปหาไกด์
“ชั้นก็..อยู่คนเดียว ไมได้ดูแลใคร" ไกด์ยังคงพูดต่อ "ขนาดมีคนให้ควรดูแล ก็ไม่ค่อยทำอ่ะนะ มันก็เลย....เป็นแบบที่ผ่านมาแหละ ถูกแล้ว"
วินเข้าใจอะไรบางอย่าง ความหนาวเย็นชาที่ออกมาจากผู้ชายคนนี้ มันคือความเดียวดาย
เป็นอย่างนี้นี่เอง
“ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่าจะดูแลนายไปทำไม..แต่ว่ามันก็...”
วินจับมือของไกด์ที่หั่นผักอยู่ให้หยุดลง ไกด์มองมือที่จับเค้าอยู่ ความเงียบเข้ามาแทนที่ เป็นบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรู้สึกเศร้าที่เบาบาง
ก้อง คนที่เต็มไปด้วยเป้าหมายการใช้ชีวิต มั่นคง และมีแต่การก้าวไปยังจุดหมาย มันไม่มีตัวตนอยู่จริงๆ จะมีก็แต่ไกด์ อดีตเพลย์บอยเสเพล ไม่ใส่ใจครอบครัว จนต้องสูญเสียทุกอย่างไป และนั่งใช้เวลาที่เหลือจมอยู่กับอดีตที่เลวร้ายเพียงลำพัง คำพูดของสเตลล่าแว้บเข้ามาในหัว มันเป็นอย่างที่เธอว่า เมื่อเขาสามารถเจอไกด์ตัวจริงได้แล้ว เขาอาจไม่อยากจะรู้จักคนคนนี้อีกเลยก็เป็นได้
“ไม่เป็นไรหรอกไกด์" วินว่า "ชั้นจะอยู่.....ชั้นสัญญา"
ไกด์เงยหน้าขึ้นมามองวิน ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ไม่ต้องถึงขั้นสัญญาก็ได้" ไกด์ว่า "เดี๋ยวนายไปเจอเรื่องอะไรมาให้ตัดสินใจแล้วต้องย้ายออกไปจริงๆ ชั้นก็ไม่ว่าอะไรหรอก"
“ไม่อ่ะ...นายไม่เข้าใจ ชั้นไม่ไปหรอก" วินว่า "ชั้นหมายความอย่างนั้นจริงๆ"
ไกด์มองหน้าวิน ที่บีบมือของเขาอยู่อย่างนั้น
“เห้ยวินจริงจังไป....”
“โอ๊ย"
วินปล่อยมือออกจากไกด์ทันที วินโดนมีดที่ไกด์ถืออยู่บาดยาวเข้าที่กลางมืออย่างจัง ชายหนุ่มกระตุกมือกลับทันทีพลางร้องเสียงหลง
“วิน โธ่เอ้ย....อยู่นิ่งๆ กดแผลเอาไว้ ไม่ต้องแรงนะ" ไกด์ร้อง พลางรุดไปที่ตู้มุมห้อง และหยิบเอาเครื่องมือทำแผลออกมา วินเดินไปนั่งลงที่โซฟา ไกด์รีบตามไปทำแผลให้ทันที
“โอ๊ย....ไกด์ เจ็บแสบมากอ่ะ" วินเริ่มโอดครวญ "ทำไมมันเจ็บแสบจังอ่ะ"
“ก็มีดชั้นมันอาบน้ำเกลือ" ไกด์ว่า "แล้วชั้นก็ลับมันทุกวัน มันคมมาก"
“อาบน้ำเกลือ" วินร้อง "เพื่อ"
“ของที่โดนหั่นจะได้ไม่ช้ำไงล่ะ" ไกด์ว่า พลางค่อยๆทำชุบยาและป้ายลงบนแผล
“เหยดดดดดด" วินร้องเสียงดัง "ไกด์ ให้สัญญาณก่อนเซ่"
“โทษๆ" ไกด์ว่าพลางลงเบตาดีนเป็นอย่างสุดท้าย และเริ่มเอาผ้ามาพันมือของวินอย่างเบามือ
“เชี่ย เจ็บไปทั้งมืออ่ะ" วินร้องโวยวาย ขณะที่ไกด์หัวเราะเบาๆ "นายขำอะไรวะ"
“ตลกนายอ่ะสิ" ไกด์ว่า "มีดบาดแค่นี้ ร้องโวยวายไปได้"
“ก็มันเจ็บอ่ะ มีดเชี่ยไรของนาย คมเป็นบ้า" วินว่า "โดนนิดเดียวเองอ่ะ"
“เอาน่า...อย่าให้โดนน้ำนะ" ไกด์ว่า "เสร็จละ"
“ซ๊ดดดด" วินยังคงร้องพลางมองมือ และมองมาที่ไกด์ที่กำลังหัวเราะเขาอย่างจงใจ "ไม่ต้องเลยนาย ตลกมากป่ะ"
“นายน่ารักดีอ่ะ" ไกด์ว่า "ลูกคุณหนูขนานแท้นะเนี่ย ฮ่าฮ่า"
“อะไรวะ" วินร้อง
แม้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่เคยเห็นไกด์มีอารมณ์แบบนี้มาก่อนเลย การหัวเราะไม่ใช่เรื่องที่จะเห็นได้ง่ายๆ
“หัวเราะจริงจังมากอ่ะนาย" วินว่า "ไปทำกับข้าวก่อเลย เอาให้ไว้เลยคุณชาย"
“คร้าบบบ คุณหนู" ไกด์ลุกขึ้นทำเป็นโค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป วินยิ้มให้กับมือตัวเองครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะกัดฟันไปด้วยเพราะความเจ็บแผล
เย็นวันนั้นวินได้ทานข้าวเหนี่ยวมะม่วงเป็นของหวานอย่างที่ไกด์ลั่นวาจาไว้ แม้ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาทำงานลำบากมากขึ้นไปโดยสิ้นเชิง เพราะมือขวาที่โดนมีดบาดนั้นทำให้ทำอะไรไม่ค่อยสะดวกนัก หลังจากพยายามนั่งทำงานอยู่สองสามนาที วินก็ทนไม่ไหว ลุกออกจากโต๊ะดราฟท์ไปเข้าไปในห้องนอนเพื่อค้นตู้เสื้อผ้าเตรียมตัวจะไปอาบน้ำประตูห้องน้ำเปิดออกทันที ไกด์นุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวยืนอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาพลางเช็ดหัวของตัวเองไปด้วย
“อ้าวยังไม่อาบน้ำอีกเหรอวิน" ไกด์ถาม
“อื้อ นั่งงมอยู่กับงานอ่ะ ทำไม่ถนัดน่ะ ก็เลยว่าจะพักก่อน" วินว่า "เสร็จแล้วใช่ไหม จะได้อาบบ้าง"
ไกด์ขมวดคิ้วใส่วินอยู่อย่างนั้น พลางมองมือของวิน
“เอ้า หลีกดิคับ ยืนขวางเพื่อ" วินร้อง
“มือเป็นแบบนี้แล้วจะอาบยังไง" ไกด์ว่า "ข้างถนัดด้วยไม่ใช่"
“อาบได้น่า" วินว่า พลางแทรกตัวตัดไกด์เข้าไปในห้องน้ำทันที วินปิดประตูกระจกห้องชาวเวอร์ลง ก่อนจะตั้งอุณภูมิน้ำอุ่นให้ได้ที่ ไกด์กับเค้าชอบความอุ่นต่างกันมาก สำหรับวิน ไกด์แทบจะอาบน้ำร้อนอยู่แล้ว แต่ของเขา จะต้องอุ่นกำลังดีเท่านั้น วินถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ความผิดพลาดเล็กน้อยขณะถอดปราการชิ้นสุดท้ายออก สร้างความเจ็บแปลบขึ้นอีกครั้ง วินซู้ดปากเบาๆพลางมองที่มือ ก่อนจะเอากางเกงในไปพาดไว้ที่ราวอย่างระมัดระวัง
ทันใดนั้นมือที่บาดเจ็บของเขาก็ถูกคว้าเอาไว้
“เห้ย" วินร้องด้วยความตกใจ ไกด์จับมือข้างที่บาดเจ็บของวินเอาไว้ ขณะที่มืออีกข้างถือฝักบัว "นี่นาย....”
“อยู่นิ่งๆ" ไกด์พูดเบาๆ "เดี๋ยวชั้นอาบให้เอง"
“ม...ไม่ต้องก็ได้ไกด์ชั้น....” วินพยายามจะขัดขืน แต่พื้นห้องน้ำมันก็ลื่นเกินกว่าจะมาออกแรงอะไรในสภาพแบบนี้ สภาพที่เขาเปลือยเปล่าต่อหน้าไกด์ "ให้ตายเหอะ นายทำอะไรของนายเนี่ย ชั้นอาบได้น่า"
“ไม่ไว้ใจอ่ะเอาจริง" ไกด์ว่า "ถ้ามันอักเสบขึ้นมาเพราะนายซุ่มซ่ามล่ะก็ มันจะลำบากเอานะเวลาไปหาหมอ และชั้นก็ไม่อยากทำแผลให้นายบ่อยๆ"
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง" วินว่า พลางพยายามขัดขืน
“ถ้าไม่อยากให้เห็นก็หันหลังไปดิ จะได้อาบให้จากข้างหลัง" ไกด์ว่า "หันไปสิค้าบคุณหนู"
วินที่ไม่รู้จะอายหรือโกรธดี ได้แต่หันหลังไปอย่างช่วยไม่ได้ มือที่ถูกพันผ้าไว้หนาเตอะ และความเจ็บปวดๆตึงๆ มันทำให้ทุกอย่างดูไม่สะดวกตัวอย่างรุนแรง ได้แต่หันหลังไปอย่างช่วยไม่ได้
“เอามือไปแปะไว้สูงๆสิค้าบ น้ำมันจะได้ไม่โดน" ไกด์ว่า วินทำตามอย่างเสียไม่ได้ ถ้าเขาขัดขืนต่อสู้แล้วล้มลงในนี้ล่ะก็ สัญชาตญาณของเขาจะต้องเอามือข้างถนัดรับตัวที่ล้มแน่ๆ มันไม่ใช่เรื่องดี
ไกด์รดน้ำไปทั่วตัวของวินด้วยน้ำอุ่น ฝ้าก่อตัวขึ้นระหว่างทั้งสองอย่างอบอวล ละอองน้ำที่อุ่นละมุลไหลไปตามร่างที่เปลืยเปล่าของทั้งคู่ ไกด์ลูบไปตามลำตัวของวินอย่างพิถีพิถัน ความรู้สึกอุ่นวูบวาบปนเย็นและเขินอาย กำลังก่อตัวเข้ามาใส่วิน แทนทีความแสบแผลขจากมือเข้าเสียแล้ว
“ตอนเด็กๆชั้นเคยทำแผลให้กับก้องอยู่ครั้งนึง" ไกด์ว่าขระถูกสบู่ไปทั่วตัวของวิน "ไปต่อยกับเพื่อนข้างโรงเรียนมา เนื้อตัวเละเทะยังกะอะไร มันกลับมาถึงบ้าน ไม่อยากให้พ่อรู้เรื่อง ชั้นก็เลยจับมันนั่งลงอาบน้ำให้เลยอ่ะ ทั้งชุดนักเรียนนั่นแหละ ตักน้ำราดไม่ยั้งเลย"
วินยังคงเงียบไม่มีคำพูดใดใด
“แต่ปรากฎว่า แผลที่หลังก้องทำท่าจะอักเสบขึ้นมาหลังจากนั้นสองสามวัน" ไกด์เล่าต่อ "สรุปว่าปิดพ่อกับแทบตาย สุดท้ายก็มารู้อยู่ดี โดนทั้งคู่อ่ะ"
ไกด์เปิดน้ำล้างสบู่ออกจากตัวของวิน
“นายต้องระวังให้มากๆนะ ชั้นอยู่ที่นี่แล้วก็ถือสัญชาติที่นี่ การเขารับการรักษาพยาบาลมันเลยไม่ยุ่งยาก แต่กับนาย ถ้านายเปนอะไรขึ้นมามันจะแย่เอาน่ะ" ไกด์ว่า "นายจะต้องดูแลตัวเองดีดี ยิ่งตอนนี้มีอะไรต้องทำเยอะขึ้น ก็ต้องคิดให้มากขึ้นนะวิน"
วินหันหลังกลับมามองไกด์เล็กน้อย
“เผื่อว่าวันนึงเกิดอะไรขึ้น แล้วนายต้องออกไปอยู่เอง นายต้องคิดให้ดีนะ" ไกด์ว่าต่อ "อยู่ด้วยกันตอนนี้ ให้ฉันดูแลนายเอง"
วินหันหลังกลับมาทันที ชายหนุ่มมองหน้าไกด์ที่อยู่ชิดกัน มองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยคู่นั้น
“ห...หันกลับมาทำไม" ไกด์ถามเสียงเย็น
วินหายใจเข้าไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกบางอย่างก่อขึ้นในใจอีกแล้ว เขาไม่รุ้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังบ้าไปแน่ๆ ที่รู้สึกอะไรแบบนี้ แต่ในตอนนี้ ไกด์ทำเพื่อเค้ามากเกินไปแล้ว และถ้ามันมากไปกว่านี้ล่ะก็...
“นายไม่เชื่องั้นเหรอ" วินถาม
“ไม่เชื่อเรื่อง?" ไกด์ถามต่อ "เรื่องนายอาบเองได้อ่ะนะ เชื่อ แต่วันนี้นายเพิ่งได้แผลสด มันก็ต้องระวังเป็นพิเศษไง"
“ไม่ใช่ นายไม่เชื่อ ที่ฉันบอกว่าฉันจะไม่ไปไหนน่ะ" วินว่า "ไม่เข้าใจเหรอ"
ไกด์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ใบหน้าอันคมคายฉายความเย็นชาออกมาครู่หนึ่ง ก่อนชายหนุ่มจะพยายามตัดมันด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่ยังไงซะ ลูกคุณหนูอย่างนาย ก็ไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก พนันดิ" ไกด์ว่า วินเริมหัวเสียมากขึ้น
“นายไม่เข้าใจอ่ะ" วินว่า เสียงของวินเริ่มสั่นเครือ "นายไม่เข้าใจจริงๆอ่ะเหรอไกด์"
ไกด์หลบตาวินลง มันมีความจริงบางอย่างซ่อนอยู่อย่างบางเบาเหมือนไอน้ำที่กำลังค่อยเบาบางลงตรงนี้
“มันมีเหตุผลทุกอย่างนั่นแหละ ว่าทำไมชั้นถึงกลับมา นายก็รู้อ่ะ" วินพูดเสียงสั่น "ไกด์....ถามจริง นายยังเห็นชั้นเป็นน้องชายนายอยู่หรือเปล่า ที่นายทำให้ชั้นทุกๆอย่าง แค่เพียงเพราะนายอยากจะให้ชั้นเป็นตัวแทนไถ่โทษงั้นหรือเปล่า"
ไกด์ยังคงนิ่งเงียบ
“ไหนนายเคยบอกกันว่า ชั้นเป็นที่อะไรมากกว่านั้น” วินว่า "ชั้นไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ว่า...สำหรับชั้นนายก็เหมือนกันนั่นแหละ"
ไกด์หลับตาทันที
“ถ้าเกิดว่า....ที่ชั้นกลับมา ก็เพราะว่าชั้นเห็นบางอย่างที่พิเศษที่นี่อ่ะ ถ้ามันเป็นมากกว่าคนไม่รู้จักกันสองคนมาใช้ชีวิตด้วยกันล่ะ" วินว่า "ชั้นอาจจะไม่ใช่คนที่ไม่ได้เรื่อง แต่ชั้น...ชั้นไม่เคยมั่นใจอะไรบางอย่างขนาดนี้เลยอ่ะ...ชั้น....ชั้นคิดว่าชั้น.....”
ไกด์มองหน้าวินอีกครั้ง วินสบตาไกด์ ไออุ่นจากทั้งคู่ลอยคลุ้ง เงียบกันไปพักนึง จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“ไหนเคยขอร้องให้อยู่ด้วยกัน" วินพูดเบาๆ "ไหงนายกลายเป็นคนที่พูดว่ายังไงฉันก็ไปอ่ะ แค่เพราะนายกลายเป็นไกด์ไปแล้วงั้นเหรอ รู้งี้ ชั้นหลอกตัวเองต่อว่านายคือก้องต่อไปดีกว่า"
“ไม่ได้หรอก" ไกด์ว่า "เพราะว่าถ้าชั้นยังเป็นก้อง ชื่อนั้นจะเป็นข้ออ้างที่ทำให้ชั้นต้องดูแลนาย....”
วินเงยหน้าขึ้นมองไกด์
“หมายความว่ายังไง" วินถาม
“ใช่แล้วล่ะ นายไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจคนเดิม เหมือนกับที่ชั้นก็ไม่ใช่ก้อง" ไกด์ว่าพลางเขยิบตัวเข้าหาวินมากขึ้น จนเห็นผิวกายที่ละเอียดอ่อนของวินอย่ตรงหน้าระเรื่อด้วยหยดน้ำที่วาววับ ไกด์หายใจหอบรัวพลางแตะมือลงบนไหล่ของวินและลูบไปช้าๆ วินสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“เพราะงั้นแหละ นายพูดมาอ่ะถูกแล้ว" ไกด์ว่า "ยิ่งเราอยู่ด้วยกัน เราก็ยิ่งหันตัวจริงเข้าหากันมากขึ้น และชั้นคิดว่า นั่นแหละคือสาเหตุที่อาจจะทำให้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ได้"
“นายไม่รู้หรอกว่าชั้นคิดอะไร และทำอะไรอยู่" วินว่า "นายไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าฉันทำอะไรอยู่ตอนนี้"
“รู้สิ" ไกด์ว่า "ชั้นคิดว่าชั้นรู้"
“รู้อะไร....” วินพูดเสียงแผ่วเบา
“ก็รู้สึก.....แบบเดียวกับชั้น...." ไกด์ค่อยๆจ่อหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของวินทันทีอย่างช้าๆ จมูกส่งผ่านลมหายใจให้กัน ห่างกันแค่ไม่ถึงนิ้ว ริมฝีปากที่ระเรื่อหยดน้ำของวินอยู่ตรงหน้าของไกด์ เขามองมันด้วยสายตาที่สั่นสะท้าน
วินหลับตาลงครั้งหนึ่ง เขาไม่อาจจะต้านทานความอ่อนไหวข้างในหัวใจได้อีกต่อไป ชายหนุ่มหลับตา ก่อนจะค่อยๆแตะริมฝีปากไปหาไกด์เบาๆครั้งหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตาทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากจนเห็นความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่อ่อนไหว
“.....ใช่ไหมวิน" ไกด์กระซิบเบาๆด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“รู้ตัวหรือเปล่า ว่าทำอะไรอยู่อ่ะ" วินพูดเบาๆ "รู้ตัวบ้างหรือเปล่าคับ.....ไกด์"
ไกด์ยิ้มเบาๆ
“ก็ไม่รู้....” ไกด์ว่า "มันก็คงคล้ายๆกันมั้ง......”
และทั้งคู่ก็จูบกันทันทีอย่างนุ่นมนวลและอ่อนไหวที่สุดอยู่อย่างนั้น....
วินไม่แปลกใจเลยซักนิดกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น เขาเข้าใจตัวเองดีที่สุดแล้ววันนี้ ว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดตอนนี้คืออะไร
เขาไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ทำไม
แต่เขารู้แล้ว ว่าตัวเองจะอยู่ในเมืองนี้ต่อไปทำไม
เขารู้แล้วว่ามีสิ่งที่พิเศษบางอย่างอยู่ทีี่นี่
ที่เขาจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อขอให้เวลาอยู่ที่นี่หยุดต่อไปเมือนกับปาริส
ผู้ชายคนนี้กำลังจะเปลี่ยนแปลงทุกๆอย่างที่ตัวเขาเคยรู้จัก เคยรู้สึก
ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อนทั้งชีวิต
ความรัก....
ปล่อยตัวออกจากกันในที่สุด วินมองหน้าไกด์อยู่พักนึง ก่อนจะก้มหน้าลงพลางครุ่นคิด ไกด์ก็เช่นกัน
“ชั้นเอ่อ....” ไกด์พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง "ชั้นขอโทษนะ"
“ช่างเหอะ" วินตอบ "ชั้น...จะออกไปละ"
“อืม" ไกด์ตอบสั้นๆ ก่อนจะเปิดประตูกระจก และก้าวออกมาด้านนอกดึงผ้าเช็ดตัวมานัุ่ง พลางส่งให้กับวิน วินรับมันมาและค่อยๆนุ่ง ไกด์รุดมาช่วยมือข้างที่ไม่ถนัดทันที วินหยุดชะงักครั้งหนึ่ง เมื่อไกด์กลับมาใกล้ชิดเขาอีก
“ม...มันจะไม่ดีแล้วมั้ง" วินพูดเบาๆ
“อื้อ...ไม่ดีแน่ๆอ่ะ" ไกด์ว่า "แต่ให้ทำไงได้.....ก็ดันรู้สึกไปแล้ว"
วินมองไกด์อยู่อย่างนั้น เมื่อได้สติ
นี่เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆกับทั้งเขาและไกด์
…..............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
